ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΜΕΡΙΜΝΩΝ.
Οι μέριμνες της ζωής, είναι οι αιτίες που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας. Σκοτούρες που απλώνουν και σκεπάζουν, που σκοτίζουν και κρύβουν σκόπιμα, τα όποια περιθώρια εναγώνιας ψηλάφησης, έστω μιας χαραμάδας αναλαμπής.
Ένα ασαφές κενό μας περιβάλει μέσα στη θάλασσα των μεριμνών, και μεις σαν κοσμοναύτες στροβιλιζόμαστε μέσα στην έλλειψη πνευματικής βαρύτητας, παγιδευμένοι στο δήθεν όνειρο της ευημερίας και της ικανοποίησης του εαυτού μας.
Δεν καταλάβαμε το χαοτικό σύστημα της απληστίας που μας περιέβαλλε, και εγκατέστησε το τσιπάκι της αλλοτρίωσης και της υποδούλωσης, στα δεσμά του δήθεν κοσμικού ονείρου...American dream το ονόμασαν, και το καθιέρωσαν παντού, τη χρυσοθηρία της αυτοπραγμάτωσης...Το εντάξαμε, το αναρτήσαμε στο ψηλότερο σημείο της πυραμίδας των αναγκών μας, πιστέψαμε στην ευημερία και τον πλούτο της ευφυίας μας, της σοφιστείας μας, και των ικανοτήτων μας.
Ανεβήκαμε στο τρένο της αυταπάτης μας, με προορισμό την κοιλάδα του κέρδους και της ευημερίας. Δεν αντιληφθήκαμε ότι το τρένο της ελπίδας μας και των ονείρων μας, είναι στεγνό από δύναμη και ενέργεια, και έτσι ανήμπορο να κινηθεί, μένει στάσιμο και ακίνητο, και μεις βρεθήκαμε να μπουσουλάμε στα βαγόνια του, αγκαλιά με το τριπάκι της ουτοπίας!
Οι μέριμνες, αιωρούνται σαν σωματίδια πυκνά που δεν αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να επιδράσουν και να δώσουν ζωή, να ανορθώσουν τα παραλυμένα γόνατα, τις κυρτωμένες πλάτες, τα σκυμμένα κεφάλια, τις άκαμπτες αρθρώσεις.
Είναι ανάγκη να πετάξουμε από πάνω μας τις άχρηστες φιγούρες των μεριμνών, την απάτη του πλούτου, τις ηδονιστικές ματιές στο δήθεν όνειρο, που κατάντησε συνηθισμένος εφιάλτης της νύχτας μας.
Το πνεύμα του Θεού είναι η δύναμη που δίνει ζωή, ενέργεια, σκορπίζει το σκοτάδι, διαλύει τις σκιές των μεριμνών μας. Αυτό δίνει την κίνηση, την δυναμική απελευθέρωση από τα δεσμά της σάρκας. Είναι ο Χριστός που μας διοικεί, που ενεργεί, που πολεμάει τις μάχες μας, και ταυτόχρονα αναπαύει την ύπαρξή μας.
Όσο πιο πολύ χανόμαστε στους ατέρμονους λαβύρινθους των βιοτικών μεριμνών, όσο πιο πολύ αναλωνόμαστε στο κυνήγι του χαμένου απατηλού θησαυρού της καρδιάς, και των οφθαλμών μας, τόσο πιο πολύ θα μετεωριζόμαστε μέσα στο σκοτάδι της πνευματικής κενότητας.
Φθάσαμε στο σημείο να προσαρμόσουμε ακόμα και το ευαγγέλιο, σε ευαγγέλιο ευημερίας, για να ταιριάζει με το όραμα της επίγειας αυτοπραγμάτωσης και αυταρέσκειας. Όλα προσαρμοσμένα στην επίτευξη της πολυπόθητης ευημερίας, όλα καλά και όλα πλούσια, όλα ευχάριστα και όχι φόβος, όχι ανησυχία, όχι αγώνας, όχι αυτοκριτική, όχι έλεγχος.
Φτιάξαμε μια σωτηρία στα μέτρα μας, προσαρμοσμένη, ευημερούσα, κραταιά με εμπλουτισμένη κοινωνική καταξίωση! Μια σωτηρία που δεν είναι δυνατόν να χαθεί, γιατί είμαστε εμείς που ορίζουμε, και δεν μπορούμε φυσικά να πάμε κόντρα στον εκλεκτό και ισχυρό εαυτό μας! Δεν είναι δυνατό να χάσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Όμως το ευαγγέλιο είναι του Θεού, δεν είναι δικό μας, και συστήνει όχι την πεποίθηση στον εαυτό μας, αλλά την Θεό - πεποίθηση, την πίστη και την υπακοή στο Λόγο Του, και όχι στο λόγο μας!
Αλήθεια πόσο εφευρετικοί είμαστε... μπορούμε όλα να τα ταιριάξουμε και να τα εντάξουμε στο project του λίγο απ' όλα, ολίγο από το κάθε τι που μας χαρίζει την επιτυχία, την ανύψωση, την ανάδειξη, την αύξηση του εγώ μας, που έγινε ο απόλυτος image maker! Αυτή κι αν είναι η παγκόσμια έκδοση του μεταμοντερνισμού, μέσα στον οποίο ενταχθήκαμε και αναπαυτήκαμε, και ουδείς ο εξυπνών. Κτίσαμε τη Βασιλική της υποκειμενικότητάς μας, αποστασιοποιημένοι την δύναμη της βιβλικής αντικειμενικότητας. Την απόλυτη κυριαρχία μας την συνδέσαμε με αυθαίρετες κατασκευές, σχετικοποιώντας τις εντολές, τις αξίες, και τις σταθερές του θελήματος του Θεού.
Το Ευαγγέλιο απευθύνει έκκληση, ότι αν θέλουμε να ζήσουμε, είναι ανάγκη να ελέγχουμε τους εαυτούς μας, αν είμαστε στην αληθινή πίστη του Χριστού, για να ξεφύγουμε από τις όποιες γήινες αυταπάτες. Διακηρύσσει ότι είμαστε χρεώστες όχι στην σάρκα, ώστε να ζούμε κατά σάρκα, διότι εάν ζούμε κατά την σάρκα, μέλλει να αποθάνουμε· αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατώνουμε τις πράξεις του σώματος, θέλομεν ζήσει.
"Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων· και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου... Κάμνει τους πόδας μου ως των ελάφων και με στήνει επί τους υψηλούς τόπους μου." Το προηγούμενο εδάφιο που συμφράζεται με την παρεχόμενη ευλογία του Θεού, δεν μιλάει για ευημερία, αλλά αντίθετα για θλίψη, πείνα, καταστροφή... και είναι στο κείμενο χωρίς το υποθετικό αν: “η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις· ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν· το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις"
Η οικονομική κρίση είναι η συντριβή της ανθρωπάρεσκης Βαβέλ μας, και είναι ανάγκη να έλθουμε στους εαυτούς μας, και να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει στη γη πόλη διαμένουσα, θησαυρός επίγειος διαμένον, αλλά θησαυρός υπάρχει μόνο επουράνιος, και εκεί πρέπει να στρέψουμε όλη την ύπαρξή μας. Τα βιοτικά γίνονται εμπόδια και μας συνθλίβουν όταν αντλούν του χυμούς της ενεργητικότητάς μας. Μόνο το όραμα της βασιλείας του Θεού, πρέπει να μας έχει συναρπάσει και να ζούμε και να αναπνέουμε με την προσδοκία του ερχόμενου Βασιλιά Χριστού. Τότε μόνο μπορούμε να περπατάμε εν πνεύματι, αν θανατώνουμε τις γειωμένες σαρκικότητές μας. Όσοι είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα και της επιθυμίες της, και δεν ζουν για τον εαυτό τους, αλλά για τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών!
Δεν είναι συμβατό με τη πνευματικότητα,,με την νέα ζωή του πνεύματος του Χριστού σε μας, αν δίνουμε παραπάνω αξία από την μηδαμινή στα επίγεια πράγματα και τις ενασχολήσεις. Αν κολλάει η ψυχή μας σε ανθρώπινες ματαιοδοξίες, και αναλωνόμαστε διαθέτοντες τον πολύτιμο χρόνο μας σε σε γήινα σχέδια και επιτεύγματα, τότε θα μείνουμε πίσω, και θα ζητάμε χειραγώγια μέσα στη τυφλότητα που θα μας κατακλύσει. Δεν πρέπει να σβήνουμε το πνεύμα με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα της απολύτρωσης. Μας δόθηκε, ότι πιο πολύτιμο και θεϊκό, η προκαταβολή, η απαρχή του πνεύματος του Χριστού, μέχρι να συναντηθούμε μαζί Του, και αυτό πρέπει να το κρατήσουμε αναμμένο με την επιμέλεια και την υπακοή μας, φωτίζον παντού και πάντοτε. Το πνεύμα του Χριστού είναι εκείνο που μας συνιστά ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Μόνο αυτό ...όχι και το δικό μας πνεύμα, οι δικές μας αντιλήψεις, οι δικές μας επινοήσεις και διατάξεις.
Ο Χριστός μας λέγει ότι χωρίς Εμού δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν.! Ναι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Τίποτα το καλό, το αγαθό, το άγιο, χωρίς τον Χριστό εντός μας, χωρίς το πνεύμα του Χριστού μέσα μας. Το κακό το κάνουμε εύκολα, αβίαστα, αυτόματα. Το καλό όμως μόνο με την δύναμη του πνεύματος του Χριστού εντός μας. Είναι απαραίτητο να βασιλεύει ο Χριστός σε μας, για να μπορούμε να λειτουργήσουμε και μεις, σαν προέκταση του εαυτού Του, σαν μέλη του πνευματικού Του σώματος.
Πουληθήκαμε κάποτε για μηδέν στην αμαρτία, δεσμευθήκαμε στην δύναμη της αμαρτίας, αλλά τώρα απελούσθημεν δια του λουτρού της παλιγγενεσίας και της ανακαινίσεως του αγίου πνεύματος. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας δίνει την νίκη δια του ενδυναμούντος μας Χριστού. Πρέπει να υπάρχει η διαρκή κένωση του νου μας, για να υπάρχει αυξάνουσα η πλήρωση του Πνεύματος του Χριστού ! Αν δεν παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Χριστό, για να πάρουμε το δικό Του Πνεύμα, ματαιοπονούμε και αυταπατώμεθα. Μόνο αν επενδύσουμε στο αιώνιο θησαυρό του Πνεύματος του Χριστού, θα ζήσουμε την ζωή του Χριστού.
Αν δεν ζητάμε συνέχεια τα φτερά του Πνεύματος να μας ανυψώνουν, δεν θα καταφέρουμε τίποτα, και θα μείνουμε έρποντες και ταλαίπωροι. Θα μείνουμε σώματα κενά, χωρίς πνεύμα, ντυμένοι ίσως την ευσέβεια αλλά αρνημένοι την δύναμη αυτής. Ας αφήσουμε το πνεύμα του Χριστού να δράσει εντός μας ενεργοποιώντας την ακοή, και την υπακοή μας στο Λόγο Του.
Ποτέ δεν θα Σε αφήσω να φύγεις...κοντά Σου θέλω να'μαι πάντα, για να με ευλογήσεις!
ΠΗΓΗ: maranatha
«Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» Β' Κορινθ. 6:2.
Συχνά, σκέπτεσαι τις διάφορες καταστάσεις της ζωής σου, και τους βάζεις την ταμπέλα ‘αργά’. Συλλογίζεσαι τις περιοχές της ζωής σου, και με τις δικές σου δικαιολογίες, οι οποίες δεν έχουν περαστεί μέσα από το αιώνιο διυλιστήριο της σκέψης του Θεού, τις βαπτίζεις τελειωμένες, ανάξιες να ασχοληθείς, ίσως και ανούσιες ή παιδαριώδεις για τα δικά σου ‘πνευματικά’ ενδιαφέροντα, και την πολυάσχολη ζωή σου.
Είναι γι’ αυτό ακριβώς που μήνες ή και χρόνια ολόκληρα, δεν έχεις κάνει με τον πατέρα σου κάποια συζήτηση ουσίας για όλα όσα κουβαλάς μέσα σου, που δεν του έχεις πει ότι παρά τις διαφωνίες ή τις συγκρούσεις σας, τον αγαπάς αληθινά και τον εκτιμάς βαθιά. Απωθημένα και ανέκφραστες επιθυμίες επιτρέπεις να σκάβουν ύπουλα, μα τόσο δραστικά τα θεμέλια μιας συγκλονιστικής και τόσο πολύτιμης σχέσης. Είναι ακριβώς επειδή το θεωρείς δεδομένο ή και περιττό, που δεν έχεις αγκαλιάσει τη μητέρα σου, που δεν την έχεις τραβήξει με τρυφερότητα από την πολυάσχολη καθημερινότητά της, όπου όλοι οι άλλοι έχουν τον πρώτο λόγο, και αυτή υπάρχει για να τους υπηρετεί, για να της κάνεις ένα γεύμα αγάπης, να την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια, και να της πεις πόσο βαθιά ευγνώμων της είσαι, που όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιάκοπα δίπλα σου, που αναπνέει για να σε φροντίζει, και που αφιερώνει όλη της την ψυχή και όλες της τις προσευχές, για να είσαι ευλογημένος/η.
Κάποια παρεξήγηση, μικρή ή μεγάλη, (δεν έχει τόση σημασία), ίσως και κάποιες άλλες αναβολές, προφάσεις ή καθηλώσεις, σε έχουν απομακρύνει από τον/την αδελφό/η σου, και έχεις επιτρέψει να χτίσουν μεταξύ σας την αποξένωση, την αμηχανία ίσως και την αδιαφορία. Δεν θέτεις προτεραιότητά σου να του/της κάνεις μία επίσκεψη, θεωρώντας πως είναι αργά, για να καρποφορήσουν όσα δεν σπάρθηκαν από τα παιδικά σας χρόνια. Κι όμως! Μια τρυφερή κουβέντα, μια κίνηση αγάπης, ένα τσάι που θα μοιραστείτε με διάθεση για εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις, θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν μέσα σου πως χρόνια ολόκληρα συντηρούσες μέσα σου για αυτόν/για αυτήν τόσο λανθασμένη εικόνα, και επέτρεπες να εκτρέφονται τόσο πικρά συναισθήματα που σε πλήγωναν, σε στοίχειωναν, σε βασάνιζαν. Και η ελευθερία από αυτά απείχε μόνο λίγος χρόνος για μια συνάντηση καρδιάς, που θα τιμούσε την έννοια της αδελφικής σχέσης σε όλο το βάθος και το πλάτος της.
Ίσως, έχεις παθητικά εισέλθει στο ‘τρυπάκι’ της σκέψης, που αποδέχεται ότι από ένα σημείο και μετά οι γάμοι εξελίσσονται σε μια συμβατικότητα, σε μια παραίτηση, σε μια στεγνή σχέση, όπου οι σύζυγοι απλώς διεκπεραιώνουν ρόλους, χωρίς να αγωνίζονται, για να ανανεώσουν τη συντροφική τους σχέση. Γι’ αυτό ακριβώς έπαψες να μιλάς με τον/τη σύζυγό σου. Άφησες τα πάντα να τυλιχτούν στις αδιαπέραστες σκιές της σιωπής και της ψυχικής απομάκρυνσης. Δε μιλάτε πια, δε γελάτε, δε χαίρεστε, δεν επικοινωνείτε. Υπάρχεται απλώς, χωρίς το βλέμμα σας να το φλογίζει η αγάπη και το πάθος για ζωή. Κι’ όλα αυτά γιατί θεωρείς πως είναι αργά, για να αγωνιστείς με τη δύναμη του Θεού για οποιαδήποτε ανατροπή. Θεωρείς πως δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί ο γάμος σου, και κλείνεις την πόρτα στον Θεό που διακαώς λαχταρά να μετατρέψει τις ερημιές και τις ξηρασίες της συζυγικής σου σχέσης σε γόνιμη γη, και λίμνες ζώντων υδάτων. Πόσο θλιβερό να επιτρέπεις σε αυτές τις σκέψεις να σου κλέβουν τη χαρά και την ευλογία μέσα στο γάμο σου! Ίσως, νομίζεις ότι είναι αργά να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να παίξεις με το παιδί σου ή τα παιδιά σου, για να τους δείξεις ένα πρόσωπο ξεγνοιασιάς και παιδικής καθαρότητας, που το έχεις καλά κρυμμένο μέσα σου, ίσως και θαμμένο, κάτω από τόνους καθημερινού άγχους, και πολλαπλών υποχρεώσεων. Ίσως, θεωρείς πως υπάρχει ένα αδιάβατο χάσμα ανάμεσα σε σένα και στον έφηβο γιο ή στην έφηβη κόρη σου. Δεν τον/την καταλαβαίνεις, έχεις κουραστεί από τα παράλογα ξεσπάσματά του/της, και πιστεύεις πως είναι αργά για μια ουσιαστική προσέγγιση, που θα μπορούσε να ρίξει φως σε όλες αυτές τις σκοτεινές σιωπές που τόσο σας πληγώνουν. Κι όμως! Μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα συγκατάβασης και κατανόησης, θα μπορούσε να χτίσει μεταξύ σας γέφυρες μοναδικής εξοικείωσης, και ακλόνητης εμπιστοσύνης.
Γελάς ειρωνικά στη σκέψη να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να επισκεφτείς τον υπερήλικα παππού σου, που πάσχει από άνοια, πιστεύοντας πως ότι και αν του πεις, εκείνος ζει από καιρό τώρα στο δικό του κόσμο. Κι όμως! Ξέχασες ότι τους όρους της λειτουργίας του μυαλού τους ορίζει μόνο ο Θεός; Μπορείς μήπως σοβαρά να Του αρνηθείς ότι έχει τη δύναμη, να μετατρέψει εκείνη την επίσκεψη σε ένα κομμάτι ουρανού, σε μία ευλογημένη και τόσο θαυμαστή έκπληξη, και για τους δυο σας; Από καιρό τώρα είσαι τόσο απασχολημένος, και δοσμένος σε άλλες υποχρεώσεις, που δε σου πέρασε από το μυαλό να επισκεφτείς τη μοναχική γιαγιά σου, αυτή την τόσο γλυκιά γυναίκα, που ώρες ατελείωτες σου διάβαζε παραμύθια και γινόταν παιδί μαζί σου, για να παίξετε αλογάκι, όταν της το ζητούσες, ξεχνώντας τα αρθριτικά της, για να σε ευχαριστήσει, εσένα, που είσαι για αυτήν δυο φορές παιδί της. Κι όμως! Είναι αυτές ακριβώς οι επισκέψεις σου, που θα της δώσουν το φτερούγισμα της χαράς στη γέρικη ψυχή της, και θα διώξουν τους καημούς της που ξεχειλίζουν από τα υγρά της μάτια, λίγο πριν τα κλείσει, για να αναπαυθεί από τους κόπους της ζωής της.
Ίσως, ο εγωισμός είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα σου, αυτό το ολέθριο συναίσθημα που σε τυφλώνει, χωρίς να το καταλαβαίνεις, και που δεν έχει παραδοθεί στον Θεό ακόμα, για να πεθάνει οριστικά, και στη θέση του να γεννηθεί η αρετή της αγάπης και της αυταπάρνησης του φρονήματος του Ιησού Χριστού. Είναι αυτή η μέγγενη της αλαζονείας και της πνευματικής περηφάνιας, που δε σου επιτρέπει να παραδεχθείς τα λάθη σου, και με ταπείνωση να ζητήσεις συγγνώμη από τον/την φίλη ή τον/την αδελφό/αδελφή που πλήγωσες. Ακόμα και αν έχεις καταλάβει από υπόδειξη του Αγίου Πνεύματος το λάθος σου, θεωρείς πως είναι αργά, για να επέλθει αποκατάσταση και σύσφιγξη στη σχέση. Αντί, λοιπόν, για τη γενναία απόφαση της κένωσης της ψυχής σου από τον εγωισμό, αντί για το λυτρωτικό βήμα της υπέρβασης των όποιων δισταγμών και φόβων, προτιμάς να ζεις τα χρόνια της ζωής σου με το δηλητήριο της πίκρας, και των ανομολόγητων ενοχών. Περιμένεις με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο να διορθωθούν τα πράγματα, ξεχνώντας πως τα πράγματα αλλάζουν, όταν εμείς δια πίστεως αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, και είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τον Θεό, για τις πιο υπέροχες ανατροπές μέσα μας και γύρω μας.
Δεν ενδιαφέρεσαι να διεκδικήσεις τις απλές, τις καθημερινές χαρές στη ζωή, που κρύβουν μέσα τους όλη την ομορφιά και το βάθος της πνευματικής πληρότητας, και της ψυχικής ευφορίας. Δεν έμαθες ακόμα να ανακαλύπτεις τη φλόγα του Θεού, σε όλα εκείνα που θεωρείς ανάξια λόγου ή χάσιμο χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρείς πως δεν αξίζει να βρεθείς για μια φιλική κουβέντα με τον γείτονα, που φαίνεται πως θέλει τόσο την παρέα σου. Έχεις μάθει από άλλους πως έχει προβλήματα και αρνείσαι να γίνεις μέτοχος σε αυτά, αποστρέφεσαι να «φορτωθείς» λίγο από το βάρος του, ίσως γιατί έχεις ξεχάσει πως ανακουφίζοντας και παρηγορώντας τον διπλανό σου, πρώτα και κύρια ευλογείσαι εσύ ο/η ίδιος/α. Δεν καταδέχεσαι να συνομιλήσεις με την κυρία που τακτικά βλέπεις στο παρκάκι της γειτονιάς σου, και έχει εκείνη πάρει την πρωτοβουλία να σου ανοίξει κουβέντα. Με ευγένεια την έχεις «κόψει», θεωρώντας πως δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με αργόσχολους. Κι όμως! Τα μάτια της στάζουν προσμονή, και εσύ περιφρονώντας την ξεχνάς πως πετάς μία πολύτιμη ευκαιρία ευαγγελισμού, και ανθρώπινης προσφοράς. Είναι αργά για να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα, είναι αργά για να καθίσεις στη βεράντα του σπιτιού σου και να απολαύσεις το καλοκαιρινό αεράκι της νύχτας, θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας, και καταθέτοντας με τη σκέψη σου στον Θεό όλους τους αγαπημένους σου. Είναι αργά για να καλέσεις σε γεύμα κάποιους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, να συζητήσετε για τις αγωνίες σας, και να αξιοποιήσεις την πολύτιμη ευκαιρία του Θεού να επεκτείνεις τα όρια της ζωής της προσευχής σου, αγκαλιάζοντας με σπλάχνα οικτιρμών τον καθένα, την καθεμία από αυτούς. Νομίζεις πως είναι αργά να αξιοποιήσεις ένα απόγευμα, για να επιδιώξεις μία συναναστροφή με τον/την αδελφή σου εν Χριστώ, μία συναναστροφή ουσίας, όπου θα στηρίξετε, θα παρηγορήσετε, θα ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας το ξεχωριστό δώρο της αγάπης του Θεού, που συσφίγγει τις καρδιές και δημιουργεί σχέσεις ακατάλυτες.
Θεωρείς πως είναι αργά, για να γνωρίσεις τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό σου Σωτήρα. Σκέπτεσαι πως δεν το έκανες χρόνια πριν, γιατί, λοιπόν, να το επιδιώξεις τώρα; Τι θα μπορούσε να προσφέρει ή να αλλάξει ο Χριστός στα λάθη και στα φορτία της ζωής σου; Κι όμως! Σκέπτεσαι έτσι, γιατί δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως ο Χριστός δεν αλλάζει απλώς κάτι. ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Είναι ο Ζωντανός Θεός που έδωσε τη Ζωή Του, για να λάβεις εσύ πίσω την πραγματική Ζωή, για να Τον απολαύσεις και να Τον γευτείς μέχρι την τελευταία Του σταγόνα. Αδιάκοπα σε προσκαλεί, με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, ψιθυρίζοντάς σου πως δεν επιθυμεί απλώς να σωθείς στο παρά ένα της ζωής σου, αλλά να σωθείς από μια ζωή που μπορεί να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων των σχεδίων του εχθρού, να πεταχτεί χαμένη, χωρίς νόημα, ποιότητα, και ομορφιά.
Δεν ενδιαφέρεσαι πια να ανανεώσεις τη σχέση σου με τον Θεό. Περιφέρεσαι στεγνά και βαριεστημένα από συνάθροιση σε συνάθροιση, και από συμπροσευχή σε συμπροσευχή, και όταν γυρνάς σπίτι σου από όλες αυτές τις πνευματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, είσαι πιο άδειος/α, πιο περίλυπος/η, πιο μόνος/η από ποτέ. Γιατί; Μήπως γιατί δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως το κάλεσμα στη ζωή του Χριστού, είναι κάλεσμα σε μια άφθονη, πλέρια και αρχοντική ζωή; Μήπως θεωρείς πως είναι αργά για να διώξεις το μίζερο και το καταθλιπτικό σου βλέμμα, και να επιδιώξεις με πάθος μια άνευ προηγουμένου ζωή με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό μέσα σου; Κι όμως! Αυτό που εσύ ονομάζεις αργά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παραίτηση και ένας συμβιβασμός με το μέτριο, με το δεύτερο, με το τίποτα.
Όχι, δεν είναι αργά σήμερα. Αργά, όμως, ίσως, είναι αύριο. Το σήμερα που σου δίνεται δεν είναι απλώς η ενέργεια της Χάρης και του Ελέους του Θεού στη ζωή σου. Δεν είναι απλώς μία πολύτιμη και αναντικατάστατη ευκαιρία. Είναι ο ίδιος ο παλμός της ζωής, που, αν δεν τον αισθάνεσαι, νεκρώνεσαι πνευματικά κάθε μέρα και περισσότερο. Όχι, μην αφεθείς και μη βουλιάξεις στην αποδοχή μιας ζωής, που είναι μισή και ακρωτηριασμένη. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά, και ομολόγησε με αποφασιστικότητα: Ναι, Κύριε, είμαι έτοιμος για τις πιο επαναστατικές αλλαγές της ζωής μου, είμαι έτοιμος να συνεργαστώ μαζί Σου, για να επιτευχθεί το ανήκουστο, το ασύλληπτο, μα τόσο χαρισμένο μέσα από τις Πηγές της Αιώνιας Χάρης Σου!
Ποιος μπορεί να Σου υποσχεθεί πως έχεις άπλετο χρόνο; Πώς μπορείς να γνωρίζεις με τόση σιγουριά, ότι αυτό που ονομάζεις εσύ αργά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το στρωμένο χαλί των μεγαλείων του Θεού που σου το απλώνει, για να ζήσεις την πρόγευση του ουρανού στην καθημερινότητά σου; Χρειάζεσαι όσο ποτέ να καταλάβεις πως ο εχθρός της ψυχής σου, θέλει να βάζεις την ταμπέλα αργά σε όλες τις θαυμάσιες ευκαιρίες τις οποίες σου προσφέρει ο Θεός για ανοικοδόμηση, θεραπεία, αποκάλυψη, που θα διευρύνει όσο ποτέ τα όρια της πνευματικής σου σκέψης και ζωής. Ο εχθρός επιστρατεύει όλα τα πανούργα μέσα του, για να σε αποπροσανατολίσει, να σε συγχύσει, να σε πλανέψει, ώστε να δώσεις λάθος όνομα σε όλα εκείνα που έχουν αιώνια αξία. Είναι ο πανούργος κλέπτης, που σπέρνει φθορά και μαρασμό σε κάθε του βήμα. Κλέβει καθημερινά και με κάθε τρόπο τη Δόξα από τον Θεό, οδηγώντας τους ανθρώπους να δοξάζουν ψεύτικους θεούς, και να προσκολλώνται σε κίβδηλες αξίες. Αν τόσες χιλιάδες χρόνια επιτελεί το έργο της κλεψιάς με τόση μεθοδικότητα, μη θαρρείς ότι δεν επιθυμεί να αλώσει και τη δική σου ζωή. Επινοεί κάθε τρόπο για να κλέψει το χρόνο σου, τις σχέσεις σου, τα συναισθήματά σου, τις ευλογίες σου, και στο τέλος τη χαρά σου. ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ!!!
Σήμερα, όχι αύριο, τώρα, όχι το επόμενο λεπτό, ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει όλες τις πλεκτάνες του εχθρού, και δέξου την τόσο τιμητική πρόσκληση του Σωτήρα σου να συνεργαστείς μαζί Του, για το γκρέμισμα όλων των εχθρικών οχυρωμάτων στη ζωή σου, για την αξιοποίηση όλων των χρυσών ευκαιριών του σήμερα, και για την οικοδόμηση των ουράνιων κατασκευών σε κάθε περιοχή της ζωής σου. Το τώρα σου είναι τόσο πολύτιμο, όσο η αναπνοή που βγαίνει από το σώμα σου αυτή τη στιγμή που διαβάζεις. Αν δεν πάρεις αναπνοή, είναι σημάδι δυσλειτουργίας, φθοράς, θανάτου. Μη δίνεις λιγότερη σημασία στην πνευματική σου αναπνοή. Ο Ιησούς Χριστός που έδωσε τα πάντα για σένα, θέλει να έχεις ψυχική και πνευματική υγεία, να νιώθεις ολοκλήρωση και ισορροπία, ακόμα και αν σε περιβάλλουν δυσκολίες και πιέσεις τώρα. Σε θέλει ελεύθερο μέσα στη θλίψη του τώρα. Σε θέλει γεμάτο από την ειρήνη και τη χαρά Του τώρα. Και να θυμάσαι ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί εκπτώσεις στο τώρα, που τόσο γενναιόδωρα απλώνει μπροστά σου. Είναι και αυτή Του η επιθυμία για τη ζωή σου, μία ακόμη από τις άπειρες εκδηλώσεις της αιώνιας και ακατανίκητης Αγάπης Του για σένα...
«Αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την· επειδή, σίγουρα θάρθει, και δεν θα βραδύνει». Αββακούμ 2:3
Σε κάθε όνειρο, σε κάθε επιθυμία, σε κάθε στόχο μας, ο εχθρός έχει τόσους δόλιους τρόπους να μεταφράσει τη Σοφία του Θεού σε αδιαφορία, και να μετατρέψει την αγνή μας λαχτάρα σε μία ασφυκτική και παρατεταμένη αδημονία. Όταν η αδημονία μας επισκέπτεται, είναι καιρός για ακόμη μεγαλύτερη αφιέρωση της ζωής και των προβλημάτων μας στον Πανάγαθο Θεό μας. Είναι καιρός να διδαχτούμε από τον Θεό μαθήματα που απαιτούν την ταπείνωση, και το άνοιγμα της καρδιάς μας στην εσωτερική φωνή Του μέσα μας, ώστε να μας αποκαλυφθούν πτυχές της δοκιμασίας μας, που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν. Ένα μάθημα, δύσκολο, στ’ αλήθεια να εμπεδωθεί, μα τόσο ζωτικό πνευματικά, είναι πως η ανησυχία για τη ζωή μας στην πραγματικότητα πηγάζει από την κρυφή μας επιθυμία, να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο. Πολύ συχνά, αυτός ο δρόμος καθοδηγείται από την ολιγοπιστία και τη θεώρηση των πραγμάτων, από τη στενοκέφαλη και στενόκαρδη ανθρώπινη αντίληψη. Άλλοτε πάλι, η ανησυχία μας πηγάζει από μια καλά κρυμμένη, και γι’ αυτό ακριβώς, ύπουλη και εγωιστική τάση, ότι για τα ζητήματα που τόσο καίνε την καρδιά μας, εμείς γνωρίζουμε καλύτερα. Γνωρίζουμε το τέλειο χρονοδιάγραμμα, αλλά και τον τρόπο να γίνουν όλα υπέροχα και ευλογημένα.
Φυσικά, ο Κύριός μας δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να σκεπτόμαστε με το δικό μας τρόπο. Το αντίθετο. Είναι πρόθυμος να ακούσει τις αναλύσεις μας, να κατανοήσει τα ξεσπάσματά μας, μα κυρίως, είναι δυνατός να μας στηρίξει και να μας καθοδηγήσει ουσιαστικά, καθώς η χαρά και η γαλήνη μας εντάσσονται στο τέλειο σχέδιό Του για εμάς. Οι Συμβουλές του Κυρίου μας στις ακανθώδεις καταστάσεις της ζωής μας, δεν έχουν να κάνουν με τις συμπαθείς συμβουλές ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, που δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να νιώσει το αίμα που στάζει στην καρδιά μας από τα αγκάθια της αδημονίας. Έχουν να κάνουν με τη ζωντανή εμπειρία ενός Ζωντανού Θεού, που ενδύθηκε κατά πάντα την ανθρώπινη φύση μας. Ποιος μπορεί σοβαρά να Του αρνηθεί ότι δεν ταυτίστηκε και δεν ταυτίζεται μαζί μας με τον πιο απόλυτο, τον πιο ολοκληρωτικό, τον πιο συνταρακτικό τρόπο; Το παράδειγμά Του μας διδάσκει ότι ποτέ δεν ανησυχούσε, και δεν επέτρεπε στην αγωνία να βλάψει τη βαθύτερη σχέση Του με τον Πατέρα Του. Κάθε λόγος και πράξη Του, διακήρυττε με τον πιο θαυμαστό τρόπο πως είχε έρθει στη γη μας, όχι για να πράξει το Θέλημά Του, αλλά το Θέλημα του Πατέρα Του. Ακόμα και στην έσχατη δοκιμασία, στον κήπο της Γεσθημανής, όταν την Άγια Φύση Του πολιόρκησαν και ανελέητα δοκίμασαν οι δυνάμεις του σκότους, ο Κύριός μας επέλεξε να σταθεί και να λάβει δύναμη εξ’ ύψους, προκειμένου να φέρει σε πέρας το πιο θαυμαστό έργο στον κόσμο, την Απολύτρωσή μας. Έτσι, αν έρχονται στιγμές που περνά από το μυαλό σου, η απατηλή σκέψη ότι ο Κύριός μας δεν μπορεί να καταλάβει την αδημονία σου, ας θυμάσαι τη συνταρακτική Του πάλη λίγο πριν το Άγιο Πάθος Του, τότε που η αδημονία καταξέσχισε την τέλεια Ψυχή Του, σε βαθμό και ένταση που καμία ανθρώπινη ύπαρξη δε θα γνωρίσει. «Και καθώς ήρθε σε αγωνία, προσευχόταν πιο θερμά. Έγινε, μάλιστα, ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη». Λουκάς 22:44.
Από αυτό το τέλειο παράδειγμα, συστήνεται η πλέον σοφή και πνευματικά ενδεδειγμένη στάση και για τη δική μας ζωή. Ο Θεός μας καλεί μια για πάντα, να αποβάλλουμε από το μυαλό μας μια ιδέα που τόσο μας ταλαιπωρεί, και καταστρέφει την εν Χριστώ ειρήνη μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ψυχοφθόρο αντίληψη ότι η υπόθεσή μας είναι αρκετά περίπλοκη και δύσκολη για τη δύναμη του Θεού. Τίποτα, ακόμα και η πιο πανούργα απάτη του εχθρού, δεν μπορεί να γκρεμίσει μέσα στην ψυχή του πιστού ανθρώπου, τη θαυμαστή αλήθεια ότι ο Κύριός μας, για όλα τα ζητήματα που Του καταθέτουμε, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το πότε, το πού, το πώς, το πόσο και το γιατί. Αυτή ακριβώς η γνώση Του κάνει τόσο πολύτιμη κάθε Συμβουλή Του. Έτσι, όταν ο Χριστός μας διδάσκει απέναντι στην αδημονία να απαντήσουμε με τις αρετές της επιμονής και της υπομονής, σίγουρα αξίζει να δώσουμε όλη τη θέληση και το πάθος της καρδιάς μας, ώστε η Συμβουλή Του να γίνει το ευλογημένο βίωμα, και η αδιατάρακτη βάση της γαλήνης μας. Τόσο η υπομονή, όσο και η επιμονή, είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία ο Θεός με απέραντη γενναιοδωρία μας χορηγεί, όταν Του ανοίγουμε την καρδιά μας, και επιζητούμε με λαχτάρα τη δύναμή Του.
Η επιμονή είναι κάτι βαθύτερο και πλατύτερο από την απλή αντοχή στη δοκιμασία. Περιλαμβάνει, βέβαια την αντοχή, μα και κάτι άλλο, ασύλληπτα ευλογημένο: τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας πεποίθηση ότι ο Θεός, στον Οποίο έχουμε εμπιστευτεί την ύπαρξή μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθεί χειρότερος των προσδοκιών μας. Θα έρθει η ευλογημένη ώρα που η επέμβασή Του στη ζωή μας, θα αποδειχθεί ανείπωτα και απερίγραπτα πιο ολοκληρωμένη, και από τα ευγενέστερα οράματά μας. Όλος ο αγώνας μας για δικαιοσύνη, και ανυπόκριτη προσφορά στους άλλους, η λαχτάρα μας να ζήσουμε την ευλογία της αγάπης, της ολοκλήρωσης, της συμφιλίωσης, της συγχώρεσης, της ζεστασιάς, αλλά και το μεγαλείο του θαύματος, που μεταμορφώνει κατά την εικόνα του Θεού ψυχές και σώματα, θα δικαιωθούν, γιατί στον Κύριό μας αρέσει να αγαθοποιεί, και να διεκπεραιώνει με πάσα τελειότητα το σκοπό των δοκιμασιών στις ζωές των παιδιών Του. «Επειδή, ο Θεός δεν είναι άδικος, να ξεχάσει το έργο σας, και τον κόπο της αγάπης που δείξατε στο όνομά του, καθώς υπηρετήσατε τους αγίους και τους υπηρετείτε». Εβραίους 6: 10.
Αλλά ακόμη και για όλα αυτά που επιθυμήσαμε, και ο Θεός μας απάντησε αντίθετα από το προσδοκώμενο, θα έρθει, πράγματι θα έρθει, η λυτρωτική εκείνη στιγμή, που θα μας αποκαλυφθεί ότι αυτό που ο Θεός μας έδωσε στη θέση του αιτήματός μας, δεν ξεπερνά απλώς στην ομορφιά και την ευλογία την αρχική μας επιθυμία, αλλά είναι και μία υπέροχη πτυχή της τέλειας Αγάπης του Θεού· μία θαυμαστή βίωση της τέλειας σοφίας Του, να σταθμίζει καταστάσεις, που ούτε καν περνούσαν από το δικό μας μυαλό. Όλα αυτά τα ευλογημένα βιώματα και η θέληση του Θεού να μοιράζεται μαζί μας τη φύση και το σκοπό των δοκιμασιών μας, δεν προορίζονται να γίνουν δικά μας μόνο στην τελική νίκη του καλού πάνω στο κακό, στην ένδοξη επιστροφή του Κυρίου μας. Το τόσο θαυμαστό εδάφιο «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13, μας μιλά για την πρόγευση αυτής της νίκης ήδη από αυτή τη ζωή, στο βαθμό που η αλάνθαστη Πρόνοια του Θεού, κρίνει για τη ζωή του καθενός από εμάς.
Από την άλλη, η υπομονή είναι εκείνη η πνευματική αρετή, που περισσότερο, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη, μας ταπεινώνει και μας ωριμάζει, καθώς μας καλεί να σκεφτούμε την υπέροχη υπομονή του Θεού μαζί μας. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ο Θεός μας καλεί να βαδίσουμε σε αυτό το στενό και δύσκολο – είναι αλήθεια – μονοπάτι, ας θεωρήσουμε το κάλεσμά Του, όχι ως μια πρόσκληση στην ταλαιπωρία και τα δάκρυα της αδημονίας, αλλά ως μια πρόσκληση να βιώσουμε την ευλογία της πίστης και της εμπιστοσύνης, με τους πιο ουσιαστικούς τρόπους που μπορούν να υπάρξουν. Η επέμβαση του Θεού, μετά από κάθε δοκιμασία, στην οποία υπομείναμε και σταθήκαμε με τη Χάρη Του, πλημμυρίζει την ψυχή με τέτοια ανακούφιση και αγαλλίαση, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη χαρά που αισθάνεται ο αθώος μελλοθάνατος, όταν του χαρίζουν τη ζωή.
Είναι γι’ αυτό ακριβώς και για τόσους άλλους λόγους, που δε χωρούν σε τούτες τις σύντομες γραμμές, που αξίζει από κάθε άποψη να προσκολλούμε την καρδιά μας στη θαυμαστή ώρα του Θεού για το κάθε ζήτημα. Ας φέρουμε στη σκέψη μας όλα τα πρόσωπα, τα οποία με δάκρυα καταθέτουμε ενώπιον του Θεού στη μεσιτική προσευχή μας και αδημονούμε, για να αποδεχτούν το σωτήριο έργο του Χριστού. Έρχονται στιγμές και μέρες, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί ο Θεός αργεί να απαντήσει σε ένα τόσο αγαθό και ζωτικής σημασίας αίτημα. Ας ησυχάσουμε, όμως, και με ψυχραιμία ας σκεφτούμε τη δική μας σχέση με τον Θεό. Ας ομολογήσουμε με ειλικρίνεια πόση υπομονή έχει κάνει, και συνεχίζει να κάνει μαζί μας ο Κύριός μας.
Πόσες φορές, στ’ αλήθεια, χρειάστηκε ο έλεγχος του Αγίου Πνεύματος να μας επισημάνει το αυτονόητο! Ας ζητήσουμε, επομένως, τη δική Του σοφία, ώστε με υπευθυνότητα και κυρίως υπομονή να σταθούμε απέναντι στο τόσο σοβαρό αίτημα της σωτηρίας άλλων ψυχών. Η επιμονή, που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι προσευχόμαστε κατά το Θέλημα του Θεού, αλλά και η υπομονή, που είναι γλυκιά, συγκαταβατική και ακούραστη, γεμάτη αγάπη και ανιδιοτέλεια, είναι τα όπλα του Θεού στον αγώνα για τη σωτηρία των ψυχών. Έχοντας μέσα μας αυτό το πνεύμα, η αδημονία παραχωρεί τη θέση της στην ευλογημένη προσμονή της τέλειας ώρας του Θεού. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε την ελευθερία, τους ρυθμούς και τα θέλω των άλλων, να υποτασσόμαστε στον ιδιαίτερο τρόπο του Θεού να εργαστεί μαζί τους, που συχνά διαφέρει από το δικό μας, και να ακούμε τη φωνή του Θεού μέσα μας, καθώς μέσα από τη διακονία για τη σωτηρία των άλλων, επιθυμεί να ενεργήσει με μεγαλειώδη τρόπο και στη δική μας ζωή. «Με την υπομονή σας, αποκτήστε τις ψυχές σας». Λουκάς 21:19.
Η επιμονή και η υπομονή, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με την αδιαφορία και την αναισθησία. Η ψυχή που τρέφεται από αυτές τις αρετές, ουσιαστικά συντηρεί μέσα της τη στερεωμένη πεποίθηση, σε μια υπέροχη δύναμη, που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε εχθρική επιβουλή. Υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία, υπέροχες φιλοσοφικές και ανθρωπιστικές αντιλήψεις που μπορούν να παρηγορήσουν και να στηρίξουν μια δοκιμαζόμενη ψυχή. Οι περισσότερες από αυτές έχουν πράγματι μια ευεργετική επιρροή στην ψυχή του ανθρώπου, όμως συντηρούνται από το σπόρο της ανθρώπινης επινόησης και, ως εκ τούτου είναι ατελείς, και αναπόφευκτα μπορούν να καταρρεύσουν στον πρώτο σφοδρό ή και ήπιο βοριά. Μόνο μια δύναμη ανθίσταται και εξέρχεται αλώβητη ακόμα και από την πιο σφοδρή επίθεση στα κανάλια της σκέψης και του συναισθήματος, και αυτή προέρχεται από τον Θεό αποκλειστικά, και λαμβάνεται από τον πιστό μέσω πίστης. Ο άνθρωπος που στηρίζεται σε αυτή, όχι μόνο εφοδιάζεται με επιμονή και υπομονή, αλλά νιώθει και μια μοναδική πληρότητα, αυτή που μπορούμε να νιώσουμε μόνο όταν αφήνουμε τη φύση μας να λειτουργήσει, όπως ακριβώς προορίστηκε να λειτουργεί: επιστρέφοντας στην αρχέγονη βάση της, ηρεμώντας μέσω της συμφιλίωσης με τον Θεό, και ανθίζοντας μέσα από τα μονοπάτια των τέλειων σχεδίων Του.
Αυτή η δύναμη, μας κάνει μετόχους στα υπέροχα οράματα του Θεού, εκτείνει τα όρια της πνευματικής μας αντίληψης και κάνει βίωμά μας την ευλογία της επιμονής και της υπομονής. Οι μεγάλοι ήρωες της πίστης, υπέμειναν τις δοκιμασίες τους, όχι επειδή είχαν μια αλάνθαστη γνώση του σωστού και του δίκαιου, ούτε γιατί ήταν οι πιο επιμελείς ακόλουθοι των σοφότερων φιλοσοφικών θεωριών, αλλά επειδή, πέρα από κάθε εμπόδιο, ακόμα και από αυτές τις επιταγές της ψυχρής λογικής ή τη συναισθηματική κατάρρευση, είχαν μάθει να στηρίζονται στον Θεό· είχαν μάθει ότι η απελευθέρωση από όλες τις φοβίες, και τα άγχη τους συντηρείται από την επιλογή τους να παραδώσουν τη θέλησή τους στον Θεό. Και αυτή η παράδοση γίνεται, όχι με την αδράνεια και το δογματισμό των φανατικών, αλλά με τη ρωμαλέα και ζώσα πίστη αυτών που αγωνίζονται για τη Βασιλεία των Ουρανών, ήδη από αυτή τη ζωή.
Η επιμονή και η υπομονή απαιτούν πάθος και ακούραστη προσέλευση στον θρόνο του Θεού, για πνευματική οδηγία και άνοιγμα της αντίληψής μας. Το πάθος αυτών των αρετών αξίζει και πρέπει να καίει την καρδιά σου, έτσι ώστε η αδημονία και το άγχος να γίνονται στάχτη, κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, με την ανεξάντλητη ανανέωση που λαμβάνουμε από τις Πηγές του Θεού. «Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα». Ψαλμός 87:7. Στις περισσότερες από τις δοκιμασίες σου, δεν μπορείς, και ούτε βέβαια σου ζητείται να κατανοήσεις πλήρως τον τρόπο που ο Θεός ενεργεί. Άλλωστε, στην πορεία της πίστης σου, δεν καλείσαι να αγωνιστείς για το βραβείο της πιο εύστοχης αποκάλυψης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που η Χάρη του Θεού δεν προμηθεύει θαυμάσιες αποκαλύψεις. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, καλείσαι να πιστεύεις και να εμπιστευτείς τον Πανάγαθο Κύριο, χωρίς φραγμούς, εκλογικεύσεις, περισπούδαστες σε λόγια, αλλά τόσο φτωχές στο πνεύμα, αναλύσεις. Αν το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα διαπιστώσεις πως η ανταπόκρισή σου σε αυτό το ευλογημένο κάλεσμα, τιμά την ύπαρξή σου περισσότερο και από χίλιες αποκαλύψεις.
Λατρεμένε Θεέ μου, έχω ανάγκη βαθιά να μου διδάξεις την υπομονή και την επιμονή, να με δυναμώσεις με το πάθος της πίστης και της προσμονής της Δικής Σου Ώρας, ώστε τίποτα στη ζωή μου να μη γκρεμίζει τη Σχέση μου μαζί Σου. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν...
«Σοφία, όμως, και επιστήμη θα είναι η στερέωση των καιρών σου, και η σωτήρια δύναμη∙ ο φόβος του Κυρίου, αυτός είναι ο θησαυρός του». Ησαΐας 33:6
Ίσως, αποτελεί έκπληξη για έναν άνθρωπο, που επιμένει να θεωρεί τη θρησκεία εχθρό της επιστήμης, να μάθει ότι η ίδια η λέξη επιστήμη αναγράφεται μέσα στη Βίβλο. Αναγράφεται όχι ως κατάρα, αλλά ως το ευλογημένο δώρο στου Θεού στον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού, μάς αναφέρει πως η στερέωση των καιρών ενός ανθρώπου, δηλαδή η προσωπική του ευημερία και ευόδωση των στόχων του, έχουν θεμέλιο την επιστήμη, που όμως, δεν είναι ποτέ ανεξάρτητη από τη σοφία του Θεού. Μάλιστα, η σοφία του Θεού είναι η πηγή της αληθινής επιστήμης, και ο θεμέλιος λίθος για την τεκμηρίωση και τη στήριξή της. Ο πραγματικός θησαυρός της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι η συσσώρευση κοσμικής γνώσης, αλλά η γνώση που επιζητείται με σεβασμό και ευλάβεια στο Πρόσωπο του Θεού. Συνεπώς, η επιστήμη που αναζητείται με το Πνεύμα της Σοφίας του Θεού, όχι μόνο δεν είναι εχθρός της πίστης, αλλά αντίθετα φωτίζει το δρόμο της πίστης, και θεωρείται ευγενής επιδίωξη ζωής.
Είναι μία ακόμη παρανόηση της εποχής μας, η θεώρηση πως η επιστήμη και η θρησκεία είναι δρόμοι που συγκρούονται. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δε συγκρούονται αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Η επιστήμη απαντά στην ανάγκη του ανθρώπου να βρει λογικές απαντήσεις στα ερωτήματά του, να κατανοήσει το περιβάλλον γύρω του, με την καθαρότητα της μαθηματικής λογικής, και να πορευτεί με οδηγό τη γνώση που τεκμηριώνεται, και επαληθεύεται από τους φυσικούς νόμους. Αλλά και η θρησκεία απαντά σε ανάγκες του ανθρώπου, ή τουλάχιστον ανοίγει δρόμο για την προσέγγισή τους. Ωστόσο, οι ανάγκες στις οποίες απευθύνεται η θρησκεία είναι εσωτερικές, και αφορούν τα εναγώνια υπαρξιακά ερωτήματα. Δεν είναι ανάγκες που μπορείς να τις στοιβάξεις όλες σε ένα τραπέζι, και με λογική σκέψη να κάνεις την ανατομία τους, για να δεις τα αίτιά τους. Δεν είναι ανάγκες στις οποίες οι μαθηματικές εξισώσεις, και οι βιολογικές κατακτήσεις, για την αποκρυπτογράφηση του γενετικού κώδικα, μπορούν να σου δώσουν απαντήσεις.
Αυτές οι ανάγκες προσεγγίζονται με το θείο δώρο της πίστης στον αληθινό Θεό, της πίστης που ακόμα και αν κάποιος δεν την έχει, τουλάχιστον δεν την περιφρονεί, ούτε χλευάζει αυτούς που έχουν βρει σε αυτήν το νόημα της ζωής τους. Αν κάποιος θέλει να είναι ειλικρινής αναζητητής της γνώσης, δε θα αρνηθεί ότι υπάρχουν θέματα στη ζωή μας, στα οποία απλώς η λογική δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο. Και εκεί που σταματά η λογική, δεν μπορεί απλώς να είναι το τέρμα. Το σταμάτημα πρέπει να είναι μόνο μία ανάσα στην πορεία της αναζήτησης, μία προσωρινή παύση, πριν πάρει το λόγο η πίστη. Η πίστη ανοίγει δρόμο, για να αποκτήσουν νόημα πολλά από όσα στη ζωή μας φαίνονται ακατανόητα. Αυτό δε σημαίνει πως η πίστη δίνει σε όλα απαντήσεις. Άλλωστε, και από τον ίδιο τον ορισμό της στην προς Εβραίους Επιστολή 11:1, διαβάζουμε πως εκτός από πεποίθηση για αυτούς που ελπίζουν, η πίστη είναι και βεβαίωση βαθιά στερεωμένη για αυτά που δε βλέπουμε. Ωστόσο, το ότι κάτι δεν εξηγείται τώρα, αυτό δεν αποτελεί αδυναμία της πίστης, καθώς η Γνώση του Θεού σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται σε αυτό που γνωρίζουμε σ αυτή τη ζωή, ούτε αυτό που καταλαβαίνουμε τώρα με τη λογική, ή ακόμα και με τις αισθήσεις μας, είναι το τέρμα των πάντων. Από την πλευρά της, ούτε η επιστήμη δίνει σε όλα απαντήσεις, και μάλιστα οι τίμιοι και σεμνοί εκπρόσωποί της ομολογούν, ότι δεν υπάρχει απόλυτη επιστημονική γνώση, καθώς ο άνθρωπος πάντα οφείλει να ερευνά, και να αναγνωρίζει το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων του.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αγνοώντας τη λογική, και αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να αγνοήσει όσα πεδία έχουν κατακτηθεί από την επιστήμη. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι φανατικοί θρησκευόμενοι να αποδείξουν ότι, η επιστημονική έρευνα εχθρεύεται τη χριστιανική πίστη, ποτέ δε θα ακυρώσουν τη Βιβλική Αλήθεια, πως η επιστήμη είναι ένα ακόμα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Όταν τη μελετάς με το Πνεύμα του Θεού, όχι μόνο δε θα απομακρυνθείς από τον Θεό, αλλά αντίθετα θα έρθεις πιο κοντά Του, και θα γεμίσει η ψυχή σου δέος από την ασύλληπτη Πανσοφία του Νου Του. Έτσι, ο ισχυρισμός σύμφωνα με τον οποίο, ‘όλοι οι επιστήμονες είναι άθεοι, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Όσοι το υποστηρίζουν αυτό, είναι γιατί ποτέ δεν έχουν διαβάσει μία σελίδα έστω από βιβλία επιστημόνων, που ομολογούν πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής. Προσωπικά, έχω λάβει μεγάλη ευλογία ακούγοντας ομολογίες πίστης χριστιανών επιστημόνων, Ελλήνων και ξένων, και έχω λύσει πολλές απορίες μου από τη μελέτη βιβλίων, που συνδυάζουν τόσο αρμονικά τις Βιβλικές Αλήθειες με τις επιστημονικές ανακαλύψεις. Πραγματικά, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο κανείς να αναζητήσει βιβλία και επιστημονικά άρθρα τέτοιου τύπου. Υπάρχουν άφθονα σε βιβλιοπωλεία και στο διαδίκτυο και αξίζει, ακόμα και αν κάποιος έχει χαράξει πορεία αθεΐας ή αγνωστικισμού, να μελετήσει την ερμηνευτική πρότασή τους. Θα εκπλαγεί με το εύρος της επιστημονικής γνώσης, την καθαρότητα της σκέψης, και τη σοφία του λόγου αυτών των πραγματικά ευλογημένων ανθρώπων.
Σίγουρα όμως, όσο και αν διαβάσουμε τέτοια βιβλία, δεν αρκεί για να κατανοήσουμε τον Θεό, όσο μπορούμε τουλάχιστον στην παρούσα φάση μας να Τον κατανοήσουμε. Και αυτό, γιατί ο Θεός γίνεται αντιληπτός όχι απλώς ως γνώση επιστημονικών δεδομένων, αλλά κυρίως ως εμπειρία Σχέσης. Δεν είναι δυνατόν να εξαντλήσουμε στις εργαστηριακές έρευνες αυτό που ο Θεός είναι, και μπορεί να είναι για τον καθένα προσωπικά. Μόνο με τη θέλησή μας να συμμετάσχουμε σε ένα ταξίδι ελευθερίας και αγάπης μαζί Του, μπορούμε να βιώσουμε ότι για Αυτόν, η Αγάπη σημαίνει ελευθερία και θυσία, που επωμίστηκε ο Ίδιος, και ελευθερία σημαίνει σεβασμός στην Αγάπη. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μία ολοκληρωμένη ζωή, αγνοώντας τους ψιθύρους της ψυχής του, για την αναζήτηση κάτι αναλλοίωτου και αιώνιου, καθώς αυτοί ακριβώς οι ψίθυροι τον συνδέουν με την ουράνια ρίζα του. Η πρόταση του Χριστιανισμού δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο, δεν είναι ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα, το οποίο, όσο πιο φανατικά υποστηρίξεις, τόσο πιο εγγυημένα θα πας στον παράδεισο. Κάθε άλλο… Η Πρόταση του Χριστιανισμού είναι ερμηνεία του Νοήματος της ζωής που επαληθεύεται με το άθλημα της ζωντανής Σχέσης, του αληθινού έρωτα με τον Νυμφίο Ιησού Χριστό. Δεν είναι κενό διανόημα, μανιακή ψύχωση, αυθυποβολή. Είναι βεβαίωση ότι πλάστηκες από έναν ζωντανό Θεό, που ενδιαφέρεται με ασίγαστο πάθος για σένα, και για όλα όσα συνθέτουν τη ζωή σου. Αυτή η βεβαίωση, όταν πλημμυρίσει την καρδιά, μετατρέπει τη ζωή σε πανηγύρι γιορτής, ακόμα και μέσα στη δριμύτητα των δοκιμασιών. Και εκεί ακριβώς είναι που η ζωντανή Σχέση με τον Χριστό πετυχαίνει, ότι δεν μπορεί να πετύχει καμία άλλη πρόταση για τη ζωή.
Ο δρόμος της επιστήμης και ο δρόμος της θρησκείας είναι απλώς δύο δρόμοι όχι αντίθετοι, αλλά διαφορετικοί. Είναι εκφάνσεις, εκδηλώσεις της χάρης του Θεού στον κόσμο μας, και του προνομίου που μας δίνει να προσεγγίσουμε το Μεγαλείο Του, με τις τρεις υποστάσεις της ύπαρξής μας, λογική (οτιδήποτε σχετίζεται με τον υλικό μας κόσμο, γι’ αυτό συνδέεται και με το ανθρώπινο σώμα), πνεύμα και ψυχή, (και τα δύο αυτά συνδέονται με τις μεταφυσικές ανάγκες του ανθρώπου, και με τον αγώνα του να υπερβεί τους περιορισμούς της ύλης, αναζητώντας το νόημα σε κάτι Θείο και Αιώνιο).
Αν είσαι ένας πιστός άνθρωπος στον Θεό, αξίζει να μάθεις να εκτιμάς την επιστήμη με το Πνεύμα του Θεού, χωρίς φανατισμούς, απολυτότητες, αφορισμούς και συμπλέγματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. Μάθε να σέβεσαι τον κόπο ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην πρόοδο της ανθρώπινης γνώσης. Μάθε να τους ακούς με προσοχή, γιατί από πολλούς θα ωφεληθείς, και θα διαπιστώσεις με πόση θαυμαστή αρμονία συνδέονται οι εξηγήσεις τους, με τα όσα αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είναι Χριστιανοί. Οι καθαρές και τίμιες εξηγήσεις τους, πάντα μπορούν να βρουν μέσα σου τον δρόμο που οδηγεί σε μία βαθύτερη κατανόηση της υπέροχης Θεότητας. Ωστόσο, μην πέσεις στην παγίδα να θεοποιήσεις κανένα εκπρόσωπο της επιστήμης, γιατί όσο μορφωμένος και αν είναι κάποιος, να θυμάσαι πάντα πως είναι δημιούργημα. Δεν είναι ο τέλειος και άχρονος Δημιουργός. Επίσης, μάθε να μη θεοποιείς, αλλά ούτε και να δαιμονοποιείς γενικά, αόριστα και αυθαίρετα την επιστήμη. Οι εκπρόσωποί της είναι άνθρωποι, και είναι φυσικό να σφάλλουν, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από αναιρέσεις ίδιων επιστημόνων πάνω σε δικές τους θεωρίες. Η επιστήμη είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο, στο οποίο νέες ανακαλύψεις έρχονται, για να συμπληρώσουν ή ακόμα και να ακυρώσουν παλιές θεωρίες.
Από την άλλη αξίζει, αν είσαι αρνητής του Θεού, να μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να ερευνήσεις τη δική Του πρόταση για όλα όσα θέλεις να μάθεις μέσα σου και γύρω σου. Αν θεωρείς τον εαυτό σου μάχιμο οπαδό της λογικής σκέψης και μόνο, αξίζει να συλλογιστείς πάνω σε τούτη την καθαρά ορθολογιστική σκέψη: θα αδικήσεις τον εαυτό σου αν εξετάσεις όλα τα άλλα, και δεν ερευνήσεις αυτό που με τόση αδικαιολόγητη μανία πολεμάς. Θα εκπλαγείς με το πόση μαθηματική λογική υπάρχει στις σελίδες της Βίβλου, πέρα από όλους τους άλλους ανεκτίμητους και ασύγκριτους πνευματικούς θησαυρούς. Η ζωή σου είναι μία και μόνη για να την εμπιστευτείς μόνο στην εξήγηση της λογικής, όταν βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι υπάρχει τόσο μεγαλύτερο εύρος στην ανθρώπινη ψυχή, από όσα σου ερμηνεύει η λογική σου. Οδηγός σου για να προφυλαχθείς από τις επικίνδυνες ακρότητες, μπορεί να είναι μόνο η καθαρότητα της καρδιάς, που με πάθος αναζητά την αλήθεια. Αυτή την καρδιά και αυτή τη θέση ζωής, ακόμα και αν ξεκινά τη διαδρομή της από την άρνηση του Θεού, ο Θεός την ευλογεί πάντα, γιατί διακρίνει στην καθαρότητά της, την εντιμότητα εκείνη που επιθυμεί, για να εμπιστευτεί τους θησαυρούς της ατελεύτητης Σοφίας Του...
«Μακάριοι αυτοί που ελεούν∙ επειδή αυτοί θα ελεηθούν». Ματθαίον 5:7
Η έννοια του ελέους κατέχει καίρια θέση στο οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης, καθώς δίχως αυτή, διαστρεβλώνεται το πραγματικό νόημα της αγάπης, και ο άνθρωπος απομακρύνεται από την ύψιστη επιδίωξη να φρονεί με τον «Νου του Χριστού» Β' Κορινθ. 2:16, σε κάθε περίσταση της ζωής του. Για να κατανοήσουμε τη θέση αυτή, είναι καλό να προσδιοριστεί η σημασία του ρήματος ελεώ. Ελεώ σημαίνει εκδηλώνω φρόνημα περίσσειας αγάπης, ακόμα και αν ο δέκτης ή οι δέκτες δεν το αξίζουν, ή έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να με πείσουν να μην απλώσω χέρι βοήθειας, προσφοράς και συμφιλίωσης.
Ελεώ σημαίνει συμπεριφέρομαι με φρόνημα αυταπάρνησης και ανυπόκριτης Χάρης, δε ζητώ να εκδικηθώ ούτε να τιμωρήσω, αλλά να αγκαλιάσω, να παρηγορήσω, να συγχωρήσω, να εξαγνίσω. Ελεώ σημαίνει δεν πράττω το λογικό και αναμενόμενο, αλλά ούτε και το φορτισμένο συναισθηματικά, που σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να μεταστραφεί σε μίσος, αλλά πράττω με τη δύναμη του Θεού, το υπέρλογο και υπερφυσικό, αυτό που έχει τη σφραγίδα της Ουράνιας Αγάπης, και έχει αποτελέσματα που διαμένουν σε όλη την αιωνιότητα.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά μας παραπέμπουν, δίχως δεύτερη σκέψη, στον υπέροχο χαρακτήρα του Θεού μας. Εκείνος είναι κατά τη δήλωση του Άγιου Λόγου Του, «οικτίρμονας και ελεήμονας, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός» Έξοδος 34:6. Δεν υπάρχει πιο μεστή, πιο μεγαλειώδης, πιο ολοκληρωμένη έκφραση του Ελέους από τον αγαθοποιό χαρακτήρα του Θεού. Οτιδήποτε πηγάζει από τον Ίδιο είναι Αγάπη και Χάρη, σε εκδηλώσεις που υπερβαίνουν κάθε άλλο μέτρο, κάθε άλλη σύγκριση, κάθε όνειρο και φαντασία ανθρώπινης ψυχής. Η απερίγραπτη Χάρη Του, είναι σύμφυτη με την έννοια του Ελέους Του, γιατί μας αποκαλύπτει πως μόνο εξαιτίας της Αγάπης Του λαμβάνουμε στη ζωή μας, όχι αυτό που μας αξίζει, την απόρριψη, αλλά αυτό που δε μας αξίζει, την αποδοχή.
Ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που «πρώτος μας αγάπησε» Α' Ιωάννου 4:19.
Δεν το επέλεξε γιατί είδε κάτι το αξιαγάπητο σε εμάς, αλλά γιατί ήταν η δική Του Φύση πλημμυρισμένη από αγάπη, γιατί δεν μπορούσε με κανέναν άλλο τρόπο να μας συμπεριφερθεί, παρά μόνο με στοργή και τρυφερότητα∙ γιατί επιθύμησε με όλη Του την καρδιά, να μας καταστήσει στα μάτια του Πατέρα Του αξιαγάπητους, και αποδεκτούς μέσω της δικής Του θυσίας. Δεν είχε κάποιο απώτερο σκοπό για το δικό Του όφελος επιλέγοντας να μας αγαπήσει, είχε μόνο τον σκοπό να μοιραστεί μαζί μας την πεμπτουσία της αγάπης και της χαράς, να μας αποκαλύψει ότι επιθυμεί σχέση ζωντανή μαζί μας, Σχέση κατά την οποία Εκείνος θα είναι δικός μας, και εμείς δικοί Του, χωρίς συμβιβασμούς, μετριότητες ή χλιαρότητες. Το να γνωρίζει ο άνθρωπος μία Αγάπη τόσο καθαρή, τόσο παντοδύναμη, και τόσο συγκλονιστική, είναι δίχως άλλο, το μεγαλύτερο απόκτημα σε αυτή τη ζωή. Πολύ περισσότερο, όμως, το κέρδος δεν είναι η γνώση αυτού του απερίγραπτου ελέους, αλλά η βίωσή του. Όταν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η ευεργεσία του Ελέους του Θεού στη ζωή μας, τότε αβίαστα αυτό που επιθυμούμε είναι να συμπεριφερθούμε στους άλλους με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρθηκε σε εμάς ο Θεός: να τους ελεήσουμε, ακριβώς γιατί ελεηθήκαμε τόσο βαθιά και τόσο πλατιά…
Οι άνθρωποι που έχουν κατανοήσει και εκτιμήσει τα άπειρο βάθος του ελέους του Θεού, επιθυμούν να μεταλαμπαδεύσουν και στους συνανθρώπους τους αυτή την ουράνια ευλογία. Αυτή ακριβώς η στάση της ζωής τους, τους καθιστά «μετόχους Θείας Φύσεως», είναι οι άνθρωποι που στο κάθε τους βήμα λαχταρούν να δώσουν στους άλλους αυτό που έλαβαν, με τόση αφθονία από τον Θεό∙ να δώσουν αγάπη και έλεος, γιατί και τα δύο τα έλαβαν, δίχως κανένα απολύτως περιορισμό, από τον Ουράνιο Πατέρα τους. Η καρδιά του ελεήμονος ανθρώπου είναι συντονισμένη στο μέγιστο βαθμό με τη σπλαχνική καρδιά του Άγιου Θεού, και δεν υπολογίζει τις συμπεριφορές στις διάφορες καταστάσεις, με βάση αυτό που θα έπρεπε να λάβει ο άλλος, εκτιμώντας την αξία ή την απαξία του. Ο φιλεύσπλαχνος άνθρωπος δεν επιλέγει να μπει στη διαδικασία να προσμετρήσει αν ο πλησίον είναι άξιος για βοήθεια, ή να εκτιμήσει το αντάλλαγμα που θα λάβει αν ελεήσει. Εκείνο που καίει την καρδιά του, είναι να κατανοήσει τι μπορεί να κάνει, για να βοηθήσει ακόμα και τις πιο εξαθλιωμένες ψυχές, ακριβώς γιατί σε αυτές δεν εμμένει στο μέγεθος της αμαρτίας τους, αλλά διακρίνει τους ανθρώπους για τους οποίους ο Υιός του Θεού έδωσε τη Ζωή Του, ως αντάλλαγμα για την απολύτρωσή τους. Για τον ελεήμονα άνθρωπο, η αγάπη και η προσφορά, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αξιολογηθούν με βάση τις λογικές και αναμενόμενες συμπεριφορές, αλλά με βάση το πλέον ασύγκριτο και αιώνιο μέτρο, την άβυσσο της ανεξιχνίαστης Αγάπης του Θεού.
Υπάρχουν άνθρωποι που βουλιάζουν στα βάθη της αναξιότητάς τους, και πιστεύουν πως για αυτούς δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αναθαρρήσουν, και να διεκδικήσουν με πίστη το κάλλιστο του Θεού στη ζωή τους. Ο Εχθρός της ψυχής εκμεταλλεύεται την ασταθή συναισθηματικά και απαισιόδοξη ψυχολογικά κατάστασή τους, για να σπείρει το δηλητήριο της δυσπιστίας του, και να τους καθηλώσει στη μιζέρια και την αυτολύπηση. Όσο μεγάλο και αν είναι το μέγεθος της αποστασίας μίας ψυχής, ο Λόγος του Θεού καθιστά σαφές πως «όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη» Ρωμαίους 5: 20. Έχοντας την καρδιά γαλουχημένη με ένα τέτοιο πνεύμα, ο χριστιανός δεν απορρίπτει, δεν καταδικάζει, δεν προβάλλει με θρησκευτική υπεροψία τη δική του «καθαρότητα», γιατί - ας μην ξεχνάμε ποτέ - πως «δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό∙ δεν υπάρχει ούτε ένας» Ρωμαίους 3:12. Αντίθετα, αγκαλιάζει με φιλόστοργα συναισθήματα την πάσχουσα ψυχή, προφέρει λόγους παρηγορητικούς, χτίζει την αγάπη εκεί όπου υπάρχουν μόνο ερείπια, και ανοίγει δρόμους καρποφορίας εκεί όπου υπάρχουν μόνο ερημιά και ξηρασία. Μία τέτοια στάση μπορεί πραγματικά να αγγίξει και την πιο καχύποπτη ψυχή, μπορεί να λιώσει το παγόβουνο της ακαμψίας και της σκληρότητας, και να φανερώσει με τον πιο ζωντανό τρόπο ποιος είναι ο χαρακτήρας της αφίλαυτης καλοσύνης του Θεού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη θεϊκή δύναμη που εκπέμπεται από μία τέτοια στάση ζωής, δεν μπορεί να την καταρρίψει, ούτε να την αμαυρώσει. Ακόμα και ο εχθρός και οι δυνάμεις του, γυρίζουν ηττημένοι στο αιώνιο σκοτάδι, όταν επανειλημμένα προσκρούουν στο φρόνημα του ανθρώπου που ταυτίζεται κατά πάντα με την Άγια Ψυχή του Κυρίου μας.
Ο Ιησούς Χριστός στον πέμπτο μακαρισμό μας διδάσκει, πως είμαστε μακάριοι όταν ελεούμε, ακριβώς γιατί θα ελεηθούμε και εμείς από τον Θεό μας. Συνεπώς, αυτό το ασύλληπτο δώρο που λάβαμε εμείς από τον Θεό, καλούμαστε να το δώσουμε με απλοχεριά στον πλησίον μας, και αυτή ακριβώς η συμπεριφορά μας είναι που θα σταθμίσει την κρίση του Θεού στη δική μας ζωή. Ο Λόγος του Ίδιου του Κυρίου μας, είναι για μία ακόμα φορά αποκαλυπτικός: «μην κρίνετε για να μην κριθείτε∙ επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε∙ και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».Ματθαίος 7:1. Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή, για να κατακρίνουμε και να ρητορεύσουμε υπέρ της δίκαιης απόρριψης και καταδίκης των άλλων. Ήρθαμε, για να γίνουμε ζωντανές εικόνες της υπέροχης Αγαθότητας του Θεού∙ ήρθαμε, για να δώσουμε από το ξεχείλισμα της αγάπης, που ασταμάτητα ρέει από εμάς, όταν μέσα στην καρδιά μας ζει ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός. Δεν είναι ο σκοπός μας να βάλουμε δοσομετρητή στο έλεος και στην αγάπη που θα προσφέρουμε στους άλλους, γιατί, αν το έκανε αυτό ο Θεός για τη δική μας περίπτωση, σίγουρα δε θα βρίσκαμε τόπο να σταθούμε, επειδή κανένα από τα «καλά» μας έργα δε θα ήταν ικανό να μας εξαγνίσει ενώπιον του Θεού. Εξαγνιζόμαστε μόνο μέσω της Τέλειας Θυσίας του Ιησού Χριστού, και αυτή η αλήθεια αξίζει να είναι πάντα το άμετρο… «μέτρο» της κρίσης μας, και της διαμόρφωσης της συμπεριφοράς μας προς τους άλλους.
Λατρεμένε Θεέ μου, συλλογίζομαι πόσο έχω ελεηθεί από Σένα και πραγματικά συγκλονίζομαι. Γνωρίζω ότι δε μου άξιζε ούτε μία σταγόνα από το ποτήρι του Ελέους Σου, και όμως το γεύτηκα όλο μέχρι τον πάτο του… Επιθυμώ να κατοικείς με όλο το Πλήρωμα της Άγιας Θεότητας μέσα στην καρδιά μου, ώστε ποτέ να μην ξεχνώ πού θα ήμουν, αν Εσύ δεν έδινες τα πάντα για μένα. Άγιο Πνεύμα οδήγησε τα βήματά μου, ώστε το Έλεος που μου χαρίστηκε με τόση απλοχεριά να το προσφέρω και εγώ στους συνανθρώπους μου, με την ίδια προθυμία και γενναιοδωρία. Δεν μπορώ να υπάρξω ως παιδί Σου, αν δεν εκδηλώνεται μέσα από μένα το φρόνημά Σου, για να φέρει ανακούφιση, στήριξη, ζεστασιά σε κάθε πληγωμένη και αποθαρρυμένη καρδιά. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν!!
«Η ψυχή που αγαθοποιεί θα παχύνει∙ και όποιος ποτίζει, θα ποτιστεί κι αυτός». Παροιμίες 11:25...
Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου∙ και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου∙ και έβαλε στο στόμα μου καινούργιο τραγούδι, ύμνο στον Θεό μας». Ψαλμός 40:1-3.
Πριν κάποιο καιρό, μία πολύ καλή φίλη μοιράστηκε μαζί μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις της, όταν κατά την περιήγησή της στο Διαδίκτυο, ανακάλυψε ένα βίντεο, που αποτέλεσε την έμπνευση για το παρόν κείμενο: ένας άνθρωπος έσκαβε κάτω από τη γη, αναζητώντας διέξοδο στο φως. Ήταν πράγματι ένας δυναμικός και μεθοδικός εργάτης. Είχε καταφέρει να περάσει μέσα από φοβερές δυσκολίες, να υποστεί πολλά δεινά, να ξεπεράσει τρομακτικά εμπόδια. Το βίντεο έδειχνε με παραστατικότητα το κάθε βήμα του, καθώς συνέχιζε να σκάβει με υπομονή και επιμονή. Κάποια στιγμή όμως, αποκαμωμένος και κουρασμένος, σταμάτησε. Νόμιζες ότι ο ακούραστος εργάτης έπαιρνε μόνο μια ανάσα, πριν συνεχίσει και πάλι το επίμονο έργο του. Στο μεταξύ, ο θεατής μπορούσε να δει κάτι που ο εργάτης δεν ήξερε. Λίγα μέτρα πιο κάτω, ήταν η διέξοδος στο πολυπόθητο φως. Έτσι λοιπόν, ανέμενε με προσμονή την επόμενη έξυπνη κίνηση του εργάτη μας, για την απομάκρυνση των εμποδίων που συναντούσε μπροστά του. Άλλωστε, λίγο ακόμα και η ψυχή του θα γέμιζε χαρά. Ωστόσο, ο εργάτης μας δε γεύτηκε ποτέ τη χαρά που ήταν μόλις λίγο πιο πέρα. Γιατί; Μπορείς να φανταστείς τη δυσάρεστη έκπληξη του θεατή όταν ο εργάτης μας, αντί να συνεχίσει τον αγώνα προς τα εμπρός, πήρε την απόφαση να γυρίσει και πάλι πίσω, ξεχνώντας ότι από εκεί είχε μόλις περάσει. Εκεί που γύριζε δεν υπήρχε φως, παρά μόνο τα ενθύμια από εμπόδια που ξεπερνούσε για να φτάσει στο φως. Η απόφασή του, όχι μόνο τον αποπροσανατόλισε, αλλά και τον έμπλεξε περισσότερο, καθώς τον οδήγησε και πάλι στο αδιέξοδο. Γύρισε στο σκοτάδι, ενώ με λίγη ακόμα υπομονή, τόλμη και αγωνιστικότητα, θα έβλεπε τους κόπους του να ανταμείβονται. Τι κρίμα!
Σκέψου αν λίγο ή πολύ μοιάζεις με τον εργάτη της ιστορίας μας, στο δικό σου αγώνα για φως και ανάπαυση στη ζωή σου. Τι είναι αυτό που σε απασχολεί αυτή την περίοδο, ή εδώ και καιρό, ή ακόμα και κάποια χρόνια; Ποιο νομίζεις ότι είναι στη συγκεκριμένη δοκιμασία σου το τελευταίο χαρτί του εχθρού της ψυχής σου, στον αμείλικτο αγώνα του να σε αποθαρρύνει και να σε απελπίσει, ώστε να παραδώσεις τα όπλα της πίστης, και να σκεφτείς ότι καλός είναι ο Χριστός, αλλά δυστυχώς, όχι για μένα; Ποιο είναι το χαρτί εκείνο, που μπορεί να σε κάνει να οπισθοχωρήσεις, γυρνώντας σε αγώνες που είχες ήδη κατακτήσει, για να συναντήσεις όμως και πάλι ανυπέρβλητα εμπόδια που δεν τελειώνουν ποτέ; Ίσως, σκεφτείς ότι το τελευταίο χαρτί του είναι να σκέπτεσαι με τον τρόπο που υποδεικνύουν οι παρακάτω περιπτώσεις:
1ον) Ο Θεός είναι καλός, αλλά δεν έχει τόση δύναμη, ώστε να επέμβει σε αυτό το πρόβλημα και να το μεταμορφώσει για τη δόξα Του.
2ον) Ο Θεός είναι εξαιρετικά σκληρός και αδιάφορος, και ακόμα και αν έχει τη δύναμη, δεν πρόκειται ποτέ να με συμπονέσει για ότι περνώ, και να ενδιαφερθεί έμπρακτα για το πρόβλημά μου.
3ον) Ο Θεός είναι και πανάγαθος και παντοδύναμος, αλλά δεν πρόκειται να ενεργήσει στη ζωή μου, αν εγώ με τα έργα μου δεν Του αποδείξω ότι το αξίζω.
Αν προσέξεις τις παραπάνω απόψεις χωρίς βιασύνη, θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να είναι διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά συναντώνται στο κοινό σημείο ότι και οι τρεις συνιστούν ψέματα για τον χαρακτήρα του Θεού που λατρεύεις. Είναι απόψεις που μπορούν να διαμορφώσουν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, και είναι πολύ πιθανό ο τρόπος που σκέπτεσαι, να μοιάζει με μία από αυτές, με αποτέλεσμα καιρό ή και χρόνια να αποπροσανατολίζεσαι από την αληθινή ερμηνεία των καταστάσεων που σε περιβάλλουν. Ας δοξάζουμε με πίστη τον Θεό αν έχεις εξέλθει και έχω εξέλθει από τέτοιες παρανοήσεις, και αν ο Θεός έχει κτίσει μέσα μας μια πιο ουσιαστική κατανόηση του τρόπου που λειτουργούν οι δοκιμασίες στη ζωή μας. Ωστόσο, ακόμα και αν παλεύεις με αυτές τις πλάνες, αξίζει να γνωρίζεις πως αυτές δεν είναι το σημείο στο οποίο εστιάζει ο εχθρός σου, κυρίως αν βλέπει πως, με την προσευχή, τη μελέτη και την υγιή πνευματική συναναστροφή, αναζητάς με πάθος την αλήθεια στη ζωή σου. Θα προσπαθήσει λοιπόν, να σε παγιδεύσει με έναν άλλο ύπουλο τρόπο, θα αγωνιστεί με άλλες σκέψεις, όχι για να υψώσει βουνά. Αυτό το έκανε και πριν και εσύ με την πίστη και την υπομονή σου τα ξεπέρασες. Τώρα, θα ανοίξει λάκκο μέσα σου, και θα κάνει το πάν, για να σε κρατήσει εκεί μέσα καθηλωμένο/η και αφοπλισμένο/η. Όμως, μη φοβηθείς. Ακόμα και πριν μάθεις τον τρόπο να εντοπίζεις τον λάκκο του, που είναι το τελευταίο χαρτί του, αξίζει να γνωρίζεις ότι παλεύεις με έναν εχθρό, που είναι ήδη ηττημένος κατά κράτος από τον Κύριο που λατρεύεις. Ωστόσο, μην ξεχάσεις ποτέ ότι από τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις εσύ αυτό το λάκκο, από το πόσο θα εμπιστευτείς τον Κύριό σου, ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι, εξαρτάται η δική σου προσωπική νίκη και ανάπαυση εν Χριστώ.
Ο λάκκος του εχθρού στη ζωή σου, μπορεί να επισκέπτεται το μυαλό σου και να βασανίζει την καρδιά σου με τις εξής σκέψεις: Προσεύχομαι τόσο καιρό για αυτό το θέμα και δε συμβαίνει τίποτα. Συνεπώς, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός δεν έχει σκοπό να επέμβει σε αυτό το πρόβλημα. Άρα, θα πρέπει να εγκαταλείψω τον αγώνα της προσευχής μου. Τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις χαρακτηρίζονται από την πίεση και τον πανικό της αρνητικής ανάλυσης, και το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις σκέψεις δεν υπάρχει το φρόνημα του αγωνιστή Χριστιανού, αλλά το φρόνημα του παραιτημένου χριστιανού. Πράγματι, η παραίτηση και η ηττοπάθεια είναι λέξεις που μπορούν εύστοχα να χαρακτηρίσουν τον τρόπο που σκέπτεσαι, αν στις παραπάνω φράσεις αναγνωρίζεις κάτι από τον δικό σου τρόπο να σκέπτεσαι, και να ερμηνεύεις τα πράγματα. Πρόβλημα ωστόσο, δε συνιστά τόσο το ότι έχεις σκεφτεί μία, δύο ή πολλές φορές με αυτό τον τρόπο, ούτε είναι αμαρτία η ψυχική σου κόπωση και η διανοητική σου επιβάρυνση από τη δοκιμασία που υφίστασαι. Σοβαρό πρόβλημα υπάρχει όταν εσύ ο ίδιος/α επιτρέψεις αυτός ο τρόπος σκέψης να γίνει η μόνιμη στάση σου απέναντι στη ζωή. Κρίσιμη απειλή ορθώνεται για την ισορροπία της διάνοιας και των συναισθημάτων σου, όταν πάνω σε αυτό τον τρόπο σκέψης έχει οικοδομηθεί όλη η Χριστιανική σου αντίληψη, ο τρόπος να αντιμετωπίζεις τις προσωπικές σου καταστάσεις, ή και να δίνεις συμβουλές σε άλλους.
Αξίζει να γνωρίζεις, ότι αν με τη δύναμη του Θεού σου, επιλέξεις να παλέψεις απέναντι και σε αυτό το τέχνασμα του εχθρού σου, τότε θα επιφέρεις το πιο αποφασιστικό κτύπημα στην εξουσία του σκότους. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά δύο και μόνο: Ή θα αποδεχτείς τον παραιτημένο τρόπο σκέψης ως τον μόνο αληθινό, επιτρέποντας στην ουσία στον εχθρό να επεκτείνει την κυριαρχία του, στο πώς αντιλαμβάνεσαι και αξιολογείς όσα σου συμβαίνουν, ή αποφασιστικά θα τον διώξεις, διακηρύσσοντας με την πίστη σου και την ομολογία σου πόσο ψεύτης και ανθρωποκτόνος είναι. Αν επιλέξεις να διατηρήσεις σταθερή την εμπιστοσύνη σου στον Θεό, θα διαπιστώσεις πως η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, θα αρχίζει να διαλύει κάθε πλάνη που έχει κτιστεί μέσα σου, και που τόσο καιρό στοιχειώνει με αγωνία και ταραχή την ψυχή σου. Και όσο περισσότερο εσύ ανανεώνεις τη θέλησή σου να σκέπτεσαι αυτά που προάγουν τη Δόξα του Θεού στη ζωή σου, και θεραπεύουν κάθε ανησυχία, ή πληγή μέσα σου, τόσο περισσότερο ο λάκκος του εχθρού στη ζωή σου θα ρηχαίνει, μέχρι που να γίνει η απέραντη κοιλάδα της εκπλήρωσης των υποσχέσεων του Θεού στη ζωή σου.
Δε διώχνεις τον εχθρό από την ψυχή σου, όταν με πείσμα σκέπτεσαι πως ο Θεός είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στην προσευχή σου κατά την προσδοκία σου, αλλά όταν με υπομονή και επιμονή προκρίνεις την Αγαθότητα και Τελειότητα του Δικού Του Θελήματος σε κάθε περίπτωση∙ όταν πιστεύεις ακράδαντα πως η καθυστέρησή Του να απαντήσει στο αίτημά σου, δε συνεπάγεται την αδιαφορία Του για όσα περνάς. Ίσως, ο Θεός εργάζεται τη διευθέτηση και άλλων καταστάσεων, πριν επέμβει στο πρόβλημά σου, καταστάσεων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται και με το δικό σου θέμα, και ούτε καν μπορείς να τις σκεφτείς. Ίσως, ο Θεός, σου ζητά να ησυχάσεις και να Τον εμπιστευτείς αδιαπραγμάτευτα, καθώς έχει στο μυαλό Του να εκπληρώσει αυτό ακριβώς που Του ζητάς, ή κάτι απείρως καλύτερο, παρόμοιο, ή εντελώς διαφορετικό. Ίσως, χρειάζεται να μαθητεύσεις στην υπομονή, και να βαθύνεις την πίστη Σου στον Αγαθό Χαρακτήρα του Θεού. Ίσως, χρειάζεται να αλλάξεις τον τρόπο που προσεύχεσαι, να ζητήσεις από τον Κύριο την οδηγία, ώστε να Σου αποκαλύψει τι είναι αυτό που φταίει στη δική σου περίπτωση. Το σίγουρο όμως, είναι πως όποια και αν είναι τα αίτια της δικής σου κατάστασης, δεν αξίζει για κανένα λόγο και σε καμία περίπτωση να σταματήσεις να προσεύχεσαι. Αν παραιτηθείς από την προσευχή σου σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, ποτέ δε θα μάθεις σε τι ο Θεός αποσκοπούσε, όταν επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία στη ζωή σου. Αντίθετα, θα βουλιάξεις στο λάκκο του εχθρού σου, ξεχνώντας τη λυτρωτική αλήθεια πως ο Θεός πάντα απαντά στις προσευχές, ίσως απρόσμενα, ίσως απροσδόκητα, ίσως εντελώς αντίθετα, αλλά πάντα τέλεια!
Όταν με ηρεμία και αγαλλίαση μείνεις πιστός/η στην Αλήθεια, ότι ο Θεός είναι αστείρευτο Έλεος και παντοδύναμη Αγάπη, τότε σταδιακά αλλά σταθερά, θα γνωρίζεις εκπληκτικές αποκαλύψεις του Θεού για τη δοκιμασία που σε περιβάλλει. Θα διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο με βαθιά χαρά πως οι Αλήθειες του Θεού δεν είναι μόνο ο δρόμος της ελευθερίας από όλες τις σκέψεις και τις αναλύσεις που σε σκλαβώνουν, αλλά είναι και ένας πολύτιμος τρόπος – ίσως τελικά ο πιο προσωπικός και ο πιο ουσιαστικός – για τη διεύρυνση της πνευματικής σου εμπειρίας, και την αύξηση της πίστης, και της εμπιστοσύνης σου στον Θεό. Έτσι, αντί να μεμψιμοιρείς και να ανακυκλώνεις καθημερινά πίκρες, παράπονα και θυμούς για το ότι είσαι παραιτημένος από ανθρώπους και από τον Θεό, διακήρυξε με την πίστη σου ότι ακόμα και αν αυτό συμβεί από τους ανθρώπους, δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί από τον Θεό. Είναι ψέμα, απάτη και παγίδα του εχθρού – από τις πιο ύπουλες και με τα πιο οδυνηρά αποτελέσματα – να σε έχει εγκλωβισμένο στο λάκκο του, μέσα στον οποίο η μόνη πραγματικότητα είναι η δική του πραγματικότητα, δηλαδή η πραγματικότητα ότι πρέπει να συμβιβαστείς με ένα είδος χριστιανικής ζωής, στο οποίο ο Θεός απαντά στις προσευχές επιλεκτικά και κατά την κρίση Του, και βέβαια, απαντά μόνο στους «πνευματικούς γίγαντες», ενώ οι «πνευματικοί νάνοι» «κερδίζουν», ασφαλώς, μόλις και μετά βίας τον παράδεισο, αλλά κατά τα άλλα στη γήινη ζωή τους υποφέρουν από την απόρριψη και την αδιαφορία, ακόμα και του ίδιου του Ουράνιου Πατέρα τους….!
Μην επιτρέψεις στον εχθρό να συνεχίσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σε βουλιάζει στο λάκκο της πλάνης του, γιατί μπορεί να έχεις υπερβεί όλα τα άλλα βουνά και τα οχυρώματα, αλλά αν παραιτηθείς από τον αγώνα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, μπορεί αυτό το τελευταίο χαρτί του, ο λάκκος του, να γίνει ο ενταφιασμός της πνευματικής σου ζωής. Μην αφήνεσαι σε έναν αργό θάνατο, ενώ τόσο βαθιά λαχταράς την Ανάσταση. Το ότι ο Θεός ακόμα σωπαίνει, δεν είναι ώρα για παραίτηση, αλλά για ενδυνάμωση της πίστης και για εντατικοποίηση των προσευχών σου, μέχρι να σου αποκαλυφθεί πλήρως το θέλημα του Θεού στη δική σου περίπτωση. Διδάξου από την τόσο πολύτιμη εμπειρία του Ιώβ, ο οποίος μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του, έσκισε με την κραυγή της πίστης του τα σύννεφα του σκότους, και έκανε όλο το σύμπαν να αναριγήσει συγκλονισμένο, όταν διακήρυξε με πίστη τη μεγαλειώδη φράση: «Και αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ’ αυτόν». Ιώβ 13:15. Τέτοιες κραυγές που προφέρονται με αταλάντευτη πίστη, και χαράσσουν μια αμετακίνητη οδό ζωής, επιφέρουν το οριστικό χτύπημα στον εχθρό σου, και του αφαιρούν κάθε δικαίωμα να ανοίγει λάκκους, ή λακκάκια στην ψυχή σου.
Ζήτησε με αποφασιστικότητα και πίστη την απελευθέρωση από τον Ιησού Χριστό, και να είσαι σίγουρος/η ότι Εκείνος θα σπεύσει. Τελικά, υπάρχουν αυτή την περίοδο πολύ πιο σημαντικά πράγματα να διευθετηθούν στη ζωή σου, από το να απαντηθεί η προσευχή σου την ώρα και με τον τρόπο που θέλεις. Και αυτά είναι οτιδήποτε αφορά τη σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Ο Σωτήρας μας δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει εκκρεμότητες, και ουλές σε οτιδήποτε αφορά το περπάτημά σου μαζί Του σε αυτή τη ζωή. Θα σε μεταμορφώσει σε άξιο υιό και άξια θυγατέρα Του, και θα σε περάσει μέσα από το καμίνι της παιδείας Του, που μπορεί να σε πονέσει, αλλά σκέψου, όταν εξέλθεις από εκεί, τι ανάστημα και τι αρχοντιά θα έχεις. Ο παράδεισος και η κόλαση, δεν είναι μια υποτιθέμενη μελλοντική πραγματικότητα. Και τα δύο ξεκινούν από εδώ, με τον τρόπο σκέψης και πράξης που επιλέγεις να υιοθετήσεις, και είτε συνεχίζονται για την αιώνια ευτυχία σου, είτε για την αιώνια απώλειά σου. Η επιλογή είναι πάντα δική σου. Μπορείς εσύ να επιλέξεις αν θα αφήνεις τις πλάνες του εχθρού να σε παγιδεύσουν στο τελευταίο του τέχνασμα, ή αν με πίστη θα περπατάς στα βουνά των δυσκολιών, προσδοκώντας την Ανάπαυση του Κυρίου στην κοιλάδα της δικής Του ευλογίας. Ας μείνεις και ας μείνω με αδιαπραγμάτευτο πάθος πίστης στην Παντοδυναμία του Αληθινού Θεού, του Πάνσοφου Θεού, που ξέρει τον τρόπο να αγιάζει τους χαρακτήρες μας, και να μας απελευθερώνει από τα βουνά των δυσκολιών και από το λάκκο της ταλαιπωρίας. Ας έχει Δόξα το λατρεμένο Του Όνομα στους αιώνες. Αμήν.
«Αν, λοιπόν, ο Υιός σας ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι». Ιωάν. 8:36...
Όλοι οι λαοί περιμένουν κάποιον για να τους σώσει, για να τους φέρει μια νέα τάξη πραγμάτων, και μία απελευθέρωση από τα βάσανα, τις θλίψεις, και το θάνατο. Εμείς οι Χριστιανοί, περιμένουμε τον Ιησού Χριστό. “Πάλι ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, του οποίου η βασιλεία δεν θα έχει τέλος.”
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ρητά και κατηγορηματικά μας υποσχέθηκε. «Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ.» Ιωάν. 14:2-3.
Όλοι οι αναγεννημένοι Χριστιανοί έχουν αυτή τη μακάρια ελπίδα της δευτέρας παρουσίας του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα έρθει ένδοξος και θα σώσει τη γη από την καταστροφή που την οδηγούν οι δυνάμεις του σκότους, και να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη η οποία έχει κυριολεκτικά διαφθαρεί.
Περιττό να πούμε για την ανισότητα που υπάρχει στη γη, και μπροστά στα μάτια μας. Όποιος έχει μέσον διορίζεται, όποιος δεν έχει περιμένει. Τις πρώτες θέσεις τις παίρνουν αυτοί που έχουν κάποιον δικό τους στα πόστα, ενώ οι άλλοι δε μπορούν ούτε να προσεγγίσουν. Ποιος θα μπορούσε να τους ελέγξει ή να τους σταματήσει; Κανείς.
Ο Χίτλερ ονειρεύτηκε να κάνει ένα κράτος που επί 1000 χρόνια θα βασιλεύσει ειρήνη. Ορκίσθηκε ότι τρεις φυλές θα τις εξαφανίσει από προσώπου της γης. Τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, και τους Σλάβους.
Παρ’ όλο που έφτιαξε αρκετά εργοστάσια θανάτου με τις αίθουσες των αερίων και με τους φούρνους, δεν πρόλαβε να σκοτώσει όλους αυτούς που ήθελε. Από τους τσιγγάνους εξόντωσε πολλούς, από τους Εβραίους έξι εκατομμύρια και από τους Σλάβους όσους μπόρεσε.
Το Θεό δεν Τον λογάριασε καθόλου. Πίστεψε ότι αυτός θα είναι ο υπέρτατος άρχων, και θα κυβερνήσει όλη την ανθρωπότητα. Οι Ναζί έτρωγαν κι έπιναν, και τους άλλους λαούς τους οδηγούσαν στην πείνα και στο θάνατο. Ήθελαν, όπως έλεγαν, να καθαρίσουν τον κόσμο από τα κατώτερα στοιχεία, και να βάλουν μία νέα τάξη στον κόσμο.
Βεβαίως ο Θεός δε σκέφτηκε να εξοντώσει κανέναν. Αντιθέτως μπορώ να πω ότι τους αγαπάει αυτούς τους λαούς πιο πολύ. Οι Εβραίοι στην παλαιά εποχή ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, από τον οποίο βγήκε ο Μεσσίας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός. Οι τσιγγάνοι, πολύ πτωχός νομαδικός λαός, αλλά είναι αγαπητός στο Θεό, και οι Σλάβοι πολυάριθμοι και χρήσιμοι στο Θεό, και πολλοί εξ αυτών έχουν γίνει κήρυκες του Ευαγγελίου. Του Θεού πλάσματα είναι όλοι, και όλους τους αγαπάει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, και πέθανε επάνω στο σταυρό για τη σωτηρία τους.
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη γράφει για τους σωσμένους του Χριστού: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών’ και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου,και του Αρνίου.» Αποκαλ. 7:9-10.
Όταν ο Ιωάννης ρώτησε ποιοι είναι αυτοί, πήρε την απάντηση: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης και έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου.» Αποκ. 7:14.
Όλος αυτός ο αναρίθμητος λαός δεν είναι μόνο Έλληνες ή Εβραίοι, αλλά εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών. Ποιος είσαι εσύ άνθρωπε που μισείς τους Εβραίους, ή τους Έλληνες, ή τους τσιγγάνους, ή τους Σλάβους, ή οποιοδήποτε πλάσμα του Θεού; Δεν ήξερε ο Θεός τι έκανε; Εσύ, το χώμα θα Τον διορθώσεις;
Οι άνθρωποι αγωνιζόμαστε να ζήσουμε όσο μπορούμε πιο πολύ, κι όμως θα πεθάνουμε. Ο χρόνος τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Όταν ήμασταν παιδιά παρακαλούσαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα. Τώρα όμως που μεγαλώσαμε, τα περασμένα χρόνια τα θεωρούμε λίγα.
Τα χρόνια περνάνε, και ο Κύριος έρχεται. Η στιγμή αυτή θα έλθει όταν εν ριπή οφθαλμού θα μεταμορφωθούμε, και θα λάβουμε ο καθένας ότι έπραξε, είτε καλό είτε κακό.
Ας ετοιμασθούμε να Τον συναντήσουμε, όπως ο Συμεών ήταν έτοιμος, και συνάντησε το Μεσσία, το Σωτήρα του κόσμου, συμβουλευόμενος το λόγο του Θεού, και το Πνεύμα το Άγιο. Ο λόγος του Θεού, είναι ο πρώτος που μας κατατοπίζει.
«Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους… και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη… και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Ματθ. 14:7-14. Γίνονται πολλά κακά στον πλανήτη μας, και το μόνο καλό είναι ότι κηρύττεται το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού σε όλα τα πέρατα της γης.
Χιλιάδες άνθρωποι ακούνε κάθε μέρα το Ευαγγέλιο του Χριστού, και πάρα πολλοί πιστεύουν και Τον ακολουθούν, περιμένοντας τη λύτρωση από τον ερχόμενο Ιησού Χριστό, αφού από τους ανθρώπους έχουν χάσει κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Στη γη που ζούμε δεν υπάρχει τίποτα καλό. Σεισμοί, αλληλοσφαγές, πόλεμοι, πείνες, και πολλά κακά τα οποία μας βρίσκουν κάθε χρόνο, και μας απογοητεύουν πραγματικά. Πολλοί επιθύμησαν να γίνουν κοσμοκράτορες, αλλά όλοι κατέστρεψαν όλους, και καταστράφηκαν και οι ίδιοι.
Ο Χίτλερ είχε πολλές πιθανότητες, αλλά διάφορες συγκυρίες παρά Κυρίου τον έκαναν να καταστραφεί ολοσχερώς, και οι στόχοι του να παραμείνουν απραγματοποίητοι. Το τέλος του ήταν φρικτό, γιατί αυτοκτόνησε και μαζί μ' αυτόν όσοι είχαν δεθεί στενά μαζί του, και πίστεψαν στη θεωρία των Ναζί.
Έξι εκατομμύρια Εβραίοι ρίχτηκαν στα κρεματόρια κι έγιναν στάχτη. Τώρα ο υπόλοιπος Ισραήλ προσπαθεί να βρει παράθυρο για να γίνει μέγας και κοσμοκράτορας. Δυστυχώς όμως παράθυρα δεν υπάρχουν και γι' αυτό περιμένει το Μεσσία. Ο Μεσσίας όμως ήλθε.
Τους άφησε την Διαθήκη Του, που είναι το Ευαγγέλιο και τους υποσχέθηκε ότι θα έλθει πάλι, όχι όμως μόνο για τον Ισραήλ, αλλά για όλο τον κόσμο. Θα κάνει ένα έθνος παντοδύναμο, όχι όμως αποτελούμενο μόνο από Εβραίους, αλλά από παν έθνος, φυλή και γλώσσα.
Δεν θα χρειαστούν όπλα ούτε βόμβες. Ο Ιησούς Χριστός θα τους ποιμάνει όλους «εν ράβδω σιδηρά» και θα δώσει ειρήνη και χαρά και δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο. Τότε είναι που ο λύκος θα συγκατοικεί με το αρνί, το μικρό παιδί θα παίζει βάζοντας το χέρι του στη τρύπα της οχιάς.
Αυτή θα είναι η βασιλεία του Χριστού στην οποία θα λάβουν μέρος όλοι οι πιστοί που ακολούθησαν τον Ιησού Χριστό, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Την αγάπη για όλους. Όποιος μισεί τους άλλους, θα εκβληθεί έξω απ’ αυτήν τη Βασιλεία. Δεν θα μπει ουδέν το μιαίνον, διότι εκεί θα βασιλεύει μόνο η αγάπη του Ιησού Χριστού για όλους τους ανθρώπους και η δικαιοσύνη του Θεού.
Υπάρχει Θεός. Εσύ ποιόν περιμένεις; Μήπως πλανάσαι; Ο αληθινός Σωτήρας και Μεσσίας είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος θα έλθει με δύναμη υπέρτατη και θα βάλει τάξη και δικαιοσύνη, «διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω.» Ρωμαίους 14:17.
Τον περιμένουμε να έλθει γρήγορα, και να βάλει όλους αυτούς που παριστάνουν τους προστάτες των πτωχών, στη θέση τους...
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΜΕΡΙΜΝΩΝ.
