Από τα προβλήματα στο θρίαμβο.

Ιακώβου 1:1-4
Για να δοκιμάσουν την γνησιότητα, και την καθαρότητα ενός διαμαντιού οι ειδικοί, πολύ συχνά το βουτάνε μέσα σε καθαρό νερό. Με αυτό τον τρόπο το διαμάντι λαμπυρίζει. Αν όμως η πέτρα είναι απομίμηση διαμαντιού, δεν θα έχει σχεδόν καμία λάμψη. Αν βάλεις την απομίμηση και το πραγματικό διαμάντι δίπλα-δίπλα, ακόμη και ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να μπερδευτεί.

Με παρόμοιο τρόπο φαίνεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός, και σε αυτόν που απλά λέει ότι είναι χριστιανός. Από το πώς αντιδρούν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις.
Και αυτή τη διαφορά μπορεί να την καταλάβει κάθε άνθρωπος, ακόμη και κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού.
Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να ελεγχθεί στις δυσκολίες, και τις απογοητεύσεις. Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Αυτή είναι μια αλήθεια που την βρίσκουμε μπροστά μας συχνά. Στην παραβολή του σπορέα ο Χριστός εξήγησε πως: "Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά· κι αυτοί δεν έχουν ρίζα· οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν", Λουκάς 8:13. Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, και μοιάζει αυτό με το σπόρο που έπεσε σε καλή γη. Τι λέει για αυτούς; "Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή", Λουκάς 8:15. Βλέπετε; Η καρποφορία που αποδεικνύει τη γνησιότητα, έρχεται με την υπομονή. Που σημαίνει πως έρχεται στις δύσκολες μέρες, όταν χρειάζεται υπομονή.

Κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο, υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Τόσο η φύση μας φθείρεται, ο φυσικός άνθρωπος, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Και κυρίως μας φαίνεται φυσιολογική, όχι απλά αναμενόμενη. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες, και όχι από χαρές.

Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: "Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά", Ιώβ 5:7. Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, " Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή", Ιώβ 14:1.

Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Να θυμηθεί τις φυσικές καταστροφές; Να σκεφτεί τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, και την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη. Ο άνθρωπος που γεννιέται από γυναίκα είναι γεμάτος ταραχή.

Από αυτά τα προβλήματα, δεν ξεφεύγει το παιδί του Θεού. Ακριβώς τα ίδια περνάμε και εμείς. Ο Δαβίδ είπε στο Θεό, "Μη απομακρυνθείς από μένα· επειδή, η θλίψη είναι κοντά", Ψαλμός 22:11. Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε, " Έπειτα, θα κοιτάξουν στη γη, και δέστε, ταραχή και σκοτάδι, θάμπωμα αγωνίας", Ησαΐας 8:22α. Ο Σολομώντας με απόγνωση έγραψε, "Γι' αυτό, μίσησα τη ζωή, επειδή τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκαν γεμάτα μόχθο· επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος…Επειδή, όλες οι ημέρες του είναι πόνος, και οι μόχθοι του λύπη· και τη νύχτα ακόμα η καρδιά του δεν κοιμάται· κι αυτό είναι ματαιότητα", Εκκλησιαστής 2:17,23.

Και τα παιδιά του Θεού κουράζονται και ταλαιπωρούνται. Και τα παιδιά του Θεού απογοητεύονται, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αδικίας, από τα πιο απλά πράγματα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Γίνεται ένα μπλακ-άουτ, και όλοι δεν έχουμε φως ή θέρμανση. Γίνεται μια γενική απεργία, και μαζί με όλους και τα παιδιά του Θεού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Δε μας δίνει ο Θεός άσυλο από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Η οικονομική κρίση, μας αγγίζει όλους.

Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Ο Κύριός μας, το είπε, "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη", Ιωάννης 16:33. Ακόμη και αν είμαστε δίκαιοι άνθρωποι, ο πόνος θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ο Χριστός έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος. Πληγώθηκε όταν ο Ιούδας τον πρόδωσε. Στους μαθητές του είπε, η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι το σημείο του θανάτου.

Μερικές φορές βέβαια, για μας, που λέμε ότι είμαστε του Χριστού, έρχονται προβλήματα που τα προκαλεί η δική μας απιστία, η δική μας προσωπική συνειδητή ανυπακοή σε αυτό που ξέρουμε πως θέλει ο Θεός. Είναι και αυτά μέσα στην εικόνα. Τέτοιου είδους προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες των αμαρτωλών επιλογών μας, ή της παιδείας του Θεού στη ζωή μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Είναι επίσης αναμενόμενο να περιμένουμε επιπλέον προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας. Αν ακολουθώ το Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθώ σε μπελάδες, επειδή θα θέλω να κάνω αυτό που ο Χριστός θέλει, και με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, θα έρθω σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μου. "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα έθεσαν υπό διωγμό, θα θέσουν υπό διωγμό και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας", Ιωάννης 15:20. 
Την ίδια αλήθεια διαβάζουμε και στη Β' Τιμόθεο, "Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν", Β' Τιμόθεο 3:12.

Προβλήματα λοιπόν εξαιτίας, (α) της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το  Θεό, προβλήματα εξαιτίας, (β) της πίστης μας, επειδή θέλουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Χριστός. Και προβλήματα (που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) εξαιτίας, (γ) των συνεπειών της ανυπακοής μας. Δόξα, όμως στο Θεό που και αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για το καλό μας.

Τα προβλήματα είναι κομμάτι της ζωής μας, και πάντα θα είναι. Όπως όμως, ήδη είπαμε, το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τρόπος να τα χειρίζομαι; Το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου, εξαρτάται πρώτα από το πώς βλέπω τη ζωή την ίδια, και τα προβλήματα μαζί. Τα γυαλιά που φοράω σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζουν το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα.

Τι λέει ο Λόγος του Θεού λοιπόν, σήμερα στα εδάφια που μελετάμε; Λέει κάτι που είναι απίθανο να το σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό, παράδοξο για κάποιους άλλους, ανόητο ή αφελές για κάποιους τρίτους. "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:2-4.

Στον φυσικό άνθρωπο, στον άνθρωπο που δεν βλέπει τη ζωή με τα μάτια της πίστης, αυτή η δήλωση είναι παράλογη, έτσι; Δεν είναι λογικό να χαίρεσαι όταν έχεις πειρασμούς. Αυτό δεν μπορεί να είναι πρόξενος χαράς. Κι όμως για τον χριστιανό είναι. Και δεν το λέει μόνο εδώ.

Το λέει και στη Ρωμαίους, και στην Α' Πέτρου. Στη Ρωμαίους γράφει, "Καυχώμαστε στην ελπίδα τής δόξας τού Θεού. Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις· γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν ντροπιάζει, επειδή η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας", Ρωμαίους 5:2β-5. Εδώ είναι ακόμη πιο έντονη η έκφραση. Δεν υπάρχει απλά η χαρά, αλλά η καύχηση μέσα στις θλίψεις. Μέσα στις θλίψεις υπάρχει υπερηφάνεια.

Και στην Α' Πέτρου γράφει το εξής: "Φρουρούμαστε με τη δύναμη του Θεού διαμέσου τής πίστης, σε σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφθεί κατά τον έσχατο καιρό. Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί", Α' Πέτρου 1:5β-7. 
Και εδώ η αγαλλίαση και η θλίψη με τους πειρασμούς πάνε μαζί, χέρι-χέρι.

Γιατί όμως; Εντάξει στο ανθρώπινο μυαλό δεν έχει λογική, ποια, όμως, είναι η πνευματική λογική που υπάρχει πίσω από αυτό; "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς".

Προσέξτε πρώτον, πως δίνει εντολή να είμαστε και να έχουμε χαρά όταν πέφτουμε σε πειρασμούς. Παρενθετικά εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως η λέξη πειρασμός σημαίνει το εξής: Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.

Τον πειρασμό συνήθως τον ταυτίζουμε με κάτι στο οποίο προσπαθείς να αντισταθείς, επειδή ξέρεις ότι δεν το θέλει ο Θεός κι ας είναι ευχάριστο. Έχει να κάνει με τη σάρκα, με τα μάτια, με το σεξ, την υπερηφάνεια, και ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πλατύτερη. Πειρασμός και δοκιμασία στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούνται μαζί. Πειρασμός είναι κάθε τι που δοκιμάζει την πίστη μου. Μπορεί να είναι ευχάριστος ή και δυσάρεστος. Ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι πειρασμός. Αμφισβητεί την αγάπη του Θεού: Αν ο Θεός με αγαπάει γιατί μου τον πήρε; Πειρασμός μπορεί να είναι μια αρρώστια. Και έρχεται η σκέψη που αμφισβητεί την αγαθότητα του Θεού ίσως. Αν ο Θεός είναι καλός, γιατί να αρρωστήσω; Ή γιατί να αρρωστήσει το παιδί μου;

Μας λέει λοιπόν, ο Λόγος του Θεού στην προστακτική: "να το θεωρείτε χαρά όταν βρεθείτε μέσα σε δοκιμασίες. Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις". Γιατί το ζητάει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν είναι αυτή η φυσιολογική μας αντίδραση. Όταν το παιδί του Θεού βρίσκει τον εαυτό του σε δυσκολίες, πρέπει αυτό να το θεωρεί μεγάλη χαρά. Μας ανατρέπει καθετί που θεωρούμε φυσιολογικό.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος τους μέσα στο πρόβλημά του, να ψάξει να βρει λόγους χαράς. Ο άνθρωπος όμως, που έχει βάλει το Θεό στο παζλ της ζωής του, μπορεί. Και μπορεί να χαίρεται, όχι απρόθυμα, αλλά γνήσια. Όχι επειδή τα πράγματα πάνε καλά, αλλά παρά το γεγονός ότι είναι άσχημα.

Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, μπορεί να το κάνει, γιατί μέσα Του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, και αυτό σημαίνει πως έχει δύναμη. Έχει δύναμη υπερφυσική να ζήσει, αυτό που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να επιτύχει. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, αλλά πίστης.

Όταν η πίστη στον Χριστό είναι γνήσια, ακόμη και τα χειρότερα προβλήματα μπορούν να είναι πρόξενος χαράς. Όχι επειδή τα προβλήματα είναι ευχάριστα, ή αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής. Αλλά επειδή υπάρχει κάτι άλλο, μεγαλύτερο.

Ποιο είναι το άλλο, το μεγαλύτερο; Πως οι δοκιμασίες δεν έρχονται χωρίς οφέλη. Ποια είναι τα οφέλη; "γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:3-4.

Μπορώ να το θεωρώ χαρά όταν δοκιμάζεται η πίστη μου, γιατί γνωρίζω κάτι. Τι είναι αυτό το κάτι; Πως αυτό που περνάω δεν είναι τυχαίο. Δεν έγινε κατά λάθος. Η λέξη γνωρίζω, «γινώσκω» σημαίνει «κατανοώ πλήρως». Δηλαδή, κατανοώ πέρα από τα γεγονότα, πέρα από αυτά που γίνονται και βλέπονται. Μπορώ να πάω πιο πίσω και να αρχίσω να ερμηνεύω, να εξηγώ σε ένα βαθμό το «γιατί» όλων αυτών.

Όταν λοιπόν, είμαι στο νοσοκομείο, όταν βρίσκομαι σε οικονομική στενότητα, όταν στη δουλειά δεν πάνε τα πράγματα καλά, μπορώ να το θεωρώ χαρά γιατί καταλαβαίνω πως εδώ υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από πίσω.

Το μεγαλύτερο είναι το εξής: η δοκιμασία της πίστης με βοηθάει να αποκτώ υπομονή. Και όταν αποκτώ υπομονή, λέει ο Λόγος του Θεού, τότε είμαι άνθρωπος ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλαδή, τότε δε μου λείπει τίποτα.

Και αυτό όμως, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Τι είναι η υπομονή; Και τι σημαίνει πως όταν έχω υπομονή θα είμαι τέλειος και δε θα έχω ελλείψεις; Σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η τελειότητα που υπάρχει όταν έχω την υπομονή, υποτίθεται πως είναι κάτι που το θέλω, που το θεωρώ σημαντικό, ώστε να δω κάθε δοκιμασία ως ευκαιρία για να την αποκτήσω.Αυτό λοιπόν, πρέπει να απαντηθεί. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας αν όντως θέλουμε στη ζωή μας, αυτό το δώρο του Θεού, την υπομονή και την τελειότητα που τη συνοδεύει.

Πολύ συχνά ακούς ανθρώπους να λένε: Βρε αδελφέ δεν θέλω να κάνω πια υπομονή. Βαρέθηκα. Δεν είναι η λύση η υπομονή. Δεν θα κάνω εγώ συνεχώς υπομονή, και οι άλλοι θα με εκμεταλλεύονται. Με την υπομονή, θα σου πει άλλος, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουν «ρήξεις» για να συνεχιστεί η πρόοδος. Η υπομονή είναι για να παρηγοριούνται αυτοί που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν κάτι.

Η υπομονή και η τελειότητα που θέλει ο Θεός να αποκτήσω, μέσα στις δοκιμασίες, είναι κάτι που το θέλω; Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Θεός να αποκτήσω; Αν είναι καλό να το έχω, τότε να αρχίσω να προσπαθώ να βλέπω τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, με αυτή την οπτική γωνία, δηλαδή σαν μια ευκαιρία ακόμη, να φτάσω πιο κοντά.

Η υπομονή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την παθητική αποδοχή της κατάστασής μου. Συνήθως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας. Υπομονετικός είναι αυτός που υπομένει δυσκολίες, αυτός που ανέχεται παθητικά πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Ο άνθρωπος που κάνει υπομονή, φέρεται με τον τρόπο που επιλέγει γιατί έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό, ένα απώτερο στόχο, ακόμη και στις περιπτώσεις που πρέπει με καρτερία να περιμένει.

Γράφει στην προς Εβραίους, "Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε (αρχ. κείμενο: υπέμεινε) σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού", Εβραίους 12:1-2. Ο Χριστός σαφώς και υπέμεινε με την έννοια της αποδοχής και της καρτερίας όσα συνέβαιναν. Αυτό όμως δεν ήταν μίζερο. Ήταν υπομονή από επιλογή. Ήταν ενεργητική υπακοή γιατί το πάθος του είχε ένα σκοπό: να μας σώσει, να υπακούσει το θέλημα του Πατέρα, να ολοκληρώσει το έργο Του.

Δεν ήταν έρμαιο των ανθρώπων. Ήταν στην εξουσία του αυτό που έκανε. Είχε πει ο Χριστός, Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου", Ιωάννης 10:17-18. 
Η υπομονή του Χριστού δεν ήταν πράξη αδυναμίας, αλλά επιλογή πραγματικής δύναμης. Ο Χριστός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Να φερθώ όπως ο Θεός με θέλει, με τρόπο που να τον δοξάζει. Κάνω υπομονή μέσα στην αρρώστια μου, σημαίνει δε χάνω την πίστη μου. Κάνω υπομονή με κάποιο δύσκολο άνθρωπο σημαίνει πως διαλέγω να του δείξω την αγάπη και το έλεος του Χριστού, παρόλο που μπορώ να τον έχω στη γωνία. Κάνω υπομονή σημαίνει πως συνειδητά εμπιστεύομαι τη σοφία και τον τρόπο του Θεού για να χειριστώ τα προβλήματά μου, και όχι των ανθρώπων. Ο υπομονετικός δεν είναι ο αφελής. Δεν είναι ο μίζερος. Δεν είναι ο αδύνατος. Είναι αυτός που διαλέγει να περιμένει το χρόνο του Θεού, τον τρόπο του Θεού γιατί σκοπό έχει να είναι ο Θεός χαρούμενος μαζί του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ο Χριστός στο σταυρό ούτε αφελής ήταν, ούτε μίζερος, ούτε αδύνατος. Ήταν ελεύθερος από τους ανθρώπους και τη γνώμη τους, ήταν ελεύθερος από τις εισηγήσεις του σατανά. Επειδή είχε σκοπό Του να πράξει το θέλημα του Πατέρα Του. Να πράξει αυτό για το οποίο ήρθε και έζησε. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει.

Και ο σκοπός, ο στόχος, το πρότυπό μου δεν είναι άλλος από το Χριστό. Ο Θεός θέλει να έχω αυτή την υπομονή, ώστε να είμαι τέλειος, και να μη μου λείπει τίποτε, με απλά λόγια να με κάνει σαν το Χριστό στην πράξη. Διαβάζουμε πάλι στην προς Εβραίους για τον Χριστό πως, "παρόλο που ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε", Εβραίους 5:8. Το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε και εμείς.

Ο στόχος του Θεού για μας, είναι να μας κάνει σαν το Χριστό. Αυτός είναι ο προορισμός μας. "Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του", Ρωμαίους 8:29α. 
Στη Γαλάτες πάλι γράφει, "Παιδάκια μου, για τους οποίους είμαι ξανά σε ωδίνες, μέχρις ότου μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός", Γαλάτες 4:19. Ο σκοπός του Θεού δεν είναι να περνάμε καλά, έτσι απλά. Είναι να γινόμαστε σαν το Χριστό. Αυτό σημαίνει τελειότητα. "Μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού τού Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Χριστού", Εφεσίους 4:13. Το μοντέλο μας είναι ο Χριστός. Όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Για αυτό το σκοπό, θα περάσουμε δοκιμασίες για να αποκτήσουμε υπομονή, δηλαδή, σταθερότητα, χαρακτήρα, και συνέπεια.

Ξαναγυρνάμε στην αρχή. Το θέλεις αυτό; Είναι αρκετά σημαντικό για σένα, ώστε στην επόμενη δοκιμασία να πεις, Κύριε, δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό θα αποκτήσω υπομονή και θα γίνω τέλειος, θα γίνω πιο πολύ σαν το Χριστό. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Σου φτάνει ο Χριστός;

Αν ναι, τότε έχεις καλούς λόγους να βλέπεις αλλιώς όλα όσα σου συμβαίνουν. Κάθε δοκιμασία τότε έχει σκοπό. Έχει άγιο σκοπό. Με βοηθάει να γίνω σαν τον Κύριό μου.

Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε είναι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από προβλήματα, έχουν σταθεί και έχουν αποκτήσει μια γλυκύτητα και μια συνέπεια που μας εμπνέει. Μοιάζουν με το Χριστό και αυτό μας ελκύει.

Εύχομαι καθώς διαβάζουμε τα λόγια αυτά, το Άγιο Πνεύμα, να ανάψει μέσα μας, ένα άγιο πάθος να μοιάσουμε στο Χριστό. Να ποθήσουμε πραγματικά να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Και τότε θα μπορούμε να πάμε κόντρα στη φυσική μας αντίδραση. Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ευχάριστοι, θα αποκτήσουν νόημα και σκοπό. Θα μας κάνουν περισσότερο σαν τον Κύριό μας.

"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλειπείς ", Ιάκωβος 1:2-4. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm