Άνοιξε την καταραμένη πόρτα του πιλοτηρίου!

Ποιον εμπιστευόμαστε να κρατάει το τιμόνι της ζωής μας; Ποιον βάλαμε στη θέση του οδηγού να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον προορισμό μας;
Εκπαιδεύσαμε τον από μηχανής άνθρωπο-θεό, τον αυτόματο πιλότο που εμείς κατασκευάσαμε για να πάμε καλά, αναπαυτικά, πετώντας επί της εγωιστικής φούσκας μας...Πόσες τραγωδίες έχουμε παρακολουθήσει;...όσο πιο πολλές, τόσο πιο πολύ αισθανόμαστε άνθρωποι της πολιτιστικής κουλτούρας, και της θεατρικής παιδείας.

Δεν έχω κάτι με τις αρχαίες τραγωδίες αλλά με τις διαχρονική τραγωδία που βιώνει επί της γης ή επί του αέρα της γης η ανθρώπινη ύπαρξη. Σπαταλάμε τη ζωή μας σε τραγικές παραστάσεις που τις παρακολουθούμε... υποχρεωτικά ανελλιπώς, βιώνοντάς τες ως πρωταγωνιστές, αλλά και ως σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Τραγικοί απενοημένοι αυτόχειρες ένεκεν της ματαιόδοξης αφροσύνης μας, να εκλέγουμε τους εκλεκτούς αυτόματους πιλότους μας...Δεν ευθύνονται οι αυτόματοι ανεγκέφαλοι του συστήματος πλοήγησης της ζωής μας αλλά εμείς! Είπαμε... είμαστε εμείς οι εντολοδότες θεοί! είπαμε δικό μας το αεροπλάνο, δικός μας και ο προορισμός της "ευτυχίας"... και βάλαμε ν' ακούμε, έτσι για να φαντασιαζόμαστε σ'ένα θρησκόληπτο μοιρολόγημα, ένα καθολικά ορθόδοξο δια-μαρτυρικό rythm and bluz να μας συνοδεύει στον non stop τελευταίο χορό μας.

TOO LOW – TERRAIN, Move up...move up, MOVE UP! όταν ακούς και βλέπεις να αναβοσβήνει το σύστημα πληροφόρησης κινδύνου, και σου κραυγάζει προσοχή είσαι τόσο χαμηλά, τόσο χαμηλά στη γη που αγάπησες να ανήκεις...τότε μάλλον έφθασε η στιγμή να ακούσεις, θέλεις δεν θέλεις το...ετοιμάσου να απαντήσεις τον Θεό, όντας ανέτοιμος!  Όσο υπάρχει λίγος ελάχιστος χρόνος move up - σήκωσε ψηλά τα μάτια σου - σ Εκείνον που ανασταίνει τους νεκρούς, και δίνει σε όσους Τον Ακούν! μια νέα αναστημένη ζωή ελπίδας και χαράς.

Δεν είναι φρόνιμο το όστρακο να αντιμάχεται τον Ποιητή Του. Είναι η απόλυτη αφροσύνη το όστρακο να αυτοεξωστρακίζεται από τη ζωή, μη θέλοντας τη σωτηρία του, αλλά την απώλειά του.

Ξέρετε οι άνθρωποι ποτέ δεν δέχθηκαν την ήττα τους από τον θάνατο. Θέσπισαν τη δική τους fuga διαφυγής από τον θάνατο, εφευρίσκοντας μια κουλτούρα θρησκευτικής αθανατοποίησης εξ ιδίων αυτών ικανοτήτων! και όχι από τον Έχοντα τα κλειδία του θανάτου, τον μόνο Δυνάμενο χαρίσαι αναστημένη ζωή εκ του τάφου ! Και τούτο συμβαίνει διότι η ανθρωποκεντρικότητα δεν επιθυμεί έξωθεν αυτής έναν Θεό Σωτήρα, αλλά τον εαυτό της ως αυτόκλητο σωτήρα!

Ο απ.Παύλος στην Αθήνα διακήρυξε ότι ο ο Θεός όρισε ημέρα όπου θα κρίνει την οικουμένη εν δικαιοσύνη με ένα άνδρα που ανέστησε από τους νεκρούς...και γι αυτό είναι απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ, να μετανοήσουμε έκαστος προσωπικά, και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ' Εκείνον τον Άγνωστο Θεό που Τον αγνοούμε, αν και είναι πλησίον, δεν είναι μακρυά μας ο Θεός...Τους καιρούς της αγνοίας παραβλέπει ο Θεός! Τούτο παραγγέλλει το Ευαγγέλιο του Θεού της συγχώρησης, αλλά θέλει την μετάνοιά μας γιατί δεν μπορεί να παραβλέψει τον ηθελημένο αγνωστικισμό μας, την θανάσιμη αμέλειά μας, την εγωπαθή αφέλειά μας!

Γιατί να χαθείτε! μας παρακαλεί ο Θεός...Βλέπει το τέλος μας και μας παρακαλεί σώθητε πάντα τα έθνη και οι λαοί, κοιτάξτε στο έργο σωτηρίας, συγχώρησης, συμφιλίωσης που Έκαμα για να μη απωλεσθείτε, κοιτάξτε με μετάνοια, αλλάξτε την αυτοκτονική σας πορεία με την παροχή Ψήφου Εμπιστοσύνης, όχι στον άφρονα εαυτό σας, αλλά σε ένα Κυβερνήτη δικό Μου, τον ίδιο τον μονογενή Υιό Μου που σας δίδω υπέρ της ζωής σας, για να σας οδηγήσει με ασφάλεια, με προστασία, με προσωπική αγάπη και φροντίδα από σήμερα και για πάντα μέχρι την αιωνιότητα!

Δεν είναι ένα τραγικό μεμονωμένο, αποσπασματικό εξωφρενικό περιστατικό αυτό που συνέβη στις Άλπεις. Είναι η τραγική εικόνα τέλους ενός κόσμου που επέλεξε ως μοναδικό της ζωής του ταξείδιον, την ματαιότητα των διαλογισμών του, την αυτάρεσκη στα μάτια του εικόνα της πολιτικής και θρησκευτικής του ειδωλοαυταπάτης. Θυσίασε στο βωμό του κοσμοειδώλου του τον εαυτό του, τα παιδιά του, τα πάντα πρόσφερε ως καύσιμο της αερο-πλάνης, της κατασκευασμένης εφήμερης ευτυχίας του...

Άνοιξε την καταραμένη πόρτα της καρδιάς σου...γιατί την σφάλισες, την έκαμες απαραβίαστη για να γλιτώσεις από τους δαίμονές σου...αλλά από τον δικό σου δαίμονα που αλωνίζει μέσα σου...ποιος θα σε γλιτώσει;  Όμως ο Χριστός δεν πρόκειται με βία να παραβιάσει καμιά πόρτα αμπαρωμένη, της ασφαλείας μας το οχύρωμα, κανένα προσωπολατρικό του εαυτού μας κιγκλίδωμα, αλλά στέκει έξωθεν και κτυπά την πόρτα της λογικής μας...Αν σταματήσουμε να είμαστε άφρονες πλανώντες και πλανώμενοι-πετώντας με τις αέρα πατέρα lines μας, και έλθουμε εις εαυτόν θεωρώντας με αισχύνη τα μαδημένα μας φτερά ήδη πεταμένα, και μη παραβλέποντας την άπτερη γύμνια της έργο-στασιαστικής μας επάρκειας...ναι ίσως τότε την έσχατη στιγμή πατήσουμε το μπουτόν ανοίγματος της καρδιάς μας, και αφήσουμε τον Χριστό να μπει στο άσυλό μας, για να φέρει σε ισορροπία την πλοήγησή μας, και να αναστρέψει έτσι την φρενίτιδα της κατάπτωσής μας.

Το Κέντρο διεύθυνσης το πηδάλιο, που εμείς κατασκευάσαμε, δεν μας πάει πουθενά ή μάλλον έχει αυτοματοποιηθεί από μας τους ίδιους για προορισμό συντριβής, γιατί το είδωλό μας ο θρησκευτικός καθοδηγητής μας, με συγκυβερνήτη τον πολιτικό καθοδηγητή μας, είναι ρυθμισμένοι συστημικά μηχανικοποιημένοι προς εαυτοκαταστροφή και εαυτοχειρία.

Η αφειδώς παρεχόμενη αθωοποίηση των αφρόνων, είναι γέννημα και θρέμμα του άφρωνος - αθέου νομικισμού μας. Όταν δουλεύει το μυαλό μας ανάποδα και ασύνετα, δεν είμαστε παράφρονες, αλλά άφρονες. Όταν έχουμε γυρίσει ανάποδα το αεροπλάνο και βλέπουμε τη γη στη θέση του ουρανού, ας μη νομίζουμε ότι κάνουμε αεροεπιδείξεις και αεροκαυχήσεις, αλλά αερο-καταρίψεις. Όσο πιο ψηλά πάει η αυταπάτη μας, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση και το σύντριμμα της πλανεμένης μας κατασκευής.

Μάθαμε να ακούμε τον εαυτό μας. Η αφήγησή μας ξεκινάει, πάντα από ποιό πατέρα έχουμε...Αν μας γέννησε το πλανεμένο μυαλό του συστήματος θρησκευτικής και πολιτικής πειρατείας, που εμείς γαλουχήσαμε και εκπαιδεύσαμε, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας...Ο πλανών την οικουμένη όλη ο διάβολος, ο θεός του κόσμου τούτου, έχει πολύ θυμό γιατί έχει ριφθεί στη γη, και θύει και απολύει ακορέστως, και εμείς τρομάζουμε και συγκλονιζόμαστε από τις τραγικότητες που συμβαίνουν, αλλά μέχρι εκεί. Καθόμαστε στην αναπαυτική πολυθρόνα μας και βλέπουμε το διαδραματιζόμενο θρίλερ ως οσκαρικό προιόν έβδομης τέχνης, παραχθέν για την ανάπτυξη της απαραιτήτου αδρεναλίνης, ως μιας κάποιας ένδειξης μορφής ζωής που μοιραίως επιλέξαμε για να αισθανόμαστε ως ζώντες!

Δεν είναι καλό να απατώμεθα από τους αυτόκλητους σωτήρες της πολιτικής και θρησκευτικής αεροκουλτούρας που βάλαμε στη θέση πλοήγησης της ζωής μας. Δεν υπάρχει τρίτη εναλλακτική... ή θα έχουμε αυτόχειρες άφρονες να μας καθοδηγούν στην απώλεια, ή θα επιστρέψουμε στον μόνο Σωτήρα του κόσμου, τον αναστάντα Ιησού Χριστό, να πάρει Αυτός το πηδάλιο κυβέρνησης της ζωής μας...

Του Φιλήμονα Σωτηρόπουλου 

Η ελπίδα για τους πιστούς εν μέσω των προβλημάτων.

Γιατί ένας σεισμός αφήνει άθικτο ένα σπίτι και ισοπεδώνει κάποιο άλλο; Γιατί κάποιος πεθαίνει από καρκίνο και ο άλλος κάνει μία απλή εγχείριση και γίνεται καλά;

Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, ο Παύλος όμως αναφέρει: "Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε, Ρωμαίους 8:28-30.

Ο Θεός αυτή τη στιγμή κάνει 10.000 διαφορετικά πράγματα. Εμείς όμως μπορεί να αντιληφθούμε 3-4 πράγματα, από όσα ο Θεός κάνει στην ζωή μας. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΖΗΤΟΥΜΕ Η ΝΟΟΥΜΕ Φιλιππησίους 3:20. 

Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, και αυτά που βλέπουμε είναι σαν μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Επίσης δεν καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα, που συμβαίνουν σε εμάς. Δεν καταλαβαίνουμε από τι ο Θεός μας έχει προστατεύσει. Αν δεν ευχαριστούμε τον Θεό για ότι μας έχει δώσει, ας Τον ευχαριστούμε τουλάχιστον για όσα έχουμε αποφύγει. Μερικές καταστάσεις θα κλονίσουν την πίστη μας. Εάν επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε πλήρως γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει, θα απογοητευτούμε. Εάν επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την αγάπη, την αγαθοσύνη και την σοφία του Θεού βασιζόμενοι στο τι μας συμβαίνει, τότε  θα καταλήξουμε πως ο Θεός δεν μας αγαπάει. Στον Εκκλησιαστή 3:11 διαβάζουμε ότι: «Ο Θεός έχει ορίσει τον κατάλληλο καιρό που κάνει το καθετί. Και μέσα στον άνθρωπο έβαλε την αίσθηση της αιωνιότητας. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να καταλάβει το έργο που κάνει ο Θεός από το απώτερο παρελθόν ως το απώτερο μέλλον, παρά μόνο αυτά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Επειδή δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται ότι γίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει σκοπός σε όσα ο Θεός πράττει. Δεν πιστεύουμε στην τύχη. Τα πάντα έχουν έναν αγαθό σκοπό! 

Προτού ένας αγαλματοποιός λαξέψει ένα μάρμαρο, δεν μπορούμε να δούμε τι πρόκειται να δημιουργήσει. Όταν όμως αρχίσει να σφυρηλατεί με το σφυρί, το καλέμι και το σκαρπέλο, τότε βλέπουμε σιγά σιγά να διαμορφώνεται κάτι όμορφο.  Πολλές φορές, ο Κύριος παίρνει το δικό του πνευματικό σφυρί, ώστε να μας σμιλέψει στο πρόσωπο και τον χαρακτήρα του Χριστού. Όταν τελειώσει θα ήμαστε πιο όμορφοι, επειδή θα έχουμε μοιάσει πιο πολύ στον Χριστό. 

Οι πιο όμορφοι Χριστιανοί, δεν είναι οι νέοι, οι πλούσιοι, οι μορφωμένοι, οι επιτυχημένοι και απόλυτα υγιείς. Οι μεγαλύτεροι ήρωες της πίστης στην Αγία Γραφή, αλλά και οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι ήρωες της πίστης, είναι αυτοί που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, και εφάρμοσαν τις δύο μεγαλύτερες εντολές που ο Θεός μας έχει δώσει. Αγάπησαν δηλαδή τον Θεό και τον πλησίον τους ως σ εαυτόν και τον Χρυσό Κανόνα. Αυτοί οι Χριστιανοί  δόξασαν τον Θεό, ακόμη και μέσα στα προβλήματα, παρουσίασαν και ανέδειξαν την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του Χριστού, και έλκυσαν όσους δεν αγαπούν τον Θεό, στη Θεία αγάπη και πρόνοια.

Ο ΘΕΟΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΠΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.

Μην με παρεξηγήσετε, δεν ισχυρίζομαι πως ο Θεός δεν δοξάζεται όταν μας απομακρύνει τα προβλήματα. Αλλά νομίζω πως εάν θέλουμε να ήμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι πολύ πιο δύσκολο να δοξάζουμε τον Θεό όταν λέει όχι ή περίμενε, παρά όταν λέει ναι.

Επειδή όμως είναι πιο δύσκολο να δοξάζεις τον Θεό εν μέσω των προβλημάτων, για αυτό και είναι μεγαλύτερος ο αντίκτυπος της εμπιστοσύνης, αγάπης, αφοσίωσης, υπομονής, πίστης και των καλών έργων του πιστού εν μέσω της δύσκολης περίστασης.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Για αυτό και υπάρχει ελπίδα σε κάθε δύσκολη περίσταση. Ο σκοπός του Θεού είναι να χρησιμοποιήσει κάθε περίσταση, ώστε να μορφώσει τον χαρακτήρα του Χριστού στην ζωή μας.  

Η πίστη στον Θεό είναι ευκολονόητη.

"Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε! Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα! Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα ή ατονεί μες την παραζάλη, όταν και ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτό το βράδυ, μη ξέροντας τι να κάνει αύριο, Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω ότι υπάρχεις, και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου. Απ’ την κορφή της κοσμικής δόξας κοιτάζω με δέος πίσω στις μέρες τις χωρίς ελπίδα, σ’ εκείνο το μέρος, απ’ όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου. Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη θα μου τον δώσεις. Κι ότι δεν κατορθώσω σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους."(Μετάφραση: Δημήτρης Δημουλάς)
Το παραπάνω ποίημα "Μια προσευχή" είναι του Σολζενίτσιν, του αδέσμευτου ιχνηλάτη της διανόησης. Μέσα από την καρδιά του ή καλύτερα από τον νου του διακηρύσσει κάτι που η παγκόσμια θρησκοληψία έχει αλλοιώσει και αποδιοργανώσει.
Η πίστη στον Θεό είναι ευκολονόητη, εύκολα προσεγγίζεται δια του υγιαίνοντος νοός. Δεν είναι δυσκολονόητη, ούτε δυσνόητη όπως η επίκτητη θρησκοληψία επιτάσσει. Λένε ότι με την λογική δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Θεό και την αληθινή πίστη. Ακόμη λένε ότι η πίστη αντιτίθεται στη λογική, άρα τεχνηέντως εγκαθιστούν ένα ανάχωμα αγνωστικισμού και μυστικοπάθειας, το οποίο δεν είναι προσπελάσιμο στη κοινή λογική. Έτσι η θρησκοληψία αυτοπροσδιορίζεται ως μεσάζων, ότι μόνο αυτή έχει την μυστική πρόσβαση, και εκείνη μπορεί να εξασφαλίσει την πίστη στον Θεό μέσω της μη λογικής λατρείας, δηλαδή μέσω της μη κατανόησης, της επιφανειακής αραχνωύφαντης ευσεβοφάνειας, χωρίς το απαραίτητο εννοιολογικό υπόβαθρο επίγνωσης. Αθεόφοβα επιτάσσουν μια τυπική υπακοή σε μη νοούμενα αξιώματα, με αντίκρυσμα μια υποσχετική άνετης εισόδου στην σώζουσα πίστη. Γι αυτό οι άνθρωποι αρέσκονται να παραδρομούν στον εύπλαστο χώρο της φαντασίας και των προακαταλήψεων, παραδόσεων και λοιπών ανεξήγητων προφάσεων.
Αντίθετα ο Λόγος του Θεού, είναι η σοφία του Θεού που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους μέσω των ποιημάτων, ώστε να διδασκόμαστε και να γνωρίζουμε τα αόρατα μέσω των ορατών! Ο νους του ανθρώπου είναι το μεγαλύτερο θαύμα που ο Θεός δώρισε, προίκισε το καθ' εικόνα και ομοίωσιν πλάσμα Του. Ο νους είναι το εν δυνάμει εφαλτήριο προσέγγισης της αληθείας του Θεού.
Η αλήθεια εξ ορισμού είναι κάτι που δεν είναι κριμένο, τα πάντα έχει φανερώσει ο Θεός με σκοπό να τα εννοήσουμε, και όχι μόνο να τα βλέπουμε. Έχουμε προς τούτο όλη τη δυνατότητα, μέσω των αισθητηρίων να εισάγουμε τα αισθητά προς λογική επεξεργασία, και έτσι να εννοούμε, και νοούντες να ευχαριστούμε τον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς.
Μπορούμε να αλλάζουμε, να μεταμορφονόμαστε δια της ανακαινήσεως του νοός μας ώστε να δοκιμάζουμε και να διακρίνουμε τι θέλει ο Θεός και τι όχι. Προέβλεψε για την ανακαίνηση του νοός μας τον Λόγο της Αληθείας, ώστε να τελειοποιούμαστε δια της επιγνώσεως, έχοντες πρότυπο και μόνο Διδάσκαλο τον αποσταλλέντα Υιό του Θεού. Αν δεν νοούμε τον λόγο του Θεού, δεν μπορούμε να παραστήσουμε τα σώματά μας θυσίαν ζώσαν ευάρεστη στον Θεό, δεν μπορούμε να έχουμε τη λογική λατρεία,που θέλει ο Θεός από μας. Αν δεν γευθούμε και τραφούμε με το λογικό άδολο γάλα, που είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, τότε μοιραίως θα καταναλωθούμε στο παράλογο, δόλιο υποκατάστατο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας...

 Σωτηρόπουλος Φιλήμων 

Το περπάτημά μου μέσα στο χρόνο.

"Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου∙ και τα ίχνη σου σταλάζουν πάχος". Ψαλμός 65:11. 
Ένας ακόμη χρόνος ήδη μετρά, τους πρώτους μήνες του στη ζωή όλων μας. Κάθε χρόνο, το πέρασμα σε μια νέα χρονική σελίδα της ζωής σου, σε πλημμυρίζει με σκέψεις απολογισμού για ότι έζησες, για ότι δεν έζησες, για ότι σε δοκίμασε σκληρά ή για ότι σου έδωσε τη μέγιστη χαρά να βιώσεις τη Νίκη του Χριστού, μετά από μια οδυνηρή ερημική περίοδο. Μνήμες γλυκές μα και πικρές, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες εμπειρίες, συμπλέκουν τα χρώματά τους στον πίνακα της ζωής σου, διαγράφοντας το δικό σου ξεχωριστό περπάτημα πάνω στη γη. Θέλεις να βάλεις μια για πάντα πίσω σου το οδυνηρό παρελθόν, να κρατήσεις για πάντα ότι αξίζει να σε διδάξει από τα λάθη σου, και να πορευτείς σε ένα υπέροχο μέλλον, βιώνοντας την εκπλήρωση αυτών που τόσο ποθείς.

Συνηθίζουμε να ξεκινούμε τις πρώτες ώρες ή τους πρώτους μήνες κάθε νέου χρόνου με διάθεση να καταστρώσουμε σχέδια, να θέσουμε στόχους, να εγκαταλείψουμε συνήθειες που δε μας βοηθούν να αναπτυχθούμε σε κανένα τομέα της ζωής μας. Πάντα τους πρώτους μήνες είμαστε πιο ορμητικοί/ες, πιο παθιασμένοι/ες στο κυνήγι των στόχων και των ονείρων μας, μα καθώς το κλίμα των γιορτών ξεθυμαίνει, και τα πάντα γυρίζουν στη γνωστή ρουτίνα των καθημερινών υποχρεώσεων, πιάνουμε τον εαυτό μας, κάποιες φορές, να μη βαδίζουμε καθόλου στην πορεία που θέσαμε τις πρώτες ώρες και μέρες της χρονιάς. Τον Μάρτη ή κάποιες φορές και πιο πριν, ίσως ακόμα και από τα τέλη του πρώτου μήνα, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η ζωή μας βρίσκεται ακόμα μακριά από τις αισιόδοξες εξαγγελίες των πρώτων ημερών της χρονιάς.

Ακόμα δεν έχεις τακτοποιήσει εκείνη τη σχέση σου με συγγενικό ή και φιλικό σου πρόσωπο, που είναι διαταραγμένη και τόσο σε πονά. Τουλάχιστον, δεν έκανες εσύ το βήμα να αφήσεις κατά μέρος τον εγωισμό, για να είναι τακτοποιημένη η συνείδησή σου ενώπιον του Θεού και του συνανθρώπου σου, κάτι απέραντα σημαντικό για την καθαρότητα της ψυχής σου, ακόμα και αν η προσπάθειά σου δε βρει την αναμενόμενη ανταπόκριση. Με εμμονή στο δικό σου δίκιο επιτρέπεις να σε δηλητηριάζουν το πνεύμα της πίκρας και της ασυγχωρησίας, αν και θεωρητικά γνωρίζεις πόσο ολέθριο είναι για την πνευματική σου ανάπτυξη. Αν και έχεις θέσει στόχο να κάνεις μια νέα αρχή ελευθερίας από νοοτροπίες που σε αγκυλώνουν στην ηττοπάθεια και την αυτολύπηση, ακόμα παρατείνεις τη φθορά τους στη ζωή σου, σαν να μην έχεις καταλάβει πόσο έντεχνα σου κλέβουν όλα αυτά τη χαρά σου. Από την άλλη, συνεχώς αναβάλλεις να τακτοποιήσεις οικονομικές υποχρεώσεις, ενώ η Χάρη του Θεού σού δίνει όλη τη δυνατότητα να το κάνεις. Σκέψεις για μια πιο ουσιαστική ώρα μελέτης και προσευχής, που θα σμιλεύσει μια πιο στενή Σχέση με τον Θεό, όλο και αναβάλλονται, ενώ ακόμα και στο φυσικό τομέα, σκέψεις για μια πιο προσεγμένη διατροφή, για άσκηση και για υγιείς τρόπους ξεκούρασης, ακόμα δεν έχουν υλοποιηθεί.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η αιτία που τόσο γρήγορα μας εγκαταλείπει ο αρχικός ενθουσιασμός, και οι αρχικές ορμητικές διακηρύξεις, και τελικά σκιάζονται, και σταδιακά παύουν να υφίστανται ως στόχος ζωής; Γιατί, τελικά ξεθυμαίνει στην καρδιά μας αυτό που τόσο επιθυμούμε, το όνειρο, η αλλαγή, η ελπίδα για κάτι πιο όμορφο και φωτεινό στη ζωή μας, και μένει αυτό ακριβώς που δεν θέλουμε, η τόσο κουραστική μονοτονία, η παραίτηση, κάποιες φορές και η μελαγχολία, ή και η θλίψη, όταν διαπιστώνουμε ότι αλλιώς θέλουμε να ζήσουμε, και αλλιώς τελικά ζούμε;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι εύκολη, ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο με γενικευμένους χαρακτηρισμούς και απλουστευτικές ερμηνείες να προσεγγιστεί η πολύπλοκη ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου, πόσο μάλλον να διατυπωθούν σκέψεις που να ανταποκρίνονται στην ψυχοσύνθεση του καθενός αποκλειστικά. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάποιες αντικειμενικές παρατηρήσεις. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αλλαγή, γι’ αυτό και πρόθυμα δίνεται σε προοπτικές αισιόδοξες και λαμπερές, που τόσο εύκολα ευνοούνται από το κλίμα των εορτών και την επικείμενη είσοδο σε ένα νέο χρόνο, ένα χρόνο που επιθυμούμε να υλοποιήσει κάθε φανερή αλλά και ανομολόγητη επιθυμία της. Από την άλλη, η παραίτηση από το όνειρο μπορεί να έρθει πολύ γρήγορα, κυρίως όταν διαπιστώνουμε ότι, με την είσοδο στη νέα χρονιά, δεν έρχεται ταυτοχρόνως και μια γλυκιά νεράιδα, που με το μαγικό της ραβδάκι μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ώστε να συμφωνούν με κάθε μικρή ή μεγάλη επιθυμία μας.

Πολύ σημαντική είναι και η διαπίστωση της άρνησης να αντιμετωπίσουμε τη δική μας ευθύνη στο πεδίο των αλλαγών που τόσο ποθούμε. Πολλές φορές, αυτές οι αλλαγές προϋποθέτουν μία απόφαση από εμάς, μία απόφαση κάτι να αφήσουμε και κάτι να κρατήσουμε ή κάτι να διεκδικήσουμε. Όμως, αυτή η απόφαση δεν προϋποθέτει απλώς τη θέληση ή τη λαχτάρα μας, γιατί η ίδια η ζωή σου έχει δείξει και μου έχει δείξει ότι με την επιθυμία μόνο δεν αλλάζουν τα πράγματα. Απαιτούνται εμπνευσμένες κινήσεις, γενναίες πρωτοβουλίες, έμπρακτες αποδείξεις ότι αποποιούμαστε τη ζωή της μιζέριας και του συμβιβασμού. Απαιτείται, για να μιλήσουμε με την πνευματική γλώσσα, η παράδοση της θέλησης του νου και της ψυχής μας στο Σωτήρα Χριστό, ώστε να γίνει δικό μας το θέλειν και το ενεργείν Εκείνου (βλέπε Φιλιππησίους 2:13). Αν αυτό δε γίνει, τότε οι πολυπόθητες αλλαγές, ακόμα και αν έρθουν, δε θα έχουν την ποιότητα και τη διαχρονικότητα των ουσιαστικών αλλαγών.

Όταν οι μέρες και οι μήνες κυλούν, και τίποτα δεν αλλάζει εξωτερικά, αξίζει να δούμε εκείνο που δεν έχει αλλάξει εσωτερικά, καθώς από τον εσωτερικό άνθρωπο ξεκινούν όλα. Από τη διάθεση, τη θέληση και την ειλικρινή παραδοχή ότι πράγματι ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει το δικό του μερίδιο στο έργο που πρέπει να γίνει μέσα μας και γύρω μας, κτίζονται τα θεμέλια για στερεά πνευματικά οικοδομήματα, και εξασφαλίζονται τα εφόδια για υγιείς ψυχικές και σωματικές δυνάμεις. Αν παθητικά περιμένουμε τις αλλαγές από τους άλλους, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η καθήλωση και η βεβαρημένη διάθεση. Πολύ γρήγορα, και δυστυχώς, με τόση θλιβερή μαθηματική ακρίβεια, η ορμή των ονείρων δίνει τη θέση της στην πικρή διαπίστωση ότι και αυτός ο χρόνος θα είναι μια από τα ίδια. Θα είναι μονότονος, επίμονος στο να δοκιμάζει τις αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα, και τόσο πικρός, ίσως ακόμα και χειρότερος από τον προηγούμενο. Όταν η διάθεσή μας πέφτει σε σημείο, που να σκεφτόμαστε τόσο αρνητικά, το άγνωστο του νέου χρόνου δε μας ελκύει, δε μας εξιτάρει, δε μας προκαλεί για κατάστρωση σχεδίων. Αντίθετα, προβάλλει απειλητικό και δυσοίωνο, γεμάτο φόβους και αγωνίες ότι θα μας συμβούν όλα αυτά που καθόλου δε θέλουμε να μας συμβούν. Αναπόφευκτα, όταν επιτρέπεις τόσοι φόβοι να ταράζουν την εσωτερική ζωή σου, δε χαλάς απλώς τη διάθεσή σου. Στην ουσία παύεις να ζεις, καθώς τα πάντα για σένα είναι από πριν καθορισμένα, συνεπώς περιττεύει ο αγώνας για την όποια αλλαγή….!

Ίσως, σκεφτείς: ‘και αν εγώ αλλάξω, ποιος μου εγγυάται ότι οι άλλοι θα εκτιμήσουν τις αλλαγές μου;’ Δεν αλλάζεις για τους άλλους. Δεν αλλάζεις, με το μεμονωμένο κίνητρο να πετύχεις τους στόχους σου. Αλλάζεις πρώτα και κύρια, γιατί έχεις κατανοήσει την ανάγκη σου να εξελίσσεσαι και να ζεις με τρόπο που φέρνει πραγματική δόξα στον Θεό. Αλλάζεις, γιατί έχεις συνειδητοποιήσει ότι πιο σημαντικό απόκτημα από την εκπλήρωση των επιθυμιών σου είναι το βίωμα να γίνεις συνεργάτης/δα του Θεού στους αιώνιους Σκοπούς Του. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα έχουν τη δυναμική της παράδοσής σου στον Θεό, και αυτή η δυναμική είναι η μόνη πραγματική εξουσία, που μπορεί να φέρει αλλαγές, που ούτε καν φαντάζεσαι σε καταστάσεις, και σε ανθρώπινες ψυχές. Κάποτε είχα διαβάσει μία πραγματικά σοφή συμβουλή: ‘Μην προσεύχεσαι για να αλλάξουν οι άλλοι. Κοίταξε πρώτα μέσα σου αυτά που πρέπει εσύ να αλλάξεις και, αν αλλάξουν όλα αυτά κατά το Θέλημα του Θεού, τότε αλλάζουν και όλα τα άλλα.’ Αν συλλογιστείς βαθιά αυτή τη φράση, θα διαπιστώσεις ότι σε οδηγεί σε ένα πολύ ώριμο μονοπάτι, που είναι πολύ μακριά, έτη φωτός μακριά, από την παθητική αναμονή της καλής νεράιδας που τα αλλάζει όλα μαγικά. Έτη φωτός μακριά, όχι μόνο σε αντίληψη αλλά και σε θέμα τιμής προς το πρόσωπό σου. Κι’ αυτό, γιατί σε θέτει πρωταγωνιστή/στρια στη σκηνή της ζωής σου. Εσύ αναλαμβάνεις το μέρος σου με εμπιστοσύνη στον Θεό και Εκείνος εργάζεται τις πιο θαυμαστές μεταμορφώσεις, απλώς και μόνο γιατί είναι στη Φύση Του να είναι Αγαθός και Αγαθοποιός.

Πέρα από την παραδοχή της δικής μας ευθύνης στο οτιδήποτε συνθέτει τη ζωή μας, αξίζει αν ομολογείς πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής, να συλλογιστείς πόσο αυτή η πίστη επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτεσαι και λειτουργείς, όταν τα όνειρα και η καλή σου διάθεση δέχονται επιθέσεις από την πίεση του αρνητισμού και της απαισιοδοξίας. Τί θέση έχει στη ζωή σου η χριστιανική σου πίστη, όταν συνειδητοποιείς πως τόσο γρήγορα παραιτήθηκες από τον αγώνα για τα όμορφα και τα αληθινά που έχεις κάθε δικαίωμα να διεκδικήσεις στη ζωή σου; Πόσο μπορεί η πίστη σου να σε κρατήσει, όταν κτυπά την πόρτα της καρδιάς σου η απογοήτευση, και τα αμείλικτα ερωτηματικά στο γιατί ο Θεός δεν έχει ακόμα λειτουργήσει, όπως εσύ θα ήθελες; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε, ότι το να ξεκινάμε το νέο χρόνο με τόσο καλή… χριστιανική διάθεση, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί εγγύηση για το πώς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Τίποτα από όλα τα καλά που διακηρύττουμε και από όλα τα καλά που ονειρευόμαστε για τη δόξα του Θεού μας, δεν αρέσει στον εχθρό της ψυχής, ο οποίος θα επιστρατεύσει όλους τους ύπουλους τρόπους του, για να μας απομακρύνει από τους αρχικούς στόχους, για να σπείρει απογοήτευση, αμφιβολία ή και απιστία, για το αν ο Θεός μπορεί, ή αν θέλει να μας ευλογήσει, και να μοιραστεί τη Νίκη Του μαζί μας.

Ότι και αν ήδη σου λέει και αυτόν τον νέο χρόνο, μην του δίνεις σημασία. Γνωρίζει από τώρα ότι είναι ηττημένος στο τέλος της ιστορίας των πραγμάτων, και του προκαλεί άρρωστη χαρά να μοιραστεί την ήττα του μαζί σου, μαζί με όλους μας. Ότι και αν προσπαθεί, ότι και αν σχεδιάζει και αυτό το χρόνο στη ζωή σου, δεν μπορεί να αναιρέσει την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια ότι υπάρχει Κύριος, Θεός Αληθινός για σένα, Πρόθυμος όσο δε φαντάζεσαι να ασχοληθεί μαζί σου, απέραντα Αγαθός και ασύλληπτα Τρυφερός στις ανάγκες και τις ελλείψεις σου. Η συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχεις όταν επιτρέπεις στον εχθρό σου, ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο λειτουργεί ως όργανό του, να σε απομακρύνει από τη διεκδίκηση του κάλλιστου στη ζωή σου, είναι το πρώτο βήμα στην πνευματική ωριμότητα, που θα επιτρέψει την έξοδο από πολλές καταστάσεις που σε συνθλίβουν. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι καμία ύπουλη δύναμη δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που ο Θεός επιθυμεί για σένα και αυτό το χρόνο, αν εσύ δεν το επιτρέψεις, ή αν δεν παραιτηθείς σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα εχθρικά οχυρώματα να συνεχίσουν να σου στερούν τον ποθητό ουρανό της πνευματικής ελευθερίας. Από την αλλαγή στον τρόπο που σκέπτεσαι, ακόμα και στον τρόπο που πιστεύεις (σκέψου ότι χρόνια ολόκληρα μπορεί να πορευόμαστε με λανθασμένες αντιλήψεις για τον τρόπο που λειτουργεί ο Θεός στις καταστάσεις μας), καθορίζεται το αν θα ζήσεις ή όχι το βίωμα της πραγματικής ελευθερίας στην πνευματική σου ζωή.

Ναι, σίγουρα ο εχθρός υπάρχει και ενεργεί στη ζωή όλων μας, και μάλιστα όσο γνωρίζει ότι το τέλος της οριστικής του ήττας πλησιάζει, τόσο πιο μαινόμενος γίνεται. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, αυτός ο πεισματώδης και εγωιστής εαυτός, που επιμένει να ζει ως ορφανός, ενώ έχει τιμηθεί με το προνόμιο να έχει υιοθετηθεί από τον Ζωντανό Υπέροχο Θεό. Αυτό το χρόνο ας μην επιτρέψουμε στο άρρωστο, στο ανώριμο, στο αλαζονικό κομμάτι του εαυτού μας να πολεμήσει για χάρη μας, γιατί τότε η ήττα είναι περισσότερο από βέβαιη. Ας το παραδώσουμε στον Ιησού Χριστό, ώστε Εκείνος να το θεραπεύσει και με τη Χάρη Του, να αναδείξει μέσα από όλους μας εκείνον τον εαυτό που μπορεί να σταθεί στο πλευρό του Κυρίου μας, για τη διεκπεραίωση των πιο απαιτητικών αγώνων, και τη διεκδίκηση της πιο συγκλονιστικής Νίκης, της Νίκης του Ιησού Χριστού. Αμήν!!!...

ΠΗΓΗ:  believechannel

Το συγχωρητικό πνεύμα.

Δεν υπάρχει ούτε μία πιο ενδιαφέρουσα και απελευθερωτική πράξη στην ανθρώπινη εμπειρία από αυτή την ιδιότητα. Έχουν γραφτεί Βιβλία και βιβλία γι’ αυτή τη λυτρωτική πράξη. Αμέτρητες ψυχές έχουν ξεδιψάσει σ’ αυτή την πηγή, εκτιμώντας πάρα πολύ το καλό που τους έγινε. Η έλλειψη αυτής της ιδιότητας, χωρίς αμφιβολία, είναι ο λόγος που πολλοί ζουν άδειες και θλιμμένες ζωές.
Πώς μπορεί κάτι να είναι ακόμα τόσο όμορφο, και να προσπερνιέται, να αγνοείται;

Είναι δύσκολη η συγχώρεση.

Από τη φύση μας θυμώνουμε, μένουμε θυμωμένοι και το κρατάμε ότι έχουμε αδικηθεί. Τα παιδάκια δεν χρειάζεται να διδαχτούν για να θυμώνουν ή να κατσουφιάζουν.
Το βιβλίο της Γένεσης μας μιλάει γι’ αυτή την έννοια της συγχώρεσης, καθώς ο Ιωσήφ και τα αδέρφια του αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση. Ο Ιωσήφ είχε μισηθεί τόσο πολύ από τους αδελφούς του, που σχεδόν έφτασαν στο σημείο να τον σκοτώσουν, και τελικά τον πούλησαν σαν σκλάβο για να τον διώξουν στην Αίγυπτο.  Από την εμπειρία της παρεπιδημίας του, κάθε φορά που φαινόταν ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά γι' αυτόν, τελικά χειροτέρευαν στο σημείο να τον φυλακίσουν, και να μείνει εκεί ξεχασμένος από όλους, εκτός από το Θεό. Ο Θεός τον ύψωσε ώστε να γίνει κυβερνήτης στην Αίγυπτο, και απ’ αυτόν έσωσε όλη την Αίγυπτο.

Τώρα, η πραγματική αξία και ο χαρακτήρας αυτού του αξιοθαύμαστου ανθρώπου δοκιμάστηκε στο έπακρο. Θα μπορούσε να συγχωρήσει τα γεμάτα μίσος, εκδίκηση και ζήλια αδέρφια του;  Αυτή η λέξη εμφανίζεται για πρώτη φορά ακριβώς εδώ:

Γένεση 50:17 "Ούτω θέλετε ειπεί προς τον Ιωσήφ· Συγχώρησον, παρακαλώ, την αδικίαν των αδελφών σου και την αμαρτίαν αυτών· διότι έπραξαν κακόν εις σέ· τώρα λοιπόν συγχώρησον, παρακαλούμεν, την αδικίαν των δούλων του Θεού του πατρός σου. Και έκλαυσεν ο Ιωσήφ ότε ελάλησαν προς αυτόν".
Ο Ιωσήφ συγχωρώντας τους αδελφούς του, άνοιξε την πόρτα για το Χριστό να έρθει στον κόσμο. Αν δεν τους συγχωρούσε, ο Ιούδα θα είχε πεθάνει. Ο προ-προ παππούς της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού κατά σάρκα.

Συγχώρεση.

Ματθαίος 18:21-23 "Τότε προσελθών προς αυτόν ο Πέτρος, είπε· Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις;  Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά. Διά τούτο η βασιλεία των ουρανών ωμοιώθη με άνθρωπον βασιλέα, όστις ηθέλησε να θεωρήση λογαριασμόν μετά των δούλων αυτού".

Άφησε τον Ιησού να αφαιρέσει την αυστηρή νομική άποψη από την υπόθεση, και να ξεδιαλύνει την καθαρή αλήθεια. Η συγχώρεση δεν έχει να κάνει με μέτρο, είναι πνεύμα, είναι πρακτική, είναι τρόπος ζωής.
Αν πάψουμε ποτέ να συγχωρούμε, έχουμε σταματήσει να ζούμε μια χαρούμενη ζωή.

Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συγχώρεση;

Καταλάβετε ότι η συγχώρεση είναι μια ροή, για να την πάρεις πρέπει να την δώσεις.  Ακριβώς στο σημείο που σταματάς τη ροή της από σένα, σταματάει η ροή και προς εσένα. Όπως έχεις λάβει, έτσι να δώσεις. Αν αρνείσαι να δώσεις, θα σου παρακρατηθεί.
Η έλλειψη κατανόησης σ’ αυτό τον τομέα, έχει κλέψει τη ζωή και τη χαρά από αμέτρητες πικραμένες ψυχές.

Εβραίους 12:14-16 "Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον, παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού, μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί, μήπως ήναι τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις διά μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού".

Ακούστε το λόγο του Κυρίου, ο Ησαύ πικράθηκε από την εξαπάτηση του Ιακώβ, αυτή η πικρία τον έκανε να μην καταλάβει ότι είχε (τα πρωτοτόκια), και ήταν πρόθυμος να τα πουλήσει για ένα πιάτο φακής. Η πικρία παραμορφώνει την όψη και την αξία σου.

Συγχώρεση, τη χρειαζόμαστε κάθε μέρα.

Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που περνάει, που με κάποιο τρόπο ή μορφή να μην τη χρειαζόμαστε. Ωστόσο, κλέβουμε από τον εαυτό μας αυτή την απίστευτη ευλογία, επειδή αρνούμαστε τη συγχώρεση στους άλλους.

Μάρκος 11:26 "Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας".

Εξάσκησε τους μυς της συγχώρεσης. Συγχώρεσε τα καθημερινά μικροπράγματα. 
Συγχώρεση, αν δεν μπορείς να συγχωρήσεις τα μικρά και τωρινά, δεν θα μπορέσεις να συγχωρήσεις τα μεγάλα που θα έρθουν αργότερα.

Γιατί να συγχωρέσω;

Μερικοί αγωνίζονται κάτω από την εσφαλμένη αντίληψη, ότι η συγχώρεση έχει να κάνει με αυτόν που παρανόμησε ή έκανε λάθος λάθος. Όταν συγχωρείς άλλους, το κάνεις για σένα. Δεν αξίζει η προσπάθεια, το πνεύμα και η ενέργεια που απαιτείται να κρατάς πικρίες. Γιατί να αφήσεις τις ενέργειες κάποιου άλλου να σε δηλητηριάσουν, και να σου κάνουν κακό; Απελευθέρωσε τον εαυτό σου από τα λάθη των άλλων και συγχώρησέ τους. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από το Θεό. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από άνθρωπο. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν στην αιωνιότητα. Συγχώρεση σε ατομική βάση σημαίνει απλά, ότι βγαίνεις από την εξίσωση.

Σαν άνθρωπος ο Ιησούς, το έκανε σαν την τελευταία λυτρωτική πράξη της επίγειας ζωής Του. Κοιτάζοντας από το σταυρό προς τα κάτω στους Εβραίους και τους Ρωμαίους, πρόφερε αυτά τα λόγια:

Λουκάς 23:34 "Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι".

Με αυτά τα απλά λόγια, απελευθέρωσε τον εαυτό Του από το βάρος του κακού που Του είχαν κάνει.

Εξασκώντας τη συγχώρηση.

Μην επιτρέψεις κάτι να έρθει στη ζωή σου, που να μην μπορείς να το συγχωρήσεις.  Αυτό μπορεί να απαιτήσει δάκρυα. Μπορεί να απαιτήσει πολλή προσευχή. Ωστόσο, η πνευματική ενέργεια που απαιτείται για να συγχωρέσεις, θα δώσει μερίδιο διαρκείας στη δική σου ζωή.
Συγχωρώντας τους άλλους, ανοίγω την πόρτα των όμορφων επιπτώσεων για μένα.
Απολαμβάνω τη συγχώρεση για τον εαυτό μου. Απελευθερώνομαι, αφήνοντάς το να φύγει...

ΠΗΓΗ:   Επιστολή

Δια τι βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου;

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ισχυρή τάση να κρίνουμε τα πάντα, και μας είναι πολύ δύσκολο να σταματήσουμε αυτή την κακή συνήθεια. Εάν βλέπουμε τα πάντα με επικριτικά μάτια, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρουμε δραστικά μέτρα, και να αλλάξουμε στάση εδώ και τώρα. Είναι πολύ σημαντικό να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Ούτε η φράση "τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων" μπορεί να υπογραμμίσει τη βαρύτητα της αμαρτίας εκείνου που επικρίνει και καταδικάζει τον αδελφό του. Ο Χριστός είπε: "Διά τί βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς;" Ματθαίος 7:3. Τα λόγια Του αυτά περιγράφουν τον τύπο εκείνο που είναι πρόθυμος να ανακαλύπτει τα σφάλματα των άλλων. Μόλις νομίσει ότι ανακάλυψε κάποιο ψεγάδι στο χαρακτήρα ενός άλλου, καταλαμβάνεται από τον ακραιφνή ζήλο να το φανερώσει αμέσως.

Ο Ιησούς όμως δηλώνει ότι, ο αντιχριστιανικός αυτός τρόπος φανερώνει ένα τέτοιο ελαττωματικό χαρακτήρα που, όταν συγκριθεί με το επικρινόμενο ψεγάδι, είναι σαν το δοκάρι πλάι σε μια σχίζα ξύλου. Η έλλειψη του πνεύματος της ανεκτικότητας και της αγάπης, είναι εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο να δημιουργεί ολόκληρο βουνό, και από το ποιο μικρό ακόμη λιθαράκι. Όσοι δεν έχουν γευθεί ποτέ τη συντριβή που συνεπάγεται η ολοκληρωτική παραχώρηση του ατόμου στο Χριστό, δεν εκδηλώνουν στη ζωή τους την απαλή επιρροή της αγάπης του Λυτρωτή.

Κακοπαριστάνουν το λεπτεπίλεπτο πνεύμα και την αβροφροσύνη που χαρακτηρίζει το ευαγγέλιο, και πληγώνουν πολύτιμες ψυχές για τις οποίες ο Χριστός έδωσε τη ζωή Του. Σύμφωνα με την εικόνα που χρησιμοποιεί για παράδειγμα ο Σωτήρας μας, εκείνος που υποθάλπει ένα φιλοκατήγορο πνεύμα, θεωρείται περισσότερο ένοχος από αυτόν τον οποίο κατηγορεί, επειδή όχι μόνο διαπράττει το ίδιο με αυτόν αμάρτημα, αλλά προσθέτει και από πάνω την έπαρση και το φιλόψογο πνεύμα.

Ο Χριστός αποτελεί το μοναδικό πρότυπο του χαρακτήρα, και όποιος συγκρίνει τους άλλους θέτοντας για παράδειγμα το δικό του χαρακτήρα, βάζει τον εαυτό του στη θέση του Χριστού. Και αφού ο Πατέρας "εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν" Ιωάννην 5:22, όποιος τολμάει να κρίνει τα ελατήρια των άλλων, πάλι σφετερίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του Υιού του Θεού. Αυτοί οι αυτοδιορισμένοι δικαστές και επικριτές, τάσσονται με το μέρος του διαβόλου, ο οποίος είναι "ο κατήγορος των αδελφών", Αποκάλυψη 12:10.

Η αμαρτία που επιφέρει τα θλιβερότερα αποτελέσματα είναι το ψυχρό, επικριτικό, μνησίκακο πνεύμα του φαρισαϊσμού. Όταν η θρησκευτική εμπειρία είναι κούφια από αγάπη, ο Χριστός δεν είναι εκεί. Ο χαρούμενος ήλιος της παρουσίας Του δεν είναι εκεί. Καμιά πυρετώδης δράση, κανένας ζήλος αποξενωμένος από το Χριστό δεν μπορεί να συμπληρώσει το κενό. Μπορεί να υπάρχει μια αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια για την ανακάλυψη των ελαττωμάτων των άλλων, πλην όμως στον καθένα που υποθάλπει τέτοιο πνεύμα, ο Χριστός λέει: "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου", Ματθαίος 7:5.

Σ' εκείνο που ο ίδιος είναι ένοχος, υποπτεύεται πρώτος το κακό στο άλλον. Κατακρίνοντας τον άλλον, προσπαθεί να καλύψει ή να δικαιολογήσει το κακό που φωλιάζει στη δική του καρδιά. Ο άνθρωπος γνώρισε το κακό μέσα από την αμαρτία. Μόλις αμάρτησαν οι πρωτόπλαστοι, άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Και την ίδια τακτική αναπόφευκτα ακολουθεί η ανθρώπινη φύση όταν δεν οδηγείται από τη χάρη του Χριστού.

Όταν οι άνθρωποι υποθάλπουν το επικριτικό αυτό πνεύμα, δεν ικανοποιούνται μόνο υποδεικνύοντας εκείνο που κατ’ εικασίαν θεωρούν σφάλμα του αδελφού τους. Όταν δεν κατορθώνουν με ήπια μέσα να επιφέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα, τότε καταφεύγουν στην πίεση. Χρησιμοποιούν όλη τους τη δύναμη προκειμένου να εξαναγκάσουν τους άλλους να συμμορφωθούν με αυτό που κατά την κρίση τους είναι το ορθό.

Αυτό ακριβώς έκαναν οι Ιουδαίοι την εποχή του Χριστού, και αυτό από τότε εφάρμοζε η εκκλησία κάθε φορά που στερείτο τη χάρη του Χριστού. Βλέποντας τον εαυτό της απογυμνωμένο από τη δύναμη της αγάπης, στρεφόταν τότε στην αναζήτηση του σιδερένιου κρατικού μηχανισμού για την επιβολή των δογμάτων της, και την εκτέλεση των θεσπισμάτων της. Εδώ πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό του ψηφίσματος όλων των θρησκευτικών νόμων και το μυστικό όλων των διωγμών από τις ημέρες του Άβελ μέχρι σήμερα.

Ο Χριστός δεν απωθεί, αλλά έλκει τους ανθρώπους προς Αυτόν. Η μόνη πίεση που μπορεί να ασκήσει, είναι η πίεση της αγάπης. Όταν η εκκλησία αρχίζει να επιζητεί την υποστήριξη της πολιτικής δύναμης, αυτό φανερώνει ότι είναι απογυμνωμένη από τη δύναμη και την αγάπη του Χριστού.

Η δυσκολία έγκειται στο κάθε μέλος της εκκλησίας ξεχωριστά, και από εδώ πρέπει να αρχίσει να διορθώνεται το κακό. Ο Χριστός απαιτεί να βγάλει ο επικριτής πρώτα το δοκάρι από το δικό του μάτι, να αποβάλει το επικριτικό πνεύμα του, να ομολογήσει και να απαρνηθεί τα δικά του αμαρτήματα, και ύστερα να επιχειρήσει να διορθώσει τους άλλους. "Διότι δεν είναι δένδρον καλόν το οποίον κάμνει καρπόν σαπρόν, ουδέ δένδρον σαπρόν το οποίον κάμνει καρπόν καλόν". Λουκάς 6:43. Σαν να τους έλεγε: "Αυτό το επικριτικό πνεύμα που υποθάλπετε, είναι ένας σαπρός καρπός που φανερώνει ότι το δένδρο είναι σαπρό. Δεν κερδίζετε τίποτε οικοδομώντας τη ζωή σας επάνω στην αυτοδικαίωση. Αυτό που σας χρειάζεται, είναι η αλλαγή της καρδιάς σας. Πρέπει να περάσετε από αυτό το στάδιο πριν να γίνετε κατάλληλοι να διορθώσετε τους άλλους".
Όταν κάποιος περνάει από μια κρίσιμη καμπή της ζωής του, και προσπαθείτε να του δώσετε συμβουλές και παραινέσεις, σκεφθείτε ότι τα λόγια σας θα ασκήσουν την ίδια ακριβώς επιρροή για το καλό, όπως το πνεύμα και το παράδειγμά σας άσκησαν για τον εαυτό σας. Πρέπει να είστε καλοί για να κάνετε το καλό. Δεν μπορείτε να ασκήσετε επιρροή που να επιφέρει μεταλλαγή στους άλλους, παρά μόνο όταν η δική σας καρδιά έχει ταπεινωθεί, έχει απαλυνθεί και έχει εξευγενιστεί με τη χάρη του Χριστού. Όταν η μεταλλαγή αυτή επέλθει μέσα σας, θα σας γίνει μια τέτοια δεύτερη φύση, ώστε να ζείτε για να κάνετε καλό στους άλλους, όπως η τριανταφυλλιά που παράγει τον ευωδιαστό ανθό της, ή η κληματαριά τον εύχυμο καρπό της.

Αν ο Χριστός, "η ελπίς της δόξης", ζει μέσα σας, δε θα έχετε καμιά διάθεση να παρατηρείτε τους άλλους, να ξεσκεπάζετε τα λάθη τους. Αντί να προσπαθείτε να κατακρίνετε και να καταδικάζετε, ο σκοπός σας θα είναι να βοηθάτε, να κάνετε το καλό και να σώζετε. Όταν έχετε να κάνετε με άτομα που έχουν πέσει σε κάποιο παράπτωμα, θα έχετε υπόψη την παραγγελία που λέει: "προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής", Γαλάτας 6:1.

Αν θυμάστε πόσες φορές και σεις οι ίδιοι σφάλατε, και πόσο δύσκολο ήταν να επανέλθετε στον ίσιο δρόμο, από τον οποίο κάποτε ξεφύγατε, δεν θα σπρώξετε τον αδελφό σας σε πυκνότερο ακόμη σκοτάδι, αλλά με καρδιά γεμάτη συμπόνια θα του μιλήσετε για τον κίνδυνο που διατρέχει.

Γιατί όποιος ρίχνει συχνά το βλέμμα του στο σταυρό του Γολγοθά, αναλογιζόμενος ότι οι αμαρτίες του έγιναν αφορμή να φθάσει ο Χριστός μέχρι εκεί, δε θα επιχειρήσει ποτέ να υπολογίσει το βάρος της ενοχής του συγκρίνοντάς την με την ενοχή των άλλων. Δε θα ανεβεί ποτέ στη δικαστική καθέδρα για να προφέρει την καταδίκη του άλλου. Το πνεύμα της επίκρισης και της αυτοεξύψωσης, είναι εντελώς ξένο για εκείνους που βαδίζουν στη σκιά του σταυρού του Γολγοθά.

Μόνο όταν αισθάνεστε ότι είστε έτοιμοι να θυσιάσετε τη δική σας αξιοπρέπεια, και αυτή ακόμη τη ζωή σας προκειμένου να σώσετε έναν πλανώμενο αδελφό σας, τότε έχετε βγάλει το δοκάρι από το μάτι σας, ώστε να είστε σε θέση να βοηθήσετε τον αδελφό σας. Τότε μόνο μπορείτε να τον πλησιάσετε και να αγγίσετε την καρδιά του. Κανένας δεν επέστρεψε ποτέ από την οδό της πλάνης με τον ψόγο και με την κατηγόρια. Αντίθετα, ο τρόπος αυτός έκανε πολλούς να στραφούν μακριά από το Χριστό, και να κλείσουν ερμητικά την καρδιά τους σε κάθε μεταπειστική προσπάθεια, ενώ το ήπιο πνεύμα, η ευγενική συμπεριφορά και η κατανόηση, μπορούν να σώσουν τον πλανώμενο, και να καλύψουν πλήθος αμαρτιών.

Όταν ο Χριστός φανερώνεται μέσα από το χαρακτήρα σας, αυτό θα ασκεί μια μεταπλαστική δύναμη επάνω σε όλους με τους οποίους έρχεσθε σε επαφή. Κάνετε έκδηλη την παρουσία του Χριστού στην καθημερινή σας ζωή, με την ίδια τη ζωή σας. Αυτός θα αποκαλύψει τη δημιουργική ενέργεια του λόγου Του - δηλαδή μια απαλή, πειστική αλλά ταυτόχρονα πανίσχυρη επιρροή, που να μεταπλάθει και άλλες ψυχές, κατά την ωραιότητα του Κυρίου του Θεού μας...

ΨΥΧΗ ΖΩΣΑ ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

"Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βσιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν". Α' Κορινθ. 15:44-50  

Για τους εν αληθεία μελετώντες και πιστεύοντες, ο Λόγος του Θεού προβλέπει την ύπαρξη 2 ειδών σωμάτων : 1ο Το ψυχικό-σαρκικό-χοϊκό και 2ο: Το πνευματικό-επουράνιο. 
Το πρώτο δηλώνεται στο κείμενο ως ψυχικό (δηλ.το σώμα που αναπνέει) και είναι το σώμα που φέρουμε στη ζωή εν σαρκί. Αυτό το ψυχικό σώμα, είναι χοϊκό και έγινε φθαρτό και θνητό, λόγω της αποστασίας του ανθρώπου. Το δεύτερο σώμα, το επουράνιο είναι το ένδοξο σώμα που ο Θεός θα δώσει στην ανάσταση των δικαίων, η οποία είναι προορισμένη να γίνει την ημέρα της ενδόξου επιφανείας του Χριστού. Αυτά τα δύο μόνο σώματα αναφέρει ο Λόγος του Θεού δια την υπόσταση του ανθρώπου.
Μεσαία κατάσταση δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα χωμάτινο, έτσι και δεν μπορεί να υπάρξει επουράνιος άνθρωπος χωρίς επουράνιο σώμα. Χωρίς λοιπόν επουράνιο σώμα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ζωή...υποκείμεθα λοιπόν στη φθορά και την διαφθορά όπως όλοι οι άνθρωποι μέχρι την ευλογημένη ημέρα της επιφανείας του βασιλιά Χριστού, και την σύγχρονη ανάσταση των νεκρών-κεκοιμημένων. Μόνο ο Χριστός δεν είδε διαφθορά..."Διότι ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν· εκείνος όμως, τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν". 

Γενικά δεν υπάρχει προσωπική οντότητα-συγκροτημένη προσωπικότητα χωρίς σώμα. Ο απ.Παύλος ομιλεί προς τους πιστούς του Χριστού, και φανερώνει το ευαγγέλιον του Χριστού, δηλαδή την αλήθεια του Θεού που πριν δεν γνώριζε κανείς, και φυσικά ούτε ο Πλάτωνας και οι φιλόσοφοι όλων των αιώνων. Ασώματη προσωπικότητα είναι ασυμβίβαστη με την λογική, δεν υπάρχει στη Δημιουργία άνθρωπος ασώματος, είναι ιδεοευφυολόγημα, ακυρολεξία άνευ νοήματος, και αλλά και ούτε τίποτα από τη Δημιουργία που δεν έχει συγκεκριμένη δομή και περιεχόμενο. Ψυχή λοιπόν ζώσα χωρίς σώμα-ασώματη δεν μπορεί να υπάρξει, αφού μεσαία κατάσταση μεταξύ του θνητού-φθαρτού σαρκικού και αναμενόμενου εξ αναστάσεως επουράνιου-αφθάρτου σώματος δεν προβλέπεται από τον Λόγο του Θεού. Συνεπώς δεν υπάρχει ζωή χωρίς ένα σώμα.

Αν προσέξουμε το κείμενο το σώμα το ζωικό, στο αρχαίο:ψυχικό. Σώμα ψυχικό σημαίνει είναι το σώμα το Αδαμιαίο που έγινε από τον Θεό ψυχή ζώσα, αυτός είναι ο χοικός, γήινος-χωμάτινος άνθρωπος, είναι ο τύπος του σώματος που φέρουμε όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο και τον έπλασε καλά λίαν. Έναν άνθρωπο, τέλειο, ολοκληρωμένο, συγκροτημένο, ενιαίο. Μια αυτόνομη ελεύθερη προσωπικότητα καθ'εικόνα και ομοίωση του Θεού. Μοιάζουμε δηλαδή με τον Θεό... ως προς τι όμως; Μοιάζουμε ως αυτόνομη, ελεύθερη και νοήμονα προσωπικότητα, απόλυτα συγκεκριμένη και μοναδική. Και προσωπικότητα δεν νοείται αν δεν έχει μία συγκεκριμένη όψη, δηλαδή ένα πρόσωπο. Διαβάζοντας προσεκτικά στο βιβλίο της Γενέσεως αντιλαμβανόμαστε ότι έπλασε ο Θεός κατ'ευθείαν τον άνθρωπο από το χώμα και ενεφύσησεν πνοήν ζωής στο πρόσωπό του, και τότε έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα. "καὶ ἔπλασεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν". Γέννεσης 2:7. Χορηγώντας ο Θεός πνοή ζωής στο πρόσωπο του ανθρώπου κατέστη ο άνθρωπος ψυχή ζωντανή. Άρα συνεπάγεται ότι η κάθε ζωντανή ψυχή έχει συγκεκριμένο πρόσωπο, ορατό και προσδιορίσιμο, διότι αυτό που δημιούργησε ο Θεός δεν ήταν ιδέα ή αόρατη ύπαρξη αλλά ορατή, συγκεκριμένη και ψηλαφητή ως έχουσα μάζα ύλης και περιεχόμενο. Το πρόσωπο που ζει δρα, κινείται τρώει, διψάει, και αυτό υποστηρίζεται από την Αγία Γραφή, καθώς είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή πεινάει, διψάει, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Συνεπώς η δράση συνιστά την φύση της ζωντανής ψυχής, δηλαδή του ζωντανού ανθρώπου. Όταν αφαιρεθεί η πνοή του ανθρώπου από το πρόσωπό του δηλαδή τους μυκτήρες του, εκπνέει και τότε η ψυχή από ζώσα γίνεται νεκρά, δηλαδή νεκρή ψυχή. Συνεπώς η βιβλική άποψη διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι μια ψυχή δρώσα, μια ύπαρξη ζώσα που όμως λόγω της αποστασίας οδηγείται στον θάνατο. Είναι γεγραμμένο ότι η ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει. Δεν αμαρτάνει το κρέας, οι ιστοί, τα οστά, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου.

Το ευαγγέλιο του Θεού παρουσιάζει την αλήθεια περί των σωμάτων που μας δείχνει ότι υπάρχουν 2 ειδών σώματα, που δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί. Το ένα αναιρεί το άλλο. Το ένα κληρονομεί φθορά και θάνατο, και το άλλο κληρονομεί αφθαρσία και αθανασία. Ο Θεός δημιoυργεί και το ένα και το άλλο, όχι όμως συγχρόνως (πρώτα το χοϊκό-ψυχικό, έπειτα το πνευματικό)!  Όλοι οι σαρκικοί άνθρωποι, οι ψυχικοί στο κείμενο, οι εν τω Αδάμ, δεν μπορούν να κληρονομήσουν βασιλεία Θεού. Μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που θα αναστηθούν από τον νέο τους γενάρχη τον Ιησού Χριστό θα κληρονομήσουν την ετοιμασμένη Βασιλεία των Ουρανών.

Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο θάνατος του ανθρώπου είναι ένας ύπνος, όπως τον ονομάζει ο ίδιος ο Χριστός. Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας χωρίς αναπνοή, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής. Όπως ο ύπνος έχει ένα τέλος, έτσι και ο θάνατος έχει ένα τέλος. Ο Χριστός με την ανάστασή Του, νίκησε το θάνατο γι’ αυτό ο θάνατος είναι ύπνος, γιατί έχει ορίσει ημέρα όπου θα υπάρξει η ανάσταση των δικαίων αλλά και των αδίκων, οι μεν προς ζωή αιώνια και οι δε προς κρίση αιώνια, γι’ αυτό ο Χριστός τον λέει ύπνο, γιατί πρόκειται να γίνει η ανάσταση των νεκρών.

Δεν έχει ο άνθρωπος εσωτερική δύναμη να πάει στον ουρανό μόνος του, πρέπει να επενεργήσει στον κοιμηθέντα-αποθανόντα άνθρωπο μια έξωθεν δύναμη από τον ουρανό για να πάει στον ουρανό. Αν καθ’ υπόθεσιν δεν έλθει ο Χριστός, δε θα πάμε στον ουρανό, δεν θα μπορούμε να αναστηθούμε μόνοι μας...αλλά ο Χριστός θα έλθει, είναι υπόσχεση του Θεού αληθινή και βέβαιη, και τη στιγμή του ερχομού του Χριστού θα γίνει η ανάσταση των δικαίων, των μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμηθέντων, αλλά και η μεταμόρφωση των τότε ζώντων που θα αποκτήσουν το νέο πνευματικό ένδοξο σώμα, και έτσι θα γίνει πραγματικότητα ο θρίαμβος της βασιλείας του Θεού.

Εδώ σημειώνουμε ότι, όταν οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν τις Εβραϊκές Γραφές, χρησιμοποίησαν συστηματικά τον όρο «ψυχή» για να αποδώσουν τη λέξη «νέφες» (נפש). «Νέφες» στην κυριολεξία σημαίνει το «ον που αναπνέει», και γι’ αυτό συνήθως δηλώνει είτε ένα ζώο, είτε τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είχε “νέφες” άλλα αντιθέτως ήταν “νέφες”, όπως λέει το εδάφιο Γέννεσης 2:7: “... γουάγιεχί χα-αντάμ λε-νέφες χαγιά” (“...και ο άνθρωπος έγινε ζωντανό ον”) - ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα. Η Αγία Γραφή ομιλεί για το ενιαίο της ανθρώπινης υπόστασης, είναι αλληλένδετο και δεν μπορεί να υπάρξει ως ζώσα ύπαρξη σε χωριστά τμήματα. 
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους πολιτισμούς, αρχικά οι Εβραίοι έβλεπαν τον άνθρωπο ως ολότητα, και μάλιστα υλικής υπόστασης
Κατά την ελληνιστική περίοδο, ωστόσο, εμφανίζεται η διχοτόμηση του ανθρώπου σε άυλη ψυχή, και υλικό σώμα, γεγονός που οφείλεται στην επίδραση του ελληνισμού, και ιδιαίτερα του πλατωνισμού.Έννοιες μιας διχοτόμησης ψυχής-σώματος, αρχαίας ελληνικής προέλευσης, εισήχθησαν νωρίς στη χριστιανική θεολογία από τον Γρηγόριο Νύσσης και τον Αυγουστίνο. 

 Δεν αιωρείται στο κενό η δήθεν ασώματη ψυχή, χωρίς σώμα αδύνατη η υπόσταση του ανθρώπου. Η έννοια της ασώματης ψυχής μπορεί να εξισωθεί μόνο ως ιδέα, αλλά τούτη η παραδοχή αυτόματα παραπέμπει στον ιδεαλισμό του Πλάτωνα! Κατά τον Πλάτωνα οι ψυχές ζουν ως ιδέες πριν την γέννηση των ανθρώπων, και με την γέννηση εισέρχονται στο σώμα του ανθρώπου! Και είναι στο χέρι του ανθρώπου κατά την πλατωνική θεώρηση ο άνθρωπος να φθάσει στο επίπεδο γνώσης της ψυχής του. Μετά τον θάνατο πάλι η ψυχή πετάει στο κόσμο των ιδεών και ούτω ανακυκλώνεται...
Όμως το Ευαγγέλιο λέγει τελείως διαφορετικά πράγματα από τον Πλάτωνα..."Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον,αν και ενδυθέντες αυτό δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί."Β' Κορινθ. 5:1-3. Γυμνoί δεν θα βρεθούμε λέγει ο απ.Παύλος, διότι στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο σώμα, το επουράνιο. Στον θάνατο απεκδυόμαστε το σώμα το ψυχικό, όμως δεν θα βρεθούμε γυμνοί, δηλαδή χωρίς σώμα, γιατί στην ανάσταση θα ενδυθούμε το νέο ένδοξο επουράνιο σώμα. Ομιλεί ο απ.Παύλος περί της προσωπικότητας, της οντότητας των πιστών που δεν θα μείνει ποτέ γυμνή. Δηλαδή δεν υπάρχει μεσοβέζικη κατάσταση, ασώματη ύπαρξη της ανθρώπινης οντότητας. Το ασώματο στοιχειοθετεί ακυρολεξία της του ανθρώπου δημιουργίας

Οι έννοιες των λέξεων έχουν διαφορετική σημασία στον λόγο του Θεού από τον λόγο των αρχαίων, που μεταλαμπαδεύθηκε στους νεότερους ως αυθεντία. Στην Πλατωνική φιλοσοφία έχουμε την ασώματη ψυχή που ως ως a priori αθάνατη συμψηφίζεται ως θεϊκή, ενώ στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα, δηλαδή σώμα ψυχικό όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο καρχαίο κείμενο, σώμα σαρκικό, χοϊκό, χωμάτινο. Έτσι δημιούργησε ο Θεός το ανθρώπινο σώμα, συνυφασμένο σε μία υπόσταση με το πνεύμα του ανθρώπου, να διαδραματίζει κυριαρχικό ρόλο στη ζωή του. Η ζώσα ψυχή είναι ο άνθρωπος που συγκροτείται από ένα σώμα χωμάτινο και ένα πνεύμα αυτόνομα λειτουργικό και απαραίτητο για την επιβίωση και πορεία του στη ζωή επί της γης. 

Όπως και ο Κούλμαν αναφέρει για την χριστιανική και ιουδαϊκή κατανόηση, ο θάνατος του σώματος είναι ταυτόχρονα και καταστροφή της θεόσδοτης ζωής. Δεν γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα στη ζωή του σώματος και στη ζωή της ψυχής....ο θάνατος είναι η καταστροφή της ζωής, που δημιούργησε ο Θεός. Συνεπώς είναι ο θάνατος και όχι το σώμα που πρέπει να κατανικηθεί από την ανάσταση. (βιβλίο καθ.Oscar Cullmann με τίτλο "Αθανασία της ψυχής ή Ανάσταση εκ των νεκρών;")

Το επουράνιο σώμα θα γίνει πραγματικότητα κατά την ανάσταση των δικαίων, όχι πρωτύτερα. Χωρίς επουράνιο σώμα  δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή ζωής. Αυτό είναι ανάγκη να το εννοήσουμε γιατί κινδυνεύουμε να μη εννοούμε τι πιστεύουμε. Ο Κύριος απαιτεί την λογική μας λατρεία, την δια του νοός μας κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας. Αν εννοούμε την Ανάσταση των νεκρών ως συμπλήρωμα της αθάνατης ψυχής μας, τότε εννοούμε και πιστεύουμε σε δικές μας παραθεολογίες. Είναι ασυμβίβαστες οι δύο θέσεις αθανασία της ψυχής και ανάσταση των νεκρών, διότι η μία αναιρεί την άλλη. Αν είναι κάτι αθάνατο τότε δεν μπορεί να πεθάνει, κι αν δεν μπορεί να πεθάνει δεν μπορεί και να αναστηθεί. Ο Θεός μόνος έχει την αθανασία, και ο Χριστός την απέκτησε δια της αναστάσεως από τους νεκρούς, και κανένας άλλος μέχρι στιγμής δεν έχει την αθανασία. Την αθανασία θα την λάβουν και μεις αν κρατήσουμε έως τέλους την  αρχή της πεποιθήσεώς μας, ως υιοί της αναστάσεως δεν θα μπορούμε να πεθάνουμε πλέον όπως και ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί πλέον να πεθάνει. 

Εδώ είναι σημαντικό να σημειώσουμε  ότι ο Αριστοτέλης διαφοροποιήθηκε τελικά από τις απόψεις του δασκάλου του Πλάτωνα! Κατά τον Αριστοτέλη στο σύγγραμά του περί ψυχής αναφέρεται σαφώς ότι: Η ψυχή δεν υπάρχει χωρίς το σώμα! (413a 4-5) Για τον Αριστοτέλη “η ψυχή αντιστοιχεί στις ιδιότητες που έχει ένα ζωντανό ον...Και όπως οι ιδιότητες ενός αντικειμένου οφείλουν την υπόστασή τους στο ίδιο το αντικείμενο, έτσι και η ψυχή οφείλει την υπόστασή της στο υλικό σώμα. Όταν λοιπόν αυτό πεθαίνει και διαλύεται, η ψυχή του εκμηδενίζεται”. Σας φαίνεται παράξενο πως μπορούσαν ακόμα και οι αρχαίοι να ελέγχουν τις διδαχές που αρχικά εδέχοντο, και τις υπέβαλαν στην βάσανο της κριτικής έρευνας. Πόσο μάλλον αν είμαστε φωτισθέντες με το άπλετο φως της αλήθειας του Θεού, μπορούμε να ελέγχουμε δια του Πνεύματος του Θεού πάσα ανθρώπινη παραδοχή, και να μη παραδρομούμε σε οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλοσοφία.

Λόγω της αποστασίας του πνεύματος του ανθρώπου από τον Θεό δημιουργό του, ο άνθρωπος έγινε θνητός, και ο θάνατος εισήλθε καταλυτικός στον άνθρωπο ως σύνολη ενότητα σώματος και πνεύματος. Ο Όσκαρ Κούλμαν αναφέρει ότι η Ιουδαϊκή και η Χριστιανική ερμηνεία της δημιουργίας, αποκλείει παντελώς τον σύνολο Ελληνικό δυαλισμό ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Το σώμα δεν είναι φυλακή της ψυχής αλλά για τους πιστούς του Χριστού ο ναός όπως λέγει ο απ.Παύλος “ο ναός του αγίου Πνεύματος”! Αναφέρει επίσης ο 'Οσκαρ Κούλμαν “Η καινή Διαθήκη ασφαλώς και γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στο σώμα και στην ψυχή, και για να είμαστε πιο ακριβείς ανάμεσα στον εσώτερο και εξώτερο άνθρωπο. Αυτή η διάκριση δεν υφηγείται κάποια αντίθεση ή αντιπαράθεση, σαν να ήταν το ένα από τα δύο αυτά στοιχεία εκ φύσεως καλό, και το άλλο εκ φύσεως κακό. Και τα δύο υπάρχουν μαζί, και τα δύο είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο εσώτερος άνθρωπος χωρίς τον εξώτερο δεν έχει ολοκληρωμένη, πλήρη και κατάλληλη υπόσταση”...

ΠΗΓΗ:  Maranatha