ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;

“Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν”. Κολοσσαείς. 2:8

Τα τελευταία χρόνια ένα κύμα αμφισβήτησης, της πάσης μορφής αυθεντίας σαρώνει την ανθρώπινη κοινωνία. Παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα όπως μεταμοντερνισμός, συγκρητισμός, μετανεωτερικότητα, οικουμενισμός, πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, ολιστική θεωρία, νέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π.
Ως «μεταμοντέρνος» χαρακτηρίζεται «αυτός που ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς, ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».
Αποτέλεσμα είναι να οδηγηθούμε σταδιακά στην απόρριψη κάθε απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη και αντικειμενική αλήθεια, έδωσε τη θέση της σε πολλαπλές αλήθειες της ίδιας πραγματικότητας.
Οι υποστηρικτές του «μεταμοντερνισμού» υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει αντικειμενική διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Όλα αποτελούν εκδηλώσεις της μίας πραγματικότητας (απόλυτος μονισμός), και ποικίλλουν ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού στην κάθε εποχή. Δεν χρειάζεται συνεπώς οριοθέτηση, δεν χρειάζεται αντιπαράθεση.
Όσον αφορά τη θρησκεία, από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και τα πάντα είναι σχετικά, δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών, φιλοσοφιών ή πεποιθήσεων. Όλες έχουν ισάξιο βάρος, και θεωρούνται βάσιμες και έγκυρες, ακόμη και αν διαφωνούν μεταξύ τους.
Όλοι οι πιστοί των θρησκειών πρέπει να αποδεσμευθούν από τους φραγμούς της θρησκείας τους, και να συνεννοούνται με τους οπαδούς των άλλων θρησκειών. Αυτό λέγεται θρησκευτικός συγκρητισμός, όρος που αναφέρεται από τον Πλούταρχο, και λέγεται ότι αποδίδεται στην ένωση των Κρητών παρά τις διαφορές τους, μπροστά σε ένα κίνδυνο.
Σήμερα λοιπόν ιδιαίτερα, υπάρχουν βασικά δύο απόψεις σχετικά με το θέμα που εξετάζουμε.
Η μία άποψη είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Εξαρχής πρέπει να πούμε ότι αυτή η σκέψη είναι αυτή καθεαυτή παράλογη και αυτοαναιρείται. Μία καλή ερώτηση για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι: «Είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό;». Είναι εντελώς παράλογο να κάνεις μια τέτοια δήλωση, εφόσον είναι μια απόλυτη δήλωση, που η ίδια αρνείται την απολυτότητα. Λέει σε τελική ανάλυση, ότι το γεγονός ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια είναι η μόνη απόλυτη αλήθεια.
Η άλλη άποψη υποστηρίζει ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και ότι υπάρχουν απόλυτα κριτήρια που ορίζουν τι είναι αλήθεια και τι όχι. Έτσι, οι πράξεις μπορούν να καθοριστούν αν είναι σωστές ή λάθος από τη σύγκριση με αυτά τα απόλυτα κριτήρια.
Μπορούμε να φανταστούμε το χάος που θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν απόλυτες πραγματικότητες. Ας πάρουμε για παράδειγμα το νόμο της βαρύτητας. Αν δεν υπήρχε μια απόλυτη πραγματικότητα, τη μια στιγμή μπορεί να ήθελες να κάνεις ένα βήμα και να βρισκόσουν στο διάστημα, και την άλλη να μη μπορούσες καθόλου να κινηθείς. Τι θα συνέβαινε επίσης αν οι αριθμοί δεν είχαν πλέον απόλυτη αξία. Για παράδειγμα αν 2+2 δεν ισούταν πια με τέσσερα. Αν δεν υπήρχαν απόλυτες αλήθειες, ο κόσμος θα ήταν σε χάος. Δεν θα υπήρχαν νόμοι της επιστήμης, νόμοι της φυσικής, όλα θα ήταν χωρίς νόημα και δεν θα υπήρχαν κριτήρια για το σωστό και το λάθος.
Ευτυχώς όμως υπάρχει απόλυτη αλήθεια και αυτή είναι ο Λόγος του Θεού.
“Δι' εμού οι βασιλείς βασιλεύουσι, και οι άρχοντες θεσπίζουσι δικαιοσύνην. Δι' εμού οι ηγεμόνες ηγεμονεύουσι, και οι μεγιστάνες, πάντες οι κριταί της γής· Εγώ τους εμέ αγαπώντας αγαπώ· και οι ζητούντές με θέλουσι με ευρεί”. Παροιμίες 8:15-17
“Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια”. Ιωάννης 17:17

“Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.” Α' Τιμόθεον 4:16.
 Όπως είδαμε ο σύγχρονος άνθρωπος μαστίζεται από τη σχετικότητα σε όλες της τις μορφές, η οποία μάλιστα διδάσκεται και σαν ανώτερη αρετή. Παρά το γεγονός ότι η άρνηση της απόλυτης αλήθειας είναι καθεαυτή παράλογη, εν τούτοις η θεωρία ότι «όλα είναι σχετικά» έχει γίνει το σλόγκαν της γενιάς που ζούμε. Έχουμε εισέλθει στη μεταμοντέρνα λεγόμενη κοινωνία που θεωρεί ότι όλες οι αξίες, τα πιστεύω, οι τρόποι ζωής και η αλήθεια ισχύουν το ίδιο. Σαν αποτέλεσμα εκείνοι που πιστεύουν στα απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος και στην ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας, γίνονται αντικείμενα χλευασμού και καταδίκης.
Είναι όμως λογικό να δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια;
Κατ’ αρχάς, όπως ήδη είδαμε, υπάρχει το πρόβλημα της αντίθεσης στη θέση ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Αυτοί που πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν απολυτότητες οι ίδιοι πιστεύουν σε μια απολυτότητα. Είναι απόλυτα σίγουροι ότι δεν υπάρχει τίποτε απόλυτο. Αυτού του είδους η φιλοσοφία αντιφάσκει και αυτοδιαψεύδεται.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος έχει περιορισμένη γνώση. Σαν ανθρώπινα όντα με περιορισμένο μυαλό δεν μπορούμε να κάνουμε απόλυτα αρνητικές δηλώσεις. Όταν κάποιος ισχυρισθεί ότι «δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια ή δεν υπάρχει Θεός», γιατί αυτό ουσιαστικά λένε, θα πρέπει να κατέχει όλη τη γνώση, γεγονός που βέβαια δεν ισχύει.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι η σχετικότητα σε όλα οδηγεί σε ένα χαοτικό και καταστροφικό τρόπο ζωής. Ας σκεφθούμε μόνο για μία στιγμή τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε απόλυτη αλήθεια και ο καθένας έθετε τους δικούς του κανόνες για να ζει και να κάνει ότι νομίζει ότι είναι σωστό. Θα μπορούσε να αποφασίσει ότι το να σκοτώνεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη σκοτώνεις, το να κλέβεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη κλέβεις. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιβάλλει κανόνες στην κοινωνία. Θα οδηγούμασταν σε ολοκληρωτικό χάος. Ένας κόσμος χωρίς απολυτότητες θα ήταν ο πιο τρομακτικός κόσμος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι γιατί αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια-Θεός είναι τόσο αδιάλλακτοι με αυτούς που πιστεύουν στην απόλυτη αλήθεια; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πρόθυμοι να αγκαλιάσουν ένα σύστημα που είναι τόσο παράλογο και απειλεί να καταστρέψει τη δομή της κοινωνίας;
Ο απλός λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους. Αν υπάρχει απόλυτη αλήθεια τότε υπάρχουν και απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αφού αυτά αναφέρονται όχι μόνο στην κυβέρνηση του σύμπαντος αλλά απευθύνονται και στον άνθρωπο-πρόσωπο θα πρέπει να έχουν θεσμοθετηθεί από ένα υπέρτατο Πρόσωπο έναντι του Οποίου είμαστε υπόλογοι.
Ευτυχώς όμως υπάρχει ο Δημιουργός και έχει αποκαλύψει όχι μόνο την αλήθειά Του αλλά και την αγάπη Του και τον εαυτό Του στον άνθρωπο δια του Λόγου Του της Αγίας Γραφής. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την απόλυτη αλήθεια χρειάζεται να έχουμε προσωπική σχέση με Αυτόν που διακήρυξε ότι είναι η απόλυτη αλήθεια: “Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού”. Ιωάννης 14:6.
Ας Τον επικαλεσθούμε να μας φωτίσει, όσο είναι ακόμη καιρός...

Χριστιανισμός και Επιστήμη