Όταν περπατώ και δεν αποκάμνω.

«Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά∙ αλλ’ αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους∙ θα ανεβούν με φτερούγες σαν αετοί∙ θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν∙ θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν». Ησαΐας 40:30-31.

Τα εδάφια 30 και 31 του τεσσαρακοστού κεφαλαίου από το βιβλίο του Ησαΐα, αποδίδουν με μία εξαιρετική λεκτική δύναμη το βίωμα του ανθρώπου, που έχει επιλέξει να βαδίζει με τον Θεό. Ακόμα και το τρέξιμό του γίνεται εφικτό, γιατί πρωτίστως έχει επιλέξει να περπατά με τον Κύριό του, και με τη δύναμη Εκείνου να μετατρέπει τις περιόδους της αδυναμίας και ατονίας του, σε εμπειρίες σφραγισμένες από Θεία δύναμη. Το ρήμα περπατώ χρησιμοποιείται πολλές φορές στη Βίβλο, και πάντα η έννοιά του σχετίζεται με την επιλογή του ανθρώπου να βαδίσει τη ζωή του με ή χωρίς τον Ιησού Χριστό.

Ας παρακολουθήσουμε ενδεικτικά μερικά: «για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη του νόμου σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα» Ρωμαίους 8:4, «Από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του» Ιωάννης 6:67, «Αν, όμως περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον, και το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» Α' Ιωάννου 1:7, «Προσέχετε, λοιπόν, πώς να περπατάτε ακριβώς∙ όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές» Εφεσίους 5:15, «Περπατάτε με φρόνηση προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρό». Κολοσσαείς 4:5.

Η επιλογή μας να περπατήσουμε με τον Θεό, σίγουρα συναντά πάρα πολλά εμπόδια. Τα περισσότερα από αυτά οι περισσότεροι χριστιανοί τα γνωρίζουν, γιατί τα βιώνουν. Θα επιλέξω να εστιάσω την προσοχή μας σε τρία από αυτά τα εμπόδια, που πιστεύω ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αγγίζουν όλους μας. Ένας τόσο γνωστός εχθρός είναι οι περίοδοι της δοκιμασίας. Υπάρχουν άνθρωποι που στη δοκιμασία αφυπνίζονται, και αποφασίζουν να στραφούν με ειλικρινή καρδιά στην κατανόηση αιώνιων αληθειών για τις θλίψεις στη ζωή τους. Σε αυτή την περίπτωση, ο πόνος γίνεται το απαραίτητο εργαλείο, για να ανοίξουν τα βάθη της ψυχής σε αλήθειες αιώνιες, οπότε τελικά, η δοκιμασία λειτουργεί ως αφορμή για να γνωρίσουν τον Θεό βαθύτερα, και να περπατήσουν μαζί Του με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και θέρμη. Κάποιοι άλλοι στη δοκιμασία τους κλονίζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε η καρδιά τους πλημμυρίζει με οργή, θυμό και άρνηση για τα πράγματα του Θεού. Η εκδήλωση της μιας ή της άλλης στάσης σε αυτές τις περιόδους είναι καθρέπτης της πνευματικής μας πορείας, αφού το περπάτημά μας με τον Θεό με δική μας επιλογή, μπορεί να συνεχιστεί ή να σταματήσει.

Ένας ακόμη εχθρός είναι η περίοδος της ευρυχωρίας, όταν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας έχουν μια αξιοσημείωτη τάξη και αρμονία. Σε αυτές τις περιόδους, ενώ καμία δοκιμασία δεν ταράζει την καρδιά μας, ενδέχεται να χαλαρώσουμε την επιθυμία μας να περπατήσουμε με τον Θεό. Οι αιτίες είναι πολλές, και η εφαρμογή της μιας ή της άλλης σχετίζονται με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του καθενός, και τον βαθμό ωριμότητας της πνευματικής ζωής. Έτσι, σε άλλες περιπτώσεις, αιτία μπορεί να είναι η ολοκληρωτικά λανθασμένη άποψη ότι απολαμβάνουμε τις ευλογίες του Θεού, εξαιτίας της προσωπικής μας αξίας, και καθαρότητας της καρδιάς. Όσο και αν η υπακοή έχει τον δικό της αναντικατάστατο ρόλο στην πνευματική μας πρόοδο, δεν είναι ποτέ μα ποτέ αιτία η προσωπική μας αξία, αλλά η αστείρευτη γενναιοδωρία και Χάρη, που πηγάζουν από την Θεϊκή Καρδιά. Ο λόγος που χρειάζεται αυτό να το κατανοήσουμε, είναι γιατί στην αντίθετη περίπτωση, αργά αλλά σταθερά, ο εχθρός μπορεί να κτίσει μέσα μας τα ‘οχυρώματα’ της πνευματικής περηφάνιας, και αυτοδικαίωσης. Αυτά τα οχυρώματα στην καθημερινή ζωή όλο και περισσότερο γίνονται εκδηλώσεις σκληρής και επικριτικής συμπεριφοράς προς τους άλλους, αλλά και αυτάρεσκης και αλαζονικής στάσης προς τον Θεό. Στην ουσία πρόκειται για την επιλογή να βαδίσει κάποιος στην οδό που έχει το όνομα: “τα ξέρω όλα, μου αξίζουν όλα, γι’ αυτό και τα απολαμβάνω όλα!” Σε άλλες περιπτώσεις, στην περίοδο της ευρυχωρίας ατονεί η επιθυμία να περπατήσουμε με τον Θεό, απλούστατα γιατί Τον ξεχνάμε. Ελκυόμαστε από τις παροδικές και εφήμερες απολαύσεις, που τόσο ύπουλα μα και εύκολα, μετατρέπουν το πνευματικό φρόνημα σε σαρκικό. Η μελέτη και η προσευχή δίνουν τη θέση τους στην ενασχόληση με ελαφρά, επιπόλαια και επιφανειακά πράγματα. Σταδιακά, ανοίγονται παραθυράκια, που μετατρέπονται σε πόρτες, μέσα από τις οποίες η διάπραξη αμαρτιών και παραβάσεων αμβλύνει τα συναισθήματα, και αποκοιμίζει τη συνείδηση. Τότε, μόνο η βίωση μίας δοκιμασίας, μπορεί, αν το επιλέξουμε, να ανοίξει τα μάτια μας, για να διαπιστώσουμε ότι η οδός μας μακράν απέχει από την Οδό του Θεού.

Ένας εχθρός λιγότερο, ίσως εντοπισμένος, αλλά σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητος, είναι ο εχθρός της ρουτίνας στην καθημερινότητά μας. Ίσως, μας ξαφνιάζει αυτή η άποψη, αλλά, αν συλλογιστούμε πιο βαθιά, θα διαπιστώσουμε ότι σε περιόδους που τίποτα το συνταρακτικό δε ζούμε ή δεν αναμένουμε, είναι πάρα πολύ εύκολο να γλιστρήσουμε στα μονοπάτια της χλιαρότητας, που τόσο δυσαρεστεί τον Κύριό μας, όπως διαβάζουμε στην Αποκάλυψη 3:14-22. Σε αυτές τις περιόδους, η προσευχή και η μελέτη μας, ακόμα και αν γίνονται, δεν έχουν όλο το δόσιμο της ύπαρξής μας. Αλλού είναι η σκέψη, η καρδιά, το μυαλό μας, και έτσι απλώς περιφέρουμε βαριεστημένα τη χριστιανική μας ταυτότητα, και απλώς υπάρχουμε ως θρησκευόμενοι, χωρίς την καρδιά μας να την καίει η φλόγα της Αναστημένης Ζωής του Ιησού Χριστού. Περιμένουμε να αποτιναχθεί από πάνω μας το πέπλο της ρουτίνας, με κάποιο ακαθόριστο τρόπο, που ούτε τον ζητάμε στην προσευχή μας, ούτε τον πιστεύουμε, γιατί στο βάθος της καρδιάς μας θεωρούμε ότι καμία από τις Υποσχέσεις του Θεού δεν μπορεί να λειτουργήσει για εμάς. Προτιμάμε να μένουμε άπραγοι θεατές, και παθητικοί δέκτες του σκηνικού της ζωής μας, αφήνοντας αποκλειστικά στον Θεό την ευθύνη, ίσως και… την υποχρέωση, να φέρει στην καθημερινότητά μας εμπειρίες που θα χρωματίσουν τις γκρίζες εικόνες μας. Αυτό, βέβαια, δε λέγεται ως μομφή, ούτε προωθεί την αντίληψη ότι ο Θεός δε θέλει να μας απαντήσει στις προσευχές μας, και να μας περιβάλλει με τις Ευλογίες Του. Είναι περισσότερο μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τον εξής προβληματισμό: μήπως περισσότερο αγαπάμε τις ευλογίες Του παρά τον Ίδιο τον Θεό; Μήπως ο Θεός μας έχουν γίνει οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει μαζί Του, ή αυτές που προσδοκούμε να ζήσουμε; Σε μία τέτοια περίπτωση, σίγουρα δεν περπατάμε μαζί Του, αλλά έχουμε αγκαλιάσει σφικτά αυτά που πιστεύουμε πως είναι… υποχρεωμένος ο Θεός να μας δώσει.

Από τα τρία αυτά εμπόδια, αξίζει περισσότερο να εμβαθύνουμε στο εμπόδιο της ρουτίνας, και να το συνδέσουμε με την έννοια του ρήματος περπατώ. Η ενέργεια αυτού του ρήματος δε μας παραπέμπει σε κάποια ενέργεια αγωνιστική, ή κάποια ενέργεια που γίνεται σε κατάσταση έντασης ή έκστασης. Το περπάτημα δεν είναι το ίδιο με το τρέξιμο. Μέσα στη ζωή μας περισσότερο περπατάμε, παρά τρέχουμε, γι’ αυτό και συχνά επιλέγεται το ρήμα περπατώ στα διάφορα εδάφια της Αγίας Γραφής, όταν οι συγγραφείς της θέλουν να το συνδέσουν με τη στάση του ανθρώπου στις πολύπλευρες πτυχές της καθημερινότητάς του. Στην πνευματική μας ζωή, όπως και στην καθημερινότητά μας, μπορεί ο ρυθμός του περπατήματός μας να αλλάζει, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν περπατάμε. Άλλες φορές περπατάμε ήρεμα, άλλες με ένταση, άλλες με θλίψη, και υπάρχουν φορές που το περπάτημα γίνεται και τρέξιμο, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τη βασική αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας καθορίζεται από τον τρόπο που επιλέγουμε να την περπατήσουμε.

Ο λόγος που χρειάζεται να συνδέσουμε το ρήμα περπατώ με την απλή ζωή της καθημερινότητας είναι πολύ σημαντικός. Ο πραγματικός έλεγχος του χριστιανικού μας βιώματος, και η απόδειξη του κατά πόσο είναι γνήσιο ή κάλπικο, δεν είναι αυτό που κάνουμε στις στιγμές της πνευματικής μας ανάτασης, ή όταν σπρωγμένοι από το βάρος της θλίψης, και έχοντας χάσει κάθε άλλη ελπίδα, στηριζόμαστε στον Θεό. Σίγουρα, και αυτή η εμπειρία της προσέγγισης του Θεού είναι εξαιρετικά πολύτιμη, όμως έχω την ταπεινή γνώμη ότι χρειάζεται να μας προβληματίσει το γεγονός, ότι κάποιες φορές αφυπνιζόμαστε στα πράγματα του Θεού, μόνο όταν λειτουργήσει στη ζωή μας ο πόνος. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα σε ποια θέση είχαμε τον Θεό στη ζωή μας, όταν φαινόταν ότι τίποτα δεν απειλούσε την ευρυχωρία μας.

Το να μάθουμε να περπατάμε με τον Θεό, ενώ τίποτα το καταπληκτικό δε γεμίζει με ενέργεια και χρώμα τη ζωή μας, δεν είναι κάτι που μαθαίνεται μέσα σε πέντε λεπτά. Ταυτόχρονα, όμως, δεν είναι μία ουτοπία, κάτι το άπιαστο και το ανήκουστο, ακριβώς γιατί η θερμή απόφασή μας να ζήσουμε μία τέτοια ζωή, φέρει πάντα την υπογραφή της Δύναμης του Θεού. Εκείνο που πρώτα απ’ όλα επιθυμεί να συνειδητοποιήσουμε ο Θεός, είναι ότι η προτροπή Του να περπατάμε μαζί Του, δεν είναι ένας ακόμη αυστηρός θεολογικός κανόνας, τόσο ψυχρός και εγκεφαλικός, ώστε να μη λαμβάνει καθόλου υπόψη την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες μας. Το σίγουρο είναι πως το πιο άχρηστο πράγμα στην πνευματική μας ζωή, είναι οι θεωρητικοί θρησκευτικοί κανόνες, που μας αφήνουν απλώς με τη γεύση της παντελούς αναξιότητάς μας, χωρίς να έχουν τη δύναμη να μας ωθήσουν να αναβλέψουμε σε Εκείνον, που έχει τη Δύναμη να κάνει το αδύνατο δυνατό. Συνεπώς, όχι μόνο είναι εφικτό να περπατήσουμε με τον Θεό, αλλά έχουμε διαθέσιμη όλη τη δύναμη και το φρόνημα του Ιησού Χριστού, για να το ζήσουμε με τη Χάρη Του.

Το πρώτο βήμα είναι να απαλλαγούμε με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, από εκείνες τις ιδέες που συστήνουν μέσα μας μια εικόνα, και ένα θέλημα του Θεού, που πολύ λίγη ή καθόλου σχέση έχουν με την πραγματική Φύση Του. Αυτές οι ιδέες είναι τα λεγόμενα οχυρώματα της διάνοιας, που ο εχθρός χτίζει μέσα μας με μεγάλη μαεστρία και γνώση, των αδύνατων σημείων του ψυχικού και συναισθηματικού μας κόσμου. Είναι τα κάστρα της αιχμαλωσίας μας, τα οποία, όσο περισσότερο τα συντηρούμε στην πνευματική μας ζωή, τόσο πιο στερημένοι μένουμε από τα κάλλιστα του Θεού. Κατόπιν, χρειάζεται η πρακτική της πειθαρχίας, που σίγουρα δε μαθαίνεται μέσα σε λίγες ώρες. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι περπατάμε με τον Θεό, όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο από την καθημερινότητά μας, για να Του ανοίξουμε την καρδιά μας στην προσευχή μας, και να Του μιλήσουμε για όλα τα όνειρα, τους πόθους και τους καημούς της καρδιάς μας για εμάς και τους αγαπημένους μας. Δεν μπορούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι περπατάμε με τον Θεό, όταν δεν Του αφήνουμε χρόνο και χώρο, για να μοιραστεί μαζί μας, μέσα από τη μελέτη του Λόγου Του, και μέσα από το άνοιγμα της ψυχής μας στην Αγάπη Του, τους Δικούς Του πόθους, για όλα τα θέματα που αφορούν τον μικρόκοσμό μας. Επομένως, το περπάτημα με τον Θεό είναι μια στάση ζωής, που διαμορφώνεται πρωτίστως με την εθελούσια επιλογή μας, να παραχωρήσουμε όλα τα δικαιώματα της ύπαρξής μας στον Θεό, και με την ειλικρινή λαχτάρα μας, ο Θεός να είναι μέσα στην πολύβουη καθημερινότητά μας όλα όσα τόσο ποθεί.

Ωστόσο, αυτή η στάση ζωής δεν είναι κάτι που διαμορφώνεται σε απομόνωση. Πουθενά μέσα στη Βίβλο δεν επικροτείται ένα τέτοιο είδος ζωής. Περπατώ με τον Θεό σημαίνει αγωνίζομαι με τη Χάρη Του, ώστε να δημιουργώ σχέσεις ζωής. Σχέση βαθιά και μοναδική μαζί Του, και σχέσεις αγάπης και προσφοράς με τους συνανθρώπους μου. Αυτές οι σχέσεις δεν διαμορφώνονται στα ύψη μόνο, αλλά κυρίως κάτω στην κοιλάδα των πειρασμών και των προκλήσεων, όπου καλούμαστε να ζούμε με Ουράνιο Φως, ακόμα και αν μας περιβάλλουν συννεφιές ή και σκοτάδια. Ίσως, όλα τα παραπάνω εκληφθούν ως ρομαντικές θεωρητικολογίες και πράγματι θα είναι έτσι, αν ξεχάσουμε σε Ποιον Θεό πιστεύουμε, και αν προσπεράσουμε όλα όσα μας χάρισε, και επιθυμεί να μας χαρίσει στο διάβα της ζωής μας. Η ταπεινή καρδιά, που είναι σε κάθε περίπτωση πρόθυμη να μαθητεύει και να καθαρίζεται ενώπιον του Θεού, είναι το πολύτιμο έδαφος, μέσα στο οποίο μπορούν όλοι οι σπόροι του Αγίου Πνεύματος να καρποφορήσουν, και να αποδώσουν τον πολύτιμο Καρπό Του.

Λατρεμένε Θεέ μου, ομολογώ ότι δε μου είναι απλώς δύσκολο, αλλά πολλές φορές και πρακτικά αδύνατο να περπατώ μαζί Σου. Όμως, Εσύ υποσχέθηκες να μου προσφέρεις όλο Σου τον Εαυτό, για να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μου όλα τα Υπέροχα και όλα τα Άγια, όλα τα ξεχωριστά και Αιώνιά Σου. Αφιερώνω τον εαυτό μου με πίστη σε Σένα, και λαχταρώ να μου δώσεις τη δύναμή Σου, για να ζήσω την πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου: ΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ...