Πολλά όμορφα στοιχεία υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή, στη διδασκαλία της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης, που ακούγονται ευχάριστα, επαναλαμβάνονται με άνεση, και μπορούν οι άνθρωποι να τα παρουσιάζουν δίπλα σε λόγια, διδασκαλίες, προτροπές κάποιων ανθρώπων, που τους έχουν κατατάξει στους μεγάλους.
Αρέσει στους ανθρώπους να μιλούν για τις ψηλές κορφές της αγάπης, και του 13ου της Κορινθίους. Είπα να μιλούν, μα για πιο πέρα ας μη μιλούμε. Ήταν και παραμένουν ξένα απρόσιτα, και απλησίαστα. Ούτε έγιναν, ούτε θα γίνουν, ούτε διανοήθηκαν πως μπορούσαν ποτέ να γίνουν δικά τους. Να, ας πούμε, κάτι σαν την Ακρόπολη, που την θαυμάζουμε, την αγαπούμε, την επαινούμε, μα αυτή μένει εκεί που είναι, και εμείς στη θέση μας.
Δεν είναι σπάνιο ονομαζόμενοι χριστιανοί να κάνουν μπουκέτα, βάζοντας ανάμεικτα λόγια του Κομφούκιου, του Καίσαρα, του Αριστοτέλη και του Χριστού. Μπορεί δίπλα να έχουν και κάτι πυροτεχνήματα του τρελού Νίτσε, που τον βάλανε κι αυτόν στους μεγάλους. Έτσι, σ’ αυτόν τον ευκολοπρόσδεκτο κήπο, που όλα είναι ανάμεικτα, είναι κάτι που χαλάει την άνετη διάταξη και ευκολοχώνευτη ποικιλία, που θυμίζει τούρτα του ζαχαροπλαστείου, είναι κάτι που δεν ταιριάζει όμορφα με τα άλλα τα τόσο ωραιοποιημένα, και αυτό είναι ο Σταυρός, ο Σταυρός του Χριστού. Καταντάει σκάνδαλο.
Είναι δύο τα στοιχεία, που κάνουν όλη αυτή τη μετοχή του Σταυρού, τόσο δυσάρεστη και τόσο σκανδαλώδη. Το πρώτο είναι αυτή η ίδια η ιστορία του Σταυρού. Αίματα, θάνατος, καρφιά, μίσος, και μάλιστα επάνω σε Κάποιον που δεν είχε κάνει καμιά αμαρτία. Είναι κάτι το αποτροπιαστικό.
Πολλοί σοκαρίστηκαν με τον Σταυρό του Χριστού, χωρίς βέβαια να πιάσουν ούτε ίχνος από το περιεχόμενό του, το νόημά του, τη δύναμή του. Ανάμεσά τους και ο Τολστόι, που ούτε ήθελε ν’ ακούσει τον απόστολο Παύλο, γιατί «νόθευσε τον χριστιανισμό με τις ανώφελες αιματηρές θυσίες που διαρκώς ανέφερε». Τι χρειάζονται αυτά; Φτάνει ν’ αγαπούμε, έλεγε.
Όταν προχωρήσουμε στο νόημα και στο μήνυμα του Σταυρού, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Για τη βαθμολογία μας που αξίζουμε σταύρωση. Για την ανάγκη να μείνουμε συσταυρωμένοι μαζί με τον Χριστό. Για την αναγκαιότητα του Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας. Να είστε βέβαιοι πως αυτά, καθόλου μα καθόλου δεν αρέσουν. Τα ακροατήρια αραιώνουν. Ο θάνατος του Χριστού και ο δικός μας θάνατος, δεν είναι ωραίο θέμα.
Για τους Ιουδαίους μάλιστα, της εποχής εκείνης, με την ιδέα που είχαν για τον Μεσσία, αλλά και για τους εθνικούς, που τους άρεσαν οι συλλογιστικές ακροβασίες, το μήνυμα ενός θανάτου τραγικού, σαν αναγκαιότητα δικού τους θανάτου, ήτανε πραγματικά σκανδαλιστικό.
Και σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Το πολύ-πολύ αναφέρεται μια πλευρά μόνο, η πληρωμή των λύτρων για την καταλλαγή, τη συμφιλίωση, μα από κει και πέρα ο Σταυρός δεν υπάρχει.
Το σκάνδαλο όμως αυτό του Σταυρού, είναι αυτή η ίδια η σωτηρία του Χριστού. 0 ωραιοποιημένος και παραποιημένος σταυρός, μπορεί να μοιάζει κάπως με τον αληθινό, μα του λείπει κάτι το σοβαρό. Δεν έχει λυτρωτική δύναμη. Αφήνει τον άνθρωπο όπως ήτανε, γιατί μόνο ο πραγματικός θάνατος του Σταυρού λυτρώνει. Ο άνθρωπος που λέει μόνο πως πίστεψε, παραμένει ο ίδιος και ο αμετάβλητος.
Το σκάνδαλο του Σταυρού ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ένα αντιπαθητικό σκάνδαλο. Όταν μπουν σαν στόχοι μας τα μεγάλα ακροατήρια, οι εντυπωσιακοί αριθμοί που γράφονται στις στατιστικές των οργανώσεων, η επικρότηση των ανθρώπων, είναι σίγουρο πως προηγουμένως έχει περιοριστεί στο ελάχιστο το πλήρες μήνυμα του Σταυρού του Χριστού.
Αυτός είναι που κάνει την πύλη να είναι στενή, και να είναι ανάγκη να αγωνιστεί κανείς να την βρει, και να εισέλθει από αυτήν. Είναι η παρουσία του Σταυρού. Μόλις απομακρύνουμε το σκάνδαλο του Σταυρού, όσα από τα άλλα και αν αφήσουμε, η πύλη γίνεται πλατιά, πολύ πλατιά, όλο το ρεύμα τρέχει προς τα εκεί, και όλα απλοποιούνται σε μεγάλο βαθμό.
Μα γιατί ο Σταυρός να είναι σκάνδαλο; Γιατί, το πράγμα είναι πολύ απλό, αποκαλύπτει τον εαυτό μας, και ζητά τη θανάτωσή του. Πώς αυτό μπορεί να το δεχτεί κανείς ευχάριστα; Κάποτε, που τους έλεγε ο Κύριος κάτι άλλο πάνω στο ίδιο θέμα, να τρώνε τη σάρκα Του και να πίνουν το αίμα Του, αμέσως σκυθρώπιασαν, άρχισαν να απομακρύνονται και έλεγαν: «σκληρός ο λόγος, τις δύναται ακούειν αυτόν;» Ιωάννης 6:60. Ποιος μπορεί ν’ ακούει τέτοια λόγια;
Ο Σταυρός του Χριστού στο πλήρες και ουσιαστικό νόημά του, είναι πάντοτε απωθητικός. Μπορεί να τον καταλαβαίνουμε με αποκάλυψη του Πνεύματος, μα δεν τον αγαπούμε, γιατί σημαίνει, όπως και αν τον δεχτείς, θάνατο, και μάλιστα αποτροπιαστικό, που γυρίζει κανείς από το άλλο μέρος το κεφάλι. Από μια πλευρά, λοιπόν, φυσική, παρουσιάζεται η συνειδητή και ασυνείδητη προσπάθεια απαλλαγής από το Σταυρό, το τραγικό του μήνυμα και τον λυτρωτικό του εξαναγκασμό.
Και οι πολλοί αποφεύγουν να μιλούν γι’ αυτόν τον Σταυρό του Χριστού, που σκανδαλίζει, που απαρέσκει, που απωθεί. Μα από την άλλη την πλευρά, δεν γνωρίζουν πως τον εαυτό τους εξαπατούν και τους άλλους, γιατί απολύτρωση χωρίς Σταυρό είναι ανύπαρκτο σχήμα. Μπορεί τους περισσότερους να βολεύει αυτό το «ευαγγέλιο», μα η ζωή μέσα τους ποτέ δεν έρχεται, γιατί δεν συντελείται πρώτα ο θάνατος.
Aς ασχολούμαστε με τον Σταυρό του Χριστού πιο σοβαρά, πιο υπεύθυνα, πιο ουσιαστικά, πριν ολισθήσουμε σε μια σωτηρία χωρίς Σταυρό, που θα είναι ένα ψέμα για μας και για τους άλλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.