Παράπονο που συγκλονίζει.

«Και όταν πλησίασε, βλέποντας την πόλη, έκλαψε γι’ αυτήν, λέγοντας: Είθε να γνώριζες κι εσύ, τουλάχιστον κατά την ημέρα σου τούτη, αυτά που αποβλέπουν για την ειρήνη σου». Λουκάς 19: 41.

Κανένας νοήμων και ώριμος άνθρωπος, δεν μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα το δίκαιο παράπονο ενός συνανθρώπου του που πονά και υποφέρει. Η ψυχή του ευαισθητοποιείται και επιθυμεί με όλη του την καρδιά να μπορούσε να κάνει κάτι, για να ανακουφίσει το αγαπημένο πρόσωπο από το βάρος του καημού του. Αν, λοιπόν, πράγματι το δίκαιο παράπονο ενός ανθρώπου κινητοποιεί σε τέτοιο βαθμό τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας, τι θα μπορούσαμε να πούμε για το Παράπονο του Θεού; Σίγουρα, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το ερμηνεύσουμε με τους ψυχρούς υπολογισμούς των θεολογικών εκτιμήσεων. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το εξαντλήσουμε, ακόμα και αν επιστρατεύσουμε όλη τη δύναμη του συναισθηματισμού μας. Κι’ αυτό γιατί το Πρόσωπο που ανοίγει την Καρδιά του για να εκφράσει το περιεχόμενό της, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, δεν είναι ο πιο καθαρός ή ο πιο αγαθός άνθρωπος, στον οποίο μπορούμε να δώσουμε όλα τα δίκια του κόσμου. Αυτός που παραπονείται είναι Θεός. Είναι Θεός Ζωντανός και Πανάγαθος, με αγάπη απερίγραπτη για όλα τα πλάσματά Του, και δικαιοσύνη που ξεπερνά όλα τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Κι’ αν πράγματι ένας αδικημένος και προδομένος συνάνθρωπος μας μπορεί με το παράπονό του να εκφράζει μία αλήθεια, τι θα μπορούσαμε να πρωτο-σκεφτούμε για το Παράπονο ενός Θεού! Δεν είναι λόγια που απλώς πρέπει να μας συγκινήσουν ή να φέρουν ένα σύντομο και περαστικό ξέσπασμα του συναισθηματισμού μας. Είναι παράπονο που αξίζει να μας καθηλώσει. Να μας συγκλονίσει. Να αλλάξει μια για πάντα τον τρόπο σκέψης μας, και να δώσει ουράνιο Φως στις επιλογές μας σε αυτή τη ζωή.

Ένα τέτοιο Παράπονο εκφράζεται με αφοπλιστική λιτότητα και αλήθεια, που συνταράζει τα θεμέλια κάθε πιστής ψυχής στο θέμα μας. Ο Ιησούς Χριστός έκλαψε για την Ιερουσαλήμ και κλαίει για τον καθένα από εμάς. Κλαίει όχι για τον πληγωμένο εγωισμό του, και για τη λαβωμένη περηφάνια του. Κλαίει για εμάς. Κλαίει για όλα αυτά που χάνουμε από την επιλογή μας, να είναι η καρδιά μας σκληρή προς την Αγάπη Του, και από την επιμονή μας να προσπερνούμε με επιπολαιότητα την αγαθότητα του Θελήματός Του. Όλα όσα αισθάνεται για εμάς είναι τόσο βαθιά και τόσο πλατιά, που Τον ωθούν να μη σκέπτεται τον Εαυτό Του, ακόμα και αν η απόρριψή και η προδοσία προς το Πρόσωπό Του, οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, ακόμα και τον πιο ενάρετο, θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν στο ξέσπασμα της πιο δίκαιης αγανάκτησης. Κι όμως! Ο Ιησούς μας δε σκέπτεται όπως ο οποιοσδήποτε δίκαιος άνθρωπος, και γι’ αυτό ακριβώς το Παράπονό Του δεν το προσδιορίζει η πληγωμένη αξιοπρέπειά Του, αλλά η εσώτατη ανάγκη Του, να μας δώσει τον Εαυτό Του, να μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά της αιώνιας Χαράς, και να περπατήσει μαζί μας στους δρόμους της ατελεύτητης Ειρήνης, της μόνης που χτίζεται σε μία προσωπική Σχέση μαζί Του. Το Φρόνημα της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας που πλημμυρίζει την Καρδιά του Σωτήρα μας, αβίαστα Τον οδηγεί να σκέπτεται εμάς και μόνο.

Στο τότε της επίγειας Ζωής Του, ο Ιησούς Χριστός έκλαψε για την Ιερουσαλήμ, πονώντας βαθιά για όλη την απόρριψη, την έλλειψη κατανόησης, τη σκληροκαρδία, την πνευματική τύφλωση. Στο τώρα της δικής μας ζωής, κλαίει για κάθε στιγμή άρνησης, προδοσίας ή παρανόησης του Χαρακτήρα και των Σχεδίων Του για εμάς. Πονά για όλα αυτά που θέλει να μας πει, και εμείς δεν τα ακούμε, πονά για όλα αυτά που θέλει να μας δώσει, και εμείς με τις επιλογές μας θέτουμε φραγμούς στην εκδήλωση της Ευλογίας Του στη ζωή μας. Πονά βαθύτατα και ανείπωτα, γιατί περιφρονούμε όλα αυτά που αποβλέπουν στην ειρήνη μας. Σπαράζει η Καρδιά Του, γιατί δε θέλουμε να τα γνωρίσουμε και επιμένουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με το λίγο, το μέτριο, το δεύτερο. Θλίβεται η Ψυχή Του, γιατί ακόμα και αν το νιώθουμε πως είμαστε ανικανοποίητοι από όσα ο κόσμος μπορεί να μας προσφέρει, ακόμα και αν μας έχουν τόσο πικράνει και απελπίσει καταστάσεις και άνθρωποι, επιμένουμε να μένουμε με τον πόνο και την απόγνωσή μας συντροφιά. Επιλέγουμε να μένουμε στο τίποτα, να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα ικανοποίησης και χαράς που μπορούμε να απολαύσουμε από άλλες πηγές, χωρίς να αρπάζουμε την ευκαιρία να στρέψουμε το βλέμμα της ψυχής μας προς τη δική Του Ψυχή, για να λάβουμε από Εκείνον παρηγοριά, θεραπεία στις πληγές μας, ενθάρρυνση, στήριξη και οδηγία για όλα όσα αποτελούν τα πεδία αγώνα της προσωπικής μας ζωής.

Τα λόγια του Θεού μας μέσα από τη παραπάνω περικοπή, δε γράφτηκαν για να αγγίξουν μόνο κάποια ή κάποιες από τις ευαίσθητες χορδές μας. Γράφτηκαν για να αγγίξουν τον πυρήνα της ύπαρξής μας, το μεδούλι της ψυχής μας, γράφτηκαν για να φτάσουν εκεί που μόνο ένας Θεός μπορεί να φτάσει, στην πιο απόκρυφη άβυσσο της ψυχής μας. Τα Δάκρυα του Χριστού μας δεν εκδηλώθηκαν για να Τον λυπηθούμε. Είναι αστείο και μόνο να το σκεφτούμε αυτό. Ένας Παντοδύναμος Θεός δεν έχει ανάγκη από τον οίκτο μας. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε κάτι αξιοζήλευτο για να Του δώσουμε, και εδώ ακριβώς είναι το συνταρακτικό. Ενώ τίποτα υπέροχο και αξιοθαύμαστο δε μας διακρίνει, ο Ιησούς επιμένει να θέλει τη συντροφιά μας, και ακόμα περισσότερο λαχταρά να σφυρηλατηθεί ανάμεσα σε Εκείνον και σε εμάς, ένας πανίσχυρος Δεσμός κοινωνίας, μία Σχέση αστείρευτης αγάπης και βαθύτατης φιλίας. Αν αυτή η διαπίστωση, αυτή η αποκάλυψη δεν μπορεί να κινητοποιήσει όλο τον εσωτερικό άνθρωπο, τότε πραγματικά τίποτα άλλο στον κόσμο δεν μπορεί να τον ενεργοποιήσει.

Πραγματικά, το παράπονο του Χριστού αξίζει να μας συγκλονίσει, όμως δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να μας καθηλώσει στην απραξία και στη μεμψιμοιρία, για όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν στο παρελθόν, αλλά δεν έγιναν, είτε εξαιτίας της αφροσύνης, είτε εξαιτίας της σκληροκαρδίας. Το Παράπονο του Ιησού μας αξίζει σε κάθε περίπτωση να μας ενεργοποιήσει, και αυτό σημαίνει πως αποφασίζουμε με ταπείνωση και ειλικρινή επιθυμία να έλθουμε ενώπιόν Του δια της προσευχής, ώστε να διδαχτούμε από Εκείνον, ποια είναι τα μαθήματα από τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να συστήσει μέσα μας τις αιώνιες Αλήθειες, που μπορούν να αναμορφώσουν, και να ωριμάσουν την πνευματική μας ζωή. Ναι, είναι αλήθεια, από επιλογές μας χάθηκαν πολύτιμες ευκαιρίες, έκλεισαν πόρτες, που ποτέ δεν ήταν στο Σχέδιο του Θεού να κλείσουν, κηλιδώθηκαν λογισμοί, πληγώθηκαν συναισθήματα και σκληρύνθηκαν ολόκληρες περιοχές της ψυχής μας. Ωστόσο, δεν πρέπει να τρομάζουμε, όταν ο Θεός ανακαλεί το παρελθόν. Ενώ είναι Θέλημά Του ποτέ να μη μένουμε προσκολλημένοι σε αυτό, και να μη βουλιάζουμε στην απελπισία, κάποιες φορές επιτρέπει η θύμησή του να έρθει στη ζωή μας, όταν κρίνει πως το παρελθόν μας μπορεί να γίνει διάκονος για τα μαθήματα της ασύγκριτης Παιδείας Του. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας. Μπορούμε, όμως, να επιλέξουμε να εμπιστευτούμε το παρόν και το μέλλον μας στον Πανάγαθο Θεό μας, ώστε Εκείνος να τα αγκαλιάσει με τη Χάρη της Παρουσίας Του, και να εκπληρώσει για τον καθένα/ την καθεμία από εμάς, όλη την ευλογία των υπέροχων Σχεδίων Του. Αξίζει σε κάθε περίπτωση να θυμόμαστε ότι ο Θεός είναι ο Μόνος που έχει τη Δύναμη να μετατρέψει εκείνο που θα μπορούσε να γινόταν σε μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Αυτή η πολύτιμη παρακαταθήκη μπορεί να γίνει το ευλογημένο βίωμά μας, εάν μείνουμε και επιμείνουμε στην επιθυμία να ανακαλύψουμε το Θέλημα του Θεού για όλες τις περιοχές της ζωής μας, κυρίως για αυτές που μας προξενούν βαθιά λύπη, απογοήτευση, μαρασμό, απελπισία. Το Θέλημα του Θεού δεν μπορεί να βιωθεί ανεξάρτητα από τον δρόμο της υπακοής, της μελέτης, της προσευχής και της μαρτυρίας εν Χριστώ. Αυτές ακριβώς είναι οι επιλογές που μπορούν να φέρουν μία άνευ προηγουμένου καρποφορία στις περιοχές της ζωής μας, που έχουν μόνο ξηρασία και ερημιά.

Με αυτές τις επιλογές μπορούμε πράγματι να διακρίνουμε και να αξιοποιήσουμε τον καιρό της επίσκεψης του Θεού για το κάθε ζήτημα της ζωής μας, να διδαχτούμε από το παρελθόν μας, να θεραπεύσουμε το παρόν μας, και να ανοίξουμε δρόμους ευεργεσίας για το μέλλον μας...