Νίκη με αιώνια αποτελέσματα.

Αλλά, χάρη στον Θεό, ο οποίος μας δίνει τη νίκη διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ώστε, αγαπητοί μου αδελφοί, γίνεστε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντας πάντοτε στο έργο του Κυρίου, γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω». Κορινθίους Α' 15: 57-58.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούς τη λέξη νίκη; Ίσως, σκέπτεσαι το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, τα χρυσά μετάλλια στους ολυμπιακούς αγώνες, την επιτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις ή στον ΑΣΕΠ, το γάμο με το αγόρι ή το κορίτσι των ονείρων σου. Ο κατάλογος των επιτυχιών που μπορείς να σκεφτείς είναι πράγματι μακρύς και, ίσως ατελείωτος. Από την άλλη, το τι θα σκεφτείς να πεις πρώτο ή δεύτερο ως αυτό που θεωρείς πραγματική νίκη, εξαρτάται αποκλειστικά από την ιδιοσυγκρασία σου, τις πεποιθήσεις σου και τις γενικότερες επιδιώξεις σου.

Άφησε τη σκέψη σου να επεκταθεί περισσότερο, και να προβληματιστεί βαθύτερα: Αυτό που θεωρείται λαμπερό και χειροκροτείται από όλους, δεν είναι απαραίτητα μία νίκη με διαχρονικό αποτέλεσμα. Μπορεί μία ομάδα μια χρονιά να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά να το χάσει την επόμενη. Μπορεί να πετύχεις στις πανελλαδικές, αλλά αυτό δε συνιστά μία παντοτινή νίκη, καθώς χρειάζεται συνεχής αγώνας, για να γίνεις ένας σωστός και ολοκληρωμένος επαγγελματίας ή επιστήμονας. Μπορεί πράγματι να παντρευτείς από ισχυρό έρωτα, αλλά αυτό δεν ισούται σε κάθε περίπτωση με μία ανεξάντλητη ευτυχία, επειδή για να κρατηθεί μία ισορροπημένη οικογένεια, χρειάζεται ο έρωτας να εξελιχθεί σε αγάπη. Χρειάζεται αμοιβαία επικοινωνία, κατανόηση, ενότητα σκοπών, και αγώνας για τις αληθινές και όμορφες αξίες. Συνεπώς, αυτό που έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε ως νίκη, αυτό που εντυπωσιάζει και θαμπώνει, δε σημαίνει απαραίτητα ότι διαρκεί για πάντα. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως η ζωή είναι ένας αδιάκοπος αγώνας, ένα πεδίο αλλεπάλληλων ανατροπών, προκλήσεων και απαιτήσεων, για αδιάλειπτη προσπάθεια.

Υπάρχει νίκη με διαχρονικό αποτέλεσμα;

Με μία πρώτη σκέψη, ίσως, απαντήσεις ‘όχι, δεν υπάρχει, καθώς όλα αλλάζουν σε αυτή τη ζωή μας’. Σήμερα είσαι νικητής, αύριο ηττημένος, σήμερα σε χειροκροτούν και σε επιβραβεύουν, αύριο σε αποδοκιμάζουν και σε απορρίπτουν. Κι’ όμως, σε αυτή τη ζωή με την τόση ρευστότητα και κρίση αξιών, όταν ακόμα και αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται αναλλοίωτα και αδιαπραγμάτευτα, θέτονται κάτω από το μικροσκόπιο της αμφισβήτησης και της σχετικότητας, υπάρχει – θα ήταν παράλογο να μην υπάρχει – ένας φάρος φωτεινός και άσβεστος. Ένας φάρος που λειτουργεί ως αλάνθαστος δρομοδείκτης στη ζωή μας. Αυτός ο φάρος δεν είναι άλλος από τον Λόγο του Θεού, που αποκαλύπτει την αξία ή την απαξία των πραγμάτων, και διαφωτίζει τον άνθρωπο για τον Χαρακτήρα και το Σχέδιο του Θεού για τον κόσμο μας, και τον καθένα προσωπικά.

Ένας από τους λόγους – επιτρέψτε μου ο κυριότερος – που τα περισσότερα ιδανικά στις μέρες μας γνωρίζουν μία πρωτοφανή κατάρρευση, είναι η εγκληματική αδιαφορία του ανθρώπου για τη γνώμη του Θεού. Η κατάρρευση δεν αφορά ιδανικά εφήμερης αξίας (τότε θα ήταν μικρό το κακό), αλλά αφορά αυτά που σε κάθε εποχή ήταν και είναι τα επιζητούμενα θεμέλια, για την πρόοδο και τη χαρά του ανθρώπου, όπως η τιμιότητα, η φιλία, η πιστότητα και η αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις. Πράγματι, οι κοινωνίες μας, οι γειτονιές μας, τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν, κατά κύριο λόγο, ως πρότυπο εκείνον τον άνθρωπο που ελίσσεται αποτελεσματικά, και νικά όλα τα εμπόδια της ζωής του με την εξυπνάδα του, τις γνωριμίες του, τα κοινωνικά τερτίπια του, την εντυπωσιακή ικανότητά του να πληρώνει πάντα τα λιγότερα, και να βγαίνει μονίμως κερδισμένος. Όσο για τη γνώμη του Θεού για τον τρόπο σκέψης, λόγου και δράσης μας σε όλες τις πτυχές της ζωής, αυτός θεωρείται από τη μοντέρνα συλλογιστική της εποχής μας, προβληματισμός για τους οπισθοδρομικούς θρησκόληπτους, οι οποίοι συμβιβάζονται να βλέπουν τη νίκη, και την προβολή σε αυτή τη ζωή μόνο με τα κιάλια!

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα, για να παραδεχτεί κάποιος ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, στις πλείστες των περιπτώσεων, πορεύεται σε αυτή τη ζωή, έχοντας βάλει στο περιθώριο τον τρόπο εκείνον της Σκέψης, μέσα στον οποίο μορφώνεται και ανατρέφεται το σπέρμα της πεμπτουσίας της Ζωής. Τον ενδιαφέρει η γνώμη όλων των άλλων, αλλά όχι αυτού του Ενός, μέσα στην Ψυχή του Οποίου ρέουν οι πηγές της αιώνιας Αλήθειας και Σοφίας. Κάποιες φορές, δεν τον ενδιαφέρει ούτε η γνώμη των άλλων, παρά μόνο η δική του, το τι πιστεύει αυτός ως ορθό και πώς οι αποφάσεις του δεν παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από τον ένα και κύριο στόχο του, να περνά καλά, και να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις επιταγές του εγώ του. Είτε κάποιος ανήκει στη μία ή στην άλλη κατηγορία, αξίζει να γνωρίζει ότι στην ουσία, ακόμα και αν τα κίνητρα και η στάση ζωής είναι διαφορετικά, συναντώνται σε έναν κοινό παρονομαστή: αλαζονική και προκλητική αδιαφορία για το ποια είναι η Γνώμη του Θεού σε οτιδήποτε συνιστά το πλαίσιο της ζωής, όπως αυτό ορίζεται από τις προσωπικές, τις οικογενειακές, τις επαγγελματικές, τις κοινωνικές ή πολιτικές σχέσεις.

Μέσα στη λογική αυτής της ιδεολογίας, αξιολογείται και οτιδήποτε θεωρούμε νίκη ή ήττα. Νίκη, σε μια γενικότερη θεώρηση που εκφράζει τους περισσότερους, είναι αυτό που θαυμάζουν και χειροκροτούν όλοι, αυτό που προωθεί τους σκοπούς κάποιου σε αυτή τη ζωή, άσχετα αν για την υλοποίησή του έχει πονέσει, αδικήσει ή υποσκελίσει άλλους. Από την άλλη, ήττα είναι αυτό που οι «έξυπνοι» της εποχής μας αποδοκιμάζουν, απορρίπτουν, αυτό που αναγκάζει κάποιον να μένει μονίμως στο περιθώριο και στην αφάνεια, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίσει, και να αναδείξει αυτό που θεωρεί την αδιαμφισβήτητη αξία του. Πώς αξιολογεί ο Θεός απόψεις όπως οι παραπάνω για τη νίκη, και συνακόλουθα για την ήττα; Προσεγγίζοντας αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, αξίζει να ξεκινήσουμε με μία θαυμάσια αλήθεια του Λόγου του Θεού: «Δεδομένου ότι ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος∙ επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά». Α' Σαμουήλ 16:7.

Αυτή η τόσο σημαντική αλήθεια, αβίαστα μας καλεί να σκεφτούμε πως ο Λόγος του Θεού για μία ακόμη φορά κάνει την ανατροπή, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή την επιφύλαξη να αποκαλυφθεί κάτι βαθύτερο από αυτό που έχουμε μάθει στις κοινωνίες μας να χαρακτηρίζουμε ως αληθινό ή ωφέλιμο. Ο Λόγος του Θεού γράφτηκε με την παρρησία – στην πιο αυθεντική της έκφραση – και τον αιώνιο Σκοπό να ανοιχθεί στον άνθρωπο που πραγματικά το λαχταρά, και το επιζητά η θύρα για την κατανόηση του Νοήματος της Ζωής, από την άποψη του Δημιουργού – Θεού. Ο κάθε ειλικρινής μελετητής του Λόγου του Θεού μπορεί να ομολογήσει, πως στις αποκαλύψεις του Θεού ενυπάρχει κάτι απερίγραπτα και ακαταμάχητα σημαντικό, το οποίο προχωρεί πολύ πιο πέρα από τις ανατροπές που έγιναν ή γίνονται με τις ποικίλες επαναστάσεις σε αυτόν τον κόσμο. Η Γνώμη του Θεού, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από τις Αποκαλύψεις Του, είναι όχι απλώς ρηξικέλευθη, πρωτοποριακή και επαναστατική, γιατί με αυτά τα επίθετα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη στάση και τη δράση πολλών πρωτοπόρων του κόσμου μας. Η Γνώμη του Θεού μας είναι βαθύτατα ασύγκριτη, είναι ασυναγώνιστη, είναι μεγαλειώδης. Είναι ο μόνος οδηγός για να δοθούν απαντήσεις – αυτές που μπορούμε τουλάχιστον να κατανοήσουμε στην παρούσα γήινη φάση μας – στα ποικίλα ερωτηματικά και αινίγματα της ανθρωπότητας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αυτό που χειροκροτούν οι άνθρωποι, δε σημαίνει ότι προκαλεί ευφροσύνη στην Άγια Ψυχή του Θεού μας. Αυτό που απορρίπτουν οι άνθρωποι δε σημαίνει ότι είναι πάντα αιτία αποδοκιμασίας για τον Δημιουργό του κόσμου. Αυτό δε σημαίνει πως ο Θεός χαίρεται πάντα με τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που χαιρόμαστε εμείς, ούτε πως όλοι μας βαδίζουμε στην εντελώς αντίθετη γραμμή αξιολόγησης των πραγμάτων από αυτή του Θεού. Επειδή η Χάρη Του δεν έχει αποσυρθεί από τον κόσμο μας, εννοείται πως υπάρχουν ακόμα σταθερά θεμέλια, πάνω στα οποία ο καθένας μπορεί να επιλέξει να οικοδομήσει τη ζωή του, και να φέρει την Ευλογία του Θεού στον μικρόκοσμό του, και στην κοινωνία γενικότερα. Κανείς μας δεν αξίζει να ξεχνά πως το Άγιο Πνεύμα εργάζεται ακατάπαυστα, ώστε οι άνθρωποι να μάθουν να διακρίνουν μεταξύ του κίβδηλου και του αληθινού και, πράγματι, πολλοί είναι εκείνοι που ελκύονται στην αποδοχή των αιώνιων Αληθειών. Από την άλλη, ο εχθρός της ψυχής μας δεν ησυχάζει, αλλά γνωρίζοντας πόσο λίγο καιρό έχει, και ποιο θα είναι το τέλος του, επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του, ώστε όχι απλώς να παρουσιάζει το ψέμα για αλήθεια, αλλά επιπλέον να αναμειγνύει μία κατά βάση αληθινή δοξασία με ελάχιστο ψέμα, έτσι που τελικά να αλλοιώνει την καθαρότητα και την αυθεντικότητά της.

Σε αυτό τον αμείλικτο αγώνα του Θεού και των Δυνάμεών Του, με τις δυνάμεις του σκότους, καλείσαι να επιλέξεις με ποιο στρατόπεδο θα συνταχθείς, αλλά και να μάθεις να διακρίνεις με Οδηγό το Άγιο Πνεύμα, την αλήθεια από την πλάνη. Να μάθεις να εντοπίζεις την πραγματική ουσία των καταστάσεων που σε περιβάλλουν, το βαθύτατο νόημα και τη σοφή ερμηνεία αυτών που επηρεάζουν το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή σου. Μπορείς να συγκρίνεις την Αντίληψη του Θεού με αυτή του αντιδίκου Του, για το νόημα της νίκης ή της ήττας, και να επιλέξεις ελεύθερα, πού τελικά επιθυμείς να εντάξεις τον εαυτό σου:

Για την ερμηνεία του κοσμικού συστήματος της απατηλής λάμψης, νίκη είναι να ζεις μία ζωή χωρίς ενόχληση και χωρίς εμπόδια. Να σε επαινούν διαρκώς, να σε θαυμάζουν, ακόμα και να σε ζηλεύουν, καθώς αυτό σου προκαλεί μία αρρωστημένη χαρά. Νίκη είναι συνεχώς να ζητάς περισσότερα, να μην είσαι ικανοποιημένος ποτέ με ότι έχεις, και να καταφέρνεις να συσσωρεύεις με νόμιμους ή κυρίως παράνομους τρόπους, όλο και περισσότερα χρήματα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. Εξάλλου, σημασία δεν έχει το μέσο, καθώς νίκη είναι να μην εντοπίζει ποτέ κανένας τις απάτες και τις δολιότητές σου. Νίκη είναι να έχεις το πιο όμορφο σπίτι, τον πιο αξιοζήλευτο σύντροφο, με τα κριτήρια που ορίζει η φαινομενική εξυπνάδα, να έχεις παιδιά που διαπρέπουν πάντα και στο καθετί, χωρίς ποτέ να σε προβληματίζουν με τις ανησυχίες ή τις αναζητήσεις τους.

Νίκη είναι να καταφέρνεις να ξεπερνάς το όποιο εμπόδιο συναντάς, χωρίς να νοιάζεσαι ή να ελέγχεται η συνείδησή σου για το αν πέτυχες το σκοπό σου με έντιμα μέσα. Νίκη είναι όλοι να υποκλίνονται στη δική σου ευστροφία, να ακολουθούν τις συμβουλές σου, να εκλέγεσαι ως πρώτος και αδιαμφισβήτητος σε κάθε είδος εκλογής, να σε συζητούν στους διάφορους κοινωνικούς κύκλους με φανερό θαυμασμό και, ίσως, κρυφό φθόνο. Άλλωστε, ο φθόνος προς το πρόσωπό σου, είναι απόδειξη της αξίας σου, και το να εξουδετερώνεις τους αντιπάλους σου, ακόμα και με αθέμιτους τρόπους, είναι και αυτό μία μορφή νίκης στον σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο που ζούμε. Καλύτερα να σε θαυμάζουν, ακόμα και να σε φθονούν, παρά να σε λυπούνται και να θεωρείσαι ο «κακομοίρης» και ο «απόκληρος αυτής της ζωής»….

Για την άπειρη Αντίληψη του Θεού μας, η νίκη ορίζεται σε ένα εκ διαμέτρου αντίθετο πλαίσιο∙ στο πλαίσιο που προσδιορίζει και σφραγίζει από τη μια, η άπειρη Αγάπη, η Σοφία και η Δύναμή Του, και από την άλλη η ειλικρινής εμπιστοσύνη, και η πηγαία λατρεία του πιστού στο Πρόσωπό Του. Έτσι, νίκη για τον πιστό, σε μία γενικότερη θεώρηση, είναι να ζεις μία ζωή που είσαι πλήρης εν Χριστώ, και στην ευρυχωρία και στη στενοχωρία. Νίκη είναι να ζεις με τη Δύναμή Του, ώστε να υπομένεις κάθε ενόχληση, ανωμαλία, ακαταστασία, διχόνοια, χωρίς να είσαι αίτιος για το οτιδήποτε από αυτά και, όταν αντιδράς, να σε διακρίνει πάντα το Πνεύμα της Αγάπης και της Σοφίας του Θεού. Νίκη είναι να αναπτύξεις ένα αυτάρκες πνεύμα στην όποια στέρησή σου. Να μάθεις να χαίρεσαι και να ευχαριστείς τον Θεό για την τροφή, τα ρούχα, τα χρήματα που έχεις, χωρίς να πάψεις να εμπιστεύεσαι στον Θεό κάθε σου έλλειμμα, και να αγωνίζεσαι με το δικό Του Πνεύμα, κάνοντας το δικό σου μέρος σε αυτό που μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής σου.

Νίκη είναι να συναντάς απερισκεψία, ιδιοτροπία, πνευματική αναισθησία, απόρριψη και διωγμό από ανθρώπους που έχουν μόνο κακία στην καρδιά τους, και γνωρίζεις καλά πως είναι όργανα πίεσης του εχθρού στη ζωή σου, και εσύ να επιλέγεις να μη διεκδικείς το δίκιο σου με πνεύμα εγωισμού και σκληρής ανταπόδοσης. Να αφήνεις με ειρήνη την υπόθεσή σου στον Θεό, ζητώντας Του με επιμονή και ζήλο την Οδηγία Του, για να περπατάς στα πεδία των δύσκολων και δυσάρεστων σχέσεων στη ζωή σου. Νίκη είναι να περιφρονείσαι, να κατηγορείσαι άδικα, να λησμονιέσαι και, όμως, να μη χάνεις ποτέ το χαμόγελο από την ψυχή σου, γνωρίζοντας πως η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι να γεμίζεις αδιάκοπα την καρδιά σου με την γαλήνη της Αγάπης και της Συγχώρεσης, από τις αστείρευτες Πηγές του Θεού. Αν Εκείνον Τον απέρριψαν τόσο οικτρά, και όμως αποδείχτηκε Νικητής με όλη την ουσία της λέξης, ίσως και εσύ δοκιμαστείς σκληρά στο πεδίο της απόρριψης από τους άλλους. Ωστόσο, να θυμάσαι ότι αυτός ο πόνος σε κάνει μέτοχο των Παθημάτων Του, και σε ετοιμάζει για πνευματικές κατακτήσεις που ούτε καν τόλμησες να ονειρευτής…

Νίκη είναι να γνωρίζεις πως έχεις δίκιο, να είσαι σίγουρος πως η γνώμη σου για μία συγκεκριμένη περίπτωση είναι η σωστή, και όμως να υποχωρείς με αξιοπρέπεια, χωρίς, όμως, να συμβιβάζεσαι με την πλάνη και την απερισκεψία των άλλων. Να μένεις αμετακίνητος στις Αξίες που ευφραίνουν τον Δημιουργό σου, έχοντας μέσα σου τη βαθιά στερεωμένη πεποίθηση ότι Εκείνος γνωρίζει τον χρόνο, και τον τρόπο να σε δικαιώσει. Νίκη είναι να μη ζητάς να σε προβάλλουν, να σε χειροκροτούν, να σε επαινούν, αλλά ακόμα και αν ξέρεις τα χαρίσματα που σου έχει δώσει ο Θεός, να δίνεις χώρο για να προβληθούν άλλοι∙ να περιμένεις με υπομονή την αναγνώριση, που δε θα απαιτήσεις εσύ με αλαζονεία, αλλά θα σου την αποδώσουν, γιατί έχουν δει μέσα από σένα τον Χαρακτήρα του Χριστού.

Νίκη είναι να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα στην οικογένειά σου με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Να ζητάς αδιάκοπα τη Συμβουλή Του για αυτό που Εκείνος θα έκανε στη θέση σου στην κρίση που έχει προκύψει με τον/τη σύζυγο ή τα παιδιά σου. Νίκη είναι, ακόμα και αν δεν έχεις τον/την τέλεια σύντροφο ή τα τέλεια παιδιά, να τους αγαπάς με άδολη αγάπη και να αγωνίζεσαι με τη Δύναμη του Θεού, ώστε εσύ να γίνεις τέλειος/α για αυτούς. Νίκη είναι, ακόμα και στην παγερή μοναξιά, να γνωρίζεις ότι δεν είσαι μόνος/η πραγματικά, γιατί Εκείνος δε σε εγκαταλείπει ποτέ. Νίκη είναι να αντιμετωπίζεις τη μοναξιά σου όχι ως κατάρα, αλλά ως περίοδο παιδείας, μέσα από την οποία αυτά που θα μάθεις, θα μορφώσουν μέσα σου ανεκτίμητους θησαυρούς αρετής.

Είσαι πράγματι νικητής/τρια και ελεύθερος/η, όταν αποφασίζεις σε όλες τις πτυχές της ζωής σου να είσαι μονίμως αιχμαλωτισμένος/η, στην πιο ελεύθερη μορφή «δουλείας», στο να ανήκεις στον Ιησού Χριστό, και να έχεις για νου σου τον Νου Του. Πορεύεσαι προς τη Νίκη τη Δική Του, όταν περπατάς στις ερήμους των δοκιμασιών σου, χωρίς να παύεις να εμπιστεύεσαι το Αγαθό Του Σχέδιο για τη Ζωή σου∙ όταν αντιμετωπίζεις το σκοτάδι της οδύνης, την πίκρα των παραπόνων και τη σκληρότητα της αδικίας, με την πανοπλία της Πίστης και της Εμπιστοσύνης στην Πρόνοια και το Έλεός Του, και όταν Του αφήνεις περιθώρια να ενεργήσει στο πρόβλημά σου. Η όποια ήττα σου θα μετατραπεί σε Νίκη Δική Του, όταν ζητάς με ζήλο να φωτίζουν το δρόμο σου οι Δικές Του Αποκαλύψεις, και όταν έχεις την ταπείνωση να ομολογήσεις πως αυτές οι αποκαλύψεις είναι υπέρτερες και ασύγκριτες, σε σχέση με οποιαδήποτε περισπούδαστη ανθρώπινη ανάλυση.

Νίκη είναι να συνεχίζεις να εκζητάς τον Κύριό σου με την καθημερινή προσευχή και μελέτη, ακόμα και αν βιώνεις εκ μέρους Του μια παρατεταμένη και δυσερμήνευτη Σιωπή. Νίκη είναι να γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι έχεις ταχθεί με το μέρος του Χριστού, και ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο για όλα, ακόμα και αν τώρα βιώνεις μόνο ήττες. Νίκη είναι να Τον αγαπάς και να Τον εμπιστεύεσαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου, και αυτή τη στάση της ζωής σου να μην την ξεπουλάς για κανένα θησαυρό αυτού του κόσμου.

Μπορείς, αξιοποιώντας το δώρο της ηθικής ελευθερίας σου, να επιλέξεις πώς θα αξιολογήσεις την έννοια της νίκης σε αυτή τη ζωή. Τα γνωρίσματα της πρώτης κατηγορίας είναι πράγματι λαμπερά. Είναι ποθητά, αλλά μήπως, τελικά, στην τελική αξιολόγησή τους αποδεικνύονται θλιβερά κούφια και προσωρινά; Δε θα διαφωνήσω μαζί σου στην άποψη πως τα γνωρίσματα της δεύτερης κατηγορίας συνιστούν περπάτημα σε μία τεθλιμμένη Οδό. Όμως, η αξιολόγηση αυτής της κατηγορίας δε σταματά στη στενότητα και στη θλίψη. Αυτή η στενή Οδός γίνεται χώρος υπέροχης ευρυχωρίας και θαυμαστής Νίκης μέσα στην καρδιά σου, γιατί συνιστά μία στάση ζωής που σε καλεί να απολαύσεις μία Ζωντανή Σχέση με τον Ιησού Χριστό. Το εδάφιο μνήμης με τόσο αφοπλιστική αλήθεια, αποκαλύπτει πως η αιώνια Νίκη είμαι μόνο «διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Μόνο καθώς ζεις κάτω από τη Δική Του Σκέπη, και εργάζεσαι με το Δικό Του Πνεύμα, αποκτούν νόημα όλοι οι κόποι, οι στερήσεις και οι δοκιμασίες της ζωής σου. Μόνο μαζί Του καμία θλίψη δεν είναι μάταιη. Αυτή η αλήθεια παραπέμπει σε μία Σχέση τόσο υπαρκτή, όσο εσύ ο ίδιος/α και πολύ πιο όμορφη από οτιδήποτε ονειρεύτηκες. Είναι Σχέση που αδιάκοπα σμιλεύεται σε αυτή τη ζωή με τη δική σου θέληση, και οδηγεί σε αποτελέσματα διαχρονικής Νίκης στη Ζωή που δια πίστεως προσδοκούμε. Ας έχει δόξα η Μεγαλοσύνη του Αιώνιου Νικητή Θεού μας. Αμήν...

Ευλογημένοι μέσα στον σπαραγμό.

«Μακάριοι αυτοί που πενθούν∙ επειδή, αυτοί θα παρηγορηθούν». Ματθαίος 5:4.

Δεν υπάρχει πιο οδυνηρό βίωμα από αυτό του πένθους. Τα συναισθήματα που το συνοδεύουν, νεκρώνουν τη χαρά της ζωής, και φέρνουν ένα αδυσώπητο σκοτάδι στην ψυχή. Τα πάντα μοιάζουν ανίκανα να παρηγορήσουν, και να φέρουν και πάλι τον αέρα της ελπίδας. Ο άνθρωπος που βιώνει το πένθος, βρίσκεται κάτω από τη σφοδρότητα της πιο σκληρής δοκιμασίας, γιατί ο θάνατος, είτε ο κυριολεκτικός είτε ο μεταφορικός, παγώνει την όποια διάθεση για ζωή, και φέρνει μαρασμό, παραίτηση, απελπισία. Απέναντι σε αυτή την πανανθρώπινη διαπίστωση, σε αυτή τη γενικευμένη ανθρώπινη εμπειρία, ο δεύτερος Μακαρισμός ηχεί εντελώς αλλόκοτος, ανεδαφικός και ανήκουστος. Κανείς πιο πριν ή πιο μετά δεν τόλμησε να ονομάσει το πένθος ως μακαριότητα. Κι’ όμως! Ο Ιησούς το τολμά, και για να το κάνει, σίγουρα οδηγείται από τη γνώση αιώνιων Αληθειών, που είναι απροσπέλαστες, χωρίς πίστη, για τον κοινό νου.

Η έννοια του πένθους δεν μπορεί να προσεγγιστεί απλουστευτικά και μονόπλευρα. Ακριβώς επειδή το πένθος συνιστά την πιο τραγική ανθρώπινη εμπειρία, αξίζει να το κατανοήσουμε μέσα από τις διάφορες καταστάσεις μας. Μία πρώτη προσέγγισή του αφορά τους ανθρώπους που βιώνουν μέγιστη οδύνη από τη φυσική απώλεια αγαπημένων προσώπων τους. Αν βιώνουμε το πένθος μας δίχως πίστη, η απουσία των προσφιλών μας ανθρώπων είναι, αναμφίβολα, δυσβάστακτη για τις αντοχές μας. Η έλλειψή τους από τη ροή της καθημερινότητας ανοίγει βαθύτατες πληγές στην ψυχή, και συμπορεύεται με την αίσθηση ότι ο χρόνος που θα κυλά δε θα μπορέσει να γιατρέψει τον πόνο, γιατί καμία χαρά δεν μπορεί πια να φωτίσει τη ζωή, όπως τη φώτιζε η αξιαγάπητη παρουσία του δικού μας ανθρώπου. Η αιφνιδιαστική απάντηση του Ιησού στη σπαρακτική αλήθεια της ψυχής μας, είναι πως είμαστε μακάριοι. Ο Ίδιος βίωσε το σκληρό μονοπάτι που οδηγούσε στο Θάνατό Του, μα διατήρησε μέχρι το τέλος την Πίστη Του ότι με τον Θάνατό Του, θα εξασφάλιζε τη Ζωή για όλα τα αγαπημένα παιδιά Του. Η επίγεια Ζωή του Ιησού Χριστού δεν τελείωσε με τον Θάνατό Του, αλλά με τη θριαμβευτική Ανάστασή Του. Αυτό το γεγονός είναι, στ’ αλήθεια, συγκλονιστικό και λυτρωτικό από τον θρήνο που ξεσκίζει τα σωθικά μας. Η νίκη του θανάτου, μέσω της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, είναι η πιο παρήγορη βεβαιότητα όλων των εποχών! Χαρίζει στον κάθε πιστό την μακαρία πεποίθηση πως ακόμα και αν το γένος μας βρίσκεται κάτω από τη φθορά του θανάτου, θα έρθει η ευλογημένη εκείνη Ημέρα που ο θάνατος θα νικηθεί μία για πάντα, τα δάκρυα θα στεγνώσουν, και όλοι όσοι πέθαναν με πίστη θα αναστηθούν. Θα αναστηθούν με τον Λόγο της Δύναμης του Δημιουργού τους, για να απολαύσουν την ατελεύτητη Ζωή της ουράνιας Χαράς, κατοικώντας στην ανέφελη μακαριότητα του Ουρανού με όλο το Πλήρωμα της Θεότητας. «και ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον∙ ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον∙ επειδή, τα πρώτα παρήλθαν». Αποκάλυψη 21:4.

Ωστόσο, οι ανθρώπινες καρδιές δε ραγίζουν μόνο από τη φυσική απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων. Σε εκείνες τις μοναδικές για την ιστορία του κόσμου μας στιγμές, όταν ο Ιησούς μιλούσε για το πένθος, αγκάλιαζε με τη σπλαχνική Ψυχή Του, όλους αυτούς που βρίσκονται κάτω από την πίεση δριμύτατων δοκιμασιών. Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή μας που δε στερούνται σε τίποτα από την οδύνη του πένθους. Υπάρχουν ασθένειες του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής, που δοκιμάζουν δίχως οίκτο τις αντοχές μας. Υπάρχουν τσακισμένες σχέσεις, περιπτώσεις που μας απέρριψαν, μας αδίκησαν, μας πρόδωσαν, μας εκμεταλλεύτηκαν, περιπτώσεις που φαίνεται πως το μόνο αποτέλεσμά τους είναι μία ασταμάτητη πληγή μέσα μας. Ο Ιησούς μας γνωρίζει όλες αυτές τις περιπτώσεις μία προς μία, ο πόνος μας είναι πρωτίστως δικός Του πόνος, γιατί μόνο Αυτός ταυτίστηκε με την τραγωδία της θλίψης όσο κανένας άλλος. Επειδή είναι ο Μόνος που «έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται» Εβραίους 2:18. Ο Ιησούς Χριστός πέρασε για χάρη της κάθε ψυχής, από όλα τα στάδια του ανθρώπινου πόνου, γεύτηκε τον σπαραγμό ως την τελευταία του σταγόνα, και γι’ αυτό ακριβώς έγινε ο Πληγωμένος Θεραπευτής, ο μόνος Διάκονος της παρηγοριάς, την οποία δεν μπορεί να ακυρώσει κανένας και τίποτα. Όλα όσα μας λέει βαθιά μέσα στην ψυχή μας τις ώρες της απόλυτης μοναξιάς και της ψυχικής εξουθένωσης, δεν είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα, λόγια κενά και κούφια από πραγματικό νόημα. Οι Υποσχέσεις Του είναι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορούμε να αντέξουμε μέσα στις όποιες θύελλες της ζωής μας, και να λάβουμε κουράγιο, για να αγωνιστούμε με Εκείνον Ζωντανό μέσα μας. Αυτές ακριβώς οι Υποσχέσεις οικοδομούν μέσα μας όχι μία οποιαδήποτε παρηγοριά, αλλά τη Δική Του Παρηγοριά, τη μόνη που μας ικανώνει να σταθούμε με άγια αξιοπρέπεια στους αγώνες μας και, αφού σταθούμε, να γίνουμε διάκονοι της Θεϊκής Στήριξης στα δεινά των συνανθρώπων μας. «Επειδή, καθώς περισσεύουν τα παθήματα του Χριστού σε μας, έτσι διαμέσου του Χριστού περισσεύει και η παρηγορία μας» Β' Κορινθίους 1:5.

Σίγουρα, με τις ανθρώπινες δυνάμεις μας, δεν είναι εύκολο να αξιολογήσουμε με θετική οπτική τα παθήματα που σαρώνουν κάθε έννοια χαράς μέσα μας, και γύρω μας. Είναι απλώς ακατόρθωτο με την ανθρώπινη λογική, μα, ας δοξάζουμε τον Θεό, γιατί είναι υπέροχα εφικτό, όσο πιο συνειδητοποιημένα επιλέγουμε να ζήσουμε μέσα στη δική Του Δύναμη. Πράγματι, υπάρχουν θλίψεις, που φαίνονται ότι μπορούν να κλονίσουν τη Σχέση του πιστού με τον Θεό Του. Όμως, ακριβώς αυτό που φαίνεται συντριπτικό, ασήκωτο, αθεράπευτο, μπορεί, μέσω της πίστης στον Παντοδύναμο Θεό, να γίνει η ευκαιρία της μέγιστης αποκάλυψης στη ζωή μας∙ η ευκαιρία, κατά την οποία ο Θεός θα μας διδάξει αιώνιες αλήθειες για τον Χαρακτήρα Του, θα καθαρίσει τη ζωή μας από κάθε επιρροή αρνητικής δύναμης, και θα μας καταστήσει ταιριαστούς με την ατμόσφαιρα του Ουρανού. Η αψευδής Υπόσχεση του Θεού μας, είναι όχι πως θα μας απαλλάξει από τα ανθρώπινα δεινά, αλλά πως θα εξασφαλίσει για χάρη μας κάτι ασύλληπτα θαυμαστό. Τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι και αναπαυμένοι στην τελειότητα των Σχεδίων Του, μέσα στη θλίψη μας. Δε μας υπόσχεται ότι θα μας κάνει ένεση αναισθησίας, ούτε ότι θα μας δώσει τη δύναμη να αγνοήσουμε τη θλίψη μας, αλλά ότι μέσα στη θλίψη μας και εξαιτίας της θλίψης μας, θα βιώσουμε μία μοναδική οικειότητα μαζί Του∙ την οικειότητα που σφυρηλατείται από την αμείωτη ακτινοβολία της Αγάπης του Θεού. Ο Παύλος δηλώνει τόσο εύστοχα αυτή την αλήθεια, όταν διατυπώνει την εκπληκτική σε βάθος ρήση πως «σε όλα αυτά (σε κάθε είδους πόνο, που μας ταλαιπωρεί με το θρήνο του πένθους μέσα μας), όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε». Ρωμαίους 8: 37. Εκείνος ακριβώς που μας αγάπησε, με όλο το βάθος, την ευρύτητα και το μεγαλείο αυτής της έννοιας, είναι ο Μόνος στον Οποίο, όταν στηριζόμαστε, μπορούμε να πούμε με πεποίθηση: «έχω τη χαρά που, σε όλη τη θλίψη μου, υπερπερισσεύει» Κορινθίους Β' 7:4.

Όσο περισσότερο αυξάνεται η πνευματική μας ηλικία, κατανοούμε πως το πένθος στη ζωή μας δε βιώνεται μόνο εξαιτίας της απώλειας ή της θλίψης. Βιώνεται ή τουλάχιστον πρέπει να βιώνεται και εξαιτίας της αμαρτίας μας. Όταν το Άγιο Πνεύμα μας αποκαλύψει την πραγματική κατάσταση της καρδιάς μας, συνειδητοποιούμε πως μακριά από τον Θεό η ζωή μας είναι μία αλυσίδα από γεγονότα, που εκδηλώνονται έχοντας ως κύρια αιτία την ανταρσία, τη σκληρότητα και την αχαριστία μας προς τον Θεό. Ενώ ο εχθρός της ψυχής μας επιθυμεί με την αποκάλυψη της αλήθειας για τον χαρακτήρα μας, να καταρρακωθούμε από τη ντροπή, και το βάρος του ενοχοποιημένου ψυχισμού, ο Ιησούς Χριστός επιθυμεί αυτή η συναίσθηση της αμαρτίας μας, να μας οδηγήσει να στραφούμε σε Εκείνον, και με θάρρος να διεκδικήσουμε την εκπλήρωση του κάλλιστου Θελήματός Του στη ζωή μας. Ναι, είναι αλήθεια πως η ψυχή μας υποφέρει από «τραύματα, και μελανιές, και σάπια έλκη» Ησαΐας 1:6, και είναι αυτά ακριβώς που έχουν βάλει χωρίσματα ανάμεσα σε εμάς και στον Θεό. Μα όσο τρομακτική και αν φαίνεται στα μάτια μας η ενοχή μας, όσο και αν πιστεύουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να μας αποκαταστήσει στα μάτια του Θεού, η λυτρωτική αλήθεια είναι ο Σταυρός του Γολγοθά. Εκεί, ο Θεάνθρωπος Χριστός επωμίστηκε όλη την κατάρα της αμαρτίας από καταβολής κόσμου μέχρι και το τέλος αυτού. Έγινε Εκείνος απεχθής στα μάτια του Πατέρα, για να μπορέσεις να γίνεις, και να μπορέσω να γίνω με τη Θυσία Αυτού άμωμος/η και αξιαγάπητος/η ενώπιον του Άγιου Θεού. Έτσι, κάθε φορά που εμείς ομολογούμε την αμαρτία μας, και κενώνουμε τον εαυτό μας από οποιαδήποτε τάση αλαζονείας και άρρωστης δικαιολόγησης της αμαρτίας μας, γινόμαστε άπειρα προσφιλείς στην Καρδιά της απέραντης Αγάπης Του. Το ειλικρινές πένθος μας για κάθε στιγμή που προδώσαμε, αρνηθήκαμε και πληγώσαμε τον Κύριό μας, με τη Χάρη Εκείνου, μπορεί να γίνει όχι μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της ζωής μας, αλλά το κόκκινο χαλί που στρώνεται, για να τιμήσει το νέο εν Χριστώ κτίσμα που γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλαιού ανθρώπου.

Λατρεμένε Θεέ μου, όσο περίτεχνα λόγια και αν επινοήσω, δε θα είναι αρκετά για να Σου εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου για τη Θεραπεία που προσφέρεις στο πένθος της ζωής μου. Όποια και αν είναι η αιτία του, γνωρίζω και πιστεύω βαθιά ότι Εσύ δεν ενδιαφέρεσαι απλώς να το παρηγορήσεις, αλλά και να το μεταμορφώσεις, ώστε μέσα από τα σπλάχνα της πιο μεγάλης οδύνης της ζωής μου, να γεννηθεί η μέγιστη ευεργεσία μου. Σου καταθέτω την επιθυμία μου, Εσύ, να αξιοποιείς τις δοκιμασίες μου για το αιώνιο όφελος, το δικό μου και των αγαπημένων μου. Μόνο με Σένα είναι δυνατό οι καιροί του σπαραγμού μου να στραφούν σε καιρούς αναψυχής. Διακηρύττω την πίστη μου σε αυτή τη λυτρωτική αλήθεια και μένω αναπαυμένος/η κάτω από τη Σκέπη της αιώνιας Αγάπης Σου. Προσεύχομαι στο Όνομά Σου το Άγιο. Αμήν...

Όταν περπατώ και δεν αποκάμνω.

«Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά∙ αλλ’ αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους∙ θα ανεβούν με φτερούγες σαν αετοί∙ θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν∙ θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν». Ησαΐας 40:30-31.

Τα εδάφια 30 και 31 του τεσσαρακοστού κεφαλαίου από το βιβλίο του Ησαΐα, αποδίδουν με μία εξαιρετική λεκτική δύναμη το βίωμα του ανθρώπου, που έχει επιλέξει να βαδίζει με τον Θεό. Ακόμα και το τρέξιμό του γίνεται εφικτό, γιατί πρωτίστως έχει επιλέξει να περπατά με τον Κύριό του, και με τη δύναμη Εκείνου να μετατρέπει τις περιόδους της αδυναμίας και ατονίας του, σε εμπειρίες σφραγισμένες από Θεία δύναμη. Το ρήμα περπατώ χρησιμοποιείται πολλές φορές στη Βίβλο, και πάντα η έννοιά του σχετίζεται με την επιλογή του ανθρώπου να βαδίσει τη ζωή του με ή χωρίς τον Ιησού Χριστό.

Ας παρακολουθήσουμε ενδεικτικά μερικά: «για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη του νόμου σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα» Ρωμαίους 8:4, «Από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του» Ιωάννης 6:67, «Αν, όμως περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον, και το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» Α' Ιωάννου 1:7, «Προσέχετε, λοιπόν, πώς να περπατάτε ακριβώς∙ όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές» Εφεσίους 5:15, «Περπατάτε με φρόνηση προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρό». Κολοσσαείς 4:5.

Η επιλογή μας να περπατήσουμε με τον Θεό, σίγουρα συναντά πάρα πολλά εμπόδια. Τα περισσότερα από αυτά οι περισσότεροι χριστιανοί τα γνωρίζουν, γιατί τα βιώνουν. Θα επιλέξω να εστιάσω την προσοχή μας σε τρία από αυτά τα εμπόδια, που πιστεύω ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αγγίζουν όλους μας. Ένας τόσο γνωστός εχθρός είναι οι περίοδοι της δοκιμασίας. Υπάρχουν άνθρωποι που στη δοκιμασία αφυπνίζονται, και αποφασίζουν να στραφούν με ειλικρινή καρδιά στην κατανόηση αιώνιων αληθειών για τις θλίψεις στη ζωή τους. Σε αυτή την περίπτωση, ο πόνος γίνεται το απαραίτητο εργαλείο, για να ανοίξουν τα βάθη της ψυχής σε αλήθειες αιώνιες, οπότε τελικά, η δοκιμασία λειτουργεί ως αφορμή για να γνωρίσουν τον Θεό βαθύτερα, και να περπατήσουν μαζί Του με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και θέρμη. Κάποιοι άλλοι στη δοκιμασία τους κλονίζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε η καρδιά τους πλημμυρίζει με οργή, θυμό και άρνηση για τα πράγματα του Θεού. Η εκδήλωση της μιας ή της άλλης στάσης σε αυτές τις περιόδους είναι καθρέπτης της πνευματικής μας πορείας, αφού το περπάτημά μας με τον Θεό με δική μας επιλογή, μπορεί να συνεχιστεί ή να σταματήσει.

Ένας ακόμη εχθρός είναι η περίοδος της ευρυχωρίας, όταν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας έχουν μια αξιοσημείωτη τάξη και αρμονία. Σε αυτές τις περιόδους, ενώ καμία δοκιμασία δεν ταράζει την καρδιά μας, ενδέχεται να χαλαρώσουμε την επιθυμία μας να περπατήσουμε με τον Θεό. Οι αιτίες είναι πολλές, και η εφαρμογή της μιας ή της άλλης σχετίζονται με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του καθενός, και τον βαθμό ωριμότητας της πνευματικής ζωής. Έτσι, σε άλλες περιπτώσεις, αιτία μπορεί να είναι η ολοκληρωτικά λανθασμένη άποψη ότι απολαμβάνουμε τις ευλογίες του Θεού, εξαιτίας της προσωπικής μας αξίας, και καθαρότητας της καρδιάς. Όσο και αν η υπακοή έχει τον δικό της αναντικατάστατο ρόλο στην πνευματική μας πρόοδο, δεν είναι ποτέ μα ποτέ αιτία η προσωπική μας αξία, αλλά η αστείρευτη γενναιοδωρία και Χάρη, που πηγάζουν από την Θεϊκή Καρδιά. Ο λόγος που χρειάζεται αυτό να το κατανοήσουμε, είναι γιατί στην αντίθετη περίπτωση, αργά αλλά σταθερά, ο εχθρός μπορεί να κτίσει μέσα μας τα ‘οχυρώματα’ της πνευματικής περηφάνιας, και αυτοδικαίωσης. Αυτά τα οχυρώματα στην καθημερινή ζωή όλο και περισσότερο γίνονται εκδηλώσεις σκληρής και επικριτικής συμπεριφοράς προς τους άλλους, αλλά και αυτάρεσκης και αλαζονικής στάσης προς τον Θεό. Στην ουσία πρόκειται για την επιλογή να βαδίσει κάποιος στην οδό που έχει το όνομα: “τα ξέρω όλα, μου αξίζουν όλα, γι’ αυτό και τα απολαμβάνω όλα!” Σε άλλες περιπτώσεις, στην περίοδο της ευρυχωρίας ατονεί η επιθυμία να περπατήσουμε με τον Θεό, απλούστατα γιατί Τον ξεχνάμε. Ελκυόμαστε από τις παροδικές και εφήμερες απολαύσεις, που τόσο ύπουλα μα και εύκολα, μετατρέπουν το πνευματικό φρόνημα σε σαρκικό. Η μελέτη και η προσευχή δίνουν τη θέση τους στην ενασχόληση με ελαφρά, επιπόλαια και επιφανειακά πράγματα. Σταδιακά, ανοίγονται παραθυράκια, που μετατρέπονται σε πόρτες, μέσα από τις οποίες η διάπραξη αμαρτιών και παραβάσεων αμβλύνει τα συναισθήματα, και αποκοιμίζει τη συνείδηση. Τότε, μόνο η βίωση μίας δοκιμασίας, μπορεί, αν το επιλέξουμε, να ανοίξει τα μάτια μας, για να διαπιστώσουμε ότι η οδός μας μακράν απέχει από την Οδό του Θεού.

Ένας εχθρός λιγότερο, ίσως εντοπισμένος, αλλά σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητος, είναι ο εχθρός της ρουτίνας στην καθημερινότητά μας. Ίσως, μας ξαφνιάζει αυτή η άποψη, αλλά, αν συλλογιστούμε πιο βαθιά, θα διαπιστώσουμε ότι σε περιόδους που τίποτα το συνταρακτικό δε ζούμε ή δεν αναμένουμε, είναι πάρα πολύ εύκολο να γλιστρήσουμε στα μονοπάτια της χλιαρότητας, που τόσο δυσαρεστεί τον Κύριό μας, όπως διαβάζουμε στην Αποκάλυψη 3:14-22. Σε αυτές τις περιόδους, η προσευχή και η μελέτη μας, ακόμα και αν γίνονται, δεν έχουν όλο το δόσιμο της ύπαρξής μας. Αλλού είναι η σκέψη, η καρδιά, το μυαλό μας, και έτσι απλώς περιφέρουμε βαριεστημένα τη χριστιανική μας ταυτότητα, και απλώς υπάρχουμε ως θρησκευόμενοι, χωρίς την καρδιά μας να την καίει η φλόγα της Αναστημένης Ζωής του Ιησού Χριστού. Περιμένουμε να αποτιναχθεί από πάνω μας το πέπλο της ρουτίνας, με κάποιο ακαθόριστο τρόπο, που ούτε τον ζητάμε στην προσευχή μας, ούτε τον πιστεύουμε, γιατί στο βάθος της καρδιάς μας θεωρούμε ότι καμία από τις Υποσχέσεις του Θεού δεν μπορεί να λειτουργήσει για εμάς. Προτιμάμε να μένουμε άπραγοι θεατές, και παθητικοί δέκτες του σκηνικού της ζωής μας, αφήνοντας αποκλειστικά στον Θεό την ευθύνη, ίσως και… την υποχρέωση, να φέρει στην καθημερινότητά μας εμπειρίες που θα χρωματίσουν τις γκρίζες εικόνες μας. Αυτό, βέβαια, δε λέγεται ως μομφή, ούτε προωθεί την αντίληψη ότι ο Θεός δε θέλει να μας απαντήσει στις προσευχές μας, και να μας περιβάλλει με τις Ευλογίες Του. Είναι περισσότερο μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τον εξής προβληματισμό: μήπως περισσότερο αγαπάμε τις ευλογίες Του παρά τον Ίδιο τον Θεό; Μήπως ο Θεός μας έχουν γίνει οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει μαζί Του, ή αυτές που προσδοκούμε να ζήσουμε; Σε μία τέτοια περίπτωση, σίγουρα δεν περπατάμε μαζί Του, αλλά έχουμε αγκαλιάσει σφικτά αυτά που πιστεύουμε πως είναι… υποχρεωμένος ο Θεός να μας δώσει.

Από τα τρία αυτά εμπόδια, αξίζει περισσότερο να εμβαθύνουμε στο εμπόδιο της ρουτίνας, και να το συνδέσουμε με την έννοια του ρήματος περπατώ. Η ενέργεια αυτού του ρήματος δε μας παραπέμπει σε κάποια ενέργεια αγωνιστική, ή κάποια ενέργεια που γίνεται σε κατάσταση έντασης ή έκστασης. Το περπάτημα δεν είναι το ίδιο με το τρέξιμο. Μέσα στη ζωή μας περισσότερο περπατάμε, παρά τρέχουμε, γι’ αυτό και συχνά επιλέγεται το ρήμα περπατώ στα διάφορα εδάφια της Αγίας Γραφής, όταν οι συγγραφείς της θέλουν να το συνδέσουν με τη στάση του ανθρώπου στις πολύπλευρες πτυχές της καθημερινότητάς του. Στην πνευματική μας ζωή, όπως και στην καθημερινότητά μας, μπορεί ο ρυθμός του περπατήματός μας να αλλάζει, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν περπατάμε. Άλλες φορές περπατάμε ήρεμα, άλλες με ένταση, άλλες με θλίψη, και υπάρχουν φορές που το περπάτημα γίνεται και τρέξιμο, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τη βασική αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας καθορίζεται από τον τρόπο που επιλέγουμε να την περπατήσουμε.

Ο λόγος που χρειάζεται να συνδέσουμε το ρήμα περπατώ με την απλή ζωή της καθημερινότητας είναι πολύ σημαντικός. Ο πραγματικός έλεγχος του χριστιανικού μας βιώματος, και η απόδειξη του κατά πόσο είναι γνήσιο ή κάλπικο, δεν είναι αυτό που κάνουμε στις στιγμές της πνευματικής μας ανάτασης, ή όταν σπρωγμένοι από το βάρος της θλίψης, και έχοντας χάσει κάθε άλλη ελπίδα, στηριζόμαστε στον Θεό. Σίγουρα, και αυτή η εμπειρία της προσέγγισης του Θεού είναι εξαιρετικά πολύτιμη, όμως έχω την ταπεινή γνώμη ότι χρειάζεται να μας προβληματίσει το γεγονός, ότι κάποιες φορές αφυπνιζόμαστε στα πράγματα του Θεού, μόνο όταν λειτουργήσει στη ζωή μας ο πόνος. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα σε ποια θέση είχαμε τον Θεό στη ζωή μας, όταν φαινόταν ότι τίποτα δεν απειλούσε την ευρυχωρία μας.

Το να μάθουμε να περπατάμε με τον Θεό, ενώ τίποτα το καταπληκτικό δε γεμίζει με ενέργεια και χρώμα τη ζωή μας, δεν είναι κάτι που μαθαίνεται μέσα σε πέντε λεπτά. Ταυτόχρονα, όμως, δεν είναι μία ουτοπία, κάτι το άπιαστο και το ανήκουστο, ακριβώς γιατί η θερμή απόφασή μας να ζήσουμε μία τέτοια ζωή, φέρει πάντα την υπογραφή της Δύναμης του Θεού. Εκείνο που πρώτα απ’ όλα επιθυμεί να συνειδητοποιήσουμε ο Θεός, είναι ότι η προτροπή Του να περπατάμε μαζί Του, δεν είναι ένας ακόμη αυστηρός θεολογικός κανόνας, τόσο ψυχρός και εγκεφαλικός, ώστε να μη λαμβάνει καθόλου υπόψη την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες μας. Το σίγουρο είναι πως το πιο άχρηστο πράγμα στην πνευματική μας ζωή, είναι οι θεωρητικοί θρησκευτικοί κανόνες, που μας αφήνουν απλώς με τη γεύση της παντελούς αναξιότητάς μας, χωρίς να έχουν τη δύναμη να μας ωθήσουν να αναβλέψουμε σε Εκείνον, που έχει τη Δύναμη να κάνει το αδύνατο δυνατό. Συνεπώς, όχι μόνο είναι εφικτό να περπατήσουμε με τον Θεό, αλλά έχουμε διαθέσιμη όλη τη δύναμη και το φρόνημα του Ιησού Χριστού, για να το ζήσουμε με τη Χάρη Του.

Το πρώτο βήμα είναι να απαλλαγούμε με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, από εκείνες τις ιδέες που συστήνουν μέσα μας μια εικόνα, και ένα θέλημα του Θεού, που πολύ λίγη ή καθόλου σχέση έχουν με την πραγματική Φύση Του. Αυτές οι ιδέες είναι τα λεγόμενα οχυρώματα της διάνοιας, που ο εχθρός χτίζει μέσα μας με μεγάλη μαεστρία και γνώση, των αδύνατων σημείων του ψυχικού και συναισθηματικού μας κόσμου. Είναι τα κάστρα της αιχμαλωσίας μας, τα οποία, όσο περισσότερο τα συντηρούμε στην πνευματική μας ζωή, τόσο πιο στερημένοι μένουμε από τα κάλλιστα του Θεού. Κατόπιν, χρειάζεται η πρακτική της πειθαρχίας, που σίγουρα δε μαθαίνεται μέσα σε λίγες ώρες. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι περπατάμε με τον Θεό, όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο από την καθημερινότητά μας, για να Του ανοίξουμε την καρδιά μας στην προσευχή μας, και να Του μιλήσουμε για όλα τα όνειρα, τους πόθους και τους καημούς της καρδιάς μας για εμάς και τους αγαπημένους μας. Δεν μπορούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι περπατάμε με τον Θεό, όταν δεν Του αφήνουμε χρόνο και χώρο, για να μοιραστεί μαζί μας, μέσα από τη μελέτη του Λόγου Του, και μέσα από το άνοιγμα της ψυχής μας στην Αγάπη Του, τους Δικούς Του πόθους, για όλα τα θέματα που αφορούν τον μικρόκοσμό μας. Επομένως, το περπάτημα με τον Θεό είναι μια στάση ζωής, που διαμορφώνεται πρωτίστως με την εθελούσια επιλογή μας, να παραχωρήσουμε όλα τα δικαιώματα της ύπαρξής μας στον Θεό, και με την ειλικρινή λαχτάρα μας, ο Θεός να είναι μέσα στην πολύβουη καθημερινότητά μας όλα όσα τόσο ποθεί.

Ωστόσο, αυτή η στάση ζωής δεν είναι κάτι που διαμορφώνεται σε απομόνωση. Πουθενά μέσα στη Βίβλο δεν επικροτείται ένα τέτοιο είδος ζωής. Περπατώ με τον Θεό σημαίνει αγωνίζομαι με τη Χάρη Του, ώστε να δημιουργώ σχέσεις ζωής. Σχέση βαθιά και μοναδική μαζί Του, και σχέσεις αγάπης και προσφοράς με τους συνανθρώπους μου. Αυτές οι σχέσεις δεν διαμορφώνονται στα ύψη μόνο, αλλά κυρίως κάτω στην κοιλάδα των πειρασμών και των προκλήσεων, όπου καλούμαστε να ζούμε με Ουράνιο Φως, ακόμα και αν μας περιβάλλουν συννεφιές ή και σκοτάδια. Ίσως, όλα τα παραπάνω εκληφθούν ως ρομαντικές θεωρητικολογίες και πράγματι θα είναι έτσι, αν ξεχάσουμε σε Ποιον Θεό πιστεύουμε, και αν προσπεράσουμε όλα όσα μας χάρισε, και επιθυμεί να μας χαρίσει στο διάβα της ζωής μας. Η ταπεινή καρδιά, που είναι σε κάθε περίπτωση πρόθυμη να μαθητεύει και να καθαρίζεται ενώπιον του Θεού, είναι το πολύτιμο έδαφος, μέσα στο οποίο μπορούν όλοι οι σπόροι του Αγίου Πνεύματος να καρποφορήσουν, και να αποδώσουν τον πολύτιμο Καρπό Του.

Λατρεμένε Θεέ μου, ομολογώ ότι δε μου είναι απλώς δύσκολο, αλλά πολλές φορές και πρακτικά αδύνατο να περπατώ μαζί Σου. Όμως, Εσύ υποσχέθηκες να μου προσφέρεις όλο Σου τον Εαυτό, για να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μου όλα τα Υπέροχα και όλα τα Άγια, όλα τα ξεχωριστά και Αιώνιά Σου. Αφιερώνω τον εαυτό μου με πίστη σε Σένα, και λαχταρώ να μου δώσεις τη δύναμή Σου, για να ζήσω την πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου: ΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ...

"ΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ"

«Και ενώ έβγαινε έξω στον δρόμο, κάποιος έτρεξε, και γονατίζοντας μπροστά του, τον ρωτούσε: Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Μάρκου 10:17 Ο νέος που υπέβαλε την ερώτηση αυτή ήταν ένας άρχοντας. Είχε μεγάλη περιουσία, και κατείχε υπεύθυνη θέση στην κοινωνία. Είδε την αγάπη που ο Χριστός εκδήλωσε στα παιδιά που Του έφεραν. Είδε πόσο τρυφερά τα δέχτηκε και τα πήρε στην αγκαλιά Του, και στην καρδιά Του γεννήθηκε η αγάπη για το Σωτήρα. Αισθάνθηκε την επιθυμία να γίνει μαθητής Του. Τόσο βαθιά συγκινήθηκε, που καθώς ο Χριστός έφευγε έτρεξε πίσω Του, και γονατίζοντας μπροστά Του, Του υπέβαλε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια την ερώτηση, την τόσο σπουδαία για την ψυχή κάθε ανθρώπου: «Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Ο Χριστός του είπε: «Γιατί με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ένας, ο Θεός.» Ο Ιησούς ήθελε να δοκιμάσει την ειλικρίνεια του άρχοντα, και να μπορέσει να καταλάβει για ποιο λόγο τον θεωρούσε αγαθό. Είχε συναίσθηση ότι Εκείνος στον οποίο μιλούσε ήταν ο Υιός του Θεού; Ποια ήταν τα πραγματικά του αισθήματα; Ο άρχοντας εκείνος υπολόγιζε πολύ στην προσωπική του δικαιοσύνη. Ουσιαστικά δεν πίστευε ότι υστερούσε σε τίποτε, και όμως δεν ήταν εντελώς ικανοποιημένος. Αισθανόταν πως κάτι του έλλειπε. Δεν θα μπορούσε άραγε ο Ιησούς να τον ευλογήσει, όπως ευλόγησε τα μικρά παιδιά, και να ικανοποιήσει αυτή την ψυχική του ανάγκη; Απαντώντας στο ερώτημα του ο Ιησούς, είπε ότι η υπακοή στις εντολές του Θεού ήταν αναγκαία, αν ήθελε να αποκτήσει την αιώνια ζωή, και ανέφερε μερικές εντολές που φανέρωναν το καθήκον του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του. Η απάντηση του άρχοντα ήταν καταφατική: «Δάσκαλε, όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου. Τι μου λείπει;» Ο Ιησούς κοίταξε το νέο στα μάτια σαν να διάβαζε τη ζωή του, και να ενδοσκοπούσε το χαρακτήρα του. Τον αγάπησε, και διψούσε να του δώσει εκείνη την ειρήνη, τη χάρη, και τη χαρά που θα έφερνε ριζική μεταβολή στο χαρακτήρα του. Του είπε: «Ένα σου λείπει, πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με, αφού σηκώσεις τον σταυρό.» Ο Χριστός ελκύστηκε από το νέο. Ήξερε ότι ο ισχυρισμός του, «όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου,» ήταν ειλικρινής. Ο Λυτρωτής λαχταρούσε να δημιουργήσει μέσα του την οξυδέρκεια, που θα τον καθιστούσε ικανό να δει την ανάγκη της καθιέρωσης της καρδιάς, και της χριστιανικής καλοσύνης. Λαχταρούσε να ιδεί μέσα του μια ταπεινή και συντριμμένη καρδιά, που θα αναγνώριζε ότι η υπέρτατη αγάπη της, έπρεπε να αποδοθεί στο Θεό, και οι ελλείψεις της να καλυφθούν από την τελειότητα του Χριστού. Στο πρόσωπο του άρχοντα εκείνου, ο Χριστός είδε την βοήθεια ακριβώς που του χρειαζόταν, αν αυτός αποφάσιζε να γίνει συνεργάτης Του στο ψυχοσωτήριο έργο Του. Αν ήθελε να καθοδηγηθεί από το Χριστό, θα καθίστατο δύναμη για το καλό. Ο άρχοντας αυτός θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αντιπροσωπεύσει το Χριστό. Επειδή είχε προτερήματα τα οποία, αν τα συνταύτιζε με το Σωτήρα, θα τον αξίωναν να γίνει δύναμη Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον αγάπησε για το χαρακτήρα του. Και στην καρδιά του άρχοντα ξύπνησε η αγάπη για το Χριστό, επειδή η αγάπη γεννά πάλι την αγάπη. Ο Ιησούς επιθυμούσε να τον δει να γίνει συνεργάτης Του. Λαχταρούσε να τον κάνει σαν τον Εαυτό Του, ένα καθρέφτη όπου να αντανακλάται η μορφή του Θεού. Λαχταρούσε να αναπτύξει τα υπέροχα γνωρίσματά του χαρακτήρα του, και να τον καθαγιάσει για την υπηρεσία του Κυρίου. Αν ο άρχοντας είχε τότε παραχωρήσει τον εαυτό του στο Χριστό, θα είχε αυξηθεί στην ατμόσφαιρα της παρουσίας Του. Αν είχε κάνει αυτή την εκλογή, πόσο διαφορετικό θα ήταν το μέλλον του! «Ένα σου λείπει,» είπε ο Ιησούς. «Πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα, ακολούθα με.» Ο Χριστός διάβαζε την καρδιά του νεαρού άρχοντα. Μόνο ένα πράγμα του έλλειπε, αλλά αυτό ήταν ζωτικής σημασίας. Χρειαζόταν την αγάπη του Θεού στην ψυχή. Η έλλειψη εκείνη αν δεν την αναπλήρωνε, θα απέβαινε μοιραία γι’ αυτόν. Όλη του η υπόσταση θα αλλοιώνονταν. Με την εντρύφηση, ο εγωισμός θα αυξάνονταν. Για να μπορέσει να δεχθεί την αγάπη του Θεού, έπρεπε η υπέρτατη φιλαυτία να παραχωρηθεί. Ο Χριστός δοκίμασε τον άνθρωπο αυτόν. Τον κάλεσε να διαλέξει ανάμεσα στον ουράνιο θησαυρό και στο επίγειο μεγαλείο. Μπορούσε να εξασφαλίσει τον ουράνιο θησαυρό αν ακολουθούσε το Χριστό. Αλλά, το εγώ έπρεπε να παραχωρηθεί. Η θέλησή του έπρεπε να υποβληθεί στον έλεγχο του Χριστού. Η αγιοσύνη αυτού του ίδιου του Θεού, προσφερόταν στο νεαρό άρχοντα. Είχε το προνόμιο να γίνει γιος του Θεού, και συγκληρονόμος του Χριστού, στον ουράνιο θησαυρό. Έπρεπε όμως να σηκώσει το σταυρό, και να ακολουθήσει το Σωτήρα στο μονοπάτι της αυταπάρνησης. Για τον άρχοντα τα λόγια του Χριστού ισοδυναμούσαν πράγματι με την πρόσκληση: «Διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε» Ιησούς του Ναυή 24:15. Η εκλογή ανήκε σ’ αυτόν. Ο Ιησούς λαχταρούσε για την πνευματική μεταλλαγή του. Του έδειξε το τρωτό σημείο του χαρακτήρα του, και με τι μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε την έκβαση της υπόθεσης, καθώς ο νέος ζύγιζε τα πράγματα! Αν αποφάσιζε να ακολουθήσει το Χριστό, έπρεπε να υπακούσει στα λόγια Του για το κάθε τι. Έπρεπε να εγκαταλείψει τα φιλόδοξα σχέδια του. Με τι βαθιά και εναγώνια λαχτάρα. Με την ψυχική δίψα ο Ιησούς, παρακολουθούσε το νέο, με την ελπίδα ότι θα δεχόταν την πρόσκληση του Πνεύματος του Θεού! Ο Χριστός υπέδειξε τους μοναδικούς όρους, που θα έφερναν τον άρχοντα στη θέση όπου θα τελειοποιούσε ένα χριστιανικό χαρακτήρα. Τα λόγια του ήταν λόγια σοφά, παρόλο που μπορεί να ηχούσαν κάπως αυστηρά και απαιτητικά. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας για τον άρχοντα, ήταν να αποδεχθεί και να συμμορφωθεί με αυτά. Η υψηλή κοινωνική του θέση και η περιουσία του, ασκούσαν στο χαρακτήρα του μια ανεπαίσθητη επιρροή προς το κακό. Υποθαλπόμενα τα δύο αυτά, θα παραγκώνιζαν το Θεό από την καρδιά του. Είτε λίγο είτε πολύ κατακρατούσε από το Θεό, κατακρατούσε εκείνο που μείωνε την ηθική του δύναμη και αποδοτικότητα. Επειδή όταν ενδόμυχα υποθάλπονται τα πράγματα αυτού του κόσμου, όσο ασταθή και ανάξια μπορεί να είναι, καταλήγουν στο να απορροφούν τα πάντα. Ο άρχοντας κατάλαβε αμέσως τη σημασία των λόγων του Χριστού, και λυπήθηκε. Αν είχε συνειδητοποιήσει την αξία του προσφερόμενου δώρου, αμέσως θα είχε καταταγεί με τους μαθητές του Χριστού. Ήταν μέλος του τιμητικού Συμβουλίου των Ιουδαίων, και ο σατανάς τον πείραζε με δελεαστικές προοπτικές για το μέλλον. Ήθελε τον ουράνιο θησαυρό, αλλά ήθελε και τις επίγειες απολαβές που του απέδιδαν τα πλούτη του. Λυπόταν που υπήρχαν τέτοιοι όροι. Επιθυμούσε την αιώνια ζωή, χωρίς να θέλει να υποβληθεί στην απαιτούμενη θυσία. Το κόστος της αιώνιας ζωής του φαινόταν υπερβολικό, και «αναχώρησε λυπημένος, επειδή, είχε κτήματα πολλά.» Ο ισχυρισμός του ότι φύλαξε το νόμο του Θεού, δεν ήταν σωστός. Έδειξε ότι τα πλούτη του ήταν το είδωλό του. Δεν μπορούσε να τηρεί τις εντολές του Θεού, αφού ο κόσμος κατείχε την πρώτη θέση στην καρδιά του. Αγαπούσε τα δώρα του Θεού περισσότερο από ότι αγαπούσε το Δωρητή. Ο Χριστός είχε προσφέρει στο νέο τη συντροφιά Του. ‘Ακολούθα με’, του είπε. Αλλά γι’ αυτόν ο Σωτήρας δεν είχε τόση σημασία, όση είχε το όνομά του μεταξύ των ανθρώπων, και η περιουσία του. Να αρνηθεί τα επίγεια πλούτη του, πράγματα ορατά χειροπιαστά, για τον αόρατο ουράνιο θησαυρό, το θεωρούσε πολύ ριψοκίνδυνο. Αρνήθηκε την προσφορά της αιώνιας ζωής, και απομακρύνθηκε. Από τότε ο κόσμος έγινε το αντικείμενο της λατρείας του. Χιλιάδες περνούν από αυτή τη δοκιμή, ζυγίζοντας τον Χριστό με τον κόσμο, και πολλοί προτιμούν τον κόσμο. Όπως ο νεαρός άρχοντας, απομακρύνονται και αυτοί από το Σωτήρα, λέγοντας μέσα τους: "Δεν θέλουμε τον άνθρωπον αυτόν να άρχη εφ’ υμάς". Η συμπεριφορά του Χριστού προς το νέο, αποτελεί παράδειγμα για μας. Ο θεός μας έδωσε τον κανόνα της συμπεριφοράς, τον οποίο κάθε δούλος Του οφείλει να ακολουθεί. Πρόκειται για την υπακοή στον νόμο Του, όχι απλώς μια κατ’ εντολή υπακοή, αλλά μια υπακοή που εισχωρεί στη ζωή, και εκδηλώνεται με το χαρακτήρα. Ο Θεός έθεσε το δικό Του πρότυπο του χαρακτήρα, για όσους θέλουν να γίνουν υπήκοοι της βασιλείας Του. Μόνο εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν συνεργάτες του Χριστού, μόνο εκείνοι που θα πουν: "Κύριε ότι είμαι και ότι έχω είναι δικό Σου", εκείνοι μόνο θα αναγνωριστούν σαν γιοι και θυγατέρες του Θεού. Όλους θα πρέπει να τους απασχολεί η σκέψη τι σημαίνει να επιθυμούν τον ουρανό, και μολαταύτα να τον αποστρέφονται εξ αιτίας των επιβαλλόμενων όρων. Σκεφθείτε τι σημαίνει να πείτε ‘όχι’ στο Χριστό. Ο άρχοντας είπε: όχι δεν μπορώ να Σου τα δώσω όλα. Μήπως λέμε και εμείς το ίδιο; Ο Σωτήρας προθυμοποιείται να συμμερισθεί μαζί μας το έργο που ο Θεός μας έχει αναθέσει να κάνουμε. Προσφέρεται να χρησιμοποιήσει τα μέσα που ο Θεός μας έχει δώσει, για να συνεχίσει το έργο Του στον κόσμο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μας σώσει. Τα περιουσιακά του αγαθά έχουν χορηγηθεί στον άρχοντα αυτόν, για να αποδείξει ότι ήταν πιστός οικονόμος. Έπρεπε να τα διαθέσει για να γίνουν ευλογία σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη. Έτσι και τώρα ο Θεός εμπιστεύεται στους ανθρώπους υλικά αγαθά, τάλαντα και διάφορες ευκαιρίες για να καταστούν αυτοί όργανά Του στο να βοηθούν τους φτωχούς, και τους πάσχοντες. Εκείνος που χρησιμοποιεί τα εμπιστευμένα σ’ αυτόν δώρα ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού, γίνεται συνεργάτης του Σωτήρα. Κερδίζει ψυχές για το Χριστό, επειδή αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα Του. Για αυτούς που, όπως ο νεαρός άρχοντας κατέχουν υψηλές εμπιστευτικές θέσεις και υπάρχοντα, ίσως φαίνεται υπερβολική η θυσία να παραχωρήσουν όλα για να ακολουθήσουν το Χριστό. Πλην όμως αυτός είναι ο γενικός κανόνας συμπεριφοράς για όλους όσους θέλουν να γίνουν μαθητές Του. Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή. Η παραχώρηση του εγώ, αποτελεί την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Συχνά φαίνεται επιτακτική και σε γλώσσα που μοιάζει αυταρχική. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σωθεί ο άνθρωπος, παρά μόνο αν αποκοπεί από τα πράγματα εκείνα από τα οποία, αν δεν απαλλαγεί, θα διαφθαρεί όλη η ύπαρξή του. Όταν οι πιστοί του Χριστού επιστρέφουν στον Κύριο ότι του ανήκει, επισωρεύουν θησαυρούς, οι οποίοι θα τους δοθούν όταν ακούσουν τα λόγια: "Εύγε δούλε αγαθέ, και πιστέ,.. μπες μέσα στη χαρά του Κυρίου σου", "ο Οποίος, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού". Ματθ. 25:23, Εβρ. 12:2. Η χαρά για τις λυτρωμένες, ψυχές στην αιωνιότητα, είναι η ανταμοιβή όλων όσων βάδισαν στα ίχνη Εκείνου που τους είπε: "Ακολούθα με"...

Η Ύψιστη Ανάβαση.

«Ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ, και του είπε: Αβραάμ∙ κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι. Και είπε: Πάρε τώρα τον γιο σου τον μονογενή, που αγάπησες, τον Ισαάκ, και πήγαινε στον τόπο Μοριά, και πρόσφερέ τον εκεί σε ολοκαύτωμα επάνω σε ένα από τα βουνά, που θα σου πω». Γένεση 22:1,2.

Η συγκεκριμένη ιστορία της Γένεσης, με μια πρώτη ανάγνωση σοκάρει τον μελετητή ως προς τα πρώτα δύο εδάφια, τον φορτίζει με αγωνία ως προς την εξέλιξή της, και τον συνεπαίρνει ως προς την κατάληξή της, ακριβώς γιατί αποδεικνύει το βάθος της πίστης του Αβραάμ, και το ανεξιχνίαστο Μεγαλείο του Χαρακτήρα του Θεού. Χρόνια ολόκληρα ο Αβραάμ περίμενε την εκπλήρωση της Υπόσχεσης του Θεού, ότι από το σπέρμα του θα εξέλθει κληρονόμος. Όσο τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δε συνέβαινε που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, τόσο και πιο ανέφικτη φάνταζε η εκπλήρωση. Όμως, ο Λόγος του Θεού δεν επιστρέφει ποτέ κενός, και στην ορισμένη από τον Θεό ώρα, δόθηκε στον Αβραάμ ο πολυπόθητος γιος από τη σύζυγό του Σάρρα, ενώ και οι δύο ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία. Ο γιος της Επαγγελίας μεγάλωνε με χάρη, και τίποτα δε φαινόταν να ταράζει την οικογενειακή γαλήνη. Ακόμα και το θέμα του γιου του Αβραάμ, Ισμαήλ, από τη δούλη του Άγαρ, είχε ρυθμιστεί από τη φροντίδα και φιλευσπλαχνία του Θεού, και έτσι ο Ισαάκ έμενε στο σπίτι ως ο νόμιμος και αδιαφιλονίκητος κληρονόμος. Και ενώ όλα ήταν τόσο ήρεμα και ελεγχόμενα, η φωνή του Θεού πέφτει σαν μαχαιριά μέσα στην καρδιά του Αβραάμ: «θα πάρεις το γιο σου τον μονογενή, τον γιο σου που αγάπησες…. ξέρεις για ποιον μιλώ…. εννοώ τον Ισαάκ και θα τον προσφέρεις θυσία για Μένα…».

Δεν υπάρχουν λόγια άξια να περιγράψουν την οδύνη που κατέκλυσε την ψυχή του δύστυχου πατέρα. Εκείνο ακριβώς το τέκνο για το οποίο υπήρχαν τόσες προσευχές και τόση προσδοκία, εκείνο ακριβώς το τέκνο, που έφερε τόση χαρά στους γονείς του, ύστερα από τα πικρά χρόνια της ατεκνίας τους, εκείνος ακριβώς ο μονάκριβος και πολυαγαπημένος, έπρεπε να θυσιαστεί στον Θεό. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, δικαιολογίες ή έστω μια παρήγορη κουβέντα από τον Θεό. Η Εντολή Του είναι ρητή και κατηγορηματική. Η απαίτηση της θυσίας είναι πέρα για πέρα αμείλικτη, άδικη και ακατανόητη. Εκτός αυτού, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ο Αβραάμ δε ζούσε στα χρόνια του Χριστού, ή στα χρόνια μετά από Αυτόν. Δεν είχε δει την Ανάσταση του Λαζάρου ή δεν είχε ζήσει το Μεγαλείο της Ανάστασης του Σωτήρα. Δεν είχε κάτι το χειροπιαστό, για να κρατηθεί και να αντέξει σε αυτή τη μέγιστη δοκιμασία. Δεν είχε τίποτα το λογικά αναμενόμενο, όπως μια άλλη παρόμοια εμπειρία στη ζωή ενός συγγενή, φίλου ή γνωστού του, κατά την οποία ο Θεός ζήτησε κάτι ανάλογο, και στο τέλος επενέβη και δε συνέβη τίποτα το δυσάρεστο.

Όχι, ο Αβραάμ δε στηρίχθηκε σε τίποτα το λογικό, για να ελπίσει και να λάβει δύναμη η καρδιά του. Εκείνες τις τραγικές στιγμές, που έπρεπε να λάβει την απόφαση της υπακοής ή της ανυπακοής, δεν είχε τίποτα απολύτως το ελπιδοφόρο, εκτός από την επιλογή να επιδείξει υπέρλογη πίστη. Και απέναντι σε αυτή την προοπτική, επέλεξε να σταθεί κρατώντας γερά το χέρι του Θεού, ακόμα και αν το σχέδιό Του φαινόταν ανείπωτα σκληρό. Επέλεξε να κρατήσει αυτό το χέρι με πίστη και εμπιστοσύνη ότι το Θεϊκό Βλέμμα ακόμα και σε αυτή τη σκοτεινή ώρα, που τίποτα δε φαινόταν παρήγορο και ευοίωνο, έβλεπε κάτι που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να δει ή να σταθμίσει. Η θυσία που του ζητήθηκε διεκπεραιώθηκε πρώτα στη θέληση, πριν αποφασίσει να ανέβει στο όρος. Προξενεί τόση εντύπωση στην καρδιά του μελετητή ότι ο πατέρας που τόσο αγαπούσε το τέκνο του, δεν προφέρει ούτε μια τόση δα αντίρρηση στον Θεό. Δε διαπραγματεύεται, δεν προσφέρει ανταλλάγματα. Απλώς υπακούει με θαυμαστή ταπείνωση και απλότητα, ακόμα και αν η καρδιά του είναι κατατσακισμένη από τη θλίψη.

Ένας άλλος πατέρας, πολλά χρόνια μετά τον Αβραάμ, προσήλθε στον Ιησού Χριστό με απόγνωση, ζητώντας τη θεραπεία της πολυαγαπημένης του κόρης. Ήταν ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος, που απελπισμένος και περίλυπος ζήτησε από τον Ιησού να θεραπεύσει την κόρη του που ψυχορραγούσε. Ασφαλώς και ο Ιάειρος είχε πίστη στον Χριστό, αλλιώς δε θα απευθυνόταν σε Αυτόν. Ωστόσο, συγκρίνοντας αυτές τις δύο περικοπές, λαμβάνουμε τόσο σημαντικά μαθήματα για το χαρακτήρα της γνήσιας πίστης. Ο Ιάειρος είχε την πίστη που τον ώθησε να σώσει το παιδί του, ενώ ο Αβραάμ είχε την πίστη που όπλισε την καρδιά του με δύναμη, για να θυσιάσει το παιδί του. Και οι δύο άντρες είχαν πίστη, άλλος μικρότερη και άλλος μεγαλύτερη, όπως συμβαίνει με όλους τους χριστιανούς. Εκείνο στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας, είναι ότι ο Θεός δεν κατακρίνει το βαθμό της ελλιπούς πίστης, καθώς ο Ίδιος μας λέει ότι έστω και πίστη σαν κόκκος σινάπεως είναι ευάρεστη, καθώς, αν εμείς θελήσουμε να την καταθέσουμε σε Αυτόν, Εκείνος είναι Πρόθυμος να εργαστεί μαζί της, και να την αυξήσει.

Ο Θεός, αντιμετωπίζοντας αυτούς τους δύο ανθρώπους ως ξεχωριστές προσωπικότητες, εργάζεται για τον καθαρισμό της πίστης τους, επιλέγοντας την ανάλογη δοκιμασία. Ο Ιάειρος κλήθηκε να πιστέψει ότι ο Χριστός μπορούσε ακόμα και στο νεκρό σώμα της κόρης του να δώσει ζωή. Ωστόσο, στη δοκιμασία του τον στήριξε ο Λόγος του Χριστού: «Μη φοβάσαι∙ μόνον πίστευε και θα σωθεί». Λουκάς 8: 50. Ο Αβραάμ από την άλλη, δεν είχε καμία φιλεύσπλαχνη διαβεβαίωση από τον Θεό του τύπου: «Mη φοβάσαι, ανέβα στο όρος και εκεί θα δεις το Μεγαλείο Μου». Ο Θεός αποφάσισε να δοκιμάσει την πίστη του, επιλέγοντας ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό από εκείνο του Ιάειρου: τον δοκίμασε στη σιωπή και στη φαινομενική σκληρότητα εκ Μέρους Του. Τον δοκίμασε στην απόλυτη έλλειψη της κατανόησης του σχεδίου και του Θελήματός Του. Ο Αβραάμ επειδή επέλεξε να σταθεί και να πιστέψει στην Αγάπη και των αλάνθαστων Σχεδίων του Θεού, ακόμα και αν έσφιγγε την ψυχή του βαθύ σκοτάδι, ονομάστηκε δικαιολογημένα πατέρας της πίστης. Καθώς διαβάζεις συγκριτικά αυτές τις δύο περικοπές, αξίζει να συλλογιστείς πάνω στους τρόπους που ο Θεός επιλέγει να εργαστεί με τον καθένα μας προσωπικά. Δε μας δοκιμάζει παραπάνω από τη δύναμή μας, αλλά είναι αποφασισμένος να καθαρίσει την πίστη μας, και να την κάνει λαμπερή σαν ατόφιο χρυσάφι.

Διαβάζοντας όλο το εικοστό δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης, που είναι αφιερωμένο σε αυτή τη δοκιμασία του Αβραάμ, νιώθεις σαν να ακολουθείς τον πονεμένο πατέρα σε κάθε βήμα που κάνει, καθώς ελεύθερα έχει επιλέξει να ανέβει στο όρος και να υπακούσει στον Θεό. Το κείμενο δε δίνει απολύτως καμία πληροφορία για τα συναισθήματα του Αβραάμ, όμως ο μελετητής σε κάθε κίνησή του, αισθάνεται μέσα του την απερίγραπτη οδύνη του πατέρα. Έχει αποφασίσει να ακούσει τη Φωνή του Θεού, όμως αυτό δεν ακυρώνει τον πόνο. Τον παρακολουθούμε να σαμαρώνει το γαϊδουράκι, να παίρνει μαζί του τον μονάκριβο γιο του και δύο δούλους, να υψώνει τα μάτια του προς το όρος όπου θα γινόταν η θυσία (ανείπωτος ο πόνος που στάζει από εκείνα τα μάτια), να παίρνει τα ξύλα της ολοκαύτωσης, να ανταλλάσσει λίγες μα τόσο τρυφερές κουβέντες με τον πολυαγαπημένο Ισαάκ, να πραγματοποιεί εκείνη την επώδυνη ανάβαση στο όρος της θυσίας, ανάβαση που είναι η σταύρωσή του, αλλά θα σφραγιστεί με την ανάστασή του.

Ένα άλλο Πρόσωπο, χιλιάδες χρόνια μετά, έλαβε την απόφαση να ανεβεί στο δικό Του Όρος της Ύψιστης Δοκιμασίας. Επέλεξε, αν και τόσο Αθώο, τόσο Άμεμπτο και τόσο Δίκαιο, να πορευτεί με νικηφόρα Πίστη, και απέραντη Αγάπη στο Γολγοθά το Δικό Του, που δε συγκρίνεται με το Γολγοθά της δοκιμασίας κανενός ανθρώπου. Είναι ο Σωτήρας σου και Σωτήρας μου, ο Σωτήρας του κόσμου Ιησούς Χριστός, που διήλθε νικηφόρα μέσα από το πιο καυτό καμίνι δοκιμασίας, καμίνι τόσο φρικτό και τόσο οδυνηρό, που δε θα γνωρίσει κανένας άνθρωπος από καταβολής κόσμου. Ο Αβραάμ, λαμβάνοντας την απόφαση να ανέβει στο όρος και να θυσιάσει ότι πιο πολύτιμο είχε, προεικόνιζε την Αγάπη του Θεού Πατέρα μας, και χωρίς να το αντιλαμβάνεται τότε γινόταν τύπος των πιστών όλων των εποχών, που καλούνται στη ζωή τους να ανέβουν στο όρος της προσωπικής τους δοκιμασίας. Αξίζει, όμως να προσέξεις το εξής. Η πραγματοποίηση της ανάβασης, τελικά δε συνέτριψε την καρδιά του Αβραάμ. Του αποκάλυψε το Μεγαλείο της Πανάγαθης Φύσης του Θεού με τρόπο που ποτέ πιο πριν δεν είχε γνωρίσει. Το κομβικό σημείο σε όλη αυτή τη δοκιμασία δεν ήταν απλώς η απόφαση να Αβραάμ να ανέβει στο όρος, καθώς ακόμα και αν συνέβη αυτό, θα μπορούσε να λιγοψυχήσει πάνω στο όρος. Όμως, αυτό δεν έγινε και η πίστη του ότι ο Θεός είναι απείρως πιο αγαθός από αυτό που μπορούσε να αντιληφθεί, του έδωσε τη δύναμη να υψώσει το μαχαίρι. Αυτή η στιγμή είναι η κορυφαία στη δοκιμασία του. Ύψωσε το μαχαίρι, όχι με χαρά, ούτε με την παρηγοριά πως κάτι καλύτερο θα έλθει στη ζωή του, ακριβώς γιατί για αυτόν ο Ισαάκ ήταν ότι το καλύτερο, ότι το πιο ξεχωριστό ανάμεσα στα ανθρώπινα. Και αυτό το ακριβό και αγαπημένο έπρεπε να τo θυσιάσει, επιδεικνύοντας πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό μέχρι τέλους, ακόμα και αν η καρδιά του ήταν καταξεσκισμένη από τον πόνο.

Παρακολούθησε αυτό τον ήρωα πατέρα, που μέσα στο μέγιστο σπαραγμό του επιλέγει να αποδώσει περισσότερη τιμή στον Θεό που του έδωσε αυτό το παιδί, ακόμα και αν γνώριζε τόσο καλά ότι η στέρηση του αγαπημένου τέκνου του θα ήταν για αυτόν αβάσταχτη. Μεταφέρσου νοερά σε εκείνη την τόσο μοναδική στιγμή, και προσπάθησε να διαβάσεις όλα όσα ξεχειλίζουν από τα μάτια του ανθρώπου που τολμά να υψώσει το μαχαίρι. Δεν υπάρχουν λόγια άξια να αποδώσουν το μεγαλείο της πίστης που προμηθεύει ο Θεός σε έναν άνθρωπο, που είναι απόλυτα αποφασισμένος να σταθεί για τον Θεό που πιστεύει και λατρεύει, ακόμα και αν νιώθει τα πόδια του παγωμένα. Το μαχαίρι υψώθηκε, και το χέρι εκείνο το κρατούσε η δύναμη της απόφασης του ανθρώπου να υπακούσει στον Δημιουργό του, και η ισχύς που ο Θεός προμήθευε ασταμάτητα στον πιστό του δούλο, καθώς ο Ίδιος δεν είχε πάψει στιγμή να εργάζεται για τον καθαρισμό της πίστης του Αβραάμ. Όμως, το μαχαίρι δε βάφτηκε με αίμα. Η Φωνή του Θεού εκφράστηκε την καίρια στιγμή, και ο Λόγος Του ήταν Λόγος απερίγραπτης ανακούφισης, και ευλογημένης επιβράβευσης: «Μη επιβάλεις το χέρι σου πάνω στο παιδάκι, και μη του κάνεις τίποτε∙ επειδή, τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα». Και λίγο πιο μετά ο άγγελος του Κυρίου μίλησε για δεύτερη φορά και είπε: «Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα και δε λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα αστέρια του ουρανού, και σαν την άμμο που είναι κοντά στο χείλος της θαλάσσης∙ και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου∙ και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου». Γένεση 22:12, 15-19.

Ίσως, ζεις και εσύ σε κάποια περίοδο της ζωής σου, κατά την οποία δοκιμάζεσαι σκληρά, και νιώθεις μέσα σου την ώθηση από το Άγιο Πνεύμα να σηκώσεις το μαχαίρι απέναντι σε καταστάσεις και σχέσεις. Σηκώνω το μαχαίρι δε σημαίνει εχθρεύομαι, μισώ ή πληγώνω τον άλλο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πως γίνομαι πρόθυμος να προσφέρω θυσία στον Θεό όλα τα πολύτιμα της ζωής μου, εμπιστευόμενος/η μέχρι την τελευταία στάλα του το Αγαθό Θέλημά Του. Ίσως, και εσύ καλείσαι να ζήσεις στην πράξη αυτό που πιστεύεις στη θεωρία, δηλαδή ότι ο Θεός είναι για σένα απείρως πιο σημαντικός από όλα τα αγαθά, και τις ευλογίες που υπάρχουν στη ζωή σου. Αν αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής σου αυτό το διάστημα, σίγουρα ο πόνος, η θλίψη και τα ερωτηματικά σφυροκοπούν ανελέητα τις αντοχές σου. Όμως, μην αποκάμεις, μη λυγίζεις και μην επιτρέπεις στον εχθρό να σε εμποτίζει με αρνητικές σκέψεις, και να λεηλατεί το συναισθηματισμό σου. Η Βίβλος είναι γεμάτη από ιστορίες ανθρώπων που επέλεξαν να τιμήσουν με την πίστη τους τον Θεό, και δεν ευλογήθηκαν απλώς. Υπερ – ευλογήθηκαν με την ενίσχυση της πίστης τους, και τη βαθύτερη κατανόηση του Χαρακτήρα του Θεού. Ίσως, πιστεύεις ότι ο Θεός είναι απλώς μακριά σου και ανεξήγητα σιωπηλός στις μέγιστες ανάγκες της ψυχής σου. Θυμήσου ότι αυτή είναι η κορυφαία δοκιμασία στη ζωή ενός πιστού: η απόφαση να συνεχίζει να λατρεύει και ακόμα περισσότερο να δοξάζει τον Θεό στο σκοτεινό και έρημο τοπίο της ζωής του, πριν ακόμα δει το αίσιο τέλος της δοκιμασίας του.

Το εικοστό δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης, που καταγράφει την πιο σκληρή δοκιμασία στη ζωή του Αβραάμ, ξεκίνησε με τρόπο σκοτεινό και ακατανόητο, σε τόσο και τέτοιο βαθμό, που κανείς δε θα περίμενε να ολοκληρωθεί με τόση ευλογία. Και στο δικό σου βιβλίο της ζωής, ίσως οι σελίδες που γράφονται τώρα σε καταπικραίνουν και σε πληγώνουν ανελέητα. Όμως, να μην ξεχάσεις ποτέ ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός, και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον έλεγχο και την Κυριαρχία Του για όλα τα παιδιά Του. Ακόμα και αν εσύ χρειαστεί να σηκώσεις το μαχαίρι, ακόμα και αν αισθάνεσαι το χέρι σου θρυμματισμένο και διαλυμένο από τον πόνο, θυμήσου ότι το υποστηρίζει η Δύναμη του Θεού που ρέει μέσα σου, επειδή Εκείνος γνωρίζει την καρδιά σου, και σε κραταιώνει για να σταθείς για τη Δόξα Του. Τα λόγια του Ιησού στο Ευαγγέλιο του Λουκά 9:24, «Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει∙ και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα τη σώσει. Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδήσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως τον εαυτό του ή ζημιωθεί;» Αξίζει να είναι η πυξίδα της ζωής σου κάθε φορά που νιώθεις τα κύματα των δοκιμασιών να σε πνίγουν. Η μέγιστη προτεραιότητα είναι η σωτηρία της ψυχής, και γι αυτό ο Ιησούς έδωσε τα πάντα, αλλάζοντας μια για πάντα την ιστορία του κόσμου μας, και δίνοντας νόημα σε όλους τους πόνους της ζωής μας. Έτσι, όταν εσύ σηκώνεις το μαχαίρι, να είσαι σίγουρος/η ότι η Δύναμή Του σε φρουρεί, το Έλεός Του σε παρηγορεί, η Χάρη Του κατεργάζεται σχέδια ευλογίας, και η υπόσχεσή Του σε οδηγεί στον πολυπόθητο τόπο της ανάπαυσης, και της έκβασης της δοκιμασίας σου. Ας έχει Δόξα το Λατρεμένο Του Όνομα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν...

Τι βλέπεις πέρα από τις αυταπάτες σου;

«Ο ίδιος ο Ιησούς, όμως, δεν τους εμπιστευόταν, επειδή τους γνώριζε όλους∙ και επειδή δεν είχε ανάγκη να δώσει κάποιος μαρτυρία για τον άνθρωπο∙ δεδομένου ότι, αυτός γνώριζε τι ήταν μέσα στον άνθρωπο». Ιωάννη 2:24,25.

Αυταπάτη είναι μια εσφαλμένη αντίληψη την οποία συντηρείς στη διάνοιά σου και σε απατά, καθώς πείθεσαι ότι είναι σωστή. Με άλλα λόγια, είναι ο τρόπος σκέψης σε ένα συγκεκριμένο ή σε περισσότερα ζητήματα που σε απομακρύνει από τον δρόμο της αλήθειας, και σπείρει μέσα σου είτε παράλογες ωραιοποιήσεις, είτε σκληρότητα και θυμό, ανάλογα με το αν η αυταπάτη σε οδηγεί να βλέπεις τα πράγματα καλύτερα, ή χειρότερα από αυτό που πραγματικά είναι. Η απαλλαγή από τις αυταπάτες, σημαίνει ότι πλέον δεν υπάρχουν λανθασμένες τοποθετήσεις στη ζωή, και ότι η αλήθεια και η σοφία καθιστούν τα πάντα διάφανα και κρυστάλλινα.

Ας εξετάσουμε την περίπτωση που πετάς στα σύννεφα και θεωρείς ότι όλοι και όλα είναι έντιμα, καθαρά και δίκαια. Σίγουρα, δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό στον αγνό τρόπο σκέψης, όμως, καθώς εκπαιδεύεσαι στα πράγματα του Θεού, θα διαπιστώνεις όλο και περισσότερο ότι ο Θεός επιθυμεί ο αθώος τρόπος σκέψης σου, να συμπορεύεται με τη σοφία του δικού Του Πνεύματος. Το πώς αυτό μπορεί να γίνει, είναι αποκλειστικά και μόνο το υπερφυσικό έργο της δικής Του Χάρης. Ο εχθρός της ψυχής, επιδιώκει να εκμεταλλεύεται πάντα την άγνοια ή την αθωότητά σου σε κάποιες καταστάσεις, έτσι ώστε να σε απογοητεύσει οικτρά, και η καλοσύνη σου να μεταλλαχθεί στην άλλη όψη της αυταπάτης, αυτή που σε καθιστά σκληρό, δηκτικό και επιθετικό. Με όποιο τρόπο όμως και αν αυτός δουλεύει, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι τις καταστάσεις της ζωής σου, ακόμα και τις πιο δυσάρεστες ή ανεξήγητες, τις ελέγχει ο Θεός, και είναι Αυτός ο μόνος που έχει τη δύναμη και την ικανότητα να τις μεταστρέψει, ώστε να γίνουν από ένας τόπος στενάχωρος, μια κοιλάδα απαράμιλλης ευρυχωρίας.

Όταν λοιπόν, δε βλέπεις τις καταστάσεις όπως πραγματικά είναι, αλλά συντηρείς μέσα σου περισσότερο την ιδέα που θα ήθελες για αυτές, τότε σίγουρα δεν οδηγείσαι από τη σοφία του Θεού. Από την άλλη, όσο πιο πεισματικά αρνείσαι να απαλλαγείς από τις αυταπάτες σου, τόσο πιο εύκολα ανοίγεις τον δρόμο στον εχθρό, ώστε με τα πανούργα τεχνάσματά του, να σε παρασύρει σε έναν απατηλό τρόπο σκέψης, και σε κάποια καίρια στιγμή να γκρεμίσει όλα όσα πίστευες, προκειμένου να βουλιάξεις στην απελπισία και την απόγνωση. Ακόμα και αν έχεις έρθει σε αυτό το σημείο μία ή περισσότερες φορές, μην ξεχνάς ποτέ ότι δεν είναι ο εχθρός που γκρεμίζει, αλλά ο Θεός που επιτρέπει να γκρεμιστούν όλα εκείνα που σε κάνουν να εθελοτυφλείς, και να ζεις με τις δικές σου αλήθειες, για τα πράγματα και τον κόσμο και όχι με τη δική Του Αλήθεια. Το γκρέμισμα σημαίνει αβάστακτος πόνος και οδυνηρή προδοσία. Δε θέλει ο Θεός να πονέσεις και να πικραθείς, καθώς είναι Θεός ατελείωτης Αγαθότητας. Όμως, κάποιες φορές, ο πόνος της διάψευσης από όλα όσα πίστευες, γίνεται το απαραίτητο και, ίσως, το μοναδικό Του εργαλείο, για να εργαστεί τα σχέδια της Δόξας Του και της Ευλογίας σου. Επιτρέπει, λοιπόν, ο Λυτρωτής σου να γκρεμιστούν τα οχυρώματα της πλάνης και του ψεύδους, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κτιστούν τα δικά Του οχυρώματα, τα αιώνια, τα καθάρια και τα αγαθά, τα οποία κανένας δεν μπορεί να τα γκρεμίσει ή έστω στο ελάχιστο να τα κουνήσει.

Επομένως, μην απελπίζεσαι και μη θεωρείς την αποκάλυψη των πλανών, που συντηρούσαν τόσο ωραίους μύθους στη ζωή σου ως το τέλος των πάντων. Όχι, δεν είναι το τέλος. Είναι μόνο η αρχή, για να γνωρίσεις ότι η αλήθεια δεν είναι μόνο πικρή, όπως πιστεύει ο λαός μας. Πολύ περισσότερο, είναι λυτρωτική, γιατί είναι η βάση για την  πνευματική ολοκλήρωση και την ψυχική γαλήνη που τόσο  ποθείς. Άφησε τον Δημιουργό και Σωτήρα σου να παραλάβει την ψυχή σου, αν στέκεσαι στα ερείπια όλων όσων πίστευες. Μόνο Εκείνος μπορεί πέρα από τις αυταπάτες σου, να σου δείξει έναν άλλο τρόπο σκέψης, οικοδομημένο στη δική Του Διάνοια, έναν τρόπο σκέψης που ανοίγει το δρόμο για την πιο πλατιά έννοια ελευθερίας και χαράς που είχες ποτέ ονειρευτεί. Επίτρεψέ Του να σε διδάξει, πώς να έχεις στην καρδιά σου καλοσύνη, κατανόηση και σεβασμό, ακόμα και αν έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την πιο σκληρή και ανελέητη όψη των καταστάσεων και των ανθρώπων.

Άφησε την καρδιά σου να αγγιχτή, και το πνεύμα σου να ωριμάσει από το δικό Του παράδειγμα. Η περικοπή μας τόσο αφοπλιστικά και σαφέστατα μας ξεκαθαρίζει ότι ο Ιησούς στην επίγεια Ζωή Του, δεν εμπιστευόταν κανέναν άνθρωπο κι’ αυτό, όχι βέβαια από παράλογη καχυποψία, αλλά γιατί ως Θεός γνώριζε ακριβώς τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς. Γνώριζε ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι φρόντιζαν να επωφεληθούν από τη θαυματουργή Του Δύναμη, και όχι να γνωρίσουν τον ίδιο ως Κύριο και Απελευθερωτή τους, από όλες τις δυνάμεις του σκότους που καταδυνάστευαν πέρα από το σώμα τους, και το πνεύμα και την ψυχή τους. Παρόλα αυτά, παρά το γεγονός ότι διάβαζε την ιδιοτέλεια και την υποκρισία στην ανθρώπινη καρδιά, και δεν υπήρχε εκ Μέρους Του κανένας αλλοιωμένος τρόπος σκέψης που θα μπορούσε να χτίσει μια αυταπάτη μέσα Του, ποτέ μα ποτέ δεν ήταν κυνικός, πικρός ή απαξιωτικός με τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. 
Άφησε τον εαυτό σου να εισέλθει στην ευλογημένη συνήθεια να μελετάς την επίγεια ζωή Του με προσοχή, και διάθεση να διδαχθείς από Εκείνον. Τότε, θα διαπιστώνεις κάθε μέρα και περισσότερο, ότι δεν υπήρξε στιγμή που να θέλει να προσβάλλει ή να πληγώσει τους ανθρώπους, για να ικανοποιηθεί η δική Του Αγιότητα. Θα αγγίζεσαι κάθε μέρα και πιο βαθιά, καθώς θα διαπιστώνεις την άβυσσο της Αγάπης, και την απεραντοσύνη του ελέους Του για την κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ακόμα και στα περιστατικά που έδειξε αγανάκτηση ή θυμό, ήταν μόνο για να ελέγξει τις καρδιές, να γκρεμίσει την εσφαλμένη πίστη τους, και να οικοδομήσει τη δική Του Πίστη, τη μόνη ασφαλή, γνήσια και δυνατή. Ακόμα και αν ο Ιησούς γνώριζε και τις πιο ακάθαρτες γωνίες της ψυχής του καθενός, ποτέ δεν απελπιζόταν για κανέναν, ακριβώς γιατί είχε τέλεια εμπιστοσύνη στο Θαύμα της αλλαγής που μπορούσε να γεννηθεί με τη Χάρη του Θεού σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.

Μην περιμένεις από τους ανθρώπους να είναι τέλειοι απέναντί σου σε κάθε περίσταση. Δεν μπορεί να γίνει αυτό, γιατί είναι πλάσματα ατελή και δόκιμα σε κάθε είδους παραστρατήματα και αδικίες. Αν αγαπάς κάποιον/α, χωρίς προηγουμένως να έχεις αγαπήσει τον Θεό με όλη σου την καρδιά, τη διάνοια και τη δύναμή, τότε ο Νόμος Του δεν μπορεί να εκτελεστεί στο ακέραιο. Δεν μπορεί να υπάρχει υγεία σε μία ανθρώπινη αγάπη, που δεν έχει οικοδομηθεί στην αναγνώριση, στο σεβασμό και στην αγάπη προς τον Δημιουργό Θεό. Αν η αγάπη σου για τους ανθρώπους χτίζεται στα σαθρά θεμέλια της ωραιοποίησης των καταστάσεων, τότε, όταν δεν πάρεις αυτό που πιστεύεις ότι σου αξίζει, υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθείς σε μια εμπαθή και εκδικητική συμπεριφορά. Δώσε το χέρι σου στον Χριστό και επέλεξε να περάσεις μαζί Του όλες τις επώδυνες καταστάσεις της ζωής σου. Υπάρχουν περιστάσεις που χρειάζονται απλώς το Άγγιγμά Του, και άλλες πιο σοβαρές που απαιτούν το δικό Του άμεσο και αναντικατάστατο Χειρουργείο.

Σε όποια περίπτωση και αν ανήκεις αυτή την περίοδο, μην κλείσεις την ψυχή σου σε όλα εκείνα που ο Θεός λαχταρά να σου δώσει ως πολύτιμα μαθήματα της δικής Του παιδείας. Όποιες πληγές από άδικες και παράλογες συμπεριφορές ανθρώπων και αν σε βασανίζουν, γνώριζε βαθιά μέσα σου ότι υπάρχει μόνο ένα Ον που να μπορεί να ικανοποιήσει εντελώς τα έσχατα βάθη της καταξεσχισμένης από τον πόνο ανθρώπινης καρδιάς, και Αυτός είναι ο Κύριος και Σωτήρας μας Χριστός. Τότε, μόνο τότε, καθώς ο Ιησούς μας σε απαλλάσσει από τις αυταπάτες σου, και οικοδομεί τη δική Του γνώση μέσα σου, θα μαθαίνεις κάθε μέρα και πιο ουσιαστικά να βλέπεις δια πίστεως οτιδήποτε σε περιβάλλει μέσα από τη δική Του Άγια οπτική. Μια οπτική που σου δίνει δύναμη να παραμένεις αγνός, καθαρός και δίκαιος προς όλους, ακόμα και αν έχεις τόσο αδικηθεί, και ακόμα και αν δεν υπάρχει μέσα σου καμία πεποίθηση που να συντηρεί ωραίες πλάνες και παρήγορες αυταπάτες για τους άλλους. Ο Χριστός μας είναι το τέλος, με την έννοια της λήξης όλων όσων σε αποπροσανατολίζουν, σε απογοητεύουν, σε ισοπεδώνουν. Είναι το τέλος, ακριβώς γιατί επιθυμεί να αναδειχτεί στη ζωή σου ως η αρχή της υπέρτατης Αλήθειας, της αιώνιας Δικαιοσύνης και της ανυπέρβλητης Καλοσύνης, που είναι τα δικά σου δώρα μέσω της ζωντανής και ακλόνητης σχέσης μαζί Του.

Επίτρεψέ Του να σου αποκαλύψει τις αυταπάτες σου και να οικοδομήσει μέσα σου τη δική Του Αλήθεια, που θα τρέφει αδιάκοπα την ψυχή σου, και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια, που δια πίστεως προσδοκούμε. Αμήν...