"ΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ"

«Και ενώ έβγαινε έξω στον δρόμο, κάποιος έτρεξε, και γονατίζοντας μπροστά του, τον ρωτούσε: Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Μάρκου 10:17 Ο νέος που υπέβαλε την ερώτηση αυτή ήταν ένας άρχοντας. Είχε μεγάλη περιουσία, και κατείχε υπεύθυνη θέση στην κοινωνία. Είδε την αγάπη που ο Χριστός εκδήλωσε στα παιδιά που Του έφεραν. Είδε πόσο τρυφερά τα δέχτηκε και τα πήρε στην αγκαλιά Του, και στην καρδιά Του γεννήθηκε η αγάπη για το Σωτήρα. Αισθάνθηκε την επιθυμία να γίνει μαθητής Του. Τόσο βαθιά συγκινήθηκε, που καθώς ο Χριστός έφευγε έτρεξε πίσω Του, και γονατίζοντας μπροστά Του, Του υπέβαλε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια την ερώτηση, την τόσο σπουδαία για την ψυχή κάθε ανθρώπου: «Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Ο Χριστός του είπε: «Γιατί με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ένας, ο Θεός.» Ο Ιησούς ήθελε να δοκιμάσει την ειλικρίνεια του άρχοντα, και να μπορέσει να καταλάβει για ποιο λόγο τον θεωρούσε αγαθό. Είχε συναίσθηση ότι Εκείνος στον οποίο μιλούσε ήταν ο Υιός του Θεού; Ποια ήταν τα πραγματικά του αισθήματα; Ο άρχοντας εκείνος υπολόγιζε πολύ στην προσωπική του δικαιοσύνη. Ουσιαστικά δεν πίστευε ότι υστερούσε σε τίποτε, και όμως δεν ήταν εντελώς ικανοποιημένος. Αισθανόταν πως κάτι του έλλειπε. Δεν θα μπορούσε άραγε ο Ιησούς να τον ευλογήσει, όπως ευλόγησε τα μικρά παιδιά, και να ικανοποιήσει αυτή την ψυχική του ανάγκη; Απαντώντας στο ερώτημα του ο Ιησούς, είπε ότι η υπακοή στις εντολές του Θεού ήταν αναγκαία, αν ήθελε να αποκτήσει την αιώνια ζωή, και ανέφερε μερικές εντολές που φανέρωναν το καθήκον του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του. Η απάντηση του άρχοντα ήταν καταφατική: «Δάσκαλε, όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου. Τι μου λείπει;» Ο Ιησούς κοίταξε το νέο στα μάτια σαν να διάβαζε τη ζωή του, και να ενδοσκοπούσε το χαρακτήρα του. Τον αγάπησε, και διψούσε να του δώσει εκείνη την ειρήνη, τη χάρη, και τη χαρά που θα έφερνε ριζική μεταβολή στο χαρακτήρα του. Του είπε: «Ένα σου λείπει, πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με, αφού σηκώσεις τον σταυρό.» Ο Χριστός ελκύστηκε από το νέο. Ήξερε ότι ο ισχυρισμός του, «όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου,» ήταν ειλικρινής. Ο Λυτρωτής λαχταρούσε να δημιουργήσει μέσα του την οξυδέρκεια, που θα τον καθιστούσε ικανό να δει την ανάγκη της καθιέρωσης της καρδιάς, και της χριστιανικής καλοσύνης. Λαχταρούσε να ιδεί μέσα του μια ταπεινή και συντριμμένη καρδιά, που θα αναγνώριζε ότι η υπέρτατη αγάπη της, έπρεπε να αποδοθεί στο Θεό, και οι ελλείψεις της να καλυφθούν από την τελειότητα του Χριστού. Στο πρόσωπο του άρχοντα εκείνου, ο Χριστός είδε την βοήθεια ακριβώς που του χρειαζόταν, αν αυτός αποφάσιζε να γίνει συνεργάτης Του στο ψυχοσωτήριο έργο Του. Αν ήθελε να καθοδηγηθεί από το Χριστό, θα καθίστατο δύναμη για το καλό. Ο άρχοντας αυτός θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αντιπροσωπεύσει το Χριστό. Επειδή είχε προτερήματα τα οποία, αν τα συνταύτιζε με το Σωτήρα, θα τον αξίωναν να γίνει δύναμη Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον αγάπησε για το χαρακτήρα του. Και στην καρδιά του άρχοντα ξύπνησε η αγάπη για το Χριστό, επειδή η αγάπη γεννά πάλι την αγάπη. Ο Ιησούς επιθυμούσε να τον δει να γίνει συνεργάτης Του. Λαχταρούσε να τον κάνει σαν τον Εαυτό Του, ένα καθρέφτη όπου να αντανακλάται η μορφή του Θεού. Λαχταρούσε να αναπτύξει τα υπέροχα γνωρίσματά του χαρακτήρα του, και να τον καθαγιάσει για την υπηρεσία του Κυρίου. Αν ο άρχοντας είχε τότε παραχωρήσει τον εαυτό του στο Χριστό, θα είχε αυξηθεί στην ατμόσφαιρα της παρουσίας Του. Αν είχε κάνει αυτή την εκλογή, πόσο διαφορετικό θα ήταν το μέλλον του! «Ένα σου λείπει,» είπε ο Ιησούς. «Πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με.» Ο Χριστός διάβαζε την καρδιά του νεαρού άρχοντα. Μόνο ένα πράγμα του έλλειπε, αλλά αυτό ήταν ζωτικής σημασίας. Χρειαζόταν την αγάπη του Θεού στην ψυχή. Η έλλειψη εκείνη αν δεν την αναπλήρωνε, θα απέβαινε μοιραία γι’ αυτόν. Όλη του η υπόσταση θα αλλοιώνονταν. Με την εντρύφηση, ο εγωισμός θα αυξάνονταν. Για να μπορέσει να δεχθεί την αγάπη του Θεού, έπρεπε η υπέρτατη φιλαυτία να παραχωρηθεί. Ο Χριστός δοκίμασε τον άνθρωπο αυτόν. Τον κάλεσε να διαλέξει ανάμεσα στον ουράνιο θησαυρό και στο επίγειο μεγαλείο. Μπορούσε να εξασφαλίσει τον ουράνιο θησαυρό αν ακολουθούσε το Χριστό. Αλλά, το εγώ έπρεπε να παραχωρηθεί. Η θέλησή του έπρεπε να υποβληθεί στον έλεγχο του Χριστού. Η αγιοσύνη αυτού του ίδιου του Θεού, προσφερόταν στο νεαρό άρχοντα. Είχε το προνόμιο να γίνει γιος του Θεού, και συγκληρονόμος του Χριστού, στον ουράνιο θησαυρό. Έπρεπε όμως να σηκώσει το σταυρό, και να ακολουθήσει το Σωτήρα στο μονοπάτι της αυταπάρνησης. Για τον άρχοντα τα λόγια του Χριστού ισοδυναμούσαν πράγματι με την πρόσκληση: «Διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε» Ιησούς του Ναυή 24:15. Η εκλογή ανήκε σ’ αυτόν. Ο Ιησούς λαχταρούσε για την πνευματική μεταλλαγή του. Του έδειξε το τρωτό σημείο του χαρακτήρα του, και με τι μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε την έκβαση της υπόθεσης, καθώς ο νέος ζύγιζε τα πράγματα! Αν αποφάσιζε να ακολουθήσει το Χριστό, έπρεπε να υπακούσει στα λόγια Του για το κάθε τι. Έπρεπε να εγκαταλείψει τα φιλόδοξα σχέδια του. Με τι βαθιά και εναγώνια λαχτάρα. Με την ψυχική δίψα ο Ιησούς, παρακολουθούσε το νέο, με την ελπίδα ότι θα δεχόταν την πρόσκληση του Πνεύματος του Θεού! Ο Χριστός υπέδειξε τους μοναδικούς όρους, που θα έφερναν τον άρχοντα στη θέση όπου θα τελειοποιούσε ένα χριστιανικό χαρακτήρα. Τα λόγια του ήταν λόγια σοφά, παρόλο που μπορεί να ηχούσαν κάπως αυστηρά και απαιτητικά. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας για τον άρχοντα, ήταν να αποδεχθεί και να συμμορφωθεί με αυτά. Η υψηλή κοινωνική του θέση και η περιουσία του, ασκούσαν στο χαρακτήρα του μια ανεπαίσθητη επιρροή προς το κακό. Υποθαλπόμενα τα δύο αυτά, θα παραγκώνιζαν το Θεό από την καρδιά του. Είτε λίγο είτε πολύ κατακρατούσε από το Θεό, κατακρατούσε εκείνο που μείωνε την ηθική του δύναμη και αποδοτικότητα. Επειδή όταν ενδόμυχα υποθάλπονται τα πράγματα αυτού του κόσμου, όσο ασταθή και ανάξια μπορεί να είναι, καταλήγουν στο να απορροφούν τα πάντα. Ο άρχοντας κατάλαβε αμέσως τη σημασία των λόγων του Χριστού, και λυπήθηκε. Αν είχε συνειδητοποιήσει την αξία του προσφερόμενου δώρου, αμέσως θα είχε καταταγεί με τους μαθητές του Χριστού. Ήταν μέλος του τιμητικού Συμβουλίου των Ιουδαίων, και ο σατανάς τον πείραζε με δελεαστικές προοπτικές για το μέλλον. Ήθελε τον ουράνιο θησαυρό, αλλά ήθελε και τις επίγειες απολαβές που του απέδιδαν τα πλούτη του. Λυπόταν που υπήρχαν τέτοιοι όροι. Επιθυμούσε την αιώνια ζωή, χωρίς να θέλει να υποβληθεί στην απαιτούμενη θυσία. Το κόστος της αιώνιας ζωής του φαινόταν υπερβολικό, και «αναχώρησε λυπημένος, επειδή, είχε κτήματα πολλά.» Ο ισχυρισμός του ότι φύλαξε το νόμο του Θεού, δεν ήταν σωστός. Έδειξε ότι τα πλούτη του ήταν το είδωλό του. Δεν μπορούσε να τηρεί τις εντολές του Θεού, αφού ο κόσμος κατείχε την πρώτη θέση στην καρδιά του. Αγαπούσε τα δώρα του Θεού περισσότερο από ότι αγαπούσε το Δωρητή. Ο Χριστός είχε προσφέρει στο νέο τη συντροφιά Του. ‘Ακολούθα με’, του είπε. Αλλά γι’ αυτόν ο Σωτήρας δεν είχε τόση σημασία, όση είχε το όνομά του μεταξύ των ανθρώπων, και η περιουσία του. Να αρνηθεί τα επίγεια πλούτη του, πράγματα ορατά χειροπιαστά, για τον αόρατο ουράνιο θησαυρό, το θεωρούσε πολύ ριψοκίνδυνο. Αρνήθηκε την προσφορά της αιώνιας ζωής, και απομακρύνθηκε. Από τότε ο κόσμος έγινε το αντικείμενο της λατρείας του. Χιλιάδες περνούν από αυτή τη δοκιμή, ζυγίζοντας τον Χριστό με τον κόσμο, και πολλοί προτιμούν τον κόσμο. Όπως ο νεαρός άρχοντας, απομακρύνονται και αυτοί από το Σωτήρα, λέγοντας μέσα τους: "Δεν θέλουμε τον άνθρωπον αυτόν να άρχη εφ’ υμάς". Η συμπεριφορά του Χριστού προς το νέο, αποτελεί παράδειγμα για μας. Ο θεός μας έδωσε τον κανόνα της συμπεριφοράς, τον οποίο κάθε δούλος Του οφείλει να ακολουθεί. Πρόκειται για την υπακοή στον νόμο Του, όχι απλώς μια κατ’ εντολή υπακοή, αλλά μια υπακοή που εισχωρεί στη ζωή, και εκδηλώνεται με το χαρακτήρα. Ο Θεός έθεσε το δικό Του πρότυπο του χαρακτήρα, για όσους θέλουν να γίνουν υπήκοοι της βασιλείας Του. Μόνο εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν συνεργάτες του Χριστού, μόνο εκείνοι που θα πουν: "Κύριε ότι είμαι και ότι έχω είναι δικό Σου", εκείνοι μόνο θα αναγνωριστούν σαν γιοι και θυγατέρες του Θεού. Όλους θα πρέπει να τους απασχολεί η σκέψη τι σημαίνει να επιθυμούν τον ουρανό, και μολαταύτα να τον αποστρέφονται εξ αιτίας των επιβαλλόμενων όρων. Σκεφθείτε τι σημαίνει να πείτε ‘όχι’ στο Χριστό. Ο άρχοντας είπε: όχι δεν μπορώ να Σου τα δώσω όλα. Μήπως λέμε και εμείς το ίδιο; Ο Σωτήρας προθυμοποιείται να συμμερισθεί μαζί μας το έργο που ο Θεός μας έχει αναθέσει να κάνουμε. Προσφέρεται να χρησιμοποιήσει τα μέσα που ο Θεός μας έχει δώσει, για να συνεχίσει το έργο Του στον κόσμο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μας σώσει. Τα περιουσιακά του αγαθά έχουν χορηγηθεί στον άρχοντα αυτόν, για να αποδείξει ότι ήταν πιστός οικονόμος. Έπρεπε να τα διαθέσει για να γίνουν ευλογία σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. Έτσι και τώρα ο Θεός εμπιστεύεται στους ανθρώπους υλικά αγαθά, τάλαντα και διάφορες ευκαιρίες για να καταστούν αυτοί όργανά Του στο να βοηθούν τους φτωχούς, και τους πάσχοντες. Εκείνος που χρησιμοποιεί τα εμπιστευμένα σ’ αυτόν δώρα ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού, γίνεται συνεργάτης του Σωτήρα. Κερδίζει ψυχές για το Χριστό, επειδή αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα Του. Για αυτούς που, όπως ο νεαρός άρχοντας κατέχουν υψηλές εμπιστευτικές θέσεις και υπάρχοντα, ίσως φαίνεται υπερβολική η θυσία να παραχωρήσουν όλα για να ακολουθήσουν το Χριστό. Πλην όμως αυτός είναι ο γενικός κανόνας συμπεριφοράς για όλους όσους θέλουν να γίνουν μαθητές Του. Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή. Η παραχώρηση του εγώ, αποτελεί την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Συχνά φαίνεται επιτακτική και σε γλώσσα που μοιάζει αυταρχική. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σωθεί ο άνθρωπος, παρά μόνο αν αποκοπεί από τα πράγματα εκείνα από τα οποία, αν δεν απαλλαγεί, θα διαφθαρεί όλη η ύπαρξή του. Όταν οι πιστοί του Χριστού επιστρέφουν στον Κύριο ότι του ανήκει, επισωρεύουν θησαυρούς, οι οποίοι θα τους δοθούν όταν ακούσουν τα λόγια: "Εύγε δούλε αγαθέ, και πιστέ,.. μπες μέσα στη χαρά του Κυρίου σου", "ο Οποίος, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού". Ματθ. 25:23, Εβρ. 12:2. Η χαρά για τις λυτρωμένες, ψυχές στην αιωνιότητα, είναι η ανταμοιβή όλων όσων βάδισαν στα ίχνη Εκείνου που τους είπε: "Ακολούθα με"...

Η Ύψιστη Ανάβαση.

«Ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ, και του είπε: Αβραάμ∙ κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι. Και είπε: Πάρε τώρα τον γιο σου τον μονογενή, που αγάπησες, τον Ισαάκ, και πήγαινε στον τόπο Μοριά, και πρόσφερέ τον εκεί σε ολοκαύτωμα επάνω σε ένα από τα βουνά, που θα σου πω». Γένεση 22:1,2.

Η συγκεκριμένη ιστορία της Γένεσης, με μια πρώτη ανάγνωση σοκάρει τον μελετητή ως προς τα πρώτα δύο εδάφια, τον φορτίζει με αγωνία ως προς την εξέλιξή της, και τον συνεπαίρνει ως προς την κατάληξή της, ακριβώς γιατί αποδεικνύει το βάθος της πίστης του Αβραάμ, και το ανεξιχνίαστο Μεγαλείο του Χαρακτήρα του Θεού. Χρόνια ολόκληρα ο Αβραάμ περίμενε την εκπλήρωση της Υπόσχεσης του Θεού, ότι από το σπέρμα του θα εξέλθει κληρονόμος. Όσο τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δε συνέβαινε που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, τόσο και πιο ανέφικτη φάνταζε η εκπλήρωση. Όμως, ο Λόγος του Θεού δεν επιστρέφει ποτέ κενός, και στην ορισμένη από τον Θεό ώρα, δόθηκε στον Αβραάμ ο πολυπόθητος γιος από τη σύζυγό του Σάρρα, ενώ και οι δύο ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία. Ο γιος της Επαγγελίας μεγάλωνε με χάρη, και τίποτα δε φαινόταν να ταράζει την οικογενειακή γαλήνη. Ακόμα και το θέμα του γιου του Αβραάμ, Ισμαήλ, από τη δούλη του Άγαρ, είχε ρυθμιστεί από τη φροντίδα και φιλευσπλαχνία του Θεού, και έτσι ο Ισαάκ έμενε στο σπίτι ως ο νόμιμος και αδιαφιλονίκητος κληρονόμος. Και ενώ όλα ήταν τόσο ήρεμα και ελεγχόμενα, η φωνή του Θεού πέφτει σαν μαχαιριά μέσα στην καρδιά του Αβραάμ: «θα πάρεις το γιο σου τον μονογενή, τον γιο σου που αγάπησες…. ξέρεις για ποιον μιλώ…. εννοώ τον Ισαάκ και θα τον προσφέρεις θυσία για Μένα…».

Δεν υπάρχουν λόγια άξια να περιγράψουν την οδύνη που κατέκλυσε την ψυχή του δύστυχου πατέρα. Εκείνο ακριβώς το τέκνο για το οποίο υπήρχαν τόσες προσευχές και τόση προσδοκία, εκείνο ακριβώς το τέκνο, που έφερε τόση χαρά στους γονείς του, ύστερα από τα πικρά χρόνια της ατεκνίας τους, εκείνος ακριβώς ο μονάκριβος και πολυαγαπημένος, έπρεπε να θυσιαστεί στον Θεό. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, δικαιολογίες ή έστω μια παρήγορη κουβέντα από τον Θεό. Η Εντολή Του είναι ρητή και κατηγορηματική. Η απαίτηση της θυσίας είναι πέρα για πέρα αμείλικτη, άδικη και ακατανόητη. Εκτός αυτού, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ο Αβραάμ δε ζούσε στα χρόνια του Χριστού, ή στα χρόνια μετά από Αυτόν. Δεν είχε δει την Ανάσταση του Λαζάρου ή δεν είχε ζήσει το Μεγαλείο της Ανάστασης του Σωτήρα. Δεν είχε κάτι το χειροπιαστό, για να κρατηθεί και να αντέξει σε αυτή τη μέγιστη δοκιμασία. Δεν είχε τίποτα το λογικά αναμενόμενο, όπως μια άλλη παρόμοια εμπειρία στη ζωή ενός συγγενή, φίλου ή γνωστού του, κατά την οποία ο Θεός ζήτησε κάτι ανάλογο, και στο τέλος επενέβη και δε συνέβη τίποτα το δυσάρεστο.

Όχι, ο Αβραάμ δε στηρίχθηκε σε τίποτα το λογικό, για να ελπίσει και να λάβει δύναμη η καρδιά του. Εκείνες τις τραγικές στιγμές, που έπρεπε να λάβει την απόφαση της υπακοής ή της ανυπακοής, δεν είχε τίποτα απολύτως το ελπιδοφόρο, εκτός από την επιλογή να επιδείξει υπέρλογη πίστη. Και απέναντι σε αυτή την προοπτική, επέλεξε να σταθεί κρατώντας γερά το χέρι του Θεού, ακόμα και αν το σχέδιό Του φαινόταν ανείπωτα σκληρό. Επέλεξε να κρατήσει αυτό το χέρι με πίστη και εμπιστοσύνη ότι το Θεϊκό Βλέμμα ακόμα και σε αυτή τη σκοτεινή ώρα, που τίποτα δε φαινόταν παρήγορο και ευοίωνο, έβλεπε κάτι που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να δει ή να σταθμίσει. Η θυσία που του ζητήθηκε διεκπεραιώθηκε πρώτα στη θέληση, πριν αποφασίσει να ανέβει στο όρος. Προξενεί τόση εντύπωση στην καρδιά του μελετητή ότι ο πατέρας που τόσο αγαπούσε το τέκνο του, δεν προφέρει ούτε μια τόση δα αντίρρηση στον Θεό. Δε διαπραγματεύεται, δεν προσφέρει ανταλλάγματα. Απλώς υπακούει με θαυμαστή ταπείνωση και απλότητα, ακόμα και αν η καρδιά του είναι κατατσακισμένη από τη θλίψη.

Ένας άλλος πατέρας, πολλά χρόνια μετά τον Αβραάμ, προσήλθε στον Ιησού Χριστό με απόγνωση, ζητώντας τη θεραπεία της πολυαγαπημένης του κόρης. Ήταν ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος, που απελπισμένος και περίλυπος ζήτησε από τον Ιησού να θεραπεύσει την κόρη του που ψυχορραγούσε. Ασφαλώς και ο Ιάειρος είχε πίστη στον Χριστό, αλλιώς δε θα απευθυνόταν σε Αυτόν. Ωστόσο, συγκρίνοντας αυτές τις δύο περικοπές, λαμβάνουμε τόσο σημαντικά μαθήματα για το χαρακτήρα της γνήσιας πίστης. Ο Ιάειρος είχε την πίστη που τον ώθησε να σώσει το παιδί του, ενώ ο Αβραάμ είχε την πίστη που όπλισε την καρδιά του με δύναμη, για να θυσιάσει το παιδί του. Και οι δύο άντρες είχαν πίστη, άλλος μικρότερη και άλλος μεγαλύτερη, όπως συμβαίνει με όλους τους χριστιανούς. Εκείνο στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας, είναι ότι ο Θεός δεν κατακρίνει το βαθμό της ελλιπούς πίστης, καθώς ο Ίδιος μας λέει ότι έστω και πίστη σαν κόκκος σινάπεως είναι ευάρεστη, καθώς, αν εμείς θελήσουμε να την καταθέσουμε σε Αυτόν, Εκείνος είναι Πρόθυμος να εργαστεί μαζί της, και να την αυξήσει.

Ο Θεός, αντιμετωπίζοντας αυτούς τους δύο ανθρώπους ως ξεχωριστές προσωπικότητες, εργάζεται για τον καθαρισμό της πίστης τους, επιλέγοντας την ανάλογη δοκιμασία. Ο Ιάειρος κλήθηκε να πιστέψει ότι ο Χριστός μπορούσε ακόμα και στο νεκρό σώμα της κόρης του να δώσει ζωή. Ωστόσο, στη δοκιμασία του τον στήριξε ο Λόγος του Χριστού: «Μη φοβάσαι∙ μόνον πίστευε και θα σωθεί». Λουκάς 8: 50. Ο Αβραάμ από την άλλη, δεν είχε καμία φιλεύσπλαχνη διαβεβαίωση από τον Θεό του τύπου: «Mη φοβάσαι, ανέβα στο όρος και εκεί θα δεις το Μεγαλείο Μου». Ο Θεός αποφάσισε να δοκιμάσει την πίστη του, επιλέγοντας ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό από εκείνο του Ιάειρου: τον δοκίμασε στη σιωπή και στη φαινομενική σκληρότητα εκ Μέρους Του. Τον δοκίμασε στην απόλυτη έλλειψη της κατανόησης του σχεδίου και του Θελήματός Του. Ο Αβραάμ επειδή επέλεξε να σταθεί και να πιστέψει στην Αγάπη και των αλάνθαστων Σχεδίων του Θεού, ακόμα και αν έσφιγγε την ψυχή του βαθύ σκοτάδι, ονομάστηκε δικαιολογημένα πατέρας της πίστης. Καθώς διαβάζεις συγκριτικά αυτές τις δύο περικοπές, αξίζει να συλλογιστείς πάνω στους τρόπους που ο Θεός επιλέγει να εργαστεί με τον καθένα μας προσωπικά. Δε μας δοκιμάζει παραπάνω από τη δύναμή μας, αλλά είναι αποφασισμένος να καθαρίσει την πίστη μας, και να την κάνει λαμπερή σαν ατόφιο χρυσάφι.

Διαβάζοντας όλο το εικοστό δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης, που είναι αφιερωμένο σε αυτή τη δοκιμασία του Αβραάμ, νιώθεις σαν να ακολουθείς τον πονεμένο πατέρα σε κάθε βήμα που κάνει, καθώς ελεύθερα έχει επιλέξει να ανέβει στο όρος και να υπακούσει στον Θεό. Το κείμενο δε δίνει απολύτως καμία πληροφορία για τα συναισθήματα του Αβραάμ, όμως ο μελετητής σε κάθε κίνησή του, αισθάνεται μέσα του την απερίγραπτη οδύνη του πατέρα. Έχει αποφασίσει να ακούσει τη Φωνή του Θεού, όμως αυτό δεν ακυρώνει τον πόνο. Τον παρακολουθούμε να σαμαρώνει το γαϊδουράκι, να παίρνει μαζί του τον μονάκριβο γιο του και δύο δούλους, να υψώνει τα μάτια του προς το όρος όπου θα γινόταν η θυσία (ανείπωτος ο πόνος που στάζει από εκείνα τα μάτια), να παίρνει τα ξύλα της ολοκαύτωσης, να ανταλλάσσει λίγες μα τόσο τρυφερές κουβέντες με τον πολυαγαπημένο Ισαάκ, να πραγματοποιεί εκείνη την επώδυνη ανάβαση στο όρος της θυσίας, ανάβαση που είναι η σταύρωσή του, αλλά θα σφραγιστεί με την ανάστασή του.

Ένα άλλο Πρόσωπο, χιλιάδες χρόνια μετά, έλαβε την απόφαση να ανεβεί στο δικό Του Όρος της Ύψιστης Δοκιμασίας. Επέλεξε, αν και τόσο Αθώο, τόσο Άμεμπτο και τόσο Δίκαιο, να πορευτεί με νικηφόρα Πίστη, και απέραντη Αγάπη στο Γολγοθά το Δικό Του, που δε συγκρίνεται με το Γολγοθά της δοκιμασίας κανενός ανθρώπου. Είναι ο Σωτήρας σου και Σωτήρας μου, ο Σωτήρας του κόσμου Ιησούς Χριστός, που διήλθε νικηφόρα μέσα από το πιο καυτό καμίνι δοκιμασίας, καμίνι τόσο φρικτό και τόσο οδυνηρό, που δε θα γνωρίσει κανένας άνθρωπος από καταβολής κόσμου. Ο Αβραάμ, λαμβάνοντας την απόφαση να ανέβει στο όρος και να θυσιάσει ότι πιο πολύτιμο είχε, προεικόνιζε την Αγάπη του Θεού Πατέρα μας, και χωρίς να το αντιλαμβάνεται τότε γινόταν τύπος των πιστών όλων των εποχών, που καλούνται στη ζωή τους να ανέβουν στο όρος της προσωπικής τους δοκιμασίας. Αξίζει, όμως να προσέξεις το εξής. Η πραγματοποίηση της ανάβασης, τελικά δε συνέτριψε την καρδιά του Αβραάμ. Του αποκάλυψε το Μεγαλείο της Πανάγαθης Φύσης του Θεού με τρόπο που ποτέ πιο πριν δεν είχε γνωρίσει. Το κομβικό σημείο σε όλη αυτή τη δοκιμασία δεν ήταν απλώς η απόφαση να Αβραάμ να ανέβει στο όρος, καθώς ακόμα και αν συνέβη αυτό, θα μπορούσε να λιγοψυχήσει πάνω στο όρος. Όμως, αυτό δεν έγινε και η πίστη του ότι ο Θεός είναι απείρως πιο αγαθός από αυτό που μπορούσε να αντιληφθεί, του έδωσε τη δύναμη να υψώσει το μαχαίρι. Αυτή η στιγμή είναι η κορυφαία στη δοκιμασία του. Ύψωσε το μαχαίρι, όχι με χαρά, ούτε με την παρηγοριά πως κάτι καλύτερο θα έλθει στη ζωή του, ακριβώς γιατί για αυτόν ο Ισαάκ ήταν ότι το καλύτερο, ότι το πιο ξεχωριστό ανάμεσα στα ανθρώπινα. Και αυτό το ακριβό και αγαπημένο έπρεπε να τo θυσιάσει, επιδεικνύοντας πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό μέχρι τέλους, ακόμα και αν η καρδιά του ήταν καταξεσκισμένη από τον πόνο.

Παρακολούθησε αυτό τον ήρωα πατέρα, που μέσα στο μέγιστο σπαραγμό του επιλέγει να αποδώσει περισσότερη τιμή στον Θεό που του έδωσε αυτό το παιδί, ακόμα και αν γνώριζε τόσο καλά ότι η στέρηση του αγαπημένου τέκνου του θα ήταν για αυτόν αβάσταχτη. Μεταφέρσου νοερά σε εκείνη την τόσο μοναδική στιγμή, και προσπάθησε να διαβάσεις όλα όσα ξεχειλίζουν από τα μάτια του ανθρώπου που τολμά να υψώσει το μαχαίρι. Δεν υπάρχουν λόγια άξια να αποδώσουν το μεγαλείο της πίστης που προμηθεύει ο Θεός σε έναν άνθρωπο, που είναι απόλυτα αποφασισμένος να σταθεί για τον Θεό που πιστεύει και λατρεύει, ακόμα και αν νιώθει τα πόδια του παγωμένα. Το μαχαίρι υψώθηκε, και το χέρι εκείνο το κρατούσε η δύναμη της απόφασης του ανθρώπου να υπακούσει στον Δημιουργό του, και η ισχύς που ο Θεός προμήθευε ασταμάτητα στον πιστό του δούλο, καθώς ο Ίδιος δεν είχε πάψει στιγμή να εργάζεται για τον καθαρισμό της πίστης του Αβραάμ. Όμως, το μαχαίρι δε βάφτηκε με αίμα. Η Φωνή του Θεού εκφράστηκε την καίρια στιγμή, και ο Λόγος Του ήταν Λόγος απερίγραπτης ανακούφισης, και ευλογημένης επιβράβευσης: «Μη επιβάλεις το χέρι σου πάνω στο παιδάκι, και μη του κάνεις τίποτε∙ επειδή, τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα». Και λίγο πιο μετά ο άγγελος του Κυρίου μίλησε για δεύτερη φορά και είπε: «Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα και δε λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα αστέρια του ουρανού, και σαν την άμμο που είναι κοντά στο χείλος της θαλάσσης∙ και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου∙ και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου». Γένεση 22:12, 15-19.

Ίσως, ζεις και εσύ σε κάποια περίοδο της ζωής σου, κατά την οποία δοκιμάζεσαι σκληρά, και νιώθεις μέσα σου την ώθηση από το Άγιο Πνεύμα να σηκώσεις το μαχαίρι απέναντι σε καταστάσεις και σχέσεις. Σηκώνω το μαχαίρι δε σημαίνει εχθρεύομαι, μισώ ή πληγώνω τον άλλο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πως γίνομαι πρόθυμος να προσφέρω θυσία στον Θεό όλα τα πολύτιμα της ζωής μου, εμπιστευόμενος/η μέχρι την τελευταία στάλα του το Αγαθό Θέλημά Του. Ίσως, και εσύ καλείσαι να ζήσεις στην πράξη αυτό που πιστεύεις στη θεωρία, δηλαδή ότι ο Θεός είναι για σένα απείρως πιο σημαντικός από όλα τα αγαθά, και τις ευλογίες που υπάρχουν στη ζωή σου. Αν αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής σου αυτό το διάστημα, σίγουρα ο πόνος, η θλίψη και τα ερωτηματικά σφυροκοπούν ανελέητα τις αντοχές σου. Όμως, μην αποκάμεις, μη λυγίζεις και μην επιτρέπεις στον εχθρό να σε εμποτίζει με αρνητικές σκέψεις, και να λεηλατεί το συναισθηματισμό σου. Η Βίβλος είναι γεμάτη από ιστορίες ανθρώπων που επέλεξαν να τιμήσουν με την πίστη τους τον Θεό, και δεν ευλογήθηκαν απλώς. Υπερ – ευλογήθηκαν με την ενίσχυση της πίστης τους, και τη βαθύτερη κατανόηση του Χαρακτήρα του Θεού. Ίσως, πιστεύεις ότι ο Θεός είναι απλώς μακριά σου και ανεξήγητα σιωπηλός στις μέγιστες ανάγκες της ψυχής σου. Θυμήσου ότι αυτή είναι η κορυφαία δοκιμασία στη ζωή ενός πιστού: η απόφαση να συνεχίζει να λατρεύει και ακόμα περισσότερο να δοξάζει τον Θεό στο σκοτεινό και έρημο τοπίο της ζωής του, πριν ακόμα δει το αίσιο τέλος της δοκιμασίας του.

Το εικοστό δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης, που καταγράφει την πιο σκληρή δοκιμασία στη ζωή του Αβραάμ, ξεκίνησε με τρόπο σκοτεινό και ακατανόητο, σε τόσο και τέτοιο βαθμό, που κανείς δε θα περίμενε να ολοκληρωθεί με τόση ευλογία. Και στο δικό σου βιβλίο της ζωής, ίσως οι σελίδες που γράφονται τώρα σε καταπικραίνουν και σε πληγώνουν ανελέητα. Όμως, να μην ξεχάσεις ποτέ ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός, και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον έλεγχο και την Κυριαρχία Του για όλα τα παιδιά Του. Ακόμα και αν εσύ χρειαστεί να σηκώσεις το μαχαίρι, ακόμα και αν αισθάνεσαι το χέρι σου θρυμματισμένο και διαλυμένο από τον πόνο, θυμήσου ότι το υποστηρίζει η Δύναμη του Θεού που ρέει μέσα σου, επειδή Εκείνος γνωρίζει την καρδιά σου, και σε κραταιώνει για να σταθείς για τη Δόξα Του. Τα λόγια του Ιησού στο Ευαγγέλιο του Λουκά 9:24, «Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει∙ και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα τη σώσει. Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδήσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως τον εαυτό του ή ζημιωθεί;» Αξίζει να είναι η πυξίδα της ζωής σου κάθε φορά που νιώθεις τα κύματα των δοκιμασιών να σε πνίγουν. Η μέγιστη προτεραιότητα είναι η σωτηρία της ψυχής, και γι αυτό ο Ιησούς έδωσε τα πάντα, αλλάζοντας μια για πάντα την ιστορία του κόσμου μας, και δίνοντας νόημα σε όλους τους πόνους της ζωής μας. Έτσι, όταν εσύ σηκώνεις το μαχαίρι, να είσαι σίγουρος/η ότι η Δύναμή Του σε φρουρεί, το Έλεός Του σε παρηγορεί, η Χάρη Του κατεργάζεται σχέδια ευλογίας, και η υπόσχεσή Του σε οδηγεί στον πολυπόθητο τόπο της ανάπαυσης, και της έκβασης της δοκιμασίας σου. Ας έχει Δόξα το Λατρεμένο Του Όνομα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν...

Τι βλέπεις πέρα από τις αυταπάτες σου;

«Ο ίδιος ο Ιησούς, όμως, δεν τους εμπιστευόταν, επειδή τους γνώριζε όλους∙ και επειδή δεν είχε ανάγκη να δώσει κάποιος μαρτυρία για τον άνθρωπο∙ δεδομένου ότι, αυτός γνώριζε τι ήταν μέσα στον άνθρωπο». Ιωάννη 2:24,25.

Αυταπάτη είναι μια εσφαλμένη αντίληψη την οποία συντηρείς στη διάνοιά σου και σε απατά, καθώς πείθεσαι ότι είναι σωστή. Με άλλα λόγια, είναι ο τρόπος σκέψης σε ένα συγκεκριμένο ή σε περισσότερα ζητήματα που σε απομακρύνει από τον δρόμο της αλήθειας, και σπείρει μέσα σου είτε παράλογες ωραιοποιήσεις, είτε σκληρότητα και θυμό, ανάλογα με το αν η αυταπάτη σε οδηγεί να βλέπεις τα πράγματα καλύτερα, ή χειρότερα από αυτό που πραγματικά είναι. Η απαλλαγή από τις αυταπάτες, σημαίνει ότι πλέον δεν υπάρχουν λανθασμένες τοποθετήσεις στη ζωή, και ότι η αλήθεια και η σοφία καθιστούν τα πάντα διάφανα και κρυστάλλινα.

Ας εξετάσουμε την περίπτωση που πετάς στα σύννεφα και θεωρείς ότι όλοι και όλα είναι έντιμα, καθαρά και δίκαια. Σίγουρα, δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό στον αγνό τρόπο σκέψης, όμως, καθώς εκπαιδεύεσαι στα πράγματα του Θεού, θα διαπιστώνεις όλο και περισσότερο ότι ο Θεός επιθυμεί ο αθώος τρόπος σκέψης σου, να συμπορεύεται με τη σοφία του δικού Του Πνεύματος. Το πώς αυτό μπορεί να γίνει, είναι αποκλειστικά και μόνο το υπερφυσικό έργο της δικής Του Χάρης. Ο εχθρός της ψυχής, επιδιώκει να εκμεταλλεύεται πάντα την άγνοια ή την αθωότητά σου σε κάποιες καταστάσεις, έτσι ώστε να σε απογοητεύσει οικτρά, και η καλοσύνη σου να μεταλλαχθεί στην άλλη όψη της αυταπάτης, αυτή που σε καθιστά σκληρό, δηκτικό και επιθετικό. Με όποιο τρόπο όμως και αν αυτός δουλεύει, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι τις καταστάσεις της ζωής σου, ακόμα και τις πιο δυσάρεστες ή ανεξήγητες, τις ελέγχει ο Θεός, και είναι Αυτός ο μόνος που έχει τη δύναμη και την ικανότητα να τις μεταστρέψει, ώστε να γίνουν από ένας τόπος στενάχωρος, μια κοιλάδα απαράμιλλης ευρυχωρίας.

Όταν λοιπόν, δε βλέπεις τις καταστάσεις όπως πραγματικά είναι, αλλά συντηρείς μέσα σου περισσότερο την ιδέα που θα ήθελες για αυτές, τότε σίγουρα δεν οδηγείσαι από τη σοφία του Θεού. Από την άλλη, όσο πιο πεισματικά αρνείσαι να απαλλαγείς από τις αυταπάτες σου, τόσο πιο εύκολα ανοίγεις τον δρόμο στον εχθρό, ώστε με τα πανούργα τεχνάσματά του, να σε παρασύρει σε έναν απατηλό τρόπο σκέψης, και σε κάποια καίρια στιγμή να γκρεμίσει όλα όσα πίστευες, προκειμένου να βουλιάξεις στην απελπισία και την απόγνωση. Ακόμα και αν έχεις έρθει σε αυτό το σημείο μία ή περισσότερες φορές, μην ξεχνάς ποτέ ότι δεν είναι ο εχθρός που γκρεμίζει, αλλά ο Θεός που επιτρέπει να γκρεμιστούν όλα εκείνα που σε κάνουν να εθελοτυφλείς, και να ζεις με τις δικές σου αλήθειες, για τα πράγματα και τον κόσμο και όχι με τη δική Του Αλήθεια. Το γκρέμισμα σημαίνει αβάστακτος πόνος και οδυνηρή προδοσία. Δε θέλει ο Θεός να πονέσεις και να πικραθείς, καθώς είναι Θεός ατελείωτης Αγαθότητας. Όμως, κάποιες φορές, ο πόνος της διάψευσης από όλα όσα πίστευες, γίνεται το απαραίτητο και, ίσως, το μοναδικό Του εργαλείο, για να εργαστεί τα σχέδια της Δόξας Του και της Ευλογίας σου. Επιτρέπει, λοιπόν, ο Λυτρωτής σου να γκρεμιστούν τα οχυρώματα της πλάνης και του ψεύδους, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κτιστούν τα δικά Του οχυρώματα, τα αιώνια, τα καθάρια και τα αγαθά, τα οποία κανένας δεν μπορεί να τα γκρεμίσει ή έστω στο ελάχιστο να τα κουνήσει.

Επομένως, μην απελπίζεσαι και μη θεωρείς την αποκάλυψη των πλανών, που συντηρούσαν τόσο ωραίους μύθους στη ζωή σου ως το τέλος των πάντων. Όχι, δεν είναι το τέλος. Είναι μόνο η αρχή, για να γνωρίσεις ότι η αλήθεια δεν είναι μόνο πικρή, όπως πιστεύει ο λαός μας. Πολύ περισσότερο, είναι λυτρωτική, γιατί είναι η βάση για την  πνευματική ολοκλήρωση και την ψυχική γαλήνη που τόσο  ποθείς. Άφησε τον Δημιουργό και Σωτήρα σου να παραλάβει την ψυχή σου, αν στέκεσαι στα ερείπια όλων όσων πίστευες. Μόνο Εκείνος μπορεί πέρα από τις αυταπάτες σου, να σου δείξει έναν άλλο τρόπο σκέψης, οικοδομημένο στη δική Του Διάνοια, έναν τρόπο σκέψης που ανοίγει το δρόμο για την πιο πλατιά έννοια ελευθερίας και χαράς που είχες ποτέ ονειρευτεί. Επίτρεψέ Του να σε διδάξει, πώς να έχεις στην καρδιά σου καλοσύνη, κατανόηση και σεβασμό, ακόμα και αν έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την πιο σκληρή και ανελέητη όψη των καταστάσεων και των ανθρώπων.

Άφησε την καρδιά σου να αγγιχτή, και το πνεύμα σου να ωριμάσει από το δικό Του παράδειγμα. Η περικοπή μας τόσο αφοπλιστικά και σαφέστατα μας ξεκαθαρίζει ότι ο Ιησούς στην επίγεια Ζωή Του, δεν εμπιστευόταν κανέναν άνθρωπο κι’ αυτό, όχι βέβαια από παράλογη καχυποψία, αλλά γιατί ως Θεός γνώριζε ακριβώς τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς. Γνώριζε ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι φρόντιζαν να επωφεληθούν από τη θαυματουργή Του Δύναμη, και όχι να γνωρίσουν τον ίδιο ως Κύριο και Απελευθερωτή τους, από όλες τις δυνάμεις του σκότους που καταδυνάστευαν πέρα από το σώμα τους, και το πνεύμα και την ψυχή τους. Παρόλα αυτά, παρά το γεγονός ότι διάβαζε την ιδιοτέλεια και την υποκρισία στην ανθρώπινη καρδιά, και δεν υπήρχε εκ Μέρους Του κανένας αλλοιωμένος τρόπος σκέψης που θα μπορούσε να χτίσει μια αυταπάτη μέσα Του, ποτέ μα ποτέ δεν ήταν κυνικός, πικρός ή απαξιωτικός με τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. 
Άφησε τον εαυτό σου να εισέλθει στην ευλογημένη συνήθεια να μελετάς την επίγεια ζωή Του με προσοχή, και διάθεση να διδαχθείς από Εκείνον. Τότε, θα διαπιστώνεις κάθε μέρα και περισσότερο, ότι δεν υπήρξε στιγμή που να θέλει να προσβάλλει ή να πληγώσει τους ανθρώπους, για να ικανοποιηθεί η δική Του Αγιότητα. Θα αγγίζεσαι κάθε μέρα και πιο βαθιά, καθώς θα διαπιστώνεις την άβυσσο της Αγάπης, και την απεραντοσύνη του ελέους Του για την κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ακόμα και στα περιστατικά που έδειξε αγανάκτηση ή θυμό, ήταν μόνο για να ελέγξει τις καρδιές, να γκρεμίσει την εσφαλμένη πίστη τους, και να οικοδομήσει τη δική Του Πίστη, τη μόνη ασφαλή, γνήσια και δυνατή. Ακόμα και αν ο Ιησούς γνώριζε και τις πιο ακάθαρτες γωνίες της ψυχής του καθενός, ποτέ δεν απελπιζόταν για κανέναν, ακριβώς γιατί είχε τέλεια εμπιστοσύνη στο Θαύμα της αλλαγής που μπορούσε να γεννηθεί με τη Χάρη του Θεού σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.

Μην περιμένεις από τους ανθρώπους να είναι τέλειοι απέναντί σου σε κάθε περίσταση. Δεν μπορεί να γίνει αυτό, γιατί είναι πλάσματα ατελή και δόκιμα σε κάθε είδους παραστρατήματα και αδικίες. Αν αγαπάς κάποιον/α, χωρίς προηγουμένως να έχεις αγαπήσει τον Θεό με όλη σου την καρδιά, τη διάνοια και τη δύναμή, τότε ο Νόμος Του δεν μπορεί να εκτελεστεί στο ακέραιο. Δεν μπορεί να υπάρχει υγεία σε μία ανθρώπινη αγάπη, που δεν έχει οικοδομηθεί στην αναγνώριση, στο σεβασμό και στην αγάπη προς τον Δημιουργό Θεό. Αν η αγάπη σου για τους ανθρώπους χτίζεται στα σαθρά θεμέλια της ωραιοποίησης των καταστάσεων, τότε, όταν δεν πάρεις αυτό που πιστεύεις ότι σου αξίζει, υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθείς σε μια εμπαθή και εκδικητική συμπεριφορά. Δώσε το χέρι σου στον Χριστό και επέλεξε να περάσεις μαζί Του όλες τις επώδυνες καταστάσεις της ζωής σου. Υπάρχουν περιστάσεις που χρειάζονται απλώς το Άγγιγμά Του, και άλλες πιο σοβαρές που απαιτούν το δικό Του άμεσο και αναντικατάστατο Χειρουργείο.

Σε όποια περίπτωση και αν ανήκεις αυτή την περίοδο, μην κλείσεις την ψυχή σου σε όλα εκείνα που ο Θεός λαχταρά να σου δώσει ως πολύτιμα μαθήματα της δικής Του παιδείας. Όποιες πληγές από άδικες και παράλογες συμπεριφορές ανθρώπων και αν σε βασανίζουν, γνώριζε βαθιά μέσα σου ότι υπάρχει μόνο ένα Ον που να μπορεί να ικανοποιήσει εντελώς τα έσχατα βάθη της καταξεσχισμένης από τον πόνο ανθρώπινης καρδιάς, και Αυτός είναι ο Κύριος και Σωτήρας μας Χριστός. Τότε, μόνο τότε, καθώς ο Ιησούς μας σε απαλλάσσει από τις αυταπάτες σου, και οικοδομεί τη δική Του γνώση μέσα σου, θα μαθαίνεις κάθε μέρα και πιο ουσιαστικά να βλέπεις δια πίστεως οτιδήποτε σε περιβάλλει μέσα από τη δική Του Άγια οπτική. Μια οπτική που σου δίνει δύναμη να παραμένεις αγνός, καθαρός και δίκαιος προς όλους, ακόμα και αν έχεις τόσο αδικηθεί, και ακόμα και αν δεν υπάρχει μέσα σου καμία πεποίθηση που να συντηρεί ωραίες πλάνες και παρήγορες αυταπάτες για τους άλλους. Ο Χριστός μας είναι το τέλος, με την έννοια της λήξης όλων όσων σε αποπροσανατολίζουν, σε απογοητεύουν, σε ισοπεδώνουν. Είναι το τέλος, ακριβώς γιατί επιθυμεί να αναδειχτεί στη ζωή σου ως η αρχή της υπέρτατης Αλήθειας, της αιώνιας Δικαιοσύνης και της ανυπέρβλητης Καλοσύνης, που είναι τα δικά σου δώρα μέσω της ζωντανής και ακλόνητης σχέσης μαζί Του.

Επίτρεψέ Του να σου αποκαλύψει τις αυταπάτες σου και να οικοδομήσει μέσα σου τη δική Του Αλήθεια, που θα τρέφει αδιάκοπα την ψυχή σου, και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια, που δια πίστεως προσδοκούμε. Αμήν...

Το πρόσωπο της αδημονίας.

«Ας μη ταράζεται η καρδιά σας· πιστεύετε στον Θεόν, και σε μένα πιστεύετε». Ιωάννην 14:1.

Κάθε ειλικρινής χριστιανός μπορεί να ομολογήσει ότι το βίωμα της πίστης δεν είναι ένα οποιοδήποτε βίωμα. Δεν διαμορφώνεται, ούτε καλλιεργείται στην ψυχή μέσα, στην άνεση και ευρυχωρία των καταστάσεων. Είναι ένα βίωμα που το σφυρηλατούν οι πιέσεις, οι στερήσεις και οι δοκιμασίες. Μέσα σε αυτές τις καταστάσεις ατσαλώνεται, γιατί τρέφεται από τα μαθήματα της Θεϊκής Παιδείας, που διδάσκουν τον πιστό κάθε μέρα και περισσότερο, κάθε μέρα και βαθύτερα να εμπιστεύεται χωρίς περιορισμούς και συμβιβασμούς την άπειρη Αγάπη, και αιώνια Δύναμη του Δημιουργού Θεού. Ο μεγαλύτερος εχθρός της πίστης στον άνθρωπο, δεν είναι τόσο το ακριβώς αντίθετό της, δηλαδή η απιστία, όσο η αδημονία. Η απιστία βιώνεται από ανθρώπους που δεν έχουν εμπειριστή μία προσωπική σχέση με τον Θεό, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει και ο πρώην άπιστος ή δύσπιστος, να αποκτήσει μία καρδιά ολόθερμα δοσμένη στον Θεό, που πριν απέρριπτε. Η αδημονία, όμως, βιώνεται από ανθρώπους, που έχουν σχέση με τον Θεό, μα επιτρέπουν διάφορες σκέψεις ή καταστάσεις να υψωθούν πέρα και πάνω από το καθαρό βίωμα της πίστης, με αποτέλεσμα ο Θεός στην αντίληψή τους να φαίνεται αδιάφορος, σκληρός ή και απρόσιτος. Ως εκ τούτου, αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά υποφέρουν, γιατί αν και γνωρίζουν αλήθειες για τον Θεό, δεν αναπαύονται σε αυτές, και δεν ησυχάζουν στην πεποίθηση ότι ο Θεός έχει πράγματι τον έλεγχο των καταστάσεων, και δύναται να κάνει το αδύνατο, δύναται να ανατρέψει τα πάντα προς δόξα του ονόματός Του, και για την ευλογία μας.

Στο παρόν άρθρο, θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το συναίσθημα της αδημονίας, που έχει τις ρίζες της στην αγωνία, αλλά είναι ακόμη πιο βαθιά και επώδυνη από αυτή. Ο Λόγος του Θεού μας μιλά για αυτή τη λέξη, και μάλιστα, από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται, καταλαβαίνουμε πως αυτό το συναίσθημα βιώνεται από ανθρώπους που βρίσκονται σε μία ιδιαίτερα έντονη συναισθηματική φόρτιση, καθώς προσδοκούν την έκβαση μίας δοκιμασίας τους: «Ασθένησα και κατακόπηκα υπερβολικά· βρυχάζω από την αδημονία της καρδιάς μου». Ψαλμός 38:8. Αυτή η διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από τα πιο έγκυρα λεξικά, που μας διασαφηνίζουν ότι αδημονία είναι η ψυχική αναστάτωση η οποία προκαλείται από τη βαθιά και συνεχόμενη ανυπομονησία που κατακλύζει την καρδιά μας, όταν διακαώς επιθυμούμε την εκπλήρωση ενός αιτήματός μας.

Αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, και να μην ωραιοποιούμε την πορεία της χριστιανικής μας ζωής, θα ομολογήσουμε πως από αυτό το συναίσθημα δεν εξαιρείται και ο χριστιανός. Ας σκεφτούμε όλα αυτά τα ζητήματα που έχουμε καταθέσει ενώπιον του Θεού, και βρίσκονται ακόμη σε εκκρεμότητα. Τα ζητήματα αυτά μπορεί να αφορούν ποικίλα θέματα, πνευματικής, προσωπικής, συναισθηματικής, οικογενειακής ή επαγγελματικής φύσης. Χωρίς αμφιβολία, στη ζωή του κάθε πιστού υπάρχουν θέματα, στα οποία ο Θεός έχει δείξει σαφέστατα το θέλημά Του, μα υπάρχουν και άλλα, για τα οποία ο πιστός περιμένει μήνες ή και χρόνια την απάντηση του Θεού. Κάθε μέρα και κάθε χρόνο αυτά τα αιτήματα εξακολουθητικά καταθέτονται ενώπιον του θρόνου της Χάριτος και του Ελέους, μα παραμένουν ως έχουν, με αποτέλεσμα στην καρδιά του πιστού παιδιού να σκηνώνουν η αμηχανία, η απογοήτευση και η αδυναμία εξήγησης της στάσης του Θεού. Ίσως, αυτές είναι οι πιο ελαφρές εκφράσεις που θα μπορούσα να βρω, γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η παρατεινόμενη αγωνία, για θέματα που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για μας, εξελίσσεται σε αδημονία, και η αδημονία θα μας πουν, όσοι την έχουν βιώσει στον πυρήνα της ψυχής τους, είναι πράγματι ένα πολύ οδυνηρό και ασφυκτικό συναίσθημα.

Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε από την προσωπική μας εμπειρία, να μιλήσουμε για το συναίσθημα της αδημονίας. Δεν το θέλουμε στη ζωή μας, απεχθανόμαστε τον τρόπο με τον οποίο μία σκέψη μας αρκεί, για να του ανοίξει την πόρτα και να διαλύσει κάθε συναίσθημα σιγουριάς και αισιοδοξίας. Πιστεύουμε πως όλα στην πνευματική, προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή, θα ήταν πιο όμορφα αν δεν υποφέραμε από την πίεση αυτού του συναισθήματος. Βέβαια, αυτή είναι η άποψη η δική μας για τα θέματα της ζωής μας, η οποία, όπως θα δούμε, δεν ταυτίζεται απαραίτητα με αυτή του Θεού. Ωστόσο, εμμένοντας στο δικό μας τρόπο αξιολόγησης των πραγμάτων και ανοίγοντας διάλογο με την αδημονία, αναπόφευκτα ένα πλήθος ερωτηματικών κατακλύζει τη ζωή μας για τα νέα όνειρα που έχουμε συλλάβει, καθώς η ζωή μας προχωρά, αλλά και για αυτά που παραμένουν ανεκπλήρωτα. Για τα πρώτα, αναρωτιόμαστε αν ευαρεστούν τον Κύριο, και ποια θα είναι η ανταπόκρισή Του σε αυτά, ενώ για τα δεύτερα ποιος ο λόγος να παρατείνεται η αδημονία μας, όταν γνωρίζουμε ότι με μία και μόνο απόφαση του Κυρίου μας όλο το πρόβλημά μας θα μπορούσε να λυθεί. Μήπως ήρθε η ώρα να τα εγκαταλείψουμε; Μήπως δεν επιθυμούμε με το σωστό τρόπο; Μήπως έχουμε στο μυαλό μας μία εικόνα για τη γενναιοδωρία του Θεού, που δε συνάδει καθόλου με την πραγματικότητα;

Τέτοια και άλλα παρόμοια ερωτήματα μοιάζουν να είναι τα ανεπιθύμητα παρεπόμενα της αδημονίας. Πώς θα μπορούσαμε πνευματικά να διαχειριστούμε την αδημονία; Πώς θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε την καθυστέρηση του Θεού να απαντήσει στα οράματα που Του έχουμε εμπιστευτεί, ή πώς θα μπορούσαμε να μην υποκύψουμε στο παράπονο, την πίκρα, και την απελπισία; Eξ’ αρχής, θα ήθελα να ομολογήσω πως η απάντηση σε τέτοια θέματα δεν είναι εύκολη. Απαιτείται αποκλειστικά και μόνο η καθοδήγηση από το Άγιο Πνεύμα, για να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα με τη διάθεση, την ευαισθησία και την ερμηνεία, που είναι σφραγισμένα από τον Θεό. Είναι εύκολο να δίνουμε επιπόλαιες εξηγήσεις, μα καθόλου θεάρεστο. Μπορούμε να μιλάμε με γενικεύσεις ή αφορισμούς, αυτό όμως, δε σημαίνει ότι προσεγγίζουμε τον πνευματικό ρόλο της αδημονίας στη ζωή μας.

Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαία μια διευκρίνιση. Η αδημονία δεν είναι πάντα αμαρτία. Εξαρτάται από τον τρόπο που επιλέγουμε να διαχειριστούμε το συναίσθημά μας. Όταν σε αυτή την κατάσταση πρώτιστη προτεραιότητά μας είναι να προσκολληθούμε ακόμα περισσότερο στον Θεό, και μέσω της αδιάλειπτης και ένθερμης προσευχής να λάβουμε καθοδήγηση από Αυτόν, τότε υπέροχες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μας. Γνωρίζουμε τη θαυμαστή Θεότητα με τρόπους που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι είναι διαθέσιμοι στην παρούσα γήινη κατάστασή μας. "Προσκολλήθηκα στα μαρτύριά σου· Κύριε, μη με ντροπιάσεις. Θα τρέχω τον δρόμο των προσταγμάτων σου, όταν πλατύνεις την καρδιά μου". Ψαλμός
119:31,32. Πόσο πραγματικά έχεις και έχω ανάγκη να πλατύνει η καρδιά μας με τις αιώνιες Αλήθειες του Θεού, ώστε ακόμα και στην πιο σκληρή δοκιμασία μας, τίποτα να μην μπορεί να μας χωρίσει από την Αγάπη του Θεού! Πόσο έχουμε ανάγκη όλο το βάθος και το εύρος αυτής της αδιατάρακτης σχέσης μαζί Του να γίνει και το δικό μας βίωμα, ενάντια ή καλύτερα πέρα και πάνω από οτιδήποτε φιλοδοξεί να αποδομήσει την πίστη μας.

Πριν όμως μοιραστούμε, τους τρόπους της ευλογίας μέσα στον καιρό της αδημονίας, είναι καλό να γνωρίσουμε τα πρόσωπα με τα οποία μας επισκέπτεται η αδημονία. Είναι καλό, γιατί έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε βαθύτερα, γιατί η αδημονία είναι τόσο εύκολο να μας απομακρύνει από τον Θεό, και να μας καθηλώσει στην απογοήτευση, και την αρρωστημένη εμμονή ότι δεν έχουμε την εύνοια του Θεού. Ένας τρόπος είναι η αντιμετώπιση όλων όσα μας περιβάλλουν με γνώμονα την ψυχρή λογική. Ασφαλώς και δεν εννοούμε να γίνουμε παράλογοι, ούτε αυτές οι σκέψεις καταθέτουν ως εναλλακτική πρόταση αποκλειστικά τη συναισθηματική αντιμετώπιση όλων των καταστάσεών μας. Άλλωστε, ο Θεός μας έχει προικίσει με το θαυμάσιο δώρο της λογικής, για να το αξιοποιούμε με τρόπο που θα φέρνει δόξα στο Όνομά Του, και πνευματική εξύψωση στην ύπαρξή μας. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως πολύ συχνά στην πνευματική μας πορεία, δεν αφιερώνουμε τη λογική μας στον Κύριό μας, με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούμε με τρόπους που μας αποπροσανατολίζουν από την οδηγία Του. Τότε, γινόμαστε ορθολογιστές, και ψυχροί υπολογιστές. Σκεπτόμαστε και κρίνουμε, χωρίς η σκέψη και η κρίση μας να αναπνέουν από την τόσο ζωογόνο πνευματική θεώρηση των καταστάσεών μας. Έτσι, πορευόμαστε αφυδατωμένοι πνευματικά, και στερημένοι από την ανάταση, τη δροσιά και τη φρεσκάδα που προσφέρει στη ζωή μας η σχέση με ένα Υπέρλογο Ον.

Όταν η λογική του ανθρώπου υποκαθιστά το μεγαλείο της πίστης και της εμπιστοσύνης στο ζωντανό Θεό, τότε δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά για ανάπαυση εν Κυρίω και οποιοσδήποτε μας μιλά για αυτή, αισθανόμαστε ότι δεν μπορεί καθόλου να μας νιώσει. Η λογική μας συμβουλεύει ότι το πλέον φυσικό και επόμενο στην κατάσταση που βρισκόμαστε, είναι να εξετάσουμε τα δεδομένα αποκλειστικά και μόνο με αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, και όχι με αυτό στο οποίο καλούμαστε να πιστεύουμε. Το πλέον θλιβερό είναι πως σχεδόν τις περισσότερες φορές, επειδή η λογική μας είναι αρκετά απασχολημένη με τις αγωνίες μας, αρνείται να ακούσει τις εκκλήσεις και παραινέσεις του Αγίου Πνεύματος. Αναπόφευκτα, διαχειριζόμαστε την υπόθεσή μας με την απατηλή αντίληψη, ότι λίγη ανησυχία δε βλάπτει καθόλου, καθώς αποδεικνύει στον Θεό πόσο ‘υπεύθυνοι’, ‘σοφοί’ και ‘προσηλωμένοι’ στο πρόβλημά μας είμαστε.

Φυσικά, υπάρχει και ο αντίποδας της λογικής, το συναίσθημα. Ο Θεός μας έχει πλάσει με τέτοιο τρόπο, ώστε η λογική και το συναίσθημά μας να είναι οι δίοδοι με τις οποίες κατανοούμε τον κόσμο μας, και γι’ αυτό ακριβώς επιθυμεί αυτά τα δύο κανάλια να βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία μεταξύ τους. Από την άλλη, ο εχθρός της ψυχής μας, γνωρίζει τέλεια τα αδύνατα σημεία μας, και έχει τις πανούργες μεθόδους για να επηρεάσει τόσο τη λογική, όσο και το συναίσθημά μας, προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Όταν οι τρόποι του δεν κάμπτουν τη λογική μας, επιτίθεται με μένος στο συναίσθημά μας, το οποίο επηρεάζει μέσω των αρνητικών σκέψεων που κάνουμε για κάθε ζήτημα της ζωής μας. Ας θυμόμαστε πάντα ότι κάθε αρνητικό συναίσθημα, είναι το αποτέλεσμα των αρνητικών σκέψεων που επιλέγουμε να εμποτίσουν το μυαλό μας. Όπως θα μπορούσαμε και εμείς να επιβεβαιώσουμε από την προσωπική μας πείρα, κάθε αρνητική σκέψη το μόνο που κάνει είναι να μας τσακίζει το ηθικό, και να χτυπά ανελέητα την εν Χριστώ ειρήνη που μας υποσχέθηκε ο Κύριός μας. Πράγματι, πολλές φορές προτιμούμε να γίνουμε μίζεροι και μοιρολάτρες, να βουλιάξουμε στην αυτολύπηση και την πικρία, να συγκρίνουμε τη ζωή μας με του ενός ή του άλλου, να περάσουμε τις μέρες ή και τα χρόνια της ζωής μας παρέα με το άγχος και την ταραχή, παρά να αναβλέψουμε στο Σωτήρα μας, και να Του καταθέσουμε όλα αυτά τα βάρη που τόσο καταδυναστεύουν την ψυχή μας. Σίγουρα, μία συναισθηματική κατάσταση, που είναι τόσο αρνητικά φορτισμένη, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, για να αντιμετωπίσουμε την αδημονία.

Άλλες φορές πάλι, δικαιολογούμε την αδημονία μας, προτάσσοντας το επιχείρημα των πεπερασμένων ανθρώπινων αντοχών μας, ένα επιχείρημα που τρέφεται από τις επιταγές της ψυχρής λογικής μας, και της επιβαρυμένης συναισθηματικής μας κατάστασης. Θεωρούμε πως είναι ότι πιο φυσικό να αδημονούμε και μάλιστα… θυμώνουμε με τον Θεό, γιατί θεωρούμε ότι ‘παίζει παιχνίδια’ με τις αντοχές μας. 
Η αλήθεια είναι πως ο Κύριός μας, όχι μόνο γνωρίζει τις αντοχές μας, γιατί και Εκείνος ενδύθηκε την ανθρώπινη φύση μας, αλλά πολύ περισσότερο επιθυμεί, μέσα από τη βίωση του συναισθήματος της αδημονίας, να μας κάνει πιο σοφούς στα πνευματικά ζητήματα. Έτσι, κάθε φορά που σκέψεις θυμού και πίκρας υποσκάπτουν τα θεμέλια της εν Χριστώ εμπιστοσύνης μας, ας τις αντιμετωπίζουμε απαντώντας με τις υπέροχες υποσχέσεις του Λόγου Του: «Καθώς ο πατέρας σπλαχνίζεται τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος σπλαχνίζεται αυτούς που τον φοβούνται. Επειδή, αυτός γνωρίζει την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα». Ψαλμός 103:13,14. Ενώ εμείς αποστρέφουμε τα μάτια μας από τον Κύριό μας, δηλητηριαζόμαστε με τη σκέψη πως δε μας καταλαβαίνει, και επικεντρωνόμαστε στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας και μόνο, ξεχνώντας όλα τα άλλα που αφορούν τη σχέση μας μαζί Του, Εκείνος βλέπει μέσα από εμάς το τέλειο δημιούργημά Του, αυτό που μπορούμε να γίνουμε με τη Χάρη Του, αν μόνο Τον εμπιστευτούμε…

Αν στα παραπάνω τρία χαρακτηριστικά της αδημονίας, αναγνωρίζεις το πρόσωπο της δικής σου προσωπικής αδημονίας, αξίζει να γνωρίζεις ότι είναι θεάρεστη η συνειδητοποίηση και η αναγνώριση των στοιχείων που εχθρεύονται το βίωμα της πίστης σου. Αξίζει να αποτινάξεις αυτό που σε καθηλώνει και με αποφασιστικότητα να πορευτείς σε μία ζωή ΜΑΖΙ ΤΟΥ, χωρίς σκιές, επιφυλάξεις και επώδυνα συναισθήματα. Μείνε στην πεποίθηση ότι ο Θεός που σ’ αγαπά απέραντα έχει όλους τους Τρόπους και την αιώνια Δύναμη, να μετατρέψει την αδημονία σου στην πιο ευλογημένη θέση πίστης...

Όταν….

«Στο πλήθος των αμηχανιών της καρδιάς μου, οι παρηγορίες σου εύφραναν την ψυχή μου». Ψαλμός 94:19.

Όταν σε πνίγει η πίεση της στέρησης, και νομίζεις ότι όλοι οι άλλοι ευημερούν εκτός από σένα, κοίταξε καλά όλους τους τομείς της ζωής σου. Σίγουρα, θα ανακαλύψεις ευλογίες που, ίσως θεωρείς δεδομένες, μα να είσαι βέβαιος ότι για άλλους ανθρώπους, τα δώρα που εσύ απολαμβάνεις, είναι όνειρο ζωής.

Όταν σου είναι δύσκολο να συγχωρέσεις, και όταν νομίζεις πως σε έχουν αδικήσει κατάφωρα, ύψωσε τα μάτια σου στο Σταυρό του Γολγοθά, και άκουσε βαθιά μέσα στην ψυχή σου τη Φωνή του Σωτήρα σου να προφέρει: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Αμέσως, θα αντιληφθείς ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη δώσεις τη συγχώρεσή σου, εφόσον και εσύ ο ίδιος/α συγχωρέθηκες με τόση αφθονία από Εκείνον.

Όταν αναζητάς ένα τρόπο για να έρθεις πιο κοντά στον Θεό, και να κατανοήσεις βαθύτερα την Καρδιά Του, δήλωσέ Του με όλη σου την ψυχή, ότι επιθυμείς να γίνεις συνεργάτης/δα στο μοναδικό έργο της προσευχής, για όλους και για όλα. Μοιράσου μαζί Του με ελεύθερη βούληση τη λαχτάρα σου, να σε αξιοποιήσει για τα Σχέδιά Του, και πραγματικά θα εκπλαγείς με την επέκταση των ορίων της ζωής σου για τη Δόξα Του.

Όταν αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να βιώσεις την πολυπόθητη Ειρήνη και Χαρά του Χριστού, και γιατί σε βασανίζει μία διαρκής και, ίσως, ανεξήγητη υπερένταση, μην αρχίσεις να βαραίνεις την ψυχή σου με τύψεις. Να θυμάσαι ότι ο ενοχοποιημένος ψυχισμός, είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής σου. Φρόντισε να μείνεις με απλότητα και καθαρή καρδιά στην επίμονη εκζήτηση της Παρουσίας του Θεού. Συνέχισε να διαβάζεις και να προσεύχεσαι, και τα αποτελέσματα είτε άμεσα είτε σταδιακά, θα ευλογήσουν τη ζωή σου με Xαρά και Eιρήνη Θεού, που ξεπερνούν κάθε σου όνειρο.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν απλώς από το κακό στο χειρότερο, μην πάψεις να εμπιστεύεσαι την απεριόριστη καλοσύνη του Θεού, και να Του ζητάς με επιμονή να σε καθοδηγεί. Ακόμα και τα πιο βαριά σύννεφα, δεν μπορούν να ακυρώσουν την παρουσία του ήλιου. Παρόμοια και στη ζωή σου. Ακόμα και αν όλα τυλίγονται στα σκοτάδια, να θυμάσαι ότι η νύχτα δε διαρκεί για πάντα. Στην ώρα της ακούει τη φωνή του Θεού και παραχωρεί τη θέση της στο φως.

Όταν η απελπισία και η απόγνωση είναι τα μόνα συναισθήματα στην καρδιά σου, θυμήσου όλες τις ευλογημένες εμπειρίες του παρελθόντος σου, μέσα στις οποίες έζησες την ευεργεσία να δεις Κραταιό το Χέρι του Θεού στη ζωή Σου. Αυτό το Χέρι υπάρχει ακόμα και ανήκει στον Ζωντανό Θεό, που έχει απέραντη αγάπη και σχέδια ανείπωτης ευλογίας για τη ζωή σου.

Όταν σου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψεις στην Αγάπη του Θεού, όταν οι Δρόμοι Του σου φαίνονται σκληροί και ακατανόητοι, όταν τα πάντα τυλίγονται σε μία αδιαπέραστη και βασανιστική σιωπή εκ μέρους Του, στρέψε τα μάτια της ψυχής σου στην καταματωμένη Φιγούρα του Σταυρού. Στρέψε τα μάτια της ψυχής σου στη Μορφή της πιο συγκλονιστικής Αγάπης, και άφησέ τα να αιχμαλωτιστούν εκεί για πάντα. Εκεί, θα βρεις τις απαντήσεις που βαθιά ζητά η ψυχή σου, ή ακόμα και αν δεν τα καταλάβεις όλα, μία ανέκφραστη γαλήνη θα πλημμυρίσει την καρδιά σου, και αβίαστα θα ομολογήσεις: Λατρεμένε μου Θεέ, Σ’ ευγνωμονώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Γνωρίζω ότι η Αγάπη Σου για μένα δεν μπορεί να μετρηθεί με κανένα ανθρώπινο μέτρο, γνωρίζω ότι έχεις τον τέλειο Τρόπο για όλα. Κι’ αυτή η γνώση είναι πιο σημαντική για μένα από όλες τις απαντήσεις του κόσμου… Σ’ ευχαριστώ με όλη τη θέληση της καρδιάς μου και τη δύναμη… της τέλειας αδυναμίας μου… Αμήν!!

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΜΕΡΙΜΝΩΝ.
 
Οι μέριμνες της ζωής, είναι οι αιτίες που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας. Σκοτούρες που απλώνουν και σκεπάζουν, που σκοτίζουν και κρύβουν σκόπιμα, τα όποια περιθώρια εναγώνιας ψηλάφησης, έστω μιας χαραμάδας αναλαμπής.
Ένα ασαφές κενό μας περιβάλει μέσα στη θάλασσα των μεριμνών, και μεις σαν κοσμοναύτες στροβιλιζόμαστε μέσα στην έλλειψη πνευματικής βαρύτητας, παγιδευμένοι στο δήθεν όνειρο της ευημερίας και της ικανοποίησης του εαυτού μας. 

Δεν καταλάβαμε το χαοτικό σύστημα της απληστίας που μας περιέβαλλε, και εγκατέστησε το τσιπάκι της αλλοτρίωσης και της υποδούλωσης, στα δεσμά του δήθεν κοσμικού ονείρου...American dream το ονόμασαν, και το καθιέρωσαν παντού, τη χρυσοθηρία της αυτοπραγμάτωσης...Το εντάξαμε, το αναρτήσαμε στο ψηλότερο σημείο της πυραμίδας των αναγκών μας, πιστέψαμε στην ευημερία και τον πλούτο της ευφυίας μας, της σοφιστείας μας, και των ικανοτήτων μας. 

Ανεβήκαμε στο τρένο της αυταπάτης μας, με προορισμό την κοιλάδα του κέρδους και της ευημερίας. Δεν αντιληφθήκαμε ότι το τρένο της ελπίδας μας και των ονείρων μας, είναι στεγνό από δύναμη και ενέργεια, και έτσι ανήμπορο να κινηθεί, μένει στάσιμο και ακίνητο, και μεις βρεθήκαμε να μπουσουλάμε στα βαγόνια του, αγκαλιά με το τριπάκι της ουτοπίας!

Οι μέριμνες, αιωρούνται σαν σωματίδια πυκνά που δεν αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να επιδράσουν και να δώσουν ζωή, να ανορθώσουν τα παραλυμένα γόνατα, τις κυρτωμένες πλάτες, τα σκυμμένα κεφάλια, τις άκαμπτες αρθρώσεις.
Είναι ανάγκη να πετάξουμε από πάνω μας τις άχρηστες φιγούρες των μεριμνών, την απάτη του πλούτου, τις ηδονιστικές ματιές στο δήθεν όνειρο, που κατάντησε συνηθισμένος εφιάλτης της νύχτας μας. 

Το πνεύμα του Θεού είναι η δύναμη που δίνει ζωή, ενέργεια, σκορπίζει το σκοτάδι, διαλύει τις σκιές των μεριμνών μας. Αυτό δίνει την κίνηση, την δυναμική απελευθέρωση από τα δεσμά της σάρκας. Είναι ο Χριστός που μας διοικεί, που ενεργεί, που πολεμάει τις μάχες μας, και ταυτόχρονα αναπαύει την ύπαρξή μας.

Όσο πιο πολύ χανόμαστε στους ατέρμονους λαβύρινθους των βιοτικών μεριμνών, όσο πιο πολύ αναλωνόμαστε στο κυνήγι του χαμένου απατηλού θησαυρού της καρδιάς, και των οφθαλμών μας, τόσο πιο πολύ θα μετεωριζόμαστε μέσα στο σκοτάδι της πνευματικής κενότητας.

Φθάσαμε στο σημείο να προσαρμόσουμε ακόμα και το ευαγγέλιο, σε ευαγγέλιο ευημερίας, για να ταιριάζει με το όραμα της επίγειας αυτοπραγμάτωσης και αυταρέσκειας. Όλα προσαρμοσμένα στην επίτευξη της πολυπόθητης ευημερίας, όλα καλά και όλα πλούσια, όλα ευχάριστα και όχι φόβος, όχι ανησυχία, όχι αγώνας, όχι αυτοκριτική, όχι έλεγχος.

Φτιάξαμε μια σωτηρία στα μέτρα μας, προσαρμοσμένη, ευημερούσα, κραταιά με εμπλουτισμένη κοινωνική καταξίωση! Μια σωτηρία που δεν είναι δυνατόν να χαθεί, γιατί είμαστε εμείς που ορίζουμε, και δεν μπορούμε φυσικά να πάμε κόντρα στον εκλεκτό και ισχυρό εαυτό μας! Δεν είναι δυνατό να χάσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Όμως το ευαγγέλιο είναι του Θεού, δεν είναι δικό μας, και συστήνει όχι την πεποίθηση στον εαυτό μας, αλλά την Θεό - πεποίθηση, την πίστη και την υπακοή στο Λόγο Του, και όχι στο λόγο μας! 

Αλήθεια πόσο εφευρετικοί είμαστε... μπορούμε όλα να τα ταιριάξουμε και να τα εντάξουμε στο project του λίγο απ' όλα, ολίγο από το κάθε τι που μας χαρίζει την επιτυχία, την ανύψωση, την ανάδειξη, την αύξηση του εγώ μας, που έγινε ο απόλυτος image maker! Αυτή κι αν είναι η παγκόσμια έκδοση του μεταμοντερνισμού, μέσα στον οποίο ενταχθήκαμε και αναπαυτήκαμε, και ουδείς ο εξυπνών. Κτίσαμε τη Βασιλική της υποκειμενικότητάς μας, αποστασιοποιημένοι την δύναμη της βιβλικής αντικειμενικότητας. Την απόλυτη κυριαρχία μας την συνδέσαμε με αυθαίρετες κατασκευές, σχετικοποιώντας τις εντολές, τις αξίες, και τις σταθερές του θελήματος του Θεού.

Το Ευαγγέλιο απευθύνει έκκληση, ότι αν θέλουμε να ζήσουμε, είναι ανάγκη να ελέγχουμε τους εαυτούς μας, αν είμαστε στην αληθινή πίστη του Χριστού, για να ξεφύγουμε από τις όποιες γήινες αυταπάτες. Διακηρύσσει ότι είμαστε χρεώστες όχι στην σάρκα, ώστε να ζούμε κατά σάρκα, διότι εάν ζούμε κατά την σάρκα, μέλλει να αποθάνουμε· αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατώνουμε τις πράξεις του σώματος, θέλομεν ζήσει. 

"Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων· και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου... Κάμνει τους πόδας μου ως των ελάφων και με στήνει επί τους υψηλούς τόπους μου." Το προηγούμενο εδάφιο που συμφράζεται με την παρεχόμενη ευλογία του Θεού, δεν μιλάει για ευημερία, αλλά αντίθετα για θλίψη, πείνα, καταστροφή... και είναι στο κείμενο χωρίς το υποθετικό αν: “η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις· ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν· το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις"
Η οικονομική κρίση είναι η συντριβή της ανθρωπάρεσκης Βαβέλ μας, και είναι ανάγκη να έλθουμε στους εαυτούς μας, και να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει στη γη πόλη διαμένουσα, θησαυρός επίγειος διαμένον, αλλά θησαυρός υπάρχει μόνο επουράνιος, και εκεί πρέπει να στρέψουμε όλη την ύπαρξή μας. Τα βιοτικά γίνονται εμπόδια και μας συνθλίβουν όταν αντλούν του χυμούς της ενεργητικότητάς μας. Μόνο το όραμα της βασιλείας του Θεού, πρέπει να μας έχει συναρπάσει και να ζούμε και να αναπνέουμε με την προσδοκία του ερχόμενου Βασιλιά Χριστού. Τότε μόνο μπορούμε να περπατάμε εν πνεύματι, αν θανατώνουμε τις γειωμένες σαρκικότητές μας. Όσοι είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα και της επιθυμίες της, και δεν ζουν για τον εαυτό τους, αλλά για τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών! 

Δεν είναι συμβατό με τη πνευματικότητα,,με την νέα ζωή του πνεύματος του Χριστού σε μας, αν δίνουμε παραπάνω αξία από την μηδαμινή στα επίγεια πράγματα και τις ενασχολήσεις. Αν κολλάει η ψυχή μας σε ανθρώπινες ματαιοδοξίες, και αναλωνόμαστε διαθέτοντες τον πολύτιμο χρόνο μας σε σε γήινα σχέδια και επιτεύγματα, τότε θα μείνουμε πίσω, και θα ζητάμε χειραγώγια μέσα στη τυφλότητα που θα μας κατακλύσει. Δεν πρέπει να σβήνουμε το πνεύμα με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα της απολύτρωσης. Μας δόθηκε, ότι πιο πολύτιμο και θεϊκό, η προκαταβολή, η απαρχή του πνεύματος του Χριστού, μέχρι να συναντηθούμε μαζί Του, και αυτό πρέπει να το κρατήσουμε αναμμένο με την επιμέλεια και την υπακοή μας, φωτίζον παντού και πάντοτε. Το πνεύμα του Χριστού είναι εκείνο που μας συνιστά ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Μόνο αυτό ...όχι και το δικό μας πνεύμα, οι δικές μας αντιλήψεις,  οι δικές μας επινοήσεις και διατάξεις. 

Ο Χριστός μας λέγει ότι χωρίς Εμού δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν.! Ναι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Τίποτα το καλό, το αγαθό, το άγιο, χωρίς τον Χριστό εντός μας, χωρίς το πνεύμα του Χριστού μέσα μας. Το κακό το κάνουμε εύκολα, αβίαστα, αυτόματα. Το καλό όμως μόνο με την δύναμη του πνεύματος του Χριστού εντός μας. Είναι απαραίτητο να βασιλεύει ο Χριστός σε μας, για να μπορούμε να λειτουργήσουμε και μεις, σαν προέκταση του εαυτού Του, σαν μέλη του πνευματικού Του σώματος.

Πουληθήκαμε κάποτε για μηδέν στην αμαρτία, δεσμευθήκαμε στην δύναμη της αμαρτίας, αλλά τώρα απελούσθημεν δια του λουτρού της παλιγγενεσίας και της ανακαινίσεως του αγίου πνεύματος. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας δίνει την νίκη δια του ενδυναμούντος μας Χριστού. Πρέπει να υπάρχει η διαρκή κένωση του νου μας, για να υπάρχει αυξάνουσα η πλήρωση του Πνεύματος του Χριστού ! Αν δεν παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Χριστό, για να πάρουμε το δικό Του Πνεύμα, ματαιοπονούμε και αυταπατώμεθα. Μόνο αν επενδύσουμε στο αιώνιο θησαυρό του Πνεύματος του Χριστού, θα ζήσουμε την ζωή του Χριστού. 

Αν δεν ζητάμε συνέχεια τα φτερά του Πνεύματος να μας ανυψώνουν, δεν θα καταφέρουμε τίποτα, και θα μείνουμε έρποντες και ταλαίπωροι. Θα μείνουμε σώματα κενά, χωρίς πνεύμα, ντυμένοι ίσως την ευσέβεια αλλά αρνημένοι την δύναμη αυτής. Ας αφήσουμε το πνεύμα του Χριστού να δράσει εντός μας ενεργοποιώντας την ακοή, και την υπακοή μας στο Λόγο Του. 

Ποτέ δεν θα Σε αφήσω να φύγεις...κοντά Σου θέλω να'μαι πάντα, για να με ευλογήσεις!

ΠΗΓΗ:  maranatha

Είναι πράγματι αργά;

«Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» Β' Κορινθ. 6:2.
Συχνά, σκέπτεσαι τις διάφορες καταστάσεις της ζωής σου, και τους βάζεις την ταμπέλα ‘αργά’. Συλλογίζεσαι τις περιοχές της ζωής σου, και με τις δικές σου δικαιολογίες, οι οποίες δεν έχουν περαστεί μέσα από το αιώνιο διυλιστήριο της σκέψης του Θεού, τις βαπτίζεις τελειωμένες, ανάξιες να ασχοληθείς, ίσως και ανούσιες ή παιδαριώδεις για τα δικά σου ‘πνευματικά’ ενδιαφέροντα, και την πολυάσχολη ζωή σου.

Είναι γι’ αυτό ακριβώς που μήνες ή και χρόνια ολόκληρα, δεν έχεις κάνει με τον πατέρα σου κάποια συζήτηση ουσίας για όλα όσα κουβαλάς μέσα σου, που δεν του έχεις πει ότι παρά τις διαφωνίες ή τις συγκρούσεις σας, τον αγαπάς αληθινά και τον εκτιμάς βαθιά. Απωθημένα και ανέκφραστες επιθυμίες επιτρέπεις να σκάβουν ύπουλα, μα τόσο δραστικά τα θεμέλια μιας συγκλονιστικής και τόσο πολύτιμης  σχέσης. Είναι ακριβώς επειδή το θεωρείς δεδομένο ή και περιττό, που δεν έχεις αγκαλιάσει τη μητέρα σου, που δεν την έχεις τραβήξει με τρυφερότητα από την πολυάσχολη καθημερινότητά της, όπου όλοι οι άλλοι έχουν τον πρώτο λόγο, και αυτή υπάρχει για να τους υπηρετεί, για να της κάνεις ένα γεύμα αγάπης, να την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια, και να της πεις πόσο βαθιά ευγνώμων της είσαι, που όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιάκοπα δίπλα σου, που αναπνέει για να σε φροντίζει, και που αφιερώνει όλη της την ψυχή και όλες της τις προσευχές, για να είσαι ευλογημένος/η.

Κάποια παρεξήγηση, μικρή ή μεγάλη, (δεν έχει τόση σημασία), ίσως και κάποιες άλλες αναβολές, προφάσεις ή καθηλώσεις, σε έχουν απομακρύνει από τον/την αδελφό/η σου, και έχεις επιτρέψει να χτίσουν μεταξύ σας την αποξένωση, την αμηχανία ίσως και την αδιαφορία. Δεν θέτεις προτεραιότητά σου να του/της κάνεις μία επίσκεψη, θεωρώντας πως είναι αργά, για να καρποφορήσουν όσα δεν σπάρθηκαν από τα παιδικά σας χρόνια. Κι όμως! Μια τρυφερή κουβέντα, μια κίνηση αγάπης, ένα τσάι που θα μοιραστείτε με διάθεση για εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις, θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν μέσα σου πως χρόνια ολόκληρα συντηρούσες μέσα σου για αυτόν/για αυτήν τόσο λανθασμένη εικόνα, και επέτρεπες να εκτρέφονται τόσο πικρά συναισθήματα που σε πλήγωναν, σε στοίχειωναν, σε βασάνιζαν. Και η ελευθερία από αυτά απείχε μόνο λίγος χρόνος για μια συνάντηση καρδιάς, που θα τιμούσε την έννοια της αδελφικής σχέσης σε όλο το βάθος και το πλάτος της.

Ίσως, έχεις παθητικά εισέλθει στο ‘τρυπάκι’ της σκέψης, που αποδέχεται ότι από ένα σημείο και μετά οι γάμοι εξελίσσονται σε μια συμβατικότητα, σε μια παραίτηση, σε μια στεγνή σχέση, όπου οι σύζυγοι απλώς διεκπεραιώνουν ρόλους, χωρίς να αγωνίζονται, για να ανανεώσουν τη συντροφική τους σχέση. Γι’ αυτό ακριβώς έπαψες να μιλάς με τον/τη σύζυγό σου. Άφησες τα πάντα να τυλιχτούν στις αδιαπέραστες σκιές της σιωπής και της ψυχικής απομάκρυνσης. Δε μιλάτε πια, δε γελάτε, δε χαίρεστε, δεν επικοινωνείτε. Υπάρχεται απλώς, χωρίς το βλέμμα σας να το φλογίζει η αγάπη και το πάθος για ζωή. Κι’ όλα αυτά γιατί θεωρείς πως είναι αργά, για να αγωνιστείς με τη δύναμη του Θεού για οποιαδήποτε ανατροπή. Θεωρείς πως δεν μπορεί να αναζωπυρωθεί ο γάμος σου, και κλείνεις την πόρτα στον Θεό που διακαώς λαχταρά να μετατρέψει τις ερημιές και τις ξηρασίες της συζυγικής σου σχέσης σε γόνιμη γη, και λίμνες ζώντων υδάτων. Πόσο θλιβερό να επιτρέπεις σε αυτές τις σκέψεις να σου κλέβουν τη χαρά και την ευλογία μέσα στο γάμο σου! Ίσως, νομίζεις ότι είναι αργά να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να παίξεις με το παιδί σου ή τα παιδιά σου, για να τους δείξεις ένα πρόσωπο ξεγνοιασιάς και παιδικής καθαρότητας, που το έχεις καλά κρυμμένο μέσα σου, ίσως και θαμμένο, κάτω από τόνους καθημερινού άγχους, και πολλαπλών υποχρεώσεων. Ίσως, θεωρείς πως υπάρχει ένα αδιάβατο χάσμα ανάμεσα σε σένα και στον έφηβο γιο ή στην έφηβη κόρη σου. Δεν τον/την καταλαβαίνεις, έχεις κουραστεί από τα παράλογα ξεσπάσματά του/της, και πιστεύεις πως είναι αργά για μια ουσιαστική προσέγγιση, που θα μπορούσε να ρίξει φως σε όλες αυτές τις σκοτεινές σιωπές που τόσο σας πληγώνουν. Κι όμως! Μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα συγκατάβασης και κατανόησης, θα μπορούσε να χτίσει μεταξύ σας γέφυρες μοναδικής εξοικείωσης, και ακλόνητης εμπιστοσύνης.

Γελάς ειρωνικά στη σκέψη να δώσεις λίγο από το χρόνο σου, για να επισκεφτείς τον υπερήλικα παππού σου, που πάσχει από άνοια, πιστεύοντας πως ότι και αν του πεις, εκείνος ζει από καιρό τώρα στο δικό του κόσμο. Κι όμως! Ξέχασες ότι τους όρους της λειτουργίας του μυαλού τους ορίζει μόνο ο Θεός; Μπορείς μήπως σοβαρά να Του αρνηθείς ότι έχει τη δύναμη, να μετατρέψει εκείνη την επίσκεψη σε ένα κομμάτι ουρανού, σε μία ευλογημένη και τόσο θαυμαστή έκπληξη, και για τους δυο σας; Από καιρό τώρα είσαι τόσο απασχολημένος, και δοσμένος σε άλλες υποχρεώσεις, που δε σου πέρασε από το μυαλό να επισκεφτείς τη μοναχική γιαγιά σου, αυτή την τόσο γλυκιά γυναίκα, που ώρες ατελείωτες σου διάβαζε παραμύθια και γινόταν παιδί μαζί σου, για να παίξετε αλογάκι, όταν της το ζητούσες, ξεχνώντας τα αρθριτικά της, για να σε ευχαριστήσει, εσένα, που είσαι για αυτήν δυο φορές παιδί της. Κι όμως! Είναι αυτές ακριβώς οι επισκέψεις σου, που θα της δώσουν το φτερούγισμα της χαράς στη γέρικη ψυχή της, και θα διώξουν τους καημούς της που ξεχειλίζουν από τα υγρά της μάτια, λίγο πριν τα κλείσει, για να αναπαυθεί από τους κόπους της ζωής της.

Ίσως, ο εγωισμός είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα σου, αυτό το ολέθριο συναίσθημα που σε τυφλώνει, χωρίς να το καταλαβαίνεις, και που δεν έχει παραδοθεί στον Θεό ακόμα, για να πεθάνει οριστικά, και στη θέση του να γεννηθεί η αρετή της αγάπης και της αυταπάρνησης του φρονήματος του Ιησού Χριστού. Είναι αυτή η μέγγενη της αλαζονείας και της πνευματικής περηφάνιας, που δε σου επιτρέπει να παραδεχθείς τα λάθη σου, και με ταπείνωση να ζητήσεις συγγνώμη από τον/την φίλη ή τον/την αδελφό/αδελφή που πλήγωσες. Ακόμα και αν έχεις καταλάβει από υπόδειξη του Αγίου Πνεύματος το λάθος σου, θεωρείς πως είναι αργά, για να επέλθει αποκατάσταση και σύσφιγξη στη σχέση. Αντί, λοιπόν, για τη γενναία απόφαση της κένωσης της ψυχής σου από τον εγωισμό, αντί για το λυτρωτικό βήμα της υπέρβασης των όποιων δισταγμών και φόβων, προτιμάς να ζεις τα χρόνια της ζωής σου με το δηλητήριο της πίκρας, και των ανομολόγητων ενοχών. Περιμένεις με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο να διορθωθούν τα πράγματα, ξεχνώντας πως τα πράγματα αλλάζουν, όταν εμείς δια πίστεως αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, και είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τον Θεό, για τις πιο υπέροχες ανατροπές μέσα μας και γύρω μας.

Δεν ενδιαφέρεσαι να διεκδικήσεις τις απλές, τις καθημερινές χαρές στη ζωή, που κρύβουν μέσα τους όλη την ομορφιά και το βάθος της πνευματικής πληρότητας, και της ψυχικής ευφορίας. Δεν έμαθες ακόμα να ανακαλύπτεις τη φλόγα του Θεού, σε όλα εκείνα που θεωρείς ανάξια λόγου ή χάσιμο χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς θεωρείς πως δεν αξίζει να βρεθείς για μια φιλική κουβέντα με τον γείτονα, που φαίνεται πως θέλει τόσο την παρέα σου. Έχεις μάθει από άλλους πως έχει προβλήματα και αρνείσαι να γίνεις μέτοχος σε αυτά, αποστρέφεσαι να «φορτωθείς» λίγο από το βάρος του, ίσως γιατί έχεις ξεχάσει πως ανακουφίζοντας και παρηγορώντας τον διπλανό σου, πρώτα και κύρια ευλογείσαι εσύ ο/η ίδιος/α. Δεν καταδέχεσαι να συνομιλήσεις με την κυρία που τακτικά βλέπεις στο παρκάκι της γειτονιάς σου, και έχει εκείνη πάρει την πρωτοβουλία να σου ανοίξει κουβέντα. Με ευγένεια την έχεις «κόψει», θεωρώντας πως δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με αργόσχολους. Κι όμως! Τα μάτια της στάζουν προσμονή, και εσύ περιφρονώντας την ξεχνάς πως πετάς μία πολύτιμη ευκαιρία ευαγγελισμού, και ανθρώπινης προσφοράς. Είναι αργά για να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα, είναι αργά για να καθίσεις στη βεράντα του σπιτιού σου και να απολαύσεις το καλοκαιρινό αεράκι της νύχτας, θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας, και καταθέτοντας με τη σκέψη σου στον Θεό όλους τους αγαπημένους σου. Είναι αργά για να καλέσεις σε γεύμα κάποιους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, να συζητήσετε για τις αγωνίες σας, και να αξιοποιήσεις την πολύτιμη ευκαιρία του Θεού να επεκτείνεις τα όρια της ζωής της προσευχής σου, αγκαλιάζοντας με σπλάχνα οικτιρμών τον καθένα, την καθεμία από αυτούς. Νομίζεις πως είναι αργά να αξιοποιήσεις ένα απόγευμα, για να επιδιώξεις μία συναναστροφή με τον/την αδελφή σου εν Χριστώ, μία συναναστροφή ουσίας, όπου θα στηρίξετε, θα παρηγορήσετε, θα ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας το ξεχωριστό δώρο της αγάπης του Θεού, που συσφίγγει τις καρδιές και δημιουργεί σχέσεις ακατάλυτες.

Θεωρείς πως είναι αργά, για να γνωρίσεις τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό σου Σωτήρα. Σκέπτεσαι πως δεν το έκανες χρόνια πριν, γιατί, λοιπόν, να το επιδιώξεις τώρα; Τι θα μπορούσε να προσφέρει ή να αλλάξει ο Χριστός στα λάθη και στα φορτία της ζωής σου; Κι όμως! Σκέπτεσαι έτσι, γιατί δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως ο Χριστός δεν αλλάζει απλώς κάτι. ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Είναι ο Ζωντανός Θεός που έδωσε τη Ζωή Του, για να λάβεις εσύ πίσω την πραγματική Ζωή, για να Τον απολαύσεις και να Τον γευτείς μέχρι την τελευταία Του σταγόνα. Αδιάκοπα σε προσκαλεί, με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, ψιθυρίζοντάς σου πως δεν επιθυμεί απλώς να σωθείς στο παρά ένα της ζωής σου, αλλά να σωθείς από μια ζωή που μπορεί να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων των σχεδίων του εχθρού, να πεταχτεί χαμένη, χωρίς νόημα, ποιότητα, και ομορφιά.

Δεν ενδιαφέρεσαι πια να ανανεώσεις τη σχέση σου με τον Θεό. Περιφέρεσαι στεγνά και βαριεστημένα από συνάθροιση σε συνάθροιση, και από συμπροσευχή σε συμπροσευχή, και όταν γυρνάς σπίτι σου από όλες αυτές τις πνευματικές εμπειρίες και δραστηριότητες, είσαι πιο άδειος/α, πιο περίλυπος/η, πιο μόνος/η από ποτέ. Γιατί; Μήπως γιατί δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως το κάλεσμα στη ζωή του Χριστού, είναι κάλεσμα σε μια άφθονη, πλέρια και αρχοντική ζωή; Μήπως θεωρείς πως είναι αργά για να διώξεις το μίζερο και το καταθλιπτικό σου βλέμμα, και να επιδιώξεις με πάθος μια άνευ προηγουμένου ζωή με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό μέσα σου; Κι όμως! Αυτό που εσύ ονομάζεις αργά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παραίτηση και ένας συμβιβασμός με το μέτριο, με το δεύτερο, με το τίποτα.

Όχι, δεν είναι αργά σήμερα. Αργά, όμως, ίσως, είναι αύριο. Το σήμερα που σου δίνεται δεν είναι απλώς η ενέργεια της Χάρης και του Ελέους του Θεού στη ζωή σου. Δεν είναι απλώς μία πολύτιμη και αναντικατάστατη ευκαιρία. Είναι ο ίδιος ο παλμός της ζωής, που, αν δεν τον αισθάνεσαι, νεκρώνεσαι πνευματικά κάθε μέρα και περισσότερο. Όχι, μην αφεθείς και μη βουλιάξεις στην αποδοχή μιας ζωής, που είναι μισή και ακρωτηριασμένη. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά, και ομολόγησε με αποφασιστικότητα: Ναι, Κύριε, είμαι έτοιμος για τις πιο επαναστατικές αλλαγές της ζωής μου, είμαι έτοιμος να συνεργαστώ μαζί Σου, για να επιτευχθεί το ανήκουστο, το ασύλληπτο, μα τόσο χαρισμένο μέσα από τις Πηγές της Αιώνιας Χάρης Σου!

Ποιος μπορεί να Σου υποσχεθεί πως έχεις άπλετο χρόνο; Πώς μπορείς να γνωρίζεις με τόση σιγουριά, ότι αυτό που ονομάζεις εσύ αργά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το στρωμένο χαλί των μεγαλείων του Θεού που σου το απλώνει, για να ζήσεις την πρόγευση του ουρανού στην καθημερινότητά σου; Χρειάζεσαι όσο ποτέ να καταλάβεις πως ο εχθρός της ψυχής σου, θέλει να βάζεις την ταμπέλα αργά σε όλες τις θαυμάσιες ευκαιρίες τις οποίες σου προσφέρει ο Θεός για ανοικοδόμηση, θεραπεία, αποκάλυψη, που θα διευρύνει όσο ποτέ τα όρια της πνευματικής σου σκέψης και ζωής. Ο εχθρός επιστρατεύει όλα τα πανούργα μέσα του, για να σε αποπροσανατολίσει, να σε συγχύσει, να σε πλανέψει, ώστε να δώσεις λάθος όνομα σε όλα εκείνα που έχουν αιώνια αξία. Είναι ο πανούργος κλέπτης, που σπέρνει φθορά και μαρασμό σε κάθε του βήμα. Κλέβει καθημερινά και με κάθε τρόπο τη Δόξα από τον Θεό, οδηγώντας τους ανθρώπους να δοξάζουν ψεύτικους θεούς, και να προσκολλώνται σε κίβδηλες αξίες. Αν τόσες χιλιάδες χρόνια επιτελεί το έργο της κλεψιάς με τόση μεθοδικότητα, μη θαρρείς ότι δεν επιθυμεί να αλώσει και τη δική σου ζωή. Επινοεί κάθε τρόπο για να κλέψει το χρόνο σου, τις σχέσεις σου, τα συναισθήματά σου, τις ευλογίες σου, και στο τέλος τη χαρά σου. ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ!!!

Σήμερα, όχι αύριο, τώρα, όχι το επόμενο λεπτό, ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει όλες τις πλεκτάνες του εχθρού, και δέξου την τόσο τιμητική πρόσκληση του Σωτήρα σου να συνεργαστείς μαζί Του, για το γκρέμισμα όλων των εχθρικών οχυρωμάτων στη ζωή σου, για την αξιοποίηση όλων των χρυσών ευκαιριών του σήμερα, και για την οικοδόμηση των ουράνιων κατασκευών σε κάθε περιοχή της ζωής σου. Το τώρα σου είναι τόσο πολύτιμο, όσο η αναπνοή που βγαίνει από το σώμα σου αυτή τη στιγμή που διαβάζεις. Αν δεν πάρεις αναπνοή, είναι σημάδι δυσλειτουργίας, φθοράς, θανάτου. Μη δίνεις λιγότερη σημασία στην πνευματική σου αναπνοή. Ο Ιησούς Χριστός που έδωσε τα πάντα για σένα, θέλει να έχεις ψυχική και πνευματική υγεία, να νιώθεις ολοκλήρωση και ισορροπία, ακόμα και αν σε περιβάλλουν δυσκολίες και πιέσεις τώρα. Σε θέλει ελεύθερο μέσα στη θλίψη του τώρα. Σε θέλει γεμάτο από την ειρήνη και τη χαρά Του τώρα. Και να θυμάσαι ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί εκπτώσεις στο τώρα, που τόσο γενναιόδωρα απλώνει μπροστά σου. Είναι και αυτή Του η επιθυμία για τη ζωή σου, μία ακόμη από τις άπειρες εκδηλώσεις της αιώνιας και ακατανίκητης Αγάπης Του για σένα...