"Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας". Θεσσαλονικείς A' 4:3.
Υπάρχουν λέξεις, φράσεις και έννοιες στην πνευματική μας ζωή, που τυλίγονται με ένα πέπλο αοριστίας και ασάφειας και ακριβώς επειδή είναι τόσο σημαντικές, σμιλεύουν ένα λανθασμένο δογματικό σύνολο, το οποίο καλούμαστε να πιστέψουμε και να υπηρετήσουμε. Πώς, όμως, να πιστέψεις και να υπηρετήσεις κάτι που δεν έχεις κατανοήσει, κάτι που δεν έχει αγγίξει τα τρίσβαθα της ψυχής σου με την αλήθεια και την ουσία του, ή ακόμα χειρότερα κάτι που φοβάσαι πως, αν δεν το υπηρετήσεις, θα υποστείς οδυνηρές συνέπειες; Ασφαλώς και είναι όχι μόνο δύσκολο, μα και ψυχαναγκαστικό, όταν, τελικά, υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην πίεση να ζήσει με έναν τρόπο που δεν αγαπά, και δεν πιστεύει. Και επειδή όταν μιλούμε για την πνευματική ζωή ενός χριστιανού, επικεντρωνόμαστε πάντα στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον Κύριό μας, αξίζει να προσεγγίσουμε και να κατανοήσουμε βασικές αλήθειες που αφορούν την πιο όμορφη και δυνατή Σχέση στη ζωή μας.
Τίποτα το συγκεχυμένο, το καταπιεστικό και το τρομακτικό δεν επιθυμεί ο Κύριός μας να ορίζει τη Σχέση μαζί Του. Έχουμε κληθεί να ζήσουμε την άφθονη Ζωή μαζί Του, και είναι μόνο η εκδήλωση του σχεδίου του εχθρού της ψυχής μας, που μας στερεί τους θησαυρούς αυτής της Ζωής. H άφθονη Ζωή που λαχταρά να δώσει ο Κύριός μας στον καθένα από εμάς, περνά μέσα από το μονοπάτι του αγιασμού. Όμως, τι είναι ο αγιασμός; Σίγουρα, πρόκειται για μια έννοια για την οποία έχουν γραφτεί τόσα πολλά από θεολόγους και μη, στην προσπάθεια να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί το νόημά της. Ωστόσο, μένοντας στην απλή θεολογική προσέγγιση, τελικά, χάνουμε την ουσία, γιατί ο αγιασμός δεν είναι έννοια. Ακόμα και αν τη θεωρήσουμε ως την πλέον πνευματική έννοια, πάλι θα λάβουμε τόσο λίγα. Ο Σωτήρας μας δε μας τη δίδαξε ως έννοια, αλλά ως πραγματικότητα, ως βίωμα, και μάλιστα το πιο ευλογημένο και υπέροχο της ζωής μας.
Ίσως, κάποιοι, όταν ακούν τη λέξη Αγιασμός, σκέπτονται: «Αυτά είναι πολύ προχωρημένα πράγματα, είναι πολύ πνευματικά, και σίγουρα δεν αφορούν εμένα, που έχω ορισμένες αντοχές και περιορισμένη πειθαρχία. Ο Αγιασμός είναι για εκείνους που τολμούσαν να πιστεύουν, όταν όλοι και όλα ήταν αντίθετα με την πίστη τους γύρω τους. Είναι για αυτούς που πρόθυμα έδωσαν τη ζωή τους για τον Χριστό, και θεώρησαν ότι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή τους είναι να Τον υπηρετήσουν, και να Τον δοξάσουν. Εγώ… δεν ξέρω τι θα γίνει, αν αύριο ξεσπάσει ένας διωγμός, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω στον πειρασμό ή τη δοκιμασία. Προτιμώ να είμαι ένα ταπεινό και ασήμαντο μέλος της εκκλησίας. Να εκκλησιάζομαι τακτικά, και να είμαι σωστός στις σχέσεις με τους γύρω μου. Όλα τα άλλα περί αγιασμού είναι ψιλά γράμματα… Η δική μου προτίμηση είναι να μη με πιέζουν, να μη με βάζουν σε ένα ‘πρόγραμμα εντατικής πνευματικής αύξησης’ και συνεχώς να σκέπτομαι ότι κάτι πρέπει να αλλάξω στο χαρακτήρα μου. Δε θέλω να στερηθώ, δε θέλω να χάσω τη βολή μου. Ειλικρινά, μακάρι να κερδίσω τον ουρανό με το μικρότερο δυνατό κόστος…».
Αν στα παραπάνω λόγια δεν αναγνωρίζουμε τίποτα από τις ενδόμυχες σκέψεις μας, τότε πράγματι η Σχέση μας με τον Χριστό αυξάνει κατά τον Δικό Του Άγιο Τρόπο. Αν, όμως, υπάρχει κάτι, λίγο ή πολύ (ο καθένας προσωπικά θα το απαντήσει αυτό), τότε, πράγματι, η Σχέση μας με τον Θεό χρειάζεται ριζική αναθεώρηση. Ακόμα και αν πιστεύουμε ότι ο παραπάνω τρόπος σκέψης είναι θεμιτός, γιατί είναι ειλικρινής, ή ακόμα και αν θεωρούμε ότι υπάρχει ταπείνωση στη μη επιδίωξη ‘των μεγάλων πραγμάτων’, ας είμαστε βέβαιοι ότι αυτή είναι μία ταπείνωση που ορίζεται από εμάς και, σίγουρα, δεν εκπέμπει το Πνεύμα που επιδοκιμάζει ο Κύριός μας. Το να μένουμε παθητικά προσκολλημένοι σε ένα μίζερο είδος πνευματικής ζωής, και το να αρνούμαστε να αυξηθούμε μέσα στη Χάρη του Θεού μας, σταδιακά μας κλέβει την πρώτη αγάπη μας για τον Ιησού Χριστό. Ανοίγει παράθυρα και πόρτες στον τρόπο σκέψης του εχθρού της ψυχής μας, και έτσι εύκολα αυτός αποκτά δικαιώματα, για να ατονίσει και, τελικά, να διαλύσει την επιθυμία μας να οικοδομήσουμε τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό σε γερές βάσεις. Επιπλέον, τα παραπάνω λόγια εμπεριέχουν σοβαρές παρανοήσεις για τον Αγιασμό, καθώς τον θεωρούν ως κάτι που ο Θεός τον προορίζει για τους λίγους και τους εκλεκτούς Του. Από κανένα εδάφιο της Αγίας Γραφής δε συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο Θεός είναι προσωπολήπτης, και πως εργάζεται με κάστες ανθρώπων. Δε χορηγεί τις ευλογίες, τα χαρίσματα και τις αρετές Του, στηριζόμενος σε διακρίσεις και… προσωπικές συμπάθειες. Για τον Θεό μας, ο καθένας από εμάς έχει ανυπολόγιστη αξία, τόση και τέτοια, ώστε να μπορεί να προσμετρηθεί μόνο με τη Θυσία του Ιησού Χριστού για την απολύτρωση όλων μας.
Ο Αγιασμός είναι ταυτόσημος με το Τέλειο Θέλημα του Θεού για τον κάθε άντρα και την κάθε γυναίκα που έζησε, ζει ή θα ζήσει σε αυτή τη γη. Συχνά, πελαγοδρομούμε στις διάφορες υποθέσεις της ζωής μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού. Αξίζει να γνωρίζουμε πως με όποιο τρόπο και αν εκφραστεί το Άγιο Θέλημα, μία θα είναι η κατάληξη, και ο απώτερος στόχος πάντα: η μόρφωση του Άγιου Χαρακτήρα του Θεού μέσα μας, και αυτή η μόρφωση είναι η πεμπτουσία του Αγιασμού. O Λόγος του Θεού με σαφήνεια μας βεβαιώνει για τα παραπάνω: «Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας…» Θεσσαλονικείς A' 4:3. Αν πραγματικά επιθυμούμε ο Ιησούς Χριστός να είναι ο Κύριος όλων των πτυχών της ζωής μας, αξίζει να γνωρίζουμε ότι η εγωιστική μας επιλογή να θέλουμε Εκείνος να συμφωνεί με τα δικά μας σχέδια, να τα ευλογεί και να τα αγιάζει, συνιστά μία σχέση που δεν την ομορφαίνει η γνήσια αγάπη εκ μέρους μας. Εκείνος μας αγαπά απέραντα και ανόθευτα, μα όταν εμείς ασχημίζουμε την ομορφιά αυτής της Αγάπης με την εμμονή στο δικό μας θέλημα, δε δίνουμε χώρο και θέση άγια στο Δικό Του Θέλημα στη ζωή μας. Επομένως, είναι η δική μας και μόνο επιλογή, η δική μας και μόνο ‘πνευματική στάση’, που μας οδηγεί στην εσφαλμένη αντίληψη ότι ο αγιασμός είναι για λίγους. Ο αγιασμός είναι η τέλεια έκφραση του Θείου Θελήματος, και αν εμείς δεν Τον επιζητούμε ολόψυχα, επιτρέπουμε να λειτουργήσει για τη ζωή μας ο αιώνιος νόμος του αιτίου και του αποτελέσματος: Αίτιο, η απροθυμία μας και το βόλεμά μας στο λίγο, στο δεύτερο, στο μέτριο. Αποτέλεσμα, η στέρηση της πρόγευσης του ουρανού ήδη από αυτή τη ζωή, η διαστρέβλωση όλων όσα αποτελούν την Πηγή της Χαράς και της Ειρήνης μας εν Χριστώ Ιησού…
Αφού διαπιστώσαμε μέσα από τον Θείο Λόγο, πως ο Αγιασμός είναι το Θέλημα του Θεού για τον καθένα από εμάς, ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα, εστιάζοντας σε περισσότερες διευκρινίσεις για το περιεχόμενο αυτής της ουράνιας Πραγματικότητας. Γιατί ο Θεός επιθυμεί τον Αγιασμό για το κάθε πιστό παιδί Του; Ακριβώς γιατί μας αγαπά τόσο απέραντα, ακριβώς γιατί μας έχει ξεχωρίσει τόσο, όσο μόνο ο Σταυρός του Χριστού θα μπορούσε να μας το αποδείξει. Ο Ιησούς Χριστός που λατρεύουμε και τιμούμε, είναι ο Εκλεκτός της καρδιάς μας, ο Πόθος και η Λαχτάρα κάθε διψασμένης για αλήθεια ψυχής. Όπως ο Ίδιος είναι ξεχωριστός, έτσι επιθυμεί να είναι και τα παιδιά Του, άγια και ξεχωριστά. Ποιος γονιός που αγαπά το παιδί του δε θα επιθυμούσε να του δώσει οποιαδήποτε ξεχωριστή κληρονομιά έχει; Αν αυτό ισχύει για την ανθρώπινη αγάπη, πόσο περισσότερο ισχύει και περισσεύει για την Αγάπη του Θεού που είναι άμετρη και αστείρευτη!
Αυτή ακριβώς η έννοια του ξεχωριστού είναι η πρωταρχική προσέγγιση του Αγιασμού. Άγιο θα πει ξεχωρισμένο από την αμαρτία και τη φθορά, ανόθευτο από την κακία και την ιδιοτέλεια, ακέραιο από οποιοδήποτε συμβιβασμό με την προσπάθεια του εχθρού να συντρίψει και να καταστρέψει. Οι άγιοι άντρες και οι άγιες γυναίκες του Θεού, έχουν αυτόβουλα αποφασίσει να ξεχωριστούν από το πνεύμα της αμαρτίας και της ανταρσίας προς τον Θεό. Η εθελούσια παράδοσή τους στον Θεό καθημερινά, εργάζεται μέσα τους την Αναστημένη Ζωή του Ιησού Χριστού. Δε ζουν αυτοί/ες πλέον, αλλά μέσα τους ζει Εκείνος και μόνο, που δύναται να επιτελέσει το Θαύμα της Άγιας Ζωής του Χριστού. Έτσι, αυθόρμητα και τόσο φυσικά, όσο η αναπνοή του υγιούς οργανισμού, οι άγιοι άνθρωποι βιώνουν την εν Χριστώ Ειρήνη (ακόμα και μέσα στο καμίνι των δοκιμασιών) και πληρότητα στο να ζουν για τις επιλογές και τα σχέδια του Λατρεμένου Θεού.
Οι παραπάνω σκέψεις, ίσως, μπορεί να τροφοδοτήσουν με επιχειρήματα την άποψη, ότι είναι αδύνατο να βιώσουμε στη θνητή μας ζωή μία τέτοια πραγματικότητα. Πράγματι, είναι αδύνατο. Ανθρωπίνως, είναι αδύνατο να επιθυμήσουμε και να ζήσουμε την Άγια Ζωή του Χριστού, γιατί, όπως τόσο εύστοχα δηλώνεται στην προς Κορινθίους A' 2:14: «ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα του Θεού· επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για το λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο». Ο Λόγος του Θεού είναι σαφέστατος. Είναι αδύνατο να συλλάβουμε με τη διάνοια και μόνο το Μεγαλείο του Έργου του Χριστού για εμάς, και είναι αδύνατο από μόνοι μας να καταφέρουμε να τελειοποιηθούμε με αυστηρά πνευματικές επιλογές ενώπιον του Θεού. Ωστόσο, η όλη υπόθεση του Αγιασμού δεν τελειώνει με την αδυναμία μας. Η πλέον παρήγορη αλήθεια είναι αυτό που δήλωσε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος, και απευθύνεται σε όλους όσοι επιθυμούν την πλήρη Ζωή Του: «για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατον, για τον Θεό, όμως, όλα είναι δυνατά». Ματθαίος 19:26. Επομένως, δεν είναι η δική μας ικανότητα, αλλά το ικανότητα που μας δίνει ο Ίδιος ο Θεός, ώστε, όχι μόνο να αντιλαμβανόμαστε τα πνευματικά πράγματα, αλλά και να επιθυμούμε να τα ζούμε με Άγιο Πάθος. Αυτή η τόσο μικρή φράση της προς Κορινθίους Β' 3:5, είναι πράγματι τόσο αποκαλυπτική για τις ικανότητες του ανθρώπου, που αυτόβουλα επιλέγει να ισχυροποιήσει τον εαυτό του μέσα στη Δύναμη του Θεού: «η ικανότητά μας είναι από τον Θεό». Εκείνος είναι η Πηγή της ικανότητας και της επιθυμίας μας να επιθυμούμε τον Άγιο Χαρακτήρα Του. Εκείνος εργάζεται τη Ζωή της υπακοής στο Νόμο Του, όχι βέβαια εκμηδενίζοντας την προσωπικότητα και την ελεύθερη βούλησή μας, αλλά επεκτείνοντας τα όρια της ύπαρξής μας μέσα στα Άμετρα Δικά Του ‘Όρια’, και τιμώντας μας με τη Θέλησή Του να μας μεταμορφώνει καθημερινά, μέσα από τις διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, σε ουράνιους πολίτες. Πόσο ευλογημένη πραγματικότητα, και πόσο εφικτή για τον καθένα από εμάς, αρκεί και μόνο να τη θελήσουμε!…
Η τόσο υπέροχη θεολογική έννοια της Θέωσης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βίωμα του Αγιασμού. Δε διδάσκει τη νοσηρή και απατηλή θεωρία ότι κάθε άνθρωπος είναι Θεός για τον εαυτό του, ή ότι μπορεί να γίνει ισόθεος. Σε όλη τη θνητή ζωή μας, μα και σε όλη την αιωνιότητα, ο Θεός θα είναι ο Ένας Θεός, ο Οποίος μας αγάπησε μέχρι θανάτου Σταυρού, και εμείς θα είμαστε τα λυτρωμένα παιδιά Του, που αγιαστήκαμε με την Ενέργεια της Αναστημένης Ζωής Του μέσα μας. Συνεπώς, Θέωση είναι το να ζούμε στην καθημερινότητά μας με την πίστη, ότι πράγματι Εκείνος είναι τα πάντα εν πάσι, και ότι πράγματι όλα όσα υποσχέθηκε και επιθυμεί για εμάς είναι δικά μας μέσω της πίστης στη Δύναμή Του. Η Θέωση δεν είναι βασισμένη στη δική μας πνευματική αξία, αλλά στην Υπεραξία του Ίδιου του Κυρίου μας, που μας αναγεννά και μας μεταμορφώνει σε νέες υπάρξεις εν Χριστώ Ιησού. Μας σφραγίζει με την πνευματικότητα που ευφραίνει την Άγια Ψυχή του Κυρίου μας, και όχι με τις αξίες και τις αρετές, που ορίζουμε εμείς ως πνευματικότητα.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να επισημανθεί πως συχνά υπάρχει μια παρανόηση για την έννοια της πνευματικότητας. Την ταυτίζουμε και την περιορίζουμε αποκλειστικά και μόνο στη γνώση, και στην ικανότητα περισπούδαστης ανάλυσης των Γραφών. Η αλήθεια είναι πως η γνώση είναι, όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και ένα όπλο δοσμένο από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κρίνεται ιδιαίτερα πολύτιμο στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, καθώς ο εχθρός εργάζεται με ακατάσχετη μανία για την παραχάραξη της αλήθειας, και την εξαπάτηση των ανθρώπων. Η γνώση είναι το όπλο του Άγιου Πνεύματος, που οφείλουμε να επιζητούμε με ζήλο, και να καλλιεργούμε με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης μας να είμαστε μάρτυρες του Χριστού. Ωστόσο, η πνευματικότητα δεν περιορίζεται σε αυτή. Η γνώση, χωρίς τη βαθιά βίωση του τι σημαίνει να ζει ο Χριστός μέσα μας, είναι κενό γράμμα. Η γνώση, που δε συνοδεύεται από μια ακατανίκητη λαχτάρα να φορούμε το Χαρακτήρα του Θεού σε κάθε περίσταση, και να διδασκόμαστε από το Φρόνημα και τον Τρόπο της Σκέψης Του, εκπίπτει στον ψυχρό ορθολογισμό. Πνευματικότητα δεν είναι απλώς το να σκεπτόμαστε πόσο άψογα επιτελέσαμε το θρησκευτικό καθήκον που μας ανατέθηκε, ή πόσο ερμηνεύσαμε την τάδε περικοπή των Γραφών, αλλά να μας απασχολεί και να θέτουμε πρώτο μας μέλημα το να είμαστε πρόθυμοι να βγούμε έξω από τα συνηθισμένα για τη θρησκευτική μας συνείδηση, να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη για τον πλησίον, και την αφοσίωσή μας για τον Χριστό, με μια ζέση και ένα πάθος που δεν ξεχνούν ποτέ την ορμή της πρώτης αγάπης για τον Χριστό. Ας θυμηθούμε το συγκλονιστικό παράπονο του Χριστού στην Αποκάλυψη για την έκπτωση της πρώτης αγάπης στο Πρόσωπό Του, Αποκάλυψη 2:4. Ένα παράπονο που θέτει αμείλικτο ενώπιόν μας το ερώτημα: Πώς να αισθανόμαστε τη Χαρά της Αγιασμένης Ζωής μέσα μας, όταν έχουμε ξεχάσει ή έχουμε υποτιμήσει όλα εκείνα που ο Θεός θεωρεί τόσο πολύτιμα, όλα εκείνα που δεν απαιτούν τίποτα άλλο από την υπακοή μας στην απλή και τόσο τρυφερή Παραίνεση του Χριστού: Μη μαθαίνεις απλώς για Μένα. Ζήσε Με, με κάθε μόριο της ύπαρξής σου. Θέσε Με Πρώτο και Έσχατο σε κάθε βήμα σου. Εμπιστεύσου Μου τα φορτία σου. Βίωσε μέσα στις οποιεσδήποτε καταστάσεις της ζωής σου, ότι ζω ζωντανός μέσα σου, και σου χορηγώ Δύναμη από τις αιώνιες Πηγές Μου. Ενδύσου το Χαρακτήρα Μου, και πίστεψε βαθιά μέσα σου ότι Εγώ Ήμουν, Είμαι και θα Είμαι για σένα ο Βράχος Σου, ο Σωτήρας Σου, η Ευφροσύνη της ψυχής σου...
Υπάρχουν λέξεις, φράσεις και έννοιες στην πνευματική μας ζωή, που τυλίγονται με ένα πέπλο αοριστίας και ασάφειας και ακριβώς επειδή είναι τόσο σημαντικές, σμιλεύουν ένα λανθασμένο δογματικό σύνολο, το οποίο καλούμαστε να πιστέψουμε και να υπηρετήσουμε. Πώς, όμως, να πιστέψεις και να υπηρετήσεις κάτι που δεν έχεις κατανοήσει, κάτι που δεν έχει αγγίξει τα τρίσβαθα της ψυχής σου με την αλήθεια και την ουσία του, ή ακόμα χειρότερα κάτι που φοβάσαι πως, αν δεν το υπηρετήσεις, θα υποστείς οδυνηρές συνέπειες; Ασφαλώς και είναι όχι μόνο δύσκολο, μα και ψυχαναγκαστικό, όταν, τελικά, υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην πίεση να ζήσει με έναν τρόπο που δεν αγαπά, και δεν πιστεύει. Και επειδή όταν μιλούμε για την πνευματική ζωή ενός χριστιανού, επικεντρωνόμαστε πάντα στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον Κύριό μας, αξίζει να προσεγγίσουμε και να κατανοήσουμε βασικές αλήθειες που αφορούν την πιο όμορφη και δυνατή Σχέση στη ζωή μας.
Τίποτα το συγκεχυμένο, το καταπιεστικό και το τρομακτικό δεν επιθυμεί ο Κύριός μας να ορίζει τη Σχέση μαζί Του. Έχουμε κληθεί να ζήσουμε την άφθονη Ζωή μαζί Του, και είναι μόνο η εκδήλωση του σχεδίου του εχθρού της ψυχής μας, που μας στερεί τους θησαυρούς αυτής της Ζωής. H άφθονη Ζωή που λαχταρά να δώσει ο Κύριός μας στον καθένα από εμάς, περνά μέσα από το μονοπάτι του αγιασμού. Όμως, τι είναι ο αγιασμός; Σίγουρα, πρόκειται για μια έννοια για την οποία έχουν γραφτεί τόσα πολλά από θεολόγους και μη, στην προσπάθεια να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί το νόημά της. Ωστόσο, μένοντας στην απλή θεολογική προσέγγιση, τελικά, χάνουμε την ουσία, γιατί ο αγιασμός δεν είναι έννοια. Ακόμα και αν τη θεωρήσουμε ως την πλέον πνευματική έννοια, πάλι θα λάβουμε τόσο λίγα. Ο Σωτήρας μας δε μας τη δίδαξε ως έννοια, αλλά ως πραγματικότητα, ως βίωμα, και μάλιστα το πιο ευλογημένο και υπέροχο της ζωής μας.
Ίσως, κάποιοι, όταν ακούν τη λέξη Αγιασμός, σκέπτονται: «Αυτά είναι πολύ προχωρημένα πράγματα, είναι πολύ πνευματικά, και σίγουρα δεν αφορούν εμένα, που έχω ορισμένες αντοχές και περιορισμένη πειθαρχία. Ο Αγιασμός είναι για εκείνους που τολμούσαν να πιστεύουν, όταν όλοι και όλα ήταν αντίθετα με την πίστη τους γύρω τους. Είναι για αυτούς που πρόθυμα έδωσαν τη ζωή τους για τον Χριστό, και θεώρησαν ότι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή τους είναι να Τον υπηρετήσουν, και να Τον δοξάσουν. Εγώ… δεν ξέρω τι θα γίνει, αν αύριο ξεσπάσει ένας διωγμός, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω στον πειρασμό ή τη δοκιμασία. Προτιμώ να είμαι ένα ταπεινό και ασήμαντο μέλος της εκκλησίας. Να εκκλησιάζομαι τακτικά, και να είμαι σωστός στις σχέσεις με τους γύρω μου. Όλα τα άλλα περί αγιασμού είναι ψιλά γράμματα… Η δική μου προτίμηση είναι να μη με πιέζουν, να μη με βάζουν σε ένα ‘πρόγραμμα εντατικής πνευματικής αύξησης’ και συνεχώς να σκέπτομαι ότι κάτι πρέπει να αλλάξω στο χαρακτήρα μου. Δε θέλω να στερηθώ, δε θέλω να χάσω τη βολή μου. Ειλικρινά, μακάρι να κερδίσω τον ουρανό με το μικρότερο δυνατό κόστος…».
Αν στα παραπάνω λόγια δεν αναγνωρίζουμε τίποτα από τις ενδόμυχες σκέψεις μας, τότε πράγματι η Σχέση μας με τον Χριστό αυξάνει κατά τον Δικό Του Άγιο Τρόπο. Αν, όμως, υπάρχει κάτι, λίγο ή πολύ (ο καθένας προσωπικά θα το απαντήσει αυτό), τότε, πράγματι, η Σχέση μας με τον Θεό χρειάζεται ριζική αναθεώρηση. Ακόμα και αν πιστεύουμε ότι ο παραπάνω τρόπος σκέψης είναι θεμιτός, γιατί είναι ειλικρινής, ή ακόμα και αν θεωρούμε ότι υπάρχει ταπείνωση στη μη επιδίωξη ‘των μεγάλων πραγμάτων’, ας είμαστε βέβαιοι ότι αυτή είναι μία ταπείνωση που ορίζεται από εμάς και, σίγουρα, δεν εκπέμπει το Πνεύμα που επιδοκιμάζει ο Κύριός μας. Το να μένουμε παθητικά προσκολλημένοι σε ένα μίζερο είδος πνευματικής ζωής, και το να αρνούμαστε να αυξηθούμε μέσα στη Χάρη του Θεού μας, σταδιακά μας κλέβει την πρώτη αγάπη μας για τον Ιησού Χριστό. Ανοίγει παράθυρα και πόρτες στον τρόπο σκέψης του εχθρού της ψυχής μας, και έτσι εύκολα αυτός αποκτά δικαιώματα, για να ατονίσει και, τελικά, να διαλύσει την επιθυμία μας να οικοδομήσουμε τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό σε γερές βάσεις. Επιπλέον, τα παραπάνω λόγια εμπεριέχουν σοβαρές παρανοήσεις για τον Αγιασμό, καθώς τον θεωρούν ως κάτι που ο Θεός τον προορίζει για τους λίγους και τους εκλεκτούς Του. Από κανένα εδάφιο της Αγίας Γραφής δε συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο Θεός είναι προσωπολήπτης, και πως εργάζεται με κάστες ανθρώπων. Δε χορηγεί τις ευλογίες, τα χαρίσματα και τις αρετές Του, στηριζόμενος σε διακρίσεις και… προσωπικές συμπάθειες. Για τον Θεό μας, ο καθένας από εμάς έχει ανυπολόγιστη αξία, τόση και τέτοια, ώστε να μπορεί να προσμετρηθεί μόνο με τη Θυσία του Ιησού Χριστού για την απολύτρωση όλων μας.
Ο Αγιασμός είναι ταυτόσημος με το Τέλειο Θέλημα του Θεού για τον κάθε άντρα και την κάθε γυναίκα που έζησε, ζει ή θα ζήσει σε αυτή τη γη. Συχνά, πελαγοδρομούμε στις διάφορες υποθέσεις της ζωής μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού. Αξίζει να γνωρίζουμε πως με όποιο τρόπο και αν εκφραστεί το Άγιο Θέλημα, μία θα είναι η κατάληξη, και ο απώτερος στόχος πάντα: η μόρφωση του Άγιου Χαρακτήρα του Θεού μέσα μας, και αυτή η μόρφωση είναι η πεμπτουσία του Αγιασμού. O Λόγος του Θεού με σαφήνεια μας βεβαιώνει για τα παραπάνω: «Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας…» Θεσσαλονικείς A' 4:3. Αν πραγματικά επιθυμούμε ο Ιησούς Χριστός να είναι ο Κύριος όλων των πτυχών της ζωής μας, αξίζει να γνωρίζουμε ότι η εγωιστική μας επιλογή να θέλουμε Εκείνος να συμφωνεί με τα δικά μας σχέδια, να τα ευλογεί και να τα αγιάζει, συνιστά μία σχέση που δεν την ομορφαίνει η γνήσια αγάπη εκ μέρους μας. Εκείνος μας αγαπά απέραντα και ανόθευτα, μα όταν εμείς ασχημίζουμε την ομορφιά αυτής της Αγάπης με την εμμονή στο δικό μας θέλημα, δε δίνουμε χώρο και θέση άγια στο Δικό Του Θέλημα στη ζωή μας. Επομένως, είναι η δική μας και μόνο επιλογή, η δική μας και μόνο ‘πνευματική στάση’, που μας οδηγεί στην εσφαλμένη αντίληψη ότι ο αγιασμός είναι για λίγους. Ο αγιασμός είναι η τέλεια έκφραση του Θείου Θελήματος, και αν εμείς δεν Τον επιζητούμε ολόψυχα, επιτρέπουμε να λειτουργήσει για τη ζωή μας ο αιώνιος νόμος του αιτίου και του αποτελέσματος: Αίτιο, η απροθυμία μας και το βόλεμά μας στο λίγο, στο δεύτερο, στο μέτριο. Αποτέλεσμα, η στέρηση της πρόγευσης του ουρανού ήδη από αυτή τη ζωή, η διαστρέβλωση όλων όσα αποτελούν την Πηγή της Χαράς και της Ειρήνης μας εν Χριστώ Ιησού…
Αφού διαπιστώσαμε μέσα από τον Θείο Λόγο, πως ο Αγιασμός είναι το Θέλημα του Θεού για τον καθένα από εμάς, ας προχωρήσουμε λίγο παραπέρα, εστιάζοντας σε περισσότερες διευκρινίσεις για το περιεχόμενο αυτής της ουράνιας Πραγματικότητας. Γιατί ο Θεός επιθυμεί τον Αγιασμό για το κάθε πιστό παιδί Του; Ακριβώς γιατί μας αγαπά τόσο απέραντα, ακριβώς γιατί μας έχει ξεχωρίσει τόσο, όσο μόνο ο Σταυρός του Χριστού θα μπορούσε να μας το αποδείξει. Ο Ιησούς Χριστός που λατρεύουμε και τιμούμε, είναι ο Εκλεκτός της καρδιάς μας, ο Πόθος και η Λαχτάρα κάθε διψασμένης για αλήθεια ψυχής. Όπως ο Ίδιος είναι ξεχωριστός, έτσι επιθυμεί να είναι και τα παιδιά Του, άγια και ξεχωριστά. Ποιος γονιός που αγαπά το παιδί του δε θα επιθυμούσε να του δώσει οποιαδήποτε ξεχωριστή κληρονομιά έχει; Αν αυτό ισχύει για την ανθρώπινη αγάπη, πόσο περισσότερο ισχύει και περισσεύει για την Αγάπη του Θεού που είναι άμετρη και αστείρευτη!
Αυτή ακριβώς η έννοια του ξεχωριστού είναι η πρωταρχική προσέγγιση του Αγιασμού. Άγιο θα πει ξεχωρισμένο από την αμαρτία και τη φθορά, ανόθευτο από την κακία και την ιδιοτέλεια, ακέραιο από οποιοδήποτε συμβιβασμό με την προσπάθεια του εχθρού να συντρίψει και να καταστρέψει. Οι άγιοι άντρες και οι άγιες γυναίκες του Θεού, έχουν αυτόβουλα αποφασίσει να ξεχωριστούν από το πνεύμα της αμαρτίας και της ανταρσίας προς τον Θεό. Η εθελούσια παράδοσή τους στον Θεό καθημερινά, εργάζεται μέσα τους την Αναστημένη Ζωή του Ιησού Χριστού. Δε ζουν αυτοί/ες πλέον, αλλά μέσα τους ζει Εκείνος και μόνο, που δύναται να επιτελέσει το Θαύμα της Άγιας Ζωής του Χριστού. Έτσι, αυθόρμητα και τόσο φυσικά, όσο η αναπνοή του υγιούς οργανισμού, οι άγιοι άνθρωποι βιώνουν την εν Χριστώ Ειρήνη (ακόμα και μέσα στο καμίνι των δοκιμασιών) και πληρότητα στο να ζουν για τις επιλογές και τα σχέδια του Λατρεμένου Θεού.
Οι παραπάνω σκέψεις, ίσως, μπορεί να τροφοδοτήσουν με επιχειρήματα την άποψη, ότι είναι αδύνατο να βιώσουμε στη θνητή μας ζωή μία τέτοια πραγματικότητα. Πράγματι, είναι αδύνατο. Ανθρωπίνως, είναι αδύνατο να επιθυμήσουμε και να ζήσουμε την Άγια Ζωή του Χριστού, γιατί, όπως τόσο εύστοχα δηλώνεται στην προς Κορινθίους A' 2:14: «ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα του Θεού· επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για το λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο». Ο Λόγος του Θεού είναι σαφέστατος. Είναι αδύνατο να συλλάβουμε με τη διάνοια και μόνο το Μεγαλείο του Έργου του Χριστού για εμάς, και είναι αδύνατο από μόνοι μας να καταφέρουμε να τελειοποιηθούμε με αυστηρά πνευματικές επιλογές ενώπιον του Θεού. Ωστόσο, η όλη υπόθεση του Αγιασμού δεν τελειώνει με την αδυναμία μας. Η πλέον παρήγορη αλήθεια είναι αυτό που δήλωσε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος, και απευθύνεται σε όλους όσοι επιθυμούν την πλήρη Ζωή Του: «για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατον, για τον Θεό, όμως, όλα είναι δυνατά». Ματθαίος 19:26. Επομένως, δεν είναι η δική μας ικανότητα, αλλά το ικανότητα που μας δίνει ο Ίδιος ο Θεός, ώστε, όχι μόνο να αντιλαμβανόμαστε τα πνευματικά πράγματα, αλλά και να επιθυμούμε να τα ζούμε με Άγιο Πάθος. Αυτή η τόσο μικρή φράση της προς Κορινθίους Β' 3:5, είναι πράγματι τόσο αποκαλυπτική για τις ικανότητες του ανθρώπου, που αυτόβουλα επιλέγει να ισχυροποιήσει τον εαυτό του μέσα στη Δύναμη του Θεού: «η ικανότητά μας είναι από τον Θεό». Εκείνος είναι η Πηγή της ικανότητας και της επιθυμίας μας να επιθυμούμε τον Άγιο Χαρακτήρα Του. Εκείνος εργάζεται τη Ζωή της υπακοής στο Νόμο Του, όχι βέβαια εκμηδενίζοντας την προσωπικότητα και την ελεύθερη βούλησή μας, αλλά επεκτείνοντας τα όρια της ύπαρξής μας μέσα στα Άμετρα Δικά Του ‘Όρια’, και τιμώντας μας με τη Θέλησή Του να μας μεταμορφώνει καθημερινά, μέσα από τις διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, σε ουράνιους πολίτες. Πόσο ευλογημένη πραγματικότητα, και πόσο εφικτή για τον καθένα από εμάς, αρκεί και μόνο να τη θελήσουμε!…
Η τόσο υπέροχη θεολογική έννοια της Θέωσης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βίωμα του Αγιασμού. Δε διδάσκει τη νοσηρή και απατηλή θεωρία ότι κάθε άνθρωπος είναι Θεός για τον εαυτό του, ή ότι μπορεί να γίνει ισόθεος. Σε όλη τη θνητή ζωή μας, μα και σε όλη την αιωνιότητα, ο Θεός θα είναι ο Ένας Θεός, ο Οποίος μας αγάπησε μέχρι θανάτου Σταυρού, και εμείς θα είμαστε τα λυτρωμένα παιδιά Του, που αγιαστήκαμε με την Ενέργεια της Αναστημένης Ζωής Του μέσα μας. Συνεπώς, Θέωση είναι το να ζούμε στην καθημερινότητά μας με την πίστη, ότι πράγματι Εκείνος είναι τα πάντα εν πάσι, και ότι πράγματι όλα όσα υποσχέθηκε και επιθυμεί για εμάς είναι δικά μας μέσω της πίστης στη Δύναμή Του. Η Θέωση δεν είναι βασισμένη στη δική μας πνευματική αξία, αλλά στην Υπεραξία του Ίδιου του Κυρίου μας, που μας αναγεννά και μας μεταμορφώνει σε νέες υπάρξεις εν Χριστώ Ιησού. Μας σφραγίζει με την πνευματικότητα που ευφραίνει την Άγια Ψυχή του Κυρίου μας, και όχι με τις αξίες και τις αρετές, που ορίζουμε εμείς ως πνευματικότητα.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να επισημανθεί πως συχνά υπάρχει μια παρανόηση για την έννοια της πνευματικότητας. Την ταυτίζουμε και την περιορίζουμε αποκλειστικά και μόνο στη γνώση, και στην ικανότητα περισπούδαστης ανάλυσης των Γραφών. Η αλήθεια είναι πως η γνώση είναι, όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και ένα όπλο δοσμένο από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κρίνεται ιδιαίτερα πολύτιμο στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, καθώς ο εχθρός εργάζεται με ακατάσχετη μανία για την παραχάραξη της αλήθειας, και την εξαπάτηση των ανθρώπων. Η γνώση είναι το όπλο του Άγιου Πνεύματος, που οφείλουμε να επιζητούμε με ζήλο, και να καλλιεργούμε με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης μας να είμαστε μάρτυρες του Χριστού. Ωστόσο, η πνευματικότητα δεν περιορίζεται σε αυτή. Η γνώση, χωρίς τη βαθιά βίωση του τι σημαίνει να ζει ο Χριστός μέσα μας, είναι κενό γράμμα. Η γνώση, που δε συνοδεύεται από μια ακατανίκητη λαχτάρα να φορούμε το Χαρακτήρα του Θεού σε κάθε περίσταση, και να διδασκόμαστε από το Φρόνημα και τον Τρόπο της Σκέψης Του, εκπίπτει στον ψυχρό ορθολογισμό. Πνευματικότητα δεν είναι απλώς το να σκεπτόμαστε πόσο άψογα επιτελέσαμε το θρησκευτικό καθήκον που μας ανατέθηκε, ή πόσο ερμηνεύσαμε την τάδε περικοπή των Γραφών, αλλά να μας απασχολεί και να θέτουμε πρώτο μας μέλημα το να είμαστε πρόθυμοι να βγούμε έξω από τα συνηθισμένα για τη θρησκευτική μας συνείδηση, να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη για τον πλησίον, και την αφοσίωσή μας για τον Χριστό, με μια ζέση και ένα πάθος που δεν ξεχνούν ποτέ την ορμή της πρώτης αγάπης για τον Χριστό. Ας θυμηθούμε το συγκλονιστικό παράπονο του Χριστού στην Αποκάλυψη για την έκπτωση της πρώτης αγάπης στο Πρόσωπό Του, Αποκάλυψη 2:4. Ένα παράπονο που θέτει αμείλικτο ενώπιόν μας το ερώτημα: Πώς να αισθανόμαστε τη Χαρά της Αγιασμένης Ζωής μέσα μας, όταν έχουμε ξεχάσει ή έχουμε υποτιμήσει όλα εκείνα που ο Θεός θεωρεί τόσο πολύτιμα, όλα εκείνα που δεν απαιτούν τίποτα άλλο από την υπακοή μας στην απλή και τόσο τρυφερή Παραίνεση του Χριστού: Μη μαθαίνεις απλώς για Μένα. Ζήσε Με, με κάθε μόριο της ύπαρξής σου. Θέσε Με Πρώτο και Έσχατο σε κάθε βήμα σου. Εμπιστεύσου Μου τα φορτία σου. Βίωσε μέσα στις οποιεσδήποτε καταστάσεις της ζωής σου, ότι ζω ζωντανός μέσα σου, και σου χορηγώ Δύναμη από τις αιώνιες Πηγές Μου. Ενδύσου το Χαρακτήρα Μου, και πίστεψε βαθιά μέσα σου ότι Εγώ Ήμουν, Είμαι και θα Είμαι για σένα ο Βράχος Σου, ο Σωτήρας Σου, η Ευφροσύνη της ψυχής σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.