Χρειαζόμαστε ένα Σωτήρα.

Στην αρχή ο άνθρωπος είχε προικισθεί με ευγενικά αισθήματα, και με έξοχες διανοητικές ικανότητες. Ήταν μια τέλεια ύπαρξη και σε αρμονία με το Θεό. Οι σκέψεις του ήταν αγνές, και οι προθέσεις του άγιες. Αλλά με την παρακοή οι δυνάμεις του διαστρεβλώθηκαν, και ο εγωισμός πήρε τη θέση της αγάπης. Η παράβαση εξασθένισε τη φύση του σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατον να αντισταθεί στη δύναμη του πονηρού με μόνη τη δική του ικανότητα. Είχε γίνει αιχμάλωτος του Σατανά, και θα παρέμενε για πάντα αιχμάλωτός του, αν δε μεσολαβούσε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο ο Θεός. Ο σκοπός του πονηρού ήταν να ματαιώσει το θεϊκό σχέδιο για τη δημιουργία του ανθρώπου, και να γεμίσει τη γη με συμφορά και ερήμωση. Τότε θα αποδείκνυε σε όλους ότι το κακό αυτό, ήταν το αποτέλεσμα του έργου του Θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο.

Στην αναμάρτητη κατάστασή του ο άνθρωπος απολάμβανε χαρούμενη επικοινωνία με Εκείνον, "εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως". Κολοσσαείς 2:3. Αλλά μετά την αμαρτία δεν μπορούσε πια να αισθάνεται χαρά στην ατμόσφαιρα της αγιότητας, και προσπάθησε να κρυφτεί από την παρουσία του Θεού. Αυτή παραμένει η κατάσταση της μη-αναγεννημένης καρδιάς. Δε βρίσκεται σε αρμονία με το Θεό, ούτε αισθάνεται χαρά να επικοινωνεί μαζί Του.

Ο αμαρτωλός δεν ήταν δυνατόν να νιώθει ευτυχισμένος στην παρουσία του Θεού. Θα απέφευγε τη συντροφιά των αγίων υπάρξεων. Αν του επιτρεπόταν η είσοδος στον ουρανό, δε θα έβρισκε καμιά χαρά εκεί. Το πνεύμα της ανιδιοτελούς αγάπης που βασιλεύει εκεί - όπου κάθε καρδιά πάλλει στο ρυθμό της καρδιάς της Άπειρης Αγάπης - δε θα έβρισκε καμιά ανταπόκριση στη δική του ψυχή. Οι σκέψεις του, οι επιδιώξεις του, τα κίνητρά του, θα ήταν εντελώς ξένα προς εκείνα των αναμάρτητων κατοίκων του ουρανού. Θα αποτελούσε παραφωνία μέσα στην ουράνια μελωδία. Ο ουρανός θα ήταν γι’αυτόν τόπος βασάνων. Θα ήθελε να κρυφτεί από Εκείνον που είναι το φως του ουρανού, και η πηγή χαράς του.

Δεν είναι καμιά αυθαίρετη διαταγή του Θεού που αποκλείει τους ασεβείς από τον ουρανό. Αυτοί οι ίδιοι έχουν αποκλεισθεί, βλέποντας τον εαυτό τους ακατάλληλο για την ατμόσφαιρά του. Η δόξα του Θεού θα απέβαινε γι’αυτούς εξολοθρευτική φωτιά. Θα προτιμούσαν την καταστροφή για να μπορέσουν να κρυφθούν από την παρουσία Εκείνου που πέθανε για να τους λυτρώσει.

Μόνοι μας, είναι εντελώς αδύνατον να γλιτώσουμε από το βάραθρο της αμαρτίας όπου έχουμε βυθισθεί. Οι καρδιές μας είναι διεφθαρμένες και δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε. "Τίς δύναται να εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς". "Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν, επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ουδέ δύναται". Ιώβ 14:4, Ρωμαίους 8:7.

Μόρφωση, πνευματική καλλιέργεια, ισχυρή θέληση, ανθρώπινη προσπάθεια, όλα αυτά παίζουν το ρόλο τους. Όμως εδώ είναι ανίσχυρα. Μπορούν να επιτελέσουν κάποια εξωτερική βελτίωση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, αλλά δεν είναι σε θέση να αλλάξουν την καρδιά του. Δεν μπορούν να εξαγνίσουν τα ελατήρια της ζωής. Για να επιστρέψει ο άνθρωπος από την αμαρτωλή κατάσταση στην αγιότητα, χρειάζεται μια δύναμη που να ενεργεί εσωτερικά. Αυτή η δύναμη είναι ο Χριστός. Μόνο η δική Του χάρη, είναι εκείνη που μπορεί να αφυπνίσει τις νεκρωμένες ιδιότητες της ψυχής, και να την ελκύσει προς το Θεό, την αγιότητα.

Ο Σωτήρας Χριστός είπε: "εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν" - δηλαδή αν δεν αποκτήσει καινούργια καρδιά, καινούργιες επιδιώξεις, καινούργιους σκοπούς και καινούργια κίνητρα που οδηγούν σε μια νέα ζωή - "δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού". Ιωάννην 3:3. Η γνώμη ότι το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι να καλλιεργήσει το καλό που έμφυτα βρίσκεται μέσα του, αυτό είναι ολέθρια πλάνη. "Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού, διότι είναι μωρία εις αυτόν και δεν δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται". Α' Κορινθίους 2:14. "Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν", Ιωάννην 3:7. Σχετικά με το Χριστό έχει γραφεί: "Εν Αυτώ ήτο η ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων", Ιωάννην 1:4, και το μόνο "όνομα υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν". Πράξεις 4:12.

Δεν είναι αρκετό να κατανοήσουμε την αγαθότητα του Θεού, τη φιλανθρωπία Του, και την πατρική Του τρυφερότητα. Δεν είναι αρκετό να διακρίνουμε τη σοφία και τη δικαιοσύνη του νόμου Του, και να παραδεχθούμε ότι είναι θεμελιωμένος επάνω στην αιώνια αρχή της αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος τα γνώριζε όλα αυτά όταν δήλωσε: "Συμφωνώ με τον νόμον ότι είναι καλός". "Ο μεν νόμος είναι άγιος και η εντολή αγία, δικαία και αγαθή". Αναγκάσθηκε όμως να προσθέσει με πικρή απογοήτευση και με αγωνία ψυχής: "εγώ δε είμαι σαρκικός, πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν". Λαχταρούσε την αγνότητα και τη δικαιοσύνη που ο ίδιος ήταν ανήμπορος να αποκτήσει, και ανέκραξε: "Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ, τίς θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;" Η ίδια αυτή κραυγή ακούγεται από αμέτρητες καρδιές στο διάβα των αιώνων, που πιέζονται κάτω από το βάρος της αμαρτίας σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ρωμαίους 7:16,12,14,24.

Η απάντηση που δίνεται σε όλους είναι μοναδική: "Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου". Ιωάννην 1:29.

Το Πνεύμα του Θεού χρησιμοποιεί διάφορα παραδείγματα, προσπαθώντας να απεικονίσει την αλήθεια αυτή, για να την καταστήσει κατανοητή στις ψυχές, που αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το βάρος της ενοχής. Ο Ιακώβ όταν έφυγε κρυφά από το σπίτι του πατέρα του, αφού εξαπάτησε τον αδελφό του Ησαύ, ένιωθε να τον πιέζει το βάρος της ενοχής. Μόνος και περιφρονημένος καθώς ήταν, χωρισμένος από όλα όσα αποτελούσαν τη χαρά της ζωής του, η σκέψη που τον βασάνιζε πάνω από όλα ήταν ο φόβος, ότι η αμαρτία του τον είχε αποκόψει από το Θεό, και ότι ο Ουρανός τον είχε εγκαταλείψει. Περικυκλωμένος από ερημικούς λόφους, ξαπλωμένος κάτω από έναν ξάστερο ουρανό, έγειρε θλιμμένος επάνω στη γυμνή γη για να ξεκουρασθεί.

Καθώς αποκοιμήθηκε, ένα παράξενο φως έλαμψε στο όνειρό του, και ξαφνικά πελώρια, αμυδρά σκαλοπάτια φάνηκαν να υψώνονται από την πεδιάδα όπου ήταν ξαπλωμένος, και να φθάνουν μέχρι τις πύλες του ουρανού, ενώ άγγελοι του Θεού ανεβοκατέβαιναν επάνω σε αυτά. Και μέσα από τη δόξα του ουρανού, μια θεϊκή φωνή ακούσθηκε με ένα μήνυμα παρηγοριάς και ελπίδας. Με τον τρόπο αυτόν γνώρισε ο Ιακώβ εκείνο που ικανοποίησε τη λαχτάρα της ψυχής του: γνώρισε δηλαδή την ύπαρξη ενός Σωτήρα. Με χαρά και ευγνωμοσύνη είδε να του παρουσιάζεται ένας δρόμος, που ακολουθώντας τον θα μπορούσε αυτός ο αμαρτωλός να βρει την επικοινωνία του με το Θεό. Η μυστηριακή εκείνη σκάλα που είδε στο όνειρό του, συμβόλιζε τον Ιησού, το μόνο μέσον που μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε επικοινωνία με το Θεό.

Ο Χριστός μεταχειρίσθηκε την ίδια εικόνα στη συνομιλία Του με το Ναθαναήλ όταν είπε: "Θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου". Ιωάννην 1:52. 
Με την αποστασία του ο άνθρωπος αποξενώθηκε από το Θεό. Η γη αποκόπηκε από την επικοινωνία με τον ουρανό. Με το χάσμα που δημιουργήθηκε, διακόπηκε κάθε επαφή. Όμως ο Χριστός ένωσε και πάλι τη γη με τον ουρανό. Με την προσωπική χάρη Του ο Χριστός, γεφύρωσε το χάσμα που η αμαρτία είχε δημιουργήσει, ώστε οι άγγελοι να μπορούν να έρθουν πάλι σε επικοινωνία με τους ανθρώπους. Ο Χριστός συνδέει τον αδύναμο, αμαρτωλό άνθρωπο με την Πηγή της άπειρης Δύναμης.

Αλλά μάταια είναι τα όνειρα των ανθρώπων για πρόοδο, όπως μάταιες είναι και όλες οι προσπάθειες για ηθική ανάταση της ανθρωπότητας μακριά από τη μοναδική Πηγή ελπίδας και βοήθειας για την αμαρτωλή φυλή μας. "Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι από τον Θεόν", Ιακωβος 1:17. Χωρίς Αυτόν δεν αποκτάται το έξοχων του χαρακτήρα. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί προς το Θεό είναι ο Χριστός. Αυτός λέει: "Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’Εμού", Ιωάννην 14:6.

Η καρδιά του Θεού σκιρτάει για τα επίγεια παιδιά Του, με μια αγάπη που είναι δυνατότερη και από αυτόν το θάνατο. Θυσιάζοντας τον Υιό Του, ο Θεός κένωσε ολόκληρο τον ουρανό για χάρη μας. Η ζωή, ο θάνατος και το μεσιτικό έργο του Σωτήρα Χριστού, η λειτουργική υπηρεσία των αγγέλων, οι ικεσίες του Αγίου Πνεύματος, η πάνω από όλα, και με όλα τα μέσα στοργική φροντίδα του Πατέρα, το αμείωτο ενδιαφέρον των ουράνιων υπάρξεων, τα πάντα έχουν προσφερθεί για τη λύτρωση του ανθρώπου.

Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας προς την καταπληκτική αυτή θυσία που έγινε για χάρη μας! Ας προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε το έργο, και την προσπάθεια που διέθεσε ο Ουρανός στην αναζήτηση του χαμένου κόσμου, και την επαναφορά του στο σπίτι του Πατέρα. Ισχυρότερα κίνητρα και δυνατότερες ενέργειες δεν μπορούσαν να διατεθούν. Οι υπέροχες ανταμοιβές για την ορθή διαγωγή, η απόλαυση του ουρανού, η συντροφιά των αγγέλων, η κοινωνία και η αγάπη του Πατέρα και του Υιού Του, η εξύψωση και τελειοποίηση όλων των δυνάμεών μας κατά τους ατελεύτητους αιώνες, δεν είναι όλα αυτά ισχυρά, ενθαρρυντικά κίνητρα για να μας παροτρύνουν να προσφέρουμε την εγκάρδια υπηρεσία της αγάπης μας προς το Δημιουργό και Λυτρωτή μας;

Από το άλλο μέρος, οι κρίσεις του Θεού κατά της αμαρτίας, η δίκαια ανταπόδοση, ο εκφυλισμός του χαρακτήρα μας, και η τελική καταστροφή, όλα αυτά αναφέρονται στο λόγο του Θεού σαν προειδοποίηση ενάντια στις παγίδες του Σατανά. Δε θα υποκλιθούμε ταπεινά μπρος στο έλεος του Θεού; Τι περισσότερο μπορούσε να κάνει για μας; Ας πλησιάσουμε όσο μπορούμε περισσότερο προς Εκείνον που μας αγάπησε με μια αγάπη καταπληκτική. Ας επωφεληθούμε από τα μέσα που παραχώρησε στη διάθεσή μας, ώστε να μεταμορφωθούμε, να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, και να επανέλθουμε στη συναναστροφή των λειτουργικών αγγέλων, στην αρμονία και επικοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό...