Οπισθοδρόμηση ή παθιασμένη σχέση.

«Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε»; Ιωάννης 6: 67.

Υπάρχουν περίοδοι στην πνευματική μας ζωή μικρές ή μεγάλες, κατά τις οποίες όλα κυλούν μέσα σε ένα γλυκό και προβλέψιμο κύκλο χριστιανικής σταθερότητας. Υπάρχει το αναμενόμενο και το λογικά εξηγήσιμο που, ίσως, μπορεί να φέρει μέσα μας μια αυτάρεσκη αίσθηση αυτοδικαίωσης, που διακηρύττει: Απολαμβάνω τις ευλογίες του Θεού γιατί μου αξίζουν, γιατί είναι το αποτέλεσμα των σοφών επιλογών μου. ‘Η μπορεί να διακηρύττουν: Καταλαβαίνω τα πάντα γύρω μου από τους Σκοπούς του Θεού. Μπορώ να τους ερμηνεύω τόσο στη δική μου ζωή όσο και στη ζωή των άλλων… ! Ακόμα και αν όντως κάποιος έχει κάνει σοφές επιλογές, ακόμα και αν κάποιος πράγματι έχει μια σαφή γνώση του Λόγου του Θεού, σίγουρα είναι λάθος να διακηρύττει τις ευλογίες που απολαμβάνει, ή τις ικανότητες που τον χαρακτηρίζουν με διάθεση αλαζονείας και έπαρσης. Ευτυχώς, βέβαια, δε συμβαίνει, πάντα ένας χριστιανός να πορεύεται με αυτού του είδους τη διάθεση, όταν όλα κυλούν όμορφα στη ζωή του. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, ενδέχεται να συμβεί, και τότε νιώθουμε πώς, ότι ζούμε στην πνευματική μας ζωή, είναι το αποτέλεσμα ενός προαναγγελθέντος σκηνικού, που στήθηκε πάνω στη δική μας χριστιανική αξία…. Εννοείται πως δεν είναι καθόλου μεμπτό να απολαμβάνουμε την ασφαλή ζωή των επιλογών που στηρίχθηκαν στην υπακοή και στην αφιέρωση στο Λόγο του Θεού. Μάλιστα, όταν αυτή η απόλαυση μάς φέρνει στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να είμαστε ταπεινοί και να διακηρύττουμε το έλεος του Θεού που το λάβαμε, ενώ δεν το αξίζαμε, όταν θεριεύει μέσα μας την άγια λαχτάρα να μαρτυρήσουμε στους συνανθρώπους μας την απροσμέτρητη Αγαθότητα του Θεού μας, τότε, πραγματικά, θεωρώ ότι ο Ουράνιος Πατέρας ευφραίνεται με τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής μας. Ωστόσο, αν μελετήσουμε τη ζωή πολλών ανθρώπων της πίστης, αν μιλήσουμε με χριστιανούς, οι οποίοι πραγματικά έχουν θέσει ως απαραβίαστο όρο της ζωής τους να αγωνίζονται υπέρ των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα στην πνευματική ζωή, δεν κινούνται πάντα γύρω από ένα γλυκά προβλέψιμο κύκλο ευλογιών. Πράγματι, ή ίδια η πορεία της πνευματικής σου ζωής, θα σε οδηγήσει να συνειδητοποιήσεις, άλλοτε πικρά και με έκπληξη, αν δεν το περίμενες, άλλοτε με οδύνη, αν ο πόνος αυτών που διακυβεύονται είναι πολύ οξύς, ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι περπάτημα στα ύψη μιας ανέφελης χαράς. Είναι περπάτημα μέσα σε δύσβατα μονοπάτια και στενές χαράδρες, πρόσκληση και συνάμα πρόκληση, για να αντέξεις και να υπομείνεις, όταν κάθε κοσμική λογική θα σου έλεγε να σταματήσεις τον αγώνα. Είναι περπάτημα με σημαία που επιμένει να διακηρύττει το φως, όταν τα πάντα γύρω σου τυλίγονται σε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Ας αφήσεις τη σκέψη σου να πλουτίσει με τα διδάγματα της παραπάνω περικοπής: Ο Χριστός μιλά στους μαθητές Του, και με αφοπλιστική ειλικρίνεια τούς ξεδιπλώνει τις Αρχές της Βασιλείας Του. Ήδη από το εδάφιο 47, αποκαλεί τον Εαυτό Του Άρτο της Ζωής και διατυπώνει την πρωτάκουστη δήλωση ότι για να αναστηθεί κάποιος και να έχει ζωή αιώνια, θα πρέπει να φάει τη Σάρκα Του και να πιει το Αίμα Του (εδάφια 51 – 58). Για εμάς που ζούμε στο φως μιας ευρύτερης πνευματικής αποκάλυψης, και γνωρίζουμε να ερμηνεύουμε αυτά τα λόγια μέσα από το ανεπανάληπτο Γεγονός της Σταύρωσης και Ανάστασης του Θεανθρώπου, μπορεί αυτά τα λόγια να μην ακούγονται πλέον σκανδαλιστικά. Όμως, προσπάθησε να μεταφερθείς σε εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τα τότε προδιαγεγραμμένα δεδομένα και τις προσδιορισμένες προσδοκίες. Σίγουρα, αυτή η δήλωση ήταν η πλέον απογοητευτική, όταν ο λαός του Ισραήλ για γενιές ολόκληρες είχε γαλουχηθεί με το όραμα ενός Μεσσία που θα είναι η οριστική και νικηφόρα απάντηση, σε οποιαδήποτε καταδυνάστευση έχει υποστεί το εβραϊκό έθνος. Αυτά τα λόγια, επομένως, ήταν όχι μόνο αποκρουστικά, αλλά και πέρα για πέρα αντίθετα με τη γλυκιά αναμονή ενός Μεσσία που ήταν αποδεκτός, μόνο αν εκπλήρωνε τις ελπίδες και τις επιδιώξεις που είχαν εκείνοι στο μυαλό και την καρδιά τους. Σε εκείνη, λοιπόν, την παρούσα αλήθεια των οραματισμών τους, όλα όσα τους έλεγε ο Ιησούς, τους αποτραβούσαν από την αναμενόμενη ασφάλεια των δικών τους προσδοκιών, γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς που ήταν μαθητές Του είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος∙ ποιος μπορεί να τον ακούει». Ιωάννης 6: 60. Ο Χριστός, ως τέλειος γνώστης των σκέψεων που δεν ομολογούνται, τούς καλεί να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα∙ ένα βήμα έξω από την ασφάλεια του πνευματικά προβλέψιμου, στην οδό του άγνωστου, στην οποία μπορεί, από τη μια πλευρά, να φοβίζει η ανασφάλεια του μη αναμενόμενου, αλλά, από την άλλη πλευρά, μπορεί να φωτίσει η πνευματική εμπειρία της βίωσης όλου αυτού του αναπάντεχου με τη δύναμη της Ζωής του Αναστημένου Ιησού μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Τους ρωτά, λοιπόν: Αυτό είναι που σας σκανδαλίζει; Εκείνο που χρειάζεστε είναι να ερμηνεύσετε τα Λόγια Μου με το Πνεύμα που ζωοποιεί, και όχι με τη μετρήσιμη λογική της σάρκας που εγκλωβίζει. Η εμπιστοσύνη στα Λόγια Μου, ακόμα και όταν δεν ακούτε αυτό που θα θέλατε ή θα περιμένατε, είναι η πραγματική δοκιμή της ποιότητας που έχει η πίστη σας. Φυσικά, ο Χριστός γνώριζε πολύ πριν εκφράσει αυτές τις Αρχές, ποια ήταν τα κίνητρα που όριζαν την πίστη του κάθε μαθητή Του. Γι΄ αυτό ακριβώς, δεν ήταν έκπληξη για τον Ίδιο, όταν πολλοί από τους μαθητές δεν άντεξαν τους Λόγους Του και προτίμησαν να φύγουν, για να ζήσουν στο δικό τους ορισμένο και συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι επέστρεψαν σε μία ζωή αμαρτίας. Οπισθοδρόμησαν, όμως, επέλεξαν να μη βαδίσουν στην Οδό που τους υποδείκνυε ο Κύριός τους, θεωρώντας πιο ασφαλή τη δική τους θρησκευτική αντίληψη, και ψυχολογική άμυνα απέναντι σε ότι δεν ταιριάζει με τη σιγουριά μιας ζωής που δεν έχει εκπλήξεις. Οπισθοδρόμησαν, γιατί δεν άντεξαν να ζήσουν σε μία ζωή -πρόκληση, όπου την πίστη την ορίζει ένα αδιαπραγμάτευτο πάθος επιμονής και υπομονής, που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε μετρήσιμα σχήματα και κανόνες τυπολατρίας, και ανθρώπινης θρησκευτικότητας. Σκέψου τις στιγμές ή τις περιόδους της ζωής σου που ο Θεός σε έχει καλέσει να βγεις έξω από τα όριά σου. Πώς αντέδρασες; Με επιφύλαξη, τρόμο που σε παρέλυσε, ή θαυμαστή αφύπνιση μπροστά στη θαυμαστή ανατροπή της πνευματικής ζωής σου; Πώς αντέδρασες στην ερώτηση του Χριστού που έκανε τότε και στους μαθητές Του: «Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;». Την ίδια ερώτηση υποβάλλει και σε σένα, κάθε φορά που τα πράγματα στη ζωή σου παίρνουν μια τροπή που δε σου είναι καθόλου επιθυμητή. Αντίθετα, όχι μόνο σε φοβίζει η επόμενη μέρα, αλλά πολύ περισσότερο σου είναι αβάστακτο να ζήσεις στο οδυνηρό σου σήμερα. «Μήπως και εσύ θέλεις να φύγεις;» Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια, αισθάνεσαι τα Μάτια Αγάπης του Χριστού να διαπερνούν κάθε κρυφή γωνιά των σκέψεών σου. Αισθάνεσαι τα Λόγια Του να σε απογυμνώνουν από όλες τις αυτάρεσκες διακηρύξεις που έχεις κάνει για να Τον υπερασπιστείς, όταν ζεις σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, μέσα στο οποίο τίποτα δε διακυβεύεται και δεν απειλείται η βολεμένη πνευματική ζωή σου. Γνωρίζεις πώς όταν έρθεις αντιμέτωπος/η με αυτή την ερώτηση του Χριστού, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για γλυκερές πνευματικές κουβεντούλες, και ωραιοποιημένα ιδεολογήματα. Είσαι μόνος/η με τον Ιησού Χριστό, και γνωρίζεις πως η συγκλονιστική Ματιά Του, δεν ανιχνεύει μόνο τις εκφράσεις του προσώπου σου, αλλά πολύ περισσότερο σε διαπερνά μέχρι την πιο μικρή και άγνωστη για όλους τους άλλους - εκτός από τον Ίδιο - διαίρεση του συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου σου. Ναι, μετά από αυτή την ερώτηση του Χριστού δεν μπορείς ποτέ πια να είσαι ίδιος/α. Ή θα οπισθοδρομήσεις και με τιμιότητα θα αποδεχτείς το τίμημα της πνευματικής έκπτωσης ή θα ανανεώσεις την αφιέρωσή σου στο Πρόσωπό Του, καταθέτοντάς Του με ειλικρίνεια τη λαχτάρα σου για μια ακόμη πιο βαθιά, πιο παθιασμένη, πιο ουσιαστική Σχέση μαζί Του. Αν πιστεύεις πως το περπάτημά σου με τον Χριστό θα ανταποκρίνεται πάντα στον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Στη ζωή με τον Χριστό, τίποτα δεν κινείται σε μία αδιατάραχτη ευθεία. Σίγουρα, θα περπατήσεις μαζί Του σε μονοπάτια, που εύκολα μπορείς να ερμηνεύσεις και να αξιολογήσεις αυτά που σου συμβαίνουν. Αυτή η εμπειρία είναι τόσο επιθυμητή, είναι ακριβώς αυτή η οποία θα ευχόσουν να διαρκέσει για πάντα. Όμως, δε διαρκεί για πάντα η γλυκύτητα του προβλέψιμου. Έχουν έρθει ή θα έρθουν περίοδοι, κατά τις οποίες η χριστιανική ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη, και ο Χαρακτήρας του Χριστού, που έχεις κληθεί να λατρεύεις, από αξιαγάπητος και τόσο κατανοητός, έχει γίνει απρόσιτος και η Στάση Του ανεξήγητα σιωπηλή. Πίστευες ότι γνωρίζεις τα πάντα για τους Τρόπους Του, και τώρα νιώθεις παντελώς αδύναμος/η να ερμηνεύσεις έστω μία λέξη από τις νέες σελίδες που γράφονται στη ζωή σου…. Όσο και αν σε πονούν οι ανατροπές που μπορεί να έρθουν ή έχουν ήδη έρθει, αξίζει να μάθεις να δοξάζεις τον Θεό γι΄ αυτές, γιατί επιλέγοντας να αντέξεις με τη Χάρη του Θεού τον πόνο μέσα σε αυτές, τιμώντας τις Αρχές Του, και επιθυμώντας ένα στενότερο σύνδεσμο μαζί Του, θα διαπιστώσεις ότι αυτές ακριβώς οι ανατροπές είναι που οικοδομούν την πνευματική σου ωριμότητα, και το βάθεμα της χριστιανικής σου πίστης. Εφόσον έχεις επιλέξει να ζήσεις με τον Χριστό, αξίζει να είσαι έτοιμος/η για μια νέα περιπέτεια μαζί Του, για μία αναπάντεχη στροφή στην πνευματική πορεία σου. Μην αποκάμεις, αλλά άφησε την ψυχή σου να βιώσει ανάπαυση στη σκέψη πως, ακόμα και αν δεν μπορείς να καταλάβεις ή να εξηγήσεις πώς μπορεί αυτό να γίνει, σε αυτή τη στροφή θα κληθείς να ζήσεις μαζί με τον Χριστό που αγαπάς τις πιο μοναδικές και συνταρακτικές εμπειρίες της πνευματικής σου ζωής. Εκείνο που χρειάζεσαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περισπούδαστη ερμηνεία στις ανατροπές που έχουν συμβεί ή θα συμβούν στη ζωή σου, είναι να ζήσεις με απλότητα μια ζωή απόλυτης εξάρτησης από τον Θεό που σ’ αγαπά απέραντα. Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση, ακόμα και αν ήταν από τον καλύτερο άνθρωπο στον κόσμο, αργά ή γρήγορα θα έφερνε βιώματα απογοήτευσης στη ζωή σου ή θα απομυζούσε οποιαδήποτε δυνατότητα να διαμορφώσεις μια προσωπικότητα με ψυχική ισορροπία. Μόνο η εξαρτητική σου σχέση αμετακίνητης πίστης και ανυπόκριτης αγάπης προς τον Κύριο, Δημιουργό και Σωτήρα σου, μπορεί, μέρα με τη μέρα, να χτίζει μέσα σου έναν αξιοπρεπή δυναμικό χαρακτήρα, που μπορεί να τιμά την έννοια του αγώνα εν Χριστώ σε όλα τα αναπάντεχα και ανατρεπτικά συμβάντα της ζωής. Όπως σε κάθε πρόκληση, εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου, εσύ θα επιλέξεις πώς θα απαντήσεις στην ερώτησή Του. Μπορείς να επιλέξεις τη φυγή, από το φόβο της πίεσης του αγώνα που απαιτείται, για να μπορέσεις να μείνεις πιστός στον Θεό, και να γνωρίσεις βαθύτερα τον Χαρακτήρα Του, όταν όλα δείχνουν πως είναι ακατανόητοι οι Τρόποι Του στη ζωή σου. Ή μπορείς να απαντήσεις, όπως απάντησε ο Πέτρος: «Κύριε, σε ποιον θα μπορούσαμε να πάμε. Εσύ έχεις λόγους αιώνιας ζωής. Και εμείς πιστεύσαμε και γνωρίσαμε ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» Ιωάννης 6: 68 - 69. Αξίζει να παρατηρήσεις ότι η δήλωση του Πέτρου δεν είναι απλώς και μόνο μια δήλωση που εκφράζει αγάπη και πίστη στον Κύριό του. Είναι ταυτόχρονα και μια διακήρυξη ότι το Πρόσωπο που φαίνεται παράξενο και ιδιόρρυθμο, το πρόσωπο που εκστομίζει φαινομενικά σκανδαλιστικά λόγια, δε γίνεται ξαφνικά, εξαιτίας αυτών των λόγων, να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Είναι η ίδια η πεμπτουσία της Αγάπης και της Σοφίας και αυτό δε θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να αλλάξει, ακόμα και αν άλλαζε ο κόσμος όλος. Αν ο τρόπος που ενεργεί στη ζωή σου αυτή τη στιγμή είναι ανατρεπτικός, και σπάει κάθε φράγμα ανθρώπινης λογικής, αυτό θα πρέπει περισσότερο να θεωρηθεί μια πρόσκληση από τον Ίδιο για περπάτημα σε περιοχές πνευματικής εμπειρίας που ακόμα δεν έχουν βιωθεί, αλλά είναι οδοί στις οποίες η Σχέση σου με τον Θεό βαθαίνει και πλουτίζει. Για να περπατήσεις με τον Θεό, δε χρειάζεται να είσαι απόλυτα βέβαιος/η για τους Τρόπους Του, ή για το πώς Εκείνος θα ενεργήσει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Κάτι τέτοιο θα χαλούσε την ομορφιά της έκπληξης και του αναπάντεχου, που κάνει τη ζωή του χριστιανού τόσο συναρπαστική. Το πιο γεμάτο σε αξίες και συναισθήματα ταξίδι που μπορείς να ζήσεις σε αυτή τη ζωή, είναι το Ταξίδι με τον Ιησού Χριστό. Σε αυτό το Ταξίδι, εκείνο για το οποίο σίγουρα αξίζει να είσαι βέβαιος/η είναι για τα βάθη της δικής σου άγνοιας, και τα βάθη της δικής Του Αντίληψης και Αγάπης για σένα, καθώς είναι ο Μόνος που γνωρίζει τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο να εργαστεί όλα τα αναπάντεχα της ζωής σου για τη Δική Του Δόξα. Η υπογραφή της δικής σου αδιαπραγμάτευτης εμπιστοσύνης στο Θέλημά Του σε περιόδους γκρίζες ή και σκοτεινές, είναι η έκφραση της άδολης, γνήσιας και ακέραιης πίστης, και μια τέτοια πίστη - να είσαι σίγουρος/η - ότι ο Θεός της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και του Ελέους, δε θα σε ντροπιάσει ποτέ. Ας είμαστε συνεργάτες Του στα πιο θαυμαστά έργα που μπορούν να συμβούν σε αυτή τη γη, στα έργα που μεταμορφώνουν τις ανατροπές αυτής της ζωής, σε Σχέση πάθους μαζί Του. Ας μεγαλύνεται το Όνομά Του στους αιώνες!...

Η προσευχή ενός στρατιώτη πριν την μάχη.

Κατά καιρούς έχει δημοσιευτεί μια απλή, αλλά πολύ δυνατή προσευχή προς τον Θεό, γραμμένη από έναν στρατιώτη λίγο πριν σκοτωθεί στην μάχη. Στα μέχρι τώρα δημοσιεύματα υποστηρίζεται ότι η προσευχή βρέθηκε στην τσέπη ενός Αμερικανού στρατιώτη που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944. Μετά από τη μάχη αυτή, κατά την οποία σχεδόν κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο Ρώσος ιατρικός υπεύθυνος βρήκε ένα κομμάτι χαρτιού με την προσευχή αυτή στην τσέπη του πανωφοριού ενός νεαρού στρατιώτη, που είχε σκοτωθεί. Τη προσευχή την πήρε ένας άλλος στρατιώτης, ο Βασίλης Σοκόλοφ, ο οποίος κατάφερε σχεδόν από θαύμα να επιζήσει από την ίδια φονική μάχη με ελάχιστους ακόμη στρατιώτες. Πολλοί από τους Ρώσους στρατιώτες διάβασαν αυτή την απλή προσευχή. Τους άγγιξε αμέσως την κράτησαν, και πολύ αργότερα την αντέγραψαν. Λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου ο Βασίλη Σοκόλοφ εγκλείστηκε από το κουμμουνιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγω κάποιου αστείου που είπε για τον δικτάτορα Στάλιν. Όταν τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν το αρχικό κομμάτι χαρτιού με την προσευχή. Όμως ο Βασίλη Σοκόλοφ την είχε ήδη αποστηθίσει, και την έγραψε ξανά από τη μνήμη του. Διαβάζοντάς την, σταδιακά άλλαζε η σκέψη και η ζωή του. Η προσευχή αυτή παραδόθηκε στην πιστή γιατρό Μαρία Σεργκέγιεβνα από τον Βασίλη Σοκόλοφ, λίγο πριν πεθάνη από φυματίωση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φυματικών πολιτικών κρατουμένων στην Ουκρανία. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα κατέγραψε ολόκληρη την ιστορία. Η προσευχή είχε την υπογραφή “Αλεξάντερ Ζατσέπα”. Ο Αλεξάντερ Ζατσέπα στρεφόταν αδέξια στον Θεό, για πρώτη φορά στην ζωή του, λίγο πριν το βίαιο τέλος του. Αυτή ήταν η τρομερή δύναμη της προσευχής του:

Άκου, Θεέ... καμιά φορά στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου. Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα. Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου, αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου. Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν, πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη. Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου; Σου το λέω για να με καταλάβεις. Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα; Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό. Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα. Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι. Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική, και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου... Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου, θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα; Μα, φαίνεται ότι κλαίω... Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει. Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω. Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω. Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!!

Τα μάτια του Αλεξάντερ Ζατσέπα άνοιξαν σε μια στιγμή, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτήν την στιγμή, την τόσο σημαντική για αυτόν, δεν θέλει να είναι μόνος του, δεν θέλει να κρατήσει την χαρά του μόνο για τον εαυτό του, αλλά να την μοιραστεί. Κοιτάζει στις τσέπες του και βρίσκει ένα μολύβι. Γράφει αυτούς τους εμπνευσμένους στίχους. Και για να βρουν οι άλλοι αυτό το κομματάκι χαρτιού γρηγορότερα και ασφαλέστερα, το βάζει στην εξωτερική τσέπη του βαριού πανωφοριού του. Μπορεί όμως και απλά να μην είχε το χρόνο να το κρύψει καλύτερα. Η Μαρία Σεργκέγιεβνα προσέθετε για την επίδραση που είχε η προσευχή αυτή στην ζωή του Βασίλη Σοκόλοφ. «Ο Βάσια είχε πάρει τα πάντα απ αυτή. Είχε πει ότι δεν ήξερε με ποιο θαύμα είχε σωθεί στην μάχη. Και μετά από αυτήν, τι δρόμο γεμάτο πόνο είχε βαδίσει. Τι Γολγοθά! Και πόσο ψηλά είχε ανέβει στην πνευματική κλίμακα, πόσο ψηλά! Να ήταν ο Βάσια ο μοναδικός;». Ασφαλώς όχι. Η απήχηση που έχει μέχρι σήμερα η προσευχή αυτή, έστω και αν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την αληθινή ταυτότητά του, έδειξε ότι η Μαρία Σεργκέγιεβνα είχε δίκιο. Η ιστορία του Βασίλη Σοκόλοβ», είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη πως η πίστη μεταμορφώνει μια ανθρώπινη ψυχή. Μπροστά στο φάσμα του θανάτου, στο πεδίο της μάχης ή σε κάποια άλλη κρίσιμη στιγμή, όπως αυτή που διέρχεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, το άγγιγμα του Θεού μπορεί «αυθημερόν» να μεταστρέψει έναν άπιστο σε πιστό, που μπορεί έπειτα να ζεστάνει και να αλλάξει την ζωή αυτών που είναι γύρω του. Μέσα από τέτοια παραδείγματα ο Κύριος σηκώνει για μια στιγμή το παραπέτασμα, και μας δείχνει πόσο αμετακίνητη και αιώνια είναι η αγάπη και η Δικαιοσύνη Του...

Το Μεγαλείο του Γολγοθά.

"Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννη 3:16.

Ναι, πράγματι. Ο Θεός μας αγάπησε απέραντα, ανυπόκριτα και ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου. Μας αγάπησε ‘τόσο’, κατά τη μετάφραση του Βάμβα ή ‘με τέτοιον τρόπο’, κατά τη μετάφραση του Φίλου. Είτε τη μια είτε την άλλη μετάφραση διαβάσουμε, το μήνυμα είναι ένα και το αυτό. Μέσα στην τόσο μικρή λέξη ‘τόσο’ είναι συμπυκνωμένες οι άβυσσοι της ατελεύτητης Αγάπης του Θεού για τον κάθε άνθρωπο που έζησε, ζει ή θα ζήσει στη γη μας. Μέσα στη φράση ‘με τέτοιον τρόπο’, αποδίδεται η αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει να αγαπά έμπρακτα, γνωρίζει να αγαπά και να το αποδεικνύει, χωρίς να διστάζει να πληρώσει το πιο ακριβό τίμημα για τον Ίδιο. Έτσι, η αμείλικτη σύγκρουση Αγάπης και Δικαιοσύνης στις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας, υπερίσχυσε η Αγάπη του Θεού και εκδηλώθηκε το Έλεός Του με έναν μεγαλειώδη τρόπο, που δε θα άφηνε καμία αμφιβολία για το πόσο πολύ, πόσο ανέκφραστα πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο. Η απόφαση που ελήφθη ήταν η Ίδια η Θεότητα να υποστεί το τίμημα για τον παραβιασμένο Νόμο. Αν υπερίσχυε η Δικαιοσύνη, το αποτέλεσμα θα ήταν ο θάνατος του αμαρτωλού, οριστικά και τελεσίδικα, με βάση τη σαφέστατη δήλωση της εντολής για το ενδεχόμενο της παράβασης. Όμως, "το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση", Ιακώβου 2:13, και η Αγάπη του Θεού, αν και σε καμία περίπτωση δεν περιφρονεί τη Δικαιοσύνη Του, αγκαλιάζει, συγχωρεί και ελεεί τον αμαρτωλό με μία συγκατάβαση, που είναι ακατόρθωτο για τα ανθρώπινα λόγια να την αναλύσουν και επάξια να την ερμηνεύσουν.

Ο Ίδιος ο Θεός έδωσε, και αυτό που έδωσε πόνεσε ασύλληπτα την Καρδιά Του, γιατί είχε ασύγκριτη αξία για Αυτόν. Έδωσε τον πολύτιμο Υιό Του, Αυτόν που Του είναι απερίγραπτα Αγαπητός και Ξεχωριστός, και υπέφερε τον μέγιστο πόνο να Τον δει να γίνεται κατάρα, και να λογίζεται αμαρτία για χάρη του ανθρώπου. Τα λόγια του Ιωάννη είναι τόσο υπέροχα και αποκαλυπτικά για το απαράμιλλο Δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός αγάπησε όχι με λόγια, αλλά με έργα (ώστε έδωσε) και μάλιστα με έργα που Τον πλήγωσαν όσο δεν μπορεί να προσεγγίσει όλος ο ανθρώπινος πόνος συγκεντρωμένος από καταβολής κόσμου μέχρι τη συντέλεια αυτού. Αυτό που δόθηκε στον κάθε άνθρωπο, μέσω της Απόφασης να μην πληρώσει ο ίδιος το τίμημα της ανυπακοής, και μέσω της εκπλήρωσής της στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι ένα Δώρο, το Ύψιστο Δώρο που θα μπορούσε ποτέ να λάβει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και η πιο κατάλληλη λέξη για αυτή την Θυσιαστική Πρωτοβουλία του Θεού, είναι η λέξη Χάρη. Η πράξη του Θεού δε βγάζει τον Ίδιο από τη δύσκολη θέση, αλλά έχει σωτηριακό αποτέλεσμα στην κάθε ψυχή που με πίστη θα στηριχτεί στη Θεία Χάρη (για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή).

Ο Θεός έδωσε την αστείρευτη Χάρη Του στον άνθρωπο, όχι όμως για να είναι δούλος και φοβικά υποταγμένος σε έναν Θεό που ούτε αγαπά, ούτε σέβεται, αλλά για να είναι για πάντα απολυτρωμένο και τιμημένο παιδί Του, μέσω της Θυσίας του Ιησού Χριστού: "ο Θεός, όμως, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της πολλής του αγάπης, με την οποία μας αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί, εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό· (κατά χάρη είστε σωσμένοι)· και μας ανέστησε μαζί του, και μας κάθισε μαζί του στα επουράνια διαμέσου του Ιησού Χριστού· για να δείξει στους επερχομένους αιώνες τον υπερβολικό πλούτο της χάρης του με την αγαθότητά του σε μας εν Χριστώ Ιησού. Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο του Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος. Εφεσίους 2:4-8.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μία παρένθεση. Όταν σκεπτόμαστε τη νίκη της Αγάπης και του Ελέους, ας μη μένουμε ποτέ αποκλειστικά και μόνο στην Εικόνα ενός Θεού, που συγχωρεί ανεξάρτητα από το κόστος. Ναι, πράγματι ο Θεός συγχωρεί, μα εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να μας συγχωρεί ο Θεός, είναι η τρομακτική τραγωδία του Χριστού στο Σταυρό του Γολγοθά. Η συγχώρεση, που είναι τόσο εύκολο για εμάς να τη λάβουμε, πόνεσε ανείπωτα τη Θεότητα, και κόστισε την αγωνία του Γολγοθά. Κόστισε στον Θεό Πατέρα τον Σταυρό του Ιησού Χριστού, για να μπορεί να συγχωρεί την αμαρτία, και συνάμα να παραμένει ένας Άγιος Θεός. Αυτή η αλήθεια αξίζει να αφυπνίσει μέσα μας την πιο βαθιά συναίσθηση της ευγνωμοσύνης, αλλά και ταυτόχρονα να θέσει θέμα καθημερινής προσευχής μας το αίτημα να κατανοούμε κάθε μέρα και περισσότερο το πόσο κόστισε στον Θεό η Δυνατότητά Του και η Θέλησή Του να μας συγχωρέσει. Μια τέτοια αυξάνουσα κατανόηση, θα οικοδομήσει μέσα μας μια πιο πνευματική και ώριμη στάση απέναντι στο θέμα της αμαρτίας μας. Αναλογιζόμενοι τον πόνο της Θεότητας στο Γολγοθά, και το απόλυτα σκληρό τίμημα, μέρα με τη μέρα αλλάζουμε στάση απέναντι στις προσωπικές μας αμαρτίες. Επιθυμούμε κάθε μέρα και περισσότερο να αφήνουμε πίσω μας οτιδήποτε από τη ζωή μας πληγώνει τον Θεό, και να ζούμε με τον τρόπο που Τον ευχαριστεί και Τον δοξάζει.

Επιστρέφοντας στο σχέδιο της Σωτηρίας του ανθρώπου, θα σημειώναμε ότι όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια με το τελετουργικό των θυσιών των ζώων, είχαν και έχουν τον σκοπό να καταδείξουν στον μελετητή της κάθε γενιάς πως καθετί, το οποίο είχε διατάξει ο Θεός για τον κατά σάρκα Ισραήλ σε αυτά τα θέματα, προεικόνιζε την τέλεια Θυσία του Υιού Του. Ο ιστορικός Ισραήλ ήταν ανάγκη να τελεί με κάθε ευλάβεια αυτές τις θυσίες, καθώς αυτές προεικόνιζαν τον Ερχόμενο Μεσσία. Βέβαια, μπορεί να μην κατανοούσε στην πληρότητά τους τη σημασία κάθε τελετουργικής πράξης, μα αυτό, ίσως, ήταν και αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε πόσες πνευματικές έννοιες ήταν συγκεχυμένες στο μυαλό του. Ωστόσο, αυτό που ήταν τόσο μακρινό, ίσως και δυσνόητο για τον κατά σάρκα Ισραήλ, έγινε τόσο απτό και ζωντανό με την Ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού. Όλα όσα ήταν τύποι των μελλόντων καταργήθηκαν, όταν ήρθε το Τέλειο Πρότυπο. Το συμβολικό σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού από πάνω προς τα κάτω (δείγμα της Ενέργειας του Θεού), κατεδείκνυε με τον πλέον παραστατικό τρόπο ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος από εδώ και στο εξής να χυθεί αίμα αθώου ζώου, καθώς ο Υιός του Θεού, με την αναμάρτητη Ζωή Του, εκπλήρωσε κατά πάντα τον Νόμο, ικανοποίησε τη Δικαιοσύνη του Θεού και καταμαρτύρησε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο την Αγάπη Του.

Οι αναφορές στο βιβλίο της Γένεσης, σε σχέση με την Πτώση των Πρωτοπλάστων, αλλά και στο τελετουργικό των θυσιών, όπως καταγράφονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, είναι απαραίτητες για τον κάθε μελετητή, που επιθυμεί να προσεγγίσει το Μεγαλείο του Γολγοθά. Διαβάζοντας μόνο στην Καινή Διαθήκη για το Πάθος του Κυρίου μας, δεν λαμβάνουμε την ολοκληρωμένη εικόνα, καθώς, ίσως, μπορεί να δυσκολευτούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο έπρεπε ο Ιησούς Χριστός να ζήσει ως Θεάνθρωπος στη γη μας. Μόνο αν όλη η Ζωή του Ιησού Χριστού συσχετιστεί με τις συνέπειες του παραβιασμένου Νόμου, και τη σύλληψη του Σχεδίου της ανθρώπινης σωτηρίας, όπως αυτό φαίνεται ήδη από το βιβλίο της Γένεσης, μπορούμε να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του παζλ, που αναδεικνύουν την Τέλεια Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Ιησούς Χριστός έγινε Θεάνθρωπος. Διατήρησε την τέλεια Θεϊκή Φύση Του, ως προς την εξουσία Του να συγχωρεί και να ονομάζεται ο Υιός του Θεού, και συνάμα ενδύθηκε την Ανθρώπινη Φύση, που αποδείχτηκε τέλεια, ακριβώς γιατί ποτέ δεν αμάρτησε, και δε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του. Γι’ αυτό ακριβώς η Μοναδική αυτή Φύση Του έδινε όλο το δικαίωμα να γίνει ο Σωτήρας του ανθρώπου. Ως τέλειος Θεός, άφησε μία μοναδική κληρονομιά με τη Διδασκαλία Του: συγχώρεσε, θεράπευσε, λύτρωσε. Ως τέλειος και αναμάρτητος άνθρωπος, δάκρυσε, πόνεσε, δίψασε, άγγιξε κάθε δυστυχισμένη ψυχή, αγάπησε πλέρια και υπεράφθονα, έζησε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, αποδεικνύοντας με τον πλέον ζωντανό τρόπο ότι "όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη" Ρωμαίους 5:20.

Ο Θάνατος του Ενός, προσέφερε σωτηρία που αγκάλιασε και απολύτρωσε ολόκληρο το γένος μας με τον ίδιο τρόπο που η παράβαση του ενός, έγινε ικανή να φέρει την απώλεια για όλους (βλέπε προς Ρωμαίους κεφ. 5. Ο Ιησούς Χριστός, ως δεύτερος Αδάμ, έγινε ο πληγωμένος Θεραπευτής, και ο Σταυρός Του αποκάλυψε το αποτέλεσμα που επιφέρει η αμαρτία στη σχέση Δημιουργού και δημιουργημάτων. "Αυτός όμως τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε", Ησαΐας 53:5. Ο σταυρός, αυτό το τόσο αποτρόπαιο μέσο θανάτωσης που μετερχόταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τους κακούργους της κοινωνίας, έγινε ο Σταυρός του Θεανθρώπου, της πιο Άσπιλης Φιγούρας που περπάτησε στον πλανήτη Γη. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού απέκτησε την πνευματική έννοια του Ύψιστου Θριάμβου, με τον οποίο ταράχτηκε συθέμελα το βασίλειο του εχθρού της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο και πιο συγκλονιστικό σε ολόκληρο το Σύμπαν από το Έργο της Απολύτρωσης στο Σταυρό του Γολγοθά. Αυτό το Έργο έγινε η γέφυρα της επανασύνδεσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, η γέφυρα που σφυρηλατήθηκε από τον πιο μεγάλο Πόνο και την πιο δυνατή Αγάπη...

Η Ουράνια Λάμψη της Καθαρότητας.

"Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά∙ επειδή, αυτοί θα δουν τον Θεό". Ματθαίον 5:8.

Ο έκτος μακαρισμός υψώνει την αλήθειά του με τόλμη και δυναμισμό που καταρρίπτει την κοσμική «σοφία» περί του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει στη ζωή του. Γενιές ολόκληρες σε κάθε μήκος και πλάτος της γης έχουν γαλουχηθεί με την αντίληψη ότι η ακεραιότητα και η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, για να αντέξεις και να επιβληθείς στις δυσκολίες αυτής της ζωής. Σίγουρα, ακούγονται και διδάσκονται αλήθειες για το απαράβατο κύρος των Αρχών της Βασιλείας του Θεού, όμως, πλάι σε αυτές, ο εχθρός της ψυχής, αιώνες ολόκληρους, αγωνίζεται να οικοδομήσει τις δικές του πλάνες, που με μαθηματική ακρίβεια σπέρνουν μόνο τον όλεθρο στην ανθρώπινη ζωή. Ακούμε για την αξία της ακεραιότητας στη ζωή, ωστόσο πλάι στην ακηλίδωτη ομορφιά αυτής της αρχής, επιτρέπουμε να διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά απόψεις του τύπου: ‘κανείς δεν πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι. Χρειάζεται και το ψέμα ή η παρανομία, αν με αυτά τα μέσα μπορείς να πετύχεις κάτι καλό για σένα ή έστω για αυτούς που αγαπάς’. Αναπόφευκτα, το τοπίο της ανθρώπινης σκέψης θολώνει, οι ηθικές αρχές νοθεύονται για να είναι πιο βολικές, αλλά, παρ’ όλες τις προσπάθειες η ανθρώπινη ψυχή δεν γαληνεύει, δεν ισορροπεί, δεν κατακτά την πολυπόθητη ελευθερία. Αντίθετα, υποδουλώνεται σε ένα τρόπο σκέψης στον οποίο τίποτα δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Όλα συγχέονται και τα όρια ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην αγνότητα και στη διαφθορά είναι τόσο ρευστά και τόσο εύκολο να διαβεί κανείς από το δίκαιο στο άδικο, όταν η καρδιά δεν συγκρατείται από το ακλόνητο θεμέλιο της πίστης στον Ζωντανό Θεό. Όπως στη δική μας εποχή, έτσι και στην εποχή του Χριστού, οι άνθρωποι ήταν αγκιστρωμένοι στο δικό τους τρόπο σκέψης για το πώς μπορούν να ασχολούνται ή μάλλον να μην ασχολούνται με τα θέματα της ψυχής τους. Μπορεί η εξέλιξη να θέτει διαφορετικές παραστάσεις και ερεθίσματα, όμως αυτό που δεν αλλάζει είναι πως η εγωιστική καρδιά λειτουργεί πάντα με αυταρέσκεια, αλαζονεία και σκληρότητα. Οι Εβραίοι ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την έννοια της καθαρότητας, την οποία όμως περιόριζαν μόνο στην εξωτερική εκδήλωση, θεσπίζοντας έτσι πλήθος κανόνων και απαγορεύσεων, που σκοπό είχαν να τους προφυλάξουν με κάθε τρόπο από τον κίνδυνο του εξωτερικού μιάσματος. Η προσήλωσή τους στον εξωτερικό τύπο, καθιστούσε όλες τις απαιτήσεις τους ένα δυσβάστακτο φορτίο, αλλά τελικά, το αποτέλεσμα ήταν θλιβερά μισό. Αυτό που κυρίως έπρεπε να διατηρηθεί αμόλυντο ήταν η ψυχή, αλλά η θρησκευτική υπεροψία δεν άφηνε περιθώριο, για να διακριθεί και να κατανοηθεί αυτή η πολύτιμη αλήθεια. Επομένως, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αναπάντεχος και απροσδόκητος ακούστηκε ο Λόγος του Χριστού, που θεμελίωσε την αιώνια Αλήθεια ότι η καθαρότητα συνδέεται με την ψυχή πρωτίστως, και όχι αποκλειστικά με το σώμα. Η Αλήθεια που οικοδομεί αυτός ο μακαρισμός δυναμιτίζει τα θεμέλια της θρησκευτικής υπερηφάνειας και αυτοδικαίωσης. Ο Χριστός διδάσκει πως ο άνθρωπος δε λογίζεται καθαρός, επειδή ακολουθεί μία συγκεκριμένη δογματική ή τηρεί κατά γράμμα τους θρησκευτικούς κανόνες. Ο Θεός, που βλέπει στο βάθος της καρδιάς και δε θαμπώνεται από το φαινόμενο, ευαρεστείται μόνο όταν στην καρδιά του ανθρώπου ανιχνεύει σκέψεις και κίνητρα που ταυτίζονται με την Αγαθή Του Φύση. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η έννοια της καθαρότητας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στην αποφυγή από τις σαρκικές απολαύσεις, καθώς πολλοί άνθρωποι μπορεί να απέχουν από αυτές, αλλά η καρδιά τους να είναι γεμάτη κακεντρέχεια, τραχύτητα και επίκριση για όλους αυτούς που θεωρούν αρκετά αμαρτωλούς συγκριτικά με τη δική τους «αγιότητα». Η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι μόνο η αθωότητα. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, ουσιαστικό και μεγαλειώδες. Είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς συμφωνίας με τον Θεό, που βιώνεται από μία καρδιά που με πάθος και πόθο επιζητά μία ακλόνητη και ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Η καθαρότητα δεν είναι αφέλεια ούτε ανοησία, δεν είναι έλλειψη δυναμισμού και πνευματικού σθένους. Είναι η ρωμαλέα οδός της πραγματικής ολοκλήρωσης εν Χριστώ, γιατί μας ταυτίζει με τον Χαρακτήρα και τους Σκοπούς του Ιησού Χριστού. Ο πραγματικά καθαρός άνθρωπος λάμπει μέσα και έξω∙ τηρεί με τη Δύναμη του Αναστημένου Χριστού που ζει μέσα στην καρδιά του τον Νόμο του Χριστού, και καθημερινά ζητά από Εκείνον να εξαγνίζει τις σκέψεις, να θεραπεύει τα συναισθήματα και να αγιάζει τα κίνητρά του, ώστε, όχι μόνο να φαίνεται στους άλλους καθαρός, αλλά και να είναι καθαρός, χωρίς επικαλύψεις, υποκρισίες και απάτες. Αξίζει πραγματικά να συλλογιστούμε την αιτιολογία του έκτου μακαρισμού. Είναι αιτιολογία που συγκλονίζει και καθηλώνει. Οι καθαροί στην καρδιά είναι μακάριοι γιατί θα τιμηθούν με μία ανέκφραστη σε αξία τιμή: θα δουν τον Θεό! Τι σημαίνει βλέπω τον Θεό; Σίγουρα, είναι μια τιμή που δεν αφορά μόνο το ευλογημένο τότε της αποκατάστασης των πάντων και της αιώνιας εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού. Είναι μία τιμή που αφορά και το τώρα της ζωής μας, όπως τόσο θαυμάσια το δηλώνει ο Λόγος του Θεού: «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη των ζωντανών ανθρώπων!» Ψαλμός 27:13. Βλέπω τον Θεό σημαίνει πως Τον διακηρύττω, Tον αναγνωρίζω και Τον τιμώ σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μου. Σημαίνει πως έχω από Εκείνον τη Σοφία να διακρίνω το Θέλημά Του ανάμεσα σε τόσα άλλα θελήματα που μπορεί να φαίνονται καλά, αλλά δεν είναι το Δικό Του ευάρεστο, αγαθό και τέλειο Θέλημα. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον εμπιστεύομαι, ακόμα και αν οι Τρόποι Του στη ζωή μου είναι εντελώς ακατανόητοι. Σημαίνει πως δεν παύω να Τον λατρεύω, ακόμα και αν τα σύννεφα των δοκιμασιών μου Τον κρύβουν και μου φαίνεται τόσο απόμακρος. Σημαίνει πως ακόμα και όταν όλα γύρω μου καταρρέουν, ακόμα και όταν όλα φωνάζουν πως είναι παράλογο να Τον περιμένω στις καταστάσεις της ζωής μου, επιλέγω να πιστεύω με όλη μου τη θέρμη ότι Εκείνος είναι ατελεύτητη Αγάπη και αιώνια Δύναμη, και έχει την ώρα Του και τους Δρόμους Του για όλα όσα με πονούν. Επιλέγω να μην πάρω τα μάτια μου από το Όραμά Του, ακριβώς γιατί είμαι πεπεισμένος/η για τον Χαρακτήρα της απέραντης Καλοσύνης Του. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να βλέπουν τον Θεό με τα μάτια της πίστης τους ακόμα και στις πιο ζοφερές και σφοδρές δοκιμασίες τους, είναι τελικά, οι ευλογημένοι άνθρωποι που εμπειρίζονται τη Νίκη Του Χριστού σε όλες τις μάχες της ζωής τους. Κι’ αυτή η νίκη είναι, δίχως αμφιβολία, μία πρόγευση της Ουράνιας Χαράς, είναι ο παράδεισός τους επί γης, η ασύλληπτη ευεργεσία να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους με την καρδιά τους να κτυπά στον κτύπο της Καρδιάς του Θεού. Οι καθαροί την καρδίαν διακρίνουν τον Παντοδύναμο Θεό μέσα από τα αξιοθαύμαστα έργα της Δημιουργίας, αγγίζονται από την αστείρευτη Χάρη Του, καθώς μελετούν τον Άγιο Λόγο Του και λαχταρούν να μεταδώσουν και στους συνανθρώπους τους το απέραντο Έλεος και τη βαθιά Αγάπη που πλημμύρισε και τη δική τους ζωή φως και ελπίδα παντοτινή. Ομολογούν με κάθε ειλικρίνεια πως με τα δικά τους καλά έργα δεν μπορούν να σταθούν μέσα στο Φως της Αγιότητας του Θεού. Γνωρίζουν καλά πως μόνο η ανεπίληπτη Ζωή του Ιησού Χριστού μπορεί να τους καλύψει με ένδυμα Δικαιοσύνης, και ότι μόνο Εκείνος μπορεί να εργαστεί μέσα τους το μέγιστο θαύμα της αλλαγής της κληρονομικότητάς τους. Πράγματι, μόνο Εκείνος μπορεί να αγιάσει την πηγή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, και να καθαρίσει τα κίνητρα μας από τη ρίζα τους, ώστε να αντανακλούν το θαύμα της αναγέννησης και της παλιγγενεσίας της ψυχής μας. Αν δε φοβόμαστε να δούμε κατά πρόσωπο τις αλήθειες, τότε θα παραδεχτούμε πως μέσα στην ανθρώπινη ψυχή υπάρχουν τρομακτικές δυνατότητες, «τραύματα, μελανιές, και σάπια έλκη» Ησαΐας 1:6, που εργάζονται το έργο της απομάκρυνσής μας από τον Θεό. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την αγιότητα με τα δικά μας έργα, ούτε μπορούμε απλώς να ικανοποιήσουμε τον θρησκευτικό εγωισμό μας υπακούοντας σε νόμους και κανονισμούς. Αν αξιολογήσουμε κάτω από αυτό το πρίσμα τη Διδασκαλία του Χριστού, σύντομα θα απογοητευτούμε και θα καταρρακωθούμε από το βάρος της αναξιότητάς μας. Τα Λόγια του Χριστού μπορούν να ερμηνευθούν μόνο από τη φύση που Εκείνος βάζει μέσα μας και όταν γίνει αυτό, τότε η διάνοια, ο ψυχισμός, τα έργα μας εκπέμπουν αποκλειστικά και μόνο αυτό που φανερωνόταν στη Ζωή του Ιησού Χριστού, άσπιλη αγνότητα, δυναμική ακεραιότητα και ακηλίδωτη καθαρότητα. "Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο". Α' Κορινθ. 13:12...

Στο καράβι της παρακοής.

Η σκηνή στο λιμάνι της Ιόππης. Κάποιος ανήσυχος ζητάει πληροφορίες για τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα. Θέλει να ξέρει ποιο θα φύγει πρώτο και τα δρομολόγιά τους. Ο Ιωνάς χρειάζεται επειγόντως ένα καράβι που θα τον φέρει όσο μπορεί πιο μακριά από το Ισραήλ, και το Θεό του Ισραήλ. Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ, σε λίγο έφευγε ένα για Θαρσείς της Ισπανίας – ούτε το περίμενε ότι θα έφευγε μακριά τόσο γρήγορα.

Πρόσεχε, μερικά καράβια δεν λένε το πραγματικό τους δρομολόγιο. Όσοι ανήκουμε στο Χριστό, και θέλουμε να μας οδηγεί, ξέρουμε ότι πολλές φορές το κάνει με τις εξωτερικές περιστάσεις, αλλά όχι μόνο έτσι. Οι εξωτερικές περιστάσεις δεν είναι πάντα ασφαλής ένδειξη του θελήματος του Θεού. Πρέπει να προσέχουμε αρκετά. Αν ο Ιωνάς ζητούσε μια μαρτυρία από το Θεό που θα επιδοκίμαζε την αυθαίρετη απόφασή του, αυτό το καράβι που ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ήταν ιδεώδης απάντηση του ουρανού. Δεν λέμε να μην προσέχουμε τις περιστάσεις, αλλά χρειαζόμαστε μάλλον την οδηγία του λόγου του Θεού, και τον ψίθυρο του Πνεύματος μέσα μας. Όλα τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι της ζωής, δεν είναι στην υπηρεσία του Θεού. Υπάρχουν καράβια που έχουν ναυλωθεί ειδικά από τον εχθρό, για να βγάλουν το παιδί του Θεού έξω από το θέλημά Του. Χρειάζεται περισσότερος έλεγχος και αυστηρότερη κριτική στα καράβια των περιστάσεων, στις διάφορες οδηγίες. Μη βιαστείς να μπαρκάρεις στο πρώτο καράβι που υπόσχεται να σε οδηγήσει μακριά από το πρόβλημά σου. Πολλές φορές η συρροή ευνοϊκών περιστάσεων έχει αντίθετο σκοπό απ’ αυτόν που υπόσχονται.

"Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου. Και εσηκώθη ο Ιωνάς διά να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου και κατέβη εις Ιόππην· και εύρηκε πλοίον πορευόμενον εις Θαρσείς, και έδωκε τον ναύλον αυτού και επέβη εις αυτό, διά να υπάγη μετ' αυτών εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου". Ιωνάς 1:1-3 Τι έκανε πριν επιβιβαστεί; «έδωκε τον ναύλον αυτού». Σε όσα ταξίδια αναφέρει η Γραφή, πουθενά εκτός από εδώ, δεν μιλάει για πληρωμή ναύλων. Γιατί αυτό; Ίσως, επειδή τα ναύλα αυτού του ταξιδιού, ήταν πιο βαριά απ’ όσο υποπτεύθηκε ο επιβάτης. Πάντα βαριά είναι τα ναύλα που πληρώνει το παιδί του Θεού όταν επιβιβάζεται σε καράβι παρακοής.

Τι πλήρωσε;

1. Έχασε την επαφή του με το Θεό. Δεν τον βλέπουμε ούτε μία φορά να προσεύχεται. Όταν ήρθαν τα δύσκολα, όλοι προσευχόταν εκτός από τον προφήτη του Θεού (1:4-6)! Ο μόνος που ήξερε πως και σε ποιον να προσευχηθεί, δεν το έκανε. Ήξερε, αλλά δεν μπορούσε. Ίσως να σκεφτόταν ότι ήταν μάταιο, ότι θα ήταν εμπαιγμός στην κατάσταση που βρίσκεται. Αυτά είναι τα ναύλα, κλείνει η καρδιά και χάνεις την επαφή με το Θεό.

2. Παραλίγο να χάσει μια μοναδική ευλογία που είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτόν. Δεν αρνήθηκε επειδή φοβόταν την αποτυχία, την ενδεχόμενη επιτυχία φοβόταν. Η Ασσυρία και η πρωτεύουσα Νινευή ήταν υπερδύναμη στη Μέση Ανατολή, εκείνη την εποχή. Απ’ όπου περνούσε η πολεμική μηχανή της Ασσυρίας, άφηνε πίσω της ερείπια κι έσπερνε το φόβο στις γύρω χώρες. Εδραίωνε την ηγεμονία της με φοβερές φρικαλεότητες. Προχωρούσε ακάθεκτη και σε λίγο θα έφτανε στο Ισραήλ και ο Ιωνάς το ήξερε αυτό. Σαν καλός πατριώτης είχε κάθε λόγο ο Ιωνάς να φοβάται και να μισεί την Ασσυρία. Σ’ αυτή την κατάσταση, έρχεται ένα πρωί ο Κύριος να του αναθέσει μια αποστολή.

(1:1-2) "Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου".

Αν τους κήρυττε και μετανοούσαν, η Νινευή δεν θα καταστρεφόταν. Αλλά αν συνέβαινε αυτό, η πατρίδα του θα γνώριζε μαύρες μέρες. Απ’ τη μια μεριά ήθελε να κάνει το θέλημα του Θεού, απ’ την άλλη η αγάπη για την πατρίδα του. Τελικά παίρνει την απόφασή του: Αν θέλει ο Θεός να δώσει στην Ασσυρία την ευκαιρία να μετανοήσει και να αποφύγει την καταστροφή, ας βρει κάποιον άλλο να το κάνει. Εγώ δεν θα γίνω προδότης της πατρίδας μου. Έτσι, από αγάπη για την πατρίδα του, θυσιάζει τη θέση του σαν προφήτης του Θεού. Παραλίγο να χάσει το καλύτερο γιατί επέλεξε το απλά καλό. Ποιο ήταν το καλύτερο; Ο Θεός τον ξεχώρισε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα κήρυττε έξω από το Ισραήλ. Μια μικρή προσκιαγράφηση του Χριστού που δέχτηκε κάθε άνθρωπο που θα μετανοούσε. Βρισκόμαστε πολλές φορές στην ανάγκη να επιλέξουμε όχι ανάμεσα σε καλό και κακό, αλλά ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Όμως, ο Χριστιανός δεν έχει καλεστεί για να περνάει όπως-όπως, αλλά να πετύχει το καλύτερο στη ζωή του. Πολλές φορές εμείς δημιουργούμε τα διλήμματα. Η πικρία του Ιωνά ξεκίνησε από ένα δίλημμα που ο ίδιος δημιούργησε-στην πραγματικότητα δεν υπήρχε!

Το δίλημμα ξεκίνησε όταν αποφάσισε να υποδυθεί το ρόλο της θείας πρόνοιας. Τώρα που ο Θεός στρέφει το έλεός Του στην Ασσυρία, η πατρίδα του μένει εκτεθειμένη, και αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της. Προσπαθώντας να πληρώσει το κενό που κατά τη γνώμη του δημιουργούσε η προσφορά ελέους του Θεού στην Ασσυρία, μοιραία βρέθηκε στο δρόμο της παρακοής. Τοποθετούμαστε σε επικίνδυνη θέση, όταν προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση της πρόνοιας του Θεού, είτε για τη δική μας ζωή, ή για τη ζωή άλλων. Καθήκον μας δεν είναι να κάνουμε σχέδια για το πώς θα καλύψουμε τα κενά που κατά τη γνώμη μας παρουσιάζει το έργο του Θεού, αλλά να εντοπίσουμε το σχέδιο του Θεού, και να συμμορφωθούμε μ’ αυτό. Άλλο μάθημα: ποτέ δεν μπορεί να απομονωθεί ο στόχος μιας τρικυμίας που ξεσπά στη ζωή ενός χριστιανού εξαιτίας μιας απροσεξίας του ή μιας αμαρτίας του. Οι συνέπειες θα μοιραστούν και με άλλους. Ένας είχε παρακούσει, πολλοί κινδύνεψαν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις ευλογίες. Αν το καράβι είναι η εκκλησία, όταν επιβιβάζεσαι, κανείς δεν υποψιάζεται την περιπέτεια που μπορεί να τους μπλέξει μια παρακοή σου. Κι εσύ κάποια στιγμή μπορεί να ξεχάσεις αυτή την παρακοή, αλλά κάποιοι να συνεχίσουν να θερίζουν τις συνέπειες. Δεν άφησε ο Θεός τον προφήτη του να αποκομίσει ολόκληρο το θερισμό της ανόητης σποράς του. Πάνω στο καράβι, ο Ιωνάς νόμισε ότι είχε ξεφύγει, ότι είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε πει όμως ο Θεός τη δική Του τελευταία λέξη. Άπλωσε το χέρι Του στο ανυποψίαστο καράβι, για να επαναφέρει τον απειθή υπηρέτη Του στο δρόμο του καθήκοντος. Του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Όλα τα πλοία που σαλπάρουν για κάποια Θαρσείς, δεν ξεμπαρκάρουν όλους τους επιβάτες τους εκεί. Η τελευταία λέξη του ανθρώπου δεν είναι κατ’ ανάγκη και η τελευταία λέξη του Θεού. Το χέρι του Θεού κινείται διαρκώς στη ζωή μας, ακόμα κι όταν εμείς δεν το βλέπουμε, και μας δίνει ευκαιρίες να αξιοποιήσουμε τα τάλαντα που μας έχει δώσει με τον καλύτερο τρόπο...

ΠΗΓΗ: Επιστολή

Τα χάδια του Θεού. (λόγος περί γκρινιάρηδων)

Γεννιόμαστε γυμνοί. Έστω και για λίγα λεπτά είμαστε ανέστιοι σε αυτόν τον κόσμο. Το κλάμα είναι η πρώτη γκρίνια μας, για έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε, μα ωστόσο η οσμή του μας φοβίζει. Και κάπου εκεί, στο γιγάντωμα του φόβου και του πανικού, μια γνώριμη ζεστή γη μας χαρίζει την ποθητή ηρεμία της ύπαρξης. Είναι το σώμα της μάνας. Γη σταθερή και βέβαιη. Το χάδι της κυκλώνει το γυμνό και φοβισμένο κορμί μας. Η ψυχή ζητάει ζεστασιά και ασφάλεια. Από ‘κείνη την στιγμή κάθε κλάμα και δάκρυ ζητά να ξαποστάσει σε χέρια και αγκαλιές αγάπης. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ονομάζει τον Θεό πατέρα. Η πείνα μας, δεν είναι μονάχα βιολογική, μα πρωτίστως υπαρξιακή. Η τροφή είναι το σύμβολο μέσα από το όποιο καταθέτουμε την αγωνία του θανάτου. Δεν έχουμε άλλη γλώσσα να διαδηλώσουμε τους φόβους μας πέρα από το κλάμα. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση πέρα από την αγκαλιά της μάνας. Η φύση δεν απαντά με ιδέες και ωραίες υποθέσεις, αλλά με σώμα και σχέση. Όταν ένα βρέφος σπαρακτικά κλαίει, δεν πεινά για φαγητό, μα για σχέση. Όσο πιο πολύ αυτή απαντηθεί από την μητέρα ιδιαιτέρως τον πρώτο χρόνο ζωής, τόσο οι κραυγές στην μετέπειτα ζωή μας, θα ηχούν λιγότερο και διακριτικά. Διαφορετικά εξελίσσονται βίαιες και εκκωφαντικές, έτοιμες να συντρίψουν στο πέρασμα τους ακόμη και την ίδια την ζωή. Μια από αυτές τις υπαρξιακές κραυγές είναι και η γκρίνια. Μια γκρίνια που γίνεται σύνδρομο ανασφαλούς, θυμωμένης και ματαιωμένης ψυχής. Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν η μάνα προσπαθήσει να καλύψει αυτή την πείνα της ύπαρξης, μια έλλειψη πάντα θα υπάρχει. Πρώτον γιατί η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την τροφή που μπορεί να μας προσφέρει ένας άνθρωπος. Ας μην μας διαφεύγει ότι η απόλυτη μορφή χορτασμού έρχεται μονάχα από τον Θεό. Από την άλλη, γιατί δεν υπάρχουν γονείς τέλειοι σε βαθμό που να απουσιάζει το λάθος. Ο καλός γονέας δεν είναι ο τέλειος αλλά εκείνος που προσπαθεί για το καλύτερο. Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό. Η γκρίνια λοιπόν, στην βαθύτερη κατανόηση της είναι μια διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στην ζωή του γκρινιάρηδες, ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου. «Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του….» Αυτά τα λόγια μιλάνε για μια αρνητική ενέργεια, με την οποία η γκρίνια εμποτίζει όλη την ζωή και το περιβάλλον μας. Μια συνεχής μεμψιμοιρία και αρνητικότητα, που στο τέλος δεν αφήνει τίποτε θετικό να συμβεί στην ζωή μας. Γνωρίζουμε και από τον ευαγγελικό λόγο ότι για να ενεργήσει η Χάρις του Θεού, χρειάζεται μια ανοιχτότητα. Μια θετική διάθεση και πρόθεση. Χρειάζεται πίστη. Τι είναι η πίστη; Ένα άνοιγμα προς κάποιον ή κάτι άλλο. Εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο. Άφημα στο Θεό. Η πίστη δεν σε κλείνει αλλά σε ανοίγει προς μια πραγματικότητα. Η γκρίνια σε κλειδώνει. Σε εγκλωβίζει ασφυκτικά σε μια νοσηρή κατάσταση, που δεν σου επιτρέπει να δεις τίποτε το θετικό και όμορφο στην ζωή σου. Όσο γκρινιάζεις τόσο κλείνεις τους δρόμους για να συναντήσεις το θαύμα. «Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δύο χωραφάκια, και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λ.π. δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς », απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε». Να, ξέρω κάποιον που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία ». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος …; ». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!.» Αυτό το ανικανοποίητο, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από την γρίνια. Γιατί στην πραγματικότητα υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές ούτε αυτοί αντέχουν τον εαυτό τους. Ο γκρινιάρης στα ανείπωτα της ψυχής του μισεί τον εαυτό και την ζωή του. Όταν κάποιος δεν έχει αποδεχθεί τον εαυτό του, αυτή την άρνηση την προβάλει παντού. Όλα του φταίνε γιατί του φταίει η ίδια η ύπαρξη. Εάν δεν επέλθει η εσωτερική συμφιλίωση, η εξωτερική γκρίνια ως μορφή επιθετικότητας, θα παραμένει απέναντι στην ζωή. Στο ποσοστό που συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας, αντέχουμε και τον διπλανό μας, και όταν αγαπήσουμε την ζωή τότε νικάμε και τον θάνατο. Ο γκρινιάρης, είναι το αντίθετο του δοξολογικού και ευχαριστιακού ανθρώπου. Ο δοξολογικός άνθρωπος ευχαριστεί για όλα και όλους, γνωρίζοντας ότι για όλα τον έλεγχο τον έχει ο Θεός. «Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Σ΄αυτή την ζωή ο Θεός θα μας δώσει τα χάδια του. Το χάδι του χριστού θα επέλθει πάνω σε όλους τους ανθρώπους με διαφορετικούς και ίσως αντιφατικούς τρόπους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δρόμοι και οι τρόποι με τους οποίους ο Θεός προσεγγίζει το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι εντελώς παράδοξοι. Δεν εμπίπτουν στην δική μας λογική και εκλογίκευση. Στον έλεγχο και την ανάλυσή μας. Δεν μπαίνουν ακόμη και μέσα στους νόμους και την ηθική μας. Το χάδι του Θεού δεν ερμηνεύεται αλλά βιώνεται. Δεν αναλύεται αλλά γεύεται. Είναι εμπειρία και όχι ερμηνεία. Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία, και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα, και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Τα χάδια του Θεού είναι η αγαπητική παρουσία Του. Οι ευλογίες του μέσα στην ζωή μας. Είναι αυτό το χάδι που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωπάσει το αρχαϊκό κλάμα μας. Να καλύψει την μεγάλη έλλειψη. Να φανερώσει ότι ο Θεός είναι, ήταν, και θα παραμείνει μια ανοιχτή αγκαλιά που συν-χωρεί τα πάθη και ηρεμεί τους καημούς μας. Στο ποσοστό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να βιώσει την αγκαλιά και το χάδι του Θεού, η γκρίνια μεταμορφώνεται σε δοξολογία και ευχαριστία. Μέχρι τότε εάν δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε εκτός από το να γκρινιάζουμε ας το πράξουμε, είναι κι αυτός ένα τρόπος διαλόγου έστω και αρνητικός. Άλλωστε ο Θεός ξέρει να μιλάει όλες τις γλώσσες της ανθρώπινης καρδιάς, ακόμη και εκείνες που φαίνονται παράδοξες...

ΠΗΓΗ: xristianikanea.

Νικώντας με τον Λόγο της Υπομονής του Χριστού.

«Επειδή φύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα του πειρασμού…». Ιωάννης 3:10. Καθώς μαθητεύουμε στην πιο υπέροχη μαθητεία, τη Μαθητεία του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι αξία ενώπιον του Θεού δεν έχουν τόσο οι θεολογικές μας γνώσεις και οι εμπνευσμένες αποκαλύψεις, όσο η Χάρη και η Ευλογία να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ακόμα και όταν δε φαίνεται πουθενά φως. Μία τέτοια στάση προξενεί απέραντη χαρά στον Δημιουργό μας, γιατί, περισσότερο από κάθε άλλο, φανερώνει κένωση από υπερηφάνεια, ανυστερόβουλη και ολόψυχη παράδοση στην κυριαρχία του Θεού, αγνότητα και μαχητικότητα. Ναι, μαχητικότητα. Μη μας κάνει εντύπωση η λέξη, γιατί ακόμα και αν έχουμε λύσει το πρόβλημα της αδημονίας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι και η παθητικότητα και αδράνεια είναι ύπουλοι εχθροί. Εμπιστεύομαι τον Θεό και υπομένω τη δοκιμασία δε σημαίνει μένω άπραγος και κορεσμένος από πνευματική τροφή που τρέφει μόνο τον εγκέφαλο, αλλά, δυστυχώς, όχι την καρδιά μου. Σημαίνει έχω προσηλωμένη την καρδιά μου στην Οδηγία Του, λαχταρώ να ενεργήσω με τον τρόπο που μου υποδεικνύει το Άγιο Πνεύμα, και να αγωνιστώ με το πνεύμα και τη διάθεση που φέρνουν δόξα στο Όνομά Του, και ευλογημένη μαρτυρία στους συνανθρώπους μου. Αυτή η άγια προσήλωση, μας προμηθεύει με ένα υπέροχο θεϊκό, και γι’ αυτό ακριβώς αναντικατάστατο, πνεύμα ειρήνης. «Βέβαια, υπέταξα και καθησύχασα την ψυχή μου, σαν το απογαλακτισμένο παιδί κοντά στη μητέρα του· η ψυχή μου είναι μέσα μου σαν το απογαλακτισμένο παιδί». Ψαλμός 131: 2. Επομένως, όσο καλές και χρήσιμες και αν είναι οι θεολογικές γνώσεις, απαιτείται κάτι περισσότερο για να θεραπευτεί η ψυχή μας από την ταραχή της αδημονίας και τη φθορά της ανησυχίας. Απαιτείται ζώσα εμπιστοσύνη, παγιωμένη στην αλήθεια του Θαυμαστού Θεού, σφυρηλατημένη στο εργαστήρι των ‘πνευματικών κατασκευών’ Του, και καθαρισμένη στο χωνευτήρι των δοκιμασιών, για να λάμπει σαν καθαρό χρυσάφι, και να ευωδιάζει το άρωμα του Χριστού. «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο, και έσκυψε προς εμένα, και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου· και έβαλε στο στόμα μου ένα καινούργιο τραγούδι, έναν ύμνο στο Θεό μας». Ψαλμός 40: 2,3. Σε όποια περίσταση και αν βρίσκεσαι, εύκολη, δύσκολη, περίπλοκη ή ταραγμένη, ας θυμάσαι πάντα ότι ο Κύριός μας έχει όλη τη δύναμη να λύσει στη στιγμή το πρόβλημά σου, και να σε οδηγήσει στον καιρό της ευρυχωρίας. Το γεγονός ότι δεν το κάνει πάντα άμεσα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστάσεις που χρονίζουν, αξίζει και πρέπει να το ερμηνεύσεις, και να το ερμηνεύσω με την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι απαντήσεις δεν είναι ίδιες για κάθε περίσταση, γιατί δεν είναι ίδιοι οι άνθρωποι, και επομένως δεν είναι ίδιες οι συνθήκες δοκιμασίας. Επομένως, όπως ακριβώς ο Θεός μας αντιμετωπίζει ως ανεπανάληπτες οντότητες, έτσι και εμείς οφείλουμε να αποφεύγουμε τις προπαρασκευασμένες αναλύσεις, και να έχουμε στο στόμα μια απάντηση έτοιμη – μα, στ’ αλήθεια, τόσο ελλιπής – για όλα. Κάθε αναγεννημένη ψυχή, που επιθυμεί πραγματικά να τιμά τον Θεό με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις της, οφείλει να μαθητεύει διαρκώς στα ύψιστα πνευματικά μαθήματα, που ανοίγουν το δρόμο για να είμαστε πιο ώριμοι, υπεύθυνοι και ευαίσθητοι στις δοκιμασίες, όχι μόνο τις δικές μας, αλλά και των συνανθρώπων μας.

Έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός καθυστερεί να μας δώσει το αίτημά μας, γιατί επιθυμεί να δοκιμάσει την πίστη μας. Μπορεί πράγματι η πνευματική μας θέση να είναι υγιής, αλλά στον Κύριό μας δεν αρέσει ούτε η επανάπαυση ούτε ο εφησυχασμός, και κάθε ειλικρινής χριστιανός θα μπορούσε να ομολογήσει πόσο επιρρεπείς είμαστε στη χαλάρωση, όταν δεν υπάρχει τίποτα να ταράζει τη μακαριότητά μας. Ωστόσο, ο Θεός δε μας υποσχέθηκε ότι θα ζούμε στην απόλυτη ευδαιμονία σε αυτή τη γη. Μας υποσχέθηκε, όμως, ότι εφόσον το λαχταρούμε, θα ζει Ζωντανός μέσα μας, και θα διεξάγει τις μάχες μέσα από εμάς και για εμάς, έτσι ώστε, ακόμα και αν έχουμε μια στερεή Σχέση μαζί Του, μέσα από τη δοκιμασία, αυτή η Σχέση να γίνει τόσο καθαρή, όμορφη και ασάλευτη, όσο και οι αιώνιοι Νόμοι Του.

Άλλοτε πάλι, αυτό που εμείς ονομάζουμε καθυστέρηση του Θεού, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας ανωριμότητα να λάβουμε το αίτημά μας. Έτσι, ο Θεός επιλέγει να μας περάσει μέσα από πείρες, σκέψεις, συναισθήματα και διαθέσεις, προκειμένου να εξαγνίσει το χαρακτήρα μας, να καθαρίσει την πίστη μας, και να της δώσει το αμέσως επόμενο βήμα, την ευλογία της άνευ όρων παράδοσης στα σχέδιά Του, και την ειρήνη της εμπιστοσύνης στην Αγάπη Του. Κατά συνέπεια, ο χρόνος που κυλά αποδεικνύεται ζωτικός, καθώς πολλά πράγματα στον αόρατο πνευματικό κόσμο πρέπει να διευθετηθούν· απαιτείται απελευθέρωση από δικαιώματα που έχουν εκχωρηθεί στον εχθρό της ψυχής, και εθελούσια παραχώρηση όλης μας της ύπαρξης στην κυριαρχία της Χάρης, του Ελέους, της Δύναμης, και της Αγάπης του Θεού. Αυτή η απελευθέρωση έχει μια απαράμιλλη θεραπευτική δύναμη, όχι μόνο γιατί αποκαθιστά τη Σχέση μας με τον Θεό, αλλά και γιατί μας εφοδιάζει με το δικό Του Πνεύμα, που αγιάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Τελικά, η καθυστέρηση του Θεού δεν υφίσταται ουσιαστικά. Ο Θεός δεν είναι στη Φύση Του να καθυστερεί ποτέ· είναι η δική μας παρανόηση για τα πράγματα, την οποία εκμεταλλεύεται ο εχθρός, για να μας δεσμεύσει σε απατηλές αντιλήψεις για το Χαρακτήρα του Κυρίου μας. Ο Θεός έχει ένα τέλειο χρονοδιάγραμμα για όλα, και όταν εισέλθουμε ολόψυχα στην ανάπαυση της εμπιστοσύνης σε Αυτόν, η ζωή μας θα αποκτήσει τέτοιο νόημα και τόση ομορφιά, που δεν είχαμε ποτέ τολμήσει ούτε να ονειρευτούμε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ ο Θεός δε δουλεύει μονόπλευρα. Σμιλεύοντας εμάς, ώστε να είμαστε σύμμορφοι με τον τέλειο Σκοπό Του, η ενέργεια της Χάρης Του, αγκαλιάζει και τόσες άλλες ψυχές, όχι μόνο αυτές του άμεσου περιβάλλοντός μας, αλλά και ψυχές με τις οποίες ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα συνδεόταν η ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ο Θεός ενεργεί απρόσμενα, ανατρεπτικά και αναπάντεχα και μας καλεί, ώστε η δική μας πείρα να γίνει φως στο μονοπάτι της ζωής άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν και πλείστοι άλλοι λόγοι, για τους οποίους χρειάζεται να περάσουμε μέσα από την πείρα της αδημονίας. Δε θα μας επέτρεπε ο χώρος να τους αναλύσουμε, μα όποια και αν είναι η ιδιαίτερη περίπτωση, η επιμονή, η υπομονή, αλλά και η απάντηση στην Κλήση του Θεού για βαθύτερη αφιέρωση σε Αυτόν, έχουν άγια αποτελέσματα και είναι πάντα η πιο ηχηρή απάντηση απέναντι στις δυνάμεις του σκότους. Υπάρχει και κάτι ακόμη σημαντικό, που θα μπορούσε να γλυκάνει το διάστημα της αδημονίας μας. Μπορούμε να επιλέξουμε την αντικατάσταση της αμηχανίας, της πίκρας και της απογοήτευσης με την ευχαριστία. Άλλωστε, είναι άπειροι οι λόγοι, για τους οποίους μπορούμε διαρκώς να ευχαριστούμε εγκάρδια τον Θεό. Αξίζει, λοιπόν, να Τον ευχαριστούμε και για αυτά που δεν έχουμε λάβει, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα αόρατα. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει στην περίπτωσή μας. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό που θα κάνει θα είναι τέλειο. «Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή» Ρωμαίους 8:25. Ο Θεός εξετάζει το καθετί από αιώνια σκοπιά, και είναι της άποψης πως πολύ μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα στον αόρατο πνευματικό κόσμο έχει η Ειρήνη εν Χριστώ, όταν κατακτάται σε καιρό στενοχωρίας, παρά η ειρήνη που είναι το φυσικό επακόλουθο μίας ζωής σε ευρυχωρία.

Ίσως, για το τόσο ψυχοφθόρο συναίσθημα της αδημονίας, θα μας έκανε καλό να φέρνουμε στο νου μας την ακόλουθη εικόνα. H ζωή των πιστών είναι στα χέρια του Θεού, όπως ακριβώς το τόξο και το βέλος στα χέρια του τοξότη. Ο Θεός, καθώς αδιάκοπα εργάζεται στη ζωή μας, στοχεύει σε κάτι που, ακόμα και τα μάτια του πιο αφιερωμένου πιστού, δεν μπορούν να διακρίνουν εξαρχής. Ωστόσο, ο Κύριός μας δεν παραιτείται από το Σκοπό Του, συνεχίζει να τεντώνει και να μετακινεί το τόξο, πριν αποφασίσει να ρίξει το βέλος. Σταθμίζει καταστάσεις και περιστάσεις, με τρόπο που εμείς δεν έχουμε μάθει ή δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, λόγω της πεπερασμένης φύσης μας. Και τότε, συχνά, έρχονται στιγμές που εμείς κραυγάζουμε: «Δεν αντέχω άλλο! Απάντησέ μου!». Ο Θεός δεν κρύβεται, ακούει το σπαραγμό μας και είναι αποφασισμένος να μας ενισχύσει. Μα από την άλλη, δεν είναι στη Φύση Του να συμβιβαστεί με τα ημίμετρα, που δεν έχουν τη δύναμη να σπάσουν δεσμά, και να φέρουν τον καταρράκτη των Ευλογιών Του. Έτσι, αν και ποτέ δε μένει αμέτοχος στην οδύνη μας, αλλά μας παρηγορεί και μας ενδυναμώνει, όπως κανένας και τίποτα άλλο δεν μπορούν να κάνουν, θα αποφασίσει να ρίξει το βέλος, όταν ο Σκοπός Του θα έχει πλέον επιτευχθεί, η εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν θα έχει γίνει το σταθερό μας βίωμα, και η βολή θα είναι από κάθε άποψη τόσο τέλεια, ώστε δε θα χρειάζεται να επαναληφθεί. Αυτή είναι η Φύση του Κυρίου μας. Τέλεια, Αλάνθαστη, Ασυμβίβαστη, Πάνσοφη, μα και Πλήρης από απέραντη Αγάπη! Ας είμαστε σίγουροι ότι είτε σε αυτή τη ζωή, είτε στην άλλη, θα ζήσουμε εμπειρίες αποκάλυψης, με τις οποίες θα είμαστε ξέχειλοι από ευγνωμοσύνη, ακριβώς γιατί η Αψεγάδιαστη Φύση του Θεού δεν υποχώρησε ποτέ στις αδυναμίες μας και δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις μας… Αν ζεις σε μια κατάσταση κατά την οποία σε συνθλίβει η πίεση της αδημονίας, οι ελπίδες σου μοιάζουν να συντρίβονται, όλα σου φαίνονται ανεξήγητα, ακόμα και ο Κύριος σου φαίνεται να είναι πολύ μακριά, ησύχασε και άφησε πρώτα και κύρια χώρο στον Θεό, ώστε να καθαρίσει την καρδιά σου από τις πλάνες του εχθρού και τις τόσο περιορισμένες ανθρώπινες ερμηνείες. Ο Θεός είναι περισσότερο κοντά σου από ότι μπορείς να επιθυμήσεις. Λαχταρά η Άγια Ζωή Του μέσα σου να ανοίξει το δρόμο, ώστε η Σχέση σου μαζί Του να γίνει μια συναρπαστική πνευματική περιπέτεια, κατά την οποία κάθε πτυχή της ύπαρξής σου, και κάθε περιοχή της ζωής σου θα αγγιχτούν από τη Δύναμή Του. Η επιμονή, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σου σε Αυτόν, με το δόσιμο που το μικρό παιδί δίνεται στους γονείς του, σφραγίζουν τη ζωή σου με τη Χάρη και την Ευλογία της βίωσης του τέλειου Σχεδίου του Θεού. Θα έρθει η ώρα της αγαλλίασης και του αλαλαγμού, όταν πλέον δε θα υπάρχει χώρος για τα δάκρυα της απελπισίας, αλλά για την ολόθερμη δοξολογία σου προς τον Πανάγαθο Θεό. Και επειδή στο θέμα της πίστης, κάθε μελλοντική διατύπωση δεν είναι η ψεύτικη παρηγοριά και το ναρκωτικό των τεθλιμμένων, αλλά η αόρατη πραγματικότητα που ακόμα δε βλέπεις, μπορείς από τώρα να δοξάζεις τον Θεό, καθώς η προκαταβολική ευχαριστία δεν είναι μόνο η πιο ουσιαστική έκφραση πίστης, αλλά και ένας υπέροχος τρόπος πνευματικής ανανέωσης και άνθησης εντός του καιρού της θλίψης. «Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση. Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» Ψαλμός 126: 5,6. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές ή το θεάρεστο, που ονειρεύτηκε μια ανθρώπινη ψυχή, το οποίο δε θα γίνει πραγματικότητα την τέλεια Ώρα του Θεού. Έτσι, όποιες αναμονές και αν καίνε την καρδιά σου, ας θυμάσαι ότι η πιο εξαίσια αναμονή που υπάρχει, είναι η αναμονή του Θεού, γιατί μόνο αυτή η προσδοκία εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή. «Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριο, περισσότερο από ότι εκείνοι που προσμένουν την αυγή, ναι εκείνοι που προσμένουν την αυγή». Ψαλμός 130: 6. Τότε, η όποια αδημονία θα κυλά από τη ζωή σου σαν «νερά που διέρρευσαν» Ιώβ 11:16, και Θεία Χάρη θα στεφανώνει τη ζωή σου. Μη βασανίζεσαι, επειδή αδυνατείς να προβλέψεις τι θα φέρει το μέλλον στη ζωή σου. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μετρά πραγματικά είναι να αναπαυτείς με ειρήνη στο Ζωντανό Θεό που κρατά το μέλλον στα χέρια Του, και το μελετά με άπειρη Αγάπη για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Καθώς οι μέρες και τα χρόνια σου κυλούν, και το περπάτημά σου με τον Χριστό εξελίσσεται, ας νιώθει γαλήνη η ψυχή σου στη βεβαιότητα ότι ο Χριστός επουλώνει τις πληγές του παρελθόντος, είναι η ασπίδα σου στις δοκιμασίες του παρόντος, και η άγκυρα της ελπίδας και της ανάπαυσής σου απέναντι στις αγωνίες που γεννά το μέλλον...