Αγαπούμε; Πόσο αγαπούμε; Και γιατί αγαπούμε;

Έγινε κάποτε ένα ναυάγιο, και κατάφεραν δυο να επιζήσουν, οι οποίοι αφού κολύμπησαν αρκετά, βγήκαν σε ένα ξερονήσι. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνουν κάτι για την επιβίωσή τους στο νησί. Αφού δεν είχαν απολύτως τίποτα, είπαν να κάνουν προσευχή. Δεν μπορούσαν όμως να συμφωνήσουν στο πώς και το τι να προσευχηθούν, ώστε να έχει η προσευχή τους αποτελέσματα. Έτσι αποφάσισαν να χωρίσουν το ξερονήσι στη μέση, και ο καθένας να προσεύχεται από τη δική του πλευρά. 
Το πρώτο που προσευχήθηκαν ήταν η τροφή. Το άλλο πρωί ο πρώτος άντρας είδε ένα κατάφορτο δέντρο στη μεριά του γεμάτο καρπούς. Έφαγε, και χόρτασε. Ο άλλος δεν βρήκε τίποτα να φάει, και έμεινε νηστικός. 
Μετά από λίγες μέρες, ο πρώτος άρχισε να νιώθει μοναξιά, και ήθελε παρέα. Προσευχήθηκε για μια σύζυγο. Την άλλη μέρα το πρωί, από ένα άλλο ναυάγιο στην περιοχή σώθηκε μόνο μια γυναίκα, και κολυμπώντας έφτασε στο μέρος του. Ο άλλος έμεινε μόνος χωρίς παρέα. 
Το επόμενο βήμα ήταν να βρουν σπίτι, ρούχα, και περισσότερη τροφή. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο "φύτρωσαν" γύρω τους, ενώ ο άλλος έμεινε μόνος και χωρίς τίποτα. 

Τελικά, ο πρώτος άντρας προσευχήθηκε για να σωθεί αυτός και η γυναίκα του. Την άλλη μέρα με το φως του ήλιου, ένα μικρό καραβάκι πλησίασε το νησί προσεκτικά στην πλευρά του, κατέβασε την πόρτα, μπήκε μέσα αυτός και η γυναίκα του, και το πλοίο απομακρύνθηκε από το νησάκι. Τότε ακούστηκε η φωνή του Θεού να του λέει: "Ο άλλος πού είναι, δεν τον πήρες μαζί σου για να σωθεί; Τον άφησες πίσω;" Με αμηχανία ο άντρας αυτός προσπάθησε να απαντήσει στο Θεό: "Ξέρεις Κύριε, έβλεπα ότι οι ευλογίες Σου έρχονταν μόνο σε μένα, και μόνο στις δικές μου προσευχές, και καθώς Σε έβλεπα μόνον εμένα να ευλογείς, σκέφτηκα ότι ο άλλος δεν άξιζε τον κόπο να σωθεί, και έτσι τον άφησα". 
Τα άκουσε όλα αυτά ο Κύριος, και δεν μπόρεσε να μη βγάλει μια κραυγή: "Ω, παιδί μου, είσαι σε τόσο λάθος δρόμο ! Αν ήξερες μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος που άφησες πίσω μόνο του στο ξερονήσι, έκανε μόνο μια προσευχή, και του την απάντησα αμέσως. Χωρίς αυτήν την προσευχή του εσύ δεν θα απολάμβανες καμία από τις πλούσιες ευλογίες Μου. Στην πραγματικότητα όλα τα χρωστάς σ' αυτόν". 
"Πες μου, Κύριε", αναφώνησε με απορία ο άντρας, "τι προσευχήθηκε αυτός ο άνθρωπος ώστε του χρωστάω τα πάντα;" 
Και ο Κύριος του απάντησε: "Προσευχήθηκε σε Μένα, και Με παρακάλεσε να σου απαντήσω σε όλες σου τις προσευχές, και να σου καλύψω όλες σου τις ανάγκες"!!! 

Λέμε πολλές φορές ότι έχουμε αγάπη, και ότι αγαπούμε τους ανθρώπους. Γνωρίζουμε ότι είμαστε καρπός αγάπης, μακροθυμίας και υπομονής. Στην πρακτική όμως ζωή αποδεικνύεται συχνά ότι η αγάπη μας είναι στραμμένη σχεδόν αποκλειστικά στον εαυτό μας, τα δικά μας, τις φροντίδες μας, τα σχέδιά μας. 
Η ζωή της αγάπης είναι γεμάτη αρχοντιά και δύναμη, είναι όμορφη και πλούσια ζωή. Τέτοιοι ακριβώς είναι και οι άνθρωποι της αγάπης. Τους βλέπεις, τους ζηλεύεις, τους χαίρεσαι. Γίνονται πηγή χαράς και ευλογίας Θεού όπου βρεθούν. Βασικά οι άνθρωποι της αγάπης είναι οι ίδιοι πρώτα ευτυχισμένοι, και απελευθερωμένοι. Έχουν λυτρωθεί από τα: "εγώ, εμένα, τα δικά μου, για μένα". Έχουν τόση δύναμη, που μπορούν να ξεχάσουν τον εαυτό τους, το πρόβλημά τους, την ανάγκη τους, και να σκύψουν με αγάπη να υπηρετήσουν, να στηρίξουν, και να παρηγορήσουν. 
Υπάρχει όμως ένα ακόμα σοβαρό και πολύτιμο σημείο σ αυτήν την ιστορία. Είναι η φράση του ανθρώπου αυτού: "Κύριε, είδα ότι όλες Σου οι ευλογίες έρχονταν αμέσως σε μένα, και σ εκείνον καμία, και συμπέρανα ότι εγώ είμαι παιδί Σου, ενώ αυτός δεν αξίζει να σωθεί". Το κάνουμε αυτό το λάθος συχνά-πυκνά κι εμείς οι ίδιοι; Τα δώρα, τα αγαθά, οι ανέσεις, ακόμα και οι απαντήσεις στα ζητήματά μας, δεν αποτελούν απόδειξη ότι είμαστε σε καλό δρόμο, ότι πάμε καλά με τον Κύριο και ότι είμαστε οι ευλογημένοι Του. Ας το προσέξουμε. Απόδειξη για όλα αυτά είναι μόνον μία. Η ζωή του Ιησού Χριστού επάνω μας. Η μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας. Η αύξησή, και η πρόοδός μας στη ζωή του Ιησού Χριστού, διοικούμενοι από το Άγιο Πνεύμα με αγάπη στο Πρόσωπο, στο θέλημα, και στην απόλυτη κυριότητα του Κυρίου μας. Αυτό είναι το πραγματικό, το γνήσιο παιδί του Θεού, με ή χωρίς αγαθά, με ή χωρίς άμεσες απαντήσεις, ακόμα και στην απομόνωση, σε ένα ξερονήσι, όπου μπορεί στους άλλους να φαίνεται ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός! 
Λέμε: "σ' αγαπώ, μ' αγαπάς". Τι θα λέγαμε, να προσεγγίζαμε διαφορετικά το θέμα, να ρωτούσαμε και να ρωτιόμαστε γύρω από το θέμα της αγάπης μας, της αγάπης μας για τον Θεό, τον Κύριο, με πιο αποκαλυπτικό και ουσιαστικό τρόπο για την αλήθεια, και την ποιότητα της αγάπης μας; 

Διαβάστε τις πιο κάτω ερωτήσεις, και ο Κύριος να σας ευλογήσει, ώστε να φτιάξετε και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις, και να τις απαντήσετε με γνησιότητα, ειλικρίνεια, και αλήθεια στην άγια παρουσία Του: 
-Γιατί Μ' αγαπάς; 
-Πώς Μ' αγαπάς; 
-Με αγαπάς για σένα ή για Μένα; 
-Πόσο περισσότερο από τον εαυτό σου Μ' αγαπάς; 
-Αγαπάς Εμένα, αγαπάς όμως και τη ζωή Μου; 
-Με αγαπάς όπως είμαι ή όπως θα ήθελες να είμαι; 
-Ποιον άλλον αγαπάς; 

Ερωτήσεις αγάπης για την αγάπη μας, με απαντήσεις αγάπης για την αγάπη μας! 

Προσευχή Αγάπης.
Κύριε, κάποιος ήρθε στην πόρτα μου. Ήτανε νύχτα. Και ήτανε πεινασμένος. Είναι ακόμα. Δεν έχω τίποτα να του δώσω. Το κελάρι μου είναι άδειο. Τι να του δώσω; Τι έχω εγώ; Αφού κι εγώ στα δικά Σου χέρια κοιτάζω. Από Σένα περιμένω. 
Και δεν είναι ένας, όπως στην αρχή νόμισα. Είναι πολλοί. Όλοι κάτι θέλουν. Και εγώ δεν έχω. Είμαι φτωχός και άθλιος. Να, Κύριε. Δεν το λέω έτσι. Το πιστεύω. Το βλέπω. Έτσι είναι. Αυτός είμαι. Πώς να αλλάξω; 
Είναι ξεπαγιασμένοι, και η δική μου καρδιά δεν είναι αναμμένο τζάκι. Είναι φτωχή. Μόλις ζεσταίνει εμένα. Οι άλλοι πώς θα ζεσταθούν; Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτούς. Κάτι πρέπει να γίνει από Εσένα. Μόνο Εσύ μπορείς. Μόνο Εσύ ενδιαφέρεσαι για τις ψυχές που χάνονται.
Για χάρη του ονόματός Σου, και μόνο γι αυτό, δώσε μου δυο ψωμιά. Δώσε μου, να δώσω. Θα τα χαρίσω. Θα τα μοιράσω. 
Μα και για την παγωνιά. Κάτι πρέπει να γίνει. Άναψε Εσύ το τζάκι της καρδιάς μου να θρασομανά. Φωτιά πορτοκαλόχρωμη. Φλόγες σαν σπαθιά που υψώνονται επάνω. 
Φωτιά, Κύριε. Εσύ είσαι η φωτιά και στην καιομένη βάτο. Και στην Πεντηκοστή. Φωτιά που καίει. Όχι ζωγραφιστή φωτιά. Όχι διανοητική φωτιά. Φωτιά αληθινή που είσαι Συ ο ίδιος. Να μπεις μέσα στην καρδιά μου. Να κάψεις. Να καθαρίσεις. Να αγιάσεις. Να πυρακτώσεις. 
Είναι και για μένα, είναι και για τους άλλους. Αυτούς που τους έστειλες Εσύ σε μένα. Πόσο θα θελα να έπεφτε πάνω τους μια φλόγα, από τη φωτιά που να καίει και να μην τελειώνει. 
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο πανηγύρι. Τότε, εγώ με τους άλλους, που δεν τους ξέρω, μα είναι αδελφοί μου, αφού μου τους έστειλες Εσύ, θα ψάλλουμε το παλιό τραγούδι. Για εκείνον τον άρχοντα, που μοίρασε όσα είχε στους διακονιαρέους. Μας αρέσει αυτό το τραγούδι. Γιατί μοιάζει με Σένα και με μένα. Με Σένα και με μας. 
Να γιατί τέτοια ώρα Σου χτυπώ την πόρτα. Είναι τρεις τα μεσάνυχτα. Γύρω μου, όλα τα σπίτια είναι σκοτεινά. Με το λυχνάρι στο χέρι, και τον πόνο στο στήθος. Σε παρακαλώ. Ψωμί, κρασί, φωτιά για μένα και για τους αδελφούς μου. Δεν θέλω να φύγω άδειος. Αν δεν μ' ανοίξεις, θα καθίσω εδώ μέχρι να φέξει. Ας με βρει η μέρα παγωμένο. Μα θα μου ανοίξεις. Το ξέρω. Να, ακούω το μάνταλο που πέφτει. Σ' ευχαριστώ. Είμαι πραγματικά Ευτυχισμένος άνθρωπος στην αγάπη Σου... 

(Από το υπ' αριθμ. 112 τεύχος του Περιοδικού "Πνευματικά"
Περιόδου Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2005)