Στο καράβι της παρακοής.

Η σκηνή στο λιμάνι της Ιόππης. Κάποιος ανήσυχος ζητάει πληροφορίες για τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα. Θέλει να ξέρει ποιο θα φύγει πρώτο και τα δρομολόγιά τους. Ο Ιωνάς χρειάζεται επειγόντως ένα καράβι που θα τον φέρει όσο μπορεί πιο μακριά από το Ισραήλ, και το Θεό του Ισραήλ. Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ, σε λίγο έφευγε ένα για Θαρσείς της Ισπανίας – ούτε το περίμενε ότι θα έφευγε μακριά τόσο γρήγορα.

Πρόσεχε, μερικά καράβια δεν λένε το πραγματικό τους δρομολόγιο. Όσοι ανήκουμε στο Χριστό, και θέλουμε να μας οδηγεί, ξέρουμε ότι πολλές φορές το κάνει με τις εξωτερικές περιστάσεις, αλλά όχι μόνο έτσι. Οι εξωτερικές περιστάσεις δεν είναι πάντα ασφαλής ένδειξη του θελήματος του Θεού. Πρέπει να προσέχουμε αρκετά. Αν ο Ιωνάς ζητούσε μια μαρτυρία από το Θεό που θα επιδοκίμαζε την αυθαίρετη απόφασή του, αυτό το καράβι που ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ήταν ιδεώδης απάντηση του ουρανού. Δεν λέμε να μην προσέχουμε τις περιστάσεις, αλλά χρειαζόμαστε μάλλον την οδηγία του λόγου του Θεού, και τον ψίθυρο του Πνεύματος μέσα μας. Όλα τα καράβια που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι της ζωής, δεν είναι στην υπηρεσία του Θεού. Υπάρχουν καράβια που έχουν ναυλωθεί ειδικά από τον εχθρό, για να βγάλουν το παιδί του Θεού έξω από το θέλημά Του. Χρειάζεται περισσότερος έλεγχος και αυστηρότερη κριτική στα καράβια των περιστάσεων, στις διάφορες οδηγίες. Μη βιαστείς να μπαρκάρεις στο πρώτο καράβι που υπόσχεται να σε οδηγήσει μακριά από το πρόβλημά σου. Πολλές φορές η συρροή ευνοϊκών περιστάσεων έχει αντίθετο σκοπό απ’ αυτόν που υπόσχονται.

"Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου. Και εσηκώθη ο Ιωνάς διά να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου και κατέβη εις Ιόππην· και εύρηκε πλοίον πορευόμενον εις Θαρσείς, και έδωκε τον ναύλον αυτού και επέβη εις αυτό, διά να υπάγη μετ' αυτών εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου". Ιωνάς 1:1-3 Τι έκανε πριν επιβιβαστεί; «έδωκε τον ναύλον αυτού». Σε όσα ταξίδια αναφέρει η Γραφή, πουθενά εκτός από εδώ, δεν μιλάει για πληρωμή ναύλων. Γιατί αυτό; Ίσως, επειδή τα ναύλα αυτού του ταξιδιού, ήταν πιο βαριά απ’ όσο υποπτεύθηκε ο επιβάτης. Πάντα βαριά είναι τα ναύλα που πληρώνει το παιδί του Θεού όταν επιβιβάζεται σε καράβι παρακοής.

Τι πλήρωσε;

1. Έχασε την επαφή του με το Θεό. Δεν τον βλέπουμε ούτε μία φορά να προσεύχεται. Όταν ήρθαν τα δύσκολα, όλοι προσευχόταν εκτός από τον προφήτη του Θεού (1:4-6)! Ο μόνος που ήξερε πως και σε ποιον να προσευχηθεί, δεν το έκανε. Ήξερε, αλλά δεν μπορούσε. Ίσως να σκεφτόταν ότι ήταν μάταιο, ότι θα ήταν εμπαιγμός στην κατάσταση που βρίσκεται. Αυτά είναι τα ναύλα, κλείνει η καρδιά και χάνεις την επαφή με το Θεό.

2. Παραλίγο να χάσει μια μοναδική ευλογία που είχε ετοιμάσει ο Θεός γι’ αυτόν. Δεν αρνήθηκε επειδή φοβόταν την αποτυχία, την ενδεχόμενη επιτυχία φοβόταν. Η Ασσυρία και η πρωτεύουσα Νινευή ήταν υπερδύναμη στη Μέση Ανατολή, εκείνη την εποχή. Απ’ όπου περνούσε η πολεμική μηχανή της Ασσυρίας, άφηνε πίσω της ερείπια κι έσπερνε το φόβο στις γύρω χώρες. Εδραίωνε την ηγεμονία της με φοβερές φρικαλεότητες. Προχωρούσε ακάθεκτη και σε λίγο θα έφτανε στο Ισραήλ και ο Ιωνάς το ήξερε αυτό. Σαν καλός πατριώτης είχε κάθε λόγο ο Ιωνάς να φοβάται και να μισεί την Ασσυρία. Σ’ αυτή την κατάσταση, έρχεται ένα πρωί ο Κύριος να του αναθέσει μια αποστολή.

(1:1-2) "Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων, Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου".

Αν τους κήρυττε και μετανοούσαν, η Νινευή δεν θα καταστρεφόταν. Αλλά αν συνέβαινε αυτό, η πατρίδα του θα γνώριζε μαύρες μέρες. Απ’ τη μια μεριά ήθελε να κάνει το θέλημα του Θεού, απ’ την άλλη η αγάπη για την πατρίδα του. Τελικά παίρνει την απόφασή του: Αν θέλει ο Θεός να δώσει στην Ασσυρία την ευκαιρία να μετανοήσει και να αποφύγει την καταστροφή, ας βρει κάποιον άλλο να το κάνει. Εγώ δεν θα γίνω προδότης της πατρίδας μου. Έτσι, από αγάπη για την πατρίδα του, θυσιάζει τη θέση του σαν προφήτης του Θεού. Παραλίγο να χάσει το καλύτερο γιατί επέλεξε το απλά καλό. Ποιο ήταν το καλύτερο; Ο Θεός τον ξεχώρισε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα κήρυττε έξω από το Ισραήλ. Μια μικρή προσκιαγράφηση του Χριστού που δέχτηκε κάθε άνθρωπο που θα μετανοούσε. Βρισκόμαστε πολλές φορές στην ανάγκη να επιλέξουμε όχι ανάμεσα σε καλό και κακό, αλλά ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Όμως, ο Χριστιανός δεν έχει καλεστεί για να περνάει όπως-όπως, αλλά να πετύχει το καλύτερο στη ζωή του. Πολλές φορές εμείς δημιουργούμε τα διλήμματα. Η πικρία του Ιωνά ξεκίνησε από ένα δίλημμα που ο ίδιος δημιούργησε-στην πραγματικότητα δεν υπήρχε!

Το δίλημμα ξεκίνησε όταν αποφάσισε να υποδυθεί το ρόλο της θείας πρόνοιας. Τώρα που ο Θεός στρέφει το έλεός Του στην Ασσυρία, η πατρίδα του μένει εκτεθειμένη, και αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της. Προσπαθώντας να πληρώσει το κενό που κατά τη γνώμη του δημιουργούσε η προσφορά ελέους του Θεού στην Ασσυρία, μοιραία βρέθηκε στο δρόμο της παρακοής. Τοποθετούμαστε σε επικίνδυνη θέση, όταν προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση της πρόνοιας του Θεού, είτε για τη δική μας ζωή, ή για τη ζωή άλλων. Καθήκον μας δεν είναι να κάνουμε σχέδια για το πώς θα καλύψουμε τα κενά που κατά τη γνώμη μας παρουσιάζει το έργο του Θεού, αλλά να εντοπίσουμε το σχέδιο του Θεού, και να συμμορφωθούμε μ’ αυτό. Άλλο μάθημα: ποτέ δεν μπορεί να απομονωθεί ο στόχος μιας τρικυμίας που ξεσπά στη ζωή ενός χριστιανού εξαιτίας μιας απροσεξίας του ή μιας αμαρτίας του. Οι συνέπειες θα μοιραστούν και με άλλους. Ένας είχε παρακούσει, πολλοί κινδύνεψαν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις ευλογίες. Αν το καράβι είναι η εκκλησία, όταν επιβιβάζεσαι, κανείς δεν υποψιάζεται την περιπέτεια που μπορεί να τους μπλέξει μια παρακοή σου. Κι εσύ κάποια στιγμή μπορεί να ξεχάσεις αυτή την παρακοή, αλλά κάποιοι να συνεχίσουν να θερίζουν τις συνέπειες. Δεν άφησε ο Θεός τον προφήτη του να αποκομίσει ολόκληρο το θερισμό της ανόητης σποράς του. Πάνω στο καράβι, ο Ιωνάς νόμισε ότι είχε ξεφύγει, ότι είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε πει όμως ο Θεός τη δική Του τελευταία λέξη. Άπλωσε το χέρι Του στο ανυποψίαστο καράβι, για να επαναφέρει τον απειθή υπηρέτη Του στο δρόμο του καθήκοντος. Του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Όλα τα πλοία που σαλπάρουν για κάποια Θαρσείς, δεν ξεμπαρκάρουν όλους τους επιβάτες τους εκεί. Η τελευταία λέξη του ανθρώπου δεν είναι κατ’ ανάγκη και η τελευταία λέξη του Θεού. Το χέρι του Θεού κινείται διαρκώς στη ζωή μας, ακόμα κι όταν εμείς δεν το βλέπουμε, και μας δίνει ευκαιρίες να αξιοποιήσουμε τα τάλαντα που μας έχει δώσει με τον καλύτερο τρόπο...

ΠΗΓΗ: Επιστολή

Τα χάδια του Θεού. (λόγος περί γκρινιάρηδων)

Γεννιόμαστε γυμνοί. Έστω και για λίγα λεπτά είμαστε ανέστιοι σε αυτόν τον κόσμο. Το κλάμα είναι η πρώτη γκρίνια μας, για έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε, μα ωστόσο η οσμή του μας φοβίζει. Και κάπου εκεί, στο γιγάντωμα του φόβου και του πανικού, μια γνώριμη ζεστή γη μας χαρίζει την ποθητή ηρεμία της ύπαρξης. Είναι το σώμα της μάνας. Γη σταθερή και βέβαιη. Το χάδι της κυκλώνει το γυμνό και φοβισμένο κορμί μας. Η ψυχή ζητάει ζεστασιά και ασφάλεια. Από ‘κείνη την στιγμή κάθε κλάμα και δάκρυ ζητά να ξαποστάσει σε χέρια και αγκαλιές αγάπης. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ονομάζει τον Θεό πατέρα. Η πείνα μας, δεν είναι μονάχα βιολογική, μα πρωτίστως υπαρξιακή. Η τροφή είναι το σύμβολο μέσα από το όποιο καταθέτουμε την αγωνία του θανάτου. Δεν έχουμε άλλη γλώσσα να διαδηλώσουμε τους φόβους μας πέρα από το κλάμα. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση πέρα από την αγκαλιά της μάνας. Η φύση δεν απαντά με ιδέες και ωραίες υποθέσεις, αλλά με σώμα και σχέση. Όταν ένα βρέφος σπαρακτικά κλαίει, δεν πεινά για φαγητό, μα για σχέση. Όσο πιο πολύ αυτή απαντηθεί από την μητέρα ιδιαιτέρως τον πρώτο χρόνο ζωής, τόσο οι κραυγές στην μετέπειτα ζωή μας, θα ηχούν λιγότερο και διακριτικά. Διαφορετικά εξελίσσονται βίαιες και εκκωφαντικές, έτοιμες να συντρίψουν στο πέρασμα τους ακόμη και την ίδια την ζωή. Μια από αυτές τις υπαρξιακές κραυγές είναι και η γκρίνια. Μια γκρίνια που γίνεται σύνδρομο ανασφαλούς, θυμωμένης και ματαιωμένης ψυχής. Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν η μάνα προσπαθήσει να καλύψει αυτή την πείνα της ύπαρξης, μια έλλειψη πάντα θα υπάρχει. Πρώτον γιατί η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την τροφή που μπορεί να μας προσφέρει ένας άνθρωπος. Ας μην μας διαφεύγει ότι η απόλυτη μορφή χορτασμού έρχεται μονάχα από τον Θεό. Από την άλλη, γιατί δεν υπάρχουν γονείς τέλειοι σε βαθμό που να απουσιάζει το λάθος. Ο καλός γονέας δεν είναι ο τέλειος αλλά εκείνος που προσπαθεί για το καλύτερο. Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό. Η γκρίνια λοιπόν, στην βαθύτερη κατανόηση της είναι μια διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στην ζωή του γκρινιάρηδες, ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου. «Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του….» Αυτά τα λόγια μιλάνε για μια αρνητική ενέργεια, με την οποία η γκρίνια εμποτίζει όλη την ζωή και το περιβάλλον μας. Μια συνεχής μεμψιμοιρία και αρνητικότητα, που στο τέλος δεν αφήνει τίποτε θετικό να συμβεί στην ζωή μας. Γνωρίζουμε και από τον ευαγγελικό λόγο ότι για να ενεργήσει η Χάρις του Θεού, χρειάζεται μια ανοιχτότητα. Μια θετική διάθεση και πρόθεση. Χρειάζεται πίστη. Τι είναι η πίστη; Ένα άνοιγμα προς κάποιον ή κάτι άλλο. Εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο. Άφημα στο Θεό. Η πίστη δεν σε κλείνει αλλά σε ανοίγει προς μια πραγματικότητα. Η γκρίνια σε κλειδώνει. Σε εγκλωβίζει ασφυκτικά σε μια νοσηρή κατάσταση, που δεν σου επιτρέπει να δεις τίποτε το θετικό και όμορφο στην ζωή σου. Όσο γκρινιάζεις τόσο κλείνεις τους δρόμους για να συναντήσεις το θαύμα. «Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δύο χωραφάκια, και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λ.π. δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς », απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε». Να, ξέρω κάποιον που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία ». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος …; ». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!.» Αυτό το ανικανοποίητο, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από την γρίνια. Γιατί στην πραγματικότητα υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές ούτε αυτοί αντέχουν τον εαυτό τους. Ο γκρινιάρης στα ανείπωτα της ψυχής του μισεί τον εαυτό και την ζωή του. Όταν κάποιος δεν έχει αποδεχθεί τον εαυτό του, αυτή την άρνηση την προβάλει παντού. Όλα του φταίνε γιατί του φταίει η ίδια η ύπαρξη. Εάν δεν επέλθει η εσωτερική συμφιλίωση, η εξωτερική γκρίνια ως μορφή επιθετικότητας, θα παραμένει απέναντι στην ζωή. Στο ποσοστό που συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας, αντέχουμε και τον διπλανό μας, και όταν αγαπήσουμε την ζωή τότε νικάμε και τον θάνατο. Ο γκρινιάρης, είναι το αντίθετο του δοξολογικού και ευχαριστιακού ανθρώπου. Ο δοξολογικός άνθρωπος ευχαριστεί για όλα και όλους, γνωρίζοντας ότι για όλα τον έλεγχο τον έχει ο Θεός. «Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Σ΄αυτή την ζωή ο Θεός θα μας δώσει τα χάδια του. Το χάδι του χριστού θα επέλθει πάνω σε όλους τους ανθρώπους με διαφορετικούς και ίσως αντιφατικούς τρόπους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δρόμοι και οι τρόποι με τους οποίους ο Θεός προσεγγίζει το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι εντελώς παράδοξοι. Δεν εμπίπτουν στην δική μας λογική και εκλογίκευση. Στον έλεγχο και την ανάλυσή μας. Δεν μπαίνουν ακόμη και μέσα στους νόμους και την ηθική μας. Το χάδι του Θεού δεν ερμηνεύεται αλλά βιώνεται. Δεν αναλύεται αλλά γεύεται. Είναι εμπειρία και όχι ερμηνεία. Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία, και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα, και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Τα χάδια του Θεού είναι η αγαπητική παρουσία Του. Οι ευλογίες του μέσα στην ζωή μας. Είναι αυτό το χάδι που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωπάσει το αρχαϊκό κλάμα μας. Να καλύψει την μεγάλη έλλειψη. Να φανερώσει ότι ο Θεός είναι, ήταν, και θα παραμείνει μια ανοιχτή αγκαλιά που συν-χωρεί τα πάθη και ηρεμεί τους καημούς μας. Στο ποσοστό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να βιώσει την αγκαλιά και το χάδι του Θεού, η γκρίνια μεταμορφώνεται σε δοξολογία και ευχαριστία. Μέχρι τότε εάν δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε εκτός από το να γκρινιάζουμε ας το πράξουμε, είναι κι αυτός ένα τρόπος διαλόγου έστω και αρνητικός. Άλλωστε ο Θεός ξέρει να μιλάει όλες τις γλώσσες της ανθρώπινης καρδιάς, ακόμη και εκείνες που φαίνονται παράδοξες...

ΠΗΓΗ: xristianikanea.

Νικώντας με τον Λόγο της Υπομονής του Χριστού.

«Επειδή φύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα του πειρασμού…». Ιωάννης 3:10. Καθώς μαθητεύουμε στην πιο υπέροχη μαθητεία, τη Μαθητεία του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι αξία ενώπιον του Θεού δεν έχουν τόσο οι θεολογικές μας γνώσεις και οι εμπνευσμένες αποκαλύψεις, όσο η Χάρη και η Ευλογία να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ακόμα και όταν δε φαίνεται πουθενά φως. Μία τέτοια στάση προξενεί απέραντη χαρά στον Δημιουργό μας, γιατί, περισσότερο από κάθε άλλο, φανερώνει κένωση από υπερηφάνεια, ανυστερόβουλη και ολόψυχη παράδοση στην κυριαρχία του Θεού, αγνότητα και μαχητικότητα. Ναι, μαχητικότητα. Μη μας κάνει εντύπωση η λέξη, γιατί ακόμα και αν έχουμε λύσει το πρόβλημα της αδημονίας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι και η παθητικότητα και αδράνεια είναι ύπουλοι εχθροί. Εμπιστεύομαι τον Θεό και υπομένω τη δοκιμασία δε σημαίνει μένω άπραγος και κορεσμένος από πνευματική τροφή που τρέφει μόνο τον εγκέφαλο, αλλά, δυστυχώς, όχι την καρδιά μου. Σημαίνει έχω προσηλωμένη την καρδιά μου στην Οδηγία Του, λαχταρώ να ενεργήσω με τον τρόπο που μου υποδεικνύει το Άγιο Πνεύμα, και να αγωνιστώ με το πνεύμα και τη διάθεση που φέρνουν δόξα στο Όνομά Του, και ευλογημένη μαρτυρία στους συνανθρώπους μου. Αυτή η άγια προσήλωση, μας προμηθεύει με ένα υπέροχο θεϊκό, και γι’ αυτό ακριβώς αναντικατάστατο, πνεύμα ειρήνης. «Βέβαια, υπέταξα και καθησύχασα την ψυχή μου, σαν το απογαλακτισμένο παιδί κοντά στη μητέρα του· η ψυχή μου είναι μέσα μου σαν το απογαλακτισμένο παιδί». Ψαλμός 131: 2. Επομένως, όσο καλές και χρήσιμες και αν είναι οι θεολογικές γνώσεις, απαιτείται κάτι περισσότερο για να θεραπευτεί η ψυχή μας από την ταραχή της αδημονίας και τη φθορά της ανησυχίας. Απαιτείται ζώσα εμπιστοσύνη, παγιωμένη στην αλήθεια του Θαυμαστού Θεού, σφυρηλατημένη στο εργαστήρι των ‘πνευματικών κατασκευών’ Του, και καθαρισμένη στο χωνευτήρι των δοκιμασιών, για να λάμπει σαν καθαρό χρυσάφι, και να ευωδιάζει το άρωμα του Χριστού. «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο, και έσκυψε προς εμένα, και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη, και έστησε τα πόδια μου επάνω σε πέτρα, στερέωσε τα βήματά μου· και έβαλε στο στόμα μου ένα καινούργιο τραγούδι, έναν ύμνο στο Θεό μας». Ψαλμός 40: 2,3. Σε όποια περίσταση και αν βρίσκεσαι, εύκολη, δύσκολη, περίπλοκη ή ταραγμένη, ας θυμάσαι πάντα ότι ο Κύριός μας έχει όλη τη δύναμη να λύσει στη στιγμή το πρόβλημά σου, και να σε οδηγήσει στον καιρό της ευρυχωρίας. Το γεγονός ότι δεν το κάνει πάντα άμεσα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστάσεις που χρονίζουν, αξίζει και πρέπει να το ερμηνεύσεις, και να το ερμηνεύσω με την Οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι απαντήσεις δεν είναι ίδιες για κάθε περίσταση, γιατί δεν είναι ίδιοι οι άνθρωποι, και επομένως δεν είναι ίδιες οι συνθήκες δοκιμασίας. Επομένως, όπως ακριβώς ο Θεός μας αντιμετωπίζει ως ανεπανάληπτες οντότητες, έτσι και εμείς οφείλουμε να αποφεύγουμε τις προπαρασκευασμένες αναλύσεις, και να έχουμε στο στόμα μια απάντηση έτοιμη – μα, στ’ αλήθεια, τόσο ελλιπής – για όλα. Κάθε αναγεννημένη ψυχή, που επιθυμεί πραγματικά να τιμά τον Θεό με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις της, οφείλει να μαθητεύει διαρκώς στα ύψιστα πνευματικά μαθήματα, που ανοίγουν το δρόμο για να είμαστε πιο ώριμοι, υπεύθυνοι και ευαίσθητοι στις δοκιμασίες, όχι μόνο τις δικές μας, αλλά και των συνανθρώπων μας.

Έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός καθυστερεί να μας δώσει το αίτημά μας, γιατί επιθυμεί να δοκιμάσει την πίστη μας. Μπορεί πράγματι η πνευματική μας θέση να είναι υγιής, αλλά στον Κύριό μας δεν αρέσει ούτε η επανάπαυση ούτε ο εφησυχασμός, και κάθε ειλικρινής χριστιανός θα μπορούσε να ομολογήσει πόσο επιρρεπείς είμαστε στη χαλάρωση, όταν δεν υπάρχει τίποτα να ταράζει τη μακαριότητά μας. Ωστόσο, ο Θεός δε μας υποσχέθηκε ότι θα ζούμε στην απόλυτη ευδαιμονία σε αυτή τη γη. Μας υποσχέθηκε, όμως, ότι εφόσον το λαχταρούμε, θα ζει Ζωντανός μέσα μας, και θα διεξάγει τις μάχες μέσα από εμάς και για εμάς, έτσι ώστε, ακόμα και αν έχουμε μια στερεή Σχέση μαζί Του, μέσα από τη δοκιμασία, αυτή η Σχέση να γίνει τόσο καθαρή, όμορφη και ασάλευτη, όσο και οι αιώνιοι Νόμοι Του.

Άλλοτε πάλι, αυτό που εμείς ονομάζουμε καθυστέρηση του Θεού, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δική μας ανωριμότητα να λάβουμε το αίτημά μας. Έτσι, ο Θεός επιλέγει να μας περάσει μέσα από πείρες, σκέψεις, συναισθήματα και διαθέσεις, προκειμένου να εξαγνίσει το χαρακτήρα μας, να καθαρίσει την πίστη μας, και να της δώσει το αμέσως επόμενο βήμα, την ευλογία της άνευ όρων παράδοσης στα σχέδιά Του, και την ειρήνη της εμπιστοσύνης στην Αγάπη Του. Κατά συνέπεια, ο χρόνος που κυλά αποδεικνύεται ζωτικός, καθώς πολλά πράγματα στον αόρατο πνευματικό κόσμο πρέπει να διευθετηθούν· απαιτείται απελευθέρωση από δικαιώματα που έχουν εκχωρηθεί στον εχθρό της ψυχής, και εθελούσια παραχώρηση όλης μας της ύπαρξης στην κυριαρχία της Χάρης, του Ελέους, της Δύναμης, και της Αγάπης του Θεού. Αυτή η απελευθέρωση έχει μια απαράμιλλη θεραπευτική δύναμη, όχι μόνο γιατί αποκαθιστά τη Σχέση μας με τον Θεό, αλλά και γιατί μας εφοδιάζει με το δικό Του Πνεύμα, που αγιάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Τελικά, η καθυστέρηση του Θεού δεν υφίσταται ουσιαστικά. Ο Θεός δεν είναι στη Φύση Του να καθυστερεί ποτέ· είναι η δική μας παρανόηση για τα πράγματα, την οποία εκμεταλλεύεται ο εχθρός, για να μας δεσμεύσει σε απατηλές αντιλήψεις για το Χαρακτήρα του Κυρίου μας. Ο Θεός έχει ένα τέλειο χρονοδιάγραμμα για όλα, και όταν εισέλθουμε ολόψυχα στην ανάπαυση της εμπιστοσύνης σε Αυτόν, η ζωή μας θα αποκτήσει τέτοιο νόημα και τόση ομορφιά, που δεν είχαμε ποτέ τολμήσει ούτε να ονειρευτούμε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ ο Θεός δε δουλεύει μονόπλευρα. Σμιλεύοντας εμάς, ώστε να είμαστε σύμμορφοι με τον τέλειο Σκοπό Του, η ενέργεια της Χάρης Του, αγκαλιάζει και τόσες άλλες ψυχές, όχι μόνο αυτές του άμεσου περιβάλλοντός μας, αλλά και ψυχές με τις οποίες ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα συνδεόταν η ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ο Θεός ενεργεί απρόσμενα, ανατρεπτικά και αναπάντεχα και μας καλεί, ώστε η δική μας πείρα να γίνει φως στο μονοπάτι της ζωής άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν και πλείστοι άλλοι λόγοι, για τους οποίους χρειάζεται να περάσουμε μέσα από την πείρα της αδημονίας. Δε θα μας επέτρεπε ο χώρος να τους αναλύσουμε, μα όποια και αν είναι η ιδιαίτερη περίπτωση, η επιμονή, η υπομονή, αλλά και η απάντηση στην Κλήση του Θεού για βαθύτερη αφιέρωση σε Αυτόν, έχουν άγια αποτελέσματα και είναι πάντα η πιο ηχηρή απάντηση απέναντι στις δυνάμεις του σκότους. Υπάρχει και κάτι ακόμη σημαντικό, που θα μπορούσε να γλυκάνει το διάστημα της αδημονίας μας. Μπορούμε να επιλέξουμε την αντικατάσταση της αμηχανίας, της πίκρας και της απογοήτευσης με την ευχαριστία. Άλλωστε, είναι άπειροι οι λόγοι, για τους οποίους μπορούμε διαρκώς να ευχαριστούμε εγκάρδια τον Θεό. Αξίζει, λοιπόν, να Τον ευχαριστούμε και για αυτά που δεν έχουμε λάβει, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα αόρατα. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει στην περίπτωσή μας. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό που θα κάνει θα είναι τέλειο. «Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή» Ρωμαίους 8:25. Ο Θεός εξετάζει το καθετί από αιώνια σκοπιά, και είναι της άποψης πως πολύ μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα στον αόρατο πνευματικό κόσμο έχει η Ειρήνη εν Χριστώ, όταν κατακτάται σε καιρό στενοχωρίας, παρά η ειρήνη που είναι το φυσικό επακόλουθο μίας ζωής σε ευρυχωρία.

Ίσως, για το τόσο ψυχοφθόρο συναίσθημα της αδημονίας, θα μας έκανε καλό να φέρνουμε στο νου μας την ακόλουθη εικόνα. H ζωή των πιστών είναι στα χέρια του Θεού, όπως ακριβώς το τόξο και το βέλος στα χέρια του τοξότη. Ο Θεός, καθώς αδιάκοπα εργάζεται στη ζωή μας, στοχεύει σε κάτι που, ακόμα και τα μάτια του πιο αφιερωμένου πιστού, δεν μπορούν να διακρίνουν εξαρχής. Ωστόσο, ο Κύριός μας δεν παραιτείται από το Σκοπό Του, συνεχίζει να τεντώνει και να μετακινεί το τόξο, πριν αποφασίσει να ρίξει το βέλος. Σταθμίζει καταστάσεις και περιστάσεις, με τρόπο που εμείς δεν έχουμε μάθει ή δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, λόγω της πεπερασμένης φύσης μας. Και τότε, συχνά, έρχονται στιγμές που εμείς κραυγάζουμε: «Δεν αντέχω άλλο! Απάντησέ μου!». Ο Θεός δεν κρύβεται, ακούει το σπαραγμό μας και είναι αποφασισμένος να μας ενισχύσει. Μα από την άλλη, δεν είναι στη Φύση Του να συμβιβαστεί με τα ημίμετρα, που δεν έχουν τη δύναμη να σπάσουν δεσμά, και να φέρουν τον καταρράκτη των Ευλογιών Του. Έτσι, αν και ποτέ δε μένει αμέτοχος στην οδύνη μας, αλλά μας παρηγορεί και μας ενδυναμώνει, όπως κανένας και τίποτα άλλο δεν μπορούν να κάνουν, θα αποφασίσει να ρίξει το βέλος, όταν ο Σκοπός Του θα έχει πλέον επιτευχθεί, η εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν θα έχει γίνει το σταθερό μας βίωμα, και η βολή θα είναι από κάθε άποψη τόσο τέλεια, ώστε δε θα χρειάζεται να επαναληφθεί. Αυτή είναι η Φύση του Κυρίου μας. Τέλεια, Αλάνθαστη, Ασυμβίβαστη, Πάνσοφη, μα και Πλήρης από απέραντη Αγάπη! Ας είμαστε σίγουροι ότι είτε σε αυτή τη ζωή, είτε στην άλλη, θα ζήσουμε εμπειρίες αποκάλυψης, με τις οποίες θα είμαστε ξέχειλοι από ευγνωμοσύνη, ακριβώς γιατί η Αψεγάδιαστη Φύση του Θεού δεν υποχώρησε ποτέ στις αδυναμίες μας και δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις μας… Αν ζεις σε μια κατάσταση κατά την οποία σε συνθλίβει η πίεση της αδημονίας, οι ελπίδες σου μοιάζουν να συντρίβονται, όλα σου φαίνονται ανεξήγητα, ακόμα και ο Κύριος σου φαίνεται να είναι πολύ μακριά, ησύχασε και άφησε πρώτα και κύρια χώρο στον Θεό, ώστε να καθαρίσει την καρδιά σου από τις πλάνες του εχθρού και τις τόσο περιορισμένες ανθρώπινες ερμηνείες. Ο Θεός είναι περισσότερο κοντά σου από ότι μπορείς να επιθυμήσεις. Λαχταρά η Άγια Ζωή Του μέσα σου να ανοίξει το δρόμο, ώστε η Σχέση σου μαζί Του να γίνει μια συναρπαστική πνευματική περιπέτεια, κατά την οποία κάθε πτυχή της ύπαρξής σου, και κάθε περιοχή της ζωής σου θα αγγιχτούν από τη Δύναμή Του. Η επιμονή, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σου σε Αυτόν, με το δόσιμο που το μικρό παιδί δίνεται στους γονείς του, σφραγίζουν τη ζωή σου με τη Χάρη και την Ευλογία της βίωσης του τέλειου Σχεδίου του Θεού. Θα έρθει η ώρα της αγαλλίασης και του αλαλαγμού, όταν πλέον δε θα υπάρχει χώρος για τα δάκρυα της απελπισίας, αλλά για την ολόθερμη δοξολογία σου προς τον Πανάγαθο Θεό. Και επειδή στο θέμα της πίστης, κάθε μελλοντική διατύπωση δεν είναι η ψεύτικη παρηγοριά και το ναρκωτικό των τεθλιμμένων, αλλά η αόρατη πραγματικότητα που ακόμα δε βλέπεις, μπορείς από τώρα να δοξάζεις τον Θεό, καθώς η προκαταβολική ευχαριστία δεν είναι μόνο η πιο ουσιαστική έκφραση πίστης, αλλά και ένας υπέροχος τρόπος πνευματικής ανανέωσης και άνθησης εντός του καιρού της θλίψης. «Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση. Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» Ψαλμός 126: 5,6. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενές ή το θεάρεστο, που ονειρεύτηκε μια ανθρώπινη ψυχή, το οποίο δε θα γίνει πραγματικότητα την τέλεια Ώρα του Θεού. Έτσι, όποιες αναμονές και αν καίνε την καρδιά σου, ας θυμάσαι ότι η πιο εξαίσια αναμονή που υπάρχει, είναι η αναμονή του Θεού, γιατί μόνο αυτή η προσδοκία εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή. «Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριο, περισσότερο από ότι εκείνοι που προσμένουν την αυγή, ναι εκείνοι που προσμένουν την αυγή». Ψαλμός 130: 6. Τότε, η όποια αδημονία θα κυλά από τη ζωή σου σαν «νερά που διέρρευσαν» Ιώβ 11:16, και Θεία Χάρη θα στεφανώνει τη ζωή σου. Μη βασανίζεσαι, επειδή αδυνατείς να προβλέψεις τι θα φέρει το μέλλον στη ζωή σου. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μετρά πραγματικά είναι να αναπαυτείς με ειρήνη στο Ζωντανό Θεό που κρατά το μέλλον στα χέρια Του, και το μελετά με άπειρη Αγάπη για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Καθώς οι μέρες και τα χρόνια σου κυλούν, και το περπάτημά σου με τον Χριστό εξελίσσεται, ας νιώθει γαλήνη η ψυχή σου στη βεβαιότητα ότι ο Χριστός επουλώνει τις πληγές του παρελθόντος, είναι η ασπίδα σου στις δοκιμασίες του παρόντος, και η άγκυρα της ελπίδας και της ανάπαυσής σου απέναντι στις αγωνίες που γεννά το μέλλον...

ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Βρήκαν το σκελετό του δίπλα σε ένα πρόχειρο στέγαστρο σε κάποιο ερημικό νησί στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Ο ανώνυμος ναυτικός κράτησε ένα ημερολόγιο στο οποίο περιέγραφε την τετράμηνη δοκιμασία του. Θα είχε εγκαταλειφθεί στο νησί Ανάληψη από τον ολλανδικό στόλο το 1725 για κάποιο φόνο που δεν αναφέρεται. Γρήγορα κατέληξε να πίνει αίμα από χελώνες για να σβήνει την αφόρητη δίψα του. Τα σωματικά βάσανα του ανθρώπου αυτού ήταν έντονα, αλλά στο ημερολόγιό του ξεχωρίζει ένα μεγαλύτερο βάσανο, η ενοχή που τον τσάκιζε.

Έγραψε μαρτυρικά σημειώματα όπως: «Τι σουβλιές αισθάνονται από τύψεις οι βασανισμένοι θνητοί που εγκαταλείπουν το μονοπάτι της δικαιοσύνης.» Η μέγιστη απομόνωση αυτού του ναυτικού στο μοναχικό νησί προερχόταν από το αίσθημα του χωρισμού από το Θεό. Γι’αυτό αποδείχθηκε το τέλος του ανυπόφορο.

Οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυτή την απομόνωση της καρδιάς από την εποχή που, «εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού» μετά που έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, Γένεσις 3:8. Το παράξενο νέο συναίσθημα ντροπής, ενοχής και φόβου υποχρέωσε εκείνο το πρώτο ζευγάρι να φύγουν μακριά από το Θεό, όταν Εκείνος τους κάλεσε. Τα ίδια αισθήματα, δυστυχώς, είναι πολύ συνηθισμένα σε μας σήμερα.

Τι δημιουργεί το χωρισμό ανάμεσα σε μας και στο Θεό;

«Αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, διά να μη ακούη.» Ησαΐας 59:2.

Η αμαρτία υψώνει φράγματα, και μας χωρίζει από το Θεό. Αλλά το μεγάλο χάσμα που απομονώνει τους αμαρτωλούς ανθρώπους από τον άγιο Θεό δεν είναι δικό Του έργο. Ο Θεός δεν έφυγε από τον Αδάμ και την Εύα, εκείνοι έφυγαν από το Θεό.

1. ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΜΑΣ ΠΕΙΝΑ

Πριν η αμαρτία κηλιδώσει την εικόνα, ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν την οικειότητα με το Δημιουργό τους στον ωραίο κήπο της Εδέμ. Δυστυχώς, πίστεψαν στο ψέμα του διαβόλου ότι θα γίνονταν σοφοί σαν το Θεό, και έσπασαν τους δεσμούς της εμπιστοσύνης με τον Πλάστη τους. Η αμαρτία τους επέφερε την αλλοτρίωση, μια αλλοτρίωση που γρήγορα επεκτάθηκε στην πρώτη οικογένεια διχάζοντάς την, Γένεσις 3:15 - 4:8. Ο χωρισμός από το Θεό είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο, «διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» Ρωμαίους 6:23.

Αφού διώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ ο Αδάμ και η Εύα, βρήκαν πολύ δύσκολη τη ζωή έξω. Η τεκνοποιία και η καλλιέργεια της γης στο εξής θα γίνονταν με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Αλλά το σκληρότερο από όλα ήταν η κενότητα της καρδιάς που άρχισε να τους μαστίζει. Έχοντας σπάσει το στενό δεσμό με το Θεό, βρέθηκαν ευάλωτοι σε κάθε είδους κρυφές λαχτάρες, ανικανοποίητες επιθυμίες, οδυνηρούς καημούς. Έμοιαζαν με το ναυτικό εγκαταλειμμένο στο νησί, ζωσμένο από τη μέγιστη τραγωδία: την απομόνωση που προκαλεί η αμαρτία.

Κάτω από ποιες συνθήκες ζει η ανθρωπότητα;

«Διά τούτο καθώς δι’ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Ρωμαίους 5:12.

Από την πρώτη πράξη επανάστασης του Αδάμ και της Εύας, «πάντες» (ολόκληρη η ανθρωπότητα) έπεσαν στην ίδια μορφή αμαρτίας και υπόκεινται στο θάνατο – την έσχατη ποινή της αμαρτίας.

Και όλοι έχουμε την εμπειρία της μεγάλης δίψας της καρδιάς για ό,τι έχουμε χάσει, και τη λαχτάρα για ένα είδος ασφάλειας που μόνον ο Θεός μπορεί να μας δώσει. Συχνά προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε αυτή τη δίψα με πρόσκαιρα μέσα: τυχερά παιχνίδια, τρελός αγώνας για επαγγελματική άνοδο, κρουαζιέρα σε εξωτικά νησιά. Μερικές φορές προσπαθούμε να σβήσουμε τη δίψα μας με οινοπνευματώδη ποτά, ναρκωτικά ή ερωτικές ασυδοσίες. Αλλά όλες οι ακατονόμαστες επιθυμίες και ανεκπλήρωτες δραστηριότητες, βασικά, είναι συμπτώματα της αποξένωσής μας από το Θεό. Και δεν υπάρχει θεραπεία, εκτός αν έχουμε την εμπειρία της αγάπης Του στη ζωή μας.

Ποιος είναι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθεί η δίψα της ανθρώπινης καρδιάς;

«Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής. χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου. τερπνότητες είναι διά παντός εν τη δεξιά σου.» Ψαλμοί 16:11.

Πραγματική ικανοποίηση θα έρθει μόνον όταν εγκαταλείψουμε το νησί, όταν αυτό το χάσμα ανάμεσα σε μας και στο Θεό γεφυρωθεί, και είμαστε ικανοί να βαδίζουμε στην παρουσία Του.

2. ΓΕΦΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δεν είναι μόνον οι άνθρωποι που απομονώθηκαν εξαιτίας της αμαρτίας. Και ο Θεός απομονώθηκε. Πόνεσε η καρδιά Του την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έστρεψαν τα νώτα τους. Και ακόμη θλίβεται για τις ανθρώπινες πίκρες και τραγωδίες. Λαχταράει να ικανοποιήσει τις κρυφές επιθυμίες μας, και να θεραπεύσει τα συναισθηματικά μας τραύματα. Δεν Του αρκεί να βλέπει απλώς με συμπόνια το χάσμα της αμαρτίας και του θανάτου που μας χωρίζει από Αυτόν, και αποφάσισε να κατασκευάσει μια γέφυρα.

Πώς ο ίδιος ο Θεός έγινε γέφυρα επάνω σε αυτό το χάσμα;

«Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώσει τους αμαρτωλούς.» Α' Τιμόθεον 1:15.

Ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για την αμαρτία, πληρώνοντας ο Ίδιος τη θανατική ποινή. Διέθεσε την αναμάρτητη ζωή Του σε εκείνους οι οποίοι αναζητούν τη συγχώρηση στο σταυρό. Ο σταυρός του Χριστού γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στις ανήσυχες λαχτάρες μας, και στην ειρήνη και χαρά που ο Θεός μας δίνει. Συνδέει τη γη της αμαρτίας, και το χαμένο τρόπο ζωής, με τη χώρα της ανεξάντλητης ζωής.

Γιατί ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να έρθει;

«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι’αυτού.» Ιωάννην 3:16,17.

Ερχόμενος στον κόσμο μας, ο Ιησούς έκανε ξεκάθαρη την αντίθεση μεταξύ της βασιλείας του Θεού και της βασιλείας του Σατανά. Η ζωή Του, ο θάνατός Του και η ανάστασή Του, έκαναν εφικτή τη συγχώρηση και τη σωτηρία των αμαρτωλών, χωρίς να ελαχιστοποιήσουν την αμαρτία, και απέδειξαν στο σύμπαν τον αληθινό χαρακτήρα τόσο του Χριστού όσο και του Σατανά. Η γέφυρα του τραυματισμένου και ματωμένου σώματος του Χριστού, ανασύρει από το βάραθρο της αμαρτίας τους ανθρώπους. Η αγάπη Του γεφυρώνει το χάσμα, ικανώνοντας αυτούς που τοποθετούν την πίστη τους στο Χριστό ως Σωτήρα και Κύριό τους, να βαδίζουν προς την αιώνια ζωή...

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Έχει λεχθεί ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, ημέρες χωρίς νερό, δευτερόλεπτα χωρίς αέρα, αλλά ούτε μια στιγμή χωρίς ελπίδα. Η ανθρώπινη καρδιά λαχταράει για ελπίδα που θα ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Αδημονεί να μάθει ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο και ότι στο τέλος θα εκπληρώσει το αιώνιο σχέδιο που έχει για εμάς.

Όλοι επιθυμούμε να μάθουμε τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις, τις δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στη ζωή. Θέλουμε να μάθουμε αν υπάρχει κάτι περισσότερο και καλύτερο από τον πόνο, τις δοκιμασίες, τη λύπη και τις απογοητεύσεις που βιώνουμε σε αυτό τον κόσμο.

Όταν υπάρχει ελπίδα, οι καρδιές μας ευφραίνονται και ενδυναμώνονται, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το μέλλον. Η αληθινή ελπίδα βρίσκεται μόνο στο Θεό, έναν Θεό ελπίδας.

Από τα βάθη της ψυχής του ο Δαβίδ κραύγαζε: "Και τώρα, Κύριε, τι περιμένω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα", Ψαλμός 39:7. Η ελπίδα που είναι εδραιωμένη στο Θεό είναι η ελπίδα που δε θα μας απογοητεύσει ποτέ. Ως χριστιανοί μπορούμε να «καυχώμαστε στην ελπίδα». Ρωμ. 5:2. Δεν πρέπει να «λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι που δεν έχουν ελπίδα» Α' Θεσαλ. 4:13, γιατί «προσκληθήκατε με μία ελπίδα», «επειδή σωθήκαμε με την ελπίδα» «στο να κρατήσουμε την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας.» Εφεσ. 4:4, Ρωμ. 8:24, Εβρ. 6:18.

Η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο γεμάτο ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Στρέφει το βλέμμα μας από τα εγκόσμια στα αιώνια. Μας οδηγεί, από ότι βρίσκεται γύρω μας σε όσα υπάρχουν πάνω από μας.

Αν πραγματικά πιστεύουμε στο Θεό και υπακούμε στο άγιο θέλημά Του, αν πραγματικά είμαστε οι προσμένοντες τον Κύριο, τότε είμαστε πραγματικά χριστιανοί, ένας λαός ελπίδας. Πιστεύουμε ότι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που μας δημιούργησε, ενδιαφέρεται για μας. Πιστεύουμε ότι ο Χριστός που ήρθε κάποτε στη γη για να πεθάνει, να αναστηθεί και να αναληφθεί στην ουράνια κατοικία του Πατέρα Του, σήμερα μεσιτεύει για μας ενώπιον του Πατρός. Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός που βρίσκεται μέσα στις καρδιές μας, θα έρθει σύντομα να μας παραλάβει, και να μας οδηγήσει στον Ουρανό, όπου θα απολαμβάνουμε την παρουσία Του για πάντα. Ιωαν.14:1-4.

Οι πραγματικοί χριστιανοί πιστεύουν «στη μακαρία ελπίδα» Τίτος 2:13, την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του Ιησού Χριστού. Γι αυτούς, το γεγονός, δεν είναι μια αυταπάτη ή ένα νυχτερινό όνειρο. Είναι η πραγματικότητα. Ο Ιησούς Χριστός έρχεται, πραγματικά, κυριολεκτικά, ολοφάνερα και εντυπωσιακά από τον ουρανό, για να εξαλείψει το κακό, και να πάρει μαζί Του τους πιστούς.

Οι καρδιές των πραγματικών χριστιανών χτυπούνε γεμάτες από τον διακαή πόθο της προσμονής.

Φίλες και φίλοι, σύντομα η ανησυχία, το θέλω και ο πόλεμος θα λάβουν τέλος. Σύντομα τα δεινά, οι θλίψεις και οι αρρώστιες, θα εξαλειφθούν. Σύντομα οι κακουχίες, οι καταστροφές και ο θάνατος θα καταστραφούν. Η μόλυνση, οι λιμοί και ο πόλεμος θα νικηθούν. Σύντομα Εκείνος θα έρθει. Στο χέρι σου και στο χέρι μου είναι να είμαστε μεταξύ εκείνων που θα έρθει να παραλάβει ο Χριστός.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δούμε την αξία κάποιου ανθρώπου. Συνήθως μετράμε την αξία κάποιου από την εργασία του και το εισόδημά του. Ίσως βοηθά αν ο άνθρωπος ξέρει και κάποια τέχνη. Ένα καλό παράδειγμα είναι τα πολύ μεγάλα ποσά που δίνονται για μεταγραφές ποδοσφαιριστών.

Ίσως ένα άτομο να έχει ιδιαίτερη αξία για μένα, γιατί ίσως έχει κάποιες γνωριμίες που θα με βοηθήσουν. Η αξία έχει μεγάλη σχέση με τη χρησιμότητα. Όταν κάποιος δεν έχει να προσφέρει κάτι, τον αποκαλούν άχρηστο, και χάνεται μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που χάνουν τα πάντα.

Με το Θεό, το όλο θέμα είναι διαφορετικό. Για τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία. Είναι πολύτιμοι!...

Το Χριστιανικό Όραμα.

«Η ελπίδα που αναβάλλεται, ατονίζει την καρδία· ενώ όταν έρχεται το ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής». Παροιμίες 13:12.

Πάντα επιζητούμε την εκπλήρωση του ονείρου μας, γιατί πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για την ευτυχία μας, ο μόνος τρόπος για να νιώθουμε, αλλά και να δείχνουμε πραγματικά ευλογημένοι. Έτσι, κάθε καθυστέρηση, τη βιώνουμε με πίκρα και αγανάκτηση, ή την αξιολογούμε ως ένα σημάδι της δυσμένειας του Θεού πάνω μας. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο Θεός έχει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο να αξιολογεί την έννοια της ευλογίας στη ζωή μας. Εμείς νιώθουμε ευλογημένοι, όταν λαμβάνουμε τα δώρα του Θεού, Εκείνος, όμως, μας θεωρεί ευλογημένους ακόμα και όταν δεν τα έχουμε λάβει, αλλά με υπομονή και αταλάντευτη εμπιστοσύνη μένουμε προσηλωμένοι σε Αυτόν. Όταν ο Θεός μας δίνει ένα όραμα ή ευλογεί με τη συναίνεσή του προκαταβολικά ένα δικό μας όνειρο, περιμένει από εμάς να Τον εμπιστευτούμε, ακόμα και αν σε δεδομένες φάσεις της ζωής μας οι Τρόποι Του μας φανούν ακατανόητοι ή και «σκληροί». Αυτή, βέβαια, η εμπιστοσύνη δεν οικοδομείται με την ανθρώπινη λογική, παρά μόνο δια Πνεύματος Αγίου, εφόσον μόνο η Θεϊκή Δύναμη μπορεί να μας υψώσει πάνω από τις στερεότυπες αντιλήψεις που τόσο φθείρουν και εμάς τους ίδιους και τα όνειρά μας.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού στον Απ. Παύλο στις Πράξεις των Αποστόλων 26:16: «Αλλά, σήκω επάνω, και στάσου στα πόδια σου· επειδή, γι’ αυτό φάνηκα σε σένα, για να σε κάνω υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες, και για όσα θα φανερωθώ σε σένα». Πράγματι, ο Παύλος έμεινε πιστός σε όσα ο Θεός του αποκάλυψε, και με τη Χάρη Του έγινε η υπέρβαση που τον οδήγησε στο πέρασμα από τις δικές του αλήθειες, στη Μία Αλήθεια, σε αυτή που προσκαλεί τον κάθε άνθρωπο σε μία ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Άλλωστε, ο Παύλος δεν κλήθηκε, για να διακηρύξει ένα δόγμα ή μία θεολογική ερμηνεία για τον Ιησού. Του δόθηκε το Όραμα να γίνει ο Απόστολος των Εθνών και να διακηρύξει ότι η προσωπική Σχέση με τον Ιησού Χριστό είναι ο μόνος δρόμος για την ευτυχία που αναζητά ο άνθρωπος.

Σε αυτό το όραμα, λοιπόν, ο Παύλος αφιερώθηκε ολόψυχα, χωρίς πισωγυρίσματα, συμβιβασμούς ή δεύτερη σκέψη. Ας σκεφτούμε και τη δική μας ζωή και τη στάση που έχουμε υιοθετήσει απέναντι στα οράματα που μας εμπιστεύεται ο Θεός. Έχουμε σε βάθος καταλάβει τη φράση «υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες, και για όσα θα φανερωθώ σε σένα»; Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δε μας αποκάλυψε απλώς κάτι στο παρελθόν ή στο σήμερα. Έχει λαχτάρα να μας αποκαλύψει και στο μέλλον, μα πώς αυτό μπορεί να γίνει, αν εμείς δε μένουμε προσηλωμένοι στις υπάρχουσες αποκαλύψεις, και υπάκουοι στις Εντολές του Θεού για την εκπλήρωση του οράματος; Πώς να μας εμπιστευτεί, όταν εμείς οι ίδιοι με τη στάση μας δείχνουμε ότι δεν Τον εμπιστευόμαστε; Συνεπώς, κάθε άγιο όραμα μπορεί να γίνει μία ευλογημένη πραγματικότητα σε αυτή τη ζωή, αν αφήσουμε τον Θεό να εργαστεί μέσα μας, ώστε να λάβουμε από Εκείνον το θάρρος και την τόλμη να προχωρήσουμε στο δρόμο που μας χαράζει. Τότε μόνο, είμαστε πραγματικοί απόστολοι του Θεού. Μόνο τότε, η ζωή μας, όσο δύσκολη ή εύκολη και αν είναι, έχει τη Δική Του σφραγίδα και, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, κάνουμε το μεγαλύτερο καλό στη γη, ακριβώς γιατί ζούμε με προσηλωμένα τα μάτια μας στα Ουράνια, στο Ύψιστο Ιδανικό μας.

Καθώς ο Θεός μας εμπιστεύεται τα οράματά Του, δε μας αφήνει, όπως πιθανόν, ίσως, νομίζουμε, να ρεμβάζουμε στα ύψη της αυτοδικαίωσης και της ανέφελης χαράς. Ας θυμηθούμε πόσες πίκρες και δοκιμασίες υπέστησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού, προκειμένου, όχι απλώς να αξιωθούν την εκπλήρωση του οράματος, αλλά και να γίνουν μέτοχοι Θείας Φύσης. Έτσι, συμβαίνει και στη ζωή του κάθε σύγχρονου πιστού, που η καρδιά του καίγεται από άγιους πόθους. Ο Θεός μας κατεβάζει στην κοιλάδα της θλίψης και των δοκιμασιών, προκειμένου να μας μορφοποιήσει σύμφωνα με το σχήμα και το ιδανικό του οράματος που επιθυμούμε διακαώς. Δυστυχώς, στην κοιλάδα, πολλοί από εμάς αποκάμνουμε και τα παρατάμε. Η βασική αιτία είναι πως πιθανόν δεν έχει ακόμη γίνει βίωμα στην ψυχή μας η μεγάλη αλήθεια, πως κάθε όραμα κατά το Θείο Θέλημα γίνεται πραγματικότητα, αν έχουμε υπομονή, επιμονή και αταλάντευτη πίστη και εμπιστοσύνη στον Σωτήρα μας.

Αν ζούμε σ’ ένα όραμα που δεν κτίστηκε πάνω σε αυτές τις αρετές, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε, γιατί στην πρώτη δοκιμασία αυτό θα σωριαστεί σαν χάρτινος πύργος. Αυτές οι αρετές σμιλεύουν με ποιότητα και αγιότητα, όχι μόνο το ίδιο το όραμα, αλλά και τις ψυχές μας. Επομένως, ένα πνευματικό μάθημα ύψιστης σημασίας είναι πως, στην πορεία μας για την κατάκτηση του οράματος, ο Θεός επιθυμεί να αντιληφθούμε τη φύση της ταπείνωσης που μας αναμορφώνει σε άγια παιδιά Του. Δεν πρόκειται για την ταπείνωση, που, κατά μια επιπόλαιη ερμηνεία, θέλει τον Θεό να μας εξευτελίζει και να μας κρατά με το κεφάλι διαρκώς χαμηλά, δίχως το δικαίωμα να Του απευθύνουμε το λόγο ή να τολμήσουμε να διεκδικήσουμε το όραμά μας. Δεν είναι αυτός ο Χαρακτήρας του Θεού ούτε, βέβαια, είναι ο εξευτελισμός και η διαρκής προσβολή η φύση της ταπείνωσης που διδάσκει ο Άγιος Λόγος Του. Η ταπείνωση, που ο Ίδιος ο Χριστός ενδύθηκε κατά την ενσάρκωσή Του και συστήνει και σε μας, έχει μια μοναδική και πλέρια αρχοντιά. Αυτή η ταπείνωση μας διδάσκει πως για την εκπλήρωση του κάθε οράματος, απαιτείται να καθαριστεί ο εσωτερικός άνθρωπος από του εγωισμού τα πάθη, προκειμένου να ξαναγίνει δοχείο χάριτος, και να λάμψει στο πρόσωπο και την καρδιά μας το Θείο Φως. Η ταπείνωση αυτή μας οπλίζει με μια μοναδική δύναμη, όχι τη δύναμη της αλαζονείας, αλλά την υπέροχη δύναμη που έχει η παραδοχή ότι εν Χριστώ είμαστε κενοί από πάθη και πλήρεις από την επιθυμία να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε, όπως Εκείνος λαχταρά.

Αυτή η πληρότητα είναι ο μεγαλύτερος πλούτος σε αυτή τη γη, ο πλούτος που δε συγκρίνεται με καμία μόρφωση, ομορφιά, φήμη, δόξα ή ευημερία. Ο ανεκτίμητος πλούτος αυτής της ταπείνωσης έγκειται ακριβώς στο γεγονός, ότι αναγνωρίζει πως τα μεγέθη των μικρών ορατών, που περιβάλλουν τη ζωή μας και τον αγώνα μας για το όραμα, εκπορεύονται από απέραντα αόρατα, και το μέτρο σύγκρισης της κατάστασης του οράματός μας, δεν είναι η κατάσταση που βρίσκεται η ζωή και το όραμα του κάθε άλλου συνανθρώπου μας, αλλά το Πρόσωπο του Θεού και μόνο. Το πρώτο μέτρο σύγκρισης γεννά μειονεξία και, ίσως, γίνει πηγή, για να εκκολαφθούν μέσα μας τα ύπουλα ψεύδη του εχθρού, και να γεμίσουμε από το δηλητήριο της πίκρας. Το δεύτερο, όμως, μέτρο ανοίγει την οδό προς τη λυτρωτική ταπείνωση, τη μόνη με την αιώνια προοπτική.

Το απαραίτητο μάθημα της ταπείνωσης μας διδάσκει, όπως κανένα άλλο μάθημα σε τούτη τη γη, πώς να φερθούμε, όταν κατέλθουμε από τα ύψη του όρους της μεταμόρφωσης, στην άγονη έρημο της θλίψης. Στην πνευματική μας ζωή, θα έχουμε βιώσει πόση ομορφιά υπάρχει, όταν ευφραινόμαστε στα υψηλά όρη των Αποκαλύψεων του Θεού και της Απάντησής Του στα αιτήματά μας κατά τις επιθυμίες μας. Όπως ο Πέτρος, λαχταρούμε τη δια βίου παραμονή μας στο Όρος και καταθέτουμε την επιθυμία μας στον Κύριό μας με τα εξής λόγια: «Κύριε, είναι καλό να είμαστε εδώ». Λουκάς 9:33.

Όμως…. η επιθυμία μας δεν εισακούεται, και δεν εισακούεται για το αιώνιο καλό μας, και γιατί ο Κύριός μας βλέπει πράγματα που εμείς δε βλέπουμε. Δε μας κάνει καλό να ζούμε από αυτή τη ζωή σε μια διαρκή ευδαιμονία, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιο δε θα μπορέσει ποτέ να μας πλάσει πολίτες έτοιμους για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο μεγάλος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έλεγε τη φαινομενικά αντιφατική, μα τόσο πλούσια σε πνευματικά νοήματα φράση: «Η ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες, αλλά ίσα ίσα μ’ αυτές είναι που θα γίνεις… ευτυχισμένος». Μία τέτοια φράση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατανοηθεί και να αναλυθεί κάτω από την αυστηρή νομοτέλεια του ορθολογισμού. Μόνο η καθαρή, ακέραιη πίστη, το βάθος της χριστιανικής ζωής και η εντρύφηση στο σκοπό και το νόημα της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, μπορούν πράγματι να δώσουν φως σε κάθε τέτοια φράση, αλλά και σε κάθε παραδοξότητα αυτής της ζωής…

Έτσι, έρχεται η στιγμή που θα ζήσουμε στην άγονη έρημο, όταν τα οράματά μας θα κινδυνεύουν να ξεραθούν, ή τουλάχιστον έτσι θα νομίζουμε εμείς. Τότε είναι, στην άνυδρη γη, που καλούμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με το φως που μας αποκαλύφθηκε στο Όρος της προσωπικής μας μεταμόρφωσης, και να δροσιστούμε αν και ορατές πηγές δεν υπάρχουν, από την εμπιστοσύνη μας ότι αυτές οι πηγές όντως υπάρχουν, και η δροσιά τους θα μας ευλογήσει την τέλεια ώρα του Θεού. Αυτή η συμβολική κατάβαση από το όρος στην έρημο, μας διδάσκει την ταπείνωση με τον πιο ουσιαστικό τρόπο που υπάρχει, όχι ως αφηρημένη θεολογική έννοια, ούτε ως ανέφικτη αρετή των αγίων, αλλά ως το χριστόμορφο χαρακτηριστικό που θα αλλάξει τη ζωή μας για πάντα. Γιατί, στ’ αλήθεια, πόσο πιο γνήσια έκφραση ταπείνωσης μπορεί να υπάρξει, από το να βιώσουμε το περπάτημα εν Χριστώ, όχι μόνο στις περιόδους της πνευματικής έκστασης (στο όρος), αλλά και στις συνηθισμένες, τις ξηρές ή και επώδυνες περιόδους (στην έρημο), όταν η εκπλήρωση κανενός οράματος δε συνταράζει την καρδιά μας, και όταν καλούμαστε να πιστέψουμε ότι πίσω από το σκότος των φαινομένων, υπάρχει το ανίκητο Φως της Δόξας του Θεού;

Τις περισσότερες φορές, καθώς μαθητεύουμε στην ταπείνωση, ζούμε ταυτόχρονα και σε μία περίοδο Σιωπής εκ μέρους του Θεού ή ανεξήγητου σκότους. Πολλοί άγιοι άνθρωποι του Θεού έχουν περάσει ή περνούν από μια τέτοια πικρή εμπειρία. Έχουν μέσα τους ζωντανή την Υπόσχεση του Θεού, μα τίποτα από τις εξωτερικές περιστάσεις δε φαίνεται να αλλάζει στη ζωή τους. Ας θυμηθούμε τον πιστό Αβραάμ, τον τιμημένο δούλο του Θεού. Του είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα τον κληρονομήσει αυτός που θα εξερχόταν από τα σπλάχνα του, Γένεσις 15:4. Ωστόσο, τα χρόνια περνούσαν και η Υπόσχεση του Θεού ακουγόταν στα αυτιά του τόσο ακατανόητη, ενώ συχνά, στο διάστημα της αναμονής, ο Θεός που αγαπούσε, φαινόταν τόσο απελπιστικά μακριά του και η Συμπεριφορά Του φάνταζε τόσο δυσερμήνευτη: «Και ξάφνου, ένας μεγάλος σκοτεινός φόβος πέφτει επάνω του». Γένεσις 15:12. Μπορεί να μην έχουμε πειραματιστεί τη δοκιμασία του Αβραάμ, μα και στη δική μας ζωή, προφανώς, υπάρχουν διαστήματα, κατά τα οποία πολλά από τα πνευματικά φαίνονται ένα αξεδιάλυτο μυστήριο. Όλα όσα μας περιβάλλουν, φαντάζουν επώδυνα ίδια και στερημένα από τη Σφραγίδα του Θεού. Ενώ είμαστε τόσο αφοσιωμένοι με την ψυχή και το σώμα μας στο όραμα, ο Θεός μοιάζει να μην ασχολείται καθόλου μαζί μας.

Σε τέτοιες στιγμές, αξίζει να θυμόμαστε την τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ‘φαίνεσθαι’ και στο ‘είναι’, μια διαφορά που, εφόσον υφίσταται για τα πράγματα του κόσμου, πόσο μάλλον υφίσταται για τα Πράγματα του Θεού. Ας μη δώσουμε το δικαίωμα, λοιπόν, στον εχθρό να εισηγηθεί μέσα μας τα δικά του ψεύδη και να γκρεμίσει την πεποίθησή μας εν Κυρίω. Η ύψιστη αλήθεια, στην οποία καλούμαστε να στηριχτούμε, είναι ότι ο Θεός βρίσκεται στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι. Και το είναι μας καλεί για πάντα να στηριχτούμε στην υπέρ – παρηγορητική αλήθεια, πως ο Δημιουργός μας δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Ίσως, όμως, κρίνει ότι για να λάμπουμε στο χαρακτήρα ως πολύτιμα διαμάντια, χρειαζόμαστε να εκπαιδευτούμε με την Παιδεία Του, μέχρι την ευλογημένη εκείνη στιγμή που κάθε εμπόδιο από την κοινή λογική μας θα το θέσουμε οριστικά πίσω μας, και δε θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας ποτέ πια να καμφθεί από τα φαινόμενα. Δε θα επιτρέψουμε με οποιοδήποτε τρόπο να φθαρεί το βίωμα της καθαρής εμπιστοσύνης στον Θεό. Και αυτή η εμπιστοσύνη φθείρεται, όχι μόνο με την ολιγοπιστία, αλλά και με την προσήλωσή μας σε οτιδήποτε άλλο πέρα από τον Λυτρωτή μας, είτε αυτό ονομάζεται πεφωτισμένοι άνθρωποι, εμπνευσμένα κηρύγματα, ώρες πνευματικής έκστασης ή συγκινησιακής φόρτισης στην προσευχή μας. Όλα αυτά είναι και επιθυμητά και απαραίτητα σε μια ολοκληρωμένη πνευματική πορεία, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους επιτρέπουμε να μας αποπροσανατολίζουν από το Πρόσωπο που αξίζει να συγκεντρώνει την απόλυτη λατρεία μας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που εκδηλώνεται στη συμπεριφορά μας, όταν η καρδιά καίγεται από τον πόθο του οράματος, είναι η βιασύνη. Βιαζόμαστε να ζήσουμε την ευλογία του οράματος, βιαζόμαστε να ανέλθουμε από την άνυδρη γη στο όρος, όπου η θέα των πραγμάτων της ζωής μας θα μας κόβει την ανάσα από τη συγκίνηση, και όπου η ολοκλήρωση της δοκιμασίας θα φέρνει την πολυπόθητη αγαλλίαση στην καρδιά μας. Όμως, όσο πιο πολύ εμείς βιαζόμαστε, τόσο απελπιστικά αργεί η εκπλήρωση του οράματος. Και τότε – ανθρώπινο είναι – η καρδιά ατονεί, οι αντοχές δοκιμάζονται σκληρά και προσπαθούμε ξανά και ξανά να καταλάβουμε πού έχουμε κάνει το λάθος. Τότε, πιθανόν, σκεπτόμαστε ότι κάτι από το όραμά μας δεν αρέσει στον Θεό, και τα εμπόδια προφανώς είναι ένα σημάδι για αυτό. Ναι, ίσως, αυτό είναι αλήθεια, όχι όμως για τους λόγους που, πιθανόν, να νομίζουμε. Ο Θεός μας βάζει εμπόδια, όχι απλώς και μόνο γιατί έτσι θέλει ή γιατί αρέσκεται να μας παιδεύει. Καθυστερεί την εκπλήρωση του οράματός μας, όταν διαπιστώνει από τη στάση μας ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για να το ζήσουμε, ή όταν υπάρχουν καταστάσεις που δεν έχουν ακόμα την τέλεια Τάξη Του, καταστάσεις, που πολύ πιθανόν εμείς να μη λαμβάνουμε καθόλου υπόψη μας. Για το λόγο αυτό, συνεχίζει να μας περνά μέσα από φωτιές, μέσα από δύσβατα μονοπάτια και αναπάντεχα δρομολόγια, έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο που, πραγματικά, θα μπορέσει να μας εμπιστευτεί, όχι απλώς με τη Συναίνεσή Του στο όραμά μας, αλλά με την ευλογημένη βίωση της εκπλήρωσης αυτού. Ας αναλογιστούμε τα τεράστια αποθέματα, τα ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής του Κυρίου μας, ο Οποίος ποτέ δε βιάζεται. Ποτέ δεν ενεργεί σπασμωδικά και παρορμητικά. Μήπως, όμως, εμείς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ζούμε τις περισσότερες φορές σε ένα παραλήρημα βιασύνης; Ωστόσο, αν μάθουμε να περιμένουμε, θα ανακαλύψουμε με έκπληξη, ίσως και ντροπή, ότι δεν ενδιαφερόμαστε τόσο για τον Κύριό μας, ούτε έχουμε εναγκαλιστεί με αφοσίωση Αυτόν, αλλά ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τις ευλογίες του οράματος.

Πριν διατύπωσα την άποψη ότι είναι ανθρώπινο να ατονεί η καρδιά μας στο διάστημα της αναμονής. Ναι, αυτό είναι μία αλήθεια επικυρωμένη από τους νόμους της λογικής, αλλά και του συναισθήματος. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογική και συναίσθημα, αλλά και πνεύμα και οι πνευματικοί νόμοι μας διδάσκουν ότι στη χριστιανική ζωή δεν καλούμαστε να ζήσουμε αυτό που είναι απλώς λογικό και αναμενόμενο. Η Χάρη και η Δύναμη του Θεού, είναι τα διαθέσιμα ανεξάντλητα δώρα Του, για να κάνουμε ο καθένας/ η καθεμιά μας τις υπερβάσεις του στα όρια της δικής του ζωής. Και ασφαλώς αυτές οι υπερβάσεις δε θα μας οδηγήσουν σε νοσηρή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, ούτε σε αλαζονεία, αλλά στη διαπίστωση εκείνη που συντρίβει από ευγνωμοσύνη την ανθρώπινη ψυχή: «Όλα τα μπορώ, διαμέσου του Χριστού που με ενδυναμώνει» Φιλιππησίους 4:13. Έτσι, όπως και ο Απ. Παύλος, μπορούμε και εμείς να βιώσουμε στη δική μας ζωή, ότι με τη Δύναμη του Θεού και μόνο αντέχουμε τη βασανιστική καθυστέρηση, αντέχουμε την ξηρασία της ερήμου και τις φωτιές του οράματος, ακριβώς γιατί Αρχηγός και Τελειωτής του οράματός μας είναι ο Λυτρωτής μας Χριστός. Εκείνος μας δροσίζει και Εκείνος μπορεί, μέσα από τη φωτιά, να μας εξάγει αλώβητους (ας θυμηθούμε τους τρεις παίδες), για να λάμπουμε σαν καθαρό χρυσάφι...

Η σημασία της Αναστημένης Ζωής του Χριστού μέσα μας.

«Έτσι και η ανάσταση των νεκρών∙ σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία∙ σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα∙ σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη…»Κορινθίους Α' 6: 42,43. Η συνταρακτική αλήθεια της ρεαλιστικότητας των Παθών αξίζει να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας, και να μεταμορφώνει πτυχές της ύπαρξής μας, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο, παρά μονάχα η έκφραση της Μεγαλειώδους Αγάπης του Θεού. Εντούτοις, χάνουμε την ουσία, αν μείνουμε μόνο εκεί. Φανταστείτε πόση ψυχική φόρτιση, πόση απελπισία, και πόσα αναπάντητα ερωτηματικά θα άφηνε η Ζωή του Χριστού, αν τελικά όλη η Διδασκαλία Του τελείωνε απλώς με την εικόνα της Σταύρωσης. Εύλογα θα μπορούσαμε, αν δεν ξέραμε την αλήθεια, να αναρωτηθούμε: Προς τι όλα αυτά; Από αγάπη και μόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό, και σε όλους τους άλλους που πέθαναν με φρικτό τρόπο, και αφού είχαν προηγηθεί ανήκουστα βασανιστήρια;

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο Κύριός μας σήκωσε στους ώμους Του το βάρος των αμαρτιών του ανθρώπινου γένους, αλλά το ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ και με αυτό το Ένδοξο Γεγονός αναδείχθηκε ο αδιαμφισβήτητος Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Ας αναλογιστούμε: τι πρόσωπο θα είχε η πίστη μας, αν απλώς πιστεύαμε σε Ένα Πρόσωπο που πέρασε τόσα για εμάς, μόνο και μόνο γιατί μας αγάπησε. Ίσως, δε θα διαφέραμε από τους ονειροπόλους και τους ρομαντικούς που λατρεύουν την ιδέα, άσχετα από το αποτέλεσμα. Πόσο, πράγματι, αποδυναμωμένη και άσκοπη θα φαινόταν η χριστιανική μας πίστη χωρίς την Ανάσταση! Πόσο θα φαινόμασταν και εμείς ότι είμαστε αγκιστρωμένοι σε ανέφικτα οράματα, ή ίσως και γραφικοί, αν καλούμασταν να μεταδώσουμε το μήνυμα για Έναν Χριστό, που είχε όλη τη δύναμη να μας αγαπήσει μέχρι θανάτου σταυρού, αλλά… δεν είχε τη δύναμη να αναστηθεί για μας… Με λίγα λόγια, αν διαδίδαμε την πίστη σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ή ίσως σε έναν «Θεό», που, όμως, είναι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και περιορισμένων δυνατοτήτων!

Δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και έχουμε την τιμή να διακηρύξουμε την πίστη, όχι σε Έναν Χριστό – ιδέα, αλλά σε Έναν Ζωντανό Θεό, που με την Ανάστασή Του άλλαξε για πάντα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, και μας έδωσε αυτό, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε: την Ελπίδα και τη ζωντανή Υπόσχεση!!! Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί, ίσως, να πιστεύεις πως δεν έχεις εκκρεμότητες στη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Δόξα τω Θεώ, ευγνωμονείς τον Χριστό για τα Πάθη Του, και αποδέχεσαι την αλήθεια της Ανάστασης. Στόχος των γραμμών που θα ακολουθήσουν δεν είναι να ξεσκεπάσουν κάτι, που θα μπορούσε να μας γεμίσει τύψεις για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής μας. Στόχος είναι μόνο να μοιραστούμε αλήθειες αιώνιες, που θα μας αποκαλύψουν ότι υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πίστη σε μια αλήθεια, και στη βίωση μιας αλήθειας. Η διαφορά είναι καίριας σημασίας, γιατί μόνο αν ζούμε τις αλήθειες εν Χριστώ, απολαμβάνουμε πραγματικά την Ειρήνη και τη Χαρά του Χριστού. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαν να ομολογήσουν, ότι στους ταραγμένους και τόσο πιεστικούς καιρούς που ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να ανακαλύψουμε γιατί η πολυπόθητη Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί πάντα στη ζωή μας. Ο τρόπος που ζούμε την αλήθεια της Ανάστασης του Σωτήρα μας, είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο καίριας σημασίας ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύουμε την Ανάσταση του Χριστού, και διαφορετικό να τη ζούμε; Αν πιστεύουμε απλώς σε Έναν Εσταυρωμένο Χριστό, τότε ποτέ πράγματι δε δεχτήκαμε το δώρο της υιοθεσίας από τον Ουράνιο Πατέρα («αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Ιησού Χριστού στον εαυτό του» Εφεσίους 1:5. O Σταυρός του Χριστού μας εξαγνίζει ενώπιόν Του, μας δίνει το δικαίωμα να προσέλθουμε στο θρόνο της Χάριτος και του Ελέους, και να Του εκθέσουμε τα ζητήματά μας, μα η Ανάστασή Του μας βοηθά, ήδη από αυτή τη ζωή, μέσω της πίστης και της υπακοής μας σε Αυτόν, να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Φύσης Του. Ένας απλώς Εσταυρωμένος Χριστός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής μας. Μα Ένας Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός, είναι η απάντηση στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, είναι ο Ζωντανός Θεός που αγγίζει τις ανάγκες μας, όπως κανείς άλλος, είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που παρίσταται σε όποιο πρόβλημά μας, ή σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Ο Αναστημένος Χριστός έχει τη Λύση, τη μόνη σοφή Λύση, για τα πνευματικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά ή όποια άλλα προβλήματά μας. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε πόσα ανέκφραστα σημαντικά χάνουμε, αν μόνο Τον σταυρώσουμε μέσα μας, αλλά δεν Τον αναστήσουμε…

Όταν στην καρδιά μας κατοικήσει η δύναμη της Αναγέννησης του Χριστού, τότε από Εκείνον λαμβάνουμε τη δύναμη της Αναστημένης ζωής Του. Ο Σταυρός του Χριστού είναι η πύλη, για να εισέλθουμε στη βίωση της άφθονης Ζωής Του. Γι’ αυτό ακριβώς, η πίστη στην Ανάστασή Του, και η βίωση αυτής της αλήθειας, μεταμορφώνει τη ζωή μας με βάση το ένδοξο ιδανικό του Θεού για εμάς, και προσανατολίζει τις επιδιώξεις μας προς τα άφθαρτα και τα αιώνια. Η βίωση της Ανάστασης του Χριστού μέσα μας, σημαίνει και την ανάσταση της δικής μας ζωής εν Χριστώ. Ο Κύριός μας είναι ισχυρός να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του σε εμάς, ακριβώς γιατί πρώτα εκπληρώθηκαν με τόσο ένδοξο τρόπο στον Ίδιο. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου στην Α' Κορινθίους, 15:16-19: «Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… Αν μονάχα σ’ αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους». Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια φτηνή παρηγοριά που προορίζεται για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα, την αλήθεια και το βάθος της οποίας, όσο και αν κάποιος πολεμήσει με τη λογική του, δε θα μπορέσει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Όταν από τη ζωή του ανθρώπου λείπει η πρόθυμη παραχώρηση της καρδιάς στον Θεό, η αλήθεια της Ανάστασης ακούγεται μωρία. Μα για εκείνον που έχει αποδεχτεί το θαύμα της πίστης, που έχει παραχωρήσει πρόθυμα τον εαυτό του στον Χριστό και με τη Χάρη Του έχει επιτρέψει η λογική του να καθαγιαστεί από την υπέρτατη σοφία του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού είναι η ζωντανή του ελπίδα, και η ανεξάντλητη πηγή της πίστης του. Είναι, ίσως, τόσο συμβατό με την ευαισθησία μας να συμπονέσουμε, να κλάψουμε, να συνταραχτούμε για τα Πάθη του Χριστού. Όμως, όταν καθημερινά σκεφτόμαστε το Έργο του Θεού για εμάς, ο Θεός δεν επιθυμεί να μείνουμε μόνο σε αυτά, ούτε φυσικά να κλείσουμε στην ψυχή μας την εικόνα ενός… ταλαίπωρου Χριστού, ακόμα και αν αυτό μας υπαγορεύει η πιο βαθιά συναίσθηση ευγνωμοσύνης. Το μήνυμα του Χριστού για εμάς είναι: Σταυρώθηκα για σένα, γιατί σε αγάπησα τόσο βαθιά, όσο ούτε τα πιο περίτεχνα λόγια σε αυτή τη γη δε θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν. Όμως, ακριβώς επειδή σ’ αγάπησα τόσο πολύ, αναστήθηκα για σένα. ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και είμαι το Πρόσωπο που μπορώ να σου δώσω αυτό που βαθιά επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος-η!

Τελικά, υπάρχουν συγκεκριμένοι θεολογικοί κανόνες ή, ίσως, κάποιος κατάλογος από ηθικολογίες και απαγορεύσεις συγκεκριμένων πραγμάτων, για να γίνει η Ανάσταση ένα ζωντανό βίωμα μέσα μας; Η απάντηση είναι πέρα και πάνω από αυτά, και βρίσκεται στη φράση «λευκή κηδεία». Είναι η μόνη κηδεία στον κόσμο που είναι πραγματικά λευκή και είναι λευκή, γιατί έχει μία και μόνη κατάληξη: την Ανάσταση στη ζωή εν Χριστώ. Λευκή κηδεία σημαίνει να θάψουμε με ελεύθερη επιλογή και χαρούμενη καρδιά τον παλαιό εαυτό μας, όχι μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και κάθε διάθεση, νοοτροπία ή αντίληψη, η οποία μας στερεί τα κάλλιστα του Θεού. Το να γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα για τον Θεό δεν αρκεί, πολύ απλά, γιατί, ίσως, αυτό μας εφησυχάζει, μας αυτοδικαιώνει και συνεχώς μας έχει να τριγυρίζουμε με ελαφρά την καρδιά μας, και ξέγνοιαστη τη διάθεσή μας γύρω από το «νεκροταφείο των αμαρτιών». Σε αυτό, όμως, το νεκροταφείο οφείλουμε να εισέλθουμε και να παρακολουθήσουμε με πνευματική ωριμότητα τη Δύναμη του Θεού να θάβει κάθε στοιχείο του εαυτού μας, που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στην απόλαυση της Αναστημένης Ζωής Του. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηριστικά στην προς Ρωμαίους Επιστολή, 6:5,6 υπογραμμίζει: «Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας». Επομένως, η ομοιότητα με τον θάνατο του Χριστού έχει ως αποτέλεσμα και την ομοιότητα με την Ανάστασή Του. Όταν επιλέγουμε «ο παλαιός άνθρωπος» μέσα μας να ταυτοποιηθεί με το Θάνατο του Χριστού, τότε το Άγιο Πνεύμα εισβάλλει μέσα μας, και μας βοηθά να ζήσουμε αυτό που από μόνοι μας δεν μπορούμε: μια ζωή σύμμορφη με το Θέλημα του Θεού, χωρίς καμία έκπτωση, χωρίς συμβιβασμό, χωρίς μισή καρδιά… Για τον Θεό δεν έχει αξία το πόσα χρόνια είμαστε στην πίστη, αλλά το κατά πόσο έχουμε αφήσει την Αναστημένη Ζωή Του να εκφραστεί μέσα από εμάς. Ένας Χριστιανός μπορεί, πράγματι, να μη χρειάζεται αποδείξεις, για να πιστέψει στο γεγονός της Ανάστασης, γιατί μέσα στη συνείδησή Του έχει επιλέξει να δεχτεί το καθετί που αφορά τη ζωή του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τούτο το σημαντικό: όταν αυτές οι αλήθειες χρειαστεί να γίνουν το προσωπικό μας βίωμα, το μέτρο της πνευματικής μας ζωής, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στις δοκιμασίες μας, εκεί σκαλώνουμε πολλοί. Αν, λοιπόν, τις ήσυχες ώρες που βρισκόμαστε στο ταμείο μας και η συνείδηση μας είναι πιο επιδεκτική στις εκκλήσεις του Αγίου Πνεύματος, αντιληφθούμε ότι ο Θεός έχει να παρατηρήσει στη ζωή μας το αγκάθι της θρησκευτικής σοβαροφάνειας ή της εξωτερικής μόνο ευσέβειας, ας μην κλείσουμε την καρδιά μας. Με ταπείνωση και συντριβή, ας εκζητήσουμε τη Δύναμή Του, για να μεταμορφώσει εξολοκλήρου τον εσωτερικό μας κόσμο, κατά τον ένδοξο Σκοπό Του για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι πρόθυμος να μας χαρίσει γνώση και σοφία, αλλά η μελέτη του Λόγου Του, αποκαλύπτει πως ποθεί βαθιά να μη μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν επιθυμεί να γίνουμε ειδήμονες στα θεολογικά θέματα, όταν αυτή η γνώση απλώς μας οδηγεί στο να προκρίνουμε τη δική μας θρησκευτική κατανόηση, έναντι της στενής εξοικείωσης με τον Θεό και της εντρύφησης στις αιώνιες Αλήθειές Του. Αν, λοιπόν, κατά τις ώρες που είμαστε μόνοι με τον Θεό, έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τη φωνή Του να μας λέει ότι η υπακοή μας σε Αυτόν δε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως η αιτία είναι η απουσία της Αναστημένης Ζωής μέσα μας. Η υπακοή στον Θεό γιατί πρέπει, η ανελλιπής παρουσία μας στην εκκλησία, η έντονη αίσθηση του θρησκευτικού καθήκοντος μπορεί εξωτερικά, για τους άλλους, να είναι δείγμα της στενής σχέσης μας με τον Θεό. Μα, ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός είναι το μόνο Πρόσωπο που γνωρίζει τα βάθη μας, και από Αυτόν δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα. Αν όλα αυτά γίνονται, χωρίς να υπάρχουν μέσα μας, ο αυθορμητισμός και η αγνότητα του μικρού παιδιού, που μπορεί να δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού με τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός, τότε έχουμε μόνο σχήμα και μορφή ευσεβείας. Όπως και στον νέο που έφυγε λυπημένος, γιατί είχε κτήματα πολλά, έτσι και σε εμάς, ίσως να λείπει αυτό το ένα: η δροσιά και η φρεσκάδα της αληθινής πνευματικής ζωής, η βίωση της Αναστημένης Ζωής του Χριστού, με τον τρόπο που τα πάντα στη σχέση μας με Αυτόν να γίνονται αυθόρμητα, αλλά βαθύτατα αληθινά και ευλογημένα.

Για το τέλος, ας θυμηθούμε τα θαυμάσια λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, μόλις πριν, είχαν βιώσει ένα ανεπανάληπτο γεγονός: την ένδοξη Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά δεν έπρεπε να το μοιραστούν με κανέναν, μέχρι να έρθει η στιγμή της Ανάστασής Του. Γιατί χρειαζόταν αυτός ο περιορισμός; Πώς αυτά τα λόγια μπορούν να ερμηνευθούν στη δική μας ζωή; Ας σκεφτούμε το εξής: Υπάρχουν στη ζωή μας συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό, ή αλήθειες για τις οποίες δεν έχουμε μαρτυρήσει στους άλλους με δύναμη και αλήθεια, αν και ο Θεός μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε είμαστε μακάριοι. Αν η απάντηση είναι ναι, προφανώς, ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο χρονικό όσο και πνευματικό σημείο να βιώσουμε την Αναστημένη Ζωή του Χριστού στην καρδιά μας. Όπως οι μαθητές, χρειαζόμαστε να αφεθούμε στα χέρια του Χριστού με την αγνότητα των μικρών παιδιών, για να αναστήσουμε τον Κύριό μας στη ζωή μας, και να καταλάβουμε το βάθος και το εύρος της παράδοσης στα χέρια Του. Το δώρο της προσέγγισης στις βαθύτερες αλήθειες του Θεού είναι στη διάθεσή μας. Εξαρτάται μόνο από εμάς, αν τελικά θα το δεχτούμε και θα απολαύσουμε την ομορφιά του. Όσο περίπλοκες ή δυσάρεστες και αν είναι οι καταστάσεις της ζωής σου, ή όσο και αν καταβάλλεσαι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, μείνε στην αγωνιστική θέση της προσευχής, διεκδικώντας από τον Ιησού που σ’ αγαπά απέραντα, η διάθεση και η στάση σου απέναντι στα Πράγματα του Θεού, να ταυτίζονται με τα υπέροχα λόγια του Παύλου στην Επιστολή προς Φιλιππησίους 3:7-14: «…για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του». Μια ζωή, στην οποία σφραγίδα είναι η αλήθεια των παραπάνω λόγων, έχει, χωρίς αμφιβολία, μια ανέκφραστη ευλογία και ευφροσύνη. Αυτή ακριβώς η ζωή είναι η βαθιά λαχτάρα του Θεού να απολαύσεις και να απολαύσω. Αμήν...