Είναι πράγματι αργά;

«Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» Β' Κορινθ. 6:2.
Συχνά, σκέπτεσαι τις διάφορες καταστάσεις της ζωής σου, και τους βάζεις την ταμπέλα ‘αργά’. Συλλογίζεσαι τις περιοχές της ζωής σου, και με τις δικές σου δικαιολογίες, οι οποίες δεν έχουν περαστεί μέσα από το αιώνιο διυλιστήριο της σκέψης του Θεού, τις βαπτίζεις τελειωμένες, ανάξιες να ασχοληθείς, ίσως και ανούσιες ή παιδαριώδεις για τα δικά σου ‘πνευματικά’ ενδιαφέροντα, και την πολυάσχολη ζωή σου.

Είναι γι’ αυτό ακριβώς που μήνες ή και χρόνια ολόκληρα, δεν έχεις κάνει με τον πατέρα σου κάποια συζήτηση ουσίας για όλα όσα κουβαλάς μέσα σου, που δεν του έχεις πει ότι παρά τις διαφωνίες ή τις συγκρούσεις σας, τον αγαπάς αληθινά και τον εκτιμάς βαθιά. Απωθημένα και ανέκφραστες επιθυμίες επιτρέπεις να σκάβουν ύπουλα, μα τόσο δραστικά τα θεμέλια μιας συγκλονιστικής και τόσο πολύτιμης  σχέσης. Είναι ακριβώς επειδή το θεωρείς δεδομένο ή και περιττό, που δεν έχεις αγκαλιάσει τη μητέρα σου, που δεν την έχεις τραβήξει με τρυφερότητα από την πολυάσχολη καθημερινότητά της, όπου όλοι οι άλλοι έχουν τον πρώτο λόγο, και αυτή υπάρχει για να τους υπηρετεί, για να της κάνεις ένα γεύμα αγάπης, να την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια, και να της πεις πόσο βαθιά ευγνώμων της είσαι, που όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιάκοπα δίπλα σου, που αναπνέει για να σε φροντίζει, και που αφιερώνει όλη της την ψυχή και όλες της τις προσευχές, για να είσαι ευλογημένος/η.

Κάποια παρεξήγηση, μικρή ή μεγάλη, (δεν έχει τόση σημασία), ίσως και κάποιες άλλες αναβολές, προφάσεις ή καθηλώσεις, σε έχουν απομακρύνει από τον/την αδελφό/η σου, και έχεις επιτρέψει να χτίσουν μεταξύ σας την αποξένωση, την αμηχανία ίσως και την αδιαφορία. Δεν θέτεις προτεραιότητά σου να του/της κάνεις μία επίσκεψη, θεωρώντας πως είναι αργά, για να καρποφορήσουν όσα δεν σπάρθηκαν από τα παιδικά σας χρόνια. Κι όμως! Μια τρυφερή κουβέντα, μια κίνηση αγάπης, ένα τσάι που θα μοιραστείτε με διάθεση για εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις, θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν μέσα σου πως χρόνια ολόκληρα συντηρούσες μέσα σου για αυτόν/για αυτήν τόσο λανθασμένη εικόνα, και επέτρεπες να εκτρέφονται τόσο πικρά συναισθήματα που σε πλήγωναν, σε στοίχειωναν, σε βασάνιζαν. Και η ελευθερία από αυτά απείχε μόνο λίγος χρόνος για μια συνάντηση καρδιάς, που θα τιμούσε την έννοια της αδελφικής σχέσης σε όλο το βάθος και το πλάτος της.

Ίσως, έχεις παθητικά εισέλθει στο ‘τρυπάκι’ της σκέψης, που αποδέχεται ότι από ένα σημείο και μετά οι γάμοι εξελίσσονται σε μια συμβατικότητα, σε μια παραίτηση, σε μια στεγνή σχέση, όπου οι σύζυγοι απλώς διεκπεραιώνουν ρόλους, χωρίς να αγωνίζονται, για να ανανεώσουν τη συντροφική τους σχέση. Γι’ αυτό ακριβώς έπαψες να μιλάς με τον/τη σύζυγό σου. Άφησες τα πάντα να τυλιχτούν στις αδιαπέραστες σκιές της σιωπής και της ψυχικής απομάκρυνσης. Δε μιλάτε πια, δε γελάτε, δε χαίρεστε, δεν επικοινωνείτε. Υπάρχεται απλώς, χωρίς το βλέμμα σας να το φλογίζει η αγάπη και το πάθος για ζωή. Κι’ όλα αυτά γιατί θεωρείς πως είναι αργά, για να αγωνιστείς με τη δύναμη του Θεού για οποιαδήποτε ανατροπή. Θεωρείς πως δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί ο γάμος σου, και κλείνεις την πόρτα στον Θεό που διακαώς λαχταρά να μετατρέψει τις ερημιές και τις ξηρασίες της συζυγικής σου σχέσης σε γόνιμη γη, και λίμνες ζώντων υδάτων. Πόσο θλιβερό να επιτρέπεις σε αυτές τις σκέψεις να σου κλέβουν τη χαρά και την ευλογία μέσα στο γάμο σου! Ίσως, νομίζεις ότι είναι αργά να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να παίξεις με το παιδί σου ή τα παιδιά σου, για να τους δείξεις ένα πρόσωπο ξεγνοιασιάς και παιδικής καθαρότητας, που το έχεις καλά κρυμμένο μέσα σου, ίσως και θαμμένο, κάτω από τόνους καθημερινού άγχους, και πολλαπλών υποχρεώσεων. Ίσως, θεωρείς πως υπάρχει ένα αδιάβατο χάσμα ανάμεσα σε σένα και στον έφηβο γιο ή στην έφηβη κόρη σου. Δεν τον/την καταλαβαίνεις, έχεις κουραστεί από τα παράλογα ξεσπάσματά του/της, και πιστεύεις πως είναι αργά για μια ουσιαστική προσέγγιση, που θα μπορούσε να ρίξει φως σε όλες αυτές τις σκοτεινές σιωπές που τόσο σας πληγώνουν. Κι όμως! Μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα συγκατάβασης και κατανόησης, θα μπορούσε να χτίσει μεταξύ σας γέφυρες μοναδικής εξοικείωσης, και ακλόνητης εμπιστοσύνης.

Γελάς ειρωνικά στη σκέψη να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να επισκεφτείς τον υπερήλικα παππού σου, που πάσχει από άνοια, πιστεύοντας πως ότι και αν του πεις, εκείνος ζει από καιρό τώρα στο δικό του κόσμο. Κι όμως! Ξέχασες ότι τους όρους της λειτουργίας του μυαλού τους ορίζει μόνο ο Θεός; Μπορείς μήπως σοβαρά να Του αρνηθείς ότι έχει τη δύναμη, να μετατρέψει εκείνη την επίσκεψη σε ένα κομμάτι ουρανού, σε μία ευλογημένη και τόσο θαυμαστή έκπληξη, και για τους δυο σας; Από καιρό τώρα είσαι τόσο απασχολημένος, και δοσμένος σε άλλες υποχρεώσεις, που δε σου πέρασε από το μυαλό να επισκεφτείς τη μοναχική γιαγιά σου, αυτή την τόσο γλυκιά γυναίκα, που ώρες ατελείωτες σου διάβαζε παραμύθια και γινόταν παιδί μαζί σου, για να παίξετε αλογάκι, όταν της το ζητούσες, ξεχνώντας τα αρθριτικά της, για να σε ευχαριστήσει, εσένα, που είσαι για αυτήν δυο φορές παιδί της. Κι όμως! Είναι αυτές ακριβώς οι επισκέψεις σου, που θα της δώσουν το φτερούγισμα της χαράς στη γέρικη ψυχή της, και θα διώξουν τους καημούς της που ξεχειλίζουν από τα υγρά της μάτια, λίγο πριν τα κλείσει, για να αναπαυθεί από τους κόπους της ζωής της.

Ίσως, ο εγωισμός είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα σου, αυτό το ολέθριο συναίσθημα που σε τυφλώνει, χωρίς να το καταλαβαίνεις, και που δεν έχει παραδοθεί στον Θεό ακόμα, για να πεθάνει οριστικά, και στη θέση του να γεννηθεί η αρετή της αγάπης και της αυταπάρνησης του φρονήματος του Ιησού Χριστού. Είναι αυτή η μέγγενη της αλαζονείας και της πνευματικής περηφάνιας, που δε σου επιτρέπει να παραδεχθείς τα λάθη σου, και με ταπείνωση να ζητήσεις συγγνώμη από τον/την φίλη ή τον/την αδελφό/αδελφή που πλήγωσες. Ακόμα και αν έχεις καταλάβει από υπόδειξη του Αγίου Πνεύματος το λάθος σου, θεωρείς πως είναι αργά, για να επέλθει αποκατάσταση και σύσφιγξη στη σχέση. Αντί, λοιπόν, για τη γενναία απόφαση της κένωσης της ψυχής σου από τον εγωισμό, αντί για το λυτρωτικό βήμα της υπέρβασης των όποιων δισταγμών και φόβων, προτιμάς να ζεις τα χρόνια της ζωής σου με το δηλητήριο της πίκρας, και των ανομολόγητων ενοχών. Περιμένεις με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο να διορθωθούν τα πράγματα, ξεχνώντας πως τα πράγματα αλλάζουν, όταν εμείς δια πίστεως αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, και είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τον Θεό, για τις πιο υπέροχες ανατροπές μέσα μας και γύρω μας.

Δεν ενδιαφέρεσαι να διεκδικήσεις τις απλές, τις καθημερινές χαρές στη ζωή, που κρύβουν μέσα τους όλη την ομορφιά και το βάθος της πνευματικής πληρότητας, και της ψυχικής ευφορίας. Δεν έμαθες ακόμα να ανακαλύπτεις τη φλόγα του Θεού, σε όλα εκείνα που θεωρείς ανάξια λόγου ή χάσιμο χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρείς πως δεν αξίζει να βρεθείς για μια φιλική κουβέντα με τον γείτονα, που φαίνεται πως θέλει τόσο την παρέα σου. Έχεις μάθει από άλλους πως έχει προβλήματα και αρνείσαι να γίνεις μέτοχος σε αυτά, αποστρέφεσαι να «φορτωθείς» λίγο από το βάρος του, ίσως γιατί έχεις ξεχάσει πως ανακουφίζοντας και παρηγορώντας τον διπλανό σου, πρώτα και κύρια ευλογείσαι εσύ ο/η ίδιος/α. Δεν καταδέχεσαι να συνομιλήσεις με την κυρία που τακτικά βλέπεις στο παρκάκι της γειτονιάς σου, και έχει εκείνη πάρει την πρωτοβουλία να σου ανοίξει κουβέντα. Με ευγένεια την έχεις «κόψει», θεωρώντας πως δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με αργόσχολους. Κι όμως! Τα μάτια της στάζουν προσμονή, και εσύ περιφρονώντας την ξεχνάς πως πετάς μία πολύτιμη ευκαιρία ευαγγελισμού, και ανθρώπινης προσφοράς. Είναι αργά για να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα, είναι αργά για να καθίσεις στη βεράντα του σπιτιού σου και να απολαύσεις το καλοκαιρινό αεράκι της νύχτας, θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας, και καταθέτοντας με τη σκέψη σου στον Θεό όλους τους αγαπημένους σου. Είναι αργά για να καλέσεις σε γεύμα κάποιους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, να συζητήσετε για τις αγωνίες σας, και να αξιοποιήσεις την πολύτιμη ευκαιρία του Θεού να επεκτείνεις τα όρια της ζωής της προσευχής σου, αγκαλιάζοντας με σπλάχνα οικτιρμών τον καθένα, την καθεμία από αυτούς. Νομίζεις πως είναι αργά να αξιοποιήσεις ένα απόγευμα, για να επιδιώξεις μία συναναστροφή με τον/την αδελφή σου εν Χριστώ, μία συναναστροφή ουσίας, όπου θα στηρίξετε, θα παρηγορήσετε, θα ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας το ξεχωριστό δώρο της αγάπης του Θεού, που συσφίγγει τις καρδιές και δημιουργεί σχέσεις ακατάλυτες.

Θεωρείς πως είναι αργά, για να γνωρίσεις τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό σου Σωτήρα. Σκέπτεσαι πως δεν το έκανες χρόνια πριν, γιατί, λοιπόν, να το επιδιώξεις τώρα; Τι θα μπορούσε να προσφέρει ή να αλλάξει ο Χριστός στα λάθη και στα φορτία της ζωής σου; Κι όμως! Σκέπτεσαι έτσι, γιατί δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως ο Χριστός δεν αλλάζει απλώς κάτι. ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Είναι ο Ζωντανός Θεός που έδωσε τη Ζωή Του, για να λάβεις εσύ πίσω την πραγματική Ζωή, για να Τον απολαύσεις και να Τον γευτείς μέχρι την τελευταία Του σταγόνα. Αδιάκοπα σε προσκαλεί, με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, ψιθυρίζοντάς σου πως δεν επιθυμεί απλώς να σωθείς στο παρά ένα της ζωής σου, αλλά να σωθείς από μια ζωή που μπορεί να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων των σχεδίων του εχθρού, να πεταχτεί χαμένη, χωρίς νόημα, ποιότητα, και ομορφιά.

Δεν ενδιαφέρεσαι πια να ανανεώσεις τη σχέση σου με τον Θεό. Περιφέρεσαι στεγνά και βαριεστημένα από συνάθροιση σε συνάθροιση, και από συμπροσευχή σε συμπροσευχή, και όταν γυρνάς σπίτι σου από όλες αυτές τις πνευματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, είσαι πιο άδειος/α, πιο περίλυπος/η, πιο μόνος/η από ποτέ. Γιατί; Μήπως γιατί δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως το κάλεσμα στη ζωή του Χριστού, είναι κάλεσμα σε μια άφθονη, πλέρια και αρχοντική ζωή; Μήπως θεωρείς πως είναι αργά για να διώξεις το μίζερο και το καταθλιπτικό σου βλέμμα, και να επιδιώξεις με πάθος μια άνευ προηγουμένου ζωή με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό μέσα σου; Κι όμως! Αυτό που εσύ ονομάζεις αργά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παραίτηση και ένας συμβιβασμός με το μέτριο, με το δεύτερο, με το τίποτα.

Όχι, δεν είναι αργά σήμερα. Αργά, όμως, ίσως, είναι αύριο. Το σήμερα που σου δίνεται δεν είναι απλώς η ενέργεια της Χάρης και του Ελέους του Θεού στη ζωή σου. Δεν είναι απλώς μία πολύτιμη και αναντικατάστατη ευκαιρία. Είναι ο ίδιος ο παλμός της ζωής, που, αν δεν τον αισθάνεσαι, νεκρώνεσαι πνευματικά κάθε μέρα και περισσότερο. Όχι, μην αφεθείς και μη βουλιάξεις στην αποδοχή μιας ζωής, που είναι μισή και ακρωτηριασμένη. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά, και ομολόγησε με αποφασιστικότητα: Ναι, Κύριε, είμαι έτοιμος για τις πιο επαναστατικές αλλαγές της ζωής μου, είμαι έτοιμος να συνεργαστώ μαζί Σου, για να επιτευχθεί το ανήκουστο, το ασύλληπτο, μα τόσο χαρισμένο μέσα από τις Πηγές της Αιώνιας Χάρης Σου!

Ποιος μπορεί να Σου υποσχεθεί πως έχεις άπλετο χρόνο; Πώς μπορείς να γνωρίζεις με τόση σιγουριά, ότι αυτό που ονομάζεις εσύ αργά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το στρωμένο χαλί των μεγαλείων του Θεού που σου το απλώνει, για να ζήσεις την πρόγευση του ουρανού στην καθημερινότητά σου; Χρειάζεσαι όσο ποτέ να καταλάβεις πως ο εχθρός της ψυχής σου, θέλει να βάζεις την ταμπέλα αργά σε όλες τις θαυμάσιες ευκαιρίες τις οποίες σου προσφέρει ο Θεός για ανοικοδόμηση, θεραπεία, αποκάλυψη, που θα διευρύνει όσο ποτέ τα όρια της πνευματικής σου σκέψης και ζωής. Ο εχθρός επιστρατεύει όλα τα πανούργα μέσα του, για να σε αποπροσανατολίσει, να σε συγχύσει, να σε πλανέψει, ώστε να δώσεις λάθος όνομα σε όλα εκείνα που έχουν αιώνια αξία. Είναι ο πανούργος κλέπτης, που σπέρνει φθορά και μαρασμό σε κάθε του βήμα. Κλέβει καθημερινά και με κάθε τρόπο τη Δόξα από τον Θεό, οδηγώντας τους ανθρώπους να δοξάζουν ψεύτικους θεούς, και να προσκολλώνται σε κίβδηλες αξίες. Αν τόσες χιλιάδες χρόνια επιτελεί το έργο της κλεψιάς με τόση μεθοδικότητα, μη θαρρείς ότι δεν επιθυμεί να αλώσει και τη δική σου ζωή. Επινοεί κάθε τρόπο για να κλέψει το χρόνο σου, τις σχέσεις σου, τα συναισθήματά σου, τις ευλογίες σου, και στο τέλος τη χαρά σου. ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ!!!

Σήμερα, όχι αύριο, τώρα, όχι το επόμενο λεπτό, ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει όλες τις πλεκτάνες του εχθρού, και δέξου την τόσο τιμητική πρόσκληση του Σωτήρα σου να συνεργαστείς μαζί Του, για το γκρέμισμα όλων των εχθρικών οχυρωμάτων στη ζωή σου, για την αξιοποίηση όλων των χρυσών ευκαιριών του σήμερα, και για την οικοδόμηση των ουράνιων κατασκευών σε κάθε περιοχή της ζωής σου. Το τώρα σου είναι τόσο πολύτιμο, όσο η αναπνοή που βγαίνει από το σώμα σου αυτή τη στιγμή που διαβάζεις. Αν δεν πάρεις αναπνοή, είναι σημάδι δυσλειτουργίας, φθοράς, θανάτου. Μη δίνεις λιγότερη σημασία στην πνευματική σου αναπνοή. Ο Ιησούς Χριστός που έδωσε τα πάντα για σένα, θέλει να έχεις ψυχική και πνευματική υγεία, να νιώθεις ολοκλήρωση και ισορροπία, ακόμα και αν σε περιβάλλουν δυσκολίες και πιέσεις τώρα. Σε θέλει ελεύθερο μέσα στη θλίψη του τώρα. Σε θέλει γεμάτο από την ειρήνη και τη χαρά Του τώρα. Και να θυμάσαι ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί εκπτώσεις στο τώρα, που τόσο γενναιόδωρα απλώνει μπροστά σου. Είναι και αυτή Του η επιθυμία για τη ζωή σου, μία ακόμη από τις άπειρες εκδηλώσεις της αιώνιας και ακατανίκητης Αγάπης Του για σένα...