Ευλογημένοι μέσα στον σπαραγμό.

«Μακάριοι αυτοί που πενθούν∙ επειδή, αυτοί θα παρηγορηθούν». Ματθαίος 5:4.

Δεν υπάρχει πιο οδυνηρό βίωμα από αυτό του πένθους. Τα συναισθήματα που το συνοδεύουν, νεκρώνουν τη χαρά της ζωής, και φέρνουν ένα αδυσώπητο σκοτάδι στην ψυχή. Τα πάντα μοιάζουν ανίκανα να παρηγορήσουν, και να φέρουν και πάλι τον αέρα της ελπίδας. Ο άνθρωπος που βιώνει το πένθος, βρίσκεται κάτω από τη σφοδρότητα της πιο σκληρής δοκιμασίας, γιατί ο θάνατος, είτε ο κυριολεκτικός είτε ο μεταφορικός, παγώνει την όποια διάθεση για ζωή, και φέρνει μαρασμό, παραίτηση, απελπισία. Απέναντι σε αυτή την πανανθρώπινη διαπίστωση, σε αυτή τη γενικευμένη ανθρώπινη εμπειρία, ο δεύτερος Μακαρισμός ηχεί εντελώς αλλόκοτος, ανεδαφικός και ανήκουστος. Κανείς πιο πριν ή πιο μετά δεν τόλμησε να ονομάσει το πένθος ως μακαριότητα. Κι’ όμως! Ο Ιησούς το τολμά, και για να το κάνει, σίγουρα οδηγείται από τη γνώση αιώνιων Αληθειών, που είναι απροσπέλαστες, χωρίς πίστη, για τον κοινό νου.

Η έννοια του πένθους δεν μπορεί να προσεγγιστεί απλουστευτικά και μονόπλευρα. Ακριβώς επειδή το πένθος συνιστά την πιο τραγική ανθρώπινη εμπειρία, αξίζει να το κατανοήσουμε μέσα από τις διάφορες καταστάσεις μας. Μία πρώτη προσέγγισή του αφορά τους ανθρώπους που βιώνουν μέγιστη οδύνη από τη φυσική απώλεια αγαπημένων προσώπων τους. Αν βιώνουμε το πένθος μας δίχως πίστη, η απουσία των προσφιλών μας ανθρώπων είναι, αναμφίβολα, δυσβάστακτη για τις αντοχές μας. Η έλλειψή τους από τη ροή της καθημερινότητας ανοίγει βαθύτατες πληγές στην ψυχή, και συμπορεύεται με την αίσθηση ότι ο χρόνος που θα κυλά δε θα μπορέσει να γιατρέψει τον πόνο, γιατί καμία χαρά δεν μπορεί πια να φωτίσει τη ζωή, όπως τη φώτιζε η αξιαγάπητη παρουσία του δικού μας ανθρώπου. Η αιφνιδιαστική απάντηση του Ιησού στη σπαρακτική αλήθεια της ψυχής μας, είναι πως είμαστε μακάριοι. Ο Ίδιος βίωσε το σκληρό μονοπάτι που οδηγούσε στο Θάνατό Του, μα διατήρησε μέχρι το τέλος την Πίστη Του ότι με τον Θάνατό Του, θα εξασφάλιζε τη Ζωή για όλα τα αγαπημένα παιδιά Του. Η επίγεια Ζωή του Ιησού Χριστού δεν τελείωσε με τον Θάνατό Του, αλλά με τη θριαμβευτική Ανάστασή Του. Αυτό το γεγονός είναι, στ’ αλήθεια, συγκλονιστικό και λυτρωτικό από τον θρήνο που ξεσκίζει τα σωθικά μας. Η νίκη του θανάτου, μέσω της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, είναι η πιο παρήγορη βεβαιότητα όλων των εποχών! Χαρίζει στον κάθε πιστό την μακαρία πεποίθηση πως ακόμα και αν το γένος μας βρίσκεται κάτω από τη φθορά του θανάτου, θα έρθει η ευλογημένη εκείνη Ημέρα που ο θάνατος θα νικηθεί μία για πάντα, τα δάκρυα θα στεγνώσουν, και όλοι όσοι πέθαναν με πίστη θα αναστηθούν. Θα αναστηθούν με τον Λόγο της Δύναμης του Δημιουργού τους, για να απολαύσουν την ατελεύτητη Ζωή της ουράνιας Χαράς, κατοικώντας στην ανέφελη μακαριότητα του Ουρανού με όλο το Πλήρωμα της Θεότητας. «και ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον∙ ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον∙ επειδή, τα πρώτα παρήλθαν». Αποκάλυψη 21:4.

Ωστόσο, οι ανθρώπινες καρδιές δε ραγίζουν μόνο από τη φυσική απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων. Σε εκείνες τις μοναδικές για την ιστορία του κόσμου μας στιγμές, όταν ο Ιησούς μιλούσε για το πένθος, αγκάλιαζε με τη σπλαχνική Ψυχή Του, όλους αυτούς που βρίσκονται κάτω από την πίεση δριμύτατων δοκιμασιών. Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή μας που δε στερούνται σε τίποτα από την οδύνη του πένθους. Υπάρχουν ασθένειες του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής, που δοκιμάζουν δίχως οίκτο τις αντοχές μας. Υπάρχουν τσακισμένες σχέσεις, περιπτώσεις που μας απέρριψαν, μας αδίκησαν, μας πρόδωσαν, μας εκμεταλλεύτηκαν, περιπτώσεις που φαίνεται πως το μόνο αποτέλεσμά τους είναι μία ασταμάτητη πληγή μέσα μας. Ο Ιησούς μας γνωρίζει όλες αυτές τις περιπτώσεις μία προς μία, ο πόνος μας είναι πρωτίστως δικός Του πόνος, γιατί μόνο Αυτός ταυτίστηκε με την τραγωδία της θλίψης όσο κανένας άλλος. Επειδή είναι ο Μόνος που «έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται» Εβραίους 2:18. Ο Ιησούς Χριστός πέρασε για χάρη της κάθε ψυχής, από όλα τα στάδια του ανθρώπινου πόνου, γεύτηκε τον σπαραγμό ως την τελευταία του σταγόνα, και γι’ αυτό ακριβώς έγινε ο Πληγωμένος Θεραπευτής, ο μόνος Διάκονος της παρηγοριάς, την οποία δεν μπορεί να ακυρώσει κανένας και τίποτα. Όλα όσα μας λέει βαθιά μέσα στην ψυχή μας τις ώρες της απόλυτης μοναξιάς και της ψυχικής εξουθένωσης, δεν είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα, λόγια κενά και κούφια από πραγματικό νόημα. Οι Υποσχέσεις Του είναι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορούμε να αντέξουμε μέσα στις όποιες θύελλες της ζωής μας, και να λάβουμε κουράγιο, για να αγωνιστούμε με Εκείνον Ζωντανό μέσα μας. Αυτές ακριβώς οι Υποσχέσεις οικοδομούν μέσα μας όχι μία οποιαδήποτε παρηγοριά, αλλά τη Δική Του Παρηγοριά, τη μόνη που μας ικανώνει να σταθούμε με άγια αξιοπρέπεια στους αγώνες μας και, αφού σταθούμε, να γίνουμε διάκονοι της Θεϊκής Στήριξης στα δεινά των συνανθρώπων μας. «Επειδή, καθώς περισσεύουν τα παθήματα του Χριστού σε μας, έτσι διαμέσου του Χριστού περισσεύει και η παρηγορία μας» Β' Κορινθίους 1:5.

Σίγουρα, με τις ανθρώπινες δυνάμεις μας, δεν είναι εύκολο να αξιολογήσουμε με θετική οπτική τα παθήματα που σαρώνουν κάθε έννοια χαράς μέσα μας, και γύρω μας. Είναι απλώς ακατόρθωτο με την ανθρώπινη λογική, μα, ας δοξάζουμε τον Θεό, γιατί είναι υπέροχα εφικτό, όσο πιο συνειδητοποιημένα επιλέγουμε να ζήσουμε μέσα στη δική Του Δύναμη. Πράγματι, υπάρχουν θλίψεις, που φαίνονται ότι μπορούν να κλονίσουν τη Σχέση του πιστού με τον Θεό Του. Όμως, ακριβώς αυτό που φαίνεται συντριπτικό, ασήκωτο, αθεράπευτο, μπορεί, μέσω της πίστης στον Παντοδύναμο Θεό, να γίνει η ευκαιρία της μέγιστης αποκάλυψης στη ζωή μας∙ η ευκαιρία, κατά την οποία ο Θεός θα μας διδάξει αιώνιες αλήθειες για τον Χαρακτήρα Του, θα καθαρίσει τη ζωή μας από κάθε επιρροή αρνητικής δύναμης, και θα μας καταστήσει ταιριαστούς με την ατμόσφαιρα του Ουρανού. Η αψευδής Υπόσχεση του Θεού μας, είναι όχι πως θα μας απαλλάξει από τα ανθρώπινα δεινά, αλλά πως θα εξασφαλίσει για χάρη μας κάτι ασύλληπτα θαυμαστό. Τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι και αναπαυμένοι στην τελειότητα των Σχεδίων Του, μέσα στη θλίψη μας. Δε μας υπόσχεται ότι θα μας κάνει ένεση αναισθησίας, ούτε ότι θα μας δώσει τη δύναμη να αγνοήσουμε τη θλίψη μας, αλλά ότι μέσα στη θλίψη μας και εξαιτίας της θλίψης μας, θα βιώσουμε μία μοναδική οικειότητα μαζί Του∙ την οικειότητα που σφυρηλατείται από την αμείωτη ακτινοβολία της Αγάπης του Θεού. Ο Παύλος δηλώνει τόσο εύστοχα αυτή την αλήθεια, όταν διατυπώνει την εκπληκτική σε βάθος ρήση πως «σε όλα αυτά (σε κάθε είδους πόνο, που μας ταλαιπωρεί με το θρήνο του πένθους μέσα μας), όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε». Ρωμαίους 8: 37. Εκείνος ακριβώς που μας αγάπησε, με όλο το βάθος, την ευρύτητα και το μεγαλείο αυτής της έννοιας, είναι ο Μόνος στον Οποίο, όταν στηριζόμαστε, μπορούμε να πούμε με πεποίθηση: «έχω τη χαρά που, σε όλη τη θλίψη μου, υπερπερισσεύει» Κορινθίους Β' 7:4.

Όσο περισσότερο αυξάνεται η πνευματική μας ηλικία, κατανοούμε πως το πένθος στη ζωή μας δε βιώνεται μόνο εξαιτίας της απώλειας ή της θλίψης. Βιώνεται ή τουλάχιστον πρέπει να βιώνεται και εξαιτίας της αμαρτίας μας. Όταν το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύψει την πραγματική κατάσταση της καρδιάς μας, συνειδητοποιούμε πως μακριά από τον Θεό η ζωή μας είναι μία αλυσίδα από γεγονότα, που εκδηλώνονται έχοντας ως κύρια αιτία την ανταρσία, τη σκληρότητα και την αχαριστία μας προς τον Θεό. Ενώ ο εχθρός της ψυχής μας επιθυμεί με την αποκάλυψη της αλήθειας για τον χαρακτήρα μας, να καταρρακωθούμε από τη ντροπή, και το βάρος του ενοχοποιημένου ψυχισμού, ο Ιησούς Χριστός επιθυμεί αυτή η συναίσθηση της αμαρτίας μας, να μας οδηγήσει να στραφούμε σε Εκείνον, και με θάρρος να διεκδικήσουμε την εκπλήρωση του κάλλιστου Θελήματός Του στη ζωή μας. Ναι, είναι αλήθεια πως η ψυχή μας υποφέρει από «τραύματα, και μελανιές, και σάπια έλκη» Ησαΐας 1:6, και είναι αυτά ακριβώς που έχουν βάλει χωρίσματα ανάμεσα σε εμάς και στον Θεό. Μα όσο τρομακτική και αν φαίνεται στα μάτια μας η ενοχή μας, όσο και αν πιστεύουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να μας αποκαταστήσει στα μάτια του Θεού, η λυτρωτική αλήθεια είναι ο Σταυρός του Γολγοθά. Εκεί, ο Θεάνθρωπος Χριστός επωμίστηκε όλη την κατάρα της αμαρτίας από καταβολής κόσμου μέχρι και το τέλος αυτού. Έγινε Εκείνος απεχθής στα μάτια του Πατέρα, για να μπορέσεις να γίνεις, και να μπορέσω να γίνω με τη Θυσία Αυτού άμωμος/η και αξιαγάπητος/η ενώπιον του Άγιου Θεού. Έτσι, κάθε φορά που εμείς ομολογούμε την αμαρτία μας, και κενώνουμε τον εαυτό μας από οποιαδήποτε τάση αλαζονείας και άρρωστης δικαιολόγησης της αμαρτίας μας, γινόμαστε άπειρα προσφιλείς στην Καρδιά της απέραντης Αγάπης Του. Το ειλικρινές πένθος μας για κάθε στιγμή που προδώσαμε, αρνηθήκαμε και πληγώσαμε τον Κύριό μας, με τη Χάρη Εκείνου, μπορεί να γίνει όχι μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της ζωής μας, αλλά το κόκκινο χαλί που στρώνεται, για να τιμήσει το νέο εν Χριστώ κτίσμα που γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλαιού ανθρώπου.

Λατρεμένε Θεέ μου, όσο περίτεχνα λόγια και αν επινοήσω, δε θα είναι αρκετά για να Σου εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου για τη Θεραπεία που προσφέρεις στο πένθος της ζωής μου. Όποια και αν είναι η αιτία του, γνωρίζω και πιστεύω βαθιά ότι Εσύ δεν ενδιαφέρεσαι απλώς να το παρηγορήσεις, αλλά και να το μεταμορφώσεις, ώστε μέσα από τα σπλάχνα της πιο μεγάλης οδύνης της ζωής μου, να γεννηθεί η μέγιστη ευεργεσία μου. Σου καταθέτω την επιθυμία μου, Εσύ, να αξιοποιείς τις δοκιμασίες μου για το αιώνιο όφελος, το δικό μου και των αγαπημένων μου. Μόνο με Σένα είναι δυνατό οι καιροί του σπαραγμού μου να στραφούν σε καιρούς αναψυχής. Διακηρύττω την πίστη μου σε αυτή τη λυτρωτική αλήθεια και μένω αναπαυμένος/η κάτω από τη Σκέπη της αιώνιας Αγάπης Σου. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν...