Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη.

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί∙ επειδή αυτοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού». Ματθαίον 5:9.

Η σκέψη και μόνο της ειρήνης αρκεί για να ξυπνήσει στην ανθρώπινη καρδιά άγιους πόθους και αρχέγονες ανάγκες. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή με την καρδιά μολυσμένη από την κατάρα της αμαρτίας, «ήμασταν από τη φύση μας τέκνα οργής» Εφεσίους 2:3, όπως τόσο χαρακτηριστικά αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού, και οικτρά αλλοτριωμένοι από τη Φύση της Αγιότητάς Του, όσο επιμένουμε στην αποστασία μας. Κι όμως, το αποτύπωμα του Δημιουργού στην καρδιά μας δεν έχει σβήσει, καθώς βαθιά μέσα μας ποθούμε να εισέλθουμε στην ευλογημένη και μακαρία εκείνη πραγματικότητα, που θα γαληνεύσει τις θύελλες και τρικυμίες της καρδιάς μας. Ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει τη φύση και τα θέλω μας όσο κανένας άλλος. Γνωρίζει ότι μακριά από Εκείνον είμαστε απέραντα δυστυχισμένοι, και ότι καμία ανθρώπινη επιλογή που εχθρεύεται το Θέλημά Του, δεν μπορεί να οικοδομήσει μέσα μας την πολυπόθητη ειρήνη της ψυχής μας.

Ο Σωτήρας του κόσμου είναι «η ειρήνη μας» Εφεσίους 2:14, μία δήλωση συνταρακτική που μας διδάσκει πως αυτό που τόσο λαχταρούμε, την ισορροπία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής μας, δεν μπορούμε πουθενά αλλού να το γευτούμε παρά μόνο από τις αιώνιες Πηγές της Χάρης Του. Όταν ο Ιησούς Χριστός μιλά για ειρήνη, δεν το κάνει με την αόριστη θεωρητικολογία ενός ακόμη από τους σοφούς του κόσμου. Πολλοί φιλόσοφοι και διαπρεπείς διδάσκαλοι μίλησαν για την ειρήνη της ψυχής, όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε σοβαρά να διεκδικήσει για τον εαυτό του ότι είναι η ουσία και η πηγή της. Κανείς δεν τόλμησε να ταυτίσει την έννοιά της με το χαρακτήρα του, γι’ αυτό ακριβώς τα λόγια τους ακούστηκαν ή γράφτηκαν στην ιστορία ως μία ακόμα προσπάθεια κατευνασμού του ανθρώπινου πόνου, ως μία ακόμα προσπάθεια ανακούφισης, ίσως και νάρκης των καημών της ψυχής, που, όμως, δεν προσφέρει αποτέλεσμα ουσιαστικής θεραπείας και λύτρωσης. Μπορούμε πράγματι να αντλήσουμε χρήσιμη γνώση από τις διδασκαλίες των πνευματικών ανθρώπων, όμως πάντα θα έχουμε μισά αποτελέσματα, πάντα θα γυρίζουμε γύρω από το στόχο, όταν απλώς μένουμε σε αυτές, και δεν επιδιώκουμε με όλη μας την καρδιά να πλουτίσουμε την ψυχή μας με τις αιώνιες Διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Στοχεύουμε στο κέντρο των προβλημάτων μας, και θέτουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της ειρήνης μας, όταν κατανοήσουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, πως όσα μας διδάσκει ο Ιησούς είναι πνεύμα και ζωή, είναι αλήθεια ασύγκριτη και πρόγευση ουράνια.

Η ειρήνη, πολύ πριν γίνει μία κατάκτηση εξωτερική, πρέπει πρώτα να κατεργαστεί στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Όταν ο Ιησούς πρόφερε την εκπληκτική λέξη ειρηνοποιός, εννοούσε τον άνθρωπο που πρώτα απ’ όλα λειτουργεί με τη Χάρη Του, ώστε να οικοδομήσει την ειρήνη στον εσωτερικό του κόσμο, πριν αγωνιστεί για αυτή στο εξωτερικό επίπεδο. Πολλοί είναι αυτοί που μάχονται για την εδραίωση της ειρήνης, εντάσσονται σε κινήματα ειρηνευτικά και ανθρωπιστικά (αποφάσεις που είναι πράγματι επαινετές), αλλά δε βιώνουν ουσιαστικά αποτελέσματα∙ αντίθετα, απογοητεύονται και θυμώνουν, όσο βαθύτερα συνειδητοποιούν το άμετρο μέγεθος της ανθρώπινης αφροσύνης και αδιαφορίας για την πάταξη οποιασδήποτε κατάστασης, που αντιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί ηγέτες και ιδεολόγοι θέτουν ως στίγμα της πορείας και του αγώνα τους το πάθος τους για ειρήνη. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κατά πόσο πιστεύουν ή όχι όσα διακηρύττουν, καθώς την άβυσσο της καρδιάς τη γνωρίζει μόνο ο Ιησούς Χριστός. Ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αλήθεια πως η ειρήνη στον κόσμο οικοδομείται, όταν πρώτα έχει οικοδομηθεί στο νου των ανθρώπων, και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια εσωτερική επανάσταση ενάντια σε όλα όσα μας στερούν τη βίωση λυτρωτικών αληθειών. Όσες προσπάθειες και αν κάνουμε για την εξωτερική ειρήνη, πάντα θα πικραινόμαστε, όταν προσπαθούμε να την οικοδομήσουμε ξέχωρα από τον θεμέλιο λίθο της, όταν την εργαζόμαστε αποκομμένη από την ουσία της, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι μία θεμελιώδης αλήθεια για την ανθρώπινη ισορροπία, που όταν την εμπειριστούμε, γευόμαστε στην ουσία την έννοια της υπερφυσικής Δύναμης του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στηρίζει τον πιστό άνθρωπο κάθε εποχής με τον υπέροχο λόγο του: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας∙ όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ». Ιωάννης 14:27. Τα λόγια Του δε γίνεται να μας αφήσουν αδιάφορους. Γνωρίζει ότι και στον κόσμο μπορούμε να γευτούμε την ειρήνη, αλλά ο Ίδιος κάνει τη διαφορά, βεβαιώνοντάς μας ότι η Δική Του Ειρήνη δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Τι είδους ειρήνη είναι αυτή και πώς μπορεί να μας βοηθήσει να αγωνιστούμε και για την επικράτηση της εξωτερικής ειρήνης;

Καταρχάς, ο κόσμος προσφέρει γεύση ειρήνης, η οποία, όμως καταρρέει, όταν αποδομούνται όλα αυτά στα οποία στηριζόταν. Ο Ιησούς Χριστός δεν προσφέρει μια φευγαλέα γεύση ειρήνης, προσφέρει την απόλυτη βίωσή της, στον υπέρτατο βαθμό που μπορεί να γνωριστεί από την ανθρώπινη εμπειρία. Πράγματι, όλοι έχουμε βιώσει περιόδους κατά τις οποίες η ειρήνη μας στηρίζεται στην άγνοια του κινδύνου ή στην ευρυχωρία και στην απουσία οποιασδήποτε δοκιμασίας και πίεσης. Όταν, όμως, τα δεδομένα αλλάξουν αιφνιδιαστικά και οδυνηρές πιέσεις μας καταθλίβουν, τότε συνειδητοποιούμε πως η ειρήνη μας είναι απλώς αδύνατο να διατηρηθεί. Είναι ακατόρθωτη, παρά μόνο αν λαμβάνεται από την ανεξάντλητη Πηγή της, τον Ιησού Χριστό. Μόνο ο άνθρωπος που έχει κτίσει την ελπίδα και την πίστη του στον Ιησού Χριστό, μπορεί να ευεργετηθεί με την αταραξία και την ηρεμία Εκείνου μέσα στη σφοδρότητα των δοκιμασιών του. Αν είμαστε ειλικρινείς και δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις, θα ομολογήσουμε πως η θέση της ειρήνης μέσα στο καμίνι της θλίψης δεν είναι μία απόφαση, που απλώς λαμβάνεται μία μέρα και ύστερα μας ακολουθεί για πάντα. Απαιτείται καθημερινή, αδιάλειπτη και επίμονη αφιέρωση της ζωής μας, και των προβλημάτων μας στον Θεό, ώστε το εντελώς αδύνατο και ανήκουστο να γίνει υπέροχα εφικτό μέσα στη Χάρη του Θεού.

Όταν ο πιστός εκπέμπει ειρήνη, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, γίνεται η πιο συνταρακτική απόδειξη ότι η Σχέση του με τον Ιησού Χριστό είναι ζωντανή και ακλόνητη, ακριβώς γιατί οι θλίψεις του δεν τον εμποδίζουν να διατηρεί τη διάνοια και την ψυχή του σε ζωτική ένωση με τον Θεό. Σε κάθε τέτοια επιλογή, ο Θεός δεν απαντά απλώς με το να δώσει ειρήνη μέσα μας, αλλά και να μας καταστήσει πηγή ειρήνης, πηγή υδάτων ζώντων όπου και αν σταθούμε, με όποιους ανθρώπους και αν έρθουμε σε επαφή. Ο άνθρωπος που έχει ειρήνη μέσα του, την παράγει και στον εξωτερικό του κόσμο. Είναι πράος, ανεξίκακος, διαλλακτικός είτε μέσα στο στενό πλαίσιο της οικογένειας, είτε στο ευρύτερο πλαίσιο της εργασίας, της εκκλησίας, των κοινωνικών συναναστροφών του. Δε γυρεύει να εξάψει τα πνεύματα και να πυροδοτήσει έριδες, αλλά να γλυκάνει τις καρδιές και να γαληνέψει τον αρνητικό συναισθηματισμό, με την εκδήλωση του Φρονήματος του Ιησού Χριστού. Μία τέτοια στάση ζωής μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αιτιολογία που δίνει ο Χριστός στον έβδομο μακαρισμό. Οι ειρηνοποιοί σκέπτονται, αισθάνονται και ενεργούν ως μέτοχοι Θείας Φύσης, άνθρωποι τους οποίους χαίρεται να βλέπει ο Δημιουργός τους, άνθρωποι που έχουν τη λάμψη του Ουρανού στα μάτια τους, το Πνεύμα του Χριστού στην καρδιά τους, και το πάθος της Ειρήνης που τους καθιστά παιδιά του Θεού...

Κτίζοντας Οικειότητα με τον Θεό.

«Το απόρρητο του Κυρίου είναι μαζί με εκείνους που τον φοβούνται, και σ’ αυτούς θα φανερώσει τη διαθήκη του». (Ψαλμός 25:14).

Συχνά, σκεπτόμενοι πάνω στα θέματα της φιλίας, θεωρούμε ότι το χαρακτηριστικό του αληθινού φίλου είναι η προθυμία του να μας συμπαρασταθεί στη λύπη μας. Σίγουρα αυτό ισχύει, αλλά η ζωή του ανθρώπου δεν είναι μόνο λύπες αλλά και χαρές, μια αδιάκοπη χαρμολύπη, όπως τόσο χαρακτηριστικά έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, στη διάρκεια της οποίας καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το νόημα της ζωής μας, και να οικοδομήσουμε το χαρακτήρα μας σε βάσεις σταθερές και αιώνιες. Επομένως, δεν πρέπει ποτέ να εξαιρούμε τον φίλο μας από τις χαρές και επιτυχίες της ζωής μας. Θα λέγαμε μάλιστα πως ο πραγματικός φίλος αποδεικνύεται όχι μόνο από το πώς θα σταθεί στον πόνο μας, αλλά και από το πόσο ειλικρινά και βαθιά θα χαρεί στη χαρά μας, και θα νιώσει ευτυχής με την πρόοδό μας. Πράγματι, ας σκεφτούμε το εξής: μπορούμε να νιώθουμε πραγματική χαρά και να δοξάζουμε τον Θεό για τις ευλογίες στη ζωή του φίλου/της φίλης μας, ακόμα και αν εμείς δοκιμαζόμαστε σκληρά σε μία ή περισσότερες περιοχές της ζωής μας; Αν η απάντηση είναι καταφατική και ειλικρινής, τότε, χωρίς αμφιβολία, ο Θεός μας έχει τιμήσει με το προνόμιο να μπορούμε να προσφέρουμε αγνή και ανιδιοτελή φιλία, φιλία που και εμείς θα λάβουμε, όχι μόνο ως στήριξη στις δικές μας θλίψεις, αλλά και ως εγκάρδια συμμετοχή στις δικές μας χαρές. Η γνωστή παροιμία «λύπη που μοιράζεται γίνεται μισή και χαρά που μοιράζεται γίνεται διπλή», βρίσκει την τέλεια εκπλήρωσή της στη συμπεριφορά και στη σχέση δύο φίλων, που είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο.

Πάντως, αν εμβαθύνουμε περισσότερο στην έννοια της φιλίας, διαπιστώνουμε ότι το χαρακτηριστικό που δίνει αξία και εύρος στη φιλία, δεν είναι απλώς το να εκμυστηρευτούμε στο αγαπημένο φιλικό πρόσωπο τους κρυφούς καημούς μας. Συχνά, στη ζωή είναι τέτοια η σφοδρότητα της δοκιμασίας και των θλίψεων, που αβίαστα νιώθουμε την ανάγκη να ανοίξουμε την καρδιά μας στον φίλο/ στη φίλη μας, καθώς, αν σωπάσουμε, το βάρος του πόνου θα μας καταρρακώσει. Ωστόσο, ας σκεφτούμε πόσο συχνά ανοίγουμε το στόμα μας, για να εμπιστευτούμε στο φίλο μας/στη φίλη μας όλα εκείνα που συνιστούν για εμάς κρυφές χαρές και ευλογημένα οράματα για τη Δόξα του Θεού; Πολύ συχνά, ίσως, διστάζουμε να το κάνουμε, από φόβο μήπως ο φίλος/η φίλη μας παρεξηγήσει τον ενθουσιασμό μας, ή επιβουλευτεί με ζηλόφθονα καρδιά τη χαρά μας. Κι όμως…. Είναι ακριβώς αυτός ο αυθόρμητος συμμερισμός της χαράς που αποδεικνύει, ίσως, όσο τίποτα άλλο το βαθμό της εξοικείωσης με το αγαπημένο πρόσωπο. Όπου δεν υπάρχουν δισταγμοί για την ποιότητα των συναισθημάτων, αμφισβητήσεις για την αγαθότητα των κινήτρων, αλλά ούτε και φόβοι για κακόβουλες σκέψεις, εκεί κτίζονται οι πιο γερές φιλίες, φιλίες που εκτρέφονται μέσα από το αμοιβαίο μοίρασμα της λύπης και της χαράς, αντέχουν μέσα στο χρόνο και ευεργετούν όσους έχουν την ευλογία να τις βιώνουν.

Ύστερα από αυτές τις σκέψεις για τη φιλία στο ανθρώπινο επίπεδο, ας μοιραστούμε σκέψεις για τη Φιλία με τον Θεό. Ίσως, μας παραξενεύει αυτή η φράση, επειδή θεωρούμε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κάτι τέτοιο, καθώς ο άνθρωπος δε θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί άνεση και εξοικείωση με ένα Υπέρλογο Ον. Η άποψη της Βίβλου είναι τελείως διαφορετική, και αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από την Παλαιά όσο και από την Καινή Διαθήκη. Ο Αβραάμ, τιμώντας με την πίστη και την αγάπη του τον Θεό, ονομάστηκε από Εκείνον φίλος Του, ενώ παρακολουθώντας όλη την επίγεια ζωή και διδασκαλία του Ιησού Χριστού, διαπιστώνουμε ότι δεν υπήρχε απλώς η σχέση δασκάλου και μαθητή, αλλά κάτι απείρως πιο βαθύ, πιο δυνατό και πιο ξεχωριστό ανάμεσα στον Ιησού και στους μαθητές Του. Ας θυμηθούμε τα τόσο ευλογημένα Λόγια του Ιησού στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη: «Δεν σας λέω πλέον δούλους, επειδή ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του∙ εσάς, όμως, σας αποκάλεσα φίλους, επειδή όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα φανέρωσα». Ιωάννης 15:15. Το μέγεθος της τιμής πραγματικά συναρπάζει τον μελετητή. Ο Σωτήρας του κόσμου δε μας αποκαλεί πλέον δούλους, δεν υπάρχει σχέση φόβου, υποτίμησης και σκιάς. Υπάρχει σχέση φιλίας, οικειότητας και ζεστασιάς, σχέση μέσα στην οποία η θαλπωρή της αγάπης του Δημιουργού και του σεβασμού και της εμπιστοσύνης του δημιουργήματος, υφαίνει ένα απαράμιλλο βίωμα. Επομένως, η σχέση που επιθυμεί να χτίσει ο Θεός μαζί μας, δεν είναι μια απρόσωπη τυπική και ρηχή σχέση, μέσα στην οποία μονίμως θα νιώθουμε μια διαρκή και ανεπιθύμητη ένταση, και θα παγώνουν την καρδιά μας η έλλειψη άνεσης, η καχυποψία και η επιφύλαξη να εκφράσουμε αυτό που αισθανόμαστε στην προσευχή μας από φόβο μήπως παρεξηγηθούμε ή απορριφθούμε.

Συσχέτισε αυτά τα λόγια του Ιησού με τα λόγια του ψαλμού 25. Ο Θεός μας δεν επιθυμεί απλώς να Του εμπιστευτείς τις λύπες σου, αλλά λαχταρά να Του εμπιστευτείς και τις χαρές σου, να Του μιλήσεις για όλα εκείνα που φέρνουν βαθιά χαρά στην καρδιά σου, να Του ζητήσεις τη Γνώμη Του, καθώς Εκείνος βλέπει το τέλος από την αρχή σε όλα τα ζητήματα της ζωής σου, και να Τον εμπιστευτείς για όλα εκείνα που τόσο ποθείς. Ακόμα περισσότερο – και μη σου φαίνεται αυτό απίστευτο – επιθυμεί και Εκείνος να μοιραστεί μαζί σου το Απόρρητό Του, να μιλήσει βαθιά μέσα στην ψυχή σου για όλα εκείνα που φέρνουν ευφροσύνη και ευαρέσκεια στην Άγια Ψυχή Του. Σκέψου λίγο. Πόσο Του αφήνεις χώρο να σου μιλήσει; Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα αιτήματα και τα προβλήματά μας, που ασταμάτητα τα ξεχειλίζουμε στον Θεό μέσω της προσευχής, ξεχνώντας να ησυχάσουμε στην Παρουσία Του, και να ακούσουμε τη Φωνή Του μέσα στη συνείδησή μας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ο Θεός μας δεν είναι πρόθυμος να ακούσει και να συντρέξει σε κάθε ανάγκη μας. Όπως είπαμε και πιο πάνω, οπωσδήποτε το ξεχείλισμα του πόνου στο φίλο, και η ζεστή αγκαλιά εκ μέρους του, είναι σημάδι της αγάπης του για εμάς. Όμως, όπως η αληθινή χαρά στη χαρά του φίλου αποδεικνύει την ποιότητα της σχέσης μαζί του, έτσι και η επιθυμία μας να συμμεριστεί ο Θεός μαζί μας το Απόρρητό Του, αποκαλύπτει μια καρδιά συντονισμένη στις επιθυμίες και τους σκοπούς Του.

Καθώς λαχταράς κάθε μέρα και περισσότερο να χτίζεις τη σχέση σου με τον Θεό, αξίζει να θυμάσαι ότι εκείνα που κάνουν τον Κύριο τόσο Λατρεμένο, δεν είναι μόνο οι απαντήσεις που λαμβάνεις στην προσευχή ή οι θαυμαστές Του επεμβάσεις στις περιόδους της σφοδρής δοκιμασίας. Είναι επιπλέον και η φροντίδα Του για τα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς σου, ακριβώς γιατί αυτά φανερώνουν τη βαθιά επιθυμία Του να χτίσει σχέση ουσίας μαζί σου. Όπως χαίρεσαι όταν μπορείς με τον φίλο σου να συνεννοείσαι ακόμα και με τα μάτια, όπως ευλογείσαι όταν μπορείτε να μοιραστείτε λίγες ώρες μαζί, να γελάσετε και να αποφορτιστείτε από την ένταση και τους κόπους της καθημερινότητας, έτσι συμβαίνει και με τον Θεό. Ναι, σίγουρα ο Θεός είναι Άγιος και Ανεξιχνίαστος στις Οδούς Του. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε την Αγάπη Του για εμάς με ανθρώπινα μέτρα, καθώς αυτή είναι αιώνια και απύθμενη, ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τους τρόπους που εργάζεται στη ζωή μας. Όμως, αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι Πρόθυμος να μοιραστεί μαζί μας όλα εκείνα που θεωρεί ότι μπορούν να μας δώσουν ειρήνη, βαθιά χαρά και ανάπαυση ψυχής από όλες τις πιέσεις και τις δοκιμασίες της καθημερινότητάς μας.

Αυτό που κάποτε φάνταζε απρόσιτο και απόμακρο ως προς την κατανόηση της Θεότητας, έγινε τόσο συγκλονιστικά οικείο μέσω της Ενανθρώπισης του Ιησού Χριστού. Εκείνος ενδύθηκε τη φύση σου, για να μπορεί να σε καταλαβαίνει απόλυτα, πλήρωσε το τίμημα της αμαρτίας και γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο Θεό και στον πεσμένο άνθρωπο. Έχει ανοίξει το δρόμο, για να μπορείς, ήδη από αυτή τη γη, να γεύεσαι τον Ουρανό, μέσω μιας προσωπικής Σχέσης μαζί Του. Λαχταρά να σου αποκαλύψει όλα όσα μπορείς να κατανοήσεις από την άπειρη Διάνοιά Του, και να συνάψει (ασύλληπτο το μέγεθος της τιμής) Διαθήκη μαζί σου. Διαθήκη αιώνιας Υπόσχεσης ότι θα μοιράζεται μαζί σου τις λύπες και τις χαρές σου, αλλά και θα σε κάνει κοινωνό στα Δικά Του Όνειρα. Διαθήκη παντοδύναμης Αγάπης ότι για πάντα θα είναι για σένα η Πηγή, που θα ξεδιψά και την πιο ανομολόγητη δίψα της ψυχής σου. Άφησε τον εαυτό σου να διαπιστώσει με χαρά όλους εκείνους τους τρόπους που φανερώνουν τη Γνώση Του, για όλες τις λεπτομέρειες της ατομικής ζωής σου. Εκείνος σε γνωρίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της ύπαρξής σου, όχι μόνο γιατί σε δημιούργησε, αλλά και γιατί σε απολύτρωσε με το τίμιο Αίμα Του.

Αν δεν έχεις ξεκινήσει, άρχισε τώρα, χωρίς άλλη αναβολή, να βιώνεις την πιο συναρπαστική σχέση της ζωής σου. Αν έχεις ήδη ξεκινήσει, συνέχισε με πάθος, υπομονή και επιμονή, κόντρα σε όλα τα εμπόδια και τις μεθοδείες του εχθρού. Αυτή η σχέση έχει τον προορισμό, όχι μόνο να την απολαμβάνεις σε αυτή τη ζωή, αλλά και στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Αυτή η σχέση έχει τον προορισμό να ομορφαίνει και όλες τις άλλες σχέσεις της ζωής σου. Μη στερηθείς ούτε μια σταγόνα της για τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Περπάτησε στη ζωή σου με οδηγό αυτή τη σχέση, όποια μονοπάτια και αν κληθείς να διαβείς, όσο στενά, δύσβατα ή επώδυνα και αν είναι. Οπωσδήποτε θα βρεθείς στο ξέφωτο της Παρουσίας του Θεού, όπου θα κατανοήσεις ακόμα και αυτά που, ίσως, αυτή την περίοδο φαίνονται δυσερμήνευτα και σκοτεινά. Μπορείς να είσαι βέβαιος/η ότι ο Αληθινός Θεός, που έχει όλη τη διάθεση να σου εμπιστευτεί το Απόρρητό Του, και να συνάψει μαζί σου σχέση αιώνιας Ζωής, δεν υπάρχει περίπτωση να σε προδώσει ποτέ...

Η Αιωνιότητα της Υπόσχεσης.

«Μπορεί η γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος της που θηλάζει, ώστε να μη ελεήσει το παιδί της κοιλιάς της; Αλλά, κι αν αυτές λησμονήσουν, εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω. Δες, σε έχω ζωγραφίσει επάνω στις παλάμες μου∙ τα τείχη σου είναι πάντοτε μπροστά μου». Ησαΐας 49:15,16.Διαβάζεις για πρώτη φορά αυτά τα λόγια στο τεσσαρακοστό ένατο κεφάλαιο του Ησαΐα, και αισθάνεσαι την ανάγκη να διακόψεις τη ροή της μελέτης σου. Η Υπόσχεση είναι τόσο ξεχωριστή που σε συγκλονίζει…. Διαβάζεις ξανά και ξανά, για να αντιληφθείς το βάθος, να συνειδητοποιήσεις το μεγαλείο της αλήθειας, να ρουφήξεις την ευλογία που ξεχειλίζει από κάθε λέξη, και απλώς μένεις βουβός/η από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Διαβάζεις για πολλοστή φορά αυτά τα εδάφια και, αν και γνωρίζεις πια τα λόγια, πάντα κάτι δυνατό και πρωτόγνωρο αγγίζει τα μεγαλύτερα βάθη της ψυχής σου. Είτε ανήκεις στην κατηγορία αυτών που τα διαβάζουν για πρώτη φορά, είτε για περισσότερες, η πρόσκληση είναι μία και μόνη. Καλείσαι να πιστέψεις, δίχως ‘αλλά’, ‘μήπως’ ή ‘όμως’ πως αυτές οι υποσχέσεις είναι δοσμένες, για να γίνουν η δική σου πραγματικότητα, μια πραγματικότητα μέσα στην οποία ευωδιάζει η Παρουσία του Θεού, και ανασαίνει η Αιωνιότητα…Η Θεοπνευστία δια στόματος του προφήτη Ησαΐα, παρουσιάζει μπροστά σου μια οικεία εικόνα, που πολύ δύσκολα μπορεί να μην αγγίξει την καρδιά σου: είναι η εικόνα της μητέρας που θηλάζει το σπλάχνο της. Ακόμα και αν κάποιος δεν έχει ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία, μπορεί να νιώσει στοργή και τρυφερότητα στη θέα μιας τέτοιας εικόνας. Η μητέρα, πλημμυρισμένη από αγάπη, κρατά στην αγκαλιά της το παιδί της, και του προσφέρει χυμούς από τους χυμούς της ευεργεσίας και υγείας που ρέουν μέσα της. Το παιδί της, πλήρως παραδομένο και γαληνεμένο στην αγκαλιά της, απολαμβάνει αυτό το θείο δώρο και, μέσα από τους ενστικτώδεις μηχανισμούς που το έχει προικίσει ο Θεός στην αυγή της ζωής του, κατανοεί ότι αυτή η αγκαλιά είναι για αυτό το πιο ασφαλές καταφύγιο του κόσμου. 

Επιστήμονες μας βεβαιώνουν ότι κατά τη διάρκεια του θηλασμού, παράγεται μια ορμόνη που ηρεμεί τόσο τη μητέρα όσο και το θηλάζον βρέφος της, γεγονός που ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο την άποψη για τον ψυχικό και συναισθηματικό δεσμό που δημιουργεί ο θηλασμός. Μια μητέρα που θηλάζει είναι αδύνατον να ξεχάσει να θηλάσει το βρέφος της. Δεν είναι μόνο το σώμα της, αλλά και η ίδια η ψυχή της που την κρατούν άγρυπνη για τη βίωση αυτής της ξεχωριστά ευλογημένης εμπειρίας, μέσα από την οποία, όχι μόνο προσφέρει, αλλά ευεργετείται και η ίδια. Ο Λόγος του Θεού συμφωνεί με αυτή την άποψη, μα για μια ακόμη φορά κάνει την ανατροπή. Στον κόσμο της αμαρτίας και του άμετρου βάθους της σκληρότητας και της αφροσύνης, μπορεί να «χτυπηθεί», με την έννοια να αναιρεθεί, ακόμα και η μητρική αγάπη, η πιο αγνή και η πιο τρυφερή από όλες τις άλλες μορφές αγάπης. Και σε αυτή την περίπτωση δε θα πρέπει, βέβαια, να περιοριστεί η κατανόηση της περικοπής μας στην επιλογή μιας μητέρας να θηλάσει ή να μη θηλάσει το παιδί της, καθώς υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι που μπορούν να διευκολύνουν ή να δυσκολέψουν μια τέτοια εμπειρία. Υπάρχουν μάνες που δε θήλασαν, αλλά στάθηκαν και στέκονται Μάνες με όλη τη σημασία της λέξης για τα παιδιά τους. Γι’ αυτό, ο Λόγος του Θεού μας καλεί, κυρίως, να εστιάσουμε την προσοχή μας στην τραγική επιλογή της μητέρας, είτε από την υποταγή της σε καταστάσεις που δεν μπορεί να αλλάξει ή να ελέγξει, είτε από την αυτόβουλη άσκηση της θέλησής της, να λησμονήσει το σπλάχνο της, και να μην του δείξει το έλεος και την αγάπη που έχει τόση ανάγκη. Μέσα από μια τέτοια οπτική, μπορούμε να συλλάβουμε βαθύτερα, το μεγαλείο της Θεϊκής Υπόσχεσης που ακολουθεί και ισχύει για πάντα, ακόμα και όταν όλες οι δεδομένες μορφές αγάπης ακυρωθούν ή αμαυρωθούν με οποιονδήποτε τρόπο. Η διαπίστωση της μητρικής απόρριψης και σκληροκαρδίας είναι παράλογη, φρικτή και πέρα για πέρα αντίθετη με την ισορροπία των πραγμάτων που όρισε ο Θεός να ισχύουν, για να ευλογούν τους ανθρώπους. Ωστόσο, δυστυχώς, η καθημερινότητα του κόσμου έχει να μας διηγηθεί τέτοιες θλιβερές και τραγικές ιστορίες ως προς τις συνέπειές τους και για τις δύο πλευρές. Όμως, ακόμα και αν συμβεί αυτή η παραδοξότητα, αυτή η ακατανόητη και τόσο άδικη για το ανυπεράσπιστο μωράκι πραγματικότητα, η Υπόσχεση του Άγιου Λόγου του Θεού στέκεται απαρασάλευτη και παντοδύναμη: 

ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΗΣΩ! Αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε υπόσχεση. Είναι η ΥΠΟΣΧΕΣΗ, ένας Αιώνιος Λόγος, που απλώς δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ο Θεός δε μας λέει πως δε θα μας λησμονήσει υπό προϋποθέσεις, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μας λησμονήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξεχάσει, δεν υπάρχει περίπτωση να σε προσπεράσει ή να μη σκύψει στην ανάγκη σου με απροσμέτρητη καλοσύνη και γνήσιο ενδιαφέρον. Δεν μπορεί να μη σου δώσει όλο Του τον Εαυτό, ακριβώς γιατί είναι στην Άγια Φύση Του να Σου δίνει τα πάντα. Αν σου δώσει οτιδήποτε λιγότερο, θα ήταν σαν να άλλαζε ο Χαρακτήρας Του. Όμως, το ξέρεις καλά πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ο κόσμος μπορεί να αναποδογυριστεί, αλλά ο Χαρακτήρας του Σωτήρα σου δεν αλλάζει. Γι’ αυτό, μπορείς να είσαι βέβαιος/η ότι Εκείνος έφτασε στο παρελθόν σου, φτάνει το κάθε λεπτό του παρόντος σου και θα φτάσει την κάθε επόμενη στιγμή του μέλλοντός σου μέχρι τον πάτο του βαρελιού της ζωής σου, για να σε στηρίξει στη σκοτεινιά σου, και να εκβάλλει ακόμα και από τον βαθύτερο γκρεμό σου θησαυρούς Αιώνιας Παιδείας. Ύστερα από την τρυφερή εικόνα της θηλάζουσας μάνας και του βρέφους της, ο Θεός σε καλεί να οραματιστείς μια άλλη εικόνα: την εικόνα των Χεριών Του. Καθώς το κάνεις αυτό, σκέψου πως αυτά τα Χέρια δεν είναι απλώς τα Χέρια του Θεού. Πολύ περισσότερο, είναι Χέρια που φέρουν πάνω τους ανεξίτηλα τα σημάδια από τα καρφιά του Σταυρικού Θανάτου, τα σημάδια που για πάντα θα θυμίζουν την πραγματικότητα του πιο μεγάλου Πόνου, και της πιο δυνατής Αγάπης. Ακριβώς πάνω σε αυτές τις παλάμες της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης, είναι ζωγραφισμένα το πρόσωπό σου και το πρόσωπό μου, τα πρόσωπα όλων των παιδιών του Θεού! Δεν είναι αυτή μια Υπόσχεση που ξυπνά μέσα σου την πιο βαθιά συναίσθηση της ευγνωμοσύνης; 

Πρόσεξε τη διατύπωση. Ο Θεός δε σε έχει τυπώσει στην Παλάμη Του με μια απλή φωτογραφία του προσώπου σου. Σε έχει ζωγραφίσει και μπορείς να καταλάβεις ότι η διαφορά ανάμεσα στα ρήματα τυπώνω και ζωγραφίζω είναι τεράστια. Το πρώτο ρήμα (φωτογραφίζω) δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. Αρκούν ο κατάλληλος φωτισμός και η δεξιοτεχνία του φωτογράφου, και το αποτέλεσμα είναι έτοιμο σε λίγα λεπτά. Όμως, το δεύτερο ρήμα (ζωγραφίζω) απαιτεί άλλου είδους προσπάθεια. Απαιτεί μεράκι, κόπο, χρόνο, κατάθεση ψυχής, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι αντάξιο της σύλληψης του καλλιτέχνη. Μόνο αυτό το ρήμα θα μπορούσε να αποδώσει, όπως θα το ήθελε ο Θεός, την Πρόθεσή Του να ασχολείται μαζί μας με όρους βαθιάς εμπιστοσύνης και αληθινής αγάπης, με όρους Σχέσης ουσίας. Ο Θεός μας είναι ο πιο υπέροχος Καλλιτέχνης όλων των εποχών. Σε έχει ζωγραφίσει με ξεχωριστή υπομονή και προσοχή, δίνοντας έμφαση στο κάθε χαρακτηριστικό που αναδεικνύει τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα της δικής σου ζωής. Δεν είσαι για αυτόν μια τυπωμένη φωτογραφία, ένα πρόσωπο, που έχει παραχθεί με μηχανικό, πρόχειρο και επιπόλαιο τρόπο. Είσαι ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο, προσεγμένο ακόμα και στην ελάχιστη λεπτομέρεια, ξεχωρισμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα αναρίθμητα και απέραντα αγαπημένο, όπως τόσο εύγλωττα δηλώνει η επόμενη φράση της περικοπής: «Τα τείχη σου είναι πάντοτε μπροστά μου». Τα λόγια αυτά γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους κατακτητές. Γράφτηκαν με τον προορισμό να φέρουν το Μήνυμα του Θείου Ελέους, όταν οι πικραμένες από την ταλαιπωρία της εξορίας ψυχές των Ιουδαίων, θα το χρειάζονταν τόσο πολύ. 

Σε εκείνες τις οδυνηρές ώρες, όταν ο εχθρός αδιάκοπα και επίμονα θα ταλαιπωρούσε τις ψυχές τους με τη σκέψη ότι ο Θεός τους έχει ξεχάσει, η ενθύμηση της απερίφραστης απάντησης του Θεού «δε θα σε λησμονήσω, ακόμα και αν όλοι οι άλλοι σε λησμονήσουν», θα παρηγορούσε τις ψυχές τους, όσο κανένα γιατρικό αυτού του κόσμου. 

Πέρα, όμως, από την ιστορική εκπλήρωση της περικοπής, οι Υποσχέσεις αυτές χαράζουν ένα διαχρονικό μήνυμα για τον άνθρωπο κάθε εποχής, σε όποια περίσταση και αν βρίσκεται. Κάθε άνθρωπος στη ζωή του έρχεται στιγμή που θα δει να ορθώνονται μπροστά στη ζωή του τείχη. Τείχη μικρά ή μεγάλα, δεν έχει τόση σημασία, απειλούν την ειρήνη του και δοκιμάζουν ανελέητα την πίστη του. Ποια είναι τα τείχη της δικής σου ζωής σήμερα; Ποια είναι αυτά τα τείχη που χρόνια τώρα έχουν οικοδομήσει στη ζωή σου καταστάσεις που σε πληγώνουν, σε στοιχειώνουν, σε βασανίζουν με τη δυσκολία τους, ίσως και την αδυναμία εκ μέρους σου να τις κατανοήσεις και να τις αλλάξεις; Όποιες και αν είναι αυτές οι καταστάσεις, όσο και αν σου φαίνονται άλυτες, απροσπέραστες, άρρωστες και ακανθώδεις, ο Θεός σε βεβαιώνει ότι είναι αδιάλειπτα ενώπιον των Οφθαλμών Του. 

Κανένα τείχος της ζωής σου δεν είναι δυνατόν να κρύψει από τα μάτια Του την τόσο αγαπημένη για Αυτόν ύπαρξή σου. Τα τείχη των προβλημάτων που σε ταλαιπωρούν από επιλογές σου ή από το σκοτεινό και πανούργο έργο του εχθρού της ψυχής στις διάφορες περιοχές της ζωής σου, δε βρίσκονται ενώπιόν Του για να Τον φοβίζουν και να εμποδίζουν τα δικά Του Σχέδια. Βρίσκονται ενώπιόν Του, για να τα γκρεμίσει ολοκληρωτικά, και επιθυμεί να γνωρίζεις πως έχει όλη τη Δύναμη να το κάνει, όλη τη Δύναμη για να κτίσει στη ζωή σου τις δικές Του Κατασκευές, αυτές που είναι θεμελιωμένες στην Αγάπη, τη Σοφία και την αλάνθαστη Πρόνοιά Του για οτιδήποτε σε αφορά. Αν εσύ ο ίδιος η ίδια δε διαγράψεις το πρόσωπό σου με τις επιλογές σου από την Παλάμη του Θεού σου, μπορείς να είσαι βέβαιος/η ότι η μορφή σου δε θα πάψει ποτέ να είναι ενώπιον των Οφθαλμών του Κυρίου σου. Επιπλέον, μπορείς να είσαι απόλυτα πεπεισμένος/η πως Εκείνος εργάζεται αδιάκοπα πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημά σου, ακόμα και αν σου φαίνεται απόμακρος, σιωπηλός ή ακατανόητος ως προς τους Σκοπούς Του. Εσύ μπορεί να κοιμάσαι, για να ξεκουράζεσαι, όμως τα Μάτια του Θεού σου μένουν άγρυπνα πάνω στο πρόσωπό σου και στα τείχη σου. Με όλο το βάθος της Σοφίας και της Στοργής Του για σένα, εξετάζει την κάθε λεπτομέρεια από την ξηρασία που υπάρχει στην πνευματική σου ζωή, στην οικογένειά σου, στο γάμο σου, στην εργασία σου, στις σχέσεις με τους συγγενείς, τους φίλους, την εκκλησία και εργάζεται με Πάθος, για να μετατρέψει το άγονο τοπίο σε κοιλάδα ευφορίας και καρποφορίας. Άφησε την ψυχή σου να ηρεμήσει με αυτή τη σκέψη. Σε έναν κόσμο που οι ανατροπές και οι αδικίες πονούν τόσο βαθιά την ψυχή, σε έναν κόσμο που η προδοσία και η έλλειψη εμπιστοσύνης φθείρουν τις ανθρώπινες σχέσεις, ο Λόγος του Θεού σε καλεί να πιστέψεις πως υπάρχουν στον κόσμο μας σταθερά σημεία αναφοράς, σημεία αναλλοίωτα και παντοδύναμα ως προς την αλήθεια και την ακεραιότητά τους, σημεία που αντλούν τη λάμψη τους από ένα Όνομα, το Όνομα του Ιησού Χριστού. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ο Προσωπικός σου Σωτήρας, ο Αληθινός Θεός, που έδωσε τα πάντα για σένα απλώς και μόνο επειδή σ’ αγάπησε τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα πολύ. 

ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΕΙ!!! Του είναι αδύνατον να μη σκύψει στη δοκιμασία σου με όλο το Πάθος και τη Θέλησή Του να εξέλθεις με τη Χάρη Του νικητής, και με το Αίμα Του δικαιωμένος. Κάθε φορά που ο Σωτήρας σου κοιτάζει τις Παλάμες Του, βλέπει και το πρόσωπό σου, βλέπει όλες τις σκιές που σκοτεινιάζουν τα μάτια σου, και κατανοεί όλες τις αιτίες που σου στερούν το χαμόγελό σου. Δεν είναι μόνο ενώπιον των Οφθαλμών Του το δακρύβρεχτο σήμερά σου, αλλά και το γελαστό σου αύριο. Είναι ενώπιόν Του τα πάντα από τη ζωή σου, ακριβώς γιατί κανένα οχύρωμα του εχθρού, όσο και αν υψωθεί, δε θα μπορέσει ποτέ να σε χωρίσει από την Αγάπη Του, την ανίκητη, την απέραντη, την παντοτινή. Τίποτε δε θα μπορέσει να κάμψει τη Δική Του Δύναμη, και κανένας δε θα μπορέσει να Τον πείσει να μη νοιάζεται για σένα τόσο απόλυτα και τόσο ολοκληρωτικά!...

Μάθε να βλέπεις μέσα από τα σύννεφα της ζωής σου.

«Προσέξτε, έρχεται μαζί με τα σύννεφα…». Αποκ. 1:7.

Μια προσεκτική παρατήρηση των σημείων μέσα στην Αγία Γραφή, όπου γίνεται λόγος για σύννεφα, μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι η ύπαρξή τους σχετίζεται πάντα με την Παρουσία του Θεού. Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, σύννεφα κάλυπταν τη λαμπρότητα της μοναδικής Δόξας Του, καθώς κανείς θνητός άνθρωπος δε θα μπορούσε να δει ποτέ τον αναμάρτητο Θεό κατά Πρόσωπο και να ζήσει (βλέπε Έξοδος 19, 33:17 - 23,34:5, αλλά και στη Καινή Διαθήκη, στο περιστατικό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, Ματθαίος, 17:1-5, Μάρκος, 9:2-7, Λουκάς, 9: 28- 35. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, πληροφορούμαστε ότι την Ένδοξη εκείνη Ημέρα της Δεύτερης Παρουσίας Του, ο Σωτήρας μας Χριστός αρχικά θα εμφανιστεί στον ουρανό μέσα σε σύννεφα, πριν η Λαμπρότητά Του καλύψει κάθε γωνιά της γης και Τον αντικρίσουν οι οφθαλμοί όλων των ζώντων, αλλά και συγκεκριμένων νεκρών (εκείνοι που Τον βασάνισαν και συμμετείχαν στο Πάθος Του), που θα αναστηθούν εκείνη τη Μέρα της Θριαμβευτικής Έλευσής Του.

Πέρα, όμως, από τις ένδοξες Φανερώσεις του Θεού στη Βίβλο, υπάρχει και η ερμηνεία της λέξης στη ζωή του καθενός μας. Έτσι, όταν μιλάμε για σύννεφα, στο φυσικό επίπεδο, εννοούμε, βέβαια, μία μέρα μουντή και δίχως ήλιο και συνακόλουθα στο μεταφορικό επίπεδο, εννοούμε μια ζωή με προβλήματα και δυσκολίες. Όσον αφορά τη μεταφορική ερμηνεία της λέξης, θα λέγαμε πως ο άνθρωπος που περνά μέσα από περιόδους δοκιμασίας και θλίψεων, ανυπομονεί να δει μέσα από τα σύννεφα που τον περικυκλώνουν, μια ηλιαχτίδα ή έστω μια αναλαμπή, για να συντηρήσει τις ελπίδες του. Λαχταρά να περάσει από τη στενοχωρία και τη στέρηση, που συμβολίζουν τα πυκνά και ασφυκτικά σύννεφα, στην ευρυχωρία και την αφθονία, που συμβολίζουν τον ζωοδότη ήλιο. Είναι σαν την ευεξία και την ευφροσύνη που πλημμυρίζουν το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή, όταν μετά από ολόκληρες μέρες ή και μήνες κακοκαιρίας, επιτέλους ανατέλλουν μέρες καλοκαιρίας και αιθρίας.

Πράγματι, έτσι νιώθουμε στις περιόδους των δοκιμασιών μας, μία βασανιστική πίεση, ένα οδυνηρό βάρος και έναν αβάστακτο πόνο, συναισθήματα επώδυνα, τα οποία μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε μόνο όταν δε χάνουμε την ελπίδα μας στον Θεό, και δεν ξεπουλάμε την εμπιστοσύνη μας στην αλήθεια της Αγάπης Του. Το γεγονός ότι τα σύννεφα στη ζωή μας μάς κάνουν να υποφέρουμε τόσο βαθιά, αλλά από την άλλη τα σύννεφα είναι, θα λέγαμε, οι απαραίτητοι συνοδοί της Παρουσίας του Θεού, αξίζει να μας οδηγήσει σε θαυμαστές αποκαλύψεις, για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ερμηνεύσουμε την παρουσία τους στη ζωή μας. Τα σύννεφα είναι εκείνες οι λύπες ή τα παθήματα ή ακόμα οι κατά πρόνοια συνθήκες, είτε εντός είτε εκτός της προσωπικής μας ζωής, που, όταν μας συμβαίνουν, με μια πρώτη εξήγηση, τουλάχιστον, φαίνεται να αμφισβητούν την Κυριαρχία του Θεού, ή να μας κάνουν να σκεφτούμε ότι ο Κύριός μας είναι απόμακρος, αδιάφορος, σιωπηλός ή ακόμα και ανίσχυρος μπροστά στην εξουσία του σκότους.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι τόσο μα τόσο διαφορετική. Διαβάζοντας Ναούμ, 1:3: «…η σκόνη των ποδιών του (του Θεού) είναι σύννεφα», μπορούμε να λάβουμε το τόσο παρήγορο μήνυμα, που είναι ταυτόχρονα μια συνταρακτική αλήθεια, πως τα σύννεφα, όχι μόνο δεν είναι δείγμα της απουσίας του Θεού, αλλά είναι η αδιάψευστη μαρτυρία της Παρουσίας Του, και του αδιάλειπτου Ενδιαφέροντός Του για οτιδήποτε μας πονά. Μπορεί να μη μας αρέσουν τα σύννεφα ή, για να το πούμε καλύτερα, μπορεί να τα απεχθανόμαστε, όμως ο Θεός επιθυμεί να γνωρίζουμε πως όλα τα παθήματά μας μπορούν με τη Χάρη Του να μετατραπούν στη σκόνη που συνοδεύει την Υπέρλαμπρη Παρουσία Του. Ο Θεός ποτέ δε θα μας μάθει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, ποτέ δε θα μας αποκαλύψει, στο μέτρο πάντα που μπορούμε να το αντιληφθούμε, την ουσία και την αξία των δοκιμασιών μέσα σε συνθήκες απόλυτης αιθρίας. Σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας, αλλά και σε όλη την αιωνιότητα, ποτέ δε θα πάψει να ισχύει, ως ύψιστη αποκάλυψη του νοήματος της ζωής, η αλήθεια πως έχουν και οι δοκιμασίες αξία, και μάλιστα τέτοια που εξαργυρώνεται σε σμίλευμα αδαμάντινου χαρακτήρα, όταν επιλέξουμε να διέλθουμε από αυτές με Σύμμαχο και Δάσκαλό μας τον Θεό. Δεν είναι ότι ο Θεός δε θέλει να μας διδάσκει μέσα στην ευρυχωρία μας, είναι περισσότερο ότι εμείς δεν ακούμε όσα μας λέει, είτε μέσα από τον Λόγο Του, είτε μέσα από τόσες άλλες Δικές Του Προσκλήσεις. Στην ευρυχωρία μας, είμαστε τόσο απορροφημένοι με την άνεσή μας, που συχνά ξεχνάμε να Τον ευγνωμονούμε για όσα μας χαρίζει. Όταν, όμως, περάσουμε μέσα από το καμίνι της στενοχωρίας, και με τη Χάρη και τη Δύναμή Του εξέλθουμε νικητές και απολαύσουμε την αγαλλίαση της ευρυχωρίας, τότε πράγματι έχουμε τιμηθεί με το προνόμιο να μαθητεύσουμε στο Σχολείο της Ανώτατης Παιδείας του Θεού μας. Μέσα από τα επίπεδα αυτής της άγιας Εκπαίδευσής, ο χαρακτήρας μας μεταμορφώνεται για τη Δόξα του Θεού, κατανοούμε βαθύτερα την Αγαθή Φύση Του, και η ζωή μας γίνεται τροφή που στηρίζει άλλους ανθρώπους στις δικές τους δοκιμασίες.

Συχνά λέμε πως μέσα στις δοκιμασίες μας, ο Θεός επιθυμεί να μας διδάξει αλήθειες, που ακόμα είναι θολές μέσα στο μυαλό μας. Σίγουρα αυτό ισχύει, καθώς πολλές φορές ένας από τους λόγους που η χριστιανική μας ζωή βαλτώνει μέσα στη βαρυθυμία και στη μιζέρια, είναι η ελλιπής γνώση των Αρχών της Βασιλείας του Θεού. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, μέσα στις περιόδους των δοκιμασιών μας, ο Θεός εργάζεται με ζήλο, όχι μόνο για να μας βοηθήσει να μάθουμε κάτι, αλλά και για να… ξεμάθουμε κάτι. Πράγματι, πολλές φορές οι εσφαλμένες αντιλήψεις που έχουμε για τον Θεό, δε μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό για εμάς, τη Σοφία των Σχεδίων Του και το βασικό στόχο του Θελήματός Του, που είναι η ενδυνάμωση της Σχέσης μας μαζί Του, έτσι ώστε τίποτα να μην μπορεί να μας χωρίσει από την Αγάπη Του, και κανένα ψέμα του εχθρού να μην μπορεί να διαστρεβλώσει το Χαρακτήρα Του μέσα στην αντίληψή μας.

Κάθε φορά που σε περικυκλώνουν σύννεφα, κάθε φορά που αγωνίζεσαι να δεις έστω μια τόση δα ηλιαχτίδα, και κάθε φορά που σφίγγουν την ψυχή σου οι φόβοι πως ο αγώνας σου είναι μάταιος, ζήτησε από το Άγιο Πνεύμα τη Σοφία, για να αξιολογήσεις τις καταστάσεις σου μέσα από τη Δική Του Οπτική. Σε καμία περίπτωση μην υποκύψεις στο ηττοπαθές σκεπτικό που σου εισηγείται ο εχθρός, με σκοπό να καταδυναστεύσει την ψυχή σου μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των άρρωστων συναισθημάτων. Ακόμα και αν έχεις αποπροσανατολιστεί από την πλάνη του, αξίζει να εισέλθεις με μετάνοια και λαχτάρα σε μια νέα διαθήκη με τον Θεό, μέσα στην οποία θα απολαμβάνεις τα δικαιώματά σου ως υιός και θυγατέρα του Ουράνιου Πατέρα Σου. Σε μια διαθήκη στην οποία, ακόμα και αν σε στοχεύουν πυρωμένα βέλη, θα σβήνονται ακουμπώντας τη Δροσιά, που ευφραίνει την ψυχή σου από την αδιατάρακτη Σχέση σου με τον Ζωντανό Θεό. Έχεις και έχω ανάγκη να διδαχτούμε από την Παιδεία του Υψίστου, που είναι αλάνθαστη και λυτρωτική, για να μάθουμε να ερμηνεύουμε όλα τα μυστήρια της ζωής μέσα στο Φως της Δικής Του Γνώσης. Κάθε άνθρωπος που ζει μέσα σε σκοτεινά σύννεφα, έχει ζωτική ανάγκη να περάσει αυτή την περίοδο στηριζόμενος στη Δύναμη του Θεού, ώστε κανείς άλλος, καμία καταθλιπτική σκέψη, κανένα νοσηρό συναίσθημα να μην εισβάλλει μέσα στα σύννεφά του. Τα σύννεφα μπορεί να είναι είτε λευκά είτε μαύρα, όμως, αν βλέπεις ότι στη δική σου ζωή το λευκό, σιγά – σιγά γίνεται γκρίζο και έρχονται μέρες που γίνεται και μαύρο, ανανέωνε με πάθος, υπομονή και επιμονή την αφιέρωσή σου στον Θεό, ώστε μέσα στα σύννεφά σου να νιώθεις ότι υπάρχετε εσύ και Αυτός και μόνο, σε έναν παντοδύναμο Δεσμό αγάπης και εμπιστοσύνης. Αυτός σε στηρίζει και Αυτός σε παίρνει στα Χέρια Του, όταν το μονοπάτι της ζωής είναι εξαιρετικά επώδυνο για τα πληγιασμένα πόδια σου. Έτσι, όταν θα εξέλθεις από το σκοτάδι στο φως, θα γνωρίζεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου πως Εκείνος δε σε εγκατέλειψε ποτέ, αλλά αγωνιζόταν με όλους τους Τρόπους Του, για να σε διδάξει πώς να κάνεις διάφανες τις συννεφιές σου, ώστε μέσα από αυτές να επικεντρώνεις το βλέμμα σου στο Βλέμμα της απέραντης Στοργής Του για σένα.

Σκέψου πως ακόμα και αν είσαι κάτω εδώ στη γη και αντικρίζεις ένα γκρίζο ή και μαύρο ουρανό, αυτό που εσύ βλέπεις είναι μόνο ένα στρώμα της ατμόσφαιρας και συνακόλουθα είναι μια όψη της αλήθειας. Αν την ίδια μέρα ταξιδέψεις με αεροπλάνο και αυτό σταδιακά πάρει ύψος, έτσι που να μην μπορεί πια να διακρίνεται με γυμνό μάτι, θα διαπιστώσεις πως αυτό που βλέπεις από το παράθυρο του αεροπλάνου, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έβλεπες, όταν ήσουν στη γη. Καθώς το αεροπλάνο πετά πια πάνω από τα σύννεφα, ανακαλύπτεις πως ο ήλιος εξακολουθεί να είναι λαμπερός, και η λάμψη του να μη σκιάζεται από οποιαδήποτε πύκνωση νεφελών. Αυτή η διαπίστωση μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα και να σε συγκινήσει, καθώς, απολαμβάνοντας το φως του ήλιου, νιώθεις τη ζεστασιά του να εισβάλλει σε όλο σου το είναι. Εμπιστέψου με απλότητα και ταπείνωση τον Θεό στη ζωή σου, και επίτρεψέ Του να σε υψώσει πάνω από τα σύννεφα της ζωής σου, για να λάβει δύναμη η καρδιά σου, αντικρίζοντας δια πίστεως την τελειότητα του Δικού Του Θελήματος. Ζήτα στην προσευχή σου το Δικό Του Σθένος να σφυρηλατήσει τις αντοχές σου, ώστε ακόμα και αν έρθεις κατά πρόσωπο με το πιο σκοτεινό ή επώδυνο γεγονός της ζωής σου, να μη βλάπτεται η εμπιστοσύνη σου στην Αγαθότητά Του. Μην ξεχάσεις ποτέ ότι τα σύννεφα συνοδεύουν πάντα τη Μεγαλοσύνη του Θεού. Σε κάθε φανέρωση στους ανθρώπους, τα σύννεφα κάλυπταν την Αγιότητα του Θεού από τους οφθαλμούς των αμαρτωλών ανθρώπων. Κάτι παρόμοιο ισχύει και στις περιόδους της δοκιμασίας σου. Τα σύννεφα εκφράζουν το ανεξιχνίαστο βάθος της Παιδείας του Θεού, χωρίς το οποίο δε θα μπορέσεις να Τον δεις Εκείνη τη Μέρα της Δεύτερης Έλευσής Του πρόσωπο προς Πρόσωπο, όταν δε θα υπάρχει πια λόγος να Τον καλύπτουν σύννεφα, γιατί όλα θα λάμπουν μέσα στο μεγαλείο της Αποκατάστασης, της Θεραπείας των πληγών και της οριστικής Αντιμετώπισης της αμαρτίας και των συνεπειών της.

«Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο∙ τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω καθώς και γνωρίστηκα». Α' Κορινθίους 13:12...

Το Χριστόμορφο κενό.

«… Δεν είναι μακριά από κάθε έναν από μας ξεχωριστά∙ για τον λόγο ότι, μέσα σ’ αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε∙ όπως και μερικοί από τους ποιητές σας είπαν: «Επειδή, και δικό του γένος είμαστε». Πράξεις 17:28.

«Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία. Όλοι ανεξαιρέτως. Άσχετα με τα μέσα που χρησιμοποιούν, όλοι στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Η θέληση δεν κάνει το παραμικρό βήμα, παρά μόνο αν ο στόχος είναι η ευτυχία. Κι όμως, μετά από τόσα χρόνια, κανείς δεν κατάφερε να φτάσει σ’ αυτόν το στόχο, παρά μόνο όποιος είχε πίστη. Μια προσπάθεια σαν κι αυτή, τόσο επίπονη, τόσο χρονοβόρα, και τόσο κοινή σε όλους, θα έπρεπε να μας πείσει για το κατά πόσο είμαστε ικανοί να επιτύχουμε το καλό με τις δικές μας προσπάθειες. Αυτή, λοιπόν, η επιθυμία και η ανικανότητα δε μας φανερώνουν τίποτα άλλο, παρά το ότι κάποτε υπήρχε στον άνθρωπο η πραγματική ευτυχία, από την οποία δεν απόμεινε παρά το σημάδι και το κενό ίχνος, το οποίο μάταια προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει με στοιχεία από το περιβάλλον του, ζητώντας βοήθεια από πράγματα που ουσιαστικά αποπροσανατολίζουν από τη μόνη Αλήθεια. Όλα αυτά, όμως, δεν αρκούν, επειδή η άβυσσος μπορεί να γεμίσει μόνο με ένα άπειρο και αναλλοίωτο Ον, δηλαδή μόνο με τον Θεό τον Ίδιο». (κεφάλαιο VII από το βιβλίο Pensees).

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Μπλεζ Πασκάλ (1623 -1662), έναν από τους μεγαλύτερους διανοούμενους του 17ου αιώνα από τη Γαλλία. Αυτός ο ευφυής άντρας είναι σήμερα γνωστός για σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις – τη θεωρία των πιθανοτήτων, το θεώρημα του διωνύμου, το νόμο της υδροστατικής, την εφεύρεση της πρώτης αριθμομηχανής – καθώς και για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του σύγχρονου Γαλλικού θεάτρου, με τα έργα του Pensees και Le Provinciales. Πέρα, όμως, από την ξεχωριστή ευστροφία και τις βαθυστόχαστες φιλoσοφικές του σκέψεις, ο Πασκάλ ήταν ένθερμος πιστός του Ιησού Χριστού. Με παρρησία ομολογούσε πως καμία από τις μεγάλες επιστημονικές του έρευνες δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό της ψυχής του. Αυτό το κενό, που το ονόμαζε χριστόμορφο κενό, είναι στην ουσία η βαθιά λαχτάρα που υπάρχει στον κάθε άνθρωπο για την κατάκτηση της αληθινής χαράς, για τη βίωση της κραταιάς αγάπης, για τη γνώση αυτού που έχει πραγματική και αιώνια αξία.

Ο Πασκάλ, ο οποίος από πολύ νέος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, και γνώριζε τόσο καλά την αγωνία και τον πόνο της δοκιμασίας, δε βρήκε τη βαθύτατη ικανοποίηση που τόσο λαχταρούσε στη φήμη, στην κοινωνική καταξίωση και στην ηθική ικανοποίηση από την επιτυχία στις έρευνες και στις ανακαλύψεις του. Μόνο η ζωντανή εμπειρία του τι σημαίνει βαθιά Σχέση με τον Ιησού Χριστό, μπόρεσε πραγματικά και αποτελεσματικά να χορτάσει την πείνα και τη δίψα της ψυχής του για το αυθεντικό, το γνήσιο, το αιώνιο, το ξέχειλο από αληθινή Αγάπη και Σοφία. Ο Θεός ήταν το Πρόσωπο Εκείνο που, αν και τον κάλεσε να καταλάβει την αναξιότητά του, έντυσε τη γύμνια της ψυχής του με τη Δική Του Αξία, και τον τίμησε με την τόσο υψηλή τιμή να κατανοήσει πως ο Ιησούς Χριστός είναι το τέλος (= ο σκοπός) των πάντων, και το κέντρο όπου οδηγούν τα πάντα.

Στο διαδίκτυο μπορεί ο σύγχρονος ερευνητής να διαβάσει πολλές πληροφορίες για την προσωπικότητα του Πασκάλ, οι οποίες δεν κυμαίνονται όλες απαραίτητα στο κλίμα της θετικής αποτίμησης. Μπορεί να διαβάσει και λόγια απορριπτικά για εκείνον, κυρίως στο θέμα της αξιολόγησης και της κριτικής πάνω στη γνωστή σκέψη του, που χαρακτήρισε ως «στοίχημα του Θεού» και κατέγραψε σε ένα από τα έργα του. Η σκέψη του σε γενικές γραμμές έχει ως εξής: «Στοιχημάτισε, χωρίς δισταγμό, ότι Εκείνος υπάρχει. Αν κερδίσεις, τα κέρδισες όλα. Αν χάσεις, δεν χάνεις τίποτα». Δηλαδή: αν στοιχηματίσω πως υπάρχει Θεός και δεν υπάρχει, δεν έχω χάσει τίποτα. Αν, όμως, υπάρχει, έχω χάσει το παν. Ίσως, η σκέψη αυτή να φαίνεται απλοϊκή και να στερείται της βαθιάς πνευματικότητας που θα περιμέναμε από μία αυθεντία στον τομέα της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Μπορεί πράγματι να προσφέρει τροφή για ειρωνεία και χλευασμό εκ μέρους των άθεων και αγνωστικιστών διανοητών. Μπορεί πράγματι να έγινε αιτία αυτή η σκέψη, ώστε κάποιοι – δήθεν γνώστες και αναλυτές των πάντων – να αποφανθούν ακόμα και για την ψυχική υγεία του Πασκάλ. Πραγματικά, δε θα πάψουν ποτέ να με λυπούν, παρά μόνο αν σταματήσουν, αυτές οι κρίσεις που γίνονται με πνεύμα αφορισμού, φανατισμού και ισοπέδωσης από τον άνθρωπο για τον συνάνθρωπό του…

Θεωρώ ότι δεν αξίζει να αναλύσουμε ή να σταθούμε στο αν ένας διανοητής λέει ή δε λέει τα πάντα σωστά, όσο στο αν πραγματικά αυτός ο άνθρωπος με τη δράση, τη στάση του, τη γενικότερη φιλοσοφία του προσέφερε κάτι, έστω ένα ελάχιστο φως, στον επίπονο δρόμο του ανθρώπου για την αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της ζωής. Εξάλλου, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι είναι πιθανόν στο διάβα της ζωής τους να διατύπωσαν απόψεις που δε ξεχείλιζαν από την αλήθεια της Σοφίας και της Γνώσης του Θεού. Αυτό, προφανώς, συνέβη γιατί και οι ίδιοι ήταν μπερδεμένοι και παρέθεταν κρίσεις ή συμπεράσματα βιαστικά, ενώ ήταν περισσότερο σε φάση αδυναμίας, αμηχανίας και αναζήτησης, παρά σε φάση διαπίστωσης, ως αποτέλεσμα βαθιάς έρευνας και μελέτης. Είναι μάλιστα ακόμα πιο πιθανό όχι απλώς να εκφράστηκαν, αλλά και να έπραξαν, σε κάποια φάση της ζωής τους, με εντελώς λάθος τρόπο, για τον οποίο στην πορεία τους ελέγχθηκαν, αναίρεσαν, μετανόησαν, ζήτησαν συγγνώμη από Θεό και ανθρώπους. Μπορεί και να μη ζήτησαν, αλλά το θέμα της βαθύτερης γνώσης της ψυχής του καθενός και το πώς, τελικά, θα κριθεί, δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα που αξίζει να απασχολεί τον άνθρωπο, καθώς δεν άπτεται ούτε της δικαιοδοσίας του, ούτε της γνώσης που επιθυμεί ο Θεός να μας αποκαλύψει.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι λάθος πράγματα έχουν λεχθεί και έχουν γίνει και από άθεους ερευνητές και επιστήμονες, λάθη που είτε ομολογήθηκαν με τιμιότητα και θάρρος ψυχής, είτε αποσιωπήθηκαν από ντροπή και εγωισμό. Όταν πραγματικά θέλουμε να πορευόμαστε με αντικειμενική κρίση, το πρώτο πράγμα που αξίζει να ομολογούμε είναι πως από το λάθος δεν εξαιρείται κανείς. Συνεπώς, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το λάθος που γίνεται ή μπορεί να γίνει, αλλά το πνεύμα με το οποίο πορεύεται κανείς στη ζωή του. Μέσα σε όλες τις γωνιές της ψυχής και του νου, ο Θεός μπορεί να διακρίνει και να ερμηνεύσει κίνητρα, βαθύτερες σκέψεις και πεποιθήσεις, όλα εκείνα τα ανομολόγητα, τα απόκρυφα, αλλά τόσο υπαρκτά, εκείνα που ποτέ δε διατυπώθηκαν σε ένα χαρτί, ποτέ δεν κοινωνήθηκαν σε δημόσιες συναναστροφές, στα οικογενειακά τραπέζια ή στα έδρανα των πανεπιστημίων, αλλά χαρακτήρισαν αμετάκλητα την πορεία ενός ανθρώπου σε αυτή τη γη. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος, δε θα μπορέσει ποτέ να ακυρώσει την Ιδιότητα του Θεού να είναι Παντογνώστης, να γνωρίζει τα φύλλα της ψυχής ενός ανθρώπου μέχρι την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, να μην του ξεφεύγει τίποτα από τις υποσημειώσεις, τις παραπομπές, τις ερμηνείες, τους ουσιαστικούς σκοπούς.

Προσωπικά, έχω λάβει μεγάλη ευλογία από τη σκέψη του Πασκάλ για το χριστόμορφο κενό. Η σκέψη του αυτή δένει αρμονικά με τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού, και προσφέρει γόνιμα ερεθίσματα για προβληματισμούς και στοχασμούς που ούτε βλάπτουν, ούτε αποπροσανατολίζουν, ούτε ναρκώνουν την ψυχή με προσωρινά παυσίπονα κενής φιλοσοφίας. Αντίθετα, είναι σκέψεις που καλούν την ψυχή να αντικρίσει με σθένος και ταπείνωση αλήθειες λυτρωτικές από τη σκλαβιά του εχθρού της ψυχής. Είναι οι αλήθειες που πάντα μέσα μας αναζητούσαμε για να γεμίσουμε το υπαρξιακό κενό μας∙ οι αλήθειες που ανοίγουν την πύλη για τη βίωση της μόνης ζωής με νόημα, ομορφιά και χαρά, η οποία δεν ακυρώνεται ακόμα και αν προσωρινά την καλύψει το σκοτάδι της δριμύτατης δοκιμασίας. Ο ίδιος ο Πασκάλ δεν έζησε μία ζωή ευρυχωρίας από εξωτερική πλευρά. Ωστόσο, κατέκτησε την εσωτερική ευρυχωρία, αυτή που γεμίζει τα όποια κενά και επουλώνει τις όποιες πληγές. Κατέκτησε την ευρυχωρία που αποκτά η ζωή, όταν ο άνθρωπος ζει και εργάζεται για να δοξάζει τον Δημιουργό του.

Το Χριστόμορφο κενό μπορεί να γεμίσει μόνο με την αιτία της έλλειψης που το δημιουργεί. Η πρόταση που μόλις διατυπώθηκε, συνιστά καθαρή λογική και, αν το θέλετε, κρυστάλλινη εξήγηση από τον κόσμο του ορθολογισμού. Δεν μπορεί να θεραπευθεί ένα πρόβλημα, αν δεν εντοπιστεί η αιτία που το προκαλεί. Ωστόσο, για το συγκεκριμένο θέμα, την ικανοποίηση του ανικανοποίητου της ψυχής, δεν μπορούμε να αρκεστούμε μόνο στις εξηγήσεις της εγκεφαλικής λογικής. Αυτό το βαθύτατο θέμα δεν είναι δυνατό να συλληφθεί στην ολότητά του από τους νόμους της λογικής. Κανείς δεν μπορεί να τεμαχίσει σε ένα τραπέζι έρευνας φυσικών επιστημών την ψυχή, και να εξηγήσει με την ψυχρή λογική των φυσικών νόμων γιατί σε κάθε λαό και σε κάθε εποχή, σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε θρησκεία, πολιτισμό πρωτόγονο ή προχωρημένο, θρησκεία ειδωλολατρική ή χριστιανική, ενυπάρχει αυτή η βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου για να αναζητήσει τη χαρά∙ αυτή η πεποίθηση πως, χωρίς την Πίστη σε κάτι ανώτερο και υπέρτερο, ο άνθρωπος είναι απελπιστικά αμήχανος μπροστά στο μέγιστο Αίνιγμα της ζωής, και αδύναμος στον όποιο αγώνα για την κατάκτηση της πνευματικής ολοκλήρωσης και της ψυχικής γαλήνης του. Χωρίς τον αγώνα για τη βίωση των αναλλοίωτων Αξιών του Λόγου του Θεού, η ζωή μοιάζει πράγματι μια καλοστημένη φάρσα ή ένα παιχνίδι χωρίς νόημα. Ο βαθύτατος πόθος του ανθρώπου για τη βίωση όλων όσων εναγώνια αναζητά, μένει αθεράπευτος και ανεκπλήρωτος, αν αντιμετωπιστεί έξω από το πλαίσιο της αιτίας που τον δημιουργεί.

Η αρχή της απάντησης στο μέγιστο αίνιγμα της ζωής, δίνεται μόνο σε ένα βιβλίο, στον ασύγκριτο Λόγο του Θεού. Γράφω αρχή, γιατί ο πεπερασμένος νους μας, στην παρούσα γήινη φάση μας, δεν μπορεί να αντέξει, δεν μπορεί να χωρέσει όλο το βάρος των αποκαλύψεων της Γνώσης του Υψίστου. Τώρα, «γνωρίζουμε κατά μέρος» Α' Κορινθίους 13:9. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για τη γνώση και την κατανόηση του ολόκληρου, και έτοιμοι θα γίνουμε μόνο όταν εξοριστεί οριστικά από το γένος μας η ροπή προς την αμαρτία, όταν ενδυθούμε το αμάραντο σώμα της αθανασίας, σε μία ατελεύτητη ζωή μαζί με τον Λυτρωτή μας στην ένδοξη Βασιλεία των Ουρανών, την αγιότερη Προσδοκία όλων των αιώνων.

Ο σεβασμός στις αποκαλύψεις αυτού του μοναδικού βιβλίου μπορεί να υποστηριχθεί μόνο από διανοητές που εκφράστηκαν ή έγραψαν βιβλία, χωρίς να παρεκκλίνουν ή να θολώσουν με διανοητικές μαεστρίες και επιδιώξεις προσωπικής προβολής την Αλήθεια του Θεού. Αυτή η αιώνια και αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια λάμπει ως φάρος φωτεινός σε όλους τους αιώνες, και δεν μπορεί να τη σβήσει καμία περισπούδαστη φιλοσοφία αυτού του κόσμου. Μπορεί να διατυπώθηκαν και ήδη συνεχίζουν να διατυπώνονται θεωρίες που με πνεύμα αυθάδειας και αλαζονείας απορρίπτουν τον Θεό της Βίβλου. Ωστόσο, το γεγονός ότι κάτι απορρίπτεται, δε σημαίνει πως παύει να υπάρχει ή να ευλογεί με το αποτέλεσμά του, όσους αγκαλιάζουν με πίστη την αλήθειά του. Η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο μας, η αποκοπή μας από την ουράνια ρίζα μας, η ίδια η φύση μας που είναι επαναστατική και κατά βάση παρορμητική, τόσο οργισμένη κάποιες φορές και τόσο αντιδραστική στο Κάλεσμα του Θεού, συνιστούν όλες αυτές τις αιτίες που αυτό το κενό της ψυχής δε γεμίζει, όσο και αν προσπαθεί κάποιος να το θεραπεύσει με θλιβερά και φτηνά υποκατάστατα.

Το κενό αυτό, που το προκαλεί η απερίγραπτη λαχτάρα και νοσταλγία για τον ουρανό που χάθηκε, μπορεί να το καλύψει μόνο ο Ιησούς Χριστός∙ το μόνο Πρόσωπο που έγινε η γέφυρα της συμφιλίωσης ανάμεσα στον Άγιο Θεό και στον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο μέγιστος πόνος του Θεανθρώπου, ο πόνος που βιώθηκε ως τα τρίσβαθα της Ψυχής Του, εξαιτίας της μεγαλειώδους Αγάπης Του για τον άνθρωπο, είναι η Θεραπεία στους πόνους όλου του κόσμου. Είναι η ουσιαστική και μόνη ικανοποίηση στη δίψα και την πείνα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η Πρόταση της Χάρης και του Ελέους του Θεού, για να γεμίσεις, μέχρι του σημείου που θα πλημμυρίσεις, το κενό σου από οποιαδήποτε αιτία ή από όλες τις αιτίες που το προκαλούν. Η Πρόταση είναι ακόμα ανοικτή, όπως ανοικτή παραμένει η Θύρα της Χάριτος του Θεού, για να εισέλθεις σε Σχέση ζωής με τον Ζωντανό Θεό που σε δημιούργησε, και λαχταρά το κάλλιστο για τη ζωή σου.

Ο Απόστολος Παύλος, στη θαυμάσια ομιλία του στον Άρειο Πάγο το 51 μ. Χ., δήλωσε τόσο χαρακτηριστικά ότι είμαστε «γένος του Θεού». Συνεπώς, δεχόμενοι ότι είμαστε γεννημένοι για να ζούμε σε Σχέση μαζί Του, πώς είναι δυνατόν να μη νιώθουμε κενό, όταν ζούμε αποξενωμένοι από Εκείνον ή όταν καλύπτουμε το ανικανοποίητο της ψυχής μας με λάθος τρόπους; Μην δεχτείς τα φτηνά υποκατάστατα και τις απατηλές θεραπείες του εχθρού. Δημιουργήθηκες για τον Ουρανό. Επίλεξε να ζήσεις από αυτή σου τη ζωή για τον Ουρανό, και δε θα νιώθεις ποτέ κενό στην ψυχή σου, σε όποιες περιστάσεις και αν βρεθείς, ακόμα και στις πιο οδυνηρές ή απροσδόκητες. Εκείνος θα σε πλημμυρίζει, θα σε θεραπεύει, θα σε γαληνεύει, όπως δεν το μπορεί κανένας και τίποτα. Ας έχει Δόξα η Μεγαλοσύνη του Πανάγαθου Θεού μας στον αιώνα. Αμήν...

Επιλογή Ζωής.

«Αλλά, αν δεν σας αρέσει να λατρεύετε τον Κύριο, διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε∙ ή τους θεούς, που λάτρευσαν οι πατέρες σας πέρα από τον ποταμό, ή τους θεούς των Αμορραίων, στη γη των οποίων κατοικείτε∙ εγώ, όμως, και η οικογένειά μου, θα λατρεύουμε τον Κύριο». Ιησούς του Ναυή 24:15.

Για μια ακόμα φορά μας προσφέρεται η δυνατότητα να διαπιστώσουμε τη συγκλονιστική επικαιρότητα του Λόγου του Θεού. Ακόμα και μέσα από τα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, το Ευαγγέλιο του Θεού εξαγγέλλεται, και οι αιώνιες Αλήθειες τρέφουν κάθε ψυχή, που ειλικρινά και επίμονα αναζητά το Φως του Θεού στη ζωή της. Ας ξεκινήσουμε με το ιστορικό πλαίσιο της περικοπής μας. Βρισκόμαστε στο τέλος της πορείας του λαού Ισραήλ για την κατάκτηση της κληρονομιάς του. Ο Ιησούς του Ναυή, σε πολύ προχωρημένη ηλικία πια, κατανοεί ότι το ταξίδι της ζωής του τελειώνει, και επιθυμεί να εκφράσει τον αποχαιρετιστήριο και παραινετικό του λόγο στον λαό Ισραήλ (κεφάλαιο 23). Συμβουλεύει τους συμπατριώτες του να στέκονται σε όλη τους τη ζωή στο ύψος των προνομίων που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός, έτσι ώστε η ψυχή τους να αγιάζεται από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, και να εμπειρίζονται τη Νίκη Του, σε όσο δύσκολες καταστάσεις και αν βρεθούν στο μέλλον. Στο δεύτερο εδάφιο του 24ου κεφαλαίου, ο Ιησούς του Ναυή αναφέρεται στις επιλογές των πατέρων του Ισραήλ, οι οποίοι λάτρευαν άλλους θεούς, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην πλήρη κατάπτωση, και την απομάκρυνση από την Οδό του Θεού. Ο δούλος του Θεού με απόλυτη καθαρότητα εκθέτει στον λαό τους δύο δρόμους επιλογής (τη λατρεία ψεύτικων θεών ή τη λατρεία του αληθινού Θεού), και με παρρησία υψώνει τη δική του θέση πίστης: ‘ακόμα και αν εσείς αποφασίσετε να λατρεύετε άλλους θεούς, ακόμα και αν αποφασίσετε να δώσετε την καρδιά σας στα είδωλα και στην ψευτιά, για μένα και τον οίκο μου είναι ξεκάθαρο ότι θα μείνουμε, θα παραμείνουμε και θα επιμείνουμε στη λατρεία του Μόνου Ζωντανού Θεού’.

Πόσο αυτή η δήλωση και στάση του Ιησού του Ναυή καθρεφτίζει τη δική μας θέση στη ζωή, και ακόμα πιο συγκεκριμένα την προσωπική μας Σχέση με τον Θεό; Σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, ο άνθρωπος ένιωθε την εσώτατη ανάγκη – υπαρξιακή την ονομάζουν οι φιλόσοφοι – να ορίσει το νόημα της ύπαρξής του μέσα από την πίστη σε κάτι. Και μάλιστα, αυτό το κάτι επιζητούσε, όχι μόνο να το πιστεύει, αλλά και να το λατρεύει. Σε όλο το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, υπήρχαν πολλοί θεοί και είδωλα, που αιχμαλώτιζαν την καρδιά του ανθρώπου, αποπροσανατολίζοντάς την από τη λατρεία του Θεού Δημιουργού. Ακόμα και αν ανέκαθεν υπήρχαν οι αληθινοί λατρευτές του Θεού, σε κάθε βήμα της ανθρώπινης ιστορίας, η αληθινή λατρεία συμπορευόταν με την κάλπικη, την ψεύτικη λατρεία, ακριβώς γιατί ο εχθρός της ψυχής, ζηλόφθων καθώς είναι, επιδίωκε πάντα να κλέβει τη δόξα και την τιμή από τον αληθινό Θεό, παγιδεύοντας τους ανθρώπους σε ψεύτικα συστήματα λατρείας. Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται ως εποχή τεχνοκρατική, οι κάθε είδους εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας και της επιστήμης, θαμπώνουν σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη αντίληψη, που γίνονται αντικείμενο λατρείας. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως είναι απορριπτέες, αφού, ας μην ξεχνάμε, πως ο Θεός αρέσκεται στην πρόοδο μας, και μας προμηθεύει τη Σοφία Του για να την αποκτήσουμε. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα να επωφελούμαστε από τα πλεονεκτήματα των εξελίξεων, που βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας, και άλλο πράγμα να προσκολλούμε την καρδιά μας σε αυτές, ώστε καμία από τις Αλήθειες του Θεού να μην μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή μας, για να τη θρέψει και να την ανανεώσει.

Στην εποχή μας, όσο ποτέ άλλοτε αποθεώνονται η κοσμική δύναμη, το χρήμα, το κύρος, η λάμψη, η ομορφιά. Παρατηρούμε ανθρώπους που έχουν κάποια ή και όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να γίνονται αντικείμενα λατρείας από ανθρώπους που στερούνται εσωτερικής πληρότητας, και ζουν τη ζωή τους μέσα από τη ζωή των ειδώλων τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια, όλο τους το χρόνο, όλη τους τη διάθεση, για να εξαρτούν τη ζωή τους, και να αγκιστρώνουν την ψυχή τους σε άλλους ανθρώπους, σε καταστάσεις, σε θεσμούς, τους οποίους αντιμετωπίζουν με δέος και λατρεία. Από αυτή τη συμπεριφορά, δεν εξαιρούνται οι χριστιανοί. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες φορές θεοποιήσαμε κάποιον αδελφό ή αδελφή μας, θεωρώντας ως αλήθεια Θεού οτιδήποτε έβγαινε από το στόμα του, ακόμα και αν αυτό από ένα σημείο και μετά ερχόταν σε αντίθεση με τον Νόμο του Θεού. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, με μαθηματική ακρίβεια, επήλθε η απογοήτευση, η διάψευση, η προδοσία, γιατί ο Λόγος του Θεού είναι και σε αυτό το θέμα κρυστάλλινα κατανοητός: «καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο». Ψαλμός 118:8. Ας σκεφτούμε, επίσης, πόσες φορές επικεντρωθήκαμε στο έργο που κάνουμε για τον Θεό, λατρεύοντας αυτό ακριβώς το έργο και όχι Εκείνον. Ας σκεφτούμε πόσες φορές επιζητήσαμε περισσότερο το χειροκρότημα και την αποδοχή των αδελφών μας, από τις ώρες της στενής εξοικείωσής μας με τον Θεό στο ταμείο της προσευχής, και της μελέτης μας. Σε όλες αυτές τις συμπεριφορές, υπάρχει μια στάση καρδιάς, μία θέση πνεύματος, που υποκινείται από την ανάγκη να δοθεί λατρεία, σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από Αυτό στο οποίο αξίζει η αληθινή, διαρκής και ολόθερμη λατρεία.

Τη Σχέση μας με τον Θεό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την ορίζουν και να την προσδιορίζουν τα ημίμετρα, οι περιορισμοί, ο ψυχρός ορθολογισμός, η μισή καρδιά. Στον Λατρεμένο μας Θεό αξίζει το δόσιμο όλων των σκέψεων, των συναισθημάτων μας, των κινήτρων, των πράξεών μας, ώστε Εκείνος να τα αγιάζει, να τα εξαγνίζει, να τα ευλογεί για τη Δόξα Του και για την ευεργεσία των συνανθρώπων μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή διακήρυττε με παρρησία ότι ‘αποφασίζω εγώ και η οικογένειά μου να λατρεύουμε τον Θεό’, δεν εννοούσε ότι θα απευθύνομαι σε Εκείνον στη δύσκολη περίοδο, αλλά ότι θα περπατώ μαζί Του, βήμα – βήμα, ώστε Εκείνος να είναι ο Θεός της καρδιάς μου, και εγώ ο άνθρωπός Του, με τον οποίο θα μοιράζεται όλο τον πλούτο των Σχεδίων Του για τον κόσμο μας. Όταν ο Ιησούς του Ναυή τοποθετούσε τη Σχέση Του με τον Θεό πάνω από όλες τις αγάπες και προτιμήσεις αυτού του κόσμου, κληροδοτούσε στους πιστούς όλων των εποχών ένα απαράμιλλο πρότυπο∙ ένα πρότυπο ανθρώπου που δεν αφιερώνεται στον Θεό, με σκοπό να αποσυρθεί από τον κόσμο και να περιφρονήσει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ένα πρότυπο ανθρώπου που, επιλέγοντας να χτίσει τη ζωή του πάνω στο βάθος και εύρος της Σχέσης με τον Θεό, εργάζεται με τον πιο αποδοτικό τρόπο για την άνθηση και καρποφορία όλων των σχέσεων της ζωής του, είτε είναι η σχέση με τους γονείς, τον/την σύντροφο, τα παιδιά, τους συγγενείς, τους φίλους, τα αδέλφια εν Χριστώ.

Λατρεύω τον Θεό στη ζωή μου σημαίνει ότι Τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μου. Σημαίνει πως νοιάζομαι για τις Υποθέσεις της Βασιλείας Του, όχι ευκαιριακά και παρορμητικά, αλλά μόνιμα και ουσιαστικά, γι’ αυτό καθημερινά Του ζητώ να είμαι συνεργάτης/δα Του, για την προώθηση των αιώνιων Σχεδίων Του. Λατρεύω τον Κύριο σημαίνει πως πονώ για αυτά που πονούν τον Θεό, και χαίρομαι για αυτά που προκαλούν ευφροσύνη στην Άγια Ψυχή Του. Λατρεύω τον Θεό ως οικογένεια σημαίνει πως ο Κύριός μας είναι ο ακρογωνιαίος Λίθος πάνω στον οποίο χτίζονται όλα μας τα όνειρα και τα σχέδια. Λατρεύω τον Θεό στη σχέση μου με τον/την σύζυγό μου σημαίνει πως η αγάπη μου για αυτόν/την κάθε μέρα και περισσότερο ωριμάζει και βαθαίνει, και πως όσες μπόρες και αν απειλήσουν τον κοινό μας βίο, επιλέγω να τις αντιμετωπίσω μέσα από τα ανεξάντλητα αποθέματα της αγάπης, της υπομονής, της κατανόησης, που πηγάζουν από τον Χαρακτήρα του Χριστού. Λατρεύω τον Θεό στις σχέσεις μου με τα παιδιά μου σημαίνει πως φροντίζω να τα διδάσκω τον Λόγο του Θεού, και να στέκομαι σε κάθε βήμα της ζωής τους με ακούραστη διάθεση να τα νουθετώ, να τα εμψυχώνω, να τα αγαπώ. Λατρεύω τον Θεό στις φιλίες, στις συναναστροφές, στις κάθε είδους προσωπικές σχέσεις μου σημαίνει πως δεν ντρέπομαι να υψώνω το Όνομά Του, σημαίνει πως επιδιώκω σε κάθε περίπτωση να εκδηλώνω το Φρόνημα του Ιησού Χριστού, και να αγαπώ τους συνανθρώπους μου με πνεύμα χριστιανικής αγάπης, αυταπάρνησης, προσφοράς, ζεστασιάς. Λατρεύω τον Θεό στην εργασία μου σημαίνει ότι κάθε έργο που επιτελώ, το κάνω με τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι δεν υπηρετώ μόνο αυτούς στους οποίους απευθύνεται η δουλειά μου, αλλά και τον Κύριο. Έτσι, επειδή Τον τιμώ, επιθυμώ να συμπεριφέρομαι με τιμιότητα, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, με το ίδιο ακριβώς Πνεύμα που θα συμπεριφερόταν και ο Ιησούς στη θέση μου. Λατρεύω τον Θεό στην εκκλησία σημαίνει πως, όταν βρίσκομαι στο χώρο της, συμμετέχω με όλη τη συγκέντρωση του νου και της καρδιάς μου στην επιθυμία να τιμήσω τον Θεό, και να ευλογήσω τα αδέλφια μου. Λατρεύω τον Θεό ως κοινωνία σημαίνει ότι διακηρύττω τις Αρχές της Βασιλείας Του, τις εφαρμόζω και τις κληροδοτώ στις επόμενες γενιές.

Η απόφαση να ζήσουμε προσφέροντας Λατρεία στον Θεό, είναι στάση ζωής, είναι λαχτάρα καρδιάς, είναι φρόνημα που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του Ουρανού. Πέρα και πάνω από όλες τις άλλες επιλογές της ζωής μας, υψώνεται ως η κάλλιστη επιλογή, για να τιμήσουμε την ύπαρξή μας, να ευχαριστήσουμε τον Δημιουργό μας, και να ευεργετήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συνανθρώπους μας. Πράγματι, υπάρχουν πολλές επιλογές σε αυτή τη ζωή, αλλά μία, μόνο μία, η επιλογή να λατρεύουμε τον Αληθινό Θεό, εξαργυρώνεται σε αιώνια ζωή...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ.

Στη σημερινή εποχή του κόσμου που ζούμε, όταν ο σατανάς προσπαθεί μέσα από διάφορους δικούς του, να θαμπώσει την ορατότητα ανδρών και γυναικών ως προς τις υποχρεωτικές απαιτήσεις του νόμου του Θεού, χρειάζονται άνθρωποι πιστοί, που να κάνουν πολλούς να «τρέμουν στην εντολή του Θεού μας.» Χρειάζονται πραγματικοί μεταρρυθμιστές, οι οποίοι να δείξουν στους παραβάτες το μεγάλο Νομοθέτη, και να τους διδάξουν ότι «ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφει ψυχή». Εσδράς 10:3, και Ψαλ.19:7. Χρειάζονται άνθρωποι δυναμικοί στις Γραφές, άνθρωποι των οποίων κάθε λόγος και πράξη να εξαίρουν τις εντολές του Κυρίου, άνθρωποι που επιζητούν την αύξηση της πίστης. Χρειάζονται πνευματικοί δάσκαλοι, για να εμπνεύσουν τις καρδιές με σεβασμό και αγάπη για την Αγία Γραφή.

Η τόσο πλατιά διαδεδομένη παρανομία που κυριαρχεί σήμερα, μπορεί κατά μεγάλο βαθμό να αποδοθεί στο ότι οι άνθρωποι δε μελετούν τη Γραφή, και δεν υπακούν σ’ αυτή. Επειδή ο λόγος του Θεού παραμερίζεται, απορρίπτεται η δύναμή του να συγκρατεί τα αμαρτωλά πάθη της σαρκικής καρδιάς. Οι άνθρωποι σπέρνουν στη σάρκα, και από τη σάρκα θερίζουν διαφθορά.

Με την παραμέριση της Γραφής επήλθε η απομάκρυνση από το νόμο του Θεού. Η θεωρία ότι οι άνθρωποι είναι απαλλαγμένοι από την υπακοή στις θεϊκές εντολές, έχει εξασθενίσει τη δύναμη της ηθικής υποχρέωσης, και άνοιξε τις θύρες του υδατοφράκτη της αδικίας στον κόσμο. Παρανομία, ακολασία και διαφθορά εισβάλουν σαν ορμητικά νερά κατακλυσμού. Παντού απαντώνται φθόνος, κακοήθεια, υποκρισία, αποξένωση, ανταγωνισμός, έριδες, προδοσία ιερών παρακαταθηκών, σαρκικές επιθυμίες, διαστροφή. Ολόκληρο το σύστημα των θρησκευτικών αρχών και δογμάτων, που έπρεπε να αποτελούν το θεμέλιο και το πλαίσιο της κοινωνικής ζωής, φαίνεται να είναι μια ετοιμόρροπη μάζα, έτοιμη να σωριαστεί σε ερείπια.

Στις τελευταίες ημέρες της ιστορίας αυτής της γης, η φωνή η οποία μίλησε από το Σινά, εξακολουθεί να δηλώνει: "Μη έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα," Έξοδος 20:3. Ο άνθρωπος προέταξε το θέλημα του, εναντίον του θελήματος του Θεού, αλλά τη φωνή της προσταγής δεν μπορεί να τη σιγήσει. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να αποφύγει την υποχρέωση του σε μια ανώτερη δύναμη. Οι θεωρίες και οι εικασίες μπορεί να αφθονούν. Οι άνθρωποι μπορεί να προσπαθήσουν να αντιτάξουν στην αποκάλυψη την επιστήμη, και με αυτό να καταργήσουν το νόμο του Θεού. Η εντολή όμως παρουσιάζεται όσο πάει πιο εμφατική: "Τον Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις και μονάχα Αυτόν θα λατρεύσεις". Ματθ. 4:10.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση που να επιδέχεται αύξηση ή μείωση ο νόμος του Κυρίου. Όπως ήταν, έτσι παραμένει. Ανέκαθεν υπήρξε και πάντοτε θα εξακολουθεί να είναι άγιος, καλός, δίκαιος και αυτοτελής. Δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί ούτε να τροποποιηθεί. Το να «τιμάται» ή να «υποτιμάται» είναι ανθρώπινες κουβέντες.

Ανάμεσα στους νόμους των ανθρώπων και στις εντολές του Κυρίου, θα διεξαχθεί ο τελευταίος μεγάλος αγώνας της διαμάχης μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης. Στην αναμέτρηση αυτή εισερχόμαστε τώρα – μια μάχη όχι μεταξύ αντιζήλων εκκλησιών που αγωνίζονται για να επικρατήσουν, αλλά μεταξύ της θρησκείας της Βίβλου, και των θρησκειών των μυθευμάτων και των παραδόσεων.

Οι δυνάμεις που έχουν συνασπιστεί εναντίον της αλήθειας, βρίσκονται τώρα σε ενεργή υπηρεσία. Ο άγιος λόγος του Θεού, ο οποίος έφθασε στα χέρια μας με ένα μεγάλο κόστος βασάνων και αιματοχυσίας ελάχιστα εκτιμάται. Λίγοι είναι εκείνοι που τον αποδέχονται ως κανόνα της ζωής. Η απιστία επικρατεί παίρνοντας ανησυχητικές διαστάσεις, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην εκκλησία. Πολλοί έχουν φθάσει να αρνούνται διδαχές οι οποίες αποτελούν τους στύλους της χριστιανικής πίστης. Τα σημαντικά γεγονότα της δημιουργίας, όπως παρουσιάζονται από εμπνευσμένους συγγραφείς, η πτώση του ανθρώπου, η εξιλαστήρια θυσία του Χριστού, το διηνεκές του νόμου – όλα αυτά στην πραγματικότητα απορρίπτονται από μια μεγάλη μερίδα του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου. Χιλιάδες που περηφανεύονται για τη γνώση τους, θεωρούν ένδειξη αδυναμίας να θέτουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στη Βίβλο, και ένδειξη πολυμάθειας να ψέγουν αβάσιμα στη Βίβλο, να εξαϋλώνουν και να παρερμηνεύουν τις πιο σημαντικές αλήθειες της.

Οι Χριστιανοί πρέπει να ετοιμάζονται γι αυτό που σε λίγο θα ξεσπάσει στον κόσμο σαν συντριπτική έκπληξη, και την ετοιμασία τους αυτή οφείλουν να την κάνουν μελετώντας προσεκτικά το λόγο του Θεού, και προσπαθώντας να προσαρμόσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα διδάγματα του. Το τρομερό θέμα της αιωνιότητας απαιτεί από μας κάτι περισσότερο από μια φανταστική θρησκεία, μια θρησκεία από λόγια ή τύπους, όπου η αλήθεια κρατείται στην εξώτερη αυλή. Ο Θεός καλεί για αναζωπύρωση και μεταρρύθμιση. Τα λόγια της Γραφής και μόνο της Γραφής πρέπει να ακούγονται από τον άμβωνα. Η Γραφή έχει αποστερηθεί τη δύναμή της, και τα αποτελέσματα φαίνονται στο χαμηλωμένο τόνο της πνευματικής ζωής. Σε πολλά σημερινά κηρύγματα δεν υπάρχει η θεϊκή εκείνη εκδήλωση που αφυπνίζει τη συνείδηση και ζωογονεί την ψυχή. Οι ακροατές δεν μπορούν να πουν, "Δεν καιγόταν μέσα μας η καρδιά μας, όταν μας μιλούσε στο δρόμο και μας εξηγούσε τις Γραφές;" Λουκάς 24:32.

Πολλοί είναι εκείνοι που κράζουν στο ζώντα Θεό, λαχταρώντας τη θεϊκή παρουσία. Ας αφεθεί ο λόγος του Θεού να μιλήσει στην καρδιά. Αυτοί που έχουν ακούσει μόνο παραδόσεις και ανθρώπινες θεωρίες και αποφθέγματα, ας ακούσουν τη φωνή Εκείνου, ο οποίος μόνος μπορεί να ανανεώσει την καρδιά για την αιώνια ζωή.

Λαμπρό φως εξέπεμπαν οι πατριάρχες και οι προφήτες. Ένδοξα πράγματα λέχθηκαν για τη Σιών, την Πόλη του Θεού. Έτσι ο Θεός θέλει να λάμψει το φως Του μέσω των παιδιών Του σήμερα. Αν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης έδωσαν μια τέτοια λαμπρή μαρτυρία αφοσίωσης, δε θα έπρεπε αυτοί, επάνω στους οποίους λάμπει το συσσωρευμένο φως τόσων αιώνων, να δώσουν μια σημαντικότερη μαρτυρία για τη δύναμη της αλήθειας;

Η δόξα των προφητειών ρίχνει το φως της στο μονοπάτι μας. Ο τύπος συνάντησε τον αντίτυπο κατά το θάνατο του Υιού του Θεού. Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς εξαγγέλλοντας επάνω από τον ανοικτό τάφο: "Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή." Ιωάννη 11:25. Έστειλε το Πνεύμα Του στον κόσμο για να μας υπενθυμίσει όλα αυτά τα πράγματα. Με το θαύμα της δύναμης έχει διατηρήσει το γραπτό λόγο Του στο διάβα των αιώνων.

Οι Μεταρρυθμιστές, των οποίων η διαμαρτύρηση έχει δώσει την προσωνυμία Διαμαρτυρόμενοι, αισθάνονταν ότι ο Θεός τούς είχε καλέσει να δώσουν στον κόσμο το φως του ευαγγελίου. Και στην προσπάθεια τους να το κάνουν, ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τις περιουσίες τους, την ελευθερία τους, ακόμη και αυτή τη ζωή τους. Αντιμετωπίζοντας διωγμό και θάνατο, κήρυξαν το ευαγγέλιο σε μέρη κοντινά και μακρινά. Ο λόγος του Θεού δόθηκε στο λαό, και όλες οι τάξεις – κατώτεροι και ανώτεροι, πλούσιοι και φτωχοί, εγγράμματοι και αγράμματοι – με προθυμία τον διάβαζαν, καθένας για τον εαυτό του. Είμαστε εμείς σε αυτή την τελική σύγκρουση της μεγάλης διαμάχης το ίδιο πιστοί στο καθήκον μας, όπως ήταν οι πρώτοι Μεταρρυθμιστές στο δικό τους;