Διαμάχες μέσα στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εγωιστικό ον. Όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν άμεσα, η αλήθεια γίνεται εύκολα ελαστική και η αντικειμενικότητα μας, κάνει φτερά. Επειδή η Εκκλησία αποτελεί μια κοινωνία ατελών ανθρώπων, αναπόφευκτα δημιουργούνται διαφορές ή ακόμη και διαμάχες ανάμεσα σε αδελφούς. Θεωρώντας ότι έχουμε δίκιο ή ότι κάποιος μας αδικεί, μερικές φορές καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αντιδράσεις που φέρνουν αντιμαχίες και φιλονικίες. Ο Χριστιανός βεβαίως πρέπει να είναι οξύς στην αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν γύρω του. Η αντίδρασή του όμως σε τέτοιου είδους προκλήσεις και πειρασμούς, πρέπει να είναι χρισμένη από το πνεύμα της ταπείνωσης που μας έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή αλλά και με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Θεός λυπάται όταν βλέπει αδελφούς τους οποίους αγαπά και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε, να μάχονται μεταξύ τους και να υιοθετούν πρακτικές που αρμόζουν σε πολιτικά κόμματα και όχι σε Εκκλησία Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι, "Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς". Ακόμη διαβάζουμε, "Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας"; Ιάκωβ. 4:1. Αν λοιπόν βλέπουμε να υπάρχει μια διαμάχη, η αιτία είναι πάντα μόνο μία: Η υπερηφάνεια! Όπου βλέπεις μια διαμάχη, βλέπεις και δύο περήφανους ανθρώπους. Αν ο ένας απ’ τους δύο ήταν ταπεινός, θα υποχωρούσε έστω και αν θεωρούσε πως έχει δίκιο και έτσι η διαμάχη θα διαλυόταν. Πρόκειται λοιπόν για εξωτερικές εκφράσεις ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στην περηφάνια, και στην εκτέλεση των σαρκικών επιθυμιών που φιλοξενούν στις καρδιές τους. Η Γραφή ακόμη μας λέει, "Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών". Ιάκωβ. 3:13.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν ποιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχει το περισσότερο δίκιο. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού. Μας λέει ότι ακόμη και όταν αδικούμαι, εφόσον καταφεύγω σε παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, ελέγχομαι ως παραβάτης. Στο εδάφιο, Γαλ 5:20, πράξεις όπως οι "έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι," περιλαμβάνονται στα έργα της σαρκός, και όποιος διαπράττει τέτοια έργα, είναι σαρκικός. Ο άνθρωπος του Θεού δεν πρέπει να μάχεται μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού, έτσι ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η μακροθυμία. Όταν κάποιος εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του, τότε είναι έτοιμος να λάβει τον "έσχατον τόπον", τη τελευταία θέση ακόμα και να αδικηθεί χάριν της διατήρησης της ειρήνης μέσα στην Εκκλησία. Εφόσον ο Θεός τα βλέπει όλα, θα φέρει στο φως το δίκιο του, και όλα θα τακτοποιηθούν χωρίς να γίνει ζημιά στο έργο του Θεού. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτός ο πιστός μέσα από τη δοκιμασία της θανάτωσης του εγώ του, αναδύεται από τη διαδικασία αυτή πνευματικός γίγαντας που θα έχει τη χάρη του Θεού άπλετη πάνω του. Είναι και αυτό το θέμα, ζήτημα πίστης, αλλά και ζήτημα εκλογής. Ο πιστός και πνευματικός άνθρωπος δεν θα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να προκαλέσει διαμάχη μέσα στην εκκλησία του Θεού. Συμπεριφορές ανταγωνισμού, δημιουργούν συγκρούσεις μέσα στην εκκλησία. Μία ανταγωνιστική συμπεριφορά συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, και προσπαθεί να υψωθεί πάνω απ’ τους άλλους. "Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς, αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν". Β' Κορινθ. 10:12.

Η φιλοσοφία του Χριστιανισμού δεν είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να υποταχθούμε και να υψώσουμε ο ένας τον άλλο. "υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού", Εφεσ. 5:21. "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Ρωμ. 12:10. Οι απόψεις μας δεν είναι πάντοτε θεόπνευστες, ή αναμφίβολα σωστές. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με τους υπεύθυνους της εκκλησίας, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένοι να τις δεχθούν. Πολλές φορές λέμε, "Ο Θεός μου είπε έτσι", κι έτσι κατά κάποιον τρόπο θεωρούμε ότι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη από αυτό που «μου είπε ο Θεός» γίνεται «θεομάχος». Αναμφίβολα, ο Θεός μιλάει στα παιδιά Του, αλλά αν η γνώμη μου είναι από τον Θεό, η Γραφή λέει ότι θα έχουν κι άλλοι την ίδια μαρτυρία, ιδιαίτερα οι χρισμένοι εργάτες της εκκλησίας Του. "επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος. Β' Κοριν. 13:1. Πρέπει να διαχωρίζουμε την εκκλησία από άλλα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πικρά αισθήματα μέσα στην εκκλησία προκύπτουν από πληγές και ευαισθησίες που κουβαλούμε πολλές φορές μέσα μας. Αυτού του είδους οι συναισθηματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι. Καταστάσεις, όπως πεσμένη αυτοεκτίμηση, κακομεταχείριση ως παιδί, προβλήματα στο γάμο, προσωπικά αισθήματα δυσαρέσκειας, οικογενειακές διαμάχες, ρίζες πικρίας, προβλήματα υγείας ή επαγγελματική δυσαρέσκεια, μπορούν να διαστρεβλώσουν την ερμηνεία μας στα λόγια και στις πράξεις των άλλων. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι οι αδελφοί δεν μας θέλουν, και να εκφράζουμε ανάλογα παράπονα. Μπορεί να παρεξηγούμε καλοπροαίρετα λόγια ως προσβολή. Ασήμαντα προβλήματα θα δείχνουν μεγάλα. Η δική μας ευθύνη για τη δυστυχία μας μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία με το να καταφερόμαστε εναντίον άλλων, ή να βιαζόμαστε να βρούμε λάθη στην εκκλησία. Πολλά πληγωμένα αισθήματα μπορούν να αποφευχθούν, αν αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι συνήθως αντιδρούν στη δική μας συμπεριφορά. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε, αλλά και το πόσο πολύ μιλάμε. "Επειδή το μεν όνειρον έρχεται εν τω πλήθει των περισπασμών, η δε φωνή του άφρονος, εν τω πλήθει των λόγων". Εκλησ. 5:3. Δεν πρέπει να είμαστε αγενείς και απότομοι. Να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας ώστε να μην είναι αυταρχική. Ο Θεός βδελύττεται εκείνους που σπέρνουν έριδες και δημιουργούν διχασμό στο σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να κουτσομπολεύουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς και να προκαλούμε αναταραχές. "Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού. Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών". Παροιμ. 6:16-19.

Έτσι, "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου, εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν. Αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης". Ματθ. 17:15-17. Ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε μια ιστορία μονόπλευρα και να τη δεχόμαστε σαν γεγονός, χωρίς να την επιβεβαιώσουμε με την άλλη πλευρά. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε μια ιστορία. Αυτό που η Γραφή λέει γι’ αυτό το πρόβλημα είναι, ότι πριν πιστέψουμε μια φήμη, πρέπει να ερευνήσουμε προσεκτικά για να επαληθεύσουμε όλα τα γεγονότα. Επειδή, "Ο πρωτολογών εν τη κρίσει αυτού φαίνεται δίκαιος· αλλ’ ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν". Παροιμ. 17:17...