Δευτερονόμιο 32:10, και Έξοδος κεφ. 3
Και ο Θεός έχει το δικό Του σχολείο. Όμως σ' αυτό το σχολείο δεν υπάρχουν έλεγχοι με βαθμούς όπως στα δικά μας σχολεία. Δεν υπάρχουν τάξεις. Και είναι ένα σχολείο που ενώ τα μαθήματα τελικά είναι ίδια, ο τρόπος με τον οποίο αυτά διδάσκονται, εξαρτώνται από τη σοφία του Θεού, και το πως Αυτός θέλει να εργαστεί στη ζωή του κάθε παιδιού Του.
Ποιο είναι το σχολείο αυτό; Είναι το σχολείο της ερήμου. Το σχολείο που μπορεί να διαρκέσει όσο ο Θεός ξέρει ότι χρειάζεται. Το σχολείο που θα περάσει, ίσως αρκετές φορές κάθε άνθρωπος του Θεού, και ιδιαίτερα κάθε άνθρωπος που ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει. Δεν είναι απαραίτητο να είναι σε ένα γεωγραφικά ερημικό τόπο. Μπορεί να είναι μέσα στο σπίτι σου, και με πολύ κόσμο γύρω σου. Μπορεί να είναι μια δοκιμασία οικογενειακή, μπορεί να είναι μια κατάσταση επαγγελματική, μπορεί ακόμη να είναι μια μεγάλη αποτυχία. Η έρημος έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί να υπάρχει συνωστισμός από ανθρώπους, αλλά υπάρχει μοναξιά. Μπορεί να βρέχει προβλήματα μερόνυχτα, αλλά ο τόπος να είναι κατάξερος. Μπορεί κανένας να μην ξέρει τίποτα, να μην καταλαβαίνει τι νιώθεις, και να νομίζει πως όλα πάνε καλά, αλλά εσύ και ο Θεός ξέρετε τι πραγματικά συμβαίνει.
Τα γνωρίζει αυτά ο Θεός; Τα καταλαβαίνει; Τα γνωρίζει και τα καταλαβαίνει πολύ καλά, γιατί Αυτός είναι που μας έχει φέρει σ' αυτή την έρημο. Η παιδεία Του περιλαμβάνει χρόνο στην ερημιά. Γιατί εκεί ξέρει ότι μπορεί να έχει όλη την προσοχή μας.
Στο Δευτερονόμιο 32:10, το Άγιο Πνεύμα δια του Μωυσή είπε τα εξής για το έθνος του Ισραήλ: "Εν γη ερήμω εύρηκεν αυτόν, και εν ερημία φρίκης και ολολυγμού· περιωδήγησεν αυτόν, επαιδαγώγησεν αυτόν, εφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού αυτού. Καθώς ο αετός σκεπάζει την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς αυτού, εξαπλόνων τας πτέρυγας αυτού αναλαμβάνει αυτούς, και σηκόνει αυτούς επί των πτερύγων αυτού, ούτως ο Κύριος μόνος ώδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός".
Βλέπετε ο Θεός οδήγησε τον Ισραήλ στην έρημο, γιατί εκεί έπρεπε να μείνει και να μάθει. Γιατί έπρεπε η ανυπακοή να ξεριζωθεί από μέσα τους. Γιατί η καινούργια γενιά έπρεπε να μάθει από τα λάθη της προηγούμενης. Όμως προσέξτε τι έκανε ο Θεός εκεί στην έρημο, και τι κάνει και για μας.
Πρώτον λέει εκεί στην έρημο, που τον έστειλε για να τον παιδαγωγήσει, τον «περιωδήγησε». Στους εβδομήκοντα έχει τη φράση, «εκύκλωσεν αυτόν». Ο Θεός τον είχε γύρω-γύρω στην αγκαλιά του. Δεύτερον, τον «περιέθαλψε» όπως ο αετός τα δικά του πουλιά. Και τρίτον, «τον φύλαξε ως κόρην οφθαλμού αυτού». Όμορφες υποσχέσεις. Ιδιαίτερα η τρίτη. Επειδή η κόρη του ματιού είναι το πιο προστατευμένο μέρος του σώματος μας, τίποτα δεν την αγγίζει. Το μάτι κλείνει αμέσως. Ακόμη και η σκόνη να μπει, το καθαρίζουμε επιτόπου.
Μέσα στην έρημο, την περίοδο που ο Θεός με διαπαιδαγωγεί για να με αλλάξει, εκεί στην απομόνωση και στην αποξένωση, με προσέχει σαν την κόρη του ματιού. Ο Θεός δεν με εγκαταλείπει, ούτε με ξεχνάει. Τέταρτον, λέει ο Κύριος μόνος οδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός. Ο Θεός μας οδηγεί, δεν στέκεται μακριά μας ξένος στην ανάγκη μας. Πολύ μου αρέσει η λέξη «μόνος». Μόνος ο Θεός μας οδηγεί. Μπορεί να μην ξέρω που «πατώ και που βρίσκομαι» όπως λέει ο λαός, αλλά ο Θεός ξέρει. Και με οδηγεί.
Δεν ξέρω σε τι φάση μπορεί να βρίσκεσαι. Μπορεί να είχες τελειώσει τις σπουδές σου και να είχες άλλα όνειρα, αλλά βρίσκεσαι τώρα σε αδιέξοδο. Μπορεί να προσπάθησες αρκετά στη δουλειά, και ήρθε κάποιος άσχετος με λιγότερες ή καθόλου ικανότητες και εμπειρία, και επειδή ήξερε το αφεντικό να σου πήρε τη θέση. Μπορεί να είχες την καλύτερη υγεία, και ξαφνικά ο γιατρός να σου είπε, «ξέρεις με ανησυχούν οι εξετάσεις σου. Πρέπει να κάνουμε κι άλλες». Πληροφορίες σαν και αυτές μας κάνουν να σκεφτούμε, «Με ξέχασε ο Θεός;» «Γιατί να γίνει αυτό;» «Γιατί η ερημιά και ο πόνος».
Ο Θεός δεν μας έχει αφήσει. Είναι πιο κοντά μας από όσο νομίζουμε.
Γιατί ο Θεός θέλει να μας περάσει από αυτό το σχολείο; Οι λόγοι δεν είναι ίδιοι για όλους.
Ο Θεός οδήγησε τον Μωυσή εκεί στην έρημο, γιατί έπρεπε να τον αλλάξει. Διαβάζουμε στην Έξοδο 3:1: "Ο δε Μωϋσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού, ιερέως της Μαδιάμ· και έφερε τα πρόβατα εις το όπισθεν μέρος της ερήμου και ήλθεν εις το όρος του Θεού, το Χωρήβ".
Για αυτή την εκπαίδευση στην έρημο, δεν μπορείς να κόψεις δρόμο. Ο χρόνος για το Θεό δε μετράει. Θα μείνω και θα μείνεις εκεί όσο χρειαστεί. Ο Μωυσής ο άρχοντας της Αιγύπτου, έπρεπε να μάθει τι θα πει να μεγαλώνεις δύο παιδιά, σαν όλους τους μπαμπάδες του κόσμου. Και το μεγάλωμα των παιδιών είναι εμπειρία, που μπορεί να κάνει ταπεινό και τον πιο μορφωμένο. Μπορεί να έχεις διδακτορικά στη διατροφή, και στη παιδαγωγική. Μπορεί να ξέρεις ιστορία, μαθηματικά, φυσική, λογοτεχνία, μπορεί να μπορείς να εξηγήσεις πως το σώμα μας απορροφά το φαγητό, και το αφομοιώνει και το μετατρέπει σε βιταμίνες, αλλά η γνώση αυτή δεν βοηθάει σε τίποτα, όταν ο πιτσιρίκος δεν ανοίγει το στόμα του να φάει και σου κλωτσάει πέρα το κουτάλι.
Η έρημος σε μαθαίνει να κάνεις πράγματα που νόμιζες πως δεν θα τα έκανες ποτέ. Μαθαίνεις να ανέχεσαι να είσαι άβολα, να κάνεις υπομονή, να δέχεσαι τις περιστάσεις που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι θα είναι κομμάτι της ζωής σου. Μαθαίνουμε μέσα στην έρημο, 4 βασικά μαθήματα.
1ον. Το μάθημα της αφάνειας:
... έγινε πάροικος εν γη Μαδιάμ
... έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού
Η έρημος είναι ο τόπος της αφάνειας. Ο Μωυσής έπρεπε να μάθει να είναι σαν όλους τους άλλους. Νόμιζε πως ήταν κάποιος, και διαπίστωσε πως δεν ήταν. Εκεί που πίστευε πως θα τον δουν οι αδελφοί του, και θα καταλάβουν ότι αυτός θα τους ελευθέρωνε, αφού είχε σκοτώσει τον Αιγύπτιο, οι αδελφοί του, του είπαν βασικά, «Ποιος σου είπε να ανακατευθείς;» "Τις σε κατέστησεν άρχοντα και κριτήν εφ' ημάς; Μήπως θέλεις συ να με φονεύσης, καθώς εφόνευσας τον Αιγύπτιον; Και εφοβήθη ο Μωϋσής και είπε, Βεβαίως το πράγμα τούτο έγεινε γνωστόν", Έξοδος 2:14. Στις Πράξεις η περιγραφή είναι ακόμη πιο σκληρή: "ήλθεν εις την καρδίαν αυτού να επισκεφθή τους αδελφούς αυτού, τους υιούς Ισραήλ. Και ιδών τινά αδικούμενον, υπερησπίσθη αυτόν και έκαμεν εκδίκησιν υπέρ του καταθλιβομένου, πατάξας τον Αιγύπτιον. Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως δεν ενόησαν.Την δε ακόλουθον ημέραν εφάνη εις αυτούς, ενώ εμάχοντο, και παρεκίνησεν αυτούς εις ειρήνην, ειπών· Άνθρωποι, αδελφοί είσθε σείς· διά τι αδικείτε αλλήλους; Ο δε αδικών τον πλησίον απέσπρωξεν αυτόν, ειπών· Τις σε κατέστησεν άρχοντα και δικαστήν εφ' ημάς; Μήπως θέλεις συ να με φονεύσης, καθ' ον τρόπον εφόνευσας χθές τον Αιγύπτιον; Τότε ο Μωϋσής έφυγε διά τον λόγον τούτον", Πράξεις 7:23-29.
Όταν προσγειώθηκε και κατάλαβε πως αυτό που νόμιζε εκείνος, δε το νόμιζαν οι άλλοι, έπρεπε να μάθει να ζει με αυτό. Στην Αίγυπτο, όταν ο Μωυσής περνούσε, οι άνθρωποι στέκονταν. Τα πρόβατα δεν το κάνουν αυτό. Μπορεί να ξέρεις όλες τις επιστήμες του κόσμου, ποίηση, λογοτεχνία, μπορεί να είσαι δεινός ρήτορας. Για τα πρόβατα, αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Τα πρόβατα δεν έχουν ως ζώα τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Και ο Μωυσής, έζησε μαζί τους για 4 δεκαετίες. Ο δε Μωϋσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού, Έξοδος 3:1. Δεν είναι ταπεινωτικό αυτό;
Φανταστείτε κάποιο παλιό φίλο ή γνωστό να πέφτει επάνω στο Μωυσή, ή να πηγαίνει να ψάχνει να τον βρει επίτηδες. Να φτάνει στο μέρος που ήταν, και να ρωτάει:
- Πρίγκιπα τι κάνεις αυτή την περίοδο; Φανταστείτε τον Μωυσή σαν όλους τους ανθρώπους του είδους του. Με γένια, ανακατεμένα μαλλιά, απλά ρούχα.
- Τι κάνω; Δεν βλέπεις; Είμαι βοσκός.
- Αλήθεια ε! Ποιος θα το πίστευε. Έχεις λοιπόν τα δικά σου κοπάδια; Πάνε καλά; Αυξάνονται;
- Όχι ακριβώς, τα πρόβατα δεν είναι δικά μου, είναι του πεθερού μου.
- Δουλεύεις για τον πεθερό σου;
- Ναι, θα απαντούσε ο Μωυσής.
- Δηλαδή, για να καταλάβω, ζεις και περπατάς και είσαι όλη μέρα μαζί με τα πρόβατα;
- Σωστά, κατάλαβες.
- Μωυσή δεν ξέρω τι να πω; Και όλα αυτά που έμαθες, όλα αυτά πού ήσουν; Η γνώση, η σοφία στην Αίγυπτο;
- Δεν ξέρω τι να σου πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ που βρίσκομαι, μ’ έφερε ο Θεός και εδώ είμαι τώρα.
Ίσως να ταυτίζεσαι με αυτή τη διήγηση. Καθώς ακούς αυτό τον υποτιθέμενο διάλογο, ίσως να σκέφτεσαι τους περιορισμούς μέσα στους οποίους ζεις και τους οποίους δεν σκεφτόσουν ποτέ ότι θα αντιμετωπίσεις. Άλλα είχες στο μυαλό σου, για σένα, για την οικογένειά σου, για τα παιδιά σου, για τη δουλειά σου, και άλλα έγιναν. Έρημος...Και τώρα έχεις εξαναγκαστεί να αφήσεις πολλές από τις προηγούμενες συνήθειες απλά για να τα καταφέρεις.
Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού όμως. Αν πρόκειται να περάσεις και να περάσω το σχολείο της ερήμου, πρέπει να μάθω να ζω στην αφάνεια. Να μάθω να ζω σαν όλους τους άλλους. Να κάνω πράγματα που κάνουν όλοι.
Στην ταινία που γυρίστηκε με την ιστορία της Corrie ten Boom, μια σκηνή την δείχνει να προσεύχεται και να λέει στο Θεό, πως θέλει να την χρησιμοποιήσει με όποιο τρόπο θέλει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει «αφάνεια». Πολύ σύντομα, την παίρνουν αιχμάλωτη οι Ναζί, μαζί με τον πατέρα της, από τον οποίο χωρίζεται. Ο πατέρας της πεθαίνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, και την ίδια με τη βία τη χωρίζουν από την αδελφή της. Την ίδια την βάζουν σε ένα σκοτεινό, και υπόγειο κελί. Και καθώς κλείνει και αυτή η σκηνή, δείχνει τη γυναίκα αυτή τρέμοντας να προσεύχεται στο Θεό και να λέει, «Αλλά Κύριε, δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να είμαι μόνη μου». Η αφάνεια, στο σχολείο της ερήμου του Θεού, σημαίνει ότι δεν θα είμαστε το κέντρο της προσοχής. Δεν θα είμαστε τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά σαν όλους τους άλλους. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο προνόμιο, ή καμιά μεταχείριση.
2ον. Το μάθημα του χρόνου:
... αφού συνεπληρώθησαν τεσσαράκοντα έτη
"Τότε ο Μωϋσής έφυγε διά τον λόγον τούτον και έγεινε πάροικος εν γη Μαδιάμ, όπου εγέννησε δύο υιούς. Και αφού συνεπληρώθησαν τεσσαράκοντα έτη"...Πράξεις 7:29-30.
Μπήκε στην έρημο ως πάροικος και 40 χρόνια μετά, είχε μάθει ότι ο Θεός τον ήθελε να μάθει. Μπήκε 40 και βγήκε 80. Τα πιο παραγωγικά του χρόνια. Τα χρόνια που κάποιος δημιουργεί στη ζωή του, ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του, σε ένα μέρος που οι συνθήκες ζωής ήταν τουλάχιστον «ακραίες».
Ζούμε σήμερα στην εποχή του φούρνου μικροκυμάτων. Σε 5 λεπτά έχεις φτιάξει μεσημεριανό, βραδινό ότι θες. Πιο παλιά, ίσως θυμάστε οι παλαιότεροι, περίμενες ακόμη και την τηλεόραση να ζεσταθεί για να αρχίσει να δείχνει η εικόνα. Σήμερα, ανοίγει αμέσως. Τα τηλέφωνα παλιά, έπρεπε εμείς να βάλουμε το δάχτυλο μας, και να γυρίσουμε το καντράν ένα-ένα τα νούμερα. Σήμερα αυτός ο τύπος τηλεφώνου θεωρείται «παλαιολιθικός». Αυτή είναι η ζωή σήμερα. Όλα γίνονται γρήγορα, συμπιεσμένα, συμπυκνωμένα.
Όχι όμως, στο σχολείο του Θεού. Δεν υπάρχει στιγμιαία ωριμότητα. Ο Θεός δεν κάνει μαζική παραγωγή αγίων. Ο καθένας μας χρειάζεται το χρόνο του, και την ιδιαίτερή του εκπαίδευση. Ο Μωυσής διαβάζουμε στις Πράξεις 7:23-25, "Ενώ δε ετελείονε το τεσσαρακοστόν έτος της ηλικίας αυτού, ήλθεν εις την καρδίαν αυτού να επισκεφθή τους αδελφούς αυτού, τους υιούς Ισραήλ. Και ιδών τινά αδικούμενον, υπερησπίσθη αυτόν και έκαμεν εκδίκησιν υπέρ του καταθλιβομένου, πατάξας τον Αιγύπτιον. Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως δεν ενόησαν".
Εκεί που ήταν ακτιβιστής και πίστευε πως όλα γίνονται στο άψε-σβήσε, έπρεπε να μάθει να περιμένει το Θεό. Γιατί δεν φτάνει να ξέρω το θέλημα του Θεού, πρέπει να ξέρω και το πότε και το πως. Και αυτό απαιτεί χαρακτήρα. Αλλά οι χαρακτήρες που περιμένουν και ακούν το Θεό δεν χτίζονται εν μία νυκτί. Ούτε χτίζονται στα σχολεία. Μορφώνονται στην έρημο. Και εκεί ο Θεός δεν βιάζεται. Γιατί δεν έχει ανάγκη εμάς να σώσουμε τον κόσμο. Το κάνει και μόνος Του. Σκοπός του είναι να μας αλλάξει μέσα μας. Και να μας μάθει να σκεφτόμαστε όπως Εκείνος, όπως ο Χριστός.
3ον. Το μάθημα της ησυχίας:
... έφερε τα πρόβατα εις το όπισθεν μέρος της ερήμου
Έχετε προσέξει ποτέ πόσο μακρύς φαίνεται ο χρόνος όταν έχουμε σιωπηλή προσευχή; Σκεφτόμαστε, «καλά πότε θα περάσει αυτό το λεπτό, ή αυτά τα 2-3 λεπτά»; Συνήθως διαρκούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Μου κάνει εντύπωση που βλέπω πολλά, όχι όλα, αλλά πολλά νέα παιδιά να μην μπορούν να κάνουν τίποτα, αν δεν υπάρχει κάποια μουσική υπόκρουση, κάποια φασαρία.
Το πιο δύσκολο κομμάτι στην προσευχή είναι η ησυχία. Το να κάτσεις στην παρουσία του Θεού και αφού πεις ότι ήθελες, να Τον αφήσεις, να πάει Εκείνος τη σκέψη σου όπου θέλει. Ή, προσπάθησε γενικά να κάτσεις χωρίς να ακούς τίποτα. Και σιγά-σιγά οι σκέψεις αρχίζουν και πηγαίνουν βαθύτερα.
Για τον άνθρωπο του Θεού, η καθημερινή τακτική μοναξιά στην παρουσία του Θεού είναι απαραίτητη. Αλλά και αν προσέξει κανένας, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που μας άφησαν οποιαδήποτε κληρονομιά, στις επιστήμες, στις τέχνες, στον αθλητισμό, όλοι τους είχαν μάθει να απομονώνονται.
Σκεφτείτε τον Μωυσή στα 40 χρόνια της διακονίας του, πόσο θα τον αμφισβητούσαν, θα του επιτίθονταν, θα τον μισούσαν και θα τον πρόδιδαν. Πόσο δεν θα τον άφηναν σε ησυχία. Πως θα τα έβγαζε πέρα; Είχε μάθει το μάθημα της ησυχίας με το Θεό. Και σε αυτή την ησυχία είχε μάθει βρίσκει δύναμη. Διαβάζουμε στον Ψαλμό 46:10, "Ησυχάσατε και γνωρίσατε ότι εγώ είμαι ο Θεός· θέλω υψωθή μεταξύ των εθνών· θέλω υψωθή εν τη γη. Το ενδιαφέρον είναι πως ξεκινάει ο Ψαλμός. Με καταστροφές, με δεινά. Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Διά τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών· και σείωνται τα όρη διά το έπαρμα αυτών" (εδ. 1-3). Μέσα σε αυτό το χαμό, ο ποταμός και τα ρυάκια του Θεού ποτίζουν τη δική Του πόλη. Ο Θεός είναι μαζί. Αλλά για να το δεις αυτό, πρέπει να μπορείς να ησυχάζεις και να αναγνωρίζεις ότι ο Θεός είναι Κύριος και Αυτός υψώνεται πάνω στη γη. Το μάθημα της ησυχίας.
4ον. Το μάθημα της έλλειψης ανέσεων:
... εκάθισε δε πλησίον του φρέατος.
... σηκωθείς ο Μωϋσής εβοήθησεν αυτάς και επότισε τα πρόβατα αυτών.
Κακά τα ψέματα, όλοι μας, ιδιαίτερα όσοι γεννηθήκαμε τα τελευταία 40 χρόνια, έχουμε ζήσει άνετα. Δεν μας έχει λείψει τίποτα. Για αυτό και μας κακοφαίνεται όταν κάποια από τις καθημερινές μικρές μας ανέσεις λείψει.
Ο Μωυσής έπεσε από τα ψηλά στα χαμηλά. Από το παλάτι στην έρημο. Από τη χλιδή, στο πηγάδι. Από εκεί που τον υπηρετούσαν, υπηρετούσε και πότισε πρόβατα. Από εκεί που τον άκουγαν, άκουγε άλλους. Σαφώς, όσο καλές και να ήταν οι σκηνές του Ιοθόρ, δεν ήταν το παλάτι του Φαραώ. Τι κάνεις με αυτό; Στην αρχή νομίζω γκρινιάζεις. Ρωτάς γιατί; Μετά προσπαθείς να συνηθίσεις. Και αν υπάρχει ένα κάποιο υπόβαθρο μπορεί να παραδεχθείς ότι «γίνεται να ζήσεις και με λιγότερα». Ο Μωυσής τα είχε ανάγκη αυτά, αν επρόκειτο τα επόμενα 40 χρόνια να οδηγήσει το λαό στην έρημο.
Ο Θεός αν πρόκειται να μας χρησιμοποιήσει, θέλει να βγάλει πολλή από την γκρίνια που υπάρχει στη ζωή μας. Μπορείς να επικοινωνήσεις και χωρίς e-mail, και χωρίς κινητό. Μπορείς να χρησιμοποιείς το λεωφορείο. Μπορείς να κοιμάσαι και σε μικρότερο κρεβάτι, να ζεις με λιγότερα. Γράφει στη Β΄ Τιμόθεο 2:3, ο Παύλος, "Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού". Πιο κάτω του το ξαναλέει στο 4:5, "Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη".
Βλέπετε τι κάνει ο Θεός; Με αυτά τα 4 μαθήματα μας αλλάζει, σπάει τις εξωτερικές αντιστάσεις, και έρχεται και μπαίνει βαθιά στη ψυχή μας, και μέσα στην έρημο τη γιατρεύει. Γράφει ο Δαβίδ στον Ψαλμό της μετάνοιας 51:6, "Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν". Πώς ο Θεός μας διδάσκει σοφία στα «ενδόμυχα»; Πώς μπαίνει βαθιά στο «είναι» μας;
Πρώτα βρίσκει την περηφάνια. Και παίρνει το γυαλόχαρτο της αφάνειας και αρχίζει και την τρίβει μέχρι να φύγει.
1ον, το μάθημα της αφάνειας. Μετά βρίσκει το φόβο. Το φόβο για το παρελθόν, το άγχος για το μέλλον. Το φόβο για αυτά που θα χάσουμε, όταν υπακούσουμε στο Θεό, τα ρίσκα που έχουμε να πάρουμε, και χρησιμοποιεί το μάθημα του χρόνου για να μας βοηθήσει να επανεκτιμήσουμε τι αξίζει στη ζωή αυτή. Η γνώμη του Θεού και όχι των ανθρώπων.
2ον, το μάθημα του χρόνου.
Μετά έρχεται η ώρα της πικρίας. Η τυραννία της πικρίας πρέπει να σταματήσει. Και μας ελευθερώνει με την υποχρεωτική απομόνωση και ησυχία. Στη σιωπή της παρουσίας Του μαθαίνουμε να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. «Μα να πάω να τους σώσω από τον Αιγύπτιο και να μη με θέλουν. Να με σπρώξει και να με διώξει!». Και στην υποχρεωτική σιωπή μαθαίνεις να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Υποπτεύομαι πως ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ιωσήφ, ο οποίος συγχώρεσε τα αδέλφια του, επειδή είχε χρόνο να σκεφτεί στη φυλακή της Αιγύπτου. Μαθαίνεις στην ησυχία να αφήνεις τα «δικαιώματά» σου, ή αυτά που νόμιζες ως δικαιώματά σου, που όμως, μας κρατούσαν αιχμαλώτους στη νοοτροπία και στη σκέψη.
3ον, το μάθημα της ησυχίας.
Τέλος ο Θεός μας ελευθερώνει από βασικές συνήθειες διαβίωσης, που όμως, μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε. Μας αφαιρεί ανέσεις, μαθαίνοντας μας να ζούμε και χωρίς αυτές και να είμαστε χαρούμενοι.
4ον, το μάθημα της έλλειψης ανέσεων.
Βέβαια, όλοι μας κουνάμε το κεφάλι καταφατικά συμφωνώντας. Η ερώτηση όμως, που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι; Εγώ τα χρειάζομαι αυτά; Γιατί βλέπετε το πρόβλημα είναι πως πιστεύουμε ότι δεν τα χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η απάντηση της υπερηφάνειας. Η άλλη αντίδρασή μας είναι «κουράστηκα, βαρέθηκα όλα αυτά». Και αυτό σημαίνει ότι είμαστε για τη ζωή μας κοντόφθαλμοι. Ενώ ο Θεός βλέπει ψηλά. Πόσο ψηλά; Όσο να μας κάνει σαν το Χριστό. Και θα το κάνει.
Έχει υποσχεθεί πως το καλό το έργο που ξεκίνησε μέσα μας θα το ολοκληρώσει. Βέβαιος ων εις αυτό τούτο, ότι εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού (Φιλιππησίους 1:6).
Καθώς το κάνει όμως, ας θυμόμαστε πως το κάνει για μας, επειδή Αυτός ξέρει τι έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη το σχολείο της ερήμου. "Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης" Εβραίους 12:11.
Και καθώς το κάνει, ο Θεός μας κρατάει: "Εν γη ερήμω εύρηκεν αυτόν, και εν ερημία φρίκης και ολολυγμού· περιωδήγησεν αυτόν, επαιδαγώγησεν αυτόν, εφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού αυτού. Καθώς ο αετός σκεπάζει την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς αυτού, εξαπλόνων τας πτέρυγας αυτού αναλαμβάνει αυτούς, και σηκόνει αυτούς επί των πτερύγων αυτού, ούτως ο Κύριος μόνος ώδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός" Δευτερονόμιο 32:10.
Δεν ξέρω ποια είναι η δική σου έρημος. Ποια είναι η παιδεία του Θεού για σένα. Ο Ουράνιος Πατέρας όμως, δεν κάνει λάθη. Δεν κάνει πράγματα τυχαία. Δεν βάζει βάρος πάνω από τη δύναμή μας. Ο Χριστός μας καταλαβαίνει. Ο ίδιος φώναξε, «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Ο Θεός δεν Τον είχε αφήσει. Ο Θεός ήταν εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμο με τον εαυτό του.
Μη φοβάσαι την έρημο. Άσε το Θεό να σου μιλήσει, και να σε σηκώσει, να σε οδηγήσει πάνω στις φτερούγες του. Δεν είναι ξένος Θεός. Σε βλέπει, και σε ξέρει με το όνομά σου. Σε αγαπάει. Και θέλει να σε χρησιμοποιήσει. Και υπάρχει δόξα και ομορφιά σε αυτό. Αμήν...
http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm
Γένεσις 29:1-30
Οι μεγάλοι ηγέτες συχνά έχουν ξοδέψει πολλά χρόνια, στα οποία τα χαρίσματα τους δεν τα πρόσεξε κανένας, χρόνια στα οποία οι ίδιοι ήταν στο περιθώριο, πριν να γίνουν μεγάλοι. Ο Winston Churchill ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Όταν ήταν ακόμη νέος τον πρόσεξε η Μεγάλη Βρετανία για πρώτη φορά, όταν μετά από κάποιο κατόρθωμα που έκανε σε ένα τραίνο στη Νότια Αφρική, αιχμαλωτίστηκε αλλά κατόρθωσε και ξέφυγε με πολύ δραματικό τρόπο. Γυρνώντας στην Αγγλία έγινε ένας αρκετά σημαντικός πολιτικός στα πρώτα στάδια του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου.
Αργότερα όμως, έπεσε σε δυσμένεια. Τον θεωρούσαν ως άνθρωπο αναξιόπιστο, χαλαρό, και κανείς δεν τον εμπιστεύονταν για τίποτα. Έτσι κύλησαν όλα τα χρόνια ανάμεσα στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επανήλθε στο προσκήνιο επειδή οι προβλέψεις του για τους Ναζί επαληθεύτηκαν. Όταν ξεκίνησε ο Πόλεμος τοποθετήθηκε ως αρχηγός του ναυτικού. Μέσα σε ένα χρόνο αντικατέστησε τον Neville Chamberlain στην πρωθυπουργία της χώρας, μετά την πτώση της Γαλλίας στους Γερμανούς.
Και στο σημείο αυτό ήταν φανερό σε όλους, πως ήταν ο μόνος που μπορούσε να έχει την υποστήριξη όλων των πολιτικών παρατάξεων. Τα υπόλοιπα είναι ‘ιστορία’. Ο Churchill ήταν στην κεντρική σκηνή την ώρα που η Βρετανία τον χρειάζονταν, και έδειξε πόσο μεγάλος ηγέτης ήταν πραγματικά. Είχε περάσει όμως, πολλά χρόνια στο περιθώριο.
Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει πάλι και πάλι στην Αγία Γραφή. Οι ηγέτες που χρησιμοποιεί ο Θεός γίνονται ηγέτες μετά από μια μακρά περίοδο προετοιμασίας στην έρημο, ή στην εξορία, οπουδήποτε μακριά από «τα φώτα της δημοσιότητας», όπως θα λέγαμε σήμερα. Αυτό το μοντέλο υπάρχει στον Αβραάμ, τον οποίο ο Θεός καλεί όταν γίνεται 75 χρονών. Το ακολουθεί ο Μωυσής, ο οποίος βοσκούσε τα πρόβατα του πεθερού του για 40 χρόνια, πριν τον καλέσει ο Κύριος στα 80 χρόνια του. Θυμηθείτε τον Δαβίδ. Από τη στιγμή που τον έχρισε ο Σαμουήλ στο σπίτι του πατέρα του, μέχρι τη στιγμή που έγινε βασιλιάς, πέρασαν χρόνια στα οποία ζούσε κυνηγημένος από τον Σαούλ, τα περισσότερα τουλάχιστον. Ο Παύλος πέρασε τρία χρόνια στην Αραβία, και μετά επέστρεψε στη διακονία.
Σε αντίθεση, πρόσωπα που χρησιμοποιήθηκαν λιγότερο από τον Θεό δεν είχαν μακρόχρονη προετοιμασία. Ίσως για αυτό ο Ισαάκ, ο λιγότερο σημαντικός από τους πατριάρχες, έζησε μια σχετικά άνετη ήσυχη ζωή, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεν υπήρχε κάποια αμφιβολία μετά τη γέννα του Ισαάκ, για το ποιος ήταν ο γιος της υπόσχεσης. Ήταν ξεκάθαρο. Την γυναίκα του, του την έφεραν έτοιμη μέσω της πιστής υπηρεσίας του δούλου του πατέρα του, του Ελιέζερ. Τα πιο σημαντικά σημεία της ζωής του Ισαάκ ήταν να γεννηθεί και να προσφερθεί ως θυσία, γεγονότα στα οποία ο ίδιος ήταν παθητικός, δεν είχε ο ίδιος να κάνει κάτι. Όταν θα έπρεπε να κάνει ο ίδιος κάτι σωστά, να ευλογήσει τον Ιακώβ, δεν θα το έκανε.
Με τον Ιακώβ όμως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Η ζωή του χαρακτηρίζεται από πάλη και μάχη από την πρώτη κιόλας στιγμή. Στο σημερινό κεφάλαιο τον βρίσκουμε μόνο του να τρέχει φυγάς να γλιτώσει τη ζωή του, χωρίς να είναι προετοιμασμένος πνευματικά. Είδαμε διεξοδικά σε τι οικογένεια μεγάλωσε, σε ένα περιβάλλον όπου οι ελιγμοί, οι συνομωσίες, η προσωποληψία των γονιών ήταν στο προσκήνιο καθημερινά. Ο κόσμος, όμως, στον οποίο έμπαινε ο Ιακώβ θα δοκίμαζε το αν είχε πραγματικά τις ικανότητες να επιβιώσει με τον τρόπο του κόσμου. Ο θείος του ο Λάβαν ήταν αξιόλογος αντίπαλος. Και ξέρετε υπάρχει ένα μάθημα εδώ για μας.
Συχνά έχουμε τον πειρασμό να εγκαταλείψουμε τον δρόμο της πίστης, γιατί βλέπουμε πως είναι απίθανο να έχουμε αποτέλεσμα. Η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, δεν θεωρούνται αρετές. Τι κάνουμε λοιπόν; Στρεφόμαστε στο δρόμο της χειραγώγησης. Προτιμάμε τον δρόμο του κόσμου. Και όταν γίνεται αυτό, πάντα στο τέλος χάνουμε. Γιατί; Γιατί υπάρχουν πολλοί «Λάβαν» εκεί έξω, πιο έξυπνοι, πιο καπάτσοι από εμάς, να μας καταστρέψουν.
Ας θυμόμαστε πως ακόμη και αν ο δρόμος, ο τρόπος του Χριστού στις σχέσεις μας, στις συναλλαγές μας, στις αποφάσεις μας, δεν φαίνεται στα κοσμικά μάτια να είναι ο πιο έξυπνος, ας θυμόμαστε πως ο δρόμος της αμαρτίας πονάει, η αμαρτία μας τελικά μας βρίσκει, και ο πόνος με τη μιζέρια θα βασιλεύουν στη ζωή μας, αντί της ανάπαυσης και της ειρήνης.
Ας έρθουμε όμως, τώρα στην αρχή της σημερινής μας ιστορίας. Διαβάζουμε στα εδάφια 1-3 τα εξής: «Και εκίνησεν ο Ιακώβ και υπήγεν εις την γην των κατοίκων της ανατολής». Να θυμάστε ότι η πορεία προς την «ανατολή» στη Γένεση συνήθως δεν συμβολίζει καλά πράγματα. Ο Αδάμ και η Εύα έφυγαν «ανατολικά» της Εδέμ. Ο Θεός τους έκρινε και έφυγαν ανατολικά, Γένεσις 4:16. Στο κεφάλαιο 11 οι κάτοικοι έφυγαν «από ανατολής» και πήγαν να κτίσουν τη Βαβέλ, Γένεσις 11:2. Η ανατολική πορεία τους ήταν «αλαζονική». Ο Λώτ όταν χώρισε με τον Αβραάμ τον θείο του, διάλεξε να πάει ανατολικά, διάλεξε την «ματαιότητα» και την αμαρτία της κοιλάδας των Σοδόμων, Γένεσις 13:11. Στο κεφάλαιο 25 (εδ. 5-6), ο Αβραάμ δίνει δώρα και χαρίσματα στα άλλα του παιδιά, και τους στέλνει μακριά στην απομόνωση, ανατολικά, για να μην είναι κοντά με τον Ισαάκ.
Ο Ιακώβ λοιπόν, φτάνει στη γη της ανατολής. Σε μια γη ξένη, απομονωμένη από την Γη της Επαγγελίας, σε μια γη που θα του φέρει το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο. Σε ένα τόπο που θα κριθεί ο χαρακτήρας του. Μέσα στη χάρη του ο Θεός όμως, θα χρησιμοποιήσει αυτή την εμπειρία για να τον πλάσει, όπως Εκείνος θέλει.
Στα εδάφια 2-8 διαδραματίζεται ο πρώτος διάλογος: «Και είδε και ιδού φρέαρ εν τη πεδιάδι, και ιδού εκεί τρία ποίμνια προβάτων αναπαυόμενα πλησίον αυτού, διότι εκ του φρέατος εκείνου επότιζον τα ποίμνια. Λίθος δε μέγας ήτο επί το στόμιον του φρέατος. Και ότε συνήγοντο εκεί πάντα τα ποίμνια, απεκύλιον τον λίθον από του στομίου του φρέατος, και επότιζον τα ποίμνια. Έπειτα έθετον πάλιν τον λίθον επί το στόμιον του φρέατος εις τον τόπον αυτού. Και είπεν προς αυτούς ο Ιακώβ, Αδελφοί πόθεν είστε; Οι δε είπον, Εκ της Χαρράν είμεθα. Και είπε προς αυτούς, Γνωρίζετε Λάβαν τον υιόν του Ναχώρ; Οι δε είπον, Γνωρίζομεν. Και είπε προς αυτούς, Υγιαίνει; Οι δε είπον υγιαίνει. Και ιδού, Ραχήλ η θυγάτηρ αυτού έρχεται μετά των προβάτων. Και είπεν, Ιδού μένει ακόμη ημέρα πολλή, δεν είναι ώρα να συρθώσι τα κτήνη. Ποτίσατε τα πρόβατα και υπάγετε να βοσκήσετε αυτά. Οι δε είπον, Δεν δυνάμεθα, εωσού συναχθώσι πάντα τα ποίμνια, και να αποκυλίσωσι τον λίθον από του στομίου του φρέατος. Τότε ποτίζομεν τα πρόβατα».
Η πρόνοια του Θεού άρχισε να φανερώνεται λοιπόν, καθώς έφτασε τελικά στην Παδάν-Αράμ και συνάντησε αυτό το πηγάδι με τους βοσκούς τριών κοπαδιών. Αυτοί του είπαν ότι ξέρουν τον Λάβαν. Και επιπλέον επιβεβαίωσαν πως ήταν καλά, υγιαίνει, ή στα εβραϊκά πως έχει «ειρήνη», (σαλόμ). Αυτή η ειρήνη δυστυχώς δεν θα διαρκούσε για πολύ με τον Ιακώβ εκεί γύρω.
Στη συνέχεια φτάνει η Ραχήλ. Και το τι έγινε όταν εμφανίστηκε μας εξηγεί και τον λόγο που υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες γύρω από το πηγάδι. Διαβάζουμε από το εδάφιο 9 ως το 11, «Και ενώ ακόμη ελάλει προς αυτούς, ήλθεν η Ραχήλ μετά των προβάτων του πατρός αυτής, διότι αυτή έβοσκε. Και ως είδεν ο Ιακώβ την Ραχήλ, θυγατέρα του Λάβαν του αδελφού της μητρός αυτού, επλησίασεν ο Ιακώβ και απεκύλισε τον λίθον από του στομίου του φρέατος, και επότισε τα πρόβατα Λάβαν, του αδελφού της μητρός αυτού. Και εφίλησεν ο Ιακώβ την Ραχήλ και υψώσας την φωνήν αυτού έκλαυσε. Και απήγγειλεν ο Ιακώβ προς την Ραχήλ, ότι είναι αδελφός του πατρός αυτής και ότι είναι υιός της Ρεβέκκας, και εκείνη δραμούσα απήγγειλε τούτο προς τον πατέρα αυτής».
Θα έλεγε κανείς πως κάτι συμβαίνει με τα πηγάδια. Συναντήσεις σε πηγάδια καταλήγουν συχνά σε γάμο! Ο Ελιέζερ βρήκε την γυναίκα του Ισαάκ, την Ρεβέκκα σε πηγάδι, Γένεσις 24:10-33. Ο Μωυσής συνάντησε την Σεπφώρα, την κόρη του Ιοθόρ πρώτη φορά σε πηγάδι, Έξοδος 2:15-21. Και τώρα ο Ιακώβ. Σε κάθε μια από τις περιπτώσεις αυτές ο ήρωας πηγαίνει σε μακρινή γη. Σταματάει στο πηγάδι. Κάποια κοπέλα ή κοπέλες κατεβαίνουν για νερό. Ο ήρωας τις βοηθάει με το νερό (με εξαίρεση τον Ελιέζερ, ο οποίος αφήνει την Ρεβέκκα να ποτίσει τις καμήλες του). Η κοπέλα γυρνάει στο σπίτι και ο πατέρας μαθαίνει τι έγινε. Ο ξένος μετά πηγαίνει στο σπίτι της κοπέλας. Και όλα αυτά καταλήγουν σε γάμο.
Ο Ιακώβ, λοιπόν, βλέπει την Ραχήλ πρώτη φορά στο πηγάδι. Με το που την είδε, (το κείμενο παρακάτω μας λέει ότι ήταν πολύ όμορφη), πάει μόνος του και κάνει αυτό που δεν έκαναν οι βοσκοί των τριών κοπαδιών. Μετακινεί μόνος του τον λίθο, ο οποίος στο εδάφιο 2 διαβάσαμε ότι ήταν μέγας. Τον μετακινεί, ποτίζει τα πρόβατα, και συστήνεται. Μην μας κάνει εντύπωση, πως την φίλησε και έκλαψε. Δεν έκανε κάτι που να παρέβαινε τα κοινωνικά όρια της εποχής του.
Προσέξτε, όμως, την αντίθεση ανάμεσα στον Ιακώβ και στον Ελιέζερ. Ο Ιακώβ την ερωτεύεται, όπως θα λέγαμε σήμερα, ‘με την πρώτη ματιά’, και πολύ σύντομα, όπως θα δούμε θα την ζητήσει από τον Λάβαν. Ο Ελιέζερ, όμως, δεν βάσισε την απόφασή του, στην εμφάνιση της Ρεβέκκας, αλλά ζητούσε οδηγία από τον Κύριο. Και περίμενε υπομονετικά μέχρι να του ποτίσει τις δικές του καμήλες. Και οτιδήποτε έκανε ο Ελιέζερ το περνούσε μέσα από προσευχή.
Σε αντίθεση τώρα, ο Ιακώβ ο οποίος δεν την ήξερε, και ούτε ζήτησε οδηγία από τον Θεό. Παρόλο που ο Θεός τον οδήγησε κυρίαρχα, ας θυμόμαστε την συμβουλή και προειδοποίηση του Λόγου του Θεού στις Παροιμίες 31:30: «Ψευδής η χάρις και μάταιον το κάλλος. Η γυνή η φοβουμένη τον Κύριον, αυτή θέλει επαινείσθαι».
Η ίδια αντίθεση ανάμεσα στον Ελιέζερ και τον Ιακώβ συνεχίζεται καθώς ο Ιακώβ πηγαίνει στο σπίτι του Λάβαν. Ότι και να κάνει ο Ελιέζερ επικαλείται τον Κύριο. Ο Ιακώβ τίποτα. Ας διαβάσουμε τα εδάφια 13 ως 15, «Και ως ήκουσεν ο Λάβαν το όνομα του Ιακώβ του υιού της αδελφής αυτού, έδραμεν εις συνάντησιν αυτού. Και εναγκαλισθείς αυτόν, εφίλησεν αυτόν και έφερεν αυτόν εις την οικίαν αυτού. Και διηγήθη ο Ιακώβ προς τον Λάβαν πάντα τα γενόμενα. Και είπε προς αυτόν ο Λάβαν, Βέβαια οστούν μου και σάρξ μου είσαι. Και κατώκησεν μετ’ αυτού ένα μήνα. Και είπεν ο Λάβαν προς τον Ιακώβ, Επειδή είσαι αδελφός μου, δια τούτο θέλεις με δουλεύσει δωρεάν; Ειπέ μοι τις θέλει είσθαι ο μισθός σου;»
Όταν είχε φτάσει ο Ελιέζερ και διηγήθηκε τον σκοπό της επίσκεψής του, ο Βαθουήλ, ο πατέρας της Ρεβέκκας και ο Λάβαν είχαν πει, «Παρά Κυρίου εξήλθεν το πράγμα, ημείς δεν δυνάμεθα να σοι είπωμεν καλόν ή κακόν, ιδού η Ρεβέκκα έμπροσθέν σου, λάβε αυτήν και ύπαγε, και ας είναι γυνή του υιού του Κυρίου σου, καθώς ελάλησεν ο Κύριος» Γένεσις 24:50-51.
Ο Ιακώβ τώρα, όταν έφτασε στο σπίτι του Λάβαν, του διηγήθηκε «πάντα τα γενόμενα». Σε κάνει το κείμενο να σκεφτείς. Ποια όλα; Είναι αινιγματικό. Μάλλον είναι αμφίβολο να του είπε, ‘ξέρεις ξεγέλασα τον αδελφό μου και τον πατέρα μου, και τώρα τρέχω να ξεφύγω’. Αυτά που του είπε, φαίνεται πως ενθουσίασαν τον Λάβαν, γιατί αυτός ανταποκρίθηκε με τα λόγια, «Βέβαια οστούν μου και σάρξ μου είσαι». Ο Θεός, όμως, το όνομα του Κυρίου, είναι απόντα από κάθε κουβέντα του Ιακώβ. Όπως είναι απόντα από αυτά που λέει και ο Λάβαν.
Και σε αντίθεση με την Ρεβέκκα η οποία έφυγε να βρει τον Ισαάκ επειδή ήταν πεισμένοι πως αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, δεν έγινε το ίδιο με την Ραχήλ. Αυτό που έγινε έμοιαζε περισσότερο με επιχειρηματική συναλλαγή, παρά με πίστη στον Θεό που ελέγχει τις καταστάσεις. Εφτά χρόνια θα σου δουλέψω, μια κόρη θα μου δώσεις!
Κάνει εντύπωση πως πουθενά ο Ιακώβ στην συνομιλία του, στις επαφές του δεν κάνει λόγο για την ευλογία και την υπόσχεση που του έχει δώσει και ο πατέρας του, και ο Θεός όταν του αποκαλύφθηκε στην Βαιθήλ. Δεν λέει τίποτα για όλα αυτά. Αν όμως, είχε προσεγγίσει το θέμα βασισμένος με πίστη σε αυτά που του είπε ο Θεός, θα είχε γλιτώσει πολύ περισσότερο πόνο, κόπο, διαμάχη, αμφιβολία.
Αλλά ο Ιακώβ, όπως και όλοι μας, έχουμε να διανύσουμε ένα χάσμα ανάμεσα στη γνώση των υποσχέσεων του Θεού και στην πραγματική εμπιστοσύνη. Ξέρουμε τις υποσχέσεις του Θεού, διαβάζουμε στον Λόγο Του για την δύναμή Του, την αγάπη Του, την πανσοφία Του, αλλά στην πράξη ζούμε σαν «ορφανά». Στηριζόμαστε στη δική μας δύναμη για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε. Έχουμε τον Χριστό, τον μεγάλο μας αδελφό, ο οποίος προσεύχεται και μεσιτεύει για μας συνέχεια στο θρόνο της χάρης του Πατέρα Θεού, αλλά το ελάχιστο πρόβλημα, η μικρότερη αναποδιά μας κάνει να νοιώσουμε πως ο Θεός μας ξέχασε. Έχουμε την δωρεά του Αγίου Πνεύματος, να κατοικεί ο Θείος Παράκλητος μέσα μας, να μας δυναμώνει να προσευχόμαστε, αλλά σταματάμε πολύ γρήγορα να προσευχόμαστε επειδή σε μια δύο μέρες δεν είδαμε κάτι να συμβαίνει. Δεν ζούμε αυτό που είμαστε: παιδιά του βασιλιά, κληρονόμοι της βασιλείας Του!
Τα προνόμιά μας, οι υποσχέσεις του Θεού μας είναι όλα γνωστά και όμως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το να στηριζόμαστε στον εαυτό μας. Και είναι φοβερή απάτη αυτή, φοβερή ‘αυταπάτη’! Έχουμε Πατέρα, αλλά σκεφτόμαστε, ενεργούμε, αποφασίζουμε σαν να είμαστε ορφανοί. Διαβάζουμε βιβλία για το πως να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αλλά δεν προσευχόμαστε. Ξενυχτάμε να βρούμε τρόπους από τα οικονομικά μας αδιέξοδα, και δεν νηστεύουμε με προσευχή. Προσπαθούμε στη διακονία να βάλουμε τα πράγματα κάτω μόνο με τη λογική αντί να παρακαλέσουμε τον Θεό.
Δεν είναι κακό να προγραμματίζεις, ούτε να διαβάζεις βιβλία, ούτε να χρησιμοποιείς τη λογική. Είναι κρίμα όμως, να τα κάνεις αυτά, επειδή δεν ξέρεις να εμπιστευθείς τον Θεό. Αν ο Θεός δεν ευλογήσει, όλες μας οι καλές προθέσεις και τα προγράμματα θα πάνε χαμένα. Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν. Αν ο Κύριος δεν φυλάξει πόλιν εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων, Ψαλμός 127:1.
Ο Ιακώβ θα μπορούσε να θυμάται τι του έχει πει ο Θεός στη Βαιθήλ, λίγο καιρό πριν. Δεν φαίνεται να το κάνει. Εμείς μπορούμε να θυμόμαστε πόσα πολλά μας έχει πει στον Λόγο Του. Ούτε και εμείς το κάνουμε. Έχουμε Ουράνιο Πατέρα, αλλά ζούμε σαν ορφανοί. Κρίμα δεν είναι;
Την συνέχεια της ιστορίας την ξέρουμε, και την διαβάσαμε στο Γραφικό μας ανάγνωσμα. Ο Ιακώβ θεώρησε πως είχε ξεκαθαρίσει ποια κόρη θέλει να παντρευτεί. Όταν πας όμως, με τον τρόπο του κόσμου, περιμένεις την Ραχήλ να έρθει, αλλά βρίσκεις την Λεία στη θέση της. Ο Ιακώβ, λοιπόν, ήθελε την Ραχήλ που ήταν «ευειδής και ωραία την όψιν» Γένεσις 29:18. Ενώ ο Λάβαν, άλλα λέει, και άλλα εννοεί. Υπηρετεί τον θείο του για επτά χρόνια, και η αμοιβή του δεν ήταν αυτή που περίμενε, αλλά ήταν αυτή που του άξιζε.
Προσέξτε πως στο τέλος των επτά χρόνων, πηγαίνει και λέει στον Λάβαν στο εδάφιο 21, «Δος μοι την γυναίκαν μου, διότι επληρώθησαν αι ημέραι μου, δια να εισέλθω προς αυτήν». Την περίοδο αυτή που υποσχέθηκε να εργαστεί η Ραχήλ θεωρούνταν γυναίκα του, αλλά ο γάμος δεν είχε ολοκληρωθεί. Σε απάντηση ο Λάβαν δεν λέει τίποτα. Μια σιωπή που δείχνει τα σχέδιά του. Μαζεύει τους ανθρώπους και κάνει γιορτή, και το βράδυ του πηγαίνει την Λεία. Το πρωί ο Ιακώβ διαπιστώνει το τι έχει γίνει.
Η ερώτηση είναι, πώς τα κατάφερε ο Λάβαν να τον εξαπατήσει; Κάποιοι σχολιαστές λένε ότι μπερδεύτηκε ο Ιακώβ επειδή είχε κάλυμμα η κοπέλα στο πρόσωπό της (δες Γένεσις 24:65, και στο δωμάτιό τους υπήρχε σκοτάδι. Η άλλη πρόταση είναι πως ο Ιακώβ μπερδεύτηκε επειδή λόγω του συμποσίου ήταν ζαλισμένος από το κρασί. Ότι και να έγινε, πιθανώς κάποιος συνδυασμός των δύο, σημασία έχει ότι αυτός που ως τώρα εξαπατούσε, τώρα εξαπατήθηκε. Βρήκε τον μάστορά του. Διαβάστε το εδάφιο 25, «Και το πρωί, ιδού, αύτη ήτο η Λεία. Και είπε προς τον Λάβαν, Τι τούτο το οποίο έπραξας εις εμέ; Δεν σε εδούλευσα για την Ραχήλ; Και διά τι με ηπάτησας;»
Αυτή η εξαπάτηση του Ιακώβ από τον Λάβαν, ήταν μια τιμωρία κατάλληλη για την δική του την απάτη. Προσέξτε τις ανατροπές που επιτρέπει ο Θεός. Πρώτον, ο Ιακώβ είχε μάθει ότι ο μεγαλύτερος θα δουλέψει τον μικρότερο. Εδώ όμως, ο Ιακώβ θα αναγκαστεί να υπηρετήσει τον θείο του που τον εξαπάτησε.
Δεύτερον, προσέξτε και την απάντηση του Λάβαν στο 26, «Και είπεν ο Λάβαν. Δεν γίνεται ούτως εν τω τόπω ημών να δίδωται η μικροτέρα προς της πρεσβυτέρας». Ο Ιακώβ έπρεπε να μάθει ότι δίνεται η τιμή στον πρωτότοκο.
Τρίτον, τα λόγια «διά τι με ηπάτησας;» θα μπορούσε να τα έχει πει ο δικός του πατέρας στον ίδιο. Ο απατεώνας εξαπατήθηκε! Ακόμη και το πως έγινε η απάτη μοιάζει με την απάτη του Ιακώβ. Ο Ιακώβ πρώτα έφαγε και ήπιε με τον Λάβαν και μετά εξαπατήθηκε στο σκοτάδι, όπως και ο ίδιος πρώτα τάισε τον πατέρα του, και μετά εκμεταλλεύτηκε την τύφλωση του. Στο κρίσιμο σημείο αποδείχτηκε τυφλός, όπως και ο πατέρας του.
Ο Θεός λέει στην Γαλάτες 6:7, δεν εμπαίζεται. Ότι σπέρνει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει. Δεν εμπαίζεται ούτε στη ζωή αυτή ούτε και στη μέλλουσα.
Έτσι θα έπρεπε να εργαστεί για τον Λάβαν άλλα επτά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά πήρε την αμοιβή του από πριν, καθώς σε μια εβδομάδα του έδωσαν και τη Ραχήλ.
Τι λέτε, πρέπει να τον λυπηθούμε τον Ιακώβ; Ίσως να μην πρέπει να στεναχωρηθούμε για αυτόν. Από τη δική του οπτική γωνία τα γεγονότα αυτά τον αδικούσαν κατάφωρα. Ήταν όμως κομμάτι της αγαθής πρόνοιας του Θεού στη ζωή του. Ποια αγαθή πρόνοια; Η αγαθή πρόνοια που λέει ότι ο Θεός δεν θα παρατήσει τον Ιακώβ με τον απαράδεκτο χαρακτήρα του, αλλά θα μείνει μαζί του, θα τον αλλάξει και θα τον χρησιμοποιήσει. Η χάρη του Θεού τον κρατούσε σφιχτά και δεν τον άφηνε να φύγει. Η επίπονη διαδικασία του αγιασμού είχε αρχίσει.
Κάποιες φορές πιστεύω σε αυτά τα δύσκολα 14 χρόνια θα κοιτούσε τη ζωή του, και όχι μόνο εκπλήρωση των όσων του υποσχέθηκε ο Θεός δεν θα έβλεπε, αλλά το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτά τα 14 χρόνια δεν έχει αποκτήσει κανένα υλικό αγαθό. Δύο συζύγους μόνο που παρόλο που είναι αδελφές, δεν τα πάνε και καλά μεταξύ τους. Η χάρη του Θεού όμως είναι μεγαλύτερη. Συνεχίζει και εργάζεται, γιατί οι σκοποί του Θεού δεν ματαιώνονται. Δεν μπορούν να ματαιωθούν. Ακόμη και ακατέργαστα διαμάντια σαν τον Ιακώβ, η χάρη του Θεού τα αλλάζει.
Αξίζει να κρατήσουμε στη σκέψη μας από το κεφάλαιο αυτό της ζωής του Ιακώβ πρώτον το εξής. Μην ζεις τη ζωή σου σαν ορφανός όταν έχεις Πατέρα Ουράνιο. Άδραξε τις υποσχέσεις Του, κάντες δικές σου, πίστεψέ τες και ζήσε με αυτές. Μην προσπαθείς μόνος σου, μην διαλέγεις τη σοφία του κόσμου.
Η δεύτερη σκέψη είναι η εξής. Πως μπορεί ο Θεός να αγαπάει κάποιον που η ζωή του είναι αυτή που είναι; Στο δικό μας μυαλό ο Θεός πρέπει να αγαπάει αυτούς που βοηθάνε τον εαυτό τους. Πρέπει να αποκαλύψει τον εαυτό Του σε αυτούς που είναι αξιοπρεπείς, ηθικοί, ευσεβείς. Σίγουρα, όχι σε ψεύτες και απατεώνες. Δεν υπήρχαν καλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή για να τους χρησιμοποιήσει ο Θεός; Τον Ιακώβ έπρεπε;
Έτσι όμως, εργάζεται ο Θεός. Με τη χάρη Του διαλέγει τους ανάξιους, και αφού τους διαλέξει δεν τους αφήνει να φύγουν. Ποιο είναι το σχέδιο του Θεού που Τον οδηγεί να διαλέγει με αυτόν τον τρόπο;
Την απάντηση την παίρνουμε σε ένα άλλο πηγάδι χρόνια μετά, όταν μια γυναίκα συνάντησε τον Χριστό. Μια γυναίκα της οποίας η ζωή έκανε τον Ιακώβ να μοιάζει με άγιο, Ιωάννης 4:4-26. Και εκεί ο Θεός δεν αποκαλύφθηκε στους δίκαιους, αλλά σε μια γυναίκα που προκαλούσε την γειτονιά με μια ζωή έξαλλη με διαδοχικές σχέσεις. Δεν είχε σκοπό βέβαια να αποκαλύψει τη ζωή της στον πρώτο τυχόντα που βρήκε στο πηγάδι που πήγαινε για νερό. Απάντησε έμμεσα στην ερώτηση του Χριστού να πάει να φέρει τον άντρα της: «Δεν έχω άντρα».
Ο Χριστός όμως, ήξερε την ιστορία της και τη συμπεριφορά της. Δεν άφησε τη συζήτηση να πάει σε αιώνιες θεολογικές αναζητήσεις για το πως λατρεύεται σωστά ο Θεός. Αντίθετα της είπε πως έχει να της προσφέρει ζωντανό νερό, ένα δώρο που μέσα της θα γίνει πηγή που θα αναβλύζει αιώνια ζωή, Ιωάνννην 4:13. Είχε έρθει, της είπε ο Χριστός, γιατί ο Πατέρας ψάχνει λατρευτές που θα Τον λατρεύσουν «εν πνεύματι και αληθεία».
Οι αληθινοί λατρευτές είναι άνθρωποι στους οποίους η χάρη του Θεού εργάστηκε. Είναι αυτοί που πήγαν άδειοι και έφυγαν γεμάτοι από τη χάρη Του. Αυτοί που ήξεραν πως δεν είχαν κάτι να του προσφέρουν. Το αποτέλεσμα της συζήτησης αυτής ήταν πως η γυναίκα αυτή βρήκε την αληθινή ζωή, βρήκε τον Χριστό, και τον βρήκε και το χωριό της. Από αυτή τη γυναίκα. Όχι από τον ραβίνο του χωριού, ή από τον Λευίτη. Αλλά από την γυναίκα που μέχρι να την αλλάξει ο Χριστός ήταν η πιο ανήθικη.
Έτσι εργάζεται ο Θεός. Ψάχνει αυτούς που δεν τον ψάχνουν. Πάει σε αυτούς που δεν αξίζουν. Αλλάζει αυτούς που λέμε πως δεν αλλάζουν ποτέ. Γιατί αγαπάει τον αμαρτωλό. Δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού. Θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια.
Παίρνει τον Ιακώβ για να δείξει το μεγαλείο της χάρης του. Και η ζωή του Ιακώβ γίνεται ένα «έκθεμα» της χάρης του Θεού. Εσύ και εγώ είμαστε;
Έχουμε κατανοήσει τα βάθη της αμαρτίας και της διαφθοράς που υπάρχει μέσα μας; Έχουμε καταλάβει πόσο εργάζεται η χάρη του Θεού μέσα μας και δεν μας αφήνει να ξεφύγουμε; Αν ναι, δόξασέ Τον. Ξέρεις το έχει υποσχεθεί. Το καλό το έργο που ξεκίνησε μέσα μας θα το ολοκληρώσει, Φιλιππησίους 1:6.
Εμπιστέψου Τον. Θέλει να σε μεταμορφώσει και να σε κάνει σαν τον Χριστό. Δεν έχει σκοπό να κάνει τη ζωή σου άνετη. Θέλει να την κάνει άγια. Σε αγαπάει τόσο πολύ που θα σε παιδέψει για να σε αλλάξει. Και η παιδεία Του στη ζωή μας είναι απόδειξη ότι δεν είμαστε νόθοι, αλλά γνήσιοι. Γιατί η δική του παιδεία αν και πονάει στο τέλος αποδίδει καρπούς ειρηνικούς δικαιοσύνης.
Σε αγαπάει! Εμπιστέψου Τον. Μην βαρυγκωμάς όταν σε φέρνει σε καταστάσεις ή επιτρέπει περιστάσεις που σε ζορίζουν. Είναι η αγαθή Του πρόνοια και η ακαταμάχητη χάρη Του που δεν σε αφήνουν να φύγεις. Κανένας δεν τα παίρνει τα πρόβατα μου είπε ο Χριστός.
Τα χρόνια της ερημιάς, είναι δύσκολα χρόνια. Ρώτα τον Ιακώβ. Αλλά η ερημιά δεν είναι το σπίτι μας. Το σπίτι του Λαβάν για τον Ιακώβ δεν είναι το σπίτι του. Η Βαιθήλ είναι. Και το δικό μας σπίτι είναι το μέρος εκείνο που θα συναντήσουμε τον Θεό και θα τον βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Ως τότε ο Θεός έχει σκοπούς εδώ για μας. Και οι σκοποί δεν είναι οι σπουδές αυτές καθ’ εαυτές, ούτε η καριέρα, ούτε τα άλλα δώρα. Οι σκοποί Του είναι η δόξα Του Θεού, και ο δικός μας αγιασμός. Η Βασιλεία Του, και η δικαιοσύνη Του. Όλα τα άλλα είναι δώρα, ευλογίες για να ζήσουμε όσο είμαστε εδώ.
Εμπιστέψου τον Θεό. Άφησέ Τον να σε αλλάξει. Ακόμη και όταν σε εκπαιδεύει στην ερημιά, η χάρη Του κυρίαρχα εργάζεται στη ζωή σου και σε μεταμορφώνει. Αμήν...
http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm
Τα χρόνια περνούν, και καινούργια προβλήματα έρχονται στη ζωή μας. Καινούργιοι φόβοι σηκώνουν το κεφάλι τους απειλητικά, καινούργιοι κίνδυνοι νιώθουμε να μας περικυκλώνουν. Και οι παλιοί μας φόβοι, κι αυτοί είναι ακόμα εκεί, στο ίδιο σημείο που τους αφήσαμε. Πάλι θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε, πάλι θα πρέπει να παλέψουμε μαζί τους, πάλι θα πρέπει να τους υπερνικήσουμε. Η σκέψη και μόνο μας κουράζει. Και όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολα αντικρίζουμε με αισιοδοξία την αλλαγή των χρόνων που έρχονται. Όλο και λιγότερο πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις, και στην ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά.
Καινούργιος χρόνος, ίδιες ελλείψεις.
Για τον άνθρωπο όμως που ανήκει στον Θεό, για τον άνθρωπο που έχει ακουμπήσει τη ζωή του στα παντοδύναμα χέρια Του, και που τρέφεται κάθε μέρα με τις υποσχέσεις του Λόγου Του, είναι διαθέσιμη μία τεράστια δεξαμενή δύναμης και ασφάλειας: ο Ιησούς Χριστός.
" Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, μένει μέσα σε μένα και εγώ μέσα σ’ αυτόν". Ιωάννης 6:56
Μένει μέσα σε Μένα, η απόλυτη ασφάλεια.
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, αν η πίστη μας δεν ήταν πίστη πραγματική, πίστη του Λόγου του Θεού, πίστη που σε αφήνει μετέωρο στο κενό να κρατιέσαι από το Χέρι ενός αόρατου Θεού, αλλά αν ανήκαμε απλώς σε μία θρησκεία. Ένα σύνολο κανόνων, μία σειρά από κινήσεις, και είσαι εντάξει. Με ένα μαγικό τρόπο, το ψωμί που έφαγες μέσα σου να μεταμορφωνόταν, κι έτσι να εκπλήρωνες το νόμο του Θεού. Όμως όχι. Είναι πιο δύσκολα λίγο τα πράγματα, πιο βαθιά.
"Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή. Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής. Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα μέσα στην έρημο και πέθαναν.
Αυτός είναι ο άρτος, που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει κάποιος απ’ αυτόν και να μην πεθάνει. Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη της ζωής τού κόσμου".
Ιωάννης 6:47-51
Καμία θρησκεία, κανένα "πρέπει" δεν μπορεί να βγει μπροστά και να πει με εξουσία "Εγώ είμαι".
Εγώ είμαι το ψωμί, Εγώ είμαι η ζωή, Εγώ είμαι ο δρόμος.
Το μόνο που χρειάζεσαι για να σωθείς είμαι Εγώ.
Και επιμένει, το λέει ξανά και ξανά παρακάτω, για να το καταλάβουν, κι όμως εκείνοι οι Ιουδαίοι στους οποίους μιλάει ο Ιησούς στο παραπάνω απόσπασμα, δεν μπορούν να συλλάβουν με την καρδιά τους αυτό που τους λέει. Προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις παραδόσεις τους, που ήταν κι αυτές αλήθεια όταν έδωσε ο Θεός τον νόμο στον Μωυσή, δεν μπορούν όμως να πιάσουν το βαθύτερο θαύμα της ζωής του Ιησού Χριστού, και της θυσίας Του που πρόκειται να γίνει.
Οι πατέρες σας πέθαναν. Τους το λέει δυο φορές. Κι αν μπορούσε θα το έλεγε χίλιες. Πέθαναν. Ίσως ο Ιωάννης καθώς μετέφερε τα λόγια του Κυρίου δεν το έγραψε τόσες φορές όσες τους το είπε, γιατί δεν τον έφτανε το χαρτί, Ιωάννης 21:25. Εμείς όμως το έχουμε μπροστά μας, να το διαβάζουμε συνέχεια. Οι πατέρες σας πέθαναν. Οι άλλοι τρόποι είναι νεκροί. Δεν είναι σωτήρες, δεν οδηγούν σε σωτηρία.
Νηστεία μια ιδιαίτερη στάση καρδιάς.
Εμένα να φάτε.
Όπως τρώμε το φαγητό μας και γίνεται μέσα μας ζωή και πορεία και δύναμη. Όπως χωρίς αυτό δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ή αν φάμε κάτι χαλασμένο ή κάτι χωρίς θρεπτική αξία, μετά αρρωσταίνουμε, δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Κάτι μας λείπει.
Όπως λαχταρούμε να γεμίσουμε το στομάχι μας μετά από μια ημέρα πάλης στη δουλειά, στον αγώνα, όπως διψάμε ύστερα από τρέξιμο. Να γεμίσουμε με ενέργεια και πάλι να την ξοδέψουμε. Και μετά ξανά άλλο τόσο να φάμε, άλλο τόσο να ξεδιψάσουμε.
Δεν είναι κάτι που το κάνεις μία φορά το φαγητό. Θέλεις συνέχεια. Και πολύ. Και να είναι καλό και γευστικό και να σε γεμίσει, δεν τρως ότι να ’ναι - τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Δεν θα σου έφτανε ποτέ ένα μπουκαλάκι νερό για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν θα σου έφτανε ένα εδάφιο νερό, ένα φυλλάδιο νερό, ένα κήρυγμα νερό. Η λίμνη του Μαραθώνα, όταν πήγα και την είδα, ήταν τόσο μικρή. Τόσο απίστευτα λίγη για τη δίψα μου που θα διψάσω σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Και το πιο σημαντικό από όλα.
Χωρίς αυτό πεθαίνεις.
Φαγητό και ποτό. Το σώμα και το αίμα Του, να κυλήσει στις φλέβες μας, αντί για ιχνοστοιχεία και θερμίδες, αντί για νάτριο και κάλιο και ασβέστιο, να είναι Ιησούς Χριστός αυτό που μας κρατάει ζωντανούς. Να είναι δικά Του αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας, από τα χέρια μας, από τη ζωή μας. Ναι είναι Εκείνος το καύσιμό μας, Εκείνος αυτό που μας δίνει τη δυνατότητα να λειτουργούμε.
Το αίμα Του, η θυσία, η ζωή Του. Κινητήριος δύναμη, γέμισμα, πηγή.
Εκείνος όλα και χωρίς Εκείνον τίποτα.
Όταν βρεθούμε και κατασκευάσουμε και συντηρήσουμε μία τέτοια κατάσταση, μία τέτοια σχέση εξάρτησης και επικοινωνίας με τον Κύριό μας, τότε πραγματικά μένουμε μέσα Του κι Εκείνος μέσα μας. Τότε ποιο πρόβλημα, ποια περίπτωση είναι τόσο δύσκολη, τόσο πολύπλοκη, τόσο οδυνηρή, που να μην μπορεί Εκείνος να δράσει μέσα της, και να μην μπορεί να κάνει τη δική Του έκβαση, το δικό Του θαύμα; Ή τι θα έρθει στη ζωή μας και την καρδιά μας να μας απειλήσει, ποια αμαρτία, ποιο χώρισμα, που Εκείνος δεν θα είναι πιο δυνατός, και τα χέρια Του δεν θα μπορούν να το σηκώσουν, να μας καθαρίσουν, να μαζέψουν τα σπασμένα μας κομμάτια και να μας ζωοποιήσουν;
Η απόλυτη ασφάλεια.
Κι ας μη λυθούν αυτόματα τα προβλήματα. Κι ας μη μας δώσει την έκβαση τότε που Του την ζητάμε. Αν μένουμε μέσα Του, τότε σίγουρα ξέρουμε πως θα βγει κάτι καλό για την οικοδομή και την αύξησή μας, μέσα από τη δυσκολία και τη στέρηση γιατί, "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό του". Ρωμαίους 8:28
Ίσως μάλιστα να είναι πιο μεγάλο κέρδος να μορφωθεί μέσα μας ο Ιησούς, μέσα από τον πόνο και τη θλίψη, παρά να έχουμε πρόσκαιρα μία λύση για να περάσουμε τα λίγα χρόνια που μας μένουν εδώ κάτω στη γη.
Αν ξέρουμε πως ο προορισμός μας είναι ίδιος με τον προορισμό Του για μας, ο Ουρανός, το βήμα του Κυρίου μας, η αιώνια ζωή μαζί Του, η αιώνια απόλαυση του Προσώπου Του, τότε, ναι, Αυτός είναι η απόλυτη ασφάλεια.
"Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει"; Ιωάννης 6:60
Δεν μπορεί ο καθένας να πει, "Εγώ είμαι".
Και, από την άλλη, δεν μπορεί ο καθένας να το ακούσει, και να το δεχτεί.
Εμείς έχουμε συνηθίσει να παρακαλούμε, να πείθουμε, να εξηγούμε με χίλιους τρόπους στους ανθρώπους την ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού, μήπως και κάποιος ενδιαφερθεί, μήπως και κάποιος θελήσει και σωθεί.
Ο Ιησούς όμως ακολουθούσε άλλη τακτική:
"Αυτό σας σκανδαλίζει"; (εδ.61) τους ρώτησε. Και όχι μόνο τους Ιουδαίους, που Τον κοίταζαν με αποδοκιμασία. Τους δικούς Του τους μαθητές. Αυτούς που Τον ακολουθούσαν, κι αυτούς ρωτούσε. Κι έπειτα γύρισε στους δώδεκα, τους ακόμα πιο κοντινούς Του:
"Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε"; (εδ.67)
Νομίζω πως και εμάς έτσι θα μας φερόταν αν ήταν εδώ ο Κύριος. Όχι για να μας διώξει. Ούτε για να μας επιπλήξει. Δεν ακούω την φωνή Του αυστηρή, σκληρή, ψυχρή μέσα στην καρδιά μου. Το αντίθετο. Είναι τόσο απαλή, τόσο γλυκιά, που το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να την διώξω, να την κλείσω, να μη με ενοχλεί πια.
Μας λέει να φύγουμε, γιατί είναι δύσκολο αυτό που ζητάει. Μας λέει να φύγουμε, γιατί υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει στη ζωή μας πραγματικότητα το, "μείνετε μέσα Μου".
Κι αυτός ο τρόπος είναι το, "θέλω".
Πρέπει να το θέλεις. Πολύ. Πιο πολύ από όλα τα άλλα.
Πρέπει να προσπαθήσεις, και να πιεστείς, και να πονέσεις, και να νιώσεις πως τίποτα δεν κατάφερες από μόνος σου και απέτυχες και να στραφείς σ Εκείνον και ξανά και ξανά. Πρέπει να Τον φας και να Τον πιεις λαίμαργα, αχόρταγα, και για να φτάσεις σε αυτό το σημείο πρέπει να έχεις πεθάνει.
Πρέπει να πεινάς.
Πώς να μας τα ζητήσει αυτά ο Κύριος; Πώς να μας υποχρεώσει;
Δεν γίνεται. Γι’ αυτό λέει, δεν είναι για όλους. Μόνο για λίγους, κάποιους, εκλεκτούς, που θα το αγκαλιάσουν με την καρδιά τους, που δεν θα ησυχάσουν μέχρι να βρουν τον τρόπο να το ζήσουν. Κι ας πεθάνουν στην πορεία. Μόνο έτσι γίνεται.
Οι άλλοι, μην κουράζεστε. Κάποια πράγματα δεν γίνονται με πίεση. Χαρείτε τουλάχιστον τη ζωή σας. Μην προσπαθείτε να μπείτε σε κανόνες στενούς, που δεν σας χωράνε. Θα είστε μόνο δυστυχισμένοι και φτωχοί. Δεν αξίζει να προσπαθήσεις να μείνεις μέσα Του, χωρίς να Τον θέλεις στ’ αλήθεια. Χωρίς να θέλεις να σε περιορίσει, να σε κόψει, να σε κλαδέψει, να σε παιδέψει, να σου πάρει για να σου δώσει.
Η μόνη χαρά, τού να μένεις μέσα Του, είναι ακριβώς αυτή, το ότι νιώθεις ασφάλεια κοντά Του. Αν νιώθεις αντί για ασφάλεια και πληρότητα, περιορισμό και στένεμα, τότε δεν είναι για σένα. Ίσως όχι ακόμα. Ίσως όχι ποτέ.
Ή ίσως πρέπει να ψάξεις μέσα σου και να βρεις τι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ από Εκείνον. Πού έχεις βάλει την ελπίδα σου, από πού περιμένεις να φας και να πιεις και να γεμίσεις; Θα σε περιμένει, αφού απογοητευτείς από όλα τα άλλα, θα σε περιμένει, αν μέχρι τότε δεν είναι πολύ αργά.
Μία μόνο σκληρή κουβέντα τους λέει. Μία, που αν την καταλάβαιναν τότε, κι αν την καταλαβαίνουμε κι εμείς σήμερα, πολύ μας πονάει και μας βάζει σε σκέψεις:
"Κανένας δεν μπορεί να ’ρθει σε μένα, αν δεν του είναι δοσμένο από τον Πατέρα μου". (εδ.65)
Αυτή η φράση είναι η αιτία που η θρησκεία δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν αρκούν οι κανόνες, που χρειάζεται κάτι να μπει μέσα μας, και να μας αναγεννήσει, να μας αλλάξει, να μας χτίσει από την αρχή.
Γιατί έχει ο Πατέρας τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Όπου και να νομίζουμε πως βρισκόμαστε, μόνο η δική Του γνώμη μετράει. Ίσως λέμε πως πάμε καλά πνευματικά επειδή πάμε την Κυριακή στην εκκλησία, επειδή κάποτε μοιράσαμε ένα φυλλάδιο, επειδή ψάλλουμε στον Όμιλο. Ίσως συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τα χειρότερα. Πόσοι της ηλικίας μου τώρα ασχολούνται με τα του Χριστού; Πόσοι περνάνε με το αυτοκίνητο και παίρνουν την γειτόνισσα να την πάνε στην εκκλησία; Πόσοι προσεύχονται πριν φάνε το φαγητό τους;
Όχι πολλοί, σίγουρα. Είσαι ένας από τους λίγους.
Αλλά όσο για τη σωτηρία μας, όσο για το πόσο Χριστό έχουμε στην καρδιά μας, και πόσο Τον ζούμε, πόσο Τον τρώμε και Τον πίνουμε, μόνο Ένας μπορεί να μας κρίνει. Μόνο Ένας ξέρει, και ξέρει την αλήθεια.
Μόνο Ένας μπορεί να μας καλέσει και να μας αναγεννήσει και να μας μεταμορφώσει μέχρι εκείνη την ημέρα. Και αυτός ο Ένας είναι πρόσωπο ζωντανό, υπαρκτό, και δεν χωράει σε καλούπια. Είναι ζωή, και αυτή Του η ζωή είναι η σωτηρία. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Σαν φαγητό. Σαν νερό. Σαν αέρας που αναπνέεις.
Και, τελικά, είναι απλό.
"Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτε·" (εδ.63)
Το Πνεύμα Του μέσα μου. Η ζωή Του ζωή μου. Αυτή είναι η απόλυτη ασφάλεια. Και όχι μόνο γι αυτό το χρόνο, αλλά για όλα μας τα χρόνια.
Για την αιωνιότητα. Κρυμμένοι μέσα Του, κρυμμένοι από την αμαρτία, κρυμμένοι από το θάνατο, κρυμμένοι από τον εχθρό της ψυχής μας, να μείνουμε μέχρι τέλους.
Γιατί μαζί με το στόχο, ο Κύριος πάντοτε, δίνει και τη λύση. Δείχνει και το δρόμο:
"…τα λόγια που εγώ σας μιλάω, πνεύμα είναι και ζωή είναι". Ιωάννης 6:63...
Λόγια Ζωής
Στις μέρες μας όλοι κάτι αποζητούν. Υγεία, χρήματα, καταξίωση, δικαιοσύνη. Το θέμα της «οικονομικής κρίσης» στην χώρα μας έβγαλε στη φόρα και άλλα, πολλά προβλήματα, που σίγουρα προϋπήρχαν, αλλά ήταν καλά κουκουλωμένα πίσω από το προσωπείο μίας υποτιθέμενης ευμάρειας.
Μέσα σε αυτόν τον κόσμο τον γεμάτο φόβους, και ανεκπλήρωτα όνειρα, τι θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από έναν παντοδύναμο, Δημιουργό Θεό, τον Θεό του Σύμπαντος; Ποια είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή των παιδιών Του; Σίγουρα δεν μιλάμε εδώ για έναν θεό - θαυματοποιό, εκπληρωτή επιθυμιών, αλλά για έναν Πατέρα που δίνει αγαθές δόσεις σε εκείνους που Τον αγαπούν.
Όμως τι να ζητήσει κανείς; Τι να ποθήσει από τον πλούτο της δόξας ενός τέτοιου Θεού; Τι να διαλέξει και να το κυνηγήσει, να το προσευχηθεί, να το περιμένει με λαχτάρα; Να ζητήσει γήινα αγαθά, που προσπαθούν αλλά δεν αρκούν να γεμίσουν την αιώνια ψυχή του ανθρώπου; Να ζητήσει εκείνο το άπιαστο ιδανικό της ανθρώπινης ύπαρξης, την ευτυχία; Να ζητήσει υγεία, «υγεία πάνω απ’ όλα»; Μα κι αυτή, κάποτε θα στερέψει…
Τότε, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: "Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί.
Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει. Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; Ή, τι θα δώσει ο άνθρωπος σε ανταλλαγή τής ψυχής του;" Ματθαίος 16:24-26
Να χάσει κανείς τη ζωή του για χάρη του Κυρίου. Να Του την αφιερώσει με πίστη και αγάπη στο θέλημά Του, και να μην είναι πια δικιά του η ζωή, αλλά να ανήκει σε Κάποιον Άλλο. Εκείνος στο τιμόνι, Εκείνος στις αποφάσεις, Εκείνος στο ζύγισμα, όλα Εκείνος, ο Θεός, και ο άνθρωπος τίποτα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία.
Δεν περίμενε κανείς τότε που ξεκίνησε ο Κύριος να μιλάει για αγάπη, και για τους ταπεινούς και τους φτωχούς, και για την δικαιοσύνη, ότι θα τους ζητούσε να πεθάνουν. Και όχι μόνο να πεθάνουν για χάρη Του, αλλά και να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή κουβαλώντας τον σταυρό τους, το σύμβολο εκείνο της ενοχής, της ντροπής, της καταδίκης. Δεν είναι αυτός ο γλυκός, ο θεραπευτικός Ιησούς από τις ζωγραφιές του Κυριακού σχολείου.
Αυτός είναι ένας Κύριος πολεμιστής, που κρατάει δίκοπο μαχαίρι στα χέρια Του, και καλεί να Τον ακολουθήσουν μόνο όσοι είναι αποφασισμένοι για όλα. Οι δικοί Του δεν θα περάσουν χαλαρά, ανύποπτα τα χρόνια τους εδώ κάτω στη γη. Θα είναι μονίμως μαχητές σε έναν ατέλειωτο πόλεμο ενάντια στην αμαρτία, τη δική τους αμαρτία, που όλο θα την σκοτώνουν, και όλο θα ξεπετιέται ζωντανή και στην αμαρτία του κόσμου, που τόσο χρειάζεται την σωτηρία, αλλά δεν την θέλει.
Γι’ αυτό είναι ο σταυρός, γι’ αυτό πρέπει να χάσουν την σαρκική, γήινη ζωή τους. Γιατί ο σταυρός είναι το υπέρτατο σύμβολο της νίκης, νίκης ενάντια στον θάνατο, νίκης ενάντια στον κόσμο, νίκης ενάντια στην αμαρτία. Όλοι στη ζωή αυτή αγωνίζονται, όλοι παλεύουν. Πολεμούν το άγχος, την αποτυχία, τους φόβους τους. Πολεμούν το μπόλι της αμαρτίας που μπήκε στον Κήπο της Εδέμ, τότε, στην αρχή, κι ας μην το ξέρουν.
Και το να πει κανείς πως θα πολεμήσει με όλα αυτά, αλλά τελικά θα νικήσει, δια του Ιησού Χριστού, ναι, αυτή είναι η πραγματική ευλογία.
"Για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του". Φιληππισίους 3:10
Μπορεί ο σταυρός να είναι το απόλυτο σύμβολο της ενοχής, αλλά για τους λυτρωμένους, τους πλυμένους με το αίμα του Ιησού Χριστού, είναι πια το απόλυτο σύμβολο της δόξας. Γιατί τον σταυρό του Κυρίου μας ακολούθησε ο τάφος ο άδειος, το αιώνιο θαύμα της αναστημένης ζωής.
Συμμορφούμενος και συμμορφιζόμενος, όπως είναι οι λέξεις στο αρχαίο κείμενο της Καινής Διαθήκης, σημαίνει να πάρω την ίδια μορφή. Να ανέβω μαζί με τον Ιησού στον σταυρό που σκοτώνει τον εαυτό μου, που με απαλλάσσει από την αμαρτία. Κι έπειτα να ταφώ μαζί Του, και η δύναμη του Θεού να με αναστήσει σε καινούργιο άνθρωπο, νεκρό ως προς την αμαρτία, και ζωντανό ως προς την νέα ζωή, την άγια και καθαρή, που Τον δοξάζει. Σημαίνει να την παίρνω, αδιάκοπα, κάθε μέρα, την ίδια μορφή με το Κύριό μου, να γίνομαι ένα μαζί Του, να Τον ακολουθώ τόσο στα πάθη όσο και στη δόξα.
Το εδάφιο πιο πάνω ξεκινάει από την δύναμη της ανάστασης, μα καταλήγει στον θάνατό Του. Γιατί εκεί είναι η ρίζα της ευλογίας, εκεί είναι η ρίζα της ζωής. Να συμμορφώνομαι μαζί Του, να Τον ακολουθώ αλλάζοντας, πετώντας τα παλιά, αγκαλιάζοντας τα καινούργια. Η μεγαλύτερη ευλογία.
"Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ". Ματθαίος 11:28-30
Δεν ανταλλάσσουμε τον ζυγό της αμαρτίας με έναν άλλο ζυγό και ένα άλλο φορτίο, που μας υπόσχεται ο Κύριος πως είναι ελαφρύ, αλλά που μας φαίνεται ακόμα πιο ασφυκτικά βαρύ από το προηγούμενο.
Ανταλλάσουμε την κούραση και το φορτίο με την ανάπαυση. Για αυτούς είναι ο Χριστός. Για τους κουρασμένους, για τους απογοητευμένους, για αυτούς που θα το θεωρούσαν την μεγαλύτερη ευλογία να τους απαλλάξει κάποιος από τον εαυτό τους, γιατί δεν τον αντέχουν άλλο. Και τότε ο ζυγός Του είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία.
Ένας ζυγός που, σαν το αλέτρι, οδηγεί, προστατεύει, εξασφαλίζει καρποφορία, και πλούτο. Ένας ζυγός που οδηγεί και που ελευθερώνει, γιατί όποιος είναι κάτω από αυτόν τον ζυγό, δεν θα υπακούσει πια ξανά ποτέ στην αμαρτία. Ένας ζυγός που αγαπάει.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από τον ζυγό Του, ακόμα κι όταν αυτός ο ζυγός έχει μέσα θλίψη, και πόνο, και κατεργασία μέσα από φωτιά, για να βγει το χρυσάφι καθαρό και η ψυχή μας άγια. Δοξασμένο φορτίο, για μια ζωή που αξίζει πραγματικά κάθε της λεπτό, επειδή είναι αφιερωμένη σε Εκείνον. Και ο Θεός την οδηγεί, με την σοφία Του σε μονοπάτια ανήκουστα, σε μονοπάτια που θα Τον δοξάσουν εδώ κάτω στη γη και αιώνια.
"Και άκουσα μια δυνατή φωνή στον ουρανό που έλεγε: Τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία τού Θεού μας, και η εξουσία τού Χριστού του· επειδή, ρίχτηκε κάτω ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα. Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο τής μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου". Αποκαλυψη 12:10-11
Ίσως να υπήρχαν και άλλες επιλογές για το υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης, αν όλα τελείωναν εδώ κάτω, σε αυτά που βλέπουμε, που πιάνουμε, που αντιλαμβανόμαστε με την λογική μας. Μάλλον όχι, αλλά ίσως.
Και ύστερα μπαίνει η πίστη. Και ύστερα μπαίνει το ύστερα. Μετά από αυτή την ζωή, μετά από τον θάνατο, στην αιωνιότητα. Ο Λόγος του Θεού μας το λέει από τώρα πώς καταλήγει η πελώρια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στον θάνατο και στη ζωή. Το διαβάζουμε και το πιστεύουμε, ποιοι είναι οι νικητές, και ποιο το μυστικό της δύναμής τους, μια που σε όλη την ανθρώπινη ιστορία μοιάζουν να είναι οι πιο λίγοι, οι πιο αδύναμοι, οι πιο παραμερισμένοι - οι δικοί Του.
"Δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου".
Άρα αγάπησαν κάτι άλλο, πιο πολύ από την ψυχή τους. Και αυτό το άλλο, ή μάλλον Αυτόν τον Άλλο, τον Κύριό τους, που τους αγόρασε με το αίμα Του, Τον αγάπησαν μέχρι θανάτου. Έδωσαν την ζωή τους μεταφορικά και κυριολεκτικά, ανάλογα σε ποια εποχή και σε ποιο μέρος ζούσαν, για χάρη Του. Είναι, τελικά, θέμα αγάπης.
Το λέει ξεκάθαρα ο Λόγος του Θεού. Δεν γίνεται κανείς να κρατήσει και τα δύο. Δεν γίνεται να κρατήσει την ζωή του και τον Κύριο. Ίσως καμιά φορά νομίζουμε πως επειδή στη χώρα μας τουλάχιστον δεν μας κυνηγούν να μας σκοτώσουν, επειδή πιστεύουμε στον Θεό, ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να πληρώσουμε κάποιο τίμημα για την πίστη μας σ’ Εκείνον. Όμως ο Λόγος του Θεού λέει άλλα. " Όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θα διωχθούν". Τιμόθεος Β' 3:12. Και δεν γίνεται να αγαπήσουμε την ψυχή μας μέσα στον διωγμό. Ή θα την απαρνηθούμε και θα αγκαλιάσουμε Εκείνον, ή θα συμβιβαστούμε και θα κάνουμε πίσω.
Επειδή θεωρητικά έχουμε ίσως την ευχέρεια να ασχολούμαστε με τα βιοτικά πράγματα, να μαζεύουμε χρήματα, να ασχολούμαστε με το τι μας αρέσει και τι όχι και την Κυριακή να πηγαίνουμε σε κάποια εκκλησία, δεν σημαίνει πως υπάρχει και αυτός ο δρόμος να Τον ακολουθούμε. Ο δρόμος είναι ένας. Είναι στενός, και χωράει μόνο ένας μαζί με τον σταυρό του. Δεν χωρούν επιθυμίες, δεν χωράει ούτε η ίδια του η ψυχή.
"Τον νίκησαν με το αίμα του Αρνίου".
Τον νίκησαν πεθαμένοι και συναναστημένοι. Τον νίκησαν τον κατήγορό τους, τον εχθρό, τον θάνατό τους, τον νίκησαν σε αυτή τη ζωή και αιώνια. Τον νικούσαν κάθε μέρα, όσο ζούσαν, και τον νίκησαν τελειωτικά, εκείνη την ημέρα που έχει ορίσει ο Θεός.
Η υπέρτατη ευλογία.
Μια ζωή ακουμπισμένη στα χέρια Του, μία ζωή χυμένη σαν πολύτιμο άρωμα σπάταλα, γενναιόδωρα, στα πόδια Του. Μία ζωή χαμένη και κερδισμένη αιώνια. Μία ζωή που άλλαξε χέρια.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία...
Λόγια Ζωής.
"Είσαι ο Θεός μου" Ψαλμός 63
Κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο έχει στα χέρια του μιαν απόφαση. Για πολλά άλλα πράγματα είναι ψευδαίσθηση και μόνο πως έχουμε επιλογή, αλλά όχι γι’ αυτό. Όχι όταν έρθει η ώρα να διαλέξουμε θεό. Πώς θα τον πούμε, ποιον θα ανεβάσουμε στο βάθρο της ζωής μας, και πώς θα τον λατρέψουμε. Πολλά πράγματα μπορούν να είναι θεοί, και πολλά πρόσωπα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που θα περάσουν από αυτόν τον κόσμο, διάλεξαν τον ίδιο θεό. Τον εαυτό τους.
Είναι όμως και κάποιοι άλλοι, που αναγνωρίζουν την ανάγκη να βρουν ένα ον θεϊκό έξω από τα ανθρώπινα και τα γήινα, κάτι που θα μπορέσουν να του αποδώσουν ιδιότητες, που δεν έχουν συναντήσει πουθενά αλλού στη γη.
Κάποιοι από αυτούς τους δεύτερους - οι περισσότεροι πάλι - στρέφονται σε μία θρησκεία. Σε έναν θεό, δηλαδή, ανθρώπινα κατασκευασμένο, με ιδιότητες ανώτερες από τις δικές μας, αλλά και πάλι εύκολες να τις καταλάβουμε και να τις ελέγξουμε, σε ένα σύνολο από κανόνες, σε ένα σύνολο από τελετουργίες. Και το ονομάζουν αυτό θεό - ή Θεό - και νιώθουν εξασφαλισμένοι τη στιγμή της ανάγκης, τη στιγμή του νοσοκομείου.
Και έπειτα είναι και ο Θεός του Ψαλμού 63.
"Θεέ, εσύ είσαι ο Θεός μου· Σε ζητάω από το πρωί· Σε διψάει η ψυχή μου, Σε ποθεί η σάρκα μου, μέσα σε γη έρημη, ξερή, και άνυδρη·για να βλέπω τη δύναμή Σου και τη δόξα Σου, καθώς Σε είδα στο αγιαστήριο.
Επειδή, το έλεός Σου είναι καλύτερο από τη ζωή· τα χείλη μου θα σε επαινούν. Έτσι θα Σε ευλογώ στη ζωή μου· και στο Όνομά Σου θα υψώνω τα χέρια μου. Σαν από πάχος και μεδούλι θα χορτάσει η ψυχή μου, και με χείλη αγαλλίασης θα υμνεί το στόμα μου, όταν στο κρεβάτι μου Σε θυμάμαι, σε Σένα μελετώ στις φυλακές της νύχτας.
Επειδή, στάθηκες βοήθειά μου, γι’ αυτό, κάτω από τη σκιά των πτερύγων Σου θα χαίρω. Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από Σένα· το δεξί Σου χέρι με υποστηρίζει.
Και εκείνοι που ζητούν την ψυχή μου, για να την εξολοθρεύσουν, θα μπουν στα κατώτατα μέρη της γης· θα πέσουν με ρομφαία· θα είναι μερίδα σε αλεπούδες. Και ο βασιλιάς θα ευφρανθεί στον Θεό· θα δοξαστεί κάθε ένας που ορκίζεται σ’ αυτόν· επειδή, το στόμα εκείνων που μιλούν ψέματα, θα κλειστεί.»
Ένας Θεός πολεμιστής, αλλά και γεμάτος έλεος, ένας Θεός καλύτερος από το ψωμί, ένας Θεός που να Τον σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς, και μόλις ξυπνήσεις, και να μην Τον χορταίνεις. Ένας Θεός που νικάει την αμαρτία, αλλά και που δεν μπορεί να την ανεχτεί. Ένας Θεός που Τον θέλεις υπερασπιστή σου, για να μη φοβάσαι τον εχθρό...
Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή ενός πιστού από τη μετάνοια. Σχεδόν τίποτα που να δίνει πιο πολλή ζωή, τίποτα που να δίνει περισσότερη απελευθέρωση, τίποτα πιο ένδοξο. Γι' αυτό ο διάβολος κοίταξε να το αναιρέσει και να το δυσφημήσει. Αναφέροντας τη λέξη μετάνοια στους περισσότερους πιστούς, αμέσως νομίζουν ότι μιλάς για κατάκριση, φοβέρα, αρνητισμό, κατηγορία και θάνατο.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να απομακρύνει πιο πολύ από την αλήθεια απ' ότι αυτά. Η μετάνοια είναι ένα δώρο του Θεού. Χωρίς αυτήν οι αμαρτωλοί δεν μπορούν να αναγεννηθούν, και οι άγιοι δεν μπορούν να ανανεωθούν. Είναι ένα θαύμα της άπειρης χάρης του Θεού. Μόνο οι ατελείς μπορούν να τη ζητήσουν.
Η μετάνοια είναι αποκλειστικά για εκείνους που έχουν αποτύχει, για εκείνους που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους, για εκείνους που έχουν απομακρυνθεί, για εκείνους που έχουν αμαρτήσει, κι εκείνους που θέλουν να επιστρέψουν. Δεν είναι για τελείως δίκαιους, ή για εκείνους που είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, και τους αλαζόνες. Δεν πληρούν τα κριτήρια για ένα τέτοιο πολύτιμο κόσμημα. Ούτε γνωρίζουν τι χάνουν.
Η μετάνοια είναι η χάρη του Θεού που ενεργείται. Ξαναφτιάχνει και αποκαθιστά, και επιδιορθώνει. Είναι το απαραίτητο βήμα για τη λύτρωση. Ξεκινά μέσα από το σκοτάδι, και καταλήγει μέσα στο φως. Ξεκινά μέσα από τα δεσμά, και καταλήγει στην ελευθερία. Ξεκινά μέσα από το θάνατο, και καταλήγει στη ζωή. Κάνει το ακάθαρτο καθαρό, και το ανάγιο, άγιο. Κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον ουρανό και την κόλαση. Ο Θεός συγχωρεί μόνο εκείνους που μετανοούν.
Η αληθινή μετάνοια, ο καρπός της θείας λύπης οδηγεί «προς σωτηρίαν αμεταμέλητον» Β' Κορινθίους 7:10.
Η ουράνια βασιλεία του Θεού είναι γεμάτη από μετανοημένους υιούς και θυγατέρες του Αδάμ, που έχουν λυπηθεί για τις αμαρτίες τους, και βρήκαν συγχώρηση. Δεν θα λυπηθούν ποτέ ξανά. Η μετάνοια είναι «το χρυσό κλειδί, που ανοίγει το παλάτι της αιωνιότητας». Όμως οι πύλες της βασιλείας του Θεού είναι κλειστές, σ' εκείνους που αρνούνται να μετανοήσουν. Δεν μπορούν ποτέ να μπουν μέσα. Πρέπει να προχωρήσουν χωρίς σωτηρία, και θα μετανιώσουν πολύ γι' αυτό. Απορρίπτουν τη θεία λύπη σ' αυτή τη ζωή, και θα έχουν τη λύπη αυτού του κόσμου στη ζωή που θα έρθει. Πόσο τραγικό! Δεν μπορούμε να πληρώσουμε για να προσπεράσουμε τη μετάνοια.
Η μετάνοια είναι το πιο βασικό από τα βασικά, το πρώτιστο από «την αρχική διδασκαλία του Χριστού» Εβραίους 6:1. Είναι η ιδιαίτερη ιδιοκτησία της ανθρώπινης φυλής. Απ' όλη τη δημιουργία του Θεού, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει. Γι' αυτό «γίνεται χαρά ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» Λουκάς 15:10. Είναι πολύ συγκινητικό να το βλέπουν αυτό! Γι' αυτό οι πρώτοι χριστιανοί, που όλοι τους ήταν Ιουδαίοι, δόξαζαν το Θεό επειδή Εκείνος έδωσε «και εις τα έθνη την μετάνοιαν εις ζωήν» Πράξεις 11:18. Αυτή ήταν ο δρόμος τους προς την κληρονομιά. Στην πραγματικότητα, ένας λόγος που ο Ιησούς δεν έχει ακόμα επιστρέψει, είναι ο εξής: Περιμένει να μετανοήσουν περισσότεροι άνθρωποι.
«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» Β' Πέτρου 3:9.
Υπάρχει μετάνοια, ή απώλεια. Η μετάνοια σημαίνει να σωθούμε από τις αμαρτίες μας.
Οι Γραφές μιλούν για «μετάνοια εις ζωήν» και «μετάνοια προς σωτηρίαν». Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σ' αυτό! Στην πραγματικότητα, η μετάνοια είναι μόνο για εκείνους που δεν έχει απορρίψει ο Κύριος.
«Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω. Γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον. Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω» Αποκάλυψη 3:19-20.
Δοξάζω το Θεό, όταν κρούει την πόρτα! Θα λάβουμε την εμπειρία του ελέους και της χάριτος, αν ταπεινωθούμε και μετανοήσουμε.
Κοιτάξτε πώς ανταποκρίθηκε ο Δαβίδ, όταν ο Νάθαν ο προφήτης φανέρωσε την αμαρτία του βασιλιά. (Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη μετάνοια. Να φανερώσουμε την αμαρτία μας, να τη φέρουμε στο φως. Ποιος θέλει να έχει καρκίνο στο πνεύμα του, και ούτε καν να το γνωρίζει; Ευχαριστώ το Θεό, όταν αποκαλύπτεται η ακαθαρσία!
Ο Δαβίδ πρώτα ικέτευσε για έλεος απλά και καθαρά: «Ελέησέ με, ω Θεέ, κατά την αστείρευτη αγάπη Σου». Εναπόθεσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αγαθότητα του Θεού. Βούτηξε μέσα στον ωκεανό της χάριτος: «Κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου»
Τι φανταστική παράκληση! Ο Δαβίδ έρχεται με τις παραβάσεις, την ανομία και την αμαρτία του. Είναι βρώμικος, κηλιδωμένος και αχρείος. Κι όμως επικαλείται την αστείρευτη αγάπη και το πλήθος των οικτιρμών του άγιου Θεού. Και ο Κύριος ευαρεστείται μ' αυτό! Το προσκαλεί, το καλωσορίζει, και το επιθυμεί. Θέλει να μας κάνει πλήρεις. Δεν θέλει να κρύβει το πρόσωπό Του από μας. Θέλει να κρύψει το πρόσωπό Του από την αμαρτία μας.
«Τις Θεός όμοιός Σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; Δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαχνισθή ημάς, θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών, και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης» Μιχαίας 7:18-19.
Κοιτάξτε την τόλμη της μετάνοιας του Δαβίδ. Ο άνθρωπος που μοίχευσε, και κανόνισε ένα ψυχρό αιματοβαμμένο φόνο, εκείνος που απογοήτευσε, και προσέβαλε τον Κύριο, ζητά τώρα η ανομία του να σβηστεί, και να καθαριστεί, να καθαριστεί μέχρι να γίνει λευκότερος κι από το χιόνι, να αποκατασταθεί σ' αυτόν η χαρά και η ευφροσύνη, ο Θεός να κτίσει μέσα του μια καθαρή καρδιά, και να ανανεώσει πνεύμα ευθύ μέσα του, ο Κύριος ν' ανοίξει το στόμα του, ώστε η γλώσσα του να ψάλλει τη δικαιοσύνη του Θεού, και το στόμα του να διακηρύξει τη δόξα του Θεού. Εκπληκτικό!
Τι απίστευτη ανταλλαγή! Έρχεται με ανομία. Φεύγει με καθαρότητα. Έρχεται με ενοχή. Φεύγει με συγχώρηση. Έρχεται γεμάτος βάρος. Φεύγει με χαρά. Υπηρετούμε ένα ελεήμονα Θεό!
Η μετάνοια όμως δεν είναι φτηνή. Κόστισε στον Ιησού το αίμα της ζωής Του. Τον έφερε ως τον πάτο. Πλήρωσε το τίμημα για να σώσει τη ζωή μας. Υπέφερε για να αλλάξουμε εμείς.
«Όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας» Α' Πετρου 2:24.
Η μετάνοια βρίσκεται εκεί που γίνεται η αρχή. Πεθαίνουμε ως προς το παλιό και αγκαλιάζουμε το νέο. Επιστρέφουμε από τον κόσμο και γυρνάμε προς τον Κύριο. Είναι αναγέννηση, είναι σωτηρία, είναι νέα ζωή. Αν συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε για τη σωτηρία μας και να αναρωτηθούμε για τη μετάνοιά μας. Ο Ιησούς δεν πέθανε μάταια.
Μιλώντας για τους μαθητές Του ο Κύριος είπε: «Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία» Ιωάννης 17:19.
«Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες, δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς» Εβραίους 2:11...
Επιστολή
“Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν”. Κολοσσαείς. 2:8
Τα τελευταία χρόνια ένα κύμα αμφισβήτησης, της πάσης μορφής αυθεντίας σαρώνει την ανθρώπινη κοινωνία. Παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα όπως μεταμοντερνισμός, συγκρητισμός, μετανεωτερικότητα, οικουμενισμός, πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, ολιστική θεωρία, νέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π.
Ως «μεταμοντέρνος» χαρακτηρίζεται «αυτός που ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς, ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».
Αποτέλεσμα είναι να οδηγηθούμε σταδιακά στην απόρριψη κάθε απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη και αντικειμενική αλήθεια, έδωσε τη θέση της σε πολλαπλές αλήθειες της ίδιας πραγματικότητας.
Οι υποστηρικτές του «μεταμοντερνισμού» υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει αντικειμενική διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Όλα αποτελούν εκδηλώσεις της μίας πραγματικότητας (απόλυτος μονισμός), και ποικίλλουν ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού στην κάθε εποχή. Δεν χρειάζεται συνεπώς οριοθέτηση, δεν χρειάζεται αντιπαράθεση.
Όσον αφορά τη θρησκεία, από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και τα πάντα είναι σχετικά, δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών, φιλοσοφιών ή πεποιθήσεων. Όλες έχουν ισάξιο βάρος, και θεωρούνται βάσιμες και έγκυρες, ακόμη και αν διαφωνούν μεταξύ τους.
Όλοι οι πιστοί των θρησκειών πρέπει να αποδεσμευθούν από τους φραγμούς της θρησκείας τους, και να συνεννοούνται με τους οπαδούς των άλλων θρησκειών. Αυτό λέγεται θρησκευτικός συγκρητισμός, όρος που αναφέρεται από τον Πλούταρχο, και λέγεται ότι αποδίδεται στην ένωση των Κρητών παρά τις διαφορές τους, μπροστά σε ένα κίνδυνο.
Σήμερα λοιπόν ιδιαίτερα, υπάρχουν βασικά δύο απόψεις σχετικά με το θέμα που εξετάζουμε.
Η μία άποψη είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Εξαρχής πρέπει να πούμε ότι αυτή η σκέψη είναι αυτή καθεαυτή παράλογη και αυτοαναιρείται. Μία καλή ερώτηση για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι: «Είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό;». Είναι εντελώς παράλογο να κάνεις μια τέτοια δήλωση, εφόσον είναι μια απόλυτη δήλωση, που η ίδια αρνείται την απολυτότητα. Λέει σε τελική ανάλυση, ότι το γεγονός ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια είναι η μόνη απόλυτη αλήθεια.
Η άλλη άποψη υποστηρίζει ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και ότι υπάρχουν απόλυτα κριτήρια που ορίζουν τι είναι αλήθεια και τι όχι. Έτσι, οι πράξεις μπορούν να καθοριστούν αν είναι σωστές ή λάθος από τη σύγκριση με αυτά τα απόλυτα κριτήρια.
Μπορούμε να φανταστούμε το χάος που θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν απόλυτες πραγματικότητες. Ας πάρουμε για παράδειγμα το νόμο της βαρύτητας. Αν δεν υπήρχε μια απόλυτη πραγματικότητα, τη μια στιγμή μπορεί να ήθελες να κάνεις ένα βήμα και να βρισκόσουν στο διάστημα, και την άλλη να μη μπορούσες καθόλου να κινηθείς. Τι θα συνέβαινε επίσης αν οι αριθμοί δεν είχαν πλέον απόλυτη αξία. Για παράδειγμα αν 2+2 δεν ισούταν πια με τέσσερα. Αν δεν υπήρχαν απόλυτες αλήθειες, ο κόσμος θα ήταν σε χάος. Δεν θα υπήρχαν νόμοι της επιστήμης, νόμοι της φυσικής, όλα θα ήταν χωρίς νόημα και δεν θα υπήρχαν κριτήρια για το σωστό και το λάθος.
Ευτυχώς όμως υπάρχει απόλυτη αλήθεια και αυτή είναι ο Λόγος του Θεού.
“Δι' εμού οι βασιλείς βασιλεύουσι, και οι άρχοντες θεσπίζουσι δικαιοσύνην. Δι' εμού οι ηγεμόνες ηγεμονεύουσι, και οι μεγιστάνες, πάντες οι κριταί της γής· Εγώ τους εμέ αγαπώντας αγαπώ· και οι ζητούντές με θέλουσι με ευρεί”. Παροιμίες 8:15-17
“Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια”. Ιωάννης 17:17
“Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.” Α' Τιμόθεον 4:16.
Όπως είδαμε ο σύγχρονος άνθρωπος μαστίζεται από τη σχετικότητα σε όλες της τις μορφές, η οποία μάλιστα διδάσκεται και σαν ανώτερη αρετή. Παρά το γεγονός ότι η άρνηση της απόλυτης αλήθειας είναι καθεαυτή παράλογη, εν τούτοις η θεωρία ότι «όλα είναι σχετικά» έχει γίνει το σλόγκαν της γενιάς που ζούμε. Έχουμε εισέλθει στη μεταμοντέρνα λεγόμενη κοινωνία που θεωρεί ότι όλες οι αξίες, τα πιστεύω, οι τρόποι ζωής και η αλήθεια ισχύουν το ίδιο. Σαν αποτέλεσμα εκείνοι που πιστεύουν στα απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος και στην ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας, γίνονται αντικείμενα χλευασμού και καταδίκης.
Είναι όμως λογικό να δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια;
Κατ’ αρχάς, όπως ήδη είδαμε, υπάρχει το πρόβλημα της αντίθεσης στη θέση ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Αυτοί που πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν απολυτότητες οι ίδιοι πιστεύουν σε μια απολυτότητα. Είναι απόλυτα σίγουροι ότι δεν υπάρχει τίποτε απόλυτο. Αυτού του είδους η φιλοσοφία αντιφάσκει και αυτοδιαψεύδεται.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος έχει περιορισμένη γνώση. Σαν ανθρώπινα όντα με περιορισμένο μυαλό δεν μπορούμε να κάνουμε απόλυτα αρνητικές δηλώσεις. Όταν κάποιος ισχυρισθεί ότι «δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια ή δεν υπάρχει Θεός», γιατί αυτό ουσιαστικά λένε, θα πρέπει να κατέχει όλη τη γνώση, γεγονός που βέβαια δεν ισχύει.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι η σχετικότητα σε όλα οδηγεί σε ένα χαοτικό και καταστροφικό τρόπο ζωής. Ας σκεφθούμε μόνο για μία στιγμή τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε απόλυτη αλήθεια και ο καθένας έθετε τους δικούς του κανόνες για να ζει και να κάνει ότι νομίζει ότι είναι σωστό. Θα μπορούσε να αποφασίσει ότι το να σκοτώνεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη σκοτώνεις, το να κλέβεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη κλέβεις. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιβάλλει κανόνες στην κοινωνία. Θα οδηγούμασταν σε ολοκληρωτικό χάος. Ένας κόσμος χωρίς απολυτότητες θα ήταν ο πιο τρομακτικός κόσμος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι γιατί αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια-Θεός είναι τόσο αδιάλλακτοι με αυτούς που πιστεύουν στην απόλυτη αλήθεια; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πρόθυμοι να αγκαλιάσουν ένα σύστημα που είναι τόσο παράλογο και απειλεί να καταστρέψει τη δομή της κοινωνίας;
Ο απλός λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους. Αν υπάρχει απόλυτη αλήθεια τότε υπάρχουν και απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αφού αυτά αναφέρονται όχι μόνο στην κυβέρνηση του σύμπαντος αλλά απευθύνονται και στον άνθρωπο-πρόσωπο θα πρέπει να έχουν θεσμοθετηθεί από ένα υπέρτατο Πρόσωπο έναντι του Οποίου είμαστε υπόλογοι.
Ευτυχώς όμως υπάρχει ο Δημιουργός και έχει αποκαλύψει όχι μόνο την αλήθειά Του αλλά και την αγάπη Του και τον εαυτό Του στον άνθρωπο δια του Λόγου Του της Αγίας Γραφής. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την απόλυτη αλήθεια χρειάζεται να έχουμε προσωπική σχέση με Αυτόν που διακήρυξε ότι είναι η απόλυτη αλήθεια: “Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού”. Ιωάννης 14:6.
Ας Τον επικαλεσθούμε να μας φωτίσει, όσο είναι ακόμη καιρός...
Χριστιανισμός και Επιστήμη
