Το Μεγαλείο του Ελέους.

«Μακάριοι αυτοί  που ελεούν∙ επειδή αυτοί θα ελεηθούν». Ματθαίον 5:7
Η έννοια του ελέους κατέχει καίρια θέση στο οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης, καθώς δίχως αυτή, διαστρεβλώνεται το πραγματικό νόημα της αγάπης, και ο άνθρωπος απομακρύνεται από την ύψιστη επιδίωξη να φρονεί με τον «Νου του Χριστού» Β' Κορινθ. 2:16, σε κάθε περίσταση της ζωής του. Για να κατανοήσουμε τη θέση αυτή, είναι καλό να προσδιοριστεί η σημασία του ρήματος ελεώ. Ελεώ σημαίνει εκδηλώνω φρόνημα περίσσειας αγάπης, ακόμα και αν ο δέκτης ή οι δέκτες δεν το αξίζουν, ή έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να με πείσουν να μην απλώσω χέρι βοήθειας, προσφοράς και συμφιλίωσης. 
Ελεώ σημαίνει συμπεριφέρομαι με φρόνημα αυταπάρνησης και ανυπόκριτης Χάρης, δε ζητώ να εκδικηθώ ούτε να τιμωρήσω, αλλά να αγκαλιάσω, να παρηγορήσω, να συγχωρήσω, να εξαγνίσω. Ελεώ σημαίνει δεν πράττω το λογικό και αναμενόμενο, αλλά ούτε και το φορτισμένο συναισθηματικά, που σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να μεταστραφεί σε μίσος, αλλά πράττω με τη δύναμη του Θεού, το υπέρλογο και υπερφυσικό, αυτό που έχει τη σφραγίδα της Ουράνιας Αγάπης, και έχει αποτελέσματα που διαμένουν σε όλη την αιωνιότητα.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά μας παραπέμπουν, δίχως δεύτερη σκέψη, στον υπέροχο χαρακτήρα του Θεού μας. Εκείνος είναι κατά τη δήλωση του Άγιου Λόγου Του, «οικτίρμονας και ελεήμονας, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός» Έξοδος 34:6. Δεν υπάρχει πιο μεστή, πιο μεγαλειώδης, πιο ολοκληρωμένη έκφραση του Ελέους από τον αγαθοποιό χαρακτήρα του Θεού. Οτιδήποτε πηγάζει από τον Ίδιο είναι Αγάπη και Χάρη, σε εκδηλώσεις που υπερβαίνουν κάθε άλλο μέτρο, κάθε άλλη σύγκριση, κάθε όνειρο και φαντασία ανθρώπινης ψυχής. Η απερίγραπτη Χάρη Του, είναι σύμφυτη με την έννοια του Ελέους Του, γιατί μας αποκαλύπτει πως μόνο εξαιτίας της Αγάπης Του λαμβάνουμε στη ζωή μας, όχι αυτό που μας αξίζει, την απόρριψη, αλλά αυτό που δε μας αξίζει, την αποδοχή.

Ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος που «πρώτος μας αγάπησε» Α' Ιωάννου 4:19. 
Δεν το επέλεξε γιατί είδε κάτι το αξιαγάπητο σε εμάς, αλλά γιατί ήταν η δική Του Φύση πλημμυρισμένη από αγάπη, γιατί δεν μπορούσε με κανέναν άλλο τρόπο να μας συμπεριφερθεί, παρά μόνο με στοργή και τρυφερότητα∙ γιατί επιθύμησε με όλη Του την καρδιά, να μας καταστήσει στα μάτια του Πατέρα Του αξιαγάπητους, και αποδεκτούς μέσω της δικής Του θυσίας.  Δεν είχε κάποιο απώτερο σκοπό για το δικό Του όφελος επιλέγοντας να μας αγαπήσει, είχε μόνο τον σκοπό να μοιραστεί μαζί μας την πεμπτουσία της αγάπης και της χαράς, να μας αποκαλύψει ότι επιθυμεί σχέση ζωντανή μαζί μας, Σχέση κατά την οποία Εκείνος θα είναι δικός μας, και εμείς δικοί Του, χωρίς συμβιβασμούς, μετριότητες ή χλιαρότητες. Το να γνωρίζει ο άνθρωπος μία Αγάπη τόσο καθαρή, τόσο παντοδύναμη, και τόσο συγκλονιστική, είναι δίχως άλλο, το μεγαλύτερο απόκτημα σε αυτή τη ζωή. Πολύ περισσότερο, όμως, το κέρδος δεν είναι η γνώση αυτού του απερίγραπτου ελέους, αλλά η βίωσή του. Όταν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η ευεργεσία του Ελέους του Θεού στη ζωή μας, τότε αβίαστα αυτό που επιθυμούμε είναι να συμπεριφερθούμε στους άλλους με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρθηκε σε εμάς ο Θεός: να τους ελεήσουμε, ακριβώς γιατί ελεηθήκαμε τόσο βαθιά και τόσο πλατιά…

Οι άνθρωποι που έχουν κατανοήσει και εκτιμήσει τα άπειρο βάθος του ελέους του Θεού, επιθυμούν να μεταλαμπαδεύσουν και στους συνανθρώπους τους αυτή την ουράνια ευλογία. Αυτή ακριβώς η στάση της ζωής τους, τους καθιστά «μετόχους Θείας Φύσεως», είναι οι άνθρωποι που στο κάθε τους βήμα λαχταρούν να δώσουν στους άλλους αυτό που έλαβαν, με τόση αφθονία από τον Θεό∙ να δώσουν αγάπη και έλεος, γιατί και τα δύο τα έλαβαν, δίχως κανένα απολύτως περιορισμό, από τον Ουράνιο Πατέρα τους. Η καρδιά του ελεήμονος ανθρώπου είναι συντονισμένη στο μέγιστο βαθμό με τη σπλαχνική καρδιά του Άγιου Θεού, και δεν υπολογίζει τις συμπεριφορές στις διάφορες καταστάσεις, με βάση αυτό που θα έπρεπε να λάβει ο άλλος, εκτιμώντας την αξία ή την απαξία του. Ο φιλεύσπλαχνος άνθρωπος δεν επιλέγει να μπει στη διαδικασία να προσμετρήσει αν ο πλησίον είναι άξιος για βοήθεια, ή να εκτιμήσει το αντάλλαγμα που θα λάβει αν ελεήσει. Εκείνο που καίει την καρδιά του, είναι να κατανοήσει τι μπορεί να κάνει, για να βοηθήσει ακόμα και τις πιο εξαθλιωμένες ψυχές, ακριβώς γιατί σε αυτές δεν εμμένει στο μέγεθος της αμαρτίας τους, αλλά διακρίνει τους ανθρώπους για τους οποίους ο Υιός του Θεού έδωσε τη Ζωή Του, ως αντάλλαγμα για την απολύτρωσή τους. Για τον ελεήμονα άνθρωπο, η αγάπη και η προσφορά, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αξιολογηθούν με βάση τις λογικές και αναμενόμενες συμπεριφορές, αλλά με βάση το πλέον ασύγκριτο και αιώνιο μέτρο, την άβυσσο της ανεξιχνίαστης Αγάπης του Θεού.

Υπάρχουν άνθρωποι που βουλιάζουν στα βάθη της αναξιότητάς τους, και πιστεύουν πως για αυτούς δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αναθαρρήσουν, και να διεκδικήσουν με πίστη το κάλλιστο του Θεού στη ζωή τους. Ο Εχθρός της ψυχής εκμεταλλεύεται την ασταθή συναισθηματικά και απαισιόδοξη ψυχολογικά κατάστασή τους, για να σπείρει το δηλητήριο της δυσπιστίας του, και να τους καθηλώσει στη μιζέρια και την αυτολύπηση. Όσο μεγάλο και αν είναι το μέγεθος της αποστασίας μίας ψυχής, ο Λόγος του Θεού καθιστά σαφές πως «όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη» Ρωμαίους 5: 20. Έχοντας την καρδιά γαλουχημένη με ένα τέτοιο πνεύμα, ο χριστιανός δεν απορρίπτει, δεν καταδικάζει, δεν προβάλλει με θρησκευτική υπεροψία τη δική του «καθαρότητα», γιατί - ας μην ξεχνάμε ποτέ - πως «δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό∙ δεν υπάρχει ούτε ένας» Ρωμαίους 3:12. Αντίθετα, αγκαλιάζει με φιλόστοργα συναισθήματα την πάσχουσα ψυχή, προφέρει λόγους παρηγορητικούς, χτίζει την αγάπη εκεί όπου υπάρχουν μόνο ερείπια, και ανοίγει δρόμους καρποφορίας εκεί όπου υπάρχουν μόνο ερημιά και ξηρασία. Μία τέτοια στάση μπορεί πραγματικά να αγγίξει και την πιο καχύποπτη ψυχή, μπορεί να λιώσει το παγόβουνο της ακαμψίας και της σκληρότητας, και να φανερώσει με τον πιο ζωντανό τρόπο ποιος είναι ο χαρακτήρας της αφίλαυτης καλοσύνης του Θεού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη θεϊκή δύναμη που εκπέμπεται από μία τέτοια στάση ζωής, δεν μπορεί να την καταρρίψει, ούτε να την αμαυρώσει. Ακόμα και ο εχθρός και οι δυνάμεις του, γυρίζουν ηττημένοι στο αιώνιο σκοτάδι, όταν επανειλημμένα προσκρούουν στο φρόνημα του ανθρώπου που ταυτίζεται κατά πάντα με την Άγια Ψυχή του Κυρίου μας.

Ο Ιησούς Χριστός στον πέμπτο μακαρισμό μας διδάσκει, πως είμαστε μακάριοι όταν ελεούμε, ακριβώς γιατί θα ελεηθούμε και εμείς από τον Θεό μας. Συνεπώς, αυτό το ασύλληπτο δώρο που λάβαμε εμείς από τον Θεό, καλούμαστε να το δώσουμε με απλοχεριά στον πλησίον μας, και αυτή ακριβώς η συμπεριφορά μας είναι που θα σταθμίσει την κρίση του Θεού στη δική μας ζωή. Ο Λόγος του Ίδιου του Κυρίου μας, είναι για μία ακόμα φορά αποκαλυπτικός: «μην κρίνετε για να μην κριθείτε∙ επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε∙ και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».Ματθαίος 7:1. Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή, για να κατακρίνουμε και να ρητορεύσουμε υπέρ της δίκαιης απόρριψης και καταδίκης των άλλων. Ήρθαμε, για να γίνουμε ζωντανές εικόνες της υπέροχης Αγαθότητας του Θεού∙ ήρθαμε, για να δώσουμε από το ξεχείλισμα της αγάπης, που ασταμάτητα ρέει από εμάς, όταν μέσα στην καρδιά μας ζει ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός. Δεν είναι ο σκοπός μας να βάλουμε δοσομετρητή στο έλεος και στην αγάπη που θα προσφέρουμε στους άλλους, γιατί, αν το έκανε αυτό ο Θεός για τη δική μας περίπτωση, σίγουρα δε θα βρίσκαμε τόπο να σταθούμε, επειδή κανένα από τα «καλά» μας έργα δε θα ήταν ικανό να μας εξαγνίσει ενώπιον του Θεού. Εξαγνιζόμαστε μόνο μέσω της Τέλειας Θυσίας του Ιησού Χριστού, και αυτή η αλήθεια αξίζει να είναι πάντα το άμετρο… «μέτρο» της κρίσης μας, και της διαμόρφωσης της συμπεριφοράς μας προς τους άλλους.

Λατρεμένε Θεέ μου, συλλογίζομαι πόσο έχω ελεηθεί από Σένα και πραγματικά συγκλονίζομαι. Γνωρίζω ότι δε μου άξιζε ούτε μία σταγόνα από το ποτήρι του Ελέους Σου, και όμως το γεύτηκα όλο μέχρι τον πάτο του… Επιθυμώ να κατοικείς με όλο το Πλήρωμα της Άγιας Θεότητας μέσα στην καρδιά μου, ώστε ποτέ να μην ξεχνώ πού θα ήμουν, αν Εσύ δεν έδινες τα πάντα για μένα. Άγιο Πνεύμα οδήγησε τα βήματά μου, ώστε το Έλεος που μου χαρίστηκε με τόση απλοχεριά να το προσφέρω και εγώ στους συνανθρώπους μου, με την ίδια προθυμία και γενναιοδωρία. Δεν μπορώ να υπάρξω ως παιδί Σου, αν δεν εκδηλώνεται μέσα από μένα το φρόνημά Σου, για να φέρει ανακούφιση, στήριξη, ζεστασιά σε κάθε πληγωμένη και αποθαρρυμένη καρδιά. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν!!
«Η ψυχή που αγαθοποιεί θα παχύνει∙ και όποιος ποτίζει, θα ποτιστεί κι αυτός». Παροιμίες 11:25...