Η ασύγκριτη ομορφιά του Περπατήματος εν Χριστώ.

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου∙ όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής». Ιωάννης 8:12.

Αυτή η περικοπή, μέσα σε λίγα μόνο λόγια, περιέχει αλήθειες προορισμένες να αγγίξουν το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης. Αρχικά, αξίζει να παρατηρήσουμε τη συνταρακτική δήλωση του Χριστού. Κανείς πιο πριν ή πιο μετά από Αυτόν, δεν τόλμησε να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι το Φως του κόσμου. Όμως, ο Ιησούς μας δε σταματά σε αυτή τη δήλωση. Προχωρά πιο βαθιά και συσχετίζει αυτή τη δήλωσή Του με τον τρόπο που επηρεάζει τη δική μας ζωή. Έτσι, μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος που επιλέγει να ακολουθήσει Αυτόν, θα τιμηθεί με την ανέκφραστη ευλογία να μην περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά να έχει το φως της ζωής. Για μια ακόμη φορά, διαπιστώνουμε ότι η απόφαση να περπατήσουμε εν Χριστώ, δεν είναι μια ακόμη απόφαση ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Είναι η απόφαση. Μόνο ο άνθρωπος που επιλέγει να περπατά εν Χριστώ, όποιες και αν είναι οι ‘καιρικές συνθήκες’ της ζωής του, μπορεί πραγματικά να βιώνει, όχι μόνο ότι ο Θεός επικροτεί αυτή την επιλογή, αλλά πολύ περισσότερο ότι είναι αποφασισμένος να δίνει τα ΠΑΝΤΑ, προκειμένου το πιστό παιδί Του να συνεχίζει το περπάτημα μαζί Του, χωρίς να αποκάμει και να απελπίζεται. Ας σκεφτούμε περιπτώσεις στη Βίβλο, στις οποίες το περπάτημα με τον Χριστό ήταν ταυτόσημο της σθεναρής πίστης, της πίστης, που πιστεύει στα θαύματα και προσδοκά το αόρατο. Όταν ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τον Πέτρο να περπατήσει μαζί Του στο νερό ( βλέπε Ματθαίος 14:22-33), ο Πέτρος ανταποκρίθηκε, όσο η καρδιά του φλεγόταν από πίστη, μα καταποντίστηκε, όταν απέσυρε τα μάτια του από την Υπερφυσική Του Χάρη. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν ήθελε ο Πέτρος να προσλάβει μόνο αυτό το μήνυμα από τη βίωση της εν λόγω υπερφυσικής εμπειρίας μαζί Του. Ήθελε πρωτίστως ο μαθητής Του να κατανοήσει, ότι ακόμα πιο σημαντικό από το περπάτημα στη θάλασσα, από τη βίωση των υπερφυσικών εμπειριών, είναι το περπάτημα στην ξηρά, όταν όλα φαίνονται μονότονα, τετριμμένα και κουραστικά. Είναι, ίσως, εύκολο να περπατάμε με τον Θεό τις ώρες που νιώθουμε πνευματική δύναμη ή όταν μία απάντηση του Θεού στην προσευχή μας κατά την προσδοκία μας, περισσότερο από ποτέ μας κάνει να αισθανόμαστε την εύνοια του Θεού. Όμως, στην πνευματική ζωή τα πράγματα δεν κινούνται πάντα σε μία αδιατάρακτη ευθεία. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που ο Θεός θα φαίνεται ακατανόητος, ακόμα και άσπλαχνος, ή και ανεξήγητα σιωπηλός στις ανάγκες μας. Το να επιλέξουμε σε αυτές τις στιγμές να περπατάμε με τον Θεό, διακηρύσσοντας με την επιλογή μας ότι όλα όσα μας ψιθυρίζει ο εχθρός για τον Πατέρα μας είναι ένα ολέθριο ψέμα, είναι – επιτρέψτε μου να πω – το πιο πολύτιμο μάθημα στην πνευματική μας ζωή. Αυτή ακριβώς η επιλογή, που κάνει το περπάτημα με τον Θεό να μην ατονεί, είναι μία απτή απόδειξη μίας αυθεντικής και βαθιάς Σχέσης με τον Ιησού Χριστό, που δεν έχει στόχο μόνο τη δική μας ηθική και πνευματική αύξηση, αλλά μας κάνει φορείς αγάπης, στήριξης και κατανόησης στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η αλήθεια είναι ότι τα πνευματικά ύψη είναι ασύγκριτα σε ομορφιά, και πραγματικά θα θέλαμε να βιώνουμε συνεχώς μέρες, ώρες, και λεπτά, όπου πνευματικά αισθανόμαστε καλύτερα και από τα… καλύτερά μας. Μία εκπληκτική πνευματική ευεξία, και μία άνευ προηγουμένου καρποφορία ευφραίνουν όλη μας τη ζωή. Οι τρεις μαθητές, όταν βίωσαν την υπερφυσική εμπειρία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, πρότειναν στον Ιησού να φτιάξουν σκηνές, για να μείνουν εκεί και να μην απολέσουν ποτέ αυτό το λαμπρό βίωμα. Ας έρθουμε για λίγο στη θέση τους. Πώς να γυρίσεις στα τετριμμένα, στα πεζά, στα τόσο στερημένα από πνοή Ουρανού, όταν σου έχει δοθεί το προνόμιο να γευθείς έστω και λίγη από τη Δόξα του Θεού; Με τι καρδιά να αφήσεις τα εδέσματα στο βασιλικό τραπέζι, και να κατευθυνθείς στα ταμεία της νηστείας και της προσευχής; Ποια ήταν η απάντηση του Ιησού στους μαθητές του; Μάρκος 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, όχι μόνο δεν έμειναν τελικά για πάντα στο Όρος, όπως τόσο ήθελαν, αλλά κατέβηκαν και πάλι στα καθημερινά, και μάλιστα με την εντολή να μη μιλήσουν σε κανέναν για την εμπειρία τους. Τι ήθελε ουσιαστικά να πει ο Ιησούς στους μαθητές Του, το οποίο έχει τόση αξία και στη δική μας πορεία ζωής; ‘Δεν είναι ώρα ούτε για εσάς ούτε για Εμένα να μείνουμε στο όρος το υπέρλαμπρο. Είναι ώρα να κατέβουμε στην κοιλάδα του αγώνα, εκεί όπου θα αντιμετωπίσουμε πολλές πνευματικές μάχες, και θα κληθούμε να περπατήσουμε και να παλέψουμε εν Θεώ κόντρα σε ότι απειλήσει τη ζωή της πίστης μας. Θα κρατήσετε για πάντα μέσα σας το υπερφυσικό σας βίωμα, και θα περπατήσετε μέσα στην πεζή καθημερινότητα ως παιδιά του Φωτός’. Η μονότονη, αλλά και η σκληρή καθημερινότητα, μέσα στην οποία χίλια δυο πράγματα, μέριμνες, αργοί λόγοι, γλώσσα δυσπιστίας και καχυποψίας, δυνάμεις, που απειλούν το βίωμα της πίστης, μικροπαρεξηγήσεις, που μπορεί να φέρουν ψυχρότητα ή διακοπή σχέσεων, είναι ο καθημερινός προσωπικός μας στίβος, μέσα στον οποίο καλούμαστε, όχι απλώς να τρέξουμε, αλλά να περπατήσουμε με τον Ιησού Χριστό, χωρίς ούτε μία στιγμή να πάψουμε να Τον εμπιστευόμαστε και να Τον τιμάμε με τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις μας.

