"ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν", Α' Κορινθίους 1:23
Πολλά όμορφα στοιχεία υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή, στη διδασκαλία της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης, που ακούγονται ευχάριστα, επαναλαμβάνονται με άνεση, και μπορούν οι άνθρωποι να τα παρουσιάζουν δίπλα σε λόγια, διδασκαλίες, προτροπές κάποιων ανθρώπων, που τους έχουν κατατάξει στους μεγάλους.
Αρέσει στους ανθρώπους να μιλούν για τις ψηλές κορφές της αγάπης, και του 13ου της Κορινθίους. Είπα να μιλούν, μα για πιο πέρα ας μη μιλούμε. Ήταν και παραμένουν ξένα απρόσιτα, και απλησίαστα. Ούτε έγιναν, ούτε θα γίνουν, ούτε διανοήθηκαν πως μπορούσαν ποτέ να γίνουν δικά τους. Να, ας πούμε, κάτι σαν την Ακρόπολη, που την θαυμάζουμε, την αγαπούμε, την επαινούμε, μα αυτή μένει εκεί που είναι, και εμείς στη θέση μας.
Δεν είναι σπάνιο ονομαζόμενοι χριστιανοί να κάνουν μπουκέτα, βάζοντας ανάμεικτα λόγια του Κομφούκιου, του Καίσαρα, του Αριστοτέλη και του Χριστού. Μπορεί δίπλα να έχουν και κάτι πυροτεχνήματα του τρελού Νίτσε, που τον βάλανε κι αυτόν στους μεγάλους. Έτσι, σ’ αυτόν τον ευκολοπρόσδεκτο κήπο, που όλα είναι ανάμεικτα, είναι κάτι που χαλάει την άνετη διάταξη και ευκολοχώνευτη ποικιλία, που θυμίζει τούρτα του ζαχαροπλαστείου, είναι κάτι που δεν ταιριάζει όμορφα με τα άλλα τα τόσο ωραιοποιημένα, και αυτό είναι ο Σταυρός, ο Σταυρός του Χριστού. Καταντάει σκάνδαλο.
Είναι δύο τα στοιχεία, που κάνουν όλη αυτή τη μετοχή του Σταυρού, τόσο δυσάρεστη και τόσο σκανδαλώδη. Το πρώτο είναι αυτή η ίδια η ιστορία του Σταυρού. Αίματα, θάνατος, καρφιά, μίσος, και μάλιστα επάνω σε Κάποιον που δεν είχε κάνει καμιά αμαρτία. Είναι κάτι το αποτροπιαστικό.
Πολλοί σοκαρίστηκαν με τον Σταυρό του Χριστού, χωρίς βέβαια να πιάσουν ούτε ίχνος από το περιεχόμενό του, το νόημά του, τη δύναμή του. Ανάμεσά τους και ο Τολστόι, που ούτε ήθελε ν’ ακούσει τον απόστολο Παύλο, γιατί «νόθευσε τον χριστιανισμό με τις ανώφελες αιματηρές θυσίες που διαρκώς ανέφερε». Τι χρειάζονται αυτά; Φτάνει ν’ αγαπούμε, έλεγε.
Όταν προχωρήσουμε στο νόημα και στο μήνυμα του Σταυρού, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Για τη βαθμολογία μας που αξίζουμε σταύρωση. Για την ανάγκη να μείνουμε συσταυρωμένοι μαζί με τον Χριστό. Για την αναγκαιότητα του Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας. Να είστε βέβαιοι πως αυτά, καθόλου μα καθόλου δεν αρέσουν. Τα ακροατήρια αραιώνουν. Ο θάνατος του Χριστού και ο δικός μας θάνατος, δεν είναι ωραίο θέμα.
Για τους Ιουδαίους μάλιστα, της εποχής εκείνης, με την ιδέα που είχαν για τον Μεσσία, αλλά και για τους εθνικούς, που τους άρεσαν οι συλλογιστικές ακροβασίες, το μήνυμα ενός θανάτου τραγικού, σαν αναγκαιότητα δικού τους θανάτου, ήτανε πραγματικά σκανδαλιστικό.
Και σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Το πολύ-πολύ αναφέρεται μια πλευρά μόνο, η πληρωμή των λύτρων για την καταλλαγή, τη συμφιλίωση, μα από κει και πέρα ο Σταυρός δεν υπάρχει.
Το σκάνδαλο όμως αυτό του Σταυρού, είναι αυτή η ίδια η σωτηρία του Χριστού. 0 ωραιοποιημένος και παραποιημένος σταυρός, μπορεί να μοιάζει κάπως με τον αληθινό, μα του λείπει κάτι το σοβαρό. Δεν έχει λυτρωτική δύναμη. Αφήνει τον άνθρωπο όπως ήτανε, γιατί μόνο ο πραγματικός θάνατος του Σταυρού λυτρώνει. Ο άνθρωπος που λέει μόνο πως πίστεψε, παραμένει ο ίδιος και ο αμετάβλητος.
Το σκάνδαλο του Σταυρού ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ένα αντιπαθητικό σκάνδαλο. Όταν μπουν σαν στόχοι μας τα μεγάλα ακροατήρια, οι εντυπωσιακοί αριθμοί που γράφονται στις στατιστικές των οργανώσεων, η επικρότηση των ανθρώπων, είναι σίγουρο πως προηγουμένως έχει περιοριστεί στο ελάχιστο το πλήρες μήνυμα του Σταυρού του Χριστού.
Αυτός είναι που κάνει την πύλη να είναι στενή, και να είναι ανάγκη να αγωνιστεί κανείς να την βρει, και να εισέλθει από αυτήν. Είναι η παρουσία του Σταυρού. Μόλις απομακρύνουμε το σκάνδαλο του Σταυρού, όσα από τα άλλα και αν αφήσουμε, η πύλη γίνεται πλατιά, πολύ πλατιά, όλο το ρεύμα τρέχει προς τα εκεί, και όλα απλοποιούνται σε μεγάλο βαθμό.
Μα γιατί ο Σταυρός να είναι σκάνδαλο; Γιατί, το πράγμα είναι πολύ απλό, αποκαλύπτει τον εαυτό μας, και ζητά τη θανάτωσή του. Πώς αυτό μπορεί να το δεχτεί κανείς ευχάριστα; Κάποτε, που τους έλεγε ο Κύριος κάτι άλλο πάνω στο ίδιο θέμα, να τρώνε τη σάρκα Του και να πίνουν το αίμα Του, αμέσως σκυθρώπιασαν, άρχισαν να απομακρύνονται και έλεγαν: «σκληρός ο λόγος, τις δύναται ακούειν αυτόν;» Ιωάννης 6:60. Ποιος μπορεί ν’ ακούει τέτοια λόγια;
Ο Σταυρός του Χριστού στο πλήρες και ουσιαστικό νόημά του, είναι πάντοτε απωθητικός. Μπορεί να τον καταλαβαίνουμε με αποκάλυψη του Πνεύματος, μα δεν τον αγαπούμε, γιατί σημαίνει, όπως και αν τον δεχτείς, θάνατο, και μάλιστα αποτροπιαστικό, που γυρίζει κανείς από το άλλο μέρος το κεφάλι. Από μια πλευρά, λοιπόν, φυσική, παρουσιάζεται η συνειδητή και ασυνείδητη προσπάθεια απαλλαγής από το Σταυρό, το τραγικό του μήνυμα και τον λυτρωτικό του εξαναγκασμό.
Και οι πολλοί αποφεύγουν να μιλούν γι’ αυτόν τον Σταυρό του Χριστού, που σκανδαλίζει, που απαρέσκει, που απωθεί. Μα από την άλλη την πλευρά, δεν γνωρίζουν πως τον εαυτό τους εξαπατούν και τους άλλους, γιατί απολύτρωση χωρίς Σταυρό είναι ανύπαρκτο σχήμα. Μπορεί τους περισσότερους να βολεύει αυτό το «ευαγγέλιο», μα η ζωή μέσα τους ποτέ δεν έρχεται, γιατί δεν συντελείται πρώτα ο θάνατος.
Aς ασχολούμαστε με τον Σταυρό του Χριστού πιο σοβαρά, πιο υπεύθυνα, πιο ουσιαστικά, πριν ολισθήσουμε σε μια σωτηρία χωρίς Σταυρό, που θα είναι ένα ψέμα για μας και για τους άλλους...
" Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι,
και Εγώ θέλω σας αναπαύσει". Ματθαίος 11:28
Υπάρχουν κάποιες λέξεις χαρακτηριστικές, πλούσιες σε νόημα και περιεχόμενο, που από μόνες τους μπορούν να αποδώσουν με περισσή ακρίβεια την προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο. Μία απ' αυτές είναι και η λέξη ανάπαυση. Εκφράζει απόλυτα και την πραγματική ανάγκη του, αλλά και την ομορφιά, και το βάθος της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Η ανάπαυση στον κουρασμένο και καταφορτωμένο αμαρτωλό άνθρωπο, είναι σαν να του προσφέρεις ζωή ενώ δεν ζούσε. Ανάπαυση και στην κουρασμένη του καρδιά, και στην κουρελιασμένη του ψυχή, αλλά και στο καταπονημένο του σώμα. Αν κάτι αποζητά απελπισμένα ο αμαρτωλός άνθρωπος, αυτό είναι η ανάπαυση. Δοκιμάζει λύσεις, ακολουθεί υποσχέσεις, δαπανά και προσπαθεί. Είναι έτοιμος να αγκαλιάσει ότι του υπόσχεται, την πολυπόθητη ανάπαυση.
Στον Ιησού Χριστό πήγαμε γιατί νιώθαμε κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και γιατί ο Ίδιος μας υπόσχεται τη δική Του ανάπαυση, την ειρήνη Του μέσα μας, τη γαλήνη της ψυχής μας, την ξεκούραση από το βάρος της ζωής της αμαρτίας. Όλα αυτά είναι πέρα για πέρα σωστά, και συμφωνούν με το πνεύμα και το γράμμα της Καινής Διαθήκης. Όταν έρθουμε όμως σε κάτι πιο πρακτικό, δυστυχώς τα πράγματα σκοτεινιάζουν. Έχουμε ανάπαυση; Είμαστε αναπαυμένοι; Πήραμε την ανάπαυση που υπόσχεται και προσφέρει σε όποιον την θελήσει; Μπορούμε να πούμε, Κύριε Σε ευχαριστώ που με ξεκούρασες, με ξεφόρτωσες, και με έχεις αναπαύσει. Άρχισα να ζω μια καινούργια ζωή ήσυχη, γαληνεμένη, αναπαυμένη, κάθε μέρα βαδίζω στο δικό Σου το σοφό και τέλειο θέλημα αμέριμνος, αφημένος στις σοφές επιλογές Σου; Η απάντηση μάλλον δεν είναι αυτή που θα περιμέναμε, και που θα έπρεπε να ακούσουμε.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε σαν παιδιά του Θεού, είναι αρκετά διαφορετική. Στον Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση! Στον Χριστό, αλλά όχι αναπαυμένοι. Αποδεικνύεται πολύ εύκολα και απλά από το περιεχόμενο της κάθε μας μέρας, από το περιεχόμενο της προσευχής μας, από τον ύπνο μας τον βραδινό πολλές φορές, από την έκφραση στο πρόσωπό μας, από το περιεχόμενο των συζητήσεών μας. Δεν ησυχάσαμε, δεν χαιρόμαστε τη σωτηρία μας, δεν απολαμβάνουμε το γλυκό Πρόσωπο του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δεν έχουμε την εικόνα και τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ξεφορτώθηκε, που ηρέμησε, που απολαμβάνει τη ζωή του, που είναι χαρούμενος, αναπαυμένος, σίγουρος, που έχει γαλήνη στη σκέψη και στην καρδιά του. Κάποιες φορές νομίζω δεν είμαστε καν ευχαριστημένοι με τη ζωή που ζούμε. Θα θέλαμε κάτι άλλο, κάποια άλλα στοιχεία, άλλο περιεχόμενο. Μέσα μας έχουμε φουρτούνα και είμαστε δυστυχισμένοι. Και να σκεφτεί κανείς ότι πήγαμε στον Ιησού Χριστό, με μετάνοια και πίστη για να μας λυτρώσει από αυτό ακριβώς το βάρος, να μας ελευθερώσει από το φορτίο της κάθε μας μέρας, και να μας δώσει τη δική Του ανάπαυση.
Τι φταίει, ποιος φταίει και γιατί; Οι υποσχέσεις του Κυρίου είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Αυτό που υπόσχεται ο Κύριος το χαρίζει και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό. Οι υποσχέσεις Του, όταν λειτουργούν στη ζωή μας, έχουν πάντα ζηλευτά αποτελέσματα. Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή η προσέγγιση των υποσχέσεων του Κυρίου. Είναι Θεός, και είμαστε άνθρωποι. Είναι άπειρος και σοφός, και είμαστε περιορισμένοι, πεσμένοι, και ελλιπείς. Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε όταν τις προσεγγίζουμε με ελαφρότητα, με επιπολαιότητα και βιαστικά.
Ο Κύριος μας καλεί στον εαυτό Του. Ελάτε σε Μένα. Πολλοί είναι εκείνοι, που αντί να πάνε στον Ιησού Χριστό πηγαίνουν στις αρχές Του, στη διδασκαλία Του, στις υποσχέσεις Του, στις παροχές που περιμένουν να λάβουν από Εκείνον στη ζωή τους. Άλλο είναι το Πρόσωπο του Κυρίου, και τελείως διαφορετικό οι αρχές, οι κανόνες, η θρησκεία, οι δογματικές τοποθετήσεις, αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι που στήθηκε γύρω από τον Ιησού Χριστό, αλλά δεν είναι ο Ιησούς Χριστός, και συχνά δεν έχει καμία σχέση με τον Ίδιο και τη ζωή Του. Η ανάπαυση έρχεται στη ζωή του ανθρώπου, όταν πάει από το σωστό δρόμο, με το σωστό τρόπο, στον «σωστό Ιησού Χριστό» της Καινής Διαθήκης.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί. Δεν είμαστε έτοιμοι να συσταυρωθούμε μαζί με τον Χριστό. Οι ζωντανοί δεν έχουν ανάπαυση. Τρέχουν ακόμα πίσω από τις επιθυμίες, τα είδωλα, και τον κόσμο της αμαρτίας.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε εγωισμό και φιλαυτία. Είμαστε αιχμάλωτοι του εγώ, και του εμένα. Αγαπάμε το θέλημά μας, περισσότερο από το θέλημα του Κυρίου. Το προκρίνουμε, και θέλουμε και τον Κύριο να μας βοηθήσει να το πραγματοποιήσουμε.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε φόβους και επιθυμίες ακόμα στην καρδιά μας. Δεν αφήσαμε τον Κύριο να τα σαρώσει όλα αυτά, και να εγκαταστήσει το δικό Του σοφό και τέλειο θέλημα, και τις δικές Του επιλογές στη θέση τους.
Τελικά δεν πήγαμε σ Εκείνον, αλλά πήγαμε στις υποσχέσεις Του, στα δώρα Του, στη βοήθεια που υπόσχεται και προσφέρει, στη συγχώρησή Του, και στην εξασφάλιση που ελπίζουμε να λάβουμε για την αιώνια ζωή. Μέγα λάθος. Σωστά και δικαιολογημένα δεν έχουμε ησυχία, ανάπαυση, ειρήνη στην καρδιά μας καθημερινή και αδιατάραχτη.
Θυμάμαι το όμορφο εδάφιο στις Πράξεις των Αποστόλων 21:14, "Ησυχάσαμεν ειπόντες· ας γίνη το θέλημα του Κυρίου". Εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μας, αλλά και η λύση του. Αν δεν τα αφήσουμε όλα από τα χέρια μας, αν δεν εγκαταλείψουμε τη ζωή μας στα χέρια του Κυρίου με πίστη, ανάπαυση δεν μπορεί να έρθει στην ψυχή μας. Αν δεν αγαπήσουμε το δικό Του θέλημα, ώστε να είναι το πρώτο και το μόνο στη ζωή μας, ανάπαυση δε θα γευτούμε, ούτε ειρήνη, ούτε ησυχία. Θα συνεχίσουμε κουρασμένοι και κατάφορτοι, και δεν θα μας ωφελήσει η πίστη μας στον Ιησού Χριστό.
Θυμάμαι ακόμα εκείνον τον δαιμονιζόμενο στη χώρα των Γαδαρηνών, Μάρκος 5:1-20. Μόλις ελευθερώθηκε από την κατοχή των δαιμονίων, ήρθε και κάθισε, ηρέμησε, ντύθηκε, ησύχασε, λογικεύτηκε. "Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονιζόμενον, όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον, και ενδεδυμένον, και σωφρονούντα".
Η ανάπαυση στα πόδια του Κυρίου είναι από τα πρώτα, ή ίσως το πρώτο που έρχεται στη ζωή του αμαρτωλού ανθρώπου, που επιστρέφει με μετάνοια και πίστη στον Ιησού Χριστό. Στην ουσία από τα νύχια του Σατανά μας αποσπά ο Κύριος, και από τα δεσμά του διαβόλου μας ελευθερώνει. Γι’ αυτό είμαστε κουρασμένοι και φορτωμένοι. Αν δεν έρθει η ανάπαυσή Του στη ζωή μας, έχει γίνει κάποιο λάθος. Κάτι δεν λειτούργησε σωστά, δεν εμπιστευτήκαμε απόλυτα τον Κύριο, και δεν τα καταδικάσαμε όλα μπροστά Του, αλλά κρατήσαμε καλά κρυμμένα στην καρδιά μας τα πιο αγαπημένα μας. Επιλέγουμε ακόμα τα "καλύτερα" Α' Σαμουήλ 15:9, απ αυτά που προσφέρει ο κόσμος για να τα θυσιάσουμε στον Κύριο Α' Σαμουήλ 15:21, και δεν τα ξεφορτωθήκαμε πλήρως, αλλά επιμένουμε να συντηρούμε αγάπες, καταστάσεις, είδωλα, και επιθυμίες. Ο Καθένας μας ξέρει, και ο καθένας μας μπορεί να βρει τι φταίει, αν ζητήσει ειλικρινά βοήθεια από το Άγιο Πνεύμα του Θεού.
Θυμάμαι ακόμα κάτι, που μάλλον επιβεβαιώνει όλα όσα έχουμε πει μέχρι τώρα. Η Μάρθα και η Μαρία, Λουκάς 10:38-41, στο σπίτι τους ο Ιησούς. Αναπαυμένη ήταν μόνο η Μάρθα. Η Μαρία ήταν στο άγχος, και στην πίεση, να προλάβει, να μη χάσει, να πιάσει το στόχο της ημέρας, να την αξιοποιήσει καλύτερα, να γίνουν οι δουλειές του σπιτιού, και οι υποχρεώσεις. Η Μάρθα όμως ήταν στα πόδια του Κυρίου. Εκεί είναι η ανάπαυση, έτσι έρχεται η ανάπαυσή του Χριστού στην καρδιά του φορτωμένου και κουρασμένου. Στα πόδια του Κυρίου, ήσυχος με πίστη για ότι συμβαίνει, να ακούω τα λόγια Του, και να κάνω το θέλημά Του.
Πού καταλήγουμε, και τι πρέπει να κάνουμε;
Βήμα πρώτο: Με ειλικρίνεια να παραδεχθούμε ότι την ανάπαυση του Ιησού Χριστού, δεν την έχουμε στη ζωή μας. Απέχουμε πολύ ακόμα, κι ας έχουνε περάσει τόσα χρόνια στη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό. Να το παραδεχθούμε με πόνο, και αναγνώριση της δικής μας ευθύνης!
Βήμα δεύτερο: Να ζητήσουμε από τον Κύριο με όλη μας τη δύναμη, και με ταπείνωση να μας φανερώσει τι φταίει και δεν έχουμε την ανάπαυση που περιμέναμε, αυτή για την οποία πήγαμε στον Κύριο και θα ’πρεπε φυσιολογικά να την απολαμβάνουμε.
Βήμα τρίτο: Να είμαστε έτοιμοι ότι μας δείξει ο Κύριος, να το κάνουμε πράξη και ζωή μας. Να είμαστε έτοιμοι να πούμε από καρδιάς, ναι Κύριε! Και να προχωρήσουμε σε εφαρμογή των ελέγχων Του, των αποκαλύψεών Του.
Αποτέλεσμα, "η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού". Φιλιππησίους 4:7...
"Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας, και να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας". Εφεσίους 4:22-24
Μένει κανείς έκπληκτος όταν ανοίξει την Αγία Γραφή, και σκύψει με ενδιαφέρον να τη μελετήσει. Ένας τελείως διαφορετικός κόσμος μπροστά του. Ο κόσμος του Θεού! Τελείως διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης όλων των θεμάτων, από τον δικό μας, τον ανθρώπινο τρόπο. Τελείως διαφορετική νοοτροπία και σκεπτικό. Τα τοποθετεί όλα σε τελείως διαφορετική βάση. Ο τρόπος του Θεού, είναι ο τρόπος που ο Θεός αντιλαμβάνεται και βλέπει τα πράγματα, και τα αξιολογεί. Τι βαραίνει γι’ Αυτόν, τι μετράει, τι αξίζει, και τι απορρίπτει. Και κυρίως η απλότητα. Μεγάλη δύναμη η απλότητα. Το πολύπλοκο, το δαιδαλώδες, το σύνθετο είναι συνήθως ο ανθρώπινος τρόπος, είναι προϊόν αδυναμίας. Ο απλός τρόπος σκέψης, και προσέγγισης, κινείται σε ένα άλλο επίπεδο πολύ-πολύ ανώτερο. Ο απλός τρόπος είναι και ξεκάθαρος, κατανοητός, έχει δύναμη, έχει φως που φωτίζει, που ερμηνεύει τις έννοιες, τα γεγονότα, και τις εξελίξεις. Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής, αυτός είναι ο τρόπος του Θεού.
Πολλά μπορεί να πει κανείς γύρω από το σοβαρό θέμα της αμαρτίας, της σωτηρίας του ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο, του έργου του Σταυρού και της Ανάστασης του Ιησού Χριστού. Είναι πολλά, είναι βαθιά, και δεν εξαντλούνται. Και όμως ο Κύριος της σοφίας μπορεί να τα κλείσει σε λίγες λέξεις, γεμάτες ουσία και νόημα. Και να είναι τα πάντα μέσα σ’ αυτές. Ο παλαιός άνθρωπος, και ο νέος άνθρωπος. Μία απλή εικόνα, γνωστή σε όλους μας, κατανοητή, και εύληπτη. Μέσα σε αυτές τις απλές λέξεις χωράει ολόκληρο το θαύμα της αναγέννησης, της σωτηρίας, της αιώνιας ζωής, αλλά και της αιώνιας απώλειας, της ζωής της αμαρτίας μακριά από τον Θεό.
Ο Παλαιός άνθρωπος.
Παλιό είναι κάτι που έχει πολλά χρόνια ζωής επάνω του, έχει φθαρεί, και έχει παλιώσει. Κρατάει τα στοιχεία του παρελθόντος, στο οποίο «χρωστάει» και τη φθορά του. Ανήκει στο παρελθόν, είναι το παρελθόν φθαρμένο και άχρηστο. Παρελθόν όμως γιατί; Δεν θα ήταν παρελθόν, για πέταμα ή εμπόδιο, αν δεν υπήρχε στο δρόμο του το νέο, το καινούργιο, το καθαρό, το αστραφτερό, που πρέπει να πάρει τη θέση του. Κάποτε ο παλιός άνθρωπος ήταν το μόνο που είχαμε. Τώρα είναι επιλογή. Μία από τις δύο. Δεν υπάρχει άλλη.
Τι είναι ο παλιός άνθρωπος, και ποια η φύση του; Έχουμε πολλές περιγραφές, με πολλά τραγικά γνωρίσματα, σαν αυτή που συναντάμε στην προς Εφεσίους επιστολή 4:17-20.
"καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού διά την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών, οίτινες αναισθητούντες, παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, διά να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως".
Με το φως του Θεού, παλιός άνθρωπος θα πει αστοχία, σκοτάδι, ζωή μακριά και εναντίον του Θεού, συνεργασία της ψυχής με τον Σατανά. Μπροστά στα μάτια της δικαιοσύνης και αγιότητας του Θεού, ο παλιός μας άνθρωπος είναι ακάθαρτος, είναι αποτυχημένος, είναι αποκομμένος από τον Θεό, είναι αμαρτωλός. Οι σκέψεις μας, η κακία που κατοικεί μέσα μας, και κάθε τόσο εκφράζεται προς τα έξω, τα είδωλά μας, οι επιθυμίες μας, το πονηρό μας μάτι, η απατηλή μας καρδιά, η ροπή μας στην αδικία, η τάση μας στην ακαθαρσία. Η ζωή του παλαιού ανθρώπου είναι ζωή θανάτου, και η πορεία του καθημερινά είναι πηγή φθοράς για τον ίδιο, και τους γύρω του. "Τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας". Ο παλαιός άνθρωπος είναι η ζωή της αμαρτίας, που μας οδηγεί στην αιώνια απώλεια, που αρχίζει από αυτή τη ζωή και από μέσα μας.
Με τον παλαιό άνθρωπο ξεκινάμε τη ζωή μας σ’ αυτή τη Γη. Είναι ο πρώτος μας εαυτός. Αυτό παραλαμβάνουμε από τους γονείς μας, αυτόν βλέπουμε να ζουν οι άλλοι γύρω μας. Με αυτό το ρούχο του παλαιού ανθρώπου, μας βρίσκει η χάρη και η αγάπη του Θεού, και μας προσφέρει τον Ιησού Χριστό, γιατί θέλει να μας σώσει.
Ο Νέος άνθρωπος.
Είναι ο νέος μας εαυτός, το καινούργιο δημιούργημα που μας χαρίζει ο Κύριος με την αναγέννηση, και είναι απαλλαγμένος από στοιχεία του παρελθόντος. Είναι χτισμένος με τα στοιχεία της δικαιοσύνης, της αγιότητας και της αλήθειας του Θεού. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να ευαρεστήσει τον Θεό, και που θα κληρονομήσει τη Βασιλεία του Θεού δια του Ιησού Χριστού. Ο νέος άνθρωπος έχει την ευλογία του Θεού στη ζωή του, μέσα του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού, και επάνω του μορφώνεται ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο πιστός υπηρέτης του Θεού, που ακούει τη φωνή Του, και εκτελεί με χαρά το θέλημά Του. Είναι ο άνθρωπος που κάθε μέρα που περνάει, μοιάζει και περισσότερο στον Ιησού Χριστό. Ο ίδιος ελαττώνεται και η ζωή του Ιησού προοδεύει μέσα του, και επάνω του.
Η μεγάλη κίνηση.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς αντίθετους κόσμους, υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα. Δεν έχουν τίποτα το κοινό, δεν μπορούν να πλησιάσουν, να συμπορευτούν. Άλλος κόσμος ο ένας, ο κόσμος της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου, άλλος κόσμος ο άλλος, ο κόσμος της αγιότητας, της δικαιοσύνης, του φωτός, της αλήθειας του Θεού. Όλα όσα λέμε γύρω από το έργο της αγάπης του Θεού, γύρω από τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο, γύρω από τη λύτρωση, την αιώνια ζωή, συνοψίζονται σ’ αυτή τη μία κίνηση. Σωτηρία για τον αμαρτωλό άνθρωπο, είναι να μετακινηθεί από τον κόσμο του παλαιού ανθρώπου, στον κόσμο του νέου ανθρώπου, στον κόσμο του Θεού. Όπως πολύ όμορφα το απεικονίζει το εδάφιο, να ξεντυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τον νέο άνθρωπο. Να μας καλύψει πλήρως, αυτόν να περιφέρουμε ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτόν να ζούμε κάθε μέρα, μ’ αυτόν να ταυτιζόμαστε όλο και περισσότερο, μέχρι να γίνουμε ένα. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, περισσότερες αναλύσεις. Ο παλιός μας εαυτός είναι δούλος, υπηρέτης της κακίας, της αδικίας, της επιθυμίας, της αμαρτίας. Μας τυραννάει, και χάνουμε τη ζωή μας μαζί του, και την αιωνιότητα. Ο πρώτος που βασανίζεται και υποφέρει από την παρουσία του, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να φύγει από τη μέση, να τον καταδικάσουμε, να του αντισταθούμε μέχρι να πεθάνει. Η θέση του δεν μπορεί, και δεν πρέπει να μείνει κενή. Θα ντυθούμε τον νέο άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός σε μικρογραφία επάνω μας. Πιστό Του αντίγραφο. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος να εκφράζεται καθημερινά, και να προοδεύει στη ζωή μας.
Η ευλογημένη κατάληξη.
Παλιά, οι νοικοκυρές που δεν είχαν και πολλές οικονομικές δυνατότητες ξήλωναν ένα παλιό πλεκτό, έκαναν κουβάρι το νήμα, για να πλέξουν κάτι καινούργιο. Αυτό το καθημερινό ξήλωμα του παλιού ανθρώπου μας καλεί ο Κύριος να ξεκινήσουμε. Κάθε μέρα να λιγοστεύει ο παλαιός άνθρωπος. Αυτή είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Και κάθε μέρα πιο κοντά στον Κύριο, πιο δική μας η δική Του η ζωή. Μέχρι να ξεντυθούμε τελείως τον παλαιό άνθρωπο, να ξηλωθεί τελείως το παλιό δημιούργημα της αμαρτίας, να πεθάνει, να μην έχει δύναμη ισχύ επάνω μας.
"Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας· διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας", Ρωμαίους 6:6-7
Αν θέλουμε να ξεντυθούμε τον παλαιό άνθρωπο, να λυτρωθούμε από την τυραννία του, από τη βασανιστική παρουσία του στην κάθε μας μέρα, μία είναι η λύση. Να μην τρέφεται, να μην τροφοδοτείται. Να του κόψουμε το οξυγόνο, να του κόψουμε την αιμάτωση. Να μη ζει. Την ώρα που εμφανίζεται και υπαγορεύει το δικό του, να τον πολεμήσουμε, να του κλείσουμε το δρόμο, να τον καταδικάσουμε μπροστά στον Κύριό μας, προκρίνοντας το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημά. Έτσι πεθαίνει ο παλιός άνθρωπος, έτσι καταργείται το σώμα της αμαρτίας, έτσι ξεντυνόμαστε το ρούχο της αμαρτίας, για να ντυθούμε την καινούργια λυτρωμένη ζωή, που τιμά και δοξάζει τον Θεό.
Κάτι που αποκλείεται.
Πρέπει να το αναφέρουμε και αυτό στο τέλος, γιατί έχουμε να κάνουμε με την καρδιά μας, που είναι ακόμα πονηρή και απατηλή. Μην κάνουμε το λάθος και προσπαθήσουμε να τα συνταιριάξουμε. Ή το παλιό ρούχο θα αγαπάει η καρδιά μας, ή το ρούχο του νέου ανθρώπου, και σ’ αυτό θα μένουμε και θα προοδεύουμε. Τρίτη λύση, γκρίζα περιοχή, ενδιάμεση περιοχή δεν υπάρχει στα πράγματα του Κυρίου. Όποιος θελήσει να φτιάξει μείγμα από τα δύο, όποιος προσπαθήσει να κρατήσει τα καλά κατά τη γνώμη του από κάθε πλευρά, θα αποτύχει οικτρά, γιατί η καρδιά του είναι πονηρή και βέβηλη. Ο Κύριος είναι ξεκάθαρος σε αυτό που προτείνει, αυτό που ζητάει από τον δικό Του πιστό. Να ξεντυθεί τον παλαιό άνθρωπο, να τον καταδικάσει, να του αρνηθεί κάθε δικαίωμα να ζει και να εκδηλώνεται, να τον στείλει με μίσος και αποστροφή στο σταυρό του Γολγοθά, και στη θέση του να αρχίσει να χτίζεται ο νέος άνθρωπος, σύμμορφος της εικόνας του Ιησού Χριστού, με στοιχεία άγια, καθαρά, αιώνια. Τρίτη θέση δεν υπάρχει. Ο τρίτος δρόμος είναι εκ του πονηρού, και οι συνέπειες πολλές και τραγικές, όπως συμβαίνει με κάθε απόκλιση του ανθρώπου από τον μοναδικό και αψεγάδιαστο νόμο του Θεού για τη ζωή μας...
" Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν Αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ Αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός". Α' Ιωάννου 3:1-3
Όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνουμε ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος στον άνθρωπο τον αμαρτωλό, είναι πολύ μεγάλο και θαυμαστό. Μεγάλο και ασύλληπτο για τον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι και ο αποδέκτης αυτής της προσφοράς αγάπης του Θεού. Αυτός θα απλώσει το χέρι, αυτός θα το κάνει δικό του, θα το ζήσει, και θα το απολαύσει.
ΤΑ ΑΛΕΣΜΕΝΑ
Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι πολλοί. Γνωστή αντίδραση των ανθρώπων είναι, τα μεγάλα να τα κάνουν μικρά για να τα καταλάβουν. Συνηθισμένη πρακτική. Το μικρό παιδάκι πρέπει να φάει απ’ όλα, αλλά τα τρώει αλεσμένα για ευκολία. Όλα μαζί ανακατεμένα, ψιλοκομμένα, και όλοι είναι ευχαριστημένοι… Τα δύσκολα τα κάνουμε εύκολα, και τα μεγάλα μικρά. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την απλή καθημερινή μας ζωή, αλλά με τα άγια του Θεού του Κυρίου, και δεν μπορούμε να λειτουργούμε αφαιρετικά, απλουστευτικά, ούτε τα μεγάλα να τα μικραίνουμε. Και αν κάποτε καταναλώνουμε αλεσμένη πνευματική τροφή, αυτό ισχύει για το ξεκίνημα, αυστηρά για την περίοδο εκείνη που η νηπιακή ηλικία είναι φυσιολογική και αναμενόμενη. Στην αντίθετη περίπτωση, αν συνεχίσουμε με αυτή τη νοοτροπία, τότε θα έχουμε πρόβλημα ανάπτυξης, και ωρίμανσης στην πνευματική μας ζωή, με ότι συνέπειες μπορεί να επακολουθήσουν.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη διαδικασία αυτή συμμετέχει πρόθυμα και ο διάβολος, διότι γνωρίζει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση, και πού μπορεί να μας οδηγήσει. Να μας γυρίσει πίσω στη ζωή της ασωτίας της αμαρτίας, να τα αρνηθούμε όλα, το ξέρει ότι είναι κάπως δύσκολο. Μπορεί όμως να μας κάνει άλλη μεγάλη ζημιά. Να μπαινοβγαίνουμε σε μία εκκλησία, να κρατήσουμε δυο-τρεις βασικές αλήθειες, να βολευτούμε χωρίς να ασχολούμαστε ιδιαίτερα, χωρίς κόστος…
Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι πιστοί του Χριστού να έχουν στη σκέψη τους και στην καρδιά τους ένα φτωχό, απλοϊκό, απογυμνωμένο σκαρίφημα του Προσώπου Του, της αγάπης Του, της σωτηρίας του Ιησού Χριστού.
ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εμείς οι άνθρωποι. Από τη μία τα δύσκολα θεολογικά, ερμηνευτικά μονοπάτια, και από την άλλη εμείς οι πεπερασμένοι άνθρωποι, που περνάμε τόσο δύσκολα εδώ κάτω στη Γη… Τόσο μπορούσαμε, τόσο καταφέραμε… Ακούγεται λογικό, αλλά είναι πέρα για πέρα λάθος.
Ο Κύριος τα δώρα Του, τις αποκαλύψεις Του, την αλήθεια Του μας τα έδωσε γραμμένα. Ο γραπτός λόγος στη δημιουργία και την ανέλιξη του ανθρώπου, είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα του Θεού στη ζωή μας. Ο γραπτός λόγος και η κατανόησή του εδράζεται σε μία πολύπλοκη ανώτερη ψυχική λειτουργία. Έχουμε τον Λόγο Του γραπτό, αναλλοίωτο, σφραγισμένο με σιγουριά και βεβαιότητα να ανατρέχουμε σ’ αυτόν. Η παράδοση, που επικαλούνται κάποιοι, αποτελεί μία πολύ ευάλωτη σε προσμείξεις και αλλοιώσεις περιοχή, με παρεμβάσεις ανθρώπινες στο πέρασμα του χρόνου.
Ο γραπτός Λόγος του Θεού είναι σημείο αναφοράς για να γνωρίσουμε, να προοδεύσουμε, να ανακαλύψουμε, να διορθώσουμε, ή να αναθεωρήσουμε όσα χρειαζόμαστε γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Κυρίου. Η ανάγνωση του Λόγου του Θεού, μαζί με τη ζωντανή οδηγία του Αγίου Πνεύματος, όταν γίνεται ειλικρινή εκζήτηση από τον άνθρωπο και όχι από φόβο ή υποχρέωση, μας οδηγεί στο θαυμαστό κόσμο των αποκαλύψεων, της αγάπης και των σχεδίων Του.
ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ
Όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά καλά την αγάπη του Κυρίου. Ο δίκαιος, ο αναμάρτητος Κύριος ήρθε να πληρώσει για τις αμαρτίες μας, να μας συγχωρήσει, να μας καθαρίσει, να μας ανοίξει το δρόμο για τον Ουρανό. Αυτά περίπου είναι όσα γνωρίζουμε και πιστεύουμε γύρω από την αγάπη του Θεού.
Εδώ ακριβώς είναι που έχουν θέση όσα είπαμε παραπάνω για τα μεγάλα, τα θαυμαστά, τα ασύλληπτα της αγάπης του Θεού. " Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού". Άλλο είναι να είσαι πιστός του Χριστού, να είσαι συγχωρημένος, να πηγαίνεις στην εκκλησία, να διαβάζεις την Αγία Γραφή, και τελείως ασύλληπτο και μοναδικό να σε έχει ονομάσει ο Ίδιος δικό Του παιδί. Στο σχολείο του γιου μου υπάρχουν πολύ καλά και ευγενικά παιδιά, χαρούμενα, έξυπνα, όμορφα, με καλούς βαθμούς. Δικό μου παιδί είναι μόνο ένα. Τα υπόλοιπα είναι καλά παιδιά της γειτονιάς. Ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο γι’ αυτά, ποτέ δεν θα νιώσουν το ίδιο αυτά για μένα. Και δεν μπορεί να γίνει κανένα από αυτά δικό μου παιδί, αφού δε συντρέχουν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Γιατί ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη μας, ανάμεσά μας, όμοιος με μας, γιατί ο σταυρός Του, η ανάσταση, η ανάληψη στον Ουρανό; Μόνο για ένα σκοπό. Για να μας κάνει παιδιά του Θεού. Και αυτή η αλήθεια έχει δύο όψεις. Ο Θεός μας νιώθει παιδιά Του, αλλά και εμείς Τον νιώθουμε Πατέρα μας. Και το ότι είμαστε παιδιά Του, δεν είναι κάτι το θεωρητικό, θρησκευτικό, χωρίς πρακτική εφαρμογή και νόημα. Το ότι είμαι παιδί Του το νιώθω, το απολαμβάνω, το ζω κάθε μέρα στην όμορφη, ζωντανή παρουσία Του. Είναι γεμάτος προσωπική αγάπη για μένα, και αυτό το εισπράττω καθημερινά, ενδιαφέρεται για μένα, δεν με χάνει από τα μάτια Του, είναι παρών, είναι ενημερωμένος και για την πιο μικρή λεπτομέρεια και εξέλιξη της ζωής μου, χαίρεται μαζί μου, υποφέρει μαζί μου. Ο πατέρας που γυρίζει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά και μαθαίνει όλως τυχαίως, ότι ο γιος του είναι τρεις μέρες ήδη στο νοσοκομείο με σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι πατέρας…
Ένα άλλο μεγάλο και ξεχωριστό σε αξία κεφάλαιο είναι οι αποκαλύψεις των θαυμασίων Του, η φανέρωση του εαυτού Του, τα μυστικά και τα μυστήρια της σοφίας Του. Όλα αυτά προορίζονται αποκλειστικά για τα παιδιά Του. Μόνον αυτά έχουν πρόσβαση στον κόσμο του Θεού, και έχουν κοινωνία μαζί Του ζωντανή και καθημερινή. "Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς", Ψαλμός 25:14. Στα παιδιά Του ο Κύριος ανοίγει την καρδιά Του. Με πραγματική λαχτάρα, όπως κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας, όταν είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, θέλει όλα τα δικά Του να γίνουν δικά μας. Να τα μοιραστεί μαζί μας, να μας ανεβάσει όσο γίνεται στο δικό Του επίπεδο. Έτσι σκέφτεται ο Κύριος για τα παιδιά Του.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στοιχείο, πολύ σημαντικό, αυτής της αγάπης, που ίσως κάποτε το αγνοούμε.
"Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας", Ιωάννης 20:17. "Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον", Ιωάννης 14:2.
Εδώ πλέον μιλάμε για την κληρονομιά μας, για τον Ουρανό, την αιωνιότητα στη Βασιλεία Του. Μόνο τα γνήσια παιδιά Του έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε όλα αυτά. Και παιδιά Του είναι πολύ πιο πάνω από ένα απλό πιστεύω, δέχομαι, ασπάζομαι, πηγαίνω στην εκκλησία, κάνω το καθήκον μου… Είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι της δόξας του Θεού. Αυτούς έχει ο Κύριος στην καρδιά Του και ποθεί να τους καμαρώσει στη Βασιλεία Του. Έτσι σκέφτεται ο Πατέρας για τα παιδιά Του, όλα όσα έχω στα παιδιά Μου θα πάνε.
Κοιτάξτε πόσο μεγάλη αγάπη έδειξε σε μας ο Πατέρας Θεός. Αφού μας συγχωρήσει, μας πλύνει, μας καθαρίσει από την αμαρτία, μας αγκαλιάσει, μας καταφιλήσει, το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης είναι να μας κάνει νόμιμους κληρονόμους της δόξας Του στη Βασιλεία Του. Δηλαδή πραγματικά δικά Του παιδιά.
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ
Υπάρχει ένα ακόμα σημείο, που τα συγκεφαλαιώνει όλα, και πηγαίνει ακόμα πιο ψηλά. Μιλάμε στον Θεό, μπαίνουμε στο σπίτι του Πατέρα Θεού σαν παιδιά Του, με όλα τα προνόμια, όλη την άνεση, όλα τα δικαιώματα, έχουμε κοινωνία με τον Θεό σαν παιδιά Του, και αυτό το νιώθουμε, το ζούμε, το απολαμβάνουμε κάθε μέρα.
Στο σπίτι Του όμως έχει ο Θεός Πατέρας τον Ιησού Χριστό, τον Γιο Του, αναστημένο και δοξασμένο στο θρόνο Του. Το ασύλληπτο δώρο είναι αυτό ακριβώς. Μας βάζει δίπλα στο Παιδί Του και στους πιστούς, άγιους μάρτυρές Του. "Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων", Εβραίους 12:1. Αυτή είναι η μεγαλειώδης, δοξασμένη οικογένεια του Κυρίου μας, στην οποία ανήκουμε τώρα πια.
Ο Ιησούς Χριστός "πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών", Ρωμαίους 8:29. Είμαστε και εμείς μαζί τους, ανάμεσά τους. Τους ανήκουμε και μας ανήκουν. Υψίστη τιμή και δόξα, ασύλληπτη χάρη.
Να γιατί είπαμε στην αρχή πόσο λίγο έχουμε καταλάβει τις πολλές πτυχές, και τα πολλά επίπεδα της αγάπης του Θεού για μας. Αν τα πιστεύαμε όλα αυτά, αν τα ζούσαμε, αν τα είχαμε κάνει δικά μας, δεν θα πατούσαμε στη γη. Θα φύτρωναν φτερά στα πόδια μας. Θα είμαστε άλλοι άνθρωποι, με ασύγκριτη δύναμη και δόξα από τώρα. Γιατί το να είσαι παιδί του Θεού έχει ασύλληπτο μεγαλείο μέσα του. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από όλα αυτά. Δεν είναι για τον κόσμο, δεν μπορεί να το ζήσει ο καθένας, δεν δίδεται από τον Θεό στον καθένα. "Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν Αυτόν". Για τον κόσμο δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά, όπως δεν σημαίνουν και για πολλούς συμβατικούς χριστιανούς. Ούτε τα γεύτηκαν ποτέ, ούτε τα ζήλεψαν, ούτε τα ζήτησαν να τους τα χαρίσει ο Κύριος.
ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ
Όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα αφορούσαν το μεγάλο, το υπέρτατο δώρο που μας κάνει ο Κύριος να είμαστε δικά Του παιδιά. Αν σταματήσουμε εδώ, δεν τα έχουμε καλύψει όλα. Φαντάζει, με βάση όσα είπαμε, ότι αγγίξαμε την ψηλότερη κορυφή, και όντως όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό σε αξία και ασύλληπτο. Αλλά η αγάπη του Θεού συνεχίζει και μας παροτρύνει, να κατακτήσουμε με την πίστη μας κι άλλες, ακόμα πιο θαυμαστές κορυφές. Υπάρχει και συνέχεια δόξας και μεγαλείου στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για το δικό Του παιδί.
"Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι".
Θα δούμε Αυτόν καθώς είναι. Και δεν γίνεται να αντικρίσουμε τη δόξα Του, και να Τον δούμε καθώς είναι, χωρίς να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν. Ο Μωυσής, στην Παλαιά Διαθήκη, θέλησε να Τον δει και πολύ λίγα πράγματα κατάφερε… Αυτή είναι η φυσιολογική συνέχεια του δώρου της αγάπης Του. "Να ονομασθώμεν τέκνα Θεού, να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι". Η αμαρτία μας κατάστρεψε, μας παραμόρφωσε, μας έριξε χαμηλά, μας ευτέλισε. Η αγάπη του Θεού μας μεταμορφώνει, μας δοξάζει, μας βάζει στη δοξασμένη οικογένειά Του από τώρα και αιώνια.
ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ
Όλα αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα απευθύνονται μόνο σε όσους τα έχουν με ζωντανή, άσβηστη ελπίδα κλεισμένα μέσα στην καρδιά τους. Γι αυτούς και ισχύουν. Δεν είναι όλων όσων πιστεύουν απλώς ή παραδέχονται, δεν είναι όλων όσων ακολουθούν την Ιησού Χριστό από κοντά ή από μακριά… Για να ελπίζεις σε κάτι, πρέπει να συνδέεσαι με κάποιον τρόπο μαζί του. Είναι δικό σου, το έχεις αποχωριστεί, σου λείπει και το περιμένεις; Αυτός που δεν ελπίζει, ίσως και να μην ενδιαφέρεται, αφού δεν πρόκειται για κάτι δικό του. Αλλά όταν έχουμε αυτή την ελπίδα, το επόμενο φυσιολογικό βήμα είναι ο καθαρισμός μας.
"Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ Αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος είναι καθαρός".
Όποιος έχει αυτή την αγάπη του Θεού, όποιος είναι παιδί του Θεού και έχει επάνω του το όνομα της Θεϊκής Οικογένειας στην οποία από τώρα ανήκει, το νιώθει ότι αλλάζει, μεταμορφώνεται καθημερινά, και έχει την ελπίδα ότι θα δει τον Κύριο καθώς είναι, καθαρίζει τον εαυτό του, ετοιμάζεται ώστε να είναι άξιος της δόξας που τον περιμένει. Καθαρίζεται και από τις πιο κρυφές αμαρτίες, κι από αυτές που φαίνονται ανώδυνες, ίσως μικρές στα μάτια μας. Να μη μείνει τίποτα ακάθαρτο, από τα παλιά, τίποτα κοσμικό, ανθρώπινο, σαρκικό μέσα του και επάνω του. Και μάλιστα πρόθυμα, άμεσα, γρήγορα, να μη χρονίσει, να μη βγάλει ρίζες που θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Και πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες της πίστης που αρέσουν και δοξάζουν τον Θεό, βρίσκεται η ζωντανή ελπίδα ότι θα Τον συναντήσουμε, θα Τον δούμε καθώς είναι, και θα περάσουμε την αιωνιότητα μαζί Του, παιδιά Του, στη δοξασμένη Του Ουράνια Οικογένεια. Εδώ κάτω, θα έχουμε ζωντανή, καθημερινή κοινωνία με τον Θεό Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα μας, και εκεί επάνω θα συμμετέχουμε στην αιώνια δόξα του Ουρανού...
Το μνημείο
Η ώρα είχε ήδη πάει 17:30 και όλα έδειχναν πως δεν θα είναι μία τυπική εφημερία. Τα ασθενοφόρα είχαν ήδη φθάσει πιο πολλές φορές από το συνηθισμένο μέχρι την είσοδο του νοσοκομείου μας, και οι τέσσερις γιατροί της εφημερίας ελπίζαμε πως θα μεσολαβούσε λίγη ώρα ακόμα μέχρι το επόμενο κύμα διακομιδών.
Ήταν η ώρα που θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με τους ασθενείς που είχαν έρθει μόνοι τους, ή τους είχε φέρει κάποιος δικός τους, και να μειώσουμε έτσι τον ήδη μεγάλο αριθμό αναμονής για εξέταση. Όσο όμως και αν προσπαθούσαμε το ξέραμε πως η ηρεμία και η ησυχία δεν θα έρθουν, παρά μόνο στο τέλος της βάρδιας. Αν και τις περισσότερες φορές χρειάζεται να περάσουν αρκετές ώρες από αυτήν.
Για ακόμη μία φορά, και όπως αποδείχθηκε δεν ήταν η τελευταία, ο αναλυτής αερίων αίματος στο ΤΕΠ ήταν εκτός λειτουργίας. Το χειρόγραφο σημείωμα έγραφε «ΒΛΑΒΗ». Η προϊσταμένη τα ’ριξε στην οικονομική κρίση, αν και μάλλον κάποια ανευθυνότητα πρέπει να έπαιξε και εδώ το ρόλο της.
«Πάρα πολύ ωραία,» σκέφτηκα, «τουλάχιστον καθώς θα ανεβοκατεβαίνω μεταξύ ισογείου και 3ου θα μπορώ να αποφασίσω ποια από τις τρεις φταίει περισσότερο. Η Βλάβη, η Κρίση ή η Ανευθυνότητα;»
Με το μυαλό θολωμένο από το πλήθος των περιστατικών της εφημερίας αλλά και το βαρύ και φορτωμένο 8ωρο που προηγήθηκε στην κλινική, το να μη χρειάζεται να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να περπατάς σε διαδρόμους ή να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, ίσως τελικά είναι και κάτι σαν διάλειμμα. Χαμογέλασα και συνέχισα το βιαστικό μου περπάτημα, προσπαθώντας να διατηρήσω την κεκτημένη ταχύτητα που μου εξασφάλισαν οι προηγούμενες ώρες δουλειάς, και που θα με κρατούσε σε εγρήγορση για αυτές που απομένουν.
Σε μια από αυτές τις «διαδρομές» μου, την είδα για πρώτη φορά, στην αρχή με την άκρη του ματιού μου μόνο. Ταλαιπωρημένη, με ρούχα σκισμένα και βρώμικα, καθόταν κουλουριασμένη πάνω σε μια καρέκλα, απέναντι από το Γραφείο Κίνησης. Μετά από λίγα λεπτά ένα φορείο που έσπρωχνε βίαια ένας τραυματιοφορέας την έφερε σε μας.
Το πρόσωπό της ήταν νεανικό αλλά ταλαιπωρημένο, και το γκρίζο της σκόνης είχε γίνει λάσπη και λέρωνε το λευκό δέρμα της. Πρέπει να έκλαιγε πριν λίγο, όμως τα δάκρυα αντί να ξεπλύνουν τον πόνο, προσέδωσαν μία ακόμα νότα εγκατάλειψης στο κουρασμένο και αρρωστημένα αδυνατισμένο της σώμα. Τα ξανθά της μαλλιά και τα ανοιχτόχρωμα μάτια, της μαρτυρούσαν πως σαν παιδί θα ήταν αληθινά χαριτωμένη. Πόσες ελπίδες, πόσες προσδοκίες, πόσο καμάρι από τους γονείς της για τη μικρή τους πριγκίπισσα…
Ίσως όμως και όχι. Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως να ήταν δύσκολα τα παιδικά της χρόνια. Χωρίς γονείς, χωρίς κάποιον δίπλα της να γνοιαστεί, να την προστατέψει, να την προειδοποιήσει, να την συγκρατήσει, να αγωνιστεί και να παλέψει ακόμα, με αυτόν που ήθελε μαζί με την ψυχή της να σκοτώσει και το σώμα της. Ίσως να έζησε μέχρι τώρα χωρίς όλα αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας.
Στα Επείγοντα, λίγα είναι αυτά που μπορούν πραγματικά να σε σοκάρουν και να σε συγκινήσουν. Τόσα προβλήματα, τόσα αδιέξοδα, τόσα ερεθίσματα, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για συναισθηματισμούς, ούτε χώρος για πολλή σκέψη.
Με ένα βάρος στην καρδιά την πλησίασα και την ρώτησα το όνομά της, την ηλικία της, και γιατί είχε έρθει στο νοσοκομείο. Με τρεμάμενη φωνή μου είπε τα στοιχεία της, και μου έδωσε να καταλάβω πως δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, που βρισκόταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρύο φορείο εκτεθειμένη, και ανυπεράσπιστη στα εξεταστικά και επικριτικά βλέμματα των γύρω της.
Ήταν μόλις 19 χρονών.
Έτσι συμβαίνει με αυτές τις περιπτώσεις. Κάποιος τους φέρνει και τους αφήνει στην είσοδο του εφημερεύοντος νοσοκομείου, κάποιος ειδοποιεί την αστυνομία, γιατί λιπόθυμοι κλείνουν την είσοδο κάποιας πολυκατοικίας, κάποιοι ίσως έρχονται από μόνοι τους αναζητώντας βοήθεια, για να βγάλουν μια ακόμα δύσκολη νύχτα.
«Έχω ηπατίτιδα και AIDS…», προσπάθησε να με προειδοποιήσει. Την κοίταξα στα μάτια και ξεκίνησα να την εξετάσω.
Η θερμοκρασία της ήταν φυσιολογική, δεν έδειχνε να πονάει κάπου, και το οξύμετρο φανέρωσε μια άψογη αναπνευστική λειτουργία. Καθώς της έπαιρνα την πίεση, οι μελανιές και τα σημάδια από τρυπήματα, παλιά και καινούργια, απάντησαν και στα τελευταία ερωτηματικά.
Έσκυψα το κεφάλι από δέος, και ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη.
Έτσι κάνουν όταν στέκονται μπροστά σε ένα μνημείο.
Ανοσία
Η αμαρτία σκοτώνει. Η αμαρτία δεν αστειεύεται και θέλει να χαθούμε αιώνια.
Και εμείς που τα ξέρουμε όλα αυτά, εμείς που ξέρουμε και έχουμε πολλές φορές διαβάσει, και ακόμα περισσότερες ακούσει ότι ο μισθός της είναι θάνατος, αιώνιος και οριστικός, διαλέγουμε έναν άλλο δρόμο μπροστά στο μεγάλο αυτό θέμα.
Δεν ασχολούμαστε πια μαζί της. Δεν ασχολούμαστε σοβαρά με την αμαρτία. Περιορίζουμε την παρουσία της κάπου μακριά στο παρελθόν, πολλές φορές ούτε καν εκεί, καθώς δεν είναι ορατή στα μυωπικά μας μάτια (Β' Πέτρου 1:9), ή έστω αισθητή στην καυτηριασμένη μας συνείδηση (Α' Τιμόθεον 4:2), η εξουσία που ασκούσε ή ακόμα ασκεί επάνω μας.
Είναι πια επίσημο. Η αμαρτία είναι για τους άλλους. Εμείς έχουμε ανοσία, επειδή ζούμε ηθικά, μια ζωή λιγότερο ή περισσότερο πάνω από τον μέσο όρο. Νομίζουμε ότι η αμαρτία και η διαβρωτική της δύναμη δεν μας αγγίζουν, επειδή η τακτοποιημένη ζωή μας απέχει πολύ από όλα όσα μόλις περιγράψαμε.
Όμως η αμαρτία υπάρχει και είναι δίπλα μας, επάνω μας, μέσα μας, και η παρουσία της όσο και αν την αρνούμαστε παραμένει ενοχλητική. Αλλά και εδώ έχουμε την απάντηση.
Δεν είναι πλέον το πρόβλημα η αμαρτία. Δεν μιλάμε καν για αμαρτία. Ίσως όχι στα κηρύγματά μας, αφού εκεί η φρασεολογία είναι καθιερωμένη και δεν κάνει πια αίσθηση, αν και πολλές φορές ούτε εκεί. Δεν μιλάμε πια για την αμαρτία στην κάθε μας μέρα, όχι στη θεωρία, αλλά στην αληθινή ζωή. Δεν σκεφτόμαστε, δεν υπολογίζουμε, ούτε ασχολούμαστε με την αμαρτία. Όχι την αμαρτία του «αμαρτωλού κόσμου» όπως συνηθίζουμε να λέμε, να ακούμε και να ησυχάζουμε στο αναπαυτικό πάπλωμα που μας προσφέρει η εκκλησιαστική και ηθική μας ζωή, αλλά τη δική μας. Ενώ η αμαρτία συνεχίζει να σκοτώνει και να καταστρέφει πολύτιμες ζωές ακριβώς δίπλα μας, εμείς δεν βρισκόμαστε σε διαρκή θέση μάχης δια του Ιησού Χριστού εναντίον της.
Στην αμαρτία που υποδουλώνει, χειραγωγεί και σκοτώνει τον άνθρωπο από εδώ κάτω και αιώνια, εμείς φερόμαστε με μία ανεξήγητη άνεση και αίσθηση υπεροχής. Με την Αγία Γραφή κλειστή στη βιβλιοθήκη μας, ή και ανοιχτή ακόμα μπροστά μας, στο σπίτι μας ή στην εκκλησία, ακούγοντας ή και κάνοντας ακόμα ένα κήρυγμα, εμείς απλά της αλλάζουμε όνομα.
Σήμερα, για μας, στη σκέψη και τη ζωή μας δεν υπάρχει αμαρτία. Έχουμε βάλει άλλα στη θέση της. Την θεωρούμε αδυναμία, ένα μικρό λάθος, την ονομάζουμε ελάττωμα, την αποδίδουμε στο χαρακτήρα μας, την λέμε «αμαρτιούλα», ή πολύ περισσότερο συνεχίζουμε και αγνοούμε την ύπαρξή της. Σίγουρα όμως δεν την βλέπουμε όπως πραγματικά είναι.
Λένε για τον εχθρό των ψυχών μας, τον απαρχής ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης 8:44), πως από τα μεγαλύτερα αν όχι το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι, πως έπεισε τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει. Φαίνεται όμως πως κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το όπλο που χρησιμοποιεί για να σκοτώνει, την αμαρτία. Η αμαρτία που θέλει να σκοτώσει τον άνθρωπο, και κρύβει από πίσω της έναν ολόκληρο κόσμο στρατηγικής και μεθοδείας, πριν τον εξαθλιώσει, πριν τον ρεζιλέψει, πριν τον ντροπιάσει, πριν ξεσπάσει πάνω του την απροκάλυπτη οργή της, προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν υπάρχει, ότι δεν τον αφορά, ότι η παρουσία της περιορίζεται στους «αμαρτωλούς» του κόσμου αυτού, σε αυτούς που κλέβουν, σε αυτούς που μοιχεύουν, σε αυτούς που σκοτώνουν, σε αυτούς που απλά δεν πηγαίνουν σε μία εκκλησία τις Κυριακές.
Εδώ όμως ακριβώς βρίσκεται το μυστικό. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να καλέσει δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια (Λουκάς 5:32). Ανθρώπους που κοίταξαν όχι γύρω τους για να βρουν την αμαρτία και τη φθορά, αλλά πάνω τους και μέσα τους. Και την είδαν και τρόμαξαν και στράφηκαν με απόγνωση σε Αυτόν ενάντια στον οποίον την έκαναν, σε Αυτόν που τους άνοιξε τα μάτια για να τη δουν, ενάντια σε Αυτόν που πλήρωσε με το αίμα του Παιδιού Του για αυτή.
Δεν έκαναν, απαραίτητα, στη ζωή τους και μπροστά στους άλλους πολλά και τρομερά, δεν έζησαν ίσως μια ζωή βουτηγμένη σε αυτά που και οι ίδιοι οι άνθρωποι του κόσμου αποστρέφονται.
Ποιος όμως αλήθεια μπορεί έτσι απλά να σταθεί δίπλα στον Άγιο, στον άπειρα Άγιο και να μη δει τη δική του αμαρτία, όποια κι αν είναι, όση κι αν είναι, άπειρη μπροστά Του; Την αμαρτία του που απλώνει και καταλαμβάνει ολόκληρη τη ζωή του, καθώς η αμαρτία είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. Όπως ο θάνατος. Όπως και η ζωή.
Το λάθος
Τα μνημεία είναι για να τα βλέπεις, να τα θαυμάζεις, να σκέφτεσαι, να θυμάσαι ίσως, κάποια άλλα απλά για να τα βγάλεις μία φωτογραφία. Δίπλα όμως σε αυτά υπάρχουν και κάποια άλλα, που δεν βρίσκονται ούτε σε πλατείες, ούτε σε πάρκα, ούτε σε μουσεία. Ένα από αυτά παρέλασε μπροστά στα μάτια μου, κουλουριασμένο και μεγαλειώδες, πάνω σε ένα πεπαλαιωμένο φορείο ενός δημόσιου νοσοκομείου. Το όνομά της δεν το συγκράτησα, θυμάμαι όμως πολύ καλά τη φωνή Του να μου θυμίζει.
«Μην κάνεις το λάθος.»
Ποιο λάθος Κύριε;
Δεν πέρασε πολλή ώρα και κατάλαβα.
Δεν ανήκει το «μνημείο» αυτό στη δυστυχισμένη αυτή ψυχή που άρπαξε με τα νύχια της η αμαρτία.
Δεν είναι αυτό το «μνημείο», μαζί με τόσα άλλα, για την αμαρτία γενικά. Την αμαρτία του κόσμου, την αμαρτία των άλλων.
Αυτό το «μνημείο» είναι και για μένα. Αυτό το «μνημείο» είμαι εγώ. Ο εαυτός μου μακριά Του. Η ζωή μου κρατημένη στα χέρια μου. Χωρίς τη χάρη Του, χωρίς το έλεός Του, μακριά από την αγάπη Του, την πρόνοιά Του, τη συμβουλή Του.
Χωρίς τη δική Του παρουσία, χωρίς τον έλεγχο του Πνεύματός Του, χωρίς το αίμα του Παιδιού Του. Χωρίς Αυτόν, χωρίς τη Ζωή.
Και όταν λείπει η ζωή, αυτό που μένει είναι θάνατος. Θάνατος που δεν είναι πάντα τόσο τραχύς και συγκλονιστικός, παραμένει όμως θάνατος. Θάνατος ισόβιος εναντίον του Θεού. Θάνατος αιώνιος μακριά από τον Θεό.
Ας μην κάνουμε το λάθος. Ας κοιτάξουμε τον εχθρό στα μάτια. Ας μισήσουμε την αμαρτία. Ας μισήσουμε το θάνατο. Γιατί υπάρχει η Ζωή. Γιατί ο Θεός μας προσφέρει τη Ζωή. Και η Ζωή νίκησε το θάνατο (Α' Κορινθίους 15:54-55).
Μετά από λίγο ήρθαν τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων, που δεν πρόσθεσαν, όπως αναμενόταν, κάποια σημαντική πληροφορία, και μετά από λίγες ώρες το ζωντανό «μνημείο της αμαρτίας μου», έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής στην τραγική και μάλλον σύντομη ζωή του. Φεύγοντας μπορεί να μην της δόθηκε κάποιο φάρμακο, ή κάποια χρήσιμη ιατρική συμβουλή για «ανάπαυση και καλή διατροφή», πήρε όμως μαζί μία προσευχή. Μία προσευχή στον Κύριο που ανασταίνει νεκρούς. Στον Άγιο Πατέρα της αγάπης που γκρεμίζει τα μνημεία της αμαρτίας και του θανάτου, και με θεμέλιο το σταυρό και τον άδειο τάφο, χτίζει νέα δοξασμένα μνημεία ζωής
«Γι’ αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια» (Β' Κορινθίους 5:17)
Γιατί αν ο Κύριος το έκανε αυτό αληθινό στη δική μου ζωή, μπορεί να το κάνει παντού…
Πηγή: Λόγια Αλήθειας και Ζωής
Αυτό έλεγε ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός όταν κήρυττε τον Λόγο του Θεού επάνω εις τον κόσμο αυτόν, διότι τα λόγια αυτά του Κυρίου τα έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι, αφορούν όλους τους ανθρώπους όμως δυστυχώς δεν είναι όλοι πρόθυμοι να τα ακούσουν.
Ο Ιησούς Χριστός φώναζε μετά φωνής μεγάλης, θέλοντας η φωνή του να ακουστεί, οι άνθρωποι να εννοήσουν και να καταλάβουν, ότι η ζωή τους εξαρτάται από τα λόγια αυτά, τα οποίο έβγαιναν από το στόμα του Κυρίου. Ο Ιωάννης ο βαπτιστής έλεγε: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον, όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» Ιωάννης 3:36. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους απορρίπτουν τον Λόγο του Θεού, δεν θέλουν να τον ακούσουν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο Λόγος αυτός να ενεργήσει στις καρδιές τους, ώστε να απολαύσουν τα αποτελέσματα αυτού του Λόγου. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έλεγε: «Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι, πλην είναι τινές από σας οίτινες δεν πιστεύουσι» Ιωάννης 6:63.
Βυθισμένος ο άνθρωπος στις μέριμνες του κόσμου τούτου, στα πάθη του και στις επιθυμίες του, παγιδευμένος μέσα στην αμαρτία, σηκώνει κάθε μέρα το δυσβάστακτο φορτίο του, και αποκαμωμένος προσπαθεί να επιβιώσει επάνω εις τον κόσμο αυτό. Ο Λόγος του Θεού φωνάζει: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγό μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν» Ματθαίος 11:28. Εάν ο άνθρωπος δεν ακούσει την φωνή αυτή, παραμένει φορτωμένος, παραμένει κουρασμένος, απογοητευμένος και απελπισμένος. Ο Ιησούς Χριστός δίνει τη λύση στο πρόβλημα του ανθρώπου, όμως ο άνθρωπος αρνείται να την δεχθεί. Προτιμά να ακούσει άλλες φωνές που του συστήνουν τη δική τους λύση, όμως στην συνέχεια διαπιστώνει ότι τα λόγια τα οποία άκουσε δεν είχαν κανένα αντίκρισμα.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός φωνάζει: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη, όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού, (τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσι οι πιστεύοντες εις αυτόν)» Ιωάννης 7:37. Εάν ο άνθρωπος δεν δεχθεί αυτόν το Λόγο, πως θα απολαύσει την ευλογία την οποία χαρίζει σε αυτόν ο Θεός δια του Πνεύματος του Αγίου; Ο Θεός φανερώνει σ’ αυτόν τον τρόπο δια του οποίου θα ευλογηθεί, αυτός όμως δεν τον δέχεται.
Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός φωνάζει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» Ιωάννης 5:24. Ο Θεός φανερώνει στον άνθρωπο δια του Χριστού, τον τρόπο δια του οποίου θα απολαύσει ζωή αιώνια. Ο άνθρωπος αρνείται να ακούσει το λόγο αυτό, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να περιμένει τίποτε άλλο παρά το θάνατο. Ο Λόγος του Θεού είναι η ίδια μας η ζωή, είναι το παν για εμάς. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Άρα η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή δια του Λόγου του Θεού» Ρωμαίους 10:17. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας στον Λόγο του Θεού, για να τον ακούσουμε και να τον δεχθούμε, ώστε να απολαύσουμε το αποτέλεσμα της πίστεώς μας σ’ Αυτόν, που είναι ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού...
Πηγή: Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ
Τα παρακάτω κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «The Heavenly Man» του Paul Hattaway (Κεφ.2,20) - © 2003 Brother Yun & Paul Hattaway)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Για περισσότερο από χίλια χρόνια το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, εξαπλώνει την επιρροή του σ' ολόκληρη την Κίνα μέσα από σκαμπανεβάσματα, νίκες και δοκιμασίες.
Το 1949 άρχισε ο διωγμός του λαού του Θεού και από τότε οι εκκλησίες έχουν υποστεί κάθε είδους επίθεση. Το 1958 η κυβέρνηση είχε κλείσει όλες τις ορατές εκκλησίες. Η γυναίκα του Μάο, η Τζιανγκ Τζινγκ, είπε στους ξένους επισκέπτες: «Ο Χριστιανισμός στην Κίνα έχει περιοριστεί στον τμήμα της Ιστορίας του μουσείου. Είναι νεκρός και θαμμένος.» Στα 1970 μία Χριστιανική αποστολή που επισκέφτηκε την Κίνα ανέφερε: «Δεν έχει μείνει ούτε ένας Χριστιανός στην Κίνα.»
Στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης διαβάζουμε ότι η Γη «ήταν άμορφη και έρημη και σκοτάδι υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των υδάτων.» (Γένεσις 1:2) Αυτή ήταν και η κατάσταση της κινέζικης εκκλησίας αυτή την εποχή. Η εκκλησία στην Κίνα, τουλάχιστον επιφανειακά ήταν νεκρή. Εκείνες τις ημέρες κανένας δεν τολμούσε να διακηρύξει: «Ο Ιησούς είναι ο Κύριος.» Η εκκλησία είχε αποσπαστεί από την κορυφή στον πάτο κι από κάθε άποψη είχε νεκρωθεί.
«Και είπε ο Θεός: Ας γίνει φως? και έγινε φως? και είδε ο Θεός το φως ότι ήταν καλό? και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι.» (Γένεσις 1:3-4) Ευτυχώς υπηρετούμε έναν Θεό που γνωρίζει πώς να ανασταίνει τους νεκρούς! Πιστεύω ότι ο Θεός επέτρεψε την αθεϊστική κυβέρνηση να καταστρέψει την παλιά οικοδομή της κινέζικης εκκλησίας, για να την χτίσει ξανά σύμφωνα με τους δικούς Του σκοπούς. Ξεκίνησε με τα λίγα και τα έκανε πολλά!
Το απλό γεγονός ότι η κινέζικη εκκλησία έχει αυξηθεί σε μία δύναμη δεκάδων εκατομμυρίων σήμερα, είναι ένα σημείο όχι μόνο της ύπαρξης του Θεού, αλλά και της ασύγκριτης δύναμής Του.
Στα 1970 η κινέζικη εκκλησία, σαν ένα μπουμπούκι ενός ρόδου που ήταν κλειστό για πολύ καιρό, άρχισε να ανοίγει και να αποκαλύπτει ξανά την ομορφιά του και τη ζωή στον κόσμο. Εκείνη την εποχή ένας νεαρός στη νότια επαρχία Χενάν συνάντησε τον Κύριο Ιησού Χριστό κι αφιέρωσε τη ζωή του στο να Τον ακολουθήσει ως Κύριο και Αρχηγό του. Ο Θεός κατέλαβε τη ζωή του με έναν ξεχωριστό τρόπο.
Μέσα από σχεδόν τριάντα χρόνια δοκιμασίας ο αδελφός Γιαν έχει δει τη δόξα του Κυρίου να ρέει στη ζωή του και να υπερχειλίζει ως ευλογία σε πολλούς. Είναι ένας από τους εκλεκτούς εργάτες του Θεού σ' αυτή τη γενιά, ένας μεγάλος πολεμιστής κι ένας πιστός υπηρέτης. Πολλά σημεία, τεράστια και θαύματα ακολούθησαν τη διακονία του, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας απόστολος της πίστης. «Τα μεν σημεία του αποστόλου ενεργήθηκαν ανάμεσά σας με κάθε υπομονή, με θαύματα και τεράστια και δυνάμεις.» (Β' Κορ. 12/ιβ':12) Είναι ένας άνθρωπος άμεμπτης ακεραιότητας και χαρακτήρα, ένας καλός σύζυγος και πατέρας. Η χαρά του Κυρίου είναι πάντα η δύναμη του Αδελφού Γιαν. Το μεταδοτικό χαμόγελό του μπορεί να φωτίσει μία ολόκληρη αίθουσα.
Αφότου διάβασα το βιβλίο του Αδελφού Γιαν η καρδιά μου αγγίχτηκε βαθιά. Ένιωσα λύπη που δεν γνώριζα αυτόν τον αγαπητό αδελφό περισσότερο από τα είκοσι χρόνια που έχουμε εργαστεί μαζί χέρι-χέρι στην Κίνα.
Ομολογώ ότι κάθε ιστορία μέσα σ' αυτό το βιβλίο είναι αληθινή. Έχω προσωπικά γίνει μάρτυρας σε πολλά από τα γεγονότα που περιγράφονται σ' αυτές τις σελίδες. Αισθάνομαι τέτοια τιμή που είμαι ο κοντινότερος φίλος και συνεργάτης του αδελφού Γιαν. Παρόλο που πάντα με τιμούσε σαν πνευματικό πρεσβύτερο και με σεβόταν σαν ποιμένα του, εγώ νιώθω έναν αμοιβαίο σεβασμό. Όταν παντρεύτηκα, ζήτησα από τον Αδελφό Γιαν να διευθύνει τη γαμήλια τελετή και να δώσει την ευλογία.
Διάβασα αυτό το βιβλίο με μία καρδιά ευγνωμοσύνης στον Θεό και ειλικρινά το συστήνω ως μία αληθινή ομολογία των μεγάλων πραγμάτων που ο Θεός έχει κάνει στην εκκλησία της Κίνας.
Ξου Γιονγκσέ. Πρόεδρος της «Κοινωνίας των Ηγετών των Κατ' Οίκον Εκκλησιών Σινείμ» της Κίνας.
(Sinim Fellowship of House Church Leaders)
Με χαρά διάβασα το βιβλίο του αδελφού Γιαν με μια πνοή, νιώθοντας μεγάλο ενθουσιασμό μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου. Φαινόταν να με μεταφέρει πίσω σ' εκείνες τις φλογερές εποχές κι έφερε ξανά στη μνήμη μου πολλές πολύτιμες αναμνήσεις.
Ο Αδελφός Γιαν κι εγώ γεννηθήκαμε στην ίδια περιοχή, πηγαίναμε στην ίδια εκκλησία κι εργαστήκαμε μαζί στον θερισμό. Κλάψαμε, χαρήκαμε και κηρύξαμε μαζί και απορριφθήκαμε μαζί. Φάγαμε στον άνεμο και κοιμηθήκαμε στην ύπαιθρο, κολλήσαμε μαζί μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο σαν αδελφοί εξ αίματος.
Ο Γιαν κι εγώ εργαστήκαμε μαζί για πολλά χρόνια μέχρι που μας συνέλαβαν στην Νανγιάνγκ. Στη φυλακή μας είχαν βάλει σε ξεχωριστά κελιά, αλλά φωνάζαμε δυνατά μέσα στους διαδρόμους της φυλακής ελπίζοντας οι φωνές μας να ακουστούν σαν πηγή ενθάρρυνσης ο ένας προς τον άλλο. Προσπαθούσαμε να περάσουμε μικρά σημειώματα για να δυναμώσουμε ο ένας την πίστη του άλλου.
Η ομολογία του Γιαν είναι γραμμένη με αίμα και δάκρυα. Η πορεία του είναι από εκείνες που έχουν αντιμετωπίσει πολλές πικρές μάχες. Αντί να παραπονιέται και να γογγύζει, έμαθε να αντιμετωπίζει τα εμπόδια με προσευχή στα γόνατά του με τον Θεό.
Οι Κινέζοι πιστοί θυμούνται τον Γιαν σαν ένα γενναίο άντρα που συχνά προσεύχεται με λυγισμένα γόνατα, υψώνοντας τα χέρια του με ευγνωμοσύνη στον Κύριο ενώ τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά του. Μετά από πολλές αβάσταχτες καταστάσεις, ο Θεός δεν άνοιξε μόνο τη σιδερένια πόρτα της φυλακής για τον Γιαν, αλλά επίσης τον χρησιμοποιεί ως ευλογία και στις κινέζικες, αλλά και στις δυτικές εκκλησίες αυτόν τον νέο αιώνα.
Ο Αδελφός Γιαν έχει χάρισμα στο να κάνει επαφές με πιστούς από διαφορετικά εκκλησιαστικά υπόβαθρα, φέρνοντάς τους μαζί ευγενικά σε ενότητα. Ως μία κλωστή, ο Θεός τον έχει χρησιμοποιήσει να ενώσει τα διαφορετικά χρωματιστά μπαλώματα και να τα κάνει ένα όμορφο τραπεζομάντιλο. Τα τελευταία χρόνια ο Αδελφός Γιαν κι εγώ κινηθήκαμε χωριστά, καθώς τα μονοπάτια μας μας έβγαλαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και μερικές φορές τον επέπληττα ακόμα κι από μακριά. Όταν όμως άκουγα τις αναφορές για το πώς ο Θεός τον χρησιμοποιούσε και μάθαινα για το μονοπάτι που είχε ακολουθήσει πιστά, το μόνο που μπορούσα ήταν να τον θαυμάζω και να κοκκινίζω από ντροπή κι επίπληξη στον εαυτό μου.
Στην κινέζικη εκκλησία έχω δει πολλούς εργάτες του Θεού να έρχονται με μεγάλη δύναμη κι εξουσία, αλλά με τον Αδελφό Γιαν είδα έναν εργάτη του Ιησού που πάντα ερχόταν με ταπείνωση και πραότητα, εκπέμποντας την καρδιά του Υιού του Ανθρώπου, ο οποίος δεν ήρθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του.
Προσεύχομαι να ευχαριστηθείτε μ' αυτό το βιβλίο και να γίνει για σας πρόκληση όπως έγινε για μένα.
Ζιανγκ Ρονγκλιάνγκ. Κατ' οίκον Εκκλησία Φάνγκτσενγκ, Κίνα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ένα ζεστό βράδυ του Σεπτέμβρη μια μικρή ομάδα Χριστιανών μαζεύτηκαν στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μπανγκόνγκ να υποδεχτούν τον Αδελφό Γιαν. Ήταν περισσότερο από οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που είδαμε το χαμογελαστό πρόσωπό του. Είχε συλληφθεί τον Ιανουάριο του 2001. Κατά τη διάρκεια των πρώτων λίγων ημερών της φυλάκισής τους οι αρχές της φυλακής τον είχαν χτυπήσει μέχρι θανάτου. Αργότερα καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση.
Σποραδικά μηνύματα έβγαιναν έξω από τη φυλακή στους φίλους του που ενδιαφέρονταν για εκείνον σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ένα έλεγε: «Ο Θεός με έστειλε να είμαι μάρτυράς Του σ' αυτό το μέρος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ που χρειάζονται τον Ιησού. Θα είμαι σ' αυτή τη φυλακή ακριβώς όσο καιρό ο Θεός έχει αποφασίσει. Δεν θα φύγω ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, ούτε ένα λεπτό αργότερα. Όταν ο Θεός αποφασίσει ότι η διακονία μου μέσα στη φυλακή γίνει πλήρης, τότε θα βγω.»
Με θαυματουργικό τρόπο μέσα στον τέλειο συγχρονισμό του Θεού ο Γιαν αφέθηκε ελεύθερος αφότου εκτέλεσε μόνο επτά μήνες και επτά ημέρες από την επτάχρονη ποινή του.
Τώρα είχαμε μαζευτεί στο αεροδρόμιο, ελπίζοντας να τον δούμε να φτάνει. Θα ήταν άρρωστος, κουρασμένος και σιωπηλός μετά από την τρομακτική δοκιμασία του;
Ξαφνικά ο Γιαν εμφανίστηκε στην αίθουσα των αφίξεων. Δεν ήταν τίποτα απ' όλα αυτά! Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο φως κι ένα πλατύ χαμόγελο απλωνόταν από το ένα του αυτί στο άλλο. «Δόξα στον Θεό! Αλληλούια!» ήταν τα πρώτα του λόγια. «Δόξα στον Θεό!» Κρατήσαμε τα χέρια και σκύψαμε τα κεφάλια μας με προσευχή ευγνωμοσύνης, καθώς οι επιβάτες χαμένοι στις σκέψεις τους μας προσπερνούσαν για να πάνε προς τον έλεγχο.
Ο Αδελφός Γιαν είναι γνωστός στην Κίνα ως «ο Ουράνιος Άνθρωπος». Αυτό το παρατσούκλι προήλθε από ένα περιστατικό το 1984 όταν αρνήθηκε να πει το πραγματικό του όνομα στις αρχές. Κοινοποιώντας την αληθινή του ταυτότητα θα έθετε σε κίνδυνο τους ντόπιους Χριστιανούς.
Σε απάντηση των απειλών και των χτυπημάτων του Γραφείου Δημόσιας Ασφάλειας για να αποκαλύψει το όνομά του και τη διεύθυνσή του ο Γιαν φώναζε: «Είμαι ο ουράνιος άνθρωπος! Το σπίτι μου είναι στον ουρανό!» Οι ντόπιοι πιστοί που ήταν ακόμα μαζεμένοι σε ένα κοντινό σπίτι, άκουγαν τις φωνές του και ήξεραν ότι τους προειδοποιούσε για τον κίνδυνο. Έφυγαν όλοι κι απέφυγαν τη σύλληψη.
Σαν σημάδι σεβασμού για το θάρρος του και την αγάπη του για το σώμα του Χριστού, οι πιστοί των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα τον έχουν ονομάσει: «ο Γιαν, ο Ουράνιος Άνθρωπος» μέχρι σήμερα.
Ο Γιαν είναι ο πρώτος που παραδέχεται ότι υπάρχουν σημεία πάνω του που δεν είναι ουράνια! Όπως όλοι μας, παλεύει ενάντια στον πειρασμό και την αδυναμία κι αντιλαμβάνεται βαθιά ότι αν εξαιρέσεις τη χάρη του Ιησού Χριστού στη ζωή του, αυτός δεν αξίζει τίποτα. Κάποτε είπε στη γυναίκα του την Ντελίνγκ: «Είμαι ένα απόλυτο τίποτα. Δεν έχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι. Δεν έχουμε ικανότητες και τίποτα για να προσφέρουμε στον Θεό. Το γεγονός ότι επιλέγει να μας χρησιμοποιεί είναι μόνο εξαιτίας της χάρης Του. Αν ο Θεός επέλεγε να σηκώσει άλλους για τον σκοπό Του κι εμάς να μη μας χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά, δεν θα υπήρχε τίποτα για να παραπονεθούμε.»
Ο Όσγουλντ Τσάμπερς (Oswald Chambers) έγραψε κάποτε: «Αν δώσεις στον Θεό δικαίωμα πάνω στον εαυτό σου, θα κάνει ένα άγιο πείραμα με σένα. Του Θεού τα πειράματα πάντοτε επιτυγχάνουν.» Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια με τον αδελφό Γιαν. Από τότε που γνώρισε για πρώτη φορά τον Ιησού Χριστό, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να Τον υπηρετεί με όλη του την καρδιά.
Υπάρχουν μαθήματα κι εμπειρίες από τη ζωή του Γιαν που μπορούν θαυμάσια να ενθαρρύνουν Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο, που ζητάνε να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού.
Η μαρτυρία του αδελφού Γιαν είναι τέτοια που αντανακλά την πιστότητα και την αγαθότητα του Θεού στη ζωή του. Η μαρτυρία του είναι η ιστορία του? πώς ο Θεός πήρε ένα νεαρό, μισοπεθαμένο από την πείνα αγόρι από ένα φτωχό χωριό της επαρχίας Χενάν στην Κίνα και τον χρησιμοποίησε για να σείσει τον κόσμο. Αντί να δοθεί έμφαση στα πολλά θαύματα ή τις εμπειρίες των βασανισμών που πέρασε, εκείνος προτιμά να εστιάσουμε την προσοχή μας στον χαρακτήρα και την ομορφιά του Ιησού Χριστού. Εύχεται όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον Ιησού, όπως εκείνος, όχι σαν μια ιστορική, μακρινή φυσιογνωμία, αλλά σαν τον πανταχού παρών, τον γεμάτο αγάπη, παντοδύναμο, πανίσχυρο Θεό.
Έχει ειπωθεί: Εκείνοι που γνωρίζουν τον αδελφό Γιαν μπορούν να εγγυηθούν ότι είναι ένας ταπεινός εργάτης του Θεού, που δεν θέλει κανένα μέρος της ζωής του να φέρει δόξα στον εαυτό του ή σε άνθρωπο.
Ο αδελφός Γιαν επιθυμεί η ιστορία του να εστιάσει όλη την προσοχή και τη δόξα στον μόνο αληθινό Ουράνιο Άνθρωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ
«Ακούστε με, τα νησιά, και προσέξτε, οι μακρινοί λαοί. Ο Κύριος με κάλεσε από την κοιλιά, από τα σπλάχνα της μητέρας μου ανέφερε το όνομά μου.» (Ησαΐας 49:1)
Ο Κύριος με κάλεσε να Τον ακολουθήσω στην ηλικία των 16 ετών. Το έτος ήταν το 1974 και η Πολιτιστική Επανάσταση1 μαινόταν ακόμα στην Κίνα.
Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου ήταν άρρωστος. Υπέφερε από ένα σοβαρό τύπο άσθματος, ο οποίος εξελίχθηκε σε καρκίνο στον πνεύμονα. Ο καρκίνος έπειτα εξαπλώθηκε στο στομάχι του. Ο γιατρός του είχε πει ότι δεν θεραπευόταν και ότι σύντομα θα πέθαινε. Είπαν στη μητέρα μου, «Δεν υπάρχει ελπίδα για τον άντρα σου. Πήγαινε σπίτι και ετοιμάσου για τον θάνατό του.»
Κάθε βράδυ ο πατέρας μου ξάπλωνε στο κρεβάτι κι ανέπνεε με δυσκολία. Όντας ένας πολύ προληπτικός άνθρωπος, ζήτησε από μερικούς γείτονες να του φέρουν έναν ντόπιο Νταοϊστή ιερέα για να βγάλει τα δαιμόνια από μέσα του, καθώς πίστευε ότι η αρρώστια του ήταν αποτέλεσμα της αναστάτωσης των δαιμονίων.
Η αρρώστια του πατέρα μου απομύζησε όλα τα χρήματά μας, τα υπάρχοντά μας και την ενέργεια. Λόγω της φτώχειας μας δεν μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο μέχρι την ηλικία των εννέα, αλλά μετά έπρεπε να σταματήσω στα δεκάξι μου εξαιτίας του καρκίνου του πατέρα. Πίεζαν εμένα και τα αδέλφια μου να ζητιανεύουμε φαγητό από τους γείτονες και τους φίλους απλά για να επιβιώσουμε.
Ο πατέρας μου υπήρξε λοχαγός στον Εθνικιστικό στρατό. Επειδή είχε πολεμήσει εναντίον των Κομμουνιστών, οι υπόλοιποι χωριανοί τον μισούσαν και τον κατάτρεχαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Είχε σκοτώσει πολλούς ανθρώπους στη μάχη κι ο ίδιος σχεδόν είχε πεθάνει. Είχε δώδεκα ουλές από πληγές από σφαίρες σ' ένα από τα δυο του πόδια.
Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου με ονόμασε «Ζενίνγκ», το οποίο σημαίνει «Ήρωας της φρουράς».
Ο πατέρας είχε μία τρομαχτική φήμη. Οι γείτονες τον απέφευγαν εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του. Όταν οι Ερυθροφρουροί ήρθαν να τον κατηγορήσουν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, εκείνος άντεξε πολλές άγριες ανακρίσεις και χτυπήματα. Αντλώντας από το κουράγιο του, αρνήθηκε να ομολογήσει οποιοδήποτε «έγκλημα» και δεν απαντούσε όταν τον ρωτούσαν πόσους άντρες είχε σκοτώσει. Πεισματικά προτιμούσε να τον χτυπούν ή ακόμα και να τον σκοτώσουν από το να τους πει αυτό που ήθελαν να ακούσουν.
Υπήρχαν δύο πλευρές στον πατέρα μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ότι ήταν υπερβολικά σκληρός και είχε έναν κακό χαρακτήρα. Αυτό ήταν αλήθεια. Δίδαξε τα παιδιά του δύο κύρια πράγματα: πρώτο, πρέπει να είμαστε αμείλικτοι και σκληροί προς τους άλλους και δεύτερο, πρέπει πάντα να δουλεύουμε σκληρά.
Εγώ όμως θυμάμαι και την ευγενική του πλευρά. Πάντα προσπαθούσε να προστατεύσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του από εξωτερικό κακό. Γενικά είχα μία πολύ καλή σχέση με τον πατέρα μου.
Ελπίζαμε ότι ο πατέρας μου θα καλυτέρευε, αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. Η μητέρα μου βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση, ατενίζοντας τη φοβερή προοπτική να μεγαλώσει μόνη της πέντε παιδιά. Δεν ήξερε τι θα μας συνέβαινε αν ο πατέρας πέθαινε. Τα πράγματα ήταν τόσο ανέλπιδα, που σκεφτόταν ακόμα και την αυτοκτονία.
Μια νύχτα η μητέρα μου ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της μισοκοιμισμένη. Ξαφνικά άκουσε μία πολύ καθαρή και τρυφερή, σπλαγχνική φωνή να της λέει: «Ο Ιησούς σε αγαπά.» Γονάτισε στο πάτωμα και με δάκρυα μετανόησε για τις αμαρτίες της και αφιέρωσε ξανά τον εαυτό της στον Κύριο Ιησού Χριστό. Όπως ο άσωτος γιος, η μητέρα μου επέστρεψε στον Θεό.
Αμέσως φώναξε την οικογένειά της να έρθει και να προσευχηθεί στον Ιησού. Μας είπε: «Ο Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για τον πατέρα.» Όλοι μας αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό όταν ακούσαμε τι είχε συμβεί. Μετά βάλαμε τα χέρια μας πάνω στον πατέρα μου και για όλη την υπόλοιπη νύχτα κράζαμε μια απλή προσευχή: «Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα! Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα!»
Αμέσως το επόμενο πρωί ο πατέρας μου ανακάλυψε ότι ήταν πολύ καλύτερα! Για πρώτη φορά μετά από μήνες είχε όρεξη για φαγητό. Μέσα σε μια βδομάδα είχε εντελώς θεραπευτεί και δεν είχε ίχνος καρκίνου! Ήταν ένα μεγάλο θαύμα από τον Θεό.
Βιώσαμε αναζωπύρωση στην οικογένειά μας κι οι ζωές μας άλλαξαν δραστικά. Ήταν μια τέτοια δυναμική εποχή που σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά που ο Ιησούς θεράπευσε τον πατέρα μου, και τα πέντε παιδιά ακόμα ακολουθούν τον Θεό.
Οι γονείς μου ήταν τόσο ευγνώμονες στον Θεό για ό,τι είχε κάνει που αμέσως ήθελαν να μοιραστούν τα καλά νέα με όλους στο χωριό. Εκείνο τον καιρό ήταν παράνομο να γίνονται συναντήσεις ή δημόσιες συναθροίσεις, αλλά οι γονείς μου το αντιμετώπισαν αυτό με κάποιο σχέδιο. Έστειλαν εμάς τα παιδιά να προσκαλέσουμε συγγενείς και φίλους στο σπίτι μας.
Οι άνθρωποι ήρθαν στο σπίτι μας χωρίς να ξέρουν τον λόγο που προσκαλέστηκαν. Πολλοί υπέθεσαν ότι ο πατέρας πρέπει να είχε πεθάνει κι έτσι ντύθηκαν για κηδεία! Έμειναν έκπληκτοι που είδαν τον πατέρα μου να τους υποδέχεται στην πόρτα, προφανώς με καλή υγεία! Όταν όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας είχαν φτάσει, οι γονείς μας τους ζήτησαν να μπουν όλοι μέσα στο σπίτι. Κλείδωσαν την πόρτα και κάλυψαν τα παράθυρα κι εξήγησαν πώς ο πατέρας είχε εντελώς θεραπευτεί από την προσευχή στον Ιησού. Όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας γονάτισαν στο πάτωμα και με χαρά δέχτηκαν τον Ιησού σαν Κύριο και Δάσκαλο.
Ήταν συναρπαστικές εποχές. Όχι μόνο δέχτηκα τον Ιησού σαν προσωπικό μου Σωτήρα, αλλά έγινα κι ένα άτομο που ήθελε πραγματικά να υπηρετήσει τον Κύριο με όλη του την καρδιά.
Η μητέρα μου δεν είχε ποτέ μάθει να διαβάζει ή να γράφει, αλλά έγινε η πρώτη κήρυκας στο χωριό μας. Οδηγούσε μια μικρή εκκλησία στο σπίτι μας. Παρόλο που η μαμά μου δεν μπορούσε να θυμηθεί πολλά από τον Λόγο του Θεού, πάντα μας προέτρεπε να επικεντρωνόμαστε στον Ιησού. Καθώς κράζαμε σ' Εκείνον, ο Ιησούς μας βοηθούσε με το μεγάλο έλεός Του. Καθώς ανατρέχω σ' εκείνες τις πρώτες μέρες, εκπλήσσομαι πώς ο Θεός χρησιμοποιούσε τη μητέρα μου παρά την αγραμματοσύνη της και την άγνοιά της.
Η κατεύθυνση της καρδιάς της ήταν ολοκληρωτικά παραδομένη στον Ιησού. Μερικοί από τους μεγάλους ηγέτες των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα σήμερα αρχικά γνώρισαν τον Κύριο από τη διακονία της μητέρας μου.
Στην αρχή δεν γνώριζα ποιος πραγματικά ήταν ο Ιησούς, αλλά Τον είχα δει να θεραπεύει τον πατέρα μου και να ελευθερώνει την οικογένειά μας. Με πεποίθηση αφιέρωσα τον εαυτό μου στον Θεό που είχε θεραπεύσει τον πατέρα μου και μας έσωσε. Εκείνη την εποχή ρωτούσα τακτικά τη μητέρα μου ποιος ήταν στ' αλήθεια ο Ιησούς. Μου έλεγε: «Ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού που πέθανε πάνω στο σταυρό για μας, παίρνοντας όλες τις αμαρτίες μας και τις αρρώστιες. Έγραψε όλες τις διδασκαλίες Του μέσα στη Βίβλο.»
Ρωτούσα αν υπήρχαν καθόλου λόγια του Ιησού κάπου ώστε να μπορούσα να τα διαβάσω μόνος μου. Απαντούσε: «Όχι. Όλα τα λόγια Του χάθηκαν. Τίποτα δεν είχε μείνει από τη διδασκαλία Του.» Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν δεν μπορούσες να βρεις Γραφές.
Από εκείνη τη μέρα ειλικρινά ήθελα να έχω ένα δικό μου αντίγραφο της Βίβλου. Ρώτησα τη μητέρα μου και άλλους Χριστιανούς πώς έμοιαζε η Βίβλος, αλλά κανένας δεν ήξερε. Ένα άτομο είχε δει κάποια κομμάτια από χειρόγραφη Βίβλο και υμνολόγια, αλλά ποτέ μια ολόκληρη Βίβλο. Μόνο λίγοι παλιοί πιστοί μπορούσαν να θυμηθούν ότι είχαν δει Βίβλους πολλά χρόνια πριν. Ο Λόγος του Θεού ήταν σπάνιος στη χώρα.
Ήμουν τόσο πεινασμένος για μία Βίβλο. Βλέποντας την απελπισία μου η μητέρα μου θυμήθηκε ένα γέρο που ζούσε σε ένα άλλο χωριό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ποιμένας πριν την Πολιτιστική Επανάσταση.
Μαζί ξεκινήσαμε περπατώντας τον μακρύ δρόμο μέχρι το σπίτι του. Όταν τον βρήκαμε, του είπαμε την επιθυμία μας. «Λαχταρούμε να δούμε μία Βίβλο. Μήπως έχεις μία;»
Αμέσως μας κοίταξε με τρόμο. Αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη ζήσει σχεδόν 20 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή για την πίστη του. Με κοίταξε και είδε ότι ήμουν τόσο νέος και φτωχός με κουρελιασμένα ρούχα και γυμνά πόδια. Ένιωσε συμπόνια, αλλά ακόμα δεν ήθελε να μου δείξει τη Βίβλο του.
Δεν τον κατηγορώ επειδή εκείνες τις μέρες υπήρχαν ελάχιστες Γραφές σε ολόκληρη την Κίνα. Κανένας δεν επιτρεπόταν να διαβάζει κανένα άλλο βιβλίο εκτός από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο. Αν σε έπιαναν με Βίβλο, θα την έκαιγαν και όλη την οικογένεια του ιδιοκτήτη της θα τη χτυπούσαν πολύ άγρια στη μέση του χωριού.
Ο γέρος ποιμένας απλά μου είπε: «Η Βίβλος είναι ένα ουράνιο βιβλίο. Αν θέλεις μία, θα χρειαστεί να προσευχηθείς στον Θεό του ουρανού. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου προμηθεύσει ένα ουράνιο βιβλίο. Ο Θεός είναι πιστός. Πάντα απαντάει σ' εκείνους που Τον εκζητούν με όλη τους την καρδιά.»
Εμπιστεύτηκα πλήρως τα λόγια του ποιμένα.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι έφερα μια πέτρα μέσα στο δωμάτιό μου και γονάτιζα πάνω σ' αυτήν κάθε βράδυ για προσευχή. Είχα μόνο μία απλή προσευχή: «Κύριε, Σε παρακαλώ, δώσε μου μία Βίβλο. Αμήν.» Εκείνη την εποχή δεν ήξερα πώς να προσεύχομαι, αλλά συνέχισα για πάνω από ένα μήνα.
Τίποτε δεν συνέβη. Δεν εμφανίστηκε καμιά Βίβλος.
Πήγα ξανά πίσω στο σπίτι του ποιμένα. Αυτή τη φορά πήγα μόνος. Του είπα: «Προσευχήθηκα στον Θεό σύμφωνα με τις οδηγίες σου, αλλά ακόμα δεν έχω λάβει τη Βίβλο που θέλω τόσο πολύ. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, δείξε μου τη Βίβλο σου. Μία ματιά μόνο και θα είμαι ικανοποιημένος! Δεν χρειάζεται να την αγγίξω. Εσύ θα την κρατάς κι εγώ θα είμαι ευχαριστημένος μόνο να την κοιτάζω. Αν μπορούσα μόνο να αντιγράψω μερικά από τα λόγια, θα επέστρεφα σπίτι ευτυχισμένος.»
Ο ποιμένας είδε τη δίψα της καρδιάς μου. Μου μίλησε ξανά: «Αν είσαι σοβαρός, τότε δεν πρέπει μόνο να γονατίζεις και να προσεύχεσαι στον Κύριο, πρέπει να νηστεύεις και να κλαις. Όσο πιο πολύ κλαις, τόσο πιο γρήγορα θα λάβεις μια Βίβλο.»
Πήγα σπίτι και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα δεν έτρωγα και δεν έπινα τίποτα. Κάθε βράδυ έτρωγα μόνο ένα μικρό μπωλ με ρύζι στον ατμό. Έκραζα σαν ένα πεινασμένο παιδάκι στον ουράνιο Πατέρα του, θέλοντας να γεμίσω από τον Λόγο Του. Για τις επόμενες εκατό μέρες προσευχόμουν για μία Βίβλο, μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Οι γονείς μου ήταν σίγουροι, ότι έχανα το μυαλό μου.
Κοιτάζοντας πίσω χρόνια μετά, θα έλεγα ότι όλη αυτή η εμπειρία ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω αντέξει ποτέ.
Μετά, ξαφνικά ένα πρωί στις 4 π.μ. μετά από μήνες που παρακαλούσα τον Θεό να απαντήσει τις προσευχές μου, έλαβα μία όραση από τον Κύριο ενώ ήμουν γονατισμένος δίπλα στο κρεβάτι μου.
Στην όραση ανέβαινα έναν απόκρημνο λόφο προσπαθώντας να σπρώξω ένα βαρύ καροτσάκι μπροστά μου. Κατευθυνόμουν προς ένα χωριό όπου υποτίθεται ότι θα ζητιάνευα για φαγητό για την οικογένειά μου. Πάλευα πολύ, διότι στην όρασή μου πεινούσα κι ήμουν εξασθενημένος από τη συνεχή νηστεία. Παραλίγο το παλιό καρότσι να κατρακυλήσει και να πέσει πάνω μου.
Τότε είδα τρεις άντρες να κατεβαίνουν τον λόφο από την αντίθετη κατεύθυνση. Ένας ευγενικός γέρος, που είχε μία πολύ μακριά γενειάδα τραβούσε ένα μεγάλο καρότσι γεμάτο φρέσκο ψωμί. Δύο άλλοι άντρες περπατούσαν σε κάθε μεριά του καροτσιού. Όταν ο γέρος με είδε, με λυπήθηκε και μου έδειξε συμπόνια. Με ρώτησε: «Πεινάς;». Εγώ απάντησα: «Ναι. Δεν έχω τίποτα να φάω. Πάω να πάρω φαγητό για την οικογένειά μου.»
Έκλαιγα γιατί η οικογένειά μου ήταν τρομερά φτωχή. Λόγω της αρρώστιας του πατέρα μου είχαμε πουλήσει οτιδήποτε αξίας για να αγοράσουμε φάρμακα. Είχαμε ελάχιστα να φάμε και για χρόνια αναγκαζόμασταν να ζητιανεύουμε για φαγητό από φίλους και γείτονες. Όταν ο γέρος με ρώτησε αν πεινούσα, δεν μπορούσα να αποφύγω το κλάμα. Δεν είχα ποτέ πριν νιώσει τέτοια γνήσια αγάπη και συμπόνια από κανένα.
Στην όραση ο γέρος πήρε μία κόκκινη τσάντα με ψωμί από το καρότσι του και ζήτησε από τους δύο υπηρέτες του να μου το δώσουν. Είπε: «Πρέπει να το φας αμέσως.»
Άνοιξα το περιτύλιγμα κι είδα μέσα μια φρατζόλα φρέσκο ψωμί. Όταν έβαλα τη φρατζόλα στο στόμα μου, στη στιγμή μεταμορφώθηκε σε Βίβλο. Αμέσως, μέσα στην όρασή μου, γονάτισα με τη Βίβλο μου και έκραξα στον Κύριο με ευγνωμοσύνη. «Κύριε, το όνομά σου είναι άξιο να δοξαστεί! Δεν καταφρόνησες την προσευχή μου. Μου επέτρεψες να λάβω αυτή τη Βίβλο. Θέλω να σε υπηρετήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.»
Ξύπνησα κι άρχισα να ψάχνω το σπίτι για τη Βίβλο. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμόταν. Η όραση ήταν τόσο αληθινή σε μένα που όταν αντιλήφθηκα ότι ήταν μόνο ένα όνειρο, ήμουν σε βαθιά οδύνη που έκλαψα γοερά. Οι γονείς μου όρμησαν στο δωμάτιό μου να δουν τι είχε συμβεί.
Νόμιζαν πως είχα τρελαθεί απ' όλη τη νηστεία και την προσευχή μου. Τους είπα την όρασή μου, αλλά όσο τη μοιραζόμουν μαζί τους, τόσο περισσότερο νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί! Η μητέρα είπε: «Ακόμα δεν ξημέρωσε και κανένας δεν έχει έρθει σπίτι μας. Η πόρτα είναι καλά κλειδωμένη.»
Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά. Με δάκρυα στα μάτια του έκραξε στον Θεό: «Αγαπητέ Κύριε, κάνε έλεος στον γιο μου. Σε παρακαλώ, μην τον αφήσεις να χάσει το μυαλό του. Είμαι πρόθυμος να γίνω πάλι άρρωστος αν αυτό θα απέτρεπε το γιο μου από το να χάσει τα λογικά του. Σε παρακαλώ, δώσε μια Βίβλο στον γιο μου.»
Η μητέρα μου, ο πατέρας μου κι εγώ γονατίσαμε κλάψαμε μαζί αγκαλιασμένοι.
Ξαφνικά άκουσα ένα αμυδρό χτύπημα στην πόρτα. Μια πολύ ευγενική φωνή φώναξε το όνομά μου. Όρμησα και ρώτησα μέσα από την κλειδωμένη πόρτα: «Μου φέρνεις το ψωμί;» Η ευγενική φωνή απάντησε: «Ναι, έχουμε μια γιορτή ψωμιού να σου δώσουμε.» Αμέσως αναγνώρισα τη φωνή την ίδια που είχα ακούσει στην όραση.
Γρήγορα άνοιξα την πόρτα κι εκεί στέκονταν μπροστά μου οι ίδιοι δύο υπηρέτες που είχα δει στην όραση. Ο ένας κρατούσε μία κόκκινη τσάντα στο χέρι του. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα καθώς άνοιγα την τσάντα και κρατούσα στα χέρια μου τη δική μου Βίβλο!
Οι δύο άντρες γρήγορα έφυγαν ήσυχα μέσα στο σκοτάδι.
Έσφιγγα την καινούρια μου Βίβλο στο μέρος της καρδιάς μου και γονάτισα έξω απ' την πόρτα. Ευχαριστούσα τον Θεό ξανά και ξανά! Υποσχέθηκα στον Ιησού ότι από εκείνη τη στιγμή θα «καταβρόχθιζα» τον Λόγο Του σαν πεινασμένο παιδί.
Αργότερα ανακάλυψα τα ονόματα εκείνων των δύο αντρών. Ο ένας ήταν ο αδελφός Γουάνγκ και ο άλλος ο αδελφός Σουνγκ. Ήρθαν από ένα χωριό μακριά. Μου μίλησαν για έναν ευαγγελιστή, τον οποίο ποτέ δεν συνάντησα. Είχε βασανιστεί τρομερά για τον Κύριο κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης και είχε σχεδόν πεθάνει ενώ βασανιζόταν.
Περίπου τρεις μήνες πριν λάβω τη Βίβλο μου, αυτός ο ευαγγελιστής είχε λάβει μία όραση από τον Κύριο. Ο Θεός του έδειξε ένα νεαρό άντρα στον οποίο έπρεπε να δώσει την κρυμμένη Βίβλο του. Στην όραση είδε το σπίτι μας και την τοποθεσία του χωριού μας.
Όπως πολλοί Χριστιανοί ο ηλικιωμένος άντρας είχε τοποθετήσει τη Βίβλο του μέσα σε ένα δοχείο και την είχε θάψει βαθιά μέσα στο έδαφος, ελπίζοντας θα ερχόταν η μέρα, που θα μπορούσε να την ξεθάψει και να τη διαβάσει ξανά. Παρά την όραση, χρειάστηκε ο ευαγγελιστής μερικούς μήνες πριν αποφασίσει να υπακούσει σ' αυτό που του είχε πει ο Κύριος να κάνει. Ζήτησε από δύο άλλους Χριστιανούς άντρες να μου την παραδώσουν. Εκείνοι τότε περπάτησαν μέσα στη νύχτα για να φτάσουν σπίτι μου.
Από εκείνη τη στιγμή προσευχόμουν στον Ιησού με προσευχή γεμάτη πίστη. Εμπιστευόμουν πλήρως ότι τα λόγια μέσα στη Βίβλο ήταν τα λόγια του Θεού σε μένα. Κρατούσα πάντα τη Βίβλο. Ακόμα και όταν κοιμόμουν, την έβαζα πάνω στο στήθος μου. Καταβρόχθιζα τις διδασκαλίες της σαν πεινασμένο παιδί. Αυτό ήταν το πρώτο δώρο που έλαβα από τον Θεό στην προσευχή...
Πηγή: Χριστιανικά Νέα
