Η απόλυτη Ασφάλεια.

Τα χρόνια περνούν, και καινούργια προβλήματα έρχονται στη ζωή μας. Καινούργιοι φόβοι σηκώνουν το κεφάλι τους απειλητικά, καινούργιοι κίνδυνοι νιώθουμε να μας περικυκλώνουν. Και οι παλιοί μας φόβοι, κι αυτοί είναι ακόμα εκεί, στο ίδιο σημείο που τους αφήσαμε. Πάλι θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε, πάλι θα πρέπει να παλέψουμε μαζί τους, πάλι θα πρέπει να τους υπερνικήσουμε. Η σκέψη και μόνο μας κουράζει. Και όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολα αντικρίζουμε με αισιοδοξία την αλλαγή των χρόνων που έρχονται. Όλο και λιγότερο πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις, και στην ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά.

Καινούργιος χρόνος, ίδιες ελλείψεις.

Για τον άνθρωπο όμως που ανήκει στον Θεό, για τον άνθρωπο που έχει ακουμπήσει τη ζωή του στα παντοδύναμα χέρια Του, και που τρέφεται κάθε μέρα με τις υποσχέσεις του Λόγου Του, είναι διαθέσιμη μία τεράστια δεξαμενή δύναμης και ασφάλειας: ο Ιησούς Χριστός. 

" Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, μένει μέσα σε μένα και εγώ μέσα σ’ αυτόν". Ιωάννης 6:56

Μένει μέσα σε Μένα, η απόλυτη ασφάλεια.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, αν η πίστη μας δεν ήταν πίστη πραγματική, πίστη του Λόγου του Θεού, πίστη που σε αφήνει μετέωρο στο κενό να κρατιέσαι από το Χέρι ενός αόρατου Θεού, αλλά αν ανήκαμε απλώς σε μία θρησκεία. Ένα σύνολο κανόνων, μία σειρά από κινήσεις, και είσαι εντάξει. Με ένα μαγικό τρόπο, το ψωμί που έφαγες μέσα σου να μεταμορφωνόταν, κι έτσι να εκπλήρωνες το νόμο του Θεού. Όμως όχι. Είναι πιο δύσκολα λίγο τα πράγματα, πιο βαθιά.

"Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή. Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής. Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα μέσα στην έρημο και πέθαναν.
Αυτός είναι ο άρτος, που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει κάποιος απ’ αυτόν και να μην πεθάνει. Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη της ζωής τού κόσμου". 
Ιωάννης 6:47-51

Καμία θρησκεία, κανένα "πρέπει" δεν μπορεί να βγει μπροστά και να πει με εξουσία "Εγώ είμαι".
Εγώ είμαι το ψωμί, Εγώ είμαι η ζωή, Εγώ είμαι ο δρόμος.
Το μόνο που χρειάζεσαι για να σωθείς είμαι Εγώ.

Και επιμένει, το λέει ξανά και ξανά παρακάτω, για να το καταλάβουν, κι όμως εκείνοι οι Ιουδαίοι στους οποίους μιλάει ο Ιησούς στο παραπάνω απόσπασμα, δεν μπορούν να συλλάβουν με την καρδιά τους αυτό που τους λέει. Προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις παραδόσεις τους, που ήταν κι αυτές αλήθεια όταν έδωσε ο Θεός τον νόμο στον Μωυσή, δεν μπορούν όμως να πιάσουν το βαθύτερο θαύμα της ζωής του Ιησού Χριστού, και της θυσίας Του που πρόκειται να γίνει.

Οι πατέρες σας πέθαναν. Τους το λέει δυο φορές. Κι αν μπορούσε θα το έλεγε χίλιες. Πέθαναν. Ίσως ο Ιωάννης καθώς μετέφερε τα λόγια του Κυρίου δεν το έγραψε τόσες φορές όσες τους το είπε, γιατί δεν τον έφτανε το χαρτί, Ιωάννης 21:25. Εμείς όμως το έχουμε μπροστά μας, να το διαβάζουμε συνέχεια. Οι πατέρες σας πέθαναν. Οι άλλοι τρόποι είναι νεκροί. Δεν είναι σωτήρες, δεν οδηγούν σε σωτηρία.

Νηστεία μια ιδιαίτερη στάση καρδιάς.

Εμένα να φάτε.

Όπως τρώμε το φαγητό μας και γίνεται μέσα μας ζωή και πορεία και δύναμη. Όπως χωρίς αυτό δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ή αν φάμε κάτι χαλασμένο ή κάτι χωρίς θρεπτική αξία, μετά αρρωσταίνουμε, δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Κάτι μας λείπει.

Όπως λαχταρούμε να γεμίσουμε το στομάχι μας μετά από μια ημέρα πάλης στη δουλειά, στον αγώνα, όπως διψάμε ύστερα από τρέξιμο. Να γεμίσουμε με ενέργεια και πάλι να την ξοδέψουμε. Και μετά ξανά άλλο τόσο να φάμε, άλλο τόσο να ξεδιψάσουμε.

Δεν είναι κάτι που το κάνεις μία φορά το φαγητό. Θέλεις συνέχεια. Και πολύ. Και να είναι καλό και γευστικό και να σε γεμίσει, δεν τρως ότι να ’ναι - τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Δεν θα σου έφτανε ποτέ ένα μπουκαλάκι νερό για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν θα σου έφτανε ένα εδάφιο νερό, ένα φυλλάδιο νερό, ένα κήρυγμα νερό. Η λίμνη του Μαραθώνα, όταν πήγα και την είδα, ήταν τόσο μικρή. Τόσο απίστευτα λίγη για τη δίψα μου που θα διψάσω σε ολόκληρη τη ζωή μου.

Και το πιο σημαντικό από όλα.

Χωρίς αυτό πεθαίνεις.

Φαγητό και ποτό. Το σώμα και το αίμα Του, να κυλήσει στις φλέβες μας, αντί για ιχνοστοιχεία και θερμίδες, αντί για νάτριο και κάλιο και ασβέστιο, να είναι Ιησούς Χριστός αυτό που μας κρατάει ζωντανούς. Να είναι δικά Του αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας, από τα χέρια μας, από τη ζωή μας. Ναι είναι Εκείνος το καύσιμό μας, Εκείνος αυτό που μας δίνει τη δυνατότητα να λειτουργούμε.

Το αίμα Του, η θυσία, η ζωή Του. Κινητήριος δύναμη, γέμισμα, πηγή.

Εκείνος όλα και χωρίς Εκείνον τίποτα.

Όταν βρεθούμε και κατασκευάσουμε και συντηρήσουμε μία τέτοια κατάσταση, μία τέτοια σχέση εξάρτησης και επικοινωνίας με τον Κύριό μας, τότε πραγματικά μένουμε μέσα Του κι Εκείνος μέσα μας. Τότε ποιο πρόβλημα, ποια περίπτωση είναι τόσο δύσκολη, τόσο πολύπλοκη, τόσο οδυνηρή, που να μην μπορεί Εκείνος να δράσει μέσα της, και να μην μπορεί να κάνει τη δική Του έκβαση, το δικό Του θαύμα; Ή τι θα έρθει στη ζωή μας και την καρδιά μας να μας απειλήσει, ποια αμαρτία, ποιο χώρισμα, που Εκείνος δεν θα είναι πιο δυνατός, και τα χέρια Του δεν θα μπορούν να το σηκώσουν, να μας καθαρίσουν, να μαζέψουν τα σπασμένα μας κομμάτια και να μας ζωοποιήσουν;

Η απόλυτη ασφάλεια.

Κι ας μη λυθούν αυτόματα τα προβλήματα. Κι ας μη μας δώσει την έκβαση τότε που Του την ζητάμε. Αν μένουμε μέσα Του, τότε σίγουρα ξέρουμε πως θα βγει κάτι καλό για την οικοδομή και την αύξησή μας, μέσα από τη δυσκολία και τη στέρηση γιατί, "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό του". Ρωμαίους 8:28

Ίσως μάλιστα να είναι πιο μεγάλο κέρδος να μορφωθεί μέσα μας ο Ιησούς, μέσα από τον πόνο και τη θλίψη, παρά να έχουμε πρόσκαιρα μία λύση για να περάσουμε τα λίγα χρόνια που μας μένουν εδώ κάτω στη γη.
Αν ξέρουμε πως ο προορισμός μας είναι ίδιος με τον προορισμό Του για μας, ο Ουρανός, το βήμα του Κυρίου μας, η αιώνια ζωή μαζί Του, η αιώνια απόλαυση του Προσώπου Του, τότε, ναι, Αυτός είναι η απόλυτη ασφάλεια.

"Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει"; Ιωάννης 6:60

Δεν μπορεί ο καθένας να πει, "Εγώ είμαι".

Και, από την άλλη, δεν μπορεί ο καθένας να το ακούσει, και να το δεχτεί.

Εμείς έχουμε συνηθίσει να παρακαλούμε, να πείθουμε, να εξηγούμε με χίλιους τρόπους στους ανθρώπους την ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού, μήπως και κάποιος ενδιαφερθεί, μήπως και κάποιος θελήσει και σωθεί.

Ο Ιησούς όμως ακολουθούσε άλλη τακτική:

"Αυτό σας σκανδαλίζει"; (εδ.61) τους ρώτησε. Και όχι μόνο τους Ιουδαίους, που Τον κοίταζαν με αποδοκιμασία. Τους δικούς Του τους μαθητές. Αυτούς που Τον ακολουθούσαν, κι αυτούς ρωτούσε. Κι έπειτα γύρισε στους δώδεκα, τους ακόμα πιο κοντινούς Του:

"Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε"; (εδ.67)

Νομίζω πως και εμάς έτσι θα μας φερόταν αν ήταν εδώ ο Κύριος. Όχι για να μας διώξει. Ούτε για να μας επιπλήξει. Δεν ακούω την φωνή Του αυστηρή, σκληρή, ψυχρή μέσα στην καρδιά μου. Το αντίθετο. Είναι τόσο απαλή, τόσο γλυκιά, που το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να την διώξω, να την κλείσω, να μη με ενοχλεί πια.

Μας λέει να φύγουμε, γιατί είναι δύσκολο αυτό που ζητάει. Μας λέει να φύγουμε, γιατί υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει στη ζωή μας πραγματικότητα το, "μείνετε μέσα Μου".

Κι αυτός ο τρόπος είναι το, "θέλω".

Πρέπει να το θέλεις. Πολύ. Πιο πολύ από όλα τα άλλα.

Πρέπει να προσπαθήσεις, και να πιεστείς, και να πονέσεις, και να νιώσεις πως τίποτα δεν κατάφερες από μόνος σου και απέτυχες και να στραφείς σ Εκείνον και ξανά και ξανά. Πρέπει να Τον φας και να Τον πιεις λαίμαργα, αχόρταγα, και για να φτάσεις σε αυτό το σημείο πρέπει να έχεις πεθάνει.

Πρέπει να πεινάς.

Πώς να μας τα ζητήσει αυτά ο Κύριος; Πώς να μας υποχρεώσει;

Δεν γίνεται. Γι’ αυτό λέει, δεν είναι για όλους. Μόνο για λίγους, κάποιους, εκλεκτούς, που θα το αγκαλιάσουν με την καρδιά τους, που δεν θα ησυχάσουν μέχρι να βρουν τον τρόπο να το ζήσουν. Κι ας πεθάνουν στην πορεία. Μόνο έτσι γίνεται.

Οι άλλοι, μην κουράζεστε. Κάποια πράγματα δεν γίνονται  με πίεση. Χαρείτε τουλάχιστον τη ζωή σας. Μην προσπαθείτε να μπείτε σε κανόνες στενούς, που δεν σας χωράνε. Θα είστε μόνο δυστυχισμένοι και φτωχοί. Δεν αξίζει να προσπαθήσεις να μείνεις μέσα Του, χωρίς να Τον θέλεις στ’ αλήθεια. Χωρίς να θέλεις να σε περιορίσει, να σε κόψει, να σε κλαδέψει, να σε παιδέψει, να σου πάρει για να σου δώσει.

Η μόνη χαρά, τού να μένεις μέσα Του, είναι ακριβώς αυτή, το ότι νιώθεις ασφάλεια κοντά Του. Αν νιώθεις αντί για ασφάλεια και πληρότητα, περιορισμό και στένεμα, τότε δεν είναι για σένα. Ίσως όχι ακόμα. Ίσως όχι ποτέ.

Ή ίσως πρέπει να ψάξεις μέσα σου και να βρεις τι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ από Εκείνον. Πού έχεις βάλει την ελπίδα σου, από πού περιμένεις να φας και να πιεις και να γεμίσεις; Θα σε περιμένει, αφού απογοητευτείς από όλα τα άλλα, θα σε περιμένει, αν μέχρι τότε δεν είναι πολύ αργά.

Μία μόνο σκληρή κουβέντα τους λέει. Μία, που αν την καταλάβαιναν τότε, κι αν την καταλαβαίνουμε κι εμείς σήμερα, πολύ μας πονάει και μας βάζει σε σκέψεις:

"Κανένας δεν μπορεί να ’ρθει σε μένα, αν δεν του είναι δοσμένο από τον Πατέρα μου". (εδ.65)

Αυτή η φράση είναι η αιτία που η θρησκεία δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν αρκούν οι κανόνες, που χρειάζεται κάτι να μπει μέσα μας, και να μας αναγεννήσει, να μας αλλάξει, να μας χτίσει από την αρχή.

Γιατί έχει ο Πατέρας τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Όπου και να νομίζουμε πως βρισκόμαστε, μόνο η δική Του γνώμη μετράει. Ίσως λέμε πως πάμε καλά πνευματικά επειδή πάμε την Κυριακή στην εκκλησία, επειδή κάποτε μοιράσαμε ένα φυλλάδιο, επειδή ψάλλουμε στον Όμιλο. Ίσως συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τα χειρότερα. Πόσοι της ηλικίας μου τώρα ασχολούνται με τα του Χριστού; Πόσοι περνάνε με το αυτοκίνητο και παίρνουν την γειτόνισσα να την πάνε στην εκκλησία; Πόσοι προσεύχονται πριν φάνε το φαγητό τους;

Όχι πολλοί, σίγουρα. Είσαι ένας από τους λίγους.

Αλλά όσο για τη σωτηρία μας, όσο για το πόσο Χριστό έχουμε στην καρδιά μας, και πόσο Τον ζούμε, πόσο Τον τρώμε και Τον πίνουμε, μόνο Ένας μπορεί να μας κρίνει. Μόνο Ένας ξέρει, και ξέρει την αλήθεια.

Μόνο Ένας μπορεί να μας καλέσει και να μας αναγεννήσει και να μας μεταμορφώσει μέχρι εκείνη την ημέρα. Και αυτός ο Ένας είναι πρόσωπο ζωντανό, υπαρκτό, και δεν χωράει σε καλούπια. Είναι ζωή, και αυτή Του η ζωή είναι η σωτηρία. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.

Σαν φαγητό. Σαν νερό. Σαν αέρας που αναπνέεις.

Και, τελικά, είναι απλό.

"Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτε·" (εδ.63)

Το Πνεύμα Του μέσα μου. Η ζωή Του ζωή μου. Αυτή είναι η απόλυτη ασφάλεια. Και όχι μόνο γι αυτό το χρόνο, αλλά για όλα μας τα χρόνια.

Για την αιωνιότητα. Κρυμμένοι μέσα Του, κρυμμένοι από την αμαρτία, κρυμμένοι από το θάνατο, κρυμμένοι από τον εχθρό της ψυχής μας, να μείνουμε μέχρι τέλους.

Γιατί μαζί με το στόχο, ο Κύριος πάντοτε, δίνει και τη λύση. Δείχνει και το δρόμο:

"…τα λόγια που εγώ σας μιλάω, πνεύμα είναι και ζωή είναι". Ιωάννης 6:63...

Λόγια Ζωής