Οι επιστήμονες λένε, ότι το ανθρώπινο μυαλό αποθηκεύει μέχρι και 60 αναμνήσεις το δευτερόλεπτο, σε μια διάρκεια ζωής 75 χρόνων, χωρίς να κουραστεί σχεδόν καθόλου. Αυτό μας κάνει ένα σύνολο 1.419.120.000.000 αναμνήσεων, κάθε μια από τις οποίες μπορεί ν’ ανακληθεί στη μνήμη, σ’ ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.
Η ανάκληση στη μνήμη, μπορεί να προκληθεί από τη θέα, τον ήχο, ακόμα κι από την οσμή. Έχοντας υπόψη μας τις φοβερές αυτές ικανότητες του μυαλού, θα πρέπει παράλληλα να σκεφτούμε, ότι δεν δημιουργηθήκαμε με κάποιο μηχανισμό φιλτραρίσματος των επώδυνων, δυσάρεστων αναμνήσεων, ώστε ν’ αποθηκεύουμε μόνο τις καλές κι ευχάριστες. Απλά, το μυαλό μας, αποθηκεύει στην τράπεζα αναμνήσεων τόσο τις καλές, όσο και τις κακές αναμνήσεις.
Γνωρίζοντας πάντως ότι ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο που δεν Του αρέσει να τον βασανίζει, και ότι είναι τόσο σοφός ώστε δεν θα έκανε λάθη, είμαστε βέβαιοι ότι είχε κάποιο σκοπό γι’ αυτό το πράγμα.
Συχνά οι κακές αναμνήσεις σχετίζονται με το πλήγωμα, τις προσβολές, και τις αδικίες, που μας έχουν κάνει οι άλλοι. Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει τόσο όσο εκείνος, εκείνη, ή εκείνοι που αγαπάς.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε, και πώς να αντιμετωπίσουμε τέτοιες οδυνηρές αναμνήσεις; Μερικές από τις απαντήσεις μπορεί να είναι: «Προσπάθησε να τις αγνοήσεις», «Μην τις σκέφτεσαι», «Σκέψου καλά πράγματα», «Μίλησε σ’ ένα ψυχολόγο για το πρόβλημά σου», «Κάνε πως δεν υπάρχουν». Το πώς αντιμετωπίζουμε τις αναμνήσεις εξαρτάται σ’ ένα μεγάλο βαθμό από την ιδιοσυγκρασία μας. Οπωσδήποτε όμως, θεωρούμε καλό ν’ αναφέρουμε τρεις μεθόδους παρμένες από το καλύτερο βιβλίο ψυχολογίας, το λόγο του Θεού.
1. Ένα από τα αποτελεσματικότερα φάρμακα θεραπείας των πληγών που προκλήθηκαν από κακές αναμνήσεις, είναι η συγχώρηση. Ένα από τα αιτήματα της προσευχής που δίδαξε ο Χριστός στους μαθητές Του στον Ματθαίο 9:13 είναι: «και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς». Η συγχωρητικότητα κουβαλάει μαζί της την ανακούφιση. Ο θυμός που νιώθεις, το μίσος που αισθάνεσαι, η πικρία που σε βασανίζει, η εκδικητικότητα που σε κατατρώγει και όλα τα άλλα ψυχοφθόρα συναισθήματα εξαφανίζονται. Η συγχώρεση αφαιρεί το κεντρί του πόνου από τη μνήμη. Βέβαια, μπορεί η ανάμνηση να παραμένει εκεί, αλλά παύει να είναι επώδυνη όπως ήταν πριν τη συγχώρεση. Αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον με τη δική σου δύναμη, ζήτησε τη βοήθεια του Θεού.
2. Ένα άλλο φάρμακο για τη θεραπεία των κακών αναμνήσεων είναι ο χρόνος. Άφησε το χρόνο να εργαστεί για σένα. Στο τρίτο κεφάλαιο του Εκκλησιαστή διαβάζουμε, πως υπάρχει καιρός για το καθετί. Καιρός για θεραπεία, καιρός για γκρέμισμα, καιρός για χτίσιμο, καιρός για κλάμα, καιρός για γέλιο, καιρός για πένθος, καιρός για διασκέδαση. Στην εποχή των μικροκυμάτων που ζούμε, πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που παίρνουν καιρό.
3. Άφησε τον Ιησού Χριστό να σου εξηγήσει, πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ίσως μέσα στο νου σου να έχεις δώσει τελείως διαφορετική διάσταση στα γεγονότα που σε πικραίνουν. Προσευχήσου και ζήτησε από το Χριστό, όχι μόνο να σου τα εξηγήσει, αλλά και να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις.
Την επόμενη φορά που θα παλεύεις με οδυνηρές σου αναμνήσεις, θυμήσου τα τρία αυτά φάρμακα: τη συγχώρεση, το χρόνο, και τον Ιησού Χριστό...
Πηγή: Επιστολή
Τρεις είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσει κάθε άνθρωπος: Από πού ήρθα; Για ποιο λόγο είμαι εδώ και πού πηγαίνω;
Ποτέ δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στην τρίτη ερώτηση, μέχρι να δοθεί απάντηση στο δεύτερο ερώτημα, και ποτέ δεν θα δοθεί απάντηση στο δεύτερο ερώτημα, μέχρι να δοθεί απάντηση στο πρώτο. Το βιβλίο της Γενέσεως μας λέει από πού ήρθαμε, και μας λέει επίσης γιατί είμαστε εδώ. Δημιουργηθήκαμε για να γνωρίσουμε και αγαπήσουμε τον Θεό. Γι΄αυτό και όταν Τον αγαπάμε, βρίσκουμε νόημα και εκπλήρωση, απίστευτη ευχαρίστηση και ολοκλήρωση. Όσο πιο πολύ Τον γνωρίζουμε, τόσο μεγαλύτερη χαρά και ειρήνη έχουμε.
Στο πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής έχουμε μία διακήρυξη, και όχι ένα επιχείρημα: Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη.
Ο Θεός είναι η καλύτερη εξήγηση για τη δημιουργία του Σύμπαντος.
Προϋπόθεση 1) Οτιδήποτε ξεκινάει για να υπάρχει, πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.
Προϋπόθεση 2) Το Σύμπαν ξεκίνησε να υπάρχει.
Συμπέρασμα: Για να υπάρχει το Σύμπαν, πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.
Επιχείρημα 2: Ο Θεός είναι η καλύτερη εξήγηση για ένα Σύμπαν που συντηρεί τη ζωή.
Σκέψου τα παρακάτω παραδείγματα:
1) Εάν η φόρτιση των ηλεκτρονίων και των πρωτονίων δεν ήταν ακριβώς ισόποση - εξισωμένη, τότε τα άτομα του υδρογόνου θα επαναστατούσαν το ένα εναντίων του άλλου, και δε θα υπήρχαν γαλαξίες.
2) Εάν η αναλογία της μάζας των πρωτονίων και νετρονίων από 1836 σε 1 ήταν ελάχιστα διαφορετική, δεν θα υπήρχε χημεία.
Τα δύο αυτά επιχειρήματα μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως η αιτία και ο σχεδιαστής δημιουργός του Σύμπαντος, είναι ένα έξυπνο, άυλο, δυνατό, αναλλοίωτο ων το οποίο προϋπήρχε ανεπηρέαστο από το χρόνο (και τη φθορά που αυτός προκαλεί) σε ένα αιώνα καθεστώς πέρα από την αρχή του Σύμπαντος. Αυτό το ων είναι κοντά στη παραδοσιακή Ιουδαϊκό-Χριστιανική αντίληψη περί του Θεού, στην οποία μπορούμε δικαιολογημένα να καταλήξουμε ότι είναι αληθινός και υπάρχει.
Εάν πιστεύουμε πως δημιουργηθήκαμε από το τίποτα, τότε πρέπει να συμπεράνουμε πως ζούμε για το τίποτα, και μία μέρα θα πάμε στο τίποτα.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος δημιούργησε τον Θεό; Η Αγία Γραφή δεν επιχειρηματολογεί υπέρ της ύπαρξης του Θεού, το μόνο που αναφέρει είναι πως είναι αυθύπαρκτος, άναρχος, αναλλοίωτος και αιώνιος. Όταν ο Μωυσής ρώτησε το όνομα του Θεού, ο Θεός απάντησε πως είναι ο Ων, είναι δηλαδή αυτός που υπάρχει.
Το σύμπαν έχει ημερομηνία έναρξης.
Το κείμενο λέει, "στην αρχή", αναφερόμενο στην αρχή όλων των δημιουργημάτων. Το γεγονός αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι η ύλη δεν είναι αιώνια. Υπήρξε μια εποχή που ύλη όπως την ξέρουμε δεν υπήρχε. Το σύμπαν δεν είναι αιώνιο. Υπάρχει μια στιγμή που οι ουρανοί και η γη δεν υπήρχαν. Τα πράγματα που βλέπουμε γύρω μας, τα δέντρα και τα κτίρια και τα αυτοκίνητα που οδηγούμε, τα πράγματα που έχουμε, τα βουνά και τους ωκεανούς, τίποτε από αυτά δεν είναι αιώνια. Μόνο ο Θεός είναι αιώνιος. Οτιδήποτε άλλο είχε μια αρχή. Ακόμα και ο ίδιος ο χρόνος δημιουργήθηκε από τον Θεό.
Αυτός ο κόσμος είναι το σπίτι του Θεού. Έχει αφήσει παντού ενδείξεις για το τι είδους Θεός είναι. Αυτό εγείρει ένα ερώτημα που τα παιδιά θα ήθελα να ρωτήσουν, (και οι ενήλικες κρυφά αναρωτιούνται): Ποιος δημιούργησε τον Θεό; Η απάντηση είναι, κανείς. Ήταν εκεί πριν από την έναρξη. Δεν είχε καμία αρχή. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα. Παραδέχομαι ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό. Ο Θεός πηγαίνει πολύ πέρα από τις ρου της χημείας, ή της βιολογίας, ή την ιστορία, ή τα μαθηματικά, ή η κβαντική μηχανική, ή τις εικασίες της θεωρητικής κοσμολογίας. Κατοικεί στην αιωνιότητα, που σημαίνει κανένα τηλεσκόπιο δεν μπορεί να τον βρει, και δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα υπολογιστή που να μπορεί να τον ορίσει.
Το Σύμπαν δημιουργήθηκε από το Θεό, από το τίποτα.
Η Γένεση μας λέει ότι ο Θεός δημιούργησε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Δημιούργησε τον ήλιο και τα αστέρια, και το φεγγάρι, και τους πλανήτες. Δημιούργησε τους κομήτες, και τους αστεροειδείς. Δημιούργησε ακόμη και τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι υπάρχουν 400 δισεκατομμύρια άστρα στον γαλαξία Milky Way. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι υπάρχουν περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες, ο καθένας με τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια άστρα. Γι΄αυτό και η Αγία Γραφή αναφέρει πως «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.» Ψαλμός 19:1.
Ο Θεός έχει αφήσει τα αποτυπώματά του σε όλο το σύμπαν. Αυτός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη από το τίποτα. Ο τεχνικός όρος είναι εκ του μηδενός. Μίλησε και τα αστέρια γεμίζουν τον ουρανό. Μίλησε και τα πουλιά άρχισαν να πετούν. Μίλησε και το ψάρι άρχισε να κολυμπά. Μίλησε και τα τριαντάφυλλα άρχισαν να ανθίζουν. Μίλησε και το σαλιγκάρι άρχισε να σέρνεται,
Ο Θεός είναι, ο Θεός ενεργεί, ο Θεός δημιουργεί. Αυτός είναι κυρίαρχος. Είναι Παντοδύναμος. Μόνο ο Θεός δημιουργεί. Ο διάβολος δεν δημιουργεί. Εμείς δεν δημιουργούμε τίποτα. Εμείς παίρνουμε το υπάρχον υλικό, και το μετατρέπουμε σε κάτι άλλο. Μόνο ο Θεός δημιουργεί κάτι από το τίποτα. Επειδή αυτός είναι ο Δημιουργός, είναι μεγαλύτερος από τη δημιουργία του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗΤΕΡΑ ΦΥΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΘΕΟΣ. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή μου, που είναι μεγαλύτερο από τον Θεό. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που έχω, που να μην μπορεί να το λύσει. Τίποτα που με μπερδεύει, δεν τον μπερδεύει. Τίποτα που με σταματά, δεν τον σταματά. Αν αξίζει να εμπιστευτώ κάποιον, αξίζει να εμπιστευτώ τον Κυρίαρχο Θεό του Σύμπαντος, που στο σταυρό του Γολγοθά έδειξε πόσο μεγάλη αγάπη, στέλνοντας τον Υιό Του για να σταυρωθεί για τις αμαρτίες μας...
Πηγή: http://www.eeenikaias.gr/index.php
Ποιον εμπιστευόμαστε να κρατάει το τιμόνι της ζωής μας; Ποιον βάλαμε στη θέση του οδηγού να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον προορισμό μας;
Εκπαιδεύσαμε τον από μηχανής άνθρωπο-θεό, τον αυτόματο πιλότο που εμείς κατασκευάσαμε για να πάμε καλά, αναπαυτικά, πετώντας επί της εγωιστικής φούσκας μας...Πόσες τραγωδίες έχουμε παρακολουθήσει;...όσο πιο πολλές, τόσο πιο πολύ αισθανόμαστε άνθρωποι της πολιτιστικής κουλτούρας, και της θεατρικής παιδείας.
Δεν έχω κάτι με τις αρχαίες τραγωδίες αλλά με τις διαχρονική τραγωδία που βιώνει επί της γης ή επί του αέρα της γης η ανθρώπινη ύπαρξη. Σπαταλάμε τη ζωή μας σε τραγικές παραστάσεις που τις παρακολουθούμε... υποχρεωτικά ανελλιπώς, βιώνοντάς τες ως πρωταγωνιστές, αλλά και ως σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Τραγικοί απενοημένοι αυτόχειρες ένεκεν της ματαιόδοξης αφροσύνης μας, να εκλέγουμε τους εκλεκτούς αυτόματους πιλότους μας...Δεν ευθύνονται οι αυτόματοι ανεγκέφαλοι του συστήματος πλοήγησης της ζωής μας αλλά εμείς! Είπαμε... είμαστε εμείς οι εντολοδότες θεοί! είπαμε δικό μας το αεροπλάνο, δικός μας και ο προορισμός της "ευτυχίας"... και βάλαμε ν' ακούμε, έτσι για να φαντασιαζόμαστε σ'ένα θρησκόληπτο μοιρολόγημα, ένα καθολικά ορθόδοξο δια-μαρτυρικό rythm and bluz να μας συνοδεύει στον non stop τελευταίο χορό μας.
TOO LOW – TERRAIN, Move up...move up, MOVE UP! όταν ακούς και βλέπεις να αναβοσβήνει το σύστημα πληροφόρησης κινδύνου, και σου κραυγάζει προσοχή είσαι τόσο χαμηλά, τόσο χαμηλά στη γη που αγάπησες να ανήκεις...τότε μάλλον έφθασε η στιγμή να ακούσεις, θέλεις δεν θέλεις το...ετοιμάσου να απαντήσεις τον Θεό, όντας ανέτοιμος! Όσο υπάρχει λίγος ελάχιστος χρόνος move up - σήκωσε ψηλά τα μάτια σου - σ Εκείνον που ανασταίνει τους νεκρούς, και δίνει σε όσους Τον Ακούν! μια νέα αναστημένη ζωή ελπίδας και χαράς.
Δεν είναι φρόνιμο το όστρακο να αντιμάχεται τον Ποιητή Του. Είναι η απόλυτη αφροσύνη το όστρακο να αυτοεξωστρακίζεται από τη ζωή, μη θέλοντας τη σωτηρία του, αλλά την απώλειά του.
Ξέρετε οι άνθρωποι ποτέ δεν δέχθηκαν την ήττα τους από τον θάνατο. Θέσπισαν τη δική τους fuga διαφυγής από τον θάνατο, εφευρίσκοντας μια κουλτούρα θρησκευτικής αθανατοποίησης εξ ιδίων αυτών ικανοτήτων! και όχι από τον Έχοντα τα κλειδία του θανάτου, τον μόνο Δυνάμενο χαρίσαι αναστημένη ζωή εκ του τάφου ! Και τούτο συμβαίνει διότι η ανθρωποκεντρικότητα δεν επιθυμεί έξωθεν αυτής έναν Θεό Σωτήρα, αλλά τον εαυτό της ως αυτόκλητο σωτήρα!
Ο απ.Παύλος στην Αθήνα διακήρυξε ότι ο ο Θεός όρισε ημέρα όπου θα κρίνει την οικουμένη εν δικαιοσύνη με ένα άνδρα που ανέστησε από τους νεκρούς...και γι αυτό είναι απαραίτητο, εκ των ων ουκ άνευ, να μετανοήσουμε έκαστος προσωπικά, και να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ' Εκείνον τον Άγνωστο Θεό που Τον αγνοούμε, αν και είναι πλησίον, δεν είναι μακρυά μας ο Θεός...Τους καιρούς της αγνοίας παραβλέπει ο Θεός! Τούτο παραγγέλλει το Ευαγγέλιο του Θεού της συγχώρησης, αλλά θέλει την μετάνοιά μας γιατί δεν μπορεί να παραβλέψει τον ηθελημένο αγνωστικισμό μας, την θανάσιμη αμέλειά μας, την εγωπαθή αφέλειά μας!
Γιατί να χαθείτε! μας παρακαλεί ο Θεός...Βλέπει το τέλος μας και μας παρακαλεί σώθητε πάντα τα έθνη και οι λαοί, κοιτάξτε στο έργο σωτηρίας, συγχώρησης, συμφιλίωσης που Έκαμα για να μη απωλεσθείτε, κοιτάξτε με μετάνοια, αλλάξτε την αυτοκτονική σας πορεία με την παροχή Ψήφου Εμπιστοσύνης, όχι στον άφρονα εαυτό σας, αλλά σε ένα Κυβερνήτη δικό Μου, τον ίδιο τον μονογενή Υιό Μου που σας δίδω υπέρ της ζωής σας, για να σας οδηγήσει με ασφάλεια, με προστασία, με προσωπική αγάπη και φροντίδα από σήμερα και για πάντα μέχρι την αιωνιότητα!
Δεν είναι ένα τραγικό μεμονωμένο, αποσπασματικό εξωφρενικό περιστατικό αυτό που συνέβη στις Άλπεις. Είναι η τραγική εικόνα τέλους ενός κόσμου που επέλεξε ως μοναδικό της ζωής του ταξείδιον, την ματαιότητα των διαλογισμών του, την αυτάρεσκη στα μάτια του εικόνα της πολιτικής και θρησκευτικής του ειδωλοαυταπάτης. Θυσίασε στο βωμό του κοσμοειδώλου του τον εαυτό του, τα παιδιά του, τα πάντα πρόσφερε ως καύσιμο της αερο-πλάνης, της κατασκευασμένης εφήμερης ευτυχίας του...
.jpg)
Άνοιξε την καταραμένη πόρτα της καρδιάς σου...γιατί την σφάλισες, την έκαμες απαραβίαστη για να γλιτώσεις από τους δαίμονές σου...αλλά από τον δικό σου δαίμονα που αλωνίζει μέσα σου...ποιος θα σε γλιτώσει; Όμως ο Χριστός δεν πρόκειται με βία να παραβιάσει καμιά πόρτα αμπαρωμένη, της ασφαλείας μας το οχύρωμα, κανένα προσωπολατρικό του εαυτού μας κιγκλίδωμα, αλλά στέκει έξωθεν και κτυπά την πόρτα της λογικής μας...Αν σταματήσουμε να είμαστε άφρονες πλανώντες και πλανώμενοι-πετώντας με τις αέρα πατέρα lines μας, και έλθουμε εις εαυτόν θεωρώντας με αισχύνη τα μαδημένα μας φτερά ήδη πεταμένα, και μη παραβλέποντας την άπτερη γύμνια της έργο-στασιαστικής μας επάρκειας...ναι ίσως τότε την έσχατη στιγμή πατήσουμε το μπουτόν ανοίγματος της καρδιάς μας, και αφήσουμε τον Χριστό να μπει στο άσυλό μας, για να φέρει σε ισορροπία την πλοήγησή μας, και να αναστρέψει έτσι την φρενίτιδα της κατάπτωσής μας.
Το Κέντρο διεύθυνσης το πηδάλιο, που εμείς κατασκευάσαμε, δεν μας πάει πουθενά ή μάλλον έχει αυτοματοποιηθεί από μας τους ίδιους για προορισμό συντριβής, γιατί το είδωλό μας ο θρησκευτικός καθοδηγητής μας, με συγκυβερνήτη τον πολιτικό καθοδηγητή μας, είναι ρυθμισμένοι συστημικά μηχανικοποιημένοι προς εαυτοκαταστροφή και εαυτοχειρία.
Η αφειδώς παρεχόμενη αθωοποίηση των αφρόνων, είναι γέννημα και θρέμμα του άφρωνος - αθέου νομικισμού μας. Όταν δουλεύει το μυαλό μας ανάποδα και ασύνετα, δεν είμαστε παράφρονες, αλλά άφρονες. Όταν έχουμε γυρίσει ανάποδα το αεροπλάνο και βλέπουμε τη γη στη θέση του ουρανού, ας μη νομίζουμε ότι κάνουμε αεροεπιδείξεις και αεροκαυχήσεις, αλλά αερο-καταρίψεις. Όσο πιο ψηλά πάει η αυταπάτη μας, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση και το σύντριμμα της πλανεμένης μας κατασκευής.
Μάθαμε να ακούμε τον εαυτό μας. Η αφήγησή μας ξεκινάει, πάντα από ποιό πατέρα έχουμε...Αν μας γέννησε το πλανεμένο μυαλό του συστήματος θρησκευτικής και πολιτικής πειρατείας, που εμείς γαλουχήσαμε και εκπαιδεύσαμε, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας...Ο πλανών την οικουμένη όλη ο διάβολος, ο θεός του κόσμου τούτου, έχει πολύ θυμό γιατί έχει ριφθεί στη γη, και θύει και απολύει ακορέστως, και εμείς τρομάζουμε και συγκλονιζόμαστε από τις τραγικότητες που συμβαίνουν, αλλά μέχρι εκεί. Καθόμαστε στην αναπαυτική πολυθρόνα μας και βλέπουμε το διαδραματιζόμενο θρίλερ ως οσκαρικό προιόν έβδομης τέχνης, παραχθέν για την ανάπτυξη της απαραιτήτου αδρεναλίνης, ως μιας κάποιας ένδειξης μορφής ζωής που μοιραίως επιλέξαμε για να αισθανόμαστε ως ζώντες!
Δεν είναι καλό να απατώμεθα από τους αυτόκλητους σωτήρες της πολιτικής και θρησκευτικής αεροκουλτούρας που βάλαμε στη θέση πλοήγησης της ζωής μας. Δεν υπάρχει τρίτη εναλλακτική... ή θα έχουμε αυτόχειρες άφρονες να μας καθοδηγούν στην απώλεια, ή θα επιστρέψουμε στον μόνο Σωτήρα του κόσμου, τον αναστάντα Ιησού Χριστό, να πάρει Αυτός το πηδάλιο κυβέρνησης της ζωής μας...
Του Φιλήμονα Σωτηρόπουλου
Γιατί ένας σεισμός αφήνει άθικτο ένα σπίτι και ισοπεδώνει κάποιο άλλο; Γιατί κάποιος πεθαίνει από καρκίνο και ο άλλος κάνει μία απλή εγχείριση και γίνεται καλά;
Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, ο Παύλος όμως αναφέρει: "Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε, Ρωμαίους 8:28-30.
Ο Θεός αυτή τη στιγμή κάνει 10.000 διαφορετικά πράγματα. Εμείς όμως μπορεί να αντιληφθούμε 3-4 πράγματα, από όσα ο Θεός κάνει στην ζωή μας. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΖΗΤΟΥΜΕ Η ΝΟΟΥΜΕ Φιλιππησίους 3:20.
Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, και αυτά που βλέπουμε είναι σαν μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Επίσης δεν καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα, που συμβαίνουν σε εμάς. Δεν καταλαβαίνουμε από τι ο Θεός μας έχει προστατεύσει. Αν δεν ευχαριστούμε τον Θεό για ότι μας έχει δώσει, ας Τον ευχαριστούμε τουλάχιστον για όσα έχουμε αποφύγει. Μερικές καταστάσεις θα κλονίσουν την πίστη μας. Εάν επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε πλήρως γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει, θα απογοητευτούμε. Εάν επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την αγάπη, την αγαθοσύνη και την σοφία του Θεού βασιζόμενοι στο τι μας συμβαίνει, τότε θα καταλήξουμε πως ο Θεός δεν μας αγαπάει. Στον Εκκλησιαστή 3:11 διαβάζουμε ότι: «Ο Θεός έχει ορίσει τον κατάλληλο καιρό που κάνει το καθετί. Και μέσα στον άνθρωπο έβαλε την αίσθηση της αιωνιότητας. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να καταλάβει το έργο που κάνει ο Θεός από το απώτερο παρελθόν ως το απώτερο μέλλον, παρά μόνο αυτά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Επειδή δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται ότι γίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει σκοπός σε όσα ο Θεός πράττει. Δεν πιστεύουμε στην τύχη. Τα πάντα έχουν έναν αγαθό σκοπό!
Προτού ένας αγαλματοποιός λαξέψει ένα μάρμαρο, δεν μπορούμε να δούμε τι πρόκειται να δημιουργήσει. Όταν όμως αρχίσει να σφυρηλατεί με το σφυρί, το καλέμι και το σκαρπέλο, τότε βλέπουμε σιγά σιγά να διαμορφώνεται κάτι όμορφο. Πολλές φορές, ο Κύριος παίρνει το δικό του πνευματικό σφυρί, ώστε να μας σμιλέψει στο πρόσωπο και τον χαρακτήρα του Χριστού. Όταν τελειώσει θα ήμαστε πιο όμορφοι, επειδή θα έχουμε μοιάσει πιο πολύ στον Χριστό.
Οι πιο όμορφοι Χριστιανοί, δεν είναι οι νέοι, οι πλούσιοι, οι μορφωμένοι, οι επιτυχημένοι και απόλυτα υγιείς. Οι μεγαλύτεροι ήρωες της πίστης στην Αγία Γραφή, αλλά και οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι ήρωες της πίστης, είναι αυτοί που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, και εφάρμοσαν τις δύο μεγαλύτερες εντολές που ο Θεός μας έχει δώσει. Αγάπησαν δηλαδή τον Θεό και τον πλησίον τους ως σ εαυτόν και τον Χρυσό Κανόνα. Αυτοί οι Χριστιανοί δόξασαν τον Θεό, ακόμη και μέσα στα προβλήματα, παρουσίασαν και ανέδειξαν την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του Χριστού, και έλκυσαν όσους δεν αγαπούν τον Θεό, στη Θεία αγάπη και πρόνοια.
Ο ΘΕΟΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΠΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Μην με παρεξηγήσετε, δεν ισχυρίζομαι πως ο Θεός δεν δοξάζεται όταν μας απομακρύνει τα προβλήματα. Αλλά νομίζω πως εάν θέλουμε να ήμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι πολύ πιο δύσκολο να δοξάζουμε τον Θεό όταν λέει όχι ή περίμενε, παρά όταν λέει ναι.
Επειδή όμως είναι πιο δύσκολο να δοξάζεις τον Θεό εν μέσω των προβλημάτων, για αυτό και είναι μεγαλύτερος ο αντίκτυπος της εμπιστοσύνης, αγάπης, αφοσίωσης, υπομονής, πίστης και των καλών έργων του πιστού εν μέσω της δύσκολης περίστασης.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Για αυτό και υπάρχει ελπίδα σε κάθε δύσκολη περίσταση. Ο σκοπός του Θεού είναι να χρησιμοποιήσει κάθε περίσταση, ώστε να μορφώσει τον χαρακτήρα του Χριστού στην ζωή μας.
"Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε! Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα! Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα ή ατονεί μες την παραζάλη, όταν και ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτό το βράδυ, μη ξέροντας τι να κάνει αύριο, Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω ότι υπάρχεις, και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου. Απ’ την κορφή της κοσμικής δόξας κοιτάζω με δέος πίσω στις μέρες τις χωρίς ελπίδα, σ’ εκείνο το μέρος, απ’ όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου. Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη θα μου τον δώσεις. Κι ότι δεν κατορθώσω σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους."(Μετάφραση: Δημήτρης Δημουλάς)
Το παραπάνω ποίημα "Μια προσευχή" είναι του Σολζενίτσιν, του αδέσμευτου ιχνηλάτη της διανόησης. Μέσα από την καρδιά του ή καλύτερα από τον νου του διακηρύσσει κάτι που η παγκόσμια θρησκοληψία έχει αλλοιώσει και αποδιοργανώσει.
Η πίστη στον Θεό είναι ευκολονόητη, εύκολα προσεγγίζεται δια του υγιαίνοντος νοός. Δεν είναι δυσκολονόητη, ούτε δυσνόητη όπως η επίκτητη θρησκοληψία επιτάσσει. Λένε ότι με την λογική δεν μπορείς να προσεγγίσεις τον Θεό και την αληθινή πίστη. Ακόμη λένε ότι η πίστη αντιτίθεται στη λογική, άρα τεχνηέντως εγκαθιστούν ένα ανάχωμα αγνωστικισμού και μυστικοπάθειας, το οποίο δεν είναι προσπελάσιμο στη κοινή λογική. Έτσι η θρησκοληψία αυτοπροσδιορίζεται ως μεσάζων, ότι μόνο αυτή έχει την μυστική πρόσβαση, και εκείνη μπορεί να εξασφαλίσει την πίστη στον Θεό μέσω της μη λογικής λατρείας, δηλαδή μέσω της μη κατανόησης, της επιφανειακής αραχνωύφαντης ευσεβοφάνειας, χωρίς το απαραίτητο εννοιολογικό υπόβαθρο επίγνωσης. Αθεόφοβα επιτάσσουν μια τυπική υπακοή σε μη νοούμενα αξιώματα, με αντίκρυσμα μια υποσχετική άνετης εισόδου στην σώζουσα πίστη. Γι αυτό οι άνθρωποι αρέσκονται να παραδρομούν στον εύπλαστο χώρο της φαντασίας και των προακαταλήψεων, παραδόσεων και λοιπών ανεξήγητων προφάσεων.
Αντίθετα ο Λόγος του Θεού, είναι η σοφία του Θεού που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους μέσω των ποιημάτων, ώστε να διδασκόμαστε και να γνωρίζουμε τα αόρατα μέσω των ορατών! Ο νους του ανθρώπου είναι το μεγαλύτερο θαύμα που ο Θεός δώρισε, προίκισε το καθ' εικόνα και ομοίωσιν πλάσμα Του. Ο νους είναι το εν δυνάμει εφαλτήριο προσέγγισης της αληθείας του Θεού.
Η αλήθεια εξ ορισμού είναι κάτι που δεν είναι κριμένο, τα πάντα έχει φανερώσει ο Θεός με σκοπό να τα εννοήσουμε, και όχι μόνο να τα βλέπουμε. Έχουμε προς τούτο όλη τη δυνατότητα, μέσω των αισθητηρίων να εισάγουμε τα αισθητά προς λογική επεξεργασία, και έτσι να εννοούμε, και νοούντες να ευχαριστούμε τον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς.
Μπορούμε να αλλάζουμε, να μεταμορφονόμαστε δια της ανακαινήσεως του νοός μας ώστε να δοκιμάζουμε και να διακρίνουμε τι θέλει ο Θεός και τι όχι. Προέβλεψε για την ανακαίνηση του νοός μας τον Λόγο της Αληθείας, ώστε να τελειοποιούμαστε δια της επιγνώσεως, έχοντες πρότυπο και μόνο Διδάσκαλο τον αποσταλλέντα Υιό του Θεού. Αν δεν νοούμε τον λόγο του Θεού, δεν μπορούμε να παραστήσουμε τα σώματά μας θυσίαν ζώσαν ευάρεστη στον Θεό, δεν μπορούμε να έχουμε τη λογική λατρεία,που θέλει ο Θεός από μας. Αν δεν γευθούμε και τραφούμε με το λογικό άδολο γάλα, που είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, τότε μοιραίως θα καταναλωθούμε στο παράλογο, δόλιο υποκατάστατο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας...
Σωτηρόπουλος Φιλήμων
.jpg)
"Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου∙ και τα ίχνη σου σταλάζουν πάχος". Ψαλμός 65:11.
Ένας ακόμη χρόνος ήδη μετρά, τους πρώτους μήνες του στη ζωή όλων μας. Κάθε χρόνο, το πέρασμα σε μια νέα χρονική σελίδα της ζωής σου, σε πλημμυρίζει με σκέψεις απολογισμού για ότι έζησες, για ότι δεν έζησες, για ότι σε δοκίμασε σκληρά ή για ότι σου έδωσε τη μέγιστη χαρά να βιώσεις τη Νίκη του Χριστού, μετά από μια οδυνηρή ερημική περίοδο. Μνήμες γλυκές μα και πικρές, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες εμπειρίες, συμπλέκουν τα χρώματά τους στον πίνακα της ζωής σου, διαγράφοντας το δικό σου ξεχωριστό περπάτημα πάνω στη γη. Θέλεις να βάλεις μια για πάντα πίσω σου το οδυνηρό παρελθόν, να κρατήσεις για πάντα ότι αξίζει να σε διδάξει από τα λάθη σου, και να πορευτείς σε ένα υπέροχο μέλλον, βιώνοντας την εκπλήρωση αυτών που τόσο ποθείς.
Συνηθίζουμε να ξεκινούμε τις πρώτες ώρες ή τους πρώτους μήνες κάθε νέου χρόνου με διάθεση να καταστρώσουμε σχέδια, να θέσουμε στόχους, να εγκαταλείψουμε συνήθειες που δε μας βοηθούν να αναπτυχθούμε σε κανένα τομέα της ζωής μας. Πάντα τους πρώτους μήνες είμαστε πιο ορμητικοί/ες, πιο παθιασμένοι/ες στο κυνήγι των στόχων και των ονείρων μας, μα καθώς το κλίμα των γιορτών ξεθυμαίνει, και τα πάντα γυρίζουν στη γνωστή ρουτίνα των καθημερινών υποχρεώσεων, πιάνουμε τον εαυτό μας, κάποιες φορές, να μη βαδίζουμε καθόλου στην πορεία που θέσαμε τις πρώτες ώρες και μέρες της χρονιάς. Τον Μάρτη ή κάποιες φορές και πιο πριν, ίσως ακόμα και από τα τέλη του πρώτου μήνα, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η ζωή μας βρίσκεται ακόμα μακριά από τις αισιόδοξες εξαγγελίες των πρώτων ημερών της χρονιάς.
Ακόμα δεν έχεις τακτοποιήσει εκείνη τη σχέση σου με συγγενικό ή και φιλικό σου πρόσωπο, που είναι διαταραγμένη και τόσο σε πονά. Τουλάχιστον, δεν έκανες εσύ το βήμα να αφήσεις κατά μέρος τον εγωισμό, για να είναι τακτοποιημένη η συνείδησή σου ενώπιον του Θεού και του συνανθρώπου σου, κάτι απέραντα σημαντικό για την καθαρότητα της ψυχής σου, ακόμα και αν η προσπάθειά σου δε βρει την αναμενόμενη ανταπόκριση. Με εμμονή στο δικό σου δίκιο επιτρέπεις να σε δηλητηριάζουν το πνεύμα της πίκρας και της ασυγχωρησίας, αν και θεωρητικά γνωρίζεις πόσο ολέθριο είναι για την πνευματική σου ανάπτυξη. Αν και έχεις θέσει στόχο να κάνεις μια νέα αρχή ελευθερίας από νοοτροπίες που σε αγκυλώνουν στην ηττοπάθεια και την αυτολύπηση, ακόμα παρατείνεις τη φθορά τους στη ζωή σου, σαν να μην έχεις καταλάβει πόσο έντεχνα σου κλέβουν όλα αυτά τη χαρά σου. Από την άλλη, συνεχώς αναβάλλεις να τακτοποιήσεις οικονομικές υποχρεώσεις, ενώ η Χάρη του Θεού σού δίνει όλη τη δυνατότητα να το κάνεις. Σκέψεις για μια πιο ουσιαστική ώρα μελέτης και προσευχής, που θα σμιλεύσει μια πιο στενή Σχέση με τον Θεό, όλο και αναβάλλονται, ενώ ακόμα και στο φυσικό τομέα, σκέψεις για μια πιο προσεγμένη διατροφή, για άσκηση και για υγιείς τρόπους ξεκούρασης, ακόμα δεν έχουν υλοποιηθεί.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η αιτία που τόσο γρήγορα μας εγκαταλείπει ο αρχικός ενθουσιασμός, και οι αρχικές ορμητικές διακηρύξεις, και τελικά σκιάζονται, και σταδιακά παύουν να υφίστανται ως στόχος ζωής; Γιατί, τελικά ξεθυμαίνει στην καρδιά μας αυτό που τόσο επιθυμούμε, το όνειρο, η αλλαγή, η ελπίδα για κάτι πιο όμορφο και φωτεινό στη ζωή μας, και μένει αυτό ακριβώς που δεν θέλουμε, η τόσο κουραστική μονοτονία, η παραίτηση, κάποιες φορές και η μελαγχολία, ή και η θλίψη, όταν διαπιστώνουμε ότι αλλιώς θέλουμε να ζήσουμε, και αλλιώς τελικά ζούμε;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι εύκολη, ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο με γενικευμένους χαρακτηρισμούς και απλουστευτικές ερμηνείες να προσεγγιστεί η πολύπλοκη ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου, πόσο μάλλον να διατυπωθούν σκέψεις που να ανταποκρίνονται στην ψυχοσύνθεση του καθενός αποκλειστικά. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάποιες αντικειμενικές παρατηρήσεις. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αλλαγή, γι’ αυτό και πρόθυμα δίνεται σε προοπτικές αισιόδοξες και λαμπερές, που τόσο εύκολα ευνοούνται από το κλίμα των εορτών και την επικείμενη είσοδο σε ένα νέο χρόνο, ένα χρόνο που επιθυμούμε να υλοποιήσει κάθε φανερή αλλά και ανομολόγητη επιθυμία της. Από την άλλη, η παραίτηση από το όνειρο μπορεί να έρθει πολύ γρήγορα, κυρίως όταν διαπιστώνουμε ότι, με την είσοδο στη νέα χρονιά, δεν έρχεται ταυτοχρόνως και μια γλυκιά νεράιδα, που με το μαγικό της ραβδάκι μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ώστε να συμφωνούν με κάθε μικρή ή μεγάλη επιθυμία μας.
Πολύ σημαντική είναι και η διαπίστωση της άρνησης να αντιμετωπίσουμε τη δική μας ευθύνη στο πεδίο των αλλαγών που τόσο ποθούμε. Πολλές φορές, αυτές οι αλλαγές προϋποθέτουν μία απόφαση από εμάς, μία απόφαση κάτι να αφήσουμε και κάτι να κρατήσουμε ή κάτι να διεκδικήσουμε. Όμως, αυτή η απόφαση δεν προϋποθέτει απλώς τη θέληση ή τη λαχτάρα μας, γιατί η ίδια η ζωή σου έχει δείξει και μου έχει δείξει ότι με την επιθυμία μόνο δεν αλλάζουν τα πράγματα. Απαιτούνται εμπνευσμένες κινήσεις, γενναίες πρωτοβουλίες, έμπρακτες αποδείξεις ότι αποποιούμαστε τη ζωή της μιζέριας και του συμβιβασμού. Απαιτείται, για να μιλήσουμε με την πνευματική γλώσσα, η παράδοση της θέλησης του νου και της ψυχής μας στο Σωτήρα Χριστό, ώστε να γίνει δικό μας το θέλειν και το ενεργείν Εκείνου (βλέπε Φιλιππησίους 2:13). Αν αυτό δε γίνει, τότε οι πολυπόθητες αλλαγές, ακόμα και αν έρθουν, δε θα έχουν την ποιότητα και τη διαχρονικότητα των ουσιαστικών αλλαγών.
Όταν οι μέρες και οι μήνες κυλούν, και τίποτα δεν αλλάζει εξωτερικά, αξίζει να δούμε εκείνο που δεν έχει αλλάξει εσωτερικά, καθώς από τον εσωτερικό άνθρωπο ξεκινούν όλα. Από τη διάθεση, τη θέληση και την ειλικρινή παραδοχή ότι πράγματι ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει το δικό του μερίδιο στο έργο που πρέπει να γίνει μέσα μας και γύρω μας, κτίζονται τα θεμέλια για στερεά πνευματικά οικοδομήματα, και εξασφαλίζονται τα εφόδια για υγιείς ψυχικές και σωματικές δυνάμεις. Αν παθητικά περιμένουμε τις αλλαγές από τους άλλους, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η καθήλωση και η βεβαρημένη διάθεση. Πολύ γρήγορα, και δυστυχώς, με τόση θλιβερή μαθηματική ακρίβεια, η ορμή των ονείρων δίνει τη θέση της στην πικρή διαπίστωση ότι και αυτός ο χρόνος θα είναι μια από τα ίδια. Θα είναι μονότονος, επίμονος στο να δοκιμάζει τις αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα, και τόσο πικρός, ίσως ακόμα και χειρότερος από τον προηγούμενο. Όταν η διάθεσή μας πέφτει σε σημείο, που να σκεφτόμαστε τόσο αρνητικά, το άγνωστο του νέου χρόνου δε μας ελκύει, δε μας εξιτάρει, δε μας προκαλεί για κατάστρωση σχεδίων. Αντίθετα, προβάλλει απειλητικό και δυσοίωνο, γεμάτο φόβους και αγωνίες ότι θα μας συμβούν όλα αυτά που καθόλου δε θέλουμε να μας συμβούν. Αναπόφευκτα, όταν επιτρέπεις τόσοι φόβοι να ταράζουν την εσωτερική ζωή σου, δε χαλάς απλώς τη διάθεσή σου. Στην ουσία παύεις να ζεις, καθώς τα πάντα για σένα είναι από πριν καθορισμένα, συνεπώς περιττεύει ο αγώνας για την όποια αλλαγή….!
Ίσως, σκεφτείς: ‘και αν εγώ αλλάξω, ποιος μου εγγυάται ότι οι άλλοι θα εκτιμήσουν τις αλλαγές μου;’ Δεν αλλάζεις για τους άλλους. Δεν αλλάζεις, με το μεμονωμένο κίνητρο να πετύχεις τους στόχους σου. Αλλάζεις πρώτα και κύρια, γιατί έχεις κατανοήσει την ανάγκη σου να εξελίσσεσαι και να ζεις με τρόπο που φέρνει πραγματική δόξα στον Θεό. Αλλάζεις, γιατί έχεις συνειδητοποιήσει ότι πιο σημαντικό απόκτημα από την εκπλήρωση των επιθυμιών σου είναι το βίωμα να γίνεις συνεργάτης/δα του Θεού στους αιώνιους Σκοπούς Του. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα έχουν τη δυναμική της παράδοσής σου στον Θεό, και αυτή η δυναμική είναι η μόνη πραγματική εξουσία, που μπορεί να φέρει αλλαγές, που ούτε καν φαντάζεσαι σε καταστάσεις, και σε ανθρώπινες ψυχές. Κάποτε είχα διαβάσει μία πραγματικά σοφή συμβουλή: ‘Μην προσεύχεσαι για να αλλάξουν οι άλλοι. Κοίταξε πρώτα μέσα σου αυτά που πρέπει εσύ να αλλάξεις και, αν αλλάξουν όλα αυτά κατά το Θέλημα του Θεού, τότε αλλάζουν και όλα τα άλλα.’ Αν συλλογιστείς βαθιά αυτή τη φράση, θα διαπιστώσεις ότι σε οδηγεί σε ένα πολύ ώριμο μονοπάτι, που είναι πολύ μακριά, έτη φωτός μακριά, από την παθητική αναμονή της καλής νεράιδας που τα αλλάζει όλα μαγικά. Έτη φωτός μακριά, όχι μόνο σε αντίληψη αλλά και σε θέμα τιμής προς το πρόσωπό σου. Κι’ αυτό, γιατί σε θέτει πρωταγωνιστή/στρια στη σκηνή της ζωής σου. Εσύ αναλαμβάνεις το μέρος σου με εμπιστοσύνη στον Θεό και Εκείνος εργάζεται τις πιο θαυμαστές μεταμορφώσεις, απλώς και μόνο γιατί είναι στη Φύση Του να είναι Αγαθός και Αγαθοποιός.
Πέρα από την παραδοχή της δικής μας ευθύνης στο οτιδήποτε συνθέτει τη ζωή μας, αξίζει αν ομολογείς πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής, να συλλογιστείς πόσο αυτή η πίστη επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτεσαι και λειτουργείς, όταν τα όνειρα και η καλή σου διάθεση δέχονται επιθέσεις από την πίεση του αρνητισμού και της απαισιοδοξίας. Τί θέση έχει στη ζωή σου η χριστιανική σου πίστη, όταν συνειδητοποιείς πως τόσο γρήγορα παραιτήθηκες από τον αγώνα για τα όμορφα και τα αληθινά που έχεις κάθε δικαίωμα να διεκδικήσεις στη ζωή σου; Πόσο μπορεί η πίστη σου να σε κρατήσει, όταν κτυπά την πόρτα της καρδιάς σου η απογοήτευση, και τα αμείλικτα ερωτηματικά στο γιατί ο Θεός δεν έχει ακόμα λειτουργήσει, όπως εσύ θα ήθελες; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε, ότι το να ξεκινάμε το νέο χρόνο με τόσο καλή… χριστιανική διάθεση, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί εγγύηση για το πώς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Τίποτα από όλα τα καλά που διακηρύττουμε και από όλα τα καλά που ονειρευόμαστε για τη δόξα του Θεού μας, δεν αρέσει στον εχθρό της ψυχής, ο οποίος θα επιστρατεύσει όλους τους ύπουλους τρόπους του, για να μας απομακρύνει από τους αρχικούς στόχους, για να σπείρει απογοήτευση, αμφιβολία ή και απιστία, για το αν ο Θεός μπορεί, ή αν θέλει να μας ευλογήσει, και να μοιραστεί τη Νίκη Του μαζί μας.
Ότι και αν ήδη σου λέει και αυτόν τον νέο χρόνο, μην του δίνεις σημασία. Γνωρίζει από τώρα ότι είναι ηττημένος στο τέλος της ιστορίας των πραγμάτων, και του προκαλεί άρρωστη χαρά να μοιραστεί την ήττα του μαζί σου, μαζί με όλους μας. Ότι και αν προσπαθεί, ότι και αν σχεδιάζει και αυτό το χρόνο στη ζωή σου, δεν μπορεί να αναιρέσει την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια ότι υπάρχει Κύριος, Θεός Αληθινός για σένα, Πρόθυμος όσο δε φαντάζεσαι να ασχοληθεί μαζί σου, απέραντα Αγαθός και ασύλληπτα Τρυφερός στις ανάγκες και τις ελλείψεις σου. Η συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχεις όταν επιτρέπεις στον εχθρό σου, ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο λειτουργεί ως όργανό του, να σε απομακρύνει από τη διεκδίκηση του κάλλιστου στη ζωή σου, είναι το πρώτο βήμα στην πνευματική ωριμότητα, που θα επιτρέψει την έξοδο από πολλές καταστάσεις που σε συνθλίβουν. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι καμία ύπουλη δύναμη δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που ο Θεός επιθυμεί για σένα και αυτό το χρόνο, αν εσύ δεν το επιτρέψεις, ή αν δεν παραιτηθείς σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα εχθρικά οχυρώματα να συνεχίσουν να σου στερούν τον ποθητό ουρανό της πνευματικής ελευθερίας. Από την αλλαγή στον τρόπο που σκέπτεσαι, ακόμα και στον τρόπο που πιστεύεις (σκέψου ότι χρόνια ολόκληρα μπορεί να πορευόμαστε με λανθασμένες αντιλήψεις για τον τρόπο που λειτουργεί ο Θεός στις καταστάσεις μας), καθορίζεται το αν θα ζήσεις ή όχι το βίωμα της πραγματικής ελευθερίας στην πνευματική σου ζωή.
Ναι, σίγουρα ο εχθρός υπάρχει και ενεργεί στη ζωή όλων μας, και μάλιστα όσο γνωρίζει ότι το τέλος της οριστικής του ήττας πλησιάζει, τόσο πιο μαινόμενος γίνεται. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, αυτός ο πεισματώδης και εγωιστής εαυτός, που επιμένει να ζει ως ορφανός, ενώ έχει τιμηθεί με το προνόμιο να έχει υιοθετηθεί από τον Ζωντανό Υπέροχο Θεό. Αυτό το χρόνο ας μην επιτρέψουμε στο άρρωστο, στο ανώριμο, στο αλαζονικό κομμάτι του εαυτού μας να πολεμήσει για χάρη μας, γιατί τότε η ήττα είναι περισσότερο από βέβαιη. Ας το παραδώσουμε στον Ιησού Χριστό, ώστε Εκείνος να το θεραπεύσει και με τη Χάρη Του, να αναδείξει μέσα από όλους μας εκείνον τον εαυτό που μπορεί να σταθεί στο πλευρό του Κυρίου μας, για τη διεκπεραίωση των πιο απαιτητικών αγώνων, και τη διεκδίκηση της πιο συγκλονιστικής Νίκης, της Νίκης του Ιησού Χριστού. Αμήν!!!...
ΠΗΓΗ: believechannel
Δεν υπάρχει ούτε μία πιο ενδιαφέρουσα και απελευθερωτική πράξη στην ανθρώπινη εμπειρία από αυτή την ιδιότητα. Έχουν γραφτεί Βιβλία και βιβλία γι’ αυτή τη λυτρωτική πράξη. Αμέτρητες ψυχές έχουν ξεδιψάσει σ’ αυτή την πηγή, εκτιμώντας πάρα πολύ το καλό που τους έγινε. Η έλλειψη αυτής της ιδιότητας, χωρίς αμφιβολία, είναι ο λόγος που πολλοί ζουν άδειες και θλιμμένες ζωές.
Πώς μπορεί κάτι να είναι ακόμα τόσο όμορφο, και να προσπερνιέται, να αγνοείται;
Είναι δύσκολη η συγχώρεση.
Από τη φύση μας θυμώνουμε, μένουμε θυμωμένοι και το κρατάμε ότι έχουμε αδικηθεί. Τα παιδάκια δεν χρειάζεται να διδαχτούν για να θυμώνουν ή να κατσουφιάζουν.
Το βιβλίο της Γένεσης μας μιλάει γι’ αυτή την έννοια της συγχώρεσης, καθώς ο Ιωσήφ και τα αδέρφια του αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση. Ο Ιωσήφ είχε μισηθεί τόσο πολύ από τους αδελφούς του, που σχεδόν έφτασαν στο σημείο να τον σκοτώσουν, και τελικά τον πούλησαν σαν σκλάβο για να τον διώξουν στην Αίγυπτο. Από την εμπειρία της παρεπιδημίας του, κάθε φορά που φαινόταν ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά γι' αυτόν, τελικά χειροτέρευαν στο σημείο να τον φυλακίσουν, και να μείνει εκεί ξεχασμένος από όλους, εκτός από το Θεό. Ο Θεός τον ύψωσε ώστε να γίνει κυβερνήτης στην Αίγυπτο, και απ’ αυτόν έσωσε όλη την Αίγυπτο.
Τώρα, η πραγματική αξία και ο χαρακτήρας αυτού του αξιοθαύμαστου ανθρώπου δοκιμάστηκε στο έπακρο. Θα μπορούσε να συγχωρήσει τα γεμάτα μίσος, εκδίκηση και ζήλια αδέρφια του; Αυτή η λέξη εμφανίζεται για πρώτη φορά ακριβώς εδώ:
Γένεση 50:17 "Ούτω θέλετε ειπεί προς τον Ιωσήφ· Συγχώρησον, παρακαλώ, την αδικίαν των αδελφών σου και την αμαρτίαν αυτών· διότι έπραξαν κακόν εις σέ· τώρα λοιπόν συγχώρησον, παρακαλούμεν, την αδικίαν των δούλων του Θεού του πατρός σου. Και έκλαυσεν ο Ιωσήφ ότε ελάλησαν προς αυτόν".
Ο Ιωσήφ συγχωρώντας τους αδελφούς του, άνοιξε την πόρτα για το Χριστό να έρθει στον κόσμο. Αν δεν τους συγχωρούσε, ο Ιούδα θα είχε πεθάνει. Ο προ-προ παππούς της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού κατά σάρκα.
Συγχώρεση.
Ματθαίος 18:21-23 "Τότε προσελθών προς αυτόν ο Πέτρος, είπε· Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά. Διά τούτο η βασιλεία των ουρανών ωμοιώθη με άνθρωπον βασιλέα, όστις ηθέλησε να θεωρήση λογαριασμόν μετά των δούλων αυτού".
Άφησε τον Ιησού να αφαιρέσει την αυστηρή νομική άποψη από την υπόθεση, και να ξεδιαλύνει την καθαρή αλήθεια. Η συγχώρεση δεν έχει να κάνει με μέτρο, είναι πνεύμα, είναι πρακτική, είναι τρόπος ζωής.
Αν πάψουμε ποτέ να συγχωρούμε, έχουμε σταματήσει να ζούμε μια χαρούμενη ζωή.
Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συγχώρεση;
Καταλάβετε ότι η συγχώρεση είναι μια ροή, για να την πάρεις πρέπει να την δώσεις. Ακριβώς στο σημείο που σταματάς τη ροή της από σένα, σταματάει η ροή και προς εσένα. Όπως έχεις λάβει, έτσι να δώσεις. Αν αρνείσαι να δώσεις, θα σου παρακρατηθεί.
Η έλλειψη κατανόησης σ’ αυτό τον τομέα, έχει κλέψει τη ζωή και τη χαρά από αμέτρητες πικραμένες ψυχές.
Εβραίους 12:14-16 "Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον, παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού, μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί, μήπως ήναι τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις διά μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού".
Ακούστε το λόγο του Κυρίου, ο Ησαύ πικράθηκε από την εξαπάτηση του Ιακώβ, αυτή η πικρία τον έκανε να μην καταλάβει ότι είχε (τα πρωτοτόκια), και ήταν πρόθυμος να τα πουλήσει για ένα πιάτο φακής. Η πικρία παραμορφώνει την όψη και την αξία σου.
Συγχώρεση, τη χρειαζόμαστε κάθε μέρα.
Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που περνάει, που με κάποιο τρόπο ή μορφή να μην τη χρειαζόμαστε. Ωστόσο, κλέβουμε από τον εαυτό μας αυτή την απίστευτη ευλογία, επειδή αρνούμαστε τη συγχώρεση στους άλλους.
Μάρκος 11:26 "Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας".
Εξάσκησε τους μυς της συγχώρεσης. Συγχώρεσε τα καθημερινά μικροπράγματα.
Συγχώρεση, αν δεν μπορείς να συγχωρήσεις τα μικρά και τωρινά, δεν θα μπορέσεις να συγχωρήσεις τα μεγάλα που θα έρθουν αργότερα.
Γιατί να συγχωρέσω;
Μερικοί αγωνίζονται κάτω από την εσφαλμένη αντίληψη, ότι η συγχώρεση έχει να κάνει με αυτόν που παρανόμησε ή έκανε λάθος λάθος. Όταν συγχωρείς άλλους, το κάνεις για σένα. Δεν αξίζει η προσπάθεια, το πνεύμα και η ενέργεια που απαιτείται να κρατάς πικρίες. Γιατί να αφήσεις τις ενέργειες κάποιου άλλου να σε δηλητηριάσουν, και να σου κάνουν κακό; Απελευθέρωσε τον εαυτό σου από τα λάθη των άλλων και συγχώρησέ τους. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από το Θεό. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν από άνθρωπο. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθούν στην αιωνιότητα. Συγχώρεση σε ατομική βάση σημαίνει απλά, ότι βγαίνεις από την εξίσωση.
Σαν άνθρωπος ο Ιησούς, το έκανε σαν την τελευταία λυτρωτική πράξη της επίγειας ζωής Του. Κοιτάζοντας από το σταυρό προς τα κάτω στους Εβραίους και τους Ρωμαίους, πρόφερε αυτά τα λόγια:
Λουκάς 23:34 "Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι".
Με αυτά τα απλά λόγια, απελευθέρωσε τον εαυτό Του από το βάρος του κακού που Του είχαν κάνει.
Εξασκώντας τη συγχώρηση.
Μην επιτρέψεις κάτι να έρθει στη ζωή σου, που να μην μπορείς να το συγχωρήσεις. Αυτό μπορεί να απαιτήσει δάκρυα. Μπορεί να απαιτήσει πολλή προσευχή. Ωστόσο, η πνευματική ενέργεια που απαιτείται για να συγχωρέσεις, θα δώσει μερίδιο διαρκείας στη δική σου ζωή.
Συγχωρώντας τους άλλους, ανοίγω την πόρτα των όμορφων επιπτώσεων για μένα.
Απολαμβάνω τη συγχώρεση για τον εαυτό μου. Απελευθερώνομαι, αφήνοντάς το να φύγει...
ΠΗΓΗ: Επιστολή
