Η θεσμική επικράτηση του χριστιανισμού, από την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης (330 µ.Χ.)

Τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός γίνεται νόμιμη θρησκεία, και στη συνέχεια η μοναδική επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πίστη στο χριστιανισμό πλέον σημαίνει και πίστη στον αυτοκράτορα. Όμως, δεν ήταν όλοι χριστιανοί. Υπήρχαν ακόμη πολυθεϊστές αλλά και Εβραίοι.

Από τον 4ο αιώνα και μετά ο χριστιανισμός επηρεάζει όλο και περισσότερο τη ζωή των ανθρώπων στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες βοήθησαν τη χριστιανική εκκλησία να οργανώσει την εκκλησιαστική διοίκηση και να λύσει διάφορα δογματικά ζητήματα (όσα δηλαδή έχουν σχέση με τη χριστιανική πίστη).

Το κράτος στήριξε οικονομικά και νομοθετικά την Εκκλησία όταν αυτή προσπάθησε να διαδώσει το χριστιανισμό και να πολεμήσει τις αιρέσεις. Όμως οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους δεν ήταν πάντοτε καλές. Σύμφωνα με τους νόμους, ο αυτοκράτορας δεν ήταν η κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά στην πραγματικότητα το κράτος, και πολλές φορές προσπαθούσε να ελέγχει τον ανώτατο κλήρο. Μερικές φορές ο αυτοκράτορας και η Εκκλησία ήρθαν αντιμέτωποι κυρίως σε δογματικά ζητήματα.

Αλλαγές στη νομοθεσία

Το ρωμαϊκό δίκαιο συνέχισε να είναι η βάση του ρωμαϊκού κράτους. Όμως με τα χρόνια προστέθηκαν και νέοι νόμοι που είχαν επηρεαστεί από το χριστιανισμό. Για να υπάρχει δικαιοσύνη και να λειτουργεί σωστά το κράτος, έπρεπε να καταγραφούν όλοι οι νόμοι, να γίνει δηλαδή κωδικοποίηση του δικαίου. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄ κωδικοποίησε τα παλιότερα αυτοκρατορικά διατάγματα, και εξέδωσε στη λατινική γλώσσα το Θεοδοσιανό Κώδικα (438). Η σημασία του είναι μεγάλη, γιατί έτσι μπορούμε να δούμε τις αλλαγές που έγιναν με το χριστιανισμό.

Οι αιρέσεις και η αντιμετώπισή τους

Ο χριστιανισμός βασίζεται στη διδασκαλία του Χριστού και οι βασικές αρχές του πήραν μορφή στους αιώνες μετά τη γέννησή Του. Οι πιστοί δεν καταλάβαιναν το χριστιανισμό με τον ίδιο τρόπο και του έδιναν διαφορετικά νοήματα. Σιγά σιγά διαμορφώθηκε το ορθόδοξο, δηλαδή το επίσημο, χριστιανικό δόγμα. Η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αίρεση κάθε προσέγγιση του χριστιανισμού που δε συμφωνούσε με το ορθόδοξο δόγμα. Από τους οπαδούς των αιρέσεων δε σώθηκαν πολλές πηγές. Οι περισσότερες πληροφορίες για τις αιρέσεις

προέρχονται από τους αντιπάλους τους.

4ος - 5ος αιώνας

Αιρέσεις εμφανίστηκαν από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού. Από τον 1ο μέχρι και τον 3ο αιώνα, όταν ο χριστιανισμός ήταν μια από τις πολλές θρησκείες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι χριστιανοί έλυναν τις διαφωνίες τους χωρίς τη βοήθεια του κράτους, στις τοπικές συνελεύσεις επισκόπων. Οι συνελεύσεις αυτές ονομάστηκαν σύνοδοι.

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στο ρωμαϊκό κράτος, οι αιρέσεις έβαζαν σε κίνδυνο την ενότητά του. Γι’ αυτό το λόγο τις κήρυξαν παράνομες. Οι αυτοκράτορες στήριξαν την Εκκλησία όταν αυτή προσπάθησε να πολεμήσει τις αιρέσεις. Οι οικουμενικές σύνοδοι κωδικοποίησαν και κατέγραψαν το δόγμα.

Οι οπαδοί των αιρέσεων διώχθηκαν, αλλά δεν εξαφανίστηκαν τελείως.

Η ανάπτυξη του μοναχισμού

Τον 3ο αιώνα, καθώς ο χριστιανισμός εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο, παρουσιάστηκε το κίνημα του μοναχισμού. Κάποιοι χριστιανοί έφευγαν από τον τόπο τους και πήγαιναν να ζήσουν «μοναχικά», με μόνο τους έργο τη λατρεία του Θεού. Μοναχοί γίνονταν και οι άντρες και οι γυναίκες. Οι πρώτοι χριστιανοί μοναχοί εμφανίστηκαν στην Αίγυπτο, το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα. Μοναστήρια έγιναν σιγά σιγά σε πολλές περιοχές, ακόμη και μέσα στις πόλεις. Τα μοναστήρια ήταν βασικά οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα την εποχή αυτή και για πολλούς αιώνες μετά και επηρέασαν σημαντικά την κοινωνική ζωή. Στα μοναστήρια οι μοναχοί αντέγραψαν πολλά αρχαία ελληνικά κείμενα, τα οποία έτσι σώθηκαν μέχρι τις μέρες μας. Έγραψαν ακόμη πρωτότυπα έργα θρη­σκευτικού περιεχομένου και ασχολήθηκαν με την εκκλησια­στική τέχνη.

Ο χριστιανισμός επικρατεί στις πολυθεϊστικές θρησκείες

Όταν τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πολλά αυτοκρατορικά διατάγματα περιόρισαν τα δικαιώματα των εθνικών (έτσι λέγονταν όσοι λάτρευαν πολλούς, όχι έναν, θεούς). Παρ’ όλα αυτά, οι πολυθεϊστικές θρησκείες έμειναν ζωντανές για αρκετούς αιώνες.

Ο Ιουλιανός (361-363) ήταν ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας την περίοδο αυτή που δεν ήταν χριστιανός. Προσπάθησε να στηρίξει τις πολυθεϊστικές θρησκείες, αλλά απέτυχε. Στις φιλοσοφικές σχολές στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα

συνέχισαν να διδάσκουν τα κλασικά κείμενα των Ελλήνων και των Λατίνων συγγραφέων. Εκεί δίδασκαν τη φιλοσοφία και τη ρητορική, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 6ου αιώνα. Πολλοί χριστιανοί συγγραφείς μελετούσαν τα κείμενα αυτά και προσπαθούσαν να συνδυάσουν την αρχαία (κυρίως ελληνική) φιλοσοφία με τη χριστιανική θεολογία.

Οι Εβραίοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι Εβραίοι ζούσαν σκορπισμένοι σε πολλές κοινότητες σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά και αλλού. Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Εβραίοι έμειναν πιστοί στη δική τους μονοθεϊστική θρησκεία. Πολλοί χριστιανοί πίστευαν ότι οι Εβραίοι έφταιγαν που σταυρώθηκε ο Χριστός. Κάποιοι αυτοκράτορες μάλιστα προσπάθησαν να τους κάνουν χριστιανούς με τη βία. Oι νόμοι έδιναν στους Εβραίους λιγότερα δικαιώματα από τους χριστιανούς: για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία ή δημόσια αξιώματα. Οι Εβραίοι, για να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις, έμειναν στενά δεμένοι με τις κοινότητες και τη θρησκεία τους. Επειδή δεν μπορούσαν να έχουν ιδιοκτησία, ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τις τραπεζικές εργασίες και πολλοί από αυτούς απέκτησαν οικονομική δύναμη.

Η τέχνη στην υπηρεσία του χριστιανισμού

Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία, παρουσιάστηκε η ανάγκη και για μια νέα τέχνη, που θα ήταν χριστιανική. Η τέχνη αυτή βασίστηκε σε παλιότερες μορφές τέχνης: στην κλασική ελληνική, την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή. Κύριο χαρακτηριστικό της αυτή την περίοδο ήταν η ανάμιξη και ο συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων. Στην αρχή οι πρώτοι χριστιανοί συγκεντρώνονταν για τη λατρεία στις κατακόμβες. Όταν ο χριστιανισμός έγινε νόμιμη θρησκεία άρχισαν να χτίζονται πιο μεγαλοπρεπή κτίρια. Οι εκκλησίες που χτίζονται τον 4ο-6ο αιώνα χωρίζονται σε δύο βασικούς τύπους: στις ροτόντες (περίκεντρα κτίρια) και στις βασιλικές. Τέτοιες εκκλησίες βλέπουμε σε όλες τις περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι χριστιανικές εκκλησίες ήταν διακοσμημένες. Τα δάπεδα, οι τοίχοι και οι θόλοι είχαν ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Η τεχνική του ψηφιδωτού ήταν γνωστή από παλιότερες εποχές. Η τέχνη για την εικονογράφηση στους χριστιανικούς ναούς ονομάζεται αγιογραφία. Η γλυπτική την περίοδο αυτή (4ος -- 5ος αιώνας) συνεχίζει τη ρωμαϊκή παράδοση, αλλά σύντομα αρχίζει και αυτή να σχετίζεται με τη χριστιανική λατρεία.

6ος - 7ος αιώνας

Η αναδιοργάνωση του ρωμαϊκού κράτους από τον Ιουστινιανό Α'

Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ με την πολιτική του ήθελε να ξαναφέρει τη Ρωμαϊκή Αυτο­κρατορία στα παλιά της σύνορα και να διατηρήσει την ενότητά της. Γι’ αυτό, ενίσχυσε την εξουσία του αυτοκράτορα, προσπάθησε να επιβάλει παντού το ορθόδοξο δόγμα, έκανε ενιαίο το δίκαιο και μεταρρύθμισε την κρατική διοίκηση. Το 532 ο Ιουστινιανός Α΄ κατέπνιξε μια εξέγερση, γνωστή ως Στάση του Νίκα. Ύστερα από αυτό, η εξουσία του αυτοκράτορα γίνεται απόλυτη, δηλαδή θεωρείται ότι βασιλεύει με τη θέληση του Θεού και δίνει λόγο μόνο σ’ αυτόν. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας ρυθμίζει όλη τη δημόσια ζωή: τη νομοθεσία, την οικονομία, τη διοίκηση, την άμυνα, τις εκκλησιαστικές υποθέσεις κ.ά. Από τον 4ο αιώνα η χριστιανική θρησκεία εξασφάλιζε ότι οι υπήκοοι ήταν πιστοί στο Ρωμαίο αυτοκράτορα. Για να μείνει λοιπόν η αυτοκρατορία ενωμένη, ο Ιουστινιανός Α΄ έπρεπε να λύσει τις διαφορές ανάμεσα στους ορθοδόξους και τους αιρετικούς (κυρίως τους μονοφυσίτες). Κόπτες λέγονται οι μονοφυσίτες της Αιγύπτου. Στη θρησκευτική του πολιτική ο Ιουστινιανός Α΄ είχε δύο στόχους: να επιβάλει το ορθόδοξο δόγμα σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να το διαδώσει έξω απ’ αυτή. Όμως με την πολιτική αυτή δε συμφωνούσαν οι μονοφυσίτες, που κυριαρχούσαν στη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Ο Ιουστινιανός Α΄ πήρε επίσης μέτρα ενάντια σ’ όσους πίστευαν ακόμη στις πολυθεϊστικές θρησκείες. Ακόμη, προσπάθησε με την ιεραποστολή να διαδώσει το χριστιανισμό έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για την εξωτερική πολιτική του ρωμαϊκού κράτους ήταν χρήσιμο να γίνουν χριστιανοί οι γειτονικοί του λαοί. Έτσι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα μπορούσε να κάνει πιο εύκολα εμπόριο και συμμαχίες μαζί τους και θα επηρέαζε τους λαούς αυτούς πολιτισμικά και πολιτικά. Την εποχή αυτή συνεχίζουν να χτίζονται εκκλησίες στο ρυθμό της βασιλικής ή της ροτόντας. Τον 6ο αιώνα δημιουργείται ένας νέος ρυθμός για τις εκκλησίες, η βασιλική με τρούλο. Αυτές οι εκκλησίες συνδυάζουν στοιχεία από τις βασιλικές και τις ροτόντες. Οι εκκλησίες διακοσμούνται με μεγάλες τοιχογραφίες, ψηφιδωτά και φορητές εικόνες. Εικόνες ονομάζονται οι ζωγραφισμένες, ξύλινες συνήθως, επιφάνειες με χριστιανικό θέμα. Φορητές λέγονται οι εικόνες που μπορούν να αλλάξουν θέση. Οι παλιότερες φορητές εικόνες είναι από τον 6ο αιώνα. Αυτές έχουν επηρεαστεί από την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή ζωγραφική. Η μικροτεχνία αναπτύσσεται ιδιαίτερα από τον 6ο αιώνα και μετά. Μεταξωτά υφάσματα, κοσμήματα και άλλα αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και ελεφαντόδοντο, στολισμένα με πολύτιμους λίθους, δείχνουν ότι οι δημιουργοί τους είχαν μεγάλες τεχνικές γνώσεις...

Πηγή: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

"Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απολέσει ή ζημιωθεί"; Λουκάς 9:25

 

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πολύ πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος. Το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση γιέ μου; ρώτησε ο πατέρας.

-Πατέρα μου, απάντησε ο γιος, πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;

-Καλώς παιδί μου, παρατήρησε ο βασιλιάς. Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.

-Πατέρα μου απάντησε ο γιος, αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του. Πάρε αυτό το δοχείο, και θα μεταφέρεις στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

-Γιέ μου τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;

-Δεν πρόσεξα πατέρα τίποτε.

-Τι εννοείς τίποτε; τον ρώτησε ο βασιλιάς. Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, τόσα ζώα.

-Δεν είδα τίποτε απ' όλα αυτά είπε ο γιος. Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.

-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου, είπε ο βασιλιάς. Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής...

Εθελοτυφλούμε για να προστατέψουμε μήπως τον εαυτό μας;

"Και είπεν ο Ιησούς· Εγώ διά κρίσιν ήλθον εις τον κόσμον τούτον, διά να βλέπωσιν οι μη βλέποντες και να γείνωσι τυφλοί οι βλέποντες. Και ήκουσαν ταύτα όσοι εκ των Φαρισαίων ήσαν μετ' αυτού, και είπον προς αυτόν· Μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί;
Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Εάν ήσθε τυφλοί, δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν· τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν· η αμαρτία σας λοιπόν μένει". Ιωάννην 9:39-41

Στο λεξικό η λέξη εθελοτυφλώ σημαίνει αρνούμαι να δω, να παραδεχτώ ένα γεγονός, κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να μην παραδεχτώ κάτι που είναι ήδη φανερό και αληθινό. Ακόμα κι αν δεν ήξερες μέχρι τώρα τον ορισμό της λέξης εθελοτυφλώ, τώρα θα έχεις ήδη καταλάβει πως έστω και μια φορά έκανες τα στραβά μάτια σε κάτι, γιατί αυτό σε συνέφερε και σε βόλευε, ή γιατί ασυναίσθητα δεν ήθελες να παραδεχθείς ένα γεγονός, ή μια αλήθεια στη δική σου ζωή.
Στη ζωή μας γενικά τείνουμε να εθελοτυφλούμε αρκετά συχνά, γιατί προτιμάμε να μην περιπλέξουμε περισσότερο τις καταστάσεις και τα γεγονότα στη ζωή μας, κι έτσι τ αφήνουμε ως έχουν, ακόμα κι αν αυτό μας οδηγεί σε άσχημο τέλος.
Το ίδιο πράγμα κάνουμε κι όταν συζητάμε για πνευματικά θέματα. Είναι πιο εύκολο να προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε ή να προβάλουμε τις απόψεις μας, από το να παραδεχτούμε και να κατανοήσουμε τους λόγους που το κάνουμε. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν είμαστε εμείς στην απέναντι πλευρά. Δηλαδή βλέπεις τα σημάδια στη συμπεριφορά του άλλου απέναντί σου, και πόσο έχει αλλάξει η ζωή του, αλλά δε θα το πεις, θα προτιμήσεις να τ αγνοήσεις, γιατί γνωρίζεις πως μπορεί να μη σ αρέσουν οι απαντήσεις που θα πάρεις, αν απλώς ρωτήσεις τους λόγους που συμβαίνει αυτό.
Πολλοί θ αρνηθούν τις κατηγορίες που τους ενοχοποιούν στην εθελοτυφλία. Αυτό όμως είναι και το πρώτο στάδιο που λέγεται άρνηση. Άρνηση να παραδεχθείς την αλήθεια, άρνηση να καταλάβεις πως αυτά που λες δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, άρνηση να δεχτείς ένα ενδεχόμενο άδοξο τέλος για τις πεποιθήσεις σου.
Το να εθελοτυφλούμε μας κάνει αδύναμους, και μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε θύματα κι αβοήθητοι, ενώ στην πραγματικότητα εξαρτάται από μας αν θα ζούμε σε ένα λευκό συννεφάκι ή σε μια στρογγυλή γη. Φοβόμαστε να ορίσουμε το τέλος, φοβόμαστε να κάνουμε μια καινούρια αρχή, κι αυτό μας καταδικάζει σε αιώνια δυστυχία. Δες καθαρά στην τελική, το χρωστάς στον εαυτό σου...

ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;

Για μια στιγμή ξέχνα ότι ζεις σε χώρα της Δύσης. Ξέχνα το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, και τα υπάρχοντά σου. Ξέχνα την ελευθερία σου, καθώς και τη θρησκευτική σου ελευθερία, και έλα μαζί μου στην Κίνα. Θα ακολουθούσες τον Ιησού εκεί; 
Το να είσαι Χριστιανός σ’ αυτή τη κομμουνιστική χώρα, θα μπορούσε να σου κοστίσει τη ζωή σου. Πιθανότητα να διωκόσουν. Θα μπορούσες να χάσεις τη δουλειά σου και τα εισόδημά σου. Δεν είναι απίθανη μία ποινή φυλάκισης. Φυσικά τα βασανιστήρια είναι πιθανά. Ίσως να μην έβλεπες ξανά την οικογένειά σου. Η πίεση θα ήταν έντονη, το μίσος κάποιες φορές κτηνώδες, η συκοφαντία πάντα παρούσα. Θα ήσουν Χριστιανός στην Κίνα; 
Ή γύρνα πριν 19 αιώνες στη Ρώμη. Θα ενωνόσουν με τους πιστούς στις κατακόμβες, θα λάτρευες κρυφά και θα προσευχόσουν σε υπόγειες σπηλιές; Θα αρνιόσουν να δηλώσεις υποταγή στον Καίσαρα, παρόλο που οι πληροφοριοδότες πάντα θα ήταν κοντά, και ίσως ακόμα και η οικογένειά σου σε πρόδιδε; Θα συνέχιζες να μιλάς σε άλλους για τον Κύριό σου; 
Όμως η κατάσταση στην Κίνα και στις κατακόμβες δεν είναι ασυνήθιστη. Στην πραγματικότητα, την ώρα που σας πήρε να διαβάσετε αυτά τα λόγια πιθανόν πιστοί να έχουν μαρτυρήσει. (Είναι δυνατόν πιστοί να μαρτυρούν τη στιγμή που διαβάζεις 

μόνο αυτό το κεφάλαιο!) Όπως είχε πει ο Ντήτριχ Μπονχέφφερ, ο Γερμανός θεολόγος και ποιμένας, τον οποίο σκότωσαν οι Ναζί με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Χίτλερ: «Όταν ο Χριστός καλεί έναν άνθρωπο, τον προσκαλεί να έρθει και να πεθάνει». Θα έρθεις και εσύ να πεθάνεις; 
"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όσιτς απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν". Ματθαίος 16:24-25 
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν". Ιωάννην 12:24-25 Τι εννοούσε ακριβώς ο Ιησούς; Ας ξεκινήσουμε με την τελείως κυριολεκτική ερμηνεία. Εννοούσε να μαρτυρήσεις. Δεν είναι απίθανο το ότι το να ακολουθείς τον Ιησού σ’ αυτή εδώ τη χώρα την ελεύθερη που ζεις, θα μπορούσε σύντομα να σημαίνει κυριολεκτικός θάνατος. Δεν είναι απίθανο μερικοί από μας να καλεστούμε να σφραγίσουμε τη μαρτυρία μας με το αίμα μας. Δεν είναι διόλου απίθανη μία δίκαια αντιπαράθεση με ένα άγριο και άπιστο πλήθος να καταλήξει σε φόνο. Η σωστή και δίκαια μάχη μας μπορεί σύντομα να μετατραπεί σε θανατηφόρα μάχη! Δεν είναι απίθανο ότι μπορεί να υπάρξουν Στέφανοι ανάμεσά μας ξανά. Αν αυτό ζητούσε το Ευαγγέλιο, θα ακολουθούσαμε τον Κύριο ακόμα;  
Η προθυμία να μαρτυρήσεις δίνει ένα ιδανικό σημείο εκκίνησης για τη Χριστιανική ζωή. Σκέψου προσεκτικά αυτό που δίδαξε ο Ιησούς:  "Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι. Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη". Ματθαίος 10:28Με άλλα λόγια, μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Το χειρότερο που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε σκοτώσουν! Το μόνο που μπορούν να σου πάρουν είναι η ζωή. Ούτως ή άλλως καλείσαι να απολέσεις τη ζωή σου. Όταν αποδημήσεις από του σώματος, σημαίνει ότι ενδημείς προς τον Κύριο. Β' Κορινθίους 5:8. Γιατί λοιπόν να υπάρχει φόβος; Για τον πιστό ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του, διότι: "εάν τε ζώμεν, εάν αποθνήσκομεν, του Κυρίου είμεθα". Ρωμαίους 14:8.

Όμως έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από τη βιβλική αλήθεια!  Για το μέσο Δυτικό πιστό, η ιδέα να γίνει μάρτυρας είναι σχεδόν ακατανόητη. Αντί να καλούμε «ελάτε και απολέσετε τη ζωή σας» είμαστε συνηθισμένοι στην πρόσκληση «ελάτε και γευματίστε» Ιωάννην 21:12.  
Όπως έγραψε ο Τόμας Κέμπις: «Πολλοί ακολουθούν τον Ιησού στην κλάση του άρτου, ελάχιστοι όμως πίνουν από το ποτήριο των παθημάτων Του». 
Σήμερα στη θέση του παλιού σταυρού, έχουμε το νέο ταξιδάκι αναψυχής.  Ο Χριστιανισμός είναι κυρίως συνδεμένος με την επίγεια ικανοποίηση, και το Ευαγγέλιο κηρύττεται σαν να δημιουργήθηκε για την επίτευξη προσωπικών στόχων. Γιατί μεσιτεύουμε για την μελλοντική ουράνια κατοικία μας, όταν εδώ νιώθουμε σαν το σπίτι μας; Μπορεί η Νέα Ιερουσαλήμ να είναι πιο φανταχτερή από τις υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες εκκλησίες που έχουν κάποιοι χριστιανοί; 
Μία κοσμική νοοτροπία (δηλ. μια νοοτροπία που προσανατολίζεται σ’ αυτό τον κόσμο) εξουσιάζει αυτή την εποχή. Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα των μαρτύρων και στο πνεύμα της σύγχρονης εκκλησίας! Οι πρώτοι υπομένουν τις μάχες αυτού του κόσμου με τη δύναμη, τη ζωή και τη χαρά του κόσμου που θα έρθει. Οι άλλοι απολαμβάνουν αυτό τον κόσμο. 
Είμαστε περισσότερο οικείοι με τη μόδα, παρά με τη νηστεία και περισσότερο συνηθισμένοι στην καλοπέραση παρά να παθαίνουμε. Μερικοί από τους πολυδιαφημισμένους «προφήτες» μας, εγγυημένα θα ευλογήσουν την εκκλησία σου παίρνοντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ακόμα και η παρουσία του Θεού μπορεί να αγοραστεί από κάποιον χρισμένο ψαλτωδό μας, εφόσον η τιμή είναι σωστή. Επίσης, ούτε η κατάλληλη ατμόσφαιρα στο καλύτερο πολυτελές ξενοδοχείο δεν θίγει κάποιον. 
Έχουμε μπει στην περίοδο του μάρκετιν της εκκλησίας. Όλη μας η μεθοδολογία όμως είναι λάθος. Ο σταυρός δεν είναι «φιλικός στο χρήστη». Είναι «θανάσιμος στο χρήστη»! Νομίζουμε ακόμα ότι πετάμε ψηλά στα ουράνια. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι συχνά είμαστε πάρα πολύ παχιοί για να πετάξουμε. Η Δυτική εκκλησία έχει κολλήσει στο έδαφος! 
Πόσο ριζικά έχουμε απομακρυνθεί από τα θεμέλια της πίστης μας! Πόσο βαθιά έχουμε πλανηθεί! Είναι η ώρα να επιστρέψουμε τις καρδιές μας. Είναι η ώρα να υπολογίσουμε ξανά το κόστος. Ένα από τα κύρια πράγματα που μας κρατάνε από το να υπηρετήσουμε τον Κύριο, είναι η άρνησή μας να απολέσουμε τη ζωή μας. Πάντα προσπαθούμε να την κρατήσουμε! Ο Ιησούς μας καλεί να φύγουμε. 
Φυσικά δεν θα μαρτυρήσουν πολλοί από μας. (Τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον.) Όλοι μας όμως πρέπει να απαρνηθούμε όλες τις αξιώσεις για τη ζωή μας. Όλοι μας πρέπει να χάσουμε τα δίκαιά μας. Τότε μπορούμε πραγματικά να ζούμε!

Ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ, Αλεξάντερ Σολτσχένιτσιν ήταν φυλακισμένος στη Ρωσία. Τον χώρισαν από τους συγγενείς και τους φίλους του. Τον πήραν μακριά από την καριέρα του και το επάγγελμά του. Δήμευσαν όλη του την επίγεια περιουσία και του συμπεριφέρθηκαν σαν ένα ασήμαντο τίποτα. Τότε ήταν, που ως τελευταία προσβολή, του πήραν το μολύβι του. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο Σολτσχένιτσιν είπε ότι, για πρώτη φορά στη ζωή του έγινε ένα τελείως ελεύθερος άνθρωπος. Δεν είχε τίποτα άλλο να χάσει! Δεν είχε τίποτα άλλο να του πάρουν! Δεν υπήρχε τίποτα με το οποίο θα μπορούσε κάποιος να τον πιέσει, τίποτα με το οποίο θα μπορούσε να τον απειλήσει. Στη φυλακή ανακάλυψε ότι ήταν ελεύθερος. 
Ο Ιησούς μας καλεί να είμαστε ελεύθεροι! «Χάσε τη ζωή σου», σου λέει. «Τότε θα τη βρεις!» «Πέθανε ως προς τον κόσμο», επιμένει. «Τότε θα ζήσεις!» «Παράδωσε την υπόληψή σου», σε προτρέπει. «Τότε θα σταματήσει όλη η πίεση! Θα είσαι ελεύθερος να κάνεις το θέλημά Του. Τίποτα δεν θα υπάρχει να σε κρατά πίσω.» 
Κι όμως μεγάλο μέρος της σημερινής διδασκαλίας έρχεται ενάντια στην οδό του σταυρού. Αντί να ενθαρρύνει τους πιστούς να χάσουν το δίκιο τους, τους συμβουλεύει να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. (Είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεσαι για τα ηθικά και θρησκευτικά δικαιώματα, κι άλλο πράγμα να παλεύεις για τα «προσωπικά δικαιώματά» σου, όπως το δικαίωμά σου να θυμώνεις με τον εγωιστή σύντροφό σου, ή το «δικαίωμά» σου να είσαι λυπημένος όταν οι φίλοι σου σε απορρίπτουν.) Είμαστε μια γενιά που έχει δώσει έμφαση στη διαφύλαξη του εγώ μας, αντί στην αυταπάρνηση και τρέφουμε τη σάρκα αντί να τη σταυρώνουμε. Αυτή δεν είναι η βιβλική οδός! 
"Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας διά την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Α' Πέτρου 2:19-21 
Ναι, η απώλεια της ζωής μας είναι πολυδιάστατη! 
Καλούμαστε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε εκείνους που μας καταριούνται, να προσευχόμαστε για εκείνους που μας βλάπτουν, και να κρατάμε μία απόλυτη στάση ενάντια στην αντεκδίκηση. Λουκάς 6:27-29. Αυτό είναι μέρος του θανάτου του εαυτού μας. Πρέπει να νικήσουμε το κακό δια του αγαθού. Ρωμαίους 12:21. 
Επίσης πρέπει να απαρνηθούμε τις συναισθηματικές «επιθυμίες» μας. Η πικρία απαγορεύεται. Η αυτοκατάκριση πρέπει να εξαφανιστεί. Πρέπει να απορρίψουμε οργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αισχρολογία από του στόματός μας. Κολοσσαείς 3:8. Αυτά δεν ταιριάζουν στον άγιο λαό του Θεού. Εφεσίους 5:1-12. Και πρέπει να ελέγχουμε όταν υπάρχει αμαρτία, Λουκάς 17:3-4 είτε αρέσει, είτε όχι. Ο απότομος άνθρωπος πρέπει να γίνει πράος. Ο δειλός να γίνει θαρραλέος. Θάνατος στο θέλημα της σαρκός! Είσαι ακόμα πρόθυμος να ακολουθήσεις; 
«Μα εγώ σχεδόν δεν ομολογώ στο γείτονά μου.» Τότε χάσε τη ζωή σου, απώλεσέ την και υπάκουσε τον Κύριο! «ΕΓΩ δεν προτιμώ να συμμετέχω στη συνάθροιση της ολονύκτιας προσευχής.» Πότε σου ζήτησε ο Κύριος τις προτιμήσεις σου; «Η σάρκα ΜΟΥ δεν θέλει πραγματικά να αγωνιστεί για τα μέλλοντα.» Τότε σταύρωσέ την και οπλίσου με το Πνεύμα του Θεού μας. Το μόνο μας «δικαίωμα» είναι να ευαρεστούμε τον Κύριο, και τι ένδοξο δικαίωμα που είναι αυτό! Υπάρχουν όμως ακόμα πολλά περισσότερα στο κάλεσμά μας. 
Πρέπει να πεθάνουμε ως προς την υπόληψή μας. Ο κοσμικά εξέχων Σαούλ από την Ταρσό συνελήφθη, δάρθηκε, μαστιγώθηκε, λοιδορήθηκε, τον αποκάλεσαν τρελό και τον λιθοβόλησαν. Μια φορά έσωσε τη ζωή του όταν τον κατέβασαν μέσα σε ένα καλάθι από ένα παράθυρο στα τείχη της πόλης, Β' Κορινθίους 11:32-33. Πάρα πολλά για έναν επαγγελματία ευαγγελιστή! Στον Τζων Γουέσλεϊ πέταξαν πέτρες, σάπια φρούτα και ψόφιες γάτες. Συχνά έκαιγαν το ομοίωμα του Τσαρλς Φίννεϋ. Αυτό γινόταν γιατί ταυτίζονταν με τον Ιησού Χριστό. Ταυτιζόμαστε κι εμείς με τον Ιησού; Συνδέουν οι άνθρωποι κι εμάς με τον Ιησού; 
" Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν". Εβραίους 13:12-14 Θα φέρουμε κι εμείς τον ονειδισμό Του; Είναι αυτό το πνεύμα που έχουμε; Θα ήσουν πρόθυμος να παρελάσεις σε μία ανοιχτή ευαγγελιστική πορεία όταν οι άπιστοι φίλοι σου, οι γείτονες, οι συγγενείς ή οι εργοδότες σου σε παρακολουθούν; Ας ανοίξει τα μάτια μας ο Θεός να δούμε την πραγματικότητα! 
Ποιος νοιάζεται για τη γνώμη του κόσμου; Γιατί να ταράζεσαι από τα κοσμικά μέσα; Γιατί να επηρεάζεσαι από εκείνους που είναι πνευματικά χαμένοι; Γιατί αυτό που σε εμποδίζει είναι απλά σάρκα και αίμα; Η αιώνια άποψη του Θεού είναι το μόνο που μετράει. Στα δικά ΤΟΥ μάτια ο υπερήφανος καθηγητής είναι ανόητος, και ο απλός άγιος είναι σοφός. Γι’ αυτό το λόγο ο Παύλος μπορούσε να πει: "Δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιο", Ρωμαίους 1:16 παρά την αποστροφή των διανοούμενων, και την περιφρόνηση του θρησκευτικού κατεστημένου. Μπορούμε να πούμε ότι δεν ντρεπόμαστε; Η υπόληψη πρέπει να καρφωθεί πάνω στο σταυρό!

Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά της σταυρωμένης ζωής. Να παραιτηθούμε από το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας. 
«Αν θέλουμε να είμαστε σε επαφή μαζί Του, πρέπει σοβαρά να περάσουμε μέσα από τον εκμηδενισμό, όχι της δόξας, αλλά του παλιού δικαιώματος υπέρ του εαυτού μας, σε κάθε μορφή και σχήμα του. Αν δεν μαρτυρήσουμε μέχρι τέλους εσωτερικά, ο πειρασμός πάντα θα μας πιάνει στον ύπνο.» (Oswald Chambers). Με το να παίρνεις πίσω τη ζωή σου είναι το ίδιο με το να κλέβεις το Θεό. 
Ο παλιός άνθρωπος και τα σχέδιά του είναι νεκρά. Και οι νεκροί άνθρωποι δεν έχουν μέλλον. Μόνο οι αναστημένοι έχουν μέλλον. Έχουμε αναστηθεί εν Αυτώ! Μόνο οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν. 
"Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού. Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ’ αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη". Κολοσσαείς 3:1-4 Τα εδάφια αυτά περιγράφουν την φυσιολογική Χριστιανική ζωή. Δεν ζούμε τις υπόλοιπες μέρες μας στη γη για τις πονηρές ανθρώπινες επιθυμίες, αλλά για το θέλημα του Θεού. Α' Πέτρου 4:2. Γι’ αυτό πέθανε ο Ιησούς! 
"Και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών". Β' Κορινθίους 5:15 Βαθιά στην καρδιά κάθε πιστού πρέπει να είναι αυτά τα λόγια χαραγμένα: «Ζω για το θέλημα του Θεού. Δεν έχω θέλημα εκτός από το δικό ΤΟΥ!» Γι’ αυτό είναι που έχουμε σωθεί. Έτσι θα είναι για πάντα: 
"Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν". Αποκάλυψη 22:3 Αυτό είναι το αιώνιο, ευλογημένο κάλεσμά μας!

Πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την πραγματικότητα ότι είμαστε δούλοι του Θεού, ότι η ζωή μας ανήκει σ’ Εκείνον, και ότι έχει το απόλυτο δικαίωμα να μας στείλει οπουδήποτε, να μας χρησιμοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο, και να μας πει να κάνουμε οτιδήποτε σε οποιαδήποτε ώρα. Δεν υπογράψαμε με τον Κύριο ένα συμβόλαιο με όρους! 
Φυσικά κάνοντας το θέλημά Του υπάρχει δόξα. Πληρώνει και ευλογεί, οι αμοιβές είναι τεράστιες, και όλοι οι οδοί του είναι ζωή. Ο δρόμος όμως για τη ζωή είναι το μονοπάτι του σταυρού, και η ολοκληρωτική νίκη μπορεί να έρθει μόνο μετά από πλήρη αφιέρωση. Διστάζεις ακόμα ή είσαι πρόθυμος να ζήσεις, ή να πεθάνεις για τον Κύριο, να πας κάπου, ή να μείνεις κάπου για τον Ιησού, να πληρώσεις ή να προσευχηθείς, να μιλήσεις ή να μείνεις σιωπηλός και να παραδοθείς σ’ Εκείνον άνευ όρων; Σε κρατάνε τα πάντα πίσω; Είσαι έτοιμος να στρατολογηθείς; Ακούς την εντολή του Κυρίου, όποια κι αν είναι αυτή η εντολή; 
Τι είναι αυτό που θέλεις να κερδίσεις; Έχεις πράγματι κάτι που μπορείς να χάσεις; Σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθησε τον Κύριο. Δεν θα μετανιώσεις ποτέ που το έκανες! Ρώτησε απλά εκείνους τους μάρτυρες όταν τους συναντήσεις. Δηλαδή αν τα μάτια σου μπορούν να δουν όλη τη δόξα.

"Και οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος, και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων". Δανιήλ 12:3 Εύχομαι να λάμψεις ως ο ήλιος εκείνη τη μέρα, όταν ο θάνατος θα παραχωρήσει το δρόμο στη ζωή για πάντα...







ΠΗΓΗ: Η Μόνη Οδός

Η ασύγκριτη ομορφιά του Περπατήματος εν Χριστώ.

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου∙ όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής». Ιωάννης 8:12.

Αυτή η περικοπή, μέσα σε λίγα μόνο λόγια, περιέχει αλήθειες προορισμένες να αγγίξουν το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης. Αρχικά, αξίζει να παρατηρήσουμε τη συνταρακτική δήλωση του Χριστού. Κανείς πιο πριν ή πιο μετά από Αυτόν, δεν τόλμησε να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι το Φως του κόσμου. Όμως, ο Ιησούς μας δε σταματά σε αυτή τη δήλωση. Προχωρά πιο βαθιά και συσχετίζει αυτή τη δήλωσή Του με τον τρόπο που επηρεάζει τη δική μας ζωή. Έτσι, μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος που επιλέγει να ακολουθήσει Αυτόν, θα τιμηθεί με την ανέκφραστη ευλογία να μην περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά να έχει το φως της ζωής. Για μια ακόμη φορά, διαπιστώνουμε ότι η απόφαση να περπατήσουμε εν Χριστώ, δεν είναι μια ακόμη απόφαση ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Είναι η απόφαση. Μόνο ο άνθρωπος που επιλέγει να περπατά εν Χριστώ, όποιες και αν είναι οι ‘καιρικές συνθήκες’ της ζωής του, μπορεί πραγματικά να βιώνει, όχι μόνο ότι ο Θεός επικροτεί αυτή την επιλογή, αλλά πολύ περισσότερο ότι είναι αποφασισμένος να δίνει τα ΠΑΝΤΑ, προκειμένου το πιστό παιδί Του να συνεχίζει το περπάτημα μαζί Του, χωρίς να αποκάμει και να απελπίζεται. Ας σκεφτούμε περιπτώσεις στη Βίβλο, στις οποίες το περπάτημα με τον Χριστό ήταν ταυτόσημο της σθεναρής πίστης, της πίστης, που πιστεύει στα θαύματα και προσδοκά το αόρατο. Όταν ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τον Πέτρο να περπατήσει μαζί Του στο νερό ( βλέπε Ματθαίος 14:22-33), ο Πέτρος ανταποκρίθηκε, όσο η καρδιά του φλεγόταν από πίστη, μα καταποντίστηκε, όταν απέσυρε τα μάτια του από την Υπερφυσική Του Χάρη. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν ήθελε ο Πέτρος να προσλάβει μόνο αυτό το μήνυμα από τη βίωση της εν λόγω υπερφυσικής εμπειρίας μαζί Του. Ήθελε πρωτίστως ο μαθητής Του να κατανοήσει, ότι ακόμα πιο σημαντικό από το περπάτημα στη θάλασσα, από τη βίωση των υπερφυσικών εμπειριών, είναι το περπάτημα στην ξηρά, όταν όλα φαίνονται μονότονα, τετριμμένα και κουραστικά. Είναι, ίσως, εύκολο να περπατάμε με τον Θεό τις ώρες που νιώθουμε πνευματική δύναμη ή όταν μία απάντηση του Θεού στην προσευχή μας κατά την προσδοκία μας, περισσότερο από ποτέ μας κάνει να αισθανόμαστε την εύνοια του Θεού. Όμως, στην πνευματική ζωή τα πράγματα δεν κινούνται πάντα σε μία αδιατάρακτη ευθεία. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που ο Θεός θα φαίνεται ακατανόητος, ακόμα και άσπλαχνος, ή και ανεξήγητα σιωπηλός στις ανάγκες μας. Το να επιλέξουμε σε αυτές τις στιγμές να περπατάμε με τον Θεό, διακηρύσσοντας με την επιλογή μας ότι όλα όσα μας ψιθυρίζει ο εχθρός για τον Πατέρα μας είναι ένα ολέθριο ψέμα, είναι – επιτρέψτε μου να πω – το πιο πολύτιμο μάθημα στην πνευματική μας ζωή. Αυτή ακριβώς η επιλογή, που κάνει το περπάτημα με τον Θεό να μην ατονεί, είναι μία απτή απόδειξη μίας αυθεντικής και βαθιάς Σχέσης με τον Ιησού Χριστό, που δεν έχει στόχο μόνο τη δική μας ηθική και πνευματική αύξηση, αλλά μας κάνει φορείς αγάπης, στήριξης και κατανόησης στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η αλήθεια είναι ότι τα πνευματικά ύψη είναι ασύγκριτα σε ομορφιά, και πραγματικά θα θέλαμε να βιώνουμε συνεχώς μέρες, ώρες, και λεπτά, όπου πνευματικά αισθανόμαστε καλύτερα και από τα… καλύτερά μας. Μία εκπληκτική πνευματική ευεξία, και μία άνευ προηγουμένου καρποφορία ευφραίνουν όλη μας τη ζωή. Οι τρεις μαθητές, όταν βίωσαν την υπερφυσική εμπειρία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, πρότειναν στον Ιησού να φτιάξουν σκηνές, για να μείνουν εκεί και να μην απολέσουν ποτέ αυτό το λαμπρό βίωμα. Ας έρθουμε για λίγο στη θέση τους. Πώς να γυρίσεις στα τετριμμένα, στα πεζά, στα τόσο στερημένα από πνοή Ουρανού, όταν σου έχει δοθεί το προνόμιο να γευθείς έστω και λίγη από τη Δόξα του Θεού; Με τι καρδιά να αφήσεις τα εδέσματα στο βασιλικό τραπέζι, και να κατευθυνθείς στα ταμεία της νηστείας και της προσευχής; Ποια ήταν η απάντηση του Ιησού στους μαθητές του; Μάρκος 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, όχι μόνο δεν έμειναν τελικά για πάντα στο Όρος, όπως τόσο ήθελαν, αλλά κατέβηκαν και πάλι στα καθημερινά, και μάλιστα με την εντολή να μη μιλήσουν σε κανέναν για την εμπειρία τους. Τι ήθελε ουσιαστικά να πει ο Ιησούς στους μαθητές Του, το οποίο έχει τόση αξία και στη δική μας πορεία ζωής; ‘Δεν είναι ώρα ούτε για εσάς ούτε για Εμένα να μείνουμε στο όρος το υπέρλαμπρο. Είναι ώρα να κατέβουμε στην κοιλάδα του αγώνα, εκεί όπου θα αντιμετωπίσουμε πολλές πνευματικές μάχες, και θα κληθούμε να περπατήσουμε και να παλέψουμε εν Θεώ κόντρα σε ότι απειλήσει τη ζωή της πίστης μας. Θα κρατήσετε για πάντα μέσα σας το υπερφυσικό σας βίωμα, και θα περπατήσετε μέσα στην πεζή καθημερινότητα ως παιδιά του Φωτός’. Η μονότονη, αλλά και η σκληρή καθημερινότητα, μέσα στην οποία χίλια δυο πράγματα, μέριμνες, αργοί λόγοι, γλώσσα δυσπιστίας και καχυποψίας, δυνάμεις, που απειλούν το βίωμα της πίστης, μικροπαρεξηγήσεις, που μπορεί να φέρουν ψυχρότητα ή διακοπή σχέσεων, είναι ο καθημερινός προσωπικός μας στίβος, μέσα στον οποίο καλούμαστε, όχι απλώς να τρέξουμε, αλλά να περπατήσουμε με τον Ιησού Χριστό, χωρίς ούτε μία στιγμή να πάψουμε να Τον εμπιστευόμαστε και να Τον τιμάμε με τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις μας.

Το περπάτημα εν Θεώ είναι η δοκιμή όλων των ηθικών και πνευματικών ιδιοτήτων μας, η απόφαση που σμιλεύει χαρακτήρα, και δεν μπορεί ποτέ μα ποτέ να μας οδηγήσει σε ντροπή και μετάνοια. Όπως ακριβώς το να περπατάμε αποστάσεις και να μην κουραζόμαστε τόσο εύκολα, είναι ένδειξη καλής φυσικής κατάστασης, έτσι και το να περπατάμε με τον Θεό και να μη θέλουμε να Τον αποχωριστούμε, ανεξαρτήτως των καταστάσεων που βιώνουμε, είναι το ανώτατο σημείο πνευματικής δύναμης που χορηγείται δια Πνεύματος Αγίου. Πάντα με συγκλονίζει η τόσο δυνατή και αφοπλιστική στην απλότητά της δήλωση του Ιωάννη του Βαπτιστή για τον Ιησού Χριστό: «Δέστε, ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» Ιωάννης 1:29. Τη δεδομένη στιγμή που ο Ιωάννης προέβη σε αυτή την αποκαλυπτική δήλωση, δεν άκουγε κάποιο κήρυγμα του Χριστού που άγγιζε βαθιά την ψυχή του. Τον είδε απλώς «που περπατούσε», όπως δηλώνεται στο εδάφιο 36, αφού ο Ιωάννης για μια ακόμη φορά διακηρύσσει την ταυτότητα του Χριστού. Ασφαλώς αυτό δε μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι ο Χριστός περπατούσε με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, αλλά η έμφαση στο περπάτημά Του, είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης που ουσιαστικά παραπέμπει στο Μοναδικό Φρόνημά Του, και στον Αψεγάδιαστο Χαρακτήρα Του. Πράγματι, ακριβώς επειδή το περπάτημα δεν απαιτεί την καταβολή κάποιας ιδιαίτερης μυϊκής δύναμης, αλλά είναι, αναμφίβολα, εικόνα της σωματικής μας αντοχής, στην πνευματική γλώσσα το ρήμα αυτό χρησιμοποιείται, για να εκφράσει το χαρακτήρα μας, μέσα στον οποίο εντάσσονται σκέψεις, κίνητρα, διαθέσεις, λόγια, πράξεις. Σίγουρα, ο Χαρακτήρας του Χριστού δεν αποδεικνύεται, όταν οι κοινωνικές συμβατικότητες απαιτούν να είμαστε κόσμιοι και ενάρετοι. Σίγουρα, δεν αποδεικνύεται, όταν γνωρίζουμε ότι η εκδήλωση εντιμότητας είναι το απαραίτητο μονοπάτι, για να μας θαυμάσουν, να μας αποδεχθούν ή για να κερδίσουμε κάτι. Σίγουρα, όμως, αποδεικνύεται τις ώρες της κρίσης και της ταραχής, αλλά και της μονοτονίας και της ρουτίνας. Τις ώρες της μοναξιάς, όταν η σιωπή βαραίνει οδυνηρά μέσα στην ψυχή μας, και τις ώρες που ο εχθρός της ψυχής, με τόσο έντεχνους και επίμονους τρόπους, προσπαθεί να αποδομήσει την πίστη μας. Τις ώρες που μας παρακολουθεί μόνο ο Θεός, τις ώρες που είμαστε μόνοι στο ταμείο μας μαζί Του, και Εκείνος ακούει τις προσευχές μας για τους άλλους και τον εαυτό μας. Αποδεικνύεται κάθε ώρα και στιγμή που Εκείνος διαβάζει και αποκωδικοποιεί σκέψεις, συναισθήματα, γλώσσα, και έργα. Ο χαρακτήρας που έχει μέσα του το αποτύπωμα της Παρουσίας του Θεού, και φέρει σφραγίδα το Φρόνημα του Λατρεμένου Σωτήρα, μαθητεύει κάθε μέρα στο να ευωδιάζει το άρωμα της ουράνιας ατμόσφαιρας, είτε υπάρχει ήλιος, συννεφιά, βροχή και χιόνι. Μια τέτοια παρουσία έχει μία ακατανίκητη ομορφιά και χάρη, μπροστά στις οποίες οι πιστοί άνθρωποι δοξάζουν τον Θεό, και οι δύσπιστοι προβληματίζονται. Ο χαρακτήρας που λαχταρά να περπατά με τον Θεό, αφήνεται με εμπιστοσύνη στα Χέρια Του, και τότε μία αβίαστη φυσικότητα και άγια αρμονία ρέουν από όλες του τις κινήσεις. Δεν υπάρχει το άγχος να κάνει εξαίρετα πράγματα για τον Θεό, γιατί πιστεύει ότι ακόμα πιο εξαίρετο από το να κάνει πράγματα για τον Θεό, είναι να ζει με τον Χριστό το κάθε δευτερόλεπτο, εφαρμόζοντας τη Συμβουλή Του «Περπάτα μπροστά μου» Γένεσις 17:1. Ο χαρακτήρας, που πέρα και πάνω απ’ όλα ποθεί και επιλέγει ο Ιησούς Χριστός να φλέγει την καρδιά του, μαθαίνει από Εκείνον ένα μάθημα ασύγκριτης πνευματικής αξίας, μαθαίνει να είναι εξαίρετος στα συνηθισμένα πράγματα, και άγιος στην κοινή ζωή, ακόμα και αν τόσα πράγματα βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Ποιες είναι οι εκκρεμότητες στη δική σου ζωή αυτή την εποχή; Ποιες οι καταστάσεις που σε στεναχωρούν και οι σκέψεις που σε στοιχειώνουν; Ίσως σκέπτεσαι: ‘Ναι είναι όμορφο να περπατάς με τον Θεό. Ποιος δε θα το ήθελε; Όμως, αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και προσευχές σε αναμονή. Κι’ εγώ θα αποφασίσω να περπατήσω με τον Θεό, όταν τα πράγματα διορθωθούν στο γάμο μου, όταν βελτιωθούν τα οικονομικά μου, όταν, επιτέλους, βρω σύντροφο, όταν ζήσω πνευματικές επιτυχίες και καταξιωθώ στον κύκλο μου… Ω ναι, τότε, θα είναι τόσο εύκολο να περπατήσω με τον Θεό και θα το κάνω ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου, επειδή απάντησε τις προσευχές μου κατά το θέλημά μου… Ίσως, ο παραπάνω τρόπος σκέψης φαίνεται αφελής ή και ανώριμος πνευματικά. Όμως, ακόμα και αν κάτι το απορρίπτουμε θεωρητικά, δε σημαίνει ότι η ζωή μας δεν το εφαρμόζει πρακτικά. Έτσι, ίσως, πολλές συμπεριφορές μας χτίζουν πάνω στις απαιτήσεις που έχουμε εμείς από τον Θεό, και όχι πάνω στην ανιδιοτελή επιθυμία μας να Του ανήκουμε και να βαδίζουμε στην Οδό Του. Αν περιμένουμε να περπατήσουμε με τον Θεό, όταν απαντηθούν οι προσευχές μας, τότε… μάλλον, ποτέ δε θα περπατήσουμε μαζί Του. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Κύριός μας δεν είναι πρόθυμος να μας υπερπληρώσει με τις ευλογίες Του, αλλά σημαίνει περισσότερο ότι χρειάζεται να επανεξετάσουμε την πνευματική μας στάση απέναντί Του. Η επιθυμία του Θεού να περπατήσουμε μαζί Του στο τώρα της ζωής μας, και όχι στο υποτιθέμενο εκεί, μας αποκαλύπτει τη Θέλησή Του να μη μείνουμε ικανοποιημένοι κολυμπώντας σε μια λίμνη ευλογιών μικρής χωρητικότητας, αλλά να Τον αφήσουμε (συγκλονιστικός ο σεβασμός Του στην ανθρώπινη ελευθερία μας) να μας μάθει να κολυμπούμε και να αναπαυόμαστε στον ωκεανό της απύθμενης Αγάπης και Ευλογίας Του. Και αυτός ο ωκεανός απολαμβάνεται ήδη από το δευτερόλεπτο που διανύεις και διανύω τώρα…

Ίσως αυτή την περίοδο ζεις σε καταστάσεις που κάνουν το περπάτημά σου με τον Θεό να φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. Ίσως, όλα τα παραπάνω διαβάζονται ως θεολογικές φλυαρίες, γιατί θεωρείς ότι σου είναι απλώς αδύνατο να περπατήσεις 24 ώρες το 24ωρο με τον Θεό. Το περπάτημα με τον Θεό είναι επιλογή ζωής, είναι στάση ζωής δια βίου, κατά την οποία δεν αποφασίζουμε τις μισές ώρες να περπατάμε με τον Θεό, και τις άλλες μισές να ανοίγουμε παραθυράκια στον εχθρό της ψυχής. Ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να περπατήσεις με τον Θεό, το σημαντικό είναι να Του καταθέσεις με ειλικρίνεια την αδυναμία σου, το σημαντικό είναι να ομολογήσεις αν θέλεις πραγματικά να περπατήσεις μαζί Του, και το ακόμα πιο σημαντικό είναι να πιστέψεις ολόψυχα ότι Εκείνος και θέλει τη φιλία σου, και μπορεί να νικήσει κάθε αδυναμία σου, και να κάνει ατσαλένιο το φρόνημά σου. Από εκεί και πέρα, αρχίζει ένα συναρπαστικό ταξίδι μαζί Του, με απαράμιλλες εμπειρίες, συγκινήσεις, εντάσεις και χαρές, μέσα στο οποίο ο κάθε σταθμός έχει το όνομα της πιο πολύτιμης μαθητείας της ζωής σου...