"Πειρασμός δεν σας κατέλαβε ειμή ανθρώπινος. Πιστός όμως είναι ο Θεός όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά τον πειρασμό θέλει κάμει και την έκβασιν ώστε να δύνασθε να υποφέρετε". Α’ Κορινθίους 10:13.
"Μη φοβου μηδέν εκ των όσων μέλλεις να πάθης, ιδού ο διάβολος μέλλει να βάλλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών". Αποκάλυψη 2:10.
Υπάρχει ένα καταπληκτικό εδάφιο που λέει κάτι ασύλληπτο. "Πάντα συνεργούν εις αγαθόν δια τους αγαπώντας τον Θεόν". Εκείνο το "πάντα", έχει μέσα του και εκείνα που ανθρωπίνως θεωρούμε καλά, και εκείνα πάλι που ανθρωπίνως θεωρούνται κακά. Μπροστά στον Θεό δεν υπάρχει αυτή η ανθρώπινη διάκριση. Η φτώχεια, η αρρώστια, διάφορες ταπεινώσεις, διωγμοί όλα αυτά μετατρέπονται σε αγαθό. Όχι για όλους τους ανθρώπους, μα μονάχα σε μια κατηγορία, στους "αγαπώντας τον Θεόν". Έχει ένα πολύτιμο μηχανισμό ο Θεός που πραγματοποιεί αυτό το μεγάλο θαύμα. Ο Θεός παίρνει τα κακά, τα δυσάρεστα, τα βασανιστικά και τα μετατρέπει σε πολύτιμο χρυσάφι για την πνευματική μας ζωή.
Διάβαζα έξω από κάποιο φάρμακο, πως μέσα περιείχε στρυχνίνη. Ξέρετε, η στρυχνίνη είναι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια. Και όμως, αυτό το δηλητήριο μετατρεπόταν σε φάρμακο. Σε κάποιο άλλο φάρμακο είχε μέσα αρσενικό. Και αυτό τρομερό δηλητήριο. Βέβαια αν διαβάσεις την δοσολογία του φαρμάκου αυτού, θα δεις πως αναφέρει 0,0001%. Το μυστικό είναι πως αυτό το δηλητήριο σε μια μικρή και μετρημένη αναλογία, γίνεται φάρμακο και αντί να κάνει κακό κάνει καλό. Σε ορισμένη αναλογία. Το ίδιο ισχύει και σε πολλά άλλα είδη της καθημερινής μας ζωής. Η φωτιά. Με αυτή μαγειρεύουμε, θερμαινόμαστε τον χειμώνα. Μα όμως αν η φωτιά δεν είναι ελεγχόμενη, στην ποσότητα που τη θέλουμε, τότε γίνεται συμφορά και καταστροφή. Καίει ανθρώπους, σπίτια και δημιουργεί δράματα. Το μυστικό είναι, σε μια ορισμένη αναλογία.
Είχα ακούσει εκείνες τις παλιές ιστορίες με τους ορειβάτες που χάνονταν στις Άλπεις, και τους βρίσκανε εκείνα τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου, ενώ βρισκόντουσαν στο τελευταίο στάδιο πριν παγώσουν ολοκληρωτικά. Όταν τους μεταφέρανε παγωμένους στο μοναστήρι, τους έτριβαν για να τους συνεφέρουν, με τι νομίζετε; Με χιόνι. Ήταν ανάγκη να ξεπαγώσουν λίγο - λίγο, και γι’ αυτή τη δουλειά προσφερόταν το χιόνι. Το ίδιο και ο Θεός χρησιμοποιεί δυσάρεστες καταστάσεις, τις θλίψεις, για να φέρει αγαθά αποτελέσματα, όπως ο Ίδιος τα έχει σχεδιάσει.
Η χρησιμοποίηση των θλίψεων δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται ένα δυνατό και έμπειρο χέρι. Δεν φέρνουν πάντοτε αγαθά αποτελέσματα οι θλίψεις. Αν η ποσολογία δεν είναι η σωστή, και δεν είναι αυτή που πρέπει, ανάλογα με τον άνθρωπο που θα τη δεχτεί, μπορεί τα αποτελέσματα να είναι καταστροφικά. Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός στο σημείο αυτό. Στις θλίψεις υπάρχουν όρια, που φυσικά κανένας δεν τα γνωρίζει, παρά μόνο ο Θεός. Γι’ αυτό δίνει την κατηγορηματική διαβεβαίωση, πως δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε παραπάνω απ’ όσο μπορούμε να σηκώσουμε. Το θέμα αυτό όμως έχει πολλές προεκτάσεις και λεπτομέρειες.
Δηλαδή, ο καθένας από μας έχει μια προσωπική καρτέλα, όπως έχουν όλοι οι καλοί γιατροί για την πελατεία τους. Και μετά από τρία χρόνια εάν ξαναπάς στον ίδιο γιατρό, θα βρει την καρτέλα σου και το τότε ιστορικό της υγείας σου. Στην προσωπική μας, καρτέλα, ύστερα από ειδικές εξετάσεις που έχει κάνει ο Θεός, αναφέρεται πόσο βάρος και ποιο είδος θλίψεων μπορεί να σηκώσει ο καθένας μας. Η αντοχή μας στις θλίψεις είναι ζυγισμένη με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, από τον ίδιο τον Θεό. Γιατί κάποιο λάθος, και ο Θεός δεν κάνει λάθη, θα είχε τραγικές συνέπειες. Όπως στην σύνθεση των φαρμάκων, αν κάνει λάθος ο γιατρός, λένε με πίκρα μετά, πως δεν άντεξε ο οργανισμός του αρρώστου και αντί καλό, του έκανε κακό και πέθανε.
Η ικανότητα μας ή ο βαθμός αντοχής στις θλίψεις από πού προέρχεται; Βέβαια, ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό δεν λέει τίποτα. Μια κρίση, χωρίς αξιώσεις. Είναι, στην αρχή, τα φυσικά στοιχεία του χαρακτήρα του ανθρώπου, κληρονομημένα από τους προγόνους μας. Όλοι πάμε στον Χριστό κάτω από την πίεση της ίδιας μας ανάγκης ζητώντας σωτηρία. Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι έχουν θέληση και άλλοι δεν έχουν. Άλλοι είναι ανθεκτικοί και άλλοι δεν είναι. Άλλοι μπορούνε και σηκώνουν βάρη και άλλοι δεν μπορούν. Ένα δεύτερο στοιχείο, που δείχνει το βαθμό αντοχής στις θλίψεις, είναι και οι θλίψεις που προηγήθηκαν. Όλοι έχουμε περάσει κάποιες προηγούμενες θλίψεις, και η καρτέλα μας που λέγαμε προηγουμένως, είναι ενημερωμένη πάνω σ’ αυτό, και αναφέρει πως περάσαμε θλίψεις τόσων βαθμών, και τα αποτελέσματα ήταν αγαθά. Όταν έρχεται η ώρα μιας νέας θλίψης, τα όρια της εξαρτώνται από το βαθμό των προηγούμενων θλίψεων, και την επιτυχή ή όχι αντιμετώπισή τους. Οι θλίψεις στη ζωή μας πηγαίνουν κατά στάδια, και διαρκώς με ένα αυξανόμενο ρυθμό και ένταση. Βέβαια σε μας, αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός των θλίψεων, γιατί κάθε φορά γινόμαστε και πιο ανθεκτικοί και πιο δυνατοί. Έτσι, αν και η καινούργια θλίψη είναι πιο ισχυρή, η εντύπωση που έχουμε όμως πάνω μας δεν είναι ανάλογη.
Βέβαια, για τον καθένα μας, υπάρχει ένα ανώτατο όριο που δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Είναι το όριο της αντοχής του καθενός μας. Υπάρχει ένα μάθημα που διδάσκεται στις ανώτατες τεχνικές σχολές, που λέγεται, αντοχή υλικών. Λέει για την αντοχή του μπετόν, την αντοχή του σιδήρου, και ο κατασκευαστής μηχανικός υπολογίζει αυτά τα όρια, πριν από την κατασκευή του. Μια γέφυρα, κρατά επί χρόνια, θαυμάσια, εφόσον βρίσκεται μέσα στα όρια της αντοχής. Όταν όμως προσθέσεις, έστω και κάτι λίγο, πάνω από το επιτρεπόμενο όριο, επέρχεται κατάρρευση. Έτσι και ο καθένας μας, έχει ένα ανώτατο όριο αντοχής, που μόνο ο Θεός μπορεί να το προσδιορίσει.
Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό θα το έχετε αντιληφθεί. Άλλοι αντέχουν πολύ και άλλοι λίγο. Είναι και μερικοί που δεν αντέχουν καθόλου. Και το γνωρίζει αυτό ο Θεός. Θα έχετε δει τους διάφορους αχθοφόρους, που σηκώνουν δύο τσουβάλια διπλόριγα μαζί, που εγώ, ούτε το ένα τέταρτο από αυτά δεν μπορώ να σηκώσω. Είδα ανθρώπους που περνούσαν από πολύ μεγάλες θλίψεις, και μάλιστα σε συνδυασμό, και αρρώστια, και θάνατο, και φτώχεια. Και έλεγα, "Θεέ μου, πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος και σηκώνει τόσα βάρη"; Φυσικό είναι, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να σηκώνει ένα μεγάλο βάρος θλίψεων, να τον συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Και έλεγα: "Εγώ, ούτε το ένα δέκατο αυτού του βάρους δεν μπορώ να σηκώσω". Στην ιστορία μου αυτή πήρα την απάντηση. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σηκώνει μεγάλα βάρη, μα και ο Κύριος του δίνει ξεχωριστή δύναμη. Και είναι αλήθεια, πως εγώ δεν μπορώ να τα σηκώσω. Δεν ξέρω όμως, τι μπορεί να γίνει, αν ο Θεός θελήσει να με περάσει από μια ανάλογη κατάσταση. Πάντως ο Θεός δίνει τόσα βάρη όσα μπορούμε, την ώρα εκείνη να σηκώνουμε. Και πάντα μετρημένα. Γι’ αυτό υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλα βάρη θλίψεων, και άλλοι με λιγότερα. Αυτοί με τα πολλά μπορούν να τα σηκώσουν και τους χρειάζονται, όπως κρίνει η σοφία του Θεού.
Ύστερα από αυτά που είπαμε, βγαίνουν δύο πρακτικά συμπεράσματα. Όταν μια καινούργια θλίψη παρουσιάζεται στο προσκήνιο, δεν πρέπει να μας καταλαμβάνει φόβος και πανικός. Δεν πρέπει να μας διακρίνει εκείνο το πνεύμα που παρατηρήσαμε στους μαθητές του Κυρίου μέσα στη βάρκα, την ώρα της τρικυμίας. "Κύριε, χανόμαστε". Ποτέ στο στόμα μας δεν πρέπει να βρεθεί αυτή η λέξη. Ποτέ το πιστό παιδί του Θεού δεν χάνεται. Αν πούμε κάτι τέτοιο είναι σαν να αρνούμαστε όλα όσα είπε ο Κύριος, όλες τις επαγγελίες Του. Μπορούν να υπάρχουν κύματα, τρικυμίες, απειλές. Αυτό είναι φυσικό. Και είναι θλίψεις. Μα όλα αυτά είναι στα χέρια κάποιου, που ελέγχει τα πάντα. Και Αυτός μας αγαπά. Και αυτός είναι ο Πατέρας μας.
Και είναι και κάτι άλλο, που δεν πρέπει ποτέ να μας ξεφύγει. Ο Θεός που επέτρεψε αυτή τη θλίψη, στο τέλος, οπωσδήποτε, θα μας χαρίσει και τη νίκη. Η δε νίκη, δεν είναι τίποτα άλλο από το να πεις δόξα στον Θεό, ενώ θα βρίσκεσαι σε τόσο δύσκολη θέση. Και τη νίκη την περιμένει ο Θεός. Και τη ζητά. Γιατί μας δίνει όλα όσα χρειάζονται, για να έχουμε ευλογημένα αποτελέσματα.
Υπάρχουν όρια στη θλίψη. "Δεν θα σας αφήσω να πειρασθείτε παραπάνω απ’ όσο μπορείτε". Και το πόσο μπορούμε, δεν το ξέρουμε εμείς. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι, να βγούμε προκλητικοί έξω και να φωνάζουμε: "Θεέ, ρίξε απάνω μου όσες θλίψεις θέλεις. Εγώ είμαι ένας βράχος". Αντίθετα, σύμφωνα με την υποδειγματική προσευχή του Κυρίου, λέμε: "Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν…" Εμείς έχουμε συναίσθηση της αδυναμίας μας, και με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις αυτές.
Επίσης, τα όρια των θλίψεων είναι χρονικά. Στην Αποκάλυψη λέει: "Θα έχεις θλίψη δέκα ημερών…" Μετρημένες είναι οι μέρες των θλίψεων. Μια θλίψη που έρχεται στη ζωή μας, δεν θα βαστάξει για πάντα. Θα έλθει μια μέρα που θα περάσει και θα φύγει. Ο λόγος του Θεού μας λέει, πως μετά από τη θλίψη θα μας χαρίσει "την έκβαση". Θα επακολουθήσει μια περίοδος ησυχίας, μια ανάπαυλα, ώσπου να προετοιμασθούμε για την καινούργια θλίψη.
Πολλές φορές, εμείς προσπαθούμε να συντομεύσουμε τα χρονικά όρια των θλίψεων. Να τα ψαλιδίσουμε. Να βρούμε τρόπους που να τα αποτρέψουμε. Το καλύτερο είναι να τα αφήσουμε όλα στην αγάπη και στη σοφία του Θεού. Εκείνος τα έχει κανονίσει όλα με τον άριστο τρόπο. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Τις γνωρίζει Εκείνος. Και αυτό, για μας, είναι αρκετό. Το μέρος το δικό μας είναι, στη διάρκεια των θλίψεων να ζητούμε από τον Θεό υπομονή, και ξεχωριστή χάρη για να μη διασαλευτεί η χαρά και η ειρήνη της ψυχής μας.
Και όλα αυτά τα λέμε, ώστε όταν θα βρεθούμε σε θλίψη, να έχουμε χαρά και ειρήνη Θεού, ακόμη και καύχηση. Και τότε δίνεται η πιο μεγάλη, και δυνατή μαρτυρία...
Χρήστου Φραγκόπουλου.
Αυτές τις μέρες πολλοί συμπατριώτες μας, συνηθίζουν να νηστεύουν ή να πούμε σωστότερα να κάνουν μία επιλεκτική διατροφή, αποφεύγοντας να φάνε τρόφιμα ζωικής προέλευσης, αφού η νηστεία - όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή - σημαίνει απόλυτη αποχή από την τροφή, είτε για μία μέρα ή για περισσότερες μέρες. Μερικοί θεωρούν τη νηστεία μία καλή ευκαιρία για αποτοξίνωση, η οποία όπως επιβεβαιώνουν οι γιατροί είναι πολύ ωφέλιμη για το σώμα. Όμως γιατί νηστεύουμε; Για το σώμα μας, ή για την ψυχή μας; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής νηστείας, που ο ίδιος ο Θεός μας συστήνει; Ποια είναι η νηστεία που Τον ευαρεστεί και είναι ευπρόσδεκτη από Αυτόν; Στο κεφάλαιο 58:6-7 του προφήτη Ησαΐα, που είναι απόλυτα κατατοπιστικό στο θέμα της νηστείας, απαντάει σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο ίδιος ο Κύριος: "Η νηστεία την οποίαν εγώ εξέλεξα, δεν είναι αύτη; το να λύης τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύης τα βαρέα φορτία, και το να αφήνης ελευθέρους τους καταδεδυναστευμένους, και το να συντρίβης πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζης τον άρτον σου εις τον πεινώντα, και να εισάγης εις την οικίαν σου τους αστέγους πτωχούς; όταν βλέπης τον γυμνόν, να ενδύης αυτόν";
Άρα αυτός που νηστεύει, οφείλει να συνοδεύει τη νηστεία του με μία συγκεκριμένη θέση καρδιάς, καθώς και με ανάλογα έργα, γιατί αλλιώς η νηστεία μας δεν εισακούγεται. "Διά τι ενηστεύσαμεν, λέγουσι, και δεν είδες; εταλαιπωρήσαμεν την ψυχήν ημών, και δεν εγνώρισας"; Και ο Θεός απαντά: "Ιδού, εν τη ημέρα της νηστείας σας ευρίσκετε ηδονήν, και καταθλίβετε πάντας τους μισθωτούς σας. Ιδού, νηστεύετε διά δίκας και έριδας, και γρονθίζετε ασεβώς, μη νηστεύετε, καθώς την σήμερον, διά να ακουσθή άνωθεν η φωνή σας". Ησαΐας 58:3-4
Η νηστεία σαν σκοπό, έχει να ταπεινωθούμε όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά μπροστά στον Θεό, και μάλιστα όπως μας επισημαίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός "εν τω κρυπτώ", ώστε οι προσευχές και οι δεήσεις μας, να εισακουστούν και ν’ απαντηθούν - στο χρόνο τους - από τον Θεό, "και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ", Ματθαίος 6:17-18.
Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση, που η νηστεία είναι φανερή σ’ έναν κύκλο ανθρώπων, όταν γίνεται "εκ συμφώνου" μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων.
Πέρα από την αποχή από το φαγητό, αυτό που πρέπει πρωτίστως να προσέξουμε είναι η αποχή από την κακία, την υποκρισία, την κατάκριση, την ασπλαχνία προς τους γύρω μας, την υπερηφάνεια και ένα σωρό άλλες ελλείψεις και αμαρτίες, που καθημερινά ανακαλύπτουμε μέσα μας.
Η νηστεία είναι μια ευκαιρία να ανασύρουμε τα ελαττώματά μας και να τα φέρουμε μπροστά στον Θεό, ζητώντας Του να μας απαλλάξει από αυτά. Και πάντα να θυμόμαστε ότι δεν μας δικαιώνει η νηστεία, αλλά η αγάπη του Θεού, που βλέπει την πρόθεση της καρδιάς μας. Ας μην ξεχνάμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού: " Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν", Ματθαίος 9:13.
Στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη, Λουκάς 18:9-14, ενώ ο πρώτος νήστευε "δις της εβδομάδος", αυτό γεννούσε μέσα του όχι ταπείνωση, αλλά αυτοδικαίωση. Δηλαδή δεν νήστευε γιατί ένιωθε ανάξιος ενώπιον του Θεού, αλλά αντιθέτως, ένιωθε άξιος μπροστά στον Θεό, επειδή νήστευε! Ενώ ο τελώνης, που δε νήστευε και δεν έπραττε τα του Θεού, είχε επίγνωση της αμαρτωλότητάς του και με ταπείνωση και συντριβή στην καρδιά, "μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού". Γι’ αυτό και η προσευχή του: "Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ", ήταν ευπρόσδεκτη από τον Κύριο περισσότερο, παρά του Φαρισαίου, όπως μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Η ευπρόσδεκτη από τον Θεό νηστεία και προσευχή, έχει δυναμικά αποτελέσματα στη ζωή του πιστού. Κινεί τα σπλάχνα και το χέρι του Θεού, να ενεργήσει ευεργετικά σε κάθε ανάγκη μας, κάνοντας χάρη στις όποιες αδυναμίες μας. Η νηστεία είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα του Χριστιανού.
Όταν νηστεύεις και η καρδιά σου και η ζωή σου έχουν τη θέση που ο Θεός θέλει, τότε… "Τότε το φως σου θέλει εκλάμψει ως η αυγή, και η υγιεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει· και η δικαιοσύνη σου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου· η δόξα του Κυρίου θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θέλεις κράζει, και ο Κύριος θέλει αποκρίνεσθαι· θέλεις φωνάζει, και εκείνος θέλει λέγει, Ιδού εγώ", Ησαΐας 58:8-9.
Η νηστεία είναι μια ξεχωριστή ευκαιρία να συγχωρήσουμε, ώστε να συγχωρηθούμε, να σπλαχνισθούμε, ώστε να μας σπλαχνισθεί ο Θεός, να ελεήσουμε, ώστε να ελεηθούμε, να συμφιλιωθούμε μεταξύ μας, ώστε να συμφιλιωθεί και ο Θεός μαζί μας δια του Ιησού Χριστού.
"Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει", Ψαλμός 51:17...
Χριστιανοί στις μέρες μας.
Μπροστά στα μάτια μας καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας. Ένας πόλεμος σε ένα πεδίο μάχης, κατάλληλα εκλεγμένο από αυτόν που κήρυξε τον πόλεμο αυτό. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο εχθρός του Θεού και εχθρός του ανθρώπου, ο απαρχής ανθρωποκτόνος διάβολος, πλησίασε την Εύα και τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ με ένα μόνο σκοπό. Να τους σκοτώσει. Πολεμώντας την αλήθεια.
Ήταν η αμαρτία που έφερε το θάνατο, ως νέα τραγική πραγματικότητα στη ζωή του ανθρώπου, που μπήκε ανάμεσα και τον χώρισε, από τον Θεό Δημιουργό του. Η ανυπακοή στην εντολή Εκείνου που τον αγάπησε ήταν που στάθηκε εμπόδιο, χώρισμα και φραγμός σε οποιαδήποτε σχέση του πεσμένου ανθρώπου με τον Άγιο Θεό.
Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν κάποιος δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια, δεν την έκρυβε, και δεν την αλλοίωνε. "Στ’ αλήθεια, έτσι σας είπε ο Θεός"; Γένεση 3:1. Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η εξαπάτηση του ανθρώπου, και ο πόλεμος ενάντια στον Θεό μεταφέρθηκε στην καρδιά του δημιουργήματός Του. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται, και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ένας πόλεμος που θα συνεχίζεται μέχρι την οριστική και τελειωτική νίκη της Αλήθειας, του σπέρματος της γυναικός Γένεση 3:15, που μπορεί ο πατέρας του ψέματος Ιωάννης 8:44, να του κέντησε την πτέρνα, αλλά Αυτός θα του συντρίψει το κεφάλι Γένεση 3:15.
Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στην αλήθεια, ο εχθρός των ψυχών μας, έχει επιστρατεύσει διάφορες και διαφορετικές στρατηγικές. Είναι δε οι τεχνικές και οι τακτικές μελετημένες, και τα μέτωπα της επίθεσης πολλά, με μόνο στόχο το αποτέλεσμα να είναι εγγυημένο.
Στις μέρες μας, που είναι μέρες κακές και πονηρές, η πολεμική του εχθρού ενάντια στην Αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, έχει ξεδιπλωθεί ακόμα περισσότερο, με στόχο "να πλανήσει, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" Ματθαίος 24:24. Μία νέα τέτοια επιθετική τακτική του εχθρού ενάντια σε αυτούς που επιζητούν και αγαπούν την αλήθεια, φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου, και κυριολεκτικά με ξάφνιασε. Δεν ισχυρίζομαι ότι τώρα για πρώτη φορά εκδηλώθηκε, όμως τώρα την αντιλήφθηκα, την είδα με τα μάτια μου, και πραγματικά απόρησα με τη λύσσα του εχθρού που "σαν λιοντάρι ωρυόμενο περιέρχεται, ζητώντας ποιον να καταπιεί", Α' Πέτρου 5:8.
Στη σκέψη αρκετών, ο εχθρός δουλεύει μέσα από τον κόσμο της άρνησης και της αμαρτίας. Σημείο όμως των καιρών του τέλους, είναι πως η επίθεση πια οργανώνεται και εκτελείται και εκ των έσω. Άνθρωποι που μιλούν ή θέλουν να μιλούν για την αλήθεια, άνθρωποι που φαίνεται να υπηρετούν την αλήθεια, στην πραγματικότητα όμως την πολεμούν και την αποδυναμώνουν.
Πολεμώντας την Αλήθεια ο διάβολος προσπάθησε αρχικά να την διακωμωδήσει, μετά να την αποσιωπήσει, αργότερα να την πνίξει στο αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, να την αποκρύψει, να την διαστρεβλώσει, στη συνέχεια να την μολύνει με τη σάρκα και την αμαρτία. Προσπάθησε και προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο, ότι μπορεί να έχει και τα δύο, και τον Θεό και τον κόσμο της αμαρτίας.
Πολλές φορές ο εχθρός του Θεού και των ψυχών μας, χρησιμοποίησε τις παραπάνω μεθόδους και τις χρησιμοποιεί ακόμα. Τα δε αποτελέσματα, για αυτόν είναι ικανοποιητικά, αν όχι εξαιρετικά.
Και όμως η Αλήθεια επέζησε. Και όμως η Αλήθεια διατηρήθηκε. Αν ψάξει κάποιος μπορεί ακόμα να την δει, να την ακούσει, να την ανακαλύψει. Μπορεί να μην είναι με τους πολλούς, να μην είναι για τους πολλούς, μπορεί ακόμα να μην προβάλλεται, αντίθετα περιφρονείται, όμως αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά της. Εκείνος που είναι η Αλήθεια άλλωστε το είπε ξεκάθαρα. Ο δρόμος ο δικός Του είναι τεθλιμμένος και η πόρτα που οδηγεί σε αυτόν είναι στενή. Και λίγοι είναι "οι ευρίσκοντες αυτήν", Ματθαίος 7:14. Οι λίγοι. Οι πάντα λίγοι. Οι εκλεκτοί. Αυτοί που θέλησαν, αυτοί που ζήτησαν, που βρήκαν, που αγάπησαν, που έζησαν, που ζουν αυτό ακριβώς. Τη στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό, που είναι όμως ο δρόμος της Ζωής.
Ο εχθρός όμως είναι αδίστακτος. Το λιοντάρι που μας περιέρχεται, διψά για ακόμα περισσότερο αίμα, για ακόμα περισσότερες ψυχές, για τις ψυχές των εκλεκτών, αυτών που ξέφυγαν από τους πολλούς, που διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπόλοιπους, και ρίχνει ένα δίχτυ ψέματος, που μοιάζει, που φαίνεται όμοιο με την αλήθεια, αλλά δεν είναι.
Στη φαρέτρα του ψέματος προστίθεται ένα ακόμη δηλητηριώδες βέλος. Ούτε ο διωγμός, ούτε η απόκρυψη, ούτε η αποκρουστική σύμμειξη με τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά κάτι άλλο. Είναι ίσως το τελικό όπλο, το απόλυτο όπλο στα χέρια ενός αδίστακτου εχθρού, που το χρησιμοποιεί με την πρόθυμη συνεργασία των ίδιων των θυμάτων του.
Η αλήθεια που δεν είναι αλήθεια, καθώς μένει στα λόγια, στις προθέσεις, στις δογματικές θέσεις, και στα αποδυναμωμένα κηρύγματα. Αυτό είναι το νέο όπλο. Μία αλήθεια χωρίς αλήθεια, μία αλήθεια χωρίς δύναμη, που μένει εκεί, σε κενά λόγια, που μπορεί να είναι σωστά, όμως δεν επεκτείνονται, δεν αγκαλιάζουν την υπόλοιπη ζωή, και τις εκδηλώσεις της.
Μιλάμε για αλήθεια, και στη ζωή μας υπάρχει το ψέμα. Μιλάμε για άγια ζωή, ξεχωρισμένη από την αμαρτία, και όμως η ζωή μας ξεχειλίζει από παντού συμμόρφωση, και συμβιβασμό με το πνεύμα του κόσμου, και τις επιταγές του.
Μιλάμε για απόλυτη αφιέρωση, αφοσίωση, προσκόλληση στον Κύριο, και στην αμέσως επόμενη στροφή της ζωής μας, φανερώνεται η αγάπη για τον εαυτό μας, τη βολή μας, το συμφέρον μας. Λέμε πως θέλουμε να είναι ο Θεός στο κέντρο της καρδιάς μας, όμως η πραγματικότητα Τον αποκαλύπτει ως ένα παρακατιανό, ολιγαρκή αλλά οπωσδήποτε απαραίτητο, για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας πάντα, δορυφόρο.
Μιλάμε για την αγάπη μας για τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα αγαπούμε τα δώρα Του, τις ευλογίες Του και τις χορηγίες Του. Μιλάμε για υπακοή στο νόμο και τις εντολές του Ιησού Χριστού, όμως αυτό που κάνουμε είναι να τις φέρνουμε στα δικά μας μέτρα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας και τα δικά μας, καταδικάζοντας παράλληλα τους υπόλοιπους.
Συζητάμε για την αμαρτία, την καθαρότητα, τον αγιασμό, και μένουμε στα έξω, σε αυτά που φαίνονται, ξεχνώντας το σημαντικότερο, το μόνο, τον καθαρισμό της καρδιάς μας, από όπου προέρχονται οι εκβάσεις, οι εκδηλώσεις δηλαδή της ζωής μας, Παροιμίες 4:23. Διακηρύττουμε ότι έχουμε Κύριο, και δεν είμαστε εμείς κύριοι του εαυτού μας, ακριβώς όμως δίπλα ρίχνουμε απρόθυμα σε Αυτόν, που ανερυθρίαστα καλούμε Κύριο, λίγα μόνο ψίχουλα από το χρόνο μας, τις δυνάμεις μας, τις προτεραιότητες και το πρόγραμμά μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά απαιτούμε και άμεση ανταπόδοση για τη "μεγάλη μας θυσία".
Μιλάμε για ταπείνωση και συντριβή μπροστά στον Θεό, για εκζήτηση του θελήματός Του, όμως αμέσως μετά απλώνουμε το χέρι μας να πάρουμε, να αρπάξουμε αυτό που από την αρχή μας είχε γυαλίσει. Πιστεύουμε σε έναν Θεό που βλέπει και ερευνά καρδιές, αλλά η ζωή μας φανερώνει πως μας αρκεί μόνο να τακτοποιήσουμε, κατά το αρεστό σε εμάς, τον τρόπο που φαινόμαστε στα μάτια των γύρω μας.
Μιλάμε για αγάπη, συγχώρεση και ειρήνη με τον Θεό, δυσκολευόμαστε όμως ακόμα και να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με κάποιον, που ενδεχομένως άδικα μας έβλαψε.
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε…
Όμως αυτό δεν αρκεί. Όσο δυνατά και αν υψώσουμε τη φωνή μας, με όσους και αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί πάντα ακριβώς δίπλα θα υπάρχει η ζωή μας. Με τις επιλογές μας, με το περπάτημά μας, με την ασυνέπειά μας.
Και αν αυτές οι δύο φωνές δεν συμφωνούν, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μία παραφωνία, ένα ψέμα, ένα μεγάλο λάθος.
Η αληθινή ζωή του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, είναι μια ζωή πλούσια και όμορφη. Είναι η ζωή του Χριστού οπωσδήποτε ελκυστική. Η ζωή αυτή έχει και θέσεις, όπως και αρχές, έχει νόμους και αξίες, θεμελιωμένες και κατοχυρωμένες στον Λόγο του Θεού. Δεν παύει όμως να είναι ζωή, ζωή που βιώνεται, ζωή που δεν αντιγράφεται, αλλά ζωή που συνεχώς δοκιμάζεται, που διαρκώς αξιολογείται Β' Κορινθίους 13:5. Γι’ αυτό και όποιος θέλει αυτή τη ζωή, δεν αρκεί μόνο να συμφωνήσει, να παραδεχτεί και να αναπαράγει τις αρχές και τις θέσεις της, γενόμενος "κενόδοξος" και οδηγούμενος σε επικίνδυνα μονοπάτια για την ίδια του την ψυχή Γαλάτας 5:26. Πρέπει οπωσδήποτε να τη ζήσει, ολόκληρη, από την αρχή ως το τέλος.
Όμορφη, πλούσια και ελκυστική είναι η ζωή του Χριστού, αλλά και ζωή που απαιτεί το υπέρτατο κόστος, τον πολυαγαπημένο μας εαυτό. Μόνο οι συσταυρωμένοι, και συναναστημένοι με τον Χριστό, μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή Του. Γαλάτας 2:20. Αν όχι, τότε απλά περιοριζόμαστε σε αυτό που επέλεξε η καρδιά μας, εξαπατώντας τους εαυτούς μας, αλλά και πολεμώντας την αλήθεια, πολεμώντας τον ίδιο τον Θεό.
Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει πλήρως το ψέμα και η αμαρτία, ίσως φαντάζει αρκετό το να μιλάς έστω για την αλήθεια, το να υποστηρίζεις και να στοιχίζεσαι πίσω από σωστές αρχές και διατυπωμένες θέσεις. Μπροστά όμως σε έναν τέτοιο Θεό, έναν Θεό άπειρης αγάπης, ελέους και μακροθυμίας, που είναι όμως Θεός ζηλότυπος, οφείλουμε να φωνάξουμε, οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε, ότι όχι, δεν φτάνει αυτό. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς, να γράφει, να κηρύττει, να παραδέχεται, να συμφωνεί, όταν η ζωή του λέει άλλα, όταν το περπάτημά του μαρτυρεί τα αντίθετα. Και η ζωή μας πάντα έχει δυνατότερη φωνή.
"Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που βρίσκεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί". Ματθαίος 5:14...
"Ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως, ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε". Δανιήλ 1:8
"Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων". Α' Κορινθίους 10:21
Μιλάμε για το θέμα της αμαρτίας, με πολύ μελανά χρώματα και βαθιές αναλύσεις, και είναι πολύ σωστό να το κάνουμε. Η αμαρτία σκοτώνει την ψυχή και το σώμα, δηλητηριάζει και πυρπολεί τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Η ζωή της αμαρτίας συνοδεύεται από αιώνια, αμετάκλητη απώλεια. Φέρνουμε παραδείγματα, προσπαθούμε να περιγράψουμε γλαφυρά και ανάγλυφα, με πολλές εικόνες και παραδείγματα, υψώνουμε τη φωνή μας, καλούμε τους ανθρώπους να απέχουν, να ξυπνήσουν, να προσέχουν τον κόσμο της αμαρτίας. Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά. Όμως η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική. Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Δύο τραπέζια είναι μπροστά μας, και καλούμαστε να συλλογιστούμε, να ζυγίσουμε, να προκρίνουμε, και να απλώσουμε το χέρι να κάνουμε δικό μας αυτό που επιλέξαμε με την καρδιά μας.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ.
Η ιστορία είναι απλή, η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γεννιόμαστε και ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος τη ζωή μας, περιδιαβαίνοντας το μεγάλο "παζάρι", το γεμάτο προσφορές, καλέσματα, υποσχέσεις. Μοιάζει με ένα κατάφορτο τραπέζι, στολισμένο, ελκυστικό, σαν αυτά που έχουν στους πολύ πλούσιους γάμους, που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις, και δύσκολα βρίσκεις τη δύναμη να σταματήσεις… Ο κόσμος, οι επιθυμίες της σάρκας, η δίψα της απόκτησης, τα καλέσματα του εγωισμού, η εκθαμβωτική γνώση, η τόσα πολλά υποσχόμενη επιστήμη, οι θρησκείες, ο λαμπερός κόσμος της προβολής, της ανάδειξης, και της κατάκτησης… Ένας κόσμος ολόκληρος στα πόδια μας, και εμείς να επεξεργαζόμαστε και να επιλέγουμε. Ο Κύριος συνήθως "δίνει χρόνο" σε όλους τους ανθρώπους να δοκιμάσουν, να γευθούν, να σταθμίσουν και τελικά να προκρίνουν.
Ανάμεσα στις ποικίλες προσφορές και τα καλέσματα του κόσμου, υπάρχει και η προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Το δικό Του τραπέζι, με τη δική Του πρόταση. Δεν είναι περίλαμπρο και καταστόλιστο όπως το τραπέζι του κόσμου. Αυτό το τραπέζι έχει άλλο προσανατολισμό. Είναι πολύ διαφορετικές οι αξίες που έχει επάνω του. Είναι τελείως διαφορετική η φύση της προσφοράς του. Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου, στο αιώνιο μέλλον του. Εκεί θα βρει ο άνθρωπος την προσωπικότητα του Θεού, το χαρακτήρα Του, το σκεπτικό Του, την αλήθεια Του, το φως Του, τη δικαιοσύνη Του, την αγάπη Του, το θέμα της αμαρτίας να αναλύεται, το σοφό και τέλειο θέλημά Του, τις υποσχέσεις Του, τις αποκαλύψεις Του, την προσφορά της σωτηρίας Του από τον αιώνιο θάνατο. Ένας άλλος, τελείως διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ’ αυτή τη ζωή, είναι υποχρεωτικό να επιλέξει, και να ακολουθήσει την επιλογή της καρδιάς του. Προσοχή εδώ. Δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, αδιάφορος, αλλά εξίσου δεν μπορεί να κάθεται και στα δύο τραπέζια, και να συμμετέχει επιλεκτικά από λίγο και στις δύο προσφορές. Πίσω από κάθε τραπέζι υπάρχει κύριος συγκεκριμένος, που έχει οργανώσει τη δική του προσφορά, με στόχο να ελκύσει την ψυχή, και να την κατευθύνει στη δική του συγκεκριμένη αιώνια κατάληξη. Είναι ο Σατανάς, ο "απ’ αρχής ανθρωποκτόνος διάβολος", που μισεί τον άνθρωπο, και θέλει την αιώνια απώλειά του. Και είναι και ο Θεός, ο Κύριος, που αγαπά τον άνθρωπο, και θέλει τη σωτηρία του από την αμαρτία, και την αιώνια χαρά και δόξα στη Βασιλεία Του.
Έτσι όπως τα παρουσιάζουμε απλά στην περιγραφή μας, δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα. Οι εικόνες και οι περιγραφές της Αγίας Γραφής στην Παλαιά Διαθήκη είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προφήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, όχι μόνο γιατί προέρχονταν από τις ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά ήταν έκδηλη η έκχυση της αμαρτίας, της λατρείας της σάρκας, της λατρείας των ειδώλων. Όποιος συμμετείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωματούχους του. Τα πιστά αυτά παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο όχι σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από μία συγκεκριμένη ζωή, καταδικάζοντας και αρνούμενοι την ειδωλολατρία του παλατιού του Ναβουχοδονόσορα. Καθόλου μικρό και καθόλου εύκολο.
ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτο το σημείο. Πολλοί συμφωνούν με το κήρυγμα για το τρομερό πρόσωπο της αμαρτίας, όμως έχουν κατά νουν μία επιλεκτική απόρριψη της αμαρτίας. Αυτό και εφαρμόζουν στη ζωή τους. Η καρδιά τους έχει ήδη επιλέξει ποια στοιχεία του κόσμου θα κρατήσουν, και ποια θα απορρίψουν. Δεν ξέρουν όμως ότι στα συμπόσια του βασιλιά μαζί με το φαγητό, είχε και λατρεία των ειδώλων, και λατρεία της σάρκας, και λατρεία του Σατανά. Αν ήθελες να συμμετέχεις στα συμπόσια, θα συμμετείχες σε όλα αυτά, και πολλά ακόμα. Και όταν έλεγες όχι στα εδέσματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο το βασιλιά, κάτι που είχε πολύ σκληρές συνέπειες. Κάποιος έλεγε "η αμαρτία πάει πακέτο", και εννοούσε ότι καμιά αμαρτία ποτέ δεν υπήρξε μόνη της. Στη ζωή της αμαρτίας και για κάθε αμαρτία, υπάρχει πριν και μετά την αμαρτία.
Η εικόνα των δύο τραπεζιών είναι πολύ απλή, αλλά και χαρακτηριστική. Δύο τόσο διαφορετικά τραπέζια, κατάφορτα με προσφορές, με υποσχέσεις, δύο πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι. Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για να διαλέξουμε πού θα σταματήσουμε με την καρδιά μας, πού θα απλώσουμε το χέρι, σε ποιο απ’ τα δύο τραπέζια θα τραβήξουμε την καρέκλα για να κάτσουμε, να ανήκουμε, να γεμίσουμε τη ζωή μας. Την ίδια ώρα που επιλέγουμε τραπέζι, χωρίς να το ’χουμε ίσως απόλυτα συνειδητοποιήσει, επιλέγουμε και κύριο να ανήκουμε, και να υπηρετούμε στη ζωή μας, επιλέγουμε και αιωνιότητα.
Πρέπει να τονίσουμε ότι, όσο σημαντικό είναι να προσέξουμε να μην επιλέξουμε το τραπέζι με τις προσφορές της ανομίας της αμαρτωλής ζωής του κόσμου, άλλο τόσο σημαντικό - ίσως και περισσότερο - είναι να μην προσπαθήσουμε να κάνουμε συγχώνευση των δύο τραπεζιών σε ένα, δικής μας επινόησης, επιλέγοντας από το καθένα αυτά που μας εξυπηρετούν και μας βολεύουν. Τίποτα δεν σιχαίνεται ο Κύριος περισσότερο από ότι το χλιαρό, το ανάμεικτο, το χαλαρό, το γκρίζο, το περίπου… Το απορρίπτει ασυζητητί και πάει παρακάτω...
Δεν υπάρχει λέξη, που να κουβαλά στην πλάτη της πιο πολύ γέλιο και ειρωνεία από την αμαρτία. Την αντιμετώπισαν οι άνθρωποι χλευαστικά, πότε θεωρώντας την σαν μέσο εκμετάλλευσης των αδύνατων, ή άλλοτε σαν καταφύγιο της ψυχικής αδυναμίας και των συμπλεγμάτων. Στη δική μας εποχή, η αμαρτία περιορίστηκε μόνο στη λογοτεχνία, και στην περιοχή της θρησκείας. Θεωρείται παράταιρη με την πρόοδο της επιστήμης, και τα διαστημικά της ταξίδια. Απαρχαιωμένη έννοια.
Αυτή η ξέφρενη πολεμική του ανθρώπου ενάντια στην αμαρτία, δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Γιατί η αμαρτία υπάρχει, κυριαρχεί μέσα μας, γύρω μας, ανάμεσά μας, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια μας. Τα νοσοκομεία, οι φυλακές, τα δικαστήρια, τα σωφρονιστήρια, δεν είναι παρά καταϊδρωμένες προσπάθειες να περιστείλουν οι άνθρωποι τα δράματα, τα θύματα, τα τραγικά αποτελέσματα της αμαρτίας στη ζωή μας. Οι πόλεμοι, τα όπλα, το ψέμα, ο χωρισμός, η εκμετάλλευση, η αρρώστια, ο θάνατος είναι τα δακτυλικά αποτυπώματα της αμαρτίας, πάνω στον κόσμο που την περιφρονεί και την αρνείται, ενώ υποφέρει καθημερινά απ’ αυτήν.
«… Δούλευε μαζί του στο τσίρκο. Ήταν, θα λέγαμε, ο συνέταιρός του. Σαν έβγαινε νωχελικά απ’ το κοφίνι του και τυλιγόταν ναζιάρικα γύρω απ’ το κορμί του αφεντικού του, ξεσπούσαν σαν χείμαρρος τα χειροκροτήματα και έλουζαν τις αργές του κινήσεις. Χρόνια αυτή η δουλειά. Το ’χε μεγαλώσει από μικρό φιδάκι στα χέρια του, μέχρι να γίνει ένας τεράστιος βόας.
Μα κάποτε συνέβη το φοβερό. Ενώ οι ζητωκραυγές δονούσαν τη σκηνή, ο φακίρης ένιωσε ένα δυνατό σφίξιμο στο σώμα του. Κανονικά το φίδι τελειώνοντας το νούμερό του, έπρεπε να χαλαρώσει, αλλά αυτό τώρα άρχισε να σφίγγει… Μια πνιχτή κραυγή βγήκε από το στόμα του δύστυχου φακίρη, που κανένας δεν την άκουσε. Και ενώ όλα τα πλήθη ούρλιαζαν, έπεσε στο χώμα με λιωμένα όλα του τα κόκαλα νεκρός…»
Και συνεχίζεις να παίζεις με την αμαρτία, πότε κοροϊδεύοντας, πότε αμφιβάλλοντας, πότε φιλοσοφώντας. Στρουθοκαμηλικά χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο της αδιαφορίας, και αρνείσαι την αμαρτία, και φλερτάρεις μαζί της. Και πρόσεξε. Όταν λέμε αμαρτία δεν εννοούμε τα ψέματα μικροψεματάκια, τα κλεμμένα της εφορίας τις πονηρές ματιές. Λάθος. Οι ρίζες προχωρούν πιο βαθιά. Τούτα εδώ είναι οι καρποί, τα αποτελέσματά της εγωιστικής άρνησης του ανθρώπου να δεχτεί Κύριο και οδηγό τον Θεό στη ζωή του. Έδιωξαν τη σοφία και την πολύτιμη αγάπη του Θεού κομπαστικά οι άνθρωποι, παραγκώνισαν το θέλημά Του επιδεικτικά από της ζωή τους, και τώρα θερίζουν, όλοι μας θερίζουμε τις φαρμακερές συνέπειες της αμαρτίας νύχτα και μέρα.
Να τι είναι αμαρτία: Να διαγράψεις τον Θεό από τη ζωή σου, και να ακολουθήσεις τα κέφια σου, τις πράξεις σου, τις ορέξεις σου, τη γνώμη σου, το συμφέρον σου, και τη λογική σου.
Να τι είναι σωτηρία από την αμαρτία: να σαρωθούν όλα αυτά τα αποτυχημένα στοιχεία από τη ζωή σου, και να μπει σ’ αυτή ο Κύριος, αφέντης και οδηγός ο Θεός. Το θέλημά Του να σε κατευθύνει νύχτα-μέρα σε δρόμους χαράς και επιτυχίας, σε μια ζωή καθαρή, ισορροπημένη, ζωή πραγματική, αιώνια, και πλούσια.
Αυτό ακριβώς σου χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στον Σταυρό. Τη δύναμη να απαλλαγείς από το βάρος και την πίεση της αμαρτίας, και των αποτελεσμάτων της. Κοίταξε στον καθρέφτη το χαρακωμένο σου πρόσωπο, τις σκοτεινές λίμνες κάτω από τα μάτια σου, τα σουρωμένα φρύδια σου. Οι ώρες που πέρασες με κάποια χαρά μετριούνται στα δάχτυλα. Μια ζωή όλο πικρίλα και απογοητεύσεις. Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού δείχνει ότι το πρόβλημα της αμαρτίας σου απασχολεί σοβαρά τον Θεό. Συμβαίνει το ίδιο και με σένα; Πονάς, θέλεις να απαλλαγείς από τις συνέπειές της; Στις σελίδες της Καινής Διαθήκης θα βρεις τον Θεό γεμάτο αγάπη να περιμένει με λαχτάρα να Τον καλέσεις. Θα δεις τον Ιησού Χριστό να πεθαίνει για σένα, αδιαμαρτύρητα. Θα αντικρίσεις έναν ολόκληρο Ουρανό να περιμένει με κρατημένη την αναπνοή, τη δική σου θέση στο πρόβλημα της αμαρτίας. Θα συνεχίσεις το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι σου με την αμαρτία; Αν ποθείς τη λευτεριά που χαρίζει ο Χριστός, ζήτησέ Τον απλά τώρα. Όπου είσαι, όπως είσαι, όποιος κι αν είσαι, φώναξέ Του, κάλεσέ Τον. Μόνο Αυτός μπορεί να ξετυλίξει πάνω από το κορμί σου το βόα της αμαρτίας, που σ’ έχει σφιχταγκαλιασμένο και σε τραβάει στο θάνατο, ναι, στο θάνατο, φίλε μου! Και δεν το καταλαβαίνεις. Εκείνος είναι έτοιμος. Εσένα περιμένει...
Είναι ανάμεσα στα δομικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης μας. Ακούμε διάφορα, παρασυρόμαστε, εύκολα, άκριτα πολλές φορές τα απορροφούμε, τα αφομοιώνουμε, και ταυτιζόμαστε. Λέει ο κόσμος κρίση, λέμε κι εμείς κρίση. Επαναλαμβάνουμε μηχανικά, αντιδρούμε παρόμοια. Δεν είναι όμως ο καλύτερος δρόμος αυτός, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο και σοβαρό θέμα.
Θυμάμαι πάντοτε μία φράση, που από τότε που την συνάντησα σε ένα βιβλίο, επηρέασε καθοριστικά τη σκέψη μου, και την προσέγγισή μου στη ζωή και στους ανθρώπους. «Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, οι εξελίξεις, η Ιστορία, η πορεία των πραγμάτων, αποκλείεται να είναι έργο ανθρώπινο. Είναι πολύ μεγάλα όλα αυτά που εξελίσσονται γύρω μας, για να τα αποδώσουμε σε ανθρώπους». Ίσως από τις πιο εύστοχες σκέψεις που ακούστηκαν ποτέ επάνω στη Γη.
Υπάρχουν δύο επίπεδα για να διαβάσει και να αναλύσει κάποιος τα όσα γίνονται γύρω μας, ανάμεσα στους ανθρώπους καθημερινά, αλλά και σε βάθος χρόνου. Το πρώτο επίπεδο είναι το ανθρώπινο, για κατανάλωση μεταξύ μας, θα έλεγα. Από ανθρώπους για ανθρώπους. Είναι το επίπεδο που του δίνω το όνομα, «κουβέντα να γίνεται». Θα πει ο ένας, θα συμπληρώσει ο άλλος, θα έχει γνώμη και ο τρίτος της παρέας. Φταίει εκείνος, ο άλλος, το άλλο, και αν είχαμε κάνει αυτό ή εκείνο, τώρα θα είχαμε, θα ήμαστε, δεν θα είχαμε.
Το άλλο επίπεδο είναι το υπερφυσικό, το υπερβατικό. Στα θεμέλια, στις ρίζες των γεγονότων, των εξελίξεων υπάρχει ο Θεός, τα σχέδιά Του, το θέλημά Του, τα όργανά Του, και ο Σατανάς με τα δικά του σχέδια και όργανα. Αυτά που βλέπουμε γύρω μας, δεν είναι απλές επιπόλαιες ανθρώπινες κινήσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Υπάρχουν δυνάμεις που ενεργούν, υπερφυσικές, εξωανθρώπινες. Υπάρχει νους πίσω από τα γεγονότα, υπάρχει σχέδιο, στρατηγική και έλεγχος πλήρης, κι ας νομίζουμε εμείς οι άνθρωποι ότι μόνοι μας επιλέγουμε, αποφασίζουμε και ενεργούμε. Αυτά που γίνονται γύρω μας αποκλείεται να είναι έργο ανθρώπινο!
Δεν υπάρχει κρίση! Αυτό που λέμε κρίση στην πραγματικότητα έχει συμβεί δεκάδες φορές στην Ιστορία της ζωής του ανθρώπου, και θα ξανασυμβεί αν προλάβουμε. Κύκλοι ακμής και παρακμής στόχων, συστημάτων, επιδιώξεων. Κύκλοι σύνθεσης, διάλυσης, ανασύνθεσης. «Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν». Εκκλησιαστής 3:1. Μία άπειρες φορές επιβεβαιωμένη, διαπίστωση του σοφού Σολομώντα. Είναι σαν να ετοιμάζεται να γίνει πόλεμος, και να ακούς να λένε, πω, πω, πρώτη φορά μας συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν έχει ξαναγίνει. Δεν υπάρχει κρίση! Τι υπάρχει τότε; Είναι μέρος ενός παγκόσμιου σχεδίου. Είναι προετοιμασία, είναι πορεία και εξέλιξη συγκεκριμένου σχεδίου. Είναι τα επόμενα φυσιολογικά και αναμενόμενα βήματα γνωστού σχεδίου.
Τρία πολύ σημαντικά κεφαλαιώδη θέματα εξυπηρετούν οι σύγχρονες εξελίξεις. Ο Αντίχριστος, ο Ιησούς Χριστός, η Βασιλεία των Ουρανών. Δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία ή τη θεολογία όλα αυτά που λέμε. Υπάρχει παγκόσμια προετοιμασία, ώστε να συμπληρωθούν τα κομμάτια στο μωσαϊκό των εξελίξεων, και να κλείσει ο κύκλος. Οι μικροί και ανεπαρκείς ηγετίσκοι, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» που κυβερνούν τον κόσμο μας, η παγκόσμια οικονομική σύρραξη, η ανεπάρκεια των συστημάτων που καταρρέουν τόσο εύκολα, δεν είναι παρά η προετοιμασία του μεγάλου ερχομού του Ενός, του Μοναδικού. Θα λύσει τα χρόνια άλυτα παγκόσμια προβλήματα, θα ανασάνουν οι οικονομίες, θα γιατρέψει πληγές στο σώμα της ανθρωπότητας. Η παγκόσμια προσδοκία μιας μεγάλης σωτηρίας, και ενός μεγάλου σωτήρα. Όχι όμως από επάνω, αλλά από τη Γη, από ανάμεσά μας. Και όχι για τα επάνω, τα μένοντα, τα αιώνια, τα αληθινά, αλλά για τα κάτω, τα γήινα, τα πρόσκαιρα. Να έχουμε ειρήνη μεταξύ μας, να περνάμε καλά, να λυθούν όλα τα προβλήματά μας, και να μην έχουμε καινούργια. Να στήσουμε στα πόδια του έναν άθεο παράδεισο. Ο Θεός δεν μας χρειάζεται, μπορούμε χωρίς Αυτόν, καλύτερα. Αυτό είναι το πνεύμα της παγκοσμιοποιημένης Νέας Εποχής. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Μόνοι μας μπορούμε. Αρκεί να βρεθεί ο Ένας, που θα μας ανορθώσει, θα οργανώσει τη ζωή στον πλανήτη Γη προς τη σωστή κατεύθυνση, και θα επιλύσει τα προβλήματά μας.
Αυτός ο ερχομός ετοιμάζεται καθημερινά και συστηματικά. Εμείς το λέμε κρίση, και κοιτάμε πώς θα βγούμε από αυτήν, πώς θα κερδίσουμε πάλι μερικά από τα χαμένα μας εισοδήματα. Δεν βλέπουμε πιο βαθιά, δεν μπορούμε να δούμε ολόκληρο το σχέδιο. Δυνάμεις υπερβατικές ενεργούν στον κόσμο μας, ανάμεσα στους ανθρώπους, και προετοιμάζουν το έδαφος για τον πρώτο, και μετά τον δεύτερο ερχομό. Πρώτα ο Αντίχριστος, ο άνθρωπος την ανομίας, «ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Β' Θεσσαλονικείς 2:4.
Μετά ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, ο ερχόμενος Βασιλιάς και Κύριος της αιώνιας ζωής και δόξας. Θα παραλάβει τους πιστούς Του, τη νύμφη Του, την Εκκλησία Του στην αιώνια πατρίδα, στον νέο Ουρανό και τη νέα Γη. «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν• διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε, και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Αποκάλυψη Ιωάννου 21:1. Αυτές είναι οι πραγματικές εξελίξεις στις μέρες μας, που χτίζονται σιγά-σιγά μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια μας. Δεν υπάρχει πρόβλημα να το αποκαλούμε κρίση, να ασχολούμαστε με αυτό, να μας απορροφήσει, και να θέλουμε να δραπετεύσουμε. Αρκεί να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια, να μην αντιδρούμε, να μην υποψιαζόμαστε τι ετοιμάζεται, να μη δυσκολεύουμε τα πράγματα. Αυτό ακριβώς το πνεύμα, αυτή τη ζωή προσπαθεί σιγά-σιγά να επιβάλει η νέα εποχή, η νέα τάξη πραγμάτων. Άνθρωποι κουρασμένοι, πικραμένοι, προδομένοι κοιτάζουν να περάσουν την κάθε τους μέρα, όσο πιο καλά μπορούν, χωρίς να ρωτιούνται, ούτε να προβληματίζονται. Ούτε ελπίζουν, ούτε ενδιαφέρονται, απλώς περνούν την κάθε τους μέρα όσο πιο ανώδυνα και ευχάριστα μπορούν. Όμως πού οδηγεί αυτή η ζωή και νοοτροπία;
Εμείς θα επιμείνουμε με βάση το φως της αποκάλυψης της αλήθειας της Αγίας Γραφής, που είναι ο Λόγος του Θεού. Η προετοιμασία πίσω από την κρίση. Ο νους πίσω από τα γεγονότα της επιφάνειας. Το σχέδιο πίσω από τα σχέδια. Αυτή είναι η αλήθεια, που ελάχιστοι την αποδέχονται ή μπορούν να την παρακολουθήσουν. Υπάρχει φως, υπάρχει αποκάλυψη, υπάρχει πληροφόρηση πλούσια μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής, με οδηγό το Άγιο Πνεύμα του Θεού. Αλλά και πάλι, όλα αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν μόνο από όσους θέλουν, από όσους είναι έτοιμοι, κατάλληλοι, όσους έχουν αυτιά για να ακούσουν. Αποκάλυψη Ιωάννου 2:7...
Παντού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμερική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυρούς. Βρίσκεται στα χέρια των κληρικών, που νομίζουν πως στους αμαρτωλούς, στους ασεβείς, στους αρρώστους, προσφέρει κάποια υπηρεσία, ανακούφισης και γιατρειάς ίσως. Βρίσκεται στο λαιμό των γυναικών, σε διάφορες παραλλαγές και διακοσμητικές συνθέσεις, πάντοτε από χρυσάφι ή ασήμι, ίσως και με μικρές διαμαντόπετρες, να συμπληρώνουν το διάκοσμο της εμφάνισής τους. Βρίσκεται από μάρμαρο ή από ξύλο, ανάλογα με το βαλάντιο, μέσα στα νεκροταφεία, πάνω από τάφους, όπου είτε ομολογεί τη χριστιανική πίστη του νεκρού, είτε επικαλείται το έλεος του Θεού γι’ αυτόν που είναι θαμμένος στο χώμα. Δεν θα τελειώναμε απαριθμώντας μορφές, σχήματα, χρησιμότητες του Σταυρού, πάνω σε σημαίες, επάνω στο στρατιωτικό πολεμικό κράνος, στο στήθος ή και στην πλάτη των Σταυροφόρων, που πήγαιναν να ελευθερώσουν "τους Άγιους Τόπους" όπως έλεγαν, κάνοντας τις χειρότερες ατιμίες που μπορεί κανείς να φαντασθεί, ξεπερνώντας και αυτές που σημάδεψαν τις ορδές του Τζένγκις Χαν. Και διερωτώμαι, αν αυτοί οι Σταυροί έχουν καμιά σχέση με το Σταυρό του Ιησού Χριστού, εκεί επάνω στο βουναλάκι Γολγοθά. Μα και βέβαια, αυτόν συμβολίζουν, θα απαντήσουν πολλοί βιαστικά και αβασάνιστα.
Είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη ο Σταυρός σύμβολο. Ένα σύμβολο από τα πολλά σύμβολα καθημερινής χρήσης. Μα όταν λέμε σύμβολο, εννοούμε ότι είναι απεικόνιση, βοηθητικό μνήμης και ενθύμησης κάποιου άλλου, που είναι το πρότυπο, το πρωτότυπο. Και ποιο είναι αυτό; Μήπως είναι ο Σταυρός της θυσίας του Υιού του Θεού στο Γολγοθά; Το μοναδικό εκείνο δράμα; Και τι θέση έχουν όλα αυτά τα σύμβολα και τα διακοσμητικά, με εκείνη τη μοναδική απολυτρωτική θυσία; Και δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι από διάφορα υλικά Σταυροί. Είναι και οι φραστικοί και λεκτικοί Σταυροί. Μέσα σε ομιλίες και κηρύγματα και γραπτά. Μέσα σε ύμνους και εμβατήρια. Μέσα σε όρκους και επικλήσεις.
Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα του Σταυρού.
Και πρώτα-πρώτα, μπορούμε να μιλούμε για Σταυρό χωρίς Χριστό; Δεν είναι σπάνιο αυτό. Λες και ξεχώρισαν. Ο Σταυρός απόχτησε μια δική του ανεξάρτητη υπόσταση, Σταυρός χωρίς τον Εσταυρωμένο!… Ίσως μας πουν κάποιοι ότι ο Σταυρός υπήρχε και πριν από τον Ιησού Χριστό, και παρέμεινε μετά από Αυτόν. Θα μας απαντήσουν ακόμα πως, όπως και αν αναφέρεται ο Σταυρός, έστω και χωρίς Χριστό, ο Χριστός υπονοείται. Έτσι πέφτουμε στο να γίνεται ο Κύριός μας κάτι που απλώς υπονοείται. Δεν είναι το κύριο πρόσωπο, το κέντρο, αλλά ένα συνοδό στοιχείο.
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, γιατί σήμερα ο Χριστιανισμός, που συμβολίζεται με ένα Σταυρό που απουσιάζει ο Ιησούς Χριστός, κατάντησε αδύναμος, αγνώριστος, περιφρονημένος, ανήμπορος, αναποτελεσματικός, παρ’ όλα τα πολλά σύμβολα που τον περιτριγυρίζουν. Απλούστατα απουσιάζει η δύναμη του Σταυρού, η δύναμη "του σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού". Λείπει δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Άρα, λείπουν τα πάντα.
Είναι ανάγκη αμέσως να μιλήσουμε για τη μεγάλη αλήθεια. Ο Σταυρός του Χριστού, όπως στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται, δεν είναι ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε θρησκεία. Είναι μια πραγματικότητα, που ιστορικά έγινε πριν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια στο Γολγοθά, όπου δια του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρεται μέσα στην καρδιά, και στη ζωή των πιστών του Ιησού, και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, σε ένα νέο βίωμα, σε μια τελείως νέα πραγματικότητα, που λέγεται σταυρωμένη και αναστημένη ζωή.
Ο Σταυρός του Χριστού, για να έχει αποτελεσματικότητα επάνω μας, και στη σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να εμφυτευθεί μέσα στην καρδιά μας, και από κει να ρυθμίζει τη ζωή μας, που τώρα πια, όχι μόνο θα λέγεται, μα θα είναι και θα φαίνεται σε όλους τους ανθρώπους, μια σταυρωμένη ζωή. Αυτό το έργο το κάνει το Πνεύμα το Άγιο, αν πραγματικά το ποθήσουμε και το ζητήσουμε, και αν παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στη δική Του δραστική ενέργεια. Αν πραγματικά επιθυμούμε μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού, αυτό μπορεί να γίνει δια του αναστημένου Ιησού Χριστού, που εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος, αφού πρώτα ο παλιός μας άνθρωπος, η παλιά μας αμαρτωλή φύση, περάσει από έναν πραγματικό και όχι συμβολικό θάνατο.
Ας μη στρογγυλεύουμε τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Ας μην τις υπεραπλουστεύουμε και τις ακρωτηριάζουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, και μάλλον συμβαίνει το δεύτερο, Σταυρός θα πει θάνατος. Και αν θέλουμε ζωή αναστάσεως Ιησού Χριστού, αυτό θα γίνει μόνο, αν ταυτιστούμε με τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό.
"Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού". Γαλάτας 2:20
"Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη,
διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας,
ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας". Ρωμαίους 6:6
Αυτή είναι η ομολογία και η ζωή του απ. Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Ήταν κάτι οριστικό, δεδομένο, συντελεσμένο, για τον απ. Παύλο, όπως πρέπει να είναι για κάθε πιστό, που αγαπά τον Χριστό, και θέλει να ζήσει τη ζωή Του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Ο παλιός μας εαυτός, με τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τα σχέδιά του, τις πεποιθήσεις του, τις επιλογές του, τον εσωτερικό του και εξωτερικό του κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να πεθάνει.
Εμείς θα βάλουμε τον πόθο, την παράδοση του εαυτού μας και την πίστη. Ο Κύριος δια του Πνεύματος Του, θα κάνει το έργο στην καρδιά μας, και από την καρδιά μας στη ζωή μας. Τότε θα ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, που γνωρίζαμε και κανακεύαμε, γίνεται μισητός και μας προκαλεί αποστροφή. Παύει πια να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε παλιά. Και κάτω από την κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει δύναμη στη ζωή μας.
Για τους περισσότερους χριστιανούς, ο Σταυρός του Χριστού παραμένει αμετακίνητος χρονικά και τοπικά. Δηλαδή δεν έχει μετακινηθεί από το Γολγοθά και από την εποχή του θανάτου του Κυρίου μας, πριν 2000 χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, ο Σταυρός του Χριστού είναι μια ιστορική πραγματικότητα, θεϊκή βέβαια, μα πάντα έξω από αυτούς. Το να ζήσουν ή να μεταφέρουν το Σταυρό του Χριστού στη ζωή τους, είναι κάτι αδιανόητο. Διαβάζουν ή ακούνε για την ταύτιση με τον εσταυρωμένο Ιησού, μα το προσπερνούν. Δε δίνουν σημασία. Βρίσκουν άλλες, εύκολες, μα προ παντός ευχάριστες θέσεις και ερμηνείες, που φυσικά δεν είναι σωστές και δε φέρνουν αποτελέσματα. Μπορεί να λένε και να ψάλλουν για νέα ζωή και για νέα δημιουργία, μα παραμένουν στα παλιά, με τις οδυνηρές συνέπειες και τις άθλιες καταστάσεις, με εγωισμούς, με δεσμά επιθυμιών, με φόβους και ταλαιπωρίες. Και αλίμονο, δε γνωρίζουν το μεγαλείο της λυτρωτικής δύναμης που έρχεται δια του Σταυρού στη ζωή μας, και που βρίσκεται στην είσοδο της “στενής πύλης”, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
Η αναγκαιότητα του Σταυρού.
Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα μονοσήμαντο στοιχείο ή περιστατικό, μα έχει ένα ευρύ, πάρα πολύ πλατύ, φάσμα ιδιοτήτων και ενεργειών, που χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν και βλέπουν το Σταυρό σαν μια ιστορική, θεωρητική υπόθεση, που άμεσα δε τους αφορά, παρά μόνο διεγείρει κάποιες συναισθηματικές χορδές, εντελώς επιφανειακές, για το μαρτύριο του Χριστού, για τα μεγάλα καρφιά, για το αίμα που χύθηκε σταγόνα-σταγόνα και εκεί τελειώνει η ιστορία.
– Αλίμονο αν μείνουμε σε μια τόσο ανθρώπινη αντίληψη του Σταυρού.
– Αλίμονο αν εξακολουθούμε να βλέπουμε το Σταυρό του Χριστού ανεξάρτητα από τον εαυτό μας, την καρδιά μας, τη ζωή μας, τη πολιτεία μας, τα πάντα.
– Αλίμονο αν ο Σταυρός δια του Πνεύματος, δεν μπει μέσα στη ζωή μας, σε κάθε κανάλι της ζωής μας, και δεν ταυτισθεί με την ύπαρξή μας, για να γίνουμε "σύμφυτοι με Αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου Αυτού".
Ο διάβολος δούλεψε πάρα πολύ για να υποβαθμίσει το νόημα, το περιεχόμενο, την αποστολή του Σταυρού στον κόσμο, στους πολλούς, και να αποστερήσει με τον τρόπο αυτό τη σωτηρία μας δια του Χριστού, και την αποτελεσματικότητά του στη ζωή μας.
Σταυρός θα πει θάνατος, και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε αυτό το θάνατο, όχι συμβολικά ή παραστατικά, μα ουσιαστικά, βρίσκεται η σωτηριακή και λυτρωτική δύναμη του Σταυρού. Οι πιο πολλοί αρκούνται να τον επικαλούνται, και όχι να τον ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Είναι σαν ένα φάρμακο, που ενώ πρέπει να το καταπιείς και να μπει στην κυκλοφορία του σώματός σου για να φέρει αποτελέσματα, εσύ το έχεις στο κομοδίνο και το κοιτάς…
Κάτι πολύ όμορφο διάβασα σ’ ένα βιβλίο, που κάποιος ρωτούσε και απαντούσε: “Πόσο νεκρός είναι ένας νεκρός; Ένας νεκρός είναι τόσο νεκρός ώστε να είναι νεκρός.” Ο νεκρός δεν έχει όνειρα, σχέδια, επιθυμίες και πόθους, δικαιώματα και επιλογές, δική του ατομική ζωή και πορεία. Επαναλαμβάνω, πως ο Σταυρός είναι ένα πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, που πρέπει να μεταφερθεί στη ζωή μας, μέσα μας, επάνω μας δια της πίστεως και όχι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος για να το σκεφτόμαστε, να το κηρύττουμε, να το ανακαλούμε στη μνήμη μας, και να το αναλύουμε ίσως. Αυτοί που ζουν τη σταυρωμένη ζωή που πηγάζει από το Σταυρό του Χριστού, το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό, αλλά και οι άλλοι που είναι γύρω τους.
Μια ευρύτατα πλαστογραφημένη έννοια στο σύγχρονο χριστιανισμό, είναι η έννοια του κόσμου. Ή καθόλου δεν θίγεται, είτε σπανιότατα, όταν παρουσιάζεται, προσφέρεται τελείως παραμορφωμένη. Κόσμος είναι μια ανά τους αιώνες κατασκευή του διαβόλου, με τη σύμπραξη, υποταγή και παράδοση του ανθρώπου. Είναι το αντίστοιχο της Βασιλείας του Χριστού. Είναι το βασίλειο του Σατανά. Είναι μια κατασκευή από στοιχεία ευχάριστα στο μάτι, που λαμπυρίζουν ελκυστικά, που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας. Είναι ένα καλούπι, μέσα στο οποίο χύνεται η ανθρώπινη ψυχή από την παιδική ηλικία, και διαμορφώνεται στο σχήμα που ο κόσμος της δίνει, με πλαστουργά στοιχεία της την επιθυμία και την αμαρτία. Πολλοί χριστιανοί αρκούνται να καταφέρονται κατά της αμαρτίας, αφήνοντας απείραχτο τον κόσμο, που είναι συμπαγής, ουσιαστική κατασκευή, για να παγιδεύσει και να κρατά αιχμάλωτες τις ψυχές, με σίγουρη αιώνια κατάληξη την απώλεια. Με το νόημα, που παραπάνω αναφέραμε, είναι τόσο φυσικό αυτό που ξεκάθαρα φανερώνει ο Λόγος του Θεού, λέγοντας πως "όποιος αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την αγάπη του Χριστού και να αγαπά τον Χριστό". Είναι δυο πόλοι τελείως αντίθετοι, που μόνο ο διάβολος με τις πνευματικές αλχημείες του μπορεί να κάνει να συνυπάρχουν, εξαπατώντας και παγιδεύοντας.
Η απολύτρωση από το θανατερό αγκάλιασμα του κόσμου, δεν είναι δυνατή παρά μόνο από τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Και μάλιστα θάνατος απλός. Με το Σταυρό του Χριστού, ο κόσμος, που υπάρχει σαν δύναμη και εξουσία για τους άλλους, για το πιστό παιδί είναι ένα νεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου τη ζωή του. Και από την άλλη πλευρά, και μέσα στον άνθρωπο η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού, έχει νεκρώσει κάθε στοιχείο, δηλαδή επιθυμία, ώστε να μη βρίσκει ο κόσμος καμιά ανταπόκριση. Και ο λυτρωμένος δια του Σταυρού μπορεί να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να υπάρχει μέσα στον κόσμο, μα θα είναι η σχέση δυο νεκρών. Και οι δυο, ο κόσμος και ο πιστός, είναι αμοιβαία νεκροί, ο ένας για τον άλλον.
Τι να σκεφθεί, και τι να πει κανείς για χριστιανούς που ομολογούν πως αγαπούν τον Χριστό, μα αγαπούν και τον κόσμο, που δουλεύουν για τον Χριστό, μα υπακούν στα γλυκερά και γαργαλιστικά κελεύσματα του κόσμου, που είναι σωσμένοι, μα ακόμα φορούν τις αλυσίδες των επιθυμιών και βροντολογούν στο πέρασμά τους; Δε λέμε τίποτα.
Ο ζωντανός Χριστός, που ”δεν μυκτηρίζεται”, ξεκαθαρίζει αυτές τις νόθες και "παρά φύσιν" ομολογίες και σχέσεις, και αποβάλλει από το σώμα της νύμφης Του αυτούς, που δε θέλησαν μια γνήσια και καθαρή, δια του Σταυρού, σχέση μαζί Του.
Ίσως να διερωτηθεί κανείς, πώς επέρχεται αυτή η διπλή θανάτωση και η απολύτρωση από την κοσμική κυριαρχία. Είναι έργο καθαρά του Πνεύματος του Αγίου, που μην ξεχνάμε, υπάρχει μέσα μας και είναι φωτιά που καίει και νεκρώνει. Αυτό είναι το θαύμα το μεγάλο. Παίρνει τον εσωτερικό μας πνευματικό και ψυχικό κόσμο, και τον ξαναπλάθει, λιώνοντάς τον, σε νέους πόθους και επιθυμίες άγιες, στη φόρμα του Ιησού Χριστού.
Αυτό το έργο καμία κοσμική ψυχολογία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να το κάνει. Μόνο ο ζωντανός Χριστός δια του Πνεύματος Του στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και ενώ η εξωτερική σωματική μας φόρμα παραμένει η ίδια, εσωτερικά μορφώνεται μια άλλη, τελείως αντίθετη: Ο νέος άνθρωπος, η νέα φύση μας, που αγαπάει και προκρίνει τα πνευματικά, τα πράγματα του Κυρίου. Κάποτε αγαπούσαμε τον κόσμο, τα τραγούδια του κόσμου, τα θεάματα του κόσμου, τις συναναστροφές του κόσμου, και κάθε άλλη προσφορά του κόσμου. Μα τώρα νιώθουμε αποστροφή και απαρέσκεια. Μέσα μας έχει επέλθει μια ριζική αναδόμηση. Είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα.
Μα πρέπει να το θέλουμε και να το ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι έργο σε βάθος. Στην αγάπη μας για τον Κύριο, προσφέρουμε τον εαυτό μας, και μας παραλαμβάνει και εργάζεται με φωτιά και σφυρηλάτηση δια των θλίψεων επάνω μας, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε πραγματικά νεκροί, δηλαδή συσταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε μία ζωή καθαρή, με δικαιοσύνη και αγιότητα, όπως την θέλει ο Κύριος, όπως ταιριάζει στα δικά Του πιστά και λυτρωμένα παιδιά.
Η απελευθέρωση δια του Σταυρού.
"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού: Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή". Ματθαίος 16:24
Ο Σταυρός του Χριστού παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πραγμάτωση των σχεδίων του Θεού για τη σωτηρία μας, που περιέχει μια καινούργια δημιουργία.
Είναι διπλή η υπόσταση και αποστολή του Σταυρού του Χριστού. Η μία είναι η ιστορική παρουσίαση στο Γολγοθά, πριν 2000 χρόνια. Είναι μια διαθήκη, μια συμφωνία, μια διακήρυξη του Θεού για το πώς βλέπει τον άνθρωπο, και πώς τον δέχεται. Η άλλη είναι η προσωπική μεταφορά της πραγματικότητας του ιστορικού αυτού Σταυρού στη ζωή μας, με αποτέλεσμα δια του Αγίου Πνεύματος να νεκρώνεται η παλιά μας χαλασμένη φύση, και με τον "νέο, ουράνιο σπόρο" να προχωρούμε στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου.
Μας κάνει όμως εντύπωση, και μας αναγκάζει να σκύψουμε επάνω σε μια άλλη πραγματικότητα, που βγαίνει από τα λόγια του Κυρίου μας. Είναι ο δικός μας ο Σταυρός, που καλούμαστε να κρατήσουμε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το Σταυρό του Χριστού, ενώ ο Κύριος μιλάει για το Σταυρό το δικό μας, που αποφασιστικά θα τον επωμιστούμε.
Δε μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχουν ανάγκη διευκρίνισης.
Ο Κύριος μίλησε πρώτα για το δικό μας Σταυρό, και μετά προχώρησε στο δικό Του. Ασφαλώς, όταν μιλούσε για το δικό μας Σταυρό, θα είχε στη σκέψη Του το δικό Του Σταυρό, που θα ακολουθούσε, και ήταν προαποφασισμένος. Συνεπώς, όσο και αν ο δικός μας Σταυρός είναι διαφορετικός από το δικό Του, ακόμα και αν εκείνος προηγείται, δε μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με το δικό Του Σταυρό, που πάντα, όσο ζούσε τον είχε μπροστά Του.
Σταυρός θα πει μαρτυρικός, βίαιος θάνατος. Η έννοια του Σταυρού δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο. Δεν είπε να πάρουμε μια ράβδο ή μια σάλπιγγα ή ένα άροτρο και να Τον ακολουθήσουμε, μα ένα Σταυρό.
Παραμένει ουσιαστική η διαφορά, πως ο Σταυρός του Χριστού είναι δικός Του Σταυρός, και ο δικός μας Σταυρός είναι δικός μας Σταυρός, και δικός μας θάνατος.
Επειδή συμπληρώνει την εντολή Του με τη λέξη ”ακολούθει”, ο νους μας πάει στην πορεία προς το Γολγοθά, που ο Κύριος σήκωνε εξαντλημένος το βαρύ Σταυρό Του, που πάνω του πέθανε. Μια πορεία λοιπόν, σηκώνοντας κάποιο Σταυρό, το σύνεργο αυτό του θανάτου, που εθελοντικά και για χάρη του Χριστού, θα το σηκώνουμε κάθε μέρα και θα προχωρούμε. Και είναι φανερό, πως, αφού ο καθένας έχει το δικό του Σταυρό, αυτοί οι Σταυροί, αν και είναι Σταυροί, διαφέρουν μεταξύ τους.
Καμιά αμφιβολία πως ο Σταυρός μας, δεν πήγαμε να τον διαλέξουμε εμείς, μα μας εδόθη από το ξεκίνημά μας. Θα πρέπει να είναι ένας Σταυρός, "κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας", στις ανάγκες μας, στο χαρακτήρα μας, και τα χαρακτηριστικά μας, που πάνω του θα μπορεί να επιτελείται το μυστήριο του καθημερινού μας θανάτου, που απελευθερώνει τη ζωή της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Είναι σαν το τρυφερό αλλά ζωντανό βλαστάρι, που αναπτύσσεται πάνω σ’ ένα νεκρό, ξερό ραβδί, που είναι μπηγμένο στη ρίζα του. Και όμως του προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία, και στηρίζει την ανάπτυξή του.
Αυτός ο Σταυρός του καθενός μας μπορεί να πάρει ένα ποικίλο περιεχόμενο. Μπορεί να είναι υγεία, οικογένεια, διώξεις, ανέχεια, ταπεινώσεις και πολλά άλλα, με κύρια χαρακτηριστικά, τον πόνο, το συντριμμό, το θάνατο, τον καθημερινό θάνατο που ελευθερώνει τη ζωή.
Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε με την πίστη μας, και την ομολογία μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό σου, το Σταυρό μου, πρέπει να τον προσδιορίσουμε, για να καταλάβουμε πως μας τον χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυτόν, και όσο και αν φαίνεται παράξενο, να Τον ευχαριστήσουμε που μας τον χάρισε. Στο σημείο αυτό, δημιουργούνται παράπονα προς τον Θεό, ότι τάχα, σε άλλον έδωσε πολύ μεγάλο και βαρύ Σταυρό, και σε άλλον μικρότερο και πιο βολικό. Αυτά είναι φαινομενικά. Τις πραγματικές διαστάσεις του Σταυρού του καθενός μας δε τις γνωρίζουμε. Γιατί ο Σταυρός αυτός, μπορεί να βυθίζεται μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, και οι διπλανοί μας να μη βλέπουν τίποτα από τα καρφιά, που πονάνε και αιμορραγούν ασταμάτητα.
Ο Σταυρός είναι Σταυρός, και δε μπορεί να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αν αλλάξει, τότε παύει να είναι Σταυρός και δεν μπορεί να μας προσφέρει την υπηρεσία του. Μα, αν και είναι οδυνηρός, δυο παράγοντες επενεργούν και τον κάνουν λιγότερο τρομερό απ’ ότι είναι. Ο πρώτος είναι, πως αν ξέρεις πως είναι καρπός της αγάπης Του, και της σοφίας Του, τελικά θα τον δεχθείς, και καθημερινά θα συμβιώνεις μαζί του, ενώ παράλληλα θα δέχεσαι τα αγαθά αποτελέσματα, που θα γίνονται ορατά στη ζωή σου δια του Πνεύματος.
Μα ακόμη, και η καθημερινή μας αδιάκοπη συμπόρευση μαζί του, κάθε μέρα μας εξοικειώνει και πιο πολύ, μας συμφιλιώνει μαζί του, μας δένει με αυτόν ψυχολογικά και πνευματικά, ώστε να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό για το Σταυρό που μας χάρισε.
Είναι λάθος επικίνδυνο να ζητούμε από τον Κύριο να μας απαλλάξει από το Σταυρό μας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί να γίνει όμως, και γίνεται, να μας ενδυναμώνει, να μπορούμε να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Ας μη λησμονούμε πως μαζί με τον Κύριο είμαστε στον ίδιο ζυγό, και μαζί σηκώνουμε το φορτίο.
Ο καθημερινός Σταυρός είναι για μας αιτία της καθημερινής ανάστασης, της δοξασμένης ζωής του Χριστού στη ζωή μας.
Η καρποφορία δια του Σταυρού.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
Ιωάννης 12:24
Όσο και αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, την κοινή λογική, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός, και που τη "μεταφυτεύει" μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμα, είναι γεγονός βεβαιωμένο από τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την εμπειρία της παρουσίας του στη ζωή μας, πως ο Σταυρός του Χριστού ενσωματωμένος "βιωματικά" στη ζωή μας είναι πηγή δύναμης, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη του αναστημένου Ιησού του Κυρίου μας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη περιοχή βασική της εξέλιξης του πνευματικού, του αναγεννημένου ανθρώπου, η καρποφορία, που χωρίς το θάνατο δια του Σταυρού μέσα στη ζωή του λυτρωμένου, είναι ολοκληρωτικά αδύνατη.
Ίσως η λέξη καρποφορία να ξενίζει μερικούς, και να τη βλέπουν σαν ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό στοιχείο, που δωρίζεται σε κάποιους, ειδικά διαλεγμένους πιστούς, από τον Θεό. Σε τέτοιες απόψεις και τέτοια συμπεράσματα καταφεύγουν όλοι όσοι προτιμούν μία χαλαρή σχέση με τον Κύριο, χωρίς πολλές απαιτήσεις και με το ελάχιστο κόστος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού.
Όπως συμβαίνει στη φυσική μας ζωή, η καρποφορία είναι η ολοκλήρωση και επισφράγιση του λόγου τής ύπαρξής μας. Η στειρότητα, παντού όπου και αν την παρατηρήσουμε, είναι στοιχείο έλλειψης, είναι αδυναμία, είναι απόκλιση και παρέκκλιση από την υγεία και τη φυσιολογία. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας, όπου υπάρχει στειρότητα, ακαρπία, επακόλουθο είναι το κόψιμο και η φωτιά, γιατί παράλληλα ”καταργεί και την γη”.
Η καρποφορία, λοιπόν, είναι το επιστέγασμα της πραγματικής και γνήσιας σωτηρίας, και ένα στοιχείο που το απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθετα η στειρότητα αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον Κύριο με την απειλή του αιώνιου αφανισμού μας.
Αυτά, λίγο ή πολύ είναι γνωστά. Μα πάντα, σε όλες τις περιοχές της πνευματικής μας ζωής, αναζητούνται, από όλους σχεδόν, κάποια μυστικά, κάποιοι κρυφοί μηχανισμοί, κάποια "μυστικά μονοπάτια" εύκολα, που με μαγικό τρόπο θα μετατρέψουν τη στειρότητα σε καρποφορία, και μάλιστα πολύ επιθυμητό αυτό, χωρίς τη δική μας προσωπική συμμετοχή, και χωρίς κόστος.
Η αλήθεια από το στόμα του Κυρίου είναι ο μοναδικός και αποφασιστικός παράγων για την καρποφορία, που η παραγνώρισή Του, η απουσία Του δεν θα μας οδηγήσει ποτέ σε καρποφορία.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
Και ξέρουμε πολύ καλά, πως το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο ο σπόρος πεθαίνει, δεν μπορεί να είναι άλλο από το Σταυρό του Χριστού.
Στη φυσιολογία του νέου ανθρώπου, γνωρίζουμε ότι αναγεννηθήκαμε "ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα". Α' Πέτρου 1:23. Η πατρίδα μας, και η καταγωγή μας είναι όχι η γη, αλλά ο Ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή στον άνθρωπο, σαν γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος όπως θα είναι όταν αναπτυχθεί, με όλα του τα γνωρίσματα και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις, μέχρι την ελιά που είχε η γιαγιά στο μάγουλο…
Θυμάμαι, παιδί του δημοτικού, με τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, ο δάσκαλος μας έσπρωξε να φυτέψουμε κουκιά και φασόλια. Και όταν με την παιδική μας περιέργεια ανοίξαμε τη γη να δούμε πώς ήταν αυτό που φυτέψαμε, απογοητευθήκαμε, γιατί δε βρήκαμε το κουκί ή το φασόλι, μα κάτι υπολείμματα από αυτά, σάπια και άθλια. Είχαν πια γίνει φυτό.
Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος, και που εμείς τη δεχθήκαμε, την αγκαλιάσαμε, την εγκολπωθήκαμε, ταυτίσθηκε με τον εαυτό μας, σε μια μυστηριακή, αλλά πραγματική ένωση. Από την ώρα εκείνη αρχίζει η ανάπτυξη, που ολοκλήρωση έχει την καρποφορία, και μάλιστα σε προδιαγραμμένες αναλογίες, 100, 60, 30, πολλαπλάσια του αρχικού. Το να ”εγκολπωθεί” το σπόρο, είναι κάτι το ουσιαστικό και καθοριστικό αυτό της μετέπειτα πορείας του σπόρου. Τον αγκαλιάζει, δηλαδή με την καρδιά.
Εδώ όμως, είναι το κρίσιμο σημείο στην πορεία της αύξησης, της ανάπτυξης του σπόρου. Ο θάνατος απελευθερώνει τη ζωή που ενυπάρχει μέσα στο σπόρο με τις προδιαγραφές, τις δικές της προδιαγραφές. Εάν ο σπόρος δεν αποθάνει, δε συνδεθεί με το θάνατο, που αποδεσμεύει τη ζωή, τότε μένει μόνος. Χωρίς αύξηση, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς καρπό, χωρίς αποτελέσματα. Έχουμε ακούσει, κάποτε το είπαμε και εμείς, πως το σπόρο που έχει τη ζωή εμείς τον σπέρνουμε, τον σκορπούμε, τον ρίχνουμε απλόχερα, και αυτός, αν βρει καλή γη, θα φυτρώσει. Μα αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εγώ, με το σπόρο που δέχθηκα και αγκάλιασα με πίστη στην καρδιά μου, να πεθάνω. Και όταν λέμε να πεθάνω, είναι κάτι το ουσιαστικό, κάτι το τελείως πραγματικό. Ένας μόνο θάνατος υπάρχει.
Η ζωή ήταν και παραμένει στοιχείο του Θεού, μα προσφέρεται με την κατοίκηση του Χριστού, δια του Πνεύματος, στα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Από κει και αφού ο δικός μας θάνατος πραγματοποιείται καθημερινά, την απελευθερώνει, την εξωτερικεύει. Και επειδή το πρακτικό μέρος μας ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι ανάγκη, αν θέλουμε να έχουμε καρποφορία, να πεθάνουμε με τον Χριστό επάνω στο Σταυρό Του δια της πίστεως, και ν’ αφήσουμε τη ζωή που ο Κύριος καλλιεργεί μέσα μας, να αναπτυχθεί και να εκδηλωθεί. Προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, όταν δεν έχουν τις δυνάμεις της αναγεννημένης ζωής, αλλά είναι με γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, δεν αποδίδουν καρπό και αποτελέσματα , που να έχουν τα χαρακτηριστικά και τη σφραγίδα του δοξασμένου μας Ιησού. Αυτό που ονομάζουμε Έργο, και που είναι μια καλοπροαίρετη, οργανωμένη προσπάθεια, που όμως αντιγράφει συνταγές του κόσμου, παραδοσιακά στοιχεία, και χρησιμοποιεί ανθρώπινες μεθόδους που στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική, και όχι στην παρουσία και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καταλήγει να είναι άκαρπο, και χωρίς την ευλογία του Θεού. Σύντομα μαραίνεται και πεθαίνει.
"Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6.
Είναι αιώνιος νόμος στην πνευματική πραγματικότητα και νομοτέλεια του Θεού. Η ωραιολογία, η προσπάθεια εντυπωσιασμού, αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα, ανθρώπινη κουλτούρα με χριστιανική ορολογία, μπορεί να προσελκύουν κόσμο και να προκαλούν ενθουσιασμό, μα δε φέρνουν πραγματικό καρπό, που να μένει και να δοξάζει τον Κύριο μας. Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του κόσμου μέσα μας, να μπορούμε να ομολογήσουμε μαζί τον Απ. Παύλο "δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου". Χρειάζεται να καταδικάσουμε τον κόσμο των επιθυμιών, της συμμόρφωσης, με τον κόσμο της αμαρτίας γύρω μας, να πεθάνει ο σπόρος στη γη της καρδιάς μας, για να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει! Όλο αυτό το έργο επιτελείται δια του Σταυρού του Ιησού Χριστού, όταν τον δεχτώ με γνήσια πίστη, και να ταυτιστώ μαζί του...