Το περπάτημα εν Θεώ είναι η δοκιμή όλων των ηθικών και πνευματικών ιδιοτήτων μας, η απόφαση που σμιλεύει χαρακτήρα, και δεν μπορεί ποτέ μα ποτέ να μας οδηγήσει σε ντροπή και μετάνοια. Όπως ακριβώς το να περπατάμε αποστάσεις και να μην κουραζόμαστε τόσο εύκολα, είναι ένδειξη καλής φυσικής κατάστασης, έτσι και το να περπατάμε με τον Θεό και να μη θέλουμε να Τον αποχωριστούμε, ανεξαρτήτως των καταστάσεων που βιώνουμε, είναι το ανώτατο σημείο πνευματικής δύναμης που χορηγείται δια Πνεύματος Αγίου. Πάντα με συγκλονίζει η τόσο δυνατή και αφοπλιστική στην απλότητά της δήλωση του Ιωάννη του Βαπτιστή για τον Ιησού Χριστό: «Δέστε, ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» Ιωάννης 1:29. Τη δεδομένη στιγμή που ο Ιωάννης προέβη σε αυτή την αποκαλυπτική δήλωση, δεν άκουγε κάποιο κήρυγμα του Χριστού που άγγιζε βαθιά την ψυχή του. Τον είδε απλώς «που περπατούσε», όπως δηλώνεται στο εδάφιο 36, αφού ο Ιωάννης για μια ακόμη φορά διακηρύσσει την ταυτότητα του Χριστού. Ασφαλώς αυτό δε μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι ο Χριστός περπατούσε με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, αλλά η έμφαση στο περπάτημά Του, είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης που ουσιαστικά παραπέμπει στο Μοναδικό Φρόνημά Του, και στον Αψεγάδιαστο Χαρακτήρα Του. Πράγματι, ακριβώς επειδή το περπάτημα δεν απαιτεί την καταβολή κάποιας ιδιαίτερης μυϊκής δύναμης, αλλά είναι, αναμφίβολα, εικόνα της σωματικής μας αντοχής, στην πνευματική γλώσσα το ρήμα αυτό χρησιμοποιείται, για να εκφράσει το χαρακτήρα μας, μέσα στον οποίο εντάσσονται σκέψεις, κίνητρα, διαθέσεις, λόγια, πράξεις. Σίγουρα, ο Χαρακτήρας του Χριστού δεν αποδεικνύεται, όταν οι κοινωνικές συμβατικότητες απαιτούν να είμαστε κόσμιοι και ενάρετοι. Σίγουρα, δεν αποδεικνύεται, όταν γνωρίζουμε ότι η εκδήλωση εντιμότητας είναι το απαραίτητο μονοπάτι, για να μας θαυμάσουν, να μας αποδεχθούν ή για να κερδίσουμε κάτι. Σίγουρα, όμως, αποδεικνύεται τις ώρες της κρίσης και της ταραχής, αλλά και της μονοτονίας και της ρουτίνας. Τις ώρες της μοναξιάς, όταν η σιωπή βαραίνει οδυνηρά μέσα στην ψυχή μας, και τις ώρες που ο εχθρός της ψυχής, με τόσο έντεχνους και επίμονους τρόπους, προσπαθεί να αποδομήσει την πίστη μας. Τις ώρες που μας παρακολουθεί μόνο ο Θεός, τις ώρες που είμαστε μόνοι στο ταμείο μας μαζί Του, και Εκείνος ακούει τις προσευχές μας για τους άλλους και τον εαυτό μας. Αποδεικνύεται κάθε ώρα και στιγμή που Εκείνος διαβάζει και αποκωδικοποιεί σκέψεις, συναισθήματα, γλώσσα, και έργα. Ο χαρακτήρας που έχει μέσα του το αποτύπωμα της Παρουσίας του Θεού, και φέρει σφραγίδα το Φρόνημα του Λατρεμένου Σωτήρα, μαθητεύει κάθε μέρα στο να ευωδιάζει το άρωμα της ουράνιας ατμόσφαιρας, είτε υπάρχει ήλιος, συννεφιά, βροχή και χιόνι. Μια τέτοια παρουσία έχει μία ακατανίκητη ομορφιά και χάρη, μπροστά στις οποίες οι πιστοί άνθρωποι δοξάζουν τον Θεό, και οι δύσπιστοι προβληματίζονται. Ο χαρακτήρας που λαχταρά να περπατά με τον Θεό, αφήνεται με εμπιστοσύνη στα Χέρια Του, και τότε μία αβίαστη φυσικότητα και άγια αρμονία ρέουν από όλες του τις κινήσεις. Δεν υπάρχει το άγχος να κάνει εξαίρετα πράγματα για τον Θεό, γιατί πιστεύει ότι ακόμα πιο εξαίρετο από το να κάνει πράγματα για τον Θεό, είναι να ζει με τον Χριστό το κάθε δευτερόλεπτο, εφαρμόζοντας τη Συμβουλή Του «Περπάτα μπροστά μου» Γένεσις 17:1. Ο χαρακτήρας, που πέρα και πάνω απ’ όλα ποθεί και επιλέγει ο Ιησούς Χριστός να φλέγει την καρδιά του, μαθαίνει από Εκείνον ένα μάθημα ασύγκριτης πνευματικής αξίας, μαθαίνει να είναι εξαίρετος στα συνηθισμένα πράγματα, και άγιος στην κοινή ζωή, ακόμα και αν τόσα πράγματα βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Ποιες είναι οι εκκρεμότητες στη δική σου ζωή αυτή την εποχή; Ποιες οι καταστάσεις που σε στεναχωρούν και οι σκέψεις που σε στοιχειώνουν; Ίσως σκέπτεσαι: ‘Ναι είναι όμορφο να περπατάς με τον Θεό. Ποιος δε θα το ήθελε; Όμως, αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και προσευχές σε αναμονή. Κι’ εγώ θα αποφασίσω να περπατήσω με τον Θεό, όταν τα πράγματα διορθωθούν στο γάμο μου, όταν βελτιωθούν τα οικονομικά μου, όταν, επιτέλους, βρω σύντροφο, όταν ζήσω πνευματικές επιτυχίες και καταξιωθώ στον κύκλο μου… Ω ναι, τότε, θα είναι τόσο εύκολο να περπατήσω με τον Θεό και θα το κάνω ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου, επειδή απάντησε τις προσευχές μου κατά το θέλημά μου… Ίσως, ο παραπάνω τρόπος σκέψης φαίνεται αφελής ή και ανώριμος πνευματικά. Όμως, ακόμα και αν κάτι το απορρίπτουμε θεωρητικά, δε σημαίνει ότι η ζωή μας δεν το εφαρμόζει πρακτικά. Έτσι, ίσως, πολλές συμπεριφορές μας χτίζουν πάνω στις απαιτήσεις που έχουμε εμείς από τον Θεό, και όχι πάνω στην ανιδιοτελή επιθυμία μας να Του ανήκουμε και να βαδίζουμε στην Οδό Του. Αν περιμένουμε να περπατήσουμε με τον Θεό, όταν απαντηθούν οι προσευχές μας, τότε… μάλλον, ποτέ δε θα περπατήσουμε μαζί Του. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Κύριός μας δεν είναι πρόθυμος να μας υπερπληρώσει με τις ευλογίες Του, αλλά σημαίνει περισσότερο ότι χρειάζεται να επανεξετάσουμε την πνευματική μας στάση απέναντί Του. Η επιθυμία του Θεού να περπατήσουμε μαζί Του στο τώρα της ζωής μας, και όχι στο υποτιθέμενο εκεί, μας αποκαλύπτει τη Θέλησή Του να μη μείνουμε ικανοποιημένοι κολυμπώντας σε μια λίμνη ευλογιών μικρής χωρητικότητας, αλλά να Τον αφήσουμε (συγκλονιστικός ο σεβασμός Του στην ανθρώπινη ελευθερία μας) να μας μάθει να κολυμπούμε και να αναπαυόμαστε στον ωκεανό της απύθμενης Αγάπης και Ευλογίας Του. Και αυτός ο ωκεανός απολαμβάνεται ήδη από το δευτερόλεπτο που διανύεις και διανύω τώρα…

Ίσως αυτή την περίοδο ζεις σε καταστάσεις που κάνουν το περπάτημά σου με τον Θεό να φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. Ίσως, όλα τα παραπάνω διαβάζονται ως θεολογικές φλυαρίες, γιατί θεωρείς ότι σου είναι απλώς αδύνατο να περπατήσεις 24 ώρες το 24ωρο με τον Θεό. Το περπάτημα με τον Θεό είναι επιλογή ζωής, είναι στάση ζωής δια βίου, κατά την οποία δεν αποφασίζουμε τις μισές ώρες να περπατάμε με τον Θεό, και τις άλλες μισές να ανοίγουμε παραθυράκια στον εχθρό της ψυχής. Ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να περπατήσεις με τον Θεό, το σημαντικό είναι να Του καταθέσεις με ειλικρίνεια την αδυναμία σου, το σημαντικό είναι να ομολογήσεις αν θέλεις πραγματικά να περπατήσεις μαζί Του, και το ακόμα πιο σημαντικό είναι να πιστέψεις ολόψυχα ότι Εκείνος και θέλει τη φιλία σου, και μπορεί να νικήσει κάθε αδυναμία σου, και να κάνει ατσαλένιο το φρόνημά σου. Από εκεί και πέρα, αρχίζει ένα συναρπαστικό ταξίδι μαζί Του, με απαράμιλλες εμπειρίες, συγκινήσεις, εντάσεις και χαρές, μέσα στο οποίο ο κάθε σταθμός έχει το όνομα της πιο πολύτιμης μαθητείας της ζωής σου...

Αληθινή Θρησκεία.

«Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλ’ εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη. Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο». Ιάκωβος 1: 26,27.

Η περικοπή αυτή έχει κάτι το μοναδικό. Είναι η μόνη στην οποία αναφέρεται η λέξη θρησκεία. Αναφέρεται η λέξη θρησκεία με τρόπο που εκπλήσσει με μια πρώτη ανάγνωση, καθώς πολλοί θα περίμεναν, ίσως, έναν αναλυτικό κατάλογο των θρησκευτικών πρακτικών και κανόνων που εφαρμόζουν οι ίδιοι και η εκκλησία στην οποία ανήκουν. Θα περίμεναν κάτι τέτοιο για να δικαιώσουν τις επιλογές τους, και να τονώσουν την περηφάνιά τους. Κι’ όμως, ο Λόγος του Θεού είναι για μια ακόμη φορά ανατρεπτικός σε όλες τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις και τις μυωπικές απόψεις μας. Δεν αναφέρονται συγκεκριμένες διατάξεις, αλλά με μια καθαρή και αφοπλιστική γλώσσα περιγράφεται η εμπειρία του να είναι κάποιος Χριστιανός, και να ζει με πάθος και πίστη για χάρη του Θεού που λατρεύει και τιμά. Λόγια που έχουν τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, έμπρακτη αγάπη στους αδύναμους του κόσμου, ακεραιότητα ψυχής και καθαρότητα διάνοιας. Αυτή είναι η πιο πολύτιμη θρησκευτική εμπειρία. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή η εμπειρία δεν είναι ανάλυση μιας υποτιθέμενης πνευματικότητας, που άλλοι την κατακτούν και άλλοι όχι. Το κείμενο ξεκάθαρα εννοεί πώς πέρα και πάνω από περιγραφή, η θρησκεία που ταυτίζεται με τη Διδασκαλία του Χριστού απαιτεί ένθερμη βίωση. Δεν είναι μια οποιαδήποτε εμπειρία, που μπορεί να εκφυλιστεί στο στόμα των οποιωνδήποτε «ειδικών», γιατί τότε προφανώς θα χάσει τη δυναμική της. Είναι μία εμπειρία που αποδεικνύεται μοναδική και ασύγκριτη μόνο στο μέτρο που πραγματώνεται στην καθημερινή ζωή του κάθε πιστού, στα μικρά και στα μεγάλα πράγματα, στις λύπες και στις χαρές, στα βουνά των δυσκολιών και στις κοιλάδες των ευλογιών. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι διαφωνούν και μάχονται, ακόμα έχουν φτάσει στο σημείο να σκοτώσουν, επειδή πίστευαν ότι η θρησκεία τους είναι η καλύτερη, και ότι πρέπει να επιβληθεί έστω και δια της βίας στον αλλόθρησκο. Οι Σταυροφορίες αποτέλεσαν μία τρανή αλλά τραγική ιστορική επαλήθευση ότι όπου επικράτησαν ο φανατισμός ή οποιαδήποτε ιδιοτελή κίνητρα, οι άνθρωποι γεύτηκαν μόνο απερίγραπτο πόνο και οικτρή διάψευση. Η αξία μιας θρησκείας δεν έγκειται στο πόσο πιστά εφαρμόζει τους κανόνες, γιατί και οι Φαρισαίοι αυτό το έκαναν, αλλά στο βάθος της ψυχής τους ήταν πνευματικά νεκροί. Η αξία μιας θρησκείας έγκειται στο πόσο αλλάζει την καρδιά του ανθρώπου για τη Δόξα του Θεού, πόσο πιο κοντά τον φέρνει στην εκπλήρωση του ουράνιου Σκοπού για τον οποίο πλάστηκε και λυτρώθηκε, και πόσο πιο ουσιαστικά καλλιεργεί μια ακλόνητη σε βάθος και πάθος Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Όλα τα άλλα, η τήρηση των Εντολών του Θεού, και η εκδήλωση αγάπης προς τον πλησίον, απορρέουν αυθόρμητα και φυσικά από την καρδιά που έχει μάθει να θέλει και να αγωνίζεται για αυτά που δοξάζουν τον Θεό. Δεν υπάρχει καταναγκασμός και πίεση στην καρδιά που λαχταρά να ζει για τον Θεό. Κάθε πράξη υπακοής στον Θεό και αγάπης στον πλησίον, εκδηλώνεται με τόσο φυσικό και ελεύθερο τρόπο, όπως η ήσυχη αναπνοή ενός υγιούς οργανισμού. Όσο βαθύτερα συνειδητοποιήσεις ότι το μόνο είδος θρησκείας που έχει αξία ενώπιον του Θεού είναι αυτό που εκδηλώνεται από μια καρδιά που χτυπά στον παλμό της Καρδιάς του Θεού, τόσο πιο πλέρια, πιο αληθινά και πιο λυτρωτικά θα ζήσεις τη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Οι κανόνες και οι διατάξεις που φυλάσσονται από μια καρδιά νεκρή ως προς την αγάπη στον Χριστό, από μια καρδιά που ενδιαφέρεται μόνο για τον τύπο και το χειροκρότημα των άλλων ανθρώπων, δεν μπορούν να φέρουν την αληθινή αίσθηση της Παρουσίας του Θεού στη ζωή. Παράγουν μόνο εσωτερικό καταναγκασμό, καταπίεση και ψυχική υποδούλωση. Αν πιστεύεις σε ιδανικά που δε σε βοηθούν να γίνεις με τη Χάρη του Θεού καλύτερος άνθρωπος, που δε σε υψώνουν πέρα και πάνω από τους εγωισμούς και τα σκοτεινά κίνητρα, σίγουρα είσαι εγκλωβισμένος/η σε θεωρίες που δηλητηριάζουν την ψυχή σου, και δεν μπορούν να σου εγγυηθούν καμία πνευματική πρόοδο. Αν πραγματικά επιθυμείς να δεις τη Χριστιανική Διδασκαλία να μεταμορφώνει τα πάντα μέσα σου και γύρω σου για τη Δόξα του Θεού, φρόντισε να την πραγματώνεις σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου. Ζήτησε από τον Χριστό με πάθος, όχι απλώς να πιστεύεις αλήθειες για Αυτόν, αλλά να ζεις αυτές τις αλήθειες με αδιαπραγμάτευτο ζήλο. Η οικογένειά σου, ο χώρος της εργασίας σου, η γειτονιά σου, οι φιλικές σου σχέσεις είναι ο «χώρος» του εδώ και τώρα, μέσα στον οποίο σου προσφέρονται καθημερινά πολύτιμες ευκαιρίες, για να εκδηλώσεις έμπρακτα τις Αρχές της Βασιλείας του Θεού. Όσα κηρύττονται από τον άμβωνα και ακούγονται με μια απλή συγκατάβαση του κεφαλιού, αλλά δε γίνονται εφαρμογή στην κρίσιμη στιγμή, είναι άσκοπες φιλοσοφίες. Όταν με τη συμπεριφορά σου μέσα στο σπίτι, σε μια δημόσια υπηρεσία, σε μια τράπεζα, στη δοκιμασία του συγγενή ή του φίλου σου, δεν αρπάζεις την ευκαιρία να εκδηλώσεις έμπρακτα ποιο είναι το Πνεύμα με το οποίο σκέπτεται και συμπεριφέρεται ο αληθινός πιστός του Θεού, να είσαι σίγουρος/η ότι η θρησκεία σου δεν είναι παρά ένα χρυσό περιτύλιγμα, εντυπωσιακό από έξω, αλλά θλιβερά άδειο από μέσα. Η τρομακτική ηθική κρίση που γνωρίζει ο κόσμος μας δεν είναι αποτέλεσμα της έλλειψης θεωριών και θρησκειών. Οι άνθρωποι έχουν χορτάσει, στην πραγματικότητα έχουν βαρεθεί, από τα λόγια που λέγονται για να λέγονται, από τις περισπούδαστες αναλύσεις στα εδάφια της Βίβλου που αφήνουν το μυαλό μεστό σε γνώση, αλλά άδειο σε αγάπη. Εκείνο που έχει ανάγκη ο κόσμος μας είναι ανθρώπους που είναι ασυμβίβαστα αφοσιωμένοι στις μόνες Αλήθειες που μπορούν να χτίσουν ζωή με νόημα και ποιότητα και στο τώρα μας και στο μετά που δια πίστεως προσδοκούμε. Ζήτησε από τον Ιησού Χριστό να σου δώσει τα Σπλάχνα της Δικής Του Αγάπης και Συμπόνιας για τον κόσμο γύρω σου. Να σου δώσει Σπλάχνα Οικτιρμών και ευαίσθητες κεραίες από το Άγιο Πνεύμα, για να συλλαμβάνεις στη στιγμή το πρόβλημα του συνανθρώπου σου, και να προσφέρεις με όποιο τρόπο μπορείς. Δεν έχει σημασία πόσα θα προσφέρεις, όσο τι καρδιά θα βάλεις, σε κάθε σου λόγο ή πράξη στήριξης στην ανάγκη του διπλανού σου. Ζύμωσε αγάπη στο ψωμί που φτιάχνεις και πρόσφερέ το με απλότητα και αγνότητα καρδιάς. Τύλιξε θάρρος και τρυφερότητα στο πακέτο που ετοιμάζεις για τη χήρα γυναίκα με το κουρασμένο πρόσωπο και τα μάτια που στάζουν προσμονή. Γέμισε την καρδιά σου αγάπη, και άνοιξε το σπίτι σου για να μοιραστείς το φαγητό σου με τα φτωχά ορφανά του διπλανού διαμερίσματος. Μην ανταποδίδεις με καρδιά εκδίκησης στον άνθρωπο που σε πίκρανε και σε αδίκησε τόσο κατάφωρα. Ζήτησε από το Άγιο Πνεύμα να αγγίξει τη γλώσσα σου, ώστε κάθε λόγος σου να φέρνει ευφροσύνη στην Άγια Ψυχή του Θεού. Πάση θυσία διατήρησε τον εαυτό σου αμόλυντο από τον κόσμο, και γράψε στην καρδιά σου με ανεξίτηλο μελάνι τον Αναλλοίωτο Νόμο του Θεού. Κατά την προτροπή του Αποστόλου Ιακώβου, αποφάσισε να κάνεις σταθερό σημείο αναφοράς σου και απαρασάλευτη στάση της ζωής σου «τον τέλειο νόμο της ελευθερίας». Ιάκωβος 1: 25. Επέμενε στην εκτέλεση της πράξης που δοξάζει τον Θεό, και όχι στην τήρηση οποιασδήποτε θρησκευτικής πρακτικής, που δε φτάνει στο μεδούλι της ύπαρξής σου, για να σε κάνει να ακτινοβολείς για τη Δόξα του Θεού. Τότε θα ονομαστείς μακάριος/α και θα έχεις πραγματώσει με τη ζωή σου την πεμπτουσία της Θρησκείας που έχει μία και μόνη κατάληξη, την αιώνια ζωή κοντά σε Αυτόν που πίστεψες και υπηρέτησες με όλη τη θέληση της καρδιάς σου. Ας έχει Δόξα η Μεγαλοσύνη του Θεού μας. Αμήν...

Tο Μεγαλείο του Γολγοθά.

"ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες· ‘με την πληγή του οποίου γιατρευτήκατε". Πέτρου Α' 2:24.

Έχουν γραφτεί τόσα κείμενα, τόσα βιβλία, τόσα άρθρα, έχουν πραγματοποιηθεί τόσες θεολογικές αναλύσεις και έρευνες με θέμα τη Θυσία του Θεανθρώπου και όμως, όσο και αν εμβαθύνουμε, όσο και αν εντρυφήσουμε, πάντα νιώθουμε τόσο φτωχό το αποτέλεσμά μας, σε σχέση με την Ύψιστη Δωρεά που μας χαρίστηκε με τόσο Έλεος, Χάρη και Αγάπη. Ναι, είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όσο βαθιές αναλύσεις και αν κάνουμε, όσο περίτεχνα λόγια και αν βρούμε, ποτέ, μα ποτέ δε θα μπορέσουμε στο ελάχιστο να αγγίξουμε το Μεγαλείο που ξεχειλίζει από τον Σταυρό του Γολγοθά. Όμως, καμία προσπάθειά μας δεν είναι χαμένη. Κάθε χριστιανός θα έχει νιώσει πως, όταν επιτρέπει το Έργο του Σταυρού να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων όσων σκέπτεται, πράττει, λέει και επιθυμεί, τότε όλη η πνευματική του ζωή μεταμορφώνεται για τη Δόξα του Θεού. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το ασύλληπτο της Αγάπης του Θεού, δεν μπορούμε να το χωρέσουμε στα βιβλία και στα κείμενά μας, όμως έχουμε την επιλογή να δεχτούμε ολόψυχα την αλήθειά του και τη δύναμή του να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή μας σε αυτή τη γη. Δεν υπάρχει πιο ώριμη και σοφή επιλογή για έναν άνθρωπο, από το να αποφασίζει καθημερινά να τροφοδοτεί το νου και την καρδιά του με σκέψεις και συναισθήματα ευγνωμοσύνης για το ατελεύτητο της Αγάπης του Θεού. Συνειδητά ή και ασυνείδητα, αυτή η επιλογή γίνεται η βάση για να αποκτήσουμε το Φρόνημα του Χριστού, και για να εκδηλώνουμε τις αρετές Εκείνου σε όποια περίσταση κι’ αν βρεθούμε. Οι γραμμές που ακολουθούν δε φιλοδοξούν να προσφέρουν κάποια περίτεχνη ανάλυση ή κάποια επιπλέον γνώση σε ένα θέμα, που ούτως ή άλλως, ότι και να πούμε, θα είναι πάντα τόσο μα τόσο λίγο…Στόχος είναι μόνο να στρέψουμε τα μάτια μας στη Φιγούρα του Σταυρού, και με βαθιά περισυλλογή να ομολογήσουμε ότι αυτή η Άμωμη και τόσο Στοργική Ύπαρξη βρέθηκε σε αυτή την τραγική θέση, μόνο και μόνο γιατί σε αγάπησε και με αγάπησε τόσο μα τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα πολύ… Αυτή η πραγματικότητα, που τόσο εύκολα σκεπάζεται από τους αγχωτικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, αξίζει να προσλάβει στη ζωή σου και στη ζωή μου τη θέση που της αρμόζει: πρώτη και αναντικατάστατη. Κινητήριος δύναμη όλης της ζωής μας. Ακόμα και αν δε γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία, που έλαβαν χώρα τα γεγονότα αυτά, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πως Θέλημα του Θεού δεν είναι να γεμίζει η καρδιά μας κατάνυξη για το Έργο της Απολύτρωσης μόνο ευκαιριακά και προσωρινά, δηλαδή μόνο όταν όλος ο κόσμος στρέφει το ενδιαφέρον του στα γεγονότα αυτά και ακολουθεί με ευλάβεια τα πατροπαράδοτα έθιμα. Μια εβδομάδα κατάνυξης, νηστείας και ευσέβειας δεν αρκεί, για να σφυρηλατηθεί δεσμός Αγάπης με τον Ένα Θεό, που μας αγάπησε με τόσο πάθος και τόση αυταπάρνηση. Η ουσία είναι η κάθε μέρα και το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας, να πλημμυρίζουν από την αλήθεια και το μεγαλείο του Έργου της Σωτηρίας, που άλλαξε μια για πάντα τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Καθώς συλλογιζόμαστε όλα όσα συνέβησαν αυτή την τελευταία εβδομάδα της Ζωής του Κυρίου μας, πραγματικά συνειδητοποιούμε πως είναι τόσο δύσκολο το ανθρώπινο μυαλό να χωρέσει το γιατί. Γιατί ο Άμωμος και Τέλειος Θεός, μας αγάπησε τόσο πολύ; Γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα να μην πληρώσει το τίμημα της αποστασίας μας τόσο ακριβά, επέλεξε να μην το κάνει; Γιατί, ενώ μπορούσε να καταστρέψει το άρρωστο και ανυπάκουο δείγμα, όταν τελικά οι Πρωτόπλαστοι επέλεξαν να αμαρτήσουν, και να δημιουργήσει κάτι νέο, δεν το έκανε; Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, επέλεξε να προικίσει τον άνθρωπο με το δώρο της ηθικής ελευθερίας, ενώ γνώριζε πως υπήρχε η πιθανότητα αυτό το δώρο να Του φέρει τόσο μεγάλο πόνο; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να γυρίσουμε στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στη Γένεση, δηλαδή στο βιβλίο που μας αποκαλύπτει το πώς και το γιατί ο Θεϊκός Νους συνέλαβε το Σχέδιο της Σωτηρίας μας. Η Δικαιοσύνη και η Αγάπη αποτελούν βασικά στοιχεία του Χαρακτήρα του Θεού. Για το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό, είναι δύσκολο αυτές οι ιδιότητες να προσεγγιστούν στην ολότητά τους. Μπορούμε μόνο να προβούμε σε ταπεινές ερμηνείες, υπό το πρίσμα πάντα της Αποκαλύψεως του Θείου Λόγου, προκειμένου να συλλάβουμε το πώς η Θεία Δικαιοσύνη και η Αγάπη σχετίζονται με το Πάθος του Ιησού Χριστού. Στον κήπο της Εδέμ, σε μία τρομερή, όσο και μοναδική για την ανθρώπινη ιστορία στιγμή, η Δικαιοσύνη και η Αγάπη του Θεού ‘συγκρούστηκαν’. Ο Θεός, κινούμενος από το άπειρο βάθος της Αγάπης Του, είχε πει στους Πρωτόπλαστους: "Από κάθε δέντρου του παραδείσου θα τρως ελεύθερα" Γένεσις 2:16. Η συμπλήρωση του επόμενου εδαφίου, "από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δε θα φας από αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας από αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε". Γένεσις 2:17, εντάσσεται στο πλαίσιο της Άγιας Προστασίας του Θεού για τα δημιουργήματά Του, αλλά και στο πλαίσιο της Παιδείας Του, καθώς ο Θεός επιθυμεί οι Πρωτόπλαστοι, όχι απλώς να διδαχτούν την αξία της υπακοής, αλλά και το αληθινό νόημα της ελευθερίας. Πραγματικά ελεύθερος είναι, όχι αυτός που ασύδοτα και ανεξέλεγκτα πράττει κατά τις επιθυμίες του, αλλά αυτός που σε κάθε περίπτωση είναι πρόθυμος, κινούμενος από την ωριμότητα της αυτοβουλίας του, να αναγνωρίσει τις ευθύνες των πράξεών του. Έτσι, μέσα στην ανέφελη πραγματικότητα του Παραδείσου, ο Θεός ορίζει νόμους, όχι ως ο απόλυτος μονάρχης, αλλά ως η Μόνη Ύπαρξη, που ακριβώς επειδή έχει Φύση ταυτόσημη με την Αγαθότητα, μπορεί να διδάξει τα ύψιστα μαθήματα της υπευθυνότητας και της αυτοπειθαρχίας και, κατά συνέπεια, να σταθμίσει το μέτρο της υπακοής και της παράβασης. Από το τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης, μαθαίνουμε ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν έμειναν υπάκουοι σε αυτό που τους όρισε ο Θεός. Η Εύα υπέκυψε στην περιέργεια και τον πειρασμό να κερδίσει περισσότερα, ενώ ο Αδάμ, φοβούμενος ότι θα χάσει την αγαπημένη του σύντροφο, προτίμησε να ακολουθήσει αυτήν και όχι να τιμήσει τον Θεό, ακόμα και σε αυτήν την έσχατη, για τις αντοχές του, δοκιμασία. Καθώς μελετούμε ο προπατορικό αμάρτημα και καλούμαστε να κατανοήσουμε τις απαρχές του Σχεδίου της Σωτηρίας, προσεγγίζουμε επιφανειακά το θέμα, αν θεωρήσουμε ότι αυτό που γέμισε με θλίψη την Καρδιά του Θεού ήταν αυτή καθ’ εαυτή η βρώση του απαγορευμένου καρπού. Εκείνο που πραγματικά Τον πλήγωσε ήταν η προτίμηση των δημιουργημάτων Του να διαρρήξουν την τόσο στενή σχέση μαζί Του, με αφορμή κάτι το τόσο υλικό και ουσιαστικά μικρό. Αν, λοιπόν, αυτοί που καθημερινά ζούσαν το μεγαλείο της παραδείσιας ζωής και Τον έβλεπαν πρόσωπο προς Πρόσωπο, δεν μπορούσαν να υποστούν την πιο μικρή από όλες τις δοκιμασίες, δε θα μπορούσαν να υπομείνουν μία ακόμη μεγαλύτερη, που θα απαιτούσε μεγαλύτερες ευθύνες. Έτσι, αναπόφευκτα, μαζί με την πληγή στην Καρδιά του Θεού, γεννιέται και ένα τρομακτικό δίλημμα, τέτοιο που κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσει. Ωστόσο, ο Πάνσοφος Θεός είχε ήδη προβλέψει και γι’ αυτό το οδυνηρό δίλημμα, όσο και αν θα ήθελε ποτέ να μην είχε συμβεί. Η Απόφασή Του, όμως, να μας πλάσει με ηθική ελευθερία δεν άφηνε περιθώρια για να επιβληθεί το Δικό Του Θέλημα, αλλά για το δικαίωμα του ανθρώπου ελεύθερα να επιλέξει ή να απορρίψει αυτό το Θέλημα. Ο Δημιουργός, λοιπόν, είχε τη λύση στο πρόβλημα της παράβασης και της αμαρτίας, ήδη πριν από τη δημιουργία του κόσμου: "ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, με ασήμι ή με χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα· ο οποίος ήταν μεν προορισμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου, φανερώθηκε, όμως στους έσχατους καιρούς για σας, που πιστεύετε διαμέσου αυτού στον Θεό, ο οποίος τον ανέστησε από τους νεκρούς, και του έδωσε δόξα, ώστε η πίστη σας και η ελπίδα να είναι στον Θεό". Α' Πέτρου 1:18-21. Τη στιγμή της Πτώσης των Πρωτοπλάστων, εμείς βλέπουμε μόνο τη χρονική έκφραση του μέγιστου προβλήματος της αμαρτίας. Ο Παντογνώστης Θεός, αν και δεν είχε δημιουργήσει το πρόβλημα, ήταν Πρόθυμος να αναλάβει το τίμημα με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τον Ίδιο. Το πρόβλημα έλεγε: Σε περίπτωση που οι Πρωτόπλαστοι αμαρτήσουν, ο μισθός τους θα είναι ο θάνατος. Η δοκιμασία, για να εκφράσουν την ελεύθερη επιλογή τους απέναντι στο πρόβλημα της αμαρτίας, ήταν ένας απαγορευμένος καρπός εντός του Παραδείσου. Το γιατί έπρεπε να υπάρχει αυτό το δέντρο εντός του Παραδείσου, δεν είναι πράγματι εύκολο να αναλυθεί και δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας μελέτης. Μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την ταπεινή προσέγγιση ότι αυτό το δέντρο αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, το βαρόμετρο της Σχέσης των δημιουργημάτων με τον Δημιουργό. Επιλέγοντας τα δημιουργήματα την, σε κάθε περίπτωση, αφιέρωση και υπακοή τους στον Θεό τους, και επιτρέποντας αυτή η Σχέση να επεκτείνεται και να ριζώνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, διακήρυτταν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο ότι επιθυμούν Σχέση με τον Δημιουργό τους, όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό και από αγάπη.

Επιστρέφοντας στο θέμα του προβλήματος, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ενδεχόμενο της παράβασης των Πρωτοπλάστων, θα έφερνε τον Θεό ενώπιον μίας κρισιμότατης κατάστασης. Όταν το ενδεχόμενο έγινε πραγματικότητα, η άπειρη Αγάπη του Θεού δεν μπορούσε να επιτρέψει τον οριστικό χαμό των δημιουργημάτων, τα οποία έφεραν τη σφραγίδα και το αποτύπωμά Του. Από την άλλη, όμως, αν ο Ίδιος, υποκινούμενος από την απέραντη Αγάπη Του, διαφύλαττε τη ζωή των πρωτοπλάστων, και συνακόλουθα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, κλείνοντας τα μάτια στη φανερή παράβαση, αυτό θα σήμαινε ότι ακύρωνε την ιδιότητα της Δικαιοσύνης Του, και συναινούσε στο απεχθές θέμα της αμαρτίας. Ποια εντύπωση θα προξενούσε στους αναμάρτητους κόσμους, και γενικά σε όλες τις ουράνιες υπάρξεις ένας Θεός που αναιρεί τον Ίδιο τον Εαυτό Του; Η εντολή Του διακήρυττε κατηγορηματικά: “θα πεθάνεις οπωσδήποτε” Αυτή ήταν η έκφραση της Δικαιοσύνης του Θεού. Τα ίδια τα λόγια Του καταμαρτυρούσαν την ύπαρξη συμπαντικών και αιώνιων νόμων, που δεν επιδέχονται αλλοίωση ή τροποποίηση. Ωστόσο, η Αγάπη του Θεού, που είναι μία ιδιότητα αναπόσπαστα δεμένη με το Χαρακτήρα Του, όπως άλλωστε και η Δικαιοσύνη Του, ποθούσε την απολύτρωση του ανθρώπου. Επομένως, το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, όσο και τραγικό για το ανθρώπινο γένος. Ολόκληρος ο ουρανός βυθίστηκε στη θλίψη από την Πτώση του ανθρώπου. Ο κόσμος, που με τόση Σοφία και Αγάπη είχε πλάσει ο Θεός, έμοιαζε να χάνεται κάτω από την αδυσώπητη κατάρα της αμαρτίας, κατοικούμενος από υπάρξεις καταδικασμένες στη δυστυχία και το θάνατο. Η Φιλεύσπλαχνη Καρδιά του Θεού Πατέρα σχιζόταν από τον πόνο. Μέσα στην Άγια Ψυχή, η σύγκρουση της Αγάπης και της Δικαιοσύνης Του ήταν ανελέητη και τρομακτική, απείρως πιο βαθιά από οτιδήποτε τραγικό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους…. Κάποιος έπρεπε να πεθάνει, σύμφωνα με τη ρητή έκφραση της Δικαιοσύνης του Θεού. Ακόμα και αν ο Θεός επέλεγε να εκφράσει το ξεχείλισμα της Αγάπης Του για τον άνθρωπο, και να συγχωρέσει έτσι απλώς τον άνθρωπο, δεν έπαυε να υπάρχει ο παραβιασμένος Νόμος Του, που απαιτούσε τον θάνατο του αμαρτωλού. Ωστόσο,… , όπως τόσο εύγλωττα μας δηλώνει ο Πέτρος στο παραπάνω εδάφιο, η απάντηση είχε βρεθεί. Την είχε συλλάβει ο Θεϊκός Νους, προτού υπάρξει ακόμα αυτός ο κόσμος, συνθέτοντας ένα μεγαλειώδες Σχέδιο και δίνοντας για πρώτη και τελευταία φορά στην ανθρώπινη ιστορία το πραγματικό νόημα στη λέξη: Απολύτρωση. Σε ολόκληρο το Σύμπαν, δεν υπήρχε παρά μόνο Ένας, που είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Νόμου του Θεού, και παράλληλα να αποτελέσει την τέλεια έκφραση του Θείου Χαρακτήρα, αποστομώνοντας μια για πάντα τον εχθρό της ψυχής, που με κάθε τρόπο προσπαθούσε να χτίσει το βδελυρό ψέμα ότι η Φύση του Θεού είναι συνώνυμη με την αυταρχικότητα, τους ιδιοτελείς σκοπούς, και την αδικία. Επειδή ο Θεϊκός Νόμος είναι τόσο άγιος όσο και ο Ίδιος ο Θεός, μόνο Ένας, ισότιμος με τον Θεό, μπορούσε να κάνει εξιλασμό για την παράβασή του. Και Αυτός ο Ένας θα γινόταν, κατά τη συνταρακτική δήλωση του Ιωάννη του Βαπτιστή "ο Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου". Ιωάννην 1:29. O Άμωμος και Αναμάρτητος Ιησούς Χριστός θα γινόταν το Εξιλαστήριο Θύμα, για να σηκώσει πάνω Του την αμαρτία, όχι απλώς του Ιουδαϊκού Έθνους ή μίας συγκεκριμένης ιστορικής γενιάς, αλλά την αμαρτία όλου του κόσμου, από τον πρώτο άνθρωπο που έζησε ως τον τελευταίο άνθρωπο που θα ζήσει σε αυτή τη γη. Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Αμνός ο Σφαγμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου, θα κένωνε τον Εαυτό Του από όλη τη Δόξα που είχε στα Ουράνια, Φιλιππησίους 2:7,8 και θα ταυτιζόταν σε όλα με τον άνθρωπο, εκτός από την αμαρτία. Θα επιφορτιζόταν την ενοχή και το ασήκωτο – για οποιονδήποτε άλλο – βάρος της αμαρτίας όλου του ανθρώπινου γένους, φτάνοντας ως τα κατάβαθα της δυστυχίας και γινόμενος κατάρα ο Ίδιος, προκειμένου να γίνει ο Λυτρωτής του ανθρώπου. "Γι αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο∙ ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού". Φιλιππησίους 2:9-11. Το ‘όνομα πάνω από κάθε άλλο’, δεν είναι άλλο από το όνομα Σωτήρας, μία λέξη με βαρύνουσα σημασία και μοναδική αξία. Κανένα άλλο πλάσμα σε αυτό τον κόσμο, όσο χαρισματικό ή ταλαντούχο και αν ήταν ή είναι, κανένας ηγέτης ή αρχηγός θρησκείας, δε θα μπορούσε επάξια και δίκαια να επωμιστεί αυτό τον τίτλο. Μόνο η Υπερευλογημένη Ύπαρξη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που αγάπησε μέχρι Θανάτου Σταυρού, μπορεί να φέρει στους ατελεύτητους αιώνες το Όνομα αυτό, ακριβώς γιατί είναι η Μόνη Ύπαρξη, που πλήρωσε όσο καμία άλλη το κόστος της αμαρτίας...

Πιστεύεις ότι είσαι προϊόν μιας τυχαίας, μεγάλης έκρηξης;

«Όλα τα έκανε καλά, το καθένα στον καιρό του∙ και έβαλε τον κόσμο κάτω από τη διάνοιά τους, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να εξιχνιάσει από την αρχή μέχρι το τέλος το έργο που ο Θεός έκανε». Εκκλησ. 3:11.

Όπως μας αποκαλύπτει το εδάφιο από το βιβλίο του Εκκλησιαστή, ο Θεός τοποθέτησε απλόχερα οτιδήποτε δημιούργησε κάτω από την παρατήρηση και την έρευνα του ανθρώπου. Ωστόσο, ο ειλικρινής και ταπεινός μελετητής δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν μπορούν να εξιχνιαστούν στην ολότητά τους από το ανθρώπινο πνεύμα, με τον τρόπο που αυτό καταλαβαίνει τώρα, ζώντας σε έναν κόσμο αμαρτίας και φθοράς. Δεν είναι ότι ο Θεός τα αποκρύπτει με κάποια ιδιοτελή και χαιρέκακη διάθεση. Το αντίθετο ακριβώς, ο Θεός επιθυμεί να μελετάμε, αναγνωρίζοντας τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης γνώσης, γιατί τότε και περισσότερα μπορούμε να καταλάβουμε, και εγγύτερα προς την Αλήθεια να είναι όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Όλο και περισσότερο, στην εποχή των πολλαπλών απαιτήσεων, γίνεται αντιληπτό ότι για την ουσιαστική πνευματική μας πρόοδο, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που μελετούν με το Πνεύμα και το Φρόνημα του Χριστού, χωρίς ούτε την αλαζονεία της επιστημονικής γνώσης, ούτε τον παράλογο φανατισμό των υπέρμαχων ενός θρησκευτικού δόγματος.

Κάθε τίμιος ερευνητής μπορεί να παραδεχτεί ότι υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτηματικά, στα οποία δεν καταφέρνουν να απαντήσουν όλες οι εξωβιβλικές θεωρίες, συνδυαζόμενες ή εξεταζόμενες χωριστά. Στη θεωρία της μεγάλης έκρηξης, μένει πάντα αναπάντητο το ερώτημα ποιος την προκάλεσε αυτή την έκρηξη, και αν οι υποστηρικτές της απαντούν η τύχη, ρωτώ πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι, που τα θεωρούν όλα προϊόν της τύχης, να έχουν σε άλλα θέματα της ζωής τους ερωτήματα για το νόημα της ζωής. Δηλαδή, γιατί να σε απασχολεί ο πόνος ή η αρρώστια που βιώνεις εσύ ή κάποιος αγαπημένος σου, γιατί να εκνευρίζεσαι με την αδικία αυτού του κόσμου, αφού για σένα είναι όλα αποτέλεσμα μιας τυχαίας, μεγάλης έκρηξης; Για κάποιους, λοιπόν, η ζωή είναι γλυκιά και ευχάριστη, για κάποιους άλλους γεμάτη τραγικά αδιέξοδα. Κάποιοι πεθαίνουν νέοι από αρρώστια ή από δυστύχημα, και κάποιοι άλλοι ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, όχι απαραίτητα επειδή είναι οι καλύτεροι, αλλά πολλές φορές μακροημερεύουν και ας έχουν ζήσει μέσα στη διαφθορά και τη σκληρότητα προς τους άλλους. Έτσι απλά και χωρίς περαιτέρω φιλοσοφικές ερμηνείες, προχωρά η ζωή για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, σαν τη Μεγάλη Έκρηξη που έγινε ή μπορεί να ξαναγίνει.

Η αλαζονική επιστημοσύνη όσων υποστηρίζουν με τόση σιγουριά αυτή τη θεωρία, «απαντά» σε κάποια ερωτήματα, αλλά μας αφήνει ξεκρέμαστους σε τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να παρακάμψει ένας νοήμων άνθρωπος, ένας ερευνητής, ένας κριτικά σκεπτόμενος νους. Δεν μπορούμε να βάλουμε φίμωτρο στις ερωτήσεις που προκύπτουν για τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου, την ανάγκη του να αναζητήσει κάτι έξω από αυτόν και πέρα από αυτόν, ανάγκη που είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι υπήρχε σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, πρωτόγονο ή προηγμένο. Οι μηδενιστές φιλόσοφοι πιστεύουν απλώς πως ο άνθρωπος είναι ένα προηγμένο θηλαστικό που ήρθε από το μηδέν και πηγαίνει στο τίποτα. Γι’ αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι, αν συμβεί ένα τραγικό συμβάν στη ζωή τους, ζητούν εξηγήσεις από τον Θεό…. στον Οποίο, ούτως ή άλλως, δεν πιστεύουν. Πραγματικά, οι αντιφάσεις του ανθρώπινου μυαλού δεν παύουν ποτέ να εκπλήσσουν… Αν υποστηρίζεις τη Μεγάλη Έκρηξη, καλό είναι να γνωρίζεις ότι αυτή η θεωρία δεν επιτρέπει προβληματισμούς για κάτι βαθύτερο, καθώς όλα είναι τύχη και τίποτα περισσότερο.

Όσοι επιστήμονες υποστηρίζουν τη Μεγάλη Έκρηξη, θεωρούν ότι ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να υφίστανται μόνο από τη στιγμή που η έκρηξη δημιούργησε το σύμπαν. Ωστόσο, μένει ένα επιτακτικό ερώτημα προς απάντηση: τι υπήρχε πριν τη γένεση του σύμπαντος; Οι άθεοι επιστήμονες απαντούν πως το πριν δεν έχει νόημα….! Προσωπικά, μένω άναυδος, όταν αυτή η απάντηση δίνεται από μυαλά τόσο προχωρημένα στα θέματα της ανθρώπινης γνώσης. Πώς είναι δυνατόν, ένα τέτοιο θέμα να μην απασχολεί αυτούς τους επιστήμονες, όταν για τόσα άλλα κατασκευάζουν θεωρίες επί θεωριών και πάλι, όμως, έρχονται ενώπιον αδιεξόδων, καθώς υπάρχουν τέλειοι φυσικοί νόμοι για τους οποίους η απάντηση δεν μπορεί απλώς να είναι η τύχη ή η σύμπτωση. Το συμπτωματικό δεν μπορεί ποτέ να δώσει απάντηση στο μέγιστο γιατί της ανθρώπινης ψυχής. Και αν στο επιχείρημα αυτό απαντήσουν ότι θα βρουν απάντηση στο μέλλον, μπορεί πάλι κάποιος, κριτικά σκεπτόμενος, να αναρωτηθεί γιατί η εξέταση ενός Άχρονου και Αδημιούργητου Θεού δεν τους απασχολεί στο ελάχιστο.

Στο δικό τους ερώτημα ποιος δημιούργησε τον Θεό, ένας πιστός ειλικρινής άνθρωπος καλείται με παρρησία να απαντήσει δεν ξέρω. Δε γνωρίζουμε ποιος δημιούργησε τον Θεό, ωστόσο αυτό δεν είναι μία γνώση που θα μπορούσε να κάνει τη ζωή μας καλύτερη, και να μας βοηθήσει στους αγώνες της ζωής μας. Δε μας απασχολεί ένα ερώτημα του οποίου η αναζήτηση δε μας κάνει απαραίτητα καλύτερους ή πιο σοφούς. Μας απασχολεί αν Αυτός ο Θεός έχει κάποια Πρόταση ζωής που νοηματοδοτεί όλη μας την ύπαρξη. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η πίστη σε Αυτόν που δημιούργησε, είναι η μόνη ικανοποιητική απάντηση ακόμα και για αυτά που δεν μπορούν τώρα να εξηγηθούν στην ολότητά τους. Δεν μπορούν τώρα, όμως κάποτε, σε εκείνη την ουράνια προσδοκώμενη Πραγματικότητα, όλα τα τωρινά αναπάντητα και ανεξήγητα, θα αποκτήσουν τη δική τους απάντηση. Εκείνος που είναι αψευδής στις Υποσχέσεις Του, έχει υποσχεθεί την κατάκτηση όλης της γνώσης, και δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα ότι δεν κρατά τις Υποσχέσεις Του. Άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς. Το να μάθουμε ποιος δημιούργησε τον Θεό, δεν επιφέρει κάποια αλλαγή στην καθημερινότητά μας, και γι’ αυτό ο Θεός αυτή τη γνώση την εντάσσει στο ευλογημένο τότε, όταν θα είμαστε απαλλαγμένοι από τους περιορισμούς της αμαρτίας και της θνητής μας φύσης. Όμως, το να δίνω την πίστη μου στον Θεό που έχει την Ευφυΐα και την Αγάπη να δημιουργήσει, καταθέτοντας την ίδια την Ψυχή του, αυτό σίγουρα επηρεάζει τη ζωή μου στο τώρα, γιατί αποκαλύπτει Έναν Θεό τόσο Δυνατό, ώστε να δημιουργεί από το μηδέν, και τόσο Προσωπικό, ώστε να νοιάζεται για καθετί που μας απασχολεί και μας καταθλίβει. Να ενδιαφέρεται όχι στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά στο επίπεδο της ταύτισης, καθώς Αυτός που δημιούργησε, ήταν ο Ίδιος Θεός που έδωσε τη Ζωή Του για σένα και για μένα. Ήταν, είναι και θα είναι ο Ένας Θεός που επωμίστηκε όλα τα βάρη και τις αμαρτίες μας από συγκλονιστική Αγάπη, τέτοια και τόση που τίποτα δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί ή να ακουμπήσει το Μεγαλείο της. Αν από την άλλη, αν υποστηρίζεις την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο, πώς μπορείς να απαντήσεις στο ερώτημα γιατί αυτή η εξέλιξη έχει σταματήσει, καθώς η λέξη και μόνο εννοεί κάτι που έχει στάδια προόδου; Αν για κάποιες χιλιάδες χρόνια αυτή η εξέλιξη μένει στάσιμη, αφότου γνωρίσαμε τον άνθρωπο στη γνωστή του μορφή, ένα ακόμη ερώτημα παραμένει αναπάντητο: μήπως είναι ήδη τέλεια η μορφή του ανθρώπου; Ικανοποιεί πλήρως τους εξελικτές η σημερινή μορφή του ανθρώπου, έτσι που να υποστηρίζουν πως δε χρειάζεται περαιτέρω εξέλιξη; Μα ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Υπόκειται σε φθορά, ασθένειες, θάνατο και μάλιστα οι πιο ευαίσθητοι μελετητές του ανθρώπινου πολιτισμού, θα μας έλεγαν, αξιολογώντας τα σύγχρονα επίπεδα ανηθικότητας και σήψης, πως ο άνθρωπος εξελίσσεται μόνο στον τεχνολογικό πολιτισμό, ενώ στον πνευματικό, όχι μόνο δεν εξελίσσεται, αλλά αντίθετα παρακμάζει. Ποιες είναι οι αιτίες για την ηθική οπισθοδρόμηση του ανθρώπου που είναι τόσο ευφυής, ώστε να εξερευνά το διάστημα και να εκπλήσσει με τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, αλλά τόσο άσοφος, ώστε να προσπερνά τα μέγιστα ζητήματα της ψυχής και της ύπαρξης; Μπορούν οι οπαδοί του Δαρβίνου να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί ο άνθρωπος αρρωσταίνει και γιατί, με βάση τη θεωρία της φυσικής επιλογής, δεν εξελισσόμαστε σε μία ανώτερη μορφή ανθρωποειδούς, κατά την οποία ο γενετικός μας κώδικας θα απέρριπτε διαπαντός τα καρκινικά κύτταρα, και τις κάθε είδους αιτίες που προκαλούν ασθένειες; Ακόμα βαθύτερα, γιατί μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε εξελιχθεί, ώστε να κατανοούμε τόσο βαθιά την ηθική, «από μόνοι μας», που επιτέλους να πάψουν η εγκληματικότητα και η βία; Οι οπαδοί του Δαρβίνου έχουν άραγε ποτέ μελετήσει σε βάθος τη Βιβλική εξήγηση για τα αίτια της ασθένειας, της ηθικής επανάστασης του ανθρώπου και το μέγιστο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτό του πόνου;

Πού βρίσκονται αλήθεια οι ενδιάμεσες μορφές που επέτρεψαν το πέρασμα από τον πίθηκο στον άνθρωπο; Οι παλαιοντολόγοι και οι αρχαιολόγοι, είτε είναι πιστοί στον Θεό είτε όχι, δεν έχουν να μας δώσουν κανένα εύρημα, επιστημονικά τεκμηριωμένο, το οποίο να φανερώνει μία μορφή ανθρωποειδούς που άρχισε ξαφνικά να έχει μία πιο εξελιγμένη νοημοσύνη. Πουθενά δεν έχει βρεθεί ένα ανθρωποειδές εύρημα, το οποίο, λειτούργησε ως ενδιάμεσος κρίκος για το πέρασμα από τον πίθηκο στον άνθρωπο, ένα εύρημα, του οποίου, ενώ οι πρόγονοί του λειτουργούσαν βασικά με τα ένστικτα της αυτοπροστασίας και της επιβίωσης, αυτή η ενδιάμεση μορφή άρχισε σταδιακά να αντιλαμβάνεται βαθύτερες έννοιες, έννοιες απαραίτητες για τη δημιουργία πολιτισμού. Ο άνθρωπος που έζησε στην εποχή του Λίθου ή του Χαλκού και παρουσίασε τα συγκεκριμένα δείγματα που χαρακτηρίζουν εκείνες τις εποχές και επιβεβαιώνονται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές και μελέτες, είναι ο ίδιος μορφολογικά με τον άνθρωπο που έχει i phone στην κατοχή του, και μπορεί να πραγματοποιεί θαυμαστές επιστημονικές ανακαλύψεις στο σήμερα. Έχει εξελιχθεί μόνο στο επίπεδο της γνώσης και του βιοτικού επιπέδου ζωής, όχι στο επίπεδο της σωματικής μορφής και της βιολογικής σύστασης. Με ποιο τρόπο απαντούν οι υποστηρικτές της Εξέλιξης στο ερώτημα, ποια ήταν η αιτία που ο άνθρωπος μπορεί να κατανοεί τη διαφορά της δικαιοσύνης από την αδικία, να έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις ηθικές έννοιες, και να επιλέγει ή όχι να ζήσει τη ζωή του με βάση αυτές. Ένα χαριτωμένο γατάκι ή ένας αφοσιωμένος σκύλος μπορούν πολλά να σου δώσουν από συναισθηματική πλευρά. Μπορούν να παίξουν μαζί σου, να κάνουν χαρές και νάζια, να σε προστατέψουν, να σε συντροφέψουν. Μπορείς να τα εκπαιδεύσεις και μάλιστα σε κάποιες ράτσες η εκπαίδευση να φτάσει σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Ωστόσο, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν αφιερώσεις χρόνο από τη ζωή σου, δε θα μπορέσεις ποτέ, μα ποτέ να τους διδάξεις τα ιδανικά της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Δε θα μπορέσεις ποτέ να τους εξηγήσεις τον πλούτο που έχει η ζωή με την αγάπη και τη δυστυχία που έχει η ζωή με την απουσία της. Η Αγία Γραφή μάς απαντά πως ο λόγος που ο άνθρωπος είναι ικανός για πολιτισμό, ο λόγος που αντιλαμβάνεται αρχές, αξίες, ιδανικά, είναι ότι πλάστηκε ως έλλογο ον από ένα Υπέρλογο Θείο Ον. Δε χρειάστηκαν δισεκατομμύρια χρόνια για την εξέλιξή του, καθώς ο Λόγος και μόνο του Ζωντανού Θεού αρκούσε για να πλάσει αυτό που ονομάζεται ανθρώπινη ψυχή, αυτό που ονομάζεται διανοητική και συναισθηματική νοημοσύνη, και όλα αυτά να τα συνθέσει με θαυμαστή τελειότητα στο αριστούργημά του, τον άνθρωπο! Οι Δαρβινιστές έχουν τον τρόπο τους για να εξηγούν την εξέλιξη των ειδών, αλλά, όσο και αν προσπαθήσουν, δε θα μπορέσουν, ακολουθώντας αυτό το δρόμο, να γράψουν μία παράγραφο, έστω μία υποσημείωση, που να εξηγεί την αιτία για την ηθική και πνευματική αντίληψη του ανθρώπου. Οι οπαδοί της εξέλιξης δεν μπορούν να δώσουν καμία ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα του ανθρώπινου πόνου, ακριβώς γιατί απορρίπτουν την πνευματική ερμηνεία του πόνου, μέσα από το πρίσμα της Πτώσης του ανθρώπου από μία αρχική εδεμική κατάσταση, σε μία κατάσταση εκφυλισμού και παρακμής, ως συνέπεια της αμαρτίας. Κάποτε διάβαζα σε ένα ένθετο εφημερίδας ένα αφιέρωμα στη ζωή και τη θεωρία του Δαρβίνου. Μεταξύ άλλων, γράφονταν ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς ο Δαρβίνος στοιχειοθέτησε βήμα – βήμα τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Κάποτε, ενώ η θεωρία αυτή είχε διατυπωθεί και διαδιδόταν μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, ένας μαθητής του Δαρβίνου, σε αλληλογραφία που είχε μαζί του, του εξέθεσε κάποιες λογικές απορίες που, κατά τη γνώμη του, άφηναν πολλά κενά στη θεωρία. Τότε, ο Δαρβίνος του απάντησε αφοπλιστικά: «Πρόσεξε μη σκοτώσεις, με αυτά που σκέπτεσαι, το κοινό μας τέκνο». Δεν ξέρω τι μπορεί να σου πει αυτή η απάντηση. Προσωπικά, μπορεί να μου πει ότι και ο ίδιος ο Δαρβίνος βαθιά μέσα του έβλεπε τα κενά της θεωρίας του, γιατί στην απάντηση του γράμματός του, δεν είχε καμία ικανοποιητική επιχειρηματολογία που θα έλυνε τα ερωτηματικά του φοιτητή του. Μόνο μία προτροπή – απαγόρευση… Αλλά ακόμα και αν δεν την αξιολογήσεις αρνητικά, αξίζει να συλλογιστείς πάνω στα κενά και τις αντιφάσεις, που δεν έχουν απαντηθεί εδώ και τόσα χρόνια από τη διατύπωση της θεωρίας. Κι αν αυτός που διατύπωσε, δεν είναι πραγματικά σίγουρος γι’ αυτό που διατύπωσε, και ακόμα περισσότερο αν δεν έχει να προσφέρει ένα φως, μια ελπίδα, μία πρόταση ζωής, που να αγγίζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, ένα σταθερό σημείο αναφοράς σε έναν τόσο ευμετάβλητο και αβέβαιο κόσμο, τότε πραγματικά η δική μου απόφαση είναι πως δεν έχω κανέναν λόγο, δε βρίσκω λόγο να του δώσω την πίστη μου.

Ευχαριστώ ολόψυχα τον Θεό, γιατί από όλα όσα έχω δει, από όλα όσα έχω ακούσει, δεν έχω γνωρίσει τίποτα πιο συγκλονιστικό και πιο μεγαλειώδες, από αυτό που πραγματοποιήθηκε στο Σταυρό του Γολγοθά. Εκείνος που δημιούργησε, είναι και Εκείνος που δε δίστασε να δώσει τη Ζωή Του, για να τη λάβει και πάλι πίσω ως Δημιουργός της Ζωής και ως Νικητής του Θανάτου. Τίποτα δεν έχει αγγίξει τόσο την ψυχή μου, τη σκέψη μου, το είναι μου ολόκληρο, όσο η απάντηση που εκπέμπεται από εκείνη την καταματωμένη Φιγούρα στο Σταυρό. Η απάντηση της Αγάπης, της Σωτηρίας και του αινίγματος της ύπαρξης, η απάντηση – κατάφαση στη ζωή και στον άνθρωπο, ακόμα και για εκείνα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με ανθρώπινα λόγια, αλλά είναι τόσο αληθινά, όσο η ύπαρξή σου και η ύπαρξή μου. Έτσι οι ψυχές μας συναντούν Εκείνον που, ενώ δεν άνηκε στον κόσμο, ήρθε στον κόσμο μας. Ήρθε με Δική Του απόφασή, επειδή μας αγάπησε τόσο συγκλονιστικά πολύ. Έξω από τον κόσμο, το Νόημα της Ζωής αναπαύεται στην Αγκαλιά του Σωτήρα σου και Σωτήρα μου, του Ιησού Χριστού. Το Νόημα της Ζωής μπορεί να εντοπιστεί μόνο στη Θυσιαστική Του Αγάπη, και στην εμπειρία της Σχέσης μαζί Του. Ας δώσουμε τον αίνο, την τιμή, την προσκύνηση και τη λατρεία στο Θαυμαστό Δημιουργό των πάντων, που είναι ταυτόχρονα Ένας μοναδικός προσωπικός Θεός για σένα και για μένα. Αμήν!

«Αινείτε τον Κύριο… Ας αινούν το όνομα του Κυρίου∙ επειδή, αυτός πρόσταξε, και χτίστηκαν∙ και τα στερέωσε στον αιώνα, και στον αιώνα∙ έβαλε διάταγμα που δεν θα παρέλθει… Ας αινούν το όνομα του Κυρίου∙ επειδή το δικό του όνομα μόνον είναι υψωμένο∙ η δόξα του είναι επάνω στη γη και στον ουρανό». Ψαλμός 148:5,6,13...

Η ιστορία ενός αετού.

Κάποτε ένας άνθρωπος πήγε στο δάσος κι έψαχνε να βρει κάποιο πουλί της προκοπής. Τελικά έπιασε ένα μικρό αετό. Το πήρε στο σπίτι του και το έβαλε ανάμεσα στις κότες, στις πάπιες, και στις γαλοπούλες, και παρόλο που ήταν αετόπουλο το τάιζε με το ίδιο φαγητό που τάιζε και τα άλλα πουλιά. Περάσανε πέντε χρόνια, και μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης, και εκεί που περπατούσαν στον κήπο του είπε:

- Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Είναι αετός. - Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εκπαιδεύσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο, και έτσι δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, παρόλο που οι φτερούγες του από τη μια άκρη στην άλλη έχουν μήκος 15 πόδια. - Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού, και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό. - Είναι κοτόπουλο, και δε θα πετάξει ποτέ, ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του. Συμφώνησαν τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά, και του είπε επιτατικά: - Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός γύρισε από δω γύρισε από κει, και ύστερα βλέποντας τις κότες που τρώγανε πήδηξε κάτω, και άρχισε να τρώει μαζί τους. - Δε σου έλεγα πως είναι κοτόπουλο; του είπε πάλι ο ιδιοκτήτης. - Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι αετός. Δωσ’ του ακόμα μια ευκαιρία αύριο. Έτσι την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό στη στέγη του σπιτιού και του είπε: - Αετέ, είσαι ένας αετός. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός όμως βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε, πήδηξε πάλι κάτω κι άρχισε να τρώει κι αυτός μαζί τους. Τότε ο ιδιοκτήτης του είπε ξανά: - Δε σου το είπα πως είναι κοτόπουλο; -Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι ένας αετός, κι εξακολουθεί να έχει την καρδιά ενός αετού. Δωσ' του μόνο μια ευκαιρία ακόμα. Αύριο θα τον κάνω να πετάξει. Την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης σηκώθηκε νωρίς, και πήρε τον αετό έξω από την πόλη, μακριά από τα σπίτια, στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού. Ο ήλιος που μόλις έβγαινε, έβαφε χρυσαφιά την κορυφή του βουνού, κι έκανε όλα τα βράχια να λάμπουν μέσα σ’ εκείνο το όμορφο πρωινό. Ο φυσιοδίφης σήκωσε ψηλά τον αετό και του είπε: - Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός κοίταξε γύρω και τρεμούλιαζε, λες κι έμπαινε μέσα του καινούρια ζωή. Δεν πέταξε όμως. Ο φυσιοδίφης τότε τον έκανε να κοιτάξει προς τον ήλιο, και ξαφνικά ο αετός άπλωσε τα φτερά του, και με μια αετίσια κραυγή πέταξε ψηλότερα και ψηλότερα και δεν ξαναγύρισε ποτέ πια. Έμεινε λοιπόν αετός, παρόλο που θέλησε κάποιος να τον υποτάξει και να τον κάνει να πιστεύει ότι είναι κοτόπουλο!!

Μια αλληγορική ιστορία με βαθιά έννοια, και κάθε νοήμον νους μπορεί να καταλάβει τη κατάσταση που έχει βρεθεί ο άνθρωπος σήμερα. Έχει πεισθεί από το διάβολο, ότι είναι κάτι άλλο απ αυτό που είναι πλασμένος από το Θεό, στερώντας την ελευθερία του. Όμως αγαπητέ/η πλαστήκαμε κατ’ εικόνα Θεού, για να ζούμε και να είμαστε ελεύθεροι μέσα στη δημιουργία, και να τρεφόμαστε με τη πνευματική τροφή που Εκείνος μας προμηθεύει. Ο διάβολος όμως θέλησε να μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε κοτόπουλα, μας έκλεισε στο κλουβί του, μας ταΐζει τη δική του πνευματική τροφή, και έτσι μας στερεί την ελευθερία μέσα στην οποία είμαστε πλασμένοι. Υπάρχει όμως ελπίδα: "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον". Ιωάν.3:16. Στρέψε λοιπόν το βλέμμα σου ψηλά στον ουρανό, άπλωσε τα φτερά σου και πέταξε ελεύθερος/η από τα δεσμά της αμαρτίας σου! Μην ευχαριστιέσαι να σε ταΐζουν το φαΐ που δίνουν στα κοτόπουλα.

"Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι". Ιωάννης 8:36...

Μάθε να ζεις με το Δώρο της ευγνωμοσύνης.

"Σε όλα να ευχαριστείτε∙ επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού". Θεσ. A' 5:18.

Δόξα τω Θεώ! Μία φράση που είναι τόσο εύκολο και αβίαστο να προφέρουμε, όταν όλα στη ζωή μας βαίνουν κατά τις επιθυμίες της καρδιάς μας. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάποιες φορές, απορροφημένοι ή καλύτερα εφησυχασμένοι από την άνεση και τάξη της ζωής μας, τείνουμε να συμπεριφερόμαστε σαν όλα όσα απολαμβάνουμε να είναι αποτέλεσμα των δικών μας ικανοτήτων, της δικής μας ξεχωριστής αξίας. Το εδάφιο, "Επειδή εξ αυτού, και δι’ αυτού, και εις αυτόν είναι τα πάντα· αυτώ η δόξα εις τους αιώνας Αμήν". Ρωμαίους 12:36, μας προσγειώνει, καθώς μας διδάσκει ότι ΟΛΑ όσα υπάρχουν στη ζωή μας και μας γεμίζουν τόση χαρά και ικανοποίηση, είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της απερίγραπτης και ατελεύτητης Χάρης του Θεού Πατέρα μας. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι, εκτός από την υπέρτατη Θυσία του Σωτήρα μας, την υγεία ή την καλή οικογένεια, δεν έχουμε… άλλους λόγους να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ακόμα και για αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι εκδήλωση της Αγάπης Του προς εμάς, συχνά το βρίσκουμε περιττό να Του τα πούμε στην προσευχή μας. Κι’ όμως! Ευχαριστώντας Τον για αυτά που θεωρούμε αυτονόητα ότι τα γνωρίζει, το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύπτει τόσες άλλες πτυχές της ζωής μας, που ξέχωρα από τη Χάρη του Θεού, θα ήταν τόσο γεμάτες από πόνο και δυστυχία. Καθώς υιοθετούμε τη συνήθεια να προσευχόμαστε, όχι μόνο για να ζητούμε, αλλά και για να δοξολογούμε τον Θεό, όλο και βαθύτερα αγγιζόμαστε από την Αγαθότητά Του, και διαπιστώνουμε ότι δεν Του οφείλουμε απλώς τα πιο όμορφα δώρα της ζωής μας, Του οφείλουμε την ίδια την ύπαρξή μας, κάθε αναπνοή μας, το τόσο απαράμιλλο δώρο να μας έχει πλάσει με ελεύθερη βούληση και… τόσα, τόσα άλλα… Ωστόσο, η άποψη του Λόγου του Θεού για την έννοια της δοξολογίας είναι πολύ ευρύτερη. Δεν την εξαντλεί μόνο στις περιόδους της ευρυχωρίας μας, αλλά μας καλεί να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα, και μέσα σε αυτά σίγουρα περιλαμβάνονται και οι θλίψεις, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, όταν η καρδιά είναι βαλαντωμένη από το βάρος της οδύνης, και όταν τα μάτια γεμίζουν δάκρυα μπροστά στα συντρίμμια της διάψευσης των πιο ευσεβών μας πόθων; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να είναι απλή και χωρίς περιστροφές. Όχι μόνο δεν είναι εύκολο να ευχαριστούμε τον Θεό στη θλίψη μας, αλλά είναι πραγματικά αδύνατο με τις ανθρώπινες προσπάθειες. Απαιτείται αποκλειστικά και μόνο η υπερφυσική εκδήλωση της Δύναμης του Θεού, μία Δύναμη, που στις περιόδους των δοκιμασιών μας, δεν έχουμε απλώς ανάγκη να μας αγκαλιάσει, αλλά να μας υπερκαλύψει. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νιώθουμε λύπη. Η θλίψη, η αποθάρρυνση, ακόμα και η απόγνωση είναι μέσα στα συναισθήματα, τα οποία είμαστε πλασμένοι να τα νιώσουμε. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε από την πίεση ούτε από την ταλαιπωρία τους. Ωστόσο, όταν επιλέξουμε να ατενίζουμε στον Θεό μέσα στις ομίχλες και τα σκοτάδια της ζωής μας, ακόμα και αν η λύπη δε φεύγει αυτόματα, συμβαίνει κάτι υπέρ - θαυμαστό: ο πόνος γλυκαίνει, και η ψυχή ζεσταίνεται με τη θαλπωρή της Παρουσίας του Θεού. Τότε, γνωρίζουμε, πως ακόμα και αν υπάρχουν σύννεφα και καταιγίδες στη ζωή μας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την ύπαρξη του ηλίου. Ο ήλιος πάντα υπάρχει και θα λάμψει, όταν έρθει ο καιρός του. Για τον κάθε πιστό άνθρωπο ο ήλιος της ζωής του είναι ο Ιησούς Χριστός, και η απαρασάλευτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν, ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μία ακόμα λύση ανάμεσα στις τόσες που ακούμε να λέγονται. Είναι η απόλυτη Παρηγοριά, η τέλεια Ενδυνάμωση, η ασύγκριτη Θεραπεία όλων των πληγών του κόσμου.

Οι παραπάνω σκέψεις μας βοηθούν να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά, και να κατανοήσουμε ότι η δοξολογία δεν είναι μία πράξη συνυφασμένη αποκλειστικά με την υμνωδία. Δεν ευχαριστούμε τον Θεό μόνο όταν Τον υμνούμε, αλλά μπορούμε να Τον ευχαριστούμε με κάθε πράξη, με κάθε λόγο, ακόμα και με κάθε σκέψη μας. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην οικογένειά μας, ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους συγγενείς, τους φίλους, τα εν Χριστώ αδέλφια μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε, ο τρόπος που προσευχόμαστε, ακόμα και ο τρόπος που ονειρευόμαστε, μπορεί να είναι μία πηγαία εκδήλωση αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον Ουράνιο Πατέρα μας για όλα όσα μας χαρίζει, για όλα όσα δεν επιτρέπει να ζήσουμε, αλλά και για όσα δύσκολα επιτρέπει να ζήσουμε, γιατί ακόμα και μέσα σε αυτά είναι πάντα Παρών μέσα μας και γύρω μας. Επομένως, η δοξολογία στον Θεό δεν είναι μία ανέφικτη προτροπή, δεν είναι μία ακόμα ακατανόητη θεολογική πρακτική. Είναι ένας απόλυτα πρακτικός τρόπος να μάθουμε να ζούμε, είναι ο τρόπος, για να έχουμε γαλήνη στην ψυχή, διαύγεια στο πνεύμα, ευεξία στο σώμα. Το πνεύμα της δοξολογίας στη ζωή, μάς θωρακίζει απέναντι στις μεθοδείες του εχθρού, που σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να ξυπνήσει μέσα μας το πνεύμα της ανταρσίας, της πίκρας ή της δυσπιστίας προς τον Θεό. Μας δίνει το ασύγκριτο προνόμιο να συλλάβουμε, έστω και περιορισμένα, έστω και στην πεπερασμένη διάστασή μας, κάτι ελάχιστο από το μεγαλείο της ακατάπαυστης δοξολογίας, που προσφέρεται με λατρεία και τιμή από τις αναρίθμητες στρατιές αγγέλων προς τον Ένα και Παντοδύναμο Θεό μας. Παράλληλα, είναι και αυτή ένα σπουδαίο μέσο, για να βιώσουμε τα βάθη της Φιλίας με τον Κύριό μας, και να συλλάβουμε πτυχές από τον αόρατο πνευματικό πόλεμο, και τον ασταμάτητο αγώνα του Θεού να μας προφυλάσσει, να μας φροντίζει, να μας υπερασπίζει από καταστάσεις που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Καθώς το πνεύμα της δοξολογίας χρωματίζει με χαρά τη ζωή μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Κύριό μας, όχι μόνο για τα αιτήματα που λάβαμε, αλλά ακόμα και για αυτά που ακόμα δεν έχουμε λάβει. Και Τον ευχαριστούμε, όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα απαντήσει, όπως εμείς θέλουμε, αλλά γιατί αυτό που θα κάνει θα είναι σε κάθε περίπτωση τέλειο. Αυτό το πνεύμα δοξολογίας είναι η ουσιαστική εκδήλωση της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας στον Ιησού Χριστό. Και - ας είμαστε σίγουροι/ες - ότι ένα τέτοιο πνεύμα ευφραίνει κατά πάντα την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας. Μέσα από τα εδάφια 16,17 και 18 από το πέμπτο κεφάλαιο της Επιστολής Α' Θεσσαλονικείς, μαθαίνουμε ότι η εν Χριστώ χαρά, η αδιάκοπη προσευχή και το μόνιμο πνεύμα της δοξολογίας, αποτελούν για τον χριστιανό το τρίπτυχο της στάσης της ζωής του. Αν βιώνουμε ταραχή και στέρηση αυτή την περίοδο στη ζωή μας, αν επιθυμούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού, ας εντρυφήσουμε στο βάθος αυτών των εδαφίων. Το τέλειο Θέλημα του Θεού για εμάς δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από τη ζωή της χαράς, της προσευχής και της δοξολογίας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Σωτήρας μας λαχταρά τόσο βαθιά να μας εκπαιδεύει, να μας ωριμάζει και να μας αυξάνει εν Χριστώ, ώστε αυτά τα Δώρα Του να γίνονται για εμάς κάθε μέρα και περισσότερο οι επιλογές που θα σφραγίζουν το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή...

Διαμάχες μέσα στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εγωιστικό ον. Όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν άμεσα, η αλήθεια γίνεται εύκολα ελαστική και η αντικειμενικότητα μας, κάνει φτερά. Επειδή η Εκκλησία αποτελεί μια κοινωνία ατελών ανθρώπων, αναπόφευκτα δημιουργούνται διαφορές ή ακόμη και διαμάχες ανάμεσα σε αδελφούς. Θεωρώντας ότι έχουμε δίκιο ή ότι κάποιος μας αδικεί, μερικές φορές καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αντιδράσεις που φέρνουν αντιμαχίες και φιλονικίες. Ο Χριστιανός βεβαίως πρέπει να είναι οξύς στην αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν γύρω του. Η αντίδρασή του όμως σε τέτοιου είδους προκλήσεις και πειρασμούς, πρέπει να είναι χρισμένη από το πνεύμα της ταπείνωσης που μας έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή αλλά και με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Θεός λυπάται όταν βλέπει αδελφούς τους οποίους αγαπά και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε, να μάχονται μεταξύ τους και να υιοθετούν πρακτικές που αρμόζουν σε πολιτικά κόμματα και όχι σε Εκκλησία Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι, "Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς". Ακόμη διαβάζουμε, "Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας"; Ιάκωβ. 4:1. Αν λοιπόν βλέπουμε να υπάρχει μια διαμάχη, η αιτία είναι πάντα μόνο μία: Η υπερηφάνεια! Όπου βλέπεις μια διαμάχη, βλέπεις και δύο περήφανους ανθρώπους. Αν ο ένας απ’ τους δύο ήταν ταπεινός, θα υποχωρούσε έστω και αν θεωρούσε πως έχει δίκιο και έτσι η διαμάχη θα διαλυόταν. Πρόκειται λοιπόν για εξωτερικές εκφράσεις ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στην περηφάνια, και στην εκτέλεση των σαρκικών επιθυμιών που φιλοξενούν στις καρδιές τους. Η Γραφή ακόμη μας λέει, "Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών". Ιάκωβ. 3:13.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν ποιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχει το περισσότερο δίκιο. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού. Μας λέει ότι ακόμη και όταν αδικούμαι, εφόσον καταφεύγω σε παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, ελέγχομαι ως παραβάτης. Στο εδάφιο, Γαλ 5:20, πράξεις όπως οι "έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι," περιλαμβάνονται στα έργα της σαρκός, και όποιος διαπράττει τέτοια έργα, είναι σαρκικός. Ο άνθρωπος του Θεού δεν πρέπει να μάχεται μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού, έτσι ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η μακροθυμία. Όταν κάποιος εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του, τότε είναι έτοιμος να λάβει τον "έσχατον τόπον", τη τελευταία θέση ακόμα και να αδικηθεί χάριν της διατήρησης της ειρήνης μέσα στην Εκκλησία. Εφόσον ο Θεός τα βλέπει όλα, θα φέρει στο φως το δίκιο του, και όλα θα τακτοποιηθούν χωρίς να γίνει ζημιά στο έργο του Θεού. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτός ο πιστός μέσα από τη δοκιμασία της θανάτωσης του εγώ του, αναδύεται από τη διαδικασία αυτή πνευματικός γίγαντας που θα έχει τη χάρη του Θεού άπλετη πάνω του. Είναι και αυτό το θέμα, ζήτημα πίστης, αλλά και ζήτημα εκλογής. Ο πιστός και πνευματικός άνθρωπος δεν θα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να προκαλέσει διαμάχη μέσα στην εκκλησία του Θεού. Συμπεριφορές ανταγωνισμού, δημιουργούν συγκρούσεις μέσα στην εκκλησία. Μία ανταγωνιστική συμπεριφορά συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, και προσπαθεί να υψωθεί πάνω απ’ τους άλλους. "Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς, αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν". Β' Κορινθ. 10:12.

Η φιλοσοφία του Χριστιανισμού δεν είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να υποταχθούμε και να υψώσουμε ο ένας τον άλλο. "υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού", Εφεσ. 5:21. "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Ρωμ. 12:10. Οι απόψεις μας δεν είναι πάντοτε θεόπνευστες, ή αναμφίβολα σωστές. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με τους υπεύθυνους της εκκλησίας, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένοι να τις δεχθούν. Πολλές φορές λέμε, "Ο Θεός μου είπε έτσι", κι έτσι κατά κάποιον τρόπο θεωρούμε ότι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη από αυτό που «μου είπε ο Θεός» γίνεται «θεομάχος». Αναμφίβολα, ο Θεός μιλάει στα παιδιά Του, αλλά αν η γνώμη μου είναι από τον Θεό, η Γραφή λέει ότι θα έχουν κι άλλοι την ίδια μαρτυρία, ιδιαίτερα οι χρισμένοι εργάτες της εκκλησίας Του. "επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος. Β' Κοριν. 13:1. Πρέπει να διαχωρίζουμε την εκκλησία από άλλα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πικρά αισθήματα μέσα στην εκκλησία προκύπτουν από πληγές και ευαισθησίες που κουβαλούμε πολλές φορές μέσα μας. Αυτού του είδους οι συναισθηματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι. Καταστάσεις, όπως πεσμένη αυτοεκτίμηση, κακομεταχείριση ως παιδί, προβλήματα στο γάμο, προσωπικά αισθήματα δυσαρέσκειας, οικογενειακές διαμάχες, ρίζες πικρίας, προβλήματα υγείας ή επαγγελματική δυσαρέσκεια, μπορούν να διαστρεβλώσουν την ερμηνεία μας στα λόγια και στις πράξεις των άλλων. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι οι αδελφοί δεν μας θέλουν, και να εκφράζουμε ανάλογα παράπονα. Μπορεί να παρεξηγούμε καλοπροαίρετα λόγια ως προσβολή. Ασήμαντα προβλήματα θα δείχνουν μεγάλα. Η δική μας ευθύνη για τη δυστυχία μας μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία με το να καταφερόμαστε εναντίον άλλων, ή να βιαζόμαστε να βρούμε λάθη στην εκκλησία. Πολλά πληγωμένα αισθήματα μπορούν να αποφευχθούν, αν αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι συνήθως αντιδρούν στη δική μας συμπεριφορά. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε, αλλά και το πόσο πολύ μιλάμε. "Επειδή το μεν όνειρον έρχεται εν τω πλήθει των περισπασμών, η δε φωνή του άφρονος, εν τω πλήθει των λόγων". Εκλησ. 5:3. Δεν πρέπει να είμαστε αγενείς και απότομοι. Να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας ώστε να μην είναι αυταρχική. Ο Θεός βδελύττεται εκείνους που σπέρνουν έριδες και δημιουργούν διχασμό στο σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να κουτσομπολεύουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς και να προκαλούμε αναταραχές. "Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού. Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών". Παροιμ. 6:16-19.

Έτσι, "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου, εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν. Αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης". Ματθ. 17:15-17. Ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε μια ιστορία μονόπλευρα και να τη δεχόμαστε σαν γεγονός, χωρίς να την επιβεβαιώσουμε με την άλλη πλευρά. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε μια ιστορία. Αυτό που η Γραφή λέει γι’ αυτό το πρόβλημα είναι, ότι πριν πιστέψουμε μια φήμη, πρέπει να ερευνήσουμε προσεκτικά για να επαληθεύσουμε όλα τα γεγονότα. Επειδή, "Ο πρωτολογών εν τη κρίσει αυτού φαίνεται δίκαιος· αλλ’ ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν". Παροιμ. 17:17...