Εσύ, πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός;

Ρώτησαν κάποιο νεαρό έφηβο που ήταν της μεγαλωμένος μέσα σε εκκλησία, σε χριστιανικό περιβάλλον, "προσμένεις τον ουρανό;". Και αυτός απάντησε, "δεν ξέρω, θα έχει μαγαζιά να ψωνίζω εκεί;". Πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, η απάντησή του πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Γιατί; Γιατί η απάντηση αυτή φανερώνει μια στάση ζωής την οποία συναντάς πολύ συχνά σήμερα. Όχι στον κόσμο, αλλά ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού, ή μάλλον σε αυτούς που αποκαλούν τους εαυτούς τους πιστούς του Χριστού.
Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν εδώ έχω ότι θέλω; Τι να τον κάνω τον ουρανό, όταν έχω δώσει την καρδιά μου στον Χριστό, έχω τακτοποιήσει το μέλλον μου και περνάω καλά; Πόσο πιο καλά δηλαδή μπορεί να είναι εκεί; Τι παραπάνω θα έχω; Και γιατί να επιθυμώ  δρόμους από χρυσάφι, ή σπίτι στον ουρανό, όταν έχω το Village Center, το Starbucks, τον κόσμο όλο με το ίντερνετ στα πόδια μου, παιχνίδια με εικονική πραγματικότητα στους υπολογιστές, πολυκαταστήματα με όλα τα είδη, πολυτέλεια.
Και όχι μόνο αυτό; Γιατί να πρέπει να κουραστώ για τον ουρανό; Να υποφέρω για την πίστη μου;
Η ευημερία γύρω μας, μας έχει απομακρύνει από το τι στην πραγματικότητα είναι ο ουρανός. Μας κάνει να τρέχουμε μακριά από τις δυσκολίες, να φοβόμαστε τον θάνατο, να φοβόμαστε να πεθάνουμε ως προς τον παλιό άνθρωπο και να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Ζούμε για να έχουμε "άμεσες" λύσεις στα προβλήματά μας, εδώ και τώρα, και να κάνουμε τη ζωή μας άνετη.


Από την άλλη μεριά στην Αγία Γραφή, αλλά και στο σύγχρονο κόσμο, έχουμε αντίθετα παραδείγματα. Έχουμε τον απόστολο Παύλο να γράφει μέσα από τη φυλακή στον Τιμόθεο Β' 1:8. "Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον μετά τού ευαγγελίου μέ την δύναμιν τού Θεού". Στο 2:1, "Σύ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια τής χάριτος τής εν Χριστώ Ιησού". Στο 2:9, "ο λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται". Στο 3:12, "Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή". Στο 4:2, "κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής".
Ας πάμε στην προς Φιλιππησίους επιστολή που μελετούμε. Διαβάζουμε στο 1:12, "Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον τού ευαγγελίου". Στο 1:27, "Μόνον πολιτεύεσθε αξίως τού ευαγγελίου τού Χριστού. Στο 4:4, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε".

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως το έκανε ο απόστολος Παύλος; Πώς μπορούσε να κρατηθεί στην πίστη, πώς μπορούσε να είναι χαρούμενος μέσα στη φυλακή; Και κυρίως, γιατί διάλεξε αυτή τη ζωή; Γιατί δέχθηκε από διώκτης να γίνει διωκόμενος; Με ποια λογική; Η απάντηση αδελφοί μου είναι "ο ουρανός". Πίστευε πως υπάρχει ουρανός; Η σχέση του με τον Χριστό και η πεποίθησή του πως θα είναι για πάντα με τον Χριστό ήταν το κίνητρο του για να μείνει πιστός. Ζούσε για τον ουρανό. Γράφει στην Β' Κορινθίους 4:17-18, "Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης, επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια". Και στην Α' Κορινθίους 2:9, "Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τούς αγαπώντας αυτόν".
Πιθανώς τα τελευταία του γραπτά λόγια στην Β' προς Τιμόθεο, ήταν τα εξής στο 4:8, "τού λοιπού μένει εις εμέ ο τής δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοί αποδώσει εν εκείνη τή ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού".
Αυτή η εικόνα του ουρανού, τον έκανε να γράφει στους Φιλιππησίους στο 1:21, "Διότι εις εμέ το ζήν είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος". Στο 3:14, "τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού", στο 3:20, "Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς".


Η ερώτηση λοιπόν, είναι η εξής σήμερα. Και είναι επικίνδυνη. Εσύ πιστεύεις στον ουρανό; Είναι αληθινός για σένα; Είναι επικίνδυνη γιατί ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε, πρέπει να ζήσουμε και τη ζωή μας.
 Όμως κάθε χριστιανός  με έμφαση θα πει. Πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός. Φαίνεται όμως, αυτό στη ζωή μας. Και αν πρέπει να φαίνεται, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνεται φανερό; Θα σας πω για τον εαυτό μου. Το βρίσκω πολύ εύκολο να λέω ότι πιστεύω πως υπάρχει ουρανός, πιστεύω πως υπάρχει αιώνια ζωή, αλλά να ζω σαν να μην υπάρχει. Το καταλαβαίνω από το πως χρησιμοποιώ τον χρόνο μου, πόσο χρόνο δίνω για προσευχή, πόσο διψάω για τον Θεό, πόσο με πονάει που ψυχές χάνονται γύρω μου, ή πόσο με αφήνει αδιάφορο, πόσο είμαι διατεθειμένος να χάσω τον ύπνο μου για την βασιλεία του Θεού ή να βγω από το πρόγραμμά μου.

Ίσως θυμάστε οι νέοι από εδώ ένα ομιλητή πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει σε ένα συνέδριο νεολαίας τον Paul Borthwick. Γράφει λοιπόν αυτός σε ένα βιβλίο του, πως μαζί με την γυναίκα του είχαν προγραμματίσει ένα σύντομο ιεραποστολικό ταξίδι στην Αγκόλα, στην οποία την εποχή εκείνη υπήρχε πόλεμος. Δύο μέρες πριν αναχωρήσουν, 4 Βρετανοί τουρίστες σκοτώθηκαν σε μια συμπλοκή. Και γράφει ο αδελφός μας αυτός: Ήξερα πως έπρεπε να λέω, "για μένα η ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατός μου κέρδος". Η αλήθεια όμως, ήταν ότι φοβόμουν. Ανθρώπινα επιθυμούσα την ασφάλειά μου, παρά τον ουρανό.

Όλοι μας πρέπει να ρωτήσουμε σοβαρά τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός; Πιστεύω πως η σχέση μου με τον Χριστό από τώρα, είναι τόσο σημαντική που όλα τα άλλα να τα θεωρήσω "σκύβαλα", ή στη δημοτική "σκουπίδια". Πιστεύω πως η καριέρα μου είναι "σκουπίδια"; Η κοινωνική μου θέση "σκουπίδια"; Η αξιοπρέπειά μου "σκουπίδια"; Είμαι έτοιμος εξαιτίας της πίστης μου να τα χάσω όλα αυτά;  Όλα τα εγκατέλειψε ο Παύλος. Αυτό ζητάει ο Χριστός. Να είναι Αυτός τόσο σημαντικός στη ζωή μας, ώστε η εικόνα του ότι μια μέρα θα είμαστε για πάντα μαζί Του, να μας κάνει να θησαυρίζουμε στον ουρανό και όχι στη γη.

Η ιστορία των ιεραποστολών μπορεί να μας βοηθήσει εδώ. Ξέρετε, οι πρώτοι Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι στην Αφρική, έδειχναν με τον εξής τρόπο πως πίστευαν ότι υπάρχει ουρανός. Όταν μάζευαν τα πράγματά τους, τα έβαζαν συμβολικά μέσα σε φέρετρα. Έφευγαν, εκείνη την εποχή με την πεποίθηση ότι τους δικούς τους θα τους δουν πάλι στον ουρανό. Ο George Crenfell, πήγε και αυτός στην Αφρική. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε μετά από ένα χρόνο. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε, και 4 από τα παιδιά του πέθαναν από αρρώστιες στην Αφρική. Ξεκίνησε μια Ιεραποστολή στον ποταμό Κονγκό, όπου 3 από τους 4 ιεραποστόλους πέθαναν τον πρώτο χρόνο.
Κάποιοι υπολογίζουν πως περίπου το 60% των πρωτοπόρων ιεραποστόλων στην Αφρική πέθαναν μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της διακονίας του. Γιατί να πάνε λοιπόν; Γιατί πίστευαν πως μόνο ο Χριστός σώζει  και πίστευαν πως υπάρχει ουρανός!!
Το 1980 ο George Otis, σε ένα ιεραποστολικό συνέδριο στη Μανίλα, είπε πως ίσως να υπάρχει τόσο μικρή επιτυχία στον Μουσουλμανικό κόσμο επειδή τόσο λίγοι είναι διατεθειμένοι να γίνουν μάρτυρες.


Γιατί η πίστη πως υπάρχει ουρανός είναι σημαντική σήμερα;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο ουρανός δεν είναι κάτι που με απασχολεί μόνο αφού πεθάνω. Ο ουρανός αφορά το σήμερα, το τώρα. Πώς; Ως εξής. Ο ουρανός είναι κίνητρο γιατί πάνω απ’ όλα θα είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι η μεγάλη ανταμοιβή, Φιλιπ. 3:12-14. Το γεγονός ότι θα Τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο, Α' Ιωάν. 3:2. Το γεγονός ότι θα έρθει να σκουπίσει κάθε μας δάκρυ, Αποκ. 21:4. Το ότι ο Χριστός ο ίδιος θα έρθει να μας πει, "εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ", Ματθαίος 25:21. Αν δεν με νοιάζει ο ουρανός, δεν με νοιάζει και ο Χριστός. Γιατί αυτά τα δύο μια μέρα θα ταυτιστούν. Στην ουράνια πόλη μας λέει η Αποκάλυψη δεν θα χρειάζεται ήλιος, γιατί φως της θα είναι ο Θεός και το λυχνάρι της το Αρνίο, ο Χριστός, Αποκ. 21:23. Ναός δεν θα υπάρχει γιατί ναός της θα είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτορας και το αρνίο, Αποκ. 21:22.
Ο ουρανός λοιπόν με αφορά από σήμερα, γιατί ο Χριστός είναι ζωντανός τώρα. Αν θέλω τον Χριστό τώρα, θα θέλω και τον ουρανό. Θα περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα είμαι για πάντα μαζί του. Αν λοιπόν η καρδιά μου δεν σκιρτάει για τον ουρανό, δεν σκιρτάει και για τον Χριστό. Και αν δεν σκιρτά για τον Χριστό, τότε πρέπει να μετανοήσω.
Είπαμε πως η πίστη ότι υπάρχει ουρανός, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Και είπαμε το "γιατί" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας σήμερα. Καιρός είναι να δούμε μέσα από τη Γραφή "πως" μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας.


Πώς επηρεάζει τη ζωή μας η πίστη ότι υπάρχει ουρανός;
Τι συμβαίνει όμως, όταν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν στον ουρανό; Πως μπορεί αυτή η αλήθεια να αλλάξει τη ζωή μου;  Δεν σημαίνει πως ο Θεός θα ζητήσει από όλους μας να γίνουμε ιεραπόστολοι και να αφήσουμε το σπίτι μας. Μπορεί όμως να αλλάξει τη ζωή μας. Και να μας κάνει να ζούμε στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, σαν "παρεπίδημοι". Σαν άνθρωποι, που φαίνεται πως ζούμε για κάτι άλλο, έξω από τον κόσμο αυτό.  


Ο ουρανός και τα παθήματα της πίστης.
Και το ότι είμαστε από άλλο κόσμο, φαίνεται από το πως αντιδρούμε στα παθήματα, που έχουν να κάνουν με την πίστη μας.
Γράφει στην Εβραίους 10:32-34, "Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, ποτέ δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν. Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην".
Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν στον διωγμό με παρρησία γιατί πίστευαν σε κάτι άλλο, και αυτό το άλλο ήταν τόσο αληθινό που όταν τους άρπαζαν τα πράγματα το έκαναν με χαρά.

Θυμηθείτε τον Μωυσή! Ο Μωυσής άφησε την Αίγυπτο και υπέφερε μαζί με τον λαό του Θεού επειδή πίστευε στον ουρανό. Έτσι γράφει στο κεφάλαιο της πίστης, στην προς Εβραίους 11. Διαβάζουμε στα εδάφια 24-26, "Δια πίστεως ο Μωύσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός τής θυγατρός τού Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται μέ τον λαόν τού Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ τού Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τούς εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν".
Η εικόνα του ουρανού τον έκανε να πει όχι στο τώρα για να κερδίσει κάτι μεγαλύτερο. Και αυτή η εικόνα ήταν τόσο δυνατή στο μυαλό του, ώστε στα χρόνια μέσα στην έρημο, να μην κάνει πίσω. Αδέλφια μου η ζωή αυτή είναι μικρή και τελειώνει. Μετά αρχίζει ο ουρανός. Σκεφτείτε, 40 χρόνια στην έρημο! Και όμως μπροστά στην αιωνιότητα είναι λίγα. Αξίζει να περιμένω.

Ο ουρανός και οι δοκιμασίες της ζωής.
Ο ουρανός με αλλάζει στον τρόπο που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, που όλοι οι άλλοι έχουν να αντιμετωπίσουν. Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα που έγραψε η Τζόνι. Θυμάστε την Τζόνι Έρικσον; Το βιβλίο με τη ζωή της είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά. Η γυναίκα αυτή από ένα ατύχημα κολυμπώντας, όταν ήταν πολύ νέα, έμεινε παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Γράφει λοιπόν η Τζόνι: "Πόσο πραγματικός είναι ο ουρανός για σένα; Τα τελευταία 30 χρόνια έχω συλλογιστεί για τον ουρανό πάρα πολύ. Αυτό που ανακάλυψα ήταν πως με τα μάτια της πίστης και τη περιγραφές του Λόγου του Θεού, ο ουρανός δεν είναι ένα μέρος στα σύννεφα με αγγέλους που παίζουν άρπες. Ούτε είναι ένα φανταστικό μέρος που δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τους ανθρώπους επειδή είναι πνεύματα. Αποκλείεται. Είναι ένας τόπος με δρόμους, πύλες, ανθρώπους που μπορούν να αγγίξουν, να γελάσουν να ψάλλουν και που δεν έχουν λόγο να κλαίνε. Κάθε φορά που έχει κάποια πληγή το σώμα μου, ή που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι για μέρες, ή αισθάνομαι προδομένη επειδή κάποιος με κοίταξε με οίκτο, σκέφτομαι το αιώνιο σπίτι μου. Και πίστεψε με φίλε μου, ο ουρανός είναι που αξίζει να το συλλογίζεσαι συχνά".

Καμιά άλλη θρησκεία ή φιλοσοφία στο κόσμο, δεν προσφέρει ελπίδα για το ένδοξο σώμα της ανάστασης όπως ο Χριστός υπόσχεται για τον ουρανό. Μπορεί εμείς να μην έχουμε ένα πληγωμένο σώμα, όπως η Τζόνι, αλλά έχουμε πληγωμένες καρδιές, σπίτια, σχέσεις, φήμη. Ο Χριστός όμως υπόσχεται γιατρειά. Γιατρειά που αρχίζει από τώρα, είπαμε ο ουρανός ξεκινάει από τώρα, και ολοκληρώνεται εκεί στην άμεση παρουσία Του.


Ο ουρανός και η υλική μας περιουσία.
Ο ουρανός μας αλλάζει στο πώς διαχειριζόμαστε την περιουσία μας εδώ στη γη. Μας προστατεύει από την πλεονεξία. Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλούσιου. Διαβάζουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο και το κεφάλαιο 12:13-21, "Είπε δε τις προς αυτόν εκ τού όχλου· Διδάσκαλε, ειπέ προς τον αδελφόν μου να μοιρασθή μετ' εμού την κληρονομίαν.  Ο δε είπε προς αυτόν· Άνθρωπε, τις με κατέστησε δικαστήν ή μεριστήν εφ' υμάς;  Και είπε πρός αυτούς· Προσέχετε και φυλάττεσθε από τής πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.  Είπε δε προς αυτούς παραβολήν, λέγων· Ανθρώπου τινός πλουσίου ηυτύχησαν τα χωράφια. Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω πού να συνάξω τούς καρπούς μου; Και είπε· Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.  Είπε δε πρός αυτόν ο Θεός· Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν και δεν πλουτεί εις Θεόν".
Το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι νόμιζε πως όλα ήταν δικά του, και πως ο ουρανός είναι εδώ. Το τώρα μετράει, άρα λοιπόν, αφού αυτό μετράει τώρα θα ζήσουμε. Ποιο ήταν το λάθος του; Ότι είτε ξέχασε, είτε δεν κατάλαβε, πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Δυστυχώς έζησε μόνο για το τώρα, αδιαφορώντας για το μετά. Πήρε τα δώρα του Θεού και έζησε για αυτά ξεχνώντας τον Θεό.

Αντίθετα, διαβάζουμε στην Α' προς Τιμόθεο ποιος είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιώ τις υλικές ευλογίες που ο Θεός μου έχει χαρίσει. Διαβάζουμε στο 6:17-19, "Εις τούς πλουσίους τού κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα τού πλούτου, αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν".
Αν πιστεύω πως υπάρχει ο ουρανός, τότε θα προσπαθήσω με ότι μέσα έχω να μαζέψω εκεί θησαυρό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μου, εκεί θα είναι και η καρδιά μου. Θα είμαι γενναιόδωρος, θα υπηρετώ. Θα δίνω για το έργο του Θεού, όχι από ότι μου περισσεύει, αλλά και από το υστέρημά μου. Θα δίνω σε αυτούς που δεν έχουν με χαρά, γιατί και για μένα αυτά που έχω είναι δώρα από τον Θεό.

Με βοηθάει ο ουρανός, να ξεκολλήσω αν θέλετε από τα δώρα του Θεού για την γη αυτή. Με βοηθάει να τα βλέπω μόνο ως δώρα, όχι ως αυτοσκοπό. Θα είμαι διατεθειμένος, αν χρειαστεί να γίνω φτωχός, ή να ζήσω με λιγότερα για χάρη του ευαγγελίου. Γιατί; Γιατί δεν είμαι από αυτό τον κόσμο. Είμαι πάροικος. Και γιατί ακόμη και αν έχω θλίψεις, οι θλίψεις αυτές είναι προσωρινές και ελαφριές σε σχέση με τη δόξα που με περιμένει.

Ο ουρανός και ο αγιασμός.
Η ελπίδα του ουρανού με κάνει να θέλω να ζήσω πιο άγια ζωή. Διαβάζω από την προς Κολοσσαείς 3:1-4. "Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά τού Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά τού Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί τής γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά τού Χριστού εν τω Θεώ· όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη".
Αφού είμαι του Χριστού. Θα περιμένω τον Χριστό να φανερωθεί, γιατί τότε θα δοξαστούμε και εμείς μαζί του. Και αφού αυτή είναι η ελπίδα μας, τι λέει παρακάτω; εδ. 5-6. "Νεκρώσατε τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρία, δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας". 
Αν ζω για τον ουρανό αυτό με κάνει να διαλέγω να υπακούω στον Θεό σήμερα. Όποιος έχει την ελπίδα αυτή, διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 3:3, "καθαρίζει τον εαυτό του, καθώς Αυτός είναι καθαρός".
Αν πιστεύω ότι υπάρχει ο ουρανός και με περιμένει, αυτό πρέπει να φανεί στη ζωή μου.

Θα ήθελα να κλείσουμε με την εξής σκέψη. Τι χρειαζόμαστε να κάνουμε για να ζούμε έτσι; Θα μπορούσε να προτείνει κάποιος πολλές λύσεις. Να αλλάξουμε προτεραιότητες. Να διαβάζουμε τη Γραφή. Να ξυπνήσουμε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να σας προτείνω το εξής μέσα από τον Λόγο του Θεού. Μας χρειάζεται να μπει βαθιά μέσα στην καρδιά μας η αλήθεια για τη ζωή μας, και τον Θεό. Ποια αλήθεια; Το γεγονός πως όλα αυτά, η απόλαυση της αμαρτίας αν θέλετε, είναι πρόσκαιρα. Έχουν ημερομηνία λήξης. Όλα αυτά που μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν έχουμε και τόση ανάγκη τον ουρανό, είναι αληθινά, αλλά και απατηλά. Διαβάζουμε στην Α' Ιωάννου 2:17 πως, "ο κόσμος παρέρχεται, (δηλαδή) φεύγει και μαζί και η επιθυμία του". Όμως αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια. Θες να ζήσεις για πάντα; Έλα στον Ιησού Χριστό. Ζήσε για το αύριο.
Και ξέρεις κάτι. Ζώντας για το αύριο, ζούμε και το σήμερα σωστά. Την άφθονη ζωή που χαρίζει ο Χριστός δεν την δίνει κανένας άλλος. Γιατί κανείς δεν με αγαπάει και δεν σε αγαπάει όπως Εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν πέθανε για μας.
Θα έχει πολυκαταστήματα στον ουρανό; Όχι. Θα έχει τον Χριστό. Αγάπησέ Τον, ακολούθησέ Τον, γιατί το μέλλον είναι μαζί Του. Γιατί Αυτός σε αγαπάει τέλεια. Και μόνο ζώντας για Αυτόν, ζούμε ζωή με νόημα.

Πιστεύεις πως υπάρχει ουρανός; Αν ναι, ζήσε άγια ζωή, δώσε με θυσία για το έργο του Θεού. Αν χρειαστεί η πίστη σου να δοκιμαστεί μη φοβάσαι, η ανταμοιβή του Χριστού είναι αληθινή και δεν χάνεται. Αν χρειαστεί να υποφέρεις, σε περιμένει δόξα. Και όλα αυτά, χάρη στον Ιησού Χριστό. Αμήν...

Η αρρώστια του "ευαγγελίου της υγείας και της ευημερίας".

Ο παγκόσμιος Χριστιανισμός έχει αρχίσει να μολύνεται ταχύτατα από μια ύπουλη αρρώστια που αποκαλείται "ευαγγέλιο της ευημερίας και της υγείας", αλλά στον χαρακτήρα του πολύ λίγο μοιάζει στο αληθινό ευαγγέλιο.

Στις πιο ξεδιάντροπες μορφές του, απλά λέει: "Υπηρέτησε τον Θεό και γίνε πλούσιος (ή υγιής)". Στις ηπιότερες, αλλά και περισσότερο επικίνδυνες μορφές του, οικοδομεί κρυστάλλινους καθεδρικούς ναούς πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, για να στεγάσει τη ματαιοδοξία πλουσίων Χριστιανών των προαστίων (σ.μ.: ο συγγραφέας αναφέρεται στις ΗΠΑ) ή απλά λέει: "Ο Θεός θέλει την ευημερία σου (ή την υγεία σου)". Και το μήνυμα συνεχίζεται κάπως έτσι: "Υπάρχει στη Γραφή! Ο Θεός το λέει! Σκέψου λοιπόν τις σκέψεις του Θεού! Διεκδίκησέ το, και είναι δικό σου!" 

Βέβαια, όλοι οι οπαδοί του μοντέρνου τούτου ευαγγελίου δεν το παρουσιάζουν ή δεν το εφαρμόζουν με την ίδια τόλμη, αλλά και τα δύο σκέλη του - ευημερία και υγεία - μπορεί να υποστηρίζονται χωριστά. Όμως οι βιβλικές και θεολογικές διαστρεβλώσεις που ενυπάρχουν και στα δύο, είναι παρόμοιες. Πράγματι, η θεολογία αυτού του νέου ευαγγελίου μοιάζει να ταιριάζει πολύ περισσότερο στο "αμερικάνικο όνειρο", παρά στη διδασκαλία Εκείνου που "ουκ είχε πού την κεφαλήν να κλίνη".

Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι τούτη η μικρή μελέτη δεν αποτελεί καμιά προσωπική επίθεση σε οποιονδήποτε. Αλλά, οπωσδήποτε όμως, το μήνυμά τους είναι μια επικίνδυνη διαστροφή της θεϊκής αλήθειας, ένα μήνυμα που απευθύνεται τελικά στην πεσμένη ανθρώπινη φύση, και όχι στη νέα ζωή του Πνεύματος. Τα προβλήματα είναι και βιβλικά και θεολογικά. Ας κοιτάξουμε πρώτα τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν τη Γραφή.

1. Το βασικό πρόβλημα με την αίρεση της "ευημερίας" βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που οι ίδιοι οι ευαγγελιστές της θεωρούν δύναμή τους: στην ερμηνεία της Γραφής. Πράγματι, πολλά από τα λεγόμενά τους έχουν μια βιβλική χροιά, εξαιτίας ακριβώς της οποίας πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα.

Ο Όραλ Ρόμπερτς λέει για παράδειγμα ότι το να δίνεις προτεραιότητα στα υλικά αγαθά και όχι στον Θεό, είναι αμαρτία, ενώ ο Ρόμπερτ Σούλερ υποστηρίζει σωστά ότι ο Θεός αγαπά εξίσου τον πλούσιο και τον φτωχό. Στο βιβλίο του "Οι Νόμοι της Ευημερίας", ο Κένεθ Κόπλαντ γράφει μεταξύ άλλων: "Το χρήμα, αν και δεν είναι κακό από μόνο του, μπορεί να μετατραπεί σ' έναν άθλιο θεό. Η πραγματική ευημερία είναι πνευματική, όπως και οικονομική. Η ευημερία δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ένα μέσο για να βοηθάμε τους άλλους. Πρέπει να 'πιάνουμε' τον Θεό από τον Λόγο Του και να Τον εμπιστευόμαστε". 

Αυτά και άλλα λέγονται, με τα οποία δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Το λάθος βέβαια δεν βρίσκεται σ' αυτές τις μεμονωμένες αλήθειες, αλλά στη βασική γραμμή που επαναλαμβάνεται συνεχώς, για να εμπεδωθεί το μήνυμα: "Ο Θεός ΘΕΛΕΙ την οικονομική ευημερία όλων των παιδιών Του, και συνεπώς ένας Χριστιανός που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας, είναι έξω από το θέλημα του Θεού και ζει κάτω από την καταδυνάστευση του Σατανά". Και συνήθως, μαζί με αυτή την "αποκάλυψη", ακολουθεί και μια δεύτερη: "Επειδή είμαστε παιδιά του Θεού - δηλαδή βασιλόπουλα, όπως μερικοί το τοποθετούν - θα πρέπει πάντα να ταξιδεύουμε πρώτη θέση, να έχουμε το μεγαλύτερο και καλύτερο αυτοκίνητο - μια Κάντιλακ αντί Φολκσβάγκεν - ή σπίτι κλπ., επειδή μόνο κάτι τέτοιο φέρνει δόξα στον Θεό".

Μια πραγματικά περίεργη θεολογία, αν λάβουμε υπόψη μας τη φύση της Ενσάρκωσης και της Σταύρωσης. Αυτές οι διακηρύξεις δεν είναι βιβλικές, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τις ντύσει με βιβλικό μανδύα. Τα βασικά προβλήματα εδώ είναι ερμηνευτικά, δηλαδή έχουν σχέση με τον τρόπο που ερμηνεύει κανείς τη Γραφή. Ακόμα και απλοί πιστοί που μπορεί να μη γνωρίζουν τη λέξη "ερμηνευτική", και να μην έχουν ειδική εκπαίδευση στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, μπορούν να καταλάβουν πού εντοπίζεται το πραγματικό πρόβλημα. 

Το πιο λυπηρό πράγμα σχετικά με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τη Γραφή, είναι ο καθαρά υποκειμενικός και αυθαίρετος τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουν τα βιβλικά κείμενα. Ο Κόπλαντ φυσικά υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο, αλλά οι αποδείξεις μιλούν από μόνες τους. Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του που αναφέραμε πιο πάνω, γράφει: "Βάζουμε τον Λόγο του Θεού πρώτον και πάνω απ' όλα σ' αυτή τη μελέτη, όχι αυτά που νομίζουμε ότι λέει, αλλά αυτά που πραγματικά λέει!"

Αυτό ακούγεται ωραίο, αλλά τι αληθινά σημαίνει; Είναι σαφής ο υπαινιγμός ότι οι ερμηνείες που διαφέρουν από τη δική του, βασίζονται σ' αυτά που οι άνθρωποι σκέφτονται, και όχι σ' αυτά που λέει η Γραφή. Παράλληλα, υποστηρίζει και την αλήθεια ότι η καλή ερμηνεία θα πρέπει να ξεκινάει από το πλήρες νόημα του κειμένου. Ωστόσο, το πλήρες νόημα του κειμένου είναι αυτό ακριβώς που ο Κόπλαντ και οι άλλοι ΔΕΝ μας δίνουν.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πλήρες νόημα του κειμένου αποτελεί πάντα τον πρώτο κανόνα, όπως και τον τελικό σκοπό κάθε αξιόπιστης ερμηνείας. Αλλά το "πλήρες νόημα" έχει πάντα σχέση με τους πραγματικούς σκοπούς του συγγραφέα του ιερού κειμένου και με αυτό που έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο στους αρχικούς αποδέκτες του κειμένου. Το "πλήρες νόημα" δεν έχει καμιά σχέση με τον σύγχρονο δυτικό πιστό που θα προσπαθήσει να προσαρμόσει στην κουλτούρα του και τις συνθήκες ζωής του τη Γραφή. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα από τα πιο δημοφιλή εδάφια αυτού του κινήματος, το Γ΄ Ιωάννη 2: "Αγαπητέ, περί πάντων εύχομαί σε ευοδούσθαι και υγιαίνειν, καθώς ευοδούται σου η ψυχή" (κείμενο). Ερμηνεύοντας αυτό το εδάφιο, ο Κόπλαντ λέει: "Ο Ιωάννης γράφει ότι ΠΡΕΠΕΙ να ευημερούμε και να υγιαίνουμε". Λέει όμως στ' αλήθεια το κείμενο κάτι τέτοιο; Η λέξη "ευοδούμαι" σημαίνει "πάω καλά, είμαι ευτυχής", όπως όταν ένας φίλος σου γράφει, "Προσεύχομαι, αυτό το γράμμα να σας βρει όλους καλά". Αυτός ο συνδυασμός ευχών "να πηγαίνουν καλά τα πράγματα" και "καλής υγείας" για τον παραλήπτη, αποτελούσε τον συνήθη τύπο χαιρετισμού σε μια προσωπική επιστολή κατά την αρχαιότητα.

Το να πούμε ότι η ευχή του Ιωάννη στον Γάιο αναφέρεται στην οικονομική ευημερία όλων των Χριστιανών όλων των εποχών, είναι κάτι ολότελα ξένο προς το κείμενο. Ούτε ο Ιωάννης είχε τέτοιο σκοπό, ούτε ο Γάιος το αντιλήφθηκε έτσι. Γι' αυτό και δεν μπορεί να είναι το "πλήρες νόημα" του κειμένου. Φυσικά, μπορούμε να μάθουμε από το εδάφιο αυτό να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας, "να ευοδώνονται και να υγιαίνουν", αλλά όταν υποστηρίζουμε από αυτό πως ο Θεός θέλει την οικονομική μας ευημερία, τότε το κακοποιούμε.

Με τον ίδιο τρόπο ερμηνείας, θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι όλοι οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί που δεν πήγαν στον Παύλο το χοντρό του πανωφόρι (Β΄ Τιμόθεο 4:13), ήταν ... έξω από το θέλημα του Θεού, ή ότι όλοι οι Χριστιανοί με στομαχικά προβλήματα δεν πρέπει να προσεύχονται για θεραπεία και να πίνουν νερό, αλλά να πίνουν λίγο κρασάκι, όπως συμβούλευσε ο Παύλος τον Τιμόθεο (Α΄ Τιμόθεο 5:23)! Επειδή, αυτά στην πραγματικότητα λέει η Γραφή σύμφωνα με τη λογική του Κόπλαντ.

Θα πρέπει ακόμα να αναφερθεί ότι η "άφθονη ζωή" του Ιωάννης 10:10 δεν έχει καμιά σχέση με υλική αφθονία, όπως συνηθίζουν να διατείνονται οι ηγέτες του κινήματος αυτού. Η "ζωή" ή "η αιώνια ζωή" στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, είναι εκφράσεις αντίστοιχες με τη "βασιλεία του Θεού" των άλλων ευαγγελίων, και εννοούν κυριολεκτικά τη "ζωή του μέλλοντα αιώνα". Είναι η ζωή που υπάρχει μέσα στον Θεό και πηγάζει από Αυτόν, για να αποτελέσει τη δωρεά Του στους πιστούς του παρόντα αιώνα.

Η λέξη "περισσόν" σημαίνει απλά ότι οι πιστοί μπορούν να απολαύσουν αυτό το δώρο της ζωής στην πληρότητά του. Η υλική αφθονία δεν περιλαμβάνεται ούτε στη λέξη "ζωή", ούτε στη λέξη "πληρότητα". Και ακόμα, μια τέτοια ιδέα είναι ολότελα ξένη στα συμφραζόμενα του 10ου κεφαλαίου του Ιωάννη, όπως και σε όλη τη διδασκαλία του Ιησού.

Πέρα από αυτές τις παρανοήσεις, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, στο βιβλίο του Κόπλαντ ιδίως, όπου συναντούμε αυτή την κακομεταχείριση του πλήρους νοήματος του κειμένου - επειδή, ακριβώς αυτό το πλήρες νόημα αντιτίθεται στις ανεπαρκείς ερμηνείες του συγγραφέα.

Σ' αυτά τα σημεία, ο Κόπλαντ υποστηρίζει ότι η "ερμηνεία" του προέρχεται κατευθείαν από το 'Αγιο Πνεύμα, αλλά όταν για παράδειγμα αναφέρεται στην ιστορία του πλούσιου νέου, φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι "ο Ιησούς επιβεβαίωσε τον πλούτο του ως αποτέλεσμα μιας ζωής υπακοής στον Νόμο, και απλά τον δοκίμασε για να του ξαναδώσει όλα τα πλούτη του πίσω, και με το παραπάνω"! 

Μια τέτοια ερμηνεία βρίσκεται σε τέτοια αντίθεση με τον σκοπό του κειμένου, που θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός, όταν αποδίδει στο 'Αγιο Πνεύμα τη δική του υποκειμενική άποψη. Αλλιώς, το 'Αγιο Πνεύμα που ενέπνευσε το αυθεντικό κείμενο με το πλήρες νόημά του, θα βρεθεί σε αντίφαση με τον εαυτό Του.

Η ερμηνευτική του Κόπλαντ και των φίλων του στην πραγματικότητα δεν επιχειρεί να μας παρουσιάσει μόνο αυτά που λέει η Γραφή. Είναι σχεδόν ολότελα υποκειμενική και δεν προέρχεται από μελέτη, αλλά από "συλλογισμό", που στην περίπτωση του Κόπλαντ σημαίνει ένα είδος ελεύθερων συνειρμών, βασισμένων σε μια προηγούμενη αφιέρωσή του στη δική του - και εντελώς λαθεμένη - κατανόηση της Γραφής.

2. Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι το "ευαγγέλιο" αυτό δεν είναι βιβλικό με την ευρύτερη σημασία του όρου, εφόσον παρουσιάζει μια κολοβωμένη εικόνα του συνόλου της Γραφής. Η επιλεκτικότητα των ηγετών του τους επιτρέπει, όχι μόνο να υιοθετούν μια άποψη που δεν διδάσκεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και να αποφεύγουν προσεκτικά εκατοντάδες εδάφια που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τη διδασκαλία τους.

Αυτή η ερμηνευτική επιλεκτικότητα παρατηρείται περισσότερο στις απόψεις τους για τη φτώχεια και την ευημερία, που οι ίδιοι βλέπουν ως αντικρουόμενες πραγματικότητες. Έτσι, συχνά υποστηρίζουν πως η "παραδοσιακή" χριστιανική αντίληψη θεωρεί κακή την ευημερία, και συνεπώς ο Θεός προτιμά να ζούμε στη φτώχεια. Ενάντια σ' αυτό, αντιπαραθέτουν ότι η φτώχεια είναι κατάρα (από το Δευτερονόμιο 28:15), και συνεπώς έξω από το θέλημα του Θεού, ενώ η ευημερία είναι στο θέλημά Του.

Κι αυτό, προσπαθούν να το υποστηρίξουν με ανθρώπινη σοφία, που αποτυγχάνει να λάβει σοβαρά υπόψη της τη φύση της Πτώσης και την πραγματικότητα της χάρης του Θεού για όλους. Η σοφία των ανθρώπων βλέπει πάντα τη ζωή με όρους, "το ένα πριν από το άλλο", δηλαδή με όρους αιτίου και αποτελέσματος. Για κάθε κακό, πρέπει να υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη αιτία: "Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός;" Και για κάθε καλό, ιδίως για κάθε υλική ευλογία, πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη αιτία. Κάποιοι "κανόνες" που τέθηκαν από τον Θεό, πρέπει να ακολουθούνται. 

Όμως η ανθρώπινη σοφία δεν είναι βιβλική. Ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που ο Θεός προστατεύει τους δικούς Του, είναι ξεκάθαρο από το σύνολο της Γραφής ότι ο ήλιος και η βροχή παρέχονται εξίσου σε δικαίους και αδίκους. Οι Γαλιλαίοι που σκότωσε ο Πιλάτος, και οι δεκαοχτώ πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ, δεν ήταν περισσότερο αμαρτωλοί από τους άλλους ανθρώπους, είπε ο ίδιος ο Ιησούς (Λουκάς 13:1-5).

Η συμβατική σοφία των ανθρώπων απλά δεν είναι αληθινή. Η Πτώση διαπότισε τόσο πολύ την κτίση, και επηρέασε τόσο πολύ τους ανθρώπους με τις συνέπειές της, ώστε να χρειαστεί ο Θεός να αποκαλύψει τον εαυτό Του πλήρη ελέους - ακόμα και για τον αμαρτωλό. 

Μερικές φορές, φαίνεται να μην υπάρχει καλή δικαιολογία, όταν ο ασεβής είναι "ευλογημένος", και όχι ο πιστός, ή και το αντίθετο! Ακόμα κι αν ο Θεός έχει υποσχεθεί την πλήρη αποκατάσταση των παιδιών Του για τις θλίψεις ή τις αδικίες που υποφέρουν, σπάνια υποσχέθηκε άμεση αποκατάσταση.

Για παράδειγμα, στο Εβραίους 11:32-39, κάποιοι μέσω της πίστης γνώρισαν μεγάλες νίκες, και άλλοι πάλι μέσω της πίστης γνώρισαν στερήσεις, θλίψεις και κακουχίες. Όλοι όμως μνημονεύονται για την πίστη τους. Κι αυτά γράφτηκαν για να ενθαρρύνουν πιστούς που "δέχθηκαν με χαρά την αρπαγή των υπαρχόντων τους" (10:34), αλλά τώρα κινδύνευαν να χάσουν το θάρρος τους.

Ωστόσο, υποσχέσεις άμεσης αποκατάστασης δεν τους δίνονται, παρά μόνον εσχατολογικές (10:35-36). Κατά συνέπεια, η σοφία των ανθρώπων που διαφέρει από τη σοφία του Θεού, δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της βιβλικής άποψης για τη φτώχεια και την ευημερία. Σύμφωνα με την πλήρη βιβλική άποψη, ο πλούτος και τα υπάρχοντα έχουν μηδενική αξία για τον λαό του Θεού.

Συχνά στην Παλαιά Διαθήκη - αλλά ποτέ στην Καινή - τα υλικά αγαθά σχετίζονται με μια ζωή υπακοής. Αλλά ακόμα και σ' αυτή, θεωρούνται ότι εμπεριέχουν τον διπλό κίνδυνο της απόσπασης της εμπιστοσύνης του ανθρώπου από τον Θεό, και της κατοχής του ... κατόχου τους. Από την άλλη πλευρά, και η φτώχεια δεν θεωρείται ως κάτι καλύτερο.

Εφόσον ο Θεός έχει αποκαλυφθεί ως υποστηρικτής του φτωχού - και αυτό φαίνεται σε όλη τη Γραφή - με κανένα τρόπο δεν ευλογεί τη φτώχεια. Μάλλον αποκαλύπτει το έλεος και τη δικαιοσύνη Του γι' αυτούς που καταπιέζουν συστηματικά οι πλούσιοι, προκειμένου να αυξήσουν ή να διατηρήσουν τα πλούτη τους. Αυτή η αδιάφορη στάση απέναντι στον πλούτο και τα υλικά αγαθά, όπου ούτε η ευημερία ούτε η φτώχεια αποτελούν αξίες, χαρακτηρίζει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. 

Κατά τον Ιησού, τα καλά νέα του ερχομού της βασιλείας μας ελευθερώνουν από όλες τις μέριμνες που βασανίζουν τους εθνικούς (Ματθαίος 6:32). Η βασιλεία του Θεού έχει ήδη εγκαινιαστεί πάνω στη γη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, έστω κι αν ακόμα δεν έφτασε η ώρα της ολοκλήρωσής της.

Ο καιρός της βασιλείας του Θεού είναι τώρα! Το μέλλον με τις νέες του αξίες προετοιμάζεται ήδη στο παρόν. Κι εμείς που έχουμε "καταληφθεί" από τη βασιλεία, βρισκόμαστε σ' ένα σημείο όπου βλέπουμε τις παλιές μας αξίες, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βλέπαμε παλιά τα πράγματα, να παρέρχονται. Είμαστε πια ελεύθεροι από την τυραννία των παλιών κυρίων μας και αυτάρκεις εν Χριστώ Ιησού. Αυτός που έχει δύο χιτώνες, θα πρέπει να τους μοιράζεται με αυτόν που δεν έχει κανένα (Λουκάς 3:11), τα υπάρχοντα πρέπει να πουλιούνται και να δίνονται στους φτωχούς (Λουκάς 12:33).

Πράγματι, στη νέα οικονομία ο πλούτος που δεν μοιράζεται, είναι αντίθετος με τα Καλά Νέα της βασιλείας για τους φτωχούς. Έτσι, αν κάποιος έχει πλούτη (επειδή ακριβώς δεν έχουν πραγματική αξία), μπορεί ελεύθερα να τα μοιραστεί με όσους έχουν ανάγκη.

Αν όμως κάποιος δεν έχει πλούτη, δεν χρειάζεται και να τα επιδιώκει. 
Ο Θεός νοιάζεται για τις ανάγκες μας, σε σημείο που το παραπάνω να είναι περιττό. Ο πλούσιος που ζητάει ολοένα και περισσότερα, είναι ανόητος, γιατί η ζωή του δεν εξαρτάται από τα αγαθά του (Λουκάς 12:15).

Αυτή ακριβώς η στάση βλέπουμε να απεικονίζεται στα πρώτα κεφάλαια των Πράξεων. Η πρώτη εκκλησία δεν ήταν κοινοβιακή, αλλά απαρτιζόταν από νέες κοινότητες, τον καινούριο λαό του Θεού, που θεωρούσε ότι τίποτα δεν του ανήκε.

Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος που σήμανε την έναρξη της νέας οικονομίας, ελευθέρωσε τους πιστούς από την επιθυμία της κατοχής. Με τον τρόπο αυτό, ήρθε η επάρκεια, και κανένας τους δεν ήταν σε ανάγκη. Η ίδια αδιάφορη στάση μπροστά στον πλούτο και τα υπάρχοντα χαρακτηρίζει και τον Παύλο. Ήταν ένας ελεύθερος εν Χριστώ άνθρωπος, που παρέμενε ευχαριστημένος όποιες και να ήταν οι περιστάσεις. Είχε γνωρίζει στέρηση και αφθονία, πείνα και χορτασμό, "μπορούσε να κάνει τα πάντα" (ακόμα και να είναι σε στέρηση και πείνα!), "διαμέσου του Χριστού που τον ενδυναμώνει" (Φιλιππησίους 4:10-13).

Έπειτα, λέει γι' αυτούς που δεν μπορούν να αρκεστούν σε τροφές και σκεπάσματα: "Όσοι βέβαια θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα, και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια" (Α΄ Τιμ.6:6-10).

Για όσους όμως συνέβη να είναι πλούσιοι, παραγγέλλει να μεταχειρίζονται τον πλούτο τους με αδιαφορία, δηλαδή ούτε να υπερηφανεύονται, ούτε να ελπίζουν σ' αυτόν, αλλά "να αγαθοεργούν, να πλουτίζουν σε καλά έργα, να είναι ευμετάδοτοι", γιατί αυτός είναι ο αληθινός πλούτος (6:17,19).

Αν λοιπόν στη νέα οικονομία, η ευημερία απλά δεν έχει καμιά αξία, πώς μπορεί ο Θεός να θέλει μια τέτοια μηδενική αξία για όλα τα παιδιά Του; Η αίρεση της "ευημερίας" αντιτίθεται στην αλήθεια ολόκληρης της Καινής Διαθήκης, και με κανένα τρόπο δεν είναι βιβλική.

3. Τέλος, πέρα από το ότι δεν είναι βιβλική, η θεολογία που κρύβεται πίσω από αυτή τη διαστρέβλωση του ευαγγελίου, σε πολλά βασικά της σημεία δεν είναι χριστιανική. Για λόγους συντομίας θα αναφερθώ εδώ συνοπτικά στις περισσότερο εμφανείς θεολογικές αδυναμίες. 

Πρώτη: Παρά τις ενστάσεις της για το αντίθετο, η αίρεση της "ευημερίας" στην πραγματικότητα προσφέρει μια μάλλον ανθρωποκεντρική, παρά θεοκεντρική θεολογία. Αν και κάθε οπαδός της ακούει διαρκώς ότι θα πρέπει να ευημερεί για τη δόξα του Θεού, τελικά η διδασκαλία αυτή απευθύνεται στον εγωισμό μας και στην επιθυμία μας για καλοπέραση. 

Στην πραγματικότητα, ο μόνος που θα μπορούσε να πιστέψει αυτή την αντιβιβλική ανοησία, είναι κάποιος που το θέλει, και ο μόνος λόγος που το θέλει, είναι επειδή συγκινεί τον εγωισμό του.

Πριν από πολλά χρόνια, γράφοντας για την αγιότητα του Θεού, ο Gustav Aulen προειδοποιούσε: "Η αγιότητα στέκει σαν φρουρός ενάντια σε όλες τις ευδαιμονικές και ανθρωποκεντρικές ερμηνείες της θρησκείας. Κάθε προσπάθεια να μετατρέψουμε τη χριστιανική πίστη σε μια θρησκεία ευδαιμονίας και απόλαυσης, είναι κατά συνέπεια καταδικασμένη σε αποτυχία". 

Ο εγωκεντρισμός μεταμφιεσμένος με τα ρούχα της θρησκείας, δεν έχει καμιά θέση στον Χριστιανισμό. Η πίστη στον Θεό δεν μπορεί να μετρηθεί και να εκτιμηθεί από την άποψη της ανθρώπινης ευτυχίας και ανάγκης, όσο κι αν αυτά εξευγενιστούν και πνευματικοποιηθούν.

Ο Θεός δεν είναι κάποιος που η πίστη χρησιμοποιεί, προσβλέποντας στα μεγαλύτερα ή μικρότερα αγαθά που Εκείνος θα μπορούσε να προμηθεύσει. Ούτε είναι κάποιος που θα μπορούσαμε να καλέσουμε, προκειμένου να μας εκπληρώσει όλες τις ανάγκες και τις επιθυμίες. 

Όσο κι αν ο ανθρωποκεντρισμός μεταμφιέζεται με τα πιο έξυπνα κουστούμια, ο άγιος Θεός θα είναι Αυτός που πάντοτε θα τον ξεσκεπάζει. Έτσι, κάθε τάση που θέλει τον Θεό υπηρέτη των ανθρωπίνων συμφερόντων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία".

Αν ο Θεός είναι ο μόνος Άγιος και Παντοδύναμος, είναι επίσης και ο μόνος από τον οποίο εξαρτιόμαστε απόλυτα. Εμείς υποτασσόμαστε στη δύναμή Του, και όχι Αυτός στη δική μας!

Δεύτερο: Αυτό το πλαστό "ευαγγέλιο" παρουσιάζει μια ολότελα λαθεμένη θεολογία της προσφοράς. Στην Καινή Διαθήκη, όπως και στην Παλαιά, η αγάπη και η γενναιοδωρία του Θεού πηγάζουν από το έλεός Του, και γι' αυτό σε κάθε τους έκφραση παρέχονται απεριόριστα.

Ο Θεός αγαπά, δίνει και συγχωρεί χωρίς όρους, και η ανθρώπινη ανταπόκριση στη θεία χάρη είναι η ευγνωμοσύνη, που κι αυτή με τη σειρά της εκφράζεται προς τους άλλους με αγάπη, προσφορά και συγχώρηση χωρίς όρους. Η αίρεση της "ευημερίας" από την άλλη πλευρά, μας λέει ότι πρέπει να δώσουμε προκειμένου να πάρουμε.

Δίνοντας στον Κύριο και στον φτωχό, υποστηρίζει ο Κόπλαντ, εξασφαλίζουμε τις εγγυήσεις για την ευημερία μας. Κι ακόμα περισσότερο, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι θα δώσει στον φτωχό, ΜΟΝΟ με τον όρο ότι θα κάτσει να ακούσει για τον Χριστό! Όσο ευγενικός κι αν φαίνεται τούτος ο σκοπός του, δεν φτάνει "να αγιάσει το μέσο" που χρησιμοποιεί για την επίτευξή του: χειραγώγηση. Είναι ένας ευαγγελισμός που στηρίζεται στην κοσμική νοοτροπία του κέρδους. 

Τρίτο: Αυτή η ολοφάνερη διαστρέβλωση του ευαγγελίου τείνει να ενισχύσει έναν τρόπο ζωής κι ένα οικονομικό σύστημα που συνεχώς καταπιέζει τον φτωχό - αυτό ακριβώς που τόσο σθεναρά κατήγγειλε το μήνυμα των προφητών.

Αναζητώντας περισσότερη ευημερία σε μια ήδη διαμορφωμένη κοινωνία της αφθονίας, σημαίνει ότι υποστηρίζουμε όλα τα πολιτικά και οικονομικά προγράμματα που έκαναν εφικτή μια τέτοια ευημερία, σχεδόν πάντα όμως σε βάρος των πιο αδύνατων οικονομικά ατόμων ή εθνών.

Το καλύτερο λοιπόν αντίδοτο σ' αυτή την αρρώστια, είναι μια καλή, υγιεινή δόση βιβλικής θεολογίας. Μερικές φορές, απαιτείται επώδυνη θεραπεία, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσει κανείς από μια επικίνδυνη κατάσταση. Και στην περίπτωση του "ευαγγελίου" της ευημερίας, θα διακηρύξω προφητικά και θαρραλέα ότι δεν βλέπω άλλη θεραπεία από τη φοβερή κρίση του Θεού, που πρέπει πρώτα να αρχίσει από τον οίκο Του. 

Κάθε "ευαγγέλιο" που δεν έχει την ίδια απήχηση και εφαρμογή στους πιστούς του Μπανγκλαντές, της Καμπότζης ή της Καλιφόρνιας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού...

"Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ' αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα"; Ρωμαίους 8:32

Κάποιος πλούσιος άνθρωπος είχε μια συλλογή από πίνακες γνωστών ζωγράφων. Είχε συλλέξει πίνακες σημαντικής αξίας του Πικάσο και του Van Gogh που στόλιζαν τους τοίχους της μεγάλης βίλας του. Όταν ήρθε ο χειμώνας, ένας πόλεμος ξέσπασε σ’αυτή την χώρα και ο γιος αυτού του πλουσίου έπρεπε να τον αφήσει και να πάει στον πόλεμο. Μετά από λίγες εβδομάδες πήρε ο πατέρας την είδηση, ότι ο γιος του σκοτώθηκε στο μέτωπο. 
Μονάχος τώρα και τσακισμένος στην καρδιά έβλεπε ο πατέρας να πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Η χαρά των Χριστουγέννων τώρα είχε χαθεί με τον θάνατο του γιου του. Το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του. Όταν άνοιξε είδε ένα στρατιώτη ο οποίος κρατούσε ένα μεγάλο πακέτο στο χέρι του και Του είπε: «Ήμουν φίλος τού γιου σας. Ο γιος σας μου έσωσε την ζωή. Με αυτό τον τρόπο όμως έχασε την ζωή του. Να μπω μια στιγμή μέσα; Σας έχω φέρει κάτι.»
Ο στρατιώτης είπε, ότι είναι καλλιτέχνης και του έδωσε το πακέτο. Όταν ξετύλιξε το πακέτο ο γέρο πατέρας, είδε πως ήταν ένας πίνακας με το πορτρέτο τού γιου του. Ο πίνακας έδειχνε με μεγάλη λεπτομέρεια το πρόσωπο τού γιου του.
Κατασυγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια ο γέρος πατέρας, κρέμασε τον πίνακα στο καλύτερο μέρος του σαλονιού, στη θέση ενός άλλου πίνακα αξίας πολλών εκατομμυρίων. Ύστερα, κάθισε στην πολυθρόνα και πέρασε την γιορτή των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον πίνακα. Το πορτρέτο του γιου του έγινε γι’ αυτόν το πολυτιμότερο αντικείμενο καλλιτεχνίας που είχε στο σπίτι του. Ήταν ο σπουδαιότερος πίνακας απ’ όλους του υπόλοιπους μεγάλης αξίας που κατείχε. 
Την επόμενη άνοιξη, ο πατέρας πέθανε. Μετά από μερικές μέρες μαζεύτηκαν πολλοί καλλιτέχνες για να πάρουν μέρος στην δημοπρασία των πινάκων που είχε ο πλούσιος αυτός άνθρωπος. Πριν αρχίσει η δημοπρασία, ανακοινώθηκε ότι η επιθυμία του ανθρώπου που τους κατείχε, ήταν, η δημοπρασία να γίνει την ημέρα των Χριστουγέννων, και κάτι ακόμη: Να αρχίσει με τον πίνακα που έδειχνε το πορτρέτο του γιου του. 
Τα Χριστούγεννα ήρθαν και μαζευτήκανε συλλέκτες από όλο τον κόσμο για να συμμετέχουν στην δημοπρασία παγκοσμίου φήμης έργων. Όλοι πιστεύανε ότι θα εκπλήρωναν τα όνειρα τους να αποκτήσουν ένα από τους ακριβούς πίνακες. Η δημοπρασία ξεκίνησε με έναν πίνακα, ο οποίος δεν αναφερόταν στον κατάλογο. Ήτανε το πορτρέτο του γιου του. Ο διαχειριστής ρώτησε για μια πρόταση προσφοράς, όμως στην αίθουσα απλώθηκε σιωπή. «Ποιος θέλει να διαθέσει εκατό δολάρια;» Κανείς όμως δεν προσφέρθηκε. Μετά από λίγο, φωνάζει κάποιος: «Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτό τον πίνακα; Είναι απλά η απεικόνιση του γιου του. Αφήστε μας επιτέλους να ασχοληθούμε με πίνακες αξίας. «Όχι, είπε ο ντελάλης, ρητώς αναφέρεται στην διαθήκη ότι πρέπει να αρχίσουμε μ’ αυτόν το πίνακα. Λοιπόν, ποιος θέλει να πάρει τον πίνακα που εικονίζει τον γιο;» Τελικά προτείνει ένας γείτονας του γέροντα 10 δολάρια. «Είναι ότι έχω, περισσότερα δεν μπορώ να διαθέσω. Γνώριζα τον γιο. Θα ήθελα πολύ να αποκτήσω τον πίνακα.» Ο διαχειριστής φωνάζει: «Ένα, δύο, τρία!» Χτυπάει το σφυρί. «Κατοχυρώθηκε!» Ακούστηκαν χειροκροτήματα και ένας από τους συλλέκτες φώναξε ανακουφισμένα: «Τώρα μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με της πραγματικές αξίες.»
Τότε, ο ντελάλης ανακοίνωσε, ότι η δημοπρασία κύριοι τελείωσε. Στην συνέχεια υπήρξε μεγάλη αμηχανία. Κάποιος σηκώθηκε και ρώτησε: «Τι εννοείτε, τελείωσε η δημοπρασία; Ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι πίνακες μεγάλης αξίας, εκατομμυρίων! Τι συμβαίνει;» Τότε ο διαχειριστής της δημοπρασίας εξήγησε: «Είναι πολύ απλό. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του Διαθέτει πατέρα, όποιος πάρει τον γιο, θα του ανήκουν και όλα τα άλλα. 
Ο μεγάλος διαχειριστής, ο Θεός, ρωτάει σήμερα κι’ εσένα: Θέλεις να δεχθείς τον Υιό μου, τον Ιησού Χριστό; Αν δεχτείς και πιστέψεις στον Ιησού Χριστό, τότε ο Θεός θα σου χαρίσει και όλα τα άλλα.
" Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού". Ιωάννης 3:36...

Προσπεράσαμε τον Θεό.

 Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου,
διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού και τα διατάγματα Αυτού, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί".Δευτερονόμιο 28:15

Το νούμερο ένα ζητούμενο των ημερών μας είναι η εξήγηση, η ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Στην πατρίδα μας, στην κοινωνία μας, στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας. Είναι πολλά και σκληρά όσα εξελίσσονται γύρω μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν, κάνουν υπομονή, ετοιμάζονται για τα χειρότερα, αλλά θα ’θελαν να ξέρουν τι φταίει, ποιος φταίει, γιατί βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες, οι υπεύθυνοι, οι συνθήκες, οι αφορμές. Ίσως είναι το μόνο υγιές κάτω από τα συντρίμμια που μας σκεπάζουν και προσπαθούμε να απελευθερωθούμε.
Οι προσπάθειες ερμηνείας είναι πολλές και καθημερινές. Από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει ίσως πλευρά που να μην έχει φωτιστεί και πτυχή που να μην έχει ξεδιπλωθεί. Έγκυρα χείλη, δόκιμοι ερευνητές, φωτισμένοι, έμπειροι μελετητές.  Όμως τι από όλα αυτά ισχύει; Πόσα και ποια από όσα ακούμε είναι σωστά, αληθινά και αξίζει να κρατήσουμε;

Έχουμε ένα μοναδικό προνόμιο. Μελετούμε, πιστεύουμε, ζούμε την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Καθόλου μικρό ή συνηθισμένο. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, το μεγαλύτερο όλων. Δεν μιλάμε για την "Αγία Γραφή της θρησκείας", ούτε για την "Αγία Γραφή της εκκλησίας". Είναι η γνώμη του Θεού, είναι το "σκεπτικό του Θεού", είναι η θεώρηση των πραγμάτων με τη δική Του θεϊκή προσέγγιση. Υπάρχει πολυτιμότερο από αυτό; Φως άπλετο και για τις μέρες μας, τις δύσκολες και δυσερμήνευτες ώρες που περνάει ο κόσμος μας. Τα γεγονότα πριν τα γεγονότα! Η προέλευση, η ρίζα, η πηγή όλων όσων ζούμε. Και αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμα. Όλη η αλήθεια χωρίς υποθέσεις, ενδεχόμενα, πιθανότητες. Εμείς θα τα αγγίξουμε μόνο συνοπτικά, γιατί υπάρχει βάθος άμετρο. Θα επανέλθουμε, είναι βέβαιο.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Αν σκεφτείτε αυτή την εικόνα, είναι για γέλια. Πρώτα τα γέλια, αλλά μετά έρχονται τα κλάματα, που δεν σταματούν εύκολα. Η εικόνα είναι παρμένη από το οδήγημα με τους οδηγούς. Κάποια στιγμή βάζεις στόχο να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει μπροστά σου. Κάνεις τα πάντα και τελικά το καταφέρνεις. Ικανοποίηση και μια αίσθηση νίκης. Αν μάλιστα το αυτοκίνητο που προσπέρασες είναι καλύτερο, και ακριβότερο από το δικό σου…

Και εδώ είναι ο Πατέρας μας, ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο μόνος αληθινός Θεός, ο Δημιουργός μας. Το να Τον ακολουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύτιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνεσαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώνεις για το κατόρθωμά σου. Είναι παραφροσύνη, είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.

Πολύ γρήγορα πιστέψαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν μας χρειάζεται, ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, τα καταφέρνουμε και μάλιστα καλύτερα. Ανεβάσαμε τις στροφές, φύγαμε μπροστά, χαθήκαμε στο βάθος… Έτσι τουλάχιστον στοχεύαμε, έτσι θέλαμε να γίνει. Δεν περπάτησε όμως και δεν περπατάει. Θεός δεν είναι κάτι ασαφές, αόριστο, ομιχλώδες, ακατανόητο, μυστηριώδες. Θεός θα πει σοφία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανατολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγάπη, στήριγμα, διόρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σοφία, χωρίς φως, χωρίς γνώση, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς διόρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα. Άφησε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο στη μέση του ωκεανού χωρίς τη "μικρή" και άσημη πυξίδα του. Έχει τελειώσει. Μα είχε γήπεδο γκολφ, πισίνες, ελικοδρόμιο… Ναι, αλλά δεν είχε πυξίδα. Άφησε ένα ασύλληπτο σε τεχνολογία υπερηχητικό αεροσκάφος  χωρίς πηδάλιο. Ισοδυναμεί με την καταστροφή του.  Άφησε έναν τυφλό σε μία λεωφόρο να σε οδηγήσει… και να ’χει γκρεμό δεξιά και αριστερά… Χωρίς φως, χωρίς σοφία. Πρακτικά χαμένοι.

Προσπεράσαμε τον Θεό. Μπορούμε μόνοι μας, μονολογήσαμε. Τον περιορίσαμε στη θρησκεία, στις εκκλησίες, στα κηρύγματα, στις μελέτες μας. Χωρίς Θεό είναι το γνώρισμα της εποχής μας. Τώρα θερίζουμε τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Στείρα συστήματα, άπειροι, μικροί ηγετίσκοι, άκαρπες προτάσεις γεμάτες εγωισμό και προσωπικές φιλοδοξίες, σκωληκόβρωτα από τη γένεσή τους πλάνα και σχέδια, άλυτα τα προβλήματα συσσωρεύονται, αδιέξοδες πολιτικές, κλεισμένες ερμητικά καρδιές. Οι άνθρωποι πλέον δεν πιστεύουν κανέναν και τίποτα. Ότι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί έχει γίνει και το βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκόσμια, αλλά και στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας, ανάμεσά μας.

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή. Τη σκηνή τη δανείζομαι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πηγαίναμε σχολείο. Όταν ένα πιτσιρίκι κλείνει βιαστικά τα βιβλία του, δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχει διαβάσει και τα έχει μάθει, ή δεν ασχολήθηκε καν και πηγαίνει στα παιχνίδια του, που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό…
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο γεμάτος αλήθεια, φως και αποκάλυψη για εμάς τους ανθρώπους, όταν τον προσεγγίζουμε με ταπείνωση και πίστη! Να τα μάθαμε όλα, αποκλείεται. Δεν τελειώνει ποτέ ο Λόγος του Θεού. Ποτέ δεν μπορείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομίσαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέξαμε μας οδήγησε στην καταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώπινα, λογικές, γνώμες και απόψεις προσωπικές μας, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις.

Ακόμα και στις συζητήσεις που κάνουμε και την ώρα του αγώνα μας για λύση, η Αγία μας Γραφή είναι κλειστή, η αλήθεια του Θεού απουσιάζει, η γνώμη Του, η γνώση Του, η "θεϊκή διάνοια" δείχνει ξεπερασμένη από εμάς. Χτίζουμε μόνοι μας τον "πύργο της Βαβέλ" στην κοιλάδα Σεναάρ του εγωισμού και της αγνόησης του Θεού. Στόχος του ανθρώπου από παλιά ήταν πάντα ο ίδιος. Τα δώρα του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Τώρα γιατί απορούμε για τα αδιέξοδα, την ασυνεννοησία μεταξύ μας, τη δυστυχία στον κόσμο μας, την καθημερινή απειλή και αβεβαιότητα που αφυδατώνουν τη ζωή μας;

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή και μείναμε χωρίς αλήθεια, χωρίς αποκάλυψη, χωρίς τη "θεϊκή γνώμη", χωρίς τη "θεϊκή λογική", χωρίς το θεϊκό θέλημα, που είναι γεμάτο σοφία Θεού, το καλύτερο, το τέλειο για τον άνθρωπο. Αναλωθήκαμε και ξοδευόμαστε σε άκαρπες συζητήσεις, γνώμες, απόψεις γεμάτες απειρία και πειραματισμούς. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρωζώνη, στην Αμερική των θαυμάτων, στην υποδειγματική Ιαπωνία. Αλλά και πιο κοντά σε μας, στην Κοινότητά μας, στις εκκλησίες μας, στις οικογένειες των χριστιανών. Η εικόνα είναι η ίδια παντού. Υπάρχει μία αλήθεια, πολύ μεγάλη, που μας διαφεύγει. Η κλειστή Αγία Γραφή συνοδεύεται πάντα και από καρδιά κλειστή στη φωνή, την οδηγία, την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού. Ο θερισμός των συνεπειών αυτής μας της επιλογής είναι καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συνομιλίες τους, στα μαραμένα χαμόγελα και το σβησμένο τραγούδι στα χείλη…

Βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το σταυρό του Ιησού Χριστού. Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ο σταυρός ήταν μέσο εκτέλεσης, θανατικής ποινής κακοποιών, παράνομων, εγκληματιών. Στο σταυρό εκτελούνταν σκληρά, ατιμωτικά, βάναυσα οι ένοχοι. Σταυρός δεν σημαίνει περνάω δύσκολα, δοκιμάζομαι, μαθαίνω την υπομονή… Ο σταυρός όπου υπάρχει σκοτώνει.

Κάναμε μεγάλο λάθος που περιορίσαμε το σταυρό και τη σταύρωση  στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βιαστικά κλείσαμε το θέμα και απομακρυνθήκαμε από το σταυρό. Χωρίς να γίνει δικός μας, να σκοτώσει και εμάς, την αμαρτία μας, τον παλιό μας άνθρωπο, τον εγωισμό, την ειδωλολατρία μέσα μας. Τώρα, από μακριά στέλνουμε προσευχές ευχαριστίας στον Χριστό για το δικό Του σταυρό, για το δικό Του θάνατο. Δικό μας δεν τον κάναμε ποτέ, άρα δεν τον αφήσαμε να ενεργήσει μέσα μας το θάνατο του Ιησού Χριστού στα μέλη μας, στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στην κάθε μας μέρα.

Υπάρχει όμως η αλληλουχία, ο "αλγόριθμος", θα τον αποκαλούσα, του Θεού. Χωρίς θάνατο δεν έχουμε ανάσταση. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν γεννιέται το καινούργιο. Αυτές είναι οι αμετάκλητες αρχές του Θεού. Ο Κύριος περιμένει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε το καινούργιο, το ευλογημένο, το δοξασμένο, από τώρα και αιώνια. Εμείς διαλέξαμε άλλο δρόμο, το δικό μας δρόμο. Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταδικάσουμε, να μισήσουμε, να σκοτώσουμε τον παλιό άνθρωπο της αμαρτίας, που συνεργάζεται τόσο αρμονικά με το Σατανά και τον κόσμο της σάρκας. Ο Θεός λέει όχι. Πισωπατάει, απομακρύνεται. Μαζί Του παίρνει τη σοφία Του, τη δύναμή Του, το φώς Του, την αλήθεια Του, το τέλειο θέλημά Του. Εμείς ζούμε όχι τις συνέπειες της κρίσης, αλλά τις συνέπειες των επιλογών μας!  "Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, και τα όμοια τούτων". Γαλάτας 5:19-21.

Είμαστε ουρά και ουχί κεφαλή, τελευταίοι, ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι, αναποτελεσματικοί στις προσπάθειές μας, στο έργο μας, αβοήθητοι, μόνοι, σίγουρα όχι ευλογημένοι του Κυρίου. Υπάρχει εξήγηση. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε τον Θεό. Τον αφήσαμε πίσω κι εμείς χαθήκαμε στο βάθος προκλητικά, με κομπασμό, με ανοησία. Στη θέση Του βάλαμε τη λογική μας, τις επιδιώξεις μας, τη γνώμη μας, τους δικούς μας προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Προκρίναμε τα συστήματα των ανθρώπων και τα ακολουθήσαμε με πίστη. Τα λατρέψαμε σαν θεό μας. Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, γιατί πιστέψαμε ελαφρά και επιπόλαια ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε μόνοι μας από δω και πέρα τη ζωή μας. Αφήσαμε το σταυρό του Χριστού να διακοσμεί τις εκκλησίες μας και τα κηρύγματά μας. Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο αναγέννησης, ανακαίνισης, συνανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορούμε. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερισμός με μαθηματική ακρίβεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή στις μέρες μας.

Απλά και εύστοχα αποδίδει τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Ίδιος ο Θεός και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν στον Άγιο Λόγο Του:
"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". Ιερεμίας  2:13

Με άλλα λόγια δεν φταίνε τα συστήματα, οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι δύσκολες και κρίσιμες μέρες μας. Δεν φταίει ούτε καν ο διάβολος. Εμείς φταίμε, που γυρίσαμε την πλάτη μας στον ζωντανό Θεό και ακολουθήσαμε τους δικούς μας δρόμους. Άθεες κοινωνίες, άθεες εκκλησίες, άθεες οικογένειες, άθεες προσπάθειες και ενέργειες, άθεες οι ψυχές. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Αδιέξοδα, προβλήματα, συγκρούσεις, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα που πεθαίνει, φόβος για το αύριο, λάκκοι συντετριμμένοι οι προσπάθειές μας χωρίς καρπό και αποτέλεσμα.

Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η επιστροφή στον ζωντανό και αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Αυτή η κίνηση αναφέρεται και στους χριστιανούς. Ίσως κυρίως σ’ αυτούς. Ξεκίνησαν κάποτε σωστά, γνήσια και με ζήλο, αλλά πολύ γρήγορα πίστεψαν πάλι στον εαυτό τους. Πίστεψαν ότι τα έμαθαν, ότι μπορούν μόνοι, ότι είχε ο Θεός να τους δώσει τους το έδωσε. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους, και ακολουθούν τους δικούς τους εγωιστικούς και φιλόδοξους δρόμους.

Επιστροφή στο φως, την αλήθεια, τη σοφία, τη δύναμη του Θεού. Επιστροφή στο σταυρό και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Επιστροφή στην πίστη που απομακρυνόμαστε και την χάνουμε κάθε μέρα.
Επιστροφή με ομολογία και αναγνώριση της αποτυχίας μας μπροστά στον Θεό.
Επιστροφή με παραίτηση από τα δικά μας, τα κεκτημένα μας, τους στόχους μας, όσα αγαπάμε και λατρεύουμε.
Επιστροφή με διάθεση να υπακούσουμε, να ξαναρχίσουμε το δρόμο από την αρχή, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνει πραγματικά Εκείνος "Κύριός μας και Θεός μας", κάτι που ίσως δεν έγινε ποτέ.
Επιστροφή με σιωπή. Σιωπή για να ακούμε, σιωπή για να υπακούμε, σιωπή για να λέμε περισσότερα και πιο σωστά.
Επιστροφή στο βιβλίο του Θεού με διάθεση να το ανοίξουμε, να μας διδάξει, να μας φανερώσει το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημα.
Αυτό τα εξηγεί, τα ερμηνεύει, αλλά και τα απαντά όλα...

 Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής

Θελήσαμε να κάνουμε άδικο τον Θεό.

Κάτι που δεν θα θέλαμε πραγματικά ποτέ να μας συμβεί, και που προσπαθούμε να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο, είναι να έρθει κάποια στιγμή που κάποιο δάκτυλο θα δείχνει εμάς σαν υπεύθυνους για την οδυνηρή κρίση που περνάμε όλοι στις μέρες μας. Αντίθετα είμαστε καθόλα έτοιμοι να δεχτούμε και να υποστηρίξουμε ότι φταίει ο διπλανός, ο απέναντι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει το σύστημα, οι άστοχοι χειρισμοί, οι τράπεζες, οι κατά καιρούς διαχειριστές της εξουσίας. Σε κάποιες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις, δεχόμαστε και τη συλλογική ευθύνη, δηλαδή ότι όλοι μας έχουμε κάποια ευθύνη, και μέσα σε αυτούς τους όλους είμαστε και εμείς, αλλά με πολύ μειωμένη συμμετοχή και μάλλον… αμελητέα μπροστά στα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες των άλλων, που δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μας πταίσματα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα που θα ωφελήσει όλους μας, πρέπει να προσέξουμε ένα ακόμα σημείο.  Ακόμα κι όταν, μετά από πολύ κόπο, δεχόμαστε ότι μέσα στο πλήθος είναι και το δικό μας όνομα, δυστυχώς δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την αλήθεια, αλλά κατευθυνόμαστε προς "το κατηγορητήριο" με φανερή την τάση να το πειράξουμε, να το αλλάξουμε, να το αλλοιώσουμε, να το αναδιατυπώσουμε υπέρ μας. Μπορεί να φταίμε όλοι, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα τα έκαναν άλλοι, οι μεγάλοι, που μπορούσαν και περνούσε από το χέρι τους κάτι τέτοιο. Τι ευθύνες μπορεί να χρεωθεί ένας εργαζόμενος, ένας οικογενειάρχης, ένας ασφαλισμένος, ένας φορολογούμενος, ένας ελάχιστος, άγνωστος, ανώνυμος; Καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ησυχάζουμε τη συνείδησή μας, και γυρίζουμε από το άλλο πλευρό να συνεχίσουμε "τον ύπνο του δικαίου".

Αν θέλουμε όμως να δούμε τα πράγματα με ειλικρίνεια και αλήθεια, με ταπεινό πνεύμα και να εκτεθούμε πραγματικά μπροστά στη δική μας ευθύνη και συμβολή σ’ αυτό που όλοι μας βιώνουμε και που το αποκαλούμε κρίση, θα πρέπει να ξεκινήσουμε σωστά.

Και το σωστό ξεκίνημα είναι ο Θεός. Ούτε από την κρίση ξεκινάμε, ούτε από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους. Ξεκινάμε πάντοτε από τον Θεό και τη σχέση μας μαζί Του. Και όταν λέμε Θεός, δεν εννοούμε μια υπέρτατη δύναμη, μακρινή, άσχετη μ’  εμάς, απροσδιόριστη, που δεν μας αφορά, αλλά έναν Θεό προσωπικό, παρόντα, άμεσο, καθημερινό, δίκαιο, άγιο, αγαθό Θεό, που επεμβαίνει, που παρεμβαίνει και ασχολείται προσωπικά και με γνήσια αγάπη για τον κόσμο μας και τον καθένα μας ξεχωριστά. Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής. Μπροστά Του στέκει ολόκληρη η ανθρωπότητα, και την ίδια στιγμή και ο καθένας μας ξεχωριστά, με τη ζωή του, τις επιλογές του, τις πράξεις του, το πρόκριμα της καρδιάς του, τις ενέργειές του. Τα γνωρίζει όλα, τα ελέγχει όλα, τα καταλαβαίνει όλα και μάλιστα πολύ πιο βαθιά και πιο σωστά από εμάς τους ίδιους, που τα ζούμε. Γνωρίζει τα πραγματικά κίνητρα και ελατήρια των πράξεών μας, έτσι όπως εκφράζονται στην πηγή τους, που είναι η καρδιά μας.

Αν συνδέσουμε όλα αυτά τα στοιχεία με το θέμα που απασχολεί όλους μας  άμεσα και καθημερινά, θα δούμε ότι η συμμετοχή μας και η ευθύνη μας με όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι καθόλου μικρή ή αμελητέα, αλλά μεγάλη και καθοριστική. Και η ευθύνη μας έχει τον τίτλο, "Θελήσαμε να κάνουμε άδικο τον Θεό"!! Εύκολα και σ’ αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να αντιδράσει αρνητικά και να διαχωρίσει τη θέση του με γενναιοδωρία προς τον εαυτό του. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με τους άλλους γύρω μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε κάποια πράγματα και να τα πούμε με το όνομά τους. Επιλεκτικά θα αναφέρουμε μερικά:
– Δουλέψαμε, αντί για τις 8 ώρες τη μέρα που είμαστε υποχρεωμένοι, 6 ή και 5 μερικές φορές, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούμε, πήραμε όλο μας το μισθό, σαν να δικαιούμαστε αυτά τα χρήματα και να τα κερδίσαμε με τον κόπο μας. Κάποιες φορές ζητήσαμε ή και απαιτήσαμε περισσότερα χρήματα για τη δουλειά που ήμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, προβάλλοντας κάποιες δικαιολογίες, αλλά κυρίως χωρίς καμία διάθεση να βελτιώσουμε την ποιότητα της δουλειάς μας ή τη συνέπειά μας. Και όταν μας μείωσαν το μισθό ή μας έκοψαν τα επιδόματα, διαμαρτυρηθήκαμε, στραφήκαμε στον Θεό να παραπονεθούμε, μιλήσαμε για αδικία, εκμετάλλευση, και θα χαιρόμαστε ο Θεός να τους τιμωρήσει για την αδικία που μας έκαναν και να τους βάλει μυαλό…
– Κάποτε, κάποιες φορές κάναμε άλλες δουλειές την ώρα της δουλειάς μας, δικές μας, προσωπικές ή εξυπηρετήσεις, αλλά ο μισθός που παίρναμε αφορούσε μία συγκεκριμένη εργασία, την οποία και είχαμε συμφωνήσει με τον εργοδότη μας, και τίποτα άλλο. Κάποιοι στο ίδιο 8ωρο έκαναν δύο διαφορετικές δουλειές και πληρώνονταν και για τις δύο, αλλά η μία ήταν σε βάρος της άλλης. Όταν έχασαν τη μία από τις δύο δουλειές ή και τις δύο, στράφηκαν με πικρία προς τον Θεό, που είναι άδικος και επέτρεψε να τους συμβεί κάτι τέτοιο. Η αδικία βρίσκεται αλλού και όχι εκεί που την αποδίδουμε εμείς. Ζητήσαμε από τον άγιο και δίκαιο Θεό να καλύψει την ανομία μας, να συνεργαστεί με την αδικία που κάναμε, να προστατέψει τα άδικα και παράνομα προνόμια και εισοδήματά μας… Και όταν δεν το έκανε, στραφήκαμε εναντίον Του. Ο Θεός είναι τέλεια και απόλυτα δίκαιος και αποκλείεται να συνεργαστεί μαζί μας στην αδικία!
– Κάποτε ήρθε η εποχή, που τα χρήματα που βγάζαμε από τη δουλειά μας ήταν πολλά και καλά. Πιστέψαμε ότι τα δικαιούμαστε. Ένα μέρος από αυτά τα ξοδεύαμε για να καλύψουμε τις ανάγκες της ζωής μας και τα υπόλοιπα για να καλύψουμε ανάγκες που δεν είχαμε ανάγκη και να ζήσουμε μία ζωή που δεν δικαιούμαστε. Αυτή τη ζωή που κάναμε την αντιγράψαμε από κάποιους άλλους, που θελήσαμε να τους μιμηθούμε, ή να τους δείξουμε πόσο αξίζουμε χωρίς να το αξίζουμε, ή και να τους ταπεινώσουμε ξεπερνώντας τους σε εντυπωσιασμό και πολυτέλεια. Ο Θεός, που είναι δίκαιος, τα έβλεπε όλα αυτά και μας έδωσε αρκετό χρόνο να συνέλθουμε και να ταπεινωθούμε, αλλά δεν το κάναμε. Με τίποτα δεν δικαιούμαστε να έχουμε το αυτοκίνητο που είχαμε, ούτε το σπίτι ή τα σπίτια που αγοράσαμε ή χτίσαμε. Ούτε οι σπουδές μας ήταν ανάλογες, ούτε οι γνώσεις μας, ούτε οι ικανότητές μας, ούτε η εργατικότητά μας. Ακριβή ζωή, ακριβά δώρα, ακριβές σχέσεις, ακριβή και προκλητική ματαιοδοξία. Οδηγός για τη ζωή που κάναμε ήταν μόνο οι επιθυμίες μας και ο εγωισμός μας. Τώρα κοιτάζουμε αγριεμένοι τον Θεό, που επέτρεψε να χάσουμε την περιουσία μας ή που μας κοστίζει τόσο ακριβά να την συντηρήσουμε. Τα "αγριεμένα μάτια", τα βάζουμε σε λάθος πρόσωπο. Ο Θεός έπρεπε να μας κοιτάζει έτσι, όταν ζούσαμε άδικα και Τον θελήσαμε συνεργό στην αδικία μας. Αλλά τα μάτια του Κυρίου ποτέ δεν μας κοιτάζουν αγριεμένα. Δεν το έχει ανάγκη αυτό ο Θεός. Απλώς αποδίδει δικαιοσύνη εκεί που πρέπει, όπως πρέπει, όταν πρέπει.
- Στο Δημοτικό σχολείο κάθε χρόνο γράφαμε μία έκθεση για την Αποταμίευση. Το Ταχυδρομείο της κάθε περιοχής έδινε και συμβολικό βραβείο έναν μεταλλικό κουμπαρά σε κάθε μαθητή που αρίστευε. Αποταμιεύω σημαίνει από τα 10 που βγάζω ξοδεύω τα 7 και βάζω στην άκρη τα 3 για ώρα ανάγκης. Αυτό το μικρό κομπόδεμα έσωσε πολλές ζωές, πολλές οικογένειες στις δύσκολες ώρες από αφανισμό. Εμείς εγκαινιάσαμε την εποχή με τα "μεγάλα ανοίγματα". Τι θα πει αυτό; Βγάζω 10, δανείζομαι άλλα 2 και ξοδεύω 12… Μερικές φορές ξοδεύω και περισσότερα από 12, γιατί αφήνω απλήρωτες τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος, προς τις υπηρεσίες που κάνω χρήση τους, προς τρίτους για να "ζήσω το όνειρο". Τώρα που ένα χέρι μας ξύπνησε από το όνειρο απορούμε, γιατί συνέβη αυτό σε μας; Γιατί θελήσαμε τον Θεό συνένοχο και συνεργό, να καλύπτει με τη χάρη Του και την αγάπη Του τη ζωή μας, που ήταν άδικη και λάθος. Η χάρη και το έλεος του Κυρίου υπάρχουν και μας καλύπτουν, αλλά όχι για να συνεχίσουμε στην αμαρτία μας, αλλά για να ξυπνήσουμε και να μετανοήσουμε. Όταν όμως δεν ξυπνάμε, υπάρχει και άλλος οδυνηρός τρόπος, σαν αυτόν που βιώνουμε καθημερινά.
– Θελήσαμε να είμαστε κάτι άλλο από αυτό το μπορούσαμε ή που δικαιούμαστε να είμαστε. Κάποτε, σε κάποιους  τα χρήματα έμπαιναν στο σπίτι από 10 μεριές. Και bonus και extra και αυξήσεις και επιδόματα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι την ώρα που αγγίζαμε με τα χέρια μας αυτά τα χρήματα, το μάτι του Θεού παρακολουθούσε άγρυπνο τις σκέψεις μας και τις ενέργειές μας. Ας θυμηθούμε ο καθένας μας τις ανόητες και προκλητικές σπατάλες, τα τρελά έξοδα για πράγματα που δεν είχαμε ανάγκη, ούτε μας πρόσφεραν τίποτα το ουσιαστικό στη ζωή μας, με οδηγό μας πάντοτε τις επιθυμίες μας, που κυριολεκτικά θεοποιήσαμε και λατρέψαμε. Διαχειριστήκαμε τα χρήματά μας και όλη μας τη ζωή χωρίς φόβο Θεού. Δεν γυρίσαμε να Τον ρωτήσουμε, δεν Του ζητήσαμε να μας δώσει τη σοφία και τη σύνεσή Του ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά. Και να σκεφτεί κανείς ότι δικά Του ήταν τα χρήματά μας και οι οικονομίες μας, γιατί "Αυτός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα". Πράξεις Αποστόλων 17:25. Δεν ανέβηκε πόθος στην καρδιά μας να γίνει το θέλημά Του στη ζωή μας, δεν εκτιμήσαμε το πολυτιμότερο όλων, που είναι η απόλυτη κυριότητα του Κυρίου στη ζωή μας. Με κίνητρα τον εντυπωσιασμό, την ευχαρίστησή μας, με εγωισμό και φιλαυτία κάναμε κινήσεις που δεν έπρεπε, αγορές που δεν άξιζε, επενδύσεις που είχαν ψέμα και ανοησία, κάναμε επικίνδυνα "ανοίγματα", δάνεια, χρηματιστήριο, για να γίνουμε εύκολα και χωρίς κόπο πλούσιοι. Ζήσαμε μία ζωή ανισόρροπη και πρακτικά άδικη. Τώρα αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας φύλαξε ο Θεός, γιατί δεν μας προστάτεψε από όλες αυτές τις κακοτοπιές; Κάτι άλλο όμως πρέπει να ρωτήσουμε. Γιατί διαγράψαμε τον Θεό από τη ζωή μας, γιατί δεν Τον λογαριάσαμε όταν νιώθαμε δυνατοί, όταν νομίζαμε ότι δεν Τον έχουμε ανάγκη, ότι μπορούμε και μόνοι μας; Θελήσαμε τον Θεό να μας φυλάει, αλλά ο Θεός είναι δίκαιος, άγιος Θεός αλήθειας, και αυτό που γίνεται στις μέρες μας και που το ονομάζουμε κρίση, είναι κάτι πραγματικά ανώτερο και πολύτιμο. Ο Θεός μας ξυπνάει και μας λέει την αλήθεια! Ο Θεός μας στέλνει το φως Του, για να δούμε μέσα μας πρώτα και να εξετάσουμε τους εαυτούς μας, πριν είναι αιώνια αργά.

- Κάποτε, που ήταν "καλές οι μέρες", και υπήρχαν χρήματα και κάπως καλή οικονομική κατάσταση, αποκτούσαμε με κάθε τρόπο χρήματα και τα καταναλώναμε προς κάθε κατεύθυνση, λογικά ή αλόγιστα τις πιο πολλές φορές. Έτσι όπως ήμαστε ζαλισμένοι και αφιονισμένοι από τα χρήματα που περνούσαν και έφευγαν από τα χέρια μας, ξεχάσαμε να ρίξουμε έστω μια κλεφτή ματιά δίπλα μας. Ποτέ δεν έπαψε δίπλα μας να υπάρχει ανθρώπινος πόνος, φτώχεια, ανέχεια, δοκιμασία σκληρή, στέρηση, δάκρυα, σπίτια, οικογένειες που υπέφεραν. Έχει τη συνήθεια ο Θεός να παρακολουθεί σιωπηλά και χωρίς να παρεμβαίνει άμεσα τις αντιδράσεις μας, τις κινήσεις μας, τις αποφάσεις της καρδιάς μας. Περίμενε να δει πώς θα αντιδράσουμε όταν ο δρόμος μας διασταυρωθεί με τον πόνο, τη δοκιμασία, την ανέχεια… Και το είδε, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Τι είδε; Καμία αντίδραση. Εμείς τη ζωή μας, τους στόχους μας, τον πλουτισμό μας, τα όνειρά μας, τις εγωιστικές επιδιώξεις μας. Και εδώ βρίσκεται ένα σοβαρό σημείο. Αν γυρίζαμε στον Κύριο να Τον ρωτήσουμε πώς να διαχειριστούμε τα χρήματα που περνούσαν από τα χέρια μας, θα μας συμβούλευε πώς να τα διαχειριστούμε. Θα μας έκανε μαλακή και ευαίσθητη την καρδιά για τον πόνο δίπλα μας, θα φώτιζε τα βάθη μας και  θα μας μιλούσε για την αμαρτία της φιλαργυρίας.  Η αμαρτία αυτή είναι πολύ σοβαρή στα μάτια του Θεού και την είδε πολλές φορές στη ζωή μας. Ο Θεός είναι δίκαιος και δεν μπορεί να συμπράξει στην αμαρτία, στην αδικία. Τώρα που οι ουρές στα συσσίτια φτάνουν τα χιλιόμετρα, αναρωτιόμαστε τι φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ. Αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί ο Θεός δεν έκανε κάτι τόσον καιρό, γιατί δεν κάνει κάτι τώρα… Η απάντηση είναι ότι ο Θεός κάνει, και μάλιστα το καλύτερο, και μας προσφέρει το πολυτιμότερο όλων. Μας λέει την αλήθεια!, μας δείχνει την πραγματική αιτία και το πραγματικό φταίξιμο. Σε μας μένει να αξιοποιήσουμε σωστά όσα μας δείχνει.
– Υπάρχει μία λέξη ξεχωριστή στην ελληνική γλώσσα, που δείχνουμε να την προσπερνούμε εύκολα, ενώ δεν θα ’πρεπε. Πλεονεξία. Είναι αμαρτία η πλεονεξία, Κολοσσαείς 3:5, και Ρωμαίους 1:29, γιατί ο άνθρωπος δεν πλάστηκε με την πλεονεξία, ούτε για την πλεονεξία από τον Δημιουργό του Θεό. Είναι ξένο στοιχείο, που μπήκε αργότερα στη ζωή του. Πλεονεξία θα πει έχω αρκετά, έχω πολλά, αλλά θέλω κι άλλα. Και προσπαθώ με κάθε μέσο να κάνω τα αρκετά πολλά και τα πολλά περισσότερα. Αλλά αυτή η διαδικασία είναι χωρίς οροφή. Η πλεονεξία φέρνει πολύ εύκολα στη ζωή μας την ειδωλολατρία και βέβαια μας απομακρύνει από τη λατρεία του άγιου και δίκαιου Θεού.  Η αμαρτία της πλεονεξίας κάνει σκληρή, πέτρινη την καρδιά του ανθρώπου, κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί ο δίκαιος Θεός. Η εξέλιξη της πλεονεξίας είναι η μανία του πλουτισμού με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο. Η δίψα για ακόμα περισσότερα τυφλώνει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να δει ότι μπορεί να γίνεται άδικος, να συμμετέχει στην παρανομία, μπορεί να γίνεται ένοχος μπροστά στα μάτια του Θεού. Η πλεονεξία παρασύρει τον άνθρωπο σε ζωή προκλητική και λάθος απέναντι στον Θεό και στους γύρω του. Κάποια στιγμή πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι στο σωστό δρόμο, αφού κάνει ότι κάνουν οι άλλοι και ζει σύμφωνα με τις επιταγές του συστήματος γύρω του. Η ζωή της πλεονεξίας βλάπτει σοβαρά την υγεία του πνεύματος και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Γίνεται ο ίδιος κύριος της ζωής του, αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, κάνει ανισόρροπες και προκλητικές επιλογές και κινήσεις στη ζωή του. Φαντάζεστε ένας τέτοιος άνθρωπος να ζητάει από τον Θεό να τον φυλάξει και να τον ευλογήσει; Δεν χρειάζεται να τον φανταστείτε. Έχετε καθρέφτη στο σπίτι σας; Κάντε μια βόλτα, όταν έχετε κουράγιο… Φαντάζεστε έναν τέτοιο άνθρωπο με τέτοια ζωή να εξοργίζεται με τον Θεό, να τα βάζει εναντίον Του, που δεν προστάτεψε την περιουσία του, το βιος του, που αφήνει την κρίση να του μειώνει τα εισοδήματα και τους υπεύθυνους ατιμώρητους;  Θελήσαμε να κάνουμε τον Θεό άδικο, να συμμετέχει στην αδικία και την αμαρτία μας. Αυτό δεν το κατάφερε ποτέ κανένας, ούτε και πρόκειται!

Πολλά μπορεί να πει και να προσθέσει κανείς σε όλα τούτα. Η ουσία είναι ότι έχουμε παράπονο, που ο Θεός επέτρεψε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και να περνάμε όσα περνάμε. Δηλαδή, με άλλα λόγια, έχουμε παράπονο με τον Θεό που "δεν έβαλε πλάτη" στην αδικία της ζωής μας, που δεν έκανε "τα στραβά μάτια", που άφησε άλλους να καλοπερνούν κι εμάς μας έκρινε αυστηρά. Στο σημείο αυτό υπάρχει κάτι πολύτιμο και μοναδικό, αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, κάτι που μπορούμε να το κάνουμε και σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο. Να πούμε την αλήθεια φωναχτά και πρώτ’ απ’ όλα στον εαυτό μας. Να πούμε φταίω, φταίω κι εγώ, συμμετείχα κι εγώ όπως όλοι οι άλλοι, είμαι κι εγώ ένοχος, είμαι και εγώ μέρος του προβλήματος, ο καθένας στο επίπεδό του και ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και το μεγάλο μας φταίξιμο δεν είναι μόνο ότι απλώσαμε το χέρι μας σε όσα δεν μας ανήκαν, ούτε που φερθήκαμε εγωιστικά, με φιλαυτία και πλεονεξία, αλλά το ότι θελήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Θεό για να μας καλύψει, να μας βοηθήσει στην αδικία της ζωής μας, να μας ευλογήσει στην πλεονεξία μας να αποκτήσουμε περισσότερα και ακόμα περισσότερα. Τον θέλαμε κάτι σαν σιωπηλό κομπάρσο στη ζωή μας, να μας βοηθάει "να ξεπλένουμε" μαύρο ή γκρι χρήμα – δεν έχει σημασία η απόχρωση – χωρίς να έχει δικαίωμα να διαφωνήσει, να διαμαρτυρηθεί για όσα κάναμε, να φωτίσει, να φανερώσει την αλήθεια, να μιλήσει για δικαιοσύνη, ευθύτητα και καθαρότητα.

Λάθος πρόσωπο διαλέξαμε… Ο άγιος και αναλλοίωτος Θεός της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σε όλα αυτά. Περιμένει γεμάτος υπομονή, χάρη και έλεος για τον άνθρωπο, το δημιούργημα της σοφίας Του, να επιστρέψουμε κοντά Του με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη. Βασικό στοιχείο αυτής της μετάνοιας είναι η αναγνώριση της αποτυχίας μας σε όλα τα επίπεδα, και μάλιστα με αυθόρμητο τρόπο, πηγαίο, χωρίς ελαφρυντικά και στρογγυλέματα. Ο "άσωτος γιος" γονάτισε μπροστά στον πατέρα του και του είπε  "χάνομαι", Λουκάς 15:11–25 και ήταν σα να του έλεγε, απέτυχα σε όλα, δεν έχω κανέναν, έκανα λάθος ζωή, πήρα λάθος δρόμο, δεν έχω άλλη ελπίδα. Αυτή η μετάνοια μπροστά στον Θεό είναι η αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Όχι από την οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, γιατί αυτή κάποια στιγμή θα περάσει, όπως πέρασαν πολλές άλλες παρόμοιες επάνω στην Ιστορία, αλλά κυρίως από την άλλη κρίση, μπροστά στο βήμα του άγιου Θεού, που πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να αποδώσουμε λογαριασμό για όσα κάναμε και είπαμε και προκρίναμε.Β' Κορινθίους 5:10. 
Αυτή η κρίση είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί τα αποτελέσματά της είναι αμετάκλητα και αιώνια...

Πηγή:  Λόγια Αλήθειας και Ζωής

O KYΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΟΥ.

Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών.
Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι. Ιωάν.10:14-27
Δεν υπάρχει πιο ενθαρρυντικός λόγος από αυτή τη διακήρυξη του Χριστού: Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος λέει "ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου", από εκείνη τη στιγμή αποκτά το αίσθημα της ασφάλειας και το αίσθημα της αυτάρκειας: Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου, γι' αυτό τίποτε δεν θα μου λείψει. "Δεν θέλω στερηθεί ουδενός". Και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου αν βαδίσω δεν έχω να φοβηθώ τίποτε γιατί εσύ είσαι μαζί μου. Ψαλμός 23. Και όλα να τα στερηθώ, δεν θα μου λείψει εκείνο που είναι πρωταρχικό και απαραίτητο. Έχοντας ένα τέτοιο ποιμένα, και στο πιο φοβερό και πιο επικίνδυνο μονοπάτι αν χρειασθεί να περπατήσω - μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, εκεί που υπάρχει φόβος, εγώ δεν θα φοβηθώ! Θα διατηρήσω και μέσα στην πιο καταθλιπτική πίεση τη γαλήνη και τη χαρά της ψυχής μου.
Δεν είναι απλώς ο ποιμένας μας, είναι ο καλός ποιμένας. Που σημαίνει πως μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που παρουσιάζονται σαν ποιμένες μας με την αξίωση να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο. Και το λέει ο Χριστός: όσοι ήλθαν πριν από μένα κλέφτες ήταν και ληστές. Ιωάννης 10:1. Και όποιος προσφέρεται να μας κατευθύνει, αντί να μας οδηγήσει στην ασφάλεια και τη γαλήνη μας οδηγεί στο χάος και το φόβο. Απόδειξη οι τυφλοί οδηγοί που οδηγούν την σημερινή ανθρωπότητα στο χάος, στην απελπισία και τον όλεθρο. "Εάν τυφλός τυφλόν οδηγεί και οι δυο θα πέσουν στο λάκκο". Ματθαίος 15:14. Μέσα σ' αυτό το λάκκο έχει πέσει η ανθρωπότητα με τους ηγέτες της - πολιτικούς, θρησκευτικούς, επιστήμονες και κοινωνιολόγους...
Αλλά εγώ, λέει ο Χριστός, εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός. Ο πάνσοφος και πανεύσπλαχνος, ο παντοδύναμος και ταπεινός.
Και εμείς "τα πρόβατά του". Δεν είναι και πολύ κολακευτικός ο χαρακτηρισμός. Το πρόβατο, όσο συμπαθητικό και αν είναι, έχει πολύ περιορισμένη αντίληψη συγκριτικά με πολλά άλλα ζώα. Ο Κύριος όμως δεν κολακεύει τους δικούς Του. Πάντως όσο και αν δεν μας κολακεύει ο χαρακτηρισμός, μας ενισχύει και μας παρηγορεί. Γιατί αν είμαστε πλάσματα σαν τα πρόβατα, αδύνατα πλάσματα, με περιορισμένες δυνατότητες, έχουμε ποιμένα πάνσοφο, δυνατό και ικανό να μας προστατεύσει και να μας οδηγήσει.
Πολλές και μεγάλες είναι οι ανάγκες μας και καμιά απ' αυτές δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε μόνοι μας. Ταξιδεύουμε μέσα σε μια πνευματική ερημιά όπου δεν υπάρχει ούτε νερό ούτε τροφή. Και ο καλός ποιμένας μας ψιθυρίζει: " Όστις διψά, ας έρχεται σ' εμένα και ας πίνη". Αποκάλυψις 22:17 ... "ο πιστεύων εις εμέ, δηλαδή αυτός που με εμπιστεύεται, ποταμοί ύδατος ζώντος θα ρεύσουν μέσα του, ποταμοί που αναβλύζουν σε ζωή αιώνιο". Ιωάννης 7:38.
Και λέει ακόμα για τον πεινασμένο άνθρωπο, που δεν ικανοποιείται με τα ξυλοκέρατα του κόσμου: Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Ιωάννης 6:35.
Ας εξετάσουμε όμως από πιο κοντά αυτή τη διακήρυξη του Χριστού:
Τα δικά μου τα πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν...
Πώς έγιναν "δικά Του" αυτά τα πρόβατα; Είναι δικά Του πρώτα γιατί Αυτός τα έπλασε... Είναι ο δημιουργός τους. Πάντα δι' αυτού έγιναν. Ιωάννην 1:3. Αν με την ελευθερία που τους έδωσε ξέφυγαν και όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας 53:6: "πάντες επλανήθημεν ως πρόβατα", ο καθένας μας πήρε το δικό του το δρόμο, δεν παύει να μας διεκδικεί γιατί είμαστε πλάσματά Του.
Ειδικότερα όμως είναι δικά Του γιατί Αυτός τα διάλεξε. Πριν γίνει ο κόσμος Εκείνος ξεχώρισε τους δικούς Του. Στην παντογνωσία Του έβλεπε την πτώση, έβλεπε όχι μόνο τους πρωτόπλαστους, αλλά και όλες τις γενεές των ανθρώπων που θα έφευγαν μακρυά Του. Και μέσα στο πλήθος των αποστατών είδε, διέκρινε και διάλεξε τους δικούς Του. Θα μου πείτε με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή; Και ποιος είμαι εγώ για να θέσω ένα τέτοιο ερώτημα στο Θεό: Ποιος έγινε σύμβουλός του; ρωτά ο Παύλος. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι οι κρίσεις του και ανεξιχνίαστοι οι οδοί του. Ρωμαίους.11:33.
Αν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημα, η απάντηση είναι τούτη: Με τα κριτήρια της αγάπης Του. Με τα κριτήρια του ελέους Του. Η χάρις Του και τίποτε άλλο. Χωρίς κανένα τίτλο και χωρίς κανένα προσόν από μέρους των. Το μόνο που μας βεβαιώνει είναι πως: "όσους προεγνώρισε τούτους και προώρισε· όσους προώρισε τούτους και εκάλεσε· όσους εκάλεσε τούτους και εδικαίωσε· όσους εδικαίωσε τούτους και εδόξασε". Ρωμαίους 8:29.
Είναι λοιπόν δικοί Του. Δεν εξελέξατε εσείς εμε, αλλ' εγώ σας εξέλεξα. Ιωάννης 15:16. Είναι δικά Του πρόβατα, γιατί Του τα έδωσε ο Θεός Πατέρας. Είναι το δώρο του Πατέρα προς τον Υιό: "Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας". Ιωάννης 17:24, λέει στην προσευχή του. "Εγώ και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός". Ησαΐας 8:18, αυτά τα λόγια θέτει ο προφήτης στα χείλη του.
Έδωσε σ' εμάς δώρο υπέρτατο τον Υιό. