Το μάθημα της Πεταλούδας.

«Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα». Ψαλμός 87:7

Μια μέρα ένας άνθρωπος παρακολουθούσε περίεργος την προσπάθεια μιας μικρής πεταλούδας να βγει από το κουκούλι της.

Τα πράγματα, όμως, ήταν πολύ δύσκολα για την πεταλουδίτσα μας, και δυστυχώς μετά από ώρες αγώνα, σταμάτησε κάθε προσπάθεια. Φαινόταν σαν να είχε εξαντληθεί, και έδινε την εντύπωση ότι ποτέ δε θα μπορούσε να ξαναρχίσει την προσπάθειά της. Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν ήθελε να βλέπει μαραμένο το τόσο συμπαθητικό έντομο. Έτσι, αποφάσισε να επέμβει….

Πήρε ένα ψαλίδι, και με προσοχή άνοιξε το κουκούλι. Η πεταλούδα μας βγήκε εύκολα, αλλά δεν έγινε αυτό που περίμενε ο άνθρωπος. Δεν άνοιξε με δύναμη και αποφασιστικότητα τα πολύχρωμα φτερά της, απλούστατα γιατί το σώμα της ήταν εξαιρετικά αδύναμο και καχεκτικό. Όσο για το σύμβολο της ομορφιάς της, τα εντυπωσιακά φτερά της, ήταν και αυτά λεπτά και ζαρωμένα.

Ο άνθρωπος περίμενε κάποια ώρα, ελπίζοντας ότι το έντομο χρειάζεται απλώς το χρόνο του, για να δυναμώσει και να ανοίξει τα φτερά του με χάρη. Όμως, αυτό δεν έγινε ποτέ. Η πεταλούδα μας ποτέ δεν πέταξε. Ο άνθρωπος λυπήθηκε βαθιά, γιατί, χωρίς να το θέλει, στέρησε από την πεταλούδα μας το σκοπό της ύπαρξής της, και το λόγο της χαράς της, δηλαδή τη δυνατότητα να πετάει και να ζει ξέγνοιαστη. Με όλη του την καλοσύνη, την αγαθή διάθεση και την καλή θέληση, ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν μπόρεσε να καταλάβει, όταν έπρεπε, πριν δηλαδή επέμβει και βοηθήσει την πεταλούδα, κάτι τόσο σημαντικό, για να ζει η πεταλούδα, όπως προορίστηκε από τον Δημιουργό της να ζει.

Η αγωνία και η προσπάθειά της να βγει από το κουκούλι είναι ο τρόπος που έχει επιλέξει ο Πάνσοφος Δημιουργός, για να περαστεί με την πίεση ένα ειδικό υγρό στο σώμα και τα φτερά της, ώστε να την κάνουν δυνατή και ικανή να πετάξει, όταν βγει από κουκούλι. Όταν το κατάλαβε ο άνθρωπος της ιστορίας μας, ήταν ήδη αργά, καθώς τίποτα πια δεν μπορούσε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα της «βοήθειας» προς την πεταλούδα μας, που τελικά, μόνο βοήθεια δεν ήταν. Η πεταλουδίτσα μας δεν έμαθε ποτέ να πετά, και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της, απλώς σέρνοντας το αδύναμο σώμα της με τα ζαρωμένα φτερά…

Πόσο σπουδαίο το μάθημα της Πεταλούδας! Σπουδαίο και διδακτικό από τόσες πλευρές, καθώς δεν αποκομίζεις μόνο τη θαυμάσια αλήθεια της Μεγαλοφυΐας του Δημιουργού μας, αλλά και τόσο πολύτιμες αρχές που μπορούν να σε βοηθήσουν στους δικούς σου καθημερινούς αγώνες. Ο Νους του Θεού μας είναι πράγματι υπέροχος, ανεξιχνίαστος και ασύγκριτος, σε σχέση με κάθε ανθρώπινη γνώση και σοφία. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να ξεπεράσει την ευφυΐα αυτού του Νου, αλλά και τίποτα που Εκείνος να μην έχει προβλέψει, και να μην έχει φροντίσει για οτιδήποτε δημιούργησε, είτε είναι φυτό είτε ζώο, είτε η ίδια η κορωνίδα της Δημιουργίας, η εικόνα και ομοίωση της Φύσης Του, ο άνθρωπος.

Ακόμα και περίφημοι ορθολογιστές, σκεπτικιστές ή αγνωστικιστές μελετητές της σύγχρονης ή της παλαιότερης εποχής, όταν μελετούν την τελειότητα με την οποία λειτουργεί ο υγιής ανθρώπινος οργανισμός, όταν διαπιστώνουν την άψογη νομοτέλεια της λειτουργίας των ουράνιων σωμάτων, ή τη μαθηματική ακρίβεια που διακρίνει τους νόμους του Σύμπαντος, ομολογούν ότι όλη αυτή η τάξη και η αρμονία, δεν μπορούν να είναι αποτέλεσμα τυχαίων και συμπτωματικών διεργασιών. Ακόμα και αν στην πηγή αυτής της τελειότητας μπορεί να μη δίνουν το όνομα Θεός, με την έννοια και το νόημα που διδάσκεται από τον Χριστιανισμό, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο η παραδοχή εκ μέρους τους μιας αιώνιας, αναλλοίωτης και αμετάβλητης Αρχής. Για τον Χριστιανό κάθε εποχής αυτή η αιώνια Αρχή και η ανεξάντλητη Πηγή της γέννησης και της συντήρησης των πάντων, είναι ο Θεός του Ουρανού και της Γης, Ένας Θεός Ζωντανός, που είναι συνάμα τόσο Προσωπικός, ώστε να νοιάζεται για οτιδήποτε περνάς, να λυπάται με τις θλίψεις σου, να χαίρεται με τις χαρές σου, να κάνει όνειρα για σένα και μαζί με σένα….

Ίσως, έχεις ζήσει στο παρελθόν ή ζεις τώρα μία περίοδο δοκιμασίας, μέσα στην οποία ο αγώνας που απαιτείται, σε αποδιοργανώνει από το άγχος και την αγωνία που σου προκαλεί, σε τρομάζει, ίσως και σε βάζει στον πειρασμό να τα παρατήσεις, πιστεύοντας πως σε αυτή την ερημιά και σε αυτό το καμένο τοπίο της ζωής σου, απλώς δεν μπορεί να ανθίσει τίποτα. Δεν μπορείς να πετάξεις, όπως η πεταλούδα μας, όταν περιστοιχίζεσαι από χίλιες δυο καταστάσεις που σε καταπιέζουν, σε καθηλώνουν, σε απογοητεύουν τόσο πικρά. Επιθυμείς διακαώς την απελευθέρωση από το κουκούλι της δοκιμασίας, και εύχεσαι ειλικρινά να γινόταν κάτι στο εδώ και τώρα σου, που θα άλλαζε μια για πάντα το άχαρο και καταθλιπτικό σκηνικό της ζωής σου. Ίσως, εύχεσαι ένα μαγικό χέρι να μπορούσε να επέμβει, όπως επενέβη ο άνθρωπος στην ιστορία μας. Κι’ όμως… Σκέψου ότι αυτή η επιθυμητή επέμβαση, που απάλλαξε την πεταλούδα μας από το βάρος του αγώνα, ήταν στην ουσία καταστροφική για την ίδια. Όσο και αν το ζητάς, ο Θεός δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση μια βιαστική ή επιπόλαιη Ενέργειά Του (έννοιες εντελώς ξένες με την Πανσοφία Του), να σου στερήσουν την απόλαυση της ουσιαστικής εκπλήρωσης του Σχεδίου Του για την κάθε δοκιμασία σου.

Ίσως, κάποιες φορές, κάνεις και εσύ κάποιες σπασμωδικές κινήσεις-επεμβάσεις, όταν πανικοβάλλεσαι και προσπαθείς κάπως να αντιδράσεις, να αμυνθείς, ή ακόμα και να επιτεθείς, για να μη χάσεις το μυαλό σου, νομίζοντας ότι έτσι θα ελέγξεις καλύτερα τα πράγματα. Όμως, ο πανικός δεν είναι ποτέ σύμβουλος της σοφίας, και όταν αποφασίζεις να ενεργήσεις, χωρίς να έχεις την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος, απλώς θερίζεις φθορά, οργή και ντροπή. Στερείσαι την ευλογία να εξασκήσεις υπομονή και χάνεις τη ζωτικότητα να βιώνεις και τη χαρά και τη λύπη σου, ως πραγματικό παιδί του Θεού! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δε θα ενεργείς ποτέ και θα διάγεις τη ζωή σου με παθητικότητα και παραίτηση. Αυτές οι έννοιες δεν ταιριάζουν καθόλου στο χριστιανικό βίωμα. Εκείνο που ταιριάζει είναι η υπομονή για όσο χρειαστεί, και η ανάληψη της εμπνευσμένης πρωτοβουλίας, επίσης όταν χρειαστεί, μια πρωτοβουλία, που μπορεί να πυροδοτηθεί μόνο από την επιθυμία σου να σκέπτεσαι, να μιλάς και να ενεργείς προς Δόξα Θεού.

Αυτό το τόσο σημαντικό πνεύμα της διάκρισης των στιγμών, μπορεί να ευεργετήσει τη ζωή σου, μόνο όταν το ζητάς με ζήλο και επιμονή στην προσευχή σου. Ζήτα από τον Θεό τη Δύναμη και τη Σοφία Του, ώστε να χειριστείς τις επώδυνες και τις πιεστικές καταστάσεις της ζωής σου. Δεν είναι η λύση να φύγουν ως δια μαγείας αυτές οι καταστάσεις. Στην πραγματικότητα, είναι αυτές ακριβώς οι καταστάσεις, στην ουσία είσαι εσύ μέσα σε αυτές και στην πίεση αυτών, που έχεις το θαυμάσιο προνόμιο να αποκτήσεις τα χαρίσματα, τις αρετές και τις αντοχές, όλον εκείνον τον σπουδαίο πνευματικό, συναισθηματικό και ψυχικό πλούτο, ο οποίος λειτουργεί για τη χριστιανική ζωή σου, όπως το υγρό για τα φτερά της πεταλούδας. Είναι η απαράμιλλη κληρονομιά του Ουράνιου Πατέρα σου, που σε κάνει θαρραλέο και αποφασισμένο παιδί Του, αποφασισμένο να ζεις για τη Δόξα Του, ακόμα και αν τα εμπόδια που ορθώνονται, χτίζουν τείχη αδιαπέραστα για τη ζωή σου.

Μη βιάζεσαι και μην αδημονείς, για να ζήσεις όλα αυτά που έχεις ονειρευτεί. Ναι, είναι δύσκολο να βάλεις φραγμό στην ψυχή που φλέγεται από ευσεβείς πόθους. Όμως, σκέψου πως εκείνο που εσύ ονομάζεις καθυστέρηση, δεν είναι παρά η παθιασμένη επιμονή του Θεού να φροντίσει το ζήτημά σου σε κάθε λεπτομέρειά του, και να μην αφήσει τίποτα λειψό ή μισοτελειωμένο. Σκέψου ότι, όπως το σώμα της πεταλούδας μας χρειαζόταν να δυναμώσει με το προορισμένο για αυτή υγρό, έτσι και η δική σου πνευματική ζωή χρειάζεται ωρίμανση, εμβάθυνση και διεύρυνση, πριν λάβεις την απάντηση στο αίτημα ή στα αιτήματά σου. Δεν είναι εύκολη η αναμονή, αλλά η βιασύνη μόνο να βλάψει μπορεί ή να σου στερήσει την απόλαυση ολόκληρου του καρπού της ευλογίας που ο Θεός επιθυμεί με όλη τη Λαχτάρα Του να σου δωρίσει.

Εκείνο που χρειάζεσαι, για να πετάξει η ψυχή σου στα επιθυμητά ύψη της βαθύτερης ολοκλήρωσης, δεν είναι η ευρυχωρία και η ανέφελη πνευματική ζωή. Είναι ακριβώς οι δυσκολίες και τα προβλήματα, οι πιέσεις και οι στερήσεις, οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις, γιατί μέσα σε αυτές γνωρίζεις πληρέστερα τον εαυτό σου, μαθαίνεις την αξία της ταπείνωσης, γίνεσαι περισσότερο συγκαταβατικός και συμπονετικός με τις δοκιμασίες των συνανθρώπων σου. Μάθε να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες σου με εκείνο το ρωμαλέο φρόνημα, που φέρνει ευαρέσκεια στην Άγια Ψυχή του Θεού μας, και σου δίνει φτερά αγαλλίασης, ακόμα και αν αυτό που ζεις για την ώρα είναι μόνο η οικτρή διάψευση και ο ανυπόφορος πόνος. Εσύ, με την πίστη σου και δια της πίστης σου, μπορείς να αφήνεις τη δυσκολία να ‘μπολιάζει’ το σκελετό της ψυχικής και πνευματικής σου αντοχής, χωρίς να χάνεις ποτέ από τα μάτια σου τα ύψη όλων των οραμάτων σου, που έβαλες μέσα στην καρδιά σου για τη Δόξα του Θεού, και την ευλογία των συνανθρώπων σου.

Ζήσε την πνευματική ζωή σου, προσηλώνοντας σταθερά και αμετακίνητα την ψυχή και το νου σου στην αιώνια αλήθεια ότι όλες οι πηγές, που σε ευφραίνουν και ικανοποιούν και τις πιο βαθιές αβύσσους της ύπαρξής σου, έχουν το όνομα Θεός. Αυτές οι Πηγές δε στερεύουν, όταν διέρχεσαι μέσα από επώδυνες ερημιές και αδιαπέραστα σκοτάδια. Αντίθετα, εξακολουθούν να ρέουν ασυγκράτητες, και εσύ αυτό που χρειάζεσαι για να μην αφυδατωθούν, η πίστη και η εμπιστοσύνη σου στον Θεό, είναι αδιάκοπα να προσέρχεσαι σε αυτές και να ξεδιψάς. Οι Πηγές των αντοχών σου και στις πιο σφοδρές πιέσεις της ζωής, οι Πηγές της χαράς που τόσο λαχταράς, οι Πηγές της ελευθερίας από οτιδήποτε αιχμαλωτίζει τη σκέψη και το συναίσθημά σου στις ύπουλες φυλακές του εχθρού, πηγάζουν μόνο από τον Ουρανό. Τρέφονται από την ακατάλυτη ορμή της Αγάπης του Θεού για σένα, και από την ακατανίκητη λαχτάρα Του να ζει σε σχέση αλήθειας μαζί σου. Μπορείς να μην ευγνωμονείς έναν Θεό τόσο Παντοδύναμο και ταυτόχρονα τόσο Προσωπικό για κάθε ανάγκη σου; Ας έχει δόξα το Όνομα Εκείνου που δυναμώνει τα φτερά της πίστης μας, και κάνει εφικτό για εμάς αυτό που κανένας και τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας χαρίσει, το πέταγμα, ακόμα και μέσα από το λάκκο της πιο βαθιάς ταλαιπωρίας….

«Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου∙ και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη». Ψαλμός 40:1...