Αρμονία σ έναν κόσμο τόσο ρημαγμένο από προστριβές, αψιμαχίες, προκαταλήψεις και βία, όπως είναι κόσμος μας σήμερα; Αδύνατον, μπορεί να σκεφτείς καθώς μπαίνεις στον πειρασμό να πετάξεις αυτήν την ιδέα στον κοντινότερο κάλαθο αχρήστων που μπορείς να βρεις. Όμως σε παρακαλώ διάβασε για λίγα λεπτά το κείμενο αυτό, και τουλάχιστον σκέψου λίγο την λύση που προτείνουμε εδώ.
Όλοι μας έχουμε δει και έχουμε διαβάσει για τις φρικαλεότητες που μπορούν να προκληθούν, όταν κλιμακώνεται η εχθρότητα ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα. Οι τεταμένες φυλετικές σχέσεις σε δεκάδες χώρες σ όλο τον κόσμο, όλες μαρτυρούν το γεγονός ότι κάτι πάει πολύ στραβά με τις συνθήκες της ανθρωπότητας.
Τι θα γινόταν αν έβγαινε ένα διάταγμα, ότι όλοι οι άνθρωποι από κάθε χώρα χρώμα και πίστη, θα πρέπει να σέβονται και να δέχονται ο ένας τον άλλον, όποιες κι αν είναι οι διαφορές τους; Δυστυχώς, ακόμα κι αν κάποιος είχε την εξουσία να εκδώσει ένα τέτοιο διάταγμα, ποτέ δεν θα έβρισκε εφαρμογή. Με απλά λόγια, η καλοσύνη δεν μπορεί να νομοθετεί.
Η καλοσύνη, η κατανόηση και η αγάπη, πρέπει να βγαίνουν από την καρδιά, και όχι σαν μια αντίδραση υπακοής σ έναν νόμο.
Για να μπορέσει κάποιος να δεχτεί και να σεβαστεί έναν άλλον, όταν του δίδασκαν από παιδί ότι το δικό του ιδιαίτερο χρώμα, η πίστη ή ο πολιτισμός είναι καλύτερα από τα δικά τους, δεν είναι κάτι εύκολο. Θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχτεί αυτόματα κάποιον που αντιπαθεί, επειδή γνωρίζει ότι ο λαός τους έχει κοστίσει στον δικό του για χρόνια (ή ίσως και αιώνες) δυστυχίας, ταπείνωσης, κακοποίησης, εκμετάλλευσης ή και διωγμούς.
Όταν ένα άτομο έχει χάσει τους συγγενείς του, το σπίτι του ή τη γη του, ή με κάποιο άλλο τρόπο έχει δεχτεί το βάρος της βίας ή της σκληρότητας από κάποια άλλη εθνότητα, κανένα διάταγμα δεν πρόκειται να αλλάξει την προδιάθεση του θύματος μέσα σε μια μέρα. Ακόμα κι αν ήθελες να αγαπήσεις και να αποδεχτείς τους άλλους, οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα, και καμιά ποσότητα δύναμης της θέλησης, δεν μπορεί να υπερνικήσει στιγμιαία μια βαθιά ριζωμένη αποστροφή και ένα μίσος.
Έτσι πως μπορούν να ξεπεραστούν, η προκατάληψη, ο φόβος και η δυσπιστία, όταν αυτά τα πράγματα καλλιεργούνταν για αιώνες;
Η απάντηση συνοψίζεται μέσα σε μια απλή λέξη. Με την αγάπη!
Ο Βασιλιάς Σολομών πολλά χρόνια πριν, με τη φήμη του πιο σοφού θνητού που περπάτησε ποτέ στη γη, έγραψε το εξής. "Το μίσος διεγείρει έριδες, αλλά η αγάπη θα καλύψει όλα τα σφάλματα". Παροιμίες 10:12. Αν μισείς κάποιον, οι δοσοληψίες σου μαζί του το πιο πιθανόν είναι ότι θα γεννούν διαφωνίες και προστριβές. Όμως αν τον αγαπάς, ακόμα κι αν σ έχει αδικήσει, είναι πιθανόν να μπορέσεις να κοιτάξεις πέρα από τα λάθη του, να τον αποδεχτείς, και να τον συγχωρήσεις.
Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια ευγενής φιλοδοξία, το να παραβλέπεις και να συγχωρείς όλα τα λάθη και τις αποτυχίες των άλλων, όμως ρεαλιστικά, ποιος είναι ικανός να αποδεσμευτεί από την αποστροφή, το μίσος, το φόβο ή άλλες βαθιά ριζωμένες αρνητικές στάσεις που μπορεί να καλλιεργούνται μέσα τους προς άτομα ή ολόκληρες ομάδες ανθρώπων; Οι περισσότεροι από μας, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη αποφασιστικότητα και τα συναισθηματικά αποθέματα δύναμης για να το κάνουμε αυτό.
Τα καλά νέα είναι ότι, παρά τις περιορισμένες ανθρώπινες δυνατότητές μας, εξακολουθεί να είναι δυνατό για μας να αγαπήσουμε πραγματικά, να καταλάβουμε, και να αποδεχτούμε τους άλλους, άσχετα από το παρελθόν τους ή το υπόβαθρό τους. Το κλειδί για μια τέτοια αγάπη έρχεται από την υπέρτατη πηγής της αγάπης, τον Ίδιο το Θεό. Η Βίβλος μας λέει ότι, "ο Θεός είναι αγάπη". Α' Ιωάννη 4:8. Είναι το παντοδύναμο Πνεύμα της αγάπης, που δημιούργησε το σύμπαν και έδωσε ύπαρξη σε όλους μας.
Για να μας δείξει με τι μοιάζει, κατέβηκε στο επίπεδό μας, στέλνοντας τον Ίδιο Του το Γιο στη γη, με τη μορφή ενός ανθρώπου, του Ιησού Χριστού. Όλη η υπηρεσία του Ιησού Χριστού ήταν για τη αγάπη. Βίωσε τον ανθρώπινο πόνο, και έδειχνε μεγάλη συμπόνια για τους ανθρώπους, καθώς φρόντιζε τις πνευματικές, και τις σωματικές τους ανάγκες.
Έγινε ένας από εμάς.
Δίδασκε ότι θα μπορούσαμε όλοι να εκπληρώσουμε όλους τους νόμους του Θεού, αν τηρούσαμε μόνο μια μεγάλη εντολή. Να αγαπάμε αλλήλους.
Ο Ιησούς είπε, "Θα αγαπάς τον Κύριο, το Θεό σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου". Βλέπε Ματθαίον 22:37-40.
Σε μια περίσταση, ένας δικαιοφανής ειδικός στη θρησκεία άκουσε τον Ιησού να το διδάσκει αυτό, και Τον προκάλεσε δημόσια ρωτώντας Τον, "Και ποιος είναι λοιπόν ο πλησίον μου"; Και ο Ιησούς απάντησε με την ιστορία του Καλού Σαμαρείτη, στην οποία έδειξε καθαρά ότι ο πλησίον μας είναι, οποιοσδήποτε χρειάζεται τη βοήθειά μας, ανεξάρτητα από τη φυλή του, την πίστη του, το χρώμα του, την εθνικότητά του ή το πολιτιστικό του υπόβαθρο. Βλέπε Λουκάς 10:25–37.
Ο τρόπος που μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, και να κάνουμε το μέρος μας για να φέρουμε ειρήνη στον κόσμο, είναι να δώσουμε την καρδιά μας στον "Πρίγκιπα της Ειρήνης", και να Του ζητήσουμε να μας δώσει την αγάπη που χρειαζόμαστε για τους άλλους. Όταν συνδεόμαστε με την αγάπη του Θεού, το Πνεύμα Του μέσα μας μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε αυτό που διαφορετικά είναι ανθρωπίνως αδύνατο.
Ν αγαπήσουμε αληθινά τους άλλους, με τον τρόπο που αγαπούμε τον εαυτό μας.
Η Βίβλος λέει για τον Ιησού, "Αυτός είναι η ειρήνη μας, που έκανε τις δυο (διαφορετικές φυλές) ένα, και έριξε το μεσότοιχο του φραγμού". Εφεσίους 2:14. Η υπερφυσική αγάπη του Θεού είναι αυτή που φέρνει την αληθινή ειρήνη, την ενότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσά μας.
"Ο άνθρωπος κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση, αλλά ο Κύριος κοιτάζει την καρδιά". Α' Σαμουήλ 16:7. Και όταν είμαστε συντονισμένοι με το Θεό, κι εμείς, μπορούμε να κοιτάμε πέρα από το χρώμα του δέρματος κάποιου, για να δούμε την καρδιά του και το πνεύμα του. Μετά μπορούμε να βλέπουμε το κάθε άτομο σαν μια όμορφη και μοναδική δημιουργία του Θεού.
Ακόμα κι όταν ο φόβος, η προκατάληψη και το μίσος έχουν καλλιεργηθεί μέσα μας για χρόνια, η υπέροχη αγάπη του Θεού μπορεί να τα απαλείψει όλα. Μόλις γνωρίσεις προσωπικά ότι ο Θεός σε αγαπάει και σε συγχωρεί, γίνεται πολύ πιο εύκολο να αγαπάς και να συγχωρείς κι εσύ τους άλλους. Μετά μπορείς, "να αφαιρείς κάθε πικρία και θυμό και οργή και κραυγή και βλασφημία μαζί με κάθε κακία και να γίνεσαι ευγενικός και ευσπλαχνικός προς τους άλλους, συγχωρώντας τους άλλους όπως ο Θεός συγχώρεσε εσένα μέσω του Χριστού". Εφεσίους 4:31–32.
Όταν ανοίξεις την καρδιά σου στον Ιησού, Αυτός μπορεί να σε ελευθερώσει θαυματουργά από τα δεσμά του μίσους και τις κακοβουλίας προς τους άλλους. "Αν κάποιος είναι μέσα στο Χριστό, είναι ένα νέο πλάσμα. Τα παλιά έχουν φύγει και τα πάντα έχουν γίνει νέα". Β' Κορινθίους 5:17.
Τι θαυμάσιος που θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν ήμασταν όλοι τυφλοί στα χρώματα, και αδιάφοροι για τη φυλετική καταγωγή, όπου το μόνο πράγμα που θα βλέπαμε όταν κοιτούσαμε ένα άτομο από μια άλλη εθνική καταγωγή, θα ήταν η αγάπη, το χρώμα της αγάπης! Είναι δυνατό, μέσα στον Ιησού, όπου "δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε Εθνικός, ούτε δούλος, ούτε ελεύθερος, ούτε άνδρας ή γυναίκα, επειδή όλοι είστε ένα μέσα στον Χριστό Ιησού". Γαλάτες 3:28.
Εσύ θέλεις μια τέτοια αγάπη για τους άλλους; Είναι δική σου αν μόνο την ζητήσεις! "Επειδή ο Θεός είναι αγάπη". Σε αγαπάει τόσο πολύ που έστειλε τον Ιησού Χριστό για να δώσει τη ζωή Του για σένα. "Επειδή ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο (εσένα κι εμένα) που έδωσε το μοναδικό Του Γιο (τον Ιησού Χριστό), έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ Αυτόν να μη χάνεται, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννην 3:16.
Ο Ιησούς θα σε συγχωρέσει για όλες τις αμαρτίες σου, και θα σου δώσει αιώνια ζωή, αν απλά Του ζητήσεις να έρθει μέσα στην καρδιά σου. Δέξου Τον τώρα κάνοντας με ειλικρίνεια μια προσευχή όπως αυτήν εδώ:
Αγαπημένε μου Ιησού, θέλω να Σε γνωρίσω. Σ ευχαριστώ που έδωσες την ζωή Σου για μένα. Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με για όλα τα λάθη που έχω κάνει. Ανοίγω τώρα την πόρτα της καρδιάς μου, και Σου ζητώ, Σε παρακαλώ, να έρθεις μέσα και να μου δώσεις το δώρο Σου που είναι αιώνια ζωή. Γέμισέ με με την αγάπη Σου, και βοήθησέ με να είμαι πιο ανεκτικός με τους άλλους, άσχετα με το ποιοι είναι. Αμήν.
Η Βίβλος μας λέει ότι έρχεται σύντομα η μέρα που ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει, "με μεγάλη δύναμη και δόξα", για να εγκαθιδρύσει το Βασίλειο του Θεού πάνω στη γη. Τα καθεστώτα του ανθρώπου με την εκμετάλλευσή τους και τον αποκλεισμό τους, δεν θα υπάρχουν άλλο πια όταν "τα βασίλεια αυτού του κόσμου θα γίνουν τα βασίλεια του Κυρίου μας". Αποκάλυψη 11:15.
Όλα τα εθνικά σύνορα θα καταργηθούν τότε, και οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι του κόσμου θα ζουν ενωμένοι με πραγματική αρμονία.
"Όλοι οι λαοί, τα έθνη και οι γλώσσες θα λατρεύουν τον Κύριο που η εξουσία Του θα είναι αιώνια, και τα έθνη δεν θα σηκώνουν τα όπλα τους το ένα ενάντια στο άλλο, κι ούτε θα μαθαίνουν τον πόλεμο άλλο πια". Βλέπε Δανιήλ 7:14, και Ησαΐας 2:4.
Όμως γιατί να περιμένεις μέχρι τότε, όταν μπορείς να έχεις την ουράνια αγάπη του Θεού και την ειρήνη Του στην καρδιά σου, και στη ζωή σου αμέσως τώρα; Δέξου τον Ιησού σήμερα, και κάνε ότι μπορείς για να μοιραστείς την αγάπη Του και με τους άλλους...
Στις μέρες μας, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δει τον αρνητισμό, και να διακρίνει την εναντίωση κατά του ζωντανού Θεού. Σήμερα προβάλλεται θριαμβευτικά και μεταδίδεται με πείσμα το δόγμα, ότι ο Θεός πέθανε, ο Θεός δεν υπάρχει πια, και δεν μας χρειάζεται. Χωρίς αναστολές και χωρίς φόβους, επιχειρούμε να πλάσουμε κοινωνίες απαλλαγμένες από την "περιοριστική", όπως νομίζουμε, και "ανασταλτική" ιδέα του Θεού, της αγάπης Του, και της κρίσης Του.
Είναι φανερή πια η προσπάθεια συσπείρωσης των ατόμων γύρω από τον εαυτό τους, σε δυναμικά οργανωμένα σύνολα, που θα εξυπηρετούν τον εαυτό τους, τις ανάγκες τους, και θα φροντίζουν την οργάνωση της κοινωνίας τους. Αυτή η συλλογικότητα της οργάνωσης της κοινωνίας, θεωρείται απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπου μέσω των προσπαθειών και των ικανοτήτων του, αφού "ούτε υπάρχει, ούτε ελπίζει, ούτε περιμένει" έξω απ' αυτή βοήθεια ή δύναμη ή υποστήριξη. Και αφού δεν υπάρχει Θεός, να δούμε τι μπορούμε μόνοι μας να πετύχουμε, πώς θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες...
Είπαμε πως αυτό το πνεύμα διοχετεύεται ενσυνείδητα από δασκάλους, και πολιτικούς, αφού αποτυπώνεται στα βιβλία των παιδιών, στα γραπτά, στον Τύπο, στις κοινωνικές επιλογές και κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα στην περιοχή "παιδιά" η μάχη είναι αποφασιστική, και καλύπτεται με περισσή "φροντίδα" και ειδικές προσπάθειες. Αντιγράφω από την εισαγωγή ενός σχολικού βιβλίου της Κοινωνιολογίας: "Η κοινωνιολογία δεν μπορούσε να γεννηθεί όσο οι άνθρωποι πίστευαν - όπως συνέβαινε στο Μεσαίωνα - ότι μια υπέρτερη βούληση, η βούληση του Θεού, καθόριζε την ατομική και συλλογική μοίρα τους. Έπρεπε να ξεπεραστεί αυτή η θεοκρατική αντίληψη, και ο άνθρωπος να αισθανθεί κύριος της ύπαρξής του, για να προσπαθήσει να εντοπίσει τα αίτια που μορφοποιούν, κατευθύνουν και αλλάζουν την κοινωνική του ζωή. Το βήμα αυτό που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητο, κερδήθηκε σε μια διαδικασία αιώνων, και συνδέεται με την ανάπτυξη των αστικών στρωμάτων που πραγματοποίησαν αυτή την ανθρωποκεντρική, όπως ονομάζεται, στροφή. Το στοιχείο αυτό της απελευθέρωσης στη σκέψη του ανθρώπου, θα ήταν αδύνατο, αν η ανθρωπότητα δεν προχωρούσε στον έλεγχο και την καθυποταγή της φύσης για την εξυπηρέτηση των αναγκών του..."
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτός ο "άχρηστος Θεός", που συμφωνήσαμε πως "δεν υπάρχει", να αναβιώνει, για να γίνει υπαίτιος αυτός όλων όσων μαστιγώνουν και ταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Για κανέναν άλλο λόγο δεν θυμόμαστε, ούτε ανατρέχουμε στο Θεό, παρά μονάχα για να Τον φορτώσουμε το σκληρό κατηγορώ μας, για όλα τα δεινά του κόσμου μας. Στο βιβλίο που αναφέραμε ήδη πιο πάνω, υπάρχει και επίλογος. Αφού αναλυθούν πολλά θέματα κοινωνιολογίας και χαρακτήρες ανθρώπων, υπάρχει και το συμπέρασμα που συγκεφαλαιώνει την πραγματική και πρακτική αξία των ανθρώπινων κατακτήσεων."...Το στερεότυπο αυτό, συνυφασμένο με την παραγωγικότητα, την πειθαρχία, την αποτελεσματικότητα, τον κομφορμισμό, διαιωνίζεται μέσα από το στιγματισμό, και την περιθωριοποίηση του αποκλίνοντος ατόμου". Είναι πλέον τόσο φανερό. Ο "φυσιολογικός άνθρωπος", με τις αναλογίες του και την ισορροπημένη του ζωή, θεωρείται πλέον μύθος, ουτοπία. Δεν υπάρχει στις κοινωνίες μας, δε συναντιέται παρά μόνο σαν μουσειακό είδος. Ο τύπος του αποκλίνοντος ατόμου είναι ο πλέον κοινός, καθημερινός, αποκλίνοντας προς κάθε κατεύθυνση, και προς κάθε προσανατολισμό...
Πλησιάζουν τα καθιερωμένα Χριστούγεννα, και βλέπω ανθρώπους να ετοιμάζονται για να γιορτάσουν σε όλο τον κόσμο. Πάρτι, εκδηλώσεις, τραγούδια, γλέντια, χοροί. Είναι η ώρα που όλοι διασκεδάζουν, και ανταλλάζουν δώρα.
Βλέπω όμως και ανθρώπους που ψάχνουν γι αγάπη. Βλέπω ανθρώπους χωρίς τα πραγματικά αληθινά Χριστουγεννιάτικα δώρα. Βλέπω ανθρώπους παντού, να τρέχουν εδώ κι εκεί, ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια αχτίδα ελπίδας, λίγη αγάπη, λίγο έλεος, λίγη ανακούφιση, κάποιο είδος σωτηρίας. Και μέσα σ όλα αυτά, είδα και σένα να κάθεσαι εκεί και να αναρωτιέσαι.
"Νοιάζεται κάποιος πραγματικά για μένα;
"Ε λοιπόν, ναι! Νοιάζομαι για σένα, και σ αγαπώ.
Σε παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια. Σ αγαπούσα πάντοτε, και πάντα θα σ αγαπώ. Μάλιστα νοιάζομαι τόσο πολύ για σένα, που έρχομαι με ξεχωριστά δώρα από την καρδιά Μου, για τη δική σου καρδιά. Αυτά τα δώρα δε θα τα βρεις σε κανένα μαγαζί, και σε κανένα παζάρι. Δεν πουλιούνται, και δεν αγοράζονται με κάποια τιμή, κι όμως είναι ανεκτίμητα και σπάνια, κι αυτοί που τα κατέχουν είναι ευλογημένοι.
Αγάπη, χαρά, ειρήνη, είναι μερικά από τα πολύτιμα δώρα Μου για σένα! Αγάπη που δεν έχει όρια. Αγάπη που δεν σε κρίνει από το τι χρώμα έχει το δέρμα σου, με τι μοιάζεις, ή πως μιλάς. Αγάπη που μόνο δίνει. Αγάπη που μοιράζεται τα πάντα. Αγάπη που νοιάζεται για σένα. Αγάπη που είναι ζωντανή, παλλόμενη, ζεστή και ευγενική. Αγάπη χωρίς όρους και δεσμεύσεις, και είναι παντοτινή.
Αγάπη που ξέρει να υπομένει, σ έναν κόσμο μισαλλοδοξίας. Αγάπη που κατανοεί, όταν οι άλλοι δεν μπορούν να δουν μέσα στην καρδιά σου. Αγάπη που είναι ευγενική και τρυφερή, όταν όλα γύρω σου φαίνονται τόσο σκληρά και αποκρουστικά. Αγάπη που σε ανακουφίζει στη θλίψη σου, σε παρηγορεί στη μοναξιά σου, και σου δίνει ένα χέρι βοήθειας όταν το χρειάζεσαι. Αγάπη που είναι γεμάτη ευτυχία και χαρά. Αγάπη που φέρνει την ειρήνη στη μέση της καταιγίδας. Αγάπη που πάντα βρίσκει τρόπο να σε φέρει κοντά Μου.
Η αγάπη Μου είναι πάντα κοντά σου, όπου και να βρίσκεσαι, οποιαδήποτε ώρα, μέρα ή νύχτα. Η αγάπη Μου θα κατέβει σε οποιοδήποτε βάθος, και θα διανύσει οποιοδήποτε μήκος για να σε διασώσει. Δεν μπορεί να την σταματήσει κανένα εμπόδιο, προκειμένου να σε συναντήσει. Σου δίνω την αγάπη Μου, που είναι απέραντη και αληθινή.
Η αγάπη Μου φέρνει ειρήνη στο μυαλό σου αντί για σύγχυση, ξεκούραση στην ταλαιπωρία σου, και δύναμη όταν αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να συνεχίσεις. Η αγάπη Μου θα καθησυχάσει τους φόβους σου, και θα σου δώσει κουράγιο στην απόγνωσή σου. Η αγάπη Μου μπορεί να θεραπεύσει το τσακισμένο σου σώμα, και να ανακουφίσει κάθε σου πόνο και καρδιοχτύπι. Η αγάπη Μου θα γαληνέψει το νου σου, από κάθε προβληματισμό και έγνοια, και θα απομακρύνει κάθε ανησυχία από τη καρδιά σου.
Η αγάπη Μου είναι το Χριστουγεννιάτικο δώρο Μου για σένα. Τι λες; θα το δεχθείς τώρα;
Δε σου υπόσχομαι ότι δεν θα πονέσεις ξανά, ή δεν θα απογοητευτείς ξανά, ή δεν θα νιώσεις ανησυχία καθώς προχωράς στο δρόμο της ζωής σου. Αλλά σου υπόσχομαι ότι θα σε ενθαρρύνω, θα σε συμβουλεύω και θα σε καθοδηγώ, θα σου δίνω σοφία και τη δύναμη που χρειάζεσαι για να υπερνικάς. Υπόσχομαι να μη φύγω ποτέ απ το πλευρό σου. Και μαζί θα επιβιώσουμε σε κάθε δυσκολία σου, σε κάθε δοκιμασία σου, μαζί θα ξεπεράσουμε κάθε αδυναμία σου, και θα υπερπηδήσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο μπροστά σου.
Σε γνωρίζω, σ αγαπώ, και νοιάζομαι για σένα σαν να ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος επάνω στη γη. Γι αυτό κατέβηκα από τον Ουρανό τη μέρα αυτή, για να δώσω τη μεγάλη αγάπη Μου σε σένα. Θέλω να έχεις άφθονη αγάπη στη ζωή σου, και να είσαι ελεύθερος από κάθε ανησυχία στη ζωή σου.
Ίσως να αναρωτιέσαι: "Σ αυτές τις σύγχρονες μέρες που όλα φαίνονται τόσο σκοτεινά και γκρίζα, είναι δυνατόν να νοιάζεται κάποιος τόσο πολύ για μένα; Σ αυτές τις μέρες που η αγάπη των ανθρώπων έχει κρυώσει, ποιόν μπορώ να εμπιστευτώ; και προς τα που να γυρίσω και ποιόν να πιστέψω; Όλα αυτά ακούγονται τόσο ωραία, αλλά μήπως είναι προσποιητά; Πως θα μπορούσε κάποιος να έχει τέτοια αγάπη για μένα, και τέτοια δώρα, και μάλιστα δωρεάν";
Εγώ το μόνο που σου ζητάω είναι να Μου δώσεις μια ευκαιρία. Δοκίμασέ Με και θα δεις. Μόνο άπλωσε το χέρι σου, και άσε Με να σου δώσω τα δώρα της αγάπης Μου. Μην ανησυχείς, απλώς δέξου τα, και στο τέλος θα δεις πόσο ευτυχισμένος θα είσαι.
Μίλησέ Μου, όπου κι αν είσαι, οποιαδήποτε ώρα τις ημέρας, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, με όποιον τρόπο προτιμάς εσύ. Μίλα Μου δυνατά, ή ψιθύρισέ Μου σιγανά αν προτιμάς, Μίλα Μου με λόγια, ή στείλε Μου τις σκέψεις σου με ένα σινιάλο απ την καρδιά σου, μέσα στο θόρυβο της μέρας ή στην ησυχία της νύχτας. Μπορείς να διαλέξεις όπως αισθάνεσαι εσύ πιο άνετα. Πες Μου ότι θέλεις και θα το καταλάβω. Είμαι εδώ για σένα, έτοιμος να σε ακούσω, να σε συμπονέσω και να σε παρηγορήσω.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις, ΝΑΙ. Να ανοίξεις την καρδιά σου, και να Με δεχτείς. Φώναξέ Με και θα έρθω αμέσως να σε βοηθήσω με τα δώρα Μου, τα Χριστουγεννιάτικα δώρα Μου για σένα. Απλά πες, "Σε δέχομαι, Ιησού Χριστέ. Έλα και δώσε μου τα δώρα της αγάπης Σου, της χαράς, και της ειρήνης. Δείξε μου το δρόμο Σου να τον περπατήσω. Δείξε μου πώς να ζω, και πώς να φέρομαι για Σένα". Είναι τόσο απλό. Εμπιστεύσουμε, κι Εγώ θα κάνω τα υπόλοιπα.
Σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις. Μην περιμένεις για πολύ. Έχω κρατημένα για σένα υπέροχα πράγματα, μόνο δώσε Μου την ευκαιρία.
Και όταν τελειώσει η ζωή σου σ αυτή τη γη, θα σε φέρω στο σπίτι κοντά Μου, στη χώρα Μου τον Ουρανό, όπου δεν υπάρχει πόνος, θλίψη, στεναχώρια, σύγχυση ή πόλεμος. Εδώ δεν υπάρχει φόβος, θάνατος, μίσος, απληστία ή ανταγωνισμός. Μόνο τα δωρεάν, πλούσια δώρα της αγάπης Μου και πολλά άλλα, που δεν μπορείς να φανταστείς. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις ΝΑΙ, και να τα δεχθείς. Θα σε περιμένω.
Σ αγαπώ πολύ, Ιησούς...
Εκφοβισμός είναι η επιθετική παρενόχληση που επαναλαμβάνεται, και περιέχει απειλές, συναισθηματικές, λεκτικές ή σωματικές με σκοπό ο άλλος να «φοβηθεί», κι ο φόβος να τον οδηγήσει σε συμμόρφωση με αυτό που θέλει ο πιο δυνατός. Η ανισότητα δύναμης είναι προϋπόθεση.
Πολλά γράφονται για τον εκφοβισμό στα σχολεία, το γνωστό στη λαϊκή γλώσσα ως «νταηλίκι», και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στα παιδιά που θα υποστούν αυτή την κατάσταση. Οι πολιτικοί μιλούν για τον εκφοβισμό των λαϊκών αγώνων. Οι συνδικαλιστές για εκφοβισμό των εργαζομένων. Οι δημοσιογράφοι για εκφοβισμό του τύπου. Διαβάζουμε ακόμη για τον εκφοβισμό μέσω του διαδικτύου, όπου νέοι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί ακόμη και στην αυτοκτονία από το φόβο, επειδή δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες ή στοιχεία που τους αφορούν.
Θρησκευτικός εκφοβισμός.
Μια από τις πιο γνωστές μορφές εκφοβισμού είναι ο "θρησκευτικός". Μέσα στα χρόνια έχει πάρει πολλές μορφές. Η θρησκευτική βία που την προκαλεί ο φανατισμός, έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε όλα τα δόγματα και τις θρησκείες. Στο χριστιανισμό, η Ιερά Εξέταση είναι μια μελανή σελίδα. Τα ίδια φαινόμενα βέβαια βρίσκει κάποιος και στο Ισλάμ, στον Ινδουισμό, και στον Βουδισμό.
Στον αντίποδα υπάρχει κι ο φιλοσοφικός εκφοβισμός προς τους χριστιανούς, όσων θεωρούν πως όποιος διαβάζει την Αγία Γραφή, κι ακόμη περισσότερο όποιος την πιστεύει, είναι αδαής, έχει άγνοια και πρέπει να τον οικτίρουμε. Κάπου εκεί κινείται εν πολλοίς ο Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Η περί Θεού αυταπάτη».
Υπάρχει όμως, μια μορφή θρησκευτικού εκφοβισμού, η οποία δεν κυκλοφορεί βέβαια με αυτό το όνομα, αλλά με άλλο. Είναι ο εκφοβισμός που λέει: Η Εκκλησία μου (κι εγώ που την αντιπροσωπεύω, εννοείται) κρατά τα κλειδιά του παραδείσου. Για να πας στο Θεό, πρέπει να κάνεις ότι σου πω. Πρέπει να πιστεύεις μέσα από τα δικά μου μάτια. Πρέπει να ανήκεις σε μας. Πρέπει να βαπτιστείς σε μας, πρέπει να έρχεσαι μόνο εδώ μαζί μας, και πρέπει να κάνεις και δύο-τρία πράγματα ακόμη.
Αυτή τη μορφή θρησκευτικού εκφοβισμού, την ονομάζουμε «νομικισμό». Προφανώς στο δικό μας δόγμα, ο νους μας πάει κατευθείαν σε άλλα μεγάλα χριστιανικά δόγματα, και στο νομικισμό που εμείς διακρίνουμε σε αυτά. Αυτό είναι αλήθεια.
Τι είναι ο νομικισμός; Είναι μια λέξη που προέρχεται από τη λέξη «νόμος», εννοώντας το νόμο του Θεού. Δεν χρησιμοποιείται ούτε μια φορά στην Καινή Διαθήκη. Υπάρχει όμως, παντού την Καινή Διαθήκη, αυτό που ο νομικισμός διδάσκει. Θα δούμε τι είναι αυτό.
Συχνά όταν λέμε πως κάποιος είναι «νομικιστής», εννοούμε πως είναι πιο αυστηρός από εμάς. Προφανώς δεν είναι αυτή η σωστή χρήση του όρου. Η λέξη νομικισμός όταν χρησιμοποιείται, αναφέρεται στη λάθος χρήση του νόμου του Θεού. Αναφέρεται σε μια έννοια, σε μια στάση, σε μια νοοτροπία την οποία ο Λόγος του Θεού εντέλει καταδικάζει.
Ποια είναι αυτή η στάση;
Πρώτον, ο νομικισμός λέει, πως μπορείς να ακολουθήσεις τη χριστιανική συμπεριφορά με τη δική σου δύναμη. Και πρέπει να το κάνεις, ώστε να κερδίσεις την εύνοια του Θεού. Με άλλα λόγια ο νομικισμός είναι παρών, όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να είναι ηθικός με τη δική του δύναμη, χωρίς να εμπιστεύεται τη βοήθεια και το έλεος του Χριστού. Δηλαδή, η ηθική συμπεριφορά που δεν πηγάζει από εμπιστοσύνη στο Θεό κι από αγάπη για τον Θεό, είναι νομικισμός.
Ο νομικιστής είναι πάντα, ή προσπαθεί να είναι πάντα πολύ ηθικός. Στην πραγματικότητα η πλειονότητα των ηθικών ανθρώπων είναι νομικιστές, επειδή κληρονόμησαν από το σπίτι τους όχι μια ταπεινή εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά επειδή έτσι έμαθαν πως πρέπει να φέρεται κάποιος για να είναι σωστός. Κι αυτή η στάση καταλήγει να σημαίνει «αυτό»-πεποίθηση, κι όχι πεποίθηση στο Θεό.
Ο νομικιστής ηθικολόγος είναι σαν τον Φαρισαίο που δεκατίζει και νηστεύει δύο φορές την εβδομάδα. Είναι αν θέλετε σαν τον μεγάλο αδελφό του ασώτου. Χρησιμοποιούν την ηθική τους για να πουν στο Θεό ότι τώρα που είναι καλοί, ο Θεός οφείλει να τους ευλογεί, οφείλει να τους απαντάει, και να τους ρωτάει για το τι κάνει. Ο νομικιστής αυτοπροσδιορίζεται ως θεματοφύλακας, του ποιος μπορεί να πάει στο Θεό και με τι όρους. Είναι ξεκάθαρο πως όποιος πλησιάζει έτσι τον Θεό, καταλήγει στην τραγωδία του να χάσει την ψυχή του.
Η πρώτη έννοια του νομικισμού επομένως είναι πως μπορώ να ζήσω με τη δική μου δύναμη αυτό που ο Θεός ζητάει, και μάλιστα θα το κάνω, για κερδίσω την εύνοια του Θεού.
Η δεύτερη έννοια του νομικισμού λέει: για να ανήκεις στην Εκκλησία, εκτός της πίστης σου, πρέπει να γίνεις σαν κι εμάς, και να τηρείς τις δικές μας πρακτικές. Δημιουργεί μια σειρά από απαιτήσεις, πέρα από αυτό που λέει η Γραφή, τις οποίες πρέπει να τηρήσει κάποιος ώστε να ανήκει στο λαό του Θεού, και όσο ζει εδώ, να ανήκει σε μια τοπική Εκκλησία. Με αυτόν τον τρόπο αποκλείονται άνθρωποι από την κοινότητα της Εκκλησίας για λάθος λόγους.
Στην Εκκλησία δεν ανήκει κανένας που δεν πιστεύει στο Χριστό, και κανένας για τον οποίο ο Χριστός δεν σημαίνει τίποτα. Αντίθετα, ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού ο καθένας που έχει ζητήσει συγχώρηση από τον Χριστό, κι ο Χριστός είναι τώρα Σωτήρας, Αρχηγός, και Κύριός του.
Γύρω μας, υπάρχουν σύλλογοι, υπάρχουν οργανώσεις που για να είσαι μέλος, πρέπει να πληροίς κάποιους όρους. Για να ανήκεις στο σύλλογο Ποντίων του Ελληνικού, προφανώς πρέπει να είσαι Πόντιος στην καταγωγή, και να μένεις στο Ελληνικό. Αν δεν είμαι Πόντιος ούτε μένω στο Ελληνικό, δεν μπορώ να συμμετάσχω, εκτός κι αν συμμετάσχω τιμητικά ή κατ’ οικονομία.
Για να ανήκεις στη Θύρα 7 του Ολυμπιακού, προφανώς πρέπει να είσαι Ολυμπιακός, να είσαι φανατικός, και να είσαι διατεθειμένος να ξοδεύεις χρήματα και χρόνο για τους σκοπούς της Θύρας 7. Αν είμαι Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ, προφανώς δεν μπορώ να πάρω μέρος εκεί.
Κάθε ανθρώπινος οργανισμός βάζει όρους, ώστε να κρατήσει ορισμένους ανθρώπους απέξω, και για να διατηρήσει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, και τάξη. Η εκκλησία όμως, δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός. Η τοπική έκφρασή της, έχει στοιχεία ανθρώπινα, η αληθινή εκκλησία όμως, δεν έχει. Η αληθινή εκκλησία ανήκει στο Χριστό, δηλαδή το σύνολο των απανταχού αναγεννημένων, και η οποία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Αυτή είναι η Εκκλησία! Καθένας που το Άγιο Πνεύμα τον ή την αναγέννησε. Καθένας που ομολογεί πίστη στον Ιησού Χριστό. Όποιος δεν ομολογεί τον Χριστό ως Κύριο, δεν μπορεί να είναι μέλος αυτής της Εκκλησίας.
Αν τώρα σε αυτό, προσθέσουμε όρους π.χ. για να είσαι μέλος πρέπει να ντύνεσαι όχι μόνο «σεμνά», αλλά με ένα συγκεκριμένο τρόπο σεμνά, τότε βάζουμε όρους. Προσθέτουμε στη Γραφή. Αυτό είναι νομικισμός. Αν πούμε, για να γίνεις μέλος δεν πρέπει να πίνεις κρασί. Για να γίνεις μέλος, απαγορεύεται να εργασθείς Κυριακή. Για να είσαι μαζί μας, πρέπει να έχεις τις δικές μας πεποιθήσεις για την πολιτική, τότε βάζουμε όρους πέρα από την Αγία Γραφή. Αυτό είναι νομικισμός.
Ποιες είναι οι δύο πλευρές του νομικισμού;
Να τις ξαναπούμε: Η μία πλευρά είναι, ότι μπορώ να τηρήσω αυτό που θέλει ο Θεός με τη δική μου δύναμη. Θα το κάνω, γιατί έτσι θα με δεχθεί ο Θεός. Η δεύτερη πλευρά λέει, ότι για να ανήκω στο λαό του Θεού, πρέπει εκτός τη πίστη μου στο Χριστό, να τηρώ ορισμένους άλλους κανόνες, για να είμαι σίγουρος.
Και οι δύο αυτές πλευρές έχουν μια κοινή ρίζα. Σύμφωνα με τη μία πλευρά χρησιμοποιούμε τη δύναμη μας για να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ηθικοί. Σύμφωνα με την άλλη πλευρά χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας, για να κάνουμε την εκκλησία ηθική, σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα. Σύμφωνα με την πρώτη πλευρά, δεν στηριζόμαστε στη δύναμη του Θεού για τον αγιασμό, ούτε για τη συγχώρησή μας. Στη δεύτερη περίπτωση δεν στηριζόμαστε στο Θεό, για να ζήσουμε ζωή πραγματικά καθαρή ως εκκλησία.
Αυτό που ενώνει τα δύο είδη νομικισμού είναι εντέλει η «απιστία». Απιστούμε στο ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει μέσα μας αυτό που ξεκίνησε. Αυτό λέει στη Φιλιππησίους 1:6, και στη Φιλιππησίους 2:12. Απιστία στο ότι ο Θεός θα οδηγήσει και τους άλλους, όπως Εκείνος θέλει και πως υπάρχουν θέματα συνείδησης για τα οποία ο Λόγος του Θεού μας αφήνει ελεύθερους. Στη Φιλιππησίους 3:15 γράφει: " Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτε τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός".
Ο νομικιστής προσπαθεί να αντικαταστήσει τη δύναμη της πίστης, με την ανθρώπινη αποφασιστικότητα να είναι ηθικός. Η ειρωνεία είναι πως εντέλει η εκκλησία αλλά κι εμείς δεν είμαστε καθαροί, γιατί στηριζόμαστε στο δικό μας εγωισμό και τη σάρκα.
Ο νομικισμός λοιπόν, είναι θανατηφόρος για την ψυχή. Σε παίρνει μακριά από την ταπεινή εξάρτηση από τον Χριστό. Σε εκφοβίζει, γιατί σε πείθει πως η πίστη στο Χριστό δεν φτάνει. Πρέπει να κάνεις κι άλλα. Ο νομικισμός είναι θρησκευτικός εκφοβισμός. Και για αυτό γράφει με την ένταση που γράφει ο Παύλος στους Κολοσσαείς 2:12-15. "συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, δια του οποίου και συνανέστητε δια της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών.
Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα,
εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού·
και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού".
Τι συνέπεια πρακτική έχουν αυτά για μας σήμερα;
Έχουν πρακτικές συνέπειες, και αφορούν το πώς εμείς ζούμε σήμερα ως χριστιανοί. Είμαστε ελεύθεροι από κάθε ανθρώπινη θρησκευτική παράδοση που λέει, πως για να με δεχθεί ο Χριστός πρέπει να κάνω κι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Προσέξτε: "Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων". Κολοσσαείς. 2:16. Όποιοι σας τα λένε αυτά μην τους ακούτε.
Το τι τρώει ή τι πίνει, ή ποια μέρα τηρεί για το Θεό, δεν αποτελεί το κριτήριο για να κρίνεις που στέκεται κάποιος με τον Θεό. Σίγουρα δεν πρέπει να κάνω καταχρήσεις. Δεν μπορώ να είμαι λαίμαργος, ούτε μπορώ να είμαι μέθυσος. Γράφει στην Α' Κορινθ. 6:12. "Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, πλην πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλ' εγώ δεν θέλω εξουσιασθή υπ' ουδενός. Δεν θα γίνω λοιπόν δούλος ούτε στο φαγητό ούτε στο ποτό.
Κι επίσης θα περιορίσω την ελευθερία μου, για να μην ενοχλήσω τη συνείδηση ενός αδελφού: Β' Κορινθ. 8:9. "Πλην προσέχετε μήπως αύτη η εξουσία σας γείνη πρόσκομμα εις τους ασθενείς".
Και πιο κάτω γράφει: Α' Κορινθ. 8:13. "Δια τούτο, εάν το φαγητόν σκανδαλίζη τον αδελφόν μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφόν μου". Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω, γιατί αφενός το σώμα μου είναι ναός του Θεού, ναός του Αγίου Πνεύματος, κι αφετέρου γιατί άλλοι μπορεί να έχουν αδύναμη πίστη.
Όμως, το τι θα φάω εντέλει, και το τι πιω, αυτό καθαυτό δεν με κάνει χριστιανό, ούτε μου αφαιρεί τη χριστιανική μου ιδιότητα. Δεν εξαρτάται από αυτά το αν θα με δεχθεί ο Θεός, ούτε το αν θα ανήκω στην Εκκλησία Του. Γράφει στην Α' Κορινθίους 8:8. "το φαγητόν όμως δεν συνιστά ημάς εις τον Θεόν· διότι ούτε εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε εάν δεν φάγωμεν ελαττούμεθα". Το ίδιο γράφει και στη Ρωμαίους 14:17. "Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω".
Ο Θεός δεν με δέχεται με βάση το τι τρώω ή τι πίνω. Αν είμαι του Χριστού, δεν έχει σημασία τι θα φάω και τι θα πιω, σημασία έχει να το κάνω με πίστη στο Θεό, και χωρίς να ενοχλήσω κάποια αδύναμη συνείδηση. Υπάρχουν περιπτώσεις αδύναμης συνείδησης. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βγήκαν από δύσκολες καταστάσεις, βγήκαν από τον αλκοολισμό και δεν τους είναι εύκολο να ξαναπιούν κρασί.
Ο σκοπός μας, δεν είναι να προσέξουν οι άνθρωποι τον τρόπο λατρείας μας. Ούτε να παρατηρήσουν το τι κάνουμε εμείς σωστά ενώ οι άλλοι λάθος. Ο σκοπός μας είναι να δείξουμε τον Χριστό. Αν δεν δείξουμε Χριστό, δεν έχουμε λόγο πνευματικής ύπαρξης. Είμαστε ένα σωματείο ανθρώπινο, θρησκευτικού χαρακτήρα μεν, αλλά ανθρώπινο.
Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος λόγος που να μας ενώνει. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη προϋπόθεση, εκτός από την πίστη και την υπακοή στην αλήθεια του Ιησού Χριστού, όπως αυτή γράφεται στο ευαγγέλιο.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν μπάνιο, γιατί έτσι νομίζουν ότι γίνονται πιο άγιοι. Υπάρχουν άλλοι που λένε, πως αν παντρευτείς δεν μπορείς να ζήσεις άγια ζωή. Υπάρχουν άλλοι που θα πουν πως μόνο αν τα πουλήσεις όλα κι έρθεις μαζί μας, θα φανερώσει αν είσαι αληθινός χριστιανός.
Η Εκκλησία που θέτει κανονισμούς ως κριτήρια γνησιότητας του χριστιανισμού, δεν γνωρίζει τι σημαίνει να πεθάνεις με τον Χριστό μαζί.
Όταν η χαρά του Χριστού, η χαρά της παρουσίας του Χριστού μειώνεται, τότε οι κανόνες παίρνουν τη θέση της. Με κανόνες προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτό, που η δύναμη του Χριστού δημιούργησε.
Και μπορεί πράγματι κάποιος να δημιουργήσει θεσμούς, και οι θεσμοί αυτοί να αντέξουν και στο χρόνο. Όμως, οι θεσμοί αυτοί χωρίς τον Χριστό δεν οδηγούν πουθενά: Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους, πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες, Κολοσσαείς. 2:22. Οι κανόνες οι ανθρώπινοι φθείρονται. Φθείρονται με τη χρήση. Περνάει ο καιρός και γίνονται παλιομοδίτικοι, άχρηστοι, απαρχαιωμένοι. Δεν εξυπηρετούν πια τίποτα. Γίνονται ένα απολίθωμα που θυμίζει κάτι στους πιο παλιούς.
Γιατί τελικά φθείρονται;
Στους Κολοσσαείς 2:23 έχουμε την απάντηση: "τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός".
Φθείρονται δηλαδή επειδή επιφανειακά φαίνονται πολύ πνευματικές. Όμως, είναι θρησκεία στηριγμένη στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, γι αυτό και είναι νομικισμός. Είναι ταπεινοφροσύνη ψεύτικη, γιατί στην πραγματικότητα αυτός που τα τηρεί αυτά, δεν είναι ταπεινός. Είναι περήφανος που τα τηρεί. Περιφρονούν το σώμα, ενώ δεν χρειάζεται. Το σώμα μας έχει αξία. Εντέλει ικανοποιούν το «εγώ» μας, και μας κάνουν να νοιώθουμε σαν τον Φαρισαίο που στάθηκε επιδεικτικά, κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: "Θεέ μου, σ' ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ' όλα τα εισοδήματά μου". Λουκάς 18:11-12.
Η αληθινή, βαθιά, πνευματική δικαιοσύνη του Θεού, δεν επιβάλλεται με κανόνες, και δεν νομοθετείται. Η αγιότητα δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται. Βεβαίως και η Εκκλησία στέκεται απέναντι σε κάθε είδους εθισμό. Ο Λόγος του Θεού λέει ότι, «όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εμένα τίποτα δεν θα με εξουσιάσει».
Χριστιανός είναι αυτός που κρατάει μέσα του τον Χριστό. Ζει από τον Χριστό, με τον Χριστό, για τον Χριστό. Χριστιανός είναι αυτός που έδωσε τη ζωή του στο Χριστό με μετάνοια, και ο Χριστός τον άλλαξε. Τον δέχτηκε όπως ήταν, τον μεταμόρφωσε, και τώρα Τον υπηρετεί ελεύθερα. Θυσιάζει με γενναιοδωρία, προσφέροντας απλόχερα. Συγχωρεί τους εχθρούς του, και περπατάει το δεύτερο μίλι. Τώρα με το Πνεύμα του Θεού μέσα του, ζει την καινούργια ζωή ελεύθερος από ανθρώπινες διατάξεις, επειδή ο Χριστός μας απελευθέρωσε, για να είμαστε ελεύθεροι!
"Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας". Γαλάτες 5:1. Αμήν...
"Εφανέρωσας εις εμέ την οδό της ζωής, χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπό σου, τερπνότητες είναι διαπαντός εις τα δεξιά σου”".ψαλμός 16:11)
Η ιατρική επιστήμη συνήθως ορίζει σαν υγεία την απουσία νόσου, και κάτω από αυτό το πρίσμα οι σχετικοί επιστήμονες έχουν ασχοληθεί, για να βρουν τις αιτίες που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους, απογοητευμένους, απελπισμένους, γεμάτους άγχος και έμμονες ιδέες. Ο σκοπός τους ήταν να φέρουν τους πάσχοντες από μια βασανιστική αρνητική κατάσταση, σε μια ουδέτερη “φυσιολογική,” ή αλλιώς από το μείον 5 στο 0.
Τελευταία όμως, η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να βρεθούν οι καταστάσεις εκείνες, που θα κάνουν τον άνθρωπο να γεμίσει τη ζωή του με ευτυχία, με πραγματικό νόημα, που θα τον οδηγήσουν από το 0 στο συν 5.
Οι ίδιοι οι επιστήμονες εξεπλάγησαν από τα ευρήματα των μελετών τους, όσον αφορά τι δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Και εν πρώτοις τα πλούτη και όσα τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν. Η έρευνα έδειξε ότι από τη στιγμή που οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου καλύπτονται, τα επιπλέον πλούτη δεν προσφέρουν πραγματική ευτυχία.
Αν και το εισόδημα των ανθρώπων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού σχεδόν τριπλασιάσθηκε από το 1950 έως και σήμερα, μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν είναι πιο ευτυχισμένοι από ότι το 1950, μάλλον το αντίθετο. Έρευνα μεταξύ των 400 πιο πλούσιων ανθρώπων στην Αμερική, έδειξε ότι δεν είναι πιο ευτυχισμένοι από τους άλλους ανθρώπους. Ένας από τους λόγους που τα πλούτη δεν εγγυώνται την ευτυχία, είναι ένα φαινόμενο που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν “άγχος εκ συγκρίσεως”.
Σύμφωνα με αυτό, οι άνθρωποι εκτιμούν τα υπάρχοντά τους σε σχέση με το τι έχουν οι άλλοι. Σήμερα οι πλούσιοι γίνονται ταχύτατα πιο πλούσιοι. Εκτός όμως τούτου η τηλεόραση, το internet, τα περιοδικά μόδας και κοσμικών στηλών φανερώνουν σε όλους πώς οι πλούσιοι ζουν (ανεξάρτητα αν είναι ευτυχισμένοι), και αυτό προκαλεί στους υπόλοιπους ανθρώπους άγχος εκ συγκρίσεως.
Οι μόνοι ασφαλισμένοι είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί, που δεν φθονούν αυτά που έχουν οι άλλοι, διότι αυτό είναι έργο της σαρκός Γαλάτας 5:21, αλλά απολαμβάνουν τον πολύτιμο θησαυρό, την αιώνια ζωή εις το πρόσωπο του Κυρίου τους Ιησού Χριστού, Ματθαίος 13:44.
Παραδόξως διαπιστώνουν οι επιστήμονες, αυτή η ίδια η αύξηση του πλούτου πυροδοτεί το ανικανοποίητο των ανθρώπων. Μόλις οι άνθρωποι αρχίσουν να ανεβαίνουν τα οικονομικά σκαλιά, παύουν να είναι ευχαριστημένοι με ότι έχουν, και επικεντρώνονται σε ότι δεν έχουν, γεμίζουν δε με υλικές προσδοκίες και επιθυμίες!
"“Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμο, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρομεν τι. Εχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα ας αρκώμεθα εις ταύτα. Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς".” Α' Τιμοθ. 6:9-11.
Μήπως η νεότητα φέρνει ευτυχία; Όχι λένε πάλι οι επιστήμονες. Μάλιστα οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι (65-74 ετών), τείνουν να είναι πιο ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, και έχουν λιγότερες μέρες το μήνα που αισθάνονται κατάθλιψη από ότι οι νεώτεροι (20-24 ετών). Από ότι δείχνουν οι έρευνες ούτε η ευφυΐα, ούτε η μόρφωση οδηγούν κατ’ ανάγκη στην ευτυχία. Μήπως η πολλή τηλεόραση οδηγεί στην ευτυχία; Αντιθέτως μας βεβαιώνουν οι επιστήμονες, όσο πιο πολλή ώρα δαπανά ο άνθρωπος μπροστά στην τηλεόραση, τόσο πιο δυστυχισμένος γίνεται!
Ο γάμος και η οικογένεια είναι από τους βασικούς παράγοντες ευτυχίας, όπως επίσης η υγεία, οι φίλοι, και η θρησκευτική πίστη.
Βλέπουμε πως όλα αυτά που οι επιστήμονες σήμερα διαπιστώνουν ότι συντελούν στην ευτυχία του ανθρώπου, προσφέρονται δωρεάν μέσα στο Ευαγγέλιο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και οι πρώτοι Χριστιανοί, “"ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς”". Πράξεις 2:42.
Μάλιστα τελευταία, έχουν διαπιστώσει ότι πέρα από τη χαρά και την εσωτερική ισορροπία, η ευτυχία έχει πολύ σημαντικά αποτελέσματα και στην υγεία του σώματος!
Συγκριτικές μελέτες μεταξύ ευτυχισμένων ανθρώπων και ασθενών με κατάθλιψη, δείχνουν ότι οι πρώτοι έχουν 50% μικρότερο κίνδυνο για καρδιοπάθειες. Τα αποτελέσματα μιας οκτάχρονης μελέτης πάνω στο θέμα αυτό, ήταν τόσο σαφή και αδιαμφισβήτητα, που στην αρχή οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να τα πιστέψουν.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είχαν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα, μεγαλύτερη αντοχή στις λοιμώξεις και χαμηλότερα επίπεδα κορτιζόλης, της γνωστής ορμόνης του stress. Βέβαια όλα αυτά και άλλα πολύ περισσότερα περιγράφονται με σαφήνεια μέσα στο Λόγο του Θεού. Ο βασιλεύς Σολομών, 3000 χρόνια προτού το διαπιστώσουν οι επιστήμονες, έγραφε δια Πνεύματος Αγίου: “"Η υγιαίνουσα καρδία είναι ζωή της σαρκός”". Παροιμίες 14:30.
Επίσης, "“Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν, το δε κατατεθλιμμένο πνεύμα ξηραίνει τα οστά”". Παροιμίες 17:22.
Το ερώτημα λοιπόν που επιτακτικά τίθεται, είναι πώς μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ευτυχισμένος; Είναι πραγματικά καταπληκτικό να διαβάζει κανείς τα συμπεράσματα, στα οποία κατέληξαν οι επιστήμονες μετά από μακρόχρονες έρευνες: Και πρώτα από όλα μας συνιστούν, να μετρούμε τα καλά πράγματα που έχουν γίνει στη ζωή μας!
Μελέτες έδειξαν ότι άνθρωποι που θυμούνται, και συνέχεια αναλογίζονται τα καλά πράγματα που τους έχουν γίνει, είναι σαφώς πιο ευτυχισμένοι από άλλους που τα ξεχνούν, ή τα υποβαθμίζουν! Και βέβαια αυτή είναι μια θαυμαστή γνώση, που τόσο ωραία περιγράφει ο Δαβίδ δια Πνεύματος Αγίου στον 103:1-5 Ψαλμό: "“Ευλόγει, η ψυχή μου τον Κύριον και πάντα τα εντός μου, το όνομα το Άγιον Αυτού. Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο και μη λησμονείς πάσας τας ευεργεσίας Αυτού. Τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου, τον λυτρώνοντα εκ της φθοράς την ζωή σου, τον στεφανούντα σε με έλεος και με οκτιρμούς, η νεότης σου ανανεούται ως του αετού".”
Το αναγεννημένο παιδί του Θεού, που έχει δεχθεί τη δωρεάν σωτηρία δια της πίστεως στο έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού, θυμάται συνέχεια και απολαμβάνει το τέλος της πίστεώς του, τη σωτηρία της ψυχής του!
Δυστυχώς, καμιά φορά μπορεί να ξεχάσουμε τις μέγιστες και τίμιες επαγγελίες, που η θεία χάρις του Θεού μας δώρισε, και να δούμε σε κάποιες προσωρινές δυσκολίες, και τότε χάνουμε τη χαρά μας, και τη δύναμή μας. Πρέπει λοιπόν να μετρούμε, και να θυμόμαστε τις ευλογίες στη ζωή μας!
Το δεύτερο που βρήκαν οι επιστήμονες ότι συντελεί στην ευτυχία του ανθρώπου είναι, το να κάνουμε καλές πράξεις!
Μα ακριβώς, η νέα ζωή που με την αναγέννηση λαμβάνει ο πιστός, δεν μπορεί παρά να εκφραστεί σε έργα αγάπης. Μάλιστα ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "“να φροντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον Θεόν να προΐστανται καλών έργων. Ταύτα είναι τα καλά και ωφέλιμα εις τους ανθρώπους”". Τίτος 3:8.
Σαν τρίτο μέτρο οι επιστήμονες συνιστούν το να συγχωρούμε! Μάλιστα βρήκαν ότι άνθρωποι που δεν συγχώρεσαν τους άλλους, έβλαψαν τελικά τον εαυτό τους, ενώ αυτοί που συγχωρούν γεμίζουν με χαρά, ευτυχία και εσωτερική δύναμη! Μα ακριβώς αυτό μας παραγγέλνει ο Λόγος του Θεού, στον Ματθαίος 6:12, Μάρκος 11:25, και όχι μόνο αυτό, αλλά δια του Αγίου Πνεύματος μας δίνει και τη δύναμη να το κάνουμε.
Το τέταρτο σημαντικό είναι να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε αυτούς που τους ανήκει. Ο Χριστιανός είναι ευγνώμων προς το Θεό, για τη σωτηρία του, για τους προεστώτες της εκκλησίας, που μοχθούν στο έργο του Θεού, για τα παιδιά του αλλά και τους γονείς του, για όλους τους αδελφούς. Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας προς το Θεό με την προσευχή, και την υπακοή μας, αλλά και έμπρακτα σε όλους τους άλλους. “"Σας παρακαλούμε δε αδελφοί, να γνωρίζετε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτες σας και σας νουθετούσι και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών”". Α'’ Θεσσαλονικείς 5:12-13.
Τέλος, οι επιστήμονες μας προτρέπουν να επενδύουμε χρόνο σε δυνατές προσωπικές σχέσεις. Ο άνθρωπος εισερχόμενος με την αναγέννηση και το βάπτισμα στην εκκλησία του Χριστού, απολαμβάνει την αγάπη του Θεού και των αδελφών. Παίρνει, αλλά μαθαίνει και να δίνει από την “αγάπη του Θεού που, "είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς”". Ρωμαίους 5:5.
Μάλιστα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, “"του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία"…”. Πράξεις Αποσ. 4:32. Για άλλη μια φορά βλέπουμε πως η πραγματική επιστήμη, έρχεται να συμφωνήσει με τον αψευδή Λόγο του Θεού, “"Τα μαρτύριά σου, τα οποία διέταξας, είναι δικαιοσύνη και υπερτάτη αλήθεια. …Η δικαιοσύνη σου είναι δικαιοσύνη εις τον αιώνα, και ο νόμος σου αλήθεια”". Ψαλμός 119:138,142...
Αισθάνεσαι μόνος; Εκτός από σένα και μένα, υπάρχουν πολλοί ακόμη άνθρωποι που έχουν το ίδιο συναίσθημα, αντιμετωπίζοντας μια παρόμοια πραγματικότητα. Η μοναξιά είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος. Όταν όμως έχει κανείς μαζί του τον Ιησού Χριστό και πιστεύει σ’ Εκείνον, τότε δεν είναι ποτέ μόνος.
Όταν ο Ιησούς ήρθε στη γη μας, συνάντησε μια μέρα έναν μοναχικό και παράλυτο άνθρωπο, στην κολυμπήθρα της Βηθεσδά. Για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια στεκόταν στο ίδιο σημείο, ξεχασμένος από όλους τους φίλους και συγγενείς, ώσπου έφτασε η στιγμή να συναντήσει τον Ιησού και να δεχτεί τη θεραπεία του, Ιωάννης 5:1-9. Ο Ιησούς έγινε φίλος του, και καλεί και εμάς σήμερα να δεχτούμε την επέμβασή του στη ζωή μας και να γίνουμε κι εμείς φίλοι του.
Η μοναξιά ενέχει μια βαθύτερη διάσταση. Οι ρίζες της βρίσκονται μέσα στην ίδια την ύπαρξή μας, και μπορεί να πάρουν ποικίλες μορφές. Έτσι, συναντούμε πρώτα τη μοναξιά που πηγάζει από τη θλίψη για την απώλεια κάποιου αγαπητού μας προσώπου. Όταν ο Ιησούς Χριστός βρέθηκε σε μια παρόμοια περίσταση, είπε στην Μάρθα αδελφή του Λαζάρου, "Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα", Ιωάννης 11:25-26. Σκεφτείτε την ελπίδα που αποπνέουν τα παραπάνω λόγια. Πνευματικά ποτέ δεν θα πεθάνουμε, και εφόσον ακολουθήσουμε τον Ιησού, θα ζήσουμε μαζί Του για πάντα.
Αν όμως πέθαινες σήμερα, άραγε που θα περνούσες την αιωνιότητα; Έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου; Ακόμη και αν πιστεύεις ότι ποτέ δεν έχεις αμαρτήσει, θυμήσου ότι στη Βίβλο διαβάζουμε, ότι όλοι έχουμε αμαρτήσει, Ρωμαίους 3:23. Είμαστε ένοχοι, και επομένως αντιμέτωποι με την κρίση του Θεού. Γι’ αυτό και για μας, σήμερα δίδεται η υπόσχεση μιας νέας ζωής, δια μέσου του Ιησού Χριστού, απαλλαγμένης από αμαρτία, και γεμάτης από το έλεος και τη χάρη Του.
Στη συνέχεια συναντούμε τη μοναξιά που προκαλείται από την αμαρτία, εξαιτίας της αποξένωσης, και απομάκρυνσης από την παρουσία του Θεού. Μπορεί να πηγαίνω στην εκκλησία, να έχω βαπτιστεί, και να κάνω ελεημοσύνες αλλά να μην γνωρίζω πραγματικά το Θεό. Δεν έχω γευτεί ακόμη τη ζωή, τη χαρά, την ειρήνη και τη συγχώρησή Του που απλόχερα προσφέρει. Το είδος αυτό της μοναξιάς ξεκίνησε από το Κήπο της Εδέμ, όταν οι πρωτόπλαστοι επέλεξαν να αμαρτήσουν εναντίον του Θεού. Την ημέρα που ο Αδάμ αμάρτησε, ο Θεός τον αναζήτησε, μολονότι ήξερε καλά που βρίσκεται, Γένεσις 3:9. Ο Αδάμ βέβαια γνώριζε την παρακοή του, και προσπαθούσε να κρυφτεί από το Θεό. Γνώριζε ότι είχε απομακρυνθεί από το Δημιουργό του, και ότι Τον είχε προδώσει, παρακούοντας τις εντολές Του. Η αμαρτία από τότε εισχώρησε στην ανθρώπινη φύση, και πέρασε από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα σε μένα και σε σένα. Όλοι μας πάσχουμε από την ασθένεια της αμαρτίας, από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι ρίζες της απλώθηκαν μέσα μας, και είναι αναπόφευκτο να τις κληροδοτήσουμε σε όλους μας τους απογόνους.
Κανένα είδος μοναξιάς δεν είναι χειρότερο από εκείνο που βιώνει ο άνθρωπος, που με το στόμα του δηλώνει ότι γνωρίζει τον Ιησού, αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά του γνωρίζει ότι αυτό δεν ισχύει. Η αμαρτία μας εξαναγκάζει να νιώθουμε μόνοι μας, επειδή μας απομακρύνει από το Θεό. Η Αγία Γραφή περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την κατάσταση όλων όσων επέλεξαν να αρνηθούν την αγάπη του Θεού, "Οι ασεβείς, όμως, είναι σαν την ταραγμένη θάλασσα, όταν δεν μπορεί να ησυχάσει, Ησαΐας 57:20.
Τέλος, συναντούμε το είδος της μοναξιάς που βίωσε ο ίδιος ο Ιησούς. Αν και πολλοί άνθρωποι συνέρρεαν γύρω του κάθε φορά, ο Ιησούς ήταν μόνος. Τα ίδια πλήθη που ζητωκραύγαζαν, "Ωσαννά", Ματθαίος 21:9, λίγο μετά φώναζαν, "σταυρώστε τον, σταυρώστε τον", Λουκάς 23:21. Πάνω στο σταυρό, ο Ιησούς πέθανε για μένα, και για σένα. Τη στιγμή λοιπόν, που λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα του, φώναξε, "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μ’ εγκατέλειψες"; Ματθαίος 27:46, κάτι υπερφυσικό συνέβη, το οποίο κανένας θεολόγος δεν μπορεί να το εξηγήσει. Ο Ιησούς ανέλαβε την ευθύνη για τις δικές μας αμαρτίες, και υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά.
Δια μέσου του θανάτου Του, νίκησε τη μεγαλύτερη αιτία της ανθρώπινης μοναξιάς, την αποξένωση του ανθρώπου από το Θεό. Πώς μπορούμε επομένως εγώ και εσύ σήμερα να αρνηθούμε μια τόσο μεγάλη προσφορά; Πώς μπορούμε να απορρίψουμε την αγάπη Του, και τη νέα ζωή που μας προσφέρει;...
Πίστη είναι το μονοπάτι που μπορείς να δεις με τα μάτια σου και να ψηλαφήσεις με τα χέρια σου την δόξα του Θεού στη ζωή σου.
Μια ζωτική λέξη διατρέχει τις σελίδες της Βίβλου, πίστη, μια λέξη που το περιεχόμενο και το νόημά της σημάδεψε τη ζωή των ανθρώπων του Θεού. Μια λέξη, μια θέση ψυχής, που ξεδιπλώνει τη δύναμη του Θεού, και κλείνει μέσα της τη δόξα του Θεού στον καθένα που εμπιστεύεται τον Θεό.
Η πίστη, είναι εκείνο που ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο, πίστη στο πρόσωπό Του, πίστη στο λόγο Του, πίστη σε εκείνο που θέλει κάθε φορά από σένα ο Θεός.
Η πίστη, δεν είναι προνόμιο κάποιων προνομιούχων, αλλά πλησίον στον καθένα, που θέλει να δει τη δόξα και τη δύναμη του Θεού στη ζωή του. Είναι κοντά σου, δίπλα σου, στη δική σου καρδιά, και μέσα από το δικαίωμα που σου δίνει ο σταυρός του Χριστού.
Η πίστη, δεν είναι πήδημα στο κενό, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά βήματα επί τον λόγο που Εκείνος δεσμεύτηκε, στο πάντα δυνατά εις τον πιστεύοντα. Υπόσχεση που ανοίγει απέραντες δυνατότητες, και ταυτόχρονα νέους ορίζοντες στις σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό.
Η πίστη, δεν είναι μια πράξη του νου, με τον οποίον τις περισσότερες φορές συγκρούεται, και αυτό όσο η ψυχή σου είναι αγρός που βόσκει λαίμαργα το πνεύμα της αμαρτίας και του κόσμου.
Η πίστη, δεν είναι συλλογισμός που στοιχειοθετείται από την σοφία των ανθρώπων, σοφία που για τον Θεό είναι μωρία, και που κατά κανόνα χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους, για να βρουν επιχειρήματα εναντίωσης στο πρόσωπο του Θεού, και κατ’ επέκταση στο θέλημά Του.
Η πίστη δεν έχει σχέση με το I.Q. την νοημοσύνη του ανθρώπου, που συνήθως δέχεται μόνο ότι μπορεί να καταλάβει, να ερμηνεύσει, και γι’ αυτό το λόγο δεν δέχονται όλοι τα ίδια, δεν καταλαβαίνουν όλοι το ίδιο.
Αλλά και δεν μπορεί αυτό που αποκαλύπτει, ή ζητά ο Θεός από τον κάθε άνθρωπο, να περάσει μέσα από το I.Q., η την σαρκολογική του, και να κριθεί από αυτή. Η πίστη που ζητά ο Ιησούς, έχει λογική, αλλά έχει τη δική της λογική, την λογική της πίστης.
Η πίστη δεν είναι ξένη από τα δρώμενα της καθημερινής μας ζωής, από αυτή ξεκινά ότι απορρίπτουμε ή δεχόμεθα, όλη η ζωή του ανθρώπου στηρίζεται όχι στη λογική ή την έρευνά μας, αλλά στην πίστη που δείχνουμε, σε ότι μας λέγεται, ή μας προσφέρεται.
Η πίστη της Βίβλου, η πίστη που ζητά ο Θεός, είναι μια πράξη της καρδιάς, της θέλησης, είναι το θέλω της επιλογής του ανθρώπου στο κάλεσμα του Ιησού, είναι η αποδοχή εκείνου που προσφέρει η χάρη του Θεού, είναι το "ναι" του ανθρώπου στο σωτήριο κάλεσμα του Θεού, είναι η ελευθερία του Εγώ, η απελευθέρωση του Εγώ, από την εν αυτώ καταστροφική δύναμη της αμαρτίας.
H πίστη είναι το δικαίωμά σου να θέλεις, εκείνο που κάθε φορά θέλει ο Θεός για σένα, και από σένα, και να το ακολουθείς, πέρα από τη λογική και το ατομικό σου συμφέρον, ξεπερνώντας κάθε αρνητικό φαινόμενο, γιατί το θέλει ο Θεός.
Σε αυτό το σημείο ο Κύριος Ιησούς θα πει με παράπονο, βλέποντας την αρνητικότητα του λαού, στον Λουκ.13.34 "ποσάκις ηθέλησα και δεν ηθελήσατε" πόσες φορές θέλησα εγώ ο Κύριος και ο Θεός.
Θέλησα να σου μιλήσω, μέσα από τις ανησυχίες σου, μέσα από τους υπαρξιακούς σου προβληματισμούς, μέσα από τα ερωτηματικά σου, ποιος είμαι, γιατί ήρθα στη ζωή, υπάρχει Θεός; πού πάω; τι θα συναντήσω όταν κλείσω τα μάτια μου; τι θα γίνω εγώ;
Θέλησα να σου μιλήσω, μέσα από τα καθημερινά μηνύματα που σκορπά η αρρωστημένη κοινωνία, μέσα από το αποτύπωμα που αφήνει το πνεύμα και οι πράξεις των ανθρώπων.
Θέλησα μέσα από τα καθημερινά σου προβλήματα, να σου πω ότι έχω τη λύση για σένα, για τις ανάγκες σου, για την οικογένειά σου, για την ψυχή σου.
Θέλησα να σου δώσω ότι σου στέρησε αυτός ο τρόπος που ζεις, να πάρω το βάρος της ψυχής σου και να σου δώσω ανάπαυση, μέσα από την μετάνοια και την δική μου ειρήνη.
Θέλησα να σου δώσω αφθονία στην ψυχή σου, στη ζωή σου, να σου πάρω κάθε μέριμνα, να ισορροπήσω την οικογένειά σου, να σου κτίσω μια καινούρια οικογένεια, μέσα από ένα άλλο τρόπο ζωής και…εσύ δεν θέλησες.
Ίσως, και μάλλον αυτό πρέπει να σου συμβαίνει, δεν το καταλαβαίνεις, αυτό που σου ζητά ο Θεός, και αφού δεν το καταλαβαίνεις το απορρίπτεις.
Ίσως "κολλάει" το μυαλό σου, στο πώς μπορεί να γίνει αυτό που σου υπόσχεται ο Ιησούς, αφού στενά σκεπτόμενος και έξω από τη λογική της πίστης, δεν μπορείς να το καταλάβεις, είναι κάτι έξω από την πείρα σου και την πείρα των γύρω σου, μακριά από την εργαστηριακή έρευνα και τη χημεία της παραγωγής.
Είναι αυτό που ανάγκασε τον Νικόδημο, αυτόν τον δάσκαλο του νόμου, να δηλώσει στον Ιωάννη. 3:4, την αδυναμία του να καταλάβει το κάλεσμα του Ιησού, και να αναρωτηθεί φωναχτά, πώς μπορεί να γίνει αυτό που λες Κύριε…πώς; μπορώ να ξαναγεννηθώ! στην ηλικία που είμαι; γέρος ων.
Στο ίδιο ακριβώς κενό έπεσε και η ψυχή της Μαρίας, η αδελφή του Λαζάρου, όταν δήλωσε με απορία πως μπορεί να γίνει αυτό που μου λέγεις Κύριε αφού ο Λάζαρος πέθανε, τώρα και τρεις μέρες και μάλιστα όζει, και η απάντηση του Ιησού είναι μονόδρομος για την Μαρία, και κάθε Μαρίας, "πίστευε και θα δεις την δόξα του Θεού", θα δεις με τα μάτια σου αυτό που ακούν τα αυτιά σου, και δεν καταλαβαίνει το μυαλό σου. Και θα το απολαύσεις στη ζωή σου, αυτό που δεν καταλαβαίνει τώρα ο νους σου. Ναι, μόνο αν πιστεύεις.
Βεβαίως, τα όσα γενικά, ή προσωπικά για σένα και για τη δική σου περίπτωση αναφέρει ο λόγος της υπόσχεσης, της προτροπής, το κάλεσμα του Ιησού Χριστού τις περισσότερες φορές αντανακλούν αρνητικά στην οθόνη του μυαλού σου, και είναι για τα δεδομένα σου εξωπραγματικά. Ο λόγος του Ιησού, φαίνεται για σένα μετέωρος, μη πραγματοποιήσιμος, με την γνώση και την πείρα σου, δεν μπορεί να γίνει κατανοητός και με όποια σύγκριση, με στοιχεία που έχει να σου δώσει ο σαρκοεγκέφαλός σου.
Μοιάζουν τα λόγια της Βίβλου που διαβάζεις η ακούγονται στα αυτιά σου, σαν λόγος αναχρονιστικός, λόγια που ανήκουν και ταιριάζουν σε μια άλλη εποχή, εποχή του "αραμπά", αφού καθώς τα προσεγγίζεις διαισθάνεσαι ότι τους λείπουν τα δυναμικά στοιχεία της σύγχρονης εποχής, μοιάζει σαν λόγος που δεν αγγίζει το σήμερά σου, συμβουλές μιας αραχνιασμένης ηθικής, ναι και όχι, διατυπωμένα απόλυτα και δεσμευτικά για εκείνον που θα ήθελε να τα ακολουθήσει.
Υποσχέσεις χωρίς την εικόνα του σήμερα. Λόγος που ασχολείται με τα "πετεινά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού" και όχι τα "μικρό τσιπς" και τα "ολοκληρωμένα προγράμματα", και τις δυνατότητες του Ίντερνετ. Υποδείξεις και συμβουλευτικός λόγος που χρειάζεται επιείκεια για να τον ακολουθήσεις, δυστροπείς ακόμη ίσως και στο άκουσμά του, όπως συνέβη και στον Πέτρο, τον μαθητή του Ιησού. Όταν μετά από μια κοπιαστική νύχτα κακής ψαριάς, όταν το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας, που χτένισε σπιθαμή προς σπιθαμή τη θάλασσα, ήταν μόνο άδεια δίχτυα. Τότε ήλθε ο λόγος του Ιησού, Λουκάς. 5:4.…ξαναρίξτε τα δίχτυα και μάλιστα στα δεξιά σας. Λόγος που ακούστηκε αποκομμένος και αποξενωμένος από τα συναισθήματα που είχε σκορπίσει στην καρδιά η αποτυχημένη προσπάθειά τους, λόγια που έδειχναν σε αυτούς πόσο "άσχετος" είναι Εκείνος, με την τέχνη του ψαρά, προς τους κατ’ επάγγελμα ψαράδες. Παράλληλα ο λόγος που τους πρότεινε ο Ιησούς ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την πείρα και τη λογική τους, με τον καθημερινό τρόπο ψαρέματος.
Η συντροφιά έδειξε μερική υπακοή στον λόγο Του, στην υπόδειξή Του, σ’ εκείνο που φαινόταν στην πείρα τους και στην ικανότητα τους μάλλον "ως αστειότητα" και ότι έκαναν, το έκαναν κατά συγκαταβατική επιείκεια, αφού δεν μπήκαν στον κόπο να ρίξουν ξανά στο νερό τα δίχτυα, αλλά το δίχτυ τους, το αποτέλεσμα τους έκανε να σκύψουν το κεφάλι ντροπιασμένοι, να πετάξουν ότι μέχρι εκείνη την ώρα νόμιζαν ότι ήξεραν.
Εκείνο που λέγει ο Ιησούς, δεν είναι απλά λόγια, είναι λόγια Θεού, είναι λόγια που κρύβουν μια δύναμη, την δύναμη του Ιησού "εν τω ποιείσαι", μια δύναμη που σου προσφέρεται, γίνεται δική σου όταν αγγίξει η πίστη σου, η την υπακοή σου. Ή όπως αναφέρεται στο Λουκάς. 17:11-19, στην περίπτωση των δέκα λεπρών, ο καθαρισμός "εγένετο εν τω υπάγειν", όταν η πίστη τους έκανε δικό της τον λόγο Του, "δείξατε τους εαυτούς σας στους ιερείς", και ξεκίνησαν προς τους ιερείς,…καθώς πήγαιναν έγινε ο καθαρισμός τους.
Η δύναμη βρισκόταν στο λόγο Του, δύναμη που ενεργοποίησε η πίστη των λεπρών αυτών ανθρώπων, δύναμη ευλογίας, που το αποτέλεσμα φανέρωνε κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση, ότι ο λόγος του Ιησού είναι λόγος επαναστατικός για κάθε εποχή, λόγος που ανατρέπει κάθε φορά τα δεδομένα της προσωπικής ζωής, λόγος που φέρνει έναν άλλο τρόπο σκέψης και "τεχνική" ζωής, είναι λόγος ανανεωτικός και επαναστατικός, που αχρηστεύει την ανθρώπινη λογική όταν συγκρούεται μαζί της, ή την υποτάσσει, μέσα από το αποτέλεσμά του, είναι λόγος υπέρλογος που η λογική του ανθρώπου που του δόθηκε για να βάλει τάξη στα γήινα, στα του οίκου του, να μπορεί να βάζει το σανό στο άλογο, και όχι στην κότα, δεν μπορεί να παρακολουθήσει τον ουράνιο λόγο, τον άλλο τρόπο σκέψης, και τον αληθινό τρόπο ζωής.
Είναι εκείνο, που ζητάει και θέλει η νέα και ο νέος, όταν απορρίπτει, όταν συγκρούεται, όταν παθιάζεται για την ιδέα, ή όταν καταφεύγει σε ακρότητες. Αυτό που θέλει βρίσκεται στο λόγο της πίστης, το άγγιγμα στη λογική του Θεϊκού θελήματος.
Είναι αυτό που ψάχνει ο φτασμένος, ο επιτυχημένος, όταν στο τέλος της ζωής του βλέπει καθώς γυρίζει προς τα πίσω, την ματαιότητα της προσπάθειας, και καθώς κοιτά εμπρός του, το συνεχόμενο κενό της ψυχής του.
Είναι αυτό που ψάχνουμε όλοι, είναι αυτό που ψάχνεις και συ, σε λάθος δρόμο και περιοχή, αυτόν τον λόγο γυρεύει η ψυχή μας, τον λόγο Του. Όχι τον καλό λόγο, γιατί πολλοί έχουν να δώσουν καλό λόγο και φιλοσοφικό, είναι όμως μόνο λόγια, λόγια χωρίς δύναμη, λόγια φούσκες, νεκρά.
Η πίστη, είναι ο δρόμος που έταξε ο Θεός, για να κινεί ο πιστεύων τον βραχίονα της δύναμής Του. Εκείνος είπε "πάντα δυνατά σε όποιον πιστεύει"
Η πίστη, στο λόγο του Ιησού, είναι ένα άγγιγμα στη δύναμη που κρύβεται μέσα στο λόγο, στο θέλημά Του, ενεργοποιεί τη δύναμη που εμπεριέχεται στο θέλημα του Θεού, και που έρχεται σ’ εμάς μέσα από τον γραπτό λόγο Του, ξεδιπλώνει το θαύμα Του στη ζωή σου.
Γίνεται δικό σου εκείνο που θέλει ο Θεός για σένα, μόνο όταν η πίστη σου το κλείσει στην υπακοή της, και το περπατήσει η καρδιά σου. Εμπιστεύσου τον Κύριό σου Χριστιανέ ακόμη και όταν δεν τον καταλαβαίνεις. Όταν όλα σου είναι ξένα και αρνητικά, τότε πίστευε και θα δεις την δόξα του Θεού στη ζωή σου...
.jpg)
