Η φυσιολογία της Σωτηρίας.

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ;

Όλοι μας το ξέρουμε πως έχουμε έναν σκληρό και ύπουλο εχθρό, προσωπικό εχθρό της πιστής ψυχής. Σκοπός κάθε εχθρού είναι να κερδίσει τη μάχη, να φτάσει στο ποθητό του αποτέλεσμά με κάθε τρόπο. Δεν είναι μικρό πράγμα για τον πιστό άνθρωπο να χάσει τον προσανατολισμό του, να μην ξέρει γιατί σώθηκε, γιατί ζει, και για ποιον ζει.

Γνωρίζουμε πολύ καλά από τι μας έσωσε η αγάπη του Θεού, όμως ξέρουμε το γιατί μας έσωσε; Τι είχε στο σχέδιο της αγάπης Του, ποιος ο ρόλος μας, ποια η θέση μας στη δόξα Του;
Υπάρχει το από της σωτηρίας του ανθρώπου, υπάρχει όμως και το για να της σωτηρίας μας. Είναι πολύ επικίνδυνο να αγνοεί μια ψυχή, το για να της σωτηρίας της, γιατί μπορεί να βρεθεί τραγικά μακριά από το γνήσιο σχέδιο της σωτηρίας, πλανημένη, να ζει μια αυτοσχέδια ζωή πίστεως έξω από τη δόξα του Θεού. Είναι γεγονός πως μας έχουν μιλήσει για το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο. Ξέρουμε και την προέλευσή μας, και το βάρος το ασήκωτο που μας συνέθλιβε μακριά από τον Χριστό. Αλλά δεν γνωρίζουμε «πού πάει το τρένο», και όμως είμαστε επιβάτες του, επειδή εμείς το θελήσαμε, και το ζητήσαμε μόνοι μας. Μιλάμε μεταξύ μας συνεχώς γι’ αυτά που αφήσαμε στην αποβάθρα, και τα λέμε και τα ξαναθυμόμαστε, και ούτε κουβέντα για το για να του ταξιδιού της πίστεως… Είναι πολύ επικίνδυνο να πορευόμαστε χωρίς προσανατολισμό, απροετοίμαστοι για το τι θα συναντήσουμε. Πιθανό είναι να ζούμε ζωή αντίθετη του πραγματικού προορισμού μας. Πιθανό είναι να συλλάβουμε τον εαυτό μας να μην έχει κατανοήσει το πραγματικό νόημα, την αληθινή σύνθεση της λυτρωμένης ζωής. Και είναι επικίνδυνο και σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο, γιατί έχει αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες.

Υπεραπασχόληση με τα παλιά.

Η σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στον άνθρωπο, έχει ένα πριν και ένα μετά, έχει ένα από, και ένα για να, στόχο που επεκτείνεται στο μέλλον. Είναι πολλοί οι χριστιανοί που έχουν ξεφύγει εντελώς από το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου, γιατί ασχολούνται αποκλειστικά με το πριν της σωτηρίας της ψυχής, και καθόλου με το για να, ασχολούνται μονάχα με το «από τι» της σωτηρίας μας και ποτέ με το «γιατί, για ποιο προορισμό».    

Εδώ ίσως πρέπει να πούμε πως το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, άλλωστε τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει βέβαια ο εχθρός της ψυχής μας, όμως βρίσκει έδαφος στη διάθεση της πονηρής καρδιάς, που κοιτάζει να βολευτεί και να εξασφαλιστεί στον Χριστό με το μικρότερο δυνατό κόστος, παρά να προοδεύσει με δίψα στον Χριστό, να αναρριχηθεί σ’ Αυτόν, να Τον κατακτήσει.

Ένα σημείο που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε σοβαρά, είναι το γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με την αμαρτωλή μας προέλευση, από την οποία μας έσωσε ο Κύριος με το θάνατό Του και την ανάστασή Του, και έχουμε τόση απροθυμία να συνεχίσουμε με το «μετά», το επίγειο και το αιώνιο «μετά» της σωτηρίας μας. Αν κοιτάξουμε τον Λόγο του Θεού, αυτές οι δύο πραγματικότητες είναι τόσο καθαρά δοσμένες:

"αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας 
πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων,
διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν,
και να προομένητε τον Υιόν Αυτού εκ των ουρανών". Α' Θεσσαλονικείς 1:8-10

Το παιδί του Θεού είναι λυτρωμένο από τη δύναμη και την παρουσία της αμαρτίας, και της ειδωλολατρίας. Με τα είδωλα δεν έχει τίποτα να κάνει πια το γνήσιο παιδί του Θεού. Η αμαρτία είναι καταδικασμένη, είναι υπόθεση ξεχασμένη. Ακριβώς όπως η νύχτα που πέρασε και τώρα μας λούζει το πλούσιο φως της μέρας.

Ένα μεγάλο ακόμα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά, είναι η κρίση της δικαίας οργής του Θεού που έρχεται πάνω στον αμαρτωλό αρνητή κόσμο μας. Και μ’ αυτό ο πιστός του Χριστού δεν έχει να κάνει τίποτα. Ο άνθρωπος που δέχεται να τον κυριεύσει η αγάπη του Θεού, δεν ασχολείται καθόλου με την τελειωμένη υπόθεση της αμαρτίας και του θανάτου. Το ερώτημα είναι, γιατί οι πιστοί του Χριστού ασχολούνται μόνο με το παρελθόν, μόνο με τα αρνητικά κομμάτια της αμαρτωλής ζωής τους; Δεν έχουν προχωρήσει; Δεν έχουν καινούργια βήματα φωτισμένης και ευλογημένης ζωής δόξας για να τους απορροφήσουν;

Ο άνθρωπος που κοιτάζει συνεχώς και επίμονα πίσω, στις θλιβερές ημέρες του αμαρτωλού του παρελθόντος, κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μοιάζει με τον αθλητή, που ενώ τρέχει κοιτάζει πίσω αυτά που άφησε. Έτσι δεν θα φτάσει ποτέ στο τέρμα, αποκλείεται να νικήσει.

Αναγεννημένοι για δόξα, ομορφιά, απόλαυση.

Αυτό που ο πιστός του Χριστού υπήρξε στο αμαρτωλό παρελθόν του, είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να τον απασχολεί ή να τον ενδιαφέρει. Αντίθετα αυτό που τον απορροφά αποκλειστικά είναι το δοξασμένο μέλλον του, ο αιώνιος προορισμός του, το «για να» της σωτηρίας του, δια του Ιησού Χριστού. Έτσι αντιμετώπιζε και ο Απ. Παύλος το «πριν και το μετά» της λυτρωμένης του ζωής:

"τα μεν οπίσω λησμονών,
εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος,
τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον
της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού"." Φιλιππησίους 3:14

Μελετώντας τον Λόγο του Θεού ανακαλύπτουμε με τρόμο, πως αυτό που εμείς λέμε σωτηρία της ψυχής είναι ελλιπές, είναι μισή αλήθεια, είναι επικίνδυνα ψαλιδισμένο. Σωτηρία δεν είναι μόνο η συγχώρηση των αμαρτιών μας, αλλά είναι και ο καθαρισμός, και η μεταμόρφωση του πιστού. Νέος άνθρωπος, νέο κτίσμα. Όχι μονάχα συγχωρημένος, αλλά ξαναχτισμένος από την αρχή, για να γεμίσει με τη δόξα του Θεού, με την απόλαυση της αιώνιας ζωής στη Βασιλεία Του.

Μείναμε στο πρώτο κομμάτι. Ευχαριστούμε τον Θεό για τις αμαρτίες μας που τις συγχώρεσε, και δυστυχώς η ζωή μας δεν έχει «απόλαυση σωτηρίας», δεν έχει γέμισμα με δόξα Θεού. Όταν κάποιος βαριά άρρωστος γίνει καλά, δεν ξοδεύει την υπόλοιπη ζωή του στο να διηγείται την αρρώστια του, και το πώς κινδύνεψε να πεθάνει, αλλά χρησιμοποιεί τη δύναμη που κέρδισε με τη θεραπεία του να ζήσει, να απολαύσει, να καρποφορήσει στη νέα του ζωή. Αυτός που έμεινε να διηγείται, και να ανακαλεί το άρρωστο παρελθόν του, δεν έγινε ποτέ καλά στην πραγματικότητα, δεν απολαμβάνει λύτρωση από το παρελθόν του. Πηγαίνει την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία, και ψάλλει ύμνους και προσεύχεται και ευχαριστεί, αλλά αποκλειστικά για τη συγχωρημένη του ζωή, σαν να μην έχει προχωρήσει ίχνος η ζωή του από «το θάλαμο ανάνηψης του νοσοκομείου». Αυτοί οι πιστοί των ημερών μας δείχνουν με τη ζωή τους, πως γιατρεύτηκαν από το θάνατο, αλλά χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ζωής και ύπαρξης εδώ κάτω.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα στον Λόγο του Θεού:
"δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες"
Β' Κορινθίους 5:15
"διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν"
Α' Θεσσαλονικείς 1:9
"διά να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου"
Α' Πέτρου 2:9

Εάν ο Θεός πραγματικά έχει συγχωρήσει και εξαλείψει το αμαρτωλό παρελθόν μας, γιατί τόσα χρόνια δεν σκουπίσαμε πια τα μάτια μας από τα δάκρυα, για να δούμε τη δόξα και το μεγαλείο που μας καλεί να ζήσουμε γεμισμένοι με Χριστό; Νομίζω πως το μυστικό βρίσκεται σ’ αυτό το λεπτό σημείο. Μας συγχώρησε ο Κύριος, δεν Τον αφήσαμε όμως να μας καθαρίσει. Άρα η αμαρτία έχει ακόμα πάνω μας ισχύ και μας απειλεί. Επομένως ξαναγυρίζουμε στη συγχώρηση και ξαναπέφτουμε στα γόνατα, χωρίς ποτέ να απλώσουμε τα φτερά μας σε μια ζωή καθαρισμένη και μεταμορφωμένη.

Δεν καταλάβαμε ότι σωθήκαμε από την αμαρτία για να γνωρίσουμε τον Θεό, για να συνδεθούμε με τον Θεό, για να γεμίσουμε με τον Θεό, για να δοξαστούμε με τη δόξα Του δια μέσου του ζωντανού Ιησού Χριστού. Ο Θεός μας αγόρασε δια του αίματος του Ιησού Χριστού για τον εαυτό Του, και είναι απόλυτο αυτό. Μας απέσπασε από την αμαρτία για τη δόξα Του, για να είμαστε εμείς η δόξα Του, για να αναπαύεται πάνω μας η δόξα Του.
Στον Ουρανό υπάρχει μονάχα μια πραγματικότητα, η δόξα του Θεού. Στον Ουρανό δεν ξέρουν νύχτα ή μέρα στο να δοξάζουν τον Θεό. Στον Ουρανό δεν αναπαύονται από του να υπηρετούν αποκλειστικά την άγια δόξα Του.

Για τον πιστό του Χριστού, που προορίζεται γι’ αυτή την αιώνια δόξα, αυτή η ζωή αρχίζει από τώρα, από εδώ κάτω από τη γη. Και αν δεν αρχίσει από εδώ κάτω, δεν θ’ αρχίσει ποτέ για μας. Το μυστήριο της άφθαστης δόξας του Ουράνιου Πατέρα μας δεν τελειώνει με μερικά κηρύγματα, με κάποιες ώρες εκκλησιαστικής ζωής. Η δόξα του Θεού είναι θέμα προσωπικής αποκάλυψης μέσα στην καρδιά μας και γεμίσματός μας με το Άγιο Πνεύμα Του, που θα μας οδηγήσει δια της πίστεως σε ζωή Χριστού, ζωή ευάρεστη κατά πάντα ενώπιον Του. Ο χριστιανός, όταν είναι γνήσιος, δεν είναι μοιρολάτρης ενός άχρηστου και στείρου παρελθόντος, αλλά νόμιμος κληρονόμος βασιλικής κληρονομιάς του Πατέρα Θεού. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέει μεγάλους τίτλους όλο δόξα και μεγαλείο:
"σεις είσθε το φως του κόσμου" Ματθαίος 5:14
"σεις είσθε το άλας της γης" Ματθαίος 5:13
"κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού" Ρωμαίους 8:17

Αν αυτά δεν είναι πραγματικότητα για μας, τότε ίσως δεν λυτρωθήκαμε ποτέ από την καταδίκη του αμαρτωλού παρελθόντος μας...