Παντοτινά Χριστούγεννα.

«Διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε δια σας, δια να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου» Κορινθίους Β' 8:9.

Ας συλλογιστούμε όλα τα χαρακτηριστικά της Γέννησης του Ιησού Χριστού στη γη μας. Ήταν και είναι Ένας Παντοδύναμος Θεός. Είχε όλο το δικαίωμα να γεννηθεί μέσα σε τιμή, δόξα και αστραφτερή πολυτέλεια. Είχε όλη την εξουσία να διατρανώσει, μέσω της επίδειξης του εξωτερικού πλούτου, Ποιος Ήταν και Είναι, αλλά δεν το έκανε. Γεννήθηκε μέσα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και αφοπλιστικής ταπείνωσης. Η πρώτη Του κατοικία ήταν μία φάτνη και ζεστάθηκε, όχι με πολυτελή σκεπάσματα, αλλά με την τρυφερή αγκαλιά της μητέρας Του και τα χνώτα των ζώων. Η απόφαση του Ιησού Χριστού να ενδυθεί τη φύση μας, επιλέγοντας την Οδό της κένωσης από όλη τη Δόξα Του, είναι μία συγκλονιστική έκφραση Αυταπάρνησης. Είναι μία απόδειξη ανυπόκριτης Αγάπης και απαράμιλλου Μεγαλείου, μία απόφαση που δεν εκδηλώνει απλώς το ενδιαφέρον του Θεού για τη Σχέση μας μαζί Του, αλλά και το ενδιαφέρον Του για τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσαμε πλούσιοι, μέσα από την απόφασή μας να πτωχεύσουμε, δαπανώντας σωματικές, ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις για χάρη των άλλων; Πότε ήταν η τελευταία φορά που θεωρήσαμε πιο σπουδαίο να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, λίγο χρόνο για να ακούσουμε τον πόνο του συνανθρώπου μας, από το να επικεντρωθούμε και πάλι στην ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών; Η προσφορά, που γίνεται με το Πνεύμα του Ιησού Χριστού, όχι μόνο δε μας πτωχαίνει, αλλά αντίθετα μας χαρίζει πλούτο που δε χάνει ποτέ την αξία του. Είναι η μόνη δαπάνη, που δε μας αφήνει ποτέ άδειους και πένητες, αλλά επιστρέφει πλούτο και σε εμάς, καθώς ομορφαίνει την ψυχή μας, και ωριμάζει το νου μας. Αν πιστεύουμε ότι έχουμε αναγεννηθεί με το νόημα που διδάσκει η Βίβλος, αλλά το βίωμά μας εν Χριστώ δεν επηρεάζει καθόλου τις σχέσεις μας με τους γύρω μας, τότε θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη γνησιότητά του. Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, η Αναγέννηση αξίζει και πρέπει να επηρεάζει καταλυτικά τις σχέσεις με τον πλησίον. Αξίζει να δίνει άλλο νόημα, αυτό που εναρμονίζεται με το Θέλημα του Θεού, στην επιθυμία μας να σχετιζόμαστε με τους συνανθρώπους μας. Μαθαίνουμε από Εκείνον να μην επιδιώκουμε αποκλειστικά και μόνο να λάβουμε, όσο να δώσουμε από το ξεχείλισμα της Χάρης που ρέει μέσα μας.

Η Αναγέννηση της καρδιάς δεν είναι μία κατάσταση που την απολαμβάνουμε στην απομόνωσή μας, αλλά ένα δυνατό και συγκλονιστικό βίωμα, που γεννά μέσα μας την ανάγκη να το μοιραστούμε με τον πλησίον μας, γινόμενοι μάρτυρες της Ευεργεσίας και Αποκάλυψης του Θεού στη ζωή μας. Δε γίνεται ο στόχος μας να εντυπωσιάσουμε τους άλλους με την πειθώ μας, ούτε να τους διαμορφώσουμε μία ραφιναρισμένη πνευματική κουλτούρα, γιατί τότε υψώνεται η ανθρώπινη προσπάθεια και λογική, και όχι η υπερφυσική Δύναμη και Χάρη του Θεού. Την αναγεννημένη ψυχή την καίει ο πόθος που έκαιγε την καρδιά του Ιωάννη του Βαπτιστή: Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι». Ιωάννης 3:30. Αυτή η ειλικρινής επιθυμία να αποδοθεί Δόξα στον Θεό, εξασφαλίζει δύο ασύγκριτες ευλογίες: Από τη μια, εμείς μένουμε και παραμένουμε σε ζωντανή Σχέση με τον Θεό. Από την άλλη, οι άνθρωποι, στους οποίους μιλάμε για τον Θεό, διαμορφώνουν Σχέση λατρείας με τον Θεό και όχι με εμάς ή με οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι καίριας σημασίας, γιατί η πνευματική ζωή που εξαρτάται από ανθρώπους και δεν τρέφεται από τις Ουράνιες Πηγές, καταλήγει κατά τη διδασκαλία της Βίβλου, σε σκάνδαλο, απογοήτευση και μαρασμό.

Όταν ένας άνθρωπος έχει αναγεννηθεί, ομολογεί ότι αυτό δεν προέρχεται από τη δική του ξεχωριστή αξία. Κατανοεί και παραδέχεται την ένδεια και αναξιότητά του, ξέχωρα από τη Χάρη του Θεού. Τον δοξάζει για την ανέκφραστη σε πλούτο Δωρεά Του, που Του δίνει όλα τα εχέγγυα, για να ζει ολοκληρωμένος, και όλο το ζήλο, για να μοιραστεί με τους γύρω του το Μεγαλείο του Θεού. Η ζωντανή Σχέση με τον Θεό είναι μία πυρίτιδα μέσα στην καρδιά, μία άσβεστη φλόγα πάθους και πόθου για την κοινωνία των αιώνιων Αληθειών και με άλλες ψυχές. Γι’ αυτό ακριβώς, ο πιστός του Θεού μαραζώνει, όταν από διάφορους παράγοντες, εσωτερικούς ή εξωτερικούς, δε ζει την πίστη του και οι μέρες του κυλούν, χωρίς να φωτίζονται από τη βαθύτατη χαρά που χαρίζουν η αγάπη και η προσφορά προς τους άλλους.

Στ’ αλήθεια, πόσο όμορφο είναι που η Γέννηση εν Χριστώ δεν είναι κάτι στατικό, ή κάτι που εξαντλείται στον ευκαιριακό συναισθηματισμό των θρησκευτικών εορτών! Είναι θεία Ενέργεια μέσα μας με τους κανόνες του τέλειου Θελήματος του Θεού. Είναι ο πιο ουσιαστικός και ταυτόχρονα ο πιο πρακτικός τρόπος να υπάρξει κάποιος ως ολοκληρωμένη ύπαρξη. Γι’ αυτό ακριβώς, το βίωμα της Αναγέννησης δεν μπορεί να αναπτυχθεί στη μοναξιά και στην απομόνωση από τον άλλο, δεν μπορεί να καρποφορήσει, χωρίς την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον. Λάβαμε από Εκείνον με τόση γενναιοδωρία, και Εκείνος μας αποστέλλει, για να κηρύξουμε την Αγάπη Του σε κάθε ψυχή του στενού ή ευρύτερου αγρού μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σωτήρας μας, σε καμία περίπτωση, δεν επιθυμεί να γίνουμε συνεργάτες/δες Του, καταφεύγοντας σε μεθόδους προπαγάνδας ή προσηλυτισμού, που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και των άλλων και τη δική μας. Ο αναγεννημένος πιστός δεν προσπαθεί με δόλια μέσα να επηρεάσει το μυαλό και την καρδιά των συνανθρώπων του, ούτε χρησιμοποιεί ύπουλες διανοητικές τεχνικές, γιατί γνωρίζει ότι μία τέτοια συμπεριφορά υψώνει την κοσμική επιδεξιότητα, και δεν έχει να κάνει με το Πνεύμα και την Οδηγία του Θεού. Επιθυμεί σε κάθε του βήμα να διδάσκεται από τον Θεό, γι’ αυτό με ταπείνωση προκρίνει σε κάθε συναναστροφή του να στέκεται, να μιλά, να προσφέρει με το πνεύμα της «άνωθεν σοφίας», που τόσο εύγλωττα περιγράφει ο Ιάκωβος στο κεφ. 3:17,18. Είναι αυτή ακριβώς η άνωθεν σοφία που διδάσκει την αναγεννημένη ψυχή πρόθυμα και ελεύθερα να παραχωρεί τα δικαιώματά της στον Ιησού Χριστό, καθώς επίσης και τα συναισθήματα ή τις απόψεις της για τους άλλους, επιτρέποντας καθετί που σκέπτεται ή επιθυμεί για τους οικείους, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς να ταυτοποιείται με τις Άγιες Επιθυμίες του Θεού.

Στη χριστιανική μας πορεία είναι πιθανόν να διαμορφώσουμε την άποψη ότι αφού αποδεχτήκαμε τον Χριστό, Αυτός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μας υπενθυμίζει σε αυστηρό τόνο ότι πρέπει να είμαστε άγιοι. Όμως, – ας το ομολογήσουμε – μία τέτοια αντίληψη μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απελπισία και απογοήτευση. Κι’ αυτό γιατί γνωρίζουμε ότι με τις δικές μας δυνάμεις, απλώς δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι. Σίγουρα, ο Παύλος, για να φτάσει να διατυπώσει την τόσο ευλογημένη άποψη «τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού» Φιλιππησίους 4:13, είχε βαθιά κατανοήσει πως η Αναγέννηση δεν είναι σε καμία περίπτωση μία κατάσταση που συντηρείται λόγω των δικών μας εξαιρετικών πνευματικών δυνάμεων. Επομένως, ο Ιησούς Χριστός δεν επιθυμεί να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε Αυτόν αποκλειστικά στις μέρες των θρησκευτικών εορτών. Λαχταρά να Τον γνωρίσουμε ως το Μόνο Πρόσωπο που μπορεί να πλημμυρίσει την καρδιά μας με την κληρονομιά της Αγιότητάς Του, και να οδηγήσει όλη μας την ύπαρξη στον αρχικό σκοπό της δημιουργίας της. Αυτό σημαίνει ότι η διεργασία της Αναγέννησης, κατά ένα μυστηριακό τρόπο, συνδέεται με το τέλειο Σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας, με τον αρχικό Σκοπό της δυνα-τότητας να ζούμε ως τέλεια δημιουργήματα του Θεού. Αυτός ο τόσο συγκλονιστικός και ταυτόχρονα τιμητικός για την ύπαρξή μας σκοπός, τίθεται και πάλι σε ισχύ – σαν να μην είχε προηγηθεί η πτώση και η προσωπική μας αμαρτία – με τη δική μας ελεύθερη απόφαση να ζήσουμε, τιμώντας το αρχικό Σχέδιο του Θεού για τη δημιουργία μας.

Η διδασκαλία της Καινής Διαθήκης για την Αναγέννηση, είναι ότι ο Θεός μπορεί να μεταμορφώσει και να ανακαινίσει την ψυχή, το σώμα και το πνεύμα μου, μόνο αν εγώ ο ίδιος – η ίδια κατανοήσω την ανάγκη μου για την αλλαγή εν Χριστώ. Έτσι, ενώ το δώρο της σωτηρίας είναι προσφερόμενο προς όλους, ο αγιασμός, μέσω της Αναγέννησης, προϋποθέτει τη δική μου ελεύθερη παραδοχή ότι χωρίς τον Χριστό η ζωή μου είναι ανολοκλήρωτη. Παράλληλα, προϋποθέτει και τη δική μου αυτόβουλη παράδοση για το θαύμα που επιθυμεί ο Θεός να διενεργηθεί μέσα μου. Ωστόσο, η Αναγέννηση δεν είναι μία κατάσταση που δίνει έμφαση στη δική μου προσπάθεια. Σε αυτή την περίπτωση, εκπίπτει, εκφυλίζεται στην πνευματική περηφάνια και την αυτοδικαίωση. Δε δικαιωνόμαστε ενώπιον του Θεού μέσω της πίστης μας, όσο δυνατή και αν είναι, ούτε μέσω της μετάνοιάς μας, όσο συνειδητή και αν είναι, ούτε μέσω των έργων μας, όσο πνευματικά και αν είναι. Δικαιωνόμαστε μόνο μέσω του μοναδικού Έργου που τέλεσε για τον/την καθένα/μια από εμάς ο Χριστός πάνω στο Σταυρό. Εκείνος μας συγχωρεί, μας καθαρίζει, μας ντύνει με τη Δικαιοσύνη Του, μας αγιάζει, μας προσφέρει την άφθονη Ζωή Του, μέσα από τη Δική Του Φτώχεια. Ή αποδοχή και η βίωση όλων αυτών των Δώρων – με τη βεβαίωση ότι δεν κάναμε τίποτα για να τα αξίζουμε – ανανεώνει κάθε μέρα το Βίωμά μας εν Χριστώ, βαθαίνοντας τις ρίζες του. Αν και η δικαίωσή μας προέρχεται μόνο μέσω της μοναδικής Θυσίας του Χριστού, δε σημαίνει ότι επαναπαυόμαστε ή αρεσκόμαστε να λέμε στον Κύριό μας απλώς και μόνο πόσο Τον αγαπάμε, χωρίς να ζούμε τη ζωή της υπακοής που Τον τιμά. Τα έργα συνειδητής υπακοής μπορεί να μη μας σώζουν, αλλά δεν παύουν να είναι η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της αγάπης και του σεβασμού προς τον Κύριό μας. «Πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά». Ιάκωβος 2:20.

Όπως κατανοούμε από τη μελέτη της Βίβλου, χωρίς το θαύμα της αλλαγής της καρδιάς, ο άνθρωπος θα μένει πάντα στον ιστορικό Χριστό, ή ακόμα χειρότερα στην τρυφερή ύπαρξη στη χριστουγεννιάτικη φάτνη, που καμία δύναμη δεν έχει να διδάξει το Νόημα της Ζωής και να εγγυηθεί την αιώνια Ευτυχία. Η Γέννησή μας εκ Πνεύματος Θεού, μας αποκαλύπτει σε βάθος Ποιος είναι ο Χριστός, μέσα από μια καθημερινή, προσωπική και βαθιά Σχέση μαζί Του. Οι πιστοί ακολουθούν πολλούς τύπους χριστιανικής εμπειρίας: ευσεβής ατμόσφαιρα, προσευχή, μελέτη, αφιέρωση, συναδέλφωση. Όλα αυτά είναι, στ’ αλήθεια, τόσο επιθυμητά, αφού, άλλωστε, ο Λόγος του Θεού μας τα διδάσκει και μας τα συστήνει. Ωστόσο, χρειάζεται, πράγματι, να αναλογιστούμε μήπως όλα αυτά τα ακολουθούμε απλώς και μόνο επειδή αντιμετωπίζουμε τον Χριστό ως την ηγετική Φιγούρα μίας Θρησκείας ή ένα άγιο Πρότυπο. Ο Χριστός είναι μία Οντότητα απείρως πιο μεγαλειώδης από όλα αυτά. Είναι από Μόνος Του η ενσάρκωση της Σωτηρίας, η πεμπτουσία του Ευαγγελίου του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, η Γέννηση του Χριστού μέσα στον άνθρωπο αξίζει και πρέπει να είναι μία πραγματικότητα, την οποία καθημερινά να γιορτάζουμε με δέος, εκτίμηση και βαθιά χαρά.

Αυτά τα Χριστούγεννα η πιο ευλογημένη ευχή που μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε, είναι να ζούμε κάθε μέρα την γέννηση του Ιησού Χριστού μέσα στη καρδιά μας, γνωρίζοντας βαθύτερα και βαθύτερα το Πρόσωπό Του, γνωρίζοντας όχι ένα ευάλωτο τρισχαριτωμένο μωράκι μέσα σε μία φάτνη, που χαίρεται με το να νιώθουμε και εμείς οι ίδιοι…. πνευματικά μωρά, αλλά έναν Ζωντανό Θεό, που ποθεί ολοζώντανη Σχέση μαζί μας. Τότε, η μεθεόρτια κατάθλιψη δε θα μας επηρεάζει, ακριβώς γιατί ποτέ δε θα παύουμε να γιορτάζουμε τη θαυμάσια Πραγματικότητα που έφερε για το γένος μας, αλλά και για εμάς προσωπικά η Απόφαση του Ιησού Χριστού να πτωχεύσει, για να γίνουμε εμείς τόσο απερίγραπτα πλούσιοι με την Αγάπη Του...