Η υπέροχη Κοινωνία της Μοναξιάς με τον Θεό.

«…Αλλά, χωρίς παραβολή δεν τους μιλούσε∙ όμως, ιδιαίτερα εξηγούσε στους μαθητές του τα πάντα». Μάρκος 4:34.

Η μοναξιά μέσα στο πλήθος των ανθρώπων είναι τρομακτική. Παγώνει την καρδιά η θλιβερή διαπίστωση ότι, ενώ τόσοι περιφέρονται γύρω μας, ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος/α, για να σταθεί συνοδοιπόρος και συμπολεμιστής μας στα μονοπάτια και στις μάχες της ζωής μας. Όσο πιο πολλοί μας περιτριγυρίζουν, που, όμως δεν μπορούν ή δε θέλουν να ακουμπήσουν με κατανόηση και διάθεση συμπαράστασης στις έγνοιες και στους καημούς μας, τόσο πιο σπαρακτική η οδύνη της μοναξιάς, και τόσο πιο βαθιά η πληγή μέσα μας από τη συνειδητοποίησή της και τη βίωσή της. Γιατί η μοναξιά πονά τόσο ανελέητα την ανθρώπινη καρδιά; Δεν έχουμε πλαστεί για να ζούμε μόνοι μας, να αναπτυσσόμαστε μόνοι μας και να ονειρευόμαστε μόνοι μας. Όταν μπορούμε να κοινωνούμε τα όνειρα και τα σχέδιά μας, να μοιραζόμαστε τις πίκρες και τις ενδόμυχες λαχτάρες μας με κάποιο πρόσωπο, που είναι πρόθυμο να ακούσει, να συμπονέσει, να στηρίξει, τα βάρη της ζωής μας γίνονται πιο υποφερτά και η ψυχή μας ενθαρρύνεται, εμψυχώνεται και παρηγορείται. Τίποτα δεν μπορεί να βρεθεί για να υποκαταστήσει τη ζεστασιά που προσφέρουν σε μια μοναχική ψυχή τα σπλάχνα των οικτιρμών, και της θερμής αγάπης μιας άλλης ψυχής.

Όσο, όμως, η μοναξιά μέσα στο συνωστισμό των μεγαλουπόλεων, και στην πολύβουη καθημερινότητα, στήνει παγίδες και αλλοτριώνει την ψυχή μας, η μοναξιά με τον Θεό αποδεικνύεται πολύτιμο εργαλείο για την πνευματική μας αύξηση. Ωστόσο, το περίεργο είναι πως τα μαθήματα αυτής της μοναξιάς, όχι μόνο δεν τα επιδιώκουμε, αλλά επιπλέον τα φοβόμαστε, γιατί αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτά που θα μας αποκαλύψουν. Στην περικοπή μας διαβάζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός, αν και είχε επιλέξει την οδό των παραβολών για να διδάξει τις Αρχές της Βασιλείας των Ουρανών στον λαό, είχε μέσα Του τη μεγάλη λαχτάρα να εξηγεί περαιτέρω όλα τα μηνύματα των παραβολών στους μαθητές Του. Και αυτές τις εξηγήσεις δεν τις έκανε μέσα στη βιασύνη και την προχειρότητα των τυχαίων στιγμών της καθημερινότητας, αλλά στις ιδιαίτερες και τόσο πολύτιμες στιγμές που φρόντιζε να εξασφαλίζει με τους μαθητές Του. Ήταν αυτές ακριβώς οι προσωπικές και τόσο μοναδικές στιγμές που έκαναν τόσο οικείο τον Ιησού στα μάτια των μαθητών Του, και σφυρηλατούσαν έναν πανίσχυρο Δεσμό ανάμεσά τους. Μέσα από αυτές τις στιγμές, οι μαθητές καλούνταν να εμπεδώσουν βαθύτερα τις πνευματικές αλήθειες, αλλά και να εξιχνιάσουν, όσο αυτό τους ήταν εφικτό με την ανθρώπινη διάνοιά τους, τον πλούτο και το βάθος του Μεγαλείου που ξεχυνόταν από την Προσωπικότητα του Ιησού Χριστού.

Άραγε, υπάρχουν τέτοιες στιγμές στην προσωπική μας Σχέση με τον Σωτήρα μας; Μήπως η πνευματική μας ζωή αναλώνεται στην προσπάθεια να προσφέρουμε Έργο για Εκείνον, ή στην επιθυμία να είμαστε τέλειοι για χάρη Του και έχει παγώσει η λαχτάρα μας να Τον γνωρίσουμε βαθύτερα, μέσα από την επιδίωξη να μείνουμε μόνοι μαζί Του; Μόνο Αυτός και εσύ, μόνο Αυτός και εγώ, μόνο η απεραντοσύνη της Πανάγαθης Φύσης Του, και το πεπερασμένο της δικής μας διάστασης. Στ’ αλήθεια, πόσο συγκλονιστικές μπορεί να είναι αυτές οι στιγμές, πόσο φορτωμένες από θεϊκές αποκαλύψεις και υπέροχα περάσματα της Ουράνιας Δόξας στη θνητή μας φύση! Αξίζει να τις στερηθούμε, όταν μέσα σε αυτές υπάρχουν ολόκληρα κομμάτια Ουρανού, που μπορούν να μεταμορφώσουν την καθημερινότητά μας με τους πιο θαυμαστούς τρόπους;

Ο Κύριός μας δε θέλει να υποφέρουμε από ανθρώπινη μοναξιά. Είναι ο Στοργικός Θεός που είπε πως «δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος» Γένεση 2:18, και είναι το Φιλεύσπλαχνο Εκείνο Πρόσωπο που κατοικίζει στη ζεστασιά της τρυφερής Παρουσίας Του κάθε μεμονωμένη ψυχή. Ωστόσο, ακόμα και αν η Σοφία Του εφευρίσκει τρόπους για να μας ανακουφίσει από τον πόνο της ανθρώπινης μοναξιάς, δεν επιθυμεί να κάνει το ίδιο με την Κλήση Του να μείνουμε μόνοι μαζί Του. Δε θέλει να περιορίσει ή να εξαφανίσει τις ιδιαίτερες στιγμές μαζί μας, αλλά αντίθετα λαχταρά να εκτείνει τα όριά τους στη ζωή μας, ώστε να ανακαλύψουμε και να απολαύσουμε νέους τρόπους για να είμαστε δικοί Του και Εκείνος Δικός μας. Δε θέλει να φοβόμαστε αυτές τις στιγμές, γιατί είναι σε αυτές ακριβώς που θα μας ερμηνεύσει τις καταστάσεις της ζωής μας, θα αναλύσει την κάθε λεπτομέρεια της ψυχής μας, και θα απλώσει το διαυγές και τέλειο Θέλημά Του για όλα τα πεδία του αγώνα μας.

Ίσως, πιστεύουμε ότι δεν τις έχουμε ανάγκη αυτές τις στιγμές. Ίσως, θεωρούμε ότι έχουμε κατακτήσει έναν αξιοζήλευτο βαθμό αυτογνωσίας, επειδή διαβάζουμε τόσα πνευματικά βιβλία, και ακούμε τόσο εμπνευσμένα κηρύγματα. Ακριβώς όμως επειδή τα νομίζουμε όλα αυτά, έχουμε απεριόριστη ανάγκη, και ας μην την έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει, να βρεθούμε στην προσωπική μας μοναξιά με τον Θεό. Ακόμα και αν δεν τολμούμε να το ομολογήσουμε λόγω επιφανειακής θεοσέβειας, ίσως οι κατάρες της αλαζονείας και αυταρέσκειας στοιχειώνουν την πνευματική μας ζωή, ώστε να μη θέλουμε, να μην επιδιώκουμε να ακούσουμε στη μοναξιά μας με τον Θεό αυτά που έχει να μας πει. Ίσως, θεωρούμε πως η χριστιανική ζωή εξαντλείται στο ζήλο να μαρτυρήσουμε το Όνομα του Χριστού, ή σε ένα συνεχή αγχωτικό μονόλογο εκ μέρους μας, με τον οποίο απλώς ξεχειλίζουμε τα εσώψυχά μας στον Θεό, χωρίς ποτέ να Του δίνουμε χώρο και χρόνο να μοιραστεί μαζί μας τη Δική Του Άποψη για όσα Του εμπιστευτήκαμε. Κι’ όμως! Πόσα βάρη θα σηκώνονταν από την καρδιά μας, και πόση δύναμη θα στερέωνε τα βήματά μας με την απόφασή μας να μείνουμε μόνοι μαζί Του, ώστε Εκείνος να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξή μας με την υπέροχη Παρουσία Του.

Κάποιες φορές, το Κάλεσμα του Θεού να μείνουμε μόνοι μαζί Του, μπορεί να γίνει στον καιρό της ευρυχωρίας μας. Τότε, ο Κύριός μας, μέσα στο πλήθος των πνευματικών επιτυχιών, στη θαλπωρή της οικογενειακής ζωής, ή στην ικανοποίηση της επαγγελματικής μας προόδου, μας καλεί να αξιολογήσουμε τις ευλογίες που μας χαρίζει από την Οδό όχι της τυπικής ευγνωμοσύνης, αλλά της στενότερης εξοικείωσης. Αυτή η Κοινωνία της βαθιάς και κραταιάς αγάπης με τον Θεό, μπορεί να γίνει βίωμά μας, μόνο όταν επιλέγουμε να περνούμε χρόνο μαζί Του, με την προσευχή, τη μελέτη, την περισυλλογή. Κάποιες άλλες φορές, ο Θεός μπορεί να μας καλέσει σε απομόνωση μαζί Του, αξιοποιώντας τους καιρούς των δοκιμασιών μας. Η θλίψη, ο πόνος, η προδοσία, η αδικία, η απογοήτευση, η διάψευση μιας προσδοκίας, η ταραχή σε μία σχέση ή κάποια ασθένεια, δεν έρχονται ποτέ τυχαία στη ζωή μας. Είναι τα απαραίτητα εργαλεία της Παιδείας του Υψίστου, και μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελός μας, από τη δική μας επιλογή να διδαχθούμε από τον Θεό, και να κατανοήσουμε το Θέλημά Του, στις ώρες της μοναξιάς μας μαζί Του. Σε αυτές τις ώρες, κατανοούμε καλύτερα το χαρακτήρα μας, εντοπίζουμε τις ‘ρωγμές και τις αιχμές’ που ευθύνονται για τις διαρροές στην πνευματική μας ζωή, και αποκτούμε μια καθαρότερη αντίληψη για αυτό που ο Θεός επιθυμεί να είμαστε για Εκείνον, για τους άλλους και για τους εαυτούς μας. Σε αυτές τις ώρες, που δεν μπορεί να τις συναγωνιστεί σε αξία καμία άλλη θρησκευτική πρακτική, ο Θεός ξεδιπλώνει μπροστά μας τα ενδόμυχα του νου και της καρδιάς μας, και μας αποκαλύπτει προδιαθέσεις και συμπεριφορές που μας στερούν τα κάλλιστα του Θεού, και καθηλώνουν την πνευματική μας ζωή στη μιζέρια και το μαρασμό. Σε όποια φάση και αν βρίσκεται η ζωή μας, καλή ή κακή, δε μας ωφελεί να αντιμετωπίζουμε με δυσπιστία το Κάλεσμα του Θεού να βρεθούμε μόνοι μαζί Του, ούτε να αφήνουμε τα χρόνια της πνευματικής μας ζωής να δαπανώνται σε θορυβώδη ερωτηματικά, επιπόλαια συμπεράσματα και αντιφατικές ερμηνείες των δοκιμασιών μας, όταν ο Κύριός μας είναι τόσο Πρόθυμος «να μας εμπιστευτεί το απόρρητό Του» Ψαλμός 25:14, για όλους τους αγώνες της ζωής μας...