Μετάνοια.

Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή ενός πιστού από τη μετάνοια. Σχεδόν τίποτα που να δίνει πιο πολλή ζωή, τίποτα που να δίνει περισσότερη απελευθέρωση, τίποτα πιο ένδοξο. Γι' αυτό ο διάβολος κοίταξε να το αναιρέσει και να το δυσφημήσει. Αναφέροντας τη λέξη μετάνοια στους περισσότερους πιστούς, αμέσως νομίζουν ότι μιλάς για κατάκριση, φοβέρα, αρνητισμό, κατηγορία και θάνατο.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να απομακρύνει πιο πολύ από την αλήθεια απ' ότι αυτά. Η μετάνοια είναι ένα δώρο του Θεού. Χωρίς αυτήν οι αμαρτωλοί δεν μπορούν να αναγεννηθούν, και οι άγιοι δεν μπορούν να ανανεωθούν. Είναι ένα θαύμα της άπειρης χάρης του Θεού. Μόνο οι ατελείς μπορούν να τη ζητήσουν.
Η μετάνοια είναι αποκλειστικά για εκείνους που έχουν αποτύχει, για εκείνους που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους, για εκείνους που έχουν απομακρυνθεί, για εκείνους που έχουν αμαρτήσει, κι εκείνους που θέλουν να επιστρέψουν. Δεν είναι για τελείως δίκαιους, ή για εκείνους που είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, και τους αλαζόνες. Δεν πληρούν τα κριτήρια για ένα τέτοιο πολύτιμο κόσμημα. Ούτε γνωρίζουν τι χάνουν.
Η μετάνοια είναι η χάρη του Θεού που ενεργείται. Ξαναφτιάχνει και αποκαθιστά, και επιδιορθώνει. Είναι το απαραίτητο βήμα για τη λύτρωση. Ξεκινά μέσα από το σκοτάδι, και καταλήγει μέσα στο φως. Ξεκινά μέσα από τα δεσμά, και καταλήγει στην ελευθερία. Ξεκινά μέσα από το θάνατο, και καταλήγει στη ζωή. Κάνει το ακάθαρτο καθαρό, και το ανάγιο, άγιο. Κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον ουρανό και την κόλαση. Ο Θεός συγχωρεί μόνο εκείνους που μετανοούν.
Η αληθινή μετάνοια, ο καρπός της θείας λύπης οδηγεί «προς σωτηρίαν αμεταμέλητον» Β' Κορινθίους 7:10.
Η ουράνια βασιλεία του Θεού είναι γεμάτη από μετανοημένους υιούς και θυγατέρες του Αδάμ, που έχουν λυπηθεί για τις αμαρτίες τους, και βρήκαν συγχώρηση. Δεν θα λυπηθούν ποτέ ξανά. Η μετάνοια είναι «το χρυσό κλειδί, που ανοίγει το παλάτι της αιωνιότητας». Όμως οι πύλες της βασιλείας του Θεού είναι κλειστές, σ' εκείνους που αρνούνται να μετανοήσουν. Δεν μπορούν ποτέ να μπουν μέσα. Πρέπει να προχωρήσουν χωρίς σωτηρία, και θα μετανιώσουν πολύ γι' αυτό. Απορρίπτουν τη θεία λύπη σ' αυτή τη ζωή, και θα έχουν τη λύπη αυτού του κόσμου στη ζωή που θα έρθει. Πόσο τραγικό! Δεν μπορούμε να πληρώσουμε για να προσπεράσουμε τη μετάνοια.
Η μετάνοια είναι το πιο βασικό από τα βασικά, το πρώτιστο από «την αρχική διδασκαλία του Χριστού» Εβραίους 6:1. Είναι η ιδιαίτερη ιδιοκτησία της ανθρώπινης φυλής. Απ' όλη τη δημιουργία του Θεού, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει. Γι' αυτό «γίνεται χαρά ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» Λουκάς 15:10. Είναι πολύ συγκινητικό να το βλέπουν αυτό! Γι' αυτό οι πρώτοι χριστιανοί, που όλοι τους ήταν Ιουδαίοι, δόξαζαν το Θεό επειδή Εκείνος έδωσε «και εις τα έθνη την μετάνοιαν εις ζωήν» Πράξεις 11:18. Αυτή ήταν ο δρόμος τους προς την κληρονομιά. Στην πραγματικότητα, ένας λόγος που ο Ιησούς δεν έχει ακόμα επιστρέψει, είναι ο εξής: Περιμένει να μετανοήσουν περισσότεροι άνθρωποι.
«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» Β' Πέτρου 3:9.
Υπάρχει μετάνοια, ή απώλεια. Η μετάνοια σημαίνει να σωθούμε από τις αμαρτίες μας. 
Οι Γραφές μιλούν για «μετάνοια εις ζωήν» και «μετάνοια προς σωτηρίαν». Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σ' αυτό! Στην πραγματικότητα, η μετάνοια είναι μόνο για εκείνους που δεν έχει απορρίψει ο Κύριος.
«Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω. Γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον. Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω» Αποκάλυψη 3:19-20.
Δοξάζω το Θεό, όταν κρούει την πόρτα! Θα λάβουμε την εμπειρία του ελέους και της χάριτος, αν ταπεινωθούμε και μετανοήσουμε.
Κοιτάξτε πώς ανταποκρίθηκε ο Δαβίδ, όταν ο Νάθαν ο προφήτης φανέρωσε την αμαρτία του βασιλιά. (Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη μετάνοια. Να φανερώσουμε την αμαρτία μας, να τη φέρουμε στο φως. Ποιος θέλει να έχει καρκίνο στο πνεύμα του, και ούτε καν να το γνωρίζει; Ευχαριστώ το Θεό, όταν αποκαλύπτεται η ακαθαρσία!
Ο Δαβίδ πρώτα ικέτευσε για έλεος απλά και καθαρά: «Ελέησέ με, ω Θεέ, κατά την αστείρευτη αγάπη Σου». Εναπόθεσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αγαθότητα του Θεού. Βούτηξε μέσα στον ωκεανό της χάριτος: «Κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου»
Τι φανταστική παράκληση! Ο Δαβίδ έρχεται με τις παραβάσεις, την ανομία και την αμαρτία του. Είναι βρώμικος, κηλιδωμένος και αχρείος. Κι όμως επικαλείται την αστείρευτη αγάπη και το πλήθος των οικτιρμών του άγιου Θεού. Και ο Κύριος ευαρεστείται μ' αυτό! Το προσκαλεί, το καλωσορίζει, και το επιθυμεί. Θέλει να μας κάνει πλήρεις. Δεν θέλει να κρύβει το πρόσωπό Του από μας. Θέλει να κρύψει το πρόσωπό Του από την αμαρτία μας.
«Τις Θεός όμοιός Σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; Δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαχνισθή ημάς, θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών, και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης» Μιχαίας 7:18-19.
Κοιτάξτε την τόλμη της μετάνοιας του Δαβίδ. Ο άνθρωπος που μοίχευσε, και κανόνισε ένα ψυχρό αιματοβαμμένο φόνο, εκείνος που απογοήτευσε, και προσέβαλε τον Κύριο, ζητά τώρα η ανομία του να σβηστεί, και να καθαριστεί, να καθαριστεί μέχρι να γίνει λευκότερος κι από το χιόνι, να αποκατασταθεί σ' αυτόν η χαρά και η ευφροσύνη, ο Θεός να κτίσει μέσα του μια καθαρή καρδιά, και να ανανεώσει πνεύμα ευθύ μέσα του, ο Κύριος ν' ανοίξει το στόμα του, ώστε η γλώσσα του να ψάλλει τη δικαιοσύνη του Θεού, και το στόμα του να διακηρύξει τη δόξα του Θεού. Εκπληκτικό!
Τι απίστευτη ανταλλαγή! Έρχεται με ανομία. Φεύγει με καθαρότητα. Έρχεται με ενοχή. Φεύγει με συγχώρηση. Έρχεται γεμάτος βάρος. Φεύγει με χαρά. Υπηρετούμε ένα ελεήμονα Θεό!
Η μετάνοια όμως δεν είναι φτηνή. Κόστισε στον Ιησού το αίμα της ζωής Του. Τον έφερε ως τον πάτο. Πλήρωσε το τίμημα για να σώσει τη ζωή μας. Υπέφερε για να αλλάξουμε εμείς.
«Όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας» Α' Πετρου 2:24.
Η μετάνοια βρίσκεται εκεί που γίνεται η αρχή. Πεθαίνουμε ως προς το παλιό και αγκαλιάζουμε το νέο. Επιστρέφουμε από τον κόσμο και γυρνάμε προς τον Κύριο. Είναι αναγέννηση, είναι σωτηρία, είναι νέα ζωή. Αν συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε για τη σωτηρία μας και να αναρωτηθούμε για τη μετάνοιά μας. Ο Ιησούς δεν πέθανε μάταια.
Μιλώντας για τους μαθητές Του ο Κύριος είπε: «Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία» Ιωάννης 17:19.
«Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες, δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς» Εβραίους 2:11...

Επιστολή

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;

“Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν”. Κολοσσαείς. 2:8

Τα τελευταία χρόνια ένα κύμα αμφισβήτησης, της πάσης μορφής αυθεντίας σαρώνει την ανθρώπινη κοινωνία. Παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα όπως μεταμοντερνισμός, συγκρητισμός, μετανεωτερικότητα, οικουμενισμός, πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, ολιστική θεωρία, νέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π.
Ως «μεταμοντέρνος» χαρακτηρίζεται «αυτός που ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς, ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».
Αποτέλεσμα είναι να οδηγηθούμε σταδιακά στην απόρριψη κάθε απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη και αντικειμενική αλήθεια, έδωσε τη θέση της σε πολλαπλές αλήθειες της ίδιας πραγματικότητας.
Οι υποστηρικτές του «μεταμοντερνισμού» υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει αντικειμενική διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Όλα αποτελούν εκδηλώσεις της μίας πραγματικότητας (απόλυτος μονισμός), και ποικίλλουν ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού στην κάθε εποχή. Δεν χρειάζεται συνεπώς οριοθέτηση, δεν χρειάζεται αντιπαράθεση.
Όσον αφορά τη θρησκεία, από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και τα πάντα είναι σχετικά, δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών, φιλοσοφιών ή πεποιθήσεων. Όλες έχουν ισάξιο βάρος, και θεωρούνται βάσιμες και έγκυρες, ακόμη και αν διαφωνούν μεταξύ τους.
Όλοι οι πιστοί των θρησκειών πρέπει να αποδεσμευθούν από τους φραγμούς της θρησκείας τους, και να συνεννοούνται με τους οπαδούς των άλλων θρησκειών. Αυτό λέγεται θρησκευτικός συγκρητισμός, όρος που αναφέρεται από τον Πλούταρχο, και λέγεται ότι αποδίδεται στην ένωση των Κρητών παρά τις διαφορές τους, μπροστά σε ένα κίνδυνο.
Σήμερα λοιπόν ιδιαίτερα, υπάρχουν βασικά δύο απόψεις σχετικά με το θέμα που εξετάζουμε.
Η μία άποψη είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Εξαρχής πρέπει να πούμε ότι αυτή η σκέψη είναι αυτή καθεαυτή παράλογη και αυτοαναιρείται. Μία καλή ερώτηση για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι: «Είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό;». Είναι εντελώς παράλογο να κάνεις μια τέτοια δήλωση, εφόσον είναι μια απόλυτη δήλωση, που η ίδια αρνείται την απολυτότητα. Λέει σε τελική ανάλυση, ότι το γεγονός ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια είναι η μόνη απόλυτη αλήθεια.
Η άλλη άποψη υποστηρίζει ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και ότι υπάρχουν απόλυτα κριτήρια που ορίζουν τι είναι αλήθεια και τι όχι. Έτσι, οι πράξεις μπορούν να καθοριστούν αν είναι σωστές ή λάθος από τη σύγκριση με αυτά τα απόλυτα κριτήρια.
Μπορούμε να φανταστούμε το χάος που θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν απόλυτες πραγματικότητες. Ας πάρουμε για παράδειγμα το νόμο της βαρύτητας. Αν δεν υπήρχε μια απόλυτη πραγματικότητα, τη μια στιγμή μπορεί να ήθελες να κάνεις ένα βήμα και να βρισκόσουν στο διάστημα, και την άλλη να μη μπορούσες καθόλου να κινηθείς. Τι θα συνέβαινε επίσης αν οι αριθμοί δεν είχαν πλέον απόλυτη αξία. Για παράδειγμα αν 2+2 δεν ισούταν πια με τέσσερα. Αν δεν υπήρχαν απόλυτες αλήθειες, ο κόσμος θα ήταν σε χάος. Δεν θα υπήρχαν νόμοι της επιστήμης, νόμοι της φυσικής, όλα θα ήταν χωρίς νόημα και δεν θα υπήρχαν κριτήρια για το σωστό και το λάθος.
Ευτυχώς όμως υπάρχει απόλυτη αλήθεια και αυτή είναι ο Λόγος του Θεού.
“Δι' εμού οι βασιλείς βασιλεύουσι, και οι άρχοντες θεσπίζουσι δικαιοσύνην. Δι' εμού οι ηγεμόνες ηγεμονεύουσι, και οι μεγιστάνες, πάντες οι κριταί της γής· Εγώ τους εμέ αγαπώντας αγαπώ· και οι ζητούντές με θέλουσι με ευρεί”. Παροιμίες 8:15-17
“Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια”. Ιωάννης 17:17

“Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.” Α' Τιμόθεον 4:16.
 Όπως είδαμε ο σύγχρονος άνθρωπος μαστίζεται από τη σχετικότητα σε όλες της τις μορφές, η οποία μάλιστα διδάσκεται και σαν ανώτερη αρετή. Παρά το γεγονός ότι η άρνηση της απόλυτης αλήθειας είναι καθεαυτή παράλογη, εν τούτοις η θεωρία ότι «όλα είναι σχετικά» έχει γίνει το σλόγκαν της γενιάς που ζούμε. Έχουμε εισέλθει στη μεταμοντέρνα λεγόμενη κοινωνία που θεωρεί ότι όλες οι αξίες, τα πιστεύω, οι τρόποι ζωής και η αλήθεια ισχύουν το ίδιο. Σαν αποτέλεσμα εκείνοι που πιστεύουν στα απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος και στην ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας, γίνονται αντικείμενα χλευασμού και καταδίκης.
Είναι όμως λογικό να δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια;
Κατ’ αρχάς, όπως ήδη είδαμε, υπάρχει το πρόβλημα της αντίθεσης στη θέση ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Αυτοί που πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν απολυτότητες οι ίδιοι πιστεύουν σε μια απολυτότητα. Είναι απόλυτα σίγουροι ότι δεν υπάρχει τίποτε απόλυτο. Αυτού του είδους η φιλοσοφία αντιφάσκει και αυτοδιαψεύδεται.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος έχει περιορισμένη γνώση. Σαν ανθρώπινα όντα με περιορισμένο μυαλό δεν μπορούμε να κάνουμε απόλυτα αρνητικές δηλώσεις. Όταν κάποιος ισχυρισθεί ότι «δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια ή δεν υπάρχει Θεός», γιατί αυτό ουσιαστικά λένε, θα πρέπει να κατέχει όλη τη γνώση, γεγονός που βέβαια δεν ισχύει.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι η σχετικότητα σε όλα οδηγεί σε ένα χαοτικό και καταστροφικό τρόπο ζωής. Ας σκεφθούμε μόνο για μία στιγμή τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε απόλυτη αλήθεια και ο καθένας έθετε τους δικούς του κανόνες για να ζει και να κάνει ότι νομίζει ότι είναι σωστό. Θα μπορούσε να αποφασίσει ότι το να σκοτώνεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη σκοτώνεις, το να κλέβεις είναι τόσο σωστό όσο το να μη κλέβεις. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιβάλλει κανόνες στην κοινωνία. Θα οδηγούμασταν σε ολοκληρωτικό χάος. Ένας κόσμος χωρίς απολυτότητες θα ήταν ο πιο τρομακτικός κόσμος που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι γιατί αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια-Θεός είναι τόσο αδιάλλακτοι με αυτούς που πιστεύουν στην απόλυτη αλήθεια; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πρόθυμοι να αγκαλιάσουν ένα σύστημα που είναι τόσο παράλογο και απειλεί να καταστρέψει τη δομή της κοινωνίας;
Ο απλός λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους. Αν υπάρχει απόλυτη αλήθεια τότε υπάρχουν και απόλυτα κριτήρια για το σωστό και το λάθος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αφού αυτά αναφέρονται όχι μόνο στην κυβέρνηση του σύμπαντος αλλά απευθύνονται και στον άνθρωπο-πρόσωπο θα πρέπει να έχουν θεσμοθετηθεί από ένα υπέρτατο Πρόσωπο έναντι του Οποίου είμαστε υπόλογοι.
Ευτυχώς όμως υπάρχει ο Δημιουργός και έχει αποκαλύψει όχι μόνο την αλήθειά Του αλλά και την αγάπη Του και τον εαυτό Του στον άνθρωπο δια του Λόγου Του της Αγίας Γραφής. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την απόλυτη αλήθεια χρειάζεται να έχουμε προσωπική σχέση με Αυτόν που διακήρυξε ότι είναι η απόλυτη αλήθεια: “Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού”. Ιωάννης 14:6.
Ας Τον επικαλεσθούμε να μας φωτίσει, όσο είναι ακόμη καιρός...

Χριστιανισμός και Επιστήμη

Ποιος είναι ο θεός σου;

Ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Ρονάλντο
εκδηλώνει τη λατρεία του στο έπαθλο
του τελικού αγώνα.

• Άρθρο του Ken Slade από το αυστραλιανό περιοδικό “Life Today, A Perspective”, Μάιος-Ιούνιος 2002, σελ. 8, Τίτλος στο πρωτότυπο “Who is youd god?”  Copyright ©WCGWA, 2002.

«Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει» Ματθαίος 4:10

Τι απίστευτη αφοσίωση έδειξαν οι πολλοί φανατικοί οπαδοί του ποδοσφαίρου στη διάρκεια του πρόσφατου παγκόσμιου κυπέλλου! Ήταν μια πολυδάπανη υπόθεση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, που χαρακτηρίστηκε από ζωγραφισμένα πρόσωπα, χρωματιστά μαλλιά και μοναδικά ρούχα που φορούσαν οι λάτρεις των διαφόρων ομάδων. Για πολλούς η ατμόσφαιρα στη διάρκεια των αγώνων ήταν παρόμοια με μια θρησκευτική τελετή, λες και το ποδόσφαιρο ήταν το σπουδαιότερο πράγμα για τόσο πολλούς στον κόσμο.

Ύστερα απ’ αυτά δε μπορώ παρά να ρωτήσω: Ποιος είναι ο θεός σου;

Μερικοί νομίζουν ότι αυτό δεν είναι δουλειά του καθενός! Άλλοι πιστεύουν πως είναι εκείνο το πράγμα που θεωρείς περισσότερο σπουδαίο στη ζωή σου. Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι λένε πως η λέξη "θεός" πρέπει να γράφεται με κεφαλαίο "Θ", ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ο "θεός" είναι μια εφεύρεση των πρωτόγονων ανθρώπων για να αντισταθμίσουν τα ψυχολογικά τους προβλήματα.

Ίσως πρέπει ν’ αρχίσουμε συμφωνώντας αρχικά για την έννοια της λέξης "θεός". Το λεξικό μου λέει μεταξύ άλλων ότι "θεός είναι ένα αντικείμενο λατρείας... ένα αντικείμενο υπερβολικής αφοσίωσης". Με αυτή την ευρύτερη έννοια της λέξης υπάρχουν πολλά αντικείμενα ή όντα που μπορούν να ονομαστούν "θεοί", και υπάρχουν πολλοί λατρευτές αυτών των θεών.

Κάθε πολιτισμός στη γη γοητεύεται από τον θεό του, τους θεούς του ή τον Θεό. Θα ήταν αδύνατο να δοθεί μια εύκολη απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση, καθώς τα διάφορα ΜΜΕ φέρνουν στην προσοχή μας ποικίλες τελετουργίες, και θρησκευτικούς νόμους και ευλαβικές ανταποκρίσεις σε παγκόσμια έκταση. Ωστόσο εγώ επιμένω: Ποιος είναι ο θεός σου;

Η ερώτηση "ποιος είναι ο θεός σου; "τέθηκε σε μια ομάδα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που ζούσαν στην Αθήνα πριν από 2000 χρόνια περίπου, και η ιστορία αυτών των διανοητών ίσως μας βοηθήσει ν’ απαντήσουμε στην προκλητική ερώτηση για τον «θεό/Θεό».

Στον υπαίθριο χώρο του Αρείου Πάγου, ένας ταξιδιώτης που τον έλεγαν Παύλο τόνισε στους συγκεντρωμένους σοφούς άντρες, «Όταν ήρθα στην πόλη σας, έμεινα έκπληκτος από τους πολλούς ναούς που έχετε εδώ. Αυτό επιβεβαιώνει ότι είστε πολύ θρήσκοι άνθρωποι. Είδα μάλιστα κι έναν βωμό με την επιγραφή “Για τον άγνωστο θεό”. Γι’ αυτόν λοιπόν εγώ θέλω να σας μιλήσω» Πράξεις 17:23.

Μετά απ’ αυτό άρχισε να προσδιορίζει τον "Θεό" ως Εκείνον που δημιούργησε όλα τα πράγματα περιλαμβανομένων των υλικών, από τα οποία εκείνοι κατασκεύαζαν τα αγάλματα των θεών τους - κι ήταν τούτο κατευθείαν πρόκληση για έναν λαό που είχε θεοποιήσει τόσο πολλές μυθικές μορφές! Υποστήριξε στη συνέχεια ότι αυτός ο Θεός δεν ήταν μακρινός, αλλά αντίθετα πολύ κοντά στους ανθρώπους, και ήταν εύκολο να Τον βρουν. Ακόμη χρησιμοποίησε λίγους στίχους από ένα ποίημα γνωστό στους Αθηναίους: «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» και «του γαρ και γένος εσμέν». Πράξεις 17:28.

Και πριν προσπαθήσουν να αντικρούσουν τα επιχειρήματά του για τον Θεό, τους προκάλεσε με τούτα τα λόγια: «Αυτός ο Θεός όρισε μια μέρα που θα κρίνει τον κόσμο με δίκαιο τρόπο, μέσω ενός ανθρώπου που ο Ίδιος έχει ήδη ορίσει» Πράξεις 17:31.

Το επιχείρημα που πρόσφερε γι’ αυτόν τον Θεό ήταν εκείνο της ανάστασης και επαναφοράς στη ζωή του σταυρωμένου Ιησού Χριστού. Μόλις άκουσαν αυτό το επιχείρημα, οι ακροατές του χωρίστηκαν στα δύο. Οι περισσότεροι έμειναν προσκολλημένοι στους πέτρινους και ξύλινους θεούς τους, όμως μερικοί πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και τον αληθινό Θεό.

Πριν απαντήσεις βιαστικά στην ερώτηση "Ποιος είναι ο θεός σου", δεν θα ήταν φρόνιμο να σκεφτείς αυτή την αξίωση που τέθηκε πριν από 2000 χρόνια και ποτέ δεν διαψεύστηκε;

Βεβαιώσου, λοιπόν, για το ποιος είναι ο Θεός, και κυρίως, βεβαιώσου για το ποιος είναι ο δικός σου θεός!

-------------------------------------------------------------------------------------------

Hθικό δίδαγμα!

Ότι ο αθλητισμός έχει εξελιχθεί - συν τοις άλλοις - σε μεγάλη οικονομική επιχείρηση, αυτό όλοι το γνωρίζουν και φαίνεται ξεκάθαρα στον τρόπο που οργανώνονται και τελούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Πολύ περισσότερο όμως φαίνεται στις ξεχωριστές διοργανώσεις άλλων "αθλημάτων" όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπέιζμπολ κ.λ.π. Αυτό το νιώθουν ιδιαίτερα οι φανατικότεροι των φανατικών οπαδών των διαφόρων ομάδων, που ύστερα από την επαγγελματοποίησή τους βλέπουν τις κάποτε ερασιτεχνικές τους ομάδες να αποκτούν ιδιοκτήτες και να γίνονται αντικείμενα οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης, εντελώς αντίθετα από κάθε αθλητικό ιδεώδες.

Και μόνο το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο από άθλημα ή αθλητικό παιχνίδι κάποιας αξίας, σήμερα αποτελεί το "καλύτερο προϊόν τηλεθέασης", που αντί να γυμνάζει τον άνθρωπο, τον μετατρέπει σε θεατή που το απολαμβάνει βυθισμένος στον καναπέ του, έχει πολλά να πει σε όποιον σκέπτεται ελεύθερα...

Η επιστήμη της ψυχολογίας έχει ερευνήσει και αναλύσει βαθιά τους λόγους που όλα αυτά τα "σπορ" έχουν γίνει αγαπητά στους ανθρώπους όλης της γης, ώστε δεν είναι ανάγκη ν’ αναφερθούμε εδώ. Όμως και οι ρυθμιστές της οικονομίας έχουν άποψη στο προκείμενο, αφού κατάφεραν να τα αναγάγουν σε χρυσοφόρους μηχανισμούς που επηρεάζουν κράτη και κυβερνήσεις.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που πραγματοποιήθηκε σε Κορέα και Ιαπωνία, αποτελεί τρανό παράδειγμα. Όπως έγραψε κάποιος αναλυτής, τόσο η ανάθεση της διοργάνωσης σ’ αυτές τις χώρες όσο και η στάση της διαιτησίας σε ορισμένους αγώνες, δε μπορούν να θεωρηθούν άσχετα από την κύρια σκοπιμότητα των οικονομικών παραγόντων, που στις χώρες της Ασίας βλέπουν την νέα αναπτυσσόμενη αγορά.

Κατά τα λοιπά οι έννοιες της ευγενούς άμιλλας και του καλώς αγωνίζεσθε θυσιάζονται στα κάθε είδους συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Είναι λοιπόν κακό για τον πιστό άνθρωπο να αθλείται ή να παρακολουθεί τα αθλητικά δρώμενα; Η προσωπική μας γνώμη δεν έχει τόση σημασία όταν ήδη η Βίβλος αναγνωρίζει πως «η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος» Α' Τιμοθέου 4:8.

Αλλά αυτός ο βιβλικός λόγος δε μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με τους πολλαπλούς τραυματισμούς - κάποιοι από τους οποίους με μόνιμες συνέπειες - που συχνότατα συμβαίνουν σε νεαρά άτομα που συμμετέχουν σε σχετικά αγωνίσματα/παιχνίδια.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι πρόκειται για άλλο πράγμα. Επιτέλους άλλο είναι η σωματική γυμνασία και άλλο το αποκλειστικό ενδιαφέρον για μια “νίκη” με όποιο κόστος... Αυτά σίγουρα δεν είναι πνευματικά ούτε χριστιανικά πράγματα!...

Πηγή:  ΤΥΧΙΚΟΣ

Ας γυρίσουμε πίσω στο Χριστό.

Σ αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε, η κοινωνία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Εκτός των πολλών και μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που περνάμε, παράλληλα η αμαρτία γιγαντώνεται, όσο πάει και νομιμοποιείται. Διεστραμμένοι άνθρωποι, ψευτομέντιουμ και μάγοι διαφόρων ειδών και εγκληματίες πάσης φύσεως, προβάλλονται ακόμα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να δώσουν τη γνώμη τους για πολύ λεπτά ζητήματα, όπως η οικογένεια, τα παιδιά, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, και οι ειλικρινείς σχέσεις των ανθρώπων.
Εκεί ακούμε τα πιο απογοητευτικά συμπεράσματα, και τους πιο παράλογους σχεδιασμούς για το μέλλον της κοινωνίας μας. Θέλουν να καταργήσουν κάθε τι που είναι σωστό και δοκιμασμένο, και να εγκαθιδρύσουν ένα δικό τους σύστημα, κατά τις επιθυμίες της σάρκας τους.
Τρανταχτό παράδειγμα ο γάμος. Κάποτε έριξαν την ιδέα να καταργηθεί ο θεσμός του γάμου και προσπάθησαν να βρουν ένα υποκατάστατο. Πρότειναν πολλές λύσεις, ελεύθερη συμβίωση, συμβολαιογραφική πράξη, ανύπαντρες μητέρες, και άλλα τέτοια. Εκείνες που πλήρωσαν περισσότερο από όλους αυτές τις ψεύτικες θεωρίες, είναι οι κοπέλες που πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν μητέρες, χωρίς να τελέσουν κανένα γάμο. Έκαναν ένα παιδί, έγιναν μητέρες χωρίς επίσημο πατέρα, και προσπάθησαν να κάνουν οικογένεια. Με αποτέλεσμα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα οποία φροντίζουν για τους πάσχοντες και αναξιοπαθούντες ανθρώπους, να μην παραλείπουν στη λίστα τους να βάζουν και τις ανύπαντρες μητέρες, οι οποίες απεδείχθη ότι είναι απροστάτευτες και οπωσδήποτε αξιολύπητες, και φυσικά τα παιδιά τους που μεγαλώνουν ορφανά από πατέρα. Πόσο διαφορετικά τα έφτιαξε ο Θεός τα πράγματα. Ο Θεός δημιούργησε το θεσμό του γάμου με απόλυτη αρμονία, και γι’ αυτό είναι αναντικατάστατος, όπως είναι και τα μάτια μας και τα αυτιά μας, και όλα τα μέλη του σώματός μας.
Αντικαθίσταται το μάτι μας με κανένα ψεύτικο; Το χέρι μας; Το νύχι μας; Τίποτα δε μπορεί να αντικατασταθεί χωρίς καταστροφή και κακό αποτέλεσμα.

Νόμιζαν μερικοί ότι όσο απομακρυνόμαστε από τις διδασκαλίες του Χριστού, από το Ευαγγέλιο που είναι η απόλυτη αλήθεια, τόσο πιο πολύ εκσυγχρονιζόμαστε και θα ζήσουμε καλύτερα και πιο ελεύθερα. Στην πράξη όμως, το αποτέλεσμα μας δείχνει το αντίθετο. Όσο απομακρυνόμαστε από τις εντολές και τους κανόνες του Χριστού, τόσο πιο πολύ εκφυλιζόμαστε και δυστυχούμε.
Χρειαζόμαστε τον Ιησού Χριστό σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε. Ας γυρίσουμε λοιπόν κοντά του.
Τον χρειαζόμαστε όχι μόνο στα σημερινά οικονομικά προβλήματα, αλλά κυρίως για τη σωτηρία της ψυχής μας και τότε θα δούμε το χέρι Του και στην οικογένειά μας, και στην πατρίδα μας ακόμα. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, σαν τον «άσωτο υιό», ο οποίος, αφού κατασπατάλησε την περιουσία του πατέρα του «μετά πορνών» και κατάντησε να βόσκει γουρούνια ζητώντας μισθό λίγα ξυλοκέρατα, που και αυτά δεν του τα δίνανε, επέστρεψε στον οίκο του πατέρα του, και ζήτησε να γίνει ένας απλός δούλος, για να χορταίνει τουλάχιστον «άρτον».
Βεβαίως δεν τα γράφουμε όλα αυτά για να αλλάξει το καθεστώς των ανθρώπων ή η κοινωνία και οι νόμοι του κράτους που επιτρέπουν τα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τις μοιχείες και όλα αυτά τα κακά. Αλλά τα γράφουμε για να γνωρίσουν και να κάνουν το θέλημα του Θεού όσοι θέλουν να ζήσουν μια ευλογημένη ζωή, και να φθάσουν κάποια ημέρα στο περιβάλλον του Ουράνιου Πατέρα.
Ο Ιησούς του Ναυή είπε στους Ισραηλίτες: «Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τον Θεόν ή τον Βάαλ…» και κατέληξε: «…Εγώ όμως και ο οίκος μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον», Ιησούς του Ναυή 24:15. Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν τι θα κάνουν οι άλλοι. Εγώ και η οικογένειά μου έχουμε αποφασίσει να κάνουμε το θέλημα του Θεού, και να ακολουθούμε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού...

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

Τρόμος στην καρδιά της Ευρώπης. Πρώην μουσουλμάνοι που έγιναν χριστιανοί καταγγέλλουν στο περιοδικό Paris Match (08.07.14) ότι ενδέχεται να δολοφονηθούν από τους πρώην ομοϊδεάτες τους που τους θεωρούν αποστάτες. Είναι αναγκασμένοι να υποστούν ταπεινώσεις και υφίστανται διώξεις από τις οικογένειές τους. Zoυν συχνά με τον φόβο των αντιποίνων. Κάποιοι δέχθηκαν να μιλήσουν με καλυμμένο το πρόσωπο. 
Η 45χρονη οικιακή βοηθός Aïcha κατοικεί στο Val-de-Marne, αλλά μεγάλωσε στην Αφρική. Κατάγεται από την Ακτή Ελεφαντοστού. Υποβλήθηκε σε κλειτοριδοκτομή, τηρούσε τις 5 καθημερινές προσευχές του Ισλάμ, αλλά θυμάται ότι ανακάλυψε τυχαία τον Χριστό στην τηλεόραση μιας γειτόνισσάς της. 

«Ήταν μια ταινία για το Πάσχα. Δεν ξέρω γιατί αυτό παρέμεινε στην καρδιά μου από την παιδική ηλικία.» Η συνέχεια ήταν μια σειρά από θεία σημεία και η συνείδηση που απέκτησε της κλήσης. Όσο ζει στη Γαλλία διαβάζει την Κ. Διαθήκη γιατί όπως λέει ακόμη κι όταν «ήμουν μουσουλμάνα αγαπούσα τον Χριστό». Όταν σκοτώθηκε σε ατύχημα η αδερφή της, πήρε την απόφαση που δεν τολμούσε να παραδεχθεί τόσα χρόνια, να βαπτιστεί. Είναι μισοκρυπτοχριστιανή. Παραδέχεται ότι την ευνοεί που ζει πολύ μακριά από την χώρα της. 

«Δεν είπα τίποτα στη χώρα μου. Εδώ ο ίδιος ο γιος μου δυσκολεύεται να το αποδεχθεί. Οι κολλητοί του, του λένε φοβερά πράγματα για τους χριστιανούς. Δεν φοβάμαι. Οι σεκταριστές του Ισλάμ μπορούν να με σκοτώσουν. Ο Θεός με κάλεσε.» 

Η εκφορά του λόγου του παραπέμπει στη χώρα καταγωγής του την Τυνησία. Αυτός είναι ο David, αυτό είναι πλέον το όνομά του. Όσο για φωτογραφία, ούτε λόγος:

« Καλύτερα να είμαστε προσεκτικοί ….Tο Paris Match διαβάζεται στη χώρα μου. Δεν θέλω να έχω προβλήματα. «Καλύτερα να μην προκαλείς το διάβολο». Ο David αρχίζει με το να επιδεικνύει τα χαρτιά του. Τα παλιά διαβατήρια πιστοποιούν ότι κυριολεκτικά έκανε το γύρο του κόσμου για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, αλλά και για την απόκτηση του Πιστοποιητικού της βάπτισης. Δυο ζωές συγκεντρωμένες σε ένα τραπέζι. Αυτή ενός Tυνήσιου από εύπορη οικογένεια προερχόμενου από μια μουσουλμανική οικογένεια όχι ιδιαίτερα θρησκεύουσα. Είχε μια καλή ζωή κατά τον ίδιο, με ανώτερες σπουδές, και τη διεύθυνση στην οικογενειακή επιχείρηση εισαγωγών εξαγωγών. 

«Αισθανόμουν όλο και λιγότερο ότι ήμουν φτιαγμένος για μουσουλμάνος. Δεν μπορούσα πια να υποφέρω τους καταναγκασμούς, την αδιάκοπη πίεση της κοινότητας (ούμα), την υποχρέωση να τηρώ το ραμαζάνι ακόμη κι αν δεν πίστευα όλους αυτούς τους επιβαλόμενους κανόνες χωρίς εξήγηση, και πάντα υπό το βλέμμα του αδερφού , του ξαδέρφου. Αυτό το βάρος του να ανήκεις….Δεν είχα την δυνατότητα για προσωπικές σκέψεις, πνιγόμουν.» 
Ο David θα μπορούσε να παραμείνει ένας αγνωστικιστής μουσουλμάνος αλλά η ωριμότητά του και ο συγχρωτισμός του με τους Γάλλους, του γέννησαν την επιθυμία να «διαβάσει τους λόγους της αγάπης και όχι πια αυτούς της τιμωρίας και του φόβου.»…Στην αρχή επιφυλακτικά, έπειτα πιο έντονα άρχισε να παρακολουθεί κατηχήσεις, να συχνάζει στη εκκλησία. Ποτέ όπως λέει δεν αναρωτήθηκε “Τι δουλειά έχω εγώ ένας μουσουλμάνος με τους χριστιανούς; Αντίθετα, ήμουν πλέον εκεί που όφειλα να είμαι.» 

Βαπτίστηκε. «Θεώρησα λογικό να μιλήσω με τους γονείς μου που τους είχα για μοντέρνους και μετριοπαθείς. Αλλά έγινε κάτι βίαιο σαν να ορθώθηκε το Σινικό Τοίχος ανάμεσά μας. Μου ξεκαθάρισαν ότι δεν είμαι πια γιος τους, και ότι αν επέμενα κινδύνευα να τα χάσω όλα. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να αναφερθώ σ΄ αυτό χωρίς συγκίνηση.» Κατά την επιστροφή του από ένα του ταξίδι για επαγγελματικούς λόγους στο εξωτερικό, ο πατέρας του ανακοίνωσε ότι τον παύει από την επιχείρηση. 

«Ένιωσα ένα τέτοιο σφίξιμο στην καρδιά που δεν αντέδρασα αλλά η πίστη μου στο Χριστό ήταν πιο δυνατή παρά ποτέ. ….Οι γονείς μου ήλπιζαν ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά “η κρίση των 40 ” και γρήγορα θα περνούσε. Έφυγα για την Γαλλία καθώς αυτοί δεν αποδέχονταν την πίστη μου, έπρεπε να ρίξω τις γέφυρες επικοινωνίας.» Άλλαξε νούμερο τηλεφώνου και δεν τους ξαναμίλησε. Κλείστηκε στη μοναξιά του για 3 χρόνια. Είχε πάθει κατάθλιψη. «Ένας φίλος κόπτης με βοήθησε να βγω από αυτήν την κατάσταση. Δεν μετανιώνει για την απόφαση που πήρε ακόμα κι αν το τίμημα ήταν πιο σκληρό, κι ας άφησε πίσω ολόκληρη περιουσία και δικούς του ανθρώπους: 

«Πάνε ήδη 10 χρόνια που δεν έχω επαφή με τους δικούς μου. Δεν ξέρω ούτε αν οι γονείς μου είναι ακόμη ζωντανοί. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Εδώ δεν έχω καμιά επικοινωνία με Τυνήσιους, ούτε με μουσουλμάνους. Ποτέ δεν ξέρεις. Σε εμάς όποιος ασπαστεί άλλη θρησκεία θεωρείται αποστάτης και τιμωρείται με θάνατο. Το ότι είμαι στη Γαλλία δεν αλλάζει τίποτα. Ειδικά σήμερα.» 

Ο Jean γεννήθηκε στη Γαλλία από πατέρα μουσουλμάνο και Γαλλίδα μητέρα. Αυτός έγινε χριστιανός ! Κρύβει το παρελθόν του εκεί που ζει κάπου στη βόρεια Γαλλία από το φόβο των αντιποίνων. Απαιτεί ανωνυμία και μη φωτογράφιση. 

«Δεν θα έλεγα ότι νιώθω φόβο αλλά είμαι προσεκτικός.  Αρκεί ένας τρελός … Ο πατέρας μου ένας εργάτης στο Παρίσι μου έκανε περιτομή όταν ήμουν 7 ετών. Μου δίδαξε το Ισλάμ. Του έθετα θεολογικά ερωτήματα. Για να βρει απαντήσεις ο Jean διάβασε Το Κοράνι, τη Γέννεση, τις Πράξεις των αποστόλων…. 

“Αυτές οι φράσεις  : “Εγώ είμαι το φως  ! Εγώ είμαι η ζωή! “μου μετέδωσαν χαρά.» Ο Jean θα γίνει χριστιανός, και θα βαπτιστεί. 

«Τότε δεν υπήρχε ισλαμισμός. Τα πράγματα άλλαξαν ολοκληρωτικά …Σήμερα ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει κατά γράμμα αυτήν την ιστορία με τον αποστάτη στο κοράνι, και να απειλήσει με θάνατο όποιον αρνείται το Ισλάμ. Εμείς που ασπαστήκαμε το χριστιανισμό γνωρίζουμε τι εγκαταλείπουμε… Στην Τυνησία, τη χώρα της καταγωγής μου κάθε αποστάτης τιμωρείται με θάνατο.” 

Χάρη σε μια θεία της χριστιανή ασπάστηκε τον χριστιανισμό η 40χρονη Fatma που γεννήθηκε στη Γαλλία από αλγερινούς γονείς, και διέφυγε την καταπίεση του ισλάμ. Η μητέρα της ήταν πολύ θρησκευόμενη, και ο πατέρας της φανατικός. Αυτός μια μέρα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της γυναίκας του οδηγεί την 11χρονη κόρη του στους γονείς του στην Αλγερία για διακοπές και την αφήνει εκεί : 

«Ο πατέρας μου σχεδίαζε να με παντρέψει με ένα ξάδερφο ηλικιωμένο. Αισθάνθηκα μίσος! Ήμουν υπό επιτήρηση. Ο παππούς και η γιαγιά ήθελαν να μου επιβάλουν τη μαντήλα. Αρνήθηκα. Μετά από 2 χρόνια επέστρεψα στη Γαλλία από πιέσεις της μητέρας μου. Διάβαζα το Κοράνι από το φόβο στον πατέρα μου αλλά προτιμούσα τη Βίβλο. Όταν μια μέρα ο πατέρας μου με πέτυχε στο δρόμο να καπνίζω με τους φίλους μου με έδιωξε από το σπίτι. Κατέφυγα στο σπίτι μιας θείας μου χριστιανής κι έγινα χριστιανή. Η 52χρονη Aminata λίγες μόνο ημέρες μετά την βάπτισή της στην περιοχή Seine-Saint-Denis του Παρισιού εξιστορεί την περιπέτειά της. 

“Γεννήθηκα στη Σενεγάλη, ήμουν ορφανή κάτι που αποτελεί στίγμα και ντροπή στην Αφρική. Δεν ήρθα στην εκκλησία για να αναζητήσω καλύτερους ανθρώπους, ήρθα για να αναζητήσω τον Κύριο”...

Υπάρχει Θεός; Ευρωπαίοι μαθηματικοί απέδειξαν την ύπαρξη του.

Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες. Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού!

Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.

Το θεώρημα του Θεού:

Λίγο πριν από τον θάνατό του ο μεγάλος αυστριακός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ (Kurt Gödel), δημοσιοποίησε μια μαθηματική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού την οποία επεξεργαζόταν επί 30 χρόνια.

Η απόδειξη αυτή βασίζεται στη σύγχρονη αξιωματική θεμελίωση των Μαθηματικών, η οποία με τη σειρά της αποτελεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής μαθηματικής παράδοσης και της Γεωμετρίας του Ευκλείδη.

Σε αυτόν τον τρόπο θεμελίωσης ξεκινάμε με τη διατύπωση αξιωμάτων, δηλαδή υποθέσεων που δεν αποδεικνύονται αλλά φαίνονται προφανείς.

Στη συνέχεια, με τη βοήθεια των αξιωμάτων και της Μαθηματικής Λογικής, μπορούμε να αποδείξουμε θεωρήματα και να οικοδομήσουμε μια ολόκληρη θεωρία. Για παράδειγμα, ένα από τα πέντε αξιώματα της Ευκλείδειας Γεωμετρίας είναι το ότι όλες οι ορθές γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους.

Ο Γκέντελ προσπάθησε να «αποδείξει» την ύπαρξη του Θεού, ως ένα θεώρημα ξεκινώντας από ένα σύνολο πέντε αξιωμάτων που φαίνονται «προφανή» στο πλαίσιο της Μαθηματικής Λογικής.

Η «απόδειξη» αυτή φάνηκε εξαρχής ότι είχε δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον, είναι άραγε τα αξιώματα όντως προφανή και, δεύτερον, είναι άραγε συμβατά μεταξύ τους ώστε να μην έχουν κρυφές ασυνέπειες;

Για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, αφού τα αξιώματα στα Μαθηματικά μπορεί να φαίνονται «λογικά» αλλά κατά τα άλλα είναι αυθαίρετα, οπότε ο Θεός υπάρχει αν τα αξιώματα αυτά αληθεύουν.

Το δεύτερο όμως αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας για πάνω από 40 χρόνια, επειδή έπρεπε να αποδειχθεί ότι τα πέντε αυτά αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις, και άρα είναι αυτοσυνεπή.

Το κατόρθωμα των δύο ευρωπαίων μαθηματικών, του Γερμανού Κρίστοφ Μπεντζμίλερ (Christoph Benzmüller) και του Αυστριακού Μπρούνο Βολτσενλόγκελ Παλέο (Bruno Woltzenlogel Paleo), ήταν ότι κατάφεραν να αναπαραστήσουν τα αξιώματα του Γκέντελ και τους συλλογισμούς του με μαθηματικά σύμβολα.

Στη συνέχεια, με τη βοήθεια εξειδικευμένου λογισμικού που χειρίζεται έννοιες λογικής σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπόρεσαν αφενός μεν να διαπιστώσουν ότι τα αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και αφετέρου να επιβεβαιώσουν την απόδειξη του θεωρήματος.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από το καθαρά μαθηματικό μέρος, η βάση της απόδειξης του Γκέντελ περί της υπάρξεως του Θεού δεν ήταν εντελώς καινούργια αφού έμοιαζε με το επιχείρημα του άγγλου θεολόγου και φιλοσόφου του 11ου αιώνα Ανσέλμου του Καντέρμπουρι, το οποίο, με τη σειρά του, βασίζεται στη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής» των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και μαθηματικών.

Ο συλλογισμός του Ανσέλμου ήταν ο εξής:

1. Ο Θεός είναι η υπέρτατη ύπαρξη.

2. Η ιδέα του Θεού υπάρχει στη σκέψη μας.

3. Μια ύπαρξη που υπάρχει τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματικότητα είναι ανώτερη από μια ύπαρξη που υπάρχει μόνο στη σκέψη.

4. Αν ο Θεός υπήρχε μόνο στη σκέψη μας, τότε θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης η οποία υπάρχει και στην  πραγματικότητα.

5.  Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε μια ύπαρξη ανώτερη από τον Θεό.

6. Άρα ο Θεός υπάρχει στην πραγματικότητα.

Η βασική συνεισφορά του Γκέντελ ήταν η μαθηματική περιγραφή του παραπάνω συλλογισμού και ειδικά των σημείων 3 και 4. Εκεί χρησιμοποίησε την έννοια της πιθανής αλήθειας μιας πρότασης, η οποία επεκτείνει την αριστοτελική λογική που δέχεται ότι μια πρόταση είναι είτε αληθής είτε ψευδής.

1+1 κάνουν 2;

Ο Γκέντελ έγινε διάσημος σε νεαρή ηλικία όταν διατύπωσε το περίφημο «θεώρημα της μη πληρότητας».

Συνέπεια του θεωρήματος αυτού είναι ότι, στο πλαίσιο της «Απλής Αριθμητικής» των ακεραίων αριθμών, η οποία βασίζεται σε αξιώματα όπως το γνωστό «1+1=2», υπάρχουν προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να διαπιστώσουμε αν αληθεύουν ή όχι βασιζόμενοι μόνο στα αξιώματα αυτά.

Οι προτάσεις αυτές χαρακτηρίζονται από μια αυτοαναφορά και το πιο γνωστό ανάλογό τους στο πλαίσιο της απλής λογικής είναι το παράδοξο του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου Ευβουλίδη, σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος παραδεχθεί ότι ψεύδεται, αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ψέμα;».

Η πρόταση αυτή οδηγεί σε φαύλο κύκλο, αφού αν η πρόταση είναι αληθής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας ψεύδεται ενώ αν η πρόταση είναι ψευδής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας λέει την αλήθεια.

Το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ είχε σοβαρότατες συνέπειες στη θεμελίωση των Μαθηματικών με βάση την αξιωματική μέθοδο, η οποία στη δεκαετία του 1920 φαινόταν ότι θα κατάφερνε να ενοποιήσει όλους τους κλάδους αυτής της επιστήμης σε ένα ενιαίο οικοδόμημα.

Παράλληλα όμως υπήρξε ο λόγος που του προσφέρθηκε το 1940 μια θέση στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον, όπου και παρέμεινε ως καθηγητής ως τον θάνατό του το 1978.

Η συνεισφορά του Γκέντελ στη θεμελίωση της Μαθηματικής Λογικής αναγνωρίστηκε επανειλημμένως, με σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου το βραβείο Αϊνστάιν του Ινστιτούτου που του απονεμήθηκε το 1951 από τον ίδιο τον Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν συνάδελφός του σε αυτό το ίδρυμα και στενός φίλος του.

Οι συνθήκες θανάτου του Γκέντελ ήταν πολύ ασυνήθιστες και αποτέλεσαν την έμπνευση για το θεατρικό έργο «Δέκατη έβδομη νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη.

Ο Γκέντελ έπασχε από έλκος του δωδεκαδακτύλου και ακολουθούσε, με δική του πρωτοβουλία, μια πολύ αυστηρή δίαιτα. Σιγά-σιγά άρχισε να πιστεύει ότι τον δηλητηριάζουν και κατέληξε να αρνείται να φάει το φαγητό του.

Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, θα έλεγε κανείς, αποτέλεσε το κορυφαίο λογικό παράδοξο υλοποιημένο - και όχι διατυπωμένο - από τον θεμελιωτή της Μαθηματικής Λογικής.

Αν δεν έτρωγε, ήταν σίγουρο ότι ο Γκέντελ θα πέθαινε από ασιτία. Αν έτρωγε ίσως να πέθαινε από δηλητηρίαση - αλλά και ίσως όχι. Ο Γκέντελ, πέρα από κάθε λογική, διάλεξε ενσυνείδητα την πρώτη επιλογή - και πέθανε από ασιτία...

Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.

Πηγή:  defencenet.gr

Τα γνωρίσματα της ζωής του Χριστού.

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΖΩΗ

Η καινούργια ζωή, η αληθινή ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου του Θεού, που στην πραγματικότητα είναι «ο Ιησούς Χριστός εν ημίν», έχει τα δικά της θαυμαστά χαρακτηριστικά, τα δικά της γνωρίσματα. Μέσα στις σελίδες του Λόγου του Θεού έχουμε πληρότητα περιγραφής, έτσι ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να διακρίνουμε το γνήσιο, το αληθινό.

Η ζωή έχει κύριο γνώρισμά της την ειρήνη. Ζωή χωρίς ειρήνη, δεν είναι ζωή. Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής και οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ειρήνης στους γύρω. Αυτά τα δυο πορεύονται μαζί. Ας μην πει κάποιος πως έχει ζωή και την απολαμβάνει, όταν «τρώγεται» καθημερινά με μίση, πάθη και έχθρες εναντίον όλων γύρω του. Αυτό δεν είναι ζωή. Είναι καθημερινός, σκληρός θάνατος. Είναι φθορά, είναι λιώσιμο στα χέρια της αμαρτίας. Γιατί ειρήνη είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα μας διά της πίστεως, είναι «η ειρήνη ημών» ο Ιησούς, που κάνει τις μέρες μας γεμάτες απόλαυση, γεμάτες Ουρανό!

Ζωή πραγματική είναι μόνο η αγία ζωή. Άγιος θα πει «ανήκω στον Θεό, υπάρχω για τον Θεό». Η ψυχή είναι γεμάτη με το νόμο Του.

Ταυτόχρονα άγιος θα πει «δεν ανήκω στον εαυτό μου, στις επιθυμίες μου, στα είδωλά μου», όλα αυτά που κάποτε αγαπούσα και λάτρευα.
Ο άγιος είναι ο ξεχωρισμένος για τον Θεό, για την υπηρεσία Του και τη δόξα Του.

Αυτός ο άγιος δουλεύεται με τη λειτουργία του αγιασμού, που είναι καθημερινή και στοχεύει στο χτίσιμο μιας αγίας ζωής πάνω μας. Ένας άγιος ζει αποκλειστικά με του Θεού το θέλημα. Ο Κύριός του ορίζει και εξουσιάζει την ύπαρξή του. Θα λέγαμε πως ένας άγιος δεν έχει ο ίδιος δικαιώματα «πάνω του». Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ομολογίας του Απ. Παύλου «δεν ζω εγώ πλέον».

Ζωή είναι μόνο η αγία ζωή, και ζωντανός είναι μόνο αυτός που πορεύεται καθημερινά στο μονοπάτι του αγιασμού και της ολοκλήρωσης. Οτιδήποτε άλλο χωρίς τον αγιασμό δεν έχει τη ζωή μέσα του, δεν έχει το Θεό τον Άγιο. «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας… διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν». Α' Θεσσαλονικείς 4:3,7.

Ζωή έχει μόνο αυτός που διά του Αγίου Πνεύματος μορφώνεται πάνω του ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι άγιος, πορεύεται το δρόμο του λυτρωμένος και είναι αιώνιος.

Ζωή είναι μόνο η πορεία της νίκης. Τους ηττημένους κανείς δεν τους αναγνωρίζει, κανείς δεν τους λογαριάζει. Ζωή είναι μόνο η ζωή της νίκης.

«Διότι παν ότι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον…» Α' Ιωάννου 5:4.

Πρώτος νικήθηκε ο θάνατος, που μας εξουσίαζε. Ανοίχτηκε έτσι ο δρόμος για μια πορεία νίκης καθημερινή και δοξασμένη. Η νίκη της σάρκας, η νίκη της επιθυμίας, η νίκη του «κόσμου».

Η νέα ζωή που μας χαρίζει ο Κύριος διά του Ιησού Χριστού είναι ζωή αληθινή, ακριβώς γιατί περιέχει τη νίκη, την επικράτηση επί της αμαρτίας, που είναι ο θάνατος.

Είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι ζωή είναι μόνο η «λυτρωμένη ζωή», η απαλλαγμένη από το μόλυσμα της αμαρτίας. Οπωσδήποτε στην ψυχή που έχει παραμείνει και δουλεύει ο θάνατος, δεν μπορούμε να μιλάμε για ζωή και μάλιστα αιώνια.

Δεν μπορεί να είναι ζωντανός, δεν μπορεί να μείνει ζωντανός κανείς χωρίς να κατατροπώνει καθημερινά την αμαρτία. Και στη θέση της αμαρτίας, η ψυχή γεμίζει με το θέλημα του Θεού, που το προκρίνει ο λυτρωμένος του Χριστού, ανάμεσα στις άλλες προσφορές με αγάπη και λαχτάρα. Όπως στη βιολογία, για να μείνει ζωντανός και υγιής ένας οργανισμός, πρέπει να νικά τα παθογόνα αίτια, να νικά τον εχθρό, έτσι και ο λυτρωμένος πρέπει να έχει νίκη, αν θέλει να ζήσει. Νίκη κατά της αμαρτίας του, νίκη κατά του εαυτού του. Η νίκη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Χωρίς αυτήν, ζωή δεν μπορεί να υπάρξει.

Η πραγματική ζωή έχει μεγαλείο και δόξα. «Όσους δε προεγνώρισε, τούτους και προώρισε…, εκάλεσε…, εδικαίωσε…, εδόξασε». Ρωμαίους 8:29-30.

Η δόξα, η ομορφιά της λυτρωμένης ζωής είναι ζηλευτά χαρακτηριστικά του ζωντανού. Το αρρωστημένο, το πεθαμένο είναι πάντα θλιβερό και αποκρουστικό. Αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας, «εάν τις Με αγαπά, τον λόγον Μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ Μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» Ιωάννης 14:23, για να συλλάβουμε πόσο δοξασμένη και αστραφτερή είναι η ζωή η πραγματική, η μόρφωση και η κατοίκηση του Ιησού Χριστού μέσα μας.

Για τον λυτρωμένο του Θεού ο πρώτος Ψαλμός λέει: «και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται, και πάντα όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή» Ψαλμός 1:3 . 
Αυτές είναι οι εκδηλώσεις οι εξωτερικές της δόξας και του μεγαλείου, που κλείνεται μέσα στην ψυχή την αγιασμένη και την καθαρισμένη. Και δεν μπορεί να μην υπάρχουν οι ανάλογες εκδηλώσεις. Είναι φυσιολογική συνέπεια της ζωής μέσα μας.

Όπως είναι φυσικό, όλο το μεγαλείο και η ομορφιά της άφθονης ζωής, της νέας ζωής, δεν μπορεί να υπάρξει, όταν ο Ιησούς Χριστός έχει μείνει ένα ιστορικό πρόσωπο, που ανήκει στο παρελθόν, και το έργο Του έχει τοποθετηθεί έξω από την ψυχή μας.

Μόνο ο ζωντανός Ιησούς και η ταύτιση του ανθρώπου μαζί Του, οδηγούν σε μια πορεία καθαρότητας, που ακτινοβολεί αρχοντιά και μεγαλείο. Αυτή η νέα ζωή είναι η συνέχεια εκείνου του αρχικού θαυμαστού σχεδίου της αγάπης του Θεού, «ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών, και ας εξουσιάζη…» Γένεσις 1:26.

Το παιδί του Θεού, όταν είναι γνήσιο, ζει μέσα σε χαρά και ηρεμία, στην ψυχή του βασιλεύει ειρήνη και ανάπαυση. Είναι φυσικό να αναδίδει ευωδιά ζωής ζηλευτή. Οτιδήποτε έξω από αυτήν την κατάσταση ψυχής δεν είναι ζωή, δεν έχει αιώνιο χαρακτήρα. Η δόξα είναι κύριο γνώρισμα της ζωής Χριστού μέσα στο κράτος της αμαρτίας, του θανάτου, και δώρο που ο Χριστός χαρίζει σε όσους Τον δεχτούν Κύριό τους.

Η ζωή έχει καρπούς. Η καρποφορία είναι γνώρισμα πολύ σημαντικό της ζωής. Η στειρότητα δεν είναι ζωή, δεν έχει σχέση με τη φυσιολογία της ζωής.

Ο Λόγος του Θεού μας βεβαιώνει πως η καρποφορία είναι συστατικό και γνώρισμα της ζωής, και ότι ο καρπός είναι φυσική συνέπεια της ύπαρξης της ζωής μέσα μας. «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν Εμοί, και Εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν» Ιωάννης 15:5.

Στην περιοχή της πνευματικής καρποφορίας δεν χρειάζονται ούτε προσπάθειες σκληρές, επίπονες, ούτε βέβαια πρωτοβουλίες, οργανωμένα σχήματα για την καρποφορία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η παρουσία της ζωής. Μέσα στη ζωή την αληθινή ενυπάρχει ο καρπός, η δύναμη της καρποφορίας. «Ο μένων εν Εμοί και Εγώ εν αυτώ». Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι καρποφορία. Όλα εκεί μέσα κλείνονται.

Τούτη η οργανική σύνδεση, η ταύτιση του κλήματος με την άμπελο την αληθινή, πραγματώνεται διά του Αγίου Πνεύματος. Η καρποφορία είναι το φυσιολογικό επακόλουθο.

Όπου υπάρχει η ζωή, υπάρχει και καρπός.
Ο καρπός τότε είναι γνήσιος κι έχει τα γνωρίσματα του Λόγου του Θεού. Καρπός πολύς, καρπός που να μένει, καρπός που να δοξάζει τον Θεό.

Η ζωή έχει χαρακτήρα αιώνιο. Είναι αυτό ένα από τα κύρια γνωρίσματα της πραγματικής ζωής. Αυτή η αιώνια ζωή, όταν κατοικεί μέσα μας, μας κάνει κι εμάς αιώνιους. Από τώρα, από εδώ κάτω αιώνιοι. Ένας «αιώνιος» περπατάει στο πεζοδρόμιο, ένας «αιώνιος» περνάει το φανάρι του δρόμου… Εσύ βλέπεις μια εικόνα γνώριμη. Δυο χέρια, δυο πόδια, μια μύτη… Λάθος μεγάλο. Δεν έχει καμιά σχέση με αυτά. Είναι πνευματικό δημιούργημα, ουράνιο χτίσμα της αγάπης του Θεού, είναι αιώνιος αυτός που βλέπεις…

Είναι σφάλμα να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον «ζωντανό», τον λυτρωμένο του Χριστού χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τις περιγραφές των «πεθαμένων», αυτών που από τώρα είναι στο θάνατο.

«Ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» Ρωμαίους 6:4. Είναι καινούργια η ζωή η αιώνια, και δεν έχει τίποτα κοινό με το θάνατο που βασίλευε πρώτα στην ψυχή μας.

Αυτή η «νέα ζωή» είναι η ζωή του Ιησού Χριστού πάνω μας, και έχει αιώνιο χαρακτήρα. Όποιος ζει διά του Ιησού Χριστού είναι κι αυτός αιώνιος. Στο Α' Ιωάννου 5:11-12 μαθαίνουμε πως η ζωή είναι «εν τω Υιώ», μέσα στον Ιησού Χριστό. Όποιος έχει τον Χριστό, έχει τη ζωή. Έχω, είναι δικό μου, το κατέχω. Είναι άλλο πράγμα να πιστεύεις, να νομίζεις, να ελπίζεις, και άλλο να το έχεις μέσα σου, να το απολαμβάνεις δικό σου.

Η ζωή είναι καθαρή. Ίσως φαίνεται κοινό και χωρίς ιδιαιτερότητα αυτό που λέμε, όμως είναι τόσο βασικό. Η ζωή υπάρχει μόνο μέσα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, που το όνομά της είναι φως. Το φως αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει, ελέγχει μέσα σ’ αυτήν την περιοχή. Όποιος μένει στο φως, που είναι ο Θεός, η αγάπη Του, ο νόμος Του, το θέλημά Του, καθαρίζεται και μένει καθαρός. «Ο Θεός είναι φως, και σκοτία εν Αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία» Α' Ιωάννου 1:5.

Τα έργα του σκοταδιού είναι απ’ έξω, και έξω από την περιοχή του φωτός πρέπει να βγεις για να «απολαύσεις» την αμαρτία σου. Όμως έξω είναι και ο θάνατος, ο αποχωρισμός, και η αποξένωση.

Η ζωή η αιώνια είναι πάντα καθαρή, και ζωντανός είναι όποιος έχει την αμαρτία του καταδικασμένη και κρατά το σώμα της αμαρτίας νεκρωμένο.
Η ζωή ξεκινάει από το σταυρό του Ιησού. Από κει ακριβώς ξεκινά και η καθαρότητα και οι δυνάμεις καθαρισμού της ψυχής από την αμαρτία.
Ζωή δεν υπάρχει όπου υπάρχει αμαρτία, βρωμιά, περιοχές που δεν λούζονται από το φως, και δεν ελέγχονται από την αλήθεια.

Η ζωή η γνήσια είναι ευλογημένη. Κι αυτό είναι μόνιμο, είναι καθημερινό.
Δίπλα είναι μια άλλη πορεία, ανυπακοής και απείθειας στο νόμο του Θεού. Αυτή είναι κατάρα και είναι πορεία θανάτου.

Ζωή είναι ο σεβασμός και η πλήρης υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτή ακριβώς είναι η οδός της ευλογίας. «Και εάν υπακούης επιμελώς… προσέχης να κάμνης πάσας τας εντολάς Αυτού…» Δευτερονόμιον 28:1.

Αυτό το «υπακούης επιμελώς», όταν αναφέρεται στο νόμο του Θεού, έχει σαν συνέπεια τη ζωή μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί χτίζοντας τον νέο άνθρωπο.

«Ευλογημένος» και «ζωντανός» είναι δύο έννοιες που ταυτίζονται. Το πραγματικό νόημα και των δύο είναι η παρουσία του ζωντανού Θεού στην ψυχή, αυτή είναι και η αιτία της ζωής που είναι ευλογημένη.

Εύκολα θα συμφωνήσουμε με τούτη την αλήθεια, αν θυμηθούμε τα όσα είπαμε πιο πάνω. Η νέα ζωή, η αληθινή ζωή είναι άγια, καθαρή, είναι ζωή με δόξα και μεγαλείο, είναι ζωή με καρπό και νίκη θαυμαστή, είναι αιώνια. Να τι θα πει ζωή ευλογημένη. Αυτά είναι τα γνωρίσματα και της αληθινής ζωής, και της ευλογίας του Θεού πάνω στον άνθρωπο.

Δεν γίνεται να έχεις τον Ιησού Χριστό, να ζεις τη ζωή Του, να μορφώνεται πάνω σου ο χαρακτήρας Του, να μένεις στο νόμο Του, και να μην είσαι ευλογημένος.

Ο άνθρωπος που «εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού και εν τω νόμω Αυτού μελετά ημέραν και νύκτα», είναι βεβαιωμένα ευλογημένος, και είναι αυτό αναγνωρίσιμο από όλους τους γύρω.

Καταραμένος είναι αυτός που επιθυμεί και προκρίνει να ακολουθήσει το δικό του θέλημα και περπατά «οπίσω της ορέξεως της καρδίας του». Αυτή η οδός της ασέβειας προς το νόμο του Θεού δεν έχει ζωή, αφού ο Θεός έχει διαγραφεί μέσα από την ψυχή. Ευλογημένος, καταραμένος. Δύο περιοχές ξένες, μακρινές. Η ζωή και ο θάνατος. Ανάμεσά τους η δική μας επιλογή, η δική μας πρόκριση. Το τι θα αποφασίσουμε, είναι κάτι που θα αγκαλιάσει την ύπαρξή μας ολόκληρη, με αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες...

Λόγια Ζωής