Από τα προβλήματα στο θρίαμβο.

Ιακώβου 1:1-4
Για να δοκιμάσουν την γνησιότητα, και την καθαρότητα ενός διαμαντιού οι ειδικοί, πολύ συχνά το βουτάνε μέσα σε καθαρό νερό. Με αυτό τον τρόπο το διαμάντι λαμπυρίζει. Αν όμως η πέτρα είναι απομίμηση διαμαντιού, δεν θα έχει σχεδόν καμία λάμψη. Αν βάλεις την απομίμηση και το πραγματικό διαμάντι δίπλα-δίπλα, ακόμη και ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να μπερδευτεί.

Με παρόμοιο τρόπο φαίνεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός, και σε αυτόν που απλά λέει ότι είναι χριστιανός. Από το πώς αντιδρούν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις.
Και αυτή τη διαφορά μπορεί να την καταλάβει κάθε άνθρωπος, ακόμη και κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού.
Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να ελεγχθεί στις δυσκολίες, και τις απογοητεύσεις. Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Αυτή είναι μια αλήθεια που την βρίσκουμε μπροστά μας συχνά. Στην παραβολή του σπορέα ο Χριστός εξήγησε πως: "Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά· κι αυτοί δεν έχουν ρίζα· οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν", Λουκάς 8:13. Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, και μοιάζει αυτό με το σπόρο που έπεσε σε καλή γη. Τι λέει για αυτούς; "Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή", Λουκάς 8:15. Βλέπετε; Η καρποφορία που αποδεικνύει τη γνησιότητα, έρχεται με την υπομονή. Που σημαίνει πως έρχεται στις δύσκολες μέρες, όταν χρειάζεται υπομονή.

Κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο, υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Τόσο η φύση μας φθείρεται, ο φυσικός άνθρωπος, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Και κυρίως μας φαίνεται φυσιολογική, όχι απλά αναμενόμενη. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες, και όχι από χαρές.

Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: "Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά", Ιώβ 5:7. Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, " Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή", Ιώβ 14:1.

Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Να θυμηθεί τις φυσικές καταστροφές; Να σκεφτεί τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, και την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη. Ο άνθρωπος που γεννιέται από γυναίκα είναι γεμάτος ταραχή.

Από αυτά τα προβλήματα, δεν ξεφεύγει το παιδί του Θεού. Ακριβώς τα ίδια περνάμε και εμείς. Ο Δαβίδ είπε στο Θεό, "Μη απομακρυνθείς από μένα· επειδή, η θλίψη είναι κοντά", Ψαλμός 22:11. Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε, " Έπειτα, θα κοιτάξουν στη γη, και δέστε, ταραχή και σκοτάδι, θάμπωμα αγωνίας", Ησαΐας 8:22α. Ο Σολομώντας με απόγνωση έγραψε, "Γι' αυτό, μίσησα τη ζωή, επειδή τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκαν γεμάτα μόχθο· επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος…Επειδή, όλες οι ημέρες του είναι πόνος, και οι μόχθοι του λύπη· και τη νύχτα ακόμα η καρδιά του δεν κοιμάται· κι αυτό είναι ματαιότητα", Εκκλησιαστής 2:17,23.

Και τα παιδιά του Θεού κουράζονται και ταλαιπωρούνται. Και τα παιδιά του Θεού απογοητεύονται, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αδικίας, από τα πιο απλά πράγματα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Γίνεται ένα μπλακ-άουτ, και όλοι δεν έχουμε φως ή θέρμανση. Γίνεται μια γενική απεργία, και μαζί με όλους και τα παιδιά του Θεού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Δε μας δίνει ο Θεός άσυλο από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Η οικονομική κρίση, μας αγγίζει όλους.

Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Ο Κύριός μας, το είπε, "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη", Ιωάννης 16:33. Ακόμη και αν είμαστε δίκαιοι άνθρωποι, ο πόνος θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ο Χριστός έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος. Πληγώθηκε όταν ο Ιούδας τον πρόδωσε. Στους μαθητές του είπε, η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι το σημείο του θανάτου.

Μερικές φορές βέβαια, για μας, που λέμε ότι είμαστε του Χριστού, έρχονται προβλήματα που τα προκαλεί η δική μας απιστία, η δική μας προσωπική συνειδητή ανυπακοή σε αυτό που ξέρουμε πως θέλει ο Θεός. Είναι και αυτά μέσα στην εικόνα. Τέτοιου είδους προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες των αμαρτωλών επιλογών μας, ή της παιδείας του Θεού στη ζωή μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Είναι επίσης αναμενόμενο να περιμένουμε επιπλέον προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας. Αν ακολουθώ το Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθώ σε μπελάδες, επειδή θα θέλω να κάνω αυτό που ο Χριστός θέλει, και με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, θα έρθω σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μου. "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα έθεσαν υπό διωγμό, θα θέσουν υπό διωγμό και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας", Ιωάννης 15:20. 
Την ίδια αλήθεια διαβάζουμε και στη Β' Τιμόθεο, "Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν", Β' Τιμόθεο 3:12.

Προβλήματα λοιπόν εξαιτίας, (α) της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το  Θεό, προβλήματα εξαιτίας, (β) της πίστης μας, επειδή θέλουμε να κάνουμε αυτό που θέλει ο Χριστός. Και προβλήματα (που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) εξαιτίας, (γ) των συνεπειών της ανυπακοής μας. Δόξα, όμως στο Θεό που και αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για το καλό μας.

Τα προβλήματα είναι κομμάτι της ζωής μας, και πάντα θα είναι. Όπως όμως, ήδη είπαμε, το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τρόπος να τα χειρίζομαι; Το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου, εξαρτάται πρώτα από το πώς βλέπω τη ζωή την ίδια, και τα προβλήματα μαζί. Τα γυαλιά που φοράω σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζουν το πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα.

Τι λέει ο Λόγος του Θεού λοιπόν, σήμερα στα εδάφια που μελετάμε; Λέει κάτι που είναι απίθανο να το σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό, παράδοξο για κάποιους άλλους, ανόητο ή αφελές για κάποιους τρίτους. "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:2-4.

Στον φυσικό άνθρωπο, στον άνθρωπο που δεν βλέπει τη ζωή με τα μάτια της πίστης, αυτή η δήλωση είναι παράλογη, έτσι; Δεν είναι λογικό να χαίρεσαι όταν έχεις πειρασμούς. Αυτό δεν μπορεί να είναι πρόξενος χαράς. Κι όμως για τον χριστιανό είναι. Και δεν το λέει μόνο εδώ.

Το λέει και στη Ρωμαίους, και στην Α' Πέτρου. Στη Ρωμαίους γράφει, "Καυχώμαστε στην ελπίδα τής δόξας τού Θεού. Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις· γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν ντροπιάζει, επειδή η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας", Ρωμαίους 5:2β-5. Εδώ είναι ακόμη πιο έντονη η έκφραση. Δεν υπάρχει απλά η χαρά, αλλά η καύχηση μέσα στις θλίψεις. Μέσα στις θλίψεις υπάρχει υπερηφάνεια.

Και στην Α' Πέτρου γράφει το εξής: "Φρουρούμαστε με τη δύναμη του Θεού διαμέσου τής πίστης, σε σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφθεί κατά τον έσχατο καιρό. Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί", Α' Πέτρου 1:5β-7. 
Και εδώ η αγαλλίαση και η θλίψη με τους πειρασμούς πάνε μαζί, χέρι-χέρι.

Γιατί όμως; Εντάξει στο ανθρώπινο μυαλό δεν έχει λογική, ποια, όμως, είναι η πνευματική λογική που υπάρχει πίσω από αυτό; "Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς".

Προσέξτε πρώτον, πως δίνει εντολή να είμαστε και να έχουμε χαρά όταν πέφτουμε σε πειρασμούς. Παρενθετικά εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως η λέξη πειρασμός σημαίνει το εξής: Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.

Τον πειρασμό συνήθως τον ταυτίζουμε με κάτι στο οποίο προσπαθείς να αντισταθείς, επειδή ξέρεις ότι δεν το θέλει ο Θεός κι ας είναι ευχάριστο. Έχει να κάνει με τη σάρκα, με τα μάτια, με το σεξ, την υπερηφάνεια, και ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πλατύτερη. Πειρασμός και δοκιμασία στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούνται μαζί. Πειρασμός είναι κάθε τι που δοκιμάζει την πίστη μου. Μπορεί να είναι ευχάριστος ή και δυσάρεστος. Ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι πειρασμός. Αμφισβητεί την αγάπη του Θεού: Αν ο Θεός με αγαπάει γιατί μου τον πήρε; Πειρασμός μπορεί να είναι μια αρρώστια. Και έρχεται η σκέψη που αμφισβητεί την αγαθότητα του Θεού ίσως. Αν ο Θεός είναι καλός, γιατί να αρρωστήσω; Ή γιατί να αρρωστήσει το παιδί μου;

Μας λέει λοιπόν, ο Λόγος του Θεού στην προστακτική: "να το θεωρείτε χαρά όταν βρεθείτε μέσα σε δοκιμασίες. Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις". Γιατί το ζητάει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν είναι αυτή η φυσιολογική μας αντίδραση. Όταν το παιδί του Θεού βρίσκει τον εαυτό του σε δυσκολίες, πρέπει αυτό να το θεωρεί μεγάλη χαρά. Μας ανατρέπει καθετί που θεωρούμε φυσιολογικό.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος τους μέσα στο πρόβλημά του, να ψάξει να βρει λόγους χαράς. Ο άνθρωπος όμως, που έχει βάλει το Θεό στο παζλ της ζωής του, μπορεί. Και μπορεί να χαίρεται, όχι απρόθυμα, αλλά γνήσια. Όχι επειδή τα πράγματα πάνε καλά, αλλά παρά το γεγονός ότι είναι άσχημα.

Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, μπορεί να το κάνει, γιατί μέσα Του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, και αυτό σημαίνει πως έχει δύναμη. Έχει δύναμη υπερφυσική να ζήσει, αυτό που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να επιτύχει. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, αλλά πίστης.

Όταν η πίστη στον Χριστό είναι γνήσια, ακόμη και τα χειρότερα προβλήματα μπορούν να είναι πρόξενος χαράς. Όχι επειδή τα προβλήματα είναι ευχάριστα, ή αντιμετωπίζονται εύκολα. Ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής. Αλλά επειδή υπάρχει κάτι άλλο, μεγαλύτερο.

Ποιο είναι το άλλο, το μεγαλύτερο; Πως οι δοκιμασίες δεν έρχονται χωρίς οφέλη. Ποια είναι τα οφέλη; "γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς", Ιάκωβος 1:3-4.

Μπορώ να το θεωρώ χαρά όταν δοκιμάζεται η πίστη μου, γιατί γνωρίζω κάτι. Τι είναι αυτό το κάτι; Πως αυτό που περνάω δεν είναι τυχαίο. Δεν έγινε κατά λάθος. Η λέξη γνωρίζω, «γινώσκω» σημαίνει «κατανοώ πλήρως». Δηλαδή, κατανοώ πέρα από τα γεγονότα, πέρα από αυτά που γίνονται και βλέπονται. Μπορώ να πάω πιο πίσω και να αρχίσω να ερμηνεύω, να εξηγώ σε ένα βαθμό το «γιατί» όλων αυτών.

Όταν λοιπόν, είμαι στο νοσοκομείο, όταν βρίσκομαι σε οικονομική στενότητα, όταν στη δουλειά δεν πάνε τα πράγματα καλά, μπορώ να το θεωρώ χαρά γιατί καταλαβαίνω πως εδώ υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από πίσω.

Το μεγαλύτερο είναι το εξής: η δοκιμασία της πίστης με βοηθάει να αποκτώ υπομονή. Και όταν αποκτώ υπομονή, λέει ο Λόγος του Θεού, τότε είμαι άνθρωπος ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλαδή, τότε δε μου λείπει τίποτα.

Και αυτό όμως, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Τι είναι η υπομονή; Και τι σημαίνει πως όταν έχω υπομονή θα είμαι τέλειος και δε θα έχω ελλείψεις; Σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η τελειότητα που υπάρχει όταν έχω την υπομονή, υποτίθεται πως είναι κάτι που το θέλω, που το θεωρώ σημαντικό, ώστε να δω κάθε δοκιμασία ως ευκαιρία για να την αποκτήσω.Αυτό λοιπόν, πρέπει να απαντηθεί. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας αν όντως θέλουμε στη ζωή μας, αυτό το δώρο του Θεού, την υπομονή και την τελειότητα που τη συνοδεύει.

Πολύ συχνά ακούς ανθρώπους να λένε: Βρε αδελφέ δεν θέλω να κάνω πια υπομονή. Βαρέθηκα. Δεν είναι η λύση η υπομονή. Δεν θα κάνω εγώ συνεχώς υπομονή, και οι άλλοι θα με εκμεταλλεύονται. Με την υπομονή, θα σου πει άλλος, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουν «ρήξεις» για να συνεχιστεί η πρόοδος. Η υπομονή είναι για να παρηγοριούνται αυτοί που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν κάτι.

Η υπομονή και η τελειότητα που θέλει ο Θεός να αποκτήσω, μέσα στις δοκιμασίες, είναι κάτι που το θέλω; Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Θεός να αποκτήσω; Αν είναι καλό να το έχω, τότε να αρχίσω να προσπαθώ να βλέπω τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, με αυτή την οπτική γωνία, δηλαδή σαν μια ευκαιρία ακόμη, να φτάσω πιο κοντά.

Η υπομονή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την παθητική αποδοχή της κατάστασής μου. Συνήθως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας. Υπομονετικός είναι αυτός που υπομένει δυσκολίες, αυτός που ανέχεται παθητικά πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Ο άνθρωπος που κάνει υπομονή, φέρεται με τον τρόπο που επιλέγει γιατί έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό, ένα απώτερο στόχο, ακόμη και στις περιπτώσεις που πρέπει με καρτερία να περιμένει.

Γράφει στην προς Εβραίους, "Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε (αρχ. κείμενο: υπέμεινε) σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού", Εβραίους 12:1-2. Ο Χριστός σαφώς και υπέμεινε με την έννοια της αποδοχής και της καρτερίας όσα συνέβαιναν. Αυτό όμως δεν ήταν μίζερο. Ήταν υπομονή από επιλογή. Ήταν ενεργητική υπακοή γιατί το πάθος του είχε ένα σκοπό: να μας σώσει, να υπακούσει το θέλημα του Πατέρα, να ολοκληρώσει το έργο Του.

Δεν ήταν έρμαιο των ανθρώπων. Ήταν στην εξουσία του αυτό που έκανε. Είχε πει ο Χριστός, Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου", Ιωάννης 10:17-18. 
Η υπομονή του Χριστού δεν ήταν πράξη αδυναμίας, αλλά επιλογή πραγματικής δύναμης. Ο Χριστός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. Να φερθώ όπως ο Θεός με θέλει, με τρόπο που να τον δοξάζει. Κάνω υπομονή μέσα στην αρρώστια μου, σημαίνει δε χάνω την πίστη μου. Κάνω υπομονή με κάποιο δύσκολο άνθρωπο σημαίνει πως διαλέγω να του δείξω την αγάπη και το έλεος του Χριστού, παρόλο που μπορώ να τον έχω στη γωνία. Κάνω υπομονή σημαίνει πως συνειδητά εμπιστεύομαι τη σοφία και τον τρόπο του Θεού για να χειριστώ τα προβλήματά μου, και όχι των ανθρώπων. Ο υπομονετικός δεν είναι ο αφελής. Δεν είναι ο μίζερος. Δεν είναι ο αδύνατος. Είναι αυτός που διαλέγει να περιμένει το χρόνο του Θεού, τον τρόπο του Θεού γιατί σκοπό έχει να είναι ο Θεός χαρούμενος μαζί του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ο Χριστός στο σταυρό ούτε αφελής ήταν, ούτε μίζερος, ούτε αδύνατος. Ήταν ελεύθερος από τους ανθρώπους και τη γνώμη τους, ήταν ελεύθερος από τις εισηγήσεις του σατανά. Επειδή είχε σκοπό Του να πράξει το θέλημα του Πατέρα Του. Να πράξει αυτό για το οποίο ήρθε και έζησε. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει.

Και ο σκοπός, ο στόχος, το πρότυπό μου δεν είναι άλλος από το Χριστό. Ο Θεός θέλει να έχω αυτή την υπομονή, ώστε να είμαι τέλειος, και να μη μου λείπει τίποτε, με απλά λόγια να με κάνει σαν το Χριστό στην πράξη. Διαβάζουμε πάλι στην προς Εβραίους για τον Χριστό πως, "παρόλο που ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε", Εβραίους 5:8. Το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε και εμείς.

Ο στόχος του Θεού για μας, είναι να μας κάνει σαν το Χριστό. Αυτός είναι ο προορισμός μας. "Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του", Ρωμαίους 8:29α. 
Στη Γαλάτες πάλι γράφει, "Παιδάκια μου, για τους οποίους είμαι ξανά σε ωδίνες, μέχρις ότου μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός", Γαλάτες 4:19. Ο σκοπός του Θεού δεν είναι να περνάμε καλά, έτσι απλά. Είναι να γινόμαστε σαν το Χριστό. Αυτό σημαίνει τελειότητα. "Μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού τού Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Χριστού", Εφεσίους 4:13. Το μοντέλο μας είναι ο Χριστός. Όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Για αυτό το σκοπό, θα περάσουμε δοκιμασίες για να αποκτήσουμε υπομονή, δηλαδή, σταθερότητα, χαρακτήρα, και συνέπεια.

Ξαναγυρνάμε στην αρχή. Το θέλεις αυτό; Είναι αρκετά σημαντικό για σένα, ώστε στην επόμενη δοκιμασία να πεις, Κύριε, δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό θα αποκτήσω υπομονή και θα γίνω τέλειος, θα γίνω πιο πολύ σαν το Χριστό. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Σου φτάνει ο Χριστός;

Αν ναι, τότε έχεις καλούς λόγους να βλέπεις αλλιώς όλα όσα σου συμβαίνουν. Κάθε δοκιμασία τότε έχει σκοπό. Έχει άγιο σκοπό. Με βοηθάει να γίνω σαν τον Κύριό μου.

Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε είναι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από προβλήματα, έχουν σταθεί και έχουν αποκτήσει μια γλυκύτητα και μια συνέπεια που μας εμπνέει. Μοιάζουν με το Χριστό και αυτό μας ελκύει.

Εύχομαι καθώς διαβάζουμε τα λόγια αυτά, το Άγιο Πνεύμα, να ανάψει μέσα μας, ένα άγιο πάθος να μοιάσουμε στο Χριστό. Να ποθήσουμε πραγματικά να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Και τότε θα μπορούμε να πάμε κόντρα στη φυσική μας αντίδραση. Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ευχάριστοι, θα αποκτήσουν νόημα και σκοπό. Θα μας κάνουν περισσότερο σαν τον Κύριό μας.

"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλειπείς ", Ιάκωβος 1:2-4. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Μόνο ο Χριστός δίνει την πληρότητα της ζωής.

Κολοσσαείς 1:1-14
Ο Χριστός είναι αρκετός, και δεν υπάρχει άλλος κανένας ικανός να μας σώσει.

Στο δεύτερο κεφάλαιο της προς Κολοσσαείς επιστολής ο απόστολος Παύλος γράφει: "Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μια λαθεμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού. Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής και εξουσίας", Κολοσσαείς 2:8-10.
Είναι πάρα πολύ εύκολο σε όποιο περιβάλλον κι αν ζει κανένας, να στηριχθεί σε ανθρώπινες παραδόσεις, σε ανθρώπινες φιλοσοφίες, να τις ανακατέψει, και να δημιουργήσει ένα Χριστό γλυκανάλατο, κομμένο και ραμμένο σε αυτά που ο καθένας πιστεύει, και κυρίως ένα Χριστό που δεν είναι αληθινός. Μόνο ο Χριστός δίνει την πληρότητα της ζωής. Μόνο Αυτός είναι πάνω από κάθε αρχή κι εξουσία.
Οι Απόστολοι είπαν στις Πράξεις των Αποστόλων: "Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία, ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε", Πράξεις 4:12. Πάντα όμως, οι άνθρωποι θα έχουμε όλοι μας αυτόν τον πειρασμό. Να ανακατέψουμε το Χριστό με το φολκλόρ, και να αφήσουμε την καθαρή πίστη σε Αυτόν.
Χριστιανισμός πάνω από όλα είναι σχέση προσωπική, σε προσωπικό επίπεδο, τον Ιησού Χριστό, που άφησε τη δόξα και ήρθε πήρε σάρκα, έγινε σαν κι εμάς και πέθανε για τις αμαρτίες μας. Και συνεχίζει να καλεί και σήμερα ο Χριστός τους ανθρώπους να έρθουν κοντά στον ίδιο, όχι σε κάποιο σύστημα, όχι σε κάποια θρησκεία, αλλά στον εαυτό Του. Κι εύχομαι και προσεύχομαι καθένας από εμάς να μπορεί να πει, πως κι εγώ έχω γνωρίσει το Χριστό, κι εγώ του ζήτησα συγχώρηση για τις αμαρτίες μου, κι εγώ είμαι παιδί Του, και σε μένα ήρθε το Πνεύμα το Άγιο μέσα μου, και με έκανε καινούργιο άνθρωπο, με ξαναγέννησε στη δική Του τη βασιλεία.
Γράφει λοιπόν στο ξεκίνημα της επιστολής: "Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού με το θέλημα του Θεού, και ο αδελφός Τιμόθεος, προς τους αγίους και πιστούς αδελφούς εν Χριστώ, που είναι στις Κολοσσές· είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2. Δείτε πως από το ξεκίνημα ακόμη, ο Παύλος αναφέρεται τρεις φορές: απόστολος Χριστού, αδελφούς εν Χριστώ, χάρη και ειρήνη από το Χριστό. Χριστός, Χριστός, Χριστός!! Αυτός είναι ο μόνος που αξίζει και μπορεί να είναι βασιλιάς μας!
Ξεκινά με τον τυπικό τρόπο που πάντα αρχίζει ο Παύλος. Είναι επίσημος ο τόνος του. Γράφει ως απόστολος του Χριστού, επομένως τους γράφει με την εξουσία του απεσταλμένου του Χριστού. Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζει πως αυτός που τον έχει στείλει είναι ο Θεός. Αυτό σημαίνει πως αναγνωρίζει πως αυτό που είναι το χρωστάει στο Θεό. Ο Θεός ήθελε κι έγινε απόστολος. Δεν το άξιζε, δεν το κέρδισε, του δόθηκε σαν δώρο.
Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο λέει ο Χριστός: "Δε με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα και σας όρισα να πάτε και να καρποφορήσετε, κι ο καρπός σας να είναι μόνιμος", Ιωάννης 15:16. Να η χάρη του Θεού από την αρχή της επιστολής ακόμη. Ο καθένας μας, όπως κι ο Παύλος, ότι είμαστε, ότι έχουμε το οφείλουμε στο Θεό και στο θέλημά Του. Επειδή Εκείνος ήθελε για αυτό είμαστε αυτοί που είμαστε. Το κρατάμε αυτό, γιατί ο τρόπος που κάποιος βλέπει τον εαυτό του, τον βοηθάει να είναι συγκροτημένος ως άνθρωπος, να έχει σωστή εικόνα για τη ζωή του, και κυρίως να είναι ταπεινός στο Θεό μπροστά.
Μαζί του Παύλος γράφει πως βρίσκεται …και ο αδελφός Τιμόθεος. Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού με το θέλημα του Θεού, και ο αδελφός Τιμόθεος. Το γράμμα ναι μεν το γράφει ο απόστολος, αλλά δεν το στέλνει μόνος του. Ο Τιμόθεος είναι μαζί του. Αυτό που πρέπει να μας κάνει εντύπωση είναι πως, παρόλο που ο Παύλος είναι ο άνθρωπος με το χάρισμα του αποστόλου, εντούτοις δεν δουλεύει μόνος του. Δουλεύει μέσα στην ομάδα. Τους χρειάζεται. Χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Και επιπλέον, δεν προβάλει τον εαυτό του. Συμπεριλαμβάνει πάντα και τα ονόματα των άλλων γιατί μαζί δούλεψαν. Είναι δείγμα ταπείνωσης, συνεργατικότητας, και απλότητας.
Δείτε ακόμη τον τίτλο που του δίνει: «αδελφός». Διάφοροι τίτλοι δίνονται κατά καιρούς στους χριστιανούς, κανένας όμως δεν είναι τόσο σημαντικός όσο αυτός. Ξέρετε όσο πιο κοντά στο Θεό είναι κάποιος, τόσο λιγότερη ανάγκη έχει τους θρησκευτικούς τίτλους. Μπορεί οι άλλοι να τους κολλάνε τίτλους, αλλά ο ίδιος ο χριστιανός ούτε τους θέλει, ούτε τους χρησιμοποιεί. 
Γράφει στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης: "Εγώ ο Ιωάννης, ο αδερφός σας, που με τη δύναμη του Ιησού Χριστού συμμερίζομαι μαζί σας τους κατατρεγμούς, κι υπομονετικά προσμένω τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, βρέθηκα εξόριστος στο νησί της Πάτμου, γιατί κήρυξα το λόγο του Θεού και ομολόγησα τον Ιησού Χριστό", Αποκάλυψη 1:9.
Δεν υπάρχουν άλλοι τίτλοι. Μπροστά στο Χριστό, είμαστε όλοι αδελφοί. Έχουμε τον ίδιο Σωτήρα, τον ίδιο Κύριο, τον ίδιο Πατέρα. Αυτό που μας ενώνει μεταξύ μας είναι ο μεγάλος μας αδελφός ο Ιησούς Χριστός. Όλα τ’ άλλα περιττεύουν. Και πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον τίτλο «αδελφός», με σύνεση και με επίγνωση. Γιατί όταν αποκαλώ κάποιον αδελφό, πρέπει να τον βλέπω κι έτσι και να τον αντιμετωπίζω σαν οικογένεια πραγματική.
Ο Παύλος, λοιπόν, που είναι απόστολος επειδή ο Θεός το θέλησε, μαζί με τον Τιμόθεο τον αδελφό γράφουν …"προς τους αγίους και πιστούς αδελφούς εν Χριστώ, που είναι στις Κολοσσές"… Δείτε πως τους αποκαλεί. Να τους πει «αδελφούς» το καταλαβαίνουμε. Να τους πει ακόμη «πιστούς» κι αυτό το καταλαβαίνουμε. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν στο Χριστό, που έχουν εμπιστευθεί το Θεό στη ζωή τους, και που θέλουν να ακολουθούν το Χριστό.
Τους αποκαλεί όμως, και «άγιους». Η καινούργια μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας, που διαβάζουν στη χώρα μας, έτσι το αποδίδει: Προς τους άγιους και πιστούς χριστιανούς αδερφούς των Κολοσσών. Τι σημαίνει πως είναι «άγιοι»; Στον κοινό νου ο άγιος είναι άλλο πράγμα, ειδικά εδώ στην χώρα μας.
Είναι αλήθεια πως με το πέρασμα των χρόνων, ο όρος «άγιος» εξελίχθηκε, και η λέξη αυτή σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως, για να δείξει αυτούς που η ζωή τους αξίζει να λέγεται άγια. Πολλές φορές την χρησιμοποιούμε για να δείξουμε αυτόν που έχει υποφέρει πολλά: «αυτός ο άνθρωπος, τόσα που πέρασε, άγιασε.» Ή λέμε, «τόσα πολλά που του έκανε αυτός ή αυτή, άγιος άνθρωπος είναι.» Αγίους επίσης αποκαλούμε αυτούς που η Εκκλησία ξεχώρισε πως πράγματι έφτασαν σε ένα επίπεδο αγιότητας με τις πράξεις τους. Συνήθως άνθρωποι που είχαν την θέληση και την πίστη να απαρνηθούν τα εγκόσμια, για να κερδίσουν με την άσκηση την αγιότητα.
Και η μία προσέγγιση και η άλλη έχουν μέσα τους το στοιχείο της προσπάθειας. Δηλαδή, όποιος προσπαθεί αρκετά πετυχαίνει την αγιότητα. Αλλά για τους υπόλοιπους που ζουν την απλή ζωή όλων των ανθρώπων είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο.
Οι άνθρωποι στις Κολοσσές όμως, ήταν λίγα χρόνια στην πίστη. Το ίδιο και στις άλλες εκκλησίες. Σε όλες τις επιστολές του ο απόστολος τους ονομάζει αγίους; Ποιος, λοιπόν, είναι άγιος σύμφωνα με την Αγία Γραφή; Ας προσέξουμε για να ξέρουμε που στεκόμαστε, τι πιστεύουμε, και για να μπορούμε να το εξηγήσουμε και σε άλλους.
Στην Αγία Γραφή άγιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ο Θεός έχει ξεχωρίσει για τον εαυτό του. Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμη αυτή είναι η σημασία της λέξης. Πριν δώσει ο Θεός, αν θυμάστε τις 10 Εντολές στο Μωυσή στο όρος Σινά, διαβάζουμε στην Έξοδο: Εσείς θα είστε σε μένα βασίλειο από ιερείς και έθνος άγιο", Έξοδος 19:6. Σας έχω ξεχωρίσει είπε ο Θεός για τον εαυτό μου.

Όταν λοιπόν, ο άνθρωπος μετανοήσει, πιστέψει, παραδώσει τη ζωή του στο Χριστό, η σχέση του με τον Χριστό, τον ξεχωρίζει από τον κόσμο. Ο μετανοημένος αμαρτωλός δεν ανήκει πια στον κόσμο, αλλά ξεχωρίστηκε για τον Χριστό. Ζει μέσα στον κόσμο, παλεύει με την αμαρτία, αλλά είναι του Χριστού. Η αγιότητα λοιπόν, για την οποία μιλάει η Αγία Γραφή είναι ένα δώρο που ο Χριστός χαρίζει. Στο αρχαίο κείμενο γράφει: "τοῖς ἐν Κολοσσαῖς ἁγίοις καὶ πιστοῖς ἀδελφοῖς ἐν Χριστῷ". Είμαι άγιος επειδή είμαι εν Χριστώ. Δηλαδή τώρα που έλαβα την άφεση των αμαρτιών ανήκω στο Χριστό. Είμαι δικός Του.

Κι αυτό το δώρο με τη χάρη του Θεού πρέπει να το καλλιεργήσει ο χριστιανός, και να μεγαλώσει στον αγιασμό, δηλαδή να γίνει πιο πολύ σαν το Χριστό. Γράφει στην ίδια επιστολή την προς Κολοσσαείς στο κεφάλαιο 3, και προσέξτε εκεί πως τους αποκαλεί: "Ντυθείτε, λοιπόν, ως εκλεκτοί τού Θεού, άγιοι και αγαπημένοι, σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία", Κολοσσαείς 3:12.

Ο Θεός μας έχει εκλέξει, μας έχει αγιάσει, και μας έχει αγαπήσει. Ο Θεός σε διάλεξε, σε ξεχώρισε και σε αγάπησε. Κάθε μετανοημένο αμαρτωλό έτσι τον βλέπει. Δεν είναι ο ‘αγιασμός’ για μια «ελίτ» πνευματικών ανθρώπων, που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να τους φτάσουμε. Ο απόστολος Παύλος μιλάει σε ανθρώπους, σε μια τοπική εκκλησία σαν τις σημερινές. Κι όταν δω ποιος είμαι στα μάτια του Θεού, τότε ναι, έχει νόημα να ντυθώ, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία. Είμαι παιδί του Θεού. Ο Θεός με έκανε παιδί του, με ξεχώρισε και με αγίασε.

Και τώρα καθώς με έχει αγιάσει, με έχει ξεχωρίσει, με έχει αγαπήσει, τι έχω ανάγκη; Αυτό που εύχεται στην επιστολή ο Παύλος: …"είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2.
Αυτό που έχω ανάγκη για να γίνω παιδί του Θεού, και στη συνέχεια ως παιδί του Θεού, για να ζήσω τη ζωή του Χριστού, είναι η χάρη του Θεού. Το ευαγγέλιο ονομάζεται το ευαγγέλιο της χάρης του Θεού.
Ο παραδοσιακός χαιρετισμός σε μια άλλη επιστολή εκείνης της εποχής, θα ήταν «χαίρετε.» «Γεια σας» όπως θα λέγαμε σήμερα. Το παίρνει αυτό ο Παύλος το χαίρετε και το κάνει «χάρις» και προσθέτει και τον εβραϊκό χαιρετισμό shalom, που σημαίνει «ειρήνη.» Η λέξη «ειρήνη» σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει εύχομαι ο Θεός να σε ευλογεί, να έχεις την ευλογία Του πάνω σε ότι κάνεις. Ολοκληρωμένα. Και στην ψυχή σου, και στο σώμα σου, παντού.
Τους εύχεται λοιπόν όχι ένα απλό γεια, αλλά την χάρη, την ειρήνη, και την ευλογία του Θεού στη ζωή τους. Και η σειρά είναι σημαντική. Την χάρη την δίνει ο Θεός Πατέρας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και το αποτέλεσμα είναι ειρήνη με το Θεό, ειρήνη με τον συνάνθρωπο, και ειρήνη μέσα μου.
Η περίληψη του έργου του Θεού στην ανθρωπότητα είναι μία λέξη: «χάρη.» Όλα αυτά που περιγράψαμε πριν για το πως ο Χριστός μας κάνει παιδιά του, μας συγχωρεί μας δικαιώνει, μας αγιάζει, όλα αυτά είναι μια λέξη, «Χάρις» δώρο Θεού. Τίποτα δεν αξίζουμε. Δεν κερδίζεται. Μας δίνει ο Θεός χάρη μέσω του Χριστού. Δίνεται εν Χριστώ. Μέσα στον Χριστό. Ο Πατέρας Θεός προ καταβολής κόσμου ύφανε το σχέδιο της σωτηρίας και ο Χριστός το πραγματοποίησε, Ρωμαίους 3:23-24.
Ο Χριστός είπε: "Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε", Ιωάννης 15:5. Δεν είπε, δεν μπορείτε να κάνετε «μερικά». Δεν είπε, παλέψτε το μόνοι σας κι αν δυσκολευτείτε πείτε μου. Έχουμε ανάγκη τη χάρη Του για καθετί. Για τις δουλειές μας, για τα παιδιά μας, για τα προβλήματα και τις χαρές μας, αλλά και για τις αποφάσεις μας.
Κι όταν εξαρτιόμαστε από τη χάρη του Θεού, τότε στην καρδιά μας υπάρχει ειρήνη. 

Στην επιστολή την προς Φιλιππησίους γράφει: "Για τίποτε να μη σας πιάνει άγχος, αλλά σε κάθε περίσταση τα αιτήματά σας να τα απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία. Και η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη στο ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις σας κοντά στον Ιησού Χριστό", Φιλιππησίους 4:7-8.
Ο Θεός υπόσχεται πως όταν προσευχηθούμε για το πρόβλημά μας, και του δώσουμε και το άγχος μας, αυτός θα μας δώσει ειρήνη. Τόσο πολλή ειρήνη που ξεπερνάει το ανθρώπινο μυαλό. Δεν λέει πως θα δώσει τη λύση που θα θέλαμε, ούτε πως θα πάρει το πρόβλημα απαραίτητα. Εκείνος ξέρει κάθε φορά τι θα κάνει. Θα δώσει όμως ειρήνη μέσα μας.
Ζούμε σε ένα κόσμο που είναι μέσα στο άγχος και στο φόβο. Οι άνθρωποι, και εμείς μέσα σε όλους φοβόμαστε για μικρά και μεγάλα προβλήματα. Ειδικά την περίοδο αυτή που με τόσα που ακούμε για την κρίση στην οικονομία φοβόμαστε. Πέρα από αυτά που πρέπει να μας απασχολούν όλους, σαν ανθρωπότητα, ο καθένας μας, έχει και προσωπικές έγνοιες. Τι θα γίνουν τα παιδιά μου; Θα βρουν καλές δουλειές; Θα σπουδάσουν; Θα αποκτήσουν καλές οικογένειες; Η υγεία μου; Η δουλειά μου; Άραγε το τέλος του χρόνου πως θα με βρει; Με υγεία, ή στο κρεβάτι κατάκοιτο;
Αν το σκεφτούμε, έχουμε πιο πολλά να φοβόμαστε, παρά να ελπίζουμε. Και αυτό συμβαίνει γιατί διαπιστώνουμε πόσο λίγο, ελάχιστα ελέγχουμε την ζωή μας. Στην πραγματικότητα σε τίποτα δεν έχουμε τον έλεγχο. Η καρδιά χτυπάει μόνη της και κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσει. Όσο και να είμαστε εργατικοί κανένας μας δεν μπορεί να ελέγξει τι θα γίνει σε μια οικονομική κρίση. Ούτε τα χρήματα στην τράπεζα δεν είναι σίγουρα. Όσο και να προσπαθείς με τα παιδιά σου, εμείς σαν άνθρωποι δεν έχουμε τον έλεγχο πάνω στις αποφάσεις τους καθώς μεγαλώνουν. Φεύγουν σιγά-σιγά και δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα κάνουν με τη ζωή τους.
Για όλα αυτά χρειαζόμαστε πάνω από όλα τη χάρη του Θεού, και την ειρήνη Του. "είθε να είναι χάρη σε σας και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό", Κολοσσαείς 1:1-2.

Ακόμη και στις ευχές μας, ας αφήνουμε να φανεί τι θεωρούμε σημαντικό, και τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας, και πως βλέπουμε τον εαυτό μας. Πιστεύεις πως χρειάζεσαι τη χάρη του Θεού κάθε μέρα στη ζωή σου; Πιστεύεις πως η ειρήνη με τον Θεό είναι το ύψιστο αγαθό που έχεις ανάγκη;
Όταν δίνουμε τέτοιες ευχές, είναι μια ευκαιρία να δείξουμε πως και αν χάσουμε την ζωή μας, και την υγεία μας, και τα νιάτα μας, και την δουλειά μας, εντούτοις υπάρχει ο Χριστός, και αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Όλα τα άλλα είναι δώρα που αυτός χαρίζει.
Σου εύχομαι να γνωρίσεις την χάρη και την ειρήνη του Θεού...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Ο Χριστός «α-λα-κάρτ» και ο Χριστός της Αγίας Γραφής.

Κολοσσαείς 1:9-20, 2:6-15
Η παραπλανητική ομορφιά του ψεύτικου, και η ψεύτικη λάμψη αυτού που γυαλίζει χωρίς να είναι χρυσός, πολλές φορές παρασύρει τους ανθρώπους. Θυμάστε στην Οδύσσεια του Ομήρου πως οι Σειρήνες, οι κόρες του ποτάμιου θεού Αχελώου, και της Μούσας Μελπομένης, παρέσυραν με το όμορφο τραγούδι τους όσους ναύτες περνούσαν από τα μέρη τους; Οι Σειρήνες που ήταν μισές γυναίκες και μισά πουλιά, προσωποποιούσαν ακριβώς αυτό, τον κίνδυνο της εξαπάτησης.

Το γλυκό τραγούδι τους παρέσυρε τους ανθρώπους, και πολύ γρήγορα η ομορφιά του τραγουδιού έδινε τη θέση της στον επώδυνο θάνατο, καθώς τα πλάσματα αυτά κατασπάραζαν αυτούς που είχαν παρασυρθεί.

Δύο άνθρωποι μόνο στη μυθολογία κατάφεραν να περάσουν από το νησί τους αλώβητοι. Ο ένας ήταν ο Οδυσσέας που είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το γοητευτικό τραγούδι τους, κι έτσι διέταξε σε όλο το πλήρωμα του να βάλουν κερί στα αυτιά τους, ώστε να μην ακούν το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ ο ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι, ώστε όταν ακούσει το τραγούδι τους να μη παρασυρθεί στη γοητεία τους. 

Ο άλλος που κατάφερε και πέρασε από εκεί, ήταν ο Ιάσονας στην αργοναυτική εκστρατεία. Ο Κένταυρος Χείρων, είχε προειδοποιήσει τον Ιάσονα να πάρει μαζί του τον Ορφέα. Ο Ορφέας ακολούθησε διαφορετική τακτική. Δεν έκλεισε τα αυτιά κανενός, ούτε τα δικά του.
Ο Ορφέας θυμήθηκε τα μάγια και της δικής του φωνής. Με τ' αέρινά του δάχτυλα που κινούνταν με αξεπέραστη άνεση πάνω στις χορδές της λύρας του, άρχισε να παίζει μια θεσπέσια, υπερκόσμια μουσική, που σκέπασε το τραγούδι των Σειρήνων. Τα τέρατα, αντί να τους γοητεύσουν, γοητεύτηκαν από τη θεϊκή τέχνη του Ορφέα. Κι ενώ άπλωναν πριν τα χέρια και καλούσαν κοντά τους τα παλικάρια της Αργώ, με την επίδραση της μουσικής του Ορφέα έφυγαν άπρακτες. 

Ο Ορφέας με το τραγούδι του ξεπέρασε σε ομορφιά τις σειρήνες, και κατόρθωσαν τελικά να διαφύγουν χωρίς απώλειες.
Η ψευδοδιδασκαλία, και η αίρεση είναι σαν τις Σειρήνες. Επίτηδες έχει δημιουργηθεί για να ακούγεται γλυκιά. Είναι θελκτική, είναι γοητευτική, αλλά είναι απατηλή, και επικίνδυνη. Με ποιον τρόπο πρέπει εμείς σήμερα να τις ξεπεράσουμε, για να μην εξαπατηθούμε; Με τον τρόπο του Οδυσσέα, ή του Ορφέα; 
Κλείνοντας τα αυτιά μας; Ή ακούγοντας ένα καλύτερο τραγούδι, το αληθινό τραγούδι της ορθής πίστης;
Από το κελί μιας φυλακής περίπου το 60 μ.Χ. ένας άνθρωπος που ήταν απόστολος του Χριστού και φυλακισμένος για το ευαγγέλιο, έγραψε ένα γράμμα σε μια ομάδα χριστιανών που ποτέ δεν είχε γνωρίσει. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους χριστιανούς στις Κολοσσές. Πιθανώς αυτή ήταν η πρώτη επιστολή γραμμένη μέσα από τη φυλακή. Σε μια εκκλησία που μάλλον είχε ιδρύσει ο Επαφράς. Οι Κολοσσές ήταν κάποτε μια πλούσια πόλη, βάσταγε όμως ακόμη μια κάποια ευημερία εξαιτίας της παραγωγής κι εξαγωγής μάλλινων προϊόντων. 
Στη φυλακή λοιπόν, ο Παύλος δέχεται την επίσκεψη του Επαφρά, ενός από τους πιο πιστούς του συνεργάτες. Εκεί του φέρνει νέα από την Εκκλησία. Τα νέα ήταν καλά. Η Εκκλησία πήγαινε εξαιρετικά καλά. Έτσι φαίνεται από αυτά που γράφει στην αρχή της επιστολής. Ταυτόχρονα όμως, μέσα στο γράμμα διαβάζουμε τις έντονες εκφράσεις του Παύλου ενάντια σε ένα πλέγμα από ψευδοδιδασκαλίες κι αιρέσεις, που δημιουργούσε ένα Χριστό μικρότερο του αληθινού, και στο οποίο αν δεν πρόσεχαν, θα παγιδεύονταν.
Όλες αυτές οι Σειρήνες τις οποίες άκουγαν οι πιστοί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Υπονόμευαν την ταυτότητα και την επάρκεια του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ήταν απλά αυτό που οι άνθρωποι ήθελαν να πιστεύουν. Στο κάτω-κάτω ποιος ξέρει τι ακριβώς ήταν; Επιπλέον η πίστη στο Χριστό ανακατεύονταν με διαφόρων ειδών φιλοσοφίες. Ότι ήθελες έβρισκες, και ότι ήθελες άκουγες. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει ένας Χριστός «α λα κάρτ», δηλαδή κομμένος και ραμμένος ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός. Κι ένας τέτοιος Χριστός δεν είναι ποτέ αρκετός. Χρειάζεται να πλαισιωθεί από ένα σωρό βοηθήματα, πρακτικά και φιλοσοφικά, για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας σωστά.
Πως λοιπόν αντιπαλεύεις το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων, που σου λένε να φτιάξεις το δικό σου Χριστό; Κλείνεις τα αυτιά για να μην ακούς τίποτα, όπως έκανε ο Οδυσσέας στους άντρες του; Ο τρόπος του Ορφέα είναι καλύτερος. Την προσοχή μας, τη σκέψη μας, την καρδιά μας μπορεί να την αιχμαλωτίσει καλύτερα το πολύ πιο γλυκό τραγούδι της αλήθειας, ώστε το τραγούδι των Σειρήνων να μην κάνει πια εντύπωση. Αυτό κάνει ο Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή. 
Γιατί; Επειδή ο Λόγος του Θεού μας λέει (και η εμπειρία μας το βεβαιώνει) το εξής: "Αυτό που υπήρξε, αυτό και θα υπάρχει, κι αυτό που έγινε, το ίδιο θα επαναληφθεί. Τίποτα δεν είν' καινούριο εδώ στη γη. Αν πει κανείς για κάποιο πράγμα, «να και κάτι καινούριο», θα κάνει λάθος. Στην πραγματικότητα αυτό υπήρχε πολύ πριν από μας", Εκκλησιαστής 1:9-10. 
Καμία από τις σύγχρονες σκέψεις κι αιρέσεις, δεν είναι στην πραγματικότητα καινούργια. Ότι υπάρχει στις μέρες μας, έχει υπάρξει και πιο πριν. Κλασσικό ιστορικό παράδειγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που στη βάση τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο αρειανισμός του 4ου μ.Χ. αιώνα, με άλλο όνομα. Αυτός ο Χριστός, του Άρειου και των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι δημιούργημα. Κτίσμα τέλειο, αλλά «κτίσμα», επομένως κατώτερο από τον Πατέρα Θεό.
Αυτή η διαπίστωση καθιστά την ερώτηση του Χριστού στους μαθητές του πάντοτε επίκαιρη. Διαβάζουμε στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο την εξής στιχομυθία: "Ο Ιησούς και οι μαθητές του βγήκαν στα χωριά της Καισάρειας του Φιλίππου. Καθώς περπατούσαν, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;» Εκείνοι του απάντησαν: «Λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ότι είσαι ο Ηλίας, άλλοι ότι είσαι ένας από τους προφήτες». «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» τους ρώτησε ο Ιησούς. Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας» Μάρκος 8:27-29. 
Οι άνθρωποι πάντα θα λένε ο καθένας ότι τον βολεύει για τον Χριστό. Ο Συμεών είχε πει στην Μαρία πως θα είναι «σημείο αντιλεγόμενο» Λουκάς 2:34. Και πάντα ο Χριστός θα ρωτάει εμάς; «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» Αν πούμε κι εμείς μαζί με τον Πέτρο, «εσύ είσαι ο Μεσσίας», αυτό έχει συνέπειες. Συνέπειες για τη ζωή μας ως άτομα, συνέπειες για τον κόσμο όλο.
Να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Οι σειρήνες που άκουγαν οι άνθρωποι τότε, (και όπως είπαμε, τα ίδια ακούμε και σήμερα με άλλα ονόματα, με άλλες μορφές), δεν ήταν ένα πράγμα. Δεν ήταν μια συγκεκριμένη αίρεση με κάποιο όνομα. Ήταν ένα μείγμα, ένα κράμα από διδασκαλίες που όλες κυκλοφορούσαν. Διαβάζοντας την επιστολή προσεκτικά και βλέποντας τις απαντήσεις που δίνει ο Παύλος, μπορούμε να καταλάβουμε αρκετά τι είδους απόψεις ήταν αυτές που κυκλοφορούσαν. Ήταν η αλήθεια και το «φολκλόρ» μαζί.
Υπήρχε ως θεμέλιο στη σκέψη τους, ένας «φιλοσοφικός δυϊσμός». Τι είναι αυτό; Είναι το εξής. Η πραγματικότητα χωρίζεται σε αυτό που είναι υλικό, κι αυτό που είναι πνευματικό. Και μέχρις εδώ μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό σε ένα βαθμό. Προχωράει όμως να πει πως, Ότι είναι πνευματικό είναι καλό, κι ότι είναι υλικό είναι κακό. Επομένως ο Θεός επειδή είναι τέλειος και καλός, δεν μπορεί να έχει πλάσει τον υλικό κόσμο που είναι κακός. Πλάστηκε ο υλικός κακός κόσμος από ενδιάμεσα πνεύματα που είχαν δημιουργηθεί από το Θεό, αλλά δεν ήταν σαν το Θεό. Πίστευαν μάλιστα πως αυτή η γνώση είναι πολύ ιδιαίτερη και πρέπει κάποιος να μυηθεί σε αυτή για να την καταλάβει.
Αυτό ξέρετε που οδηγεί; Όταν το ανακατέψεις αυτό με το χριστιανισμό σε οδηγεί να πεις πως το σώμα σου είναι κακό, είναι αμαρτωλό, είναι κατώτερο. Ενώ η ψυχή είναι αγνή, είναι καθαρή, είναι ανώτερη. Κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε δύο άκρα. Από τη μία μπορείς να πεις πως δεν έχει σημασία τι κάνω με το σώμα μου αφού η ψυχή μου είναι καθαρή. Μπορεί να αμαρτάνω με το σώμα μου, αλλά ποιος νοιάζεται για το σώμα; Όμως αυτό οδηγεί στην ασυδοσία, και στην ασωτία.
Από την άλλη μπορεί να πάει κάποιος στο άλλο άκρο, και να οδηγηθεί σε πολύ αυστηρή αυταπάρνηση και απαγόρευση, με σκοπό όχι τον αγιασμό, αλλά το να τιμωρεί το κακό σώμα που είναι η πηγή των πειρασμών.
Γράφει στην Α' προς Τιμόθεο επιστολή τα εξής: "Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη, και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους. Κι όταν μιλάμε για τους έσχατους καιρούς, εννοούμε όλη την περίοδο που ξεκίνησε από τότε, και συνεχίζει ως σήμερα. Όλη την περίοδο από την πρώτη έλευση του Χριστού, ιδιαίτερα από το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη, ως τη δεύτερη έλευση. Θα υπάρχουν σε αυτή την περίοδο πλάνες δαιμονικές, απατεώνες και υποκριτές που θα λένε τα εξής: Αυτοί απαγορεύουν το γάμο και επιβάλλουν αποχή από φαγητά"… Α' Τιμόθεο 4:1-3α. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Που είναι το λάθος.
Το λάθος είναι διπλό. Πρώτο, αυτά τα δημιούργησε ο Θεός. Λέει το εδάφιο στην συνέχεια πως το γάμο και τα φαγητά: …"τα δημιούργησε ο Θεός για να τα τρώνε και να τον ευχαριστούν όσοι πίστεψαν και κατανόησαν την αλήθεια του Χριστού", Α' Τιμ. 4:3β. 
Δεύτερο, όλα όσα έπλασε ο Θεός είναι καλά. Διαβάζουμε αμέσως μετά: "Καθετί που δημιούργησε ο Θεός είναι καλό, και τίποτα δεν είναι απαγορευμένο, όταν το χρησιμοποιούμε ευχαριστώντας το Θεό", Α' Τιμόθεο 4:4. Το φαγητό δεν είναι κακό. Ο γάμος δεν είναι κακός. Το σώμα μου δεν είναι κακό. Υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούμε αναγνωρίζοντας με την ευχαριστία τον Θεό που τα δίνει.
Αν αυτό δεν το καταλάβω οδηγούμαι σε μια θρησκεία με «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» όπως γράφει στην Κολοσσαείς στο κεφάλαιο 2: "Και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο»; Αυτού του είδους οι απαγορεύσεις ακούγονται λογικές ακόμη κι ωραίες, Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους· πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες", Κολοσσαείς 2:19β-22. 

Είναι λοιπόν, πράγματα ανθρώπινα. Δεν τα ζήτησε ο Θεός ποτέ. Αυτό όμως κάνει η θρησκεία. Επιβάλει πράγματα, σαν να τα ζήτησε ο Θεός. Τα κάνει να φαίνονται θεάρεστα, λογικά, πνευματικά. Όμως, μόνο πνευματικά δεν είναι. Γράφει πιο κάτω πως, "αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα", Κολοσσαείς 2:23. 
Αν το περιφρονήσω το σώμα μου δεν γίνομαι ανώτερος πνευματικά. Άλλο να δαμάζω το σώμα μου, να το δουλαγωγώ όπως λέει ο Παύλος, κι άλλο να το περιφρονώ. Αυτή η ψευτοταπεινοφροσύνη μου δίνει την ψευδαίσθηση πως είμαι καλός χριστιανός, πως έχω ισχυρή θέληση, όμως δεν περιορίζουν τους πειρασμούς, αλλά ικανοποιούν τη σάρκα. «Εγώ είμαι πνευματικός». Ξέρεις πόσο αντέχω να μην φάω;
Υπάρχουν και πιο σύγχρονες εκδοχές. Εγώ δεν πιστεύω στη διασκέδαση. Δεν ψυχαγωγούμαι. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι αμαρτωλό. Δεν κάνω ποτέ κάτι για τον εαυτό μου. Δεν τον περιποιούμαι.
Κι όμως ο Χριστός είπε πως οι πειρασμοί έρχονται από την καρδιά: "Αυτό που βγαίνει από μέσα από τον άνθρωπο, εκείνο μολύνει τον άνθρωπο· επειδή, από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη. Όλα αυτά τα πονηρά βγαίνουν από μέσα, και μολύνουν τον άνθρωπο", Μάρκος 7:20-23.
Η άσκηση έχει την θέση της στη χριστιανική ζωή. Ο Χριστός μίλησε για εγκράτεια, και για νηστεία. Όταν μίλησε όμως, είπε να μην το καταλάβει κανένας.
Αυτός ο «φιλοσοφικός δυϊσμός» και οι «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» οδηγούνταν από περισσότερη «μυστική ασκητική γνώση». Ήταν για τους μυημένους. Δεν μπορούσαν όλοι να την έχουν. Την φιλοσοφία της ζωής αυτής δεν μπορούσαν να την έχουν όλοι. Αν την αποκτούσες όμως, θα έμπαινες κι εσύ στη διαδικασία αυτή. Θα αποκτούσες περισσότερες εμπειρίες. Θα προχωρούσες στον ασκητικό μυστικισμό. Η προς Κολοσσαείς επιστολή λέει πως, "οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούσαν μια ταπεινόφρονη λατρεία των αγγέλων, που βυθίζονται σε ψεύτικα οράματα και χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους", Κολοσσαείς 2:18. 
Έβλεπαν οράματα, αλλά ήταν ψεύτικα. Βέβαια αυτοί που τα βλέπουν τα νομίζουν αληθινά.
Συνήθως όλα αυτά μπλέκονται με τη θρησκεία που είναι ευρέως γνωστή και διαδεδομένη, κι αυτό τις κάνει ακόμη πιο επικίνδυνες. Εκείνη την εποχή το μείγμα αυτό συμπληρώνονταν από μια «προσκόλληση στις τελετές»: "Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα", Κολοσσαείς 2:14. Αυτά ήταν Ιουδαϊκές παραδόσεις και συνήθειες.
Η οργανωμένη θρησκεία, πάντα αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό σε κάθε είδους τέτοια φιλοσοφία. Ο Ιουδαϊσμός μιλούσε για αγγέλους, για οράματα για δοξασίες που έμοιαζαν σωστές, αλλά ήταν λάθος. Η Ιουδαϊκή λογοτεχνία της εποχής είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιντριγκάρουν τον άνθρωπο.
Έχετε προσέξει πόσο εύκολο είναι να προσέξουμε ένα όνειρο, ή μια σύμπτωση, παρά τον γραπτό Λόγο του Θεού. Πόσοι άνθρωποι δεν ισχυρίζονται πως έχουν αποκαλύψεις από το Θεό για τον παράδεισο, ή για την κόλαση. 
Τα ακούμε όμως ευχάριστα! Κεντρίζουν το ενδιαφέρον! Είναι σειρήνες.
Άλλοι πάλι λένε πως τους αποκαλύφθηκε πως πρέπει να λατρεύουν τον τάδε άγγελο ή άγιο. Πως πρέπει οπωσδήποτε συγκεκριμένες μέρες ή γιορτές να τις τηρούν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. 
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βλέπει κάποιος πως η θρησκεία και το «φολκλόρ» αγκαλιάζονται θανάσιμα με πάρα πολλές μορφές.
Όλα αυτά μπορούν να μπουν και μπαίνουν σφήνα στην πίστη μας. Κι ο Χριστός που πάει; Πάει «περίπατο». Κρύβεται, θάβεται κάτω από όλα αυτά, και δημιουργείται μια θρησκεία στην οποία ο Χριστός είναι κάπου «εκεί», όχι όμως στο κέντρο.
Δημιουργείται ένας Χριστός που μπορείς να τον χειριστείς. Να τον χρησιμοποιήσεις για να σου λύσει τα προβλήματα, να σε κάνει καλά, να τον βρεις όταν τον χρειάζεσαι, γιατί στο μεταξύ έχεις άλλες βοήθειες. Μπορεί να έχεις τη φιλοσοφία, τη δύναμη της θετικής σκέψης, τα μαντζούνια, τις εικόνες, τα μέντιουμ (λίγοι είναι αυτοί που προσεύχονται και μετά συμβουλεύονται το ωροσκόπιο;). Αυτός είναι ο Χριστός «α-λα-καρτ». Μπορεί να είναι δάσκαλος, ένας γκουρού, ένας σοφός, ένας ανάμεσα στους άλλους.
Σε όλα αυτά, έρχεται ιδιαίτερα η προς Κολοσσαείς επιστολή να πει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πιο γλυκιά από το ψέμα.
"Ποιος είναι ο αληθινός Χριστός; "Αυτός είναι εικόνα του αόρατου Θεού, πριν από κάθε πλάσμα γεννημένος. 
Γιατί τα πάντα δι' αυτού ήρθαν στην ύπαρξη, όσα στον ουρανό κι όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες. 'Ο,τι υπάρχει είναι πλασμένο δι' αυτού κι αυτόν έχει σκοπό του.
Υπάρχει αυτός πριν από καθετί κι αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν.
Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία, αυτός αρχή της νέας ανθρωπότητας απ' τους νεκρούς ο πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σ' όλα εκείνος πρώτος.
Γιατί μέσα σ' εκείνον η θεότητα έστερξε ολάκερη να κατοικήσει, κι όλα όσα στη γη κι όσα στον ουρανό μαζί της να συμφιλιώσει δι' αυτού, που την ειρήνη έφερε με του σταυρού του το αίμα", Κολοσσαείς 1:15-20.

Ο αληθινός Χριστός είναι δημιουργός, είναι συντηρητής. Όλα πλάστηκαν γι Αυτόν, όλα Αυτόν έχουν σκοπό τους. Αυτός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Αυτός τη λυτρώνει, αυτός συμφιλιώνει. Αυτός είναι πάνω από καθετί!

Και πιο κάτω, "Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα", Κολοσσαείς 2:9. Αν γνωρίζω αυτόν τον Χριστό τότε έχω το πραγματικό κλειδί της αληθινής γνώσης: "Στον οποίο βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως", Κολοσσαείς 2:3.

Αυτόν τον Χριστό, τον αληθινό Χριστό δεν μπορώ να τον χρησιμοποιήσω. Δεν μπορώ να τον χειραγωγήσω. Δεν κατατάσσεται πουθενά. Είναι Θεός. Γράφει ο C.S. Lewis στο βιβλίο του "ο χαρούμενος χριστιανός" (The Joyful Christian) πως ο Χριστός ποτέ δεν ήταν ένας απλός ηθικός δάσκαλος. Ποτέ οι άνθρωποι δεν τον είδαν έτσι. Όσοι τον γνώρισαν δεν επηρεάστηκαν από Αυτόν ως απλό δάσκαλο. Η επαφή με τον Χριστό προκαλούσε τριών ειδών αντιδράσεις: μίσος, τρόμο, λατρεία. Δεν υπάρχουν ίχνη ανθρώπων που απλά τον αποδέχονταν (mild approval). Δεν μπορείς να πεις απλά «καλός είναι».

Απλή αποδοχή μπορείς να δώσεις σε ένα βιβλίο που διάβασες. Απλή παραδοχή μπορείς να παραχωρήσεις σε μια ταινία που είδες, ή σε ένα εστιατόριο που έφαγες. Η απλή αποδοχή δεν είναι κακή, αλλά δεν περιλαμβάνει τον ενθουσιασμό, είναι πρόχειρη, είναι περιορισμένη.

Είναι αδύνατο να δώσει κάποιος «απλή αποδοχή» στον Χριστό όταν τον καταλάβει. Μπορείς να τον αγνοήσεις, μπορείς να τον μισήσεις, ή μπορείς να τον λατρεύσεις. Απλά να πεις «καλός είναι» δεν γίνεται. Ο Χριστός είναι ο δημιουργός του κόσμου, είναι ο λυτρωτής, είναι ο κριτής μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό ούτε με ελαφρότητα, ούτε με προχειρότητα.

Το μόνο που του πρέπει είναι η πρώτη θέση πάνω από καθετί. Όχι απλά να βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητές μας, αλλά να είναι μόνος Αυτός στο θρόνο της καρδιάς μας.
Για μας που λέμε πως τον ακολουθούμε, αλλά κι όσοι δεν έχουν κάνει το βήμα της μετάνοιας ακόμη, όλοι χρειαζόμαστε μετάνοια.
Πολύ συχνά ένα σωρό άλλα πράγματα βάζουν το Χριστό στο περιθώριο. Τα παιδιά μας μπορεί να το κάνουν αυτό. Αυτός που αγαπάμε. Μπορεί η δουλειά μας, μπορεί οι σπουδές μας. Ακόμη και η διακονία στο έργο του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό από μόνο του, αλλά μπορούν να γίνουν όλα αυτά ο σκοπός της ζωής μας. Αν είναι έτσι, τότε δίνουμε στο Χριστό «απλή αποδοχή». Και χρειαζόμαστε μετάνοια.
Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος "κάθε αρχής και εξουσίας", Κολοσσαείς 2:14.
Ο Χριστός μας καλεί να έρθουμε κοντά Του, και να είναι Αυτός στη ζωή μας «Κύριος». Έλα εκεί που είσαι, εκεί που κάθεσαι με μετάνοια σε Αυτόν κι αναγνώρισέ Τον στη ζωή σου. Πες του «Μετανιώνω γιατί παίζω μαζί Σου. Δεν θέλω να σε χρησιμοποιώ άλλο. Θέλω να σε υπακούω, να σε ακολουθώ. Πάρε Εσύ τη ζωή μου». Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Ελευθερία να ζω το σήμερα, χτίζοντας το αύριο.

Ματθαίος 6:19-21, Α' Ιωάννου 2:15-17, και Κολοσσαείς 3:1-11. 
Ο Χριστός μας ελευθερώνει από το να ζούμε μέσα στην αυταπάτη για τις περιστάσεις γύρω μας. Μας ελευθερώνει για να βλέπουμε την αλήθεια, τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Μας ελευθερώνει να βλέπουμε την αλήθεια για τη ζωή μας χωρίς υπερβολές, ούτε αβάσιμης αισιοδοξίας, ούτε μιζέριας. Μας ελευθερώνει να βλέπουμε τα πράγματα αληθινά.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει για να Τον λατρεύουμε αληθινά, και ουσιαστικά. Από την καρδιά μας, χωρίς τύπους, χωρίς να μετράμε τη δική μας λατρεία με το τι κάνουν οι άλλοι. Χωρίς να φειδόμαστε το κόστος που αυτό συνεπάγεται. Γιατί η αληθινή λατρεία, έχει τη δική της λογική.

Μας ελευθερώνει ώστε να βλέπουμε πως ακόμη και τα παθήματά μας, οι δοκιμασίες, οι αρρώστιες, τα προβλήματα, οι κάθε είδους πειρασμοί, δεν είναι τυχαίοι. Είναι από το χέρι του Πατέρα Θεού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί όλα για να χτίσει μέσα μας τον Χριστό, να ευλογήσει εμάς, και μέσα από εμάς, και άλλους ανθρώπους.

Και μας ελευθερώνει με την αγάπη Του, ώστε ασφαλείς μέσα σε αυτήν, να αγαπούμε και εμείς, και να υπηρετούμε στις πιο δύσκολες ώρες μας, ακόμη και όταν μας πληγώνουν.

Μας ελευθερώνει δίνοντας μας δύναμη Αγίου Πνεύματος, για να μπορούμε να υπακούμε. Μας ελευθερώνει από την ενοχή, από την αμαρτία, από το παρελθόν. Παίρνει το παρελθόν στο δικό Του τον τάφο, και μας ανασταίνει σε καινούργια ζωή. Μας ελευθερώνει από τον φόβο του θανάτου.

Όλη αυτή η ελευθερία που μας χαρίζει ο Χριστός ουσιαστικά αν τη ζούμε, ξέρετε τι θα συμβεί στη ζωή μας; Ή πιο σωστά, στο μέτρο που τη ζούμε, ξέρετε τι αποτέλεσμα έχει; Να απολαμβάνουμε το «σήμερα». Να ζούμε τη ζωή μας, με χαρά. Να ζούμε ζωή άφθονη, να ξεχειλίζει το ποτήρι μας. Να είμαστε ευχαριστημένοι τη Δευτέρα το πρωί, όχι μόνο την Παρασκευή το μεσημέρι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με τον Θεό, ικανοποιημένοι στην ψυχή μας μέσα, γιατί Αυτός έχει έρθει, και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Και καθώς απολαμβάνουμε τη ζωή μας με τον Χριστό, να χτίζουμε το αύριο.

Στην επί του Όρους ομιλία ο Χριστός είπε πως μπορώ να χτίζω το αύριο στον ουρανό, ανάλογα με το πως ζω το σήμερα. "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας", Ματθαίος 6:19-21. Μπορώ να μαζεύω θησαυρό στον ουρανό και να τον απολαμβάνω. Να ζω με χαρά, ελεύθερος.

Ο θησαυρός στον ουρανό, είναι οτιδήποτε κάνω για την βασιλεία του Θεού, και τη δική Του δόξα. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που υπηρετώ, κάθε φορά που προσεύχομαι, κάθε φορά που δίνω, κάθε φορά που συγχωρώ, κάθε φορά που λατρεύω και μελετώ. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που κάνω αυτό που θέλει ο Θεός, έτσι βάζω και εγώ μια πέτρα στη δική Του βασιλεία. Κάθε φορά που ξοδεύω χρόνο με κάποιον που έχει ανάγκη.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει, και μπορούμε να χτίζουμε το αύριο, απολαμβάνοντας το σήμερα.

Πολύ συχνά όμως, γινόμαστε πιο μίζεροι και από τους ανθρώπους χωρίς Χριστό. Είμαστε λιγότερο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ότι ο κόσμος. Ακούμε, έχουμε μάθει ότι ο Χριστός ξεδιψάει, αλλά εμείς διψάμε για ζωή. Έχουμε ακούσει αλήθειες, αλλά δεν μας έχουν «βγει» στη ζωή μας. Πολύ συχνά μάλιστα, έχοντας δει και κακά παραδείγματα, απογοητευόμαστε ακόμη περισσότερο. Μέσα μας, συνεχίζει να υπάρχει η δίψα για ζωή. Και παραμένει άσβεστη. Τι να φταίει;

Γιατί εμείς να μην είμαστε σαν τον Ζακχαίο, που τίναξε όλη την επιχείρησή του στον αέρα, δίνοντας στους φτωχούς τα μισά (!) υπάρχοντα και αποζημιώνοντας τετραπλάσια όσους αδίκησε; Μάζεψε θησαυρό στον ουρανό, ζώντας ελεύθερος. Γιατί να μην είμαστε σαν την Μαρία, και να σπάμε και το δικό μας μπουκάλι για να Τον λατρεύσουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη; Και η Μαρία έχτισε το αύριο απολαμβάνοντας το σήμερα; Γιατί μόνο ο εκατόνταρχος να πει, «Κύριε και εγώ άνθρωπος με εξουσία είμαι. Λέω στον ένα πήγαινε και πάει, και στον άλλο έλα, και έρχεται. Δεν χρειάζεται να έρθεις σπίτι μου. Πες ένα λόγο και ο δούλος μου θα γίνει καλά». Και ο Ιησούς θαύμασε. Γιατί μόνο αυτός, και όχι και εμείς;

Όλοι αυτοί διψούσαν. Και ξεδίψασαν όταν έχασαν τη ζωή τους για να τη βρουν. Όταν είδαν το φως, και κατάλαβαν ότι η ζωή που ζούσαν ήταν ένα ψέμα. Το μπουκάλι της Μαρίας που το φύλαγε για την προίκα της ίσως. Ο Ζακχαίος με τα λεφτά του γιατί έτσι ένοιωθε ασφαλής, ο εκατόνταρχος που ταπεινώθηκε και αναγνώρισε την εξουσία του Χριστού, και ας ήταν ο ισχυρός κατακτητής. Όλοι ξεδίψασαν, όταν πήγαν να πιουν νερό, όπως ο Χριστός το δίνει.

Ο Χριστός ελευθερώνει. Μας ελευθερώνει για να μας μάθει να ζούμε αληθινά. Με ένα τρόπο ζωής, που ο κόσμος θεωρεί παράξενο, παράδοξο το λιγότερο. Με ένα τρόπο ζωής που τον θεωρεί αφελή, ανόητο, που προκαλεί το μίσος, γιατί είναι φως, και οι άνθρωποι δεν αγαπούν το φως, γιατί τα έργα τους είναι πονηρά, Ιωάννης 3:19.

Ελευθερώνει γιατί μας ανασταίνει μαζί Του, από τον πνευματικό θάνατο που ζούμε όσο είμαστε μακριά από τον Χριστό. Το εδάφιο στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:1 μας λέει: "Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού". Θα μπορούσε άνετα κάποιος να ερμηνεύσει αυτό το «εάν» με τη λέξη «αφού». «Αφού λοιπόν συναναστηθήκατε μαζί με τον Χριστό».

Τι θα πει αυτό; Τι σημαίνει «συναναστηθήκατε»; Σημαίνει πως όταν δώσαμε την ζωή μας στον Χριστό, όταν ζητήσαμε συγχώρεση, αυτό που μας συνέβη ήταν μια «νεκρανάσταση». Ήταν κάτι σαν αυτό που συνέβη στον Λάζαρο, μόνο που σε μας είναι πνευματικό δεν είναι σωματικό, και είναι μόνιμο, όχι προσωρινό. Ο Χριστός μας φώναξε δια του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα μας αναγέννησε, ο Θεός μας συγχώρεσε καθώς ο Παράκλητος μας έφερε σε μετάνοια.

Πιο πριν, είχαμε ζωή φυσική, σωματική, αλλά πνευματικά είμασταν νεκροί. Γράφει στην Εφεσίους 2:1, "Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν". Και πιο κάτω, στο 4-6 "Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού".

Τώρα λοιπόν, ζούμε σε 2 πραγματικότητες. Την σημερινή και την μελλοντική. Την επίγεια και την ουράνια. Την μία πραγματικότητα τη βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια, την άλλη με τα πνευματικά. Ζούμε σαν άνθρωποι όπως όλοι, αλλά μέσα μας τρέχει η ζωή του Χριστού. Έχουμε δει το Φως.

Αν λοιπόν είμαστε αναστημένοι πνευματικά σε μια καινούργια ζωή και πεθάναμε στην παλιά τι σημαίνει αυτό πρακτικά; "Συνετάφημεν λοιπόν μετ' αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν", Ρωμαίους 6:4. Ζούμε μια νέα ζωή. Μπήκαμε στον τάφο μαζί με τον Χριστό, έτσι ώστε όπως ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς μέσα από τη δόξα του Πατέρα, έτσι και εμείς να περπατήσουμε σε μια καινούργια ζωή. 

Δεν ζούμε όπως πριν. Δεν μπορούμε να ζούμε όπως πριν, γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι ο μόνος που υπάρχει. Υπάρχει ένας ακόμη. Και εμείς τον έχουμε δει. Και αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να την απαρνηθούμε στη ζωή μας. Δεν γίνεται να προσποιηθούμε ότι δεν την είδαμε ή πως δεν υπάρχει.

Και όχι μόνο αυτό. Ο κόσμος αυτός που τον βλέπουμε, δεν είναι μόνιμος. Διαβάζουμε πως «παρέρχεται», δηλαδή περνάει και φεύγει. "Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα", Α' Ιωάννου 2:17. Και αυτό είναι βασικό κίνητρο, για το ότι δεν αξίζει να αγαπάς τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των οφθαλμών, η αλαζονεία του βίου, δεν κρατάνε. Παρέρχονται. Έρχονται και φεύγουν. Είναι για λίγο. Όποιος όμως, πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια.

Το «μετά», ο «ουρανός» υπάρχει. Και εκεί θα βρεθώ. Και αυτό το μετά, δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Πρέπει να ζήσω το σήμερα, ξέροντας ότι θα συναντήσω το αύριο. Και μπορώ να απολαύσω το σήμερα, χτίζοντας το αύριο στον ουρανό.

Στην επί του Όρους ομιλία ο Χριστός, φέρνει τους δύο αυτούς κόσμους μαζί. "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας", Ματθαίος 6:19-21. Υπάρχει ο ουρανός και μπορώ να έχω εκεί θησαυρό. Γιατί να μαζεύω θησαυρό εδώ, που πάντα είναι σε κίνδυνο, πάντα καταστρέφεται, και να μην μαζεύω εκεί που κανένας δεν τον πειράζει, και αυτό με βοηθάει να έχω την καρδιά μου στο σωστό μέρος;

Ζούμε λοιπόν το «σήμερα» και το «αύριο» μαζί, ταυτόχρονα. Γιατί το αύριο, ξεκίνησε να υπάρχει μέσα μας, όταν αναστηθήκαμε μαζί με τον Χριστό. Πώς μπορώ λοιπόν, να απολαμβάνω το σήμερα και να χτίζω το αύριο. Να ζω σαν χριστιανός χαρούμενος γιατί είμαι ελεύθερος; Γράφουν τα εδάφια στην Κολοσσαείς: "Αφού λοιπόν συναναστηθήκατε, (μαζί με τον Χριστό), τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης".

Τώρα που σωθήκαμε ο νους μας είναι αιχμάλωτος του ουρανού. Γιατί στον ουρανό είναι ο Χριστός, και κάθεται δοξασμένος στα δεξιά του Θεού. Κυριαρχεί το σύμπαν. Αυτός τα κατευθύνει όλα. Αυτός είναι ο ών, ο ήν και ο ερχόμενος. Αυτός είναι το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον. Από Αυτόν εξαρτώνται όλα. Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς Αυτόν. Σε Αυτόν έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη.

Εκεί, λοιπόν, που είναι ο Χριστός καθισμένος στα δεξιά του Θεού. Και η εικόνα του Θεού που κάθεται, είναι εικόνα κυριαρχίας, ελέγχου, ανάπαυσης. Ο Χριστός δεν είναι όρθιος περιμένοντας να δει τι θα γίνει. Δεν υπάρχει τίποτα που να γίνεται έξω από τον έλεγχό Του.

Εκεί λοιπόν, που είναι ο Χριστός, αυτά πρέπει να ζητάμε, και αυτά να φρονούμε. Με άλλα λόγια, αφού αναστήθηκα με τον Χριστό, η καρδιά μου, το μυαλό μου, το είναι μου, ζητάει, σκέφτεται, επιθυμεί αυτά που θέλει ο ουρανός, όχι αυτά που θέλει η γη.

Αυτό δεν σημαίνει πως τώρα που αναστήθηκα ζω σε μια νεφελώδη κατάσταση, προσποιούμενος ότι δεν έχω προβλήματα, παραμελώντας τις γήινες υποχρεώσεις μου, για μια αφηρημένη διανόηση της αιωνιότητας. Όχι.

Σημαίνει όμως, ότι δεν αφομοιώνομαι από την καθημερινότητα. Δεν την αφήνω να με κάνει δικό της, και να νομίσω πως αυτή είναι η ζωή. Να ζητώ τα άνω, να φρονώ τα άνω, σημαίνει η καρδιά μου να είναι αιχμάλωτη από τον Χριστό, και τη δική Του αλήθεια.

Ποια είναι η δική Του αλήθεια; Πως υπάρχει Θεός. Υπάρχει ουρανός. Υπάρχει μέλλον. Και το μέλλον εισέβαλε στο παρόν, και τώρα ζω με τον Θεό σήμερα για το αύριο. Απολαμβάνω μαζί Του το καθετί. Την λιακάδα, το νερό που πίνω, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Με συγχώρεσε, με ανέστησε, έχω κοινωνία με τον Θεό. Ζω για Κείνον και μόνο για Κείνον.

Ζητώ τώρα να μεγαλώνω στον Χριστό, ζητώ να γνωρίσουν και άλλοι αυτό που θα τους σώσει από την κόλαση. Ζητώ ο Θεός να είναι ευχαριστημένος μαζί μου, και οι άνθρωποι ας λένε ότι θέλουν. Ζητώ αυτά που ζητούσε Εκείνος.

Και τα ζητώ, και τα φρονώ, όταν προσεύχομαι, και όταν τα μελετώ από την Γραφή, και όταν τα επιλέγω. Όταν τελικά κάθομαι να προσευχηθώ, όταν πηγαίνω να υπηρετήσω, όταν συγχωρώ, όταν προσφέρω, όταν αγαπώ, όταν λέω την αλήθεια με αγάπη, όταν εφαρμόζω αυτά που ξέρω. Όταν ζητώ τον ίδιο τον Θεό, όταν τα ζητώ από τον Θεό και όταν τα εφαρμόζω. Είναι τόσο απλό.

Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί έχω πεθάνει λέει στο εδάφιο 3. Και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με τη ζωή του Χριστού στον Θεό. Η λέξη κρυμμένη, σημαίνει πως είναι «ασφαλής», και δεν την παίρνει κανένας, και δεν ξεγίνομαι παιδί του Θεού, γιατί ο Θεός με φυλάει.

Σημαίνει επίσης πως είναι και «κρυμμένη» από τα μάτια του κόσμου, που χωρίς Θεό δεν καταλαβαίνει τι μου έχει συμβεί. Αυτή η νεκρανάσταση, δεν είναι κατανοητή από τον κόσμο. Οι αλήθειες που έχω δει εγώ, είναι κρυμμένες από τα μάτια του κόσμου. Ο κόσμος βλέπει τον Χριστό και δεν καταλαβαίνει, εγώ όμως έχω καταλάβει. Είναι κρυμμένο από τα μάτια τους, για παράδειγμα πως μπορώ να διαβάζω την Γραφή, και να μου αρέσει. Πως μπορώ να περπατάω το δεύτερο μίλι, να γυρνάω το μάγουλό μου. Έχω πεθάνει και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό στον Θεό.

Όμως έρχεται η ώρα, και ο Χριστός που είναι η ζωή μας, θα φανερωθεί σε όλους. Και τότε και εμείς θα φανερωθούμε με δόξα.

Σίγουρα τα εδάφια αυτά είναι μια εικόνα του μέλλοντος. Ζητάω αυτά που είναι στον ουρανό, γιατί στο μέλλον περιμένω κάτι να γίνει.

Μας καλεί να ζήσουμε τη βασιλεία Του εδώ στη ζωή μας. Να επιδιώξουμε τη βασιλεία Του. Στο μίσος να απαντήσουμε με αγάπη. Στη μοναξιά με παρηγοριά. Στο ρατσισμό με μια αγκαλιά. Στο κακό, με το καλό. Στην υπερηφάνεια με την ταπείνωση. Στην εκδίκηση με συγχώρεση.

Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας; Είναι το είδος της λατρείας; Είναι το power point; Είναι το στυλ; Είναι η μέθοδος του ευαγγελισμού; Είναι η αρχιτεκτονική μας; Και αυτά συνδράμουν σαφώς. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, το πόσο ζούμε τη βασιλεία του Θεού κάθε μέρα. Το πόσο τους δείχνουμε το μέλλον που είναι ο Χριστός. Το μέλλον της βασιλείας του Θεού που είναι αγάπη. 
Ζούμε το μέλλον σήμερα; Ζούμε την αγάπη; Ζούμε την λατρεία;

Το αν εμείς είμαστε μπροστά ή πίσω από την εποχή μας, εξαρτάται από το πόσο απολαμβάνουμε το μέλλον, τώρα, σήμερα, εδώ χτίζοντας το αύριο. Αν εμείς δεν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτό που ζούμε, δε υπάρχει περίπτωση ποτέ να δώσουμε σωστή μαρτυρία, ούτε να κερδηθεί καμιά ψυχή στον Χριστό, μέσα από εμάς τουλάχιστον.

Ο Χριστός, μας καλεί να ζητάμε τα πράγματα του ουρανού. Να φρονούμε, να σκεφτόμαστε, να θέλουμε τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η ζωή μας. Και αυτά που ευχαριστούν τον Χριστό. Και μόνον τότε, θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε το μέλλον σήμερα. Απόλαυσε το Χριστό σήμερα. Είσαι ελεύθερος με τη δύναμη του Χριστού να λατρεύσεις, και να είναι καταπληκτική αυτή η εμπειρία, να συγχωρέσεις, να προσφέρεις, να υπηρετήσεις, να χάσεις τη ζωή σου. Γιατί τότε ζεις πραγματικά. Και όταν το κάνεις αυτό, μαζεύεις θησαυρό στον ουρανό. Απολαμβάνεις το σήμερα, γιατί ζεις το αύριο της βασιλείας σήμερα. Απολαμβάνεις το σήμερα, χτίζοντας για το αύριο θησαυρό που δεν θα σου κλέψει κανείς.

Είσαι αναστημένος από τους νεκρούς. Για αυτό μπορείς με τη δύναμή Του, που ζει μέσα σου, να νεκρώσεις τα μέλη σου από την πορνεία, την ακαθαρσία, το πάθος, ακόμη και τις κακές επιθυμίες. Μπορείς να νεκρώνεις αυτά τα πάθη του μυαλού. Την πλεονεξία που είναι ειδωλολατρία. Ζούσαμε κάποτε έτσι. Για αυτά όμως, έρχεται η οργή του Θεού.

Εμάς όμως, όπως λέει στην Α' Θεσσαλονικείς: "δεν μας προόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας δια του Χριστού".

Επειδή Αυτός αναστήθηκε, όταν του ζητήσαμε συγχώρεση, αναστηθήκαμε και εμείς μαζί Του. Σήμερα απολαμβάνεις την ανάσταση; Πρόσεξε δεν είναι υποχρέωση. Είναι δικαίωμά σου, που το κέρδισε Εκείνος για σένα, να την απολαμβάνεις. Και την απολαμβάνεις με την υπακοή. Την απολαμβάνεις, όταν τη ζεις, όχι όταν την ξέρεις απλά.

Την απολαμβάνεις όταν την ζητάς. Όταν ζητάς τα άνω. Όταν φρονείς, όταν σκέφτεσαι τον ουρανό που σε περιμένει. Όταν έχεις θησαυρό στον ουρανό, και εκεί είναι η καρδιά σου. Την απολαμβάνεις όταν δεν ταυτίζεσαι με την αλαζονεία του βίου.
Και όταν το κάνεις αυτό, τότε φέρνεις το μέλλον στο παρόν. Τότε χτίζεις το μέλλον σήμερα. Τότε ζεις και το τώρα και το μετά.

Πάρε την απόφαση σήμερα. Άρχισε με τη δύναμη του Θεού να καθαρίζεις, να θάβεις την παλιά σου ζωή. Να ζητάς τα άνω. Να ζεις σαν αναστημένος από τους νεκρούς. Είναι δικαίωμά σου. Σου το δίνει ο αναστημένος Χριστός. Αμήν.

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Μπροστά στο χάσμα.

Α' Βασιλέων 16 : 29-33,17:1
Υπάρχουν στην ιστορία της ανθρωπότητας πρόσωπα που ξεχωρίζουν. Πρόσωπα που λειτούργησαν ως πρότυπα, γιατί τη δύσκολη στιγμή έπραξαν αυτό που έπρεπε. Και η στάση τους αποτελεί έμπνευση για όλους εμάς.

Στην ιστορία της σωτηρίας των ανθρώπων, όπως μας περιγράφεται στην Αγία Γραφή ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο προφήτης Ηλίας. Ένας άνθρωπος που ξεχώρισε από το πλήθος, που όπως θα δούμε ήρθε από το πουθενά, κι όμως άνθισε μέσα στη μαυρίλα, και που η Καινή Διαθήκη με αφοπλιστική απλότητα τον ονομάζει άνθρωπο «ομοιοπαθή» με μας. Σαν κι εμάς. Για να μας πει, πως με τη χάρη του Θεού κι εμείς μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Είχε δυσκολίες προσωπικές, προβλήματα δικά του, αδυναμίες, πειρασμούς σαν κι τους δικούς μας. Ένα τέτοιο άνθρωπο σαν κι εμάς, χρησιμοποίησε ο Θεός σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, σκοτεινή περίοδο στη ζωή του λαού Του.

Οι ιστορικές συνθήκες.
Ποιες ήταν οι ιστορικές συνθήκες εκείνης της περιόδου; Για περισσότερο από 100 χρόνια οι Ισραηλίτες είχαν ζήσει κάτω από τη βασιλεία του Σαούλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα. Παρόλο που δεν ήταν άνθρωποι αναμάρτητοι, υπήρχε όμως στη δική τους περίοδο η αίσθηση της σταθερότητας και της ασφάλειας.

Τότε, στο τέλος της ζωής του Σολομώντα, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Η διαμάχη αυτή χώρισε το έθνος στα δύο, στο βόρειο βασίλειο, το οποίο συνεχίζει να αποκαλείται στις Γραφές Ισραήλ, και το νότιο βασίλειο που αναφέρεται ως Ιούδας. Αυτός ο χωρισμός διατηρήθηκε μέχρις ότου και τα δύο βασίλεια έπεσαν σε ξένους κατακτητές, και όλοι οι Ιουδαίοι σύρθηκαν στην αιχμαλωσία.

Από το ξεκίνημα του βόρειου βασιλείου μέχρι την αιχμαλωσία, σε μια περίοδο μεγαλύτερη των διακοσίων χρόνων, το βόρειο βασίλειο γνώρισε 19 μονάρχες που ήταν όλοι μακριά από το Θεό. Φαντάσου, 19 ηγέτες, διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον, για τους οποίους διαβάζουμε πως έπραξαν αυτό που ήταν κακό στα μάτια του Θεού, και αυτό διατηρήθηκε ως την εισβολή και κατάκτηση των Ασσυρίων το 722 π.Χ.

Το νότιο βασίλειο από την άλλη πλευρά, διήρκεσε περίπου 300 χρόνια, και είχε 17 μονάρχες, από τους οποίους οι 8 ήταν κοντά στο Θεό, και οι υπόλοιποι 9 μακριά Του. Το νότιο βασίλειο κατακτήθηκε από τους Βαβυλώνιους το 586 π.Χ. και μετά ακολούθησε η 70χρονη αιχμαλωσία τους. Το νότιο βασίλειο αναζωογονήθηκε αργότερα από πρόσωπα όπως ο Νεεμίας, ο Έσδρας, ο Ζοροβάβελ, που γύρισαν από την εξορία, αυτοί ξανάχτισαν το ναό, και αποκατέστησαν τη λατρεία του ενός αληθινού Θεού.

Όταν διαβάζουμε λοιπόν, τα ιστορικά βιβλία, και ιδιαίτερα το Α' Βασιλέων, πρέπει να κρατούμε αυτή την εικόνα στο μυαλό μας για να μην μπερδευτούμε, επειδή η ιστορία του βορρά και του νότου ξετυλίγονται παράλληλα.

Σε αυτή την περίοδο ο Θεός έστειλε και στα δύο βασίλεια προφήτες για να καλέσουν τους βασιλιάδες και το λαό σε μετάνοια. Το να είναι κάποιος προφήτης δεν ήταν μια εύκολη κλήση. Οι βασιλιάδες αυτοί δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους προφήτες, δεν ήθελαν να ακούσουν το μήνυμά τους, και αγνόησαν τις προειδοποιήσεις τους.

Ας δούμε για παράδειγμα τον Ιεροβοάμ, τον πρώτο βασιλιά του βόρειου βασιλείου. Είναι σημαντικός, όχι μόνο επειδή είναι ο πρώτος, αλλά επειδή αυτόβουλα φύτεψε τους σπόρους της ειδωλολατρείας μέσα στο λαό: Μετά από αυτό το γεγονός, ο Ιεροβοάμ δεν επέστρεψε από τον κακό του δρόμο, αλλά έπαιρνε πάλι από τους χειρότερους του λαού για να τους κάνει ιερείς των υψηλών τόπων. Όποιος ήθελε, τον καθιέρωνε και γινόταν ιερέας στους υψηλούς τόπους, Α’ Βασιλέων 13:33. Ο όρος «υψηλοί τόποι» αναφέρεται σε ειδωλολατρικά θυσιαστήρια, τα οποία χρησιμοποιούνταν για τη λατρεία ειδώλων.

Ευθύς εξ’ αρχής, λοιπόν, ο πρώτος βασιλιάς στο βορρά έβαλε ιερείς για τη λατρεία των ψεύτικων θεών. Χωρίς ντροπή προώθησε την ειδωλολατρεία. Επιπλέον βασίλεψε για 22 χρόνια με την απάτη και το φόνο. Το ξεκίνημα λοιπόν, ήταν τραγικό.

Μετά ήρθε ο γιος του ο Ναδάβ: "Και οι μέρες που βασίλεψε το Ιεροβοάμ ήταν είκοσι δύο χρόνια... Και βασίλεψε ο Ναδάβ ο γιος του Ιεροβοάμ στον Ισραήλ το δεύτερο έτος του Ασά βασιλιά του Ιούδα, και βασίλεψε στον Ισραήλ δύο χρόνια", Α’ Βασιλέων 14:20, 15:25.

Τι είδους βασιλιάς ήταν ο Ναδάβ; "Και έπραξε πονηρά ενώπιον του Κυρίου, και περπάτησε στην οδό του πατέρα του και στην αμαρτία του, με τις οποίες έκανε τον Ισραήλ να αμαρτήσει", Α’ Βασιλέων 15:26.

Αυτός όμως, παρέμεινε βασιλιάς για δύο χρόνια μόνο. Δολοφονήθηκε από το διάδοχό του: "Ο Βαασά, γιος του Αχιά από τη φυλή Ισσάχαρ, συνωμότησε εναντίον του Ναδάβ και τον σκότωσε στη Γιββεθών, τον καιρό που την πόλη την κατείχαν οι Φιλισταίοι και την πολιορκούσαν οι Ισραηλίτες υπό τις διαταγές του Ναδάβ. Το γεγονός αυτό συνέβη το τρίτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα. Το Ναδάβ διαδέχτηκε στο θρόνο ο Βαασά", Α' Βασιλέων 15:27-28.

Ποια ήταν η δική του η πολιτεία; "Αυτός όταν έγινε βασιλιάς, εξόντωσε ολόκληρη την οικογένεια του Ιεροβοάμ. Δεν άφησε ζωντανό κανέναν από τους απογόνους του. Εξολόθρευσε τους πάντες, σύμφωνα με όσα είχε ο Κύριος προαναγγείλει με το δούλο του τον Αχιά, το Σηλωνίτη. Αυτό έγινε επειδή ο Ιεροβοάμ είχε εξοργίσει τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τις αμαρτίες του, στις οποίες είχε παρασύρει και τον Ισραήλ", Α’ Βασιλέων 15:29-30.

Όπως ήδη είπαμε, όλοι οι βασιλιάδες του βόρειου βασίλειου ήταν κακοί, με την έννοια ότι δεν ακολούθησαν το Θεό. Μέσα στους κακούς υπήρχαν και οι χειρότεροι από τους κακούς. Ο Βαασά δεν ήταν ο χειρότερος, αλλά δεν ήταν καλό παιδί σίγουρα. Ήταν ένας κακός άνθρωπος, ένας δολοφόνος που βασίλεψε για 22 χρόνια. Και μετά; "Ο Κύριος μίλησε εναντίον του Βαασά και της οικογένειάς του, με τον προφήτη Ιηού, γιο του Ανανί, επειδή αυτός είχε πράξει ό,τι δυσαρεστεί τον Κύριο και τον είχε εξοργίσει με τις πράξεις του, όπως και η οικογένεια του Ιεροβοάμ. Κι επίσης επειδή αυτός εξόντωσε την οικογένεια του Ιεροβοάμ. Το εικοστό έκτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα, βασιλιάς του Ισραήλ στην Θερσά για δύο χρόνια έγινε ο Ηλά, γιος του Βαασά", Α' Βασιλέων 16:7-8.

Πάλι έχουμε ένα καινούργιο βασιλιά, τον Ηλά στο θρόνο του βόρειου βασίλειου. Και τι είδους βασιλιάς ήταν αυτός; Ξέρω γίνομαι μονότονος, αλλά κάντε υπομονή, επίτηδες έχει αυτή τη μονοτονία ο Λόγος του Θεού για να μας προετοιμάσει να καταλάβουμε σε τι περιβάλλον διακόνησε ο προφήτης Ηλίας: "Ο αξιωματούχος του ο Ζιμβρί, αρχηγός των μισών μονάδων των αμαξών, συνωμότησε εναντίον του. Κάποτε που ο βασιλιάς βρισκόταν στην Θερσά κι έπινε και μεθοκοπούσε στο σπίτι του Αρσά, προϊσταμένουν του βασιλικού ανακτόρου στη Θερσά, μπήκε μέσα ο Ζιμβρί, τον χτύπησε και τον σκότωσε κι έγινε αυτός βασιλιάς στη θέση του. Αυτό συνέβη το εικοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα. Μόλις ο Ζιμβρί έγινε βασιλιάς και σταθεροποιήθηκε στο θρόνο, εξόντωσε όλη την οικογένεια του Βαασά. Δεν άφησε ζωντανό κανέναν αρσενικό συγγενή ή φίλο του Βαασά. Εξόντωσε όλη την οικογένεια του Βαασά, σύμφωνα με όσα είχε προαναγγείλει ο Κύριος στο Βαασά με τον προφήτη Ιηού. Όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο Βαασά κι ο γιος του Ηλά, αμάρτησαν και παρέσυραν στις αμαρτίες τους και τον Ισραήλ. Έτσι εξόργισαν τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τους ψεύτικους θεούς τους", Α' Βασιλέων 16:9-13.

Δεν είναι αυτό μια δυναστεία; Ο ένας δολοφόνος δίνει τη θέση του στον επόμενο. Ο επόμενος να καταστρέφει την οικογένεια του προηγούμενου. Μια σειρά ασεβών ανθρώπων που αναρριχώνται στο θρόνο, και ασταμάτητα κάνουν ότι παροργίζει τον Κύριο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά κοιτάξτε τι έγινε τώρα:
"Μετά το θάνατο του Ζιμβρί, ο Ισραηλιτικός λαός διχάστηκε. Το μισό του λαού ήθελαν να κάνουν βασιλιά τον Θιβνί, γιο του Γινάθ και το άλλο μισό ήθελαν τον Αμρί. Ο λαός όμως που ακολουθούσε τον Αμρί υπερτερούσε εκείνων που ακολούθησαν τον Θιβνί. Ο Θιβνί πέθανε κι έγινε βασιλιάς ο Αμρί. Ο Αμρί έγινε βασιλιάς το τριακοστό πρώτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα και βασίλεψε 12 χρόνια. Τα έξι πρώτα χρόνια βασίλεψε στη Θερσά. Αγόρασε από το Σέμερ το βουνό της Σαμάρειας πληρώνοντας δύο ασημένια τάλαντα και πάνω του έχτισε μια πόλη που την ονόμασε Σαμάρεια, από το όνομα του Σέμερ, ιδιοκτήτη του βουνού. Ο Αμρί όμως, έπραξε ό,τι δυσαρεστούσε τον Κύριο. Έκανε περισσότερες αμαρτίες από όλους τους προκατόχους του, γιατί ακολούθησε το παράδειγμα του Ιεροβοάμ, γιου του Ναβάτ. Έπραξε όλες τις αμαρτίες στις οποίες ο Ιεροβοάμ είχε παρασύρει το λαό, εξοργίζοντας τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τους ψεύτικους θεούς τους... Όταν πέθανε τον έθαψαν στη Σαμάρεια, και στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Αχαάβ", Α' Βασιλέων 16:21-26, 28.  

Παρόλη την αιματοχυσία, την ειδωλολατρεία και την κακία των προηγούμενων βασιλιάδων, ο συγγραφέας λέει πως ο Αμρί τους ξεπέρασε. Και στο τέλος ήρθε ο γιος του ο Αχαάβ.

Αίμα, φόνοι, κακία, ίντριγκες, ανηθικότητα, συνωμοσία, απάτη, μίσος, ειδωλολατρεία είχαν επικρατήσει για 60 σκοτεινά χρόνια στον Ισραήλ. Αυτή η βασιλεία του σκοταδιού ξεκινούσε από την καρδιά αυτού που κάθονταν στο θρόνο, και ξεχύνονταν σε κάθε άνθρωπο στη γη. Και στο τέλος, σαν να μην έφταναν αυτά, ο θρόνος πήγε στον Αχαάβ που παντρεύτηκε την Ιεζάβελ.

Στο σημείο αυτό, κάπως διακόπτεται η πορεία της διήγησης, σαν να παίρνει ο συγγραφέας ένα μεγεθυντικό φακό, και επικεντρώνεται στο γάμο του Αχαάβ με την Ιεζάβελ: "Και σαν να ήταν λίγο το ότι επανέλαβε τις αμαρτίες του Ιεροβοάμ, γιου του Ναβάτ, πήρε ακόμη για γυναίκα του την Ιεζάβελ, κόρη του Εθβαάλ, βασιλιά των Σιδωνίων, και πήγε και λάτρεψε το Βάαλ και τον προσκύνησε", Α' Βασιλέων 16:31.

Δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος τι θα ακολουθήσει. Αυτό το σχόλιο φτάνει για να αρχίσει να καταλαβαίνει κάποιος το ρόλο που θα παίξει στην ιστορία του Ισραήλ αυτή η γυναίκα. Στην προηγούμενες ιστορίες που διαβάζουμε, δεν μας αναφέρονται ποτέ τα ονόματα των γυναικών των βασιλιάδων. Εδώ όμως μας το λέει. Γιατί; Πιστεύω για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αυτή ήταν το ισχυρό στοιχείο, ο ισχυρός πόλος μέσα στο γάμο. Η Ιεζάβελ έκανε στην πραγματικότητα το κουμάντο. Αυτή ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο. Ο Αχαάβ ήταν η μαριονέτα. Η Ιεζάβελ έκανε ότι ήθελε τον άντρας της, επομένως έκανε ότι ήθελε και στο βασίλειο. Δεύτερο, αυτή η γυναίκα εισήγαγε τη λατρεία του Βάαλ. Ο πατέρας της ήταν από τη Σιδώνα. Ήταν ο βασιλιάς των Σιδωνίων. Η λατρεία του Βάαλ είχε το ξεκίνημά της στους Χαναναίους, και προϋπήρχε για πολλά χρόνια σε εκείνα τα μέρη. Η λατρεία του όμως, μέσα στο λαό Ισραήλ ξεκίνησε με το γάμο του Αχαάβ. Ήταν μέρος της προίκας της Ιεζάβελ. Όταν τη παντρεύτηκε ο Αχαάβ έφερε μαζί της και τη λατρεία της. Ήταν ο θεός της γονιμότητας και της βροχής, και πίστευαν πως είχε στον έλεγχό του τις εποχές, τους καρπούς, τη γη. Καθώς άρχισαν να τον λατρεύουν, το κακό που ήδη υπήρχε αυξήθηκε.

Η ξαφνική εμφάνιση του προφήτη.
Και ξαφνικά μέσα σε αυτή την κατάσταση εμφανίζεται ο προφήτης Ηλίας. Σαν ένας μετεωρίτης που λάμπει σε σκοτεινό ουρανό. Κανένας δεν θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα αυτό το ζευγάρι, τον Αχαάβ και την Ιεζάβελ, από τον Ηλία. Ένας παλιός γνωστός σχολιαστής ο F. B. Meyer, είναι αυτός που έχει γράψει το βιβλίο «προς τα Άγια των Αγίων» έλεγε πως η Ιεζάβελ ήταν η Lady Macbeth της Παλαιάς Διαθήκης. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά ανθρώπου δαιμονισμένου, και σύμφωνα με τα όσα είναι καταγεγραμμένα για αυτήν, ήταν άνθρωπος του σατανά.

Πνευματικά λοιπόν, η εποχή του Ηλία είναι η εποχή της απόγνωσης. Ο χάσμα ανάμεσα στο Θεό και το λαό Του ήταν το μεγαλύτερο. Σκεφτείτε για λίγο το πνευματικό, το δαιμονικό σκοτάδι όταν διαβάζουμε πως: " Έχτισε θυσιαστήριο στο Βάαλ, στο ναό του Βάαλ, που είχε χτίσει στη Σαμάρεια. Ο Αχαάβ κατασκεύασε επίσης ξύλινη λατρευτική στήλη, και έκανε περισσότερες αμαρτίες απ’ όλους τους προκατόχους του βασιλιάδες του Ισραήλ, εξοργίζοντας έτσι τον Κύριο το Θεό του", Α' Βασιλέων 16:32-33. 
Οι στήλες αυτές θεωρούνταν κατοικίες διαφόρων θεοτήτων ή σύμβολα της παρουσίας τους. Κυρίως είχαν σχέση με την Ασερά, αυτή ήταν η σύζυγος του Βάαλ. Η λατρεία αυτής της θεάς είχε συχνά οργιαστικό χαρακτήρα.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, χωρίς καμιά άλλη ανακοίνωση ή προετοιμασία, εμφανίζεται ο προφήτης Ηλίας: "Και είπε ο Ηλίας ο Θεσβίτης, που ήταν από τους κατοίκους της Γαλαάδ, προς τον Αχαάβ. Ζει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, στην παρουσία του οποίου στέκομαι, για τα επόμενα χρόνια δε θα πέσει στη γη δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνο με τον λόγο του στόματός μου", Α' Βασιλέων 17:1.

Η απάντηση του Θεού, η βοήθεια του Θεού, το έλεος του Θεού στο λαό του, είναι αυτός ο άνθρωπος. Τρία πράγματα προσέχει κανένας σε αυτή την εισαγωγή: το όνομά του, τον τόπο του, και το στυλ του.

Το όνομά του Ηλία σημαίνει «ο Κύριος είναι ο Θεός μου». Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ είχαν τον έλεγχο του τόπου, και ο Βαάλ ήταν ο θεός που λάτρευαν. Όταν εμφανίστηκε όμως ο Ηλίας, το όνομά του και μόνο τους έλεγε: «Έχω ένα Θεό, το όνομα του είναι Γιαχβέ, Αυτόν υπηρετώ, στην παρουσία Του στέκομαι». Όπως είπαμε, το πνευματικό χάσμα ανάμεσα στο Θεό και το λαό Του ήταν το μέγιστο. Και ο Ηλίας στεκόταν σε αυτό το χάσμα.

Το δεύτερο στοιχείο αυτής της εισαγωγής, αφορά τον τόπο καταγωγής του ανθρώπου. Ονομάζεται ο Ηλίας ο Θεσβίτης, από τη Θισβέ. Μια πόλη ή χωριό για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Ούτε που ήταν. Μας λέει το κείμενο πως ήταν στην περιοχή της Γαλαάδ, δηλαδή βόρεια του Ιορδάνη, και από την ανατολική πλευρά. Ήταν μια περιοχή δύσκολη, ένα μέρος που οι άνθρωποι θα ήταν πολύ απλά ντυμένοι, ηλιοκαμένοι, αγρότες, γεροί άνθρωποι, αλλά σαφώς όχι μορφωμένοι, όχι διπλωμάτες. Δύσκολη γη, ίσως η εικόνα της περιοχής φαινόταν και στο παρουσιαστικό των ανθρώπων.

Θα έλεγε κάποιος πως στα μάτια του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, ο Ηλίας ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά.

Και το στυλ του; Αμέσως, χωρίς πολλές περιστροφές, πηγαίνει κατευθείαν στο βασιλιά. Χωρίς δισταγμούς, χωρίς προφανή φόβο ή απροθυμία, στέκεται μπροστά στο βασιλιά Αχαάβ και του λέει ότι έχει να του πει.

Θυμηθείτε, το βόρειο βασίλειο έχει ζήσει 60 χρόνια στην απιστία, στους φόνους, ειδωλολατρεία, ασέβεια, κακία. Ο δε τωρινός ηγεμόνας και η γυναίκα του που κυριαρχεί είναι η κορύφωση αυτής της κατάστασης. Σε αυτή τη φάση εμφανίζεται ο προφήτης αυτός από το πουθενά. Δεν ακολουθεί πρωτόκολλο, δεν κάνει καμιά εισαγωγή, δεν προσφέρει κανενός είδους υποταγή στο βασιλιά. Χωρίς διπλωματικό τρόπο, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς τρόπους. "Ζει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, στην παρουσία του οποίου στέκομαι, για τα επόμενα χρόνια δε θα πέσει στη γη δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνο με τον λόγο του στόματός μου", Α' Βασιλέων 17:1.

Ο Ηλίας έχει μια συγκεκριμένη αποστολή, και ισχυρίζεται πως είναι υπηρέτης του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ, όταν όλα γύρω του φωνάζουν πως ο λαός λατρεύει τον Βάαλ. Και χωρίς να προετοιμάσει το ακροατήριό του, τους ανακοινώνει: "Ούτε δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνον αν εγώ το πω". Είναι σίγουρος για αυτό που τους λέει: "είτε λατρεύετε τον Βάαλ, είτε όχι, υπάρχει ο πραγματικός Κύριος του Ισραήλ και δεν θα υπάρχει δροσιά ή βροχή. Και χωρίς βροχή δεν θα έχετε θερισμό. Τα ζώα σας θα πεθάνουν, οι άνθρωποι θα υποφέρουν και ίσως και αυτοί πεθάνουν". Τον στέλνει ο Θεός μόνο του για να ξυπνήσει ένα αδιάφορο ίσως και εχθρικό απέναντί στο Θεό, λαό.

Και σήμερα, υπάρχουν ακόμη αυτοί που στέκονται μόνοι τους σε παρόμοια πνευματικά χάσματα. Είναι άνθρωποι που χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αμφιβολία ή ντροπή στέκονται στο περιβάλλον τους, και λένε ποιος είναι ο αληθινός Θεός και τι ζητάει. Θυμάστε τι είχε πει ο Θεός μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ; " Έψαξα ανάμεσά τους να βρω ένα άνθρωπο έτοιμο να επισκευάσει το τείχος ή να σταθεί στ’ ανοίγματα των οχυρών απέναντί μου και να υπερασπιστεί τη χώρα για να μην την καταστρέψω, μα δε βρήκα ούτε έναν", Ιεζεκιήλ 22:30.

Ο Θεός σήμερα, συνεχίζει να ψάχνει. Ψάχνει για ανθρώπους που να σταθούν στο χάσμα της οικογένειάς τους, της γειτονιάς τους, της δουλειάς τους και θα είναι διαφορετικοί. Οι χριστιανοί δεν μπορεί να ικανοποιούνται με τη μετριότητα. Ο Θεός μας δεν είναι μέτριος Θεός. Δεν πρέπει να χαθούμε κι εμείς στην ουδετερότητα. Δεν χρειάζεται να περάσουν χρόνια σε ένα περιβάλλον, για να βρούμε την ιδανική ευκαιρία να ψελλίσουμε ποιοι είμαστε. Η ζωή του Ηλία, που ήταν άνθρωπος «ομοιοπαθής» με εμάς, σαν κι εμάς, μας μαθαίνει τι περιμένει ο Θεός από εμάς και σήμερα.

Σε τρία πράγματα θα σταθούμε από αυτή την πρώτη επαφή μας με τον Ηλία και τη διακονία του.

Ο Θεός συνεχίζει να ψάχνει ανθρώπους, που θα λάμψουν μέσα στις σκοτεινές εποχές που ζούμε. Χρειαζόταν ένα άνθρωπο ο Θεός για να λάμψει στο σκοτάδι εκείνων των ημερών. Δεν τον βρήκε όμως, στην αυλή του παλατιού. Δεν τον βρήκε σε κάποιο θεολογικό σχολείο, ούτε με άλλους προφήτες. Τον βρήκε στη Θισβέ, στη μέση του πουθενά. Ήταν όμως ένας άνθρωπος που μπορούσε να σταθεί και να πει, ‘αυτό είναι λάθος’. Αυτό που συμβαίνει είναι λάθος. Η ζωή σας είναι λάθος. Ο Θεός είναι Θεός. Και πρέπει να είναι Κύριος στη ζωή μας.

Έχουμε ανάγκη στα σχολεία μας, στα γραφεία, στις βιοτεχνίες, στις επιχειρήσεις, χρειαζόμαστε άνδρες και γυναίκες που να είναι άνθρωποι Θεού. Υπάρχει ανάγκη για επαγγελματίες, αθλητές, δασκάλους, πολίτες που θα προωθήσουν τα πράγματα του Θεού, που θα σταθούν στο χάσμα για να πουν ποιος είναι ο Θεός, και τι θέλει από εμάς.

Η δική μας στάση ποια είναι; Μήπως έχουμε συμβιβάσει τις αρχές μας, για να μας κρατήσουν στη δουλειά; Για να πάρουμε ένα καλό βαθμό; Για να μας κρατήσουν στην παρέα; Αυτοί που νοιώθουν άνετα στην αυλή του Αχαάβ, δεν θα βρεθούν ποτέ στο χάσμα με τον Ηλία. Είναι πρόβλημα αν νοιώθουμε άνετα στον κόσμο αυτό, είμαστε σε πολύ επικίνδυνο δρόμο.

Δεύτερο, οι μέθοδοι του Θεού συχνά μας εκπλήσσουν. Πως αντιμετωπίζει ο Θεός το κακό. Ο Θεός δεν έφερε ένα στρατό για να καταστρέψει τον Αχαάβ και τη Ιεζάβελ. Ούτε έστειλε ένα διπλωμάτη, ή κάποιον μορφωμένο ή εύγλωττο άνθρωπο. Έκανε το πιο απίθανο πράγμα: έστειλε ένα Ηλία.

Οι μέθοδοι του Θεού δεν ακολουθούν πάντοτε τη δική μας ανθρώπινη λογική. Μπορεί να νομίζεις πως εσύ δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθείς από το Θεό, ενώ ήδη μπορεί να βρίσκεσαι μέσα σε διακονία με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Μπορεί να πιστεύεις πως εσύ δεν μπορεί να είσαι σαν τον Ηλία, κι όμως ο Θεός να σε χρησιμοποιήσει στη ζωή 3 ή 4 ανθρώπων, για να κάνει κάτι θαυμαστό. Ο Θεός δεν εργάζεται με το δικό μας τρόπο.

Θυμάστε, πήγαν τα πλήθη να βρουν το Χριστό, κι όμως αυτός αποσυρόταν στην έρημο για να προσευχηθεί. Μέσα στο πλήθος που τον περιτριγυρίζει στην Ιεριχώ διαλέγει να πάει στο σπίτι ενός τελώνη, του Ζακχαίου. Οι μέθοδοι του Θεού είναι ανατρεπτικές. Θυμηθείτε την αντίδραση του Σαούλ όταν του είπε ο Δαβίδ πως θα πάει να πολεμήσει τον Γολιάθ: "εσύ είσαι παιδί και αυτός άνδρας πολεμιστής από τα νιάτα του", Α' Σαμουήλ 17:33. Ο Θεός είναι απρόβλεπτος, αλλά δεν κάνει λάθη. Είναι αδάμαστος από εμάς, αλλά είναι καλός. Εμπιστέψου Τον, και δες τη ζωή σου όλη μέσα από τα δικά Του μάτια, με τα μάτια της πίστης.

Τρίτο, ζούμε στην παρουσία του Θεού. Όταν στεκόμαστε στο πνευματικό χάσμα που ο Θεός μπορεί να μας έχει βάλει, στεκόμαστε ταυτόχρονα στην παρουσία του Θεού μας. Μπορείς να το πιστέψεις αυτό; Θέλεις να το ζήσεις αυτό; Είναι απίστευτη αυτή η δήλωση του Ηλία: "Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι"...  Αυτό πρέπει να είναι προσωπικός στόχος για τον καθένα μας.

Να ζούμε στην παρουσία του Θεού. Να εξασκούμαστε κάθε μέρα με την προσευχή, με την μελέτη, με την επαφή μας με άλλους πιστούς, να εξασκούμαστε στο να ζούμε ενώπιον του Θεού. Γιατί στη δική Του παρουσία, αλλάζουμε εμείς. Διαπιστώνουμε πόσο άγιος και δυνατός είναι ο Θεός. Βλέπουμε όλα τα πράγματα στη ζωή μας, από τη δική Του οπτική γωνία. Αυτή η παρουσία μας μεταμορφώνει. Μας αλλάζει. Μας αγιάζει. Μας δίνει κατεύθυνση. Μας καθαρίζει. "Ημείς δε πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξα του Κυρίου με ανακεκαλυμμένο πρόσωπο, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου", Β’ Κορινθίους 3:18.

Βλέπουμε τη δόξα του Θεού χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο, όπως κάποτε έπρεπε ο Μωυσής να το βάζει μπροστά στο λαό Ισραήλ, για να μην τους καταστρέψει αυτή η δόξα. Εμείς όμως δε φοβόμαστε. Είμαστε εν Χριστώ, μπαίνουμε με παρρησία στα άγια των αγίων κάθε φορά που προσευχόμαστε. Κι εκεί βλέπουμε τη δόξα του Θεού. Και αυτή η δόξα μας αλλάζει.

Αν δεν σταθείς στην παρουσία του Θεού, δεν μπορείς να σταθείς ούτε στο περιβάλλον σου. Δεν μπορείς ούτε στο σπίτι σου, ούτε στην Εκκλησία. Γιατί ο εχθρός της ψυχής μας είναι πιο δυνατός από εμάς και μας παρασύρει. Αν στεκόμαστε με το Θεό, αν έχουμε εμπειρία και βίωμα Θεού, αυτό θα μας οδηγήσει στο θέλημα του Θεού για μας.

Ο Θεός μας προσκαλεί να σταθούμε στην παρουσία Του, για να μας στείλει να σταθούμε στο πνευματικό χάσμα που μας έχει βάλει, και να πούμε ποιος είναι. Θα σταθούμε; Η ευθύνη, το προνόμιο, και η ευλογία, είναι δικά μας. Είναι στο χέρι μας. Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς. Κοίτα γύρω σου. Η ανάγκη είναι μεγάλη, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και ο Θεός συνεχίζει να ψάχνει ανθρώπους να σταθούν στα χαλάσματα. Γίνε ένας τέτοιος άνθρωπος με τη χάρη του Θεού. Χάσε τη ζωή σου για τη βασιλεία Του, γιατί έτσι θα την σώσεις. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm