"ΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ"

«Και ενώ έβγαινε έξω στον δρόμο, κάποιος έτρεξε, και γονατίζοντας μπροστά του, τον ρωτούσε: Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Μάρκου 10:17 Ο νέος που υπέβαλε την ερώτηση αυτή ήταν ένας άρχοντας. Είχε μεγάλη περιουσία, και κατείχε υπεύθυνη θέση στην κοινωνία. Είδε την αγάπη που ο Χριστός εκδήλωσε στα παιδιά που Του έφεραν. Είδε πόσο τρυφερά τα δέχτηκε και τα πήρε στην αγκαλιά Του, και στην καρδιά Του γεννήθηκε η αγάπη για το Σωτήρα. Αισθάνθηκε την επιθυμία να γίνει μαθητής Του. Τόσο βαθιά συγκινήθηκε, που καθώς ο Χριστός έφευγε έτρεξε πίσω Του, και γονατίζοντας μπροστά Του, Του υπέβαλε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια την ερώτηση, την τόσο σπουδαία για την ψυχή κάθε ανθρώπου: «Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Ο Χριστός του είπε: «Γιατί με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ένας, ο Θεός.» Ο Ιησούς ήθελε να δοκιμάσει την ειλικρίνεια του άρχοντα, και να μπορέσει να καταλάβει για ποιο λόγο τον θεωρούσε αγαθό. Είχε συναίσθηση ότι Εκείνος στον οποίο μιλούσε ήταν ο Υιός του Θεού; Ποια ήταν τα πραγματικά του αισθήματα; Ο άρχοντας εκείνος υπολόγιζε πολύ στην προσωπική του δικαιοσύνη. Ουσιαστικά δεν πίστευε ότι υστερούσε σε τίποτε, και όμως δεν ήταν εντελώς ικανοποιημένος. Αισθανόταν πως κάτι του έλλειπε. Δεν θα μπορούσε άραγε ο Ιησούς να τον ευλογήσει, όπως ευλόγησε τα μικρά παιδιά, και να ικανοποιήσει αυτή την ψυχική του ανάγκη; Απαντώντας στο ερώτημα του ο Ιησούς, είπε ότι η υπακοή στις εντολές του Θεού ήταν αναγκαία, αν ήθελε να αποκτήσει την αιώνια ζωή, και ανέφερε μερικές εντολές που φανέρωναν το καθήκον του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του. Η απάντηση του άρχοντα ήταν καταφατική: «Δάσκαλε, όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου. Τι μου λείπει;» Ο Ιησούς κοίταξε το νέο στα μάτια σαν να διάβαζε τη ζωή του, και να ενδοσκοπούσε το χαρακτήρα του. Τον αγάπησε, και διψούσε να του δώσει εκείνη την ειρήνη, τη χάρη, και τη χαρά που θα έφερνε ριζική μεταβολή στο χαρακτήρα του. Του είπε: «Ένα σου λείπει, πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με, αφού σηκώσεις τον σταυρό.» Ο Χριστός ελκύστηκε από το νέο. Ήξερε ότι ο ισχυρισμός του, «όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου,» ήταν ειλικρινής. Ο Λυτρωτής λαχταρούσε να δημιουργήσει μέσα του την οξυδέρκεια, που θα τον καθιστούσε ικανό να δει την ανάγκη της καθιέρωσης της καρδιάς, και της χριστιανικής καλοσύνης. Λαχταρούσε να ιδεί μέσα του μια ταπεινή και συντριμμένη καρδιά, που θα αναγνώριζε ότι η υπέρτατη αγάπη της, έπρεπε να αποδοθεί στο Θεό, και οι ελλείψεις της να καλυφθούν από την τελειότητα του Χριστού. Στο πρόσωπο του άρχοντα εκείνου, ο Χριστός είδε την βοήθεια ακριβώς που του χρειαζόταν, αν αυτός αποφάσιζε να γίνει συνεργάτης Του στο ψυχοσωτήριο έργο Του. Αν ήθελε να καθοδηγηθεί από το Χριστό, θα καθίστατο δύναμη για το καλό. Ο άρχοντας αυτός θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αντιπροσωπεύσει το Χριστό. Επειδή είχε προτερήματα τα οποία, αν τα συνταύτιζε με το Σωτήρα, θα τον αξίωναν να γίνει δύναμη Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον αγάπησε για το χαρακτήρα του. Και στην καρδιά του άρχοντα ξύπνησε η αγάπη για το Χριστό, επειδή η αγάπη γεννά πάλι την αγάπη. Ο Ιησούς επιθυμούσε να τον δει να γίνει συνεργάτης Του. Λαχταρούσε να τον κάνει σαν τον Εαυτό Του, ένα καθρέφτη όπου να αντανακλάται η μορφή του Θεού. Λαχταρούσε να αναπτύξει τα υπέροχα γνωρίσματά του χαρακτήρα του, και να τον καθαγιάσει για την υπηρεσία του Κυρίου. Αν ο άρχοντας είχε τότε παραχωρήσει τον εαυτό του στο Χριστό, θα είχε αυξηθεί στην ατμόσφαιρα της παρουσίας Του. Αν είχε κάνει αυτή την εκλογή, πόσο διαφορετικό θα ήταν το μέλλον του! «Ένα σου λείπει,» είπε ο Ιησούς. «Πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με.» Ο Χριστός διάβαζε την καρδιά του νεαρού άρχοντα. Μόνο ένα πράγμα του έλλειπε, αλλά αυτό ήταν ζωτικής σημασίας. Χρειαζόταν την αγάπη του Θεού στην ψυχή. Η έλλειψη εκείνη αν δεν την αναπλήρωνε, θα απέβαινε μοιραία γι’ αυτόν. Όλη του η υπόσταση θα αλλοιώνονταν. Με την εντρύφηση, ο εγωισμός θα αυξάνονταν. Για να μπορέσει να δεχθεί την αγάπη του Θεού, έπρεπε η υπέρτατη φιλαυτία να παραχωρηθεί. Ο Χριστός δοκίμασε τον άνθρωπο αυτόν. Τον κάλεσε να διαλέξει ανάμεσα στον ουράνιο θησαυρό και στο επίγειο μεγαλείο. Μπορούσε να εξασφαλίσει τον ουράνιο θησαυρό αν ακολουθούσε το Χριστό. Αλλά, το εγώ έπρεπε να παραχωρηθεί. Η θέλησή του έπρεπε να υποβληθεί στον έλεγχο του Χριστού. Η αγιοσύνη αυτού του ίδιου του Θεού, προσφερόταν στο νεαρό άρχοντα. Είχε το προνόμιο να γίνει γιος του Θεού, και συγκληρονόμος του Χριστού, στον ουράνιο θησαυρό. Έπρεπε όμως να σηκώσει το σταυρό, και να ακολουθήσει το Σωτήρα στο μονοπάτι της αυταπάρνησης. Για τον άρχοντα τα λόγια του Χριστού ισοδυναμούσαν πράγματι με την πρόσκληση: «Διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε» Ιησούς του Ναυή 24:15. Η εκλογή ανήκε σ’ αυτόν. Ο Ιησούς λαχταρούσε για την πνευματική μεταλλαγή του. Του έδειξε το τρωτό σημείο του χαρακτήρα του, και με τι μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε την έκβαση της υπόθεσης, καθώς ο νέος ζύγιζε τα πράγματα! Αν αποφάσιζε να ακολουθήσει το Χριστό, έπρεπε να υπακούσει στα λόγια Του για το κάθε τι. Έπρεπε να εγκαταλείψει τα φιλόδοξα σχέδια του. Με τι βαθιά και εναγώνια λαχτάρα. Με την ψυχική δίψα ο Ιησούς, παρακολουθούσε το νέο, με την ελπίδα ότι θα δεχόταν την πρόσκληση του Πνεύματος του Θεού! Ο Χριστός υπέδειξε τους μοναδικούς όρους, που θα έφερναν τον άρχοντα στη θέση όπου θα τελειοποιούσε ένα χριστιανικό χαρακτήρα. Τα λόγια του ήταν λόγια σοφά, παρόλο που μπορεί να ηχούσαν κάπως αυστηρά και απαιτητικά. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας για τον άρχοντα, ήταν να αποδεχθεί και να συμμορφωθεί με αυτά. Η υψηλή κοινωνική του θέση και η περιουσία του, ασκούσαν στο χαρακτήρα του μια ανεπαίσθητη επιρροή προς το κακό. Υποθαλπόμενα τα δύο αυτά, θα παραγκώνιζαν το Θεό από την καρδιά του. Είτε λίγο είτε πολύ κατακρατούσε από το Θεό, κατακρατούσε εκείνο που μείωνε την ηθική του δύναμη και αποδοτικότητα. Επειδή όταν ενδόμυχα υποθάλπονται τα πράγματα αυτού του κόσμου, όσο ασταθή και ανάξια μπορεί να είναι, καταλήγουν στο να απορροφούν τα πάντα. Ο άρχοντας κατάλαβε αμέσως τη σημασία των λόγων του Χριστού, και λυπήθηκε. Αν είχε συνειδητοποιήσει την αξία του προσφερόμενου δώρου, αμέσως θα είχε καταταγεί με τους μαθητές του Χριστού. Ήταν μέλος του τιμητικού Συμβουλίου των Ιουδαίων, και ο σατανάς τον πείραζε με δελεαστικές προοπτικές για το μέλλον. Ήθελε τον ουράνιο θησαυρό, αλλά ήθελε και τις επίγειες απολαβές που του απέδιδαν τα πλούτη του. Λυπόταν που υπήρχαν τέτοιοι όροι. Επιθυμούσε την αιώνια ζωή, χωρίς να θέλει να υποβληθεί στην απαιτούμενη θυσία. Το κόστος της αιώνιας ζωής του φαινόταν υπερβολικό, και «αναχώρησε λυπημένος, επειδή, είχε κτήματα πολλά.» Ο ισχυρισμός του ότι φύλαξε το νόμο του Θεού, δεν ήταν σωστός. Έδειξε ότι τα πλούτη του ήταν το είδωλό του. Δεν μπορούσε να τηρεί τις εντολές του Θεού, αφού ο κόσμος κατείχε την πρώτη θέση στην καρδιά του. Αγαπούσε τα δώρα του Θεού περισσότερο από ότι αγαπούσε το Δωρητή. Ο Χριστός είχε προσφέρει στο νέο τη συντροφιά Του. ‘Ακολούθα με’, του είπε. Αλλά γι’ αυτόν ο Σωτήρας δεν είχε τόση σημασία, όση είχε το όνομά του μεταξύ των ανθρώπων, και η περιουσία του. Να αρνηθεί τα επίγεια πλούτη του, πράγματα ορατά χειροπιαστά, για τον αόρατο ουράνιο θησαυρό, το θεωρούσε πολύ ριψοκίνδυνο. Αρνήθηκε την προσφορά της αιώνιας ζωής, και απομακρύνθηκε. Από τότε ο κόσμος έγινε το αντικείμενο της λατρείας του. Χιλιάδες περνούν από αυτή τη δοκιμή, ζυγίζοντας τον Χριστό με τον κόσμο, και πολλοί προτιμούν τον κόσμο. Όπως ο νεαρός άρχοντας, απομακρύνονται και αυτοί από το Σωτήρα, λέγοντας μέσα τους: "Δεν θέλουμε τον άνθρωπον αυτόν να άρχη εφ’ υμάς". Η συμπεριφορά του Χριστού προς το νέο, αποτελεί παράδειγμα για μας. Ο θεός μας έδωσε τον κανόνα της συμπεριφοράς, τον οποίο κάθε δούλος Του οφείλει να ακολουθεί. Πρόκειται για την υπακοή στον νόμο Του, όχι απλώς μια κατ’ εντολή υπακοή, αλλά μια υπακοή που εισχωρεί στη ζωή, και εκδηλώνεται με το χαρακτήρα. Ο Θεός έθεσε το δικό Του πρότυπο του χαρακτήρα, για όσους θέλουν να γίνουν υπήκοοι της βασιλείας Του. Μόνο εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν συνεργάτες του Χριστού, μόνο εκείνοι που θα πουν: "Κύριε ότι είμαι και ότι έχω είναι δικό Σου", εκείνοι μόνο θα αναγνωριστούν σαν γιοι και θυγατέρες του Θεού. Όλους θα πρέπει να τους απασχολεί η σκέψη τι σημαίνει να επιθυμούν τον ουρανό, και μολαταύτα να τον αποστρέφονται εξ αιτίας των επιβαλλόμενων όρων. Σκεφθείτε τι σημαίνει να πείτε ‘όχι’ στο Χριστό. Ο άρχοντας είπε: όχι δεν μπορώ να Σου τα δώσω όλα. Μήπως λέμε και εμείς το ίδιο; Ο Σωτήρας προθυμοποιείται να συμμερισθεί μαζί μας το έργο που ο Θεός μας έχει αναθέσει να κάνουμε. Προσφέρεται να χρησιμοποιήσει τα μέσα που ο Θεός μας έχει δώσει, για να συνεχίσει το έργο Του στον κόσμο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μας σώσει. Τα περιουσιακά του αγαθά έχουν χορηγηθεί στον άρχοντα αυτόν, για να αποδείξει ότι ήταν πιστός οικονόμος. Έπρεπε να τα διαθέσει για να γίνουν ευλογία σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. Έτσι και τώρα ο Θεός εμπιστεύεται στους ανθρώπους υλικά αγαθά, τάλαντα και διάφορες ευκαιρίες για να καταστούν αυτοί όργανά Του στο να βοηθούν τους φτωχούς, και τους πάσχοντες. Εκείνος που χρησιμοποιεί τα εμπιστευμένα σ’ αυτόν δώρα ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού, γίνεται συνεργάτης του Σωτήρα. Κερδίζει ψυχές για το Χριστό, επειδή αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα Του. Για αυτούς που, όπως ο νεαρός άρχοντας κατέχουν υψηλές εμπιστευτικές θέσεις και υπάρχοντα, ίσως φαίνεται υπερβολική η θυσία να παραχωρήσουν όλα για να ακολουθήσουν το Χριστό. Πλην όμως αυτός είναι ο γενικός κανόνας συμπεριφοράς για όλους όσους θέλουν να γίνουν μαθητές Του. Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή. Η παραχώρηση του εγώ, αποτελεί την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Συχνά φαίνεται επιτακτική και σε γλώσσα που μοιάζει αυταρχική. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σωθεί ο άνθρωπος, παρά μόνο αν αποκοπεί από τα πράγματα εκείνα από τα οποία, αν δεν απαλλαγεί, θα διαφθαρεί όλη η ύπαρξή του. Όταν οι πιστοί του Χριστού επιστρέφουν στον Κύριο ότι του ανήκει, επισωρεύουν θησαυρούς, οι οποίοι θα τους δοθούν όταν ακούσουν τα λόγια: "Εύγε δούλε αγαθέ, και πιστέ,.. μπες μέσα στη χαρά του Κυρίου σου", "ο Οποίος, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού". Ματθ. 25:23, Εβρ. 12:2. Η χαρά για τις λυτρωμένες, ψυχές στην αιωνιότητα, είναι η ανταμοιβή όλων όσων βάδισαν στα ίχνη Εκείνου που τους είπε: "Ακολούθα με"...