Η τέχνη της παραπλάνησης.

"Εκείνος που πλανά ολόκληρη την οικουμένη, ρίχτηκε στη γη". Αποκάλυψη 12:9

 Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση. Σουν Τζου 544–496 π.Χ.

«Η τέχνη του πολέμου»

Όλοι οι άνθρωποι, από τη στιγμή που ερχόμαστε σ’ αυτή τη γη, είμαστε μέρος ενός πολέμου. Είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το δεχόμαστε είτε το αγνοούμε, υπάρχει Κάποιος που πολεμάει να κερδίσει έδαφος στην ψυχή μας, και κάποιος που ζητάει με κάθε τρόπο να την καταστρέψει.

Αν κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα την καθημερινή μας ζωή, πολύ εύκολα θα δούμε πόσο αλήθεια είναι αυτό. Εκείνο το αυτοκίνητο που παραβίασε το στοπ, και αν δεν έστριβε το τιμόνι το τελευταίο δευτερόλεπτο, θα μας είχε σπρώξει στο αντίθετο ρεύμα. 
Το παιδάκι που ξαφνικά στη δευτέρα δημοτικού εμφάνισε πονοκεφάλους, και η διάγνωση ήταν όγκος στο κεφάλι. Ο συνάδελφος που σε διαβάλλει στον διευθυντή γιατί πλησιάζουν οι περικοπές, και θέλει να σιγουρευτεί πως θ’ απολυθείς εσύ αντί γι’ αυτόν. Δεν είναι ατυχία, δεν είναι λάθος, δεν είναι τραγωδία: Είναι πόλεμος.

Είναι κάποιος που θέλει να μας σκοτώσει.

Κι όμως, δεν είμαστε αβοήθητοι. Ναι, μπορούμε να πολεμήσουμε για τη ζωή μας.

1. Η τέχνη του πολέμου.

Τώρα τελευταία πολλοί διαβάζουν βιβλία με τεχνικές πολέμου και φιλοσοφίες για στρατηγικές νίκης, προσπαθώντας να τονώσουν τα «ψυχικά τους αποθέματα», και να υπερνικήσουν καθημερινά εμπόδια για να επιτύχουν τους στόχους και τις επιθυμίες τους.

Το παιδί του Θεού έχει στη διάθεσή του ένα θαυμαστό οπλοστάσιο: την ασπίδα της πίστης, το υπερόπλο των υψωμένων χεριών, και εκείνο το δίστομο ξίφος, τον Λόγο του Θεού. Έχει αποθέματα αλήθειας, αποκαλύψεων του Κυρίου που μπορούν να τον κάνουν «σοφότερο από τους γέροντες» Ψαλμός 119:99–100, σοφότερο από τους σοφούς του κόσμου αυτού. Και έχει το απέραντο φως του Θεού, που εξηγεί ποιος είναι αυτός που θέλει την ψυχή του, και Ποιος είναι ο πανίσχυρος, πανάγαθος Θεός που θέλει να πολεμήσει με το μέρος του, και να εκπαιδεύσει τα χέρια του στη μάχη, Ψαλμός 18:34.

Ο άνθρωπος που έχει ακουμπήσει τη ζωή του στα χέρια του Θεού, ο λυτρωμένος, το αναγεννημένο παιδί του Θεού, έχει το υψηλότερο όλων στην κατοχή του: ξέρει το τέλος της ιστορίας. Γνωρίζει από πριν το αποτέλεσμα του πολέμου ανάμεσα στον Κύριό του και τον εχθρό του.

Ξέρουμε Ποιος νικάει και πώς: Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός έχει ήδη νικήσει τον διάβολο, και αυτή η νίκη έχει γίνει και θα γίνει μέσα από το σώμα Του, την εκκλησία Του, εμάς!

Πόσο λοιπόν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να γνωρίζουμε και να μελετάμε τον χαρακτήρα τόσο του Θεού μας, όσο και του εχθρού μας, να γνωρίζουμε τις στρατηγικές της νίκης, και να εξασκούμαστε στο μυαλό, το σώμα και την ψυχή μας, Α' Κορινθίους 9:27, ώστε να είμαστε άξιοι πολεμιστές δίπλα στον θριαμβευτή Ιησού Χριστό από εδώ κάτω μέχρι εκείνη την ημέρα του Τελευταίου Πολέμου.

Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που δεν έχει Θεό, ο διπλανός μας, να ξέρει περισσότερα για το πώς να καταφέρει τους στόχους του, να μαζεύει μεθόδους και κουβέντες «σοφών» του κόσμου αυτού, κι εμείς να έχουμε κλείσει την Αγία μας Γραφή, και να μην ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε, και να αγνοούμε όλους τους φανερούς και ύπουλους τρόπους που χρησιμοποιεί για να μας αφανίσει;

Δεν θα έχουμε τότε καμία απολύτως πιθανότητα να νικήσουμε. Γιατί ο Κύριος μας έδωσε όλα όσα χρειαζόμαστε, όμως αν αμελούμε την συνεχή επικοινωνία μαζί Του, και νομίζουμε πως ήδη γνωρίζουμε τον Λόγο Του, πώς θα μπορέσει ποτέ να μας διδάξει, να μας ετοιμάσει, να μας εκπαιδεύσει;

"Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους,
η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα" Τίτον 2:11-12.

Η διδασκαλία αυτή και η άρνηση, που καταλήγουν στην άγια ζωή, προϋποθέτουν πειθαρχία και αγώνα καθημερινό με τον εαυτό μας και χωρίς αυτά δεν μπορούμε κανέναν υψηλό στόχο να πιάσουμε, όσο και αν λέμε πως το θέλουμε.

2. Με τι ασχολούμαστε.

"Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, αποδεκατίζετε τον δυόσμο, και τον άνηθο και το κύμινο· αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου: Την κρίση και το έλεος και την πίστη· αυτά έπρεπε να κάνετε, και εκείνα να μην τα αφήνετε". Ματθαίος 23:23

Η τέχνη της παραπλάνησης, η τέχνη του αντιπερισπασμού είναι παλιά όσο και ο κόσμος μας. Για την ακρίβεια «ο όφις ο αρχαίος, ο πλανών την οικουμένη όλη» Αποκάλυψη 12:9, ξεκίνησε με αυτή την τεχνική ακριβώς στον Κήπο της Εδέμ, και πήρε με το μέρος του τον άνθρωπο. Και από τότε συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία να σκοτώνει με την ίδια φάκα πολλά, μυριάδες θύματα.

Και όλοι γύρω - και μαζί μ’ αυτούς και οι πιστοί - κουβεντιάζουν για θέματα μεγάλου ενδιαφέροντος, κι έχουν πολλά να πουν: Πρόσφατα όλοι μιλούν για τη σφαγή στο Παρίσι, για το κίνημα «είμαι ο Σαρλί» (je suis Char­lie), προσπαθώντας να δείξουν την υποστήριξή τους για το θέμα της ελευθερίας του λόγου. Άλλοι ασχολούνται με το θέμα της ομοφυλοφιλίας, και το ότι προχωράει αρκετά στις μέρες μας, βγαίνει έξω και γίνεται αποδεκτή από πολλούς, μεγάλους αλλά και ασήμαντους, και πως αυτό είναι κατάντια ανηθικότητας και ξεπεσμού.

Πολλοί ακόμα μάχονται για τα κοσμικά θέματα, για τους κανόνες που πρέπει να ισχύουν στις εκκλησίες, και για το πού θα βάλουμε τα όρια όταν μιλούμε με τους νέους. Τι επιτρέπεται και τι όχι, τι είναι αμαρτία και γιατί.

Ακούμε πολλά για πολέμους και φήμες πολέμων, ακούμε για αδελφούς μας που σκοτώνονται, στις χώρες της Μέσης Ανατολής και αλλού, για την πίστη τους, ακούμε πολλά. Τόσο πολλά, που μπορεί ο καθένας να διαλέξει αυτό που τον εκφράζει και να το υποστηρίξει με όλη του τη δύναμη, ακόμη και να οικειοποιηθεί κάποια γνώμη άλλου, που δεν είναι δική του, αλλά μοιάζει λογική.

Και είναι όλα ένα ψέμα. Και είναι όλα μία φάκα.

Και ο εχθρός τρίβει τα χέρια του, γιατί θα κερδίσει και εκείνους που κάνουν την αμαρτία, τα φρικαλέα πράγματα που γίνονται στον κόσμο μας σήμερα, αλλά και αυτούς που μιλούν γι’ αυτά, όμως δεν ζουν σύμφωνα με τον Λόγο τον άγιο του Θεού.

Γιατί μιλώντας, υποστηρίζοντας, φτιάχνοντας κανόνες και νόμους, ξεχάσαμε την αμαρτία. Ξεχάσαμε τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, ξεχάσαμε την άγια ζωή. Ξεχάσαμε να σκεφτούμε τα άνω και να ανήκουμε σ’ αυτά.

Δεν υπολογίσαμε ότι «ολόκληρος ο κόσμος είναι στην κυριαρχία τού πονηρού» Α' Ιωάννη 5:19, και πως ότι βάλουμε στη φαρέτρα μας που προέρχεται και που ανήκει εδώ κάτω, μόνο δηλητηριασμένο θα είναι και θα μας σκοτώσει. Μπορεί να φαίνεται λογικό και σωστό να αναλωθούμε υποστηρίζοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ηθική που έχει ξεπέσει, και όντως έχουν τη θέση τους, όμως είναι τεράστια παγίδα όταν αυτά γίνουν η αρχή και το τέλος της πνευματικής μας ζωής.

Όταν αυτά και μόνο αυτά ορίζουν την πνευματική μας σκέψη και πρόοδο και διδασκαλία, τότε έχουμε φύγει μακριά, πολύ μακριά από την αλήθεια και τις αρχές του Λόγου του Θεού. Τότε έχουμε παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο, όπου κρίνουμε τους άλλους και σε σύγκριση με τα χειρότερα βγαίνουμε καλύτεροι, αλλά ο καθαρισμός του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να συμβεί μέσα μας, γιατί έχουμε γεμίσει τη σκέψη μας με τα πράγματα αυτού του κόσμου.

3. Τα σημαντικά.

Κατ’ αρχάς πρέπει κάτι να ξεκαθαρίσουμε. Είναι πολύ εντυπωσιακό, με την κακή έννοια, πόσοι ονομαζόμενοι χριστιανοί στις μέρες μας δεν έχουν υπόψη τους την άποψη της Αγίας Γραφής για τον κόσμο μας.

Ο Λόγος του Θεού το ξεκαθαρίζει πως: Ο κόσμος έχει περάσει στην κυριαρχία του διαβόλου, ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι ο πατέρας του ψέματος.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν μπορεί να ανήκει και σε αυτόν τον κόσμο και στον κόσμο του Θεού.
Μέχρι να έρθει και να εγκατασταθεί η Βασιλεία του Θεού στον κόσμο μας, η φύση και οι άνθρωποι θα στενάζουν, άρα δεν υπάρχει για το παιδί του Θεού καμία προσμονή να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Μόνο χειρότερα θα γίνονται μέχρι να φανεί η Ημέρα του Κυρίου, για την οποία ετοιμάζουμε τους εαυτούς μας, ώστε να μη βρεθούμε ελλιπείς. Πάντα το παιδί του Θεού θα αγωνίζεται ενάντια στη φθορά και την αμαρτία, και θα υπερασπίζεται τον αδύναμο, μιμούμενος τον Ιησού Χριστό, που θεράπευε και αγαπούσε και νοιαζόταν.

" Όποιος έχει το φρόνημα του κόσμου, η αγάπη του Θεού δεν είναι μέσα του.
«Βγείτε έξω από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε», λέει ο Κύριος, «και μην αγγίξετε τίποτε ακάθαρτο» Β' Κορινθίους 6:17. Δηλαδή, μη βάλετε καν τον πιθανό πειρασμό της αμαρτίας μπροστά σας, στα μάτια των παιδιών σας και τα δικά σας. Μην παρασυρθείτε από το πνεύμα, τη σκέψη και τη νοοτροπία του κόσμου, μην τα πλησιάσετε καν, γιατί ο παλιός άνθρωπος είναι επιρρεπής στο να τα δεχτεί όλα αυτά με ευκολία.
«Τα άνω φρονείτε, όχι τα της γης.» Κολοσσαείς 3:1

Εκεί είναι το πρόβλημα. Πως όσο ασχολούμαστε με το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μας για να είναι πιο ηθικός, ο διάβολος ήσυχα-ήσυχα μας αποκοιμίζει. Και δεν ασχολούμαστε με τα σημαντικά, που είναι ο καθαρισμός των παλιών μας αμαρτιών, και το άγιο μας περπάτημα στην κάθε μας μέρα.

Να προσευχόμαστε νύχτα και μέρα για τα αδέρφια μας που μπήκαν στα σπίτια τους οι στρατιώτες και σκότωσαν ένα-ένα τα παιδιά τους, επειδή δεν αρνήθηκαν τον Χριστό. Και οι γονείς, όλοι μαζί, είπαν: «Δόξα στον Θεό, ούτε ένα από τα παιδιά μας δεν πρόδωσε τον Κύριο, και σκοτώθηκαν όλα.»

Τι θαύμα! Τι πίστη! Μακάρι ο Κύριος να μας αξιώσει να Τον δοξάσουμε έτσι κι εμείς.

Όμως μήπως η συνείδησή μας καθησυχάζεται με αυτή την προσευχή και μόνο; Μήπως γυρίζουμε από την άλλη και δεν διδάσκουμε στα παιδιά μας αυτόν τον Χριστό, που μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο, γιατί ο δρόμος Του είναι στενός και θλιμμένος και για λίγους; Μήπως στη σκέψη πώς θα τα φυλάξουμε από την ομοφυλοφιλία και τη λογοκρισία και το ρατσισμό, ξεχνάμε να τα φυλάξουμε από την αμαρτία που τα απειλεί;

Και τα διδάσκουμε, αλλά και τους εαυτούς μας, να κάνουν αυτό που τους αρέσει, αυτό που τους ευχαριστεί. Γιατί; Μα γιατί αυτό διδάσκει ο κόσμος, ναι, ο ίδιος κόσμος που κατακρίνει τις σφαγές στο Παρίσι και τους πυροβολισμούς των μαύρων στην Αμερική.

Γιατί είναι παραπλάνηση.

Δεν θα σταματήσει ο διάβολος ποτέ να σκοτώνει τον άνθρωπο για τις πιο παράλογες και ανόητες αιτίες. Και είναι ψέμα όλα αυτά που ακούμε. Βγαίνει ένας πολιτικός και λέει δεν θα επιτρέψουμε να υποφέρουν άλλο τα παιδιά μας, και θέλει την ψήφο σου. Βγαίνει ένας υψηλά ιστάμενος και λέει «όχι στο ρατσισμό» και μόλις κλείνει η πόρτα του σπιτιού του χτυπάει τη γυναίκα του.

Κι ο κόσμος τα δέχεται τα ψέματα, τα παραμύθια, γιατί έχει ανάγκη κάτι να πιστέψει, κάτι να υποστηρίξει, κάπου να ακουμπήσει. Να βρει λίγη καλοσύνη σε αυτό τον κόσμο, μία ζεστή καρδιά.

Όμως δεν υπάρχει. Μη γελιόμαστε κι εμείς μαζί τους.

Ψεύτης και κακός και ανθρωποκτόνος, μέχρι το κόκαλο. Ο εχθρός μας, και το όπλο του, ο κόσμος. Αν δεν τον δούμε έτσι, αν δεν τον μισήσουμε με όλο μας το είναι, ποτέ δεν θα μπορέσουμε πραγματικά και γνήσια να ανήκουμε στο στρατόπεδο του Ιησού Χριστού.

4. Τα αληθινά.

Ας αρνηθούμε, μια για πάντα, να πέσουμε στις παγίδες του διαβόλου. Ας γεμίσουμε το μυαλό και την καρδιά μας με σκέψεις Ουρανού, με τον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, με τη σοφία Του που κατεβαίνει από επάνω, και που δεν βρίσκεται σ’ αυτή τη γη, όσο και αν ψάξουμε.

Ας αρχίσουμε να τα διακρίνουμε όλα πνευματικά.

Ναι, δεν έπρεπε να τους σκοτώσουν. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Και οι σκοτωμένοι άδικα, και οι φονιάδες και εγώ που τα διαβάζω στην εφημερίδα, όλοι την ίδια ανάγκη έχουμε: όχι μια καλύτερη ζωή, όχι έναν πιο ηθικό κόσμο. Τον Ιησού Χριστό.

Να πεθάνουμε ως προς τον εαυτό μας και να ζήσουμε Εκείνον.

Τα άλλα έχουν τη θέση τους, αλλά με το φως του Λόγου του Θεού, ποτέ δεν θα τα δούμε με τα ίδια μάτια που τα βλέπει ο κόσμος, αλλά θα βλέπουμε πίσω από τα γεγονότα και την εξήγηση: τον πόλεμο. Και θα παίρνουμε τη σωστή θέση μέσα σ’ αυτόν, ώστε να νικήσουμε.

Ο κόσμος στηρίζεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει. Και όταν ξεσπάει μία τραγωδία, ένα πρόβλημα, ακόμα κι όταν έρχονται οι εκλογές, ο  κάθε άνθρωπος αυθόρμητα θέλει να συμμετάσχει. Μπορεί, αν ήταν μόνος του ο καθένας σε ένα έρημο νησί, να μην του καιγόταν καρφάκι για το τι λέει ο ένας και ο άλλος στην τηλεόραση. Αλλά δεν είμαστε σε ένα νησί. Ζούμε σε μικρές κοινωνίες και έχουμε ανάγκη να είμαστε μέρος τους.

Γι’ αυτό λέει ο Λόγος του Θεού: «Μην αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που υπάρχουν μέσα στον κόσμο» Α' Ιωάννου 2:15. Αυτό εννοεί. Μην ανήκετε. Εσείς ανήκετε αλλού, σε άλλο κόσμο, σε άλλο βασίλειο.

Και αγνοούμε τον εγωισμό μας, και που πληγώσαμε, σκοτώσαμε τον αδελφό μας με τη συμπεριφορά μας, ή τον σπρώξαμε χαμηλά για να ανέβουμε εμείς, γιατί έτσι λειτουργεί ο παλιός μας άνθρωπος: σαν θηρίο. Όμως κατά τα άλλα νιώθουμε καλά, γιατί να μιλάμε ενάντια στις εκτρώσεις.

Και πρέπει να μιλήσουμε ενάντια στις εκτρώσεις, που είναι φόνος καθαρός και αδιαμφισβήτητος. Αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για τον εγωισμό μας. Και την υπερηφάνειά μας. Και για το γεγονός πως είμαστε ζωντανοί ακόμα, και τα κρατάμε όλα στα χέρια μας, γιατί δεν μάθαμε ποτέ να έχουμε Κύριο στη ζωή μας τον Χριστό.

Έχει περισσότερη αμαρτία για τον Θεό ο φόνος από το πείσμα; Και μετράει λιγότερο στα μάτια Του η αλαζονεία του βίου από τους αρσενοκοίτες και τους πόρνους; Α' Τιμόθεον 1:10.

Όχι βέβαια. Αμαρτία το ένα, αμαρτία και το άλλο. Όμως ο κόσμος δεν το βλέπει έτσι. Τον φονιά τον βάζει στη φυλακή, ενώ τον άλλο τον φονιά, που μέσα στην καρδιά του μόνο μίσησε τον αδελφό του, αλλά κι αυτός μπροστά στον Θεό τον φόνευσε, εμείς τον έχουμε για μεγάλο και τρανό, ακόμα και μέσα στις εκκλησίες μας. Κι όμως, και οι δύο θα χαθούν αιώνια, αν δεν μετανοήσουν. Καμία διαφορά στα μάτια του Θεού.

"Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, μοιάζετε με ασβεστωμένους τάφους, που απέξω μεν φαίνονται ωραίοι, από μέσα όμως είναι γεμάτοι από νεκρά κόκαλα, και από κάθε ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς: Απέξω μεν φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, από μέσα όμως είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία", Ματθαίος 23:27–28.

Γι’ αυτό όταν τα διακρίνουμε όλα πνευματικά, καταλήγουμε να ανήκουμε σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη νοοτροπία.
Κι εμείς τα ξεχάσαμε. Και κοιτάζουμε πώς θα μας επιστρέψει το κράτος τα λεφτά που μας έφαγε. Και στο μεταξύ ο εχθρός, μάς παίρνει λίγο-λίγο την ειρήνη μας, τη χαρά μας, την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο. Στην αρχή τόσο ανεπαίσθητα, που δεν το καταλαβαίνουμε. Κι έπειτα ακολουθεί ύπνος βαθύς, που μοιάζει με θάνατο.

Εκεί παίζεται ο πόλεμος. Στην παραπλάνηση.

Και όταν θα ακούσουμε πως κάποιος άνθρωπος ανέβηκε πολύ πιο ψηλά από όσο συνηθίζεται στην εξουσία, και τον βλέπουν όλοι ως «σωτήρα» και «παγκόσμιο αρχηγό»… Και όταν θα είναι υποχρεωτικό να βάζουν ένα νάνο-τσιπ στα μωρά μας στο μαιευτήριο… Και όταν θα έρθει στην Ελλάδα - γιατί όχι - ο στρατιώτης με το αυτόματο να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μας και να πει στα παιδιά μας να αρνηθούν τον Ιησού Χριστό αν θέλουν να ζήσουν…

Τότε δεν θα κάνουμε το λάθος. Να αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε και να τρομάζουμε και να ευχαριστιόμαστε που κάτι το ενδιαφέρον βρήκαμε να ασχοληθούμε.

Θα είναι η ώρα να σηκώσουμε τα κεφάλια μας. Γιατί έρχεται.
Αν ήδη τα έχουμε σηκώσει από τώρα, πόσο πιο έτοιμους θα μας βρει!

5. Όχι μόνο άμυνα αλλά και επίθεση.

Σπάνια συναντάει κανείς πιστούς του Χριστού που ξέρουν και μπορούν να επιτεθούν στον εχθρό μας. Οι περισσότεροι απλώς ζητούν να επιβιώσουν, τουλάχιστον να μην πεθάνουν.
Κι όμως, αν είμαστε σε πόλεμο, και μάλιστα από τη μεριά του νικητή, πόσο σωστό είναι να επιτεθούμε! Και πώς θα έρθει ο πολυπόθητος θρίαμβος, αν κουρνιάζουμε στη γωνιά μας, αδιάφοροι ή φοβισμένοι;

Να μερικές στρατηγικές από την «Τέχνη του Πολέμου»:

Αν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να φοβάσαι το αποτέλεσμα από εκατό μάχες.
Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό σου, για κάθε νίκη θα έχεις και μεγάλες ήττες.
Αν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό σου ούτε τον εαυτό σου, σε κάθε μάχη θα νικιέσαι.

Γιατί ξέρω σε Ποιον πίστεψα, λέει ο Λόγος του Θεού. Και πώς θα Τον γνωρίσουμε; Ζώντας Τον, κάθε μέρα. Τι Του αρέσει, τι θέλει, τι θα έκανε στη θέση μας, ποιο είναι το σχέδιό Του που ξεδιπλώνεται στη ζωή μας.

Και να γνωρίσουμε και τον εχθρό μας.

Αν ήταν συνάδελφος στη δουλειά και πήγαινε για την ίδια προαγωγή, αν ήταν κάποιος που παρασύρει το παιδί μας σε κακές παρέες, αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος που φέρνει εμπόδια στη ζωή μας, δεν θα φροντίζαμε να μάθουμε κάποια πράγματα γι’ αυτόν ώστε να τον αποφύγουμε, να τον απομακρύνουμε, να τον νικήσουμε;

Κι όμως, για τον εχθρό της ψυχής μας δεν μας νοιάζει.
Και η άγνοια αυτή δεν πρόκειται να έχει, παρά μία κατάληξη: την αιώνια απώλεια.

Θα νικήσει αυτός του οποίου ο στρατός έχει το ίδιο πνεύμα σε όλες του τις τάξεις.
Θα νικήσει εκείνος ο οποίος, όντας ο ίδιος έτοιμος, περιμένει να πιάσει τον εχθρό του απροετοίμαστο.

Γι’ αυτό δεν μπορεί η σημερινή εκκλησία να έχει νίκη και θρίαμβο μέσα στον κόσμο της αμαρτίας. Γιατί δεν έχουμε το ίδιο πνεύμα. Ο καθένας κάνει ότι φαίνεται σωστό στα μάτια του.

Αγνοήσαμε τις αρχές του Λόγου του Θεού, και βάλαμε το δικό μας μυαλό πάνω από το Πνεύμα Του. Ότι μας φαίνεται σωστό, δεν είναι απαραίτητα και το θέλημα του Θεού. Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, γιατί δεν Τον αγαπήσαμε ποτέ σωστά. Και κάθε μέρα, κάθε στιγμή που περνάει, κάποιος μας νικάει.

Όσο για την ετοιμότητα, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Περιμένουμε πότε θα έρθει η ώρα η δύσκολη, του πειρασμού, της ανάγκης, τότε να στραφούμε στον Θεό. Και πιάνει ο διάβολος εμάς απροετοίμαστους.
Γιατί εκείνος γνωρίζει πολύ καλά τους κανόνες  και τις στρατηγικές του πολέμου. Εμείς;...

Πηγή:  http://www.logiazois.net/

ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΤΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ.

Στον δρόμο της πνευματικότητας είμαστε συνταξειδιώτες του Χριστού, μένοντες εις την Αλήθεια Του, και προσπερνάμε τους παλιούς τερματικούς σταθμούς, τότε που κατεβαίναμε νωρίς για να ψωνίσουμε τζάμπα θρησκευτική αληθοφάνεια.

Αγνίζοντες εαυτούς, μένουμε πάντοτε στην χάρη και πορευόμαστε την οδό της αληθείας. Μένοντες σταθεροί στις θέσεις που αγοράσαμε από τον ίδιο τον Χριστό, φερόμεθα προς την τελειοποίηση, την αθωοποίηση.

Ότι φτιάχνει ο Θεός δεν φθείρεται, δεν αλλοιώνεται, δεν αδρανοποιείτε, δεν γερνάει...αλλά συν-κινείται και συνεζωοποιήται . 

Δεν ανήκουμε πια στον συρμό της ματαίας απάτης του παλιού κόσμου της κακίας, αλλά σε ένα εξπρές που κινείται με την ταχύτητα του φωτός, στις ράγες της θείας πνευματικότητας

Οι εκπτώσεις πάντα ήταν και είναι ελκυστικές, και είναι πάντα οι κορυφαίες κερδοσκοπικές επινοήσεις της αγοράς, ιδίως της θρησκευτικής αγοράς.

Όμως στην αγνότητα του νέου κόσμου που μας εισάγει η χάρη του Χριστού, δεν χωρά καμία πνευματική έκπτωση αξιών. Είναι εκ των ων ουκ άνευ: Δεν πατάμε σε κανένα θρησκευτικό εγκόσμιο εκπτωτικό χωριό, και απορρίπτουμε εξ αρχής την ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς επιθυμία-γοητεία... Οι γητευτές της θρησκευτικής ελπίδας, περιμένουν αυτούς που περιεργάζονται τα αλλότρια, ή αυτούς που γυρνάνε πίσω σαν την γυναίκα του Λωτ...

Σύνθημα ο λόγος του Θεού: πάντα αγόραζε Αλήθεια και μη πώλει. Παιδεία, σοφία και σύνεση.

Στην ίση τιμή, και μη συναλλάσσεσαι σε κανένα εγκόσμιο εκπτωτικό εκκλησιοχώρι. Εκπτώσεις ή τζάμπα δεν υπάρχει στο ανεκτίμητο της αξίας της Αληθείας! Τις εκπτώσεις και το τζάμπα θα το βρεις στα ευτελή ανάξια προϊόντα της θρησκευτικής ψευδοκουλτούρας. Η Αλήθεια είναι ο Χριστός, και πρέπει να αγοράσουμε από τον Ίδιο για να έχουμε την Αλήθεια.

Λέγει ο Χριστός: "Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από Μένα χρυσίον δεδοκιμασμένον εκ πυρός,δια να πλουτήσεις, και ιμάτια λευκά για να ενδυθείς, και να μη φανερωθεί η αισχύνη της γυμνότητάς σου" Αποκ. 3:18. Μη πεις λοιπόν ότι έχω αγοράσει από οποιοδήποτε άλλον, και είμαι πλούσιος, και δεν έχω ανάγκη ουδενός, αλλά αντιθέτως πήγαινε πούλησε όλα όσα ψεύτικα έχεις πάρει μέχρι τώρα, και πήγαινε ν'αγοράσεις από τον αναστημένο Χριστό την πολύτιμη Αλήθεια, τη δική Του Αλήθεια!

Οι άνθρωποι περιφέρονται, συνοστίζονται στα θρησκευτικά εκπτωτικά χωριά, κομβικά σημεία πώλησης τυποποιημένων σοφιστικέ προϊόντων, για εύκολη και γρήγορη λαϊκή κατανάλωση. Αναλώσιμα είδη θρησκευτικής παραπληροφόρησης, προσφέρονται με μεγάλη έκπτωση στους παρεπιδημούντες αγοραίους, και αγελαίους θρησκευτανθρώπους.

Θρησκευτάνθρωπος, άνθρωπος θρήσκος όπου θρησκεία είναι κάθε - ισμός, είτε πολιτικός, κοινωνικός, ιεροκρατικός, κάθε αγνωστικισμός, και όλα αυτά συνθέτουν το πάνθεον του σοφιστικού αθεϊσμού. Θρησκευτάνθρωπος είναι ο άνθρωπος που παράγει γενικώς θρησκεία δικής του επινόησης, ως καθ έξιν φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός του. Αυτός είναι που παράγει τζάμπα θρησκεία των αγγέλων, και τζάμπα θρησκεία των ανθρώπων σωρηδόν στις λαϊκές αγορές της ματαιοδοξίας του.

Προσφέρουν μεγάλες εκπτώσεις πνευματικότητας, που κυμαίνονται σε ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό, ανάλογο της ζήτησης, να καλύψουν την αγελαία ζήτηση του πλήθους των συναλλασσομένων. Οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης ισχύουν, και εδώ προσφέρεται μόνο ότι ζητείτε, και ζητείτε μόνο ότι προσφέρεται. Ο Mandeville λέγει ένα σόφισμα που εξηγεί το αγοραίον του πράγματος..."ο πλουτισμός και η πολυτέλεια των μεν, είναι αναγκαία για τη διατήρηση της δραστηριότητας των δε"...έτσι γίνεται η αυτόματη εναρμόνιση όλων των ατομικών συμφερόντων χάρη στην αγορά! Οι συναλλασσόμενοι εις την βαριά βιομηχανία της θρησκευτικής παραγωγής, είναι όλοι ευχαριστημένοι, και μεν οι πωλούντες χονδρέμποροι πλουτίζουν πωλούντες θρησκευτική σοφιστεία, και οι μεσάζοντες ευδοκιμούν με σίγουρο τζίρο, οι δε-ο όχλος- δραστηριοποιούνται στη λιανική, στο μεταπράττειν, και στο παρασιτεμπόριο...

Μη όμως παρασυρθούμε από το φαίνεσθαι, και την ατμόσφαιρα της γιορτής. Όλα τα παγκόσμια θρησκευτικά χωριά είναι εκτός από εκπτωτικά, και έκπτωτα! Γιατί πρώτος έκπτωτος από τον ουρανό, ριφθείς εις τη γη είναι ο ανθρωποκτόνος διάβολος, ο πλανών και εμπορεύων την οικουμένη, και δεν είναι φυσικά μόνος, αλλά και άγγελοι έκπτωτοι προέκυψαν από την αποστασία, από το κερδοφόρο πάθος του εμπορίου, και γι αυτό ρίχθηκαν και αυτοί στην ατμόσφαιρα της γης, για να έχουν μια ωραία ατμόσφαιρα με τους ανθρώπους που συναλλάσσονται μαζί τους...

Πέρασαν οι μέρες των Χριστουγέννων, ένας κόσμος φεγγοβόλος, λαμποκοπών, απαστράπτων, με πυροτεχνήματα, κορυφαίες εκπτωτικές στιγμές, με κέρδη, ευφορία, τεράστια έσοδα θρησκευτικής υπέρλαμπρης φαντασίωσης, αλλά και πάντα υπάρχουν οι καθορισμένες θρησκευτικές εμποροπανηγύρεις, για να κινείται η οικονομία του μαμωνά. Και όλα αυτά μια φούσκα στο χρηματιστήριο της θρησκευτικής αποπλάνησης.

Αγόραζε την Αλήθεια και μη την πώλει, την σοφία και την παιδεία και τη σύνεση λέγει ο σοφός Σολομών στο βιβλίο των Παροιμιών 23:23. 

Από που αγοράζεται η σοφία, μπορεί κάποιος να μας πει;...στο προηγούμενο εδάφιο γράφει ο Εκκλησιαστής: "να υπακούς στον πατέρα σου που σε γέννησε". Αφήγηση υπάρχει μόνο όταν υπάρχει πατέρας, και σίγουρα αν κάποιος δεν έχει γεννηθεί, πως μπορεί να διαλέγεται, και να σκέφτεται, απλά δεν υπάρχει...Αγοράζουμε λοιπόν σοφία από αυτόν που μας γέννησε. Αν μας γέννησε το εκπαιδευτικό σύστημα του θρησκευτικού εκπτωτικού χωριού, τότε πράττουμε ότι μας δίδαξαν έργω και λόγω, το εύκολο κέρδος, τα κάλπικα ζύγια, την πελατολατρεία, την εξαπάτηση των απομιμήσεων, την μετάλλαξη της τροφής, τη νοθεία, την ειδωλοποίηση, την σαρκοκαύχηση. Όλα αυτά δεν είναι σοφία γιατί είναι απομίμηση σοφίας, ένα ψέμα που φαίνεται αλήθεια, πουλάει πάντα καλά, και αποδίδει σίγουρα κέρδη στην αγορά των αφρόνων.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που εκ Θεού εγεννήθησαν, που έχουν Πατέρα τον Θεό, και είναι όσοι εδέχθησαν τον Χριστό να γεννηθεί εντός τους, "σοφία από Θεού, αγιασμός, δικαιοσύνη, και απολύτρωση". Είναι αυτοί που αγοράζουν Αλήθεια από το Ευαγγέλιο του Χριστού, και δεν το πωλούν, δεν το χάνουν, ούτε τσιγγουνεύονται, ούτε συμβιβάζονται με παραεκκλησιαστικές χορηγίες. Πληρώνουν την ίσην αξία, που είναι η αγάπη, η ευγνωμοσύνη της καρδιάς τους, που δεν λογαριάζουν κανένα κόστος, για να αποκτήσουν την Αλήθεια που ελευθερώνει τους δεσμίους.

Αδούλωτοι εις τον αιώνα οι αγοράζοντες Αλήθεια και μη πωλούντες! 

Αγοράζουμε πάντοτε, και συνέχεια από τον Χριστό, όχι από μεσάζοντες θρησκευτικούς κερδοσκόπους...

Sotiropoulos Philemon

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.

Έπεσε η αυλαία του 2014. Τα ΜΜΕ έκαναν, ως συνήθως, αναδρομή στα σημαντικά γεγονότα της περασμένης χρονιάς. Αυτά θα τα αναλύσουν και θα τα καταγράψουν οι ιστορικοί. Η ταπεινή μας γνώμη, με δυο λόγια, είναι ότι στον πλανήτη μας τα όσα συνέβησαν έδειξαν ότι το σκοτάδι της αμαρτίας ολοένα γίνεται και πιο πηχτό. Η αγριότητα και η βαναυσότητα του ανθρώπου ξεπέρασε κάθε όριο. Οι πόλεμοι κατά τόπους με χιλιάδες νεκρούς συνεχώς επεκτείνονται σε νέες περιοχές, αποτρόπαια και φρικιαστικά εγκλήματα διαπράττονται από τους τζιχαντιστές, αλλά και οι πολιτισμένοι της Δύσης δεν υστερούν. Οπωσδήποτε, περισσότερες θα είναι οι μελανές σελίδες παρά οι λευκές.

Και τώρα, όλοι προσβλέπουν, μάλλον με απαισιοδοξία, το μέλλον. Μπήκαμε σε μια νέα χρονιά και οι συμπατριώτες μας, αλλά και οι συνάνθρωποι μας σε άλλες χώρες, ζουν μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα φόβου, απαισιοδοξίας, αβεβαιότητας, απόγνωσης, ακραίου άγχους… Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, θεολόγοι και άνθρωποι του πνεύματος δεν βλέπουν φως στο τούνελ. Το μέλλον φαίνεται ζοφερό. Οι περισσότεροι, βέβαια, περιορίζουν το πρόβλημα και τονίζουν ότι είναι οικονομικό και πράγματι είναι σε κάποιο βαθμό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και πολύπλευρο – ιδιαίτερα ηθικό και πνευματικό- και δεν φαίνεται φως και ελπίδα στον ορίζοντα. Πού να στραφεί ο λαός μας; Έχει χάσει την ελπίδα από τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προβολή του κόμματος τους και η εξουσία, ενώ δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για το καλό της πατρίδας μας. Άνθρωποι με ηθικές αρχές αποφεύγουν να αναμειχθούν στην πολιτική, γιατί βρομάει!

Βλέποντας όλα αυτά μπορεί ο άνθρωπος να είναι αισιόδοξος για ένα καλύτερο μέλλον; Δεν έχουμε τις «ικανότητες» των κάθε είδους τσαρλατάνων μελλοντολόγων (αστρολόγων μέντιουμ, κ.ά.). -Απορούμε πώς σχεδόν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν τον αστρολόγο τους και τόσοι πολλοί αφελείς κάθονται και τους παρακολουθούν! -Εμείς δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα συμβεί αύριο ή σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο… γιατί, «Τα κρυφά ανήκουν στον Κύριο, το Θεό μας» (Δευτ. 29:29).

Ως παιδιά του Θεού όμως έχουμε την Αγία Γραφή που μας καθοδηγεί πώς πρέπει να ζούμε σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς όπως οι σημερινοί:

Γι’ αυτό θα στηριχτούμε σε δυο εδάφια από το 2ο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής. Αυτά θα μας βοηθήσουν να βρούμε τον τρόπο πώς θα ζήσουμε στο μέλλον.

1) Να προσέξουμε το περπάτημά μας.

Διαβάζουμε: «Προσέχετε, λοιπόν, πώς ακριβώς βαδίζετε στη χριστιανική ζωή σας. Όχι ασύνετα αλλά με σύνεση» (Εφεσίους 5:15). Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι να είμαστε προσεκτικοί και ακριβείς στο περπάτημά μας. Στην πορεία μας, στη ζωή αυτή, είναι σαν να περπατούμε σε ένα στενό μονοπάτι στην πλαγιά ενός απόκρημνου βουνού. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, στραμμένα σ’ Εκείνον, γιατί υπάρχουν πολλές πλανεύτρες σειρήνες, που μπορεί να μας παρασύρουν και τότε ένα στραβοπάτημά μας θα μας οδηγήσει στον θάνατο. Πρέπει με σύνεση και σοβαρότητα να παίρνουμε τις αποφάσεις, όχι βεβιασμένα. Να προσέχουμε πώς να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, πώς θα τους μεταδώσουμε τα Καλά Νέα της σωτηρίας. Στην ταραγμένη εποχή μας, ας προσέξουμε τα λόγια του ψαλμωδού: «Ηρεμήστε, και μάθετε ότι εγώ είμ' ο Θεός» (Ψαλμός 46:10).

2) Να εξαγοραζόμαστε τον καιρό.

Ο απ. Παύλος μάς προτρέπει ακόμη: «κάνοντας καλή χρήση όλου του καιρού που έχετε, γιατί οι μέρες είναι πονηρές» (Εφεσ. 5:16). Στο κείμενο έχει: «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί εισίν». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο κάθε ευκαιρία, να κάνουμε καλή χρήση του χρόνου, κι αυτό γιατί οι ημέρες που ζούμε είναι πονηρές. Όπως προσέχουμε να μην σπαταλούμε τα χρήματα μας, έτσι πρέπει με σοφία να χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά τον χρόνο μας. Ο Παύλος γράφει την επιστολή του από μια ρωμαϊκή φυλακή. Αυτοκράτορας ήταν ο παρανοϊκός και διεστραμμένος Νέρων. Η Έφεσος ήταν μια πόλη εντελώς παραδομένη στην ειδωλολατρία. Εκεί ήταν ο περίφημος ναός της Αρτέμιδος, που ήταν η θεά του σεξ. Ένας αρχαίος συγγραφέας είπε για τους Εφεσίους, «η ηθική τους ήταν χαμηλότερη και από αυτήν των ζώων». Αστρολογία, μαύρη μαγεία, και κάθε άλλου είδους μαγεία, που ήταν ενωμένα με τη σεξουαλική διαστροφή δημιούργησαν μια τρομερή μορφή ειδωλολατρίας. Γι αυτό ο Παύλος μιλά για ημέρες πονηρές.

Η κατάσταση στις ημέρες μας δεν είναι διαφορετική. Σε όλους τους τομείς υπάρχει ηθική διαφθορά και αποδιοργάνωση του ιστού της κοινωνίας μας. Παρόλα αυτά στο μέσο αυτής της ολοκληρωτικής σήψης, ως πιστοί χριστιανοί έχουμε μοναδικές ευκαιρίες για να μεταδώσουμε το Ευαγγέλιο. Μέσα στην ατμόσφαιρα της απαισιοδοξίας, αυτά είναι τα καλά και αισιόδοξα νέα. Σε περιόδους, που η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, στον δρόμο της μη επιστροφής, τότε είναι η ευκαιρία οι χριστιανοί να δείξουν την μεταμορφωτική αλλαγή που φέρνει η πίστη στον Χριστό, να λάμψουν για τον Χριστό! Το κακό στις ημέρες μας, μας οδηγεί στην απελπισία, σε σημείο να παραιτηθούμε από όλα. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση, γιατί το κακό έφτασε σε τέτοιο σημείο, που έχει απονευρώσει κάθε ηθική αντίσταση. Οι καρδιές των ανθρώπων έχουν παγώσει τόσο που δεν μπορούν να αντιδράσουν. Οι δύσκολοι καιροί όμως είναι και μια ευλογία και ευκαιρία. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας το φως θα λάμψει δυνατότερα. Το Φως που είναι ο Χριστός και εμείς είμαστε τα φώτα, οι λάμπες Του που μεταδίδουν το Φως αυτό στους γύρω μας, στον κόσμο! Τα άστρα φέγγουν μέσα στη νύχτα.

3) Να κάνουμε το θέλημα του Θεού.

«Γι' αυτό, μη γίνεστε άφρονες, αλλά να αντιλαμβάνεστε ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου» (Εφεσίους 5:17).

Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ζούμε σε δύσκολες μέρες. Συμβαίνουν πρωτοφανή τραγικά γεγονότα. Η ζωή έγινε τόσο φτηνή. Δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί την επόμενη στιγμή. Στην κάποτε ήσυχη και ασφαλή πατρίδα μας το αστυνομικό δελτίο κάθε μέρα είναι πλούσιο σε απίστευτα κακουργήματα. Για λίγα ευρώ δολοφονούνται αθώοι άνθρωποι και με απορία ρωτά ο κόσμος, πού πάμε; Όπου και να στραφεί ο άνθρωπος θα εισπράξει απελπισία και απαισιοδοξία.

Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων, που μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα της αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας, διατηρεί ειρήνη στην καρδιά και αισιοδοξία, γιατί γνωρίζουν ότι το μέλλον είναι στα χέρια του Κυρίαρχου Θεού. Είναι αισιόδοξοι γιατί, αν και δεν γνωρίζουν το μέλλον και βλέπουν το απαισιόδοξο και θλιβερό παρόν, γνωρίζουν και εμπιστεύονται Εκείνον που έχει τον απόλυτο έλεγχο και κρατά το μέλλον στα χέρια Του. Γι αυτό διακαής επιθυμία τους είναι απλά να γνωρίζουν και να κάνουν το θέλημα του Θεού. Δεν ανησυχούν για τίποτα ούτε φοβούνται κάποιον άνθρωπο. Γιατί έχουμε γνωρίσει τον Κύριο σε όλη τη δόξα Του! Έτσι, ως χριστιανοί είμαστε μεν απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα είμαστε αισιόδοξοι γιατί έχουμε την πίστη και ελπίδα μας σ’ Εκείνον που κάθεται στα δεξιά του Θεού, του Οποίου οι υποσχέσεις είναι αληθινές. Κλείνοντας, αναφέρουμε μερικές από τις εκατοντάδες υποσχέσεις Του, για να σηματοδοτούν τη ζωή μας το 2015.

«Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. Πιστεύετε στο Θεό και σ' εμένα πιστεύετε» (Ιωάν. 14:1). «Επειδή είναι μεγαλύτερος αυτός που ζει μέσα σας από εκείνον που βρίσκεται μέσα στον κόσμο» (Α' Ιωάν. 4/4). «Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, ποιος είναι εκείνος που θα στραφεί εναντίον μας;» (Ρωμαίους 8/31). «Ο Θεός έχει πει: «Δε θα πάψω να σε φροντίζω ούτε θα σε εγκαταλείψω» ( Εβρ. 13:5). «'Αλλος Θεός έξω από κείνον δεν υπάρχει. Κανένας δεν μπορεί να προστατεύει όπως αυτός» (Α' Σαμ. 2:2 «Είν' ο Θεός για μας καταφύγιο και δύναμη· στάθηκε στις ανάγκες μας βοήθεια σπουδαία» (Ψαλμός 46:1)...

Πηγή: ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

O Χριστός γεννήθηκε, εμείς τον βρήκαμε;

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και τώρα όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την εορτή των Χριστουγέννων. Οι λόγοι είναι πολλοί: οι μικροί περιμένουν τα δώρα που τους έχουμε υποσχεθεί όλη την χρονιά για τις «καλές» πράξεις που έκαναν, ενώ οι μεγαλύτεροι είναι ευκαιρία να ξεκουραστούμε από τους συνήθεις αγχωτικούς ρυθμούς της ζωής μας, να δούμε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, να κάνουμε ψώνια (με μέτρο πλέον!) ή ένα καλό ταξίδι, να γίνουμε πιο καλοί και ευγενικοί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς είναι σύνηθες να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και μοναχικοί άνθρωποι, που έχουν την ανάγκη μας κ.τ.λ.
Οι περισσότεροι βέβαια, πλέον, προσπαθούμε μέσα από το εορταστικό κλίμα, να βρούμε μια διέξοδο από την μαυρίλα και την καταχνιά που σκεπάζει το τοπίο πάνω από τον τόπο μας, το οποίο μόνο κακές ειδήσεις μας παρέχει πλέον. Ποιο όμως είναι το πραγματικό νόημα της γέννησης του Χριστού; Τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς σήμερα από αυτό το χαρμόσυνο γεγονός που έγινε περίπου 2000 περίπου χρόνια πριν;
Αδιαμφισβήτητα, και στηριζόμενοι στη Αγία Γραφή, η γέννηση του ανθρώπου Ιησού είναι ένα γεγονός που δεν χωρά αμφισβήτηση. Ο Ιησούς Χριστός προϋπήρχε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, βλέπε Εφεσίους 3:9: "ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού", αλλά κάποια στιγμή όταν ήρθε το πλήρωμα του καιρού, ήρθε στην Γη, για να εκτελέσει το έργο της Σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους, και γι’ αυτούς που τον δέχονται, και γι’ αυτούς που επιμένουν να Τον απορρίπτουν.
Πολύ μεγάλες λεπτομέρειες για την γέννηση του Χριστού, μας δίνει κυρίως το Ευαγγέλιο του Λουκά, ενώ και το ευαγγέλιο του Ματθαίου μας δίνει ορισμένες πολύ χρήσιμες πληροφορίες. Εδώ, καλό θα είναι να αναφέρουμε ότι η χρονική περίοδος πάντως με βάση την Αγία Γραφή, δεν φαίνεται να είναι η 25η Δεκεμβρίου καθώς στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (κεφ. 2) μας δίνει την απάντηση: "Και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς τής νυκτός επί την ποίμνην αυτών". Μετεωρολόγοι έχουν κάνει σήμερα λεπτομερείς μελέτες, και αναφέρουν ότι η Βηθλεέμ το Δεκέμβριο είναι βυθισμένη στην παγωνιά και τη βροχή. Δεν θα ήταν λοιπόν λογικό να παραμένουν με τέτοιες συνθήκες βοσκοί και πρόβατα στην ύπαιθρο.
Το βασικό ερώτημα όμως είναι ένα: αφού ο Χριστός γεννήθηκε και υπάρχει, πως μπορώ να τον βρω; Στην Αγία Γραφή υπάρχουν κάποια πολύ ωραία παραδείγματα ανθρώπων που ζήτησαν και βρήκαν τον Χριστό. Στους ποιμένες των προβάτων που βρίσκονταν στην ύπαιθρο, και δούλευαν με βάση αυτά που μας λέει στην Αγία Γραφή, εμφανίζεται Άγγελος Κυρίου αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός, ενώ πλήθος αγγέλων ψάλλουν "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία", Λουκάς 2:8-14.
Μόλις άκουσαν το χαρμόσυνο μήνυμα, δεν δίστασαν ούτε απίστησαν. Ήρθαν κατευθείαν στην Φάτνη για να προσκυνήσουν τον Χριστό, και να γίνουν μάρτυρες της γέννησής του. Και από εμάς αυτό το οποίο ζητά ο Χριστός αρχικά, να έχουμε πίστη ότι είναι ζωντανός.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν φανατικός διώκτης του Χριστού. Όταν όμως πήγαινε προς την Δαμασκό είδε ένα δυνατό φώς το οποίο του έλεγε: "Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;" Ο Παύλος ρώτησε την φωνή ποιός ήταν και η φωνή του απάντησε ότι ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Πράξεις κεφ. 9. Του είπε να πάει στην Δαμασκό όπου θα συναντήσει τον Ανανία, ο οποίος θα του έλεγε το τι του επιφυλάσσει ο Θεός. Ο Παύλος τυφλώθηκε από το φως.
Τo φως της Παρουσίας του Θεού όταν λάμψει στην ζωή μας, είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ.
Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε την περίπτωση του Ρωμαίου στρατιωτικού Κορνηλίου. Άγγελος Κυρίου τον διαβεβαιώνει πώς οι ελεημοσύνες, τα καλά έργα και οι ευεργεσίες του έφτασαν έως τον θρόνο του Θεού. Έτσι αξιώνεται και εκείνος την δική του προσωπική γνωριμία με τον Θεό. Μαθαίνει για τον Χριστό από τον Απόστολο Πέτρο, τον οποίο χωρίς να τον γνωρίζει τον καλεί στο σπίτι του.
Και υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά παραδείγματα, όπως οι Μάγοι, που βρίσκουν τον Χριστό ακολουθώντας το φωτεινό Αστέρι. Και εμείς, άμα τον ζητήσουμε να έρθει στην ζωή μας, θα μας εμφανιστεί. Ίσως όχι με ένα Φωτεινό Αστέρι, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι, όπως βλέπουμε και από τα παραδείγματα που μας αναφέρει η Αγία Γραφή. Για κάθε άνθρωπο ο Χριστός έχει τον δικό του τρόπο για να του μιλήσει και να τον οδηγήσει στην αλήθεια του.
Το βέβαιο είναι ότι είναι απαραίτητο για κάθε άνθρωπο να γνωρίσει το Χριστό στην ζωή του, εάν θέλει να βρει τον Θεό. Η Αγία Γραφή στο ευαγγέλιο του Ιωάννη μας λέει στο 14:6: "Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού".
Ο Θεός έχει ένα σχέδιο αγάπης για όλους τους ανθρώπους. Όποια δυσκολία κι αν έχουμε, ότι και εάν περνάμε, σε όποιο δύσκολο δρόμο και εάν βαδίζουμε, μην ξεχνάμε κάτι. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο υιός του Θεού πέρασε πάρα πολύ δύσκολα όσο βρισκόταν στην γη, Εβραίους 5:7-8: " Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε".
Καταλαβαίνει τον πόνο μας και την δυσκολία μας, ακούει τα προβλήματα μας, και είναι έτοιμος να μας δώσει την λύση σε κάθε πρόβλημα, αρκεί να του δώσουμε την καρδιά μας. Δεν θα μας υποσχεθεί πλούτη, δεν θα μας υποσχεθεί παλάτια και μεγαλεία, αλλά μια πορεία με δυσκολίες, στην οποία όμως θα είναι δίπλα μας, και θα μας οδηγήσει ασφαλώς μέχρι το τέρμα, στην αιώνια ζωή μαζί με τον Σωτήρα μας και Πατέρα μας.
Ο Ιησούς Χριστός υπάρχει, ζει, και μπορούμε να τον επικαλεστούμε. Αυτό που τελικά πρέπει να αποφασίσουμε είναι το εξής: θέλουμε ο Χριστός να είναι Κριτής μας ή Σωτήρας μας; Θέλουμε να βρούμε την Ζωή μας ή να την χάσουμε;

Η δύναμη της άγιας ζωής.

Υπάρχει μια δύναμη πολύ ανώτερη και άπειρα θαυμαστότερη από τις δυνάμεις της γνώσης και της ισχύος μας πάνω στη φλούδα της γης. Δύναμη άλλης φύσης, ασύγκριτη και θαυμαστότερη από όλες τις γνωστές μας δυνάμεις.

Η άγια ζωή, ο αγιαζόμενος άνθρωπος. Η μόνη δύναμη.

Μπορεί να είναι τοσοδούλης, από κείνους τους «…οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πραείς, οι ταπεινοί…» που τους μνημονεύουμε με κάποια συγκατάβαση. Η άγια ζωή όμως είναι το μόνο, το πραγματικό θαύμα. Το θαύμα της σωτηρίας που χαρίζει ο Κύριος στον πρώην αμαρτωλό άνθρωπο και που έχει το δικό του όνομα: Άγια Ζωή. Τίποτα άλλο, τα έχει όλα μέσα αυτό. Είναι ένα πλήρες θαύμα, ζωντανό, καθημερινό, γεμάτο απόλαυση και μεγαλείο. Ο αγιαζόμενος άνθρωπος είναι το πραγματικό θαύμα.

Μια δύναμη κινεί και μπορεί να κινήσει και να κατορθώσει μεγάλα πράγματα. Η μία, η γνήσια, η αληθινή άγια ζωή κινεί τη γη και τον ουρανό μαζί, τέτοια είναι η δύναμή της. Ο ουρανός διοχετεύεται κάτω εδώ στη γη δια της άγιας ζωής ενός γνήσιου παιδιού του Θεού.

Μια δύναμη φέρνει αποτελέσματα όπου υπάρχει και ενεργεί. Η άγια ζωή, μονάχα η άγια ζωή φέρνει καρπό πολύτιμο για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Τίποτ’ άλλο δεν έχει τη δύναμη να δείξει στον αμαρτωλό το δράμα του, να του αποκαλύψει την αμαρτία του, να τον κάμει να νιώσει το τέλος του στην απώλεια και να φωνάξει «χάνομαι», να γυρίσει στο σπίτι του Πατέρα. Τίποτ’ άλλο έξω από την άγια ζωή δεν μπορεί να ελέγξει, να φωτίσει, να ξεσκεπάσει, να οικοδομήσει.

Μόνο η άγια ζωή που ευωδιάζει Χριστό, φανερώνει τον Χριστό, μπορεί να πείσει τον αμαρτωλό για την ανάγκη επιστροφής του σ’ Αυτόν. Μόνο η άγια ζωή μπορεί να μιλήσει για τη λύτρωση του Ιησού Χριστού. Όχι τα κηρύγματά μας, όχι τα γραπτά μας, όχι τα τρεχάματά μας, όχι οι οργανώσεις μας, όταν όλα αυτά είναι «ορφανά», χωρίς την άγια ζωή. Ο απόστολος Παύλος ομολογεί: «Το κήρυγμά μου δεν έγινε με καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως». Α' Κορινθίους 2:4. Το 90% των δικών μας κηρυγμάτων και προσπαθειών υπάγονται δυστυχώς στην πρώτη κατηγορία. Γιατί για την «απόδειξη Πνεύματος και δυνάμεως» χρειάζεται προηγουμένως άγια ζωή, καθημερινή άγια ζωή, βιωμένος ο Ιησούς Χριστός, ο χαρακτήρας Του, με συγκεκριμένα στοιχεία μέσα μας και πάνω μας.

Η άγια ζωή δεν είναι τίτλος, είναι πορεία καθημερινή, περπάτημα καθημερινού αγιασμού.

Η άγια ζωή δεν είναι πιστεύω δικό μας, αλλά καρπός. Είναι αποτέλεσμα της ζωντανής σύνδεσής μας, της ταύτισής μας με τον αναστημένο Ιησού Χριστό.

Η άγια ζωή είναι η μόρφωση του Ιησού μέσα μου, πάνω μου. Είναι στην πραγματικότητα το «Μείνατε εν εμοί και εγώ εν υμίν». Ιωάννης 15:4. Ριζωμένοι στο ζωντανό Ιησού, με τη ζωή Του να κυκλοφορεί μέσα μας και πάνω μας.

Ταυτόχρονα, άγια ζωή είναι το «ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο» Γαλάτες 6:14, γιατί η άγια ζωή βιώνεται με το «ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα» Γαλάτες 2:20, με το «απαρνησάσθω εαυτόν» Λουκάς 9:23. Αυτός που ζει αυτή την πραγματικότητα ζει ένα μόνιμο θαύμα, αλλά και γύρω του σκορπάει θαύματα η παρουσία του.

Χαιρετάς έναν άγιο άνθρωπο και είναι σαν να πιάνεις στο χέρι σου γυμνά καλώδια της Δ.Ε.Η. Ακόμα και η ανάμνησή του, η εικόνα του, τα γραπτά του, μετά από χρόνια μιλάνε τόσο διαπεραστικά, και ανοί­γουν δρόμο προς την αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Θεού.

Κάποιος παραδόθηκε στον Θεό παρατηρώντας τη ζωή ενός «ανθρωπάκου», όπως θα λέγαμε, που δούλευε στους υπόνομους του Δήμου. Ήταν όμως ένας άγιος άνθρωπος, που πραγματικά μόνο με το άγιο παρουσιαστικό του έσκαβε την αμαρτωλή ψυχή.

Ένας άλλος ομολόγησε ότι γνώρισε τον Κύριο μέσα από την άγια ζωή ενός απλού πιστού ανθρώπου του Κυρίου. «Το πρόσωπο», φώναζε, «το πρόσωπό του δεν το αντέχω». Τόσο καθαρό, τόσο δυνατό, γεμάτο δύναμη που φωτίζει και ελέγχει.

Κι άλλοι άνθρωποι του Θεού έχουν την ίδια ακριβώς ομολογία. Έτσι γίνεται. Αυτός είναι ο καρπός της άγιας ζωής. Καρπός πολύς, καρπός που μένει. Βλέπεις έναν άνθρωπο πίσω από τον άμβωνα. Τι κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Να ζήσει μπορεί, μόνο αυτό. Ούτε κηρύγματα, ούτε καταπειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, χωρίς καρπό και χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να ζήσει το θαύμα, το θαύμα της άγιας ζωής κάθε στιγμή. Και αυτή του η ζωή είναι ταυτόχρονα διακονία πλούσια, υπηρεσία, έργο γεμάτο καρπό και δόξα. Πηγαίνει μπροστά στους ανθρώπους και κάτι τους διοχετεύει, κάτι «εκπέμπει» η άγια του ζωή.

Δύο σημεία του Λόγου του Θεού να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο, που εξηγούν πολλά στο τεράστιο αυτό θέμα. Το πρώτο, από την συνάντηση του Ιησού με την Σαμαρείτισσα στο πηγάδι: «όποιος, όμως, πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή.» Ιωάννης 4:14. Το δεύτερο από τον μοναδικό πρώτο Ψαλμό 1:3: «Και θα είναι σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα ρυάκια, το οποίο δίνει τον καρπό του στον καιρό του, και το φύλλο του δεν μαραίνεται, και όλα, όσα πράττει, θα ευοδωθούν».

Είναι θέμα ρίζας.

Αυτό που βλέπεις, αυτό που διαπιστώνεις, είναι αποτέλεσμα, καρπός της ρίζας. «Στον νόμο του Κυρίου είναι το θέλημά του, και στον νόμο του Κυρίου μελετάει ημέρα και νύχτα.» Η άγια ζωή είναι μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση, με καθαρά διατυπωμένα τα συστατικά της μέσα στο Λόγο του Θεού. Είναι μια ζωή παράδοσης, ζωή καταδίκης του παλιού εαυτού μου, μια ζωή πραγματικής  και ολοκληρωτικής διοίκησης «υπό του Πνεύματος του Θεού» Ρωμαίους 8:14. Αυτή είναι η ρίζα από την οποία πηγάζει μία ζωή άγια και ευάρεστη στον Θεό.

Ο αγιαζόμενος άνθρωπος εκπέμπει φως, το φως του Θεού, εκπέμπει την αλήθεια που σώζει και λυτρώνει, δοξάζει τον Θεό επειδή με τη ζωή του Τον φανερώνει ζωντανό και αναγνωρίσιμο στους γύρω.

Την άγια πορεία, βέβαια, την παρακολουθεί και ο εχθρός της ψυχής μας, γεμάτος μίσος, αγωνία και εχθρότητα. Η άγια ζωή σημαίνει πάρα πολλά για το διάβολο, γιατί είναι η μοναδική ομολογία που πραγματικά δοξάζει τον Θεό, και είναι μια δόξα που δεν μπορεί ποτέ ακόμα και αυτός να την αρνηθεί. Η άγια ζωή είναι ένας εχθρός του εχθρού μας, που αξίζει να τον φοβηθεί.

Μερικοί μπερδεύουν την άγια ζωή, με την εκκλησιαστική ζωή και αναπαύονται.
Μεγάλο λάθος. Δε ζουν το θαύμα. Αυτοί είναι που χάνουν και βγαίνουν ζημιωμένοι.

Το πραγματικό παιδί του Θεού γίνεται, διαμέσου του αγιασμού ένα μόνιμο, ζωντανό, περιφερόμενο θαύμα, που πάνω του όλοι βλέπουν και αναγνωρίζουν το «δεν ζω πλέον εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός». Αυτό είναι λύ­τρωση, αυτό είναι ζωή, αυτό είναι αιωνιότητα, αυτό είναι η δύναμη που φέρνει καρπό, που ακτινοβολεί Χριστό και με κλειστό το στόμα και από τη γωνιά… και από απόσταση ακόμα, με την προσευχή και με την πίστη.

Αυτή η άγια ζωή είναι μια πολύ πλούσια ζωή, μια «έ­ντονη» ζωή θα έλεγα, γεμάτη περιεχόμενο πνευματικό. Έχει δάκρυα, έχει γόνατα, έχει θυσία, έχει αγωνιστική προσευχή, έχει ανηφόρια αγάπης, έχει στενή πύλη κατεργασίας, έχει την τεθλιμμένη οδό του καθημερινού αγιασμού.
Είναι μια πλήρης, πραγματική ζωή, με αιώνιο χαρακτήρα.
Είναι η θαυμάσια ζωή του αγιασμού...

Πηγή:  www.logiazois.net.

Προς τι αυτή η σπατάλη;

Σκληρά λόγια οργής από το στόμα των μαθητών! Εμπνευστής ήταν ο Ιούδας Ισκαριώτης – όπως φαίνεται στον Ιωάννη 12:4. "Προς τι αυτή η σπατάλη;" 
Τι δηλαδή έγινε, για να εξαφθεί τόσο η αγανάκτηση των μαθητών; Πλησίασε μια γυναίκα τον Χριστό στο σπίτι του Σίμωνα, άλειψε το κεφάλι και πόδια Του με πολύτιμο μύρο, και στέγνωσε τα πόδια Του με τα μαλλιά της. Μια τρυφερή εικόνα, όπου η Μαρία βρίσκεται στα πόδια του Κυρίου Ιησού! Περίμενε πολύ καιρό, και είχε φυλάξει το μύρο. Τώρα ήρθε η στιγμή, στην οποία μπορούσε να εναποθέσει στα πόδια Του, όλη τη συμπάθεια της καρδιάς της, ενώ Εκείνος δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμα κοντά τους. "Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμή αυτού", Άσμα Ασμάτων 1:12. Είναι περίεργο λοιπόν, όταν "η οικία επλήσθη εκ της οσμής του μύρου", Ιωάννην 12:3; 
Ήταν η στιγμή, στην οποία εξήλθε αληθινή προσκύνηση από την καρδιά της.

Τώρα όμως διακόπτεται η αγία ατμόσφαιρα αυτής της σκηνής. Επεμβαίνουν επιπληκτικά οι μαθητές: "Προς τι αυτή η σπατάλη; Διότι ηδύνατο τούτο το μύρον να πωληθή με πολλήν τιμήν, και να δοθή εις τους πτωχούς", Ματθαίος 26:8.9. Εδώ φανερώνεται άμεσα η πρόθεση του Σατανά, να χαρακτηρίσει σπατάλη την ασχολία με τον Χριστό, και να την αντικαταστήσει με κάποια χριστιανική δράση. Τι κρίμα, ότι οι μαθητές του Κυρίου υπέκυψαν στο δηλητήριο των λόγων του Ιούδα Ισκαριώτη, για τον οποίο ακούμε, ότι η μέριμνα για τους φτωχούς ήταν απλώς μια πρόφαση! Ιωάννην 12:6. Πόσο λυπηρό είναι, όταν ο Σατανάς στις μέρες μας έχει επιτυχία ν’ αποστρέφει τις καρδιές μας από την ασχολία με τον Κύριό μας, να τοποθετεί την προσκύνηση του θαυμαστού προσώπου Του σε κατώτερη προτεραιότητα, για να μας οδηγήσει αντί αυτού στο φαράγγι των τεκτόνων! Νεεμίας 11:35. Έχει επίσης γνώση, πώς να καλύψει τη δράση ιδιοτέλειας, με το ένδυμα χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον, και να δικαιώσει εξωτερικά τα λόγια της απιστίας. Πόση φτώχεια, και πόση αθλιότητα υπάρχει στον κόσμο! Έχουμε όμως ανάγκη στις μέρες έντονης χριστιανικής δράσης, μιας δράσης πάση θυσία, να θυμόμαστε τις θεμελιώδεις αρχές του Θεού, τις προτεραιότητες τις οποίες Εκείνος κατέγραψε μια για πάντα στο Λόγο Του, και τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αντιστρέψουμε ατιμώρητοι.

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μεγάλη χάρη, όταν ο Θεός, μάς παραχωρεί το προνόμιο να υπηρετούμε πραγματικά τον Κύριο Ιησού. Επειδή όμως μιλάμε για θείες προτεραιότητες, θέλουμε αρχικά ν’ ασχοληθούμε με το ερώτημα: ποιο είναι το πρώτο ζητούμενο του Κυρίου Ιησού, ο Οποίος μας εξαγόρασε τόσο ακριβά; Ζητάει πρώτα το χρόνο ή τη δύναμή μας, τις ικανότητές μας, τη διακονία μας γι’ αυτόν; Ή είναι η καρδιά μας; "Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ", Παροιμίες 23:26. Αυτή είναι η γλώσσα του Κυρίου μας. Μπορεί μήπως μια καρδιά η οποία ανήκει στον Κύριο να θεωρήσει την ασχολία μ’ Αυτόν, και τον πολύτιμο Λόγο Του σπατάλη ή απώλεια χρόνου και δύναμης; Όταν προτρεπόμαστε στο Κολοσσαείς 3, να φρονούμε τα άνω όπου είναι ο Χριστός, μπορεί τότε αυτή η ασχολία ενώπιον του οφθαλμού του Θεού να θεωρηθεί "απώλεια", Μάρκος 14:4, ή χαμένος κόπος; 
Στον Ψαλμό 1 θεωρείται μακάριος ο άνθρωπος, ο οποίος ευαρεστείται με το νόμο του Κυρίου, και τον συλλογίζεται μέρα και νύχτα. 
Ο Δαβίδ λέει στον Ψαλμό 27:4: " Έν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί: το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού".

Αυτός ήταν και ο πόθος της καρδιάς της Μαρίας. Ήδη σε άλλη ευκαιρία νωρίτερα την βλέπουμε να κάθεται στα πόδια του Κυρίου, για ν’ ακούσει τους λόγους Του, Λουκάς 10:39. Για τη Μάρθα αυτό ίσως θεωρούταν σπατάλη εν όψει της πολλής δουλειάς. "Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήσει", (εδ. 40). Πώς το έβλεπε όμως ο Κύριος; "Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά. Πλην ενός είναι χρεία", (εδ. 41). Αν όμως παραλείψουμε για λίγο τον κίνδυνο ν’ αφαιρεθούμε από τις πολλές δουλειές, ρωτάμε πάλι, τί ήταν πιο πολύτιμο για την καρδιά του Κυρίου Ιησού (αυτό είναι το πιο σπουδαίο!): ν’ ανοίξει η Μάρθα τον οίκο της σ’ Αυτόν, ή ν’ ανοίξει η Μαρία την καρδιά της σ’ Αυτόν; Η Μάρθα Τον τοποθέτησε στην θέση του παραλήπτη, η Μαρία στα πόδια Του έδωσε σ’ Αυτόν τη θέση του δότη. Και: "Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη", Πράξεις 20:35.

Ο Κύριος Ιησούς αφήνει όλα στη θέση τους, όσα γίνονται από αγάπη προς Αυτόν, ακόμη και τη διακονία της Μάρθας, αλλά δεν διστάζει ν’ αποκαλέσει "αγαθήν μερίδα" εκείνη της Μαρίας, "ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής", Λουκάς 10:42.

Όταν οι μαθητές την κατηγορούν με θράσος, ο Κύριος την υπερασπίζεται με συγκινητικό τρόπο: "Δια τί ενοχλείτε την γυναίκα; Διότι έργον καλόν έπραξεν εις εμέ", Ματθαίος 26:10. Η Μαρία λοιπόν απολαμβάνει το μακάριο προνόμιο της "αγαθής μερίδας", ν’ ακούει το Λόγο Του, και του "καλού έργου", να Τον προσκυνεί!

Στη χριστιανοσύνη η σκέψη της προσκύνησης (ή λατρείας) γενικά υποβαθμίζεται, εάν τηρείται καν. Στις σκέψεις του Θεού όμως η προσκύνηση έχει την πρώτη θέση: "Ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν", Ιωάννην 4:23. 
Πριν οικοδομήσουν ο Αβραάμ ή ο Γεδεών το θυσιαστήριο της μαρτυρίας και διακονίας, είχαν οικοδομήσει το θυσιαστήριο της προσκύνησης, Γέννεσης 12:7, Κριτές 6:24. Ασφαλώς η απιστία θα το αποκαλέσει "σπατάλη", όπως ο Φαραώ κατηγόρησε το λαό Ισραήλ για οκνηρία, όταν ήθελαν να θυσιάσουν στον Κύριο στην έρημο: "Οκνηροί είσθε, οκνηροί", Έξοδος 5:17. Όταν παραχωρούμε προτεραιότητα στον Χριστό και τα δικαιώματά Του, τότε θα μας παρεξηγήσουν οι άλλοι, σαν τη Μαρία. Τί είναι όμως αυτό, όταν έχουμε την εύνοια του Κυρίου;

Άλλο ένα παράδειγμα θείας ταξινόμησης: στην Α΄ Πέτρου 2 πρώτα περιγράφεται το "άγιο ιεράτευμα" των πιστών, "δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού", (εδ. 5), πριν πληροφορηθούμε στο εδάφιο 9, ότι είμαστε επίσης "βασίλειο ιεράτευμα", για να εξαγγέλλουμε τις αρετές Του στον κόσμο. Πρώτον δηλαδή μπορούμε να πλησιάζουμε ως άγιοι ιερείς, για να προσφέρουμε θυσίες αινέσεως κι ευχαριστίας στον Θεό, για να φέρουμε ενώπιόν Του, ότι εκφράζει το πρόσωπο του αγαπητού Υιού Του και ότι κατέστησε το Άγιο Πνεύμα πολύτιμο στις καρδιές μας, σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του Ιησού. Έπειτα όμως εξερχόμαστε από το αγιαστήριο ως βασίλειο ιεράτευμα – εκτελώντας την υπηρεσία του αληθινού Μελχισεδέκ, – για να εξαγγέλλουμε τις δόξες και εξοχότητες του Θεού προς τον κόσμο, ότι δηλαδή είδαμε και μάθαμε απ’ Αυτόν μέσα στο αγιαστήριο. Αυτή είναι πραγματική διακονία! Αυτό το κήρυγμα στο μεταξύ είναι λιγότερο το προφορικό μας κήρυγμα, απ΄ όσο ολόκληρη η ζωή και συμπεριφορά μας.

Ας στραφούμε τελικά σ’ ένα τελευταίο παράδειγμα, το οποίο αναφέρει ο Κύριος Ιησούς σχετικά με τον πιστό και φρόνιμο δούλο στο κατά Ματθαίο 24:45. Ο Κύριός του, τον έθεσε πάνω στους υπηρέτες Του, "δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ". Μεριμνούσε να εφοδιαστούν κατά την απουσία Του με κάθε καλό εκείνοι, τους οποίους είχε στην καρδιά Του. Εάν θα τον έβρισκε στην έλευσή Του "πράττοντα τούτα", ο Κύριος Ιησούς λέει, ότι είναι μακάριος αυτός ο δούλος.

Είναι μια επίπονη απόδειξη της πεσμένης κατάστασης της εκκλησίας στις μέρες μας, ότι ακόμη και τα τέκνα Θεού θεωρούν σπατάλη τη διακονία για τους μέσα. Γιατί δεν κηρύττετε καλύτερα στους έξω να τους οδηγήσετε στην επίγνωση του Χριστού; Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν δίνει έμφαση σ’ αυτό. Ο πιστός και φρόνιμος δούλος έπρεπε ν’ ασχολείται με τους μέσα, και να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου γι’ αυτόν.

Μόλις στο επόμενο κεφάλαιο από το εδάφιο 14 και πέρα, ο Κύριος αναφέρεται στη διακονία προς τα έξω, με την παραβολή των ταλάντων. Πρόκειται για τη δράση της χάριτος, η οποία εξέρχεται να ζητήσει αμαρτωλούς, αλλά και να διαδώσει την αλήθεια του Θεού. Τί ευλογημένη δράση είναι αυτή!

Ο Κύριος δίνει δηλαδή τόπο και χρόνο σε όλα. Πάντως τοποθετεί την υπακοή πριν τις θυσίες και την ακρόαση πριν το λίπος των μόσχων, Α' Σαμουήλ 15:22. Εάν οι καρδιές μας είναι στραμμένες σ’ Αυτόν, και είμαστε εναρμονισμένοι με τις σκέψεις Του, τότε θα μας πληρεί η ειρήνη Του, αντί για ανησυχία. Τότε δεν θα χρειάζεται να επιδιώκουμε ή και να επιβάλλουμε κάποια δράση ή κάποια διακονία. Όταν έρθει ο δικός Του καιρός, ίσως μας δώσει περισσότερες αποστολές απ’ όσες μπορούμε τελικά να εκπληρώσουμε.

Συνοψίζουμε σύντομα: Στις σκέψεις του Θεού υπάρχουν προτεραιότητες, χωρίς να παραμεριστούν ή ν’ απαξιωθούν τα δευτερεύοντα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε το δεύτερο πριν το πρώτο.

Η αληθινή διακονία για τον Χριστό έχει προϋπηρεσία στο αγιαστήριο. Πηγάζει από την αγάπη προς Αυτόν, προσανατολίζεται στην υπακοή απέναντι στο Λόγο Του, και στοχεύει στην δόξα του Χριστού. Εάν λείπει κάποιο χαρακτηριστικό απ’ αυτά, τότε η δράση ίσως ονομάζεται "χριστιανική", δεν είναι όμως χριστιανική, διότι τοποθετεί ανθρώπους στη θέση του Χριστού. Εάν κάποιος έρθει σε μας και χαρακτηρίσει σπατάλη τη μερίδα και το έργο, το οποίο αποκαλεί "καλό" ή "αγαθό" ο Κύριος Ιησούς ο Ίδιος, τότε ας είμαστε προσεκτικοί: δεν είναι η φωνή του Διδασκάλου μας!

Chr. Briem

Το Μεγάλο Κενό.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να παραδεχτεί κανείς, ότι για το δυτικό κόσμο ο Θεός έχει «πεθάνει». Αυτό δεν είναι δήλωση για τον Θεό, αλλά είναι δήλωση για την πνευματική κατάσταση του δυτικού ανθρώπου. Η εκκοσμίκευση έχει εισχωρήσει σε κάποιο βαθμό σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πιστούς πολλών θρησκειών. Ο άνθρωπος εξήγησε το σύμπαν, και τον εαυτό του επιστημονικά, και κατέφυγε στην ύλη και ειδικά στην τεχνολογία, ως σωτήρα του από την ανία, την πλήξη, και την αδυναμία διατήρησης σχέσεων.

Στον αθεϊστικό κόσμο παρατηρούμε το ρεύμα των Νέων Αθεϊστών (βλ. Dawkins, Hitchens, κ.α.) οι οποίοι στρέφονται επιθετικά ενάντια στη θρησκεία, την κατηγορούν ως τη ρίζα όλων των δεινών, και αρνούνται να της αναγνωρίσουν το σημαντικό ρόλο που κατέχει στις ζωές μύριων ανθρώπων. Αυτοί όμως δεν χαίρουν ιδιαίτερου σεβασμού από τους σοβαρούς αθεϊστές στοχαστές. Μάλιστα, αρκετοί τους ονομάζουν «ξεροκέφαλους», «ερασιτέχνες», «προπτυχιακούς».

Οι στοχαστές απ’ το αθεϊστικό στρατόπεδο, τους οποίους μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά, είναι επιστήμονες που δεν στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στο τεράστιο κενό που αφήνει η εκκοσμίκευση, και παραδέχονται αυτή την έμφυτη τάση του ανθρώπου να αναζητεί το υπερβατικό, το υπερφυσικό. Αναγνωρίζουν την αποτυχία της επιστήμης να δώσει απαντήσεις στις βαθύτερες αναζητήσεις του ανθρώπου, και να σιγάσει το αίτημα της ψυχής του, για κάποιου είδους πνευματικότητα.

Σ’ αυτή τη γενναία αναγνώριση, πώς να ανταποκριθεί κανείς; Πώς να γεμίσει το κενό; Μπορεί κανείς να διατηρήσει την απόρριψη του υπερφυσικού, και ταυτόχρονα να καλύψει την ανθρώπινη ανάγκη για υπέρβαση, για πνευματικότητα, για εσωτερική ειρήνη, και αφιέρωση σε απόλυτες ανθρωπιστικές αξίες; Πριν κάποιο καιρό είχα γράψει για τον Αλαίν ντε Μποττόν, και το βιβλίο του Θρησκεία για Άθεους, στο οποίο επιχειρεί να δανειστεί θρησκευτικά στοιχεία, όπως π.χ. τα γεύματα αγάπης, και τις εκκλησιαστικές συνάξεις, και να τα αφομοιώσει μέσα στο αθεϊστικό σύστημα, έτσι ώστε να παράγει ένα βίο που να καλύπτει τις πνευματικές αναζητήσεις του ανθρώπου, χωρίς όμως να τον αναγκάζει να αναγνωρίσει την ύπαρξη κάποιου Θεού. Παρόλο τον ερασιτεχνισμό και την επιφανειακότητα του Αλαίν ντε Μποττόν, αυτό το εγχείρημα τύπου «και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος», δείχνει την τραγικότητα της εσωτερικής πάλης του εκκοσμικευμένου ανθρώπου που μένει ξεκρέμαστος, που ροκανίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. 

Φαίνεται να παραμένει εγκλωβισμένος στον καταναλωτισμό της εποχής του, όπου θεωρεί ότι μπορεί να «ψωνίσει» πνευματικές πρακτικές, για να γεμίσει το έλλειμά του, χωρίς σημείο αναφοράς στο θείο. Αυτή είναι μάλλον μια ζωή συνεχούς πειράματος για το «τι δουλεύει» και «τι με καλύπτει», και για τον επιπλέον λόγο ότι απουσιάζει, και οποιαδήποτε αυθεντία η οποία να απαιτεί αφοσίωση. Ο καταναλωτής δεν αναγνωρίζει εξουσία, παρά μόνο στην ικανοποίηση του εαυτού. Ενδεχομένως, θα μπορούσε να καλύψει κανείς το κενό της πνευματικότητας, και με τη χρήση ναρκωτικών. Αυτή δεν είναι κριτική μόνο για αθεϊστές καταναλωτές, αλλά θα μπορούσε να είναι κριτική και για πιστούς που αξιολογούν εκκλησίες ή αποχρώσεις, ανάλογα με το πόσο high ήταν η εμπειρία που βίωσαν εκεί. Αν δεν καλυφτεί αυτό το κενό, πολύ απλά μπορούν να «ψωνίσουν» σε άλλη εκκλησία.

Αφενός ο άθεος αδυνατεί να «κλίνει γόνυ» μπροστά σ’ έναν Θεό, γιατί ο κόσμος του είναι απόλυτα φυσιοκρατικός. Γι αυτόν θα ήταν διανοητική αυτοκτονία ένα βήμα στο κενό, να δεχτεί την ύπαρξη του Θεού, και μια σχέση μαζί του. Αφετέρου όμως ζηλεύει τη συμφιλίωση του πιστού με το υπερφυσικό, την ικανότητα του να βλέπει την αιωνιότητα του ανθρώπου, την πρακτική της προσευχής, της ύπαρξης του θαύματος, της κοινωνίας με άλλους, της ελπίδας μέσα στον πόνο της θυσίας.

Αναγνωρίζει επίσης, ότι η επιλογή θρησκείας είναι κι αυτή ανέφικτη. Για να «αγοράσει» κανείς μια θρησκεία θα πρέπει να τη βιώσει από μέσα. Μόνο έτσι μπορεί να γνωρίζει καλά το «προϊόν» που πρόκειται ν’ αγοράσει. Είναι όμως, αδύνατο ένας άνθρωπος να εισχωρήσει βιωματικά και διανοητικά σε όλες τις υπαρκτές θρησκείες του κόσμου μας, και να είναι σε θέση να κάνει μια συνειδητή και μελετημένη επιλογή. Ούτως ή άλλως, για να εισχωρήσει κανείς βιωματικά σε μια θρησκεία, θα πρέπει να είναι ήδη πιστός σ’ αυτή τη θρησκεία, να είναι δηλαδή αυθεντικό το βίωμά του, αλλιώς δεν «γνώρισε» ουσιαστικά το προϊόν το οποίο δοκιμάζει. Είναι σαν να λέει κανείς «θέλω να δοκιμάσω το κολύμπι για να αποφασίσω αν μπορώ να αφεθώ στο νερό». Μα αν δεν αφεθείς δεν έχεις δοκιμάσει το κολύμπι. Δεν είσαι σε θέση να το αξιολογήσεις. Αδιέξοδο.

Μπορεί κανείς να απαντήσει ότι αυτό το κενό μέσα στον άνθρωπο, αποτελεί ένδειξη και της ύπαρξης του αντικειμένου, που είναι ικανό να το γεμίσει, δηλαδή του Θεού. Αυτή η απάντηση όμως δεν λύνει το πρόβλημα του άθεου. Αν πράγματι υπάρχει εκεί έξω η πραγματικότητα που θα καλύψει αυτό το κενό, τότε ποια είναι αυτή; Σε ποια θρησκεία θα τη βρω; Πώς να την «αγοράσω»; Είναι μια απάντηση που ενθαρρύνει τον άθεο να συνεχίσει την καταναλωτική του αναζήτηση. Και δεν είμαι καν σίγουρη αν αυτή είναι η εμπειρία, και η μαρτυρία των πλείστων πιστών που «γνώρισαν» τον Θεό. Εδώ αξίζει να μελετηθούν μαρτυρίες πιστών. Εγώ, τουλάχιστον, σπάνια έχω ακούσει πιστό να ομολογεί ότι κατόπιν βαθιάς μελέτης, εξέτασης και δοκιμής όλων των θρησκειών που θα μπορούσε να γνωρίσει τελικά επέλεξε τον Χριστιανισμό. Υπάρχουν οι πιστοί που γεννήθηκαν μέσα σε χριστιανική οικογένεια, και παρέμειναν και οι ίδιοι στον ίδιο δρόμο, αλλά υπάρχουν και πιστοί που εισχώρησαν στον Χριστιανισμό κατόπιν κάποιου βιώματος, αναγνώρισης, συνειδητοποίησης, φώτισης, μιας θείας «εισβολής» στον κόσμο τους (π.χ. Απόστολος Παύλος). Το καταναλωτικό στοιχείο είναι σχεδόν πάντοτε απόν.

Τόση ώρα μιλάμε για το κενό του αθεϊσμού. Έχω την εντύπωση όμως, ότι αυτό το κενό δεν είναι αποκλειστικότητα του αθεϊστή, ούτε είναι αυτό που διαφοροποιεί τον πιστό, από τον μη πιστό. Ο ειλικρινής πιστός, (κι εδώ δεν μιλάω για το χαζοχαρούμενο, το σούπερ-ήρωα της πίστης που θριαμβολογεί, ή αυτόν που ποτέ δεν βίωσε τον Θεό να κρύβεται, ή μάλλον κατάφερε να καταπιέσει τη δυσάρεστη και άβολη αυτή εμπειρία), γνωρίζει ότι η πίστη είναι εμπιστοσύνη στο κενό. Μπορεί να έχει καλύψει ο πιστός το κενό της υπέρβασης και της πνευματικότητας, της αίσθησης της παρουσίας του Θεού σε κάποιες στιγμές της ζωής του, αλλά πάντοτε έρχεται η αμφισβήτηση, η λεγόμενη «έρημος», η σιωπή των ουρανών.

Ο Michael Novak στο βιβλίο του No One Sees God: The Dark Night of Atheists and Believers (NY: Doubleday 2008), εξετάζει εξομολογήσεις πιστών από διάφορες εκκλησιαστικές ομολογίες, και δείχνει ακριβώς αυτό: ότι η απουσία του Θεού είναι κοινός τόπος για τον πιστό, και για τον άθεο. Η υπέρβαση στον πιστό γίνεται μέσω μιας υπέρλογης πίστης, που προχωρά στο σκοτάδι. Ο πιστός υπερβαίνει την ηθική αξιολόγηση του Θεού, κράζει το «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» αλλά προχωρά μόνος μέχρι τέλους, σε μια φαινομενικά μονόπλευρη σχέση (βλ. Ιώβ). Η πίστη είναι ακριβώς αυτό. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα νταλαβέρι με τον Θεό. Μια εμπορική σχέση που λήγει μόλις τελειώσει το πάρε-δώσε.

Άρα, αυτό το κενό με συνδέει με τον άθεο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Είμαστε πιο κοντά πιστοί και άθεοι απ’ όσο νομίζουμε. Η διαφορά δεν είναι ότι εγώ έχω το μυστικό να καταφέρνω να γεμίζω το κενό. Η διαφορά είναι ότι κάποιος με συνάντησε πριν απ’ το κενό, με πρόσωπο, με φωνή, με προσταγή, και με στιγμάτισε τόσο πολύ, σε σημείο που κανένα κενό δεν λαμβάνει πια τον τελευταίο λόγο. Δεν έχω συνταγή για τον άθεο. Έχω μόνο ομολογία, κατανόηση και προσευχή... 

Πηγή: http://www.nikites.eu/