Άνοιξε την καταραμένη πόρτα του πιλοτηρίου!

Ποιον εμπιστευόμαστε να κρατάει το τιμόνι της ζωής μας; Ποιον βάλαμε στη θέση του οδηγού να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον προορισμό μας;
Εκπαιδεύσαμε τον από μηχανής άνθρωπο-θεό, τον αυτόματο πιλότο που εμείς κατασκευάσαμε για να πάμε καλά, αναπαυτικά, πετώντας επί της εγωιστικής φούσκας μας...Πόσες τραγωδίες έχουμε παρακολουθήσει;...όσο πιο πολλές, τόσο πιο πολύ αισθανόμαστε άνθρωποι της πολιτιστικής κουλτούρας, και της θεατρικής παιδείας.

Δεν έχω κάτι με τις αρχαίες τραγωδίες αλλά με τις διαχρονική τραγωδία που βιώνει επί της γης ή επί του αέρα της γης η ανθρώπινη ύπαρξη. Σπαταλάμε τη ζωή μας σε τραγικές παραστάσεις που τις παρακολουθούμε... υποχρεωτικά ανελλιπώς, βιώνοντάς τες ως πρωταγωνιστές, αλλά και ως σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Τραγικοί απενοημένοι αυτόχειρες ένεκεν της ματαιόδοξης αφροσύνης μας, να εκλέγουμε τους εκλεκτούς αυτόματους πιλότους μας...Δεν ευθύνονται οι αυτόματοι ανεγκέφαλοι του συστήματος πλοήγησης της ζωής μας αλλά εμείς! Είπαμε... είμαστε εμείς οι εντολοδότες θεοί! είπαμε δικό μας το αεροπλάνο, δικός μας και ο προορισμός της "ευτυχίας"... και βάλαμε ν' ακούμε, έτσι για να φαντασιαζόμαστε σ'ένα θρησκόληπτο μοιρολόγημα, ένα καθολικά ορθόδοξο δια-μαρτυρικό rythm and bluz να μας συνοδεύει στον non stop τελευταίο χορό μας.

TOO LOW – TERRAIN, Move up...move up, MOVE UP! όταν ακούς και βλέπεις να αναβοσβήνει το σύστημα πληροφόρησης κινδύνου, και σου κραυγάζει προσοχή είσαι τόσο χαμηλά, τόσο χαμηλά στη γη που αγάπησες να ανήκεις...τότε μάλλον έφθασε η στιγμή να ακούσεις, θέλεις δεν θέλεις το...ετοιμάσου να απαντήσεις τον Θεό, όντας ανέτοιμος!  Όσο υπάρχει λίγος ελάχιστος χρόνος move up - σήκωσε ψηλά τα μάτια σου - σ Εκείνον που ανασταίνει τους νεκρούς, και δίνει σε όσους Τον Ακούν! μια νέα αναστημένη ζωή ελπίδας και χαράς.

Δεν είναι φρόνιμο το όστρακο να αντιμάχεται τον Ποιητή Του. Είναι η απόλυτη αφροσύνη το όστρακο να αυτοεξωστρακίζεται από τη ζωή, μη θέλοντας τη σωτηρία του, αλλά την απώλειά του.

Ξέρετε οι άνθρωποι ποτέ δεν δέχθηκαν την ήττα τους από τον θάνατο. Θέσπισαν τη δική τους fuga διαφυγής από τον θάνατο, εφευρίσκοντας μια κουλτούρα θρησκευτικής αθανατοποίησης εξ ιδίων αυτών ικανοτήτων! και όχι από τον Έχοντα τα κλειδία του θανάτου, τον μόνο Δυνάμενο χαρίσαι αναστημένη ζωή εκ του τάφου ! Και τούτο συμβαίνει διότι η ανθρωποκεντρικότητα δεν επιθυμεί έξωθεν αυτής έναν Θεό Σωτήρα, αλλά τον εαυτό της ως αυτόκλητο σωτήρα!

Ο απ.Παύλος στην Αθήνα διακήρυξε ότι ο ο Θεός όρισε ημέρα όπου θα κρίνει την οικουμένη εν δικαιοσύνη με ένα άνδρα που ανέστησε από τους νεκρούς...και γι αυτό είναι απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ, να μετανοήσουμε έκαστος προσωπικά, και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ' Εκείνον τον Άγνωστο Θεό που Τον αγνοούμε, αν και είναι πλησίον, δεν είναι μακρυά μας ο Θεός...Τους καιρούς της αγνοίας παραβλέπει ο Θεός! Τούτο παραγγέλλει το Ευαγγέλιο του Θεού της συγχώρησης, αλλά θέλει την μετάνοιά μας γιατί δεν μπορεί να παραβλέψει τον ηθελημένο αγνωστικισμό μας, την θανάσιμη αμέλειά μας, την εγωπαθή αφέλειά μας!

Γιατί να χαθείτε! μας παρακαλεί ο Θεός...Βλέπει το τέλος μας και μας παρακαλεί σώθητε πάντα τα έθνη και οι λαοί, κοιτάξτε στο έργο σωτηρίας, συγχώρησης, συμφιλίωσης που Έκαμα για να μη απωλεσθείτε, κοιτάξτε με μετάνοια, αλλάξτε την αυτοκτονική σας πορεία με την παροχή Ψήφου Εμπιστοσύνης, όχι στον άφρονα εαυτό σας, αλλά σε ένα Κυβερνήτη δικό Μου, τον ίδιο τον μονογενή Υιό Μου που σας δίδω υπέρ της ζωής σας, για να σας οδηγήσει με ασφάλεια, με προστασία, με προσωπική αγάπη και φροντίδα από σήμερα και για πάντα μέχρι την αιωνιότητα!

Δεν είναι ένα τραγικό μεμονωμένο, αποσπασματικό εξωφρενικό περιστατικό αυτό που συνέβη στις Άλπεις. Είναι η τραγική εικόνα τέλους ενός κόσμου που επέλεξε ως μοναδικό της ζωής του ταξείδιον, την ματαιότητα των διαλογισμών του, την αυτάρεσκη στα μάτια του εικόνα της πολιτικής και θρησκευτικής του ειδωλοαυταπάτης. Θυσίασε στο βωμό του κοσμοειδώλου του τον εαυτό του, τα παιδιά του, τα πάντα πρόσφερε ως καύσιμο της αερο-πλάνης, της κατασκευασμένης εφήμερης ευτυχίας του...

Άνοιξε την καταραμένη πόρτα της καρδιάς σου...γιατί την σφάλισες, την έκαμες απαραβίαστη για να γλιτώσεις από τους δαίμονές σου...αλλά από τον δικό σου δαίμονα που αλωνίζει μέσα σου...ποιος θα σε γλιτώσει;  Όμως ο Χριστός δεν πρόκειται με βία να παραβιάσει καμιά πόρτα αμπαρωμένη, της ασφαλείας μας το οχύρωμα, κανένα προσωπολατρικό του εαυτού μας κιγκλίδωμα, αλλά στέκει έξωθεν και κτυπά την πόρτα της λογικής μας...Αν σταματήσουμε να είμαστε άφρονες πλανώντες και πλανώμενοι-πετώντας με τις αέρα πατέρα lines μας, και έλθουμε εις εαυτόν θεωρώντας με αισχύνη τα μαδημένα μας φτερά ήδη πεταμένα, και μη παραβλέποντας την άπτερη γύμνια της έργο-στασιαστικής μας επάρκειας...ναι ίσως τότε την έσχατη στιγμή πατήσουμε το μπουτόν ανοίγματος της καρδιάς μας, και αφήσουμε τον Χριστό να μπει στο άσυλό μας, για να φέρει σε ισορροπία την πλοήγησή μας, και να αναστρέψει έτσι την φρενίτιδα της κατάπτωσής μας.

Το Κέντρο διεύθυνσης το πηδάλιο, που εμείς κατασκευάσαμε, δεν μας πάει πουθενά ή μάλλον έχει αυτοματοποιηθεί από μας τους ίδιους για προορισμό συντριβής, γιατί το είδωλό μας ο θρησκευτικός καθοδηγητής μας, με συγκυβερνήτη τον πολιτικό καθοδηγητή μας, είναι ρυθμισμένοι συστημικά μηχανικοποιημένοι προς εαυτοκαταστροφή και εαυτοχειρία.

Η αφειδώς παρεχόμενη αθωοποίηση των αφρόνων, είναι γέννημα και θρέμμα του άφρωνος - αθέου νομικισμού μας. Όταν δουλεύει το μυαλό μας ανάποδα και ασύνετα, δεν είμαστε παράφρονες, αλλά άφρονες. Όταν έχουμε γυρίσει ανάποδα το αεροπλάνο και βλέπουμε τη γη στη θέση του ουρανού, ας μη νομίζουμε ότι κάνουμε αεροεπιδείξεις και αεροκαυχήσεις, αλλά αερο-καταρίψεις. Όσο πιο ψηλά πάει η αυταπάτη μας, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση και το σύντριμμα της πλανεμένης μας κατασκευής.

Μάθαμε να ακούμε τον εαυτό μας. Η αφήγησή μας ξεκινάει, πάντα από ποιό πατέρα έχουμε...Αν μας γέννησε το πλανεμένο μυαλό του συστήματος θρησκευτικής και πολιτικής πειρατείας, που εμείς γαλουχήσαμε και εκπαιδεύσαμε, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας...Ο πλανών την οικουμένη όλη ο διάβολος, ο θεός του κόσμου τούτου, έχει πολύ θυμό γιατί έχει ριφθεί στη γη, και θύει και απολύει ακορέστως, και εμείς τρομάζουμε και συγκλονιζόμαστε από τις τραγικότητες που συμβαίνουν, αλλά μέχρι εκεί. Καθόμαστε στην αναπαυτική πολυθρόνα μας και βλέπουμε το διαδραματιζόμενο θρίλερ ως οσκαρικό προιόν έβδομης τέχνης, παραχθέν για την ανάπτυξη της απαραιτήτου αδρεναλίνης, ως μιας κάποιας ένδειξης μορφής ζωής που μοιραίως επιλέξαμε για να αισθανόμαστε ως ζώντες!

Δεν είναι καλό να απατώμεθα από τους αυτόκλητους σωτήρες της πολιτικής και θρησκευτικής αεροκουλτούρας που βάλαμε στη θέση πλοήγησης της ζωής μας. Δεν υπάρχει τρίτη εναλλακτική... ή θα έχουμε αυτόχειρες άφρονες να μας καθοδηγούν στην απώλεια, ή θα επιστρέψουμε στον μόνο Σωτήρα του κόσμου, τον αναστάντα Ιησού Χριστό, να πάρει Αυτός το πηδάλιο κυβέρνησης της ζωής μας...

Του Φιλήμονα Σωτηρόπουλου