Πιστεύεις ότι είσαι προϊόν μιας τυχαίας, μεγάλης έκρηξης;

«Όλα τα έκανε καλά, το καθένα στον καιρό του∙ και έβαλε τον κόσμο κάτω από τη διάνοιά τους, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να εξιχνιάσει από την αρχή μέχρι το τέλος το έργο που ο Θεός έκανε». Εκκλησ. 3:11.

Όπως μας αποκαλύπτει το εδάφιο από το βιβλίο του Εκκλησιαστή, ο Θεός τοποθέτησε απλόχερα οτιδήποτε δημιούργησε κάτω από την παρατήρηση και την έρευνα του ανθρώπου. Ωστόσο, ο ειλικρινής και ταπεινός μελετητής δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν μπορούν να εξιχνιαστούν στην ολότητά τους από το ανθρώπινο πνεύμα, με τον τρόπο που αυτό καταλαβαίνει τώρα, ζώντας σε έναν κόσμο αμαρτίας και φθοράς. Δεν είναι ότι ο Θεός τα αποκρύπτει με κάποια ιδιοτελή και χαιρέκακη διάθεση. Το αντίθετο ακριβώς, ο Θεός επιθυμεί να μελετάμε, αναγνωρίζοντας τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης γνώσης, γιατί τότε και περισσότερα μπορούμε να καταλάβουμε, και εγγύτερα προς την Αλήθεια να είναι όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Όλο και περισσότερο, στην εποχή των πολλαπλών απαιτήσεων, γίνεται αντιληπτό ότι για την ουσιαστική πνευματική μας πρόοδο, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που μελετούν με το Πνεύμα και το Φρόνημα του Χριστού, χωρίς ούτε την αλαζονεία της επιστημονικής γνώσης, ούτε τον παράλογο φανατισμό των υπέρμαχων ενός θρησκευτικού δόγματος.

Κάθε τίμιος ερευνητής μπορεί να παραδεχτεί ότι υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτηματικά, στα οποία δεν καταφέρνουν να απαντήσουν όλες οι εξωβιβλικές θεωρίες, συνδυαζόμενες ή εξεταζόμενες χωριστά. Στη θεωρία της μεγάλης έκρηξης, μένει πάντα αναπάντητο το ερώτημα ποιος την προκάλεσε αυτή την έκρηξη, και αν οι υποστηρικτές της απαντούν η τύχη, ρωτώ πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι, που τα θεωρούν όλα προϊόν της τύχης, να έχουν σε άλλα θέματα της ζωής τους ερωτήματα για το νόημα της ζωής. Δηλαδή, γιατί να σε απασχολεί ο πόνος ή η αρρώστια που βιώνεις εσύ ή κάποιος αγαπημένος σου, γιατί να εκνευρίζεσαι με την αδικία αυτού του κόσμου, αφού για σένα είναι όλα αποτέλεσμα μιας τυχαίας, μεγάλης έκρηξης; Για κάποιους, λοιπόν, η ζωή είναι γλυκιά και ευχάριστη, για κάποιους άλλους γεμάτη τραγικά αδιέξοδα. Κάποιοι πεθαίνουν νέοι από αρρώστια ή από δυστύχημα, και κάποιοι άλλοι ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, όχι απαραίτητα επειδή είναι οι καλύτεροι, αλλά πολλές φορές μακροημερεύουν και ας έχουν ζήσει μέσα στη διαφθορά και τη σκληρότητα προς τους άλλους. Έτσι απλά και χωρίς περαιτέρω φιλοσοφικές ερμηνείες, προχωρά η ζωή για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, σαν τη Μεγάλη Έκρηξη που έγινε ή μπορεί να ξαναγίνει.

Η αλαζονική επιστημοσύνη όσων υποστηρίζουν με τόση σιγουριά αυτή τη θεωρία, «απαντά» σε κάποια ερωτήματα, αλλά μας αφήνει ξεκρέμαστους σε τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να παρακάμψει ένας νοήμων άνθρωπος, ένας ερευνητής, ένας κριτικά σκεπτόμενος νους. Δεν μπορούμε να βάλουμε φίμωτρο στις ερωτήσεις που προκύπτουν για τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου, την ανάγκη του να αναζητήσει κάτι έξω από αυτόν και πέρα από αυτόν, ανάγκη που είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι υπήρχε σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, πρωτόγονο ή προηγμένο. Οι μηδενιστές φιλόσοφοι πιστεύουν απλώς πως ο άνθρωπος είναι ένα προηγμένο θηλαστικό που ήρθε από το μηδέν και πηγαίνει στο τίποτα. Γι’ αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι, αν συμβεί ένα τραγικό συμβάν στη ζωή τους, ζητούν εξηγήσεις από τον Θεό…. στον Οποίο, ούτως ή άλλως, δεν πιστεύουν. Πραγματικά, οι αντιφάσεις του ανθρώπινου μυαλού δεν παύουν ποτέ να εκπλήσσουν… Αν υποστηρίζεις τη Μεγάλη Έκρηξη, καλό είναι να γνωρίζεις ότι αυτή η θεωρία δεν επιτρέπει προβληματισμούς για κάτι βαθύτερο, καθώς όλα είναι τύχη και τίποτα περισσότερο.

Όσοι επιστήμονες υποστηρίζουν τη Μεγάλη Έκρηξη, θεωρούν ότι ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να υφίστανται μόνο από τη στιγμή που η έκρηξη δημιούργησε το σύμπαν. Ωστόσο, μένει ένα επιτακτικό ερώτημα προς απάντηση: τι υπήρχε πριν τη γένεση του σύμπαντος; Οι άθεοι επιστήμονες απαντούν πως το πριν δεν έχει νόημα….! Προσωπικά, μένω άναυδος, όταν αυτή η απάντηση δίνεται από μυαλά τόσο προχωρημένα στα θέματα της ανθρώπινης γνώσης. Πώς είναι δυνατόν, ένα τέτοιο θέμα να μην απασχολεί αυτούς τους επιστήμονες, όταν για τόσα άλλα κατασκευάζουν θεωρίες επί θεωριών και πάλι, όμως, έρχονται ενώπιον αδιεξόδων, καθώς υπάρχουν τέλειοι φυσικοί νόμοι για τους οποίους η απάντηση δεν μπορεί απλώς να είναι η τύχη ή η σύμπτωση. Το συμπτωματικό δεν μπορεί ποτέ να δώσει απάντηση στο μέγιστο γιατί της ανθρώπινης ψυχής. Και αν στο επιχείρημα αυτό απαντήσουν ότι θα βρουν απάντηση στο μέλλον, μπορεί πάλι κάποιος, κριτικά σκεπτόμενος, να αναρωτηθεί γιατί η εξέταση ενός Άχρονου και Αδημιούργητου Θεού δεν τους απασχολεί στο ελάχιστο.

Στο δικό τους ερώτημα ποιος δημιούργησε τον Θεό, ένας πιστός ειλικρινής άνθρωπος καλείται με παρρησία να απαντήσει δεν ξέρω. Δε γνωρίζουμε ποιος δημιούργησε τον Θεό, ωστόσο αυτό δεν είναι μία γνώση που θα μπορούσε να κάνει τη ζωή μας καλύτερη, και να μας βοηθήσει στους αγώνες της ζωής μας. Δε μας απασχολεί ένα ερώτημα του οποίου η αναζήτηση δε μας κάνει απαραίτητα καλύτερους ή πιο σοφούς. Μας απασχολεί αν Αυτός ο Θεός έχει κάποια Πρόταση ζωής που νοηματοδοτεί όλη μας την ύπαρξη. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η πίστη σε Αυτόν που δημιούργησε, είναι η μόνη ικανοποιητική απάντηση ακόμα και για αυτά που δεν μπορούν τώρα να εξηγηθούν στην ολότητά τους. Δεν μπορούν τώρα, όμως κάποτε, σε εκείνη την ουράνια προσδοκώμενη Πραγματικότητα, όλα τα τωρινά αναπάντητα και ανεξήγητα, θα αποκτήσουν τη δική τους απάντηση. Εκείνος που είναι αψευδής στις Υποσχέσεις Του, έχει υποσχεθεί την κατάκτηση όλης της γνώσης, και δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα ότι δεν κρατά τις Υποσχέσεις Του. Άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς. Το να μάθουμε ποιος δημιούργησε τον Θεό, δεν επιφέρει κάποια αλλαγή στην καθημερινότητά μας, και γι’ αυτό ο Θεός αυτή τη γνώση την εντάσσει στο ευλογημένο τότε, όταν θα είμαστε απαλλαγμένοι από τους περιορισμούς της αμαρτίας και της θνητής μας φύσης. Όμως, το να δίνω την πίστη μου στον Θεό που έχει την Ευφυΐα και την Αγάπη να δημιουργήσει, καταθέτοντας την ίδια την Ψυχή του, αυτό σίγουρα επηρεάζει τη ζωή μου στο τώρα, γιατί αποκαλύπτει Έναν Θεό τόσο Δυνατό, ώστε να δημιουργεί από το μηδέν, και τόσο Προσωπικό, ώστε να νοιάζεται για καθετί που μας απασχολεί και μας καταθλίβει. Να ενδιαφέρεται όχι στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά στο επίπεδο της ταύτισης, καθώς Αυτός που δημιούργησε, ήταν ο Ίδιος Θεός που έδωσε τη Ζωή Του για σένα και για μένα. Ήταν, είναι και θα είναι ο Ένας Θεός που επωμίστηκε όλα τα βάρη και τις αμαρτίες μας από συγκλονιστική Αγάπη, τέτοια και τόση που τίποτα δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί ή να ακουμπήσει το Μεγαλείο της. Αν από την άλλη, αν υποστηρίζεις την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο, πώς μπορείς να απαντήσεις στο ερώτημα γιατί αυτή η εξέλιξη έχει σταματήσει, καθώς η λέξη και μόνο εννοεί κάτι που έχει στάδια προόδου; Αν για κάποιες χιλιάδες χρόνια αυτή η εξέλιξη μένει στάσιμη, αφότου γνωρίσαμε τον άνθρωπο στη γνωστή του μορφή, ένα ακόμη ερώτημα παραμένει αναπάντητο: μήπως είναι ήδη τέλεια η μορφή του ανθρώπου; Ικανοποιεί πλήρως τους εξελικτές η σημερινή μορφή του ανθρώπου, έτσι που να υποστηρίζουν πως δε χρειάζεται περαιτέρω εξέλιξη; Μα ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Υπόκειται σε φθορά, ασθένειες, θάνατο και μάλιστα οι πιο ευαίσθητοι μελετητές του ανθρώπινου πολιτισμού, θα μας έλεγαν, αξιολογώντας τα σύγχρονα επίπεδα ανηθικότητας και σήψης, πως ο άνθρωπος εξελίσσεται μόνο στον τεχνολογικό πολιτισμό, ενώ στον πνευματικό, όχι μόνο δεν εξελίσσεται, αλλά αντίθετα παρακμάζει. Ποιες είναι οι αιτίες για την ηθική οπισθοδρόμηση του ανθρώπου που είναι τόσο ευφυής, ώστε να εξερευνά το διάστημα και να εκπλήσσει με τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, αλλά τόσο άσοφος, ώστε να προσπερνά τα μέγιστα ζητήματα της ψυχής και της ύπαρξης; Μπορούν οι οπαδοί του Δαρβίνου να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί ο άνθρωπος αρρωσταίνει και γιατί, με βάση τη θεωρία της φυσικής επιλογής, δεν εξελισσόμαστε σε μία ανώτερη μορφή ανθρωποειδούς, κατά την οποία ο γενετικός μας κώδικας θα απέρριπτε διαπαντός τα καρκινικά κύτταρα, και τις κάθε είδους αιτίες που προκαλούν ασθένειες; Ακόμα βαθύτερα, γιατί μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε εξελιχθεί, ώστε να κατανοούμε τόσο βαθιά την ηθική, «από μόνοι μας», που επιτέλους να πάψουν η εγκληματικότητα και η βία; Οι οπαδοί του Δαρβίνου έχουν άραγε ποτέ μελετήσει σε βάθος τη Βιβλική εξήγηση για τα αίτια της ασθένειας, της ηθικής επανάστασης του ανθρώπου και το μέγιστο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτό του πόνου;

Πού βρίσκονται αλήθεια οι ενδιάμεσες μορφές που επέτρεψαν το πέρασμα από τον πίθηκο στον άνθρωπο; Οι παλαιοντολόγοι και οι αρχαιολόγοι, είτε είναι πιστοί στον Θεό είτε όχι, δεν έχουν να μας δώσουν κανένα εύρημα, επιστημονικά τεκμηριωμένο, το οποίο να φανερώνει μία μορφή ανθρωποειδούς που άρχισε ξαφνικά να έχει μία πιο εξελιγμένη νοημοσύνη. Πουθενά δεν έχει βρεθεί ένα ανθρωποειδές εύρημα, το οποίο, λειτούργησε ως ενδιάμεσος κρίκος για το πέρασμα από τον πίθηκο στον άνθρωπο, ένα εύρημα, του οποίου, ενώ οι πρόγονοί του λειτουργούσαν βασικά με τα ένστικτα της αυτοπροστασίας και της επιβίωσης, αυτή η ενδιάμεση μορφή άρχισε σταδιακά να αντιλαμβάνεται βαθύτερες έννοιες, έννοιες απαραίτητες για τη δημιουργία πολιτισμού. Ο άνθρωπος που έζησε στην εποχή του Λίθου ή του Χαλκού και παρουσίασε τα συγκεκριμένα δείγματα που χαρακτηρίζουν εκείνες τις εποχές και επιβεβαιώνονται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές και μελέτες, είναι ο ίδιος μορφολογικά με τον άνθρωπο που έχει i phone στην κατοχή του, και μπορεί να πραγματοποιεί θαυμαστές επιστημονικές ανακαλύψεις στο σήμερα. Έχει εξελιχθεί μόνο στο επίπεδο της γνώσης και του βιοτικού επιπέδου ζωής, όχι στο επίπεδο της σωματικής μορφής και της βιολογικής σύστασης. Με ποιο τρόπο απαντούν οι υποστηρικτές της Εξέλιξης στο ερώτημα, ποια ήταν η αιτία που ο άνθρωπος μπορεί να κατανοεί τη διαφορά της δικαιοσύνης από την αδικία, να έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις ηθικές έννοιες, και να επιλέγει ή όχι να ζήσει τη ζωή του με βάση αυτές. Ένα χαριτωμένο γατάκι ή ένας αφοσιωμένος σκύλος μπορούν πολλά να σου δώσουν από συναισθηματική πλευρά. Μπορούν να παίξουν μαζί σου, να κάνουν χαρές και νάζια, να σε προστατέψουν, να σε συντροφέψουν. Μπορείς να τα εκπαιδεύσεις και μάλιστα σε κάποιες ράτσες η εκπαίδευση να φτάσει σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Ωστόσο, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν αφιερώσεις χρόνο από τη ζωή σου, δε θα μπορέσεις ποτέ, μα ποτέ να τους διδάξεις τα ιδανικά της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Δε θα μπορέσεις ποτέ να τους εξηγήσεις τον πλούτο που έχει η ζωή με την αγάπη και τη δυστυχία που έχει η ζωή με την απουσία της. Η Αγία Γραφή μάς απαντά πως ο λόγος που ο άνθρωπος είναι ικανός για πολιτισμό, ο λόγος που αντιλαμβάνεται αρχές, αξίες, ιδανικά, είναι ότι πλάστηκε ως έλλογο ον από ένα Υπέρλογο Θείο Ον. Δε χρειάστηκαν δισεκατομμύρια χρόνια για την εξέλιξή του, καθώς ο Λόγος και μόνο του Ζωντανού Θεού αρκούσε για να πλάσει αυτό που ονομάζεται ανθρώπινη ψυχή, αυτό που ονομάζεται διανοητική και συναισθηματική νοημοσύνη, και όλα αυτά να τα συνθέσει με θαυμαστή τελειότητα στο αριστούργημά του, τον άνθρωπο! Οι Δαρβινιστές έχουν τον τρόπο τους για να εξηγούν την εξέλιξη των ειδών, αλλά, όσο και αν προσπαθήσουν, δε θα μπορέσουν, ακολουθώντας αυτό το δρόμο, να γράψουν μία παράγραφο, έστω μία υποσημείωση, που να εξηγεί την αιτία για την ηθική και πνευματική αντίληψη του ανθρώπου. Οι οπαδοί της εξέλιξης δεν μπορούν να δώσουν καμία ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα του ανθρώπινου πόνου, ακριβώς γιατί απορρίπτουν την πνευματική ερμηνεία του πόνου, μέσα από το πρίσμα της Πτώσης του ανθρώπου από μία αρχική εδεμική κατάσταση, σε μία κατάσταση εκφυλισμού και παρακμής, ως συνέπεια της αμαρτίας. Κάποτε διάβαζα σε ένα ένθετο εφημερίδας ένα αφιέρωμα στη ζωή και τη θεωρία του Δαρβίνου. Μεταξύ άλλων, γράφονταν ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς ο Δαρβίνος στοιχειοθέτησε βήμα – βήμα τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Κάποτε, ενώ η θεωρία αυτή είχε διατυπωθεί και διαδιδόταν μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, ένας μαθητής του Δαρβίνου, σε αλληλογραφία που είχε μαζί του, του εξέθεσε κάποιες λογικές απορίες που, κατά τη γνώμη του, άφηναν πολλά κενά στη θεωρία. Τότε, ο Δαρβίνος του απάντησε αφοπλιστικά: «Πρόσεξε μη σκοτώσεις, με αυτά που σκέπτεσαι, το κοινό μας τέκνο». Δεν ξέρω τι μπορεί να σου πει αυτή η απάντηση. Προσωπικά, μπορεί να μου πει ότι και ο ίδιος ο Δαρβίνος βαθιά μέσα του έβλεπε τα κενά της θεωρίας του, γιατί στην απάντηση του γράμματός του, δεν είχε καμία ικανοποιητική επιχειρηματολογία που θα έλυνε τα ερωτηματικά του φοιτητή του. Μόνο μία προτροπή – απαγόρευση… Αλλά ακόμα και αν δεν την αξιολογήσεις αρνητικά, αξίζει να συλλογιστείς πάνω στα κενά και τις αντιφάσεις, που δεν έχουν απαντηθεί εδώ και τόσα χρόνια από τη διατύπωση της θεωρίας. Κι αν αυτός που διατύπωσε, δεν είναι πραγματικά σίγουρος γι’ αυτό που διατύπωσε, και ακόμα περισσότερο αν δεν έχει να προσφέρει ένα φως, μια ελπίδα, μία πρόταση ζωής, που να αγγίζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, ένα σταθερό σημείο αναφοράς σε έναν τόσο ευμετάβλητο και αβέβαιο κόσμο, τότε πραγματικά η δική μου απόφαση είναι πως δεν έχω κανέναν λόγο, δε βρίσκω λόγο να του δώσω την πίστη μου.

Ευχαριστώ ολόψυχα τον Θεό, γιατί από όλα όσα έχω δει, από όλα όσα έχω ακούσει, δεν έχω γνωρίσει τίποτα πιο συγκλονιστικό και πιο μεγαλειώδες, από αυτό που πραγματοποιήθηκε στο Σταυρό του Γολγοθά. Εκείνος που δημιούργησε, είναι και Εκείνος που δε δίστασε να δώσει τη Ζωή Του, για να τη λάβει και πάλι πίσω ως Δημιουργός της Ζωής και ως Νικητής του Θανάτου. Τίποτα δεν έχει αγγίξει τόσο την ψυχή μου, τη σκέψη μου, το είναι μου ολόκληρο, όσο η απάντηση που εκπέμπεται από εκείνη την καταματωμένη Φιγούρα στο Σταυρό. Η απάντηση της Αγάπης, της Σωτηρίας και του αινίγματος της ύπαρξης, η απάντηση – κατάφαση στη ζωή και στον άνθρωπο, ακόμα και για εκείνα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με ανθρώπινα λόγια, αλλά είναι τόσο αληθινά, όσο η ύπαρξή σου και η ύπαρξή μου. Έτσι οι ψυχές μας συναντούν Εκείνον που, ενώ δεν άνηκε στον κόσμο, ήρθε στον κόσμο μας. Ήρθε με Δική Του απόφασή, επειδή μας αγάπησε τόσο συγκλονιστικά πολύ. Έξω από τον κόσμο, το Νόημα της Ζωής αναπαύεται στην Αγκαλιά του Σωτήρα σου και Σωτήρα μου, του Ιησού Χριστού. Το Νόημα της Ζωής μπορεί να εντοπιστεί μόνο στη Θυσιαστική Του Αγάπη, και στην εμπειρία της Σχέσης μαζί Του. Ας δώσουμε τον αίνο, την τιμή, την προσκύνηση και τη λατρεία στο Θαυμαστό Δημιουργό των πάντων, που είναι ταυτόχρονα Ένας μοναδικός προσωπικός Θεός για σένα και για μένα. Αμήν!

«Αινείτε τον Κύριο… Ας αινούν το όνομα του Κυρίου∙ επειδή, αυτός πρόσταξε, και χτίστηκαν∙ και τα στερέωσε στον αιώνα, και στον αιώνα∙ έβαλε διάταγμα που δεν θα παρέλθει… Ας αινούν το όνομα του Κυρίου∙ επειδή το δικό του όνομα μόνον είναι υψωμένο∙ η δόξα του είναι επάνω στη γη και στον ουρανό». Ψαλμός 148:5,6,13...

Η ιστορία ενός αετού.

Κάποτε ένας άνθρωπος πήγε στο δάσος κι έψαχνε να βρει κάποιο πουλί της προκοπής. Τελικά έπιασε ένα μικρό αετό. Το πήρε στο σπίτι του και το έβαλε ανάμεσα στις κότες, στις πάπιες, και στις γαλοπούλες, και παρόλο που ήταν αετόπουλο το τάιζε με το ίδιο φαγητό που τάιζε και τα άλλα πουλιά. Περάσανε πέντε χρόνια, και μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης, και εκεί που περπατούσαν στον κήπο του είπε:

- Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Είναι αετός. - Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εκπαιδεύσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο, και έτσι δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, παρόλο που οι φτερούγες του από τη μια άκρη στην άλλη έχουν μήκος 15 πόδια. - Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού, και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό. - Είναι κοτόπουλο, και δε θα πετάξει ποτέ, ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του. Συμφώνησαν τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά, και του είπε επιτατικά: - Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός γύρισε από δω γύρισε από κει, και ύστερα βλέποντας τις κότες που τρώγανε πήδηξε κάτω, και άρχισε να τρώει μαζί τους. - Δε σου έλεγα πως είναι κοτόπουλο; του είπε πάλι ο ιδιοκτήτης. - Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι αετός. Δωσ’ του ακόμα μια ευκαιρία αύριο. Έτσι την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό στη στέγη του σπιτιού και του είπε: - Αετέ, είσαι ένας αετός. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός όμως βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε, πήδηξε πάλι κάτω κι άρχισε να τρώει κι αυτός μαζί τους. Τότε ο ιδιοκτήτης του είπε ξανά: - Δε σου το είπα πως είναι κοτόπουλο; -Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι ένας αετός, κι εξακολουθεί να έχει την καρδιά ενός αετού. Δωσ' του μόνο μια ευκαιρία ακόμα. Αύριο θα τον κάνω να πετάξει. Την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης σηκώθηκε νωρίς, και πήρε τον αετό έξω από την πόλη, μακριά από τα σπίτια, στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού. Ο ήλιος που μόλις έβγαινε, έβαφε χρυσαφιά την κορυφή του βουνού, κι έκανε όλα τα βράχια να λάμπουν μέσα σ’ εκείνο το όμορφο πρωινό. Ο φυσιοδίφης σήκωσε ψηλά τον αετό και του είπε: - Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ο αετός κοίταξε γύρω και τρεμούλιαζε, λες κι έμπαινε μέσα του καινούρια ζωή. Δεν πέταξε όμως. Ο φυσιοδίφης τότε τον έκανε να κοιτάξει προς τον ήλιο, και ξαφνικά ο αετός άπλωσε τα φτερά του, και με μια αετίσια κραυγή πέταξε ψηλότερα και ψηλότερα και δεν ξαναγύρισε ποτέ πια. Έμεινε λοιπόν αετός, παρόλο που θέλησε κάποιος να τον υποτάξει και να τον κάνει να πιστεύει ότι είναι κοτόπουλο!!

Μια αλληγορική ιστορία με βαθιά έννοια, και κάθε νοήμον νους μπορεί να καταλάβει τη κατάσταση που έχει βρεθεί ο άνθρωπος σήμερα. Έχει πεισθεί από το διάβολο, ότι είναι κάτι άλλο απ αυτό που είναι πλασμένος από το Θεό, στερώντας την ελευθερία του. Όμως αγαπητέ/η πλαστήκαμε κατ’ εικόνα Θεού, για να ζούμε και να είμαστε ελεύθεροι μέσα στη δημιουργία, και να τρεφόμαστε με τη πνευματική τροφή που Εκείνος μας προμηθεύει. Ο διάβολος όμως θέλησε να μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε κοτόπουλα, μας έκλεισε στο κλουβί του, μας ταΐζει τη δική του πνευματική τροφή, και έτσι μας στερεί την ελευθερία μέσα στην οποία είμαστε πλασμένοι. Υπάρχει όμως ελπίδα: "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον". Ιωάν.3:16. Στρέψε λοιπόν το βλέμμα σου ψηλά στον ουρανό, άπλωσε τα φτερά σου και πέταξε ελεύθερος/η από τα δεσμά της αμαρτίας σου! Μην ευχαριστιέσαι να σε ταΐζουν το φαΐ που δίνουν στα κοτόπουλα.

"Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι". Ιωάννης 8:36...

Μάθε να ζεις με το Δώρο της ευγνωμοσύνης.

"Σε όλα να ευχαριστείτε∙ επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού". Θεσ. A' 5:18.

Δόξα τω Θεώ! Μία φράση που είναι τόσο εύκολο και αβίαστο να προφέρουμε, όταν όλα στη ζωή μας βαίνουν κατά τις επιθυμίες της καρδιάς μας. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάποιες φορές, απορροφημένοι ή καλύτερα εφησυχασμένοι από την άνεση και τάξη της ζωής μας, τείνουμε να συμπεριφερόμαστε σαν όλα όσα απολαμβάνουμε να είναι αποτέλεσμα των δικών μας ικανοτήτων, της δικής μας ξεχωριστής αξίας. Το εδάφιο, "Επειδή εξ αυτού, και δι’ αυτού, και εις αυτόν είναι τα πάντα· αυτώ η δόξα εις τους αιώνας Αμήν". Ρωμαίους 12:36, μας προσγειώνει, καθώς μας διδάσκει ότι ΟΛΑ όσα υπάρχουν στη ζωή μας και μας γεμίζουν τόση χαρά και ικανοποίηση, είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της απερίγραπτης και ατελεύτητης Χάρης του Θεού Πατέρα μας. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι, εκτός από την υπέρτατη Θυσία του Σωτήρα μας, την υγεία ή την καλή οικογένεια, δεν έχουμε… άλλους λόγους να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ακόμα και για αυτά που γνωρίζουμε ότι είναι εκδήλωση της Αγάπης Του προς εμάς, συχνά το βρίσκουμε περιττό να Του τα πούμε στην προσευχή μας. Κι’ όμως! Ευχαριστώντας Τον για αυτά που θεωρούμε αυτονόητα ότι τα γνωρίζει, το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύπτει τόσες άλλες πτυχές της ζωής μας, που ξέχωρα από τη Χάρη του Θεού, θα ήταν τόσο γεμάτες από πόνο και δυστυχία. Καθώς υιοθετούμε τη συνήθεια να προσευχόμαστε, όχι μόνο για να ζητούμε, αλλά και για να δοξολογούμε τον Θεό, όλο και βαθύτερα αγγιζόμαστε από την Αγαθότητά Του, και διαπιστώνουμε ότι δεν Του οφείλουμε απλώς τα πιο όμορφα δώρα της ζωής μας, Του οφείλουμε την ίδια την ύπαρξή μας, κάθε αναπνοή μας, το τόσο απαράμιλλο δώρο να μας έχει πλάσει με ελεύθερη βούληση και… τόσα, τόσα άλλα… Ωστόσο, η άποψη του Λόγου του Θεού για την έννοια της δοξολογίας είναι πολύ ευρύτερη. Δεν την εξαντλεί μόνο στις περιόδους της ευρυχωρίας μας, αλλά μας καλεί να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα, και μέσα σε αυτά σίγουρα περιλαμβάνονται και οι θλίψεις, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις. Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, όταν η καρδιά είναι βαλαντωμένη από το βάρος της οδύνης, και όταν τα μάτια γεμίζουν δάκρυα μπροστά στα συντρίμμια της διάψευσης των πιο ευσεβών μας πόθων; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να είναι απλή και χωρίς περιστροφές. Όχι μόνο δεν είναι εύκολο να ευχαριστούμε τον Θεό στη θλίψη μας, αλλά είναι πραγματικά αδύνατο με τις ανθρώπινες προσπάθειες. Απαιτείται αποκλειστικά και μόνο η υπερφυσική εκδήλωση της Δύναμης του Θεού, μία Δύναμη, που στις περιόδους των δοκιμασιών μας, δεν έχουμε απλώς ανάγκη να μας αγκαλιάσει, αλλά να μας υπερκαλύψει. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νιώθουμε λύπη. Η θλίψη, η αποθάρρυνση, ακόμα και η απόγνωση είναι μέσα στα συναισθήματα, τα οποία είμαστε πλασμένοι να τα νιώσουμε. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε από την πίεση ούτε από την ταλαιπωρία τους. Ωστόσο, όταν επιλέξουμε να ατενίζουμε στον Θεό μέσα στις ομίχλες και τα σκοτάδια της ζωής μας, ακόμα και αν η λύπη δε φεύγει αυτόματα, συμβαίνει κάτι υπέρ - θαυμαστό: ο πόνος γλυκαίνει, και η ψυχή ζεσταίνεται με τη θαλπωρή της Παρουσίας του Θεού. Τότε, γνωρίζουμε, πως ακόμα και αν υπάρχουν σύννεφα και καταιγίδες στη ζωή μας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την ύπαρξη του ηλίου. Ο ήλιος πάντα υπάρχει και θα λάμψει, όταν έρθει ο καιρός του. Για τον κάθε πιστό άνθρωπο ο ήλιος της ζωής του είναι ο Ιησούς Χριστός, και η απαρασάλευτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν, ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιξοότητες, δεν είναι απλώς μία ακόμα λύση ανάμεσα στις τόσες που ακούμε να λέγονται. Είναι η απόλυτη Παρηγοριά, η τέλεια Ενδυνάμωση, η ασύγκριτη Θεραπεία όλων των πληγών του κόσμου.

Οι παραπάνω σκέψεις μας βοηθούν να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά, και να κατανοήσουμε ότι η δοξολογία δεν είναι μία πράξη συνυφασμένη αποκλειστικά με την υμνωδία. Δεν ευχαριστούμε τον Θεό μόνο όταν Τον υμνούμε, αλλά μπορούμε να Τον ευχαριστούμε με κάθε πράξη, με κάθε λόγο, ακόμα και με κάθε σκέψη μας. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην οικογένειά μας, ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους συγγενείς, τους φίλους, τα εν Χριστώ αδέλφια μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε, ο τρόπος που προσευχόμαστε, ακόμα και ο τρόπος που ονειρευόμαστε, μπορεί να είναι μία πηγαία εκδήλωση αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον Ουράνιο Πατέρα μας για όλα όσα μας χαρίζει, για όλα όσα δεν επιτρέπει να ζήσουμε, αλλά και για όσα δύσκολα επιτρέπει να ζήσουμε, γιατί ακόμα και μέσα σε αυτά είναι πάντα Παρών μέσα μας και γύρω μας. Επομένως, η δοξολογία στον Θεό δεν είναι μία ανέφικτη προτροπή, δεν είναι μία ακόμα ακατανόητη θεολογική πρακτική. Είναι ένας απόλυτα πρακτικός τρόπος να μάθουμε να ζούμε, είναι ο τρόπος, για να έχουμε γαλήνη στην ψυχή, διαύγεια στο πνεύμα, ευεξία στο σώμα. Το πνεύμα της δοξολογίας στη ζωή, μάς θωρακίζει απέναντι στις μεθοδείες του εχθρού, που σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να ξυπνήσει μέσα μας το πνεύμα της ανταρσίας, της πίκρας ή της δυσπιστίας προς τον Θεό. Μας δίνει το ασύγκριτο προνόμιο να συλλάβουμε, έστω και περιορισμένα, έστω και στην πεπερασμένη διάστασή μας, κάτι ελάχιστο από το μεγαλείο της ακατάπαυστης δοξολογίας, που προσφέρεται με λατρεία και τιμή από τις αναρίθμητες στρατιές αγγέλων προς τον Ένα και Παντοδύναμο Θεό μας. Παράλληλα, είναι και αυτή ένα σπουδαίο μέσο, για να βιώσουμε τα βάθη της Φιλίας με τον Κύριό μας, και να συλλάβουμε πτυχές από τον αόρατο πνευματικό πόλεμο, και τον ασταμάτητο αγώνα του Θεού να μας προφυλάσσει, να μας φροντίζει, να μας υπερασπίζει από καταστάσεις που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Καθώς το πνεύμα της δοξολογίας χρωματίζει με χαρά τη ζωή μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Κύριό μας, όχι μόνο για τα αιτήματα που λάβαμε, αλλά ακόμα και για αυτά που ακόμα δεν έχουμε λάβει. Και Τον ευχαριστούμε, όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα απαντήσει, όπως εμείς θέλουμε, αλλά γιατί αυτό που θα κάνει θα είναι σε κάθε περίπτωση τέλειο. Αυτό το πνεύμα δοξολογίας είναι η ουσιαστική εκδήλωση της αγάπης και της εμπιστοσύνης μας στον Ιησού Χριστό. Και - ας είμαστε σίγουροι/ες - ότι ένα τέτοιο πνεύμα ευφραίνει κατά πάντα την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας. Μέσα από τα εδάφια 16,17 και 18 από το πέμπτο κεφάλαιο της Επιστολής Α' Θεσσαλονικείς, μαθαίνουμε ότι η εν Χριστώ χαρά, η αδιάκοπη προσευχή και το μόνιμο πνεύμα της δοξολογίας, αποτελούν για τον χριστιανό το τρίπτυχο της στάσης της ζωής του. Αν βιώνουμε ταραχή και στέρηση αυτή την περίοδο στη ζωή μας, αν επιθυμούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το Θέλημα του Θεού, ας εντρυφήσουμε στο βάθος αυτών των εδαφίων. Το τέλειο Θέλημα του Θεού για εμάς δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από τη ζωή της χαράς, της προσευχής και της δοξολογίας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Σωτήρας μας λαχταρά τόσο βαθιά να μας εκπαιδεύει, να μας ωριμάζει και να μας αυξάνει εν Χριστώ, ώστε αυτά τα Δώρα Του να γίνονται για εμάς κάθε μέρα και περισσότερο οι επιλογές που θα σφραγίζουν το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή...

Διαμάχες μέσα στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εγωιστικό ον. Όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν άμεσα, η αλήθεια γίνεται εύκολα ελαστική και η αντικειμενικότητα μας, κάνει φτερά. Επειδή η Εκκλησία αποτελεί μια κοινωνία ατελών ανθρώπων, αναπόφευκτα δημιουργούνται διαφορές ή ακόμη και διαμάχες ανάμεσα σε αδελφούς. Θεωρώντας ότι έχουμε δίκιο ή ότι κάποιος μας αδικεί, μερικές φορές καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αντιδράσεις που φέρνουν αντιμαχίες και φιλονικίες. Ο Χριστιανός βεβαίως πρέπει να είναι οξύς στην αντίληψη όλων όσων συμβαίνουν γύρω του. Η αντίδρασή του όμως σε τέτοιου είδους προκλήσεις και πειρασμούς, πρέπει να είναι χρισμένη από το πνεύμα της ταπείνωσης που μας έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή αλλά και με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Θεός λυπάται όταν βλέπει αδελφούς τους οποίους αγαπά και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε, να μάχονται μεταξύ τους και να υιοθετούν πρακτικές που αρμόζουν σε πολιτικά κόμματα και όχι σε Εκκλησία Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι, "Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς". Ακόμη διαβάζουμε, "Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας"; Ιάκωβ. 4:1. Αν λοιπόν βλέπουμε να υπάρχει μια διαμάχη, η αιτία είναι πάντα μόνο μία: Η υπερηφάνεια! Όπου βλέπεις μια διαμάχη, βλέπεις και δύο περήφανους ανθρώπους. Αν ο ένας απ’ τους δύο ήταν ταπεινός, θα υποχωρούσε έστω και αν θεωρούσε πως έχει δίκιο και έτσι η διαμάχη θα διαλυόταν. Πρόκειται λοιπόν για εξωτερικές εκφράσεις ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στην περηφάνια, και στην εκτέλεση των σαρκικών επιθυμιών που φιλοξενούν στις καρδιές τους. Η Γραφή ακόμη μας λέει, "Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών". Ιάκωβ. 3:13.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν ποιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχει το περισσότερο δίκιο. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού. Μας λέει ότι ακόμη και όταν αδικούμαι, εφόσον καταφεύγω σε παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, ελέγχομαι ως παραβάτης. Στο εδάφιο, Γαλ 5:20, πράξεις όπως οι "έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι," περιλαμβάνονται στα έργα της σαρκός, και όποιος διαπράττει τέτοια έργα, είναι σαρκικός. Ο άνθρωπος του Θεού δεν πρέπει να μάχεται μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού, έτσι ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η ταπείνωση, η πραότητα και η μακροθυμία. Όταν κάποιος εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του, τότε είναι έτοιμος να λάβει τον "έσχατον τόπον", τη τελευταία θέση ακόμα και να αδικηθεί χάριν της διατήρησης της ειρήνης μέσα στην Εκκλησία. Εφόσον ο Θεός τα βλέπει όλα, θα φέρει στο φως το δίκιο του, και όλα θα τακτοποιηθούν χωρίς να γίνει ζημιά στο έργο του Θεού. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτός ο πιστός μέσα από τη δοκιμασία της θανάτωσης του εγώ του, αναδύεται από τη διαδικασία αυτή πνευματικός γίγαντας που θα έχει τη χάρη του Θεού άπλετη πάνω του. Είναι και αυτό το θέμα, ζήτημα πίστης, αλλά και ζήτημα εκλογής. Ο πιστός και πνευματικός άνθρωπος δεν θα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να προκαλέσει διαμάχη μέσα στην εκκλησία του Θεού. Συμπεριφορές ανταγωνισμού, δημιουργούν συγκρούσεις μέσα στην εκκλησία. Μία ανταγωνιστική συμπεριφορά συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, και προσπαθεί να υψωθεί πάνω απ’ τους άλλους. "Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς, αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν". Β' Κορινθ. 10:12.

Η φιλοσοφία του Χριστιανισμού δεν είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να υποταχθούμε και να υψώσουμε ο ένας τον άλλο. "υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού", Εφεσ. 5:21. "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Ρωμ. 12:10. Οι απόψεις μας δεν είναι πάντοτε θεόπνευστες, ή αναμφίβολα σωστές. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με τους υπεύθυνους της εκκλησίας, χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένοι να τις δεχθούν. Πολλές φορές λέμε, "Ο Θεός μου είπε έτσι", κι έτσι κατά κάποιον τρόπο θεωρούμε ότι αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη από αυτό που «μου είπε ο Θεός» γίνεται «θεομάχος». Αναμφίβολα, ο Θεός μιλάει στα παιδιά Του, αλλά αν η γνώμη μου είναι από τον Θεό, η Γραφή λέει ότι θα έχουν κι άλλοι την ίδια μαρτυρία, ιδιαίτερα οι χρισμένοι εργάτες της εκκλησίας Του. "επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος. Β' Κοριν. 13:1. Πρέπει να διαχωρίζουμε την εκκλησία από άλλα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πικρά αισθήματα μέσα στην εκκλησία προκύπτουν από πληγές και ευαισθησίες που κουβαλούμε πολλές φορές μέσα μας. Αυτού του είδους οι συναισθηματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι. Καταστάσεις, όπως πεσμένη αυτοεκτίμηση, κακομεταχείριση ως παιδί, προβλήματα στο γάμο, προσωπικά αισθήματα δυσαρέσκειας, οικογενειακές διαμάχες, ρίζες πικρίας, προβλήματα υγείας ή επαγγελματική δυσαρέσκεια, μπορούν να διαστρεβλώσουν την ερμηνεία μας στα λόγια και στις πράξεις των άλλων. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι οι αδελφοί δεν μας θέλουν, και να εκφράζουμε ανάλογα παράπονα. Μπορεί να παρεξηγούμε καλοπροαίρετα λόγια ως προσβολή. Ασήμαντα προβλήματα θα δείχνουν μεγάλα. Η δική μας ευθύνη για τη δυστυχία μας μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία με το να καταφερόμαστε εναντίον άλλων, ή να βιαζόμαστε να βρούμε λάθη στην εκκλησία. Πολλά πληγωμένα αισθήματα μπορούν να αποφευχθούν, αν αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι συνήθως αντιδρούν στη δική μας συμπεριφορά. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που μιλάμε, αλλά και το πόσο πολύ μιλάμε. "Επειδή το μεν όνειρον έρχεται εν τω πλήθει των περισπασμών, η δε φωνή του άφρονος, εν τω πλήθει των λόγων". Εκλησ. 5:3. Δεν πρέπει να είμαστε αγενείς και απότομοι. Να ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας ώστε να μην είναι αυταρχική. Ο Θεός βδελύττεται εκείνους που σπέρνουν έριδες και δημιουργούν διχασμό στο σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να κουτσομπολεύουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς και να προκαλούμε αναταραχές. "Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού. Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών". Παροιμ. 6:16-19.

Έτσι, "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου, εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν. Αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης". Ματθ. 17:15-17. Ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε μια ιστορία μονόπλευρα και να τη δεχόμαστε σαν γεγονός, χωρίς να την επιβεβαιώσουμε με την άλλη πλευρά. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε μια ιστορία. Αυτό που η Γραφή λέει γι’ αυτό το πρόβλημα είναι, ότι πριν πιστέψουμε μια φήμη, πρέπει να ερευνήσουμε προσεκτικά για να επαληθεύσουμε όλα τα γεγονότα. Επειδή, "Ο πρωτολογών εν τη κρίσει αυτού φαίνεται δίκαιος· αλλ’ ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν". Παροιμ. 17:17...

Ενδιαφέρεται ο Θεός για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας;

"Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην". Ρωμαίους 13:1-2

Θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρήσουμε ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας. Όχι μόνο ενδιαφέρεται, αλλά και συμμετέχει στα προβλήματά μας. Θλίβεται με όσα μας ταλαιπωρούν και περιμένει να ακούσουμε τις δικές Του προτάσεις για τη διέξοδο από την όποια κρίση. Συχνά, κάνουμε το λάθος να πνευματοποιούμε σε τέτοιο βαθμό τη χριστιανική ζωή μας, ώστε της αφαιρούμε τη δυναμική της στις ουσιαστικές λύσεις που μπορεί να προσφέρει στα προβλήματα της πολιτικής μας κοινωνίας. Νομίζουμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο με το να προσμένουμε παθητικά τη Βασιλεία των Ουρανών, και να κάνουμε αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθούμε σε…πνευματική φόρμα. Θεωρούμε ότι είμαστε πνευματικοί μόνο όταν αναλύουμε εδάφια της Βίβλου∙ αντίθετα, όταν έχουμε βαθύτερες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, αποδεικνύουμε, ασφαλώς, πόσο κοσμικοί είμαστε με τα… αντι – πνευματικά ενδιαφέροντά μας!… Αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο Λόγος του Θεού δεν κινείται καθόλου σε αυτό το πλαίσιο κατατάξεων και ερμηνειών. Ο Ίδιος ο Χριστός με τη φράση Του "αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, και στον Θεό αυτά που ανήκουν στον Θεό" Ματθαίος 22:21, όρισε για πάντα ότι ο χριστιανός δεν είναι ποτέ αποδεσμευμένος από την ιδιότητα του ευσυνείδητου πολίτη. Με αυτή τη λακωνική και τόσο ουσιαστική φράση, δεν μπόρεσαν να του αντιμιλήσουν αυτοί που είχαν έρθει με σκοπό να Τον παγιδεύσουν, παρά μόνο να Τον θαυμάσουν (βλέπε εδάφιο 22). Έτσι, με τη φράση αυτή, ο Ιησούς Χριστός έδωσε μια για πάντα την απάντηση σε όλους τους σύγχρονούς του, αλλά και τους μεταγενέστερους, που κηρύττουν τις Αρχές της Βασιλείας Του, αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις που έχει ένας πολίτης απέναντι στο κράτος. Ο χριστιανός έχει υψηλό ηθικό και πνευματικό χρέος να υπακούει τους νόμους ενός κράτους, εφόσον αυτοί οι νόμοι δε θίγουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, και δεν προσβάλουν το ύψιστο καθήκον, ο πιστός να σέβεται πρώτα και κύρια τη Θεϊκή Εξουσία. Έτσι, σε περίπτωση ανυπακοής σε δίκαιους νόμους, ο χριστιανός δίνει αφορμή για σκάνδαλο στους συμπολίτες του, και αξίζει να γνωρίζει ότι η χριστιανική του μαρτυρία δεν έχει καμία δύναμη θετικής επιρροής στους άλλους. Άλλωστε, η χριστιανική ταυτότητα εξετάζεται καθημερινά και σε κάθε θέμα, γιατί σε καμία περίπτωση η γνησιότητά της δεν αποδεικνύεται απλώς από τις ώρες της εκκλησιαστικής λατρείας ή της συμμετοχής σε πνευματικές συναναστροφές. Η μελέτη του εδαφίου, μάς βοηθά να κατανοήσουμε τις αλλαγές που επιθυμεί ο Θεός από εμάς σε ατομικό, αλλά και σε ευρύτερο πλαίσιο. Είναι όλες αλλαγές που υποκινούνται από τη διεργασία της μετάνοιας, η οποία, όταν είναι ειλικρινής, μπορεί πραγματικά να επιφέρει ανατροπές που ξεπερνούν σε ομορφιά και τα πιο μεταρρυθμιστικά οράματα. Όταν συλλογιζόμαστε πάνω στις λέξεις του εδαφίου, νιώθουμε ότι έχουν διατυπωθεί, για να θέσουν τα χαρακτηριστικά της πραγματικής μετάνοιας για ανθρώπους και λαούς. Έχουν διατυπωθεί με το σκοπό να υπάρξει ένας διαχρονικός αντίκτυπος (όπως και κάθε Αλήθεια, βέβαια, του Λόγου του Θεού), αλλά και μια προσφορά ουσιαστικής λύσης στα προβλήματα που βασανίζουν ανθρώπινες ψυχές και κοινωνίες ολόκληρες. Τα νοήματα – κλειδιά (αναγνώριση της Εξουσίας του Θεού και υποταγή σε Αυτόν, αντίσταση στον εχθρό, σχέση με τον Θεό, που στηρίζεται στη θέληση να καθαρίσουμε την καρδιά μας, ταπείνωση και ύψωση εν Χριστώ), είναι πράγματι αποκαλυπτικά για όλα εκείνα τα βήματα που κάνουν τη μετάνοιά μας να έχει αξία ενώπιον Θεού, και να φέρνει αποτελέσματα στις κοινωνίες που ζούμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ένα τέτοιο γνήσιο βίωμα υπάρχει πένθος, βαθύς πόνος για τα λάθη που έγιναν, ένα πένθος, όμως, που καταλήγει σε πραγματική χαρά, και όχι σε αυτολύπηση και σε απελπισία. Το πένθος εν Χριστώ γεννά απελευθέρωση από την αμαρτία και χαρά εν Χριστώ, γεννά ταπείνωση, που ακολουθείται από την ύψιστη ευεργεσία της ύψωσής μας, εξαιτίας του ότι μέσα μας έχει οικοδομηθεί ο Χαρακτήρας του Ιησού Χριστού. Συνεπώς, αυτό το πένθος δεν έχει καμία σχέση με την παθητικότητα και την παραίτηση από τη ζωή, τη μόνιμη απόγνωση και την κατάθλιψη από τον εχθρό, βιώματα που γεννούν τον αιώνιο θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε ότι ο χριστιανός οφείλει να έχει μια καλλιεργημένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση, που θα του επιτρέπει να είναι οξυδερκής στα χαρακτηριστικά της εποχής του, και να είναι άξιος συνεργάτης/δα Του στην προώθηση των Υποθέσεων της Ουράνιας Βασιλείας. Σε απόλυτη σύμπνοια με τον Ιησού Χριστό, ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να προσευχόμαστε για τις εξουσίες, "ώστε να ζούμε βίο ατάραχο και ήσυχο". Τιμόθεος Α' 2:2. Η ερμηνεία της περικοπής είναι ότι ο Θεός ψάχνει στους πιστούς Του, ψυχές πρόθυμες να αναλάβουν το έργο της διαμεσολαβητικής προσευχής για τη μετάνοια ανθρώπων και εθνών ολόκληρων. Καθώς, λοιπόν, ζούμε τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης από μία νέα εξουσία, αξίζει όλοι οι χριστιανοί να αντιληφθούμε ότι, ανεξάρτητα από το πόσο κοντά ή μακριά νιώθουμε ιδεολογικά απέναντι στους κυβερνώντες, ο Θεός επιθυμεί να τους εμπιστευόμαστε με την προσευχή μας στη Μεγαλοσύνη και το Έλεος Του. Ανεξάρτητα από το πόσο πιστεύουν ή δεν πιστεύουν στον Θεό οι έχοντες την εξουσία στην Ελλάδα σήμερα, εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να θεωρήσουμε τις ψυχές για τις οποίες έδωσε ο Ιησούς Χριστός το Αίμα Του χαμένη υπόθεση, με τη δικαιολογία μάλιστα ότι έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά πνευματικά ζητήματα. Όσο σπουδαία ή απαιτητικά και αν είναι τα πνευματικά σου καθήκοντα, δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ πως η προσευχή, που ξεφεύγει από το στενό σου κύκλο και αγκαλιάζει τα ενδιαφέροντα του Θεού, είναι η κορωνίδα των πνευματικών ενασχολήσεων! Είναι καθήκον σου ιερό, μα και συνάμα τόσο σπάνια τιμή για σένα, καθώς τους καταθέτεις ενώπιον του Θεού, να νιώθεις την Άπειρη Διάνοιά Του, να σου ανοίγεται και να σου εμπιστεύεται τις βαθιές Λαχτάρες Της για την κυβέρνησή μας και για την πατρίδα μας συνολικά. Πολλοί από αυτούς που υπεραμύνονται μιας αθεϊστικής ή αγνωστικιστικής στάσης απέναντι στη ζωή, έγιναν ένθερμοι πιστοί του Θεού, ακριβώς επειδή οι ψυχές τους διεκδικήθηκαν με αγωνιστική προσευχή από χριστιανούς που έχουν ουσιαστικά συνειδητοποιήσει ότι Χριστιανισμός δε σημαίνει απλώς ωραία τραγουδάκια, γλυκερή ατμόσφαιρα και ευχάριστη πνευματική παρέα. Χριστιανισμός σημαίνει ταύτιση με τα ενδιαφέροντα του Χριστού για τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας, τον κόσμο όλο. Σημαίνει αγώνας, για να γκρεμιστούν τα οχυρώματα του σκότους, σημαίνει κατάθεση ψυχής για την επικράτηση των Αρχών μιας Βασιλείας Αιώνιας, που σύντομα θα υψωθεί πέρα και πάνω από όλες τις ανθρώπινες εξουσίες. Ας είναι η προσευχή μας να αγγιζόμαστε βαθιά μέσα στην ψυχή μας από το καθημερινό Κάλεσμα του Θεού, για προσευχές που δεν επικεντρώνονται μόνο στη διεκδίκηση των προσωπικών μας αιτημάτων. Ανταποκρινόμενοι/ες σε αυτό το Κάλεσμα, ωφελείσαι και ωφελούμαι και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς ακόμα και τα προσωπικά μας ζητήματα τα αντιμετωπίζουμε μέσα από την Οπτική του Θεού μας. Όταν μάθεις να ταυτίζεσαι με τα ενδιαφέροντα του Θεού για τον κόσμο μας, να είσαι σίγουρος/η ότι η Σοφία Του θα σου αποκαλύψει νέο φως, και στα προσωπικά σου ζητήματα. Σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, οι προσευχές, που έχουν μια τόσο διευρυμένη ακτίνα διεκδίκησης, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε το νόημα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει μια πραγματικά οξυμένη χριστιανική συνείδηση. Η προσευχή που προσφέρεται με το σκοπό να δοξαστεί το Όνομα του Θεού, και η ζωή της πίστης που εναρμονίζεται με αυτή την προσευχή, είναι ο συνδυασμός που επιτελεί το μέγιστο έργο ζωής. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν τολμάς να διεκδικήσεις κυβερνήσεις, έθνη, ολόκληρους διεθνείς οργανισμούς για τη Δόξα του Θεού, ας είσαι σίγουρος/η ότι κλονίζεις συθέμελα ή ακόμα καλύτερα γκρεμίζεις τα οχυρώματα του σκότους στον κόσμο μας, και έτσι η Οικογένεια του Θεού διευρύνεται, εξαιτίας της ασυμβίβαστης στάσης σου να διακηρύξεις το Ευαγγέλιο του Χριστού, και να σταθείς αφοσιωμένος/η συνεργάτης/δα Του κατά πάντα. Συχνά, διαπιστώνουμε το πόσο εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του εχθρού είναι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες λαών και, αφού το διαπιστώνουμε και το αναλύουμε με θεωρίες και ερμηνείες, απλώς το προσπερνούμε και επικεντρωνόμαστε στα δικά μας. Η ουσιαστική ερμηνεία αυτής της στάσης είναι ότι απλώς αποδεχόμαστε παθητικά τις δυνάμεις του σκότους να σπέρνουν τη δική τους διάλυση σε συνειδήσεις και θεσμούς, και θεωρούμε ότι αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να σώσουμε τους εαυτούς μας.

Ο Ιησούς Χριστός δε μας δίδαξε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας στο πώς εμείς μπορούμε να σωθούμε. Μας διδάσκει όραμα ζωής και ευθύνη πράξης, κάθε φορά που διαβάζουμε τα τελευταία Λόγια Του πριν την Ανάληψή Του. Είπε "πορευθείτε, μαθητεύσατε, βαπτίστε, διδάξετε όλα τα έθνη" Ματθαίος 28:19,20. Δεν είπε κρυφτείτε από τον κόσμο, για να μη μολυνθείτε, αλλά αντίθετα είπε, ζήστε στον κόσμο με τη Δύναμη της Άγιας Ζωής Μου, και χτίστε τα Οχυρώματα της Δικής Μου Αγάπης. Συνεπώς, δεν αξίζει να εξαντλούμε τη χριστιανική μας ταυτότητα απλώς στην ατομική πνευματική πρόοδο, και να μη μας νοιάζει που άνθρωποι σε καίριες θέσεις είναι όργανα μίας εντελώς λανθασμένης νοοτροπίας, με αποτέλεσμα να παρασύρουν και άλλους ανθρώπους στο δικό τους τρόπο σκέψης και δράσης. Δεν αξίζει να αποδεχόμαστε παθητικά το έργο του σκότους, και να μην αντιτάσσουμε σε αυτό τη δική μας διάθεση να αγωνιστούμε για τη Δόξα του Κυρίου που λατρεύουμε και πιστεύουμε. Η φυγομαχία, εξαιτίας της πνευματικής δειλίας ή και της διάθεσης να εστιάσουμε τα ενδιαφέροντά μας σε αυτή τη ζωή στη δική μας αποκλειστική αξιομισθία, δεν είναι ο δρόμος που ταυτίζεται με τα Ενδιαφέροντα του Θεού. Άνθρωποι του σκότους είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν, για να σπείρουν πλάνη και όλεθρο στον κόσμο μας, και εφόσον αυτό ισχύει και το βλέπουμε καθημερινά, σκέψου πόσο αυτή η διαπίστωση θα πρέπει να πυροδοτεί με αγωνιστικό πάθος τις συνειδήσεις των πιστών, που έχουν την τιμή να εμπνέονται από τα πιο ιερά και αιώνια Ιδανικά!… Ο Θεός μπορεί να επιφέρει συγκλονιστικές ανατροπές, ακόμα και μέσα από την προσευχή μιας και μόνο ψυχής, που είναι ένθερμα αφιερωμένη σε Αυτόν. Δώδεκα ψυχές Αποστόλων έφτασαν τότε για τη διάδοση του Χριστιανικού Μηνύματος στον κόσμο μας. Ο Θεός δε χρειάζεται απαραίτητα πλήθη, για να κάνει το Έργο Του στη γη μας. Χρειάζεται απλώς παθιασμένους με την Αγάπη Του ανθρώπους. Λαχταρά για ανθρώπους καθαρούς, οι οποίοι έχουν εξαγνιστεί με το Αίμα Του από νοοτροπίες που αιώνες ολόκληρους σκλαβώνουν τους ανθρώπους στα δεσμά του σκότους. Ας είσαι και ας είμαι μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ευφραίνουν την Καρδιά του Λατρεμένου Θεού μας, γιατί Του αξίζει, μοναδικά Του αξίζει, να Τον τιμήσουμε και να εξαγγείλουμε τις Αρχές του αιώνιου Χαρακτήρα Του, ώστε να πραγματοποιηθούν οι πιο ευλογημένες μεταμορφώσεις σε καρδιές και σε έθνη ολόκληρα. Ας θυμάσαι και ας θυμάμαι πάντα την τόσο ευλογημένη Υπόσχεση, που ακολούθησε την Προτροπή Του γι’ αυτό που οφείλουμε εμείς να κάνουμε ως πολίτες αυτού του κόσμου, καθώς προσδοκούμε την αιώνια πολιτογράφησή μας στην Ουράνια Πολιτεία: Και να, "Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα". Ματθαίος 28:20...

Άγια πείνα και δίψα.

"Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη∙ επειδή, αυτοί θα χορτάσουν". Ματθαίος 5:6.
Πολύ μελάνι αλλά και αίμα έχουν χυθεί στην ανθρώπινη ιστορία για τη διασάφηση και τη διεκδίκηση της έννοιας της δικαιοσύνης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες την έχουν χρησιμοποιήσει ως κάλυμμα για τις ιδέες και τις αποφάσεις τους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως την τιμούν πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους τη χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιό τους, την προβάλλουν στη συμπεριφορά τους, αγωνίζονται για αυτή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λειτουργούν με τον πλέον ηθικό τρόπο για τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους. Όταν μιλάμε για την έννοια της δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τη Θεότητα. Κι’ αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς, ευάλωτοι στις παρορμήσεις μας και ασταθείς στις αποφάσεις μας. Ωστόσο, ο Θεός υπάρχει πέρα και πάνω από τους ανθρώπινους περιορισμούς. Είναι ο Ίδιος ο ορισμός της τελειότητας και της ακεραιότητας, γι’ αυτό και κάθε νοήμων άνθρωπος οφείλει να κατανοήσει ότι από Εκείνον μπορεί, όχι μόνο να συνειδητοποιήσει την έννοια της δικαιοσύνης θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Καθώς μελετούμε τον τέταρτο μακαρισμό, αξίζει να προσέξουμε τις λέξεις κλειδιά: πείνα, δίψα, δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει αυτό το μακαρισμό, αξιοποιώντας μία μεταφορά από τη φυσική ζωή. Οι άνθρωποι αξίζει να μάθουν στη ζωή τους να επιζητούν τη δικαιοσύνη με τη λαχτάρα του ανθρώπου που έχει στερηθεί την τροφή και το νερό, και είναι πρόθυμος να δώσει τα πάντα για να τα αποκτήσει. Η μεταφορά αυτή μας οδηγεί να σκεφτούμε πως η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αναζητήσουμε με επιπολαιότητα, ελαφρότητα και ανωριμότητα. Απαιτείται όλο το πάθος της ψυχής μας, και όλο το δόσιμο του πνεύματός μας, προκειμένου να βαδίσουμε στην Οδό της δικαιοσύνης, και να αφεθούμε στη Δύναμη της για να μεταμορφώσει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας. Εκείνο που σίγουρα αξίζει να προσδιορίσουμε, για να αφομοιώσουμε την εκπληκτική αλήθεια αυτού του μακαρισμού, είναι η έννοια της δικαιοσύνης. Για τη δικαιοσύνη θα ακούσουμε πολλές απόψεις από χριστιανούς και μη, οι οποίες ανεξάρτητα από το πού δίνουν έμφαση (ανάλογα με το πνευματικό οικοδόμημα του καθενός), όλες συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι το απαραίτητο θεμέλιο για την ισορροπία, σε μια ψυχή ειδικά και σε μια κοινωνία γενικά. Έτσι, άλλοι την προσδιορίζουν ως το σύνολο των γραπτών νόμων, άλλοι ως το σύστημα της απονομής της δικαιοσύνης, άλλοι ως την ανάγκη εφαρμογής των άγραφων νόμων. Ο Πλάτωνας θεωρούσε τη δικαιοσύνη ως θεμελιώδη αρετή της ιδεώδους πολιτείας του, και την όριζε ως την παιδεία που οδηγεί τον καθένα να πράξει αυτό για το οποίο είναι γεννημένος και καταλλήλως εκπαιδευμένος. Όλες αυτές οι απόψεις ασφαλώς και είναι σωστές, ωστόσο εκείνο που χρειάζεται να κατανοήσει ο άνθρωπος είναι η Πηγή, από την οποία απορρέουν όλες οι αρχές και οι αξίες που οικοδομούν την αρμονία στην ανθρώπινη καρδιά και στο κοινωνικό σύνολο. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει ουσιαστικά την αξία της δικαιοσύνης για τον ίδιο και τους γύρω του, αν δεν τη διδαχθεί από Αυτόν από τον Οποίο πηγάζει κάθε έννοια δικαιοσύνης και καθαρότητας, από Αυτόν που είναι ο Ίδιος η πιο μεγαλειώδης ενσάρκωσή της. Κι’ Αυτός είναι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος για τον Οποίο ο Ιερεμίας προφήτευσε: "και τούτο είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: O ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΣ". Ιερεμίας 23:6. Η τέλεια Θυσία του Ιησού Χριστού Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο Αντικαταστάτης μας στη θέση της καταδίκης, και ο Συμφιλιωτής μας με τον Άγιο Ουράνιο Πατέρα μας. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού διαμέσου αυτού". Κορινθίους Β' 5:21. Ο Ιησούς Χριστός, "ως απαύγασμα της δόξας και χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού", Εβραίους 1:3, είναι το Μόνο Πρόσωπο που έζησε επί γης, το Οποίο εκπλήρωσε στο ακέραιο τους Νόμους της Δικαιοσύνης του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, μπορούμε να είμαστε σίγουροι/ες πως όταν μιλά για δικαιοσύνη, γνωρίζει ακριβώς και τη φύση της, και τις εκδηλώσεις της, και τους σκοπούς της. Στ’ αλήθεια, πόσο θαυμάσια προσεγγίζεται το θέμα της δικαιοσύνης μέσα από τη Θυσία του Θεανθρώπου! Επειδή Εκείνος επωμίστηκε όλη την αμαρτία μας για χάρη μας, εμείς, όχι μόνο δικαιωνόμαστε ενώπιον του Πατέρα μας, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε την ασύγκριτη τιμή, εφόσον πιστεύουμε στο Έργο της Απολύτρωσής μας, ο άμωμος Χαρακτήρας του Χριστού να μορφώνεται μέσα στο δικό μας Χαρακτήρα, να μας αναγεννά και να μας αγιάζει. Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο επαναστατική και ρηξικέλευθη είναι η διδασκαλία της δικαιοσύνης από τον Ιησού Χριστό. Για τους Εβραίους, η δικαιοσύνη ήταν η συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του νόμου, όπως αυτός, βέβαια, ερμηνευόταν από την Ιουδαϊκή παράδοση. Ωστόσο, για τον άνθρωπο που με όλη του την καρδιά πιστεύει στον Ιησού Χριστό, η δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση του Έργου του Θεανθρώπου, και η ελεύθερη παράδοση όλων των δικαιωμάτων του στην Εξουσία της απερίγραπτης Αγάπης του Θεού μας. Δικαιοσύνη είναι το ασίγαστο πάθος να επιθυμούμε όχι απλώς τα πράγματα του Θεού, αλλά πολύ περισσότερο να λαχταρούμε με όλη τη Δύναμη της καρδιάς μας να είμαστε και να ζούμε το Θέλημα του Θεού, τιμώντας τον προορισμό και τον σκοπό μας σε αυτή τη γη με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Επομένως, η Δικαιοσύνη του Χριστού είναι κάτι άγιο που μας αποδίδεται από τον Ίδιο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι μοναδικό, που καλούμαστε εμείς να μεταδώσουμε στους άλλους. Αυτό σημαίνει πως ζούμε τη ζωή μας, όχι απλώς διεκδικώντας αυτό που είναι σωστό για εμάς, αλλά συγχρόνως αγωνιζόμενοι και γι’ αυτό που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας. Ο χριστιανός δεν είναι δυνατό να εξαντλεί τους σκοπούς του σε αυτή τη γη, ενδιαφερόμενος μόνο για το στενό του όφελος. Είναι η αβίαστη παρόρμηση της αναγεννημένης καρδιάς να διεκδικεί με πίστη, θάρρος και αγωνιστική προσευχή ουράνιους θησαυρούς για κάθε ψυχή που εντάσσεται στον αγρό της υπηρεσίας της εν Χριστώ. Στην πορεία της ζωής μας, κανείς δε μας εγγυάται ότι επειδή δε θέλουμε να αδικούμε τους άλλους, δε θα αδικηθούμε και ποτέ. Δυστυχώς, θα έρθουν στιγμές που θα μας προδώσουν, θα μας περιφρονήσουν, θα μας προσβάλλουν. Ωστόσο, εκείνο που τελικά μένει και έχει αιώνιο αντίκρισμα στη Βασιλεία των Ουρανών που προσδοκούμε, είναι να σταθούμε σε όλα αυτά με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Ο Κύριός μας αδικήθηκε όσο κανένα ον σε αυτή τη γη, και αυτό που είναι το πιο συγκλονιστικό, είναι ότι του άξιζε ακριβώς το αντίθετο: να τιμηθεί όσο κανένα ον σε αυτή τη γη. Εντούτοις, ακόμα και αν συνέβαιναν όλα αυτά, Εκείνος δεν έπαψε ποτέ να συμπεριφέρεται με τον πλέον δίκαιο τρόπο προς όλους, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το Νόμο της Θείας Δικαιοσύνης. Παρόμοια και εμείς, δεν έχουμε κληθεί να αναζητήσουμε το δίκαιο στον άλλο, για να ικανοποιήσουμε τις όποιες απαιτήσεις της περηφάνιάς μας. Έχουμε κληθεί για να μην πάψουμε ποτέ εμείς να είμαστε δίκαιοι και αυτό σημαίνει να μην χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απαράμιλλη ομορφιά του Χαρακτήρα του Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής δεν αναφέρεται μόνο στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις, αλλά και στον τρόπο που σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, ακριβώς γιατί τα όσα συμβαίνουν εξωτερικά δεν είναι παρά οι συνέπειες των εσωτερικών. Επομένως, χρειαζόμαστε την ανακαίνιση του νου μας, Ρωμαίους 12: 2, μέσω της κατοίκησης της ψυχής μας από τον Ζωντανό Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο βαθιά πρωτοποριακός είναι αυτός ο μακαρισμός, ο οποίος στην ουσία φέρνει την ανατροπή σε όλα όσα θεωρούνταν πάγια και ξεκαθαρισμένα: μην αναλώσεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να σου απονεμηθεί δικαιοσύνη, αλλά δαπάνησε και δαπανήσου εσύ, για να μη σταματήσεις ποτέ να την απονέμεις στους άλλους. Αξίζει να προσέξουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός για τον μακαρισμό αυτών που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του: επειδή, αυτοί θα χορτάσουν. H Υπόσχεση του Κυρίου μας είναι σαφέστατη, χωρίς περιορισμούς και δεύτερες ή τρίτες ερμηνείες. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές, τίποτα το υψηλό, τίποτα το θεάρεστο που ονειρεύτηκε μία ψυχή, το οποίο ο Πανάγαθος Θεός μας δεν είναι πρόθυμος, όχι απλώς να το ικανοποιήσει, αλλά να το εκπληρώσει μέχρι σημείου χορτασμού. Όλοι αυτοί που ποθούν στην καθημερινότητά τους να βιώνουν όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά τη Δικαιοσύνη του Χριστού, μέσα από την ομοιότητα με τον Χαρακτήρα Εκείνου, και μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα τους να σκέπτονται με τη Δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να συμπεριφέρονται στους συνανθρώπους τους με ανιδιοτελή αγάπη, κάθε τέτοια ψυχή θα ικανοποιήσει την άγια αυτή λαχτάρα, και θα ευεργετηθεί με την απόλαυση του αιώνιου χορτασμού στη Βασιλεία των Ουρανών. " Όταν οι φτωχοί και οι ενδεείς ζητήσουν νερό, και δεν υπάρχει, και η γλώσσα τους θα ξεραίνεται από τη δίψα, εγώ ο Κύριος θα τους εισακούσω, ο Θεός Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω. Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλούς τόπους, και πηγές στο μέσον των κοιλάδων∙ θα κάνω την έρημο λίμνες νερών, και την ξερή γη πηγές νερών…. για να δουν, και να γνωρίσουν, και να στοχαστούν, και να εννοήσσουν ταυτόχρονα, ότι το χέρι του Κυρίου το έκανε, και ο Άγιος του Ισραήλ το δημιούργησε". Ησαΐας 41:17-20...

Οπισθοδρόμηση ή παθιασμένη σχέση.

«Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε»; Ιωάννης 6: 67.

Υπάρχουν περίοδοι στην πνευματική μας ζωή μικρές ή μεγάλες, κατά τις οποίες όλα κυλούν μέσα σε ένα γλυκό και προβλέψιμο κύκλο χριστιανικής σταθερότητας. Υπάρχει το αναμενόμενο και το λογικά εξηγήσιμο που, ίσως, μπορεί να φέρει μέσα μας μια αυτάρεσκη αίσθηση αυτοδικαίωσης, που διακηρύττει: Απολαμβάνω τις ευλογίες του Θεού γιατί μου αξίζουν, γιατί είναι το αποτέλεσμα των σοφών επιλογών μου. ‘Η μπορεί να διακηρύττουν: Καταλαβαίνω τα πάντα γύρω μου από τους Σκοπούς του Θεού. Μπορώ να τους ερμηνεύω τόσο στη δική μου ζωή όσο και στη ζωή των άλλων… ! Ακόμα και αν όντως κάποιος έχει κάνει σοφές επιλογές, ακόμα και αν κάποιος πράγματι έχει μια σαφή γνώση του Λόγου του Θεού, σίγουρα είναι λάθος να διακηρύττει τις ευλογίες που απολαμβάνει, ή τις ικανότητες που τον χαρακτηρίζουν με διάθεση αλαζονείας και έπαρσης. Ευτυχώς, βέβαια, δε συμβαίνει, πάντα ένας χριστιανός να πορεύεται με αυτού του είδους τη διάθεση, όταν όλα κυλούν όμορφα στη ζωή του. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, ενδέχεται να συμβεί, και τότε νιώθουμε πώς, ότι ζούμε στην πνευματική μας ζωή, είναι το αποτέλεσμα ενός προαναγγελθέντος σκηνικού, που στήθηκε πάνω στη δική μας χριστιανική αξία…. Εννοείται πως δεν είναι καθόλου μεμπτό να απολαμβάνουμε την ασφαλή ζωή των επιλογών που στηρίχθηκαν στην υπακοή και στην αφιέρωση στο Λόγο του Θεού. Μάλιστα, όταν αυτή η απόλαυση μάς φέρνει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να είμαστε ταπεινοί και να διακηρύττουμε το έλεος του Θεού που το λάβαμε, ενώ δεν το αξίζαμε, όταν θεριεύει μέσα μας την άγια λαχτάρα να μαρτυρήσουμε στους συνανθρώπους μας την απροσμέτρητη Αγαθότητα του Θεού μας, τότε, πραγματικά, θεωρώ ότι ο Ουράνιος Πατέρας ευφραίνεται με τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής μας. Ωστόσο, αν μελετήσουμε τη ζωή πολλών ανθρώπων της πίστης, αν μιλήσουμε με χριστιανούς, οι οποίοι πραγματικά έχουν θέσει ως απαραβίαστο όρο της ζωής τους να αγωνίζονται υπέρ των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα στην πνευματική ζωή, δεν κινούνται πάντα γύρω από ένα γλυκά προβλέψιμο κύκλο ευλογιών. Πράγματι, ή ίδια η πορεία της πνευματικής σου ζωής, θα σε οδηγήσει να συνειδητοποιήσεις, άλλοτε πικρά και με έκπληξη, αν δεν το περίμενες, άλλοτε με οδύνη, αν ο πόνος αυτών που διακυβεύονται είναι πολύ οξύς, ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι περπάτημα στα ύψη μιας ανέφελης χαράς. Είναι περπάτημα μέσα σε δύσβατα μονοπάτια και στενές χαράδρες, πρόσκληση και συνάμα πρόκληση, για να αντέξεις και να υπομείνεις, όταν κάθε κοσμική λογική θα σου έλεγε να σταματήσεις τον αγώνα. Είναι περπάτημα με σημαία που επιμένει να διακηρύττει το φως, όταν τα πάντα γύρω σου τυλίγονται σε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Ας αφήσεις τη σκέψη σου να πλουτίσει με τα διδάγματα της παραπάνω περικοπής: Ο Χριστός μιλά στους μαθητές Του, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια τούς ξεδιπλώνει τις Αρχές της Βασιλείας Του. Ήδη από το εδάφιο 47, αποκαλεί τον Εαυτό Του Άρτο της Ζωής και διατυπώνει την πρωτάκουστη δήλωση ότι για να αναστηθεί κάποιος και να έχει ζωή αιώνια, θα πρέπει να φάει τη Σάρκα Του και να πιει το Αίμα Του (εδάφια 51 – 58). Για εμάς που ζούμε στο φως μιας ευρύτερης πνευματικής αποκάλυψης, και γνωρίζουμε να ερμηνεύουμε αυτά τα λόγια μέσα από το ανεπανάληπτο Γεγονός της Σταύρωσης και Ανάστασης του Θεανθρώπου, μπορεί αυτά τα λόγια να μην ακούγονται πλέον σκανδαλιστικά. Όμως, προσπάθησε να μεταφερθείς σε εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τα τότε προδιαγεγραμμένα δεδομένα και τις προσδιορισμένες προσδοκίες. Σίγουρα, αυτή η δήλωση ήταν η πλέον απογοητευτική, όταν ο λαός του Ισραήλ για γενιές ολόκληρες είχε γαλουχηθεί με το όραμα ενός Μεσσία που θα είναι η οριστική και νικηφόρα απάντηση, σε οποιαδήποτε καταδυνάστευση έχει υποστεί το εβραϊκό έθνος. Αυτά τα λόγια, επομένως, ήταν όχι μόνο αποκρουστικά, αλλά και πέρα για πέρα αντίθετα με τη γλυκιά αναμονή ενός Μεσσία που ήταν αποδεκτός, μόνο αν εκπλήρωνε τις ελπίδες και τις επιδιώξεις που είχαν εκείνοι στο μυαλό και την καρδιά τους. Σε εκείνη, λοιπόν, την παρούσα αλήθεια των οραματισμών τους, όλα όσα τους έλεγε ο Ιησούς, τους αποτραβούσαν από την αναμενόμενη ασφάλεια των δικών τους προσδοκιών, γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς που ήταν μαθητές Του είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος∙ ποιος μπορεί να τον ακούει». Ιωάννης 6: 60. Ο Χριστός, ως τέλειος γνώστης των σκέψεων που δεν ομολογούνται, τούς καλεί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα∙ ένα βήμα έξω από την ασφάλεια του πνευματικά προβλέψιμου, στην οδό του άγνωστου, στην οποία μπορεί, από τη μια πλευρά, να φοβίζει η ανασφάλεια του μη αναμενόμενου, αλλά, από την άλλη πλευρά, μπορεί να φωτίσει η πνευματική εμπειρία της βίωσης όλου αυτού του αναπάντεχου με τη δύναμη της Ζωής του Αναστημένου Ιησού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Τους ρωτά, λοιπόν: Αυτό είναι που σας σκανδαλίζει; Εκείνο που χρειάζεστε είναι να ερμηνεύσετε τα Λόγια Μου με το Πνεύμα που ζωοποιεί, και όχι με τη μετρήσιμη λογική της σάρκας που εγκλωβίζει. Η εμπιστοσύνη στα Λόγια Μου, ακόμα και όταν δεν ακούτε αυτό που θα θέλατε ή θα περιμένατε, είναι η πραγματική δοκιμή της ποιότητας που έχει η πίστη σας. Φυσικά, ο Χριστός γνώριζε πολύ πριν εκφράσει αυτές τις Αρχές, ποια ήταν τα κίνητρα που όριζαν την πίστη του κάθε μαθητή Του. Γι΄ αυτό ακριβώς, δεν ήταν έκπληξη για τον Ίδιο, όταν πολλοί από τους μαθητές δεν άντεξαν τους Λόγους Του και προτίμησαν να φύγουν, για να ζήσουν στο δικό τους ορισμένο και συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι επέστρεψαν σε μία ζωή αμαρτίας. Οπισθοδρόμησαν, όμως, επέλεξαν να μη βαδίσουν στην Οδό που τους υποδείκνυε ο Κύριός τους, θεωρώντας πιο ασφαλή τη δική τους θρησκευτική αντίληψη, και ψυχολογική άμυνα απέναντι σε ότι δεν ταιριάζει με τη σιγουριά μιας ζωής που δεν έχει εκπλήξεις. Οπισθοδρόμησαν, γιατί δεν άντεξαν να ζήσουν σε μία ζωή -πρόκληση, όπου την πίστη την ορίζει ένα αδιαπραγμάτευτο πάθος επιμονής και υπομονής, που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μετρήσιμα σχήματα και κανόνες τυπολατρίας, και ανθρώπινης θρησκευτικότητας. Σκέψου τις στιγμές ή τις περιόδους της ζωής σου που ο Θεός σε έχει καλέσει να βγεις έξω από τα όριά σου. Πώς αντέδρασες; Με επιφύλαξη, τρόμο που σε παρέλυσε, ή θαυμαστή αφύπνιση μπροστά στη θαυμαστή ανατροπή της πνευματικής ζωής σου; Πώς αντέδρασες στην ερώτηση του Χριστού που έκανε τότε και στους μαθητές Του: «Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;». Την ίδια ερώτηση υποβάλλει και σε σένα, κάθε φορά που τα πράγματα στη ζωή σου παίρνουν μια τροπή που δε σου είναι καθόλου επιθυμητή. Αντίθετα, όχι μόνο σε φοβίζει η επόμενη μέρα, αλλά πολύ περισσότερο σου είναι αβάστακτο να ζήσεις στο οδυνηρό σου σήμερα. «Μήπως και εσύ θέλεις να φύγεις;» Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια, αισθάνεσαι τα Μάτια Αγάπης του Χριστού να διαπερνούν κάθε κρυφή γωνιά των σκέψεών σου. Αισθάνεσαι τα Λόγια Του να σε απογυμνώνουν από όλες τις αυτάρεσκες διακηρύξεις που έχεις κάνει για να Τον υπερασπιστείς, όταν ζεις σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, μέσα στο οποίο τίποτα δε διακυβεύεται και δεν απειλείται η βολεμένη πνευματική ζωή σου. Γνωρίζεις πώς όταν έρθεις αντιμέτωπος/η με αυτή την ερώτηση του Χριστού, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για γλυκερές πνευματικές κουβεντούλες, και ωραιοποιημένα ιδεολογήματα. Είσαι μόνος/η με τον Ιησού Χριστό, και γνωρίζεις πως η συγκλονιστική Ματιά Του, δεν ανιχνεύει μόνο τις εκφράσεις του προσώπου σου, αλλά πολύ περισσότερο σε διαπερνά μέχρι την πιο μικρή και άγνωστη για όλους τους άλλους - εκτός από τον Ίδιο - διαίρεση του συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου σου. Ναι, μετά από αυτή την ερώτηση του Χριστού δεν μπορείς ποτέ πια να είσαι ίδιος/α. Ή θα οπισθοδρομήσεις και με τιμιότητα θα αποδεχτείς το τίμημα της πνευματικής έκπτωσης ή θα ανανεώσεις την αφιέρωσή σου στο Πρόσωπό Του, καταθέτοντάς Του με ειλικρίνεια τη λαχτάρα σου για μια ακόμη πιο βαθιά, πιο παθιασμένη, πιο ουσιαστική Σχέση μαζί Του. Αν πιστεύεις πως το περπάτημά σου με τον Χριστό θα ανταποκρίνεται πάντα στον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Στη ζωή με τον Χριστό, τίποτα δεν κινείται σε μία αδιατάραχτη ευθεία. Σίγουρα, θα περπατήσεις μαζί Του σε μονοπάτια, που εύκολα μπορείς να ερμηνεύσεις και να αξιολογήσεις αυτά που σου συμβαίνουν. Αυτή η εμπειρία είναι τόσο επιθυμητή, είναι ακριβώς αυτή η οποία θα ευχόσουν να διαρκέσει για πάντα. Όμως, δε διαρκεί για πάντα η γλυκύτητα του προβλέψιμου. Έχουν έρθει ή θα έρθουν περίοδοι, κατά τις οποίες η χριστιανική ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη, και ο Χαρακτήρας του Χριστού, που έχεις κληθεί να λατρεύεις, από αξιαγάπητος και τόσο κατανοητός, έχει γίνει απρόσιτος και η Στάση Του ανεξήγητα σιωπηλή. Πίστευες ότι γνωρίζεις τα πάντα για τους Τρόπους Του, και τώρα νιώθεις παντελώς αδύναμος/η να ερμηνεύσεις έστω μία λέξη από τις νέες σελίδες που γράφονται στη ζωή σου…. Όσο και αν σε πονούν οι ανατροπές που μπορεί να έρθουν ή έχουν ήδη έρθει, αξίζει να μάθεις να δοξάζεις τον Θεό γι΄ αυτές, γιατί επιλέγοντας να αντέξεις με τη Χάρη του Θεού τον πόνο μέσα σε αυτές, τιμώντας τις Αρχές Του, και επιθυμώντας ένα στενότερο σύνδεσμο μαζί Του, θα διαπιστώσεις ότι αυτές ακριβώς οι ανατροπές είναι που οικοδομούν την πνευματική σου ωριμότητα, και το βάθεμα της χριστιανικής σου πίστης. Εφόσον έχεις επιλέξει να ζήσεις με τον Χριστό, αξίζει να είσαι έτοιμος/η για μια νέα περιπέτεια μαζί Του, για μία αναπάντεχη στροφή στην πνευματική πορεία σου. Μην αποκάμεις, αλλά άφησε την ψυχή σου να βιώσει ανάπαυση στη σκέψη πως, ακόμα και αν δεν μπορείς να καταλάβεις ή να εξηγήσεις πώς μπορεί αυτό να γίνει, σε αυτή τη στροφή θα κληθείς να ζήσεις μαζί με τον Χριστό που αγαπάς τις πιο μοναδικές και συνταρακτικές εμπειρίες της πνευματικής σου ζωής. Εκείνο που χρειάζεσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περισπούδαστη ερμηνεία στις ανατροπές που έχουν συμβεί ή θα συμβούν στη ζωή σου, είναι να ζήσεις με απλότητα μια ζωή απόλυτης εξάρτησης από τον Θεό που σ’ αγαπά απέραντα. Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση, ακόμα και αν ήταν από τον καλύτερο άνθρωπο στον κόσμο, αργά ή γρήγορα θα έφερνε βιώματα απογοήτευσης στη ζωή σου ή θα απομυζούσε οποιαδήποτε δυνατότητα να διαμορφώσεις μια προσωπικότητα με ψυχική ισορροπία. Μόνο η εξαρτητική σου σχέση αμετακίνητης πίστης και ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριο, Δημιουργό και Σωτήρα σου, μπορεί, μέρα με τη μέρα, να χτίζει μέσα σου έναν αξιοπρεπή δυναμικό χαρακτήρα, που μπορεί να τιμά την έννοια του αγώνα εν Χριστώ σε όλα τα αναπάντεχα και ανατρεπτικά συμβάντα της ζωής. Όπως σε κάθε πρόκληση, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου, εσύ θα επιλέξεις πώς θα απαντήσεις στην ερώτησή Του. Μπορείς να επιλέξεις τη φυγή, από το φόβο της πίεσης του αγώνα που απαιτείται, για να μπορέσεις να μείνεις πιστός στον Θεό, και να γνωρίσεις βαθύτερα τον Χαρακτήρα Του, όταν όλα δείχνουν πως είναι ακατανόητοι οι Τρόποι Του στη ζωή σου. Ή μπορείς να απαντήσεις, όπως απάντησε ο Πέτρος: «Κύριε, σε ποιον θα μπορούσαμε να πάμε. Εσύ έχεις λόγους αιώνιας ζωής. Και εμείς πιστεύσαμε και γνωρίσαμε ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» Ιωάννης 6: 68 - 69. Αξίζει να παρατηρήσεις ότι η δήλωση του Πέτρου δεν είναι απλώς και μόνο μια δήλωση που εκφράζει αγάπη και πίστη στον Κύριό του. Είναι ταυτόχρονα και μια διακήρυξη ότι το Πρόσωπο που φαίνεται παράξενο και ιδιόρρυθμο, το πρόσωπο που εκστομίζει φαινομενικά σκανδαλιστικά λόγια, δε γίνεται ξαφνικά, εξαιτίας αυτών των λόγων, να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Είναι η ίδια η πεμπτουσία της Αγάπης και της Σοφίας και αυτό δε θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να αλλάξει, ακόμα και αν άλλαζε ο κόσμος όλος. Αν ο τρόπος που ενεργεί στη ζωή σου αυτή τη στιγμή είναι ανατρεπτικός, και σπάει κάθε φράγμα ανθρώπινης λογικής, αυτό θα πρέπει περισσότερο να θεωρηθεί μια πρόσκληση από τον Ίδιο για περπάτημα σε περιοχές πνευματικής εμπειρίας που ακόμα δεν έχουν βιωθεί, αλλά είναι οδοί στις οποίες η Σχέση σου με τον Θεό βαθαίνει και πλουτίζει. Για να περπατήσεις με τον Θεό, δε χρειάζεται να είσαι απόλυτα βέβαιος/η για τους Τρόπους Του, ή για το πώς Εκείνος θα ενεργήσει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Κάτι τέτοιο θα χαλούσε την ομορφιά της έκπληξης και του αναπάντεχου, που κάνει τη ζωή του χριστιανού τόσο συναρπαστική. Το πιο γεμάτο σε αξίες και συναισθήματα ταξίδι που μπορείς να ζήσεις σε αυτή τη ζωή, είναι το Ταξίδι με τον Ιησού Χριστό. Σε αυτό το Ταξίδι, εκείνο για το οποίο σίγουρα αξίζει να είσαι βέβαιος/η είναι για τα βάθη της δικής σου άγνοιας, και τα βάθη της δικής Του Αντίληψης και Αγάπης για σένα, καθώς είναι ο Μόνος που γνωρίζει τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο να εργαστεί όλα τα αναπάντεχα της ζωής σου για τη Δική Του Δόξα. Η υπογραφή της δικής σου αδιαπραγμάτευτης εμπιστοσύνης στο Θέλημά Του σε περιόδους γκρίζες ή και σκοτεινές, είναι η έκφραση της άδολης, γνήσιας και ακέραιης πίστης, και μια τέτοια πίστη - να είσαι σίγουρος/η - ότι ο Θεός της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και του Ελέους, δε θα σε ντροπιάσει ποτέ. Ας είμαστε συνεργάτες Του στα πιο θαυμαστά έργα που μπορούν να συμβούν σε αυτή τη γη, στα έργα που μεταμορφώνουν τις ανατροπές αυτής της ζωής, σε Σχέση πάθους μαζί Του. Ας μεγαλύνεται το Όνομά Του στους αιώνες!...