Πώς καταπολεμούνται οι αμφιβολίες.

Πολλοί, και ιδιαίτερα εκείνοι που διάγουν χριστιανική ζωή, ταλαντεύονται πολλές φορές από θεωρίες σκεπτικισμού. Υπάρχουν στην Αγία Γραφή πολλά πράγματα τα οποία αυτοί δεν μπορούν να ερμηνεύσουν ή και να κατανοήσουν ακόμη, και αυτά ο σατανάς τα μεταχειρίζεται για να κλονίσει την πίστη τους, ότι η Γραφή είναι θεία Αποκάλυψη. Διερωτώνται: "Πώς να ξέρω ποιο είναι το σωστό; Αν πραγματικά η Γραφή είναι ο λόγος του Θεού, πώς μπορώ να απαλλαγώ από αυτές τις αμφιβολίες και απορίες;"

Ο Θεός ποτέ δε ζητάει να πιστέψουμε, χωρίς να δώσει επαρκείς αποδείξεις για να στηριχθεί η πίστη μας. Η ύπαρξή Του, ο χαρακτήρας Του, και η βεβαιότητα του λόγου Του, βασίζονται σε μαρτυρίες που ανταποκρίνονται στη λογική μας. Και τέτοιες μαρτυρίες αφθονούν. Ο Θεός όμως δεν απέκλεισε την ύπαρξη της αμφιβολίας. Η πίστη μας πρέπει να βασίζεται επάνω σε αποδείξεις, όχι σε επιχειρηματολογίες. Αυτοί που θέλουν να αμφιβάλουν, θα βρουν ευκαιρία. Όσοι πραγματικά επιθυμούν να γνωρίσουν την αλήθεια, θα ανακαλύψουν άφθονες αποδείξεις για να στηρίξουν την πίστη τους.

Είναι αδύνατον οι περιορισμένες διάνοιές μας να κατανοήσουν στην εντέλεια το χαρακτήρα των έργων του Απείρου. Και για την οξυδερκή διάνοια, και για τον πιο καλλιεργημένο νου, η ύπαρξη του Θεού θα περιβάλλεται πάντοτε από ένα πέπλο μυστηρίου. "Δύνασαι να εξιχνιάσης τα βάθη του Θεού; δύνασαι να εξιχνιάσης του Παντοδυνάμου την εντέλειαν; Ταύτα είναι ως τα ύψη του ουρανού. Τί δύνασαι να κάμης; είναι βαθύτερα του άδου. Τί δύνασαι να γνωρίσης;" Ιώβ 11:7-8. Και ο απόστολος Παύλος αναφωνεί: "Ω βάθος πλούτου και σοφίας, και γνώσεως Θεού! Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις Αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί Αυτού". Ρωμαίους 11:33. Αν και, "νεφέλη και ομίχλη είναι κύκλω Αυτού, δικαιοσύνη και κρίσις η βάσις του θρόνου Αυτού". Ψαλμοί 97:2.

Τη συμπεριφορά του Θεού και τα κίνητρα που Τον ωθούν, μπορούμε να τα κατανοήσουμε σε τέτοιο βαθμό, μόνο όσο μας χρειάζεται για να διακρίνουμε την απεριόριστη αγάπη και ευσπλαχνία Του, ενωμένες με την άπειρη δύναμή Του. Μπορούμε να καταλάβουμε τόσο μόνο από τις προθέσεις Του, όσο χρειάζεται για το καλό μας. Και πέρα από αυτό, πρέπει ακόμη να εμπιστευόμαστε Εκείνον, του οποίου το χέρι είναι παντοδύναμο, και η καρδιά Του ξέχειλη από αγάπη.

Ο Λόγος του Θεού όπως και ο χαρακτήρας του θείου Συγγραφέα του, παρουσιάζουν μυστήρια που δεν μπορούν να κατανοηθούν από τις ατελείς μας διάνοιες. Η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο, η ενσάρκωση του Ιησού, η αναγέννηση, η ανάσταση και πολλά άλλα θέματα που αναφέρει η Γραφή, είναι μυστήρια πολύ βαθιά για τον ανθρώπινο νου να τα εξιχνιάσει, και να τα κατανοήσει στην πληρότητά τους. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να αμφιβάλουμε στο Λόγο του Θεού, επειδή αδυνατούμε να εξηγήσουμε τα μυστήρια της πρόνοιάς Του. Ο φυσικός κόσμος διαρκώς μας περιβάλλει με μυστήρια που είναι ανεξιχνίαστα. Και αυτά ακόμη τα ατελέστερα στοιχεία της ζωής, παρουσιάζουν προβλήματα που ούτε ο μεγαλύτερος φιλόσοφος δεν είναι σε θέση να τα ερμηνεύσει.

Παντού συναντάμε θαυμάσια πράγματα, πάνω από τις δυνάμεις μας να τα κατανοήσουμε. Μας προξενεί λοιπόν κατάπληξη, αν και στον πνευματικό κόσμο βρίσκονται μυστήρια ακατανόητα. Η δυσκολία έγκειται αποκλειστικά στην αδυναμία, και τη στενότητα της ανθρώπινης αντίληψης. Ο Θεός μάς έδωσε στη Γραφή ικανοποιητικές αποδείξεις για τη θεϊκή προέλευσή της, και δεν πρέπει να αμφιβάλουμε για το Λόγο Του, επειδή δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε όλα τα μυστήρια της θείας Πρόνοιας.

Ο απόστολος Πέτρος λέει ότι στη Γραφή, "είναι τινά δυσνόητα τα οποία οι αμαθείς και οι αστήρικτοι στρεβλώνουσι προς ιδίαν αυτών απώλειαν". Β' Πέτρου 3:16. 
Αυτά τα δυσνόητα της Γραφής, τα χρησιμοποιούν οι σκεπτικιστές σαν επιχειρήματα, τα οποία στρέφουν εναντίον της. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτά αποτελούν ένα σοβαρό επιχείρημα, ότι η Βίβλος είναι γραμμένη με θεία έμπνευση. Αν η Γραφή δεν ανέφερε τίποτε για το Θεό, παρά μόνο για τα πράγματα εκείνα που μας είναι ευκολονόητα, αν την ανωτερότητα και το μεγαλείο Του μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, τότε η Γραφή δε θα αποτελούσε θεία αυθεντία. Ακριβώς αυτό το μεγαλείο και το μυστήριο των θεμάτων που παρουσιάζει, είναι που εμπνέουν εμπιστοσύνη στη Γραφή ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού.

Η Βίβλος παρουσιάζει την αλήθεια με τέτοια απλότητα και τελειότητα προσαρμογής στις ανάγκες και επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς, που έχει καταπλήξει και γοητεύσει και τις πιο καλλιεργημένες διάνοιες, ενώ ταυτόχρονα βοηθάει και τους πιο απλούς και αγράμματους να βρουν το δρόμο της σωτηρίας. Και όμως, οι απλές αυτές αλήθειες κλείνουν μέσα τους θέματα τόσο βαθιά και περίπλοκα, θέματα που βρίσκονται τόσο μακριά από την ανθρώπινη αντίληψη, που τα παραδεχόμαστε μόνο επειδή αναγνωρίζουμε τη θεία αυθεντία τους.

Έτσι και το σχέδιο της σωτηρίας ξετυλίγεται μπροστά μας, με τρόπο που κάθε ψυχή μπορεί να αντιλαμβάνεται τα βήματα που πρέπει να κάνει με μετάνοια προς το Θεό, και με πίστη προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για να αποκτήσει τη σωτηρία κατά τη θεία υπόδειξη. Και όμως κάτω από αυτές τις ευκολονόητες αλήθειες, βρίσκονται μυστήρια που μπορεί να εξαντλούν την ερευνητική διάνοια, τον ειλικρινή όμως ερευνητή της αλήθειας του εμπνέουν ευλάβεια και πίστη. Όσο περισσότερο αυτός ερευνάει τη Γραφή, τόσο περισσότερο πείθεται ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού που ζει στην αιωνιότητα, και η ανθρώπινη λογική υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο της θείας αποκάλυψης.

Αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας για την πλήρη κατανόηση των μεγάλων βιβλικών αληθειών, παραδεχόμαστε απλούστατα ότι η περιορισμένη μας διάνοια αδυνατεί να συλλάβει την έννοια του απείρου, και ότι ο άνθρωπος με τις ατελείς γνώσεις του, δεν μπορεί να κατανοήσει τους σκοπούς του Παντογνώστη.

Οι σκεπτικιστές και οι άπιστοι, απορρίπτουν το Λόγο του Θεού επειδή δεν είναι σε θέση να εισχωρήσουν σε όλα τα μυστήριά του. Αλλά και αυτοί που παραδέχονται ότι πιστεύουν στη Γραφή, δεν είναι απαλλαγμένοι όλοι από τον κίνδυνο αυτόν. Ο απόστολος λέει: "Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος", Εβραίους 3:12. 
Καλό είναι να μελετούμε εμβαθύνοντας στις διδασκαλίες της Γραφής και να ερευνούμε, "τα βάθη του Θεού", όσο μας αποκαλύπτονται στη Γραφή. Όμως, ενώ "τα κρυπτά ανήκουσιν εις Κύριον τον Θεόν ημών", τα "αποκεκαλυμμένα ανήκουσιν εις ημάς". Α' Κορινθίους 2:10.

Το έργο του Σατανά είναι να διαστρεβλώνει τις ερευνητικές δυνάμεις της διάνοιας. Στην εξέταση της Αγίας Γραφής βρίσκεται ανάμικτο ένα είδος υπεροψίας, που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την υπομονή τους, και να νιώθουν ηττημένοι, όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν κάθε τμήμα της Γραφής με τον τρόπο που τους ικανοποιεί. Το θεωρούν υποτιμητικό να παραδεχθούν ότι δεν καταλαβαίνουν τα λόγια της θεοπνευστίας. Είναι απρόθυμοι να περιμένουν υπομονητικά, πότε ο Θεός θα κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Αισθάνονται ότι η ανθρώπινη σοφία τους χωρίς καμιά βοήθεια, είναι ικανή να τους κάνει να κατανοήσουν τη Γραφή. Και αν αποτύχουν, τότε ουσιαστικά αρνούνται το κύρος της. Είναι αλήθεια ότι πολλές θεωρίες και διδασκαλίες, που κατά γενική γνώμη υποτίθεται ότι προέρχονται από τη Βίβλο, δεν στηρίζονται ουσιαστικά στη διδαχή της, μάλιστα και αντιφάσκουν προς το γενικό περιεχόμενο της θεοπνευστίας. Αυτά τα πράγματα οδήγησαν πολλούς στην αμφιβολία και στη σύγχυση. Όμως η ευθύνη δεν πέφτει επάνω στο Λόγο του Θεού, αλλά στον άνθρωπο που τον διαστρέφει.

Αν ήταν δυνατόν τα δημιουργήματα να φθάσουν στο σημείο να κατανοήσουν στην εντέλεια το Θεό και τα έργα Του, τότε αφού θα το πετύχαιναν αυτό, δεν θα απέμενε γι’αυτούς κανένα πρόσθετο ενδιαφέρον για την αλήθεια, καμιά αύξηση της γνώσης, καμιά διανοητική ή ψυχική ανάπτυξη. Δεν θα ήταν πια υπέρτατος ο Θεός, και ο άνθρωπος θα σταματούσε κάθε πρόοδο, εφόσον θα έφθανε στο απόγειο της γνώσης και επίτευξης. Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που δε συμβαίνει αυτό. Ο Θεός είναι άπειρος, "εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως". Κολοσσαείς 2:3. Και μέσα στην αιωνιότητα οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία διαρκώς να ερευνούν, διαρκώς να μαθαίνουν, χωρίς ποτέ να εξαντλούνται οι θησαυροί της σοφίας, της αγαθότητας, και της δύναμης του Θεού.

Η πρόθεση του Θεού είναι, οι αληθείς λόγοι Του στη ζωή αυτή, να αποκαλύπτονται συνεχώς στο λαό Του. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει που μας εξασφαλίζει αυτή τη γνώση. Ο Λόγος του Θεού γίνεται κατανοητός μόνο με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο έδωσε την έμπνευσή Του. "Τα του Θεού ουδείς γινώσκει ειμή το Πνεύμα του Θεού", "επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού". Α' Κορινθίους 2:10-11. Και η υπόσχεση του Χριστού στους μαθητές Του ήταν: " Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν...διότι εκ του Εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς". Ιωάννην 16:13-14.

Αν δεν θέλουμε να είναι σκοτεινή η έννοια της Γραφής για μας, έτσι που να αδυνατούμε να αντιληφθούμε και τις πιο απλές αλήθειές της ακόμη, πρέπει να έχουμε την πίστη και απλότητα του μικρού παιδιού, να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε ζητώντας τη συμπαράσταση του Αγίου Πνεύματος. Από το ένα μέρος η συναίσθηση της δύναμης και της σοφίας του Θεού, από το άλλο μέρος η δική μας ανικανότητα να αντιληφθούμε το μεγαλείο Του, πρέπει να μας γεμίζουν ταπεινοφροσύνη. Και οφείλουμε να ανοίγουμε το Λόγο Του με ιερό δέος, σαν να εισερχόμαστε στην παρουσία Του. Όταν ασχολούμαστε με τη Γραφή, ο νους μας πρέπει να αναγνωρίζει μια αυθεντία ανώτερη από τη δική του, ενώ η καρδιά και η λογική μας, πρέπει να υποκλιθούν μπροστά στο μεγαλείο Εκείνου που το όνομά Του είναι ο ΩΝ.

Είναι πολλά πράγματα που φαίνονται σκοτεινά ή δύσκολα, που ο Θεός θα καταστήσει απλά και σαφή σε όσους θέλουν να καταλάβουν. Αλλά χωρίς την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, θα διατρέχουμε διαρκώς τον κίνδυνο να διαστρέψουμε ή να παρερμηνεύσουμε τη Γραφή. Σε πολλές περιπτώσεις η μελέτη της Γραφής δεν επιφέρει κανένα όφελος, συχνά μάλιστα προξενεί και ζημία. Όταν ο Λόγος του Θεού ανοίγεται χωρίς σεβασμό και προσευχή, όταν οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας δεν είναι προσηλωμένες στο Θεό, ή δεν εναρμονίζονται με το θέλημά Του, τότε ο νους σκοτίζεται από αμφιβολίες, και αυτή ακόμη η μελέτη της Γραφής ενθαρρύνει το σκεπτικισμό. Ο εχθρός κατευθύνει τις σκέψεις, και υποδεικνύει ερμηνείες βυθισμένες στην πλάνη. Κάθε φορά που οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να εναρμονισθούν στα έργα και στις πράξεις τους με το Θεό, όσο εγγράμματοι και να είναι, διατρέχουν τον κίνδυνο να παρερμηνεύσουν τη Γραφή, και δεν είναι φρόνιμο να ασπασθεί κανείς τις ερμηνείες τους. Εκείνοι που επιζητούν να βρουν αντιφάσεις στη Γραφή, δεν έχουν πνευματική επίγνωση. Με διεστραμμένη την όραση, θα βρουν πολλές αιτίες για αμφιβολία και απιστία σε πράγματα που είναι στ’ αλήθεια απλά και κατανοητά.

Όσο και αν προσπαθούν να την καλύψουν, η πραγματική αιτία της αμφιβολίας και του σκεπτικισμού είναι, τις περισσότερες φορές, η αγάπη της αμαρτίας. Οι διδασκαλίες, και οι περιορισμοί του Λόγου του Θεού, δεν είναι ευπρόσδεκτα στην υπεροπτική καρδιά που αγαπάει την αμαρτία, και όσοι δεν εννοούν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις Του, πρόθυμα αμφισβητούν το κύρος Του.

Για να φθάσουμε στην αλήθεια, πρέπει να ποθούμε ειλικρινά να τη γνωρίσουμε, και με πρόθυμη καρδιά να υπακούσουμε σε αυτήν. Και όσοι με τέτοιο πνεύμα ασχολούνται με τη μελέτη της Γραφής, θα ανακαλύψουν άφθονες αποδείξεις ότι αυτή είναι ο Λόγος του Θεού, και θα συναποκομίσουν ως κέρδος την κατανόηση των αληθειών της, που θα τους καταστήσει σοφούς για τη σωτηρία.

Ο Χριστός είπε: "Εάν τις θέλει να κάμη το θέλημα Αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής". Ιωάννην 7:17. Αντί να απορείς για πράγματα που είναι δυσνόητα και να τα αμφισβητείς, δώσε την προσοχή σου στο φως που λάμπει γύρω σου, και αυτό μετά θα σε οδηγήσει σε περισσότερο φως. Εκπλήρωσε με τη χάρη του Χριστού τα καθήκοντά σου εκείνα που τα αντιλαμβάνεσαι, και τότε θα σου είναι δυνατόν να καταλάβεις και να εκτελέσεις και εκείνα που τώρα σε κάνουν να αμφιβάλεις.

Υπάρχει μια απόδειξη προς όλους - από τους πιο μορφωμένους ως τους πιο αγράμματους - η απόδειξη της πείρας. Ο Θεός μάς προσκαλεί να δοκιμάσουμε για λογαριασμό μας την πραγματικότητα του Λόγου Του, την αλήθεια των υποσχέσεών Του. Μας προτρέπει: "Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος", Ψαλμοί 34:8. Αντί να βασιζόμαστε στα λόγια των άλλων, πρέπει οι ίδιοι να δοκιμάσουμε. "Αιτείτε και θέλετε λαμβάνει" διακηρύττει ο Χριστός, Ιωάννην 16:24. Οι υποσχέσεις Του θα εκπληρωθούν, γιατί ποτέ δεν έχουν αποτύχει, ούτε μπορούν ποτέ να αποτύχουν. Και καθώς πλησιάζουμε στον Ιησού και μας ευφραίνει ο πλούτος της αγάπης Του, οι αμφιβολίες και τα σκοτάδια που μας περιβάλλουν, θα διαλυθούν από το φως της παρουσίας Του.

Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Θεός, "ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού Αυτού Υιού", Κολοσσαείς 1:13, και ότι εκείνος που πέρασε από το θάνατο στη ζωή, "επεσφράγισεν ότι ο Θεός είναι αληθής", Ιωάννην 3:33. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να βεβαιώσει ότι: 'Χρειαζόμουν βοήθεια και τη βρήκα στον Ιησού. Κάθε ανάγκη που είχα, αναπληρώθηκε. Η δίψα της ψυχής μου ικανοποιήθηκε. Και τώρα η Γραφή είναι για μένα η αποκάλυψη του Ιησού Χριστού. Ρωτάτε γιατί πιστεύω στον Ιησού; Γιατί βρήκα ότι αυτή είναι η φωνή του Θεού στην ψυχή μου'. 
Την μαρτυρία ότι η Γραφή είναι αληθινή, και ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού την έχουμε μέσα μας. Ξέρουμε ότι δεν ακολουθούμε μύθους σοφιστικούς.

Ο Πέτρος παρακινεί τους αδελφούς: "Αυξάνεσθε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού". Όταν ο λαός του Θεού αυξάνεται σε χάρη, θα κατανοεί όλο και περισσότερο το Λόγο Του. Θα ανακαλύπτει καινούργιο φως και ομορφιά στις ιερές του αλήθειες. Αυτό επαληθεύθηκε στην ιστορία της εκκλησίας στο κύλισμα του χρόνου, και θα εξακολουθήσει το ίδιο μέχρι το τέλος. 
"Η οδός των δικαίων είναι ως λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον εωσού γείνη τελεία ημέρα". Β' Πέτρου 3:18, Παροιμίες 4:18.

Με πίστη μπορούμε να ατενίζουμε στο μέλλον, και να βασιζόμαστε στην υπόσχεση του Θεού για πνευματική ανάπτυξη, που πετυχαίνεται με τη συνταύτιση κάθε ανθρώπινης και θείας ιδιότητας, και με την άμεση επαφή κάθε ψυχικής δύναμης με την Πηγή του φωτός. Μπορούμε να χαιρόμαστε ότι θα διευκρινισθούν όλα εκείνα που μας έφερναν σε αμηχανία σχετικά με την πρόνοια του Θεού. Τότε όλα τα δυσνόητα θα εξηγηθούν, και μέσα σε όλα εκείνα που με την περιορισμένη αντίληψή μας βλέπαμε μόνο σύγχυση και ασυμφωνία, θα διακρίνουμε την πιο πανέμορφη αρμονία. "Τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην", Α' Κορινθίους 13:12...

Ο Θεός δεν θα σε προδώσει ποτέ.

Ποια είναι η μεγάλη μας αγάπη; Ποιόν ή τι έχουμε ως στήριγμά μας στη ζωή, και γιατί ο Θεός μας ζητά να Του δώσουμε την πρώτη θέση μέσα στη καρδιά μας;

Ο Απόστολος Παύλος, σε επιστολή του προς την εκκλησία των Κορινθίων, μιλά για ένα από τα πιο σημαντικά «πράγματα» στη ζωή. Συγκεκριμένα, για το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο. Η περικοπή αυτή έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως ο ύμνος της αγάπης. Ας προσέξουμε λοιπόν ένα μέρος της, γιατί έχει μεγάλη σημασία.

"Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν.
Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι", Α' Κορινθίους 13:1-3. 
Και τελειώνει λέγοντας, "Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη", A Κορινθίους 13:13. 
Ποιο συμπέρασμα βγάζουμε από τα όσα λέει ο απόστολος των εθνών: Ότι το μεγαλείο της αγάπης επισκιάζει κάθε τι άλλο που θεωρούμε σημαντικό. Είναι δεδομένο πως οτιδήποτε άλλο μας διακρίνει, είτε είναι γνώση, είτε πίστη, είτε ακόμα και αλτρουισμός, (ασφαλώς πολύ σημαντικά και δυσεύρετα στην εποχή μας), δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την αγάπη, την αρετή των αρετών. Το ακόλουθο εδάφιο της Γραφής μας λέει καθαρά, πως ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη, και μας ξεκαθαρίζει πως όποιος δεν αγαπάει, δε γνωρίζει Τον Θεό, " Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη", Α' Ιωάννου:4-8. Η ίδια η ανθρωπότητα, ανεξάρτητα του αν και πόσο θέλει να το πιστέψει και να το καταλάβει, χρωστάει το αιώνιο μέλλον της, και άρα την ύπαρξή της ουσιαστικά, στην αγάπη. Και συγκεκριμένα στην αγάπη Του Θεού. "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον", Ιωάννης 3:16. 
Ο ίδιος ο Θεός που αντικειμενικά δε μας είχε ανάγκη, και που άπειρες φορές στην ιστορία Του έχουμε εναντιωθεί, και Τον έχουμε απογοητεύσει, μας αγάπησε τόσο πολύ που δεν υπολόγισε τα λάθη μας και το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας, αλλά έκανε τα πάντα για να μας χαρίσει κάτι, που το μυαλό μας πολύ δύσκολα μπορεί να το χωρέσει όταν το σκεφτόμαστε. Αιώνια ζωή. Μια ζωή χωρίς τέλος, και μάλιστα σε ένα μέρος που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, "αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν", Α Κορινθίους 2:9.

Ωραία λοιπόν. Η αγάπη είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να έχουμε. Μπορούμε όμως να αγαπάμε τα πάντα ή τους πάντες με τον ίδιο τρόπο; Ανεξάρτητα του τι είναι σωστό ή λάθος, κάθε άνθρωπος αγαπά κάτι ή κάποιον, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ή οποιονδήποτε άλλον. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί αποδέκτες της αγάπης μας. Μιλάμε πάντα για την μεγάλη μας αγάπη. Γι αυτό που ο κάθε ένας από εμάς, έχει πρώτο στη καρδιά του. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το σπίτι του. Δε σταματά ποτέ να βάφει, να τρυπάει τους τοίχους, να αλλάζει τη διακόσμηση, και γενικά να προσπαθεί να τελειοποιήσει το σχεδόν πάντα, ήδη τέλειο σ’ αυτές τις περιπτώσεις σπίτι. Υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ το αυτοκίνητό του. Αυτή η περίπτωση είναι κλασική, και μάλλον δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Επίσης, υπάρχει αυτός που αγαπάει πολύ την ομάδα του. Είναι ικανός να φθάσει στα άκρα για τα χρώματά της, και πολλές φορές παραμελεί ακόμα και τον εαυτό του για χάρη της. Υπάρχει ακόμα αυτός που αγαπάει πολύ τον εαυτό του. Λίγο πολύ όλοι μας κάποιες φορές φερθήκαμε εγωιστικά, αλλά ο άνθρωπος του παραδείγματός μας θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του κόσμου, και τίποτε άλλο δεν έχει αξία γι αυτόν. Να μη ξεχάσουμε να αναφέρουμε αυτόν που αγαπάει πολύ τη δουλειά του. Εργασιομανής όπως λέμε συνήθως ή απλά κυνηγός της καριέρας και του χρήματος, ο άνθρωπος αυτός ζει μόνο για τη δουλειά του.
Όλο το σύμπαν είναι σαν να περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά του, με τις ανάλογες και γνωστές συνέπειες φυσικά. Τελευταίο παράδειγμα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά. Αυτός που αγαπάει πολύ τη γυναίκα του. Για να το κάνουμε πιο γενικό, αυτός που αγαπάει πολύ ένα άλλο πρόσωπο. Περισσότερο κι από τον εαυτό του. Περισσότερο κι από τον ίδιο τον Θεό. Συμβαίνει πολύ συχνά και είναι μάταιο να κάνουμε πως δε το ξέρουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις αγάπες, μέχρι ένα σημείο είναι και θεμιτές και φυσιολογικές. Δεν είναι κακό να αγαπάς το σπίτι σου, ούτε τη δουλειά σου, και ασφαλώς ούτε τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου αντίστοιχα. Το θέμα βρίσκεται αλλού. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τα παρακάτω εδάφια από την Βίβλο, έμεινα άναυδος και θύμωσα μπορώ να πω: "Και εις εξ αυτών, νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων·
Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;
Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.
Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.
Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν", Ματθαίος 22:35-39. 
Τελικά, (σκέφτηκα τότε) ότι ο Θεός είναι μεγάλος εγωιστής. Τα θέλει όλα δικά Του, και δεν υπολογίζει τα όποια συναισθήματα έχω εγώ μέσα μου. Πως είναι δυνατόν να μου ζητάει να Τον αγαπήσω περισσότερο από κάθε τι άλλο; Γιατί, για ποιο λόγο να κάνω αυτό που λέει; Μου φάνηκε αδιανόητη αυτή η εντολή, και δεν ήθελα ούτε καν να το σκεφτώ γιατί θύμωνα.

Όταν φθάσεις όμως στο σημείο να αγαπήσεις ένα πρόσωπο περισσότερο κι από τον εαυτό σου, περισσότερο και από Τον Θεό (αν πιστεύεις), σημαίνει πως έστω και χωρίς να το αντιληφθείς, έχεις ουσιαστικά μετατρέψει σε απόλυτο στήριγμα σου αυτό το πρόσωπο. Η ζωή σου είναι πλέον προέκταση της δικής του ζωής. Ο λόγος της ύπαρξής σου είναι η παρουσία του στη ζωή σου, και η ευτυχία σου, αλλά ακόμη και η ψυχική σου υγεία εξαρτώνται απόλυτα από αυτό το πρόσωπο. Με δυο λόγια; Ο άνθρωπος που αγαπάς με τέτοια αγάπη, είναι το βασικό σου στήριγμα. Χωρίς αυτόν είσαι στο κενό. Απόδειξη; Μιας και πήραμε ως παράδειγμα τον ή την σύντροφο που ίσως να έχουμε αγαπήσει με τον συγκεκριμένο τρόπο, να αναφέρουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια από τις πιο συχνές αιτίες ή έστω και αφορμές που οδηγούν έναν άνθρωπο στην απόγνωση, είναι η ερωτική απογοήτευση. Άπειρες φορές έχουμε διαβάσει ή ακούσει πως κάποιος δεν άντεξε να συνεχίσει τη ζωή του, γιατί δε μπορούσε όπως έλεγε στο γράμμα που άφηνε πίσω του, να ζήσει χωρίς... αυτόν ή χωρίς αυτήν. Είναι υπερβολή; Ασφαλώς όχι και μια μικρή έρευνα μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές. Αυτή είναι η πιο συχνή περίπτωση, αλλά στη θέση του συντρόφου μπορούμε να βάλουμε το παιδί, ή τους γονείς, ή ακόμη κι έναν φίλο. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που καταστράφηκε η ζωή τους ύστερα από έναν χωρισμό. Ύστερα από έναν θάνατο αγαπημένου προσώπου. Το απόλυτο στήριγμα τους, ξαφνικά έπαψε να υπάρχει, και τότε ήρθε η καταστροφή. Είναι γεγονός. Ο Ιερεμίας λέει κάτι που ναι μεν ακούγεται βαρύ αλλά είναι πολύ σοφό: "Ούτω λέγει Κύριος· Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου", Ιερεμίας 17:5. 
Συμπέρασμα; Μη στηρίζεσαι σε άνθρωπο. Δε θα είσαι ποτέ ασφαλής.

Τελικά ο Θεός μας αγαπάει πολύ. Όχι απλά δεν είναι εγωιστής, αλλά κάνει τα πάντα για το δικό μας συμφέρον. Ξέρει πως τίποτα και κανείς δε μπορεί να αποτελέσει για εμάς ένα ασφαλές στήριγμα. Ξέρει πως σαν άνθρωποι, είμαστε όντα φθαρτά αλλά και ευμετάβλητα σαν χαρακτήρες. Εύκολα ξεχνάμε, και εύκολα παύουμε να αγαπάμε κάτι. Άρα δε μπορούμε να είμαστε το απόλυτο στήριγμα κανενός, όπως και κανένας δε μπορεί να γίνει το δικό μας απόλυτο στήριγμα. Άρα ουσιαστικά η μεγαλύτερη εντολή δεν είναι παρά ένα από τα μεγαλύτερα δώρα Του Θεού σε εμάς. Μας καλεί να του δώσουμε τη πρώτη θέση στη καρδιά μας, και να Τον αγαπήσουμε πάνω από όλα, όχι φυσικά γιατί είναι εγωιστής, αλλά γιατί έχει προβλέψει τι θα συμβεί, και θέλει να μας προστατέψει. Το κακό είναι πως ο άνθρωπος δύσκολα καταλαβαίνει εάν πρώτα δεν πάθει. Μακάρι όλοι μας να καταλαβαίνουμε, και να εμπιστευόμαστε τον Θεό, χωρίς να χρειαστεί να πάθουμε πρώτα.

Αυτός που μας έφερε στην ύπαρξη, που ήρθε ανάμεσά μας, και που μας προσέφερε τον Εαυτό Του, αξίζει όλη μας την αγάπη, και είναι ο Μόνος που μπορεί να γίνει το απόλυτο στήριγμά μας. Αν και δε το αξίζουμε, εκείνος δε θα μας απαρνηθεί ποτέ. "εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται", Β' Τιμόθεου 2:13. 
Αυτός μόνο, μπορεί να γίνει στήριγμα μας, Βράχος, Ελπίδα, και κατά συνέπεια Σωτήρας μας: "ο Θεός είναι ο βράχος μου· επ' αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου και το κέρας της σωτηρίας μου, ο υψηλός πύργος μου και η καταφυγή μου, ο σωτήρ μου", Β' Σαμουήλ:22-3...

Ο Αιώνιος Θεός.

Δευτερονόμιο 33:27
Στην αρχαιότητα ανάμεσα στις πολλές θεότητες που υπήρχαν, υπήρχε και ο πιο «ειδικός» θεός που σχετίζονταν με τον χρόνο, και ήταν ο Καιρός. Είναι μια σχετικά άγνωστη θεότητα της οποίας τα σύμβολα και τα χαρακτηριστικά περιγράφουν με ακρίβεια την ιδιότητα του χρόνου να μας ... ξεφεύγει μαζί με τις ευκαιρίες που περικλείει.
Ο θεός Καιρός λοιπόν αναπαριστάται σαν ένας φτερωτός νέος που ισορροπεί στην άκρη του ξυραφιού - όπως ο καθένας που θέλει να κυριαρχήσει στον χρόνο - και κρατάει τη Ζυγαριά της Μοίρας, γεγονός που τον σχετίζει με τη μοίρα και το πεπρωμένο. Αυτή η περίεργη και μοιραία θεότητα αντιπροσωπεύει την «στιγμή που περνάει και χάνεται» και την έννοια της ευκαιρίας που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.
Βέβαια ο Καιρός δεν ήταν ο μόνος θεός για το χρόνο. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν 9 θεούς που σχετίζονταν με την έννοια του χρόνου, με πιο γνωστές τις τρεις Μοίρες που αντιστοιχούν στις τρεις διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Από τα βάθη των αιώνων ο άνθρωπος γνωρίζει πως ο χρόνος είναι πολύτιμος.  Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρώτη φορά ως έφηβος άκουσα και συνειδητοποίησα, ότι το πιο σημαντικό και πιο ακριβό αγαθό είναι ο «χρόνος». Όταν ερωτηθούν οι περισσότεροι άνθρωποι, θα πουν ότι αυτό που τελικά χρειάζονται είναι ο χρόνος.

Ο χρόνος είναι μεγάλη ευλογία από το Θεό αλλά γίνεται, εξαιτίας μας βέβαια, και ο μεγάλος δυνάστης. Είναι αγαθό περιορισμένο γιατί γνωρίζουμε πως δεν γυρνάει πίσω.  

Αυτά βέβαια για μας τους μεγάλους που ξέρουμε πως ο χρόνος «πετάει». Γιατί αν ρωτήσει κανείς τα παιδιά, θα πουν πως ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα. Όλα αργούν και κυρίως το να μεγαλώσουν. Υπάρχουν στιγμές που και εμείς οι μεγάλοι νοιώθουμε έτσι. Γιατί ουσιαστικά ο χρόνος βιώνεται καθαρά ψυχολογικά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η συντροφιά ενός αγαπημένου προσώπου μας, φαίνεται ότι κράτησε πολύ λίγο, ενώ ένα λεπτό περιμένοντας μπροστά σε ένα κόκκινο φανάρι, ειδικά όταν βιάζεσαι, φαντάζει «αιώνας», όπως επίσης αιώνας φαίνονται κάποια λεπτά αναμονής σε ένα ραντεβού με ένα πρόσωπο που ανυπομονούμε να συναντήσουμε. Ο χρόνος είναι ευλογία, αλλά είναι περιορισμένος. Ξέρουμε ότι τον έχουμε, αλλά ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Όταν μιλάμε για το Θεό όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Θεός όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή είναι έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος. Η διδασκαλία της αιωνιότητας του Θεού διαπερνά ολόκληρη την Αγία Γραφή σαν μια οροσειρά, και αν την αμφισβητήσει κάποιος, ή αν την αγνοήσει θα χάσει ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς και της αλήθειας για το Θεό.
Θα σταθούμε αρχικά σε τέσσερα γνωστά εδάφια που μας μιλούν ακριβώς για αυτή την αλήθεια, πως ο Θεός είναι αιώνιος.
"Ο Θεός ο αιώνιος είναι καταφυγή, και υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες", Δευτερονόμιο 33:27.

"Δεν γνώρισες; Δεν άκουσες, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο δημιουργός των άκρων τής γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμει; Η φρόνησή του δεν εξιχνιάζεται", Ησαΐας 40:28.

"Ο Κύριος, όμως, είναι αληθινός Θεός, είναι ζωντανός Θεός, και αιώνιος βασιλιάς· στην οργή του η γη θα σειστεί, και τα έθνη δεν θα αντέξουν στην αγανάκτησή του", Ιερεμίας 10:10.

"Επειδή, έτσι λέει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, αυτός που κατοικεί την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι: Ο Άγιος: Εγώ κατοικώ στα υψηλά, και σε άγιο τόπο· και μαζί με του συντριμμένου την καρδιά, και του ταπεινού το πνεύμα, για να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδιά των συντριμμένων", Ησαΐας 57:15.

Βλέπετε πως κάθε εδάφιο που μιλά για την αιωνιότητα του Θεού, συνοδεύεται από μια υπόσχεση. Ο αιώνιος Θεός δεν κουράζεται. Ο αιώνιος Θεός βλέπει ποιος έχει ταπεινή καρδιά. Ο αιώνιος Θεός είναι το στήριγμά μας.
Τι σημαίνει πως ο Θεός είναι αιώνιος; Στο νου μας επειδή συχνά οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής χρησιμοποιούν τη λέξη «αιώνιος» με την έννοια της μακροχρονιότητας (όπως τα αιώνια βουνά), μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο Θεός είναι ένας πολύ ηλικιωμένος παππούς. Ένα πρόσωπο που υπάρχει εδώ και χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια.

Μάλιστα μερικοί ισχυρίζονται πως αυτό σημαίνει πως ο Θεός είναι αιώνιος, ότι δηλαδή υπάρχει πάρα πολλά χρόνια. Και βολεύει αυτή η διδασκαλία γιατί αποφεύγουν τη διδασκαλία της αιώνιας καταδίκης.

Τι σημαίνει ότι ο Θεός είναι αιώνιος; Σημαίνει ότι είναι πολύ παλιός; Παλαιότερος από οτιδήποτε άλλο που υπάρχει ίσως; Μια και αυτός είναι ο δημιουργός όπως έχουμε πει; Η «αιωνιότητα» του Θεού σημαίνει πως ο Θεός δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, ούτε ζει σε διαδοχικές χρονικές στιγμές όπως εμείς. Βλέπει όμως όλα τα γεγονότα μέσα στο χρόνο, και ενεργεί μέσα στο χρόνο. Με άλλα λόγια ο Θεός ζει έξω από το χρόνο. Είναι «άπειρος» σε σχέση με το χρόνο, δηλαδή απεριόριστος. Ο χρόνος δεν τον περιορίζει.

Για αυτό και είναι αναλλοίωτος. Ο Θεός δεν αλλάζει ούτε στο χαρακτήρα του, ούτε στους σκοπούς, ούτε στις υποσχέσεις του. Ένας από τους λόγους που μας βοηθούν να καταλάβουμε γιατί ο Θεός δεν αλλάζει είναι το ότι είναι αιώνιος. Ο χρόνος δεν προσθέτει στο Θεό γνώση, για να αλλάξει τη γνώμη του. Ο Θεός δε μαθαίνει καινούργια πράγματα, ούτε ξεχνάει το παρελθόν. Η γνώση Του είναι τέλεια. Το πέρασμα του χρόνου, λοιπόν, ενώ για μας είναι σημαντικό για το Θεό δεν είναι. Ζει έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον όλα εξίσου. Όλα βρίσκονται μπροστά του.

Καθώς στέκεται έξω από το χρόνο (προσέξτε το σχήμα), βλέπει τη δημιουργία με την οποία ο χρόνος για μας αποκτά νόημα, βλέπει τη διακονία του Χριστού, βλέπει το χρόνο που διανύουμε, βλέπει την τελική κρίση, και όλη την αιωνιότητα.

Το γεγονός πως ο Θεός δεν έχει αρχή ούτε τέλος, φαίνεται από τον Ψαλμό 90:2, "Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός". Και στον Ιώβ 36:26, λέει ο Ελιού, "Δες, ο Θεός είναι μεγάλος, και ακατανόητος σε μας, και ο αριθμός των χρόνων του ανεξερεύνητος".

Στην Αποκάλυψη βλέπουμε για το πως ο Χριστός περιγράφει τον εαυτό Του: "Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος, λέει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτορας", Αποκ. 1:8. Δηλαδή αυτός που υπάρχει, που υπήρχε και που είναι να έρθει. Η φράση «Α και Ω» το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου, δείχνουν πως ο Θεός υπάρχει πριν από καθετί, και μετά από καθετί. Αυτός είναι η αρχή, και ο τελικός σκοπός όλων όσων υπάρχουν. 

Θυμάστε τι είπε ο Χριστός στους Ιουδαίους που δεν τον πίστευαν: "Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω· Πριν γείνη ο Αβραάμ, εγώ είμαι", Ιωάννης 8:58. Αυτό το «εγώ είμαι» έρχεται από την Έξοδο, είναι η μετάφραση του  ονόματος με το οποίο ο Θεός είπε στον Μωυσή να μιλήσει για αυτόν: «Ο Ων», είμαι αυτός που αιώνια υπάρχει.

Αν και δεν είμαι φυσικός ούτε μαθηματικός, καταλαβαίνω πως σύμφωνα με μια άποψη της φυσικής, ο χρόνος και η ύλη πρέπει να υπάρχουν μαζί. Αν δεν υπάρχει ύλη, δεν υπάρχει χώρος, ούτε και ο χρόνος. Πριν τη δημιουργία του κόσμου, δεν υπήρχε χρόνος. Ο Θεός όμως υπήρχε. Στο πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής διαβάζουμε: "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην", Γένεση 1:1. "Επειδή, διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι' αυτόν· κι αυτός είναι πριν από όλα, και όλα συντηρούνται διαμέσου αυτού", Κολοσσαείς 1:16-17.

Ο Θεός υπάρχει έξω από το χρόνο, υπάρχει πριν να υπάρξει ο χρόνος. Για αυτό και δεν αλλάζει, δε μαθαίνει, είναι αυθύπαρκτος (δεν Τον δημιούργησε κανένας), είναι αυτάρκης (δεν έχει ανάγκη τίποτα). Όλα βρίσκονται στο «παρόν» για το Θεό.

Φυσικά αυτό για μας είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, γιατί καταλαβαίνουμε την ύπαρξη μας, μέσα στο χρόνο με τους περιορισμούς του χρόνου. Όμως ο Θεός μας καλεί να εμπιστευθούμε την αποκάλυψη του Λόγου Του, και να Τον λατρεύσουμε για αυτό που είναι.

Ίσως τώρα είναι λίγο πιο εύκολο με βάση το σχήμα που είδαμε πρωτύτερα, να κατανοήσουμε το εδάφιο στον Ψαλμό 90:4, Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή τής νύχτας. Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμηθούμε κάτι που συνέβη λίγες εβδομάδες πριν, ή χρόνια πριν. Η μνήμη μας αδυνατίζει με το πέρασμα του χρόνου. Συνήθως όμως, θυμόμαστε τι συνέβη εχτές. Θυμόμαστε ακόμη και λεπτομέρειες, τι φάγαμε, τι φορέσαμε, που σταθήκαμε, ποιος μας μίλησε. Αυτές οι λεπτομέρειες της ζωής μας γίνονται ασήμαντες καθώς περνάει ο καιρός. 

Για τον Θεό όμως, χίλια χρόνια είναι σαν την χθεσινή μέρα, και ακόμη πιο σύντομο, σαν μια φυλακή της νύχτας, σαν δύο-τρεις ώρες. Γιατί; Επειδή είναι αιώνιος. Και επειδή είναι αιώνιος, σε βλέπει, με βλέπει, θυμάται νοιάζεται για κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου. Τις προάλλες που ήσουν στην ουρά στην Εφορία και ταλαιπωριόσουν, ο Θεός το έβλεπε. Και επειδή είναι αιώνιος και έξω από το χρόνο, το έβλεπε πριν να γίνει. Και σε αγαπούσε και σε νοιαζόταν, και συνεχίζει να το κάνει. Και την ταλαιπωρία πρόπερσι όταν κόλλησες στην κίνηση και γύρισες δύο ώρες μετά, και δεν έκανες αυτό που υποσχέθηκες στη γυναίκα σου,  εσύ το ξέχασες, ο Θεός όμως το θυμάται.

Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 1, έχουμε τη συνάντηση του Χριστού με τον Ναθαναήλ. Όταν τον συναντά ο Χριστός του λέει, "Δέστε, ένας αληθινά Ισραηλίτης, στον οποίο δεν υπάρχει δόλος.
Λέει σ' αυτόν ο Ναθαναήλ: Από πού με γνωρίζεις; Και ο Χριστός του απαντάει: Πριν ο Φίλιππος σε φωνάξει, σε είδα όταν ήσουν κάτω από τη συκιά", Ιωάννη 1:49. Ο Θεός μας βλέπει όταν πηγαίναμε στο σχολείο. Μας βλέπει σήμερα. Μας βλέπει αύριο στις δουλειές μας. Και δε μας βλέπει απλά. Μας νοιάζεται.

Στη Β' Πέτρου 3:8 μαθαίνουμε και κάτι ακόμη: " Όμως, αυτό το ένα ας μη σας διαφεύγει, αγαπητοί, ότι στον Κύριο μία ημέρα είναι σαν 1.000 χρόνια, και 1.000 χρόνια σαν μία ημέρα". Το δεύτερο μέρος το είδαμε ήδη στον Ψαλμό 90, πως 1.000 χρόνια είναι σαν μια μέρα. Εδώ μας λέει και ότι μια μέρα είναι σαν χίλια χρόνια! Ακόμη και η μία μέρα, υπάρχει πάντα στο Θεό μπροστά, χωρίς να την ξεχνάει, χωρίς να την παραβλέπει. Είναι πάντα μπροστά στην παρουσία Του, είναι σαν να διαρκεί πάντα.

Μάλιστα στη Β' Πέτρου ο Λόγος του Θεού το λέει αυτό για να μας διδάξει, και να μας θυμίσει πως ο Κύριος έρχεται. Όχι «θα έρθει». Έρχεται και μάλιστα ταχέως, γρήγορα όπως λέει στην Αποκάλυψη. Μας λέει στο εδάφιο 10, "Θάρθει, όμως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα· κατά την οποία οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητικόν συριστό ήχο, και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ' αυτή, θα κατακαούν". 
Καμιά φορά ζούμε κι εμείς τη ζωή μας, λες και ο Χριστός δε θα έρθει ποτέ, ή σαν αυτός ο κόσμος να είναι ο μοναδικός κόσμος που υπάρχει. Αυτό είναι λάθος, και όχι απλά λάθος, είναι παραλογισμός. Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν ήρθε ακόμη δε σημαίνει τίποτα. Γιατί ο Θεός ζει έξω από το χρόνο, είναι αιώνιος, και μια μέρα είναι σαν χίλια χρόνια.

Για αυτό, καταλήγει στο εδάφιο 11, ρωτώντας: "Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά διαλύονται, ποιοι πρέπει να είστε εσείς σε άγια διαγωγή και ευσέβεια";

Ο Θεός μας είναι Αιώνιος. Ζει έξω από το χρόνο, δε δεσμεύεται από το χρόνο. Όλα μπροστά του βρίσκονται σαν να είναι πάντα παρόντα, σήμερα. Για αυτό και δεν αλλάζει τη γνώμη Του, ή τη γνώση Του για τίποτα. Δεν υπάρχει κάτι που να Τον εκπλήξει, ή να μην το περίμενε.

Νοιάζεται και θυμάται λεπτομέρειες για μας, για πράγματα που έγιναν, ή που θα γίνουν, που κι εμείς οι ίδιοι τα προσπερνάμε, Εκείνος όμως όχι. Και αυτή η αλήθεια πρέπει να μας «ξυπνήσει» για να θυμόμαστε πως ο Χριστός έρχεται. Και θα σταθούμε μπροστά Του. Επομένως ο Θεός που όλη μας η ζωή είναι μπροστά Του, μας καλεί να ζήσουμε σε άγια διαγωγή και ευσέβεια.

Αυτό σημαίνει επίσης πως ο Θεός κατέχει όλη τη σοφία, γνωρίζει τα πάντα, για αυτό και μπορώ να Τον εμπιστευθώ. Επειδή είναι αιώνιος, είναι και παντογνώστης, είναι και πάνσοφος, και έχει εξουσία να εκτελέσει τα σχέδια Του. Επειδή είναι έξω από το χρόνο, βλέπει αυτά που θα γίνουν. Πολύ συχνά μέσω των προφητών λέει πως, "Αυτός μόνος γνωρίζει και μπορεί να πει τα μέλλοντα: Ποιος το ανήγγειλε εξαρχής; Ποιος το φανέρωσε από εκείνο τον καιρό; Όχι εγώ ο Κύριος; Και εκτός από μένα, δεν υπάρχει άλλος Θεός· Θεός δίκαιος και Σωτήρας· εκτός από μένα δεν υπάρχει", Ησαΐας 45:21. Παρόμοια γράφει στο επόμενο κεφάλαιο στον Ησαΐα 46:9-10, "Θυμηθείτε τα προγενέστερα, τα εξαρχής· επειδή, εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και κανένας δεν είναι όμοιος με μένα· ο οποίος εξαρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρωτύτερα αυτά που ακόμη δεν συνέβησαν, λέγοντας: Η βουλή μου θα σταθεί, και θα εκτελέσω ολόκληρο το θέλημά μου".

Ο Θεός είναι αιώνιος. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε την παντογνωσία Του, την πανταχού παρουσία Του, και την πανσοφία Του. Και αυτό είναι που τον ξεχωρίζει από εμάς και από οτιδήποτε άλλο λατρεύεται από τους ανθρώπους ως θεός. Για αυτό και η βουλή Του δεν αλλάζει. Και όταν φέρεται διαφορετικά, και διαβάζουμε πως μεταμελείται, και αυτό είναι μέσα στα σχέδια Του, γιατί γνώριζε πως οι άνθρωποι θα αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Όταν αλλάζει τη στάση του, αυτό δε συμβαίνει επειδή έμαθε καινούργια πράγματα που δεν τα ήξερε πιο πριν. Σημαίνει πολύ απλά πως ενεργεί ανάλογα με τις προειδοποιήσεις Του, ή τις υποσχέσεις Του. Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την περίσταση με σοφία.

Η αιωνιότητα είναι μια διάσταση που μας περιμένει. Δε μπορούμε να τη ζήσουμε όπως ο Θεός, γιατί εμείς έχουμε ένα σημείο που δεν υπήρχαμε, και μας έφερε στη ζωή. Εκείνος όμως είναι «ο Ων». Θα ζήσουμε όμως για πάντα, είτε μαζί Του, είτε χώρια Του. Γράφει στην Αποκάλυψη 22:5 για την ουράνια πόλη, "Και νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί· και δεν έχουν ανάγκη από λύχνο και φως τού ήλιου, επειδή ο Κύριος ο Θεός τούς φωτίζει· και θα βασιλεύσουν στους αιώνες των αιώνων".

Και επίσης γράφει για αυτούς που απορρίπτουν το Χριστό, πως και αυτοί κάπου θα περάσουν την αιωνιότητα: "Και ο καπνός τού βασανισμού τους ανεβαίνει σε αιώνες αιώνων· και δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα"... Αποκάλυψη 14:11.

Δε μπορείς και δε μπορώ να ζήσω τη ζωή μου αγνοώντας την αιωνιότητα, και το ότι ο Θεός είναι αιώνιος. Αν τη σπρώξεις βαθιά μέσα σου, θα ζήσεις μίζερα και μάταια. Είναι σοφό για μας να σκεφτόμαστε τον τρόπο της ζωής μας, γιατί πολύ απλά κανένας μας δεν είναι μακριά από την αιωνιότητα. Ζούμε μέσα σε αυτήν, είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα, όπως πλαστήκαμε και για το χρόνο, και πρέπει σαν υπεύθυνα πρόσωπα να ασχοληθούμε και με τα δύο. Κάθε μέρα βρισκόμαστε στο χείλος της αιωνιότητας. Κανένας μας δε ξέρει πότε θα δρασκελίσει το κατώφλι, και θα βρεθεί μπροστά στο Θεό. Είναι παραλογισμός να ζω σαν να πρόκειται όπως λέει το λαϊκό τραγούδι, εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση. Γιατί πολύ απλά δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Πάλι θα ανατρέξουμε στον Ψαλμό 90:10, "Οι ημέρες τής ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε". 
Από την άλλη ο Θεός είναι αιώνιος: "Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός", 90:2. 
Αφού έτσι είναι τα πράγματα και η ζωή εδώ είναι προσωρινή τι έπρεπε να κάνω; "Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία", 90:12. Μάθε με να βλέπω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να ζω σοφά. Τι σημαίνει σοφία; "Αρχή σοφίας είναι ο φόβος τού Κυρίου", Παροιμίες 1:7, 9:10. Αν θέλεις να είσαι σοφός να φοβάσαι το Θεό! Δηλαδή; Τι σημαίνει να φοβάμαι το Θεό; Να έχω αυτή την αίσθηση του τρόμου; Πως υπάρχει ένας υπερκόσμιος μπαμπούλας που κοιτάει τι στραβό θα κάνω για να τιμωρήσει; Όχι βέβαια!

Γράφει στον Εκκλησιαστή 12:13-14, "Ας ακούσουμε το τέλος τής όλης υπόθεσης: Να φοβάσαι τον Θεό, και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου. Επειδή, ο Θεός θα φέρει σε κρίση κάθε έργο, και κάθε κρυφό πράγμα, είτε αγαθό είτε πονηρό".   

Να φοβάμαι το Θεό σημαίνει να τηρώ τις εντολές Του. Επειδή αυτό είναι το παν. Γιατί μια μέρα θα σταθώ και θα σταθείς στο Θεό μπροστά. Στο προηγούμενο κεφάλαιο λέει στο 11:9, "Να ευφραίνεσαι νέε, στη νιότη σου· και η καρδιά σου ας σε χαροποιεί στις ημέρες τής νιότης σου· και περπάτα σύμφωνα με τις επιθυμίες τής καρδιάς σου, και σύμφωνα με την όραση των ματιών σου· εντούτοις, να ξέρεις, ότι για όλα αυτά ο Θεός θα σε φέρει σε κρίση". 
Κάνε ότι θέλεις. Να θυμάσαι όμως, πως υπάρχει η αιωνιότητα. Πως κάπου θα αποδώσεις λόγο για τη ζωή σου. Δεν τη βρήκες στο δρόμο. Δεν την απέκτησες μόνος σου. Κάποιος στην έδωσε. Αυτός ο «κάποιος» είναι ο Θεός. Και σου την έδωσε για τη δόξα Του.

Ζήσε μπροστά σε Αυτόν το Θεό που είναι Αιώνιος. Που σε βλέπει χτες, τώρα και αύριο. Μην του γυρνάς την πλάτη. Γνώρισέ Τον, μέσω του Χριστού. Έλα στο Χριστό. Δώσε του τη ζωή σου. Ο Χριστός είπε πως, "ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε έδωσε τον Υιό Του το μονογενή για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σε Αυτόν αλλά να ζήσει αιώνια". Ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Είπε στη Μάρθα, "εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει θα ζήσει". Μετανόησε γιατί έχεις το Θεό στο περιθώριο της ζωής σου, και ζήτησε από το Χριστό να σε αλλάξει.

Και αν είσαι του Χριστού, ζήσε για την αιωνιότητα. Προσκόλλησε την καρδιά σου στη σοφία. Ζήτησε τη βασιλεία του Θεού στη ζωή σου και τη δικαιοσύνη Του, και πίστεψε πως ο Θεός ότι έχεις ανάγκη θα στο δώσει. Μεγάλωσε τα παιδιά σου με τη γνώση ότι κάπου θα περάσουν την αιωνιότητα. Δεν είναι κρίμα να είναι καλοί μαθητές, και να είναι αιώνια μακριά από το Θεό; Δεν είναι κρίμα να είναι πετυχημένοι επαγγελματίες, καταξιωμένοι χωρίς το Χριστό; Δεν είναι κρίμα εσύ που λες ότι είσαι “του Χριστού” και ο Θεός σου είναι Αναλλοίωτος, Αυθύπαρκτος, Αυτάρκης, Αιώνιος να ζεις κάνοντας ότι κάνουν οι άλλοι;

Λέει ο Λόγος του Θεού σε πιστούς έτσι; "Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει·
για τον λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά· αλλά, εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή", Γαλάτες 6:7-8. "Ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα", Α' Ιωάννου 2:17.

Στον αιώνα δε μένει αυτός που λέει ότι πιστεύει. Αλλά αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού. Δε μπορεί να λες ότι είσαι του Χριστού και να μην πράττεις. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή.

Ζήσε έχοντας μπροστά σου συνεχώς, το ότι μια μέρα θα διαβείς το κατώφλι της αιωνιότητας. Σπείρε για πράγματα που θα μείνουν αιώνια. Εμπιστέψου το Θεό που είναι Αιώνιος.

"Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός", Ψαλμός 90:2.
"Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία", Ψαλμός 90:12. Αμήν... 

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Από τα προβλήματα στο θρίαμβο.

Ιακώβου 1:1-4
Για να δοκιμάσουν την γνησιότητα, και την καθαρότητα ενός διαμαντιού οι ειδικοί, πολύ συχνά το βουτάνε μέσα σε καθαρό νερό. Με αυτό τον τρόπο το διαμάντι λαμπυρίζει. Αν όμως η πέτρα είναι απομίμηση διαμαντιού, δεν θα έχει σχεδόν καμία λάμψη. Αν βάλεις την απομίμηση και το πραγματικό διαμάντι δίπλα-δίπλα, ακόμη και ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να μπερδευτεί.

Με παρόμοιο τρόπο φαίνεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός, και σε αυτόν που απλά λέει ότι είναι χριστιανός. Από το πώς αντιδρούν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις.
Και αυτή τη διαφορά μπορεί να την καταλάβει κάθε άνθρωπος, ακόμη και κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού.
Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να ελεγχθεί στις δυσκολίες, και τις απογοητεύσεις. Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Αυτή είναι μια αλήθεια που την βρίσκουμε μπροστά μας συχνά. Στην παραβολή του σπορέα ο Χριστός εξήγησε πως: "Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά· κι αυτοί δεν έχουν ρίζα· οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν", Λουκάς 8:13. Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, και μοιάζει αυτό με το σπόρο που έπεσε σε καλή γη. Τι λέει για αυτούς; "Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή", Λουκάς 8:15. Βλέπετε; Η καρποφορία που αποδεικνύει τη γνησιότητα, έρχεται με την υπομονή. Που σημαίνει πως έρχεται στις δύσκολες μέρες, όταν χρειάζεται υπομονή.

Κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο, υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Τόσο η φύση μας φθείρεται, ο φυσικός άνθρωπος, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Και κυρίως μας φαίνεται φυσιολογική, όχι απλά αναμενόμενη. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες, και όχι από χαρές.

Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: "Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά", Ιώβ 5:7. Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, " Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή", Ιώβ 14:1.

Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Να θυμηθεί τις φυσικές καταστροφές; Να σκεφτεί τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, και την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη. Ο άνθρωπος που γεννιέται από γυναίκα είναι γεμάτος ταραχή.

Από αυτά τα προβλήματα, δεν ξεφεύγει το παιδί του Θεού. Ακριβώς τα ίδια περνάμε και εμείς. Ο Δαβίδ είπε στο Θεό, "Μη απομακρυνθείς από μένα· επειδή, η θλίψη είναι κοντά", Ψαλμός 22:11. Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε, " Έπειτα, θα κοιτάξουν στη γη, και δέστε, ταραχή και σκοτάδι, θάμπωμα αγωνίας", Ησαΐας 8:22α. Ο Σολομώντας με απόγνωση έγραψε, "Γι' αυτό, μίσησα τη ζωή, επειδή τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκαν γεμάτα μόχθο· επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος…Επειδή, όλες οι ημέρες του είναι πόνος, και οι μόχθοι του λύπη· και τη νύχτα ακόμα η καρδιά του δεν κοιμάται· κι αυτό είναι ματαιότητα", Εκκλησιαστής 2:17,23.

Και τα παιδιά του Θεού κουράζονται και ταλαιπωρούνται. Και τα παιδιά του Θεού απογοητεύονται, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αδικίας, από τα πιο απλά πράγματα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Γίνεται ένα μπλακ-άουτ, και όλοι δεν έχουμε φως ή θέρμανση. Γίνεται μια γενική απεργία, και μαζί με όλους και τα παιδιά του Θεού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Δε μας δίνει ο Θεός άσυλο από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Η οικονομική κρίση, μας αγγίζει όλους.

Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Ο Κύριός μας, το είπε, "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη", Ιωάννης 16:33. Ακόμη και αν είμαστε δίκαιοι άνθρωποι, ο πόνος θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ο Χριστός έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος. Πληγώθηκε όταν ο Ιούδας τον πρόδωσε. Στους μαθητές του είπε, η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι το σημείο του θανάτου.

Μερικές φορές βέβαια, για μας, που λέμε ότι είμαστε του Χριστού, έρχονται προβλήματα που τα προκαλεί η δική μας απιστία, η δική μας προσωπική συνειδητή ανυπακοή σε αυτό που ξέρουμε πως θέλει ο Θεός. Είναι και αυτά μέσα στην εικόνα. Τέτοιου είδους προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες των αμαρτωλών επιλογών μας, ή της παιδείας του Θεού στη ζωή μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Είναι επίσης αναμενόμενο να περιμένουμε επιπλέον προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας. Αν ακολουθώ το Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθώ σε μπελάδες, επειδή θα θέλω να κάνω αυτό που ο Χριστός θέλει, και με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, θα έρθω σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μου. "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα έθεσαν υπό διωγμό, θα θέσουν υπό διωγμό και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας", Ιωάννης 15:20. 
Την ίδια αλήθεια διαβάζουμε και στη Β' Τιμόθεο, "Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν", Β' Τιμόθεο 3:12.

Προβλήματα λοιπόν εξαιτίας, (α) της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το  Θεό, προβλήματα εξαιτίας, (β) της πίστης μας, επειδή θέλουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Χριστός. Και προβλήματα (που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) εξαιτίας, (γ) των συνεπειών της ανυπακοής μας. Δόξα, όμως στο Θεό που και αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για το καλό μας.

Τα προβλήματα είναι κομμάτι της ζωής μας, και πάντα θα είναι. Όπως όμως, ήδη είπαμε, το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τρόπος να τα χειρίζομαι; Το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου, εξαρτάται πρώτα από το πώς βλέπω τη ζωή την ίδια, και τα προβλήματα μαζί. Τα γυαλιά που φοράω σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζουν το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα.

Τι λέει ο Λόγος του Θεού λοιπόν, σήμερα στα εδάφια που μελετάμε; Λέει κάτι που είναι απίθανο να το σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό, παράδοξο για κάποιους άλλους, ανόητο ή αφελές για κάποιους τρίτους. "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:2-4.

Στον φυσικό άνθρωπο, στον άνθρωπο που δεν βλέπει τη ζωή με τα μάτια της πίστης, αυτή η δήλωση είναι παράλογη, έτσι; Δεν είναι λογικό να χαίρεσαι όταν έχεις πειρασμούς. Αυτό δεν μπορεί να είναι πρόξενος χαράς. Κι όμως για τον χριστιανό είναι. Και δεν το λέει μόνο εδώ.

Το λέει και στη Ρωμαίους, και στην Α' Πέτρου. Στη Ρωμαίους γράφει, "Καυχώμαστε στην ελπίδα τής δόξας τού Θεού. Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις· γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν ντροπιάζει, επειδή η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας", Ρωμαίους 5:2β-5. Εδώ είναι ακόμη πιο έντονη η έκφραση. Δεν υπάρχει απλά η χαρά, αλλά η καύχηση μέσα στις θλίψεις. Μέσα στις θλίψεις υπάρχει υπερηφάνεια.

Και στην Α' Πέτρου γράφει το εξής: "Φρουρούμαστε με τη δύναμη του Θεού διαμέσου τής πίστης, σε σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφθεί κατά τον έσχατο καιρό. Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί", Α' Πέτρου 1:5β-7. 
Και εδώ η αγαλλίαση και η θλίψη με τους πειρασμούς πάνε μαζί, χέρι-χέρι.

Γιατί όμως; Εντάξει στο ανθρώπινο μυαλό δεν έχει λογική, ποια, όμως, είναι η πνευματική λογική που υπάρχει πίσω από αυτό; "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς".

Προσέξτε πρώτον, πως δίνει εντολή να είμαστε και να έχουμε χαρά όταν πέφτουμε σε πειρασμούς. Παρενθετικά εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως η λέξη πειρασμός σημαίνει το εξής: Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.

Τον πειρασμό συνήθως τον ταυτίζουμε με κάτι στο οποίο προσπαθείς να αντισταθείς, επειδή ξέρεις ότι δεν το θέλει ο Θεός κι ας είναι ευχάριστο. Έχει να κάνει με τη σάρκα, με τα μάτια, με το σεξ, την υπερηφάνεια, και ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πλατύτερη. Πειρασμός και δοκιμασία στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούνται μαζί. Πειρασμός είναι κάθε τι που δοκιμάζει την πίστη μου. Μπορεί να είναι ευχάριστος ή και δυσάρεστος. Ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι πειρασμός. Αμφισβητεί την αγάπη του Θεού: Αν ο Θεός με αγαπάει γιατί μου τον πήρε; Πειρασμός μπορεί να είναι μια αρρώστια. Και έρχεται η σκέψη που αμφισβητεί την αγαθότητα του Θεού ίσως. Αν ο Θεός είναι καλός, γιατί να αρρωστήσω; Ή γιατί να αρρωστήσει το παιδί μου;

Μας λέει λοιπόν, ο Λόγος του Θεού στην προστακτική: "να το θεωρείτε χαρά όταν βρεθείτε μέσα σε δοκιμασίες. Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις". Γιατί το ζητάει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν είναι αυτή η φυσιολογική μας αντίδραση. Όταν το παιδί του Θεού βρίσκει τον εαυτό του σε δυσκολίες, πρέπει αυτό να το θεωρεί μεγάλη χαρά. Μας ανατρέπει καθετί που θεωρούμε φυσιολογικό.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος τους μέσα στο πρόβλημά του, να ψάξει να βρει λόγους χαράς. Ο άνθρωπος όμως, που έχει βάλει το Θεό στο παζλ της ζωής του, μπορεί. Και μπορεί να χαίρεται, όχι απρόθυμα, αλλά γνήσια. Όχι επειδή τα πράγματα πάνε καλά, αλλά παρά το γεγονός ότι είναι άσχημα.

Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, μπορεί να το κάνει, γιατί μέσα Του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, και αυτό σημαίνει πως έχει δύναμη. Έχει δύναμη υπερφυσική να ζήσει, αυτό που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να επιτύχει. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, αλλά πίστης.

Όταν η πίστη στον Χριστό είναι γνήσια, ακόμη και τα χειρότερα προβλήματα μπορούν να είναι πρόξενος χαράς. Όχι επειδή τα προβλήματα είναι ευχάριστα, ή αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής. Αλλά επειδή υπάρχει κάτι άλλο, μεγαλύτερο.

Ποιο είναι το άλλο, το μεγαλύτερο; Πως οι δοκιμασίες δεν έρχονται χωρίς οφέλη. Ποια είναι τα οφέλη; "γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:3-4.

Μπορώ να το θεωρώ χαρά όταν δοκιμάζεται η πίστη μου, γιατί γνωρίζω κάτι. Τι είναι αυτό το κάτι; Πως αυτό που περνάω δεν είναι τυχαίο. Δεν έγινε κατά λάθος. Η λέξη γνωρίζω, «γινώσκω» σημαίνει «κατανοώ πλήρως». Δηλαδή, κατανοώ πέρα από τα γεγονότα, πέρα από αυτά που γίνονται και βλέπονται. Μπορώ να πάω πιο πίσω και να αρχίσω να ερμηνεύω, να εξηγώ σε ένα βαθμό το «γιατί» όλων αυτών.

Όταν λοιπόν, είμαι στο νοσοκομείο, όταν βρίσκομαι σε οικονομική στενότητα, όταν στη δουλειά δεν πάνε τα πράγματα καλά, μπορώ να το θεωρώ χαρά γιατί καταλαβαίνω πως εδώ υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από πίσω.

Το μεγαλύτερο είναι το εξής: η δοκιμασία της πίστης με βοηθάει να αποκτώ υπομονή. Και όταν αποκτώ υπομονή, λέει ο Λόγος του Θεού, τότε είμαι άνθρωπος ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλαδή, τότε δε μου λείπει τίποτα.

Και αυτό όμως, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Τι είναι η υπομονή; Και τι σημαίνει πως όταν έχω υπομονή θα είμαι τέλειος και δε θα έχω ελλείψεις; Σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η τελειότητα που υπάρχει όταν έχω την υπομονή, υποτίθεται πως είναι κάτι που το θέλω, που το θεωρώ σημαντικό, ώστε να δω κάθε δοκιμασία ως ευκαιρία για να την αποκτήσω.Αυτό λοιπόν, πρέπει να απαντηθεί. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας αν όντως θέλουμε στη ζωή μας, αυτό το δώρο του Θεού, την υπομονή και την τελειότητα που τη συνοδεύει.

Πολύ συχνά ακούς ανθρώπους να λένε: Βρε αδελφέ δεν θέλω να κάνω πια υπομονή. Βαρέθηκα. Δεν είναι η λύση η υπομονή. Δεν θα κάνω εγώ συνεχώς υπομονή, και οι άλλοι θα με εκμεταλλεύονται. Με την υπομονή, θα σου πει άλλος, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουν «ρήξεις» για να συνεχιστεί η πρόοδος. Η υπομονή είναι για να παρηγοριούνται αυτοί που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν κάτι.

Η υπομονή και η τελειότητα που θέλει ο Θεός να αποκτήσω, μέσα στις δοκιμασίες, είναι κάτι που το θέλω; Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Θεός να αποκτήσω; Αν είναι καλό να το έχω, τότε να αρχίσω να προσπαθώ να βλέπω τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, με αυτή την οπτική γωνία, δηλαδή σαν μια ευκαιρία ακόμη, να φτάσω πιο κοντά.

Η υπομονή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την παθητική αποδοχή της κατάστασής μου. Συνήθως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας. Υπομονετικός είναι αυτός που υπομένει δυσκολίες, αυτός που ανέχεται παθητικά πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Ο άνθρωπος που κάνει υπομονή, φέρεται με τον τρόπο που επιλέγει γιατί έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό, ένα απώτερο στόχο, ακόμη και στις περιπτώσεις που πρέπει με καρτερία να περιμένει.

Γράφει στην προς Εβραίους, "Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε (αρχ. κείμενο: υπέμεινε) σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού", Εβραίους 12:1-2. Ο Χριστός σαφώς και υπέμεινε με την έννοια της αποδοχής και της καρτερίας όσα συνέβαιναν. Αυτό όμως δεν ήταν μίζερο. Ήταν υπομονή από επιλογή. Ήταν ενεργητική υπακοή γιατί το πάθος του είχε ένα σκοπό: να μας σώσει, να υπακούσει το θέλημα του Πατέρα, να ολοκληρώσει το έργο Του.

Δεν ήταν έρμαιο των ανθρώπων. Ήταν στην εξουσία του αυτό που έκανε. Είχε πει ο Χριστός, Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου", Ιωάννης 10:17-18. 
Η υπομονή του Χριστού δεν ήταν πράξη αδυναμίας, αλλά επιλογή πραγματικής δύναμης. Ο Χριστός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Να φερθώ όπως ο Θεός με θέλει, με τρόπο που να τον δοξάζει. Κάνω υπομονή μέσα στην αρρώστια μου, σημαίνει δε χάνω την πίστη μου. Κάνω υπομονή με κάποιο δύσκολο άνθρωπο σημαίνει πως διαλέγω να του δείξω την αγάπη και το έλεος του Χριστού, παρόλο που μπορώ να τον έχω στη γωνία. Κάνω υπομονή σημαίνει πως συνειδητά εμπιστεύομαι τη σοφία και τον τρόπο του Θεού για να χειριστώ τα προβλήματά μου, και όχι των ανθρώπων. Ο υπομονετικός δεν είναι ο αφελής. Δεν είναι ο μίζερος. Δεν είναι ο αδύνατος. Είναι αυτός που διαλέγει να περιμένει το χρόνο του Θεού, τον τρόπο του Θεού γιατί σκοπό έχει να είναι ο Θεός χαρούμενος μαζί του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ο Χριστός στο σταυρό ούτε αφελής ήταν, ούτε μίζερος, ούτε αδύνατος. Ήταν ελεύθερος από τους ανθρώπους και τη γνώμη τους, ήταν ελεύθερος από τις εισηγήσεις του σατανά. Επειδή είχε σκοπό Του να πράξει το θέλημα του Πατέρα Του. Να πράξει αυτό για το οποίο ήρθε και έζησε. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει.

Και ο σκοπός, ο στόχος, το πρότυπό μου δεν είναι άλλος από το Χριστό. Ο Θεός θέλει να έχω αυτή την υπομονή, ώστε να είμαι τέλειος, και να μη μου λείπει τίποτε, με απλά λόγια να με κάνει σαν το Χριστό στην πράξη. Διαβάζουμε πάλι στην προς Εβραίους για τον Χριστό πως, "παρόλο που ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε", Εβραίους 5:8. Το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε και εμείς.

Ο στόχος του Θεού για μας, είναι να μας κάνει σαν το Χριστό. Αυτός είναι ο προορισμός μας. "Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του", Ρωμαίους 8:29α. 
Στη Γαλάτες πάλι γράφει, "Παιδάκια μου, για τους οποίους είμαι ξανά σε ωδίνες, μέχρις ότου μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός", Γαλάτες 4:19. Ο σκοπός του Θεού δεν είναι να περνάμε καλά, έτσι απλά. Είναι να γινόμαστε σαν το Χριστό. Αυτό σημαίνει τελειότητα. "Μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού τού Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Χριστού", Εφεσίους 4:13. Το μοντέλο μας είναι ο Χριστός. Όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Για αυτό το σκοπό, θα περάσουμε δοκιμασίες για να αποκτήσουμε υπομονή, δηλαδή, σταθερότητα, χαρακτήρα, και συνέπεια.

Ξαναγυρνάμε στην αρχή. Το θέλεις αυτό; Είναι αρκετά σημαντικό για σένα, ώστε στην επόμενη δοκιμασία να πεις, Κύριε, δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό θα αποκτήσω υπομονή και θα γίνω τέλειος, θα γίνω πιο πολύ σαν το Χριστό. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Σου φτάνει ο Χριστός;

Αν ναι, τότε έχεις καλούς λόγους να βλέπεις αλλιώς όλα όσα σου συμβαίνουν. Κάθε δοκιμασία τότε έχει σκοπό. Έχει άγιο σκοπό. Με βοηθάει να γίνω σαν τον Κύριό μου.

Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε είναι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από προβλήματα, έχουν σταθεί και έχουν αποκτήσει μια γλυκύτητα και μια συνέπεια που μας εμπνέει. Μοιάζουν με το Χριστό και αυτό μας ελκύει.

Εύχομαι καθώς διαβάζουμε τα λόγια αυτά, το Άγιο Πνεύμα, να ανάψει μέσα μας, ένα άγιο πάθος να μοιάσουμε στο Χριστό. Να ποθήσουμε πραγματικά να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Και τότε θα μπορούμε να πάμε κόντρα στη φυσική μας αντίδραση. Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ευχάριστοι, θα αποκτήσουν νόημα και σκοπό. Θα μας κάνουν περισσότερο σαν τον Κύριό μας.

"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλειπείς ", Ιάκωβος 1:2-4. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Μόνο ο Χριστός δίνει την πληρότητα της ζωής.

Κολοσσαείς 1:1-14
Ο Χριστός είναι αρκετός, και δεν υπάρχει άλλος κανένας ικανός να μας σώσει.

Στο δεύτερο κεφάλαιο της προς Κολοσσαείς επιστολής ο απόστολος Παύλος γράφει: "Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μια λαθεμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού. Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής και εξουσίας", Κολοσσαείς 2:8-10.
Είναι πάρα πολύ εύκολο σε όποιο περιβάλλον κι αν ζει κανένας, να στηριχθεί σε ανθρώπινες παραδόσεις, σε ανθρώπινες φιλοσοφίες, να τις ανακατέψει, και να δημιουργήσει ένα Χριστό γλυκανάλατο, κομμένο και ραμμένο σε αυτά που ο καθένας πιστεύει, και κυρίως ένα Χριστό που δεν είναι αληθινός. Μόνο ο Χριστός δίνει την πληρότητα της ζωής. Μόνο Αυτός είναι πάνω από κάθε αρχή κι εξουσία.
Οι Απόστολοι είπαν στις Πράξεις των Αποστόλων: "Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία, ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε", Πράξεις 4:12. Πάντα όμως, οι άνθρωποι θα έχουμε όλοι μας αυτόν τον πειρασμό. Να ανακατέψουμε το Χριστό με το φολκλόρ, και να αφήσουμε την καθαρή πίστη σε Αυτόν.
Χριστιανισμός πάνω από όλα είναι σχέση προσωπική, σε προσωπικό επίπεδο, τον Ιησού Χριστό, που άφησε τη δόξα και ήρθε πήρε σάρκα, έγινε σαν κι εμάς και πέθανε για τις αμαρτίες μας. Και συνεχίζει να καλεί και σήμερα ο Χριστός τους ανθρώπους να έρθουν κοντά στον ίδιο, όχι σε κάποιο σύστημα, όχι σε κάποια θρησκεία, αλλά στον εαυτό Του. Κι εύχομαι και προσεύχομαι καθένας από εμάς να μπορεί να πει, πως κι εγώ έχω γνωρίσει το Χριστό, κι εγώ του ζήτησα συγχώρηση για τις αμαρτίες μου, κι εγώ είμαι παιδί Του, και σε μένα ήρθε το Πνεύμα το Άγιο μέσα μου, και με έκανε καινούργιο άνθρωπο, με ξαναγέννησε στη δική Του τη βασιλεία.
Γράφει λοιπόν στο ξεκίνημα της επιστολής: "Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού με το θέλημα του Θεού, και ο αδελφός Τιμόθεος, προς τους αγίους και πιστούς αδελφούς εν Χριστώ, που είναι στις Κολοσσές· είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2. Δείτε πως από το ξεκίνημα ακόμη, ο Παύλος αναφέρεται τρεις φορές: απόστολος Χριστού, αδελφούς εν Χριστώ, χάρη και ειρήνη από το Χριστό. Χριστός, Χριστός, Χριστός!! Αυτός είναι ο μόνος που αξίζει και μπορεί να είναι βασιλιάς μας!
Ξεκινά με τον τυπικό τρόπο που πάντα αρχίζει ο Παύλος. Είναι επίσημος ο τόνος του. Γράφει ως απόστολος του Χριστού, επομένως τους γράφει με την εξουσία του απεσταλμένου του Χριστού. Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζει πως αυτός που τον έχει στείλει είναι ο Θεός. Αυτό σημαίνει πως αναγνωρίζει πως αυτό που είναι το χρωστάει στο Θεό. Ο Θεός ήθελε κι έγινε απόστολος. Δεν το άξιζε, δεν το κέρδισε, του δόθηκε σαν δώρο.
Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο λέει ο Χριστός: "Δε με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα και σας όρισα να πάτε και να καρποφορήσετε, κι ο καρπός σας να είναι μόνιμος", Ιωάννης 15:16. Να η χάρη του Θεού από την αρχή της επιστολής ακόμη. Ο καθένας μας, όπως κι ο Παύλος, ότι είμαστε, ότι έχουμε το οφείλουμε στο Θεό και στο θέλημά Του. Επειδή Εκείνος ήθελε για αυτό είμαστε αυτοί που είμαστε. Το κρατάμε αυτό, γιατί ο τρόπος που κάποιος βλέπει τον εαυτό του, τον βοηθάει να είναι συγκροτημένος ως άνθρωπος, να έχει σωστή εικόνα για τη ζωή του, και κυρίως να είναι ταπεινός στο Θεό μπροστά.
Μαζί του Παύλος γράφει πως βρίσκεται …και ο αδελφός Τιμόθεος. Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού με το θέλημα του Θεού, και ο αδελφός Τιμόθεος. Το γράμμα ναι μεν το γράφει ο απόστολος, αλλά δεν το στέλνει μόνος του. Ο Τιμόθεος είναι μαζί του. Αυτό που πρέπει να μας κάνει εντύπωση είναι πως, παρόλο που ο Παύλος είναι ο άνθρωπος με το χάρισμα του αποστόλου, εντούτοις δεν δουλεύει μόνος του. Δουλεύει μέσα στην ομάδα. Τους χρειάζεται. Χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Και επιπλέον, δεν προβάλει τον εαυτό του. Συμπεριλαμβάνει πάντα και τα ονόματα των άλλων γιατί μαζί δούλεψαν. Είναι δείγμα ταπείνωσης, συνεργατικότητας, και απλότητας.
Δείτε ακόμη τον τίτλο που του δίνει: «αδελφός». Διάφοροι τίτλοι δίνονται κατά καιρούς στους χριστιανούς, κανένας όμως δεν είναι τόσο σημαντικός όσο αυτός. Ξέρετε όσο πιο κοντά στο Θεό είναι κάποιος, τόσο λιγότερη ανάγκη έχει τους θρησκευτικούς τίτλους. Μπορεί οι άλλοι να τους κολλάνε τίτλους, αλλά ο ίδιος ο χριστιανός ούτε τους θέλει, ούτε τους χρησιμοποιεί. 
Γράφει στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης: "Εγώ ο Ιωάννης, ο αδερφός σας, που με τη δύναμη του Ιησού Χριστού συμμερίζομαι μαζί σας τους κατατρεγμούς, κι υπομονετικά προσμένω τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, βρέθηκα εξόριστος στο νησί της Πάτμου, γιατί κήρυξα το λόγο του Θεού και ομολόγησα τον Ιησού Χριστό", Αποκάλυψη 1:9.
Δεν υπάρχουν άλλοι τίτλοι. Μπροστά στο Χριστό, είμαστε όλοι αδελφοί. Έχουμε τον ίδιο Σωτήρα, τον ίδιο Κύριο, τον ίδιο Πατέρα. Αυτό που μας ενώνει μεταξύ μας είναι ο μεγάλος μας αδελφός ο Ιησούς Χριστός. Όλα τ’ άλλα περιττεύουν. Και πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον τίτλο «αδελφός», με σύνεση και με επίγνωση. Γιατί όταν αποκαλώ κάποιον αδελφό, πρέπει να τον βλέπω κι έτσι και να τον αντιμετωπίζω σαν οικογένεια πραγματική.
Ο Παύλος, λοιπόν, που είναι απόστολος επειδή ο Θεός το θέλησε, μαζί με τον Τιμόθεο τον αδελφό γράφουν …"προς τους αγίους και πιστούς αδελφούς εν Χριστώ, που είναι στις Κολοσσές"… Δείτε πως τους αποκαλεί. Να τους πει «αδελφούς» το καταλαβαίνουμε. Να τους πει ακόμη «πιστούς» κι αυτό το καταλαβαίνουμε. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν στο Χριστό, που έχουν εμπιστευθεί το Θεό στη ζωή τους, και που θέλουν να ακολουθούν το Χριστό.
Τους αποκαλεί όμως, και «άγιους». Η καινούργια μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας, που διαβάζουν στη χώρα μας, έτσι το αποδίδει: Προς τους άγιους και πιστούς χριστιανούς αδερφούς των Κολοσσών. Τι σημαίνει πως είναι «άγιοι»; Στον κοινό νου ο άγιος είναι άλλο πράγμα, ειδικά εδώ στην χώρα μας.
Είναι αλήθεια πως με το πέρασμα των χρόνων, ο όρος «άγιος» εξελίχθηκε, και η λέξη αυτή σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως, για να δείξει αυτούς που η ζωή τους αξίζει να λέγεται άγια. Πολλές φορές την χρησιμοποιούμε για να δείξουμε αυτόν που έχει υποφέρει πολλά: «αυτός ο άνθρωπος, τόσα που πέρασε, άγιασε.» Ή λέμε, «τόσα πολλά που του έκανε αυτός ή αυτή, άγιος άνθρωπος είναι.» Αγίους επίσης αποκαλούμε αυτούς που η Εκκλησία ξεχώρισε πως πράγματι έφτασαν σε ένα επίπεδο αγιότητας με τις πράξεις τους. Συνήθως άνθρωποι που είχαν την θέληση και την πίστη να απαρνηθούν τα εγκόσμια, για να κερδίσουν με την άσκηση την αγιότητα.
Και η μία προσέγγιση και η άλλη έχουν μέσα τους το στοιχείο της προσπάθειας. Δηλαδή, όποιος προσπαθεί αρκετά πετυχαίνει την αγιότητα. Αλλά για τους υπόλοιπους που ζουν την απλή ζωή όλων των ανθρώπων είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο.
Οι άνθρωποι στις Κολοσσές όμως, ήταν λίγα χρόνια στην πίστη. Το ίδιο και στις άλλες εκκλησίες. Σε όλες τις επιστολές του ο απόστολος τους ονομάζει αγίους; Ποιος, λοιπόν, είναι άγιος σύμφωνα με την Αγία Γραφή; Ας προσέξουμε για να ξέρουμε που στεκόμαστε, τι πιστεύουμε, και για να μπορούμε να το εξηγήσουμε και σε άλλους.
Στην Αγία Γραφή άγιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ο Θεός έχει ξεχωρίσει για τον εαυτό του. Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμη αυτή είναι η σημασία της λέξης. Πριν δώσει ο Θεός, αν θυμάστε τις 10 Εντολές στο Μωυσή στο όρος Σινά, διαβάζουμε στην Έξοδο: Εσείς θα είστε σε μένα βασίλειο από ιερείς και έθνος άγιο", Έξοδος 19:6. Σας έχω ξεχωρίσει είπε ο Θεός για τον εαυτό μου.

Όταν λοιπόν, ο άνθρωπος μετανοήσει, πιστέψει, παραδώσει τη ζωή του στο Χριστό, η σχέση του με τον Χριστό, τον ξεχωρίζει από τον κόσμο. Ο μετανοημένος αμαρτωλός δεν ανήκει πια στον κόσμο, αλλά ξεχωρίστηκε για τον Χριστό. Ζει μέσα στον κόσμο, παλεύει με την αμαρτία, αλλά είναι του Χριστού. Η αγιότητα λοιπόν, για την οποία μιλάει η Αγία Γραφή είναι ένα δώρο που ο Χριστός χαρίζει. Στο αρχαίο κείμενο γράφει: "τοῖς ἐν Κολοσσαῖς ἁγίοις καὶ πιστοῖς ἀδελφοῖς ἐν Χριστῷ". Είμαι άγιος επειδή είμαι εν Χριστώ. Δηλαδή τώρα που έλαβα την άφεση των αμαρτιών ανήκω στο Χριστό. Είμαι δικός Του.

Κι αυτό το δώρο με τη χάρη του Θεού πρέπει να το καλλιεργήσει ο χριστιανός, και να μεγαλώσει στον αγιασμό, δηλαδή να γίνει πιο πολύ σαν το Χριστό. Γράφει στην ίδια επιστολή την προς Κολοσσαείς στο κεφάλαιο 3, και προσέξτε εκεί πως τους αποκαλεί: "Ντυθείτε, λοιπόν, ως εκλεκτοί τού Θεού, άγιοι και αγαπημένοι, σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία", Κολοσσαείς 3:12.

Ο Θεός μας έχει εκλέξει, μας έχει αγιάσει, και μας έχει αγαπήσει. Ο Θεός σε διάλεξε, σε ξεχώρισε και σε αγάπησε. Κάθε μετανοημένο αμαρτωλό έτσι τον βλέπει. Δεν είναι ο ‘αγιασμός’ για μια «ελίτ» πνευματικών ανθρώπων, που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να τους φτάσουμε. Ο απόστολος Παύλος μιλάει σε ανθρώπους, σε μια τοπική εκκλησία σαν τις σημερινές. Κι όταν δω ποιος είμαι στα μάτια του Θεού, τότε ναι, έχει νόημα να ντυθώ, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία. Είμαι παιδί του Θεού. Ο Θεός με έκανε παιδί του, με ξεχώρισε και με αγίασε.

Και τώρα καθώς με έχει αγιάσει, με έχει ξεχωρίσει, με έχει αγαπήσει, τι έχω ανάγκη; Αυτό που εύχεται στην επιστολή ο Παύλος: …"είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2.
Αυτό που έχω ανάγκη για να γίνω παιδί του Θεού, και στη συνέχεια ως παιδί του Θεού, για να ζήσω τη ζωή του Χριστού, είναι η χάρη του Θεού. Το ευαγγέλιο ονομάζεται το ευαγγέλιο της χάρης του Θεού.
Ο παραδοσιακός χαιρετισμός σε μια άλλη επιστολή εκείνης της εποχής, θα ήταν «χαίρετε.» «Γεια σας» όπως θα λέγαμε σήμερα. Το παίρνει αυτό ο Παύλος το χαίρετε και το κάνει «χάρις» και προσθέτει και τον εβραϊκό χαιρετισμό shalom, που σημαίνει «ειρήνη.» Η λέξη «ειρήνη» σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει εύχομαι ο Θεός να σε ευλογεί, να έχεις την ευλογία Του πάνω σε ότι κάνεις. Ολοκληρωμένα. Και στην ψυχή σου, και στο σώμα σου, παντού.
Τους εύχεται λοιπόν όχι ένα απλό γεια, αλλά την χάρη, την ειρήνη, και την ευλογία του Θεού στη ζωή τους. Και η σειρά είναι σημαντική. Την χάρη την δίνει ο Θεός Πατέρας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και το αποτέλεσμα είναι ειρήνη με το Θεό, ειρήνη με τον συνάνθρωπο, και ειρήνη μέσα μου.
Η περίληψη του έργου του Θεού στην ανθρωπότητα είναι μία λέξη: «χάρη.» Όλα αυτά που περιγράψαμε πριν για το πως ο Χριστός μας κάνει παιδιά του, μας συγχωρεί μας δικαιώνει, μας αγιάζει, όλα αυτά είναι μια λέξη, «Χάρις» δώρο Θεού. Τίποτα δεν αξίζουμε. Δεν κερδίζεται. Μας δίνει ο Θεός χάρη μέσω του Χριστού. Δίνεται εν Χριστώ. Μέσα στον Χριστό. Ο Πατέρας Θεός προ καταβολής κόσμου ύφανε το σχέδιο της σωτηρίας και ο Χριστός το πραγματοποίησε, Ρωμαίους 3:23-24.
Ο Χριστός είπε: "Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε", Ιωάννης 15:5. Δεν είπε, δεν μπορείτε να κάνετε «μερικά». Δεν είπε, παλέψτε το μόνοι σας κι αν δυσκολευτείτε πείτε μου. Έχουμε ανάγκη τη χάρη Του για καθετί. Για τις δουλειές μας, για τα παιδιά μας, για τα προβλήματα και τις χαρές μας, αλλά και για τις αποφάσεις μας.
Κι όταν εξαρτιόμαστε από τη χάρη του Θεού, τότε στην καρδιά μας υπάρχει ειρήνη. 

Στην επιστολή την προς Φιλιππησίους γράφει: "Για τίποτε να μη σας πιάνει άγχος, αλλά σε κάθε περίσταση τα αιτήματά σας να τα απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία. Και η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη στο ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις σας κοντά στον Ιησού Χριστό", Φιλιππησίους 4:7-8.
Ο Θεός υπόσχεται πως όταν προσευχηθούμε για το πρόβλημά μας, και του δώσουμε και το άγχος μας, αυτός θα μας δώσει ειρήνη. Τόσο πολλή ειρήνη που ξεπερνάει το ανθρώπινο μυαλό. Δεν λέει πως θα δώσει τη λύση που θα θέλαμε, ούτε πως θα πάρει το πρόβλημα απαραίτητα. Εκείνος ξέρει κάθε φορά τι θα κάνει. Θα δώσει όμως ειρήνη μέσα μας.
Ζούμε σε ένα κόσμο που είναι μέσα στο άγχος και στο φόβο. Οι άνθρωποι, και εμείς μέσα σε όλους φοβόμαστε για μικρά και μεγάλα προβλήματα. Ειδικά την περίοδο αυτή που με τόσα που ακούμε για την κρίση στην οικονομία φοβόμαστε. Πέρα από αυτά που πρέπει να μας απασχολούν όλους, σαν ανθρωπότητα, ο καθένας μας, έχει και προσωπικές έγνοιες. Τι θα γίνουν τα παιδιά μου; Θα βρουν καλές δουλειές; Θα σπουδάσουν; Θα αποκτήσουν καλές οικογένειες; Η υγεία μου; Η δουλειά μου; Άραγε το τέλος του χρόνου πως θα με βρει; Με υγεία, ή στο κρεβάτι κατάκοιτο;
Αν το σκεφτούμε, έχουμε πιο πολλά να φοβόμαστε, παρά να ελπίζουμε. Και αυτό συμβαίνει γιατί διαπιστώνουμε πόσο λίγο, ελάχιστα ελέγχουμε την ζωή μας. Στην πραγματικότητα σε τίποτα δεν έχουμε τον έλεγχο. Η καρδιά χτυπάει μόνη της και κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσει. Όσο και να είμαστε εργατικοί κανένας μας δεν μπορεί να ελέγξει τι θα γίνει σε μια οικονομική κρίση. Ούτε τα χρήματα στην τράπεζα δεν είναι σίγουρα. Όσο και να προσπαθείς με τα παιδιά σου, εμείς σαν άνθρωποι δεν έχουμε τον έλεγχο πάνω στις αποφάσεις τους καθώς μεγαλώνουν. Φεύγουν σιγά-σιγά και δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα κάνουν με τη ζωή τους.
Για όλα αυτά χρειαζόμαστε πάνω από όλα τη χάρη του Θεού, και την ειρήνη Του. "είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2.

Ακόμη και στις ευχές μας, ας αφήνουμε να φανεί τι θεωρούμε σημαντικό, και τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας, και πως βλέπουμε τον εαυτό μας. Πιστεύεις πως χρειάζεσαι τη χάρη του Θεού κάθε μέρα στη ζωή σου; Πιστεύεις πως η ειρήνη με τον Θεό είναι το ύψιστο αγαθό που έχεις ανάγκη;
Όταν δίνουμε τέτοιες ευχές, είναι μια ευκαιρία να δείξουμε πως και αν χάσουμε την ζωή μας, και την υγεία μας, και τα νιάτα μας, και την δουλειά μας, εντούτοις υπάρχει ο Χριστός, και αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Όλα τα άλλα είναι δώρα που αυτός χαρίζει.
Σου εύχομαι να γνωρίσεις την χάρη και την ειρήνη του Θεού...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Ο Χριστός «α-λα-κάρτ» και ο Χριστός της Αγίας Γραφής.

Κολοσσαείς 1:9-20, 2:6-15
Η παραπλανητική ομορφιά του ψεύτικου, και η ψεύτικη λάμψη αυτού που γυαλίζει χωρίς να είναι χρυσός, πολλές φορές παρασύρει τους ανθρώπους. Θυμάστε στην Οδύσσεια του Ομήρου πως οι Σειρήνες, οι κόρες του ποτάμιου θεού Αχελώου, και της Μούσας Μελπομένης, παρέσυραν με το όμορφο τραγούδι τους όσους ναύτες περνούσαν από τα μέρη τους; Οι Σειρήνες που ήταν μισές γυναίκες και μισά πουλιά, προσωποποιούσαν ακριβώς αυτό, τον κίνδυνο της εξαπάτησης.

Το γλυκό τραγούδι τους παρέσυρε τους ανθρώπους, και πολύ γρήγορα η ομορφιά του τραγουδιού έδινε τη θέση της στον επώδυνο θάνατο, καθώς τα πλάσματα αυτά κατασπάραζαν αυτούς που είχαν παρασυρθεί.

Δύο άνθρωποι μόνο στη μυθολογία κατάφεραν να περάσουν από το νησί τους αλώβητοι. Ο ένας ήταν ο Οδυσσέας που είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το γοητευτικό τραγούδι τους, κι έτσι διέταξε σε όλο το πλήρωμα του να βάλουν κερί στα αυτιά τους, ώστε να μην ακούν το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ ο ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι, ώστε όταν ακούσει το τραγούδι τους να μη παρασυρθεί στη γοητεία τους. 

Ο άλλος που κατάφερε και πέρασε από εκεί, ήταν ο Ιάσονας στην αργοναυτική εκστρατεία. Ο Κένταυρος Χείρων, είχε προειδοποιήσει τον Ιάσονα να πάρει μαζί του τον Ορφέα. Ο Ορφέας ακολούθησε διαφορετική τακτική. Δεν έκλεισε τα αυτιά κανενός, ούτε τα δικά του.
Ο Ορφέας θυμήθηκε τα μάγια και της δικής του φωνής. Με τ' αέρινά του δάχτυλα που κινούνταν με αξεπέραστη άνεση πάνω στις χορδές της λύρας του, άρχισε να παίζει μια θεσπέσια, υπερκόσμια μουσική, που σκέπασε το τραγούδι των Σειρήνων. Τα τέρατα, αντί να τους γοητεύσουν, γοητεύτηκαν από τη θεϊκή τέχνη του Ορφέα. Κι ενώ άπλωναν πριν τα χέρια και καλούσαν κοντά τους τα παλικάρια της Αργώ, με την επίδραση της μουσικής του Ορφέα έφυγαν άπρακτες. 

Ο Ορφέας με το τραγούδι του ξεπέρασε σε ομορφιά τις σειρήνες, και κατόρθωσαν τελικά να διαφύγουν χωρίς απώλειες.
Η ψευδοδιδασκαλία, και η αίρεση είναι σαν τις Σειρήνες. Επίτηδες έχει δημιουργηθεί για να ακούγεται γλυκιά. Είναι θελκτική, είναι γοητευτική, αλλά είναι απατηλή, και επικίνδυνη. Με ποιον τρόπο πρέπει εμείς σήμερα να τις ξεπεράσουμε, για να μην εξαπατηθούμε; Με τον τρόπο του Οδυσσέα, ή του Ορφέα; 
Κλείνοντας τα αυτιά μας; Ή ακούγοντας ένα καλύτερο τραγούδι, το αληθινό τραγούδι της ορθής πίστης;
Από το κελί μιας φυλακής περίπου το 60 μ.Χ. ένας άνθρωπος που ήταν απόστολος του Χριστού και φυλακισμένος για το ευαγγέλιο, έγραψε ένα γράμμα σε μια ομάδα χριστιανών που ποτέ δεν είχε γνωρίσει. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους χριστιανούς στις Κολοσσές. Πιθανώς αυτή ήταν η πρώτη επιστολή γραμμένη μέσα από τη φυλακή. Σε μια εκκλησία που μάλλον είχε ιδρύσει ο Επαφράς. Οι Κολοσσές ήταν κάποτε μια πλούσια πόλη, βάσταγε όμως ακόμη μια κάποια ευημερία εξαιτίας της παραγωγής κι εξαγωγής μάλλινων προϊόντων. 
Στη φυλακή λοιπόν, ο Παύλος δέχεται την επίσκεψη του Επαφρά, ενός από τους πιο πιστούς του συνεργάτες. Εκεί του φέρνει νέα από την Εκκλησία. Τα νέα ήταν καλά. Η Εκκλησία πήγαινε εξαιρετικά καλά. Έτσι φαίνεται από αυτά που γράφει στην αρχή της επιστολής. Ταυτόχρονα όμως, μέσα στο γράμμα διαβάζουμε τις έντονες εκφράσεις του Παύλου ενάντια σε ένα πλέγμα από ψευδοδιδασκαλίες κι αιρέσεις, που δημιουργούσε ένα Χριστό μικρότερο του αληθινού, και στο οποίο αν δεν πρόσεχαν, θα παγιδεύονταν.
Όλες αυτές οι Σειρήνες τις οποίες άκουγαν οι πιστοί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Υπονόμευαν την ταυτότητα και την επάρκεια του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ήταν απλά αυτό που οι άνθρωποι ήθελαν να πιστεύουν. Στο κάτω-κάτω ποιος ξέρει τι ακριβώς ήταν; Επιπλέον η πίστη στο Χριστό ανακατεύονταν με διαφόρων ειδών φιλοσοφίες. Ότι ήθελες έβρισκες, και ότι ήθελες άκουγες. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει ένας Χριστός «α λα κάρτ», δηλαδή κομμένος και ραμμένος ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός. Κι ένας τέτοιος Χριστός δεν είναι ποτέ αρκετός. Χρειάζεται να πλαισιωθεί από ένα σωρό βοηθήματα, πρακτικά και φιλοσοφικά, για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας σωστά.
Πως λοιπόν αντιπαλεύεις το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων, που σου λένε να φτιάξεις το δικό σου Χριστό; Κλείνεις τα αυτιά για να μην ακούς τίποτα, όπως έκανε ο Οδυσσέας στους άντρες του; Ο τρόπος του Ορφέα είναι καλύτερος. Την προσοχή μας, τη σκέψη μας, την καρδιά μας μπορεί να την αιχμαλωτίσει καλύτερα το πολύ πιο γλυκό τραγούδι της αλήθειας, ώστε το τραγούδι των Σειρήνων να μην κάνει πια εντύπωση. Αυτό κάνει ο Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή. 
Γιατί; Επειδή ο Λόγος του Θεού μας λέει (και η εμπειρία μας το βεβαιώνει) το εξής: "Αυτό που υπήρξε, αυτό και θα υπάρχει, κι αυτό που έγινε, το ίδιο θα επαναληφθεί. Τίποτα δεν είν' καινούριο εδώ στη γη. Αν πει κανείς για κάποιο πράγμα, «να και κάτι καινούριο», θα κάνει λάθος. Στην πραγματικότητα αυτό υπήρχε πολύ πριν από μας", Εκκλησιαστής 1:9-10. 
Καμία από τις σύγχρονες σκέψεις κι αιρέσεις, δεν είναι στην πραγματικότητα καινούργια. Ότι υπάρχει στις μέρες μας, έχει υπάρξει και πιο πριν. Κλασσικό ιστορικό παράδειγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που στη βάση τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο αρειανισμός του 4ου μ.Χ. αιώνα, με άλλο όνομα. Αυτός ο Χριστός, του Άρειου και των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι δημιούργημα. Κτίσμα τέλειο, αλλά «κτίσμα», επομένως κατώτερο από τον Πατέρα Θεό.
Αυτή η διαπίστωση καθιστά την ερώτηση του Χριστού στους μαθητές του πάντοτε επίκαιρη. Διαβάζουμε στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο την εξής στιχομυθία: "Ο Ιησούς και οι μαθητές του βγήκαν στα χωριά της Καισάρειας του Φιλίππου. Καθώς περπατούσαν, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;» Εκείνοι του απάντησαν: «Λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ότι είσαι ο Ηλίας, άλλοι ότι είσαι ένας από τους προφήτες». «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» τους ρώτησε ο Ιησούς. Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας» Μάρκος 8:27-29. 
Οι άνθρωποι πάντα θα λένε ο καθένας ότι τον βολεύει για τον Χριστό. Ο Συμεών είχε πει στην Μαρία πως θα είναι «σημείο αντιλεγόμενο» Λουκάς 2:34. Και πάντα ο Χριστός θα ρωτάει εμάς; «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» Αν πούμε κι εμείς μαζί με τον Πέτρο, «εσύ είσαι ο Μεσσίας», αυτό έχει συνέπειες. Συνέπειες για τη ζωή μας ως άτομα, συνέπειες για τον κόσμο όλο.
Να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Οι σειρήνες που άκουγαν οι άνθρωποι τότε, (και όπως είπαμε, τα ίδια ακούμε και σήμερα με άλλα ονόματα, με άλλες μορφές), δεν ήταν ένα πράγμα. Δεν ήταν μια συγκεκριμένη αίρεση με κάποιο όνομα. Ήταν ένα μείγμα, ένα κράμα από διδασκαλίες που όλες κυκλοφορούσαν. Διαβάζοντας την επιστολή προσεκτικά και βλέποντας τις απαντήσεις που δίνει ο Παύλος, μπορούμε να καταλάβουμε αρκετά τι είδους απόψεις ήταν αυτές που κυκλοφορούσαν. Ήταν η αλήθεια και το «φολκλόρ» μαζί.
Υπήρχε ως θεμέλιο στη σκέψη τους, ένας «φιλοσοφικός δυϊσμός». Τι είναι αυτό; Είναι το εξής. Η πραγματικότητα χωρίζεται σε αυτό που είναι υλικό, κι αυτό που είναι πνευματικό. Και μέχρις εδώ μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό σε ένα βαθμό. Προχωράει όμως να πει πως, Ότι είναι πνευματικό είναι καλό, κι ότι είναι υλικό είναι κακό. Επομένως ο Θεός επειδή είναι τέλειος και καλός, δεν μπορεί να έχει πλάσει τον υλικό κόσμο που είναι κακός. Πλάστηκε ο υλικός κακός κόσμος από ενδιάμεσα πνεύματα που είχαν δημιουργηθεί από το Θεό, αλλά δεν ήταν σαν το Θεό. Πίστευαν μάλιστα πως αυτή η γνώση είναι πολύ ιδιαίτερη και πρέπει κάποιος να μυηθεί σε αυτή για να την καταλάβει.
Αυτό ξέρετε που οδηγεί; Όταν το ανακατέψεις αυτό με το χριστιανισμό σε οδηγεί να πεις πως το σώμα σου είναι κακό, είναι αμαρτωλό, είναι κατώτερο. Ενώ η ψυχή είναι αγνή, είναι καθαρή, είναι ανώτερη. Κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε δύο άκρα. Από τη μία μπορείς να πεις πως δεν έχει σημασία τι κάνω με το σώμα μου αφού η ψυχή μου είναι καθαρή. Μπορεί να αμαρτάνω με το σώμα μου, αλλά ποιος νοιάζεται για το σώμα; Όμως αυτό οδηγεί στην ασυδοσία, και στην ασωτία.
Από την άλλη μπορεί να πάει κάποιος στο άλλο άκρο, και να οδηγηθεί σε πολύ αυστηρή αυταπάρνηση και απαγόρευση, με σκοπό όχι τον αγιασμό, αλλά το να τιμωρεί το κακό σώμα που είναι η πηγή των πειρασμών.
Γράφει στην Α' προς Τιμόθεο επιστολή τα εξής: "Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη, και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους. Κι όταν μιλάμε για τους έσχατους καιρούς, εννοούμε όλη την περίοδο που ξεκίνησε από τότε, και συνεχίζει ως σήμερα. Όλη την περίοδο από την πρώτη έλευση του Χριστού, ιδιαίτερα από το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη, ως τη δεύτερη έλευση. Θα υπάρχουν σε αυτή την περίοδο πλάνες δαιμονικές, απατεώνες και υποκριτές που θα λένε τα εξής: Αυτοί απαγορεύουν το γάμο και επιβάλλουν αποχή από φαγητά"… Α' Τιμόθεο 4:1-3α. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Που είναι το λάθος.
Το λάθος είναι διπλό. Πρώτο, αυτά τα δημιούργησε ο Θεός. Λέει το εδάφιο στην συνέχεια πως το γάμο και τα φαγητά: …"τα δημιούργησε ο Θεός για να τα τρώνε και να τον ευχαριστούν όσοι πίστεψαν και κατανόησαν την αλήθεια του Χριστού", Α' Τιμ. 4:3β. 
Δεύτερο, όλα όσα έπλασε ο Θεός είναι καλά. Διαβάζουμε αμέσως μετά: "Καθετί που δημιούργησε ο Θεός είναι καλό, και τίποτα δεν είναι απαγορευμένο, όταν το χρησιμοποιούμε ευχαριστώντας το Θεό", Α' Τιμόθεο 4:4. Το φαγητό δεν είναι κακό. Ο γάμος δεν είναι κακός. Το σώμα μου δεν είναι κακό. Υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούμε αναγνωρίζοντας με την ευχαριστία τον Θεό που τα δίνει.
Αν αυτό δεν το καταλάβω οδηγούμαι σε μια θρησκεία με «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» όπως γράφει στην Κολοσσαείς στο κεφάλαιο 2: "Και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο»; Αυτού του είδους οι απαγορεύσεις ακούγονται λογικές ακόμη κι ωραίες, Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους· πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες", Κολοσσαείς 2:19β-22. 

Είναι λοιπόν, πράγματα ανθρώπινα. Δεν τα ζήτησε ο Θεός ποτέ. Αυτό όμως κάνει η θρησκεία. Επιβάλει πράγματα, σαν να τα ζήτησε ο Θεός. Τα κάνει να φαίνονται θεάρεστα, λογικά, πνευματικά. Όμως, μόνο πνευματικά δεν είναι. Γράφει πιο κάτω πως, "αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα", Κολοσσαείς 2:23. 
Αν το περιφρονήσω το σώμα μου δεν γίνομαι ανώτερος πνευματικά. Άλλο να δαμάζω το σώμα μου, να το δουλαγωγώ όπως λέει ο Παύλος, κι άλλο να το περιφρονώ. Αυτή η ψευτοταπεινοφροσύνη μου δίνει την ψευδαίσθηση πως είμαι καλός χριστιανός, πως έχω ισχυρή θέληση, όμως δεν περιορίζουν τους πειρασμούς, αλλά ικανοποιούν τη σάρκα. «Εγώ είμαι πνευματικός». Ξέρεις πόσο αντέχω να μην φάω;
Υπάρχουν και πιο σύγχρονες εκδοχές. Εγώ δεν πιστεύω στη διασκέδαση. Δεν ψυχαγωγούμαι. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι αμαρτωλό. Δεν κάνω ποτέ κάτι για τον εαυτό μου. Δεν τον περιποιούμαι.
Κι όμως ο Χριστός είπε πως οι πειρασμοί έρχονται από την καρδιά: "Αυτό που βγαίνει από μέσα από τον άνθρωπο, εκείνο μολύνει τον άνθρωπο· επειδή, από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη. Όλα αυτά τα πονηρά βγαίνουν από μέσα, και μολύνουν τον άνθρωπο", Μάρκος 7:20-23.
Η άσκηση έχει την θέση της στη χριστιανική ζωή. Ο Χριστός μίλησε για εγκράτεια, και για νηστεία. Όταν μίλησε όμως, είπε να μην το καταλάβει κανένας.
Αυτός ο «φιλοσοφικός δυϊσμός» και οι «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» οδηγούνταν από περισσότερη «μυστική ασκητική γνώση». Ήταν για τους μυημένους. Δεν μπορούσαν όλοι να την έχουν. Την φιλοσοφία της ζωής αυτής δεν μπορούσαν να την έχουν όλοι. Αν την αποκτούσες όμως, θα έμπαινες κι εσύ στη διαδικασία αυτή. Θα αποκτούσες περισσότερες εμπειρίες. Θα προχωρούσες στον ασκητικό μυστικισμό. Η προς Κολοσσαείς επιστολή λέει πως, "οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούσαν μια ταπεινόφρονη λατρεία των αγγέλων, που βυθίζονται σε ψεύτικα οράματα και χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους", Κολοσσαείς 2:18. 
Έβλεπαν οράματα, αλλά ήταν ψεύτικα. Βέβαια αυτοί που τα βλέπουν τα νομίζουν αληθινά.
Συνήθως όλα αυτά μπλέκονται με τη θρησκεία που είναι ευρέως γνωστή και διαδεδομένη, κι αυτό τις κάνει ακόμη πιο επικίνδυνες. Εκείνη την εποχή το μείγμα αυτό συμπληρώνονταν από μια «προσκόλληση στις τελετές»: "Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα", Κολοσσαείς 2:14. Αυτά ήταν Ιουδαϊκές παραδόσεις και συνήθειες.
Η οργανωμένη θρησκεία, πάντα αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό σε κάθε είδους τέτοια φιλοσοφία. Ο Ιουδαϊσμός μιλούσε για αγγέλους, για οράματα για δοξασίες που έμοιαζαν σωστές, αλλά ήταν λάθος. Η Ιουδαϊκή λογοτεχνία της εποχής είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιντριγκάρουν τον άνθρωπο.
Έχετε προσέξει πόσο εύκολο είναι να προσέξουμε ένα όνειρο, ή μια σύμπτωση, παρά τον γραπτό Λόγο του Θεού. Πόσοι άνθρωποι δεν ισχυρίζονται πως έχουν αποκαλύψεις από το Θεό για τον παράδεισο, ή για την κόλαση. 
Τα ακούμε όμως ευχάριστα! Κεντρίζουν το ενδιαφέρον! Είναι σειρήνες.
Άλλοι πάλι λένε πως τους αποκαλύφθηκε πως πρέπει να λατρεύουν τον τάδε άγγελο ή άγιο. Πως πρέπει οπωσδήποτε συγκεκριμένες μέρες ή γιορτές να τις τηρούν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. 
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βλέπει κάποιος πως η θρησκεία και το «φολκλόρ» αγκαλιάζονται θανάσιμα με πάρα πολλές μορφές.
Όλα αυτά μπορούν να μπουν και μπαίνουν σφήνα στην πίστη μας. Κι ο Χριστός που πάει; Πάει «περίπατο». Κρύβεται, θάβεται κάτω από όλα αυτά, και δημιουργείται μια θρησκεία στην οποία ο Χριστός είναι κάπου «εκεί», όχι όμως στο κέντρο.
Δημιουργείται ένας Χριστός που μπορείς να τον χειριστείς. Να τον χρησιμοποιήσεις για να σου λύσει τα προβλήματα, να σε κάνει καλά, να τον βρεις όταν τον χρειάζεσαι, γιατί στο μεταξύ έχεις άλλες βοήθειες. Μπορεί να έχεις τη φιλοσοφία, τη δύναμη της θετικής σκέψης, τα μαντζούνια, τις εικόνες, τα μέντιουμ (λίγοι είναι αυτοί που προσεύχονται και μετά συμβουλεύονται το ωροσκόπιο;). Αυτός είναι ο Χριστός «α-λα-καρτ». Μπορεί να είναι δάσκαλος, ένας γκουρού, ένας σοφός, ένας ανάμεσα στους άλλους.
Σε όλα αυτά, έρχεται ιδιαίτερα η προς Κολοσσαείς επιστολή να πει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πιο γλυκιά από το ψέμα.
"Ποιος είναι ο αληθινός Χριστός; "Αυτός είναι εικόνα του αόρατου Θεού, πριν από κάθε πλάσμα γεννημένος. 
Γιατί τα πάντα δι' αυτού ήρθαν στην ύπαρξη, όσα στον ουρανό κι όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες. 'Ο,τι υπάρχει είναι πλασμένο δι' αυτού κι αυτόν έχει σκοπό του.
Υπάρχει αυτός πριν από καθετί κι αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν.
Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία, αυτός αρχή της νέας ανθρωπότητας απ' τους νεκρούς ο πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σ' όλα εκείνος πρώτος.
Γιατί μέσα σ' εκείνον η θεότητα έστερξε ολάκερη να κατοικήσει, κι όλα όσα στη γη κι όσα στον ουρανό μαζί της να συμφιλιώσει δι' αυτού, που την ειρήνη έφερε με του σταυρού του το αίμα", Κολοσσαείς 1:15-20.

Ο αληθινός Χριστός είναι δημιουργός, είναι συντηρητής. Όλα πλάστηκαν γι Αυτόν, όλα Αυτόν έχουν σκοπό τους. Αυτός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Αυτός τη λυτρώνει, αυτός συμφιλιώνει. Αυτός είναι πάνω από καθετί!

Και πιο κάτω, "Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα", Κολοσσαείς 2:9. Αν γνωρίζω αυτόν τον Χριστό τότε έχω το πραγματικό κλειδί της αληθινής γνώσης: "Στον οποίο βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως", Κολοσσαείς 2:3.

Αυτόν τον Χριστό, τον αληθινό Χριστό δεν μπορώ να τον χρησιμοποιήσω. Δεν μπορώ να τον χειραγωγήσω. Δεν κατατάσσεται πουθενά. Είναι Θεός. Γράφει ο C.S. Lewis στο βιβλίο του "ο χαρούμενος χριστιανός" (The Joyful Christian) πως ο Χριστός ποτέ δεν ήταν ένας απλός ηθικός δάσκαλος. Ποτέ οι άνθρωποι δεν τον είδαν έτσι. Όσοι τον γνώρισαν δεν επηρεάστηκαν από Αυτόν ως απλό δάσκαλο. Η επαφή με τον Χριστό προκαλούσε τριών ειδών αντιδράσεις: μίσος, τρόμο, λατρεία. Δεν υπάρχουν ίχνη ανθρώπων που απλά τον αποδέχονταν (mild approval). Δεν μπορείς να πεις απλά «καλός είναι».

Απλή αποδοχή μπορείς να δώσεις σε ένα βιβλίο που διάβασες. Απλή παραδοχή μπορείς να παραχωρήσεις σε μια ταινία που είδες, ή σε ένα εστιατόριο που έφαγες. Η απλή αποδοχή δεν είναι κακή, αλλά δεν περιλαμβάνει τον ενθουσιασμό, είναι πρόχειρη, είναι περιορισμένη.

Είναι αδύνατο να δώσει κάποιος «απλή αποδοχή» στον Χριστό όταν τον καταλάβει. Μπορείς να τον αγνοήσεις, μπορείς να τον μισήσεις, ή μπορείς να τον λατρεύσεις. Απλά να πεις «καλός είναι» δεν γίνεται. Ο Χριστός είναι ο δημιουργός του κόσμου, είναι ο λυτρωτής, είναι ο κριτής μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό ούτε με ελαφρότητα, ούτε με προχειρότητα.

Το μόνο που του πρέπει είναι η πρώτη θέση πάνω από καθετί. Όχι απλά να βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητές μας, αλλά να είναι μόνος Αυτός στο θρόνο της καρδιάς μας.
Για μας που λέμε πως τον ακολουθούμε, αλλά κι όσοι δεν έχουν κάνει το βήμα της μετάνοιας ακόμη, όλοι χρειαζόμαστε μετάνοια.
Πολύ συχνά ένα σωρό άλλα πράγματα βάζουν το Χριστό στο περιθώριο. Τα παιδιά μας μπορεί να το κάνουν αυτό. Αυτός που αγαπάμε. Μπορεί η δουλειά μας, μπορεί οι σπουδές μας. Ακόμη και η διακονία στο έργο του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό από μόνο του, αλλά μπορούν να γίνουν όλα αυτά ο σκοπός της ζωής μας. Αν είναι έτσι, τότε δίνουμε στο Χριστό «απλή αποδοχή». Και χρειαζόμαστε μετάνοια.
Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος "κάθε αρχής και εξουσίας", Κολοσσαείς 2:14.
Ο Χριστός μας καλεί να έρθουμε κοντά Του, και να είναι Αυτός στη ζωή μας «Κύριος». Έλα εκεί που είσαι, εκεί που κάθεσαι με μετάνοια σε Αυτόν κι αναγνώρισέ Τον στη ζωή σου. Πες του «Μετανιώνω γιατί παίζω μαζί Σου. Δεν θέλω να σε χρησιμοποιώ άλλο. Θέλω να σε υπακούω, να σε ακολουθώ. Πάρε Εσύ τη ζωή μου». Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm