"Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις". Β' Κοριν.5:20α

Όλοι οι Χριστιανοί είναι οι πρεσβευτές της Βασιλείας του Θεού στη γη. Είναι πολίτες ταυτόχρονα δύο κόσμων. Του ουρανού και της γης στην οποία ζουν. Ωστόσο, το να είναι κανείς πρεσβευτής του Θεού έχει ευθύνη, αλλά αποτελεί και τιμή, έστω και αν κάποιες φορές οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν την απόρριψη ή την εχθρική στάση των υπολοίπων.

Ποια είναι όμως η βαθύτερη σημασία να είναι κανείς πρεσβευτής; Σημαίνει να είναι υπηρέτης της Ουράνιας εξουσίας που τον έχει στείλει σε ξένη χώρα. Οι πρεσβευτές δεν προβάλουν και προωθούν τις δικές τους πολιτικές απόψεις, ή τη δική τους πολιτική, ή τα δικά τους μηνύματα, αλλά της κυβέρνησης που τους έχει εμπιστευτεί αυτή τη σπουδαία θέση. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι Χριστιανοί καλούνται να ζήσουν κάτω από την εξουσία του Ιησού Χριστού, εκτελώντας την αποστολή που τους έχει αναθέσει, με βάση την Αγία Γραφή. Εκείνο που οφείλουμε ως Χριστιανοί να κάνουμε είναι, όχι το δικό μας θέλημα αλλά Εκείνου στο πρόσωπο του Οποίου έχουν συγκεντρωθεί όλες οι εξουσίες και οι δυνάμεις της οικουμένης.

Τι πραγματικά σημαίνει να ζεις υπό την εξουσία του Λόγου του Θεού; Πρωταρχικά, σημαίνει να υποτασσόμαστε στην εξουσία του Θεού στην προσωπική μας ζωή. Στην Αγία Γραφή λέει ο Θεός: "Άγιοι γίνεστε, καθώς Εγώ είμαι Άγιος". Λευιτικό 20:7

Σκοπός, λοιπόν, είναι να γίνουμε άγιοι στη διαγωγή μας, γυναίκες και άντρες του Θεού. Πρέπει στην προσωπική μας ζωή να ζούμε όλα αυτά που διακηρύττουμε, μια ζωή καθαρή και αφοσιωμένη, μακριά από αμαρτίες, όπως το ψέμα, το μίσος, τη κλεψιά, τη κατάκριση, την απληστία…

Ο κόσμος σήμερα θέλει να δει άγιους άντρες και άγιες γυναίκες που ζουν μια ζωή όπως την ορίζει ο Λόγος του Θεού. Δεν πρόκειται οι άνθρωποι να ακούσουν αυτά που λέμε, αν δεν τα βλέπουν να γίνονται βίωμα και πράξη στη ζωή και τις προσωπικές σχέσεις μας.

Είμαστε λοιπόν κάτω από την εξουσία του Λόγου του Θεού και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Ως Χριστιανοί δεν είμαστε άνθρωποι απομονωμένοι. Είμαστε μέρος της κοινωνίας, με όλες τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις ελπίδες της. Η Βίβλος έχει πολλά να μας πει για κοινωνική δικαιοσύνη και γενικότερα για τις κοινωνικές δραστηριότητες. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι σαφώς επηρεασμένη από την αμαρτία, και γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κάνουμε προκειμένου να βελτιώσουμε την κοινωνία μας, θα παραμένει πάντα ημιτελής. Δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να χτίσουμε έναν επίγειο παράδεισο μόνοι μας, γιατί πολύ απλά φέρουμε την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση.

Μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας αλλάξει και να μεταμορφώσει την καρδιά μας, γιατί ενδιαφέρεται για εμάς ως άτομα και ως μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας. Υπόσχεται να μας χαρίσει έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη, που όλοι περιμένουμε και ελπίζουμε. Είναι πρόθυμος να μας χαρίσει την πραγματική γαλήνη και ευτυχία, αρκεί να δείξουμε εμπιστοσύνη στο δικό Του πρόσωπο. Θα έρθουν στιγμές, βέβαια, που θα περάσουμε μέσα από καταστάσεις αποθάρρυνσης και απογοήτευσης, μέσα από τις οποίες ο Διάβολος θα μας κάνει να λιποψυχήσουμε και να αμφιβάλλουμε για το μέγεθος της δύναμης και της αγάπης του Θεού. Τότε είναι όμως που οφείλουμε να σταθούμε και να διακηρύξουμε με παρρησία το όνομα του Θεού δια Ιησού Χριστού, του Οποίου είμαστε πρεσβευτές στη γη.

Είμαι έτοιμος σήμερα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να αναλάβω το βάρος αλλά και την τιμή της ευθύνης να είμαι πρεσβευτής του Θεού στον κόσμο;

Πότε, Θεέ μου;

Όλοι θέλουμε να συμβαίνουν καλά πράγματα στη ζωή μας, και μάλιστα τα θέλουμε σήμερα, όχι αύριο. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, κάνουμε αμέσως την ερώτηση: "Πότε, Θεέ μου;" Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε μάθει ακόμη να εμπιστευόμαστε το Θεό. Αντίθετα, προσπαθούμε να επιτύχουμε τους στόχους μας με τις δικές μας δυνάμεις, τις περισσότερες φορές. Αν και εσύ, σήμερα, συλλάβεις τον εαυτό σου να μην έχει ειρήνη στην καρδιά σου, είναι γιατί δεν εμπιστεύεσαι τα σχέδια του Θεού. Εξάλλου, το να γνωρίζουμε τα πάντα μπορεί κάποιες φορές να μας πληγώσει και να μας αποθαρρύνει. Γι αυτό και ο Θεός μας καλεί να ασκήσουμε την πίστη μας σ Εκείνον για να φέρει αλλαγή και καρποφορία στη ζωή μας.

Ο Θεός μας δίνει όνειρα και ελπίδες για συγκεκριμένα πράγματα που θα συμβούν στη ζωή μας, αλλά δεν μας επιτρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο της έκβασης των σχεδίων Του για  εμάς. Δεν αποκλείεται να αποθαρρυνόμασταν αν γνωρίζαμε ότι  κάποιο γεγονός που περιμέναμε να συμβεί αργότερα από  ότι υπολογίζαμε, συνέβη γρηγορότερα. Γι αυτό πρέπει να εμπιστευτούμε στο Θεό και στο δικό Του χρονοδιάγραμμα και να είμαστε αισιόδοξοι. Το βιβλίο της Εξόδου αφηγείται την ιστορία του λαού του Ισραήλ προς τη Γη της Επαγγελίας, ένα μακρύ ταξίδι,  η ολοκλήρωση του οποίου παρατάθηκε, επειδή οι Ισραηλίτες δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να υπακούσουν και να εμπιστευτούν τις βουλές του Θεού. Έπρεπε προηγουμένως να περάσουν από πλήθος δοκιμασιών και προβληματικών καταστάσεων, προκειμένου να μάθουν να εμπιστεύονται το Θεό, όμως ποτέ δεν τους εγκατέλειψε, ακόμη και μέσα στην απιστία τους. Ο ίδιος Θεός θέλει και από εμάς σήμερα να υπακούμε στις εντολές Του, όταν μας το ζητάει χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, ή να τις προσαρμόσουμε στα δικά μας σχέδια και προσδοκίες.

Βέβαια, ενδέχεται κάποιες φορές να μας οδηγεί με έναν τρόπο που φαίνεται ακατανόητος στο δικό μας μυαλό, ή ακόμη και  παράλογος. Αν προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε ή να το κατανοήσουμε, θα δοκιμάσουμε ίσως απογοήτευση και θα βρεθούμε σε σύγχυση. Γι αυτό λοιπόν στο Βιβλίο των Παροιμιών στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: " Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου". Παροιμίες 3:5-6. Αν και ακούγεται τόσο απλό, εντούτοις πολλοί άνθρωποι κάνουν το λάθος να μην το εφαρμόζουν κι αυτό,  γιατί οι περισσότεροι μας ξοδέψαμε τη ζωή μας ως τώρα,  προσπαθώντας να έχουμε υπό τον έλεγχό μας τα πάντα. Από τη στιγμή όμως που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε συνειδητά τον Ιησού ως Κύριο και Σωτήρα μας, οφείλουμε να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας σ Εκείνον.

Όταν ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό λέγοντάς Του ότι είμαστε  αδύναμοι και ότι χρειαζόμαστε τη δική Του βοήθεια, τότε πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει, γιατί το έχει υποσχεθεί, "αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ Αυτόν, γιατί Αυτός  φροντίζει για  εσάς". Α’ Πέτρου 5:6. Όσο πιο σύντομα το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσει ο Θεός να εφαρμόσει τα δικά Του σχέδια στη ζωή μας. Εκείνος θα επέμβει στο δικό Του χρόνο, που τις περισσότερες φορές για εμάς παραμένει άγνωστος. Εμείς οφείλουμε να υπακούμε: "Επειδή, η όραση μένει ακόμα για ορισμένον καιρό, αλλά στο τέλος θα μιλήσει, και δεν θα ψευστεί· αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την· επειδή, σίγουρα θάρθει, και δεν θα βραδύνει". Αββακούμ 2:3...

Η ημέρα που ο Θάνατος πέθανε.

Κάποια  μέρα, μια μητέρα και τα δύο της παιδιά βρίσκονταν στο πάρκο απολαμβάνοντας το ηλιόλουστο απόγευμα. Μια μέλισσα κάθισε πάνω στο χέρι του αγοριού και το τσίμπησε. Το αγοράκι άρχισε να κλαίει καθώς το χέρι του πρηζόταν και πονούσε όλο και περισσότερο, ενώ η αδερφή του τρομοκρατημένη είχε "παγώσει" από το φόβο της γιατί έβλεπε ακόμη τη μέλισσα να πετάει γύρω τους. Τότε, η μητέρα της προσπάθησε να την καθησυχάσει, "μη φοβάσαι", της είπε, "κοίταξε στο χέρι του αδερφού σου. Το κεντρί της μέλισσας έχει μείνει μέσα. Η μέλισσα πλέον δεν μπορεί να σε πειράξει. Μια φορά μόνο μπορούσε να τσιμπήσει και από εδώ και πέρα μόνο γύρω σου μπορεί να πετάει χωρίς να έχει τη δύναμη να σε πληγώσει".

Αν και ο θάνατος είναι αναπόφευκτος δεν παύει να είναι ταυτόχρονα και ένας εχθρός νικημένος. Ως Χριστιανοί μπορούμε να ελπίζουμε επειδή γνωρίζουμε το έργο του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Μπορεί ο θάνατος  να στριφογυρίζει γύρω μας, αλλά δεν  έχει σε καμία περίπτωση τη δύναμη να μας πληγώσει γιατί ο Ιησούς Χριστός έχει νικήσει το "κεντρί  του θανάτου". Πήρε πάνω Του την  τιμωρία για τις αμαρτίες μας και μας έδωσε νέα ελπίδα που είναι αναλλοίωτη και σταθερή  στο χρόνο.

Ο θάνατος δεν μπορούσε να περιορίσει και να κρατήσει για πάντα τον Ιησού. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ιησούς προσφέρθηκε, με τη θέλησή Του, να πεθάνει με τον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο, στη δική μας θέση, αν και Εκείνος δεν είχε αμαρτήσει και δεν άξιζε να πεθάνει. Στην αρχή όμως φάνηκε ότι ο θάνατος είχε νικήσει. Τα παγερά, κοκαλιάρικα χέρια του έδεσαν με τα δεσμά του το σώμα του Ιησού Χριστού και Το κράτησαν μέσα στον τάφο. "Νίκησα" θα σκέφτηκε ο θάνατος, "είναι δικός μου, Τον κρατάω μέσα στον τάφο". Έπειτα όμως από τρεις ημέρες, ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Η ανάσταση του Ιησού δεν ήταν απλώς μια νίκη ενάντια στο θάνατο. Ο Ιησούς εξολόθρευσε το θάνατο για πάντα, σκόρπισε τη δύναμή του και έδειξε την παντοδυναμία Του.

Όταν οι μαθητές Του έφτασαν και μπήκαν στον τάφο, αντίκρισαν μόνο τα σάβανα του Ιησού με τα οποία ήταν τυλιγμένος να κείτονται μέσα στον άδειο τάφο. Κανένας άλλος στο παρελθόν δεν  το είχε κάνει αυτό. Ο Ιησούς ταπείνωσε  το θάνατο ρίχνοντάς τον από τον "θρόνο" του, και αποδυναμώνοντας τον καθώς του αφαίρεσε κάθε εξουσία που είχε πάνω στον άνθρωπο και τη ζωή του. Ο αναστημένος Ιησούς βγήκε από τον τάφο Θριαμβευτής ως Κύριος και Σωτήρας.

Όταν ο Χριστός έρθει, κατά τη δεύτερη έλευσή Του, στον κόσμο μας θα αναστηθούν τότε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα τους στην επίγεια ζωή τους. Θα ακούσουν την ίδια φωνή με εκείνη που άκουσε και ο Λάζαρος προτού αναστηθεί. Την ημέρα εκείνη η φωνή του Κυρίου θα συντρίψει ολοκληρωτικά και για πάντα την εξουσία και τη δύναμη του Σατανά. Όταν ακουστεί το κάλεσμα του Ιησού, η γη και η θάλασσα  θα σειστούν και θα δώσουν τους δικούς τους νεκρούς, προκειμένου να ζήσουν αιώνια μαζί με τον Κύριο και Σωτήρα τους. Γι αυτό ο απόστολος Παύλος βροντοφωνάζει:  "Θάνατε, που είναι το κεντρί της δύναμής  σου; Άδη, που είναι η νίκη σου;" Α’ Κορινθ.15:55...

Ζούμε στις τελευταίες ημέρες;

Μήπως είναι πολύ αργά πλέον για να επιστρέψουμε στο Θεό; Μήπως ακόμη είναι πολύ αργά για να μετανοήσουμε; Κάποτε, μερικές πράξεις όπως οι προγαμιαίες σχέσεις, τα διαζύγια, οι εκτρώσεις, η ομοφυλοφιλία, η πορνογραφία και κάθε είδους ηθική παρεκτροπή θεωρούνταν αμαρτία. Η βία, εντός και εκτός οικογένειας,  ήταν σπάνια. Ο γάμος ήταν ιερός θεσμός και η συμβίωση ήταν απαράδεκτη. Σε μερικές χριστιανικές χώρες, η προσευχή στα σχολεία αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση, πριν την έναρξη των μαθημάτων κάθε μέρα  και οι Δέκα Εντολές βρίσκονταν κρεμασμένες στον τοίχο της σχολικής αίθουσας.  Σήμερα αυτά έχουν καταργηθεί! Στη χώρα μας, αυτά ακόμη παραμένουν, παρά τις πιέσεις κάποιων κύκλων  που αγωνίζονται για την κατάργηση τους.

Η ευημερία, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, μας έχει οδηγήσει στη λατρεία της ύλης, της αμαρτίας και της σαρκικής απόλαυσης. Η καθημερινή συμπεριφορά μας προσβάλλει τον ίδιο το Δημιουργό μας. Η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί μια πεσιμιστική προσέγγιση της σύγχρονης ζωής, αλλά απηχεί την πραγματικότητα, όπως τη βιώνουμε κάθε μέρα. Υπάρχει άραγε ακόμη ελπίδα στο σημείο αυτό που έχουμε φτάσει; Ο Λόγος του Θεού έχει την απάντηση: "αν ο λαός αυτός, που φέρει το όνομά μου, προσευχηθούν με ταπείνωση και με αναζητήσουν και επιστρέψουν από τον κακό τους δρόμο, τότε εγώ θα τους ακούσω από τους ουρανούς και θα συγχωρήσω την αμαρτία τους".Β’ Χρονικών 7:14.

Ανήκουμε όμως σ αυτόν το λαό που ο Θεός έχει δώσει το όνομά Του; Είμαστε έτοιμοι να ταπεινωθούμε και να ζητήσουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας; Μήπως είμαστε τόσο υπερήφανοι που δεν αναγνωρίζουμε την ενοχή μας και την αδυναμία μας να αντισταθούμε στο Διάβολο και στα θέλγητρα με τα οποία μας δελεάζει; Ας μην μας διαφεύγει όμως ότι η υπερηφάνεια είναι η υπ’ αριθμόν μια αμαρτία στη λίστα με τις αμαρτίες, που βδελύττεται ο Θεός, "έξι πράγματα μισεί ο Κύριος, μάλιστα εφτά είναι αδύνατο να τ ανεχθεί: Μάτια αλαζονικά".Παροιμίες 6:16. Η υπερηφάνεια βρίσκεται πίσω από κάθε άλλο παράπτωμα και αμαρτία. Εκφράζει την επαναστατική φύση του ανθρώπου, ακόμη και ενάντια στον ίδιο το Θεό. Η ασύλληπτη για άλλες εποχές ανάπτυξη της τεχνολογίας, η πρόοδος των επιστημών, η αντιμετώπιση πληθώρας άλλοτε ανίατων ασθενειών τροφοδοτούν την υπερηφάνεια του σύγχρονου ανθρώπου. Αντί όμως να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Θεό για όλα τα θαύματα που μας επέτρεψε να ανακαλύψουμε, τον αντικαταστήσαμε με τις φιλοδοξίες μας και τη λατρεία του εαυτού μας.

Δεν ξέρω ακόμη αν ξεπεράσαμε και τα τελευταία όρια, μετά τα οποία θα ξεσπάσει πάνω μας η δίκαιη  οργή του Θεού. Θα ήταν καλύτερα βέβαια να την αποφύγουμε, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εκτός αν ταπεινωθούμε, μετανοήσουμε  και  ζητήσουμε το δικό Του έλεος, προτού είναι πλέον πολύ αργά...

Πώς να αντισταθείς στον πειρασμό.

Η αδυναμία αντίστασης στον πειρασμό αποτελούσε ανέκαθεν πρόβλημα της  ανθρώπινης φύσης  και συνεχίζει  και σήμερα να αποτελεί ζωντανό κομμάτι  της καθημερινότητάς  μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε ποικίλους πειρασμούς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ή τι θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε περνώντας  μέσα από τέτοιες καταστάσεις; Μερικές φορές ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαστούμε προκειμένου να μας "εκπαιδεύσει" στην πίστη και να μας ενδυναμώσει πνευματικά. Η παρουσία του πειρασμού αυξάνει την ικανότητά μας να τον διακρίνουμε και να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις του Διαβόλου. Εξάλλου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός πειράστηκε στην έρημο και γι αυτό είναι σε θέση να μας καταλάβει, "δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν και εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε λοιπόν με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε". Εβρ.4:15-16.    

Ο πειρασμός μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Συχνά νομίζουμε  ότι  εφόσον δεν κλέβουμε, δεν μοιχεύουμε ή  δεν έχουμε σκοτώσει κάποιον, τότε έχουμε νικήσει τον πειρασμό. Δεν είναι όμως έτσι. 
Οι περισσότεροι από εμάς συχνά δεν έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στον πειρασμό και την αμαρτία της υπερηφάνειας, της ζήλιας, της απληστίας, της τσιγκουνιάς και σε τόσες άλλες "αθώες" αμαρτίες.

Πιστεύω ότι το πρώτο βήμα για να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό είναι να αντιληφθεί την ύπαρξή του  και να πάρει στη  συνέχεια την απόφαση  να μην ενδώσει. Στην επιστολή του Ιακώβου 1:12 διαβάζουμε, "Μακάριος  ο άνθρωπος που  δέχεται με υπομονή  τις δοκιμασίες. Γιατί, αν τις υποστεί  με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της  αιώνια ζωής".

Μέσα  από τις δοκιμασίες μπορούμε να διαπιστώσουμε  τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα  μας και να τα βελτιώσουμε. Όσο και αν είναι  επώδυνο να αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει τάση να ζηλεύει, να υπερηφανεύεται ή να ψεύδεται κ.λ.π, είναι απαραίτητο προκειμένου να εντοπίσει  την αιτία του  "κακού" και να την καταπολεμήσει. Και η ωριμότητα  αυτή έρχεται βαθμιαία. Έτσι, λοιπόν, πάρε την  απόφαση να αντισταθείς  στον εχθρό και  να υπακούσεις τον  Θεό παραμένοντας σταθερός σε στιγμές  και περιόδους  πειρασμών.

Συνήθως δεν μας αρέσει να μας λέει κάποιος  ότι, αν δεν αλλάξουμε  κάτι από τον χαρακτήρα  μας και τη ζωή  μας, τότε πρόκειται  να έχουμε προβλήματα. Αντιθέτως, μας αρέσει να μας ενθαρρύνουν  και να μας επαινούν. Η υπερβολική μας  αυτοπεποίθηση όμως και η αυταρέσκειά μας, μας οδηγούν πολλές φορές σε αδυναμία να αντισταθούμε στον πειρασμό. Αυτό είναι ένα ακόμη σχέδιο του Διαβόλου για το οποίο όμως έχουμε λάβει ήδη προειδοποίηση,όποιος νομίζει ότι στέκεται καλά στα πόδια του, καλύτερα ας "προσέχει να μη πέσει".Α’ Κοριν.10:12. Η υπερηφάνεια μας κάνει να αγνοούμε τις προειδοποιήσεις. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διακρίνουμε το καλό από το κακό και ότι είμαστε σε θέση να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό. Ο πειρασμός όμως δεν είναι στιγμιαίος. Αντιθέτως, αποτελεί κομμάτι της καθημερινής μας ζωής και γι αυτό ο Θεός μας προμήθευσε τα κατάλληλα «όπλα» για να είμαστε σε θέση να πολεμούμε, "τα όπλα με τα οποία πολεμάμε εμείς δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από το Θεό να γκρεμίζουν οχυρά. Με αυτά ανατρέπουμε ψεύτικους ισχυρισμούς και κάθε τι που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού". Β’ Κοριν.10:4-5. Αυτές οι περικοπές μας ξεκαθαρίζουν ότι πρέπει να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο το Θεό αν θέλουμε να υπερνικούμε το Διάβολο και τους πειρασμούς του.

Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθούμε να κάνουμε το Χριστιανισμό περίπλοκο και θεωρούμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε συγκεκριμένες φόρμουλες προκειμένου να μην έχουμε προβλήματα. Ο Θεός μας παρακινεί να κάνουμε  κάτι καλό και την ίδια στιγμή ο Σατανάς μας επιτίθεται και μας ενσπείρει αμφιβολίες για τις προθέσεις και τις πράξεις μας. Σε τέτοιες στιγμές να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να αντισταθείς στο Διάβολο χωρίς προηγουμένως να υποταχθείς στο θέλημα του Θεού. Και δεν μπορείς να υποταχθείς στο θέλημα του Θεού αν προηγουμένως δεν αντισταθείς στο Διάβολο. Ποτέ όμως μην ξεχνάς ότι η ζωή ενός Χριστιανού δεν παύει να είναι ένας πόλεμος πνευματικός καθημερινά, ο οποίος μπορεί να κερδηθεί μόνο με τα «όπλα» που προμηθεύει ο Θεός...   

ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ.

"Μακάριο το έθνος που ο Κύριος είναι ο Θεός του.Ευτυχισμένος ο λαός που αυτός τον διάλεξε να είναι δικός του". Ψαλμός 12:33 

"Τα έθνη η δικαιοσύνη τα εξυψώνει, ενώ η αμαρτία είναι ντροπή για τους λαούς". Παροιμ.14:34 

"Προσέξτε όμως να μην ξεχάσετε τον Κύριο τον Θεό σας, παραβαίνοντας τις εντολές του, τα προστάγματά του και τους νόμους του, που εγώ σας δίνω σήμερα".Δευτερ.8:11

"Στον Άδη θα επιστρέψουν οι ασεβείς, τα έθνη αυτά που τον Θεό ξεχνάνε".Ψαλμός 9:18 

Εδώ και πολλά χρόνια οι ιστορικοί και οι επιστήμονες μελετούν τους παράγοντες που προκάλεσαν και προκαλούν την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών και δυνάμεων.  Έχουν καταλήξει στο  συμπέρασμα ότι είκοσι μία από τις τελευταίες μεγάλες αυτοκρατορίες που γνώρισε η γη , παρουσίασαν τα ίδια σημάδια κατάπτωσης λίγο προτού διαλυθούν και εξαφανιστούν για πάντα.

Η ιστορία είναι γεμάτη από τα απομεινάρια άλλοτε ισχυρών κρατών που γνώρισαν μεγάλη ακμή, αλλά σήμερα αποτελούν μόνο μια ανάμνηση του παρελθόντος. Τα έθνη βέβαια δεν πεθαίνουν, όπως οι άνθρωποι, αλλά διαλύονται ακολουθώντας μια διαδικασία "αποσύνθεσης". Αυτοκαταστρέφονται εξαιτίας ορισμένων παραγόντων που λανθάνουν μέσα τους. Ας απαριθμήσουμε, λοιπόν, τις κοινές αιτίες "θανάτου" μιας κοινωνίας, όπως αυτές καταγράφηκαν στη ιστορία:

α) Τα κοινωνικά συμπτώματα :

1) Αύξηση των παραβάσεων του νόμου από διάφορα άτομα.

2) Πάθος για κέρδος, απληστία.

3) Αύξηση των φόρων, έκδοση πληθώρας νόμων και γραφειοκρατία.

4) Ελλιπές σύστημα παροχής εκπαίδευσης.

β) Τα πολιτιστικά συμπτώματα:

1) Αύξηση της τάσης υλισμού και καλοπέρασης.

2) Η αποδυνάμωση των θεμελιωδών αρχών και αξιών.

3) Η απώλεια του σεβασμού στις θεσμοθετημένες αρχές.

γ) Τα πνευματικά συμπτώματα:

1) Η αύξηση της ανηθικότητας.

2) Η λατρεία ξένων ειδωλολατρικών θεών.

3) Η έλλειψη σεβασμού στην αξία του ανθρώπου , όπως αυτή εκδηλώνεται με τη βία, την αδιαφορία για το συνάνθρωπο, τις εκτρώσεις, κ.τ.λ. 

Τα κράτη που βρίσκονται λίγο πριν από την πτώση τους, μαστίζονται από ανυπακοή στο νόμο, οικονομική αφερεγγυότητα, εγωκεντρισμό των ατόμων και έλλειψη πειθαρχίας. Η ειρήνη και η τάξη καθίστανται πλέον ανέφικτες και είναι τότε που επιτίθενται οι "βάρβαροι" καταστρέφοντας στο πέρασμά τους τα πάντα. Δεν υπάρχει πλέον καμία διάθεση  ούτε θέληση για αγώνα και αυτοθυσία.

Ένα έθνος που δε φοβάται τον Θεό, Τον έχει ήδη ξεχάσει. Ένα έθνος που έχει ξεχάσει και έχει βάλει στο περιθώριο τον Θεό, δεν έχει καμία ελπίδα για το μέλλον . Ο λόγος που πολλές φορές επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι δε διδάσκονται από αυτήν. Κάποιος είπε : "Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον καθαρά, αν δε στηριχθούμε στο παρελθόν".

Και ήταν πρώτος ο Αριστοτέλης που είπε : "Αυτοί που δε γνωρίζουν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν".

Τα μαθήματα της ιστορίας πρέπει να μας οδηγούν στον Κύριο της ιστορίας. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι κάθε έθνος αλλά και κάθε άτομο χωριστά είναι υπόλογο στον Θεό. Η ιστορία θα τελειώσει μπροστά στο θρόνο του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Ο Θεός προειδοποιεί τα έθνη πριν επέμβει , αλλά η ιστορία μας δείχνει ότι τα έθνη σπάνια ανταποκρίνονται. Η ελπίδα είναι ότι ο Θεός μακροθυμεί πολλές φορές και ευλογεί χωρίς εμείς να το αξίζουμε. Η πραγματική αναζωπύρωση δε θα έρθει απλώς και μόνο όταν εμείς θα συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη μας γι αυτήν ούτε όταν κατανοήσουμε τις αμαρτίες και τα λάθη μας. Θα έρθει μόνο όταν, μέσα στη χάρη του Θεού, ανακαλύψουμε τον Θεό έτσι όπως ο ίδιος μας έχει αποκαλυφθεί. Στη συνέχεια θα πρέπει να ανταποκριθούμε σ Αυτόν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας απαλλάξει από τα λάθη και τις αντιφάσεις μας. Αφοσιωμένη σ Εκείνον η Εκκλησία, θα γίνει και πάλι το "φως" και το "αλάτι" της γης.

Στις μέρες μας φαίνεται να έχουμε χάσει την αίσθηση της αγιότητας του Θεού και γι αυτό δεν Του δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη δική μας αμαρτωλή κατάσταση ούτε τη χαρά με την οποία μπορεί να μας γεμίσει η δική Του συγχωρητικότητα.

Ο κόσμος περιμένει να δει την Εκκλησία της Καινής Διαθήκης γεμάτη δύναμη να ζει την Αναστημένη Ζωή. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα της γης. Ο Θεός αγαπάει μια Εκκλησία που δείχνει ζήλο και αφοσίωση σ Εκείνον, ενώ αντίθετα δεν μπορεί να ανεχθεί μια χλιαρή στάση των παιδιών Του απέναντι στη δική Του αγάπη...

Σκεφτείτε την πρόνοια του Πατέρα και ανασάνετε με ανακούφιση.

Ο Χριστός περιέγραψε τις τελευταίες ημέρες σαν προβληματική και τρομακτική εποχή: "Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, και οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην. Διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή". Λουκάς 21:25-26.

Τι μας έδωσε ο Ιησούς για να μας προετοιμάσει γι αυτούς τους κινδύνους; Ποιο ήταν το αντίδοτο για το φόβο των δεινών που θα ερχόντουσαν; Μας έδωσε το παράδειγμα του Πατέρα που φροντίζει τα σπουργίτια, Του Θεού που απαριθμεί τα μαλλιά του κεφαλιού μας. Αυτά τα παραδείγματα γίνονται πιο σημαντικά όταν παρατηρούμε το πλαίσιο όπου τα ανέφερε ο Ιησούς.

Τα ανέφερε στους δώδεκα μαθητές Του, ενώ τους έστελνε να ευαγγελίζουν τις πόλεις και τα περίχωρα του Ισραήλ. Τους είχε δώσει την εξουσία να βγάζουν δαιμόνια και να θεραπεύουν όλα τα είδη των ασθενειών. Φανταστείτε πόσο ενθουσιώδεις στιγμές θα πρέπει να ήταν αυτές για τους μαθητές. Τους είχε δοθεί η εξουσία να κάνουν θαύματα! Αλλά μετά απ όλα ήρθαν αυτές οι τρομακτικές προειδοποιήσεις από Τον Διδάσκαλο.

"Δεν θα κρατάτε λεφτά στην τσέπη. Και δεν θα έχετε σπιτικό, ούτε καν μια στέγη να βάλετε τα κεφάλια σας και να κοιμηθείτε. Αντίθετα, θα αποκαλείστε αιρετικοί και διάβολοι. Θα σας χτυπήσουν στις συναγωγές, θα σας σύρουν στα δικαστήρια, θα σας ρίξουν στη φυλακή. Θα είστε μισητοί και περιφρονημένοι, προδομένοι και κατατρεγμένοι. Θα πρέπει να φεύγετε από πόλη σε πόλη για να αποφύγετε το λιθοβολισμό".

Τώρα φανταστείτε τους μαθητές να έχουν γουρλώσει τα μάτια καθώς τα ακούν όλλ' αυτά. Θα πρέπει να γέμισαν τρόμο. Τους φαντάζομαι να αναρωτιούνται: "Τι είδους διακονία είναι αυτή; Αυτά έχει το μέλλον για μένα; Αυτή είναι η ζοφερότερη θεώρηση της ζωής μου". Και όμως, σ αυτό το ίδιο σκηνικό, ο Ιησούς τους είχε πει τρεις φορές: "Μη φοβάστε!" Ματθαίος 10:26,28,31. Και τότε τους έδωσε το αντίδοτο για ν αντιμετωπίσουν όλους τους φόβους: "Τα μάτια του Πατέρα είναι καρφωμένα στα σπουργίτια. Πόσο περισσότερο θα είναι καρφωμένα επάνω σε σας που είστε οι αγαπημένοι Του";

Ο Ιησούς λέει: " Όταν σας κατακλύζουν οι αμφιβολίες, πιάνετε πάτο και νομίζετε ότι κανένας δε βλέπει τι περνάτε, να πως θα βρείτε ανάπαυση και σιγουριά. "Κοιτάξτε τα μικρά πουλάκια έξω απ το παράθυρό σας. Σκεφτείτε την πρόνοια του Πατέρα και ανασάνετε με ανακούφιση. Θυμηθείτε όσα σας είπα, ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια έχουν μεγάλη αξία για Κείνον. Και τα μαλλιά σας πρέπει να σας θυμίζουν ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη αξία. Τα μάτια Του είναι επάνω σας. Βλέπει και ακούει την κάθε σας κίνηση, το κάθε σας πρόβλημα".

Να πως ενδιαφέρεται για μας ο Πατέρας μας ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές...