Μάθε να ζεις με το Δώρο της ευγνωμοσύνης.

"Σε όλα να ευχαριστείτε∙ επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού". Θεσ. A' 5:18.

Δόξα τω Θεώ! Μία φράση που είναι τόσο εύκολο και αβίαστο να προφέρουμε, όταν όλα στη ζωή μας βαίνουν κατά τις επιθυμίες της καρδιάς μας. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάποιες φορές, απορροφημένοι ή καλύτερα εφησυχασμένοι από την άνεση και τάξη της ζωής μας, τείνουμε να συμπεριφερόμαστε σαν όλα όσα απολαμβάνουμε να είναι αποτέλεσμα των δικών μας ικανοτήτων, της δικής μας ξεχωριστής αξίας. Το εδάφιο, "Επειδή εξ αυτού, και δι’ αυτού, και εις αυτόν είναι τα πάντα· αυτώ η δόξα εις τους αιώνας Αμήν". Ρωμαίους 12:36, μας προσγειώνει, καθώς μας διδάσκει ότι ΟΛΑ όσα υπάρχουν στη ζωή μας και μας γεμίζουν τόση χαρά και ικανοποίηση, είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της απερίγραπτης και ατελεύτητης Χάρης του Θεού Πατέρα μας. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι, εκτός από την υπέρτατη Θυσία του Σωτήρα μας, την υγεία ή την καλή οικογένεια, δεν έχουμε… άλλους λόγους να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ακόμα και για αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι εκδήλωση της Αγάπης Του προς εμάς, συχνά το βρίσκουμε περιττό να Του τα πούμε στην προσευχή μας. Κι’ όμως! Ευχαριστώντας Τον για αυτά που θεωρούμε αυτονόητα ότι τα γνωρίζει, το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύπτει τόσες άλλες πτυχές της ζωής μας, που ξέχωρα από τη Χάρη του Θεού, θα ήταν τόσο γεμάτες από πόνο και δυστυχία. Καθώς υιοθετούμε τη συνήθεια να προσευχόμαστε, όχι μόνο για να ζητούμε, αλλά και για να δοξολογούμε τον Θεό, όλο και βαθύτερα αγγιζόμαστε από την Αγαθότητά Του, και διαπιστώνουμε ότι δεν Του οφείλουμε απλώς τα πιο όμορφα δώρα της ζωής μας, Του οφείλουμε την ίδια την ύπαρξή μας, κάθε αναπνοή μας, το τόσο απαράμιλλο δώρο να μας έχει πλάσει με ελεύθερη βούληση και… τόσα, τόσα άλλα… Ωστόσο, η άποψη του Λόγου του Θεού για την έννοια της δοξολογίας είναι πολύ ευρύτερη. Δεν την εξαντλεί μόνο στις περιόδους της ευρυχωρίας μας, αλλά μας καλεί να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα, και μέσα σε αυτά σίγουρα περιλαμβάνονται και οι θλίψεις, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, όταν η καρδιά είναι βαλαντωμένη από το βάρος της οδύνης, και όταν τα μάτια γεμίζουν δάκρυα μπροστά στα συντρίμμια της διάψευσης των πιο ευσεβών μας πόθων; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να είναι απλή και χωρίς περιστροφές. Όχι μόνο δεν είναι εύκολο να ευχαριστούμε τον Θεό στη θλίψη μας, αλλά είναι πραγματικά αδύνατο με τις ανθρώπινες προσπάθειες. Απαιτείται αποκλειστικά και μόνο η υπερφυσική εκδήλωση της Δύναμης του Θεού, μία Δύναμη, που στις περιόδους των δοκιμασιών μας, δεν έχουμε απλώς ανάγκη να μας αγκαλιάσει, αλλά να μας υπερκαλύψει. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νιώθουμε λύπη. Η θλίψη, η αποθάρρυνση, ακόμα και η απόγνωση είναι μέσα στα συναισθήματα, τα οποία είμαστε πλασμένοι να τα νιώσουμε. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε από την πίεση ούτε από την ταλαιπωρία τους. Ωστόσο, όταν επιλέξουμε να ατενίζουμε στον Θεό μέσα στις ομίχλες και τα σκοτάδια της ζωής μας, ακόμα και αν η λύπη δε φεύγει αυτόματα, συμβαίνει κάτι υπέρ - θαυμαστό: ο πόνος γλυκαίνει, και η ψυχή ζεσταίνεται με τη θαλπωρή της Παρουσίας του Θεού. Τότε, γνωρίζουμε, πως ακόμα και αν υπάρχουν σύννεφα και καταιγίδες στη ζωή μας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την ύπαρξη του ηλίου. Ο ήλιος πάντα υπάρχει και θα λάμψει, όταν έρθει ο καιρός του. Για τον κάθε πιστό άνθρωπο ο ήλιος της ζωής του είναι ο Ιησούς Χριστός, και η απαρασάλευτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν, ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μία ακόμα λύση ανάμεσα στις τόσες που ακούμε να λέγονται. Είναι η απόλυτη Παρηγοριά, η τέλεια Ενδυνάμωση, η ασύγκριτη Θεραπεία όλων των πληγών του κόσμου.

Οι παραπάνω σκέψεις μας βοηθούν να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά, και να κατανοήσουμε ότι η δοξολογία δεν είναι μία πράξη συνυφασμένη αποκλειστικά με την υμνωδία. Δεν ευχαριστούμε τον Θεό μόνο όταν Τον υμνούμε, αλλά μπορούμε να Τον ευχαριστούμε με κάθε πράξη, με κάθε λόγο, ακόμα και με κάθε σκέψη μας. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην οικογένειά μας, ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους συγγενείς, τους φίλους, τα εν Χριστώ αδέλφια μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε, ο τρόπος που προσευχόμαστε, ακόμα και ο τρόπος που ονειρευόμαστε, μπορεί να είναι μία πηγαία εκδήλωση αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον Ουράνιο Πατέρα μας για όλα όσα μας χαρίζει, για όλα όσα δεν επιτρέπει να ζήσουμε, αλλά και για όσα δύσκολα επιτρέπει να ζήσουμε, γιατί ακόμα και μέσα σε αυτά είναι πάντα Παρών μέσα μας και γύρω μας. Επομένως, η δοξολογία στον Θεό δεν είναι μία ανέφικτη προτροπή, δεν είναι μία ακόμα ακατανόητη θεολογική πρακτική. Είναι ένας απόλυτα πρακτικός τρόπος να μάθουμε να ζούμε, είναι ο τρόπος, για να έχουμε γαλήνη στην ψυχή, διαύγεια στο πνεύμα, ευεξία στο σώμα. Το πνεύμα της δοξολογίας στη ζωή, μάς θωρακίζει απέναντι στις μεθοδείες του εχθρού, που σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να ξυπνήσει μέσα μας το πνεύμα της ανταρσίας, της πίκρας ή της δυσπιστίας προς τον Θεό. Μας δίνει το ασύγκριτο προνόμιο να συλλάβουμε, έστω και περιορισμένα, έστω και στην πεπερασμένη διάστασή μας, κάτι ελάχιστο από το μεγαλείο της ακατάπαυστης δοξολογίας, που προσφέρεται με λατρεία και τιμή από τις αναρίθμητες στρατιές αγγέλων προς τον Ένα και Παντοδύναμο Θεό μας. Παράλληλα, είναι και αυτή ένα σπουδαίο μέσο, για να βιώσουμε τα βάθη της Φιλίας με τον Κύριό μας, και να συλλάβουμε πτυχές από τον αόρατο πνευματικό πόλεμο, και τον ασταμάτητο αγώνα του Θεού να μας προφυλάσσει, να μας φροντίζει, να μας υπερασπίζει από καταστάσεις που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Καθώς το πνεύμα της δοξολογίας χρωματίζει με χαρά τη ζωή μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Κύριό μας, όχι μόνο για τα αιτήματα που λάβαμε, αλλά ακόμα και για αυτά που ακόμα δεν έχουμε λάβει. Και Τον ευχαριστούμε, όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα απαντήσει, όπως εμείς θέλουμε, αλλά γιατί αυτό που θα κάνει θα είναι σε κάθε περίπτωση τέλειο. Αυτό το πνεύμα δοξολογίας είναι η ουσιαστική εκδήλωση της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας στον Ιησού Χριστό. Και - ας είμαστε σίγουροι/ες - ότι ένα τέτοιο πνεύμα ευφραίνει κατά πάντα την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας. Μέσα από τα εδάφια 16,17 και 18 από το πέμπτο κεφάλαιο της Επιστολής Α' Θεσσαλονικείς, μαθαίνουμε ότι η εν Χριστώ χαρά, η αδιάκοπη προσευχή και το μόνιμο πνεύμα της δοξολογίας, αποτελούν για τον χριστιανό το τρίπτυχο της στάσης της ζωής του. Αν βιώνουμε ταραχή και στέρηση αυτή την περίοδο στη ζωή μας, αν επιθυμούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού, ας εντρυφήσουμε στο βάθος αυτών των εδαφίων. Το τέλειο Θέλημα του Θεού για εμάς δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από τη ζωή της χαράς, της προσευχής και της δοξολογίας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Σωτήρας μας λαχταρά τόσο βαθιά να μας εκπαιδεύει, να μας ωριμάζει και να μας αυξάνει εν Χριστώ, ώστε αυτά τα Δώρα Του να γίνονται για εμάς κάθε μέρα και περισσότερο οι επιλογές που θα σφραγίζουν το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή...