Ο Απόστολος Παύλος, σε επιστολή του προς την εκκλησία των Κορινθίων, μιλά για ένα από τα πιο σημαντικά «πράγματα» στη ζωή. Συγκεκριμένα, για το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο. Η περικοπή αυτή έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως ο ύμνος της αγάπης. Ας προσέξουμε λοιπόν ένα μέρος της, γιατί έχει μεγάλη σημασία.
"Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν.
Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι", Α' Κορινθίους 13:1-3.
Και τελειώνει λέγοντας, "Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη", A Κορινθίους 13:13.
Ποιο συμπέρασμα βγάζουμε από τα όσα λέει ο απόστολος των εθνών: Ότι το μεγαλείο της αγάπης επισκιάζει κάθε τι άλλο που θεωρούμε σημαντικό. Είναι δεδομένο πως οτιδήποτε άλλο μας διακρίνει, είτε είναι γνώση, είτε πίστη, είτε ακόμα και αλτρουισμός, (ασφαλώς πολύ σημαντικά και δυσεύρετα στην εποχή μας), δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την αγάπη, την αρετή των αρετών. Το ακόλουθο εδάφιο της Γραφής μας λέει καθαρά, πως ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη, και μας ξεκαθαρίζει πως όποιος δεν αγαπάει, δε γνωρίζει Τον Θεό, " Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη", Α' Ιωάννου:4-8. Η ίδια η ανθρωπότητα, ανεξάρτητα του αν και πόσο θέλει να το πιστέψει και να το καταλάβει, χρωστάει το αιώνιο μέλλον της, και άρα την ύπαρξή της ουσιαστικά, στην αγάπη. Και συγκεκριμένα στην αγάπη Του Θεού. "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον", Ιωάννης 3:16.
Ο ίδιος ο Θεός που αντικειμενικά δε μας είχε ανάγκη, και που άπειρες φορές στην ιστορία Του έχουμε εναντιωθεί, και Τον έχουμε απογοητεύσει, μας αγάπησε τόσο πολύ που δεν υπολόγισε τα λάθη μας και το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας, αλλά έκανε τα πάντα για να μας χαρίσει κάτι, που το μυαλό μας πολύ δύσκολα μπορεί να το χωρέσει όταν το σκεφτόμαστε. Αιώνια ζωή. Μια ζωή χωρίς τέλος, και μάλιστα σε ένα μέρος που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, "αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν", Α Κορινθίους 2:9.
Ωραία λοιπόν. Η αγάπη είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να έχουμε. Μπορούμε όμως να αγαπάμε τα πάντα ή τους πάντες με τον ίδιο τρόπο; Ανεξάρτητα του τι είναι σωστό ή λάθος, κάθε άνθρωπος αγαπά κάτι ή κάποιον, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ή οποιονδήποτε άλλον. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί αποδέκτες της αγάπης μας. Μιλάμε πάντα για την μεγάλη μας αγάπη. Γι αυτό που ο κάθε ένας από εμάς, έχει πρώτο στη καρδιά του. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το σπίτι του. Δε σταματά ποτέ να βάφει, να τρυπάει τους τοίχους, να αλλάζει τη διακόσμηση, και γενικά να προσπαθεί να τελειοποιήσει το σχεδόν πάντα, ήδη τέλειο σ’ αυτές τις περιπτώσεις σπίτι. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το αυτοκίνητό του. Αυτή η περίπτωση είναι κλασική, και μάλλον δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Επίσης, υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ την ομάδα του. Είναι ικανός να φθάσει στα άκρα για τα χρώματά της, και πολλές φορές παραμελεί ακόμα και τον εαυτό του για χάρη της. Υπάρχει ακόμα αυτός που αγαπάει πολύ τον εαυτό του. Λίγο πολύ όλοι μας κάποιες φορές φερθήκαμε εγωιστικά, αλλά ο άνθρωπος του παραδείγματός μας θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του κόσμου, και τίποτε άλλο δεν έχει αξία γι αυτόν. Να μη ξεχάσουμε να αναφέρουμε αυτόν που αγαπάει πολύ τη δουλειά του. Εργασιομανής όπως λέμε συνήθως ή απλά κυνηγός της καριέρας και του χρήματος, ο άνθρωπος αυτός ζει μόνο για τη δουλειά του.
Όλο το σύμπαν είναι σαν να περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά του, με τις ανάλογες και γνωστές συνέπειες φυσικά. Τελευταίο παράδειγμα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά. Αυτός που αγαπάει πολύ τη γυναίκα του. Για να το κάνουμε πιο γενικό, αυτός που αγαπάει πολύ ένα άλλο πρόσωπο. Περισσότερο κι από τον εαυτό του. Περισσότερο κι από τον ίδιο τον Θεό. Συμβαίνει πολύ συχνά και είναι μάταιο να κάνουμε πως δε το ξέρουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις αγάπες, μέχρι ένα σημείο είναι και θεμιτές και φυσιολογικές. Δεν είναι κακό να αγαπάς το σπίτι σου, ούτε τη δουλειά σου, και ασφαλώς ούτε τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου αντίστοιχα. Το θέμα βρίσκεται αλλού. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τα παρακάτω εδάφια από την Βίβλο, έμεινα άναυδος και θύμωσα μπορώ να πω: "Και εις εξ αυτών, νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων·
Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;
Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.
Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.
Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν", Ματθαίος 22:35-39.
Τελικά, (σκέφτηκα τότε) ότι ο Θεός είναι μεγάλος εγωιστής. Τα θέλει όλα δικά Του, και δεν υπολογίζει τα όποια συναισθήματα έχω εγώ μέσα μου. Πως είναι δυνατόν να μου ζητάει να Τον αγαπήσω περισσότερο από κάθε τι άλλο; Γιατί, για ποιο λόγο να κάνω αυτό που λέει; Μου φάνηκε αδιανόητη αυτή η εντολή, και δεν ήθελα ούτε καν να το σκεφτώ γιατί θύμωνα.
Όταν φθάσεις όμως στο σημείο να αγαπήσεις ένα πρόσωπο περισσότερο κι από τον εαυτό σου, περισσότερο και από Τον Θεό (αν πιστεύεις), σημαίνει πως έστω και χωρίς να το αντιληφθείς, έχεις ουσιαστικά μετατρέψει σε απόλυτο στήριγμα σου αυτό το πρόσωπο. Η ζωή σου είναι πλέον προέκταση της δικής του ζωής. Ο λόγος της ύπαρξής σου είναι η παρουσία του στη ζωή σου, και η ευτυχία σου, αλλά ακόμη και η ψυχική σου υγεία εξαρτώνται απόλυτα από αυτό το πρόσωπο. Με δυο λόγια; Ο άνθρωπος που αγαπάς με τέτοια αγάπη, είναι το βασικό σου στήριγμα. Χωρίς αυτόν είσαι στο κενό. Απόδειξη; Μιας και πήραμε ως παράδειγμα τον ή την σύντροφο που ίσως να έχουμε αγαπήσει με τον συγκεκριμένο τρόπο, να αναφέρουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια από τις πιο συχνές αιτίες ή έστω και αφορμές που οδηγούν έναν άνθρωπο στην απόγνωση, είναι η ερωτική απογοήτευση. Άπειρες φορές έχουμε διαβάσει ή ακούσει πως κάποιος δεν άντεξε να συνεχίσει τη ζωή του, γιατί δε μπορούσε όπως έλεγε στο γράμμα που άφηνε πίσω του, να ζήσει χωρίς... αυτόν ή χωρίς αυτήν. Είναι υπερβολή; Ασφαλώς όχι και μια μικρή έρευνα μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές. Αυτή είναι η πιο συχνή περίπτωση, αλλά στη θέση του συντρόφου μπορούμε να βάλουμε το παιδί, ή τους γονείς, ή ακόμη κι έναν φίλο. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που καταστράφηκε η ζωή τους ύστερα από έναν χωρισμό. Ύστερα από έναν θάνατο αγαπημένου προσώπου. Το απόλυτο στήριγμα τους, ξαφνικά έπαψε να υπάρχει, και τότε ήρθε η καταστροφή. Είναι γεγονός. Ο Ιερεμίας λέει κάτι που ναι μεν ακούγεται βαρύ αλλά είναι πολύ σοφό: "Ούτω λέγει Κύριος· Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου", Ιερεμίας 17:5.
Συμπέρασμα; Μη στηρίζεσαι σε άνθρωπο. Δε θα είσαι ποτέ ασφαλής.
Τελικά ο Θεός μας αγαπάει πολύ. Όχι απλά δεν είναι εγωιστής, αλλά κάνει τα πάντα για το δικό μας συμφέρον. Ξέρει πως τίποτα και κανείς δε μπορεί να αποτελέσει για εμάς ένα ασφαλές στήριγμα. Ξέρει πως σαν άνθρωποι, είμαστε όντα φθαρτά αλλά και ευμετάβλητα σαν χαρακτήρες. Εύκολα ξεχνάμε, και εύκολα παύουμε να αγαπάμε κάτι. Άρα δε μπορούμε να είμαστε το απόλυτο στήριγμα κανενός, όπως και κανένας δε μπορεί να γίνει το δικό μας απόλυτο στήριγμα. Άρα ουσιαστικά η μεγαλύτερη εντολή δεν είναι παρά ένα από τα μεγαλύτερα δώρα Του Θεού σε εμάς. Μας καλεί να του δώσουμε τη πρώτη θέση στη καρδιά μας, και να Τον αγαπήσουμε πάνω από όλα, όχι φυσικά γιατί είναι εγωιστής, αλλά γιατί έχει προβλέψει τι θα συμβεί, και θέλει να μας προστατέψει. Το κακό είναι πως ο άνθρωπος δύσκολα καταλαβαίνει εάν πρώτα δεν πάθει. Μακάρι όλοι μας να καταλαβαίνουμε, και να εμπιστευόμαστε τον Θεό, χωρίς να χρειαστεί να πάθουμε πρώτα.
Αυτός που μας έφερε στην ύπαρξη, που ήρθε ανάμεσά μας, και που μας προσέφερε τον Εαυτό Του, αξίζει όλη μας την αγάπη, και είναι ο Μόνος που μπορεί να γίνει το απόλυτο στήριγμά μας. Αν και δε το αξίζουμε, εκείνος δε θα μας απαρνηθεί ποτέ. "εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται", Β' Τιμόθεου 2:13.
Αυτός μόνο, μπορεί να γίνει στήριγμα μας, Βράχος, Ελπίδα, και κατά συνέπεια Σωτήρας μας: "ο Θεός είναι ο βράχος μου· επ' αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου και το κέρας της σωτηρίας μου, ο υψηλός πύργος μου και η καταφυγή μου, ο σωτήρ μου", Β' Σαμουήλ:22-3...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.