Η σημασία της Αναστημένης Ζωής του Χριστού μέσα μας.

«Έτσι και η ανάσταση των νεκρών∙ σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία∙ σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα∙ σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη…»Κορινθίους Α' 6: 42,43. Η συνταρακτική αλήθεια της ρεαλιστικότητας των Παθών αξίζει να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας, και να μεταμορφώνει πτυχές της ύπαρξής μας, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο, παρά μονάχα η έκφραση της Μεγαλειώδους Αγάπης του Θεού. Εντούτοις, χάνουμε την ουσία, αν μείνουμε μόνο εκεί. Φανταστείτε πόση ψυχική φόρτιση, πόση απελπισία, και πόσα αναπάντητα ερωτηματικά θα άφηνε η Ζωή του Χριστού, αν τελικά όλη η Διδασκαλία Του τελείωνε απλώς με την εικόνα της Σταύρωσης. Εύλογα θα μπορούσαμε, αν δεν ξέραμε την αλήθεια, να αναρωτηθούμε: Προς τι όλα αυτά; Από αγάπη και μόνο; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό, και σε όλους τους άλλους που πέθαναν με φρικτό τρόπο, και αφού είχαν προηγηθεί ανήκουστα βασανιστήρια;

Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι ο Κύριός μας σήκωσε στους ώμους Του το βάρος των αμαρτιών του ανθρώπινου γένους, αλλά το ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ και με αυτό το Ένδοξο Γεγονός αναδείχθηκε ο αδιαμφισβήτητος Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Ας αναλογιστούμε: τι πρόσωπο θα είχε η πίστη μας, αν απλώς πιστεύαμε σε Ένα Πρόσωπο που πέρασε τόσα για εμάς, μόνο και μόνο γιατί μας αγάπησε. Ίσως, δε θα διαφέραμε από τους ονειροπόλους και τους ρομαντικούς που λατρεύουν την ιδέα, άσχετα από το αποτέλεσμα. Πόσο, πράγματι, αποδυναμωμένη και άσκοπη θα φαινόταν η χριστιανική μας πίστη χωρίς την Ανάσταση! Πόσο θα φαινόμασταν και εμείς ότι είμαστε αγκιστρωμένοι σε ανέφικτα οράματα, ή ίσως και γραφικοί, αν καλούμασταν να μεταδώσουμε το μήνυμα για Έναν Χριστό, που είχε όλη τη δύναμη να μας αγαπήσει μέχρι θανάτου σταυρού, αλλά… δεν είχε τη δύναμη να αναστηθεί για μας… Με λίγα λόγια, αν διαδίδαμε την πίστη σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ή ίσως σε έναν «Θεό», που, όμως, είναι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και περιορισμένων δυνατοτήτων!

Δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και έχουμε την τιμή να διακηρύξουμε την πίστη, όχι σε Έναν Χριστό – ιδέα, αλλά σε Έναν Ζωντανό Θεό, που με την Ανάστασή Του άλλαξε για πάντα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, και μας έδωσε αυτό, χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε: την Ελπίδα και τη ζωντανή Υπόσχεση!!! Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί, ίσως, να πιστεύεις πως δεν έχεις εκκρεμότητες στη Σχέση σου με τον Ιησού Χριστό. Δόξα τω Θεώ, ευγνωμονείς τον Χριστό για τα Πάθη Του, και αποδέχεσαι την αλήθεια της Ανάστασης. Στόχος των γραμμών που θα ακολουθήσουν δεν είναι να ξεσκεπάσουν κάτι, που θα μπορούσε να μας γεμίσει τύψεις για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής, καθώς ο ενοχοποιημένος ψυχισμός είναι μόνο έργο του εχθρού της ψυχής μας. Στόχος είναι μόνο να μοιραστούμε αλήθειες αιώνιες, που θα μας αποκαλύψουν ότι υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στην πίστη σε μια αλήθεια, και στη βίωση μιας αλήθειας. Η διαφορά είναι καίριας σημασίας, γιατί μόνο αν ζούμε τις αλήθειες εν Χριστώ, απολαμβάνουμε πραγματικά την Ειρήνη και τη Χαρά του Χριστού. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαν να ομολογήσουν, ότι στους ταραγμένους και τόσο πιεστικούς καιρούς που ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να ανακαλύψουμε γιατί η πολυπόθητη Χαρά του Χριστού δε λειτουργεί πάντα στη ζωή μας. Ο τρόπος που ζούμε την αλήθεια της Ανάστασης του Σωτήρα μας, είναι άρρηκτα δεμένος με την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο καίριας σημασίας ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να πιστεύουμε την Ανάσταση του Χριστού, και διαφορετικό να τη ζούμε; Αν πιστεύουμε απλώς σε Έναν Εσταυρωμένο Χριστό, τότε ποτέ πράγματι δε δεχτήκαμε το δώρο της υιοθεσίας από τον Ουράνιο Πατέρα («αφού μας προόρισε σε υιοθεσία διαμέσου του Ιησού Χριστού στον εαυτό του» Εφεσίους 1:5. O Σταυρός του Χριστού μας εξαγνίζει ενώπιόν Του, μας δίνει το δικαίωμα να προσέλθουμε στο θρόνο της Χάριτος και του Ελέους, και να Του εκθέσουμε τα ζητήματά μας, μα η Ανάστασή Του μας βοηθά, ήδη από αυτή τη ζωή, μέσω της πίστης και της υπακοής μας σε Αυτόν, να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Φύσης Του. Ένας απλώς Εσταυρωμένος Χριστός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής μας. Μα Ένας Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός, είναι η απάντηση στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, είναι ο Ζωντανός Θεός που αγγίζει τις ανάγκες μας, όπως κανείς άλλος, είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός που παρίσταται σε όποιο πρόβλημά μας, ή σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Ο Αναστημένος Χριστός έχει τη Λύση, τη μόνη σοφή Λύση, για τα πνευματικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά ή όποια άλλα προβλήματά μας. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε πόσα ανέκφραστα σημαντικά χάνουμε, αν μόνο Τον σταυρώσουμε μέσα μας, αλλά δεν Τον αναστήσουμε…

Όταν στην καρδιά μας κατοικήσει η δύναμη της Αναγέννησης του Χριστού, τότε από Εκείνον λαμβάνουμε τη δύναμη της Αναστημένης ζωής Του. Ο Σταυρός του Χριστού είναι η πύλη, για να εισέλθουμε στη βίωση της άφθονης Ζωής Του. Γι’ αυτό ακριβώς, η πίστη στην Ανάστασή Του, και η βίωση αυτής της αλήθειας, μεταμορφώνει τη ζωή μας με βάση το ένδοξο ιδανικό του Θεού για εμάς, και προσανατολίζει τις επιδιώξεις μας προς τα άφθαρτα και τα αιώνια. Η βίωση της Ανάστασης του Χριστού μέσα μας, σημαίνει και την ανάσταση της δικής μας ζωής εν Χριστώ. Ο Κύριός μας είναι ισχυρός να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του σε εμάς, ακριβώς γιατί πρώτα εκπληρώθηκαν με τόσο ένδοξο τρόπο στον Ίδιο. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου στην Α' Κορινθίους, 15:16-19: «Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε. Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… Αν μονάχα σ’ αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους». Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια φτηνή παρηγοριά που προορίζεται για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους. Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα, την αλήθεια και το βάθος της οποίας, όσο και αν κάποιος πολεμήσει με τη λογική του, δε θα μπορέσει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Όταν από τη ζωή του ανθρώπου λείπει η πρόθυμη παραχώρηση της καρδιάς στον Θεό, η αλήθεια της Ανάστασης ακούγεται μωρία. Μα για εκείνον που έχει αποδεχτεί το θαύμα της πίστης, που έχει παραχωρήσει πρόθυμα τον εαυτό του στον Χριστό και με τη Χάρη Του έχει επιτρέψει η λογική του να καθαγιαστεί από την υπέρτατη σοφία του Θεού, η Ανάσταση του Χριστού είναι η ζωντανή του ελπίδα, και η ανεξάντλητη πηγή της πίστης του. Είναι, ίσως, τόσο συμβατό με την ευαισθησία μας να συμπονέσουμε, να κλάψουμε, να συνταραχτούμε για τα Πάθη του Χριστού. Όμως, όταν καθημερινά σκεφτόμαστε το Έργο του Θεού για εμάς, ο Θεός δεν επιθυμεί να μείνουμε μόνο σε αυτά, ούτε φυσικά να κλείσουμε στην ψυχή μας την εικόνα ενός… ταλαίπωρου Χριστού, ακόμα και αν αυτό μας υπαγορεύει η πιο βαθιά συναίσθηση ευγνωμοσύνης. Το μήνυμα του Χριστού για εμάς είναι: Σταυρώθηκα για σένα, γιατί σε αγάπησα τόσο βαθιά, όσο ούτε τα πιο περίτεχνα λόγια σε αυτή τη γη δε θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν. Όμως, ακριβώς επειδή σ’ αγάπησα τόσο πολύ, αναστήθηκα για σένα. ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και είμαι το Πρόσωπο που μπορώ να σου δώσω αυτό που βαθιά επιθυμείς για να είσαι ευτυχισμένος-η!

Τελικά, υπάρχουν συγκεκριμένοι θεολογικοί κανόνες ή, ίσως, κάποιος κατάλογος από ηθικολογίες και απαγορεύσεις συγκεκριμένων πραγμάτων, για να γίνει η Ανάσταση ένα ζωντανό βίωμα μέσα μας; Η απάντηση είναι πέρα και πάνω από αυτά, και βρίσκεται στη φράση «λευκή κηδεία». Είναι η μόνη κηδεία στον κόσμο που είναι πραγματικά λευκή και είναι λευκή, γιατί έχει μία και μόνη κατάληξη: την Ανάσταση στη ζωή εν Χριστώ. Λευκή κηδεία σημαίνει να θάψουμε με ελεύθερη επιλογή και χαρούμενη καρδιά τον παλαιό εαυτό μας, όχι μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και κάθε διάθεση, νοοτροπία ή αντίληψη, η οποία μας στερεί τα κάλλιστα του Θεού. Το να γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα για τον Θεό δεν αρκεί, πολύ απλά, γιατί, ίσως, αυτό μας εφησυχάζει, μας αυτοδικαιώνει και συνεχώς μας έχει να τριγυρίζουμε με ελαφρά την καρδιά μας, και ξέγνοιαστη τη διάθεσή μας γύρω από το «νεκροταφείο των αμαρτιών». Σε αυτό, όμως, το νεκροταφείο οφείλουμε να εισέλθουμε και να παρακολουθήσουμε με πνευματική ωριμότητα τη Δύναμη του Θεού να θάβει κάθε στοιχείο του εαυτού μας, που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στην απόλαυση της Αναστημένης Ζωής Του. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηριστικά στην προς Ρωμαίους Επιστολή, 6:5,6 υπογραμμίζει: «Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας». Επομένως, η ομοιότητα με τον θάνατο του Χριστού έχει ως αποτέλεσμα και την ομοιότητα με την Ανάστασή Του. Όταν επιλέγουμε «ο παλαιός άνθρωπος» μέσα μας να ταυτοποιηθεί με το Θάνατο του Χριστού, τότε το Άγιο Πνεύμα εισβάλλει μέσα μας, και μας βοηθά να ζήσουμε αυτό που από μόνοι μας δεν μπορούμε: μια ζωή σύμμορφη με το Θέλημα του Θεού, χωρίς καμία έκπτωση, χωρίς συμβιβασμό, χωρίς μισή καρδιά… Για τον Θεό δεν έχει αξία το πόσα χρόνια είμαστε στην πίστη, αλλά το κατά πόσο έχουμε αφήσει την Αναστημένη Ζωή Του να εκφραστεί μέσα από εμάς. Ένας Χριστιανός μπορεί, πράγματι, να μη χρειάζεται αποδείξεις, για να πιστέψει στο γεγονός της Ανάστασης, γιατί μέσα στη συνείδησή Του έχει επιλέξει να δεχτεί το καθετί που αφορά τη ζωή του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τούτο το σημαντικό: όταν αυτές οι αλήθειες χρειαστεί να γίνουν το προσωπικό μας βίωμα, το μέτρο της πνευματικής μας ζωής, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στις δοκιμασίες μας, εκεί σκαλώνουμε πολλοί. Αν, λοιπόν, τις ήσυχες ώρες που βρισκόμαστε στο ταμείο μας και η συνείδηση μας είναι πιο επιδεκτική στις εκκλήσεις του Αγίου Πνεύματος, αντιληφθούμε ότι ο Θεός έχει να παρατηρήσει στη ζωή μας το αγκάθι της θρησκευτικής σοβαροφάνειας ή της εξωτερικής μόνο ευσέβειας, ας μην κλείσουμε την καρδιά μας. Με ταπείνωση και συντριβή, ας εκζητήσουμε τη Δύναμή Του, για να μεταμορφώσει εξολοκλήρου τον εσωτερικό μας κόσμο, κατά τον ένδοξο Σκοπό Του για τη ζωή μας. Ο Θεός είναι πρόθυμος να μας χαρίσει γνώση και σοφία, αλλά η μελέτη του Λόγου Του, αποκαλύπτει πως ποθεί βαθιά να μη μείνουμε μόνο σε αυτό. Δεν επιθυμεί να γίνουμε ειδήμονες στα θεολογικά θέματα, όταν αυτή η γνώση απλώς μας οδηγεί στο να προκρίνουμε τη δική μας θρησκευτική κατανόηση, έναντι της στενής εξοικείωσης με τον Θεό και της εντρύφησης στις αιώνιες Αλήθειές Του. Αν, λοιπόν, κατά τις ώρες που είμαστε μόνοι με τον Θεό, έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τη φωνή Του να μας λέει ότι η υπακοή μας σε Αυτόν δε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως η αιτία είναι η απουσία της Αναστημένης Ζωής μέσα μας. Η υπακοή στον Θεό γιατί πρέπει, η ανελλιπής παρουσία μας στην εκκλησία, η έντονη αίσθηση του θρησκευτικού καθήκοντος μπορεί εξωτερικά, για τους άλλους, να είναι δείγμα της στενής σχέσης μας με τον Θεό. Μα, ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός είναι το μόνο Πρόσωπο που γνωρίζει τα βάθη μας, και από Αυτόν δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα. Αν όλα αυτά γίνονται, χωρίς να υπάρχουν μέσα μας, ο αυθορμητισμός και η αγνότητα του μικρού παιδιού, που μπορεί να δεχτεί τη Βασιλεία του Θεού με τον τρόπο που δίδαξε ο Χριστός, τότε έχουμε μόνο σχήμα και μορφή ευσεβείας. Όπως και στον νέο που έφυγε λυπημένος, γιατί είχε κτήματα πολλά, έτσι και σε εμάς, ίσως να λείπει αυτό το ένα: η δροσιά και η φρεσκάδα της αληθινής πνευματικής ζωής, η βίωση της Αναστημένης Ζωής του Χριστού, με τον τρόπο που τα πάντα στη σχέση μας με Αυτόν να γίνονται αυθόρμητα, αλλά βαθύτατα αληθινά και ευλογημένα.

Για το τέλος, ας θυμηθούμε τα θαυμάσια λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, 9:9: «Και ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους παρήγγειλε να μη διηγηθούν σε κανέναν όσα είδαν, παρά μονάχα όταν ο Υιός του ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι μαθητές, μόλις πριν, είχαν βιώσει ένα ανεπανάληπτο γεγονός: την ένδοξη Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά δεν έπρεπε να το μοιραστούν με κανέναν, μέχρι να έρθει η στιγμή της Ανάστασής Του. Γιατί χρειαζόταν αυτός ο περιορισμός; Πώς αυτά τα λόγια μπορούν να ερμηνευθούν στη δική μας ζωή; Ας σκεφτούμε το εξής: Υπάρχουν στη ζωή μας συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό, ή αλήθειες για τις οποίες δεν έχουμε μαρτυρήσει στους άλλους με δύναμη και αλήθεια, αν και ο Θεός μας έχει δώσει τόσες ευκαιρίες; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε είμαστε μακάριοι. Αν η απάντηση είναι ναι, προφανώς, ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο χρονικό όσο και πνευματικό σημείο να βιώσουμε την Αναστημένη Ζωή του Χριστού στην καρδιά μας. Όπως οι μαθητές, χρειαζόμαστε να αφεθούμε στα χέρια του Χριστού με την αγνότητα των μικρών παιδιών, για να αναστήσουμε τον Κύριό μας στη ζωή μας, και να καταλάβουμε το βάθος και το εύρος της παράδοσης στα χέρια Του. Το δώρο της προσέγγισης στις βαθύτερες αλήθειες του Θεού είναι στη διάθεσή μας. Εξαρτάται μόνο από εμάς, αν τελικά θα το δεχτούμε και θα απολαύσουμε την ομορφιά του. Όσο περίπλοκες ή δυσάρεστες και αν είναι οι καταστάσεις της ζωής σου, ή όσο και αν καταβάλλεσαι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, μείνε στην αγωνιστική θέση της προσευχής, διεκδικώντας από τον Ιησού που σ’ αγαπά απέραντα, η διάθεση και η στάση σου απέναντι στα Πράγματα του Θεού, να ταυτίζονται με τα υπέροχα λόγια του Παύλου στην Επιστολή προς Φιλιππησίους 3:7-14: «…για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του». Μια ζωή, στην οποία σφραγίδα είναι η αλήθεια των παραπάνω λόγων, έχει, χωρίς αμφιβολία, μια ανέκφραστη ευλογία και ευφροσύνη. Αυτή ακριβώς η ζωή είναι η βαθιά λαχτάρα του Θεού να απολαύσεις και να απολαύσω. Αμήν...

Οι φράσεις που συγκλονίζουν την ψυχή μας.

Το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε στην ολότητά της την τραγωδία του Θεανθρώπου πάνω στο Σταυρό, είναι εκ των πραγμάτων μία προσπάθεια καταδικασμένη σε αποτυχία. Ποτέ δε θα μπορέσουμε πλήρως να εννοήσουμε το ανέκφραστο Μεγαλείο που εκπέμπει η Καταματωμένη Φιγούρα πάνω στο Σταυρό, ακριβώς γιατί κανένας πιο πριν ή πιο μετά δε στάθηκε, δε στέκεται και ποτέ δε θα σταθεί μαζί ως άνθρωπος και ως Θεός, στην αντιμετώπιση της αμαρτίας. Το Μαρτύριο του Ιησού μας πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, δεν αξίζει μόνο να συγκλονίζει τις διάνοιες και τις ψυχές μας ως προς τον ανείπωτο σωματικό πόνο, αλλά κυρίως ως προς την αλήθεια ότι υποφέρει από Αγάπη ανέκφραστη και βαθύτατη ο Δημιουργός του κόσμου, Εκείνος που έζησε μόνο για να προσφέρει Αγάπη, Παρηγοριά, Θεραπεία, Αλήθεια. Υποφέρει το λυσσαλέο ξέσπασμα των δυνάμεων του σκότους, Εκείνος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το σκοτάδι, τον εκφυλισμό, την κακία. Υποφέρει περισσότερο και από τον χειρότερο κακούργο Εκείνος, που σε όλη Του τη Ζωή περπάτησε άμωμος, άδολος, τίμιος, αναμάρτητος και έζησε για τους άλλους, και όχι για τον Εαυτό Του.

Πόση φρίκη, πόσος παραλογισμός, μα συνάμα πόσο Μεγαλείο χωρούν σε αυτές τις διαπιστώσεις, Μεγαλείο που αξίζει καθημερινά να μας φέρνει στα γόνατα της ευγνωμοσύνης… Η Πραγματικότητα του Σταυρού είναι η πιο αντιφατική, η πιο οξύμωρη όλων των εποχών, ακριβώς γιατί πάνω στο Σταυρό δε θα έπρεπε να βρίσκεται καρφωμένος Εκείνος, αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας. Κι’ όμως, μέσα από αυτή την αντιφατικότητα, γεννιέται το πιο λυτρωτικό μήνυμα όλων των εποχών. Έχεις και έχω τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη Ζωή, και να κοινωνήσουμε την Ελευθερία και τη Χαρά τη Δική Του, επειδή ο Ιησούς Χριστός έγινε για χάρη μας ο Πληγωμένος Θεραπευτής. Πλήρωσε μια για πάντα το τίμημα της αμαρτίας, ώστε εμείς, με την ελεύθερη επιλογή μας να Τον αγαπούμε, να Τον πιστεύουμε, και να ζούμε για τη Δόξα Του, να βιώνουμε ουσιαστικά τον ύψιστο σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή την επανένωση με την ουράνια ρίζα μας. Όσες φορές και αν μελετήσεις στα Ευαγγέλια τα Πάθη του Χριστού, αισθάνεσαι σαν μαθητούδι, που πάντα κάτι νέο ανακαλύπτει, κάτι βαθύ και πρωτόγνωρο που συνταράζει όλο σου το είναι. Καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι δεν μπορείς να μελετήσεις το Σταυρό του Γολγοθά, και να μη δώσεις μια απάντηση, να μην επιλέξεις πώς θα σταθείς απέναντι σε αυτή την Πραγματικότητα. Δεν μπορείς ποτέ πια να μείνεις ο ίδιος/α. Ή θα συγκλονιστείς ως τα τρίσβαθα της ύπαρξής σου, ή τυφλωμένος από εγωισμό, έπαρση και αλαζονεία, θα απορρίψεις τον Σταυρό σαν να ήταν κάτι περιττό!… Δε σε εξαναγκάζει ο Θεός να αποδεχτείς ότι αυτή η τραγική και εκ πρώτης όψεως ηττημένη πραγματικότητα στον Σταυρό του Γολγοθά, είναι στην πεμπτουσία της η πιο θριαμβευτική Εικόνα Νίκης όλων των εποχών. Ωστόσο, αν πραγματικά θέλεις να πιστεύεις για τον εαυτό σου ότι είσαι σοφός/η, μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να συλλογιστείς πάνω σε αυτή την Εικόνα, η οποία, ακόμα και για τους αρνητές της Θεότητας του Χριστού, δεν παύει να είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Ακόμα και αν έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου χωρίς Θεό, ακόμα και αν θεωρείς πως η Αγάπη Του δεν έχει τίποτα να σου δώσει στα αδιέξοδα της ψυχής σου, ακόμα και αν όταν ευκαιριακά ακούς για τον Χριστό, δε νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου, παρά μόνο από την ανθρώπινη, έστω, πλευρά συμπονάς για Κάποιον που ήταν καλός και πέθανε μαρτυρικά, ενώ δεν του άξιζε… ακόμα και αν ο Χριστός δεν ήταν για σένα παρά ένας συμπαθητικός δάσκαλος, αλλά κατά τα άλλα ένας αποτυχημένος επαναστάτης, με μία ζωή δίχως νόημα και μία διδασκαλία ανεφάρμοστη, ακόμα και αν… και αν… έχεις τόσες ενστάσεις και τόσες αντιρρήσεις, απλώς δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να συλλογιστεί αν πραγματικά το Γεγονός του Σταυρού, είναι όντως ο ακρογωνιαίος λίθος της απάντησης στο αίνιγμα του κόσμου μας. Αν δεν είναι, εντάξει, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Αν, όμως, είναι και εσύ το προσπερνάς τόσο αδιάφορα, σίγουρα χάνεις και θα χάσεις το παν. Για σένα, ίσως, ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν παρά ένα ακόμη δυστυχισμένος θανατοποινίτης της σιδηράς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος, λόγω και των ιστορικών συγκυριών, είχε την ατυχία να πεθάνει με τη σταυρική ποινή, το αποτρόπαιο μέσο που μετερχόταν η διοίκησή της εκείνη την εποχή για τους κακούργους, τους αμφισβητίες της δύναμής της, ή ακόμα και τους «ρομαντικούς επαναστάτες», όπως στην περίπτωση του Χριστού. Όμως, για παρακολούθησε τα λόγια που λέει Αυτός ο Άνθρωπος, μέσα στην ανέκφραστη τραγωδία Του. Αν σου δινόταν η ευκαιρία, να παρευρεθείς σε μία ιστορική στιγμή της σταύρωσης ενός οποιουδήποτε καταδικασμένου εκείνη την εποχή, δε νομίζω να άκουγες τις φράσεις που βγήκαν από το στόμα του Ιησού Χριστού. Ίσως, άκουγες κατάρες, ίσως βλασφημίες, ίσως απεγνωσμένα βογγητά σωματικού πόνου, πάντως, δε θα άκουγες τα λόγια που ξεστόμισε εκείνη η κεντρική Φιγούρα στο Λόφο του Γολγοθά, ο Υιός του Ανθρώπου, όπως Του άρεσε να αποκαλεί τον Εαυτό Του. Ας σταθείς και ας σταθώ στις φράσεις αυτές, επτά στον αριθμό. Για να τις μελετήσεις, αξίζει να ερευνήσεις συγκριτικά και τα τέσσερα Ευαγγέλια, και να συνθέσεις όλα τα λόγια που ειπώθηκαν από το στόμα του Χριστού, και επιβεβαιώθηκαν από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, κατά το διάστημα του Μαρτυρίου Του:

1. «Πατέρα, συγχώρεσέ τους∙ επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν». Λουκάς 23:34. Είναι μία φράση που σε καλεί να ερευνήσεις τα βάθη της καρδιάς σου, και να επανεξετάσεις τον τρόπο που έχεις σταθεί στις ανθρώπινες σχέσεις σου. Η σύγκριση της Στάσης Του με τη δική σου συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι αναπόφευκτη, κάθε φορά που στη συνείδησή σου Τον ακούς να ζητά συγγνώμη όχι για Χάρη Του, αλλά για χάρη αυτών που συμμετέχουν στην Τραγωδία Του με τόση σκληρότητα και αγριότητα. Συλλογίσου μόνο Ποιος είναι Αυτός που ξεστομίζει μια φράση με τόσο Μεγαλείο. Είναι Εκείνος που η Αγία Γραφή Τον παρουσιάζει ως Δημιουργό του κόσμου και ως Υιό του Θεού. Εφόσον, λοιπόν, αυτό ισχύει, ας απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Είχε ή δεν είχε όλο το δικαίωμα να αρνηθεί τη συγχώρεση στους βασανιστές και στους δήμιούς Του; Ασφαλώς και το είχε. Μπορούσε με μία προσευχή και μόνο να ζητήσει τον αφανισμό τους εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν το έκανε, γιατί δεν ήταν ένας ακόμη ταλαίπωρος καταδικασμένος. Τον κάρφωναν σε έναν Σταυρό, αλλά αποδεχόταν αγόγγυστα την Ποινή της αμαρτίας, γιατί είχε επιλέξει να γίνει ο «Αμνός του Θεού, Αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ιωάννης 1:29.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, ακόμα και ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος ή ο πιο ενάρετος που μπορείς να φανταστείς, αυτή τη στιγμή της έσχατης ταπείνωσης, θα μπορούσε δικαιολογημένα να γεμίσει οργή, θυμό, εκδικητική μανία και άσβεστο μίσος. Ενώ βιώνει στο Σώμα Του με τον πιο επώδυνο τρόπο πως κανένας από τους δήμιούς Του δεν μπορεί να θυμηθεί το Έργο και την Προσφορά Του, και κανένας δεν τολμά να σταματήσει αυτό το εξωφρενικό έγκλημα, θα μπορούσε να ζητήσει όλοι όσοι σπέρνουν τόση κακία και μίσος σε βάρος Του, να θερίσουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Όμως, δεν επιλέγει να ζητήσει το δίκαιο, επιλέγει να μιλήσει με Έλεος, ίσως ακατανόητο, ίσως πρωτοφανές, αλλά αληθινό πέρα γα πέρα. Η Αγάπη που πλημμυρίζει την Καρδιά Του, είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε αίτηση στον Πατέρα Του να ανταμειφθούν κατά τις πράξεις τους οι βασανιστές και εκτελεστές Του. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, αυτή την τραγική στιγμή που τα καρφιά με τόση μανία τρυπούν τα άμωμα χέρια και τα άμωμα πόδια Του, σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα σκεπτόταν θα ήταν να προφέρει λόγια συγχώρεσης. Αυτή η στιγμή της έσχατης ταπείνωσης ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία, την ξεπερνά και τη διαλύει, γιατί Εκείνος που καρφώνεται με τόση βαναυσότητα δεν είναι ένας ακόμη καλός άνθρωπος. Είναι ο Θεός ο Ίδιος, που τολμά να συγχωρεί, γιατί ακριβώς έχει επιλέξει να σε αγαπήσει και να με αγαπήσει τόσο ανέκφραστα πολύ. Επιλέγει όχι το θυμό, την οργή, την εκδίκηση, αλλά την οπτική γωνία ότι οι δήμιοί Του κάνουν ότι κάνουν, επειδή είναι τυφλωμένοι από τον εχθρό Του, και εχθρό μας.

Αν και εσύ και εγώ μπορούσαμε να δούμε τις αδικίες της ζωής μας μέσα από αυτό το πρίσμα, τι απελευθέρωση θα βιώναμε από τα συναισθήματα που δηλητηριάζουν την ψυχή μας! Ναι, σε απέρριψαν, σε αδίκησαν, σε πρόδωσαν, δε σε εκτίμησαν, όμως αν σκεφτείς, πως Εκείνος που είχε όλο το δικαίωμα να μη συγχωρήσει, επέλεξε να συγχωρήσει με τέτοια αφθονία, τότε όλα, ΟΛΑ στη ζωή σου θα λάμψουν από το φως μιας λυτρωτικής αλήθειας. Εκείνος που αγάπησε τόσο, ώστε να συγχωρέσει με τέτοια αυταπάρνηση ήταν και είναι Θεός. Επομένως, εσύ, όταν επιλέγεις να ζήσεις μέσα στο πνεύμα αυτής της φράσης, όταν αρνείσαι να καθοδηγείσαι από νοσηρά συναισθήματα, όταν ελεύθερα συγχωρείς ακριβώς γιατί Εκείνος σου δίδαξε την αλληλένδετη σχέση Αγάπης και Συγχώρεσης, τότε αρχίζεις να γνωρίζεις, και όλο περισσότερο να γνωρίζεις ποιο είναι το νόημα της Διδασκαλίας του Χριστού, και συνακόλουθα ποια αξία αποκτά η ζωή σου και η ζωή των συνανθρώπων σου, μέσα από το βλέμμα της Δικής Του Καρδιάς…

2. «Σε διαβεβαιώνω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Λουκάς 23:43. Στο κέντρο, ο Σταυρός του Χριστού και δεξιά και αριστερά δύο ακόμα σταυροί με καταδικασμένους σε θάνατο δύο άντρες, με την αιτιολογία της ληστείας. Ο ένας, γεμάτος οργή για το φρικτό τέλος που λαμβάνει η ζωή του, και δηλητηριασμένος από κακία για τους εκτελεστές του, μένει αμετανόητος ως το τέλος. Γνωρίζοντας, προφανώς, ποια ήταν η θαυματουργή δύναμη της Φιγούρας που βρίσκεται σταυρωμένη στο κέντρο, γεμίζει ακόμη μεγαλύτερη οργή στη σκέψη ότι δεν αξιοποιεί τη Δύναμή Του, για να δώσει ένα τέλος στα δεινά τους: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Λουκάς 23:39. Δεν μπορεί να καταλάβει ή μάλλον δεν επιλέγει να σκεφτεί τι είναι, τελικά, εκείνο που μετρούσε περισσότερο εκείνες τις τραγικές στιγμές: η σωτηρία της ζωής ή η σωτηρία της ψυχής; Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και το δικό του μερίδιο ευθύνης και να αναλογιστεί κατά πόσο ο τρόπος που έζησε τη ζωή του ήταν η βασική αιτία για αυτή τη τραγική κατάληξη. Δεν επιλέγει τη συντριβή της καρδιάς του και την αίτηση της συγχώρεσης από τον Θεό και τους ανθρώπους που έβλαψε στη ζωή του, αλλά τον δρόμο της σκλήρυνσης της καρδιάς του, που αναπόφευκτα τον οδηγεί στην αιώνια απώλεια.

Ο άλλος, επιλέγει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προφανώς, σαν κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά από τη ζωή του οι επιλογές και οι δρόμοι που περπάτησε. Για τίποτα από αυτά δε νιώθει περήφανος, για τίποτα από αυτά δε βρίσκει δικαιολογία για τον εαυτό του. Και ενώ τα σκέφτεται όλα αυτά, ακούει μια φράση, που συντρίβει την όποια κάλυψη θα μπορούσε να προβάλλει για τον εαυτό του. Εκείνος, για τον Οποίο γνώριζε τη Δράση Του, και την ανέκφραστη Καλοσύνη Του, Εκείνος, που, δυστυχώς, δεν αξιοποίησε την ευκαιρία να Τον ακούσει όταν μπορούσε - αν το έκανε η εγκληματική του δράση θα λάμβανε τέλος, και δε θα βρισκόταν σε αυτή την τραγική θέση - Εκείνος ο Άνθρωπος, ενώ καρφώνεται, ζητά από τον Θεό να συγχωρέσει τους εκτελεστές Του! Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό στη μέχρι τώρα ταλαίπωρη και αμαρτωλή ζωή του. Μέσα του συντρίβεται ολοκληρωτικά και απλώς δεν μπορεί πια να είναι ο ίδιος. Γυρνά και κοιτάζει εκείνη τη Μορφή. Είναι φρικτά βασανισμένη και όμως εκπέμπει τέτοια Γαλήνη, τέτοια Εξουσία, τέτοια Αγάπη. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί παρά να έχει αυτόν ακριβώς τον Χαρακτήρα και στις λίγες ώρες που του μένουν για να ζήσει, καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να χάσει την τελευταία ευκαιρία του, για να τακτοποιήσει για πάντα τη μέγιστη υπόθεση της ψυχής του. Πρώτα, επιθυμεί να υπερασπιστεί, ως ένα τελευταίο και ίσως μοναδικό δείγμα της αντρικής του τιμής σε όλη τη μέχρι τότε άσκοπη ζωή του, Εκείνη τη συγκλονιστική Προσωπικότητα, διακηρύττοντας με τον δικό του τραγικό τρόπο πίστη σε Αυτή, και δίνοντας μία συνταρακτική μαρτυρία στον μόνο που μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή, στον συν - κατάδικό του, που προφανώς υπήρξε σύντροφος στην εγκληματική δράση της ζωής του: «Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; Κι εμείς μεν δίκαια∙ επειδή απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε∙ αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο». Λουκάς 23:40-41. Ήθελε να κάνει το χρέος του. Έπρεπε να μοιραστεί, έστω και την ύστατη στιγμή αυτό που είχε γεμίσει με φως την ψυχή του, ακόμα και αν εξωτερικά τον κάλυπτε η απόλυτη αισχύνη της σταυρικής ποινής. Μα, ένιωθε πως οφείλει να πει κάτι και στην Ίδια τη Μορφή, κάτι έστω ελάχιστο, όσο του το επέτρεπαν οι δυνάμεις του και η βάσανος του σωματικού πόνου. Με δύο μόνο κουβέντες εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στο Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός, δίνοντας μια απάντηση που μένει στους αιώνες για όλους εκείνους, αναλυτές, επικριτές, θεολόγους και παρα -θεολόγους, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αποφανθούν για την ιδιότητα της Κεντρικής Φιγούρας στο Σταυρό του Γολγοθά: «Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Λουκάς 23:42. Για τον ληστή αυτό, η Φιγούρα στο πλάι του άξιζε να αποκαλεστεί ‘Κύριος’, ακριβώς γιατί ήταν Θεός, ένας Φιλεύσπλαχνος Θεός, ο Οποίος - δεν υπήρχε αμφιβολία - ότι πλήρωνε το πιο ακριβό τίμημα όλων των εποχών, μα θα ερχόταν η στιγμή, που και πάλι θα ερχόταν Θριαμβευτής και Βασιλιάς, για να συλλέξει τους καρπούς του πόνου της Ψυχής Του. Και σε μία τέτοια Βασιλεία, ήθελε και αυτός να είναι πολίτης, για να Τον απολαύσει αιώνια. Έχασε αυτή τη ζωή, αλλά η ουσία ήταν να μη χάσει την αιώνια Ζωή, γι’ αυτό, έστω και στο παρά ένα της δύσης της ζωής του, επέλεξε τη μόνη σοφή επιλογή που είχε ποτέ κάνει. Όταν σκέπτεσαι αν Αυτός που σταυρώθηκε ήταν πραγματικά Θεός, όταν διάφορες «επιστημονικές» ερμηνείες προσπαθούν να αποδομήσουν οποιαδήποτε έννοια πίστης μέσα σου, άφησε να μιλήσει στην ψυχή σου ο τρόπος που επέλεξε να σταθεί ο ένας και ο άλλος ληστής στο Δράμα του Θεανθρώπου. Είναι οι δύο τρόποι που αντιπροσωπεύουν τις δύο πανανθρώπινες στάσεις στο Μεγαλείο του Σταυρού. Σκέψου με ποιον από τους δύο επιθυμείς να ταυτιστείς, σε ποια λόγια βρίσκει η δική σου ψυχή ανάπαυση και απαντήσεις στα μέγιστα ερωτήματα της ζωής σου. Πολλοί μπορεί να έχουν αφιερώσει όλα τους τα χρόνια, για να βρουν το νόημα της ζωής, να έχουν φιλοσοφήσει και φιλολογήσει επί ματαίω και, όμως, ποτέ να μην έχουν επιτρέψει να φωτιστεί η ψυχή τους από την αιώνια Αλήθεια που βγήκε από το στόμα ενός ληστή, ενός αποβράσματος της κοινωνίας, που όλοι οι «σοφοί» του κόσμου, ίσως, θα έσπευδαν να καταδικάσουν και να απορρίψουν. Κι’ όμως, η αιώνια αλήθεια στήθηκε μια για πάντα και πήρε τη μορφή της αιώνιας Σχέσης ανάμεσα στον Δημιουργό και στο δημιούργημα: «Κύριε, θυμήσου με….» – «Σε διαβεβαιώνω, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Μπορείς να ζήσεις μια ζωή αποδοχής, τιμών, ομορφιάς, φήμης, δόξας, υλικών μεγαλείων, αλλά εκείνο που, τελικά, αξίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι να σφραγιστεί το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή, με τη βίωση της Σχέσης με τον Λυτρωτή Χριστό, της μόνης Σχέσης με αντίκρισμα την αμοιβή της αιώνιας Ζωής κοντά Του. Σήμερα, κιόλας, άδραξε την ευκαιρία σου να ζήσεις σε Κοινωνία Αγάπης μαζί Του. Σήμερα, έχεις την ευκαιρία σου να επιλέξεις να χάσεις εθελούσια τα δικαιώματα επί της ζωής σου, όπως τα ορίζει ο εχθρός και η αρρωστημένη υπεροψία που εκείνος εισηγείται μέσα σου. Έχεις την ευκαιρία να αποκηρύξεις όλα εκείνα που με τόση πανουργία εκείνος προσπαθεί να χτίσει στη ζωή σου, για να χάσεις την ψυχή σου, αλλά και την ευκαιρία να Του ζητήσεις να Τον γνωρίσεις βαθύτερα. Έχεις την ανεκτίμητη ευκαιρία να παραδώσεις τη ζωή σου στην Αγκαλιά του Ιησού και να τη λάβεις πίσω και σε αυτή τη ζωή και στην αιώνια που δια πίστεως προσδοκούμε. Μην αναβάλλεις για το επόμενο Πάσχα, που, ίσως, συγκινηθείς, ίσως θεωρήσεις πως θα είσαι πιο έτοιμος/η…. Αυτό το Πάσχα ας γίνει μια για πάντα η αφετηρία της ατελεύτητης Σχέσης σου με τον Λατρεμένο Ιησού Χριστό, η αφετηρία της ανανέωσης της Διαθήκης σου μαζί Του. Αμήν...

Έσχατες ημέρες, Αλήθεια ή ψέμα;

Πολλές φορές ακούμε για εικόνες και ημέρες αποκάλυψης, ιδιαίτερα μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή σε κάποιο μέρος του κόσμου. Σκηνές απελπισίας, δυστυχίας, πείνας, και τόσα άλλα, που καθημερινά προβάλλονται στη ζωή μας μέσω του διαδικτύου, της τηλεόρασης, και από άλλα μέσα. Είναι όμως αναμενόμενα όλα αυτά ή μαρτυρούν ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει;

Δυστυχώς παρατηρούμε μετά λύπης, ότι όσο ο πιο πάνω, τόσο πιο σκληρός γίνεται και ενάντιος σε κάθε σκέψη ότι υπάρχει Θεός. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται, και μάλιστα βρωντοφωνάζουν ότι ΔΕΝ υπάρχει Θεός. Διότι αν υπήρχε όπως λένε, όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν στον κόσμο, αλλά αντίθετα θα βοηθούσε, και θα έπαιρνε θέση. Έτσι με αυτή τη σκέψη καθιστούν άδικο τον Θεό, και δίκαιους τους εαυτούς τους, έχοντας κάνει ήδη κρίση. Ενώ η Κρίση ανήκει μόνο στο Θεό. Τι λέει όμως ο Λόγος Του Θεού; Ο Δαυίδ στον Ψαλμό 14:01, αναφέρει: ''Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. Διεφθάρησαν· έγειναν βδελυροί εις τα έργα· δεν υπάρχει πράνθρωπος ζει αυτές τις στιγμές που αναφέραμε άττων αγαθόν.'' Επιπλέον σε άλλο ψαλμό 10:04, λέγει: ''Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον· πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός''. Πόσο εύκολο λοιπόν είναι κάποιος ο οποίος είναι ασεβής και άφρων, να πιστέψει ότι δεν υπάρχει Θεός. Αντίθετα όμως, ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, που πιστεύει ότι υπάρχει, και ότι Εκείνος δημιούργησε τα πάντα, βλέπει, διακρίνει, δεν ησυχάζει αλλά επαγρυπνεί, ώστε η μέρα του Κυρίου να μην έλθει σ' εκείνον ως παγίδα, αλλά να τον βρει έτοιμο, και να μπορέσει κι εκείνος όταν θα έλθει η αρπαγή της εκκλησίας, να βρίσκεται μέσα στους πιστούς, και να εκφύγει όλα αυτά που μέλλουν να συμβούν στον κόσμο. Όμως η Αγία Γραφή μας δίνει πολλά σημεία για τις έσχατες ημέρες, και μάλιστα τα αναφέρει ώστε ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, να μην πλανηθεί αλλά να γνωρίζει και να επαγρυπνεί. Στην Β' Επιστολή του απ. Πέτρου γράφει: '' διά να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος· τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες· Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως.'' Σε άλλο σημείο στην επιστολή του Ιωάννη αναφέρει: ''Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.'' Είπε ο Ιησούς πότε θα ερχόταν το τέλος; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Και τότε θα έρθει το τέλος." Ματθαίος 24:14. Οι άνθρωποι που θα προσποιούνται και θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τους ανθρώπους στους έσχατους καιρούς, η Αγία Γραφή αναφέρει: "Τότε εάν τις είπη προς υμάς· Ιδού εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μη πιστεύσητε· διότι θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς." Ματθαίος 24:23-24. Θα υπάρξουν σημάδια στον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Ματθαίος 24:29-30.

Ποια ηθική κατάσταση θα χαρακτηρίζει την κοινωνία των εσχάτων ημερών; Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε." Επιστολή προς Τιμόθεο Β' 3:1-5. Η αύξηση της γνώσης και των ταξιδίων, είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή." Δανιήλ 12:4. Τι άλλα σημάδια των τελευταίων ημερών αναφέρει η Αγία Γραφή; "Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής." Λουκάς 21:25-27. Οι συζητήσεις για την ειρήνη και την ασφάλεια είναι ένα σημάδι των τελευταίων ημερών. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "…διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει." Επιστολή προς Θεσσαλονικείς Α 5:2-3. Είναι όμως και άλλα πολλά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού που φανερώνουν ότι είμαστε στους έσχατους καιρούς. Είναι όμως καλύτερο αντί να αναλύσουμε όλα τα σημεία αυτά να κοιτάξουμε ψηλά, να σηκώσουμε τα κεφάλια μας, και να δούμε ότι ακόμα είναι, "καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας". Να ζητήσουμε το αίμα του Ιησού Χριστού, και να μετανοήσουμε.

Διαβάζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, τι θέση παίρνει η δική σου καρδιά; Που σε βρίσκει ο Λόγος του Θεού αυτή την ώρα; Πιστεύεις στο Θεό; Θέλεις να αποφύγεις όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν στην ανθρωπότητα όταν θα έχει φύγει η εκκλησία του Χριστού; Ο Ιησούς Χριστός σε καλεί με πίστη σ Εκείνον, να σωθείς από όλα αυτά, και να Τον εμπιστευτείς. Μην αργείς. Μπορείς κι εσύ αν θέλεις, να απολαύσεις όλα αυτά που έχει υποσχεθεί σε όσους Τον αγαπούν...

ΗΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ;

- Από το βιβλίο «Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ» του Γ. Γεωργαλά, ΕΡΩΔΙΟΣ, 2003-

Το πρόσωπο του ιστορικού Ιησού της Γαλιλαίας δέχτηκε και συνεχίζει να επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και παρερμηνείες. Η ίδια η προσωπικότητα, το αγλάισμά της, η διϊστορική και διεθνής ακτινοβολία της επί δύο χιλιετίες αποτελούν ισχυρά κίνητρα οικειοποίησης μιας τέτοιας προσωπικότητας. Έτσι, η άποψη, ότι ο Ιησούς ήταν Έλληνας, και οι ιδέες και οι διδασκαλίες του ελληνικής προέλευσης, είναι η λογική κατάληξη μιας τέτοιας οικειοποίησης από μέρους των ελληνοκεντρικών, ενώ κάποιοι άλλοι τον θέλουν Ινδό που παντρεύτηκε και πέθανε στο Κασμίρ, άλλοι Ιάπωνα κ.ο.κ.

Το βιβλίο του γνωστού στους παλαιότερους θεωρητικού της Χούντας Γεωργίου Γεωργαλά, κινείται σ’ αυτή την λογική. Βέβαια , προηγήθηκαν και κανά δυο άλλα, αλλά το βιβλίο του Γεωργαλά, έρχεται ομολογουμένως με πιο νηφάλιο τρόπο να…αποδείξει την ελληνικότητα του Ιησού. Κύρια επιχειρήματα του συγγραφέα είναι τρία: Α) Ο Ιησούς δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Γαλιλαίος, Β) Ο Ιησούς είχε σε πολλές περιπτώσεις μιας Αντι-ιουδαϊκή ρητορική, Γ) Πολλές από τις ιδέες του βρίσκονται σε αρχαίους Έλληνες σοφούς και άρα…προέρχονται από αυτούς.

Μια προσεχτική όμως μελέτη της επιχειρηματολογίας του συγγραφέα πείθει μάλλον περί του αντιθέτου. Η Ιουδαϊκή καταγωγή του Ιησού είναι τόσο μυριόλεκτη και τόσο καλά κατοχυρωμένη στα Ευαγγέλια και στην λοιπή Καινή Διαθήκη, ακόμα και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου ο Ιησούς αποκαλείται ‘ο λέων εκ της φυλής του Ιούδα’, ώστε κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτού του πλούσιου υλικού αποτελεί φενάκη. Ακόμη και κατά τη σταύρωση του Ιησού τοποθετήθηκε Η επιγραφή Ι.Ν.Β.Ι (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλιάς των Ιουδαίων). Ύστερα, υπάρχει ο Ιώσηπος, εκκλησιαστικοί και αντιεκκλησιαστικοί συγγραφείς, που μαρτυρούν την Ιουδαϊκότητα του Ιησού, άσχετα με τις ερμηνείες που δίνουν. Ακόμα τι θα λεχθεί για τα αδέλφια του Ιησού, Ιωσήφ, Ιούδας, Ιάκωβος, Σίμων, που είναι Εβραίοι και για το όνομα του ίδιου, που σημαίνει ο Γιαχβέ σώζει (Γιεχοσούα);

Το ότι ο Ιησούς καταγόταν από τη Ναζαρέτ, πολίχνη της Γαλιλαίας, βόρειας περιοχής της Ιουδαίας, δεν έχει να κάνει με την Ιουδαϊκή καταγωγή των γονέων του και των προπατόρων του (όπως παρουσιάζεται από τους Ματθαίο-Λουκά), ούτε η επίδραση του Ελληνισμού στην Γαλιλαία ήταν τόσο μεγάλη όσο πιστεύει ο συγγραφέας και θέλει να αποδείξει. Και οι Γαλιλαίοι ήσαν Εβραίοι στην θρησκεία και στην πίστη. Απ’ την άλλη, η Αντι-Ιουδαϊκή ρητορική του Ιησού όπως αυτή που έγινε εναντίον των Φαρισαίων (Ματθ. 23) δεν έχει σχέση με την Ιουδαϊκή καταγωγή του ίδιου (ήρθε όχι για να καταλύσει το νόμο αλλά να τον πληρώσει - Ματθ.5:17), αλλά με εσφαλμένες απόψεις ηγετών και υποκριτικές ενέργειες (πρβλ. Ματθ. 23:3: «όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε [Οι Φαρισαίοι], να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν».

Ο συγγραφέας προκειμένου να κατοχυρώσει τις όποιες επιμέρους απόψεις του, δεν διστάζει να καταφεύγει και σε ψευδεπίγραφα, ανιστόρητα μεταγενέστερα κείμενα όπως το Ιορδαϊκό Ευαγγέλιο (3ος μ.Χ.;) που θέλει τον Ιησού Φιλισταίο, και στην πλαστή επιστολή του Πιλάτου που παρουσιάζει τον Ιησού ξανθό με γαλανά μάτια! Μένει το ερώτημα, πώς εξηγούνται οι κάποιες ομοιότητες μεταξύ διδασκαλίας Ελλήνων σοφών (κυρίως Πλάτωνα) και Ιησού. Η εξήγηση –όπως τονίζουν οι ειδικοί- είναι απλή. Υπάρχουν ρητά και σκέψεις του Ιησού που προσεγγίζουν Πλατωνικά-Σωκρατικά ρητά. Όπως π.χ. «πολλοί εισίν οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί» κ.ά. Αν γίνει όμως μια σύγκριση επί του συνόλου, έχουμε μια διαφορά ημέρας και νύχτας. Ο Σωκράτης έλεγε, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», αλλά ο Ιησούς κήρυττε «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή» (Ιωάν. 14:6) και «πριν γίνει ο Αβραάμ εγώ είμαι (Ιωάν. 8:56). Ο Ιησούς κήρυττε την βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού, διδασκαλία που κατείχε κεντρική θέση στο κήρυγμά του, εννοώντας την σύναξη της Εκκλησίας του με επικεφαλής τον ίδιο. Περί αυτής της διδασκαλίας ιδέα δεν είχαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Κήρυξε επίσης την ανάσταση των νεκρών και την πλήρωση της εσχατολογικής διδασκαλίας του δια της αναστάσεως –όχι την έμφυτη αθανασία της ψυχής όπως πίστευαν οι Ορφικοί, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος- για να αναφέρω δύο παραδείγματα. Εξάλλου ο Ιησούς είναι κήρυκας της αλτρουιστικής αγάπης και προς τους εχθρούς, έννοια που δεν υπάρχει στους Έλληνες φιλόσοφους. Σ’ αυτούς υπήρχε η σκέψη της μη αντεκδίκησης, και η έννοια της δικαιοσύνης.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχει θέση, ιδέα ή διδασκαλία του Ιησού, που να μην μπορεί να ανιχνευθεί στην Παλαιά Διαθήκη ή στον ευρύτερο Ιουδαϊσμό. Μένει όντως μετέωρο το ερώτημα, γιατί αφού ο Ιησούς ήταν Έλληνας, ή Ελληνίζων, δεν παρέπεμψε ούτε μια φορά στον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, ή τον Πλάτωνα και προτιμούσε να λέει «είναι γεγραμμένον», παραπέμποντας πάνω από 70 φορές άμεσα ή έμμεσα, στα βιβλία της ΠΔ και στο Θεό του Αβραάμ του Ισαάκ και Ιακώβ (Λουκάς 20:28-30).

Η προσπάθεια του συγγραφέα να αποδείξει την Ελληνική καταγωγή του Ιησού και των ιδεών του παραμένει ανεπιτυχής. Είναι μια προσπάθεια βέβαια, που αποκαλύπτει, ότι όταν προηγείται μια ιδεολογία της καθαρά επιστημονικής έρευνας, οδηγούμαστε σε πενιχρά αποτελέσματα. Ο συγγραφέας άλλωστε χρησιμοποιεί για τεκμηρίωση, μια πεπαλαιωμένη βιβλιογραφία, που με μια-δυο εξαιρέσεις, κυμαίνεται μεταξύ του 1897 και 1972, και αποφεύγει επιμελώς τη σύγχρονη διεθνή, όπως λόγου χάριν τον Ε.Π.Σαντέρς, «Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού» (Φιλίστωρ, 1998) και τον JuanArias, «Ιησούς, ο μεγάλος άγνωστος» (Λιβάνης, 2002) για να αναφέρω δύο αξιόλογα έργα που μεταφράστηκαν στη γλώσσα μας...

ΠΗΓΗ: diakrisis.gr/articles.

Τι σε κάνει χαρούμενο;

Υποχρεώθηκα να γελάσω όταν διάβασα τους πρωινούς τίτλους της εφημερίδας «USA Today» ότι «Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν πια τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο χαρούμενο». Δεν ήξερα ότι η ευτυχία είναι ένα μυστικό το οποίο μπορούσε να ανακαλυφτεί από τη δική μας ειδικότητα. Συνέχισα το διάβασμα καθώς ήθελα να μάθω πια είναι αυτά τα συνταραχτικά αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας.

Αν είσαι μαθητής του Λόγου Του Θεού, δεν θα μια φορά τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός εκπλαγείς καθόλου. Η έρευνα επικυρώνει για άλλη εργάζεται.

1. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξοδεύουν τον ελάχιστο χρόνο μόνοι, και επιδιώκουν προσωπική επικοινωνία (intimacy) και προσωπική αύξηση (personal growth). Αμέσως σκέφτηκα τον Ιησού Χριστό. Η πρώτη Του έννοια πάντοτε ήταν η επικοινωνία με τον Πατέρα, και μία από τις πρώτες Του ενέργειες όταν άρχισε τη διακονία Του, ήταν η διαλογή των 12 αποστόλων που θα τον ακολουθούσαν σε όλη Του την επίγεια πορεία. Μέσα από αυτούς ίδρυσε την εκκλησία Του, η οποία στηριζόταν πάνω στα θεμέλια της κοινότητας, της προσωπικής επικοινωνίας και της αδελφικής αγάπης.

2. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν κρίνουν τον εαυτό τους από αυτά που οι άλλοι κάνουν ή κατέχουν. Δηλαδή δεν συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους. Ο Λόγος Του Θεού θεωρεί ανόητους τους ανθρώπους αυτούς καθώς ο απόστολος Παύλος διακηρύττει ότι «…δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινάς εκ των συνιστώντων εαυτούς· αλλ' αυτοί καθ' εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς ανοηταίνουσιν» Β’ Κορινθίους 10:12. Καθώς υπακούμε στο Λόγο Του Θεού και επιλέγουμε να τον ευχαριστήσουμε μέσα από τη ζωή μας, ευλογία, χάρις και ευχαρίστηση έρχονται μέσα στη καρδιά μας.

3. Ο Υλισμός είναι τοξικός για την ευτυχία του ανθρώπου. Η παραβολή του πλούσιου νέου που μας περιγράφει ο Ματθαίος, φανερώνει αυτή την κατάσταση. Παρόλα τα πλούτη και τα αγαθά, ο άνθρωπος αυτός ζητούσε κάτι παραπάνω για να νιώσει πλήρης και ευτυχισμένος: την αιώνια ζωή. Δυστυχώς όμως, στην προσταγή Του Κυρίου να πουλήσει όλα τα αγαθά του, να τα δώσει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει, ο άνθρωπος αυτός έφυγε εις τα ίδια, «σκυθρωπός». Ένιωθε ότι κάτι του έλειπε για να γεμίσει την άδεια του ψυχή, αλλά στην ευκαιρία που του δόθηκε για να καλύψει το κενό αυτό, γύρισε την πλάτη και έφυγε στεναχωρημένος. Για άλλη μια φορά, η Αγία Γραφή μας τονίζει «Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού» Λουκάς 12:15.

4. Η αισιοδοξία είναι απαραίτητη, ακόμη και στις σκοτεινές δύσκολες ώρες. Λόγω Του Χριστού, η ελπίδα περισσεύει και αυξάνει μέσα στη ζωή μας. Στον Ιερεμία 32:17 διαβάζουμε «Ω Κύριε Θεέ· ιδού, συ έκαμες τον ουρανόν και την γην εν τη δυνάμει σου τη μεγάλη και εν τω βραχίονί σου τω εξηπλωμένω· δεν είναι ουδέν πράγμα δύσκολον εις σε». Στο τελευταίο κεφάλαιο του Ιώβ, μετά από το πέρας της θλίψης και της δοκιμασίας του, φωνάζει δυνατά προς το Θεό «Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή» Ιώβ 42:2. Ακόμη και μέσα στην αρρώστια και τη δοκιμασία ακούμε το Λόγο Του Θεού να μας ψιθυρίζει τα άγια λόγια, «Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς» Β’ Κορινθίους 5:1. Και πάνω από όλα, έχουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής, εκεί όπου δεν θα υπάρχει ούτε πόνος, ούτε δάκρυ, ούτε νύχτα…

5. Οι πράξεις και οι ενέργειες είναι αυτές που μετράνε. Δεν είναι μόνο το τι πιστεύεις, ή η κοσμοθεωρία και η αντίληψη που έχεις για τη ζωή που συντελούν στην προσωπική σου ευτυχία. Οι άνθρωποι που δίνουν στους άλλους, και δεν είναι στραμμένοι στον εαυτό τους, είναι περισσότερο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Δεν μας εκπλήσσει βέβαια καθόλου αυτό. Ο ίδιος ο Πατέρας έδωσε το μονάκριβο Υιό Του, ως το υπέρτατο δώρο θυσίας για εμάς.

«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» Ιωάννης 3:16. Η προσφορά είναι μία γραφική αρχή, είτε αυτή αφορά υλικά, οικονομικά, τροφή, καταφύγιο, χρόνο, χαρίσματα και αγάπη. Το αποτέλεσμα της προσφοράς είναι πάντα ευλογία και χαρά.

6. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι γνωρίζουν τις δυνάμεις τους και τις αξιοποιούν. Όλοι μας έχουμε λάβει από το Θεό χαρίσματα και θεία δώρα, τα οποία καλούμαστε να τα χρησιμοποιήσουμε για το έργο Του και για το καλό των γύρω μας. Όταν χρησιμοποιείς αυτά τα δώρα και τα αξιοποιείς για το θέλημα Αυτού που στα εμπιστεύτηκε, τότε γεμίζεις χαρά και νιώθεις ευτυχισμένος. Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν «άνθρωπος κινούμενος στη ροή» (moving in the flow). Οι άνθρωποι της πίστης, κινούνται από την άλλη,υπό την οδηγία Του Πνεύματος Του Αγίου.

7. Οι άνθρωποι που νιώθουν και εκφράζουν ευγνωμοσύνη είναι ευτυχισμένοι. Είμαστε προσωπικά αιωνίως ευγνώμονες προς τον Πατέρα για τον Υιό του τον Ιησού Χριστό, για την σταυρική Του θυσία που άνοιξε το δρόμο για τη Σωτηρία μας. Επίσης, ο απόστολος Παύλος φωνάζει «Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα· και γίνεσθε ευγνώμονες» Κολοσσαείς 3:15.

8. Ο πιο δυνατός δεσμός με την ευτυχία, είναι η θέληση προς συγχώρεση. Τα οφέλη της συγχωρητικότητας είναι καλά καταγεγραμμένα στη διεθνή βιβλιογραφία της επιστήμης της ψυχολογίας. Για τον πιστό άνθρωπο, η συγχώρεση δεν είναι απλώς μία επιλογή. Είναι διαταγή Του Κυρίου μας. Συγχωρούμε τους άλλους επειδή Εκείνος μας συγχώρεσε, όπως και αγαπάμε τους άλλους επειδή Εκείνος πρώτος μας αγάπησε. «Υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς·» Κολοσσαείς 3:13.

Αφού ανέφερε τα παραπάνω «μυστικά της ευτυχίας», το άρθρο κατέληγε με τον ακόλουθο ισχυρισμό: «Πρέπει να έχουμε περισσότερο εμπιστοσύνη στη δική μας προσαρμοστικότητα (resilience) και λιγότερο εμπιστοσύνη στις δικές μας εκτιμήσεις. Πρέπει να είμαστε λίγο περισσότερο ταπεινοί και λίγο περισσότερο γενναίοι και δυνατοί».

Ο ερευνητής έπιασε την μισή αλήθεια. Δεν θα βρούμε ποτέ την ευτυχία όταν στηριζόμαστε στη δική μας προσαρμοστικότητα και δύναμη. Σε αντίθεση, πρέπει να στηριζόμαστε στο Θεό, και τις δικές Του υποσχέσεις για τη ζωή μας.

Η έρευνα για την ευτυχία θα είναι πάντα ελλιπείς και λειψή, αν δεν οδηγεί σε Αυτόν μέσα στον οποίο μπορεί να βρεθεί άφθονη η χαρά και η αγάπη. Καθώς διακηρύττουν οι Γραφές, «Μακάριος ο λαός, όστις ευρίσκεται εν τοιαύτη καταστάσει· μακάριος ο λαός, του οποίου ο Κύριος είναι ο Θεός αυτού» Ψαλμός 144:15.

Αν θέλεις να βρεις την ευτυχία, εμπιστεύσου στην κυριαρχία και σοφία Του Θεού. Υπάκουσε σε Αυτόν και πίστευσε ότι τα πάντα εργάζεται για το δικό σου/μας καλό. Δεν έχει να κάνει με εσένα ή τη δύναμη που έχεις να προσαρμόζεσαι και να ξεπερνάς καταστάσεις. Αφορά μόνο τη σχέση σου μαζί Του…

Linda S. Mintle, Ph.D

Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη.

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί∙ επειδή αυτοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού». Ματθαίον 5:9.

Η σκέψη και μόνο της ειρήνης αρκεί για να ξυπνήσει στην ανθρώπινη καρδιά άγιους πόθους και αρχέγονες ανάγκες. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή με την καρδιά μολυσμένη από την κατάρα της αμαρτίας, «ήμασταν από τη φύση μας τέκνα οργής» Εφεσίους 2:3, όπως τόσο χαρακτηριστικά αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού, και οικτρά αλλοτριωμένοι από τη Φύση της Αγιότητάς Του, όσο επιμένουμε στην αποστασία μας. Κι όμως, το αποτύπωμα του Δημιουργού στην καρδιά μας δεν έχει σβήσει, καθώς βαθιά μέσα μας ποθούμε να εισέλθουμε στην ευλογημένη και μακαρία εκείνη πραγματικότητα, που θα γαληνεύσει τις θύελλες και τρικυμίες της καρδιάς μας. Ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει τη φύση και τα θέλω μας όσο κανένας άλλος. Γνωρίζει ότι μακριά από Εκείνον είμαστε απέραντα δυστυχισμένοι, και ότι καμία ανθρώπινη επιλογή που εχθρεύεται το Θέλημά Του, δεν μπορεί να οικοδομήσει μέσα μας την πολυπόθητη ειρήνη της ψυχής μας.

Ο Σωτήρας του κόσμου είναι «η ειρήνη μας» Εφεσίους 2:14, μία δήλωση συνταρακτική που μας διδάσκει πως αυτό που τόσο λαχταρούμε, την ισορροπία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής μας, δεν μπορούμε πουθενά αλλού να το γευτούμε παρά μόνο από τις αιώνιες Πηγές της Χάρης Του. Όταν ο Ιησούς Χριστός μιλά για ειρήνη, δεν το κάνει με την αόριστη θεωρητικολογία ενός ακόμη από τους σοφούς του κόσμου. Πολλοί φιλόσοφοι και διαπρεπείς διδάσκαλοι μίλησαν για την ειρήνη της ψυχής, όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε σοβαρά να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι η ουσία και η πηγή της. Κανείς δεν τόλμησε να ταυτίσει την έννοιά της με το χαρακτήρα του, γι’ αυτό ακριβώς τα λόγια τους ακούστηκαν ή γράφτηκαν στην ιστορία ως μία ακόμα προσπάθεια κατευνασμού του ανθρώπινου πόνου, ως μία ακόμα προσπάθεια ανακούφισης, ίσως και νάρκης των καημών της ψυχής, που, όμως, δεν προσφέρει αποτέλεσμα ουσιαστικής θεραπείας και λύτρωσης. Μπορούμε πράγματι να αντλήσουμε χρήσιμη γνώση από τις διδασκαλίες των πνευματικών ανθρώπων, όμως πάντα θα έχουμε μισά αποτελέσματα, πάντα θα γυρίζουμε γύρω από το στόχο, όταν απλώς μένουμε σε αυτές, και δεν επιδιώκουμε με όλη μας την καρδιά να πλουτίσουμε την ψυχή μας με τις αιώνιες Διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Στοχεύουμε στο κέντρο των προβλημάτων μας, και θέτουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της ειρήνης μας, όταν κατανοήσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, πως όσα μας διδάσκει ο Ιησούς είναι πνεύμα και ζωή, είναι αλήθεια ασύγκριτη και πρόγευση ουράνια.

Η ειρήνη, πολύ πριν γίνει μία κατάκτηση εξωτερική, πρέπει πρώτα να κατεργαστεί στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Όταν ο Ιησούς πρόφερε την εκπληκτική λέξη ειρηνοποιός, εννοούσε τον άνθρωπο που πρώτα απ’ όλα λειτουργεί με τη Χάρη Του, ώστε να οικοδομήσει την ειρήνη στον εσωτερικό του κόσμο, πριν αγωνιστεί για αυτή στο εξωτερικό επίπεδο. Πολλοί είναι αυτοί που μάχονται για την εδραίωση της ειρήνης, εντάσσονται σε κινήματα ειρηνευτικά και ανθρωπιστικά (αποφάσεις που είναι πράγματι επαινετές), αλλά δε βιώνουν ουσιαστικά αποτελέσματα∙ αντίθετα, απογοητεύονται και θυμώνουν, όσο βαθύτερα συνειδητοποιούν το άμετρο μέγεθος της ανθρώπινης αφροσύνης και αδιαφορίας για την πάταξη οποιασδήποτε κατάστασης, που αντιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί ηγέτες και ιδεολόγοι θέτουν ως στίγμα της πορείας και του αγώνα τους το πάθος τους για ειρήνη. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κατά πόσο πιστεύουν ή όχι όσα διακηρύττουν, καθώς την άβυσσο της καρδιάς τη γνωρίζει μόνο ο Ιησούς Χριστός. Ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αλήθεια πως η ειρήνη στον κόσμο οικοδομείται, όταν πρώτα έχει οικοδομηθεί στο νου των ανθρώπων, και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια εσωτερική επανάσταση ενάντια σε όλα όσα μας στερούν τη βίωση λυτρωτικών αληθειών. Όσες προσπάθειες και αν κάνουμε για την εξωτερική ειρήνη, πάντα θα πικραινόμαστε, όταν προσπαθούμε να την οικοδομήσουμε ξέχωρα από τον θεμέλιο λίθο της, όταν την εργαζόμαστε αποκομμένη από την ουσία της, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι μία θεμελιώδης αλήθεια για την ανθρώπινη ισορροπία, που όταν την εμπειριστούμε, γευόμαστε στην ουσία την έννοια της υπερφυσικής Δύναμης του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στηρίζει τον πιστό άνθρωπο κάθε εποχής με τον υπέροχο λόγο του: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας∙ όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ». Ιωάννης 14:27. Τα λόγια Του δε γίνεται να μας αφήσουν αδιάφορους. Γνωρίζει ότι και στον κόσμο μπορούμε να γευτούμε την ειρήνη, αλλά ο Ίδιος κάνει τη διαφορά, βεβαιώνοντάς μας ότι η Δική Του Ειρήνη δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Τι είδους ειρήνη είναι αυτή και πώς μπορεί να μας βοηθήσει να αγωνιστούμε και για την επικράτηση της εξωτερικής ειρήνης;

Καταρχάς, ο κόσμος προσφέρει γεύση ειρήνης, η οποία, όμως καταρρέει, όταν αποδομούνται όλα αυτά στα οποία στηριζόταν. Ο Ιησούς Χριστός δεν προσφέρει μια φευγαλέα γεύση ειρήνης, προσφέρει την απόλυτη βίωσή της, στον υπέρτατο βαθμό που μπορεί να γνωριστεί από την ανθρώπινη εμπειρία. Πράγματι, όλοι έχουμε βιώσει περιόδους κατά τις οποίες η ειρήνη μας στηρίζεται στην άγνοια του κινδύνου ή στην ευρυχωρία και στην απουσία οποιασδήποτε δοκιμασίας και πίεσης. Όταν, όμως, τα δεδομένα αλλάξουν αιφνιδιαστικά και οδυνηρές πιέσεις μας καταθλίβουν, τότε συνειδητοποιούμε πως η ειρήνη μας είναι απλώς αδύνατο να διατηρηθεί. Είναι ακατόρθωτη, παρά μόνο αν λαμβάνεται από την ανεξάντλητη Πηγή της, τον Ιησού Χριστό. Μόνο ο άνθρωπος που έχει κτίσει την ελπίδα και την πίστη του στον Ιησού Χριστό, μπορεί να ευεργετηθεί με την αταραξία και την ηρεμία Εκείνου μέσα στη σφοδρότητα των δοκιμασιών του. Αν είμαστε ειλικρινείς και δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις, θα ομολογήσουμε πως η θέση της ειρήνης μέσα στο καμίνι της θλίψης δεν είναι μία απόφαση, που απλώς λαμβάνεται μία μέρα και ύστερα μας ακολουθεί για πάντα. Απαιτείται καθημερινή, αδιάλειπτη και επίμονη αφιέρωση της ζωής μας, και των προβλημάτων μας στον Θεό, ώστε το εντελώς αδύνατο και ανήκουστο να γίνει υπέροχα εφικτό μέσα στη Χάρη του Θεού.

Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, γίνεται η πιο συνταρακτική απόδειξη ότι η Σχέση του με τον Ιησού Χριστό είναι ζωντανή και ακλόνητη, ακριβώς γιατί οι θλίψεις του δεν τον εμποδίζουν να διατηρεί τη διάνοια και την ψυχή του σε ζωτική ένωση με τον Θεό. Σε κάθε τέτοια επιλογή, ο Θεός δεν απαντά απλώς με το να δώσει ειρήνη μέσα μας, αλλά και να μας καταστήσει πηγή ειρήνης, πηγή υδάτων ζώντων όπου και αν σταθούμε, με όποιους ανθρώπους και αν έρθουμε σε επαφή. Ο άνθρωπος που έχει ειρήνη μέσα του, την παράγει και στον εξωτερικό του κόσμο. Είναι πράος, ανεξίκακος, διαλλακτικός είτε μέσα στο στενό πλαίσιο της οικογένειας, είτε στο ευρύτερο πλαίσιο της εργασίας, της εκκλησίας, των κοινωνικών συναναστροφών του. Δε γυρεύει να εξάψει τα πνεύματα και να πυροδοτήσει έριδες, αλλά να γλυκάνει τις καρδιές και να γαληνέψει τον αρνητικό συναισθηματισμό, με την εκδήλωση του Φρονήματος του Ιησού Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός στον έβδομο μακαρισμό. Οι ειρηνοποιοί σκέπτονται, αισθάνονται και ενεργούν ως μέτοχοι Θείας Φύσης, άνθρωποι τους οποίους χαίρεται να βλέπει ο Δημιουργός τους, άνθρωποι που έχουν τη λάμψη του Ουρανού στα μάτια τους, το Πνεύμα του Χριστού στην καρδιά τους, και το πάθος της Ειρήνης που τους καθιστά παιδιά του Θεού...

Κτίζοντας Οικειότητα με τον Θεό.

«Το απόρρητο του Κυρίου είναι μαζί με εκείνους που τον φοβούνται, και σ’ αυτούς θα φανερώσει τη διαθήκη του». (Ψαλμός 25:14).

Συχνά, σκεπτόμενοι πάνω στα θέματα της φιλίας, θεωρούμε ότι το χαρακτηριστικό του αληθινού φίλου είναι η προθυμία του να μας συμπαρασταθεί στη λύπη μας. Σίγουρα αυτό ισχύει, αλλά η ζωή του ανθρώπου δεν είναι μόνο λύπες αλλά και χαρές, μια αδιάκοπη χαρμολύπη, όπως τόσο χαρακτηριστικά έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, στη διάρκεια της οποίας καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το νόημα της ζωής μας, και να οικοδομήσουμε το χαρακτήρα μας σε βάσεις σταθερές και αιώνιες. Επομένως, δεν πρέπει ποτέ να εξαιρούμε τον φίλο μας από τις χαρές και επιτυχίες της ζωής μας. Θα λέγαμε μάλιστα πως ο πραγματικός φίλος αποδεικνύεται όχι μόνο από το πώς θα σταθεί στον πόνο μας, αλλά και από το πόσο ειλικρινά και βαθιά θα χαρεί στη χαρά μας, και θα νιώσει ευτυχής με την πρόοδό μας. Πράγματι, ας σκεφτούμε το εξής: μπορούμε να νιώθουμε πραγματική χαρά και να δοξάζουμε τον Θεό για τις ευλογίες στη ζωή του φίλου/της φίλης μας, ακόμα και αν εμείς δοκιμαζόμαστε σκληρά σε μία ή περισσότερες περιοχές της ζωής μας; Αν η απάντηση είναι καταφατική και ειλικρινής, τότε, χωρίς αμφιβολία, ο Θεός μας έχει τιμήσει με το προνόμιο να μπορούμε να προσφέρουμε αγνή και ανιδιοτελή φιλία, φιλία που και εμείς θα λάβουμε, όχι μόνο ως στήριξη στις δικές μας θλίψεις, αλλά και ως εγκάρδια συμμετοχή στις δικές μας χαρές. Η γνωστή παροιμία «λύπη που μοιράζεται γίνεται μισή και χαρά που μοιράζεται γίνεται διπλή», βρίσκει την τέλεια εκπλήρωσή της στη συμπεριφορά και στη σχέση δύο φίλων, που είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο.

Πάντως, αν εμβαθύνουμε περισσότερο στην έννοια της φιλίας, διαπιστώνουμε ότι το χαρακτηριστικό που δίνει αξία και εύρος στη φιλία, δεν είναι απλώς το να εκμυστηρευτούμε στο αγαπημένο φιλικό πρόσωπο τους κρυφούς καημούς μας. Συχνά, στη ζωή είναι τέτοια η σφοδρότητα της δοκιμασίας και των θλίψεων, που αβίαστα νιώθουμε την ανάγκη να ανοίξουμε την καρδιά μας στον φίλο/ στη φίλη μας, καθώς, αν σωπάσουμε, το βάρος του πόνου θα μας καταρρακώσει. Ωστόσο, ας σκεφτούμε πόσο συχνά ανοίγουμε το στόμα μας, για να εμπιστευτούμε στο φίλο μας/στη φίλη μας όλα εκείνα που συνιστούν για εμάς κρυφές χαρές και ευλογημένα οράματα για τη Δόξα του Θεού; Πολύ συχνά, ίσως, διστάζουμε να το κάνουμε, από φόβο μήπως ο φίλος/η φίλη μας παρεξηγήσει τον ενθουσιασμό μας, ή επιβουλευτεί με ζηλόφθονα καρδιά τη χαρά μας. Κι όμως…. Είναι ακριβώς αυτός ο αυθόρμητος συμμερισμός της χαράς που αποδεικνύει, ίσως, όσο τίποτα άλλο το βαθμό της εξοικείωσης με το αγαπημένο πρόσωπο. Όπου δεν υπάρχουν δισταγμοί για την ποιότητα των συναισθημάτων, αμφισβητήσεις για την αγαθότητα των κινήτρων, αλλά ούτε και φόβοι για κακόβουλες σκέψεις, εκεί κτίζονται οι πιο γερές φιλίες, φιλίες που εκτρέφονται μέσα από το αμοιβαίο μοίρασμα της λύπης και της χαράς, αντέχουν μέσα στο χρόνο και ευεργετούν όσους έχουν την ευλογία να τις βιώνουν.

Ύστερα από αυτές τις σκέψεις για τη φιλία στο ανθρώπινο επίπεδο, ας μοιραστούμε σκέψεις για τη Φιλία με τον Θεό. Ίσως, μας παραξενεύει αυτή η φράση, επειδή θεωρούμε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κάτι τέτοιο, καθώς ο άνθρωπος δε θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί άνεση και εξοικείωση με ένα Υπέρλογο Ον. Η άποψη της Βίβλου είναι τελείως διαφορετική, και αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από την Παλαιά όσο και από την Καινή Διαθήκη. Ο Αβραάμ, τιμώντας με την πίστη και την αγάπη του τον Θεό, ονομάστηκε από Εκείνον φίλος Του, ενώ παρακολουθώντας όλη την επίγεια ζωή και διδασκαλία του Ιησού Χριστού, διαπιστώνουμε ότι δεν υπήρχε απλώς η σχέση δασκάλου και μαθητή, αλλά κάτι απείρως πιο βαθύ, πιο δυνατό και πιο ξεχωριστό ανάμεσα στον Ιησού και στους μαθητές Του. Ας θυμηθούμε τα τόσο ευλογημένα Λόγια του Ιησού στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη: «Δεν σας λέω πλέον δούλους, επειδή ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του∙ εσάς, όμως, σας αποκάλεσα φίλους, επειδή όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα φανέρωσα». Ιωάννης 15:15. Το μέγεθος της τιμής πραγματικά συναρπάζει τον μελετητή. Ο Σωτήρας του κόσμου δε μας αποκαλεί πλέον δούλους, δεν υπάρχει σχέση φόβου, υποτίμησης και σκιάς. Υπάρχει σχέση φιλίας, οικειότητας και ζεστασιάς, σχέση μέσα στην οποία η θαλπωρή της αγάπης του Δημιουργού και του σεβασμού και της εμπιστοσύνης του δημιουργήματος, υφαίνει ένα απαράμιλλο βίωμα. Επομένως, η σχέση που επιθυμεί να χτίσει ο Θεός μαζί μας, δεν είναι μια απρόσωπη τυπική και ρηχή σχέση, μέσα στην οποία μονίμως θα νιώθουμε μια διαρκή και ανεπιθύμητη ένταση, και θα παγώνουν την καρδιά μας η έλλειψη άνεσης, η καχυποψία και η επιφύλαξη να εκφράσουμε αυτό που αισθανόμαστε στην προσευχή μας από φόβο μήπως παρεξηγηθούμε ή απορριφθούμε.

Συσχέτισε αυτά τα λόγια του Ιησού με τα λόγια του ψαλμού 25. Ο Θεός μας δεν επιθυμεί απλώς να Του εμπιστευτείς τις λύπες σου, αλλά λαχταρά να Του εμπιστευτείς και τις χαρές σου, να Του μιλήσεις για όλα εκείνα που φέρνουν βαθιά χαρά στην καρδιά σου, να Του ζητήσεις τη Γνώμη Του, καθώς Εκείνος βλέπει το τέλος από την αρχή σε όλα τα ζητήματα της ζωής σου, και να Τον εμπιστευτείς για όλα εκείνα που τόσο ποθείς. Ακόμα περισσότερο – και μη σου φαίνεται αυτό απίστευτο – επιθυμεί και Εκείνος να μοιραστεί μαζί σου το Απόρρητό Του, να μιλήσει βαθιά μέσα στην ψυχή σου για όλα εκείνα που φέρνουν ευφροσύνη και ευαρέσκεια στην Άγια Ψυχή Του. Σκέψου λίγο. Πόσο Του αφήνεις χώρο να σου μιλήσει; Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα αιτήματα και τα προβλήματά μας, που ασταμάτητα τα ξεχειλίζουμε στον Θεό μέσω της προσευχής, ξεχνώντας να ησυχάσουμε στην Παρουσία Του, και να ακούσουμε τη Φωνή Του μέσα στη συνείδησή μας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ο Θεός μας δεν είναι πρόθυμος να ακούσει και να συντρέξει σε κάθε ανάγκη μας. Όπως είπαμε και πιο πάνω, οπωσδήποτε το ξεχείλισμα του πόνου στο φίλο, και η ζεστή αγκαλιά εκ μέρους του, είναι σημάδι της αγάπης του για εμάς. Όμως, όπως η αληθινή χαρά στη χαρά του φίλου αποδεικνύει την ποιότητα της σχέσης μαζί του, έτσι και η επιθυμία μας να συμμεριστεί ο Θεός μαζί μας το Απόρρητό Του, αποκαλύπτει μια καρδιά συντονισμένη στις επιθυμίες και τους σκοπούς Του.

Καθώς λαχταράς κάθε μέρα και περισσότερο να χτίζεις τη σχέση σου με τον Θεό, αξίζει να θυμάσαι ότι εκείνα που κάνουν τον Κύριο τόσο Λατρεμένο, δεν είναι μόνο οι απαντήσεις που λαμβάνεις στην προσευχή ή οι θαυμαστές Του επεμβάσεις στις περιόδους της σφοδρής δοκιμασίας. Είναι επιπλέον και η φροντίδα Του για τα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς σου, ακριβώς γιατί αυτά φανερώνουν τη βαθιά επιθυμία Του να χτίσει σχέση ουσίας μαζί σου. Όπως χαίρεσαι όταν μπορείς με τον φίλο σου να συνεννοείσαι ακόμα και με τα μάτια, όπως ευλογείσαι όταν μπορείτε να μοιραστείτε λίγες ώρες μαζί, να γελάσετε και να αποφορτιστείτε από την ένταση και τους κόπους της καθημερινότητας, έτσι συμβαίνει και με τον Θεό. Ναι, σίγουρα ο Θεός είναι Άγιος και Ανεξιχνίαστος στις Οδούς Του. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε την Αγάπη Του για εμάς με ανθρώπινα μέτρα, καθώς αυτή είναι αιώνια και απύθμενη, ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τους τρόπους που εργάζεται στη ζωή μας. Όμως, αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι Πρόθυμος να μοιραστεί μαζί μας όλα εκείνα που θεωρεί ότι μπορούν να μας δώσουν ειρήνη, βαθιά χαρά και ανάπαυση ψυχής από όλες τις πιέσεις και τις δοκιμασίες της καθημερινότητάς μας.

Αυτό που κάποτε φάνταζε απρόσιτο και απόμακρο ως προς την κατανόηση της Θεότητας, έγινε τόσο συγκλονιστικά οικείο μέσω της Ενανθρώπισης του Ιησού Χριστού. Εκείνος ενδύθηκε τη φύση σου, για να μπορεί να σε καταλαβαίνει απόλυτα, πλήρωσε το τίμημα της αμαρτίας και γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο Θεό και στον πεσμένο άνθρωπο. Έχει ανοίξει το δρόμο, για να μπορείς, ήδη από αυτή τη γη, να γεύεσαι τον Ουρανό, μέσω μιας προσωπικής Σχέσης μαζί Του. Λαχταρά να σου αποκαλύψει όλα όσα μπορείς να κατανοήσεις από την άπειρη Διάνοιά Του, και να συνάψει (ασύλληπτο το μέγεθος της τιμής) Διαθήκη μαζί σου. Διαθήκη αιώνιας Υπόσχεσης ότι θα μοιράζεται μαζί σου τις λύπες και τις χαρές σου, αλλά και θα σε κάνει κοινωνό στα Δικά Του Όνειρα. Διαθήκη παντοδύναμης Αγάπης ότι για πάντα θα είναι για σένα η Πηγή, που θα ξεδιψά και την πιο ανομολόγητη δίψα της ψυχής σου. Άφησε τον εαυτό σου να διαπιστώσει με χαρά όλους εκείνους τους τρόπους που φανερώνουν τη Γνώση Του, για όλες τις λεπτομέρειες της ατομικής ζωής σου. Εκείνος σε γνωρίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της ύπαρξής σου, όχι μόνο γιατί σε δημιούργησε, αλλά και γιατί σε απολύτρωσε με το τίμιο Αίμα Του.

Αν δεν έχεις ξεκινήσει, άρχισε τώρα, χωρίς άλλη αναβολή, να βιώνεις την πιο συναρπαστική σχέση της ζωής σου. Αν έχεις ήδη ξεκινήσει, συνέχισε με πάθος, υπομονή και επιμονή, κόντρα σε όλα τα εμπόδια και τις μεθοδείες του εχθρού. Αυτή η σχέση έχει τον προορισμό, όχι μόνο να την απολαμβάνεις σε αυτή τη ζωή, αλλά και στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Αυτή η σχέση έχει τον προορισμό να ομορφαίνει και όλες τις άλλες σχέσεις της ζωής σου. Μη στερηθείς ούτε μια σταγόνα της για τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Περπάτησε στη ζωή σου με οδηγό αυτή τη σχέση, όποια μονοπάτια και αν κληθείς να διαβείς, όσο στενά, δύσβατα ή επώδυνα και αν είναι. Οπωσδήποτε θα βρεθείς στο ξέφωτο της Παρουσίας του Θεού, όπου θα κατανοήσεις ακόμα και αυτά που, ίσως, αυτή την περίοδο φαίνονται δυσερμήνευτα και σκοτεινά. Μπορείς να είσαι βέβαιος/η ότι ο Αληθινός Θεός, που έχει όλη τη διάθεση να σου εμπιστευτεί το Απόρρητό Του, και να συνάψει μαζί σου σχέση αιώνιας Ζωής, δεν υπάρχει περίπτωση να σε προδώσει ποτέ...