Ο Θεός είναι η αιτία ένεκα της οποίας εξακολουθούν να υπάρχουν τα πάντα, είναι ο πρωτουργός, ο δημιουργός κάθε πραγματικότητας. Ο Θεός της Βίβλου όμως, φαίνεται να είναι σαφώς και κάποιος που δρα με ιδιαίτερους τρόπους σε αυτό τον κόσμο. Δεν είναι δηλαδή απλώς ο πρωτουργός, αλλά και ο συμμετέχων, κάτι το οποίο έχει συζητηθεί σε πληθώρα απολογητικών βιβλίων, και βρίσκεται κατά τη γνώμη μας, στο επίκεντρο της χριστιανικής πίστης. Όπως σκιαγραφείται στη Βίβλο ο Θεός, που ενεργεί σε ειδικές περιστάσεις, δεν είναι ούτε ένας απών ιδιοκτήτης (κατά τη θεωρία του ντεϊσμού - deism), αλλά ούτε και κάποιος που αποφασίζει τα πάντα που συμβαίνουν σ αυτό τον κόσμο. Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ένα ΠΡΟΣΩΠΟ, κατά την εικόνα του οποίου δημιουργηθήκαμε. Όχι βέβαια με την έννοια της εξωτερικής μορφής, αλλά από την άποψη του συναισθήματος και της βουλήσεως. Έχει σκοπούς και σχέδια, και ενεργεί έτσι ώστε να τα φέρει σε πέρας.
Η Βίβλος αναφέρεται ακόμη και σε άλλες πνευματικές δυνάμεις που είναι σε δράση. Είναι σε γνώση μας βέβαια, ότι υπάρχουν πιστοί που θεωρούν ότι η Γραφή μιλά μεταφορικά, όταν αναφέρεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κατά την άποψή μας, αυτός δεν είναι ο πιο φυσιολογικός τρόπος να ερμηνεύει κανείς τις Γραφές, αλλά και την μέχρι τώρα εμπειρία. Αν και δεν θα ήταν σωστό να προκαταλαμβάνεται κανείς υπέρ το δέον σχετικά με αυτό το θέμα, ωστόσο θα πρέπει οι Χριστιανοί να μάθουν περισσότερα για τις πνευματικές δυνάμεις που δρουν στα επουράνια.
Ο πνευματικός πόλεμος είναι θέμα ενός πολύ γνωστού βιβλικού αποσπάσματος, στην προς Εφεσίους 6. Για ν’ αρχίσουμε, ας προσέξουμε το τελευταίο μέρος του εδαφίου 11: «Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου». Αυτό μας δίνει ένα κλειδί όσον αφορά στην ταυτότητα του ιθύνοντος νου, που βρίσκεται πίσω από εκείνους που μηχανεύονται κακά ενάντια στον Κύριο και στους κεχρισμένους Του, ώστε να απορρίψουν την εξουσία Του. Ο ρόλος αυτός του Σατανά φαίνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του Ιώβ, όπου τον βλέπουμε να κατηγορεί τον «ακέραιο και ευθύ» Ιώβ, και κατ’ επέκταση όλους τους ανθρώπους του Θεού, ότι τον αγαπούν και τον σέβονται μόνο και μόνο από συμφέρον, επειδή τους έδειξε μια κάποια ειδική εύνοια:
«Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; Πάντα τον προστάτευες, αυτόν και το σπίτι του και όλα τα υπάρχοντά του. Ευλόγησες τα έργα του και πληθύνανε τα κοπάδια του στη χώρα». Ιώβ 1:9-10
Εκείνο που ισχυρίζεται στην ουσία ο Σατανάς είναι, ότι η Βασιλεία του Θεού βασίζεται στη σκοπιμότητα και στο συμφέρον, και όπως ακριβώς κάποιοι λατρεύουν τον Σατανά για να αποκτήσουν δύναμη και εύνοια, έτσι και κάποιοι άλλοι λατρεύουν τον Θεό, επειδή είναι πιο δυνατός. Ο Θεός δέχεται την πρόκληση αυτή του Σατανά, και τότε κηρύττεται ο πόλεμος, με πεδίο μάχης την καρδιά, τον νου και όλη την ύπαρξη του πιστού Ιώβ. Ο πιο προφανής πειρασμός για τον Ιώβ θα ήταν να επαναστατήσει, «να βλαστημήσει τον Θεό και να πεθάνει». Δεν το κάνει όμως κι έτσι η πρόβλεψη του Σατανά καταρρίπτεται. Προχωρεί όμως και καταφεύγει σε έναν άλλο, πιο δόλιο τρόπο επίθεσης. Πώς θα αντιδρούσε ο Ιώβ, αν οι φίλοι του, του υπενθύμιζαν κάποιες φαινομενικά «ορθόδοξες» παραδόσεις; Σίγουρα θα ήταν εν γνώσει του Ιώβ, ότι σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής του (και όχι μόνον), ο άνθρωπος υποφέρει μονάχα εξαιτίας της ασέβειάς του. Η βασική αξίωση σε όλες τις ομιλίες των τριών «παρηγορητών» του Ιώβ αλλά και του νεαρού Ελιού, ήταν ότι ο Θεός είναι αυτός που «πληγώνει, αλλά και δένει την πληγή, χτυπάει, αλλά τα χέρια του γιατρεύουν» 5:18, Αυτός είναι που έρχεται σε κρίση 22:4,5, αλλά ακόμη και τότε τιμωρεί λιγότερο απ’ όσο θα άξιζε στον «ασεβή» Ιώβ. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Ιώβ υπέφερε, όχι επειδή ο Θεός τον τιμωρούσε εξαιτίας κάποιας αμαρτίας του, αλλά στη διαμάχη Του με τον Σατανά, ο Θεός του επέτρεψε να πλήξει έναν άμεμπτο και ακέραιο δούλο Του. Οι τρεις παρηγορητές και ο Ελιού παραμένουν ωστόσο, μέχρι τέλους πεπεισμένοι ότι ο Θεός ήταν που βασάνιζε τον Ιώβ, εξαιτίας της ασέβειάς του: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται ούτε και τους αγγέλους του, και βρίσκει σφάλματα ακόμα και σ’ εκείνους, πόσο μάλλον σ’ αυτά τα χωματένια πλάσματα, που προέρχονται από τη γη, και που μπορούν να πατηθούν σαν τα σκουλήκια… Τι έχει να ωφεληθεί ο Παντοδύναμος, αν είσαι δίκαιος εσύ; Κι αν έχεις άψογη ζωή εκείνος τι κερδίζει;».
Προσέξτε πόσο παραπλανημένοι ήταν και οι τέσσερις αυτοί «φίλοι» του Ιώβ, οι οποίοι φαντάζονταν ότι διακήρυτταν την αλήθεια του Θεού. Πίστευαν ότι ο Θεός ήταν πολύ πιο πάνω από τη δικαιοσύνη του Ιώβ, ώστε να ασχοληθεί καθόλου μαζί Του. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσουμε μια ανθρώπινη αναλογία, ο Κύριος «στοιχημάτιζε» τη φήμη Του πάνω στον Ιώβ: «Πρόσεξες το δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη· είναι άνθρωπος ακέραιος, ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό. Παραμένει σταθερός στην ακεραιότητά του, κι άδικα εσύ με παρακίνησες να τον καταστρέψω χωρίς κανένα λόγο» 2:3.
Τα λόγια αυτά μας δείχνουν όχι μόνο την ευαρέσκεια και την εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ, αλλά κάνουν και τον λόγο για τα δεινοπαθήματά του σαφέστερο. Ήταν ο Σατανάς, και όχι ο Θεός που προκάλεσε όλα εκείνα τα κακά στον ευσεβή Ιώβ. Ήταν ο Σατανάς που πρώτος εισηγήθηκε την καταστροφή του Ιώβ υλικά και σωματικά. Επιπλέον, παρόλο που ο Σατανάς πρότεινε στον Θεό «να απλώσει το χέρι Του και να αγγίξει όλα όσα έχει ο Ιώβ», δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο Θεός έκανε κάτι τέτοιο. Είπε ο Θεός: «Με παρακίνησες εναντίον του για να τον καταστρέψω», δεν υπάρχει όμως ένδειξη ότι ο Κύριος συμμορφώθηκε με το αίτημα, αλλά μάλλον του είπε: «Ορίστε, σου τον παραδίδω· μόνο να μην πειράξεις τη ζωή του», και τότε ο Σατανάς κατέστρεψε τα υπάρχοντα και την υγεία του Ιώβ. Είναι διαφωτιστικό για μας να δούμε ότι ο Θεός, δεν ήταν κατά καμία έννοια, είτε άμεσα είτε μέσω του Σατανά, η αιτία των δεινών του Ιώβ. Ο Θεός επέτρεψε τις ενέργειες του Σατανά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Θα πρέπει να είμαστε απόλυτα ακριβείς για το τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο Θεός «θα μπορούσε να είχε σταματήσει» τα βάσανα του Ιώβ. Μπορούμε πραγματικά να δεχτούμε ότι ο Θεός είχε την απόλυτη δύναμη να σταματήσει, ή ακόμη και να καταστρέψει τον Σατανά. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη κι αν ο Σατανάς καταποντιζόταν κάτω από την οργή και την πάταξη του Θεού, θα είχε φύγει καγχάζοντας, σαν να έλεγε «Σου το έλεγα εγώ». Μια τέτοια «λύση» θα άφηνε για πάντα αναπάντητη την κατηγορία του Σατανά, ότι η βασιλεία του Θεού στηρίζεται (όπως η δική του), στον εξαναγκασμό και στο συμφέρον. Δεν ήταν λοιπόν η έλλειψη δύναμης που εμπόδισε τον Θεό να συντρίψει τον Σατανά, αλλά ήταν θέμα αρχής. Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με τον ηθικό περιορισμό που κάνει αδύνατο για τον Θεό να ψευσθεί. Οι κατηγορίες του Σατανά δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει πραγματικά με μια δύναμη, που απλά συντρίβει τον κατήγορο, αλλά μόνο με τον τρόπο που ο Θεός υιοθετεί, επιτρέποντας στον Σατανά να αφαιρέσει τα προνόμια του Ιώβ. Θα πρέπει να δείξει ότι ο δούλος Του, τον οποίο εμπιστεύεται, τον αγαπά για αυτό που είναι, και όχι για αυτά που λαμβάνει από Αυτόν.
Σε αυτή την ειδική περίπτωση φαίνεται ότι ο Θεός επέτρεψε τα βάσανα του Ιώβ, για να αποδείξει στον Σατανά ότι μπορεί κάποιος να Τον αγαπά χωρίς καμιά ανταμοιβή, ακόμη και αν δεν κατανοεί όπως θα έπρεπε τους τρόπους του Θεού. Υπονοείται βέβαια, εδώ και η εβραϊκή αντίληψη ότι ο Ιώβ είχε κάποια δυνατότητα επιλογής για το πώς μπορούσε να αντιδράσει στις κακουχίες της ζωής. Το πατρικό καύχημα του Κυρίου για τον Ιώβ δεν θα είχε καμιά αξία, εάν ο Ιώβ ήταν πιστός μόνο και μόνο γιατί ο Θεός παρασκηνιακά τον εξανάγκαζε να το κάνει. Ο Ιώβ εξαρτιόταν από τη μια από τον Θεό, και αναγνώριζε την ανάγκη του για έναν λυτρωτή, αλλά είχε από την άλλη την αποκλειστική ευθύνη και το δικαίωμα εκλογής.
Η εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ δικαιώθηκε; Διαβάζοντας ως το τέλος την ιστορία, βλέπουμε ότι ο Ιώβ, όπως και οι «παρηγορητές» του, απέδιδαν λανθασμένα τη συμφορά του στον Θεό. Μολαταύτα ο Ιώβ παρέμεινε βέβαιος για την αθωότητά του, και ζητούσε απεγνωσμένα να του δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξει την υπόθεσή του. Φαίνεται ότι αισθανόταν ότι κάτι κάπου είχε πάει λάθος. Κάποια ανωμαλία θα υπήρξε στη δικαιοσύνη του σύμπαντος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Ιώβ δεν μπορούσε να εξηγήσει τη δεινή κατάσταση στην οποία βρέθηκε. Ο Σατανάς, όχι μόνο είχε καταστρέψει τις ευλογίες που απολάμβανε ο Ιώβ, αλλά πολλαπλασίαζε τις αμφιβολίες και τη σύγχυσή του μέσω των «φίλων» του. Ύστερα απ’ όλα αυτά, θα βλαστημούσε ο Ιώβ τον Θεό, όπως ο Σατανάς είχε προβλέψει;
Ο Ιώβ, παρά την απορία και σύγχυσή του, δικαίωσε την εμπιστοσύνη του Κυρίου του προς το άτομό του. Είπε: «Kαι αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ' Αυτόν όμως, θα υπερασπιστώ τους δρόμους μoυ μπροστά Τoυ». Ο Ιώβ θα υπηρετούσε τον Κύριο, ότι και να συνέβαινε. Διαμέσου του ο Θεός έδειξε ότι η Βασιλεία Του βασίζεται, όχι στην υπακοή του συμφέροντος, αλλά στην υπακοή της αγάπης.
Θα ήταν διαφωτιστικό, πιστεύουμε, να παραθέταμε λεπτομερώς μια σύγκριση μεταξύ αυτών που έλεγε ο Θεός για τον Ιώβ, και των όσων έλεγαν οι «παρηγορητές» του, καθώς και ο νεαρός Ελιού:
(α) Ο Θεός εμπιστεύεται τους δούλους Του:
Ο Κύριος είπε στον Σατανά: «'Eβαλες τoν νoυ σoυ επάνω στoν δoύλo μoυ τoν Iώβ, ότι δεν υπάρχει όμoιός τoυ στη γη, άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό;» Ιώβ 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως του είπαν: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται στoυς δoύλoυς τoυ»... Ελιφάς 4:18. «Mπoρεί o άνθρωπoς να ωφελήσει τoν Θεό, επειδή, ενώ είναι φρόνιμoς, μπoρεί να ωφελεί τoν εαυτό τoυ; Yπάρχει ευχαρίστηση στoν Παντoδύναμo, αν είσαι δίκαιoς; 'H κέρδoς, αν κάνεις άμεμπτoυς τoυς δρόμoυς σoυ;» Ελιφάς 22:2-3. «Aν είσαι δίκαιoς, τι θα τoυ δώσεις; 'H τι θα πάρει από τo χέρι σoυ;» Ελιού 35:7.
(β) Ο Ιώβ είναι άμεμπτος και ακέραιος:
Ο Θεός είπε για τον Ιώβ ότι είναι: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς» 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, σίγουρα, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «ο Θεός δεν θα απορρίψει τον άμεμπτο» Βιλδάδ 8:20. «Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς;» Ελιφάς 4:7. «Aν μπoρείς απάντησέ μου, παρατάξου μπρoστά μoυ, στάσoυ όρθιoς. Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία, είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:5-12. «Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Ελιού 34:7,8. «Πώς, λoιπόν, μπoρεί o άνθρωπoς να δικαιωθεί μπρoστά στoν Θεό; 'H πώς μπoρεί να είναι καθαρός αυτός πoυ γεννήθηκε από γυναίκα; Βιλδάδ 25:4. «Tι είναι o άνθρωπoς ώστε να είναι καθαρός; Kαι o γεννημένoς από γυναίκα, ώστε να είναι δίκαιoς;» Ελιφάζ 15:14. «Eπειδή, είπες: H oμιλία μoυ είναι καθαρή, και είμαι καθαρός μπρoστά σoυ. Aλλά, είθε να μιλoύσε o Θεός, και να άνoιγε εναντίoν σoυ τα χείλη τoυ και να σoυ φανέρωνε τα κρυφά πράγματα της σoφίας, ότι είναι διπλάσια των όσων είναι γνωστά. Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερo από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:4-6.
(γ) Η στάση του Ιώβ προς τον Θεό και το κακό είναι σωστή.
Ο Θεός λέγει για τον Ιώβ: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό».
Αντίθετα, οι παρηγορητές λένε: «Bέβαια, εσύ απoρρίπτεις τoν φόβo, και απoκλείεις τη δέηση μπρoστά στoν Θεό» Ελιφάς 15:4. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5.
(δ) Ο αθώος πράγματι υποφέρει «χωρίς αιτία».
Ο Θεός λέγει: «Kι ακόμα κρατάει τη ακεραιότητά τoυ, αν και με παρόξυνες εναντίoν τoυ, για να τoν εξoλoθρεύσω χωρίς αιτία.» 2:3
Οι παρηγορητές λένε: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, βέβαια, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «Nα ξέρεις λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς; 'Oπως έχω δει εγώ, όσoι αρoτρίασαν ανoμία, και έσπειραν ασέβεια, τις θερίζoυν εξoλoθρεύoνται από τo φύσημα τoυ Θεoύ, και από την πνoή των μυκτήρων τoυ αφανίζoνται» Ελιφάς 4:7-9. «Eπειδή, o Iώβ είπε: Eίμαι δίκαιoς και o Θεός αφαίρεσε την κρίση μoυ διαψεύστηκα στην κρίση μoυ η πληγή μoυ είναι ανίατη, χωρίς παράβαση. Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Eπειδή, είπε: Tίπoτε δεν ωφελεί τoν άνθρωπo στo να ευαρεστεί τoν Θεό. Γι' αυτό, ακoύστε με, άνδρες συνετoί: Mη γένoιτo να υπάρχει αδικία στoν Θεό, και ανoμία στoν Παντoδύναμo. Eπειδή, σύμφωνα με τo έργo τoύ ανθρώπoυ, θα τoυ ανταπoδώσει, και στoν καθέναν θα κάνει να βρει σύμφωνα με τoν δρόμo τoυ.» Ελιού 34:5-11.
(ε) Οι θλίψεις του Ιώβ προκλήθηκαν από τον Σατανά και όχι από τον Θεό.
Η αλήθεια είναι: «Tότε, o σατανάς βγήκε από μπρoστά από τoν Kύριo, και πάταξε τoν Iώβ με ένα κακό έλκoς, από τo πέλμα των πoδιών τoυ μέχρι την κoρυφή τoυ. Kαι πήρε κoντά τoυ ένα κομμάτι από κεραμίδι, για να ξύνεται μ' αυτό και καθόταν στο μέσον τής στάχτης» 2:7.
Όμως οι παρηγορητές λένε: «Πρόσεξε, μακάριος ο άνθρωπος, που τον ελέγχει ο Θεός γι' αυτό, μη καταφρονείς την παιδεία τού Παντοδύναμου, επειδή, αυτός πληγώνει, και επιδένει, χτυπάει, και τα χέρια του γιατρεύουν.» Ελιφάς 5:17,18. «Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5. «Δες, o Θεός είναι ισχυρός, όμως δεν καταφρoνεί κανέναν. Ιχυρός σε δύναμη σoφίας. Δεν θα ζωoπoιήσει τoν ασεβή, στoυς φτωχoύς, όμως, δίνει τo δίκαιo.» Ελιού 36:5-6. «Kι έτσι, θα σε έβγαζε από τη στενoχώρια σε ευρυχωρία, όπoυ δεν υπάρχει στενoχώρια κι εκείνo πoυ παρατίθεται επάνω στo τραπέζι, θα είναι γεμάτo από πάχoς. Aλλ' εσύ εκπλήρωσες δίκη τού ασεβή» Ελιού 36:16-17.
(στ) Τα λόγια του Ιώβ είναι αποδεκτά από τον Θεό.
Είπε ο Κύριος στoν Eλιφάς τoν Θαιμανίτη: «O θυμός μoυ άναψε εναντίoν σoυ, και εναντίoν τoν δύo φίλων σoυ επειδή, δεν μιλήσατε για μένα τo oρθό, καθώς o δoύλoς μoυ o Iώβ.» 42:7.
Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «Mέχρι πότε θα μιλάς αυτά τα πράγματα; Kαι μέχρι πότε τα λόγια τού στόματός σου θα είναι όπως ένας σφοδρός άνεμος;» Βιλδάδ 8:2. «Δεν δίνεται απάντηση στην πληθώρα των λόγων; Kαι θα δικαιωθεί o πoλυλoγάς;» Σωφάρ 11:2. «Eπειδή, τo στόμα σoυ απoδεικνύει την ανoμία σoυ, και διάλεξες τη γλώσσα των πανoύργων.To στόμα σoυ σε καταδικάζει, και όχι εγώ και τα χείλη σoυ καταμαρτυρoύν εναντίoν σoυ.» Ελιφάς 15:5,6. «Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: ‘Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ’ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:8:12. «O Iώβ δεν μίλησε με γνώση, και τα λόγια τoυ δεν ήσαν με σύνεση. H επιθυμία μoυ είναι, o Iώβ να εξεταστεί μέχρι τέλoυς επειδή, απάντησε όπως oι ασεβείς άνθρωπoι. Eπειδή, στην αμαρτία τoυ πρoσθέτει ασέβεια καυχάται ανάμεσά μας, και πoλλαπλασιάζει τα λόγια τoυ εναντίoν τoύ Θεoύ.» Ελιού 35-37.
Τι συμπεράσματα μπορούμε να εξαγάγουμε από την ιστορία του Ιώβ; Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος επιτρέπει κάποτε την αρρώστια ή την καταστροφή ως «παιδεία», αλλά δεν μπορούν όλα τα δεινοπαθήματα να δικαιολογηθούν με αυτόν τον τρόπο. Οι «παρηγορητές» φαίνεται να νόμιζαν ότι ο Θεός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο. Εάν η άποψή τους αυτή ήταν ορθή, θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς ότι ο πόνος είναι πάντοτε είτε για παιδεία είτε για τιμωρία. Εάν συνέβαιναν όπως ο Θεός ήθελε, και αν είναι δίκαιος, τότε ο αθώος δεν θα υπέφερε ποτέ. «Ποιος απωλέσθηκε ποτέ, ενώ ήταν αθώος;», ρώτησε ο Ελιφάς, και σύμφωνα με τις δικές του προϋποθέσεις, θα ήταν δύσκολο να διαφωνήσει κανείς μαζί του, ο Ιώβ πρέπει να είναι ένοχος. Εντούτοις στην πραγματικότητα, διεξαγόταν μια μάχη, και έτσι μπορεί να συμβαίνει συχνά, όταν ένας ακέραιος και ευθύς δούλος του Κυρίου υποφέρει.
Δεν ήταν ο Θεός, αλλά ο Σατανάς που προκάλεσε τα δεινά του Ιώβ. Παρόλα αυτά, ο Θεός μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον πόνο του Ιώβ, για να τον φέρει σε μια βαθύτερη σχέση με τον Εαυτό Του. Η πνευματική αρχή είναι τούτη: «όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό Του». Όσο μεγάλη κι αν είναι μια καταστροφή, όσο φοβερή κι αν είναι μια κατάσταση, ο Θεός θέλει να εργαστεί για το καλό αυτών που τον αγαπούν. Επιπλέον, ζητάει από τους υπηρέτες Του να συνεργαστούν μαζί Του σχετικά με αυτό. Κατά συνέπειαν, είναι σημαντικό να αντιδρούμε σωστά σε καταστάσεις πόνου ή κακουχιών.
Ας θυμηθούμε το περιστατικό με τον τυφλό εκ γενετής. Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής (και όχι μόνον), η αμαρτία είναι η βασική αιτία κάθε ασθένειας και πόνου, κι έτσι οι μαθητές εγείρουν το θεολογικό ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;». Προσπαθούσαν να ξετυλίξουν το νήμα που συνέδεε τελικά την ασθένεια με την αμαρτία. Η απάντηση του Ιησού αποδείκνυε την ανεδαφικότητα τέτοιων ερωτημάτων. Η τύφλωση του ανθρώπου εκείνου, δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του αμαρτιών ή των γονιών του. Θα ήταν άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να διαλευκάνει την αιτία. Το πραγματικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να ήταν: «τι προκάλεσε τον πόνο;», αλλά μάλλον: «Πώς μπορεί ο πάσχοντας να συνεργαστεί, έτσι ώστε να κάνει τα έργα του Θεού μέσα από μια τέτοια κατάσταση;» ή με άλλα λόγια: «Πώς θέλει ο Θεός να εργαστεί, ώστε όλα να συνεργήσουν για το καλό εκείνων που τον αγαπούν;». Ο Χριστός δεν βλέπει τον πόνο σαν μια διανοητική πρόκληση, αλλά σαν μια ανάγκη και μια ευκαιρία να δείξει τα έργα του Θεού στη θεραπεία. Κάποτε μπορεί ένα πρόσωπο να υποφέρει, επειδή με κάποιον τρόπο αμάρτησε ή αμαρτάνει. Συνήθως όμως, τα αίτια της δυσπραγίας είναι πολύ περίπλοκα για να διαλευκανθούν. Το καθήκον μας θα πρέπει να είναι να μάθουμε πώς μπορούμε να συνεργαστούμε με τον Θεό στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Βλέπουμε επομένως, ότι οι αντιδράσεις μας στον πόνο είναι μεγάλης σημασίας.
Εξίσου σημαντική είναι η στάση μας όταν εμείς οι ίδιοι υποφέρουμε. Εάν ο Ιώβ «βλαστημούσε τον Θεό και πέθαινε», θα έχανε την ευκαιρία να γίνει κανάλι ευλογιών, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους. Όμως ο Ιώβ δεν βλαστήμησε τον Θεό, αλλά και ούτε ήταν ικανοποιημένος με τις ιερές κοινοτυπίες των «παρηγορητών» του. Ήταν ειλικρινής με τον Θεό στην κατάστασή του, γι’ αυτό και ο Θεός επιδοκίμασε τα λόγια του. Ο Ιώβ εξέφρασε τις αμφιβολίες του, τη σύγχυσή του, ενώ δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι διέπραξε όλα εκείνα που οι «φίλοι» του φαντάζονταν. Ο Θεός το επιδοκίμασε αυτό και έπειτα είπε στον Ιώβ να σταθεί και να απαντήσει στις ερωτήσεις Του. Είναι σημαντικό, σε καιρούς δυσπραγίας, να είμαστε ανοιχτοί προς τον Θεό, ώστε να αποκαλύψει περισσότερο τον Εαυτό Του σε εμάς. Πολλοί άνθρωποι απέκτησαν βαθύτερη γνώση και εμπειρία του Θεού μέσα από τον πόνο που βίωναν. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο Θεός προκαλεί αυτά τα δεινοπαθήματα, αλλά ότι είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε κατάσταση για το καλό αυτών που Τον αγαπούν. Παρακάτω διαβάζουμε ότι «o Kύριoς έστρεψε την αιχμαλωσία τoυ Iώβ, αφoύ πρoσευχήθηκε για τoυς φίλoυς τoυ και o Kύριoς έδωσε στoν Iώβ διπλάσια από όλα όσα είχε πρωτύτερα.» 42:10. Από τη στιγμή που ο Ιώβ έστρεψε την προσοχή του από το δικό του πρόβλημα στις ανάγκες των φίλων του, και άρχισε να συνεργάζεται με τον Θεό ώστε να δώσει ευλογίες, ανακάλυψε ότι τα δεσμά της απελπισίας άρχισαν να σπάζουν. Έτσι λοιπόν όπως συμβαίνει συχνά, καθώς ένα πρόσωπο γίνεται κανάλι ευλογιών για άλλους τα δικά του βάρη, φαίνονται ελαφρύτερα. Στο τέλος του βιβλίου, είναι πιθανόν ο Ιώβ να πήρε κάποια ιδέα από την πάλη που διεξαγόταν, επειδή μέσω της προσευχής, κατέστη και ο ίδιος συμμέτοχος στη μάχη αυτή.
Ο Ιώβ επομένως, υπήρξε ένα πεδίο μάχης, στο οποίο ο Θεός απέδειξε ότι οι υπηρέτες Του τον αγαπούν για αυτό που είναι ο Ίδιος, και όχι για τις ευλογίες που απολαμβάνουν. Ίσως ο Ιώβ, ύστερα από την εμπειρία του αυτή, να αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, και να συμμετείχε πραγματικά με την προσευχή του ως κανάλι των θείων ευλογιών, όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά και προς τους άλλους...
Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα στην Ιερουσαλήμ. Την επιφάνεια της γης τη σκέπαζε ομίχλη, προσπαθώντας ν’ αντισταθεί στο απαλό φύσημα του πρωινού αέρα, και να μην παρασυρθεί πίσω προς τη θάλασσα. Σ’ ένα μικρό χωριό όχι μακριά από την πόλη, ένας αγουροξυπνημένος άνδρας χασμουριόταν, ανοίγοντας όσο έπαιρνε το στόμα του, και τέντωνε το ελαφρά πιασμένο σώμα του. Ανακάθισε στη θέση του προσπαθώντας ν’ αφουγκραστεί, και να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. Ικανοποιημένος κούνησε το κεφάλι του μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη του. Η προσμονή μιας ασυνήθιστα ήπιας χειμωνιάτικης μέρας, τον γέμισε με ένα αίσθημα ευχάριστων προσδοκιών. Σηκώθηκε και έδεσε το χιτώνιό του (πάνω στο οποίο είχε κοιμηθεί) γύρω του μ’ ένα χοντροφτιαγμένο πάνινο ζωνάρι. Τα γυμνά του πόδια σχεδόν δεν έκαναν θόρυβο, καθώς κατευθύνθηκε προς την κουζίνα όπου χαιρέτισε τους γονείς του.
Κατόπιν μαζί με τον πατέρα του βγήκε από το σπίτι. Όπως ήταν συνήθειά τους έφαγαν το πρωινό τους, που αποτελείτο από κριθαρένιο κέικ γεμισμένο με ελιές, καθώς βάδιζαν κατά μήκος του Όρους των Ελαιών προς την Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του, του είχε βρει ένα στρατηγικό σημείο για να κάθεται και να ζητιανεύει, κοντά σε μια από τις πύλες εξόδου του ναού και τον άφησε εκεί.
Καθώς καθόταν μόνος του, περιμένοντας και αφουγκραζόμενος, άκουσε το θόρυβο από το βάδισμα ενός πλήθους που τον πλησίαζε. Δεν έκανε λάθος. Ήταν μεγάλος όχλος. Το σώμα του κοκάλωσε. Σταμάτησε σχεδόν να αναπνέει προσπαθώντας να διακρίνει κάποια λέξη, από τις πολλές ανάκατες φωνές, για να καταλάβει τι σημαίνει το μεγάλο εκείνο πλήθος.
Κατόπιν κάποιος ρώτησε: "Δάσκαλε, ποιος αμάρτησε ώστε να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος τυφλός, αυτός ή οι γονείς του"; Μια άλλη φωνή αποκρίθηκε: "Γεννήθηκε τυφλός όχι γιατί αμάρτησε αυτός, ούτε γιατί αμάρτησαν οι γονείς του, αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στην περίπτωσή του". Ιωάννης 9:1-2.
Ο άνδρας άκουσε κάποιον που έφτυσε δίπλα του. Κατόπιν κάτι ζεστό και υγρό άγγιξε τα μάτια του. Κάποιος του είπε: "Πήγαινε και νίψου στη δεξαμενή του Σιλωάμ". (εδάφια 6-7). Ο τυφλός πήγε και έπλυνε τα μάτια του, και ξαφνικά άρχισε να βλέπει.
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Η ζωή είναι παράξενη. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, κάνουμε τα ίδια πράγματα. Τρώμε, πίνουμε, κοιμόμαστε, ξυπνάμε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, πονάμε, πενθούμε. Συχνά αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Κάποτε κάνουμε πράγματα που τα θεωρούμε σημαντικά και νιώθουμε ικανοποίηση γι’ αυτά, περήφανοι. Όμως τις περισσότερες φορές βρίσκουμε τη ζωή ανιαρή, μια ρουτίνα. Αναρωτιόμαστε: "Γιατί ζούμε; Γιατί ζούμε τώρα το 2014, και όχι πίσω στο 1965; Με δημιούργησε άραγε ο Θεός για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, ή μήπως είμαι ένα γέννημα της τύχης; Ένα θύμα των περιστάσεων";
Αυτά είναι εύλογα ερωτήματα. Κανένας δε θέλει να αισθάνεται την ύπαρξή του σαν προϊόν της τύχης. Σαν μια παραξενιά της φύσης. Λαχταρούμε να βεβαιωθούμε ότι η ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Θέλουμε να αισθανόμαστε χρήσιμοι, και σπουδαίοι.
Αν κανένας δεν αναγνωρίζει την αξία μας, μας κυριεύει άγχος, κατάθλιψη, ανησυχία, ακόμα και φόβος. Αρχίζουμε καμιά φορά να συμπεριφερόμαστε παράξενα, με σκοπό να προσελκύσουμε την προσοχή των άλλων. Μπορεί ακόμα να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη καταστροφικών συνηθειών όπως, στην απότομη και υπέρμετρη αντίδραση στο καθετί, στο κάπνισμα, στο πιοτό, στα ναρκωτικά, στο ελεύθερο σεξ και όλ’ αυτά σε μια προσπάθεια να εξαλείψουμε ή να μειώσουμε τον πόνο της φαινομενικά άσκοπης και χωρίς νόημα ύπαρξής μας.
Όμως δεν πρέπει να καταληφθούμε από απόγνωση. Ο Θεός έχει δώσει την απάντηση στις βαθύτερες ανάγκες, και τη λαχτάρα των καρδιών μας. Στο λόγο Του τον Άγιο μας έχει δώσει πολύτιμες πληροφορίες για το νόημα της ύπαρξής μας. Λέει στη Β' επιστολή του Πέτρου 1:2-4: "Η χάρη και η ειρήνη ας αυξάνουν ανάμεσά σας με την ακριβή γνώση του Θεού και του Ιησού, του Κυρίου μας, καθώς η θεία δύναμή Του έχει θέσει δωρεάν στη διάθεσή μας όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας με την απόκτηση σαφούς γνώσης Εκείνου που μας κάλεσε, οδηγώντας μας μέσα από τη δόξα και την αρετή".
Καθώς μαθαίνουμε αυτές τις αλήθειες, αυτές τις υποσχέσεις του Θεού και αναπτυσσόμαστε στη χάρη και στη γνώση του Θεού, ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε με ένα και για ένα σκοπό. Ο Θεός μας θεωρεί χρήσιμους και δίνει νόημα στη ζωή μας. "Γιατί πραγματικά είμαστε έργο δικό του, που φτιαχτήκαμε μέσω του Ιησού Χριστού, με σκοπό να κάνουμε έργα καλά, τα οποία ο Θεός προετοίμασε για να καταγινόμαστε μ’ αυτά". Εφεσίους 2:10.
Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας τις παρακάτω αλήθειες:
Η σπουδαιότητα της ύπαρξής μας.
"Δε διαλέξατε εσείς εμένα, αλλά εγώ διάλεξα εσάς". Ιωάννης 15:16.
Συχνά προσπαθούμε να βρούμε απάντηση στο νόημα της ζωής μας, γιατί με δημιούργησε ο Θεός και γιατί το έκανε σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή. Θα παίξει η ζωή μου κανένα ρόλο στην ιστορία ή απλά και μόνο θα ζήσω λίγα χρόνια και μετά θα εξαφανιστώ από τη σκηνή, περνώντας στη λήθη, ως επί το πλείστον άγνωστος και μόνο με το προσωρινό κλάμα λίγων συγγενών για το θάνατό μου;
Ο Θεός μέσα στη μεγάλη Του αγάπη και καλοσύνη, μας πληροφορεί ότι γι’ Αυτόν ο καθένας μας είναι σπουδαίος. Και η σπουδαιότητά μας έγκειται στο γεγονός ότι Αυτός μας έδωσε αιώνια ζωή, σε μια στενή σχέση μαζί Του. Αυτή τη ζωή όμως δεν τη δέχονται όλοι δυστυχώς.
Από τη δική μας πλευρά, η ζωή αυτή αρχίζει από τη στιγμή που δεχόμαστε με πίστη το Χριστό μέσα στην καρδιά μας ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής μας. "Όποιος θέλει, ας έρθει σ’ Εμένα", είπε ο Κύριος. Από την πλευρά του Θεού έχουμε εκλεχθεί χάρη στο Χριστό, πριν από τη δημιουργία του κόσμου. Το γεγονός ότι ο Θεός μας διαλέγει χάρη στο Χριστό, και μας ελευθερώνει από την εξουσία του σκοταδιού για τη δόξα τη δική Του, μας κάνει σπουδαίους. Τι άλλη απόδειξη για τη σπουδαιότητά μας μπορούμε να βρούμε από το γεγονός της θυσίας του Γιου του Θεού για μας; Ρωμαίους 5:8.
Το νόημα της ύπαρξής μας.
"…Και σας όρισα…" Ιωάννης 15:16.
Όμως η γνώση της σπουδαιότητάς μας για το Θεό, δεν ικανοποιεί πάντα πλήρως τη βαθύτερη λαχτάρα των καρδιών μας. Η αγάπη του Θεού για μας λέει περισσότερα γι’ Αυτόν τον Ίδιο, παρά για μας. Ο Λόγος του Θεού όμως μας λέει ότι ο Θεός μας δημιούργησε για να κάνουμε καλά έργα, που ο ίδιος έχει προετοιμάσει για μας. Εφεσίους 2:10.
Στην αρχή του άρθρου αυτού μιλήσαμε για έναν εκ γενετής τυφλό, που καθόταν σε μια εμφανή θέση έξω από το ναό. Όποιος έβλεπε αυτόν τον άντρα να ζητιανεύει για να ζει, σίγουρα δε θα σκεφτόταν πως η ζωή του μπορεί να είχε οποιοδήποτε νόημα. Ο Χριστός αποκάλυψε στους μαθητές Του ότι ο άνθρωπος αυτός γεννήθηκε τυφλός, για να φανερωθούν μέσω αυτού τα έργα του Θεού στους ανθρώπους. Ποια μεγαλύτερη τιμή θα μπορούσε να κάνει ο Θεός στον άνθρωπο αυτό, από το να τον διαλέξει πριν από τη δημιουργία του κόσμου σαν ένα κανάλι για να αποκαλύψει τη δόξα, τη δύναμη και το μεγαλείο Του;
Αφού πίστεψε ο τυφλός στο Χριστό και Τον προσκύνησε, δε διαβάζουμε τίποτα γι’ αυτόν. Οι προβολείς αποσύρθηκαν από πάνω του. Όμως η ζωή του έχει ακόμα σημασία. Ύστερα από 2.000 χρόνια μιλάμε ακόμα για το πώς θεράπευσε ο Χριστός ένα γεννημένο τυφλό. Ακόμα θαυμάζουμε το θάρρος του, να σταθεί μπροστά στους φανατισμένους και κακόβουλους θρησκευτικούς ηγέτες, και να δώσει τη μαρτυρία του. Ενισχύεται η ελπίδα μας για τα προβλήματά μας, καθώς βλέπουμε τι έκανε ο Χριστός για κείνων τον άνθρωπο, που η ζωή του δεν έδειχνε κανένα νόημα. Σκεφτείτε επίσης τις δικές μας ευθύνες για τη στάση μας απέναντι στους διανοητικά καθυστερημένους, στους παράλυτους, στους παραμορφωμένους ή και στα έμβρυα.
Ο σκοπός της ζωής μας.
"Να πάτε εσείς και να παράγετε καρπό". Ιωάννης 15:16.
Η εντολή "Να πάτε", δίνει σκοπό στη ζωή μας.
Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, ότι τους όρισε να πάνε και να παράγουν καρπό. Ο απόστολος Παύλος μας λέει, ότι ο Θεός μας δημιούργησε με σκοπό να κάνουμε έργα καλά. Ο καρπός που παράγουμε περιλαμβάνει τα καλά έργα που μας κάλεσε ο Θεός να κάνουμε, με την ενέργεια και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Είναι το Άγιο Πνεύμα που δίνει τον καρπό μέσα μας, αγάπη, χαρά, ειρήνη, εγκράτεια… Γαλάτας 5:22. Μια τέτοια καρποφορία δείχνει ότι συμμετέχουμε στη θεία φύση του Θεού. Μέσω της ικανότητας που μας δίνει το Άγιο Πνεύμα, μπορούμε επίσης να καλλιεργούμε τις αρετές του χαρακτήρα μας, που μας προστάζει ο Θεός, ηθική υπεροχή, γνώση, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδελφία… Ο απόστολος Πέτρος μας λέει, ότι αν καλλιεργούμε αυτές τις αρετές και τις αυξάνουμε δε θ’ αποδειχτούμε άκαρποι και άχρηστοι. Β' Πέτρου 1:5-8.
Αυτά που κάνουμε για το Θεό και για τους άλλους αποτελούν καλά έργα, τα οποία πάλι τα επιτυγχάνουμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αν προσευχόμαστε γι’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αν υποστηρίζουμε τους πιστούς, αν υποτασσόμαστε στις αρχές, αν πληρώνουμε τους φόρους μας έντιμα, αν προσφέρουμε στο έργο του Θεού, αν συμβάλλουμε στη συντήρηση των εργατών του ευαγγελίου, όλ’ αυτά αποτελούν μέρος των καλών έργων που μας καλεί ο Θεός να κάνουμε.
Ο σκοπός που μας διάλεξε ο Θεός, και ο δικός μας σκοπός, βρίσκονται και καλύπτουν την πλήρη έκφρασή τους, όταν ελκύουν τους άλλους στο Χριστό με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Η αξία των έργων μας.
"και ο καρπός σας να μένει…" Ιωάννης 15:16.
Όταν αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε για ένα σκοπό, κι εμείς εκπληρώνουμε αυτό το σκοπό, η ζωή μας αποκτά νόημα και αυτά που κάνουμε συνεχίζουν να έχουν αξία. Αν ζούμε για τους εαυτούς μας, η ζωή μας φαίνεται χωρίς νόημα, γιατί δεν μπορούμε να νιώθουμε τη σπουδαιότητά μας μακριά από το Θεό. Είτε σκαφτιάδες είμαστε, είτε οδηγοί λεωφορείων, είτε πιλότοι, είτε δάσκαλοι, είτε δικηγόροι, είτε γιατροί, είτε οικονομολόγοι, χωρίς το Θεό δεν μπορούμε να δούμε διαρκή και αιώνια αποτελεσματικότητα των πράξεών μας.
Όταν ο Ιησούς είπε στον τυφλό να πάει και να πλύνει τα μάτια του στη δεξαμενή του Σιλωάμ, ο τυφλός θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση, λέγοντάς Του πως το πλύσιμο δεν μπορούσε ν’ αποκαταστήσει την όραση κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Μπορούσε ν’ αρχίσει λογομαχία μαζί Του, όπως έκαναν οι Φαρισαίοι, οι πολέμιοι του Κυρίου. Απεναντίας, ο τυφλός υπάκουσε στον Κύριο και απέκτησε την όρασή του. Η καταγραφή του περιστατικού αυτού στα ευαγγέλια, μας δείχνει τη διαρκή φύση της υπακοής του ανθρώπου εκείνου.
Σκεφτείτε μόνο ότι ο Θεός την πίστη που οδηγεί στην υπακοή τη θεωρεί καλό έργο. Γιατί όταν οι άνθρωποι ρώτησαν το Χριστό τι πρέπει να κάνουν για να κάνουν τα έργα του Θεού, Εκείνος τους είπε ότι το έργο του Θεού ήταν να πιστέψουν σ’ Αυτόν που ο Θεός είχε αποστείλει. Όταν έρθει η μέρα της Κρίσης, ο Θεός θα κρίνει τα έργα μας για την ποιοτική τους μονιμότητα.
Ο Θεός θέλει τα έργα μας να μένουν μόνιμα. Ν’ αντέξουν στη δοκιμασία της φωτιάς. Αυτό θα συμβεί μόνο αν ζητάμε το σκοπό του Θεού για τη ζωή μας, και ζούμε σύμφωνα με το θέλημα και το σκοπό του Θεού.
Η ασφάλειά μας.
"Έτσι ώστε ότι κι αν ζητήσετε από τον Πατέρα μου, στ’ όνομά μου θα σας το δώσει". Ιωάννης 15:16.
Τι θαυμάσιος είναι ο Θεός μας! Μας δημιούργησε για τον εαυτό Του. Μας παρέχει ασφάλεια. Το σχέδιό Του είναι, καθώς μαθαίνουμε να βαδίζουμε σύμφωνα με το θέλημά Του, να παράγουμε καρπό με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και ν’ αυξανόμαστε στην πνευματική μας ζωή. Μας υπόσχεται να μας δώσει τα πράγματα που Του ζητάμε. Όμως εκπληρώνει τις επιθυμίες μας, μόνο αν τις εναρμονίζουμε με το θέλημα και το σκοπό Του για μας.
Όταν η ζωή μας φαίνεται χωρίς σημασία και σκοπό και ο Θεός δε φαίνεται ν’ απαντά στις προσευχές μας, τότε είναι καιρός να εξετάσουμε τις σχέσεις μας μαζί Του. Προσπαθούμε μήπως ν’ αποκτήσουμε σπουδαιότητα με τα πράγματα που κάνουμε ή κατέχουμε; Μήπως ζητάμε αναγνώριση από τους άλλους; Ζούμε μήπως φίλαυτα; Αποτυγχάνουμε μήπως κάθε φορά που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι; Αν είναι έτσι, δεν μπορούμε να περιμένουμε αυτά που επιθυμούμε από το Θεό. Αντίθετα, αυτό που θα νιώθουμε είναι ένα αίσθημα κενότητας, ασημαντότητας και ματαιότητας για συνέχιση.
Στην επιστολή προς Εφεσίους 4:17-18, ο απόστολος Παύλος μας λέει να μη ζούμε "όπως οι άπιστοι, κινούμενοι από τους μάταιους λογισμούς, καθώς έχουν συσκοτισμένη τη διάνοιά τους και είναι αποξενωμένοι από τη ζωή που δίνει ο Θεός, εξαιτίας της άγνοιας στην οποία βρίσκονται επειδή είναι πωρωμένη η καρδιά τους". Πρέπει να ζούμε στο φως του Λόγου Του του Αγίου, και να περπατούμε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο Χριστός είπε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς Αυτόν, ενώ μ’ Αυτόν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα, γιατί Αυτός μας δίνει τη δύναμη.
Η ζωή παίρνει συγκεκριμένη μορφή, καθώς συνειδητοποιούμε ότι ο Θεός μας διάλεξε για τον εαυτό Του, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή μας και τη γνώση ότι μας δημιούργησε με ένα σκοπό, να ζούμε για να Τον δοξάζουμε. Σαν τον άνθρωπο εκείνο που γεννήθηκε τυφλός, αν και πέρασαν χρόνια κατά τα οποία φαινόταν άχρηστος, θα βρούμε το σκοπό του Θεού για μας, όταν μας καλέσει να κάνουμε κάτι και να παίξουμε το ρόλο μας στο αιώνιο σενάριό Του.
Δεν μπορούμε να μετρήσουμε τη σπουδαιότητα του ρόλου μας με βάση το χρόνο που θα μπούμε στη σκηνή ή από τη διάρκειά του. Αυτά τα καθορίζει ο Θεός. Η αξία του ρόλου μας μπορεί να μετρηθεί μονάχα από την πιστότητα με την οποία παίζουμε το ρόλο μας για τη δόξα του Θεού...
Συμεών Α. Ιωαννίδης
Είναι ανεπίδεκτο αντιρρήσεων ότι οπουδήποτε κηρύχτηκε ή παρουσιάστηκε πιστά ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, έφερε μεν ελπίδα και νέα ζωή σε πολλούς, αλλά μονίμως έγινε η αιτία μεγάλων αντεγκλήσεων και προβλημάτων.
Οπουδήποτε διδάχτηκε, προκάλεσε ανταγωνισμούς. Όπως ακριβώς και τα πρώτα χρόνια ήταν "σκάνδαλο" για τους Εβραίους, και "μωρία" για τους Έλληνες, έτσι και δια μέσου των αιώνων, ο Σταυρός του Χριστού δεν γίνεται αποδεκτός, και αυτό όχι μόνο από τους κοσμικούς, ως κοσμικούς, αλλά και από τη θρησκευτική κοινότητα. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται αδίστακτα ως αληθινό και στην εποχή μας, το ίδιο όπως ήταν και στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, παρόλο που ο Σταυρός είναι το πιο δημοφιλές σύμβολο στον κόσμο. Δεν υπάρχει ούτε μία πόλη στο χριστιανικό κόσμο που η αρχιτεκτονική της, οι γκαλερί της, οι λογοτεχνικές συλλογές της, τα μουσικά της μέγαρα και οι θρησκευτικοί οργανισμοί της, να μη σέβονται και να τιμούν αυτό το ιερό σύμβολο.
Αυτό μπορεί να είναι ένας φόρος τιμής σε κάτι το βαθύτερο, αλλά είναι ακριβώς αυτό το βαθύτερο που είναι απαράδεκτο στον ευρύ χριστιανισμό, το ίδιο όπως και στον κόσμο.
Ακόμα και σε κάποιες ιεραποστολές στην εποχή μας, σε ορισμένες φάσεις τους, θεωρείται απαραίτητο να καταργήσουν από τα βιβλία και τα υμνολόγιά τους την αναφορά στο Σταυρό, για να μην αποτελεί πρόκληση.
Ένα μεγάλο μέρος των κηρυγμάτων και της διδασκαλίας στις εκκλησίες είτε περιορίζεται στον "ιστορικό Ιησού", παρουσιάζοντας ένα Χριστό χωρίς Σταυρό, είτε δίνει μια πολύ αλλοιωμένη εξήγηση του θανάτου Του. Ωστόσο, σίγουρα θα πρέπει κανείς να καταργήσει ολόκληρη την Αγία Γραφή, πριν καταργήσει το γεγονός ότι από την αρχή μέχρι το τέλος της, διακηρύσσει πως ο Σταυρός είναι η οδός της σωτηρίας, η οδός του Θεού, η οδός που είναι επαρκής για τον άνθρωπο, η μόνη οδός.
Περαιτέρω, είναι επίσης σίγουρα ξεκάθαρο, ότι είναι επάνω στο Σταυρό που ο Θεός έχει ακουμπήσει ολόκληρο το βάρος της μεγάλης σωτηριακής Του δύναμης. Αυτό ήταν η κυρίαρχη αντίληψη την εποχή της Καινής Διαθήκης. Η ανάκτηση, ή η ανανέωση της προσοχής σε μερικά ουσιώδη και ζωτικά στοιχεία του Σταυρού, είναι εκείνη που έδωσε το έναυσμα σε θρησκευτικά κινήματα γνωστά με το όνομα των ηγετών τους, του Λούθηρου, Μούντυ, Φίννυ, Τζόναθαν Έντουαρντς, Γουίτφιλντ, των Γουέσλις, του Σπέρτζον και άλλων ανθρώπων τους οποίους τίμησε ο Θεός να Τον υπηρετήσουν.
Και τώρα ας εξετάσουμε το ερώτημα γιατί ο Σταυρός υπήρξε πάντα η αιτία τόσων φιλονικιών, και πηγή τέτοιου σκανδάλου, και γιατί άραγε είναι σήμερα στο επίκεντρο πολλών κοινωνικών αναστατώσεων σε ουκ ολίγα από τα δόγματα που διατείνονται ότι κηρύττουν το ευαγγέλιο, σε χριστιανικά σπίτια, σε τοπικές εκκλησίες και στις ζωές μεμονωμένων χριστιανών.
Θα προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά ας κάνουμε πρώτα κάποιες διακρίσεις. Δεν είναι ο ηρωισμός του Σταυρού, ούτε οι αντιρρήσεις στην αισθητική του, που προξενούν το πρόβλημα. Η θυσία, τα πάθη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η υπηρεσία προς τους άλλους με αυταπάρνηση, η καρτερικότητα στην αντιμετώπιση του πέναλτι να αντιτίθεται κανείς στο κακό της εποχής του, όλα αυτά είναι ρομαντικές αντιλήψεις και χρησιμοποιούνται ως θέματα για να σαγηνέψουν, και αιχμαλωτίσουν τα πλήθη. Είναι όμως η βαθύτερη σημασία την οποία η Αγία Γραφή δίνει στο Σταυρό που προξενεί την αγανάκτηση. Αυτό μπορεί να καταδειχτεί μέσα από μία ή δύο ξεκάθαρες εφαρμογές.
1ον. Ο Σταυρός καταδικάζει τον κόσμο.
Ο Χριστός στο Σταυρό ανήγειρε ένα πολύ μεγάλο χώρισμα ανάμεσα στον παλιό και τον καινούργιο κόσμο, ένα χώρισμα που επ’ ουδενί λόγω μπορεί να γεφυρωθεί. Δύο τελείως διαφορετικά συστήματα, στάθμες αξιών, μέτρα κρίσης και σύνολα κανόνων κυριαρχούν εκατέρωθεν του Σταυρού. Το καθένα απ’ αυτά τα συστήματα δεν είναι απλά εντελώς διαφορετικό από το άλλο, αλλά και ασυμβίβαστο και μόνιμα ανταγωνιστικό του.
Ο Σταυρός απαιτεί έναν απόλυτο διαχωρισμό ενδιαφερόντων και στόχων, σχέσεων και πηγών. Σύρει την οριστική διαχωριστική γραμμή μεταξύ σωσμένων και μη, ζωντανών και νεκρών.
Μιλώντας για τον εαυτό του ο απόστολος Παύλος είπε για το Σταυρό, ότι ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς τον εαυτό του, κι εκείνος ως προς τον κόσμο. Γαλάτας 6:14. Ο Λόγος του Θεού διακηρύσσει έντονα, ότι η εποχή είναι πονηρή και οι μέθοδοι, τα κίνητρα, οι σκοποί, οι ιδέες και τα προϊόντα της δημιουργικής φαντασίας της, αντίθετα από εκείνα του Θεού, πράγμα που την καθιστά εντελώς ανίκανη να δέχεται τη θεία αποκάλυψη, να αυξάνει σύμμορφα με την εικόνα του Θεού, να γνωρίζει και να εκτιμά την πραγματική επικοινωνία με το Θεό, και να απολαμβάνει το προνόμιο να είναι συνεργός Του.
Αυτά είναι πράγματα τα οποία ανήκουν στη συνείδηση, ικανότητες και είδος σχέσεων που μπορούν να συνάπτουν μόνο αναγεννημένες ψυχές. Είναι αυτή ακριβώς η απαίτηση, ετυμηγορία και καταδικαστική απόφαση του Σταυρού, που είναι απαράδεκτη, και άκρως ενοχλητική σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι αποκαλούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Επίσης είναι η παρουσία πολλών από τα στοιχεία της λεγόμενης "κοσμικής νοοτροπίας", τόσο στην ατομική ζωή των πιστών, όσο και στις εκκλησίες, που εξουδετερώνει πέρα για πέρα την αποτελεσματικότητά τους, στην πραγματοποίηση των ουσιωδών σκοπών του Σταυρού.
2ον. Ο Σταυρός καταλύει το κράτος της σάρκας.
Ο Λόγος του Θεού λέει ότι, με το Σταυρό του Χριστού "ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη". Ρωμαίους 6:6. Και επίσης ότι "εάν εις απέθανε υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον· και απέθανεν υπέρ πάντων, δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών". Β' Κορινθίους 5:14-15. Οι άνθρωποι μονίμως προσπαθούν να φέρουν κάποια στοιχεία της παλιάς ζωής στο νέο δημιούργημα, αλλά ο Θεός αντιστέκεται σ’ αυτό. Καθόσον αφορά το Θεό, η ιστορία του ανθρώπινου γένους που έπεσε, έληξε οριστικά στο Γολγοθά. Τόσο οι δυνατότητες όσο και οι αδυναμίες μας, τόσο αυτό που ονομάζουμε η καλή μας πλευρά όσο και η κακή, τόσο η καλοσύνη όσο και η κακία μας, όλα περιλαμβάνονται πια σ’ εκείνο τον θάνατο επάνω στο Σταυρό. Έκτοτε, το αποκλειστικό μέλημα του Θεού είναι η νέα δημιουργία. Έκτοτε καλούμαστε να ζήσουμε όχι στο ανθρώπινο επίπεδο, αλλά στο επίπεδο του Θεού. Ανθρωπίνως δεν έχουμε τίποτε που να είναι αποδεκτό από το Θεό.
Είναι πάντα με την εισαγωγή κάποιου ανθρώπινου στοιχείου, κάποιας προτίμησης ή απαρέσκειάς μας, κάποιας μόδας ή φαντασίωσης, κάποιας φιλοδοξίας ή κάποιου προσωπικού ενδιαφέροντος, που παραλύει το πνευματικό έργο του Θεού. Το να βλέπουμε όχι μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους στο Σταυρό του Χριστού, είναι ο μόνος τρόπος, δια του οποίου οι σκοποί του Θεού μπορούν να εκπληρωθούν μέσα από τη ζωή μας. Είναι περίεργο που, ενώ εμείς οι ίδιοι είμαστε η καταστροφή, και ο όλεθρος της ύπαρξής μας, η αιτία των προβλημάτων της ζωής μας, καθυστερούμε υπερβολικά να δεχτούμε τη σταύρωσή μας μαζί με το Χριστό, να επιτρέψουμε στο Σταυρό να επιφέρει το θάνατό μας, έτσι ώστε η ζωή του Χριστού να λάμψει μέσα μας. Εδώ βρίσκεται το σκάνδαλο του Σταυρού, και αυτό όχι μόνο για τον άνθρωπο του κόσμου, αλλά και για τον Χριστιανό.
3ον. Ο Σταυρός διώχνει τον Σατανά.
Στο σημείο αυτό αγγίζουμε ίσως τη βαθύτερη αιτία της πρόκλησης που αποτελεί ο Σταυρός, διότι ο κόσμος και η σάρκα (παλαιός άνθρωπος), δεν είναι παρά τα όργανα και τα όπλα, δια των οποίων το σχήμα της μεγάλης πυραμίδας της εξουσίας του Σατανά, διατηρεί την ύπαρξη και κυριαρχία του, ως ελέγχουσα δύναμη. Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στο Σταυρό είπε: "τώρα ο άρχοντας του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω". Ιωάννης 12:31. Και ο Παύλος, επικεντρώνοντας τη σκέψη του στο Σταυρό, είπε ότι δι’ αυτού ο Χριστός, "απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού". Κολοσσαείς. 2:15.
Συνεπώς, είναι λογικό και αναμενόμενο, ότι η μεγάλη πυραμίδα ιεραρχίας των δυνάμεων του πονηρού, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και δυνατότητα για να αχρηστεύσει το Σταυρό. Με τη δύναμη που εξασκεί ρίχνοντας μια χλομή σκιά επάνω στη σκέψη, θα νοθεύσει το μήνυμα του Σταυρού. Με την προώθηση των μεθόδων, μέσων και πνεύματος του κόσμου, θα απομυζήσει την πνευματική ζωτικότητα του Σταυρού. Με το κέντρισμα της σάρκας, του εγώ και του παλιού ανθρώπου, θα δημιουργήσει σχίσμα, ένταση και αποσύνθεση. Με την υπερέξαρση του ανθρώπινου στοιχείου στην τέχνη, αισθητική, ηρωισμό, και ουμανισμό θα τυφλώσει την ανάγκη για αναγέννηση. Η φήμη, η δημοτικότης, η σημασία του μεγαλεπίβολου, τα κοσμικά κριτήρια επιτυχίας, όλα είναι αντίθετα με το πνεύμα του Χριστού. Αυτά όμως είναι τα όργανα που χρησιμοποιεί ο εχθρός της ψυχής, προκειμένου να φουσκώσει τα μυαλά πολλών, ακόμα και των εργατών του ευαγγελίου.
Αν συνεπώς, ο Σταυρός κηρύσσεται ως η ολοκληρωτική νίκη, και η χειραφέτηση από τον κόσμο, τη σάρκα και το Σατανά, είναι αναμενόμενο ότι με κάθε μέσο οι νοήμονες δυνάμεις του πονηρού δεν θ’ αφήσουν πέτρα ασήκωτη προκειμένου να σταματήσουν κάτι τέτοιο, και θα επισωρεύσουν στο Σταυρό κάθε είδους λόγους, για τους οποίους τον θεωρούν πρόκληση και σκάνδαλο.
Συμπερασματικά, ας μη λησμονούμε ότι η απόλαυση της πλήρους ζωής που προσφέρει ο Θεός, η εμπειρία της νίκης και η συνεργασία μ Εκείνον, ο οποίος κάθεται στο Θρόνο, προϋποθέτει τη βαθιά συνειδητοποίηση, ότι οι δικοί Του αιώνιοι σκοποί είναι και δικοί μας, κατά το μέτρο που είμαστε ένα μ Αυτόν, μες από το πλήρες και ουσιαστικό νόημα του Σταυρού, όπως μας τον παρουσιάζει ο Λόγος Του. "Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί". Γαλάτας 2:20. Και τέλος: "Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου". Αποκάλυψη 12:11...
T. Austin-Sparks
Το θέμα του Ουρανού και της άλλης ζωής, συχνά δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Πολλοί από μας βλέπουμε τον Ουρανό σαν ένα υπέροχο μέρος, όπου θα ζήσουμε ευτυχισμένα για όλη την αιωνιότητα. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν η βιωσιμότητά μας ή κάποιου αγαπημένου μας βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, τείνουμε να αντιμετωπίζουμε την πιθανότητα του να περάσουμε στην άλλη ζωή με ένα μεγάλο προαίσθημα κακού, λες και ο Ουρανός είναι ένας πολύ φριχτός τόπος που θα πρέπει να τον αποφεύγει κανείς, για όσο το δυνατόν περισσότερο καιρό!
Ελπίζουμε ότι αυτή η συλλογή από στοχασμούς, προσωπικές εξιστορήσεις, ανέκδοτες ιστορίες και ποιήματα θα ενισχύσουν την πίστη σου, για το ότι ο Ουρανός είναι ένα πολύ πραγματικό μέρος, όπου ο καθένας από μας θα μπορέσει να βρει απεριόριστη αγάπη και τέλεια εκπλήρωση.
Η βεβαιότητα του ότι θα έχεις μια αιώνια μελλοντική κατοικία, σου δίνει μεγάλη βοήθεια να αντέξεις στις δοκιμασίες της ζωής, και όπως είπε ο Σαίξπηρ, "κάνει την ζωή ουράνια". Μια τέτοια διαβεβαίωση μας δίνει επίσης την ικανότητα, να μπαρκάρουμε για εκείνο το τελευταίο ταξίδι, που όπως το έθεσε ένας πιστός, "με τη χαρά ενός παιδιού που φεύγει χοροπηδώντας όταν τελειώνει το σχολείο".
Ο Δρ. Βέρνερ Φον Μπράουν, πασίγνωστος για την πρωτοποριακή του εργασία στο διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ είπε ότι, "είχε ουσιαστικά επιστημονικούς" λόγους να πιστεύει στη ζωή μετά το θάνατο. Εξήγησε ότι: "Η επιστήμη έχει ανακαλύψει, ότι τίποτα δεν εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κάποιο ίχνος. Στη φύση δεν υπάρχει εξαφάνιση. Το μόνο που υπάρχει είναι ο μετασχηματισμός. Αν ο Θεός εφαρμόζει αυτή τη θεμελιώδη αρχή στα πιο ελάχιστα και ασήμαντα μέρη του σύμπαντος, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το εφαρμόζει και στο αριστούργημα της δημιουργίας Του την ανθρώπινη ψυχή; Νομίζω ότι είναι".
* Αν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο τόσο καλό,
Όπου η αμαρτία και ο θάνατος αφθονούν
Πόσο πολύ πιο όμορφος που είναι ο Ουρανός
Μια μέρα οι άνθρωποι εκεί ψηλά θα βρουν.
Τζέιμς Μοντγκόμερι
* Ο Παράδεισος είναι το θησαυροφυλάκιο της αιώνιας ζωής.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ
* Καθώς πλησίαζε στο τέλος του, ο Τζον Νιούτον διακήρυξε. "Βρίσκομαι
ακόμα στη χώρα αυτών που πεθαίνουν. Σύντομα θα βρίσκομαι στη χώρα των ζωντανών".
* Ο Άγγλος επιστήμονας Μάικλ Φαραντέι (1791-1867), θεωρείται ότι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς πειραματιστές. Όταν ο Φαραντέι ρωτήθηκε για τις εικασίες του για τη ζωή μετά το θάνατο, απάντησε: "Εικασίες; Δεν γνωρίζω τίποτα για εικασίες. Εγώ στηρίζομαι σε βεβαιότητες. Γνωρίζω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και αφού ζει Αυτός, θα ζω κι εγώ".
* Δεν υπάρχει στεναχώρια πάνω στην Γη, που να μην μπορεί να τη θεραπεύσει ο Ουρανός.
Τόμας Μουρ
Και βέβαια δεν κάνουμε λάθος που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον Ουρανό. Μου αρέσει να μαθαίνω όλα όσα μπορώ γι’ αυτόν. Περιμένω να ζήσω εκεί για όλη την αιωνιότητα. Αν επρόκειτο να κατοικήσω σε κάποιο τόπο πάνω σ’ αυτή τη γη, αν επρόκειτο να το κάνω σπίτι μου, θα ερευνούσα για το κλίμα του, για τους γείτονες που θα είχα, για κάθε πράγμα, που θα μπορούσα να μάθω σχετικά μ’ αυτό. Αν έπρεπε να μεταναστεύσεις σύντομα, θα ενεργούσες μ’ αυτόν το τρόπο.
* Λοιπόν, όλοι μας πρόκειται να μεταναστεύσουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Πρόκειται να περάσουμε την αιωνιότητα σ’ έναν άλλον κόσμο. Φυσιολογικό δεν είναι να πρέπει να κοιτάξουμε, και να ακούσουμε, και να προσπαθήσουμε να βρούμε ποιος είναι ήδη εκεί, και ποιο δρόμο να πάρουμε;
Ντουάιτ Λ. Μούντυ
* Σίγουρα φαίνεται καλή η ιδέα να μιλάς για τον Ουρανό, να συλλογίζεσαι για τον Ουρανό και να διαβάζεις για τον Ουρανό, επειδή έτσι κι αλλιώς, εκεί πρόκειται να περάσουμε την αιωνιότητα. Είναι ένας σημαντικός τόπος, το αιώνιο σπίτι μας. Κι έτσι είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να μάθουμε πώς είναι, και πώς θα είμαστε όταν φτάσουμε εκεί.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Μπορούμε να απολαύσουμε από τώρα τον Ουρανό. Μπορούμε να έχουμε τη μισή απόλαυση από τώρα με το να τον προσδοκούμε, να τον σκεφτόμαστε, να διαβάζουμε γι’ αυτόν, και να τον προσμένουμε.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Οι σκέψεις για τον Ουρανό μπορούν να μας εμπνεύσουν, και να μας ενθαρρύνουν να είμαστε πιο ουράνια προσανατολισμένοι, και να αντιληφθούμε ότι ο Ουρανός είναι ένα υπαρκτό μέρος, όπου θα ζήσουμε πραγματικά.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Ο Ουρανός είναι ένα όμορφο μέρος, γεμάτο με όμορφους ανθρώπους που περνάνε όμορφα!
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Ο Ουρανός είναι μια χώρα χωρίς αμαρτία, έγκλημα, παρανομία, αιματοχυσία, αρρώστια, θάνατο, λύπη και ραγισμένες καρδιές; Ο Ουρανός είναι μια χώρα όπου απουσιάζουν όλα όσα είναι κοινά σε κάθε χώρα, επειδή στη χώρα του Θεού δεν υπάρχουν φραγμοί, ούτε τείχη ούτε παραπετάσματα για να χωρίζουν, ούτε φυλετικά εμπόδια, ούτε στρατιώτες, επειδή δεν υπάρχουν πόλεμοι, ούτε αστυνομικοί, επειδή δεν υπάρχουν εγκλήματα, ούτε αμαρτία, ούτε γραφεία κηδειών, επειδή δεν υπάρχουν μνήματα, ούτε γιατροί, επειδή τα μικρόβια, οι πυρετοί, οι λοιμοί και οι αρρώστιες είναι άγνωστα. Ούτε κλέφτες, επειδή δεν υπάρχει σκοτάδι. Ποιος δε θα λαχταρούσε αυτήν την καλύτερη και πιο επιθυμητή χώρα, μέσα στην οποία δεν υπάρχουν χωρισμοί, ούτε διαλυμένα σπίτια, ούτε μέθυσοι, ούτε φυλακές, ούτε νοσοκομεία, ούτε ζητιάνοι, ούτε άτομα που είναι τυφλά, κουφά, βουβά ή αποστερημένα; Τι φοβερή χώρα! Δεν λαχταράς να βρεθείς στον Ουρανό;
Χ. Λόκγιερ
* Η ζωή στον Ουρανό δεν θα είναι όπως αυτή η ζωή, αλλά καλύτερη. Θα είναι όπως αυτή η ζωή με όλες τις χαρές της και τις ομορφιές της και τις απολαύσεις, χωρίς όμως τα προβλήματα. Με όλα τα πλεονεκτήματα, χωρίς όμως τα μειονεκτήματα.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Όση μεγαλύτερη αγάπη τρέφουμε για τον ουρανό, τόση λιγότερη πλεονεξία έχουμε για τα πράγματα της γης.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Στον Ουρανό, θα μπορείς να έχεις σχεδόν οτιδήποτε θέλεις. Ο Ουρανός είναι το μέρος, όπου πρόκειται να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες της καρδιάς σου, αν είναι οι σωστές. Ετοίμασε την παραγγελία σου τώρα!
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Αν πραγματικά κατανοούσαμε τον Ουρανό, θα ήμασταν οι πιο δυστυχισμένοι και ανικανοποίητοι άνθρωποι με τη ζωή πάνω στη γη. Θα επαναστατούσαμε ενάντια στους γήινους περιορισμούς μας. Αν βλέπαμε τον Ουρανό, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε αυτή τη γη.
Τ. Λ. Άλεν
* Ο Ουρανός είναι η μόνιμη κατοικία μας, ένας τόπος όπου αδειάζουμε τις βαλίτσες μας για πάντα. Τι δοξασμένη σκέψη, να ξυπνάς στον Ουρανό, και να αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο σπίτι σου!
Τ. Λ. Άλεν
* Μια φορά, ο σπουδαίος ευαγγελιστής, Μούντυ, είπε με τον κεφάτο τρόπο του: "Κάποια μέρα θα διαβάσετε στις εφημερίδες ότι ο Ντι. Ελ. Μούντυ, από το Ιστ Νόρθφιλντ, απεβίωσε. Μην πιστέψετε ούτε μια λέξη. Εκείνη τη στιγμή θα είμαι πιο ζωντανός απ’ ότι είμαι τώρα. Θα έχω πάει πιο ψηλά, αυτό είναι όλο, μακριά από αυτό το γέρικο πήλινο σκήνωμα, και σε μια κατοικία που είναι αθάνατη, μ’ ένα σώμα που ο θάνατος δεν θα μπορεί να το αγγίξει".
* Επειδή γνωρίζουμε πως όταν η επίγεια κατοικία του σώματος αυτού διαλυθεί, έχουμε από το Θεό ένα κτίσμα, μια κατοικία αιώνια στους Ουρανούς που δεν είναι φτιαγμένη από χέρια.
Β' Κορινθίους 5:1
* Ο Ιησούς είπε, "Πηγαίνω να ετοιμάσω ένα τόπο για σας". Ιωάννη 14:2. Δεν μπαίνουμε στην επόμενη ζωή σαν ξένοι. Μας προσμένουν και έχουν προετοιμαστεί για μας. Μας επιθυμούν πάρα πολύ.
Τ. Λ. Άλεν
* Ω! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Ω! Άδη, πού είναι η νίκη σου;
Α' Κορινθίους 15:55...
Τριάντα χρόνια στη φυλακή! Αυτή ήταν η καταδίκη μου, επειδή σκότωσα έναν άνθρωπο, και επειδή έκλεψα χρήματα από τον λογαριασμό του στην Τράπεζα.
Ήμουν απελπισμένος. Πίστευα ότι οι γονείς μου θα πέθαιναν πριν να βγω έξω από τη φυλακή. Πίστευα ότι ο γιος μου θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα.
Πίστευα ότι η γυναίκα μου δεν θα με περίμενε. Είχα καταστρέψει το όνομα της οικογένειάς μου.
Μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε να κρεμαστώ, ώστε να τελειώνουν όλα τα προβλήματά μου. Έβαλα τη ζώνη μου γύρο από το λαιμό μου, και προσπάθησα να κρεμαστώ από τα κάγκελα του κελιού μου. Εκείνη ακριβός τη στιγμή κάποιος κτύπησε τη πόρτα του κελιού μου. Ήταν ο φρουρός ο οποίος μου έδωσε ένα πακέτο.
Η γυναίκα μου είχε στείλει το πακέτο που περιείχε φαγητό, καθώς επίσης και ένα βιβλίο ενός ευλογημένου ιεροκήρυκα. Είχα δοκιμάσει διάφορες θρησκείες, αλλά ποτέ δεν βρήκα ειρήνη. Έτσι άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο.
Η πρώτη σελίδα τράβηξε τη προσοχή μου, επειδή ήταν αναφορικά με έναν άνθρωπο ο οποίος βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση με τη δική μου.
Καθώς διάβαζα, οι τάσεις αυτοκτονίας έφυγαν από το μυαλό μου. Άρχισα να νοιώθω ενοχές για τις αμαρτίες μου, και ένοιωθα μια βαθιά ανάγκη μέσα μου να μετανοήσω.
Έγραψα όλες τις αμαρτίες που μπορούσα να θυμηθώ, και τότε προσευχήθηκα.
"Θεέ σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με για όλα αυτά τα οποία έκανα. Συγχώρεσέ με που ζούσα μια ζωή μακρυά από Εσένα. Σε θέλω να αλλάξεις τη ζωή μου".
Τότε δέχθηκα τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα, και Κύριο της ζωής μου.
Ο Θεός θα ήταν Αυτός που θα καθοδηγούσε τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή.
Η ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε διάνοια ήρθε μέσα μου.
Έκανα έξι χρόνια από τη τριαντάχρονη καταδίκη μου στη φυλακή, και μετά αποφυλακίστηκα. Κατά τη διάρκεια τις παραμονής μου στη φυλακή, μιλούσα για τον Χριστό και σε άλλους συγκρατουμένους μου.
Την επόμενη μέρα τις αποφυλάκισής μου, επέστρεψα πίσω στη φυλακή σαν επισκέπτης, για να συνεχίσω να τους κηρύττω τον Χριστό. Το κήρυγμά μας στις φυλακές αλλάζει τη ζωή των φυλακισμένων.
Οι τοπικές αρχές μας έχουν δώσει άδεια να κηρύττουμε σ αυτή τη φυλακή.
Όταν ένας κρατούμενος αποφυλακίζετε, τον βοηθάμε να βρει δουλειά, να επανενωθεί με την οικογένειά του, καθώς και να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Όταν καταδικάστηκα ένοιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε έναν πολύ βαθύ λάκκο, και πίστευα ότι δεν υπήρχε τρόπος να βγω από μέσα. Μα ο Θεός ήρθε με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και με το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, και άλλαξε τη ζωή μου.
Όταν μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, και δεχθείς τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριο της ζωή σου, δεν αποκτάς μόνο μια νέα ζωή, αλλά και την σιγουριά της αιώνια ζωής...
Περιοδικό: Μάχαιρα του Πνεύματος.
"και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε (ο Κύριος ο Θεός) τα Χερουβείμ και την ρομφαία την φλόγινην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής". Γένεσις 3:24.
Μια προσεκτική ματιά στα συμφραζόμενα, θα μας δείξει ότι η εσκεμμένη αυτή πράξη του Θεού να τοποθετήσει την πύρινη ρομφαία στην είσοδο της Εδέμ, ήταν ένα προληπτικό μέτρο κατά του Αδάμ, που βρισκόταν πια σε πτώση, και του γένους του, τώρα γνωστού ως "σάρκα", να επιχειρήσει να φτάσει ή να οικειοποιηθεί εκείνο που ανά τους αιώνες συμβολίζει την Άγια Ζωή του Θεού. Βασικά αυτή η ρομφαία δείχνει τον Χριστό ως τη Ζωή, την Οδό της Ζωής, και την Πηγή της Ζωής.
Η αρχή λοιπόν η οποία τόσο νωρίς καθιερώνεται εδώ, είναι ότι η υπόθεση που κάνει η "σάρκα", δηλαδή ο σαρκικός άνθρωπος, ότι μπορεί να μπει στο βασίλειο το οποίο είναι ολοκληρωτικά και αποκλειστικά βασίλειο του Θεού, είναι κάτι που πρέπει να παταχτεί ριζικά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την περίπτωση που η σάρκα συμπεριφέρεται με εγωιστική αυτάρκεια ή με άφρονη και υπερφίαλη αλαζονικότητα, διότι η φλόγινη ρομφαία δεν είναι στραμμένη προς μία μόνο κατεύθυνση, αλλά προς πάσα κατεύθυνση "περιστρεφομένη". Συνεπώς το κάθε και προς πάσα κατεύθυνση βήμα του σαρκικού ανθρώπου, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να καταλογοποιήσει ή να προσδιορίσει τις πολυποίκιλες μορφές που παίρνει η ανθρώπινη πράξη, και η θέση την οποία εκάστοτε παίρνει ο άνθρωπος απέναντι στην πραγματικότητα "Θεός";
Οι Γραφές ωστόσο δίνουν ένα μεγάλο αριθμό τέτοιων παραδειγμάτων. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να τα περιλάβουμε όλα εδώ, αλλά θα αναφερθούμε σε μερικά τα οποία είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα ας επισημάνουμε ότι οι Γραφές καθιερώνουν τις αρχές προς τις οποίες καλούν τον άνθρωπο να συμμορφωθεί, με τρόπο δραστικό και δυναμικό κι αν στη σημερινή εποχή που έχουμε στη διάθεσή μας τα Βιβλικά κείμενα, την εποχή δηλαδή μετά την καθιέρωση του Ιερού Κανόνα των Γραφών, ο Θεός δεν εμφανίζεται απαραίτητα με την ίδια πύρινη μορφή ή έκφραση, η αρχή παραμένει η ίδια. Δεν υπάρχει απόκλιση από εκείνο που ο Θεός καθιέρωσε στο Λόγο Του.
Θα ήταν ευχής έργο να αναγνωρίζαμε το μεγάλο νόμο της "αγιότητος εις τον Κύριον", της "προς τον Θεόν αφιέρωσης", και τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται αυτός ο νόμος. Οι δύο μεγάλοι παράγοντες στη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό είναι:
Το Αίμα και το Πνεύμα.
Όπου υπάρχουν αυτά τα δύο, το Αίμα και το Πνεύμα, υπάρχει και η αγιότητα του Θεού. Εκείνο που έχει την αφετηρία του ‘εκτός’ αυτών των δύο, μετέχει της σάρκας και αυτό είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Συνεπώς, παρατηρούμε ότι στο μεγάλο σύστημα συμβολικών παραστάσεων της Παλαιάς Διαθήκης, καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μην εμφανιστεί ποτέ τίποτε ενώπιον του Θεού, και των πραγμάτων που σχετίζονται με τον Θεό το οποίο να είναι "σάρκα" ακάλυπτη.
Η Αίγυπτος, που συμβολίζει τη δύναμη της σάρκας στον τομέα της θέλησης, θα έρθει πολλές φορές να αντιταχθεί θεληματικά προς το Θεό, αλλά αυτό πάντοτε θα επισύρει την κρίση. Ο Φαραώ αντιπροσωπεύει το θεληματικό "εγώ" του εχθρού του Θεού, και καθώς προσπαθεί να βάλει χέρι πάνω σ’ εκείνο που έχει αγιαστεί από το αίμα του Αμνού, και έχει υπαχθεί στη σφαίρα της στήλης της νεφέλης, δηλαδή του Πνεύματος, καταστρέφεται με φοβερή κρίση, με παγίδευση, σύγχυση και κατατρόπωση. Κατ’ αυτό τον τρόπο ενήργησε η πύρινη ρομφαία.
Στους δούλους του Θεού αυτή η σαρκική θέληση του ανθρώπου, δεν εξουδετερώνεται άπαξ και δια παντός. Περιορίζει τον Θεό, και συχνά επιφέρει φοβερά πάθη στους ανθρώπους, συνήθως για πολλά χρόνια της ζωής τους. Συχνά το καλύτερο και αποτελεσματικότερο σμίλεμά της γίνεται ακριβώς μέσα από τον πόνο, και σε βραχύ σχετικά χρονικό διάστημα, όταν η φυσική δύναμη στα πνευματικά πράγματα ελαττώνεται, και ο άνθρωπος μαθαίνει πως μόνο ο Θεός μπορεί να φέρει σε πέρας το δικό Του έργο. (Στην Παλαιά Διαθήκη η φυσική δύναμη των δούλων του Θεού, δηλαδή η διατήρηση των σωματικών τους ικανοτήτων και της υγείας τους, είναι απλά ένας τύπος της πνευματικής δύναμης, βλ. Μωυσής, Χάλεβ κλπ.). Τελικά θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν διάκειται ευμενώς προς την αυτοκυβέρνηση της δύναμης του "θέλω" των δούλων Του, όσο καλοπραοαίρετα κι αν είναι τα κίνητρα και το αντικείμενό της. Αν ο Κύριος Ιησούς είναι παράδειγμα για κάτι, είναι πάνω απ’ όλα για την εξάρτησή Του από το Θεό. Τα γυρίσματα που είχε το επίγειο ταξείδι Του, ήταν πολύ μακρόπνοα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Η ειρήνη και η εμπιστοσύνη Του, η αταραξία και η αυτοκυριαρχία Του είναι το αποτέλεσμα της ζωής, την οποία ζούσε μυστικά με τον Ουράνιο Πατέρα, στον Οποίο και προσέφευγε διαρκώς. Η φράση Του "απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν", τα λέει όλα.
Ένα από τα πιο καταστρεπτικά πράγματα στον τομέα του έργου του Θεού, αυτό που τελικά οδηγεί σε αισχύνη, σύγχυση και μεγάλη θλίψη, είναι:
Η Φυσική Δύναμη της Ψυχής.
Η φυσική δύναμη της ψυχής, είναι εκείνο που παρατηρείται στους επιθετικούς, ισχυρογνώμονες και με σκληρή θέληση χριστιανούς, οι οποίοι πνευματικά δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο να διακρίνουν μεταξύ επίμονης αδιαλλαξίας, προσωπικής δέσμευσης και αποφασιστικότητας αφενός, και πνευματικής Χάρης ως προς την υπομονή, επιμονή και εσωτερική δύναμη εν Θεώ αφ’ ετέρου.
Συχνά ο Θεός χρειάζεται να συντρίψει το πρώτο, για να κάνει τόπο για το δεύτερο. Ας μη μιλάμε για την εξαιρετική δύναμη του Παύλου να συνεχίσει τον αγώνα. Ας μιλάμε για την υπέροχη Χάρη που του έδωσε ο Θεός να συνεχίσει.
Κάθε φορά που ένας άντρας ή μια γυναίκα πραγματικά αναγνωρίζει την αλήθεια ότι ο Γολγοθάς σημαίνει το τέλος του "εγώ", και εμπιστεύεται τον Θεό να υλοποιήσει αυτό στη ζωή του, η πύρινη ρομφαία θα εμφανίζεται πάντα στο σημείο που η "σάρκα", θα επιχειρεί να μπει στο ουράνιο βασίλειο στο οποίο ο Αδάμ δεν έχει πια κανένα δικαίωμα.
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αυτοκυβέρνητης ανθρώπινης θέλησης είναι σκληράδα, παγερότητα, θάνατος, δυσανασχέτηση για τις παρεμβάσεις, καχυποψία προς τους αντιπάλους, αδιαλλαξία προς τους παρεμβάλλοντες εμπόδια, απομόνωση, ανεξαρτησία, μυστικοπάθεια, θυμός, κλπ. Αντίθετα, η πνευματική δύναμη πάντοτε χαρακτηρίζεται από αγάπη, ζεστασιά, ζωή, κοινωνία, ψυχικό "ξεκούμπωμα", εχεμύθεια και εμπιστοσύνη στο Θεό.
Ανά τους αιώνες, όποτε ο Θεός ήθελε να αναφερθεί στην εξαιρετικά μεγάλη Του δύναμη, και να δώσει ένα παράδειγμα αυτής, αναφερόταν στην λύτρωση του λαού Ισραήλ από το Φαραώ, και στην Έξοδό του από την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος ήταν η μεγάλη κατά κόσμο δύναμη, και η Αίγυπτος αντιστάθηκε στο Θεό στο έπακρο. Αλλά ποιο ήταν το μέσο με το οποίο ανατράπηκε μια τέτοια εξουσία; Ο αμνός και η χύση του αίματός του. Και στα τέλη των ημερών, στην Αποκάλυψη, από τον Αμνό αφανίζεται η όλη δύναμη του Σατανά. Ο αμνός είναι το σύμβολο της υποχώρησης και της αδυναμίας. Αν λοιπόν η αδυναμία του Θεού μπορεί να επιφέρει τέτοια μνημειώδη καταστροφή, τι δεν μπορεί να κάνει η δύναμή Του;
Ο Παύλος στη Β' Κορινθίους 13:4 λέει για τον Χριστό ότι, "εάν εσταυρώθη εξ ασθενείας, ζη όμως εκ δυνάμεως Θεού", και προσθέτει στη συνέχεια και για τον άνθρωπο ότι, "και ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, πλην εκ δυνάμεως Θεού θέλομεν ζήσει μετ’ αυτού".
Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που έχουν να μάθουν τα παιδιά του Θεού είναι:
Η ανάθεση του κάθε ζητήματος στο Θεό.
Ακόμα και για κάποιο ζήτημα το οποίο είναι σωστό, και σύμφωνο με το σκοπό του Θεού, ο άνθρωπος χρειάζεται να μάθει το μάθημα που δίδαξε ο Θεός μέσω του Ισαάκ. Το θέμα δεν είναι να προσκολλούμαστε προσωπικά στα πράγματα που μας χάρισε ο Θεός, (υποσχέσεις ή αποκτήματα,) αλλά να αναπαυόμαστε με πίστη στον Ίδιο τον Θεό. Εάν μας δόθηκε κάποιο πράγμα από τον Κύριο, να είμαστε βέβαιοι πως ότι Εκείνος το έδωσε, και δεν θα το πάρει πίσω χωρίς να έχει κάποιον ευρύτερο σκοπό στο Θεϊκό Σχεδιασμό Του. Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας πάρει εκείνο που ο Θεός έχει ορίσει για μας. Υπάρχουν όμως πολλοί κίνδυνοι που πηγάζουν από τη δική μας θέληση, σε σχέση με ένα Θεϊκό δώρο ή σκοπό. Ο πρώτος κίνδυνος είναι να οικειοποιηθούμε αυτό το πράγμα, αντί να το κρατάμε εν Κυρίω και για τον Κύριο. Αυτό είναι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο σε αγριότητα και προσωπική επανάσταση. Στη συνέχεια η ζήλια δεν θ’ αργήσει να δείξει το άσχημο πρόσωπό της, και αυτή μαζί με τη δίδυμη αδελφή της την καχυποψία, σύντομα θα καταστρέψει τη συναναστροφή, και την πηγαία κοινωνία. Μήπως η ζήλια δεν είν’ εκείνη που διακηρύττει με στεντόρεια φωνή την άποψη, ότι πρόκειται για προσωπικό απόκτημα και συμφέρον; Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο προνομιούχοι είμαστε, που είμαστε μέτοχοι ενός απειροελάχιστου κομματιού από τα πράγματα του Θεού, και πως τα πάντα πηγάζουν από τη δική Του Χάρη, σίγουρα θα νιώθαμε εξαιρετικά ευγνώμονες που έχουμε έστω και τη μακρινότερη δυνατή σχέση μ’ Εκείνον.
Αντίθετα, όταν κρατάμε τα πράγματα που λάβαμε, ή τα υποσχεθέντα, ή εκείνα που εν πάση περιπτώσει πιστεύουμε πως είναι για μας απλά και μόνο εν Κυρίω, και αναπαυόμαστε σ’αυτή την εμπιστοσύνη, διευκολύνουμε τον Θεό να μας γλιτώσει από πλάνη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι ασύνηθες να έρθει μια στιγμή κατά την οποία το παιδί του Θεού να διακρίνει, ότι εκείνο που πίστευε ακράδαντα πως είναι το θέλημα ή η οδός του Θεού για τη ζωή του, δεν ήταν πράγματι έτσι και πρέπει να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό και να το παραδώσει. Αν είχε επενδυθεί κάποιο στοιχείο προσωπικού "θέλω" σ’ αυτή την πεποίθηση, η εμπειρία θα είναι τραυματική, και θ’ αφήσει κατάλοιπα πικρίας και δυσπιστίας. Γιατί έτσι είναι: μια ισχυρή προσωπική άποψη, και ανθρώπινη θέληση γύρω απ’ τα πράγματα του Θεού, συχνά μας εγκαθιστά ως "νόμο" πάνω στους εαυτούς μας. Παίρνουμε έτσι τη θέση, ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν εμπιστευόμαστε δηλαδή ότι και άλλοι μπορεί να έχουν οδηγία από το Θεό πάνω στο θέμα, οπότε καταστέφεται ή παραλύει η όλη συλλογική καθοδήγηση που είναι τόσο απαραίτητη στον Οίκο του Θεού.
Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι είναι πράγματι εκ Θεού, και σύμφωνο με το θέλημά Του, δώρο ή υπόσχεση, κι εμείς αρχίζουμε να προσπαθούμε να το ενεργοποιήσουμε, πραγματοποιήσουμε, αξιοποιήσουμε με τη δική μας δύναμη ή σοφία, το πράγμα αυτό αρχίζει να σκληραίνει και να νεκρώνεται. Τότε μέσα από μια μάχη στην οποία ανακατεύονται όλων των ειδών τα ερωτήματα, οι φόβοι, οι εξάψεις και τα ρίγη, ερχόμαστε στο σημείο να πούμε "Κύριε, αν αυτό είναι πράγματι από Σένα, έχω τη βεβαιότητα ότι θα το πραγματοποιήσεις. Αν όχι, τότε εγώ παραιτούμαι". Αυτό είναι νίκη! Η οδός του Κυρίου είναι ξεκάθαρη! Το θέλημα του Θεού "το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον", μας γίνεται γνωστό μόνο όταν εμείς, τα σώματά μας, έχουμε ανέβει πάνω στο βωμό. Ας σιγουρευτούμε λοιπόν ότι αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι μια θέση θεμελιωμένη στο ισχυρό βάθρο της πίστης, και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε όντας βέβαιοι ότι είναι "εκ Θεού", δεν έχει μέσα του τα στοιχεία που πηγάζουν από μια δική μας αυτοπεποίθηση, και από μια απέχθεια, (ιδιοσυγκρατική ή περιστασιακή,) στο να υποχωρήσουμε και να εμπιστευτούμε το θέμα στα χέρια του Θεού. Το να παραιτούμαστε από κάτι και να το εμπιστευόμαστε στο Θεό, μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη πίστης ή σε αδυναμία χαρακτήρος. Αλλά μπορεί και να οφείλεται στην ένδοξη νίκη της πίστης, να εμπιστευθούμε το ζήτημα στα χέρια του Θεού!...
T. Austin-Sparks
Το επεισόδιο της Σφαγής των Νηπίων, μνημονεύεται μόνο από το Ευαγγέλιο του Ματθαίος 2:16-18.
Δεν μιλούν γι' αυτό ούτε οι άλλοι Ευαγγελιστές, ούτε ο ιστορικός Ιώσηπος. Για το λόγο αυτό έχουν εκφραστεί αμφιβολίες για την ιστορικότητα αυτής της περικοπής.
Όσο αφορά στη μοναδική αναφορά από τον Ματθαίο, η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι το μοναδικό γεγονός που καταγράφεται μόνο από μια ιστορική πηγή, ο δε Ιώσηπος έχει παραλείψει και άλλα γεγονότα από την ιστορία του.
Χωρίς αμφιβολία, εντούτοις, μεγάλη ευθύνη για την αμφισβήτηση των σκεπτικιστών έχουν οι άνθρωποι της εκκλησιαστικής παράδοσης, οι οποίοι θέλοντας να παρουσιάσουν τον Ηρώδη ακόμη χειρότερο από ότι ήταν πραγματικά, χρησιμοποίησαν υπερβολικούς αριθμούς. (Η βυζαντινή παράδοση μιλάει για 14.000 νήπια, η συριακή ανεβάζει τον αριθμό τους στις 64.000, ενώ κάποιοι τα ταύτισαν με τις 144.000 που αναφέρονται στην Αποκάλυψη). Επηρεασμένοι από τέτοια νούμερα πολλοί εύλογα σκέφτονται ότι ένα τόσο φοβερό γεγονός όπως η εξόντωση όλων τα μικρών παιδιών μιας πόλης, θα ήταν απίθανο να μην αναφερθεί από πολλές πηγές.
Οι παραπάνω αριθμοί, όμως, είναι εντελώς εξωπραγματικοί. Αν και σήμερα η Βηθλεέμ έχει περίπου 22.000 κατοίκους, την εποχή της γέννησης του Χριστού δεν ήταν παρά μια μικρή κωμόπολη που μαζί με τα περίχωρά της είχε πληθυσμό περίπου 1.000 κατοίκων.
Τα νήπια που αντιστοιχούν σε τέτοιο πληθυσμό, λαμβάνοντας υπόψη και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας της εποχής εκείνης, δε θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερα από είκοσι. Αν αυτός ο αριθμός είναι σωστός, η σφαγή 20 περίπου παιδιών μέσα σ’ εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τις ατέλειωτες πολιτικές δολοφονίες, εύκολα θα ξέφευγε της προσοχής του κόσμου έξω από αυτήν.
Η επόμενη αρχαία πηγή που αναφέρει για τη σφαγή των νηπίων είναι ο Μακρόβιος (395–423 μ.Χ.), ένας ειδωλολάτρης συγγραφέας, που στο βιβλίο του «Saturnalia» γράφει τα εξής: Όταν ο [Αύγουστος] άκουσε ότι ο βασιλιάς των Εβραίων Ηρώδης διέταξε να σκοτωθούν όλα τα αγόρια της Συρίας κάτω των δύο ετών και ότι ο γιος του βασιλιά ήταν μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν, είπε, "Θα προτιμούσα να ήμουν γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του".
Είναι προφανές ότι ο Μακρόβιος δεν πήρε την πληροφορία του από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αφού έχει ενώσει δύο χωριστά επεισόδια, τη σφαγή των νηπίων, και τη δολοφονία ενός από τους γιους του ίδιου του Ηρώδη, ο οποίος ήταν ενήλικος και σκοτώθηκε χωριστά από εκείνα τα παιδιά, και αφετέρου τοποθετεί το γεγονός στη Συρία αντί της Βηθλεέμ.
Με δεδομένο ότι ακόμη και σήμερα εύκολα θα βρει κανείς ανθρώπους που πιστεύουν ότι υπάρχουν "Δώδεκα Ευαγγέλια", και άλλες παρόμοιες ανακρίβειες, το λάθος του Μακρόβιου δεν είναι αδικαιολόγητο όταν σκεφτεί κανείς τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, και τη σπανιότητα των μέσων ενημέρωσης εκείνης της εποχής.
Ο Ηρώδης ήταν πασίγνωστος για τα πολλά εγκλήματα που έκανε ή διέταξε στη μακρόχρονη βασιλεία του, τα περισσότερα από τα οποία είχαν αφορμή τη ζηλοτυπία, και την παράνοιά του σχετικά με τον θρόνο.
Ο Ιώσηπος γράφει, ότι δεν σταμάτησε ποτέ να εκδικείται εκείνους που έκαναν το λάθος να συμμαχούν με τους εχθρούς του. Ας μην ξεχάσουμε δε ότι η γέννηση του Ιησού, έγινε μόλις λίγα χρόνια πριν το τέλος της βασιλείας του, σε μια περίοδο που μπορεί να περιγραφεί ως η πιο παρανοϊκή και ζηλότυπη της ζωής του...
