Δαρβίνος, και πως προέκυψε η αντίθεη στάση του.

Στο βιβλίο της Ντέμπορα Χέιλινγκμαν «Charles and Emma» η Χεϊλνγκμαν προχωράει βαθιά στον ψυχισμό του Δαρβίνου. Ήταν ένας άνδρας με αυτοπεποίθηση, ειδικά για τα πιστεύω του, αλλά δεν του άρεσε καθόλου η μύτη του, την οποία έβρισκε πολύ μεγάλη, και χοντρή αναλογικά μετά υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. 

Με αυτή τη περιγραφή στο βιβλίο της Χέιλινγκμαν, σκιαγράφεται ο Δαρβίνος ως ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, που μάλλον ξεπερνούσε το μέτρο, τούτο υπονοείται από την φράση "ειδικά για τα πιστεύω του".

Ξέρουμε επίσης ότι δεν ήταν ο πρώτος που είχε αυτές τις ιδέες περί της εξέλιξης, και της μεθοδευμένης αφαίρεσης του Θεού δημιουργού. 
Ο παππούς του Έρασμος είχε εκδώσει το 1796 το έργο Ζωονομία, μέσα από το οποίο απέρριπτε την βιβλική εκδοχή περί της Δημιουργίας του κόσμου. 

Με αυτό το δεδομένο, γίνεται αντιληπτό ότι μέσα του είχε γαλουχηθεί η ιδέα της αντίθεης στάσης από τον παππού και τον πατέρα του, οι οποίοι ήταν ιατροί και θεωρούντο υπέρμαχοι της ελεύθερης σκέψης, και έχαιραν εκτιμήσεως στις επιστημονικές κοινότητες. Μη ξεχνάμε ότι ο Δαρβίνος είχε χάσει την μητέρα του σε ηλικία 8 ετών, και μοιραία η διαπαιδαγώγηση ήταν πατριαρχική, και μέσα σε ένα ιδιαιτέρως προοδευτικό οικογενειακό περιβάλλον, που του καλλιέργησε την πίστη στα επιτεύγματα της επιστήμης.  

Το 1828 ο πατέρας του απογοητευμένος από την απροθυμία του Καρόλου να ακολουθήσει την ιατρική, τον γράφει στο Christ's College του Κέιμπριτζ για να σπουδάσει θεολογία. Θεωρούσε ότι ο μισθός του Αγγλικανού ιερέα, θα του εξασφάλιζε τα προς το ζην επαρκώς. Αποτυχία και εδώ. Το πέρασμά του από την Θεολογία, δεν έκτισε μέσα του τίποτα το ουσιαστικό, το θεϊκό, το αληθινό και στέρεο, προφανώς γιατί δεν ήταν αυτό που αναζητούσε, αφού το ότι στάλθηκε εκεί ήταν για βιοποριστικούς λόγους, μιας και δεν ήθελε την ιατρική.
  
Διαβάζουμε ότι είχε μεγάλο πάθος για τη δουλειά του και τη φύση, αλλά συγχρόνως αναζητούσε στην οικογένεια και στα παιδιά την τέλεια ισορροπία. Όλα δείχνουν έναν καλό οικογενειάρχη, όπως και πραγματικά ήταν. Η περιγραφή του όμως υποκρύπτει έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που είχε επιλέξει εκ των προτέρων ποια είναι η ευτυχία  Ένας άνθρωπος που είχε στοχεύσει σ'αυτά τα δύο για να βρει την ευτυχία της ζωής. Καλά είχε βάλει μέχρι στιγμής τα πράγματα στο μυαλό του, αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα ονειρεύεται. 

Ο Δαρβίνος φοβόταν το γάμο, αναλογιζόμενος τον πόνο που θα του προκαλούσε ο θάνατος κάποιου παιδιού, ή της ίδιας της συζύγου του, από επιπλοκές του τοκετού (κάτι όχι και τόσο σπάνιο στη βικτωριανή Αγγλία). Η βρεφική-παιδική θνησιμότητα και όχι μόνο, ήταν σε μεγάλη έξαρση, και αυτό του προκαλούσε φόβο. Παρόλο τον φόβο του σχετικά με τον γάμο και τους κινδύνους, προχωράει στο γάμο και αποκτά 10 παιδιά, εκ των οποίων πέθαναν τα τρία. Η κόρη του Μαίρη πέθανε λίγο μετά τον τοκετό στις 16 Οκτωβρίου του 1942, και ο Δαρβίνος κατέφυγε στα συγγράμματά του (για τη γεωλογία των ηφαιστείων) αμέσως μετά την κηδεία.
Το χειρότερο χτύπημα στη ζωή του ήρθε όταν η δεύτερη κόρη του Άννα, πέθανε σε ηλικία 10 ετών σε ένα μοναστηριακό νοσηλευτήριο, ταλαιπωρούμενη από πυρετό αγνώστου αιτιολογίας. Η μικρή Άννα υπέφερε πάρα πολύ πριν καταλήξει, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Ο Τιμ Μπέρα, επίτιμος καθηγητής Βιο­λογίας του Πανεπιστημίου του Οχάιο, και συγ­γραφέας του καινούργιου βιβλίου «Κάρολος Δαρβίνος - Η επίτομη ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου» {«Charles Darwin, the Concise history of an extraordinary man») αναφέρει ότι, "ο θάνατος της κόρης του Άννας, «εξαφάνισε κάθε ίχνος χριστιανικής πίστης στην ψυχή του». Δεν μπορούσε να καταλάβει τη λογική, σύμφωνα με την οποία ένα τόσο αθώο πλάσμα θα υπέφερε επί τόσο πολύ καιρό, κι ότι αυτό θα ήταν θέλημα του Θεού".

Η ασθενής ψυχοσύνθεσή του, δεν μπορεί να δεχθεί την ιδέα του θανάτου,  και είναι αυτό το σημείο που εναντιώνεται στο Θεό, απορρίπτοντας τον Θεό από τη ζωή του. Θεωρεί τον Θεό υπαίτιο της κακοδαιμονίας που βιώνει. Είναι σαν να ζει σε έναν δικό του κόσμο φτιαγμένο όπως εκείνος θα ήθελε, και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να χαλάσει οτιδήποτε. Θεωρεί ότι σ'αυτόν δεν μπορεί να συμβεί το αδιανόητο. Βλέπουμε εδώ την αφορμή εναντίωσης με τον Θεό, αποκηρύσσει τον Θεό, και δηλώνει από κει και μετά αγνωστικιστής. 

Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι κάθε κακό που συμβαίνει πάνω στη γη, ο θάνατος οι αρρώστιες, η φθορά, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό. Εξαπατήθηκε ο Δαρβίνος, όπως δυστυχώς πάρα πολλοί, πρώτα από τον Διάβολο που πλανά όλη την οικουμένη, και μετά από τον υπερήφανο εαυτό του.

Αν πίστευε και άκουγε τον Χριστό, θα καταλάβαινε την αλήθεια, γιατί συμβαίνει όλο αυτό το κακό, και ότι είναι ο Διάβολος είναι εκείνος που σκοτώνει τον άνθρωπο: "Εκείνος ήταν από την αρχή ανθρωποκτόνος και δεν μένει στην αλήθεια, διότι αλήθεια δεν υπάρχει σ'αυτόν· όταν λαλή το ψέμα, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύτης και ο πατέρας του ψέματος". Ιωάννην 8:44. Θα άκουγε ακόμα ότι ο Χριστός ήλθε για να καταργήσει  τον Διάβολο που σκοτώνει, "τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλεία" Εβρ.2:14,15.
Στις Πράξεις κεφ 10:38, αναφέρεται καθαρά ποιος είναι ο υπαίτιος κάθε κακού που συμβαίνει στους ανθρώπους σημειώνοντας το, "πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου".

Το ερώτημα είναι γιατί κατηγόρησε τον Θεό για το θάνατο των παιδιών του, αφού πολύ καλά ήξερε τι συνέβαινε την εποχή εκείνη κατά τη διάρκεια των τοκετών. Πως φόρτωσε στον Θεό όλο το κακό που συνέβαινε;

Γίνεται σαφές ότι η ενάντια στο Θεό στάση ζωής του Δαρβίνου, προέκυψε από την σύνθεση της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης από τη μια μεριά, και την οργισμένη, εκδικητική και απατηλή θεώρηση και ερμηνεία των τραγικών συμβάντων της ζωής του από την άλλη. 
Φόρτωσε στον Θεό όλα τα άσχημα της ζωής, και αποφάσισε να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του, την επιστήμη του, την εφευρετικότητά του. Δεν κατάλαβε ότι η ευτυχία της ζωής, δεν είναι η δημιουργία οικογένειας, δεν είναι η δουλειά, δεν είναι οι γνώσεις και η επιστήμη μας, αλλά ευτυχία είναι να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια, να τη ζει και να την απολαμβάνει, κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει σχέση αγάπης με τον Δημιουργό του.
Αν δεν πιστεύει και παραδέχεται την πρώτη και στοιχειώδη αλήθεια ότι υπάρχει Θεός Δημιουργός, τότε είναι χειρότερος και από αυτά τα ζώα, αφού αυτά γνωρίζουν το αφεντικό τους, και το σπίτι του κυρίου τους. "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου του", Ησαΐας 1:3.

Άκουσε τη φωνή του εαυτού-θεού του, και ακολούθησε μία απατηλή κατεύθυνση, αποπροσανατολίζοντας και μετατρέποντας τους αν(ω)-θρώπους σε κατω-θρώπους. Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό, και είναι  φυσιολογικό να κοιτάζει ψηλά (άνω θρώσκω), γιατί έτσι φτιάχθηκε καθ εικόνα και ομοίωση. Ο Δαρβίνος όμως δεν θέλησε να αντιληφθεί το αυτονόητο, αλλά ματαιώθηκε στους υπερήφανους διαλογισμούς του,   ακολουθώντας το δρόμο της διαστρέβλωσης, που ήδη είχε σερβιριστεί από  τους οικείους του. 

O απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:18-23 αναφέρει, ότι είναι ανόητος, ασύνετος, και θα είναι αναπολόγητος, εκείνος που δεν βλέπει τον Θεό στη φύση που τον αγκαλιάζει γύρω του : "Επειδή ότι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερό εις αυτούς, διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι. Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία·  λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν,  και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών". 

Τι κρίμα και άδικο, ο Δαρβίνος αγάπησε με πάθος τη φύση, αλλά δεν αγάπησε Εκείνον που έφτιαξε τη φύση, και μετάλλαξε την αλήθεια του Θεού σε ψέμα και σεβάσθηκε και λάτρευσε την κτίση περισσότερο παράν τον κτίσαντα, που είναι ευλογητός στους αιώνες. ("Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας·)". Ρωμαίους 1:25.

Με τον Δαρβίνο ξεκίνησε μια μεγάλη απάτη, μια μεθοδευμένη πλάνη με πανουργία κατασκευασμένη που εξαπάτησε όλους αυτούς που δεν θέλησαν το φως, αλλά τους άρεσε το σκοτάδι, και αυτό είναι γραμμένο: "Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήλθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως· γιατί ήσαν πονηρά τα έργα τους" Ιωάννην 3:19. Είναι φανερό ότι ο κόσμος αγαπάει το δικό του, αυτό που προέρχεται από τον εαυτό του, δεν αγαπάει αυτό που έρχεται από τον Θεό. Γι'αυτό άλλωστε δεν εκπλήσσει ότι έχει τέτοια πέραση η θεωρία του Δαρβίνου, που τεχνηέντως την επιβάλλουν ως επιστημονική.  Έφθασαν σε σημείο, για να χαίρεις εκτιμήσεως από την επιστημονική κοινότητα, πρέπει να δέχεσαι την εξελικτική θεωρία!

Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας ελευθερώσει, παρά μόνο η αλήθεια του Χριστού που ελευθερώνει τους δεσμίους. "Εάν σεις μείνητε στον λόγο τον δικό μου, είσθε αληθώς μαθητές μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθεια, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει." Ιωάννην 8:31-32.

Τελικά ευτυχία είναι να βλέπεις, να ακούς, και να ζεις την αλήθεια του Θεού...