Διαμάχες μέσα στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εγωιστικό ον. Όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν άμεσα, η αλήθεια γίνεται εύκολα ελαστική και η αντικειμενικότητα μας, κάνει φτερά. Επειδή η Εκκλησία αποτελεί μια κοινωνία ατελών ανθρώπων, αναπόφευκτα δημιουργούνται διαφορές ή ακόμη και διαμάχες ανάμεσα σε αδελφούς. Θεωρώντας ότι έχουμε δίκιο ή ότι κάποιος μας αδικεί, μερικές φορές καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αντιδράσεις που φέρνουν αντιμαχίες και φιλονικίες. Ο Χριστιανός βεβαίως πρέπει να είναι οξύς στην αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν γύρω του. Η αντίδρασή του όμως σε τέτοιου είδους προκλήσεις και πειρασμούς, πρέπει να είναι χρισμένη από το πνεύμα της ταπείνωσης που μας έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή αλλά και με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Θεός λυπάται όταν βλέπει αδελφούς τους οποίους αγαπά και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε, να μάχονται μεταξύ τους και να υιοθετούν πρακτικές που αρμόζουν σε πολιτικά κόμματα και όχι σε Εκκλησία Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι, "Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς". Ακόμη διαβάζουμε, "Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας"; Ιάκωβ. 4:1. Αν λοιπόν βλέπουμε να υπάρχει μια διαμάχη, η αιτία είναι πάντα μόνο μία: Η υπερηφάνεια! Όπου βλέπεις μια διαμάχη, βλέπεις και δύο περήφανους ανθρώπους. Αν ο ένας απ’ τους δύο ήταν ταπεινός, θα υποχωρούσε έστω και αν θεωρούσε πως έχει δίκιο και έτσι η διαμάχη θα διαλυόταν. Πρόκειται λοιπόν για εξωτερικές εκφράσεις ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στην περηφάνια, και στην εκτέλεση των σαρκικών επιθυμιών που φιλοξενούν στις καρδιές τους. Η Γραφή ακόμη μας λέει, "Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών". Ιάκωβ. 3:13.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν ποιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχει το περισσότερο δίκιο. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού. Μας λέει ότι ακόμη και όταν αδικούμαι, εφόσον καταφεύγω σε παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, ελέγχομαι ως παραβάτης. Στο εδάφιο, Γαλ 5:20, πράξεις όπως οι "έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι," περιλαμβάνονται στα έργα της σαρκός, και όποιος διαπράττει τέτοια έργα, είναι σαρκικός. Ο άνθρωπος του Θεού δεν πρέπει να μάχεται μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού, έτσι ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η μακροθυμία. Όταν κάποιος εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του, τότε είναι έτοιμος να λάβει τον "έσχατον τόπον", τη τελευταία θέση ακόμα και να αδικηθεί χάριν της διατήρησης της ειρήνης μέσα στην Εκκλησία. Εφόσον ο Θεός τα βλέπει όλα, θα φέρει στο φως το δίκιο του, και όλα θα τακτοποιηθούν χωρίς να γίνει ζημιά στο έργο του Θεού. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτός ο πιστός μέσα από τη δοκιμασία της θανάτωσης του εγώ του, αναδύεται από τη διαδικασία αυτή πνευματικός γίγαντας που θα έχει τη χάρη του Θεού άπλετη πάνω του. Είναι και αυτό το θέμα, ζήτημα πίστης, αλλά και ζήτημα εκλογής. Ο πιστός και πνευματικός άνθρωπος δεν θα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να προκαλέσει διαμάχη μέσα στην εκκλησία του Θεού. Συμπεριφορές ανταγωνισμού, δημιουργούν συγκρούσεις μέσα στην εκκλησία. Μία ανταγωνιστική συμπεριφορά συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, και προσπαθεί να υψωθεί πάνω απ’ τους άλλους. "Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς, αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν". Β' Κορινθ. 10:12.

Η φιλοσοφία του Χριστιανισμού δεν είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να υποταχθούμε και να υψώσουμε ο ένας τον άλλο. "υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού", Εφεσ. 5:21. "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Ρωμ. 12:10. Οι απόψεις μας δεν είναι πάντοτε θεόπνευστες, ή αναμφίβολα σωστές. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με τους υπεύθυνους της εκκλησίας, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένοι να τις δεχθούν. Πολλές φορές λέμε, "Ο Θεός μου είπε έτσι", κι έτσι κατά κάποιον τρόπο θεωρούμε ότι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη από αυτό που «μου είπε ο Θεός» γίνεται «θεομάχος». Αναμφίβολα, ο Θεός μιλάει στα παιδιά Του, αλλά αν η γνώμη μου είναι από τον Θεό, η Γραφή λέει ότι θα έχουν κι άλλοι την ίδια μαρτυρία, ιδιαίτερα οι χρισμένοι εργάτες της εκκλησίας Του. "επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος. Β' Κοριν. 13:1. Πρέπει να διαχωρίζουμε την εκκλησία από άλλα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πικρά αισθήματα μέσα στην εκκλησία προκύπτουν από πληγές και ευαισθησίες που κουβαλούμε πολλές φορές μέσα μας. Αυτού του είδους οι συναισθηματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι. Καταστάσεις, όπως πεσμένη αυτοεκτίμηση, κακομεταχείριση ως παιδί, προβλήματα στο γάμο, προσωπικά αισθήματα δυσαρέσκειας, οικογενειακές διαμάχες, ρίζες πικρίας, προβλήματα υγείας ή επαγγελματική δυσαρέσκεια, μπορούν να διαστρεβλώσουν την ερμηνεία μας στα λόγια και στις πράξεις των άλλων. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι οι αδελφοί δεν μας θέλουν, και να εκφράζουμε ανάλογα παράπονα. Μπορεί να παρεξηγούμε καλοπροαίρετα λόγια ως προσβολή. Ασήμαντα προβλήματα θα δείχνουν μεγάλα. Η δική μας ευθύνη για τη δυστυχία μας μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία με το να καταφερόμαστε εναντίον άλλων, ή να βιαζόμαστε να βρούμε λάθη στην εκκλησία. Πολλά πληγωμένα αισθήματα μπορούν να αποφευχθούν, αν αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι συνήθως αντιδρούν στη δική μας συμπεριφορά. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε, αλλά και το πόσο πολύ μιλάμε. "Επειδή το μεν όνειρον έρχεται εν τω πλήθει των περισπασμών, η δε φωνή του άφρονος, εν τω πλήθει των λόγων". Εκλησ. 5:3. Δεν πρέπει να είμαστε αγενείς και απότομοι. Να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας ώστε να μην είναι αυταρχική. Ο Θεός βδελύττεται εκείνους που σπέρνουν έριδες και δημιουργούν διχασμό στο σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να κουτσομπολεύουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς και να προκαλούμε αναταραχές. "Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού. Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών". Παροιμ. 6:16-19.

Έτσι, "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου, εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν. Αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης". Ματθ. 17:15-17. Ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε μια ιστορία μονόπλευρα και να τη δεχόμαστε σαν γεγονός, χωρίς να την επιβεβαιώσουμε με την άλλη πλευρά. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε μια ιστορία. Αυτό που η Γραφή λέει γι’ αυτό το πρόβλημα είναι, ότι πριν πιστέψουμε μια φήμη, πρέπει να ερευνήσουμε προσεκτικά για να επαληθεύσουμε όλα τα γεγονότα. Επειδή, "Ο πρωτολογών εν τη κρίσει αυτού φαίνεται δίκαιος· αλλ’ ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν". Παροιμ. 17:17...

Ενδιαφέρεται ο Θεός για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας;

"Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην". Ρωμαίους 13:1-2

Θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρήσουμε ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας. Όχι μόνο ενδιαφέρεται, αλλά και συμμετέχει στα προβλήματά μας. Θλίβεται με όσα μας ταλαιπωρούν και περιμένει να ακούσουμε τις δικές Του προτάσεις για τη διέξοδο από την όποια κρίση. Συχνά, κάνουμε το λάθος να πνευματοποιούμε σε τέτοιο βαθμό τη χριστιανική ζωή μας, ώστε της αφαιρούμε τη δυναμική της στις ουσιαστικές λύσεις που μπορεί να προσφέρει στα προβλήματα της πολιτικής μας κοινωνίας. Νομίζουμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο με το να προσμένουμε παθητικά τη Βασιλεία των Ουρανών, και να κάνουμε αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθούμε σε…πνευματική φόρμα. Θεωρούμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο όταν αναλύουμε εδάφια της Βίβλου∙ αντίθετα, όταν έχουμε βαθύτερες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, αποδεικνύουμε, ασφαλώς, πόσο κοσμικοί είμαστε με τα… αντι – πνευματικά ενδιαφέροντά μας!… Αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο Λόγος του Θεού δεν κινείται καθόλου σε αυτό το πλαίσιο κατατάξεων και ερμηνειών. Ο Ίδιος ο Χριστός με τη φράση Του "αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, και στον Θεό αυτά που ανήκουν στον Θεό" Ματθαίος 22:21, όρισε για πάντα ότι ο χριστιανός δεν είναι ποτέ αποδεσμευμένος από την ιδιότητα του ευσυνείδητου πολίτη. Με αυτή τη λακωνική και τόσο ουσιαστική φράση, δεν μπόρεσαν να του αντιμιλήσουν αυτοί που είχαν έρθει με σκοπό να Τον παγιδεύσουν, παρά μόνο να Τον θαυμάσουν (βλέπε εδάφιο 22). Έτσι, με τη φράση αυτή, ο Ιησούς Χριστός έδωσε μια για πάντα την απάντηση σε όλους τους σύγχρονούς του, αλλά και τους μεταγενέστερους, που κηρύττουν τις Αρχές της Βασιλείας Του, αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις που έχει ένας πολίτης απέναντι στο κράτος. Ο χριστιανός έχει υψηλό ηθικό και πνευματικό χρέος να υπακούει τους νόμους ενός κράτους, εφόσον αυτοί οι νόμοι δε θίγουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, και δεν προσβάλουν το ύψιστο καθήκον, ο πιστός να σέβεται πρώτα και κύρια τη Θεϊκή Εξουσία. Έτσι, σε περίπτωση ανυπακοής σε δίκαιους νόμους, ο χριστιανός δίνει αφορμή για σκάνδαλο στους συμπολίτες του, και αξίζει να γνωρίζει ότι η χριστιανική του μαρτυρία δεν έχει καμία δύναμη θετικής επιρροής στους άλλους. Άλλωστε, η χριστιανική ταυτότητα εξετάζεται καθημερινά και σε κάθε θέμα, γιατί σε καμία περίπτωση η γνησιότητά της δεν αποδεικνύεται απλώς από τις ώρες της εκκλησιαστικής λατρείας ή της συμμετοχής σε πνευματικές συναναστροφές. Η μελέτη του εδαφίου, μάς βοηθά να κατανοήσουμε τις αλλαγές που επιθυμεί ο Θεός από εμάς σε ατομικό, αλλά και σε ευρύτερο πλαίσιο. Είναι όλες αλλαγές που υποκινούνται από τη διεργασία της μετάνοιας, η οποία, όταν είναι ειλικρινής, μπορεί πραγματικά να επιφέρει ανατροπές που ξεπερνούν σε ομορφιά και τα πιο μεταρρυθμιστικά οράματα. Όταν συλλογιζόμαστε πάνω στις λέξεις του εδαφίου, νιώθουμε ότι έχουν διατυπωθεί, για να θέσουν τα χαρακτηριστικά της πραγματικής μετάνοιας για ανθρώπους και λαούς. Έχουν διατυπωθεί με το σκοπό να υπάρξει ένας διαχρονικός αντίκτυπος (όπως και κάθε Αλήθεια, βέβαια, του Λόγου του Θεού), αλλά και μια προσφορά ουσιαστικής λύσης στα προβλήματα που βασανίζουν ανθρώπινες ψυχές και κοινωνίες ολόκληρες. Τα νοήματα – κλειδιά (αναγνώριση της Εξουσίας του Θεού και υποταγή σε Αυτόν, αντίσταση στον εχθρό, σχέση με τον Θεό, που στηρίζεται στη θέληση να καθαρίσουμε την καρδιά μας, ταπείνωση και ύψωση εν Χριστώ), είναι πράγματι αποκαλυπτικά για όλα εκείνα τα βήματα που κάνουν τη μετάνοιά μας να έχει αξία ενώπιον Θεού, και να φέρνει αποτελέσματα στις κοινωνίες που ζούμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ένα τέτοιο γνήσιο βίωμα υπάρχει πένθος, βαθύς πόνος για τα λάθη που έγιναν, ένα πένθος, όμως, που καταλήγει σε πραγματική χαρά, και όχι σε αυτολύπηση και σε απελπισία. Το πένθος εν Χριστώ γεννά απελευθέρωση από την αμαρτία και χαρά εν Χριστώ, γεννά ταπείνωση, που ακολουθείται από την ύψιστη ευεργεσία της ύψωσής μας, εξαιτίας του ότι μέσα μας έχει οικοδομηθεί ο Χαρακτήρας του Ιησού Χριστού. Συνεπώς, αυτό το πένθος δεν έχει καμία σχέση με την παθητικότητα και την παραίτηση από τη ζωή, τη μόνιμη απόγνωση και την κατάθλιψη από τον εχθρό, βιώματα που γεννούν τον αιώνιο θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε ότι ο χριστιανός οφείλει να έχει μια καλλιεργημένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση, που θα του επιτρέπει να είναι οξυδερκής στα χαρακτηριστικά της εποχής του, και να είναι άξιος συνεργάτης/δα Του στην προώθηση των Υποθέσεων της Ουράνιας Βασιλείας. Σε απόλυτη σύμπνοια με τον Ιησού Χριστό, ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να προσευχόμαστε για τις εξουσίες, "ώστε να ζούμε βίο ατάραχο και ήσυχο". Τιμόθεος Α' 2:2. Η ερμηνεία της περικοπής είναι ότι ο Θεός ψάχνει στους πιστούς Του, ψυχές πρόθυμες να αναλάβουν το έργο της διαμεσολαβητικής προσευχής για τη μετάνοια ανθρώπων και εθνών ολόκληρων. Καθώς, λοιπόν, ζούμε τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης από μία νέα εξουσία, αξίζει όλοι οι χριστιανοί να αντιληφθούμε ότι, ανεξάρτητα από το πόσο κοντά ή μακριά νιώθουμε ιδεολογικά απέναντι στους κυβερνώντες, ο Θεός επιθυμεί να τους εμπιστευόμαστε με την προσευχή μας στη Μεγαλοσύνη και το Έλεος Του. Ανεξάρτητα από το πόσο πιστεύουν ή δεν πιστεύουν στον Θεό οι έχοντες την εξουσία στην Ελλάδα σήμερα, εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να θεωρήσουμε τις ψυχές για τις οποίες έδωσε ο Ιησούς Χριστός το Αίμα Του χαμένη υπόθεση, με τη δικαιολογία μάλιστα ότι έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά πνευματικά ζητήματα. Όσο σπουδαία ή απαιτητικά και αν είναι τα πνευματικά σου καθήκοντα, δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ πως η προσευχή, που ξεφεύγει από το στενό σου κύκλο και αγκαλιάζει τα ενδιαφέροντα του Θεού, είναι η κορωνίδα των πνευματικών ενασχολήσεων! Είναι καθήκον σου ιερό, μα και συνάμα τόσο σπάνια τιμή για σένα, καθώς τους καταθέτεις ενώπιον του Θεού, να νιώθεις την Άπειρη Διάνοιά Του, να σου ανοίγεται και να σου εμπιστεύεται τις βαθιές Λαχτάρες Της για την κυβέρνησή μας και για την πατρίδα μας συνολικά. Πολλοί από αυτούς που υπεραμύνονται μιας αθεϊστικής ή αγνωστικιστικής στάσης απέναντι στη ζωή, έγιναν ένθερμοι πιστοί του Θεού, ακριβώς επειδή οι ψυχές τους διεκδικήθηκαν με αγωνιστική προσευχή από χριστιανούς που έχουν ουσιαστικά συνειδητοποιήσει ότι Χριστιανισμός δε σημαίνει απλώς ωραία τραγουδάκια, γλυκερή ατμόσφαιρα και ευχάριστη πνευματική παρέα. Χριστιανισμός σημαίνει ταύτιση με τα ενδιαφέροντα του Χριστού για τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας, τον κόσμο όλο. Σημαίνει αγώνας, για να γκρεμιστούν τα οχυρώματα του σκότους, σημαίνει κατάθεση ψυχής για την επικράτηση των Αρχών μιας Βασιλείας Αιώνιας, που σύντομα θα υψωθεί πέρα και πάνω από όλες τις ανθρώπινες εξουσίες. Ας είναι η προσευχή μας να αγγιζόμαστε βαθιά μέσα στην ψυχή μας από το καθημερινό Κάλεσμα του Θεού, για προσευχές που δεν επικεντρώνονται μόνο στη διεκδίκηση των προσωπικών μας αιτημάτων. Ανταποκρινόμενοι/ες σε αυτό το Κάλεσμα, ωφελείσαι και ωφελούμαι και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς ακόμα και τα προσωπικά μας ζητήματα τα αντιμετωπίζουμε μέσα από την Οπτική του Θεού μας. Όταν μάθεις να ταυτίζεσαι με τα ενδιαφέροντα του Θεού για τον κόσμο μας, να είσαι σίγουρος/η ότι η Σοφία Του θα σου αποκαλύψει νέο φως, και στα προσωπικά σου ζητήματα. Σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, οι προσευχές, που έχουν μια τόσο διευρυμένη ακτίνα διεκδίκησης, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε το νόημα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει μια πραγματικά οξυμένη χριστιανική συνείδηση. Η προσευχή που προσφέρεται με το σκοπό να δοξαστεί το Όνομα του Θεού, και η ζωή της πίστης που εναρμονίζεται με αυτή την προσευχή, είναι ο συνδυασμός που επιτελεί το μέγιστο έργο ζωής. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν τολμάς να διεκδικήσεις κυβερνήσεις, έθνη, ολόκληρους διεθνείς οργανισμούς για τη Δόξα του Θεού, ας είσαι σίγουρος/η ότι κλονίζεις συθέμελα ή ακόμα καλύτερα γκρεμίζεις τα οχυρώματα του σκότους στον κόσμο μας, και έτσι η Οικογένεια του Θεού διευρύνεται, εξαιτίας της ασυμβίβαστης στάσης σου να διακηρύξεις το Ευαγγέλιο του Χριστού, και να σταθείς αφοσιωμένος/η συνεργάτης/δα Του κατά πάντα. Συχνά, διαπιστώνουμε το πόσο εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του εχθρού είναι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες λαών και, αφού το διαπιστώνουμε και το αναλύουμε με θεωρίες και ερμηνείες, απλώς το προσπερνούμε και επικεντρωνόμαστε στα δικά μας. Η ουσιαστική ερμηνεία αυτής της στάσης είναι ότι απλώς αποδεχόμαστε παθητικά τις δυνάμεις του σκότους να σπέρνουν τη δική τους διάλυση σε συνειδήσεις και θεσμούς, και θεωρούμε ότι αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να σώσουμε τους εαυτούς μας.

Ο Ιησούς Χριστός δε μας δίδαξε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας στο πώς εμείς μπορούμε να σωθούμε. Μας διδάσκει όραμα ζωής και ευθύνη πράξης, κάθε φορά που διαβάζουμε τα τελευταία Λόγια Του πριν την Ανάληψή Του. Είπε "πορευθείτε, μαθητεύσατε, βαπτίστε, διδάξετε όλα τα έθνη" Ματθαίος 28:19,20. Δεν είπε κρυφτείτε από τον κόσμο, για να μη μολυνθείτε, αλλά αντίθετα είπε, ζήστε στον κόσμο με τη Δύναμη της Άγιας Ζωής Μου, και χτίστε τα Οχυρώματα της Δικής Μου Αγάπης. Συνεπώς, δεν αξίζει να εξαντλούμε τη χριστιανική μας ταυτότητα απλώς στην ατομική πνευματική πρόοδο, και να μη μας νοιάζει που άνθρωποι σε καίριες θέσεις είναι όργανα μίας εντελώς λανθασμένης νοοτροπίας, με αποτέλεσμα να παρασύρουν και άλλους ανθρώπους στο δικό τους τρόπο σκέψης και δράσης. Δεν αξίζει να αποδεχόμαστε παθητικά το έργο του σκότους, και να μην αντιτάσσουμε σε αυτό τη δική μας διάθεση να αγωνιστούμε για τη Δόξα του Κυρίου που λατρεύουμε και πιστεύουμε. Η φυγομαχία, εξαιτίας της πνευματικής δειλίας ή και της διάθεσης να εστιάσουμε τα ενδιαφέροντά μας σε αυτή τη ζωή στη δική μας αποκλειστική αξιομισθία, δεν είναι ο δρόμος που ταυτίζεται με τα Ενδιαφέροντα του Θεού. Άνθρωποι του σκότους είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν, για να σπείρουν πλάνη και όλεθρο στον κόσμο μας, και εφόσον αυτό ισχύει και το βλέπουμε καθημερινά, σκέψου πόσο αυτή η διαπίστωση θα πρέπει να πυροδοτεί με αγωνιστικό πάθος τις συνειδήσεις των πιστών, που έχουν την τιμή να εμπνέονται από τα πιο ιερά και αιώνια Ιδανικά!… Ο Θεός μπορεί να επιφέρει συγκλονιστικές ανατροπές, ακόμα και μέσα από την προσευχή μιας και μόνο ψυχής, που είναι ένθερμα αφιερωμένη σε Αυτόν. Δώδεκα ψυχές Αποστόλων έφτασαν τότε για τη διάδοση του Χριστιανικού Μηνύματος στον κόσμο μας. Ο Θεός δε χρειάζεται απαραίτητα πλήθη, για να κάνει το Έργο Του στη γη μας. Χρειάζεται απλώς παθιασμένους με την Αγάπη Του ανθρώπους. Λαχταρά για ανθρώπους καθαρούς, οι οποίοι έχουν εξαγνιστεί με το Αίμα Του από νοοτροπίες που αιώνες ολόκληρους σκλαβώνουν τους ανθρώπους στα δεσμά του σκότους. Ας είσαι και ας είμαι μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ευφραίνουν την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας, γιατί Του αξίζει, μοναδικά Του αξίζει, να Τον τιμήσουμε και να εξαγγείλουμε τις Αρχές του αιώνιου Χαρακτήρα Του, ώστε να πραγματοποιηθούν οι πιο ευλογημένες μεταμορφώσεις σε καρδιές και σε έθνη ολόκληρα. Ας θυμάσαι και ας θυμάμαι πάντα την τόσο ευλογημένη Υπόσχεση, που ακολούθησε την Προτροπή Του γι’ αυτό που οφείλουμε εμείς να κάνουμε ως πολίτες αυτού του κόσμου, καθώς προσδοκούμε την αιώνια πολιτογράφησή μας στην Ουράνια Πολιτεία: Και να, "Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα". Ματθαίος 28:20...

Άγια πείνα και δίψα.

"Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη∙ επειδή, αυτοί θα χορτάσουν". Ματθαίος 5:6.
Πολύ μελάνι αλλά και αίμα έχουν χυθεί στην ανθρώπινη ιστορία για τη διασάφηση και τη διεκδίκηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες την έχουν χρησιμοποιήσει ως κάλυμμα για τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως την τιμούν πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους τη χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιό τους, την προβάλλουν στη συμπεριφορά τους, αγωνίζονται για αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λειτουργούν με τον πλέον ηθικό τρόπο για τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους. Όταν μιλάμε για την έννοια της δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τη Θεότητα. Κι’ αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς, ευάλωτοι στις παρορμήσεις μας και ασταθείς στις αποφάσεις μας. Ωστόσο, ο Θεός υπάρχει πέρα και πάνω από τους ανθρώπινους περιορισμούς. Είναι ο Ίδιος ο ορισμός της τελειότητας και της ακεραιότητας, γι’ αυτό και κάθε νοήμων άνθρωπος οφείλει να κατανοήσει ότι από Εκείνον μπορεί, όχι μόνο να συνειδητοποιήσει την έννοια της δικαιοσύνης θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Καθώς μελετούμε τον τέταρτο μακαρισμό, αξίζει να προσέξουμε τις λέξεις κλειδιά: πείνα, δίψα, δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει αυτό το μακαρισμό, αξιοποιώντας μία μεταφορά από τη φυσική ζωή. Οι άνθρωποι αξίζει να μάθουν στη ζωή τους να επιζητούν τη δικαιοσύνη με τη λαχτάρα του ανθρώπου που έχει στερηθεί την τροφή και το νερό, και είναι πρόθυμος να δώσει τα πάντα για να τα αποκτήσει. Η μεταφορά αυτή μας οδηγεί να σκεφτούμε πως η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αναζητήσουμε με επιπολαιότητα, ελαφρότητα και ανωριμότητα. Απαιτείται όλο το πάθος της ψυχής μας, και όλο το δόσιμο του πνεύματός μας, προκειμένου να βαδίσουμε στην Οδό της δικαιοσύνης, και να αφεθούμε στη Δύναμη της για να μεταμορφώσει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας. Εκείνο που σίγουρα αξίζει να προσδιορίσουμε, για να αφομοιώσουμε την εκπληκτική αλήθεια αυτού του μακαρισμού, είναι η έννοια της δικαιοσύνης. Για τη δικαιοσύνη θα ακούσουμε πολλές απόψεις από χριστιανούς και μη, οι οποίες ανεξάρτητα από το πού δίνουν έμφαση (ανάλογα με το πνευματικό οικοδόμημα του καθενός), όλες συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι το απαραίτητο θεμέλιο για την ισορροπία, σε μια ψυχή ειδικά και σε μια κοινωνία γενικά. Έτσι, άλλοι την προσδιορίζουν ως το σύνολο των γραπτών νόμων, άλλοι ως το σύστημα της απονομής της δικαιοσύνης, άλλοι ως την ανάγκη εφαρμογής των άγραφων νόμων. Ο Πλάτωνας θεωρούσε τη δικαιοσύνη ως θεμελιώδη αρετή της ιδεώδους πολιτείας του, και την όριζε ως την παιδεία που οδηγεί τον καθένα να πράξει αυτό για το οποίο είναι γεννημένος και καταλλήλως εκπαιδευμένος. Όλες αυτές οι απόψεις ασφαλώς και είναι σωστές, ωστόσο εκείνο που χρειάζεται να κατανοήσει ο άνθρωπος είναι η Πηγή, από την οποία απορρέουν όλες οι αρχές και οι αξίες που οικοδομούν την αρμονία στην ανθρώπινη καρδιά και στο κοινωνικό σύνολο. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει ουσιαστικά την αξία της δικαιοσύνης για τον ίδιο και τους γύρω του, αν δεν τη διδαχθεί από Αυτόν από τον Οποίο πηγάζει κάθε έννοια δικαιοσύνης και καθαρότητας, από Αυτόν που είναι ο Ίδιος η πιο μεγαλειώδης ενσάρκωσή της. Κι’ Αυτός είναι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος για τον Οποίο ο Ιερεμίας προφήτευσε: "και τούτο είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: O ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΣ". Ιερεμίας 23:6. Η τέλεια Θυσία του Ιησού Χριστού Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο Αντικαταστάτης μας στη θέση της καταδίκης, και ο Συμφιλιωτής μας με τον Άγιο Ουράνιο Πατέρα μας. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού διαμέσου αυτού". Κορινθίους Β' 5:21. Ο Ιησούς Χριστός, "ως απαύγασμα της δόξας και χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού", Εβραίους 1:3, είναι το Μόνο Πρόσωπο που έζησε επί γης, το Οποίο εκπλήρωσε στο ακέραιο τους Νόμους της Δικαιοσύνης του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, μπορούμε να είμαστε σίγουροι/ες πως όταν μιλά για δικαιοσύνη, γνωρίζει ακριβώς και τη φύση της, και τις εκδηλώσεις της, και τους σκοπούς της. Στ’ αλήθεια, πόσο θαυμάσια προσεγγίζεται το θέμα της δικαιοσύνης μέσα από τη Θυσία του Θεανθρώπου! Επειδή Εκείνος επωμίστηκε όλη την αμαρτία μας για χάρη μας, εμείς, όχι μόνο δικαιωνόμαστε ενώπιον του Πατέρα μας, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε την ασύγκριτη τιμή, εφόσον πιστεύουμε στο Έργο της Απολύτρωσής μας, ο άμωμος Χαρακτήρας του Χριστού να μορφώνεται μέσα στο δικό μας Χαρακτήρα, να μας αναγεννά και να μας αγιάζει. Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο επαναστατική και ρηξικέλευθη είναι η διδασκαλία της δικαιοσύνης από τον Ιησού Χριστό. Για τους Εβραίους, η δικαιοσύνη ήταν η συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του νόμου, όπως αυτός, βέβαια, ερμηνευόταν από την Ιουδαϊκή παράδοση. Ωστόσο, για τον άνθρωπο που με όλη του την καρδιά πιστεύει στον Ιησού Χριστό, η δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση του Έργου του Θεανθρώπου, και η ελεύθερη παράδοση όλων των δικαιωμάτων του στην Εξουσία της απερίγραπτης Αγάπης του Θεού μας. Δικαιοσύνη είναι το ασίγαστο πάθος να επιθυμούμε όχι απλώς τα πράγματα του Θεού, αλλά πολύ περισσότερο να λαχταρούμε με όλη τη Δύναμη της καρδιάς μας να είμαστε και να ζούμε το Θέλημα του Θεού, τιμώντας τον προορισμό και τον σκοπό μας σε αυτή τη γη με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Επομένως, η Δικαιοσύνη του Χριστού είναι κάτι άγιο που μας αποδίδεται από τον Ίδιο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι μοναδικό, που καλούμαστε εμείς να μεταδώσουμε στους άλλους. Αυτό σημαίνει πως ζούμε τη ζωή μας, όχι απλώς διεκδικώντας αυτό που είναι σωστό για εμάς, αλλά συγχρόνως αγωνιζόμενοι και γι’ αυτό που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας. Ο χριστιανός δεν είναι δυνατό να εξαντλεί τους σκοπούς του σε αυτή τη γη, ενδιαφερόμενος μόνο για το στενό του όφελος. Είναι η αβίαστη παρόρμηση της αναγεννημένης καρδιάς να διεκδικεί με πίστη, θάρρος και αγωνιστική προσευχή ουράνιους θησαυρούς για κάθε ψυχή που εντάσσεται στον αγρό της υπηρεσίας της εν Χριστώ. Στην πορεία της ζωής μας, κανείς δε μας εγγυάται ότι επειδή δε θέλουμε να αδικούμε τους άλλους, δε θα αδικηθούμε και ποτέ. Δυστυχώς, θα έρθουν στιγμές που θα μας προδώσουν, θα μας περιφρονήσουν, θα μας προσβάλλουν. Ωστόσο, εκείνο που τελικά μένει και έχει αιώνιο αντίκρισμα στη Βασιλεία των Ουρανών που προσδοκούμε, είναι να σταθούμε σε όλα αυτά με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Ο Κύριός μας αδικήθηκε όσο κανένα ον σε αυτή τη γη, και αυτό που είναι το πιο συγκλονιστικό, είναι ότι του άξιζε ακριβώς το αντίθετο: να τιμηθεί όσο κανένα ον σε αυτή τη γη. Εντούτοις, ακόμα και αν συνέβαιναν όλα αυτά, Εκείνος δεν έπαψε ποτέ να συμπεριφέρεται με τον πλέον δίκαιο τρόπο προς όλους, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το Νόμο της Θείας Δικαιοσύνης. Παρόμοια και εμείς, δεν έχουμε κληθεί να αναζητήσουμε το δίκαιο στον άλλο, για να ικανοποιήσουμε τις όποιες απαιτήσεις της περηφάνιάς μας. Έχουμε κληθεί για να μην πάψουμε ποτέ εμείς να είμαστε δίκαιοι και αυτό σημαίνει να μην χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απαράμιλλη ομορφιά του Χαρακτήρα του Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής δεν αναφέρεται μόνο στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις, αλλά και στον τρόπο που σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, ακριβώς γιατί τα όσα συμβαίνουν εξωτερικά δεν είναι παρά οι συνέπειες των εσωτερικών. Επομένως, χρειαζόμαστε την ανακαίνιση του νου μας, Ρωμαίους 12: 2, μέσω της κατοίκησης της ψυχής μας από τον Ζωντανό Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο βαθιά πρωτοποριακός είναι αυτός ο μακαρισμός, ο οποίος στην ουσία φέρνει την ανατροπή σε όλα όσα θεωρούνταν πάγια και ξεκαθαρισμένα: μην αναλώσεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να σου απονεμηθεί δικαιοσύνη, αλλά δαπάνησε και δαπανήσου εσύ, για να μη σταματήσεις ποτέ να την απονέμεις στους άλλους. Αξίζει να προσέξουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός για τον μακαρισμό αυτών που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του: επειδή, αυτοί θα χορτάσουν. H Υπόσχεση του Κυρίου μας είναι σαφέστατη, χωρίς περιορισμούς και δεύτερες ή τρίτες ερμηνείες. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές, τίποτα το υψηλό, τίποτα το θεάρεστο που ονειρεύτηκε μία ψυχή, το οποίο ο Πανάγαθος Θεός μας δεν είναι πρόθυμος, όχι απλώς να το ικανοποιήσει, αλλά να το εκπληρώσει μέχρι σημείου χορτασμού. Όλοι αυτοί που ποθούν στην καθημερινότητά τους να βιώνουν όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά τη Δικαιοσύνη του Χριστού, μέσα από την ομοιότητα με τον Χαρακτήρα Εκείνου, και μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα τους να σκέπτονται με τη Δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ανιδιοτελή αγάπη, κάθε τέτοια ψυχή θα ικανοποιήσει την άγια αυτή λαχτάρα, και θα ευεργετηθεί με την απόλαυση του αιώνιου χορτασμού στη Βασιλεία των Ουρανών. " Όταν οι φτωχοί και οι ενδεείς ζητήσουν νερό, και δεν υπάρχει, και η γλώσσα τους θα ξεραίνεται από τη δίψα, εγώ ο Κύριος θα τους εισακούσω, ο Θεός Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω. Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλούς τόπους, και πηγές στο μέσον των κοιλάδων∙ θα κάνω την έρημο λίμνες νερών, και την ξερή γη πηγές νερών…. για να δουν, και να γνωρίσουν, και να στοχαστούν, και να εννοήσσουν ταυτόχρονα, ότι το χέρι του Κυρίου το έκανε, και ο Άγιος του Ισραήλ το δημιούργησε". Ησαΐας 41:17-20...

Οπισθοδρόμηση ή παθιασμένη σχέση.

«Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε»; Ιωάννης 6: 67.

Υπάρχουν περίοδοι στην πνευματική μας ζωή μικρές ή μεγάλες, κατά τις οποίες όλα κυλούν μέσα σε ένα γλυκό και προβλέψιμο κύκλο χριστιανικής σταθερότητας. Υπάρχει το αναμενόμενο και το λογικά εξηγήσιμο που, ίσως, μπορεί να φέρει μέσα μας μια αυτάρεσκη αίσθηση αυτοδικαίωσης, που διακηρύττει: Απολαμβάνω τις ευλογίες του Θεού γιατί μου αξίζουν, γιατί είναι το αποτέλεσμα των σοφών επιλογών μου. ‘Η μπορεί να διακηρύττουν: Καταλαβαίνω τα πάντα γύρω μου από τους Σκοπούς του Θεού. Μπορώ να τους ερμηνεύω τόσο στη δική μου ζωή όσο και στη ζωή των άλλων… ! Ακόμα και αν όντως κάποιος έχει κάνει σοφές επιλογές, ακόμα και αν κάποιος πράγματι έχει μια σαφή γνώση του Λόγου του Θεού, σίγουρα είναι λάθος να διακηρύττει τις ευλογίες που απολαμβάνει, ή τις ικανότητες που τον χαρακτηρίζουν με διάθεση αλαζονείας και έπαρσης. Ευτυχώς, βέβαια, δε συμβαίνει, πάντα ένας χριστιανός να πορεύεται με αυτού του είδους τη διάθεση, όταν όλα κυλούν όμορφα στη ζωή του. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, ενδέχεται να συμβεί, και τότε νιώθουμε πώς, ότι ζούμε στην πνευματική μας ζωή, είναι το αποτέλεσμα ενός προαναγγελθέντος σκηνικού, που στήθηκε πάνω στη δική μας χριστιανική αξία…. Εννοείται πως δεν είναι καθόλου μεμπτό να απολαμβάνουμε την ασφαλή ζωή των επιλογών που στηρίχθηκαν στην υπακοή και στην αφιέρωση στο Λόγο του Θεού. Μάλιστα, όταν αυτή η απόλαυση μάς φέρνει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να είμαστε ταπεινοί και να διακηρύττουμε το έλεος του Θεού που το λάβαμε, ενώ δεν το αξίζαμε, όταν θεριεύει μέσα μας την άγια λαχτάρα να μαρτυρήσουμε στους συνανθρώπους μας την απροσμέτρητη Αγαθότητα του Θεού μας, τότε, πραγματικά, θεωρώ ότι ο Ουράνιος Πατέρας ευφραίνεται με τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής μας. Ωστόσο, αν μελετήσουμε τη ζωή πολλών ανθρώπων της πίστης, αν μιλήσουμε με χριστιανούς, οι οποίοι πραγματικά έχουν θέσει ως απαραβίαστο όρο της ζωής τους να αγωνίζονται υπέρ των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα στην πνευματική ζωή, δεν κινούνται πάντα γύρω από ένα γλυκά προβλέψιμο κύκλο ευλογιών. Πράγματι, ή ίδια η πορεία της πνευματικής σου ζωής, θα σε οδηγήσει να συνειδητοποιήσεις, άλλοτε πικρά και με έκπληξη, αν δεν το περίμενες, άλλοτε με οδύνη, αν ο πόνος αυτών που διακυβεύονται είναι πολύ οξύς, ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι περπάτημα στα ύψη μιας ανέφελης χαράς. Είναι περπάτημα μέσα σε δύσβατα μονοπάτια και στενές χαράδρες, πρόσκληση και συνάμα πρόκληση, για να αντέξεις και να υπομείνεις, όταν κάθε κοσμική λογική θα σου έλεγε να σταματήσεις τον αγώνα. Είναι περπάτημα με σημαία που επιμένει να διακηρύττει το φως, όταν τα πάντα γύρω σου τυλίγονται σε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Ας αφήσεις τη σκέψη σου να πλουτίσει με τα διδάγματα της παραπάνω περικοπής: Ο Χριστός μιλά στους μαθητές Του, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια τούς ξεδιπλώνει τις Αρχές της Βασιλείας Του. Ήδη από το εδάφιο 47, αποκαλεί τον Εαυτό Του Άρτο της Ζωής και διατυπώνει την πρωτάκουστη δήλωση ότι για να αναστηθεί κάποιος και να έχει ζωή αιώνια, θα πρέπει να φάει τη Σάρκα Του και να πιει το Αίμα Του (εδάφια 51 – 58). Για εμάς που ζούμε στο φως μιας ευρύτερης πνευματικής αποκάλυψης, και γνωρίζουμε να ερμηνεύουμε αυτά τα λόγια μέσα από το ανεπανάληπτο Γεγονός της Σταύρωσης και Ανάστασης του Θεανθρώπου, μπορεί αυτά τα λόγια να μην ακούγονται πλέον σκανδαλιστικά. Όμως, προσπάθησε να μεταφερθείς σε εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τα τότε προδιαγεγραμμένα δεδομένα και τις προσδιορισμένες προσδοκίες. Σίγουρα, αυτή η δήλωση ήταν η πλέον απογοητευτική, όταν ο λαός του Ισραήλ για γενιές ολόκληρες είχε γαλουχηθεί με το όραμα ενός Μεσσία που θα είναι η οριστική και νικηφόρα απάντηση, σε οποιαδήποτε καταδυνάστευση έχει υποστεί το εβραϊκό έθνος. Αυτά τα λόγια, επομένως, ήταν όχι μόνο αποκρουστικά, αλλά και πέρα για πέρα αντίθετα με τη γλυκιά αναμονή ενός Μεσσία που ήταν αποδεκτός, μόνο αν εκπλήρωνε τις ελπίδες και τις επιδιώξεις που είχαν εκείνοι στο μυαλό και την καρδιά τους. Σε εκείνη, λοιπόν, την παρούσα αλήθεια των οραματισμών τους, όλα όσα τους έλεγε ο Ιησούς, τους αποτραβούσαν από την αναμενόμενη ασφάλεια των δικών τους προσδοκιών, γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς που ήταν μαθητές Του είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος∙ ποιος μπορεί να τον ακούει». Ιωάννης 6: 60. Ο Χριστός, ως τέλειος γνώστης των σκέψεων που δεν ομολογούνται, τούς καλεί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα∙ ένα βήμα έξω από την ασφάλεια του πνευματικά προβλέψιμου, στην οδό του άγνωστου, στην οποία μπορεί, από τη μια πλευρά, να φοβίζει η ανασφάλεια του μη αναμενόμενου, αλλά, από την άλλη πλευρά, μπορεί να φωτίσει η πνευματική εμπειρία της βίωσης όλου αυτού του αναπάντεχου με τη δύναμη της Ζωής του Αναστημένου Ιησού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Τους ρωτά, λοιπόν: Αυτό είναι που σας σκανδαλίζει; Εκείνο που χρειάζεστε είναι να ερμηνεύσετε τα Λόγια Μου με το Πνεύμα που ζωοποιεί, και όχι με τη μετρήσιμη λογική της σάρκας που εγκλωβίζει. Η εμπιστοσύνη στα Λόγια Μου, ακόμα και όταν δεν ακούτε αυτό που θα θέλατε ή θα περιμένατε, είναι η πραγματική δοκιμή της ποιότητας που έχει η πίστη σας. Φυσικά, ο Χριστός γνώριζε πολύ πριν εκφράσει αυτές τις Αρχές, ποια ήταν τα κίνητρα που όριζαν την πίστη του κάθε μαθητή Του. Γι΄ αυτό ακριβώς, δεν ήταν έκπληξη για τον Ίδιο, όταν πολλοί από τους μαθητές δεν άντεξαν τους Λόγους Του και προτίμησαν να φύγουν, για να ζήσουν στο δικό τους ορισμένο και συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι επέστρεψαν σε μία ζωή αμαρτίας. Οπισθοδρόμησαν, όμως, επέλεξαν να μη βαδίσουν στην Οδό που τους υποδείκνυε ο Κύριός τους, θεωρώντας πιο ασφαλή τη δική τους θρησκευτική αντίληψη, και ψυχολογική άμυνα απέναντι σε ότι δεν ταιριάζει με τη σιγουριά μιας ζωής που δεν έχει εκπλήξεις. Οπισθοδρόμησαν, γιατί δεν άντεξαν να ζήσουν σε μία ζωή -πρόκληση, όπου την πίστη την ορίζει ένα αδιαπραγμάτευτο πάθος επιμονής και υπομονής, που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μετρήσιμα σχήματα και κανόνες τυπολατρίας, και ανθρώπινης θρησκευτικότητας. Σκέψου τις στιγμές ή τις περιόδους της ζωής σου που ο Θεός σε έχει καλέσει να βγεις έξω από τα όριά σου. Πώς αντέδρασες; Με επιφύλαξη, τρόμο που σε παρέλυσε, ή θαυμαστή αφύπνιση μπροστά στη θαυμαστή ανατροπή της πνευματικής ζωής σου; Πώς αντέδρασες στην ερώτηση του Χριστού που έκανε τότε και στους μαθητές Του: «Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;». Την ίδια ερώτηση υποβάλλει και σε σένα, κάθε φορά που τα πράγματα στη ζωή σου παίρνουν μια τροπή που δε σου είναι καθόλου επιθυμητή. Αντίθετα, όχι μόνο σε φοβίζει η επόμενη μέρα, αλλά πολύ περισσότερο σου είναι αβάστακτο να ζήσεις στο οδυνηρό σου σήμερα. «Μήπως και εσύ θέλεις να φύγεις;» Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια, αισθάνεσαι τα Μάτια Αγάπης του Χριστού να διαπερνούν κάθε κρυφή γωνιά των σκέψεών σου. Αισθάνεσαι τα Λόγια Του να σε απογυμνώνουν από όλες τις αυτάρεσκες διακηρύξεις που έχεις κάνει για να Τον υπερασπιστείς, όταν ζεις σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, μέσα στο οποίο τίποτα δε διακυβεύεται και δεν απειλείται η βολεμένη πνευματική ζωή σου. Γνωρίζεις πώς όταν έρθεις αντιμέτωπος/η με αυτή την ερώτηση του Χριστού, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για γλυκερές πνευματικές κουβεντούλες, και ωραιοποιημένα ιδεολογήματα. Είσαι μόνος/η με τον Ιησού Χριστό, και γνωρίζεις πως η συγκλονιστική Ματιά Του, δεν ανιχνεύει μόνο τις εκφράσεις του προσώπου σου, αλλά πολύ περισσότερο σε διαπερνά μέχρι την πιο μικρή και άγνωστη για όλους τους άλλους - εκτός από τον Ίδιο - διαίρεση του συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου σου. Ναι, μετά από αυτή την ερώτηση του Χριστού δεν μπορείς ποτέ πια να είσαι ίδιος/α. Ή θα οπισθοδρομήσεις και με τιμιότητα θα αποδεχτείς το τίμημα της πνευματικής έκπτωσης ή θα ανανεώσεις την αφιέρωσή σου στο Πρόσωπό Του, καταθέτοντάς Του με ειλικρίνεια τη λαχτάρα σου για μια ακόμη πιο βαθιά, πιο παθιασμένη, πιο ουσιαστική Σχέση μαζί Του. Αν πιστεύεις πως το περπάτημά σου με τον Χριστό θα ανταποκρίνεται πάντα στον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Στη ζωή με τον Χριστό, τίποτα δεν κινείται σε μία αδιατάραχτη ευθεία. Σίγουρα, θα περπατήσεις μαζί Του σε μονοπάτια, που εύκολα μπορείς να ερμηνεύσεις και να αξιολογήσεις αυτά που σου συμβαίνουν. Αυτή η εμπειρία είναι τόσο επιθυμητή, είναι ακριβώς αυτή η οποία θα ευχόσουν να διαρκέσει για πάντα. Όμως, δε διαρκεί για πάντα η γλυκύτητα του προβλέψιμου. Έχουν έρθει ή θα έρθουν περίοδοι, κατά τις οποίες η χριστιανική ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη, και ο Χαρακτήρας του Χριστού, που έχεις κληθεί να λατρεύεις, από αξιαγάπητος και τόσο κατανοητός, έχει γίνει απρόσιτος και η Στάση Του ανεξήγητα σιωπηλή. Πίστευες ότι γνωρίζεις τα πάντα για τους Τρόπους Του, και τώρα νιώθεις παντελώς αδύναμος/η να ερμηνεύσεις έστω μία λέξη από τις νέες σελίδες που γράφονται στη ζωή σου…. Όσο και αν σε πονούν οι ανατροπές που μπορεί να έρθουν ή έχουν ήδη έρθει, αξίζει να μάθεις να δοξάζεις τον Θεό γι΄ αυτές, γιατί επιλέγοντας να αντέξεις με τη Χάρη του Θεού τον πόνο μέσα σε αυτές, τιμώντας τις Αρχές Του, και επιθυμώντας ένα στενότερο σύνδεσμο μαζί Του, θα διαπιστώσεις ότι αυτές ακριβώς οι ανατροπές είναι που οικοδομούν την πνευματική σου ωριμότητα, και το βάθεμα της χριστιανικής σου πίστης. Εφόσον έχεις επιλέξει να ζήσεις με τον Χριστό, αξίζει να είσαι έτοιμος/η για μια νέα περιπέτεια μαζί Του, για μία αναπάντεχη στροφή στην πνευματική πορεία σου. Μην αποκάμεις, αλλά άφησε την ψυχή σου να βιώσει ανάπαυση στη σκέψη πως, ακόμα και αν δεν μπορείς να καταλάβεις ή να εξηγήσεις πώς μπορεί αυτό να γίνει, σε αυτή τη στροφή θα κληθείς να ζήσεις μαζί με τον Χριστό που αγαπάς τις πιο μοναδικές και συνταρακτικές εμπειρίες της πνευματικής σου ζωής. Εκείνο που χρειάζεσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περισπούδαστη ερμηνεία στις ανατροπές που έχουν συμβεί ή θα συμβούν στη ζωή σου, είναι να ζήσεις με απλότητα μια ζωή απόλυτης εξάρτησης από τον Θεό που σ’ αγαπά απέραντα. Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση, ακόμα και αν ήταν από τον καλύτερο άνθρωπο στον κόσμο, αργά ή γρήγορα θα έφερνε βιώματα απογοήτευσης στη ζωή σου ή θα απομυζούσε οποιαδήποτε δυνατότητα να διαμορφώσεις μια προσωπικότητα με ψυχική ισορροπία. Μόνο η εξαρτητική σου σχέση αμετακίνητης πίστης και ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριο, Δημιουργό και Σωτήρα σου, μπορεί, μέρα με τη μέρα, να χτίζει μέσα σου έναν αξιοπρεπή δυναμικό χαρακτήρα, που μπορεί να τιμά την έννοια του αγώνα εν Χριστώ σε όλα τα αναπάντεχα και ανατρεπτικά συμβάντα της ζωής. Όπως σε κάθε πρόκληση, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου, εσύ θα επιλέξεις πώς θα απαντήσεις στην ερώτησή Του. Μπορείς να επιλέξεις τη φυγή, από το φόβο της πίεσης του αγώνα που απαιτείται, για να μπορέσεις να μείνεις πιστός στον Θεό, και να γνωρίσεις βαθύτερα τον Χαρακτήρα Του, όταν όλα δείχνουν πως είναι ακατανόητοι οι Τρόποι Του στη ζωή σου. Ή μπορείς να απαντήσεις, όπως απάντησε ο Πέτρος: «Κύριε, σε ποιον θα μπορούσαμε να πάμε. Εσύ έχεις λόγους αιώνιας ζωής. Και εμείς πιστεύσαμε και γνωρίσαμε ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» Ιωάννης 6: 68 - 69. Αξίζει να παρατηρήσεις ότι η δήλωση του Πέτρου δεν είναι απλώς και μόνο μια δήλωση που εκφράζει αγάπη και πίστη στον Κύριό του. Είναι ταυτόχρονα και μια διακήρυξη ότι το Πρόσωπο που φαίνεται παράξενο και ιδιόρρυθμο, το πρόσωπο που εκστομίζει φαινομενικά σκανδαλιστικά λόγια, δε γίνεται ξαφνικά, εξαιτίας αυτών των λόγων, να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Είναι η ίδια η πεμπτουσία της Αγάπης και της Σοφίας και αυτό δε θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να αλλάξει, ακόμα και αν άλλαζε ο κόσμος όλος. Αν ο τρόπος που ενεργεί στη ζωή σου αυτή τη στιγμή είναι ανατρεπτικός, και σπάει κάθε φράγμα ανθρώπινης λογικής, αυτό θα πρέπει περισσότερο να θεωρηθεί μια πρόσκληση από τον Ίδιο για περπάτημα σε περιοχές πνευματικής εμπειρίας που ακόμα δεν έχουν βιωθεί, αλλά είναι οδοί στις οποίες η Σχέση σου με τον Θεό βαθαίνει και πλουτίζει. Για να περπατήσεις με τον Θεό, δε χρειάζεται να είσαι απόλυτα βέβαιος/η για τους Τρόπους Του, ή για το πώς Εκείνος θα ενεργήσει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Κάτι τέτοιο θα χαλούσε την ομορφιά της έκπληξης και του αναπάντεχου, που κάνει τη ζωή του χριστιανού τόσο συναρπαστική. Το πιο γεμάτο σε αξίες και συναισθήματα ταξίδι που μπορείς να ζήσεις σε αυτή τη ζωή, είναι το Ταξίδι με τον Ιησού Χριστό. Σε αυτό το Ταξίδι, εκείνο για το οποίο σίγουρα αξίζει να είσαι βέβαιος/η είναι για τα βάθη της δικής σου άγνοιας, και τα βάθη της δικής Του Αντίληψης και Αγάπης για σένα, καθώς είναι ο Μόνος που γνωρίζει τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο να εργαστεί όλα τα αναπάντεχα της ζωής σου για τη Δική Του Δόξα. Η υπογραφή της δικής σου αδιαπραγμάτευτης εμπιστοσύνης στο Θέλημά Του σε περιόδους γκρίζες ή και σκοτεινές, είναι η έκφραση της άδολης, γνήσιας και ακέραιης πίστης, και μια τέτοια πίστη - να είσαι σίγουρος/η - ότι ο Θεός της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και του Ελέους, δε θα σε ντροπιάσει ποτέ. Ας είμαστε συνεργάτες Του στα πιο θαυμαστά έργα που μπορούν να συμβούν σε αυτή τη γη, στα έργα που μεταμορφώνουν τις ανατροπές αυτής της ζωής, σε Σχέση πάθους μαζί Του. Ας μεγαλύνεται το Όνομά Του στους αιώνες!...

Η προσευχή ενός στρατιώτη πριν την μάχη.

Κατά καιρούς έχει δημοσιευτεί μια απλή, αλλά πολύ δυνατή προσευχή προς τον Θεό, γραμμένη από έναν στρατιώτη λίγο πριν σκοτωθεί στην μάχη. Στα μέχρι τώρα δημοσιεύματα υποστηρίζεται ότι η προσευχή βρέθηκε στην τσέπη ενός Αμερικανού στρατιώτη που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944. Μετά από τη μάχη αυτή, κατά την οποία σχεδόν κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο Ρώσος ιατρικός υπεύθυνος βρήκε ένα κομμάτι χαρτιού με την προσευχή αυτή στην τσέπη του πανωφοριού ενός νεαρού στρατιώτη, που είχε σκοτωθεί. Τη προσευχή την πήρε ένας άλλος στρατιώτης, ο Βασίλης Σοκόλοφ, ο οποίος κατάφερε σχεδόν από θαύμα να επιζήσει από την ίδια φονική μάχη με ελάχιστους ακόμη στρατιώτες. Πολλοί από τους Ρώσους στρατιώτες διάβασαν αυτή την απλή προσευχή. Τους άγγιξε αμέσως την κράτησαν, και πολύ αργότερα την αντέγραψαν. Λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου ο Βασίλη Σοκόλοφ εγκλείστηκε από το κουμμουνιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγω κάποιου αστείου που είπε για τον δικτάτορα Στάλιν. Όταν τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν το αρχικό κομμάτι χαρτιού με την προσευχή. Όμως ο Βασίλη Σοκόλοφ την είχε ήδη αποστηθίσει, και την έγραψε ξανά από τη μνήμη του. Διαβάζοντάς την, σταδιακά άλλαζε η σκέψη και η ζωή του. Η προσευχή αυτή παραδόθηκε στην πιστή γιατρό Μαρία Σεργκέγιεβνα από τον Βασίλη Σοκόλοφ, λίγο πριν πεθάνη από φυματίωση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φυματικών πολιτικών κρατουμένων στην Ουκρανία. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα κατέγραψε ολόκληρη την ιστορία. Η προσευχή είχε την υπογραφή “Αλεξάντερ Ζατσέπα”. Ο Αλεξάντερ Ζατσέπα στρεφόταν αδέξια στον Θεό, για πρώτη φορά στην ζωή του, λίγο πριν το βίαιο τέλος του. Αυτή ήταν η τρομερή δύναμη της προσευχής του:

Άκου, Θεέ... καμιά φορά στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου. Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα. Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου, αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου. Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν, πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη. Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου; Σου το λέω για να με καταλάβεις. Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα; Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό. Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα. Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι. Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική, και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου... Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου, θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα; Μα, φαίνεται ότι κλαίω... Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει. Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω. Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω. Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!!

Τα μάτια του Αλεξάντερ Ζατσέπα άνοιξαν σε μια στιγμή, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτήν την στιγμή, την τόσο σημαντική για αυτόν, δεν θέλει να είναι μόνος του, δεν θέλει να κρατήσει την χαρά του μόνο για τον εαυτό του, αλλά να την μοιραστεί. Κοιτάζει στις τσέπες του και βρίσκει ένα μολύβι. Γράφει αυτούς τους εμπνευσμένους στίχους. Και για να βρουν οι άλλοι αυτό το κομματάκι χαρτιού γρηγορότερα και ασφαλέστερα, το βάζει στην εξωτερική τσέπη του βαριού πανωφοριού του. Μπορεί όμως και απλά να μην είχε το χρόνο να το κρύψει καλύτερα. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα προσέθετε για την επίδραση που είχε η προσευχή αυτή στην ζωή του Βασίλη Σοκόλοφ. «Ο Βάσια είχε πάρει τα πάντα απ αυτή. Είχε πει ότι δεν ήξερε με ποιο θαύμα είχε σωθεί στην μάχη. Και μετά από αυτήν, τι δρόμο γεμάτο πόνο είχε βαδίσει. Τι Γολγοθά! Και πόσο ψηλά είχε ανέβει στην πνευματική κλίμακα, πόσο ψηλά! Να ήταν ο Βάσια ο μοναδικός;». Ασφαλώς όχι. Η απήχηση που έχει μέχρι σήμερα η προσευχή αυτή, έστω και αν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την αληθινή ταυτότητά του, έδειξε ότι η Μαρία Σεργκέγιεβνα είχε δίκιο. Η ιστορία του Βασίλη Σοκόλοβ», είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη πως η πίστη μεταμορφώνει μια ανθρώπινη ψυχή. Μπροστά στο φάσμα του θανάτου, στο πεδίο της μάχης ή σε κάποια άλλη κρίσιμη στιγμή, όπως αυτή που διέρχεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, το άγγιγμα του Θεού μπορεί «αυθημερόν» να μεταστρέψει έναν άπιστο σε πιστό, που μπορεί έπειτα να ζεστάνει και να αλλάξει την ζωή αυτών που είναι γύρω του. Μέσα από τέτοια παραδείγματα ο Κύριος σηκώνει για μια στιγμή το παραπέτασμα, και μας δείχνει πόσο αμετακίνητη και αιώνια είναι η αγάπη και η Δικαιοσύνη Του...

Το Μεγαλείο του Γολγοθά.

"Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννη 3:16.

Ναι, πράγματι. Ο Θεός μας αγάπησε απέραντα, ανυπόκριτα και ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου. Μας αγάπησε ‘τόσο’, κατά τη μετάφραση του Βάμβα ή ‘με τέτοιον τρόπο’, κατά τη μετάφραση του Φίλου. Είτε τη μια είτε την άλλη μετάφραση διαβάσουμε, το μήνυμα είναι ένα και το αυτό. Μέσα στην τόσο μικρή λέξη ‘τόσο’ είναι συμπυκνωμένες οι άβυσσοι της ατελεύτητης Αγάπης του Θεού για τον κάθε άνθρωπο που έζησε, ζει ή θα ζήσει στη γη μας. Μέσα στη φράση ‘με τέτοιον τρόπο’, αποδίδεται η αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει να αγαπά έμπρακτα, γνωρίζει να αγαπά και να το αποδεικνύει, χωρίς να διστάζει να πληρώσει το πιο ακριβό τίμημα για τον Ίδιο. Έτσι, η αμείλικτη σύγκρουση Αγάπης και Δικαιοσύνης στις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, υπερίσχυσε η Αγάπη του Θεού και εκδηλώθηκε το Έλεός Του με έναν μεγαλειώδη τρόπο, που δε θα άφηνε καμία αμφιβολία για το πόσο πολύ, πόσο ανέκφραστα πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο. Η απόφαση που ελήφθη ήταν η Ίδια η Θεότητα να υποστεί το τίμημα για τον παραβιασμένο Νόμο. Αν υπερίσχυε η Δικαιοσύνη, το αποτέλεσμα θα ήταν ο θάνατος του αμαρτωλού, οριστικά και τελεσίδικα, με βάση τη σαφέστατη δήλωση της εντολής για το ενδεχόμενο της παράβασης. Όμως, "το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση", Ιακώβου 2:13, και η Αγάπη του Θεού, αν και σε καμία περίπτωση δεν περιφρονεί τη Δικαιοσύνη Του, αγκαλιάζει, συγχωρεί και ελεεί τον αμαρτωλό με μία συγκατάβαση, που είναι ακατόρθωτο για τα ανθρώπινα λόγια να την αναλύσουν και επάξια να την ερμηνεύσουν.

Ο Ίδιος ο Θεός έδωσε, και αυτό που έδωσε πόνεσε ασύλληπτα την Καρδιά Του, γιατί είχε ασύγκριτη αξία για Αυτόν. Έδωσε τον πολύτιμο Υιό Του, Αυτόν που Του είναι απερίγραπτα Αγαπητός και Ξεχωριστός, και υπέφερε τον μέγιστο πόνο να Τον δει να γίνεται κατάρα, και να λογίζεται αμαρτία για χάρη του ανθρώπου. Τα λόγια του Ιωάννη είναι τόσο υπέροχα και αποκαλυπτικά για το απαράμιλλο Δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός αγάπησε όχι με λόγια, αλλά με έργα (ώστε έδωσε) και μάλιστα με έργα που Τον πλήγωσαν όσο δεν μπορεί να προσεγγίσει όλος ο ανθρώπινος πόνος συγκεντρωμένος από καταβολής κόσμου μέχρι τη συντέλεια αυτού. Αυτό που δόθηκε στον κάθε άνθρωπο, μέσω της Απόφασης να μην πληρώσει ο ίδιος το τίμημα της ανυπακοής, και μέσω της εκπλήρωσής της στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι ένα Δώρο, το Ύψιστο Δώρο που θα μπορούσε ποτέ να λάβει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και η πιο κατάλληλη λέξη για αυτή την Θυσιαστική Πρωτοβουλία του Θεού, είναι η λέξη Χάρη. Η πράξη του Θεού δε βγάζει τον Ίδιο από τη δύσκολη θέση, αλλά έχει σωτηριακό αποτέλεσμα στην κάθε ψυχή που με πίστη θα στηριχτεί στη Θεία Χάρη (για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή).

Ο Θεός έδωσε την αστείρευτη Χάρη Του στον άνθρωπο, όχι όμως για να είναι δούλος και φοβικά υποταγμένος σε έναν Θεό που ούτε αγαπά, ούτε σέβεται, αλλά για να είναι για πάντα απολυτρωμένο και τιμημένο παιδί Του, μέσω της Θυσίας του Ιησού Χριστού: "ο Θεός, όμως, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της πολλής του αγάπης, με την οποία μας αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί, εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό· (κατά χάρη είστε σωσμένοι)· και μας ανέστησε μαζί του, και μας κάθισε μαζί του στα επουράνια διαμέσου του Ιησού Χριστού· για να δείξει στους επερχομένους αιώνες τον υπερβολικό πλούτο της χάρης του με την αγαθότητά του σε μας εν Χριστώ Ιησού. Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο του Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος. Εφεσίους 2:4-8.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μία παρένθεση. Όταν σκεπτόμαστε τη νίκη της Αγάπης και του Ελέους, ας μη μένουμε ποτέ αποκλειστικά και μόνο στην Εικόνα ενός Θεού, που συγχωρεί ανεξάρτητα από το κόστος. Ναι, πράγματι ο Θεός συγχωρεί, μα εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να μας συγχωρεί ο Θεός, είναι η τρομακτική τραγωδία του Χριστού στο Σταυρό του Γολγοθά. Η συγχώρεση, που είναι τόσο εύκολο για εμάς να τη λάβουμε, πόνεσε ανείπωτα τη Θεότητα, και κόστισε την αγωνία του Γολγοθά. Κόστισε στον Θεό Πατέρα τον Σταυρό του Ιησού Χριστού, για να μπορεί να συγχωρεί την αμαρτία, και συνάμα να παραμένει ένας Άγιος Θεός. Αυτή η αλήθεια αξίζει να αφυπνίσει μέσα μας την πιο βαθιά συναίσθηση της ευγνωμοσύνης, αλλά και ταυτόχρονα να θέσει θέμα καθημερινής προσευχής μας το αίτημα να κατανοούμε κάθε μέρα και περισσότερο το πόσο κόστισε στον Θεό η Δυνατότητά Του και η Θέλησή Του να μας συγχωρέσει. Μια τέτοια αυξάνουσα κατανόηση, θα οικοδομήσει μέσα μας μια πιο πνευματική και ώριμη στάση απέναντι στο θέμα της αμαρτίας μας. Αναλογιζόμενοι τον πόνο της Θεότητας στο Γολγοθά, και το απόλυτα σκληρό τίμημα, μέρα με τη μέρα αλλάζουμε στάση απέναντι στις προσωπικές μας αμαρτίες. Επιθυμούμε κάθε μέρα και περισσότερο να αφήνουμε πίσω μας οτιδήποτε από τη ζωή μας πληγώνει τον Θεό, και να ζούμε με τον τρόπο που Τον ευχαριστεί και Τον δοξάζει.

Επιστρέφοντας στο σχέδιο της Σωτηρίας του ανθρώπου, θα σημειώναμε ότι όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια με το τελετουργικό των θυσιών των ζώων, είχαν και έχουν τον σκοπό να καταδείξουν στον μελετητή της κάθε γενιάς πως καθετί, το οποίο είχε διατάξει ο Θεός για τον κατά σάρκα Ισραήλ σε αυτά τα θέματα, προεικόνιζε την τέλεια Θυσία του Υιού Του. Ο ιστορικός Ισραήλ ήταν ανάγκη να τελεί με κάθε ευλάβεια αυτές τις θυσίες, καθώς αυτές προεικόνιζαν τον Ερχόμενο Μεσσία. Βέβαια, μπορεί να μην κατανοούσε στην πληρότητά τους τη σημασία κάθε τελετουργικής πράξης, μα αυτό, ίσως, ήταν και αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε πόσες πνευματικές έννοιες ήταν συγκεχυμένες στο μυαλό του. Ωστόσο, αυτό που ήταν τόσο μακρινό, ίσως και δυσνόητο για τον κατά σάρκα Ισραήλ, έγινε τόσο απτό και ζωντανό με την Ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού. Όλα όσα ήταν τύποι των μελλόντων καταργήθηκαν, όταν ήρθε το Τέλειο Πρότυπο. Το συμβολικό σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού από πάνω προς τα κάτω (δείγμα της Ενέργειας του Θεού), κατεδείκνυε με τον πλέον παραστατικό τρόπο ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος από εδώ και στο εξής να χυθεί αίμα αθώου ζώου, καθώς ο Υιός του Θεού, με την αναμάρτητη Ζωή Του, εκπλήρωσε κατά πάντα τον Νόμο, ικανοποίησε τη Δικαιοσύνη του Θεού και καταμαρτύρησε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο την Αγάπη Του.

Οι αναφορές στο βιβλίο της Γένεσης, σε σχέση με την Πτώση των Πρωτοπλάστων, αλλά και στο τελετουργικό των θυσιών, όπως καταγράφονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, είναι απαραίτητες για τον κάθε μελετητή, που επιθυμεί να προσεγγίσει το Μεγαλείο του Γολγοθά. Διαβάζοντας μόνο στην Καινή Διαθήκη για το Πάθος του Κυρίου μας, δεν λαμβάνουμε την ολοκληρωμένη εικόνα, καθώς, ίσως, μπορεί να δυσκολευτούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο έπρεπε ο Ιησούς Χριστός να ζήσει ως Θεάνθρωπος στη γη μας. Μόνο αν όλη η Ζωή του Ιησού Χριστού συσχετιστεί με τις συνέπειες του παραβιασμένου Νόμου, και τη σύλληψη του Σχεδίου της ανθρώπινης σωτηρίας, όπως αυτό φαίνεται ήδη από το βιβλίο της Γένεσης, μπορούμε να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του παζλ, που αναδεικνύουν την Τέλεια Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Ιησούς Χριστός έγινε Θεάνθρωπος. Διατήρησε την τέλεια Θεϊκή Φύση Του, ως προς την εξουσία Του να συγχωρεί και να ονομάζεται ο Υιός του Θεού, και συνάμα ενδύθηκε την Ανθρώπινη Φύση, που αποδείχτηκε τέλεια, ακριβώς γιατί ποτέ δεν αμάρτησε, και δε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του. Γι’ αυτό ακριβώς η Μοναδική αυτή Φύση Του έδινε όλο το δικαίωμα να γίνει ο Σωτήρας του ανθρώπου. Ως τέλειος Θεός, άφησε μία μοναδική κληρονομιά με τη Διδασκαλία Του: συγχώρεσε, θεράπευσε, λύτρωσε. Ως τέλειος και αναμάρτητος άνθρωπος, δάκρυσε, πόνεσε, δίψασε, άγγιξε κάθε δυστυχισμένη ψυχή, αγάπησε πλέρια και υπεράφθονα, έζησε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, αποδεικνύοντας με τον πλέον ζωντανό τρόπο ότι "όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη" Ρωμαίους 5:20.

Ο Θάνατος του Ενός, προσέφερε σωτηρία που αγκάλιασε και απολύτρωσε ολόκληρο το γένος μας με τον ίδιο τρόπο που η παράβαση του ενός, έγινε ικανή να φέρει την απώλεια για όλους (βλέπε προς Ρωμαίους κεφ. 5. Ο Ιησούς Χριστός, ως δεύτερος Αδάμ, έγινε ο πληγωμένος Θεραπευτής, και ο Σταυρός Του αποκάλυψε το αποτέλεσμα που επιφέρει η αμαρτία στη σχέση Δημιουργού και δημιουργημάτων. "Αυτός όμως τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε", Ησαΐας 53:5. Ο σταυρός, αυτό το τόσο αποτρόπαιο μέσο θανάτωσης που μετερχόταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τους κακούργους της κοινωνίας, έγινε ο Σταυρός του Θεανθρώπου, της πιο Άσπιλης Φιγούρας που περπάτησε στον πλανήτη Γη. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού απέκτησε την πνευματική έννοια του Ύψιστου Θριάμβου, με τον οποίο ταράχτηκε συθέμελα το βασίλειο του εχθρού της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο και πιο συγκλονιστικό σε ολόκληρο το Σύμπαν από το Έργο της Απολύτρωσης στο Σταυρό του Γολγοθά. Αυτό το Έργο έγινε η γέφυρα της επανασύνδεσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, η γέφυρα που σφυρηλατήθηκε από τον πιο μεγάλο Πόνο και την πιο δυνατή Αγάπη...

Η Ουράνια Λάμψη της Καθαρότητας.

"Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά∙ επειδή, αυτοί θα δουν τον Θεό". Ματθαίον 5:8.

Ο έκτος μακαρισμός υψώνει την αλήθειά του με τόλμη και δυναμισμό που καταρρίπτει την κοσμική «σοφία» περί του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει στη ζωή του. Γενιές ολόκληρες σε κάθε μήκος και πλάτος της γης έχουν γαλουχηθεί με την αντίληψη ότι η ακεραιότητα και η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, για να αντέξεις και να επιβληθείς στις δυσκολίες αυτής της ζωής. Σίγουρα, ακούγονται και διδάσκονται αλήθειες για το απαράβατο κύρος των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, όμως, πλάι σε αυτές, ο εχθρός της ψυχής, αιώνες ολόκληρους, αγωνίζεται να οικοδομήσει τις δικές του πλάνες, που με μαθηματική ακρίβεια σπέρνουν μόνο τον όλεθρο στην ανθρώπινη ζωή. Ακούμε για την αξία της ακεραιότητας στη ζωή, ωστόσο πλάι στην ακηλίδωτη ομορφιά αυτής της αρχής, επιτρέπουμε να διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά απόψεις του τύπου: ‘κανείς δεν πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι. Χρειάζεται και το ψέμα ή η παρανομία, αν με αυτά τα μέσα μπορείς να πετύχεις κάτι καλό για σένα ή έστω για αυτούς που αγαπάς’. Αναπόφευκτα, το τοπίο της ανθρώπινης σκέψης θολώνει, οι ηθικές αρχές νοθεύονται για να είναι πιο βολικές, αλλά, παρ’ όλες τις προσπάθειες η ανθρώπινη ψυχή δεν γαληνεύει, δεν ισορροπεί, δεν κατακτά την πολυπόθητη ελευθερία. Αντίθετα, υποδουλώνεται σε ένα τρόπο σκέψης στον οποίο τίποτα δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Όλα συγχέονται και τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην αγνότητα και στη διαφθορά είναι τόσο ρευστά και τόσο εύκολο να διαβεί κανείς από το δίκαιο στο άδικο, όταν η καρδιά δεν συγκρατείται από το ακλόνητο θεμέλιο της πίστης στον Ζωντανό Θεό. Όπως στη δική μας εποχή, έτσι και στην εποχή του Χριστού, οι άνθρωποι ήταν αγκιστρωμένοι στο δικό τους τρόπο σκέψης για το πώς μπορούν να ασχολούνται ή μάλλον να μην ασχολούνται με τα θέματα της ψυχής τους. Μπορεί η εξέλιξη να θέτει διαφορετικές παραστάσεις και ερεθίσματα, όμως αυτό που δεν αλλάζει είναι πως η εγωιστική καρδιά λειτουργεί πάντα με αυταρέσκεια, αλαζονεία και σκληρότητα. Οι Εβραίοι ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την έννοια της καθαρότητας, την οποία όμως περιόριζαν μόνο στην εξωτερική εκδήλωση, θεσπίζοντας έτσι πλήθος κανόνων και απαγορεύσεων, που σκοπό είχαν να τους προφυλάξουν με κάθε τρόπο από τον κίνδυνο του εξωτερικού μιάσματος. Η προσήλωσή τους στον εξωτερικό τύπο, καθιστούσε όλες τις απαιτήσεις τους ένα δυσβάστακτο φορτίο, αλλά τελικά, το αποτέλεσμα ήταν θλιβερά μισό. Αυτό που κυρίως έπρεπε να διατηρηθεί αμόλυντο ήταν η ψυχή, αλλά η θρησκευτική υπεροψία δεν άφηνε περιθώριο, για να διακριθεί και να κατανοηθεί αυτή η πολύτιμη αλήθεια. Επομένως, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αναπάντεχος και απροσδόκητος ακούστηκε ο Λόγος του Χριστού, που θεμελίωσε την αιώνια Αλήθεια ότι η καθαρότητα συνδέεται με την ψυχή πρωτίστως, και όχι αποκλειστικά με το σώμα. Η Αλήθεια που οικοδομεί αυτός ο μακαρισμός δυναμιτίζει τα θεμέλια της θρησκευτικής υπερηφάνειας και αυτοδικαίωσης. Ο Χριστός διδάσκει πως ο άνθρωπος δε λογίζεται καθαρός, επειδή ακολουθεί μία συγκεκριμένη δογματική ή τηρεί κατά γράμμα τους θρησκευτικούς κανόνες. Ο Θεός, που βλέπει στο βάθος της καρδιάς και δε θαμπώνεται από το φαινόμενο, ευαρεστείται μόνο όταν στην καρδιά του ανθρώπου ανιχνεύει σκέψεις και κίνητρα που ταυτίζονται με την Αγαθή Του Φύση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η έννοια της καθαρότητας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στην αποφυγή από τις σαρκικές απολαύσεις, καθώς πολλοί άνθρωποι μπορεί να απέχουν από αυτές, αλλά η καρδιά τους να είναι γεμάτη κακεντρέχεια, τραχύτητα και επίκριση για όλους αυτούς που θεωρούν αρκετά αμαρτωλούς συγκριτικά με τη δική τους «αγιότητα». Η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι μόνο η αθωότητα. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, ουσιαστικό και μεγαλειώδες. Είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς συμφωνίας με τον Θεό, που βιώνεται από μία καρδιά που με πάθος και πόθο επιζητά μία ακλόνητη και ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Η καθαρότητα δεν είναι αφέλεια ούτε ανοησία, δεν είναι έλλειψη δυναμισμού και πνευματικού σθένους. Είναι η ρωμαλέα οδός της πραγματικής ολοκλήρωσης εν Χριστώ, γιατί μας ταυτίζει με τον Χαρακτήρα και τους Σκοπούς του Ιησού Χριστού. Ο πραγματικά καθαρός άνθρωπος λάμπει μέσα και έξω∙ τηρεί με τη Δύναμη του Αναστημένου Χριστού που ζει μέσα στην καρδιά του τον Νόμο του Χριστού, και καθημερινά ζητά από Εκείνον να εξαγνίζει τις σκέψεις, να θεραπεύει τα συναισθήματα και να αγιάζει τα κίνητρά του, ώστε, όχι μόνο να φαίνεται στους άλλους καθαρός, αλλά και να είναι καθαρός, χωρίς επικαλύψεις, υποκρισίες και απάτες. Αξίζει πραγματικά να συλλογιστούμε την αιτιολογία του έκτου μακαρισμού. Είναι αιτιολογία που συγκλονίζει και καθηλώνει. Οι καθαροί στην καρδιά είναι μακάριοι γιατί θα τιμηθούν με μία ανέκφραστη σε αξία τιμή: θα δουν τον Θεό! Τι σημαίνει βλέπω τον Θεό; Σίγουρα, είναι μια τιμή που δεν αφορά μόνο το ευλογημένο τότε της αποκατάστασης των πάντων και της αιώνιας εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού. Είναι μία τιμή που αφορά και το τώρα της ζωής μας, όπως τόσο θαυμάσια το δηλώνει ο Λόγος του Θεού: «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη των ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13. Βλέπω τον Θεό σημαίνει πως Τον διακηρύττω, Tον αναγνωρίζω και Τον τιμώ σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μου. Σημαίνει πως έχω από Εκείνον τη Σοφία να διακρίνω το Θέλημά Του ανάμεσα σε τόσα άλλα θελήματα που μπορεί να φαίνονται καλά, αλλά δεν είναι το Δικό Του ευάρεστο, αγαθό και τέλειο Θέλημα. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον εμπιστεύομαι, ακόμα και αν οι Τρόποι Του στη ζωή μου είναι εντελώς ακατανόητοι. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον λατρεύω, ακόμα και αν τα σύννεφα των δοκιμασιών μου Τον κρύβουν και μου φαίνεται τόσο απόμακρος. Σημαίνει πως ακόμα και όταν όλα γύρω μου καταρρέουν, ακόμα και όταν όλα φωνάζουν πως είναι παράλογο να Τον περιμένω στις καταστάσεις της ζωής μου, επιλέγω να πιστεύω με όλη μου τη θέρμη ότι Εκείνος είναι ατελεύτητη Αγάπη και αιώνια Δύναμη, και έχει την ώρα Του και τους Δρόμους Του για όλα όσα με πονούν. Επιλέγω να μην πάρω τα μάτια μου από το Όραμά Του, ακριβώς γιατί είμαι πεπεισμένος/η για τον Χαρακτήρα της απέραντης Καλοσύνης Του. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να βλέπουν τον Θεό με τα μάτια της πίστης τους ακόμα και στις πιο ζοφερές και σφοδρές δοκιμασίες τους, είναι τελικά, οι ευλογημένοι άνθρωποι που εμπειρίζονται τη Νίκη Του Χριστού σε όλες τις μάχες της ζωής τους. Κι’ αυτή η νίκη είναι, δίχως αμφιβολία, μία πρόγευση της Ουράνιας Χαράς, είναι ο παράδεισός τους επί γης, η ασύλληπτη ευεργεσία να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους με την καρδιά τους να κτυπά στον κτύπο της Καρδιάς του Θεού. Οι καθαροί την καρδίαν διακρίνουν τον Παντοδύναμο Θεό μέσα από τα αξιοθαύμαστα έργα της Δημιουργίας, αγγίζονται από την αστείρευτη Χάρη Του, καθώς μελετούν τον Άγιο Λόγο Του και λαχταρούν να μεταδώσουν και στους συνανθρώπους τους το απέραντο Έλεος και τη βαθιά Αγάπη που πλημμύρισε και τη δική τους ζωή φως και ελπίδα παντοτινή. Ομολογούν με κάθε ειλικρίνεια πως με τα δικά τους καλά έργα δεν μπορούν να σταθούν μέσα στο Φως της Αγιότητας του Θεού. Γνωρίζουν καλά πως μόνο η ανεπίληπτη Ζωή του Ιησού Χριστού μπορεί να τους καλύψει με ένδυμα Δικαιοσύνης, και ότι μόνο Εκείνος μπορεί να εργαστεί μέσα τους το μέγιστο θαύμα της αλλαγής της κληρονομικότητάς τους. Πράγματι, μόνο Εκείνος μπορεί να αγιάσει την πηγή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, και να καθαρίσει τα κίνητρα μας από τη ρίζα τους, ώστε να αντανακλούν το θαύμα της αναγέννησης και της παλιγγενεσίας της ψυχής μας. Αν δε φοβόμαστε να δούμε κατά πρόσωπο τις αλήθειες, τότε θα παραδεχτούμε πως μέσα στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχουν τρομακτικές δυνατότητες, «τραύματα, μελανιές, και σάπια έλκη» Ησαΐας 1:6, που εργάζονται το έργο της απομάκρυνσής μας από τον Θεό. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την αγιότητα με τα δικά μας έργα, ούτε μπορούμε απλώς να ικανοποιήσουμε τον θρησκευτικό εγωισμό μας υπακούοντας σε νόμους και κανονισμούς. Αν αξιολογήσουμε κάτω από αυτό το πρίσμα τη Διδασκαλία του Χριστού, σύντομα θα απογοητευτούμε και θα καταρρακωθούμε από το βάρος της αναξιότητάς μας. Τα Λόγια του Χριστού μπορούν να ερμηνευθούν μόνο από τη φύση που Εκείνος βάζει μέσα μας και όταν γίνει αυτό, τότε η διάνοια, ο ψυχισμός, τα έργα μας εκπέμπουν αποκλειστικά και μόνο αυτό που φανερωνόταν στη Ζωή του Ιησού Χριστού, άσπιλη αγνότητα, δυναμική ακεραιότητα και ακηλίδωτη καθαρότητα. "Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο". Α' Κορινθ. 13:12...