Νικώντας με τον Λόγο της Υπομονής του Χριστού.

«Επειδή φύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα του πειρασμού…». Ιωάννης 3:10. Καθώς μαθητεύουμε στην πιο υπέροχη μαθητεία, τη Μαθητεία του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι αξία ενώπιον του Θεού δεν έχουν τόσο οι θεολογικές μας γνώσεις και οι εμπνευσμένες αποκαλύψεις, όσο η Χάρη και η Ευλογία να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ακόμα και όταν δε φαίνεται πουθενά φως. Μία τέτοια στάση προξενεί απέραντη χαρά στον Δημιουργό μας, γιατί, περισσότερο από κάθε άλλο, φανερώνει κένωση από υπερηφάνεια, ανυστερόβουλη και ολόψυχη παράδοση στην κυριαρχία του Θεού, αγνότητα και μαχητικότητα. Ναι, μαχητικότητα. Μη μας κάνει εντύπωση η λέξη, γιατί ακόμα και αν έχουμε λύσει το πρόβλημα της αδημονίας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι και η παθητικότητα και αδράνεια είναι ύπουλοι εχθροί. Εμπιστεύομαι τον Θεό και υπομένω τη δοκιμασία δε σημαίνει μένω άπραγος και κορεσμένος από πνευματική τροφή που τρέφει μόνο τον εγκέφαλο, αλλά, δυστυχώς, όχι την καρδιά μου. Σημαίνει έχω προσηλωμένη την καρδιά μου στην Οδηγία Του, λαχταρώ να ενεργήσω με τον τρόπο που μου υποδεικνύει το Άγιο Πνεύμα, και να αγωνιστώ με το πνεύμα και τη διάθεση που φέρνουν δόξα στο Όνομά Του, και ευλογημένη μαρτυρία στους συνανθρώπους μου. Αυτή η άγια προσήλωση, μας προμηθεύει με ένα υπέροχο θεϊκό, και γι’ αυτό ακριβώς αναντικατάστατο, πνεύμα ειρήνης. «Βέβαια, υπέταξα και καθησύχασα την ψυχή μου, σαν το απογαλακτισμένο παιδί κοντά στη μητέρα του· η ψυχή μου είναι μέσα μου σαν το απογαλακτισμένο παιδί». Ψαλμός 131: 2. Επομένως, όσο καλές και χρήσιμες και αν είναι οι θεολογικές γνώσεις, απαιτείται κάτι περισσότερο για να θεραπευτεί η ψυχή μας από την ταραχή της αδημονίας και τη φθορά της ανησυχίας. Απαιτείται ζώσα εμπιστοσύνη, παγιωμένη στην αλήθεια του Θαυμαστού Θεού, σφυρηλατημένη στο εργαστήρι των ‘πνευματικών κατασκευών’ Του, και καθαρισμένη στο χωνευτήρι των δοκιμασιών, για να λάμπει σαν καθαρό χρυσάφι, και να ευωδιάζει το άρωμα του Χριστού. «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο, και έσκυψε προς εμένα, και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου· και έβαλε στο στόμα μου ένα καινούργιο τραγούδι, έναν ύμνο στο Θεό μας». Ψαλμός 40: 2,3. Σε όποια περίσταση και αν βρίσκεσαι, εύκολη, δύσκολη, περίπλοκη ή ταραγμένη, ας θυμάσαι πάντα ότι ο Κύριός μας έχει όλη τη δύναμη να λύσει στη στιγμή το πρόβλημά σου, και να σε οδηγήσει στον καιρό της ευρυχωρίας. Το γεγονός ότι δεν το κάνει πάντα άμεσα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστάσεις που χρονίζουν, αξίζει και πρέπει να το ερμηνεύσεις, και να το ερμηνεύσω με την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι απαντήσεις δεν είναι ίδιες για κάθε περίσταση, γιατί δεν είναι ίδιοι οι άνθρωποι, και επομένως δεν είναι ίδιες οι συνθήκες δοκιμασίας. Επομένως, όπως ακριβώς ο Θεός μας αντιμετωπίζει ως ανεπανάληπτες οντότητες, έτσι και εμείς οφείλουμε να αποφεύγουμε τις προπαρασκευασμένες αναλύσεις, και να έχουμε στο στόμα μια απάντηση έτοιμη – μα, στ’ αλήθεια, τόσο ελλιπής – για όλα. Κάθε αναγεννημένη ψυχή, που επιθυμεί πραγματικά να τιμά τον Θεό με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις της, οφείλει να μαθητεύει διαρκώς στα ύψιστα πνευματικά μαθήματα, που ανοίγουν το δρόμο για να είμαστε πιο ώριμοι, υπεύθυνοι και ευαίσθητοι στις δοκιμασίες, όχι μόνο τις δικές μας, αλλά και των συνανθρώπων μας.

Έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός καθυστερεί να μας δώσει το αίτημά μας, γιατί επιθυμεί να δοκιμάσει την πίστη μας. Μπορεί πράγματι η πνευματική μας θέση να είναι υγιής, αλλά στον Κύριό μας δεν αρέσει ούτε η επανάπαυση ούτε ο εφησυχασμός, και κάθε ειλικρινής χριστιανός θα μπορούσε να ομολογήσει πόσο επιρρεπείς είμαστε στη χαλάρωση, όταν δεν υπάρχει τίποτα να ταράζει τη μακαριότητά μας. Ωστόσο, ο Θεός δε μας υποσχέθηκε ότι θα ζούμε στην απόλυτη ευδαιμονία σε αυτή τη γη. Μας υποσχέθηκε, όμως, ότι εφόσον το λαχταρούμε, θα ζει Ζωντανός μέσα μας, και θα διεξάγει τις μάχες μέσα από εμάς και για εμάς, έτσι ώστε, ακόμα και αν έχουμε μια στερεή Σχέση μαζί Του, μέσα από τη δοκιμασία, αυτή η Σχέση να γίνει τόσο καθαρή, όμορφη και ασάλευτη, όσο και οι αιώνιοι Νόμοι Του.

Άλλοτε πάλι, αυτό που εμείς ονομάζουμε καθυστέρηση του Θεού, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας ανωριμότητα να λάβουμε το αίτημά μας. Έτσι, ο Θεός επιλέγει να μας περάσει μέσα από πείρες, σκέψεις, συναισθήματα και διαθέσεις, προκειμένου να εξαγνίσει το χαρακτήρα μας, να καθαρίσει την πίστη μας, και να της δώσει το αμέσως επόμενο βήμα, την ευλογία της άνευ όρων παράδοσης στα σχέδιά Του, και την ειρήνη της εμπιστοσύνης στην Αγάπη Του. Κατά συνέπεια, ο χρόνος που κυλά αποδεικνύεται ζωτικός, καθώς πολλά πράγματα στον αόρατο πνευματικό κόσμο πρέπει να διευθετηθούν· απαιτείται απελευθέρωση από δικαιώματα που έχουν εκχωρηθεί στον εχθρό της ψυχής, και εθελούσια παραχώρηση όλης μας της ύπαρξης στην κυριαρχία της Χάρης, του Ελέους, της Δύναμης, και της Αγάπης του Θεού. Αυτή η απελευθέρωση έχει μια απαράμιλλη θεραπευτική δύναμη, όχι μόνο γιατί αποκαθιστά τη Σχέση μας με τον Θεό, αλλά και γιατί μας εφοδιάζει με το δικό Του Πνεύμα, που αγιάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Τελικά, η καθυστέρηση του Θεού δεν υφίσταται ουσιαστικά. Ο Θεός δεν είναι στη Φύση Του να καθυστερεί ποτέ· είναι η δική μας παρανόηση για τα πράγματα, την οποία εκμεταλλεύεται ο εχθρός, για να μας δεσμεύσει σε απατηλές αντιλήψεις για το Χαρακτήρα του Κυρίου μας. Ο Θεός έχει ένα τέλειο χρονοδιάγραμμα για όλα, και όταν εισέλθουμε ολόψυχα στην ανάπαυση της εμπιστοσύνης σε Αυτόν, η ζωή μας θα αποκτήσει τέτοιο νόημα και τόση ομορφιά, που δεν είχαμε ποτέ τολμήσει ούτε να ονειρευτούμε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ ο Θεός δε δουλεύει μονόπλευρα. Σμιλεύοντας εμάς, ώστε να είμαστε σύμμορφοι με τον τέλειο Σκοπό Του, η ενέργεια της Χάρης Του, αγκαλιάζει και τόσες άλλες ψυχές, όχι μόνο αυτές του άμεσου περιβάλλοντός μας, αλλά και ψυχές με τις οποίες ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα συνδεόταν η ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ο Θεός ενεργεί απρόσμενα, ανατρεπτικά και αναπάντεχα και μας καλεί, ώστε η δική μας πείρα να γίνει φως στο μονοπάτι της ζωής άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν και πλείστοι άλλοι λόγοι, για τους οποίους χρειάζεται να περάσουμε μέσα από την πείρα της αδημονίας. Δε θα μας επέτρεπε ο χώρος να τους αναλύσουμε, μα όποια και αν είναι η ιδιαίτερη περίπτωση, η επιμονή, η υπομονή, αλλά και η απάντηση στην Κλήση του Θεού για βαθύτερη αφιέρωση σε Αυτόν, έχουν άγια αποτελέσματα και είναι πάντα η πιο ηχηρή απάντηση απέναντι στις δυνάμεις του σκότους. Υπάρχει και κάτι ακόμη σημαντικό, που θα μπορούσε να γλυκάνει το διάστημα της αδημονίας μας. Μπορούμε να επιλέξουμε την αντικατάσταση της αμηχανίας, της πίκρας και της απογοήτευσης με την ευχαριστία. Άλλωστε, είναι άπειροι οι λόγοι, για τους οποίους μπορούμε διαρκώς να ευχαριστούμε εγκάρδια τον Θεό. Αξίζει, λοιπόν, να Τον ευχαριστούμε και για αυτά που δεν έχουμε λάβει, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα αόρατα. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει στην περίπτωσή μας. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό που θα κάνει θα είναι τέλειο. «Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή» Ρωμαίους 8:25. Ο Θεός εξετάζει το καθετί από αιώνια σκοπιά, και είναι της άποψης πως πολύ μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα στον αόρατο πνευματικό κόσμο έχει η Ειρήνη εν Χριστώ, όταν κατακτάται σε καιρό στενοχωρίας, παρά η ειρήνη που είναι το φυσικό επακόλουθο μίας ζωής σε ευρυχωρία.

Ίσως, για το τόσο ψυχοφθόρο συναίσθημα της αδημονίας, θα μας έκανε καλό να φέρνουμε στο νου μας την ακόλουθη εικόνα. H ζωή των πιστών είναι στα χέρια του Θεού, όπως ακριβώς το τόξο και το βέλος στα χέρια του τοξότη. Ο Θεός, καθώς αδιάκοπα εργάζεται στη ζωή μας, στοχεύει σε κάτι που, ακόμα και τα μάτια του πιο αφιερωμένου πιστού, δεν μπορούν να διακρίνουν εξαρχής. Ωστόσο, ο Κύριός μας δεν παραιτείται από το Σκοπό Του, συνεχίζει να τεντώνει και να μετακινεί το τόξο, πριν αποφασίσει να ρίξει το βέλος. Σταθμίζει καταστάσεις και περιστάσεις, με τρόπο που εμείς δεν έχουμε μάθει ή δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, λόγω της πεπερασμένης φύσης μας. Και τότε, συχνά, έρχονται στιγμές που εμείς κραυγάζουμε: «Δεν αντέχω άλλο! Απάντησέ μου!». Ο Θεός δεν κρύβεται, ακούει το σπαραγμό μας και είναι αποφασισμένος να μας ενισχύσει. Μα από την άλλη, δεν είναι στη Φύση Του να συμβιβαστεί με τα ημίμετρα, που δεν έχουν τη δύναμη να σπάσουν δεσμά, και να φέρουν τον καταρράκτη των Ευλογιών Του. Έτσι, αν και ποτέ δε μένει αμέτοχος στην οδύνη μας, αλλά μας παρηγορεί και μας ενδυναμώνει, όπως κανένας και τίποτα άλλο δεν μπορούν να κάνουν, θα αποφασίσει να ρίξει το βέλος, όταν ο Σκοπός Του θα έχει πλέον επιτευχθεί, η εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν θα έχει γίνει το σταθερό μας βίωμα, και η βολή θα είναι από κάθε άποψη τόσο τέλεια, ώστε δε θα χρειάζεται να επαναληφθεί. Αυτή είναι η Φύση του Κυρίου μας. Τέλεια, Αλάνθαστη, Ασυμβίβαστη, Πάνσοφη, μα και Πλήρης από απέραντη Αγάπη! Ας είμαστε σίγουροι ότι είτε σε αυτή τη ζωή, είτε στην άλλη, θα ζήσουμε εμπειρίες αποκάλυψης, με τις οποίες θα είμαστε ξέχειλοι από ευγνωμοσύνη, ακριβώς γιατί η Αψεγάδιαστη Φύση του Θεού δεν υποχώρησε ποτέ στις αδυναμίες μας και δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις μας… Αν ζεις σε μια κατάσταση κατά την οποία σε συνθλίβει η πίεση της αδημονίας, οι ελπίδες σου μοιάζουν να συντρίβονται, όλα σου φαίνονται ανεξήγητα, ακόμα και ο Κύριος σου φαίνεται να είναι πολύ μακριά, ησύχασε και άφησε πρώτα και κύρια χώρο στον Θεό, ώστε να καθαρίσει την καρδιά σου από τις πλάνες του εχθρού και τις τόσο περιορισμένες ανθρώπινες ερμηνείες. Ο Θεός είναι περισσότερο κοντά σου από ότι μπορείς να επιθυμήσεις. Λαχταρά η Άγια Ζωή Του μέσα σου να ανοίξει το δρόμο, ώστε η Σχέση σου μαζί Του να γίνει μια συναρπαστική πνευματική περιπέτεια, κατά την οποία κάθε πτυχή της ύπαρξής σου, και κάθε περιοχή της ζωής σου θα αγγιχτούν από τη Δύναμή Του. Η επιμονή, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σου σε Αυτόν, με το δόσιμο που το μικρό παιδί δίνεται στους γονείς του, σφραγίζουν τη ζωή σου με τη Χάρη και την Ευλογία της βίωσης του τέλειου Σχεδίου του Θεού. Θα έρθει η ώρα της αγαλλίασης και του αλαλαγμού, όταν πλέον δε θα υπάρχει χώρος για τα δάκρυα της απελπισίας, αλλά για την ολόθερμη δοξολογία σου προς τον Πανάγαθο Θεό. Και επειδή στο θέμα της πίστης, κάθε μελλοντική διατύπωση δεν είναι η ψεύτικη παρηγοριά και το ναρκωτικό των τεθλιμμένων, αλλά η αόρατη πραγματικότητα που ακόμα δε βλέπεις, μπορείς από τώρα να δοξάζεις τον Θεό, καθώς η προκαταβολική ευχαριστία δεν είναι μόνο η πιο ουσιαστική έκφραση πίστης, αλλά και ένας υπέροχος τρόπος πνευματικής ανανέωσης και άνθησης εντός του καιρού της θλίψης. «Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση. Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» Ψαλμός 126: 5,6. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές ή το θεάρεστο, που ονειρεύτηκε μια ανθρώπινη ψυχή, το οποίο δε θα γίνει πραγματικότητα την τέλεια Ώρα του Θεού. Έτσι, όποιες αναμονές και αν καίνε την καρδιά σου, ας θυμάσαι ότι η πιο εξαίσια αναμονή που υπάρχει, είναι η αναμονή του Θεού, γιατί μόνο αυτή η προσδοκία εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή. «Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριο, περισσότερο από ότι εκείνοι που προσμένουν την αυγή, ναι εκείνοι που προσμένουν την αυγή». Ψαλμός 130: 6. Τότε, η όποια αδημονία θα κυλά από τη ζωή σου σαν «νερά που διέρρευσαν» Ιώβ 11:16, και Θεία Χάρη θα στεφανώνει τη ζωή σου. Μη βασανίζεσαι, επειδή αδυνατείς να προβλέψεις τι θα φέρει το μέλλον στη ζωή σου. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μετρά πραγματικά είναι να αναπαυτείς με ειρήνη στο Ζωντανό Θεό που κρατά το μέλλον στα χέρια Του, και το μελετά με άπειρη Αγάπη για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Καθώς οι μέρες και τα χρόνια σου κυλούν, και το περπάτημά σου με τον Χριστό εξελίσσεται, ας νιώθει γαλήνη η ψυχή σου στη βεβαιότητα ότι ο Χριστός επουλώνει τις πληγές του παρελθόντος, είναι η ασπίδα σου στις δοκιμασίες του παρόντος, και η άγκυρα της ελπίδας και της ανάπαυσής σου απέναντι στις αγωνίες που γεννά το μέλλον...

ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Βρήκαν το σκελετό του δίπλα σε ένα πρόχειρο στέγαστρο σε κάποιο ερημικό νησί στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Ο ανώνυμος ναυτικός κράτησε ένα ημερολόγιο στο οποίο περιέγραφε την τετράμηνη δοκιμασία του. Θα είχε εγκαταλειφθεί στο νησί Ανάληψη από τον ολλανδικό στόλο το 1725 για κάποιο φόνο που δεν αναφέρεται. Γρήγορα κατέληξε να πίνει αίμα από χελώνες για να σβήνει την αφόρητη δίψα του. Τα σωματικά βάσανα του ανθρώπου αυτού ήταν έντονα, αλλά στο ημερολόγιό του ξεχωρίζει ένα μεγαλύτερο βάσανο, η ενοχή που τον τσάκιζε.

Έγραψε μαρτυρικά σημειώματα όπως: «Τι σουβλιές αισθάνονται από τύψεις οι βασανισμένοι θνητοί που εγκαταλείπουν το μονοπάτι της δικαιοσύνης.» Η μέγιστη απομόνωση αυτού του ναυτικού στο μοναχικό νησί προερχόταν από το αίσθημα του χωρισμού από το Θεό. Γι’αυτό αποδείχθηκε το τέλος του ανυπόφορο.

Οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυτή την απομόνωση της καρδιάς από την εποχή που, «εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού» μετά που έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, Γένεσις 3:8. Το παράξενο νέο συναίσθημα ντροπής, ενοχής και φόβου υποχρέωσε εκείνο το πρώτο ζευγάρι να φύγουν μακριά από το Θεό, όταν Εκείνος τους κάλεσε. Τα ίδια αισθήματα, δυστυχώς, είναι πολύ συνηθισμένα σε μας σήμερα.

Τι δημιουργεί το χωρισμό ανάμεσα σε μας και στο Θεό;

«Αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, διά να μη ακούη.» Ησαΐας 59:2.

Η αμαρτία υψώνει φράγματα, και μας χωρίζει από το Θεό. Αλλά το μεγάλο χάσμα που απομονώνει τους αμαρτωλούς ανθρώπους από τον άγιο Θεό δεν είναι δικό Του έργο. Ο Θεός δεν έφυγε από τον Αδάμ και την Εύα, εκείνοι έφυγαν από το Θεό.

1. ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΜΑΣ ΠΕΙΝΑ

Πριν η αμαρτία κηλιδώσει την εικόνα, ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν την οικειότητα με το Δημιουργό τους στον ωραίο κήπο της Εδέμ. Δυστυχώς, πίστεψαν στο ψέμα του διαβόλου ότι θα γίνονταν σοφοί σαν το Θεό, και έσπασαν τους δεσμούς της εμπιστοσύνης με τον Πλάστη τους. Η αμαρτία τους επέφερε την αλλοτρίωση, μια αλλοτρίωση που γρήγορα επεκτάθηκε στην πρώτη οικογένεια διχάζοντάς την, Γένεσις 3:15 - 4:8. Ο χωρισμός από το Θεό είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο, «διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» Ρωμαίους 6:23.

Αφού διώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ ο Αδάμ και η Εύα, βρήκαν πολύ δύσκολη τη ζωή έξω. Η τεκνοποιία και η καλλιέργεια της γης στο εξής θα γίνονταν με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Αλλά το σκληρότερο από όλα ήταν η κενότητα της καρδιάς που άρχισε να τους μαστίζει. Έχοντας σπάσει το στενό δεσμό με το Θεό, βρέθηκαν ευάλωτοι σε κάθε είδους κρυφές λαχτάρες, ανικανοποίητες επιθυμίες, οδυνηρούς καημούς. Έμοιαζαν με το ναυτικό εγκαταλειμμένο στο νησί, ζωσμένο από τη μέγιστη τραγωδία: την απομόνωση που προκαλεί η αμαρτία.

Κάτω από ποιες συνθήκες ζει η ανθρωπότητα;

«Διά τούτο καθώς δι’ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Ρωμαίους 5:12.

Από την πρώτη πράξη επανάστασης του Αδάμ και της Εύας, «πάντες» (ολόκληρη η ανθρωπότητα) έπεσαν στην ίδια μορφή αμαρτίας και υπόκεινται στο θάνατο – την έσχατη ποινή της αμαρτίας.

Και όλοι έχουμε την εμπειρία της μεγάλης δίψας της καρδιάς για ό,τι έχουμε χάσει, και τη λαχτάρα για ένα είδος ασφάλειας που μόνον ο Θεός μπορεί να μας δώσει. Συχνά προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε αυτή τη δίψα με πρόσκαιρα μέσα: τυχερά παιχνίδια, τρελός αγώνας για επαγγελματική άνοδο, κρουαζιέρα σε εξωτικά νησιά. Μερικές φορές προσπαθούμε να σβήσουμε τη δίψα μας με οινοπνευματώδη ποτά, ναρκωτικά ή ερωτικές ασυδοσίες. Αλλά όλες οι ακατονόμαστες επιθυμίες και ανεκπλήρωτες δραστηριότητες, βασικά, είναι συμπτώματα της αποξένωσής μας από το Θεό. Και δεν υπάρχει θεραπεία, εκτός αν έχουμε την εμπειρία της αγάπης Του στη ζωή μας.

Ποιος είναι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθεί η δίψα της ανθρώπινης καρδιάς;

«Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής. χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου. τερπνότητες είναι διά παντός εν τη δεξιά σου.» Ψαλμοί 16:11.

Πραγματική ικανοποίηση θα έρθει μόνον όταν εγκαταλείψουμε το νησί, όταν αυτό το χάσμα ανάμεσα σε μας και στο Θεό γεφυρωθεί, και είμαστε ικανοί να βαδίζουμε στην παρουσία Του.

2. ΓΕΦΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δεν είναι μόνον οι άνθρωποι που απομονώθηκαν εξαιτίας της αμαρτίας. Και ο Θεός απομονώθηκε. Πόνεσε η καρδιά Του την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έστρεψαν τα νώτα τους. Και ακόμη θλίβεται για τις ανθρώπινες πίκρες και τραγωδίες. Λαχταράει να ικανοποιήσει τις κρυφές επιθυμίες μας, και να θεραπεύσει τα συναισθηματικά μας τραύματα. Δεν Του αρκεί να βλέπει απλώς με συμπόνια το χάσμα της αμαρτίας και του θανάτου που μας χωρίζει από Αυτόν, και αποφάσισε να κατασκευάσει μια γέφυρα.

Πώς ο ίδιος ο Θεός έγινε γέφυρα επάνω σε αυτό το χάσμα;

«Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώσει τους αμαρτωλούς.» Α' Τιμόθεον 1:15.

Ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για την αμαρτία, πληρώνοντας ο Ίδιος τη θανατική ποινή. Διέθεσε την αναμάρτητη ζωή Του σε εκείνους οι οποίοι αναζητούν τη συγχώρηση στο σταυρό. Ο σταυρός του Χριστού γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στις ανήσυχες λαχτάρες μας, και στην ειρήνη και χαρά που ο Θεός μας δίνει. Συνδέει τη γη της αμαρτίας, και το χαμένο τρόπο ζωής, με τη χώρα της ανεξάντλητης ζωής.

Γιατί ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να έρθει;

«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι’αυτού.» Ιωάννην 3:16,17.

Ερχόμενος στον κόσμο μας, ο Ιησούς έκανε ξεκάθαρη την αντίθεση μεταξύ της βασιλείας του Θεού και της βασιλείας του Σατανά. Η ζωή Του, ο θάνατός Του και η ανάστασή Του, έκαναν εφικτή τη συγχώρηση και τη σωτηρία των αμαρτωλών, χωρίς να ελαχιστοποιήσουν την αμαρτία, και απέδειξαν στο σύμπαν τον αληθινό χαρακτήρα τόσο του Χριστού όσο και του Σατανά. Η γέφυρα του τραυματισμένου και ματωμένου σώματος του Χριστού, ανασύρει από το βάραθρο της αμαρτίας τους ανθρώπους. Η αγάπη Του γεφυρώνει το χάσμα, ικανώνοντας αυτούς που τοποθετούν την πίστη τους στο Χριστό ως Σωτήρα και Κύριό τους, να βαδίζουν προς την αιώνια ζωή...

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Έχει λεχθεί ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, ημέρες χωρίς νερό, δευτερόλεπτα χωρίς αέρα, αλλά ούτε μια στιγμή χωρίς ελπίδα. Η ανθρώπινη καρδιά λαχταράει για ελπίδα που θα ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Αδημονεί να μάθει ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο και ότι στο τέλος θα εκπληρώσει το αιώνιο σχέδιο που έχει για εμάς.

Όλοι επιθυμούμε να μάθουμε τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις, τις δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στη ζωή. Θέλουμε να μάθουμε αν υπάρχει κάτι περισσότερο και καλύτερο από τον πόνο, τις δοκιμασίες, τη λύπη και τις απογοητεύσεις που βιώνουμε σε αυτό τον κόσμο.

Όταν υπάρχει ελπίδα, οι καρδιές μας ευφραίνονται και ενδυναμώνονται, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το μέλλον. Η αληθινή ελπίδα βρίσκεται μόνο στο Θεό, έναν Θεό ελπίδας.

Από τα βάθη της ψυχής του ο Δαβίδ κραύγαζε: "Και τώρα, Κύριε, τι περιμένω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα", Ψαλμός 39:7. Η ελπίδα που είναι εδραιωμένη στο Θεό είναι η ελπίδα που δε θα μας απογοητεύσει ποτέ. Ως χριστιανοί μπορούμε να «καυχώμαστε στην ελπίδα». Ρωμ. 5:2. Δεν πρέπει να «λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι που δεν έχουν ελπίδα» Α' Θεσαλ. 4:13, γιατί «προσκληθήκατε με μία ελπίδα», «επειδή σωθήκαμε με την ελπίδα» «στο να κρατήσουμε την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας.» Εφεσ. 4:4, Ρωμ. 8:24, Εβρ. 6:18.

Η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο γεμάτο ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Στρέφει το βλέμμα μας από τα εγκόσμια στα αιώνια. Μας οδηγεί, από ότι βρίσκεται γύρω μας σε όσα υπάρχουν πάνω από μας.

Αν πραγματικά πιστεύουμε στο Θεό και υπακούμε στο άγιο θέλημά Του, αν πραγματικά είμαστε οι προσμένοντες τον Κύριο, τότε είμαστε πραγματικά χριστιανοί, ένας λαός ελπίδας. Πιστεύουμε ότι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που μας δημιούργησε, ενδιαφέρεται για μας. Πιστεύουμε ότι ο Χριστός που ήρθε κάποτε στη γη για να πεθάνει, να αναστηθεί και να αναληφθεί στην ουράνια κατοικία του Πατέρα Του, σήμερα μεσιτεύει για μας ενώπιον του Πατρός. Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός που βρίσκεται μέσα στις καρδιές μας, θα έρθει σύντομα να μας παραλάβει, και να μας οδηγήσει στον Ουρανό, όπου θα απολαμβάνουμε την παρουσία Του για πάντα. Ιωαν.14:1-4.

Οι πραγματικοί χριστιανοί πιστεύουν «στη μακαρία ελπίδα» Τίτος 2:13, την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του Ιησού Χριστού. Γι αυτούς, το γεγονός, δεν είναι μια αυταπάτη ή ένα νυχτερινό όνειρο. Είναι η πραγματικότητα. Ο Ιησούς Χριστός έρχεται, πραγματικά, κυριολεκτικά, ολοφάνερα και εντυπωσιακά από τον ουρανό, για να εξαλείψει το κακό, και να πάρει μαζί Του τους πιστούς.

Οι καρδιές των πραγματικών χριστιανών χτυπούνε γεμάτες από τον διακαή πόθο της προσμονής.

Φίλες και φίλοι, σύντομα η ανησυχία, το θέλω και ο πόλεμος θα λάβουν τέλος. Σύντομα τα δεινά, οι θλίψεις και οι αρρώστιες, θα εξαλειφθούν. Σύντομα οι κακουχίες, οι καταστροφές και ο θάνατος θα καταστραφούν. Η μόλυνση, οι λιμοί και ο πόλεμος θα νικηθούν. Σύντομα Εκείνος θα έρθει. Στο χέρι σου και στο χέρι μου είναι να είμαστε μεταξύ εκείνων που θα έρθει να παραλάβει ο Χριστός.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δούμε την αξία κάποιου ανθρώπου. Συνήθως μετράμε την αξία κάποιου από την εργασία του και το εισόδημά του. Ίσως βοηθά αν ο άνθρωπος ξέρει και κάποια τέχνη. Ένα καλό παράδειγμα είναι τα πολύ μεγάλα ποσά που δίνονται για μεταγραφές ποδοσφαιριστών.

Ίσως ένα άτομο να έχει ιδιαίτερη αξία για μένα, γιατί ίσως έχει κάποιες γνωριμίες που θα με βοηθήσουν. Η αξία έχει μεγάλη σχέση με τη χρησιμότητα. Όταν κάποιος δεν έχει να προσφέρει κάτι, τον αποκαλούν άχρηστο, και χάνεται μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που χάνουν τα πάντα.

Με το Θεό, το όλο θέμα είναι διαφορετικό. Για τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία. Είναι πολύτιμοι!...

Το Χριστιανικό Όραμα.

«Η ελπίδα που αναβάλλεται, ατονίζει την καρδία· ενώ όταν έρχεται το ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής». Παροιμίες 13:12.

Πάντα επιζητούμε την εκπλήρωση του ονείρου μας, γιατί πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για την ευτυχία μας, ο μόνος τρόπος για να νιώθουμε, αλλά και να δείχνουμε πραγματικά ευλογημένοι. Έτσι, κάθε καθυστέρηση, τη βιώνουμε με πίκρα και αγανάκτηση, ή την αξιολογούμε ως ένα σημάδι της δυσμένειας του Θεού πάνω μας. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο Θεός έχει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο να αξιολογεί την έννοια της ευλογίας στη ζωή μας. Εμείς νιώθουμε ευλογημένοι, όταν λαμβάνουμε τα δώρα του Θεού, Εκείνος, όμως, μας θεωρεί ευλογημένους ακόμα και όταν δεν τα έχουμε λάβει, αλλά με υπομονή και αταλάντευτη εμπιστοσύνη μένουμε προσηλωμένοι σε Αυτόν. Όταν ο Θεός μας δίνει ένα όραμα ή ευλογεί με τη συναίνεσή του προκαταβολικά ένα δικό μας όνειρο, περιμένει από εμάς να Τον εμπιστευτούμε, ακόμα και αν σε δεδομένες φάσεις της ζωής μας οι Τρόποι Του μας φανούν ακατανόητοι ή και «σκληροί». Αυτή, βέβαια, η εμπιστοσύνη δεν οικοδομείται με την ανθρώπινη λογική, παρά μόνο δια Πνεύματος Αγίου, εφόσον μόνο η Θεϊκή Δύναμη μπορεί να μας υψώσει πάνω από τις στερεότυπες αντιλήψεις που τόσο φθείρουν και εμάς τους ίδιους και τα όνειρά μας.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού στον Απ. Παύλο στις Πράξεις των Αποστόλων 26:16: «Αλλά, σήκω επάνω, και στάσου στα πόδια σου· επειδή, γι’ αυτό φάνηκα σε σένα, για να σε κάνω υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες, και για όσα θα φανερωθώ σε σένα». Πράγματι, ο Παύλος έμεινε πιστός σε όσα ο Θεός του αποκάλυψε, και με τη Χάρη Του έγινε η υπέρβαση που τον οδήγησε στο πέρασμα από τις δικές του αλήθειες, στη Μία Αλήθεια, σε αυτή που προσκαλεί τον κάθε άνθρωπο σε μία ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Άλλωστε, ο Παύλος δεν κλήθηκε, για να διακηρύξει ένα δόγμα ή μία θεολογική ερμηνεία για τον Ιησού. Του δόθηκε το Όραμα να γίνει ο Απόστολος των Εθνών και να διακηρύξει ότι η προσωπική Σχέση με τον Ιησού Χριστό είναι ο μόνος δρόμος για την ευτυχία που αναζητά ο άνθρωπος.

Σε αυτό το όραμα, λοιπόν, ο Παύλος αφιερώθηκε ολόψυχα, χωρίς πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς ή δεύτερη σκέψη. Ας σκεφτούμε και τη δική μας ζωή και τη στάση που έχουμε υιοθετήσει απέναντι στα οράματα που μας εμπιστεύεται ο Θεός. Έχουμε σε βάθος καταλάβει τη φράση «υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες, και για όσα θα φανερωθώ σε σένα»; Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δε μας αποκάλυψε απλώς κάτι στο παρελθόν ή στο σήμερα. Έχει λαχτάρα να μας αποκαλύψει και στο μέλλον, μα πώς αυτό μπορεί να γίνει, αν εμείς δε μένουμε προσηλωμένοι στις υπάρχουσες αποκαλύψεις, και υπάκουοι στις Εντολές του Θεού για την εκπλήρωση του οράματος; Πώς να μας εμπιστευτεί, όταν εμείς οι ίδιοι με τη στάση μας δείχνουμε ότι δεν Τον εμπιστευόμαστε; Συνεπώς, κάθε άγιο όραμα μπορεί να γίνει μία ευλογημένη πραγματικότητα σε αυτή τη ζωή, αν αφήσουμε τον Θεό να εργαστεί μέσα μας, ώστε να λάβουμε από Εκείνον το θάρρος και την τόλμη να προχωρήσουμε στο δρόμο που μας χαράζει. Τότε μόνο, είμαστε πραγματικοί απόστολοι του Θεού. Μόνο τότε, η ζωή μας, όσο δύσκολη ή εύκολη και αν είναι, έχει τη Δική Του σφραγίδα και, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, κάνουμε το μεγαλύτερο καλό στη γη, ακριβώς γιατί ζούμε με προσηλωμένα τα μάτια μας στα Ουράνια, στο Ύψιστο Ιδανικό μας.

Καθώς ο Θεός μας εμπιστεύεται τα οράματά Του, δε μας αφήνει, όπως πιθανόν, ίσως, νομίζουμε, να ρεμβάζουμε στα ύψη της αυτοδικαίωσης και της ανέφελης χαράς. Ας θυμηθούμε πόσες πίκρες και δοκιμασίες υπέστησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού, προκειμένου, όχι απλώς να αξιωθούν την εκπλήρωση του οράματος, αλλά και να γίνουν μέτοχοι Θείας Φύσης. Έτσι, συμβαίνει και στη ζωή του κάθε σύγχρονου πιστού, που η καρδιά του καίγεται από άγιους πόθους. Ο Θεός μας κατεβάζει στην κοιλάδα της θλίψης και των δοκιμασιών, προκειμένου να μας μορφοποιήσει σύμφωνα με το σχήμα και το ιδανικό του οράματος που επιθυμούμε διακαώς. Δυστυχώς, στην κοιλάδα, πολλοί από εμάς αποκάμνουμε και τα παρατάμε. Η βασική αιτία είναι πως πιθανόν δεν έχει ακόμη γίνει βίωμα στην ψυχή μας η μεγάλη αλήθεια, πως κάθε όραμα κατά το Θείο Θέλημα γίνεται πραγματικότητα, αν έχουμε υπομονή, επιμονή και αταλάντευτη πίστη και εμπιστοσύνη στον Σωτήρα μας.

Αν ζούμε σ’ ένα όραμα που δεν κτίστηκε πάνω σε αυτές τις αρετές, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε, γιατί στην πρώτη δοκιμασία αυτό θα σωριαστεί σαν χάρτινος πύργος. Αυτές οι αρετές σμιλεύουν με ποιότητα και αγιότητα, όχι μόνο το ίδιο το όραμα, αλλά και τις ψυχές μας. Επομένως, ένα πνευματικό μάθημα ύψιστης σημασίας είναι πως, στην πορεία μας για την κατάκτηση του οράματος, ο Θεός επιθυμεί να αντιληφθούμε τη φύση της ταπείνωσης που μας αναμορφώνει σε άγια παιδιά Του. Δεν πρόκειται για την ταπείνωση, που, κατά μια επιπόλαιη ερμηνεία, θέλει τον Θεό να μας εξευτελίζει και να μας κρατά με το κεφάλι διαρκώς χαμηλά, δίχως το δικαίωμα να Του απευθύνουμε το λόγο ή να τολμήσουμε να διεκδικήσουμε το όραμά μας. Δεν είναι αυτός ο Χαρακτήρας του Θεού ούτε, βέβαια, είναι ο εξευτελισμός και η διαρκής προσβολή η φύση της ταπείνωσης που διδάσκει ο Άγιος Λόγος Του. Η ταπείνωση, που ο Ίδιος ο Χριστός ενδύθηκε κατά την ενσάρκωσή Του και συστήνει και σε μας, έχει μια μοναδική και πλέρια αρχοντιά. Αυτή η ταπείνωση μας διδάσκει πως για την εκπλήρωση του κάθε οράματος, απαιτείται να καθαριστεί ο εσωτερικός άνθρωπος από του εγωισμού τα πάθη, προκειμένου να ξαναγίνει δοχείο χάριτος, και να λάμψει στο πρόσωπο και την καρδιά μας το Θείο Φως. Η ταπείνωση αυτή μας οπλίζει με μια μοναδική δύναμη, όχι τη δύναμη της αλαζονείας, αλλά την υπέροχη δύναμη που έχει η παραδοχή ότι εν Χριστώ είμαστε κενοί από πάθη και πλήρεις από την επιθυμία να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε, όπως Εκείνος λαχταρά.

Αυτή η πληρότητα είναι ο μεγαλύτερος πλούτος σε αυτή τη γη, ο πλούτος που δε συγκρίνεται με καμία μόρφωση, ομορφιά, φήμη, δόξα ή ευημερία. Ο ανεκτίμητος πλούτος αυτής της ταπείνωσης έγκειται ακριβώς στο γεγονός, ότι αναγνωρίζει πως τα μεγέθη των μικρών ορατών, που περιβάλλουν τη ζωή μας και τον αγώνα μας για το όραμα, εκπορεύονται από απέραντα αόρατα, και το μέτρο σύγκρισης της κατάστασης του οράματός μας, δεν είναι η κατάσταση που βρίσκεται η ζωή και το όραμα του κάθε άλλου συνανθρώπου μας, αλλά το Πρόσωπο του Θεού και μόνο. Το πρώτο μέτρο σύγκρισης γεννά μειονεξία και, ίσως, γίνει πηγή, για να εκκολαφθούν μέσα μας τα ύπουλα ψεύδη του εχθρού, και να γεμίσουμε από το δηλητήριο της πίκρας. Το δεύτερο, όμως, μέτρο ανοίγει την οδό προς τη λυτρωτική ταπείνωση, τη μόνη με την αιώνια προοπτική.

Το απαραίτητο μάθημα της ταπείνωσης μας διδάσκει, όπως κανένα άλλο μάθημα σε τούτη τη γη, πώς να φερθούμε, όταν κατέλθουμε από τα ύψη του όρους της μεταμόρφωσης, στην άγονη έρημο της θλίψης. Στην πνευματική μας ζωή, θα έχουμε βιώσει πόση ομορφιά υπάρχει, όταν ευφραινόμαστε στα υψηλά όρη των Αποκαλύψεων του Θεού και της Απάντησής Του στα αιτήματά μας κατά τις επιθυμίες μας. Όπως ο Πέτρος, λαχταρούμε τη δια βίου παραμονή μας στο Όρος και καταθέτουμε την επιθυμία μας στον Κύριό μας με τα εξής λόγια: «Κύριε, είναι καλό να είμαστε εδώ». Λουκάς 9:33.

Όμως…. η επιθυμία μας δεν εισακούεται, και δεν εισακούεται για το αιώνιο καλό μας, και γιατί ο Κύριός μας βλέπει πράγματα που εμείς δε βλέπουμε. Δε μας κάνει καλό να ζούμε από αυτή τη ζωή σε μια διαρκή ευδαιμονία, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιο δε θα μπορέσει ποτέ να μας πλάσει πολίτες έτοιμους για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο μεγάλος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έλεγε τη φαινομενικά αντιφατική, μα τόσο πλούσια σε πνευματικά νοήματα φράση: «Η ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες, αλλά ίσα ίσα μ’ αυτές είναι που θα γίνεις… ευτυχισμένος». Μία τέτοια φράση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατανοηθεί και να αναλυθεί κάτω από την αυστηρή νομοτέλεια του ορθολογισμού. Μόνο η καθαρή, ακέραιη πίστη, το βάθος της χριστιανικής ζωής και η εντρύφηση στο σκοπό και το νόημα της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, μπορούν πράγματι να δώσουν φως σε κάθε τέτοια φράση, αλλά και σε κάθε παραδοξότητα αυτής της ζωής…

Έτσι, έρχεται η στιγμή που θα ζήσουμε στην άγονη έρημο, όταν τα οράματά μας θα κινδυνεύουν να ξεραθούν, ή τουλάχιστον έτσι θα νομίζουμε εμείς. Τότε είναι, στην άνυδρη γη, που καλούμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με το φως που μας αποκαλύφθηκε στο Όρος της προσωπικής μας μεταμόρφωσης, και να δροσιστούμε αν και ορατές πηγές δεν υπάρχουν, από την εμπιστοσύνη μας ότι αυτές οι πηγές όντως υπάρχουν, και η δροσιά τους θα μας ευλογήσει την τέλεια ώρα του Θεού. Αυτή η συμβολική κατάβαση από το όρος στην έρημο, μας διδάσκει την ταπείνωση με τον πιο ουσιαστικό τρόπο που υπάρχει, όχι ως αφηρημένη θεολογική έννοια, ούτε ως ανέφικτη αρετή των αγίων, αλλά ως το χριστόμορφο χαρακτηριστικό που θα αλλάξει τη ζωή μας για πάντα. Γιατί, στ’ αλήθεια, πόσο πιο γνήσια έκφραση ταπείνωσης μπορεί να υπάρξει, από το να βιώσουμε το περπάτημα εν Χριστώ, όχι μόνο στις περιόδους της πνευματικής έκστασης (στο όρος), αλλά και στις συνηθισμένες, τις ξηρές ή και επώδυνες περιόδους (στην έρημο), όταν η εκπλήρωση κανενός οράματος δε συνταράζει την καρδιά μας, και όταν καλούμαστε να πιστέψουμε ότι πίσω από το σκότος των φαινομένων, υπάρχει το ανίκητο Φως της Δόξας του Θεού;

Τις περισσότερες φορές, καθώς μαθητεύουμε στην ταπείνωση, ζούμε ταυτόχρονα και σε μία περίοδο Σιωπής εκ μέρους του Θεού ή ανεξήγητου σκότους. Πολλοί άγιοι άνθρωποι του Θεού έχουν περάσει ή περνούν από μια τέτοια πικρή εμπειρία. Έχουν μέσα τους ζωντανή την Υπόσχεση του Θεού, μα τίποτα από τις εξωτερικές περιστάσεις δε φαίνεται να αλλάζει στη ζωή τους. Ας θυμηθούμε τον πιστό Αβραάμ, τον τιμημένο δούλο του Θεού. Του είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα τον κληρονομήσει αυτός που θα εξερχόταν από τα σπλάχνα του, Γένεσις 15:4. Ωστόσο, τα χρόνια περνούσαν και η Υπόσχεση του Θεού ακουγόταν στα αυτιά του τόσο ακατανόητη, ενώ συχνά, στο διάστημα της αναμονής, ο Θεός που αγαπούσε, φαινόταν τόσο απελπιστικά μακριά του και η Συμπεριφορά Του φάνταζε τόσο δυσερμήνευτη: «Και ξάφνου, ένας μεγάλος σκοτεινός φόβος πέφτει επάνω του». Γένεσις 15:12. Μπορεί να μην έχουμε πειραματιστεί τη δοκιμασία του Αβραάμ, μα και στη δική μας ζωή, προφανώς, υπάρχουν διαστήματα, κατά τα οποία πολλά από τα πνευματικά φαίνονται ένα αξεδιάλυτο μυστήριο. Όλα όσα μας περιβάλλουν, φαντάζουν επώδυνα ίδια και στερημένα από τη Σφραγίδα του Θεού. Ενώ είμαστε τόσο αφοσιωμένοι με την ψυχή και το σώμα μας στο όραμα, ο Θεός μοιάζει να μην ασχολείται καθόλου μαζί μας.

Σε τέτοιες στιγμές, αξίζει να θυμόμαστε την τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ‘φαίνεσθαι’ και στο ‘είναι’, μια διαφορά που, εφόσον υφίσταται για τα πράγματα του κόσμου, πόσο μάλλον υφίσταται για τα Πράγματα του Θεού. Ας μη δώσουμε το δικαίωμα, λοιπόν, στον εχθρό να εισηγηθεί μέσα μας τα δικά του ψεύδη και να γκρεμίσει την πεποίθησή μας εν Κυρίω. Η ύψιστη αλήθεια, στην οποία καλούμαστε να στηριχτούμε, είναι ότι ο Θεός βρίσκεται στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι. Και το είναι μας καλεί για πάντα να στηριχτούμε στην υπέρ – παρηγορητική αλήθεια, πως ο Δημιουργός μας δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Ίσως, όμως, κρίνει ότι για να λάμπουμε στο χαρακτήρα ως πολύτιμα διαμάντια, χρειαζόμαστε να εκπαιδευτούμε με την Παιδεία Του, μέχρι την ευλογημένη εκείνη στιγμή που κάθε εμπόδιο από την κοινή λογική μας θα το θέσουμε οριστικά πίσω μας, και δε θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας ποτέ πια να καμφθεί από τα φαινόμενα. Δε θα επιτρέψουμε με οποιοδήποτε τρόπο να φθαρεί το βίωμα της καθαρής εμπιστοσύνης στον Θεό. Και αυτή η εμπιστοσύνη φθείρεται, όχι μόνο με την ολιγοπιστία, αλλά και με την προσήλωσή μας σε οτιδήποτε άλλο πέρα από τον Λυτρωτή μας, είτε αυτό ονομάζεται πεφωτισμένοι άνθρωποι, εμπνευσμένα κηρύγματα, ώρες πνευματικής έκστασης ή συγκινησιακής φόρτισης στην προσευχή μας. Όλα αυτά είναι και επιθυμητά και απαραίτητα σε μια ολοκληρωμένη πνευματική πορεία, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους επιτρέπουμε να μας αποπροσανατολίζουν από το Πρόσωπο που αξίζει να συγκεντρώνει την απόλυτη λατρεία μας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που εκδηλώνεται στη συμπεριφορά μας, όταν η καρδιά καίγεται από τον πόθο του οράματος, είναι η βιασύνη. Βιαζόμαστε να ζήσουμε την ευλογία του οράματος, βιαζόμαστε να ανέλθουμε από την άνυδρη γη στο όρος, όπου η θέα των πραγμάτων της ζωής μας θα μας κόβει την ανάσα από τη συγκίνηση, και όπου η ολοκλήρωση της δοκιμασίας θα φέρνει την πολυπόθητη αγαλλίαση στην καρδιά μας. Όμως, όσο πιο πολύ εμείς βιαζόμαστε, τόσο απελπιστικά αργεί η εκπλήρωση του οράματος. Και τότε – ανθρώπινο είναι – η καρδιά ατονεί, οι αντοχές δοκιμάζονται σκληρά και προσπαθούμε ξανά και ξανά να καταλάβουμε πού έχουμε κάνει το λάθος. Τότε, πιθανόν, σκεπτόμαστε ότι κάτι από το όραμά μας δεν αρέσει στον Θεό, και τα εμπόδια προφανώς είναι ένα σημάδι για αυτό. Ναι, ίσως, αυτό είναι αλήθεια, όχι όμως για τους λόγους που, πιθανόν, να νομίζουμε. Ο Θεός μας βάζει εμπόδια, όχι απλώς και μόνο γιατί έτσι θέλει ή γιατί αρέσκεται να μας παιδεύει. Καθυστερεί την εκπλήρωση του οράματός μας, όταν διαπιστώνει από τη στάση μας ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για να το ζήσουμε, ή όταν υπάρχουν καταστάσεις που δεν έχουν ακόμα την τέλεια Τάξη Του, καταστάσεις, που πολύ πιθανόν εμείς να μη λαμβάνουμε καθόλου υπόψη μας. Για το λόγο αυτό, συνεχίζει να μας περνά μέσα από φωτιές, μέσα από δύσβατα μονοπάτια και αναπάντεχα δρομολόγια, έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο που, πραγματικά, θα μπορέσει να μας εμπιστευτεί, όχι απλώς με τη Συναίνεσή Του στο όραμά μας, αλλά με την ευλογημένη βίωση της εκπλήρωσης αυτού. Ας αναλογιστούμε τα τεράστια αποθέματα, τα ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής του Κυρίου μας, ο Οποίος ποτέ δε βιάζεται. Ποτέ δεν ενεργεί σπασμωδικά και παρορμητικά. Μήπως, όμως, εμείς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ζούμε τις περισσότερες φορές σε ένα παραλήρημα βιασύνης; Ωστόσο, αν μάθουμε να περιμένουμε, θα ανακαλύψουμε με έκπληξη, ίσως και ντροπή, ότι δεν ενδιαφερόμαστε τόσο για τον Κύριό μας, ούτε έχουμε εναγκαλιστεί με αφοσίωση Αυτόν, αλλά ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τις ευλογίες του οράματος.

Πριν διατύπωσα την άποψη ότι είναι ανθρώπινο να ατονεί η καρδιά μας στο διάστημα της αναμονής. Ναι, αυτό είναι μία αλήθεια επικυρωμένη από τους νόμους της λογικής, αλλά και του συναισθήματος. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογική και συναίσθημα, αλλά και πνεύμα και οι πνευματικοί νόμοι μας διδάσκουν ότι στη χριστιανική ζωή δεν καλούμαστε να ζήσουμε αυτό που είναι απλώς λογικό και αναμενόμενο. Η Χάρη και η Δύναμη του Θεού, είναι τα διαθέσιμα ανεξάντλητα δώρα Του, για να κάνουμε ο καθένας/ η καθεμιά μας τις υπερβάσεις του στα όρια της δικής του ζωής. Και ασφαλώς αυτές οι υπερβάσεις δε θα μας οδηγήσουν σε νοσηρή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, ούτε σε αλαζονεία, αλλά στη διαπίστωση εκείνη που συντρίβει από ευγνωμοσύνη την ανθρώπινη ψυχή: «Όλα τα μπορώ, διαμέσου του Χριστού που με ενδυναμώνει» Φιλιππησίους 4:13. Έτσι, όπως και ο Απ. Παύλος, μπορούμε και εμείς να βιώσουμε στη δική μας ζωή, ότι με τη Δύναμη του Θεού και μόνο αντέχουμε τη βασανιστική καθυστέρηση, αντέχουμε την ξηρασία της ερήμου και τις φωτιές του οράματος, ακριβώς γιατί Αρχηγός και Τελειωτής του οράματός μας είναι ο Λυτρωτής μας Χριστός. Εκείνος μας δροσίζει και Εκείνος μπορεί, μέσα από τη φωτιά, να μας εξάγει αλώβητους (ας θυμηθούμε τους τρεις παίδες), για να λάμπουμε σαν καθαρό χρυσάφι...

Η σημασία της Αναστημένης Ζωής του Χριστού μέσα μας.

«Έτσι και η ανάσταση των νεκρών∙ σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία∙ σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα∙ σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη…»Κορινθίους Α' 6: 42,43. Η συνταρακτική αλήθεια της ρεαλιστικότητας των Παθών αξίζει να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας, και να μεταμορφώνει πτυχές της ύπαρξής μας, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο, παρά μονάχα η έκφραση της Μεγαλειώδους Αγάπης του Θεού. Εντούτοις, χάνουμε την ουσία, αν μείνουμε μόνο εκεί. Φανταστείτε πόση ψυχική φόρτιση, πόση απελπισία, και πόσα αναπάντητα ερωτηματικά θα άφηνε η Ζωή του Χριστού, αν τελικά όλη η Διδασκαλία Του τελείωνε απλώς με την εικόνα της Σταύρωσης. Εύλογα θα μπορούσαμε, αν δεν ξέραμε την αλήθεια, να αναρωτηθούμε: Προς τι όλα αυτά; Από αγάπη και μόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό, και σε όλους τους άλλους που πέθαναν με φρικτό τρόπο, και αφού είχαν προηγηθεί ανήκουστα βασανιστήρια;

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο Κύριός μας σήκωσε στους ώμους Του το βάρος των αμαρτιών του ανθρώπινου γένους, αλλά το ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ και με αυτό το Ένδοξο Γεγονός αναδείχθηκε ο αδιαμφισβήτητος Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Ας αναλογιστούμε: τι πρόσωπο θα είχε η πίστη μας, αν απλώς πιστεύαμε σε Ένα Πρόσωπο που πέρασε τόσα για εμάς, μόνο και μόνο γιατί μας αγάπησε. Ίσως, δε θα διαφέραμε από τους ονειροπόλους και τους ρομαντικούς που λατρεύουν την ιδέα, άσχετα από το αποτέλεσμα. Πόσο, πράγματι, αποδυναμωμένη και άσκοπη θα φαινόταν η χριστιανική μας πίστη χωρίς την Ανάσταση! Πόσο θα φαινόμασταν και εμείς ότι είμαστε αγκιστρωμένοι σε ανέφικτα οράματα, ή ίσως και γραφικοί, αν καλούμασταν να μεταδώσουμε το μήνυμα για Έναν Χριστό, που είχε όλη τη δύναμη να μας αγαπήσει μέχρι θανάτου σταυρού, αλλά… δεν είχε τη δύναμη να αναστηθεί για μας… Με λίγα λόγια, αν διαδίδαμε την πίστη σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ή ίσως σε έναν «Θεό», που, όμως, είναι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και περιορισμένων δυνατοτήτων!

Δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και έχουμε την τιμή να διακηρύξουμε την πίστη, όχι σε Έναν Χριστό – ιδέα, αλλά σε Έναν Ζωντανό Θεό, που με την Ανάστασή Του άλλαξε για πάντα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, και μας έδωσε αυτό, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε: την Ελπίδα και τη ζωντανή Υπόσχεση!!! Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί, ίσως, να πιστεύεις πως δεν έχεις εκκρεμότητες στη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Δόξα τω Θεώ, ευγνωμονείς τον Χριστό για τα Πάθη Του, και αποδέχεσαι την αλήθεια της Ανάστασης. Στόχος των γραμμών που θα ακολουθήσουν δεν είναι να ξεσκεπάσουν κάτι, που θα μπορούσε να μας γεμίσει τύψεις για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής μας. Στόχος είναι μόνο να μοιραστούμε αλήθειες αιώνιες, που θα μας αποκαλύψουν ότι υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πίστη σε μια αλήθεια, και στη βίωση μιας αλήθειας. Η διαφορά είναι καίριας σημασίας, γιατί μόνο αν ζούμε τις αλήθειες εν Χριστώ, απολαμβάνουμε πραγματικά την Ειρήνη και τη Χαρά του Χριστού. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαν να ομολογήσουν, ότι στους ταραγμένους και τόσο πιεστικούς καιρούς που ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να ανακαλύψουμε γιατί η πολυπόθητη Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί πάντα στη ζωή μας. Ο τρόπος που ζούμε την αλήθεια της Ανάστασης του Σωτήρα μας, είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο καίριας σημασίας ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύουμε την Ανάσταση του Χριστού, και διαφορετικό να τη ζούμε; Αν πιστεύουμε απλώς σε Έναν Εσταυρωμένο Χριστό, τότε ποτέ πράγματι δε δεχτήκαμε το δώρο της υιοθεσίας από τον Ουράνιο Πατέρα («αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Ιησού Χριστού στον εαυτό του» Εφεσίους 1:5. O Σταυρός του Χριστού μας εξαγνίζει ενώπιόν Του, μας δίνει το δικαίωμα να προσέλθουμε στο θρόνο της Χάριτος και του Ελέους, και να Του εκθέσουμε τα ζητήματά μας, μα η Ανάστασή Του μας βοηθά, ήδη από αυτή τη ζωή, μέσω της πίστης και της υπακοής μας σε Αυτόν, να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Φύσης Του. Ένας απλώς Εσταυρωμένος Χριστός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής μας. Μα Ένας Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός, είναι η απάντηση στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, είναι ο Ζωντανός Θεός που αγγίζει τις ανάγκες μας, όπως κανείς άλλος, είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που παρίσταται σε όποιο πρόβλημά μας, ή σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Ο Αναστημένος Χριστός έχει τη Λύση, τη μόνη σοφή Λύση, για τα πνευματικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά ή όποια άλλα προβλήματά μας. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε πόσα ανέκφραστα σημαντικά χάνουμε, αν μόνο Τον σταυρώσουμε μέσα μας, αλλά δεν Τον αναστήσουμε…

Όταν στην καρδιά μας κατοικήσει η δύναμη της Αναγέννησης του Χριστού, τότε από Εκείνον λαμβάνουμε τη δύναμη της Αναστημένης ζωής Του. Ο Σταυρός του Χριστού είναι η πύλη, για να εισέλθουμε στη βίωση της άφθονης Ζωής Του. Γι’ αυτό ακριβώς, η πίστη στην Ανάστασή Του, και η βίωση αυτής της αλήθειας, μεταμορφώνει τη ζωή μας με βάση το ένδοξο ιδανικό του Θεού για εμάς, και προσανατολίζει τις επιδιώξεις μας προς τα άφθαρτα και τα αιώνια. Η βίωση της Ανάστασης του Χριστού μέσα μας, σημαίνει και την ανάσταση της δικής μας ζωής εν Χριστώ. Ο Κύριός μας είναι ισχυρός να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του σε εμάς, ακριβώς γιατί πρώτα εκπληρώθηκαν με τόσο ένδοξο τρόπο στον Ίδιο. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου στην Α' Κορινθίους, 15:16-19: «Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… Αν μονάχα σ’ αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους». Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια φτηνή παρηγοριά που προορίζεται για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα, την αλήθεια και το βάθος της οποίας, όσο και αν κάποιος πολεμήσει με τη λογική του, δε θα μπορέσει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Όταν από τη ζωή του ανθρώπου λείπει η πρόθυμη παραχώρηση της καρδιάς στον Θεό, η αλήθεια της Ανάστασης ακούγεται μωρία. Μα για εκείνον που έχει αποδεχτεί το θαύμα της πίστης, που έχει παραχωρήσει πρόθυμα τον εαυτό του στον Χριστό και με τη Χάρη Του έχει επιτρέψει η λογική του να καθαγιαστεί από την υπέρτατη σοφία του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού είναι η ζωντανή του ελπίδα, και η ανεξάντλητη πηγή της πίστης του. Είναι, ίσως, τόσο συμβατό με την ευαισθησία μας να συμπονέσουμε, να κλάψουμε, να συνταραχτούμε για τα Πάθη του Χριστού. Όμως, όταν καθημερινά σκεφτόμαστε το Έργο του Θεού για εμάς, ο Θεός δεν επιθυμεί να μείνουμε μόνο σε αυτά, ούτε φυσικά να κλείσουμε στην ψυχή μας την εικόνα ενός… ταλαίπωρου Χριστού, ακόμα και αν αυτό μας υπαγορεύει η πιο βαθιά συναίσθηση ευγνωμοσύνης. Το μήνυμα του Χριστού για εμάς είναι: Σταυρώθηκα για σένα, γιατί σε αγάπησα τόσο βαθιά, όσο ούτε τα πιο περίτεχνα λόγια σε αυτή τη γη δε θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν. Όμως, ακριβώς επειδή σ’ αγάπησα τόσο πολύ, αναστήθηκα για σένα. ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και είμαι το Πρόσωπο που μπορώ να σου δώσω αυτό που βαθιά επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος-η!

Τελικά, υπάρχουν συγκεκριμένοι θεολογικοί κανόνες ή, ίσως, κάποιος κατάλογος από ηθικολογίες και απαγορεύσεις συγκεκριμένων πραγμάτων, για να γίνει η Ανάσταση ένα ζωντανό βίωμα μέσα μας; Η απάντηση είναι πέρα και πάνω από αυτά, και βρίσκεται στη φράση «λευκή κηδεία». Είναι η μόνη κηδεία στον κόσμο που είναι πραγματικά λευκή και είναι λευκή, γιατί έχει μία και μόνη κατάληξη: την Ανάσταση στη ζωή εν Χριστώ. Λευκή κηδεία σημαίνει να θάψουμε με ελεύθερη επιλογή και χαρούμενη καρδιά τον παλαιό εαυτό μας, όχι μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και κάθε διάθεση, νοοτροπία ή αντίληψη, η οποία μας στερεί τα κάλλιστα του Θεού. Το να γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα για τον Θεό δεν αρκεί, πολύ απλά, γιατί, ίσως, αυτό μας εφησυχάζει, μας αυτοδικαιώνει και συνεχώς μας έχει να τριγυρίζουμε με ελαφρά την καρδιά μας, και ξέγνοιαστη τη διάθεσή μας γύρω από το «νεκροταφείο των αμαρτιών». Σε αυτό, όμως, το νεκροταφείο οφείλουμε να εισέλθουμε και να παρακολουθήσουμε με πνευματική ωριμότητα τη Δύναμη του Θεού να θάβει κάθε στοιχείο του εαυτού μας, που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στην απόλαυση της Αναστημένης Ζωής Του. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηριστικά στην προς Ρωμαίους Επιστολή, 6:5,6 υπογραμμίζει: «Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας». Επομένως, η ομοιότητα με τον θάνατο του Χριστού έχει ως αποτέλεσμα και την ομοιότητα με την Ανάστασή Του. Όταν επιλέγουμε «ο παλαιός άνθρωπος» μέσα μας να ταυτοποιηθεί με το Θάνατο του Χριστού, τότε το Άγιο Πνεύμα εισβάλλει μέσα μας, και μας βοηθά να ζήσουμε αυτό που από μόνοι μας δεν μπορούμε: μια ζωή σύμμορφη με το Θέλημα του Θεού, χωρίς καμία έκπτωση, χωρίς συμβιβασμό, χωρίς μισή καρδιά… Για τον Θεό δεν έχει αξία το πόσα χρόνια είμαστε στην πίστη, αλλά το κατά πόσο έχουμε αφήσει την Αναστημένη Ζωή Του να εκφραστεί μέσα από εμάς. Ένας Χριστιανός μπορεί, πράγματι, να μη χρειάζεται αποδείξεις, για να πιστέψει στο γεγονός της Ανάστασης, γιατί μέσα στη συνείδησή Του έχει επιλέξει να δεχτεί το καθετί που αφορά τη ζωή του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τούτο το σημαντικό: όταν αυτές οι αλήθειες χρειαστεί να γίνουν το προσωπικό μας βίωμα, το μέτρο της πνευματικής μας ζωής, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στις δοκιμασίες μας, εκεί σκαλώνουμε πολλοί. Αν, λοιπόν, τις ήσυχες ώρες που βρισκόμαστε στο ταμείο μας και η συνείδηση μας είναι πιο επιδεκτική στις εκκλήσεις του Αγίου Πνεύματος, αντιληφθούμε ότι ο Θεός έχει να παρατηρήσει στη ζωή μας το αγκάθι της θρησκευτικής σοβαροφάνειας ή της εξωτερικής μόνο ευσέβειας, ας μην κλείσουμε την καρδιά μας. Με ταπείνωση και συντριβή, ας εκζητήσουμε τη Δύναμή Του, για να μεταμορφώσει εξολοκλήρου τον εσωτερικό μας κόσμο, κατά τον ένδοξο Σκοπό Του για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι πρόθυμος να μας χαρίσει γνώση και σοφία, αλλά η μελέτη του Λόγου Του, αποκαλύπτει πως ποθεί βαθιά να μη μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν επιθυμεί να γίνουμε ειδήμονες στα θεολογικά θέματα, όταν αυτή η γνώση απλώς μας οδηγεί στο να προκρίνουμε τη δική μας θρησκευτική κατανόηση, έναντι της στενής εξοικείωσης με τον Θεό και της εντρύφησης στις αιώνιες Αλήθειές Του. Αν, λοιπόν, κατά τις ώρες που είμαστε μόνοι με τον Θεό, έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τη φωνή Του να μας λέει ότι η υπακοή μας σε Αυτόν δε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως η αιτία είναι η απουσία της Αναστημένης Ζωής μέσα μας. Η υπακοή στον Θεό γιατί πρέπει, η ανελλιπής παρουσία μας στην εκκλησία, η έντονη αίσθηση του θρησκευτικού καθήκοντος μπορεί εξωτερικά, για τους άλλους, να είναι δείγμα της στενής σχέσης μας με τον Θεό. Μα, ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός είναι το μόνο Πρόσωπο που γνωρίζει τα βάθη μας, και από Αυτόν δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα. Αν όλα αυτά γίνονται, χωρίς να υπάρχουν μέσα μας, ο αυθορμητισμός και η αγνότητα του μικρού παιδιού, που μπορεί να δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού με τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός, τότε έχουμε μόνο σχήμα και μορφή ευσεβείας. Όπως και στον νέο που έφυγε λυπημένος, γιατί είχε κτήματα πολλά, έτσι και σε εμάς, ίσως να λείπει αυτό το ένα: η δροσιά και η φρεσκάδα της αληθινής πνευματικής ζωής, η βίωση της Αναστημένης Ζωής του Χριστού, με τον τρόπο που τα πάντα στη σχέση μας με Αυτόν να γίνονται αυθόρμητα, αλλά βαθύτατα αληθινά και ευλογημένα.

Για το τέλος, ας θυμηθούμε τα θαυμάσια λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, μόλις πριν, είχαν βιώσει ένα ανεπανάληπτο γεγονός: την ένδοξη Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά δεν έπρεπε να το μοιραστούν με κανέναν, μέχρι να έρθει η στιγμή της Ανάστασής Του. Γιατί χρειαζόταν αυτός ο περιορισμός; Πώς αυτά τα λόγια μπορούν να ερμηνευθούν στη δική μας ζωή; Ας σκεφτούμε το εξής: Υπάρχουν στη ζωή μας συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό, ή αλήθειες για τις οποίες δεν έχουμε μαρτυρήσει στους άλλους με δύναμη και αλήθεια, αν και ο Θεός μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε είμαστε μακάριοι. Αν η απάντηση είναι ναι, προφανώς, ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο χρονικό όσο και πνευματικό σημείο να βιώσουμε την Αναστημένη Ζωή του Χριστού στην καρδιά μας. Όπως οι μαθητές, χρειαζόμαστε να αφεθούμε στα χέρια του Χριστού με την αγνότητα των μικρών παιδιών, για να αναστήσουμε τον Κύριό μας στη ζωή μας, και να καταλάβουμε το βάθος και το εύρος της παράδοσης στα χέρια Του. Το δώρο της προσέγγισης στις βαθύτερες αλήθειες του Θεού είναι στη διάθεσή μας. Εξαρτάται μόνο από εμάς, αν τελικά θα το δεχτούμε και θα απολαύσουμε την ομορφιά του. Όσο περίπλοκες ή δυσάρεστες και αν είναι οι καταστάσεις της ζωής σου, ή όσο και αν καταβάλλεσαι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, μείνε στην αγωνιστική θέση της προσευχής, διεκδικώντας από τον Ιησού που σ’ αγαπά απέραντα, η διάθεση και η στάση σου απέναντι στα Πράγματα του Θεού, να ταυτίζονται με τα υπέροχα λόγια του Παύλου στην Επιστολή προς Φιλιππησίους 3:7-14: «…για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του». Μια ζωή, στην οποία σφραγίδα είναι η αλήθεια των παραπάνω λόγων, έχει, χωρίς αμφιβολία, μια ανέκφραστη ευλογία και ευφροσύνη. Αυτή ακριβώς η ζωή είναι η βαθιά λαχτάρα του Θεού να απολαύσεις και να απολαύσω. Αμήν...

Οι φράσεις που συγκλονίζουν την ψυχή μας.

Το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε στην ολότητά της την τραγωδία του Θεανθρώπου πάνω στο Σταυρό, είναι εκ των πραγμάτων μία προσπάθεια καταδικασμένη σε αποτυχία. Ποτέ δε θα μπορέσουμε πλήρως να εννοήσουμε το ανέκφραστο Μεγαλείο που εκπέμπει η Καταματωμένη Φιγούρα πάνω στο Σταυρό, ακριβώς γιατί κανένας πιο πριν ή πιο μετά δε στάθηκε, δε στέκεται και ποτέ δε θα σταθεί μαζί ως άνθρωπος και ως Θεός, στην αντιμετώπιση της αμαρτίας. Το Μαρτύριο του Ιησού μας πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, δεν αξίζει μόνο να συγκλονίζει τις διάνοιες και τις ψυχές μας ως προς τον ανείπωτο σωματικό πόνο, αλλά κυρίως ως προς την αλήθεια ότι υποφέρει από Αγάπη ανέκφραστη και βαθύτατη ο Δημιουργός του κόσμου, Εκείνος που έζησε μόνο για να προσφέρει Αγάπη, Παρηγοριά, Θεραπεία, Αλήθεια. Υποφέρει το λυσσαλέο ξέσπασμα των δυνάμεων του σκότους, Εκείνος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το σκοτάδι, τον εκφυλισμό, την κακία. Υποφέρει περισσότερο και από τον χειρότερο κακούργο Εκείνος, που σε όλη Του τη Ζωή περπάτησε άμωμος, άδολος, τίμιος, αναμάρτητος και έζησε για τους άλλους, και όχι για τον Εαυτό Του.

Πόση φρίκη, πόσος παραλογισμός, μα συνάμα πόσο Μεγαλείο χωρούν σε αυτές τις διαπιστώσεις, Μεγαλείο που αξίζει καθημερινά να μας φέρνει στα γόνατα της ευγνωμοσύνης… Η Πραγματικότητα του Σταυρού είναι η πιο αντιφατική, η πιο οξύμωρη όλων των εποχών, ακριβώς γιατί πάνω στο Σταυρό δε θα έπρεπε να βρίσκεται καρφωμένος Εκείνος, αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας. Κι’ όμως, μέσα από αυτή την αντιφατικότητα, γεννιέται το πιο λυτρωτικό μήνυμα όλων των εποχών. Έχεις και έχω τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη Ζωή, και να κοινωνήσουμε την Ελευθερία και τη Χαρά τη Δική Του, επειδή ο Ιησούς Χριστός έγινε για χάρη μας ο Πληγωμένος Θεραπευτής. Πλήρωσε μια για πάντα το τίμημα της αμαρτίας, ώστε εμείς, με την ελεύθερη επιλογή μας να Τον αγαπούμε, να Τον πιστεύουμε, και να ζούμε για τη Δόξα Του, να βιώνουμε ουσιαστικά τον ύψιστο σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή την επανένωση με την ουράνια ρίζα μας. Όσες φορές και αν μελετήσεις στα Ευαγγέλια τα Πάθη του Χριστού, αισθάνεσαι σαν μαθητούδι, που πάντα κάτι νέο ανακαλύπτει, κάτι βαθύ και πρωτόγνωρο που συνταράζει όλο σου το είναι. Καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι δεν μπορείς να μελετήσεις το Σταυρό του Γολγοθά, και να μη δώσεις μια απάντηση, να μην επιλέξεις πώς θα σταθείς απέναντι σε αυτή την Πραγματικότητα. Δεν μπορείς ποτέ πια να μείνεις ο ίδιος/α. Ή θα συγκλονιστείς ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου, ή τυφλωμένος από εγωισμό, έπαρση και αλαζονεία, θα απορρίψεις τον Σταυρό σαν να ήταν κάτι περιττό!… Δε σε εξαναγκάζει ο Θεός να αποδεχτείς ότι αυτή η τραγική και εκ πρώτης όψεως ηττημένη πραγματικότητα στον Σταυρό του Γολγοθά, είναι στην πεμπτουσία της η πιο θριαμβευτική Εικόνα Νίκης όλων των εποχών. Ωστόσο, αν πραγματικά θέλεις να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι είσαι σοφός/η, μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να συλλογιστείς πάνω σε αυτή την Εικόνα, η οποία, ακόμα και για τους αρνητές της Θεότητας του Χριστού, δεν παύει να είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Ακόμα και αν έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου χωρίς Θεό, ακόμα και αν θεωρείς πως η Αγάπη Του δεν έχει τίποτα να σου δώσει στα αδιέξοδα της ψυχής σου, ακόμα και αν όταν ευκαιριακά ακούς για τον Χριστό, δε νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου, παρά μόνο από την ανθρώπινη, έστω, πλευρά συμπονάς για Κάποιον που ήταν καλός και πέθανε μαρτυρικά, ενώ δεν του άξιζε… ακόμα και αν ο Χριστός δεν ήταν για σένα παρά ένας συμπαθητικός δάσκαλος, αλλά κατά τα άλλα ένας αποτυχημένος επαναστάτης, με μία ζωή δίχως νόημα και μία διδασκαλία ανεφάρμοστη, ακόμα και αν… και αν… έχεις τόσες ενστάσεις και τόσες αντιρρήσεις, απλώς δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να συλλογιστεί αν πραγματικά το Γεγονός του Σταυρού, είναι όντως ο ακρογωνιαίος λίθος της απάντησης στο αίνιγμα του κόσμου μας. Αν δεν είναι, εντάξει, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Αν, όμως, είναι και εσύ το προσπερνάς τόσο αδιάφορα, σίγουρα χάνεις και θα χάσεις το παν. Για σένα, ίσως, ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν παρά ένα ακόμη δυστυχισμένος θανατοποινίτης της σιδηράς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος, λόγω και των ιστορικών συγκυριών, είχε την ατυχία να πεθάνει με τη σταυρική ποινή, το αποτρόπαιο μέσο που μετερχόταν η διοίκησή της εκείνη την εποχή για τους κακούργους, τους αμφισβητίες της δύναμής της, ή ακόμα και τους «ρομαντικούς επαναστάτες», όπως στην περίπτωση του Χριστού. Όμως, για παρακολούθησε τα λόγια που λέει Αυτός ο Άνθρωπος, μέσα στην ανέκφραστη τραγωδία Του. Αν σου δινόταν η ευκαιρία, να παρευρεθείς σε μία ιστορική στιγμή της σταύρωσης ενός οποιουδήποτε καταδικασμένου εκείνη την εποχή, δε νομίζω να άκουγες τις φράσεις που βγήκαν από το στόμα του Ιησού Χριστού. Ίσως, άκουγες κατάρες, ίσως βλασφημίες, ίσως απεγνωσμένα βογγητά σωματικού πόνου, πάντως, δε θα άκουγες τα λόγια που ξεστόμισε εκείνη η κεντρική Φιγούρα στο Λόφο του Γολγοθά, ο Υιός του Ανθρώπου, όπως Του άρεσε να αποκαλεί τον Εαυτό Του. Ας σταθείς και ας σταθώ στις φράσεις αυτές, επτά στον αριθμό. Για να τις μελετήσεις, αξίζει να ερευνήσεις συγκριτικά και τα τέσσερα Ευαγγέλια, και να συνθέσεις όλα τα λόγια που ειπώθηκαν από το στόμα του Χριστού, και επιβεβαιώθηκαν από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, κατά το διάστημα του Μαρτυρίου Του:

1. «Πατέρα, συγχώρεσέ τους∙ επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν». Λουκάς 23:34. Είναι μία φράση που σε καλεί να ερευνήσεις τα βάθη της καρδιάς σου, και να επανεξετάσεις τον τρόπο που έχεις σταθεί στις ανθρώπινες σχέσεις σου. Η σύγκριση της Στάσης Του με τη δική σου συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι αναπόφευκτη, κάθε φορά που στη συνείδησή σου Τον ακούς να ζητά συγγνώμη όχι για Χάρη Του, αλλά για χάρη αυτών που συμμετέχουν στην Τραγωδία Του με τόση σκληρότητα και αγριότητα. Συλλογίσου μόνο Ποιος είναι Αυτός που ξεστομίζει μια φράση με τόσο Μεγαλείο. Είναι Εκείνος που η Αγία Γραφή Τον παρουσιάζει ως Δημιουργό του κόσμου και ως Υιό του Θεού. Εφόσον, λοιπόν, αυτό ισχύει, ας απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Είχε ή δεν είχε όλο το δικαίωμα να αρνηθεί τη συγχώρεση στους βασανιστές και στους δήμιούς Του; Ασφαλώς και το είχε. Μπορούσε με μία προσευχή και μόνο να ζητήσει τον αφανισμό τους εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν το έκανε, γιατί δεν ήταν ένας ακόμη ταλαίπωρος καταδικασμένος. Τον κάρφωναν σε έναν Σταυρό, αλλά αποδεχόταν αγόγγυστα την Ποινή της αμαρτίας, γιατί είχε επιλέξει να γίνει ο «Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ιωάννης 1:29.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, ακόμα και ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος ή ο πιο ενάρετος που μπορείς να φανταστείς, αυτή τη στιγμή της έσχατης ταπείνωσης, θα μπορούσε δικαιολογημένα να γεμίσει οργή, θυμό, εκδικητική μανία και άσβεστο μίσος. Ενώ βιώνει στο Σώμα Του με τον πιο επώδυνο τρόπο πως κανένας από τους δήμιούς Του δεν μπορεί να θυμηθεί το Έργο και την Προσφορά Του, και κανένας δεν τολμά να σταματήσει αυτό το εξωφρενικό έγκλημα, θα μπορούσε να ζητήσει όλοι όσοι σπέρνουν τόση κακία και μίσος σε βάρος Του, να θερίσουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Όμως, δεν επιλέγει να ζητήσει το δίκαιο, επιλέγει να μιλήσει με Έλεος, ίσως ακατανόητο, ίσως πρωτοφανές, αλλά αληθινό πέρα γα πέρα. Η Αγάπη που πλημμυρίζει την Καρδιά Του, είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε αίτηση στον Πατέρα Του να ανταμειφθούν κατά τις πράξεις τους οι βασανιστές και εκτελεστές Του. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, αυτή την τραγική στιγμή που τα καρφιά με τόση μανία τρυπούν τα άμωμα χέρια και τα άμωμα πόδια Του, σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα σκεπτόταν θα ήταν να προφέρει λόγια συγχώρεσης. Αυτή η στιγμή της έσχατης ταπείνωσης ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία, την ξεπερνά και τη διαλύει, γιατί Εκείνος που καρφώνεται με τόση βαναυσότητα δεν είναι ένας ακόμη καλός άνθρωπος. Είναι ο Θεός ο Ίδιος, που τολμά να συγχωρεί, γιατί ακριβώς έχει επιλέξει να σε αγαπήσει και να με αγαπήσει τόσο ανέκφραστα πολύ. Επιλέγει όχι το θυμό, την οργή, την εκδίκηση, αλλά την οπτική γωνία ότι οι δήμιοί Του κάνουν ότι κάνουν, επειδή είναι τυφλωμένοι από τον εχθρό Του, και εχθρό μας.

Αν και εσύ και εγώ μπορούσαμε να δούμε τις αδικίες της ζωής μας μέσα από αυτό το πρίσμα, τι απελευθέρωση θα βιώναμε από τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν την ψυχή μας! Ναι, σε απέρριψαν, σε αδίκησαν, σε πρόδωσαν, δε σε εκτίμησαν, όμως αν σκεφτείς, πως Εκείνος που είχε όλο το δικαίωμα να μη συγχωρήσει, επέλεξε να συγχωρήσει με τέτοια αφθονία, τότε όλα, ΟΛΑ στη ζωή σου θα λάμψουν από το φως μιας λυτρωτικής αλήθειας. Εκείνος που αγάπησε τόσο, ώστε να συγχωρέσει με τέτοια αυταπάρνηση ήταν και είναι Θεός. Επομένως, εσύ, όταν επιλέγεις να ζήσεις μέσα στο πνεύμα αυτής της φράσης, όταν αρνείσαι να καθοδηγείσαι από νοσηρά συναισθήματα, όταν ελεύθερα συγχωρείς ακριβώς γιατί Εκείνος σου δίδαξε την αλληλένδετη σχέση Αγάπης και Συγχώρεσης, τότε αρχίζεις να γνωρίζεις, και όλο περισσότερο να γνωρίζεις ποιο είναι το νόημα της Διδασκαλίας του Χριστού, και συνακόλουθα ποια αξία αποκτά η ζωή σου και η ζωή των συνανθρώπων σου, μέσα από το βλέμμα της Δικής Του Καρδιάς…

2. «Σε διαβεβαιώνω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Λουκάς 23:43. Στο κέντρο, ο Σταυρός του Χριστού και δεξιά και αριστερά δύο ακόμα σταυροί με καταδικασμένους σε θάνατο δύο άντρες, με την αιτιολογία της ληστείας. Ο ένας, γεμάτος οργή για το φρικτό τέλος που λαμβάνει η ζωή του, και δηλητηριασμένος από κακία για τους εκτελεστές του, μένει αμετανόητος ως το τέλος. Γνωρίζοντας, προφανώς, ποια ήταν η θαυματουργή δύναμη της Φιγούρας που βρίσκεται σταυρωμένη στο κέντρο, γεμίζει ακόμη μεγαλύτερη οργή στη σκέψη ότι δεν αξιοποιεί τη Δύναμή Του, για να δώσει ένα τέλος στα δεινά τους: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Λουκάς 23:39. Δεν μπορεί να καταλάβει ή μάλλον δεν επιλέγει να σκεφτεί τι είναι, τελικά, εκείνο που μετρούσε περισσότερο εκείνες τις τραγικές στιγμές: η σωτηρία της ζωής ή η σωτηρία της ψυχής; Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και το δικό του μερίδιο ευθύνης και να αναλογιστεί κατά πόσο ο τρόπος που έζησε τη ζωή του ήταν η βασική αιτία για αυτή τη τραγική κατάληξη. Δεν επιλέγει τη συντριβή της καρδιάς του και την αίτηση της συγχώρεσης από τον Θεό και τους ανθρώπους που έβλαψε στη ζωή του, αλλά τον δρόμο της σκλήρυνσης της καρδιάς του, που αναπόφευκτα τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια.

Ο άλλος, επιλέγει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προφανώς, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά από τη ζωή του οι επιλογές και οι δρόμοι που περπάτησε. Για τίποτα από αυτά δε νιώθει περήφανος, για τίποτα από αυτά δε βρίσκει δικαιολογία για τον εαυτό του. Και ενώ τα σκέφτεται όλα αυτά, ακούει μια φράση, που συντρίβει την όποια κάλυψη θα μπορούσε να προβάλλει για τον εαυτό του. Εκείνος, για τον Οποίο γνώριζε τη Δράση Του, και την ανέκφραστη Καλοσύνη Του, Εκείνος, που, δυστυχώς, δεν αξιοποίησε την ευκαιρία να Τον ακούσει όταν μπορούσε - αν το έκανε η εγκληματική του δράση θα λάμβανε τέλος, και δε θα βρισκόταν σε αυτή την τραγική θέση - Εκείνος ο Άνθρωπος, ενώ καρφώνεται, ζητά από τον Θεό να συγχωρέσει τους εκτελεστές Του! Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό στη μέχρι τώρα ταλαίπωρη και αμαρτωλή ζωή του. Μέσα του συντρίβεται ολοκληρωτικά και απλώς δεν μπορεί πια να είναι ο ίδιος. Γυρνά και κοιτάζει εκείνη τη Μορφή. Είναι φρικτά βασανισμένη και όμως εκπέμπει τέτοια Γαλήνη, τέτοια Εξουσία, τέτοια Αγάπη. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί παρά να έχει αυτόν ακριβώς τον Χαρακτήρα και στις λίγες ώρες που του μένουν για να ζήσει, καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να χάσει την τελευταία ευκαιρία του, για να τακτοποιήσει για πάντα τη μέγιστη υπόθεση της ψυχής του. Πρώτα, επιθυμεί να υπερασπιστεί, ως ένα τελευταίο και ίσως μοναδικό δείγμα της αντρικής του τιμής σε όλη τη μέχρι τότε άσκοπη ζωή του, Εκείνη τη συγκλονιστική Προσωπικότητα, διακηρύττοντας με τον δικό του τραγικό τρόπο πίστη σε Αυτή, και δίνοντας μία συνταρακτική μαρτυρία στον μόνο που μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή, στον συν - κατάδικό του, που προφανώς υπήρξε σύντροφος στην εγκληματική δράση της ζωής του: «Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; Κι εμείς μεν δίκαια∙ επειδή απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε∙ αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο». Λουκάς 23:40-41. Ήθελε να κάνει το χρέος του. Έπρεπε να μοιραστεί, έστω και την ύστατη στιγμή αυτό που είχε γεμίσει με φως την ψυχή του, ακόμα και αν εξωτερικά τον κάλυπτε η απόλυτη αισχύνη της σταυρικής ποινής. Μα, ένιωθε πως οφείλει να πει κάτι και στην Ίδια τη Μορφή, κάτι έστω ελάχιστο, όσο του το επέτρεπαν οι δυνάμεις του και η βάσανος του σωματικού πόνου. Με δύο μόνο κουβέντες εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στο Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός, δίνοντας μια απάντηση που μένει στους αιώνες για όλους εκείνους, αναλυτές, επικριτές, θεολόγους και παρα -θεολόγους, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αποφανθούν για την ιδιότητα της Κεντρικής Φιγούρας στο Σταυρό του Γολγοθά: «Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Λουκάς 23:42. Για τον ληστή αυτό, η Φιγούρα στο πλάι του άξιζε να αποκαλεστεί ‘Κύριος’, ακριβώς γιατί ήταν Θεός, ένας Φιλεύσπλαχνος Θεός, ο Οποίος - δεν υπήρχε αμφιβολία - ότι πλήρωνε το πιο ακριβό τίμημα όλων των εποχών, μα θα ερχόταν η στιγμή, που και πάλι θα ερχόταν Θριαμβευτής και Βασιλιάς, για να συλλέξει τους καρπούς του πόνου της Ψυχής Του. Και σε μία τέτοια Βασιλεία, ήθελε και αυτός να είναι πολίτης, για να Τον απολαύσει αιώνια. Έχασε αυτή τη ζωή, αλλά η ουσία ήταν να μη χάσει την αιώνια Ζωή, γι’ αυτό, έστω και στο παρά ένα της δύσης της ζωής του, επέλεξε τη μόνη σοφή επιλογή που είχε ποτέ κάνει. Όταν σκέπτεσαι αν Αυτός που σταυρώθηκε ήταν πραγματικά Θεός, όταν διάφορες «επιστημονικές» ερμηνείες προσπαθούν να αποδομήσουν οποιαδήποτε έννοια πίστης μέσα σου, άφησε να μιλήσει στην ψυχή σου ο τρόπος που επέλεξε να σταθεί ο ένας και ο άλλος ληστής στο Δράμα του Θεανθρώπου. Είναι οι δύο τρόποι που αντιπροσωπεύουν τις δύο πανανθρώπινες στάσεις στο Μεγαλείο του Σταυρού. Σκέψου με ποιον από τους δύο επιθυμείς να ταυτιστείς, σε ποια λόγια βρίσκει η δική σου ψυχή ανάπαυση και απαντήσεις στα μέγιστα ερωτήματα της ζωής σου. Πολλοί μπορεί να έχουν αφιερώσει όλα τους τα χρόνια, για να βρουν το νόημα της ζωής, να έχουν φιλοσοφήσει και φιλολογήσει επί ματαίω και, όμως, ποτέ να μην έχουν επιτρέψει να φωτιστεί η ψυχή τους από την αιώνια Αλήθεια που βγήκε από το στόμα ενός ληστή, ενός αποβράσματος της κοινωνίας, που όλοι οι «σοφοί» του κόσμου, ίσως, θα έσπευδαν να καταδικάσουν και να απορρίψουν. Κι’ όμως, η αιώνια αλήθεια στήθηκε μια για πάντα και πήρε τη μορφή της αιώνιας Σχέσης ανάμεσα στον Δημιουργό και στο δημιούργημα: «Κύριε, θυμήσου με….» – «Σε διαβεβαιώνω, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Μπορείς να ζήσεις μια ζωή αποδοχής, τιμών, ομορφιάς, φήμης, δόξας, υλικών μεγαλείων, αλλά εκείνο που, τελικά, αξίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι να σφραγιστεί το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή, με τη βίωση της Σχέσης με τον Λυτρωτή Χριστό, της μόνης Σχέσης με αντίκρισμα την αμοιβή της αιώνιας Ζωής κοντά Του. Σήμερα, κιόλας, άδραξε την ευκαιρία σου να ζήσεις σε Κοινωνία Αγάπης μαζί Του. Σήμερα, έχεις την ευκαιρία σου να επιλέξεις να χάσεις εθελούσια τα δικαιώματα επί της ζωής σου, όπως τα ορίζει ο εχθρός και η αρρωστημένη υπεροψία που εκείνος εισηγείται μέσα σου. Έχεις την ευκαιρία να αποκηρύξεις όλα εκείνα που με τόση πανουργία εκείνος προσπαθεί να χτίσει στη ζωή σου, για να χάσεις την ψυχή σου, αλλά και την ευκαιρία να Του ζητήσεις να Τον γνωρίσεις βαθύτερα. Έχεις την ανεκτίμητη ευκαιρία να παραδώσεις τη ζωή σου στην Αγκαλιά του Ιησού και να τη λάβεις πίσω και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια που δια πίστεως προσδοκούμε. Μην αναβάλλεις για το επόμενο Πάσχα, που, ίσως, συγκινηθείς, ίσως θεωρήσεις πως θα είσαι πιο έτοιμος/η…. Αυτό το Πάσχα ας γίνει μια για πάντα η αφετηρία της ατελεύτητης Σχέσης σου με τον Λατρεμένο Ιησού Χριστό, η αφετηρία της ανανέωσης της Διαθήκης σου μαζί Του. Αμήν...

Έσχατες ημέρες, Αλήθεια ή ψέμα;

Πολλές φορές ακούμε για εικόνες και ημέρες αποκάλυψης, ιδιαίτερα μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή σε κάποιο μέρος του κόσμου. Σκηνές απελπισίας, δυστυχίας, πείνας, και τόσα άλλα, που καθημερινά προβάλλονται στη ζωή μας μέσω του διαδικτύου, της τηλεόρασης, και από άλλα μέσα. Είναι όμως αναμενόμενα όλα αυτά ή μαρτυρούν ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει;

Δυστυχώς παρατηρούμε μετά λύπης, ότι όσο ο πιο πάνω, τόσο πιο σκληρός γίνεται και ενάντιος σε κάθε σκέψη ότι υπάρχει Θεός. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται, και μάλιστα βρωντοφωνάζουν ότι ΔΕΝ υπάρχει Θεός. Διότι αν υπήρχε όπως λένε, όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν στον κόσμο, αλλά αντίθετα θα βοηθούσε, και θα έπαιρνε θέση. Έτσι με αυτή τη σκέψη καθιστούν άδικο τον Θεό, και δίκαιους τους εαυτούς τους, έχοντας κάνει ήδη κρίση. Ενώ η Κρίση ανήκει μόνο στο Θεό. Τι λέει όμως ο Λόγος Του Θεού; Ο Δαυίδ στον Ψαλμό 14:01, αναφέρει: ''Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. Διεφθάρησαν· έγειναν βδελυροί εις τα έργα· δεν υπάρχει πράνθρωπος ζει αυτές τις στιγμές που αναφέραμε άττων αγαθόν.'' Επιπλέον σε άλλο ψαλμό 10:04, λέγει: ''Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον· πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός''. Πόσο εύκολο λοιπόν είναι κάποιος ο οποίος είναι ασεβής και άφρων, να πιστέψει ότι δεν υπάρχει Θεός. Αντίθετα όμως, ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, που πιστεύει ότι υπάρχει, και ότι Εκείνος δημιούργησε τα πάντα, βλέπει, διακρίνει, δεν ησυχάζει αλλά επαγρυπνεί, ώστε η μέρα του Κυρίου να μην έλθει σ' εκείνον ως παγίδα, αλλά να τον βρει έτοιμο, και να μπορέσει κι εκείνος όταν θα έλθει η αρπαγή της εκκλησίας, να βρίσκεται μέσα στους πιστούς, και να εκφύγει όλα αυτά που μέλλουν να συμβούν στον κόσμο. Όμως η Αγία Γραφή μας δίνει πολλά σημεία για τις έσχατες ημέρες, και μάλιστα τα αναφέρει ώστε ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, να μην πλανηθεί αλλά να γνωρίζει και να επαγρυπνεί. Στην Β' Επιστολή του απ. Πέτρου γράφει: '' διά να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος· τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες· Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως.'' Σε άλλο σημείο στην επιστολή του Ιωάννη αναφέρει: ''Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.'' Είπε ο Ιησούς πότε θα ερχόταν το τέλος; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Και τότε θα έρθει το τέλος." Ματθαίος 24:14. Οι άνθρωποι που θα προσποιούνται και θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τους ανθρώπους στους έσχατους καιρούς, η Αγία Γραφή αναφέρει: "Τότε εάν τις είπη προς υμάς· Ιδού εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μη πιστεύσητε· διότι θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς." Ματθαίος 24:23-24. Θα υπάρξουν σημάδια στον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Ματθαίος 24:29-30.

Ποια ηθική κατάσταση θα χαρακτηρίζει την κοινωνία των εσχάτων ημερών; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε." Επιστολή προς Τιμόθεο Β' 3:1-5. Η αύξηση της γνώσης και των ταξιδίων, είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή." Δανιήλ 12:4. Τι άλλα σημάδια των τελευταίων ημερών αναφέρει η Αγία Γραφή; "Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Λουκάς 21:25-27. Οι συζητήσεις για την ειρήνη και την ασφάλεια είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "…διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει." Επιστολή προς Θεσσαλονικείς Α 5:2-3. Είναι όμως και άλλα πολλά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού που φανερώνουν ότι είμαστε στους έσχατους καιρούς. Είναι όμως καλύτερο αντί να αναλύσουμε όλα τα σημεία αυτά να κοιτάξουμε ψηλά, να σηκώσουμε τα κεφάλια μας, και να δούμε ότι ακόμα είναι, "καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας". Να ζητήσουμε το αίμα του Ιησού Χριστού, και να μετανοήσουμε.

Διαβάζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, τι θέση παίρνει η δική σου καρδιά; Που σε βρίσκει ο Λόγος του Θεού αυτή την ώρα; Πιστεύεις στο Θεό; Θέλεις να αποφύγεις όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν στην ανθρωπότητα όταν θα έχει φύγει η εκκλησία του Χριστού; Ο Ιησούς Χριστός σε καλεί με πίστη σ Εκείνον, να σωθείς από όλα αυτά, και να Τον εμπιστευτείς. Μην αργείς. Μπορείς κι εσύ αν θέλεις, να απολαύσεις όλα αυτά που έχει υποσχεθεί σε όσους Τον αγαπούν...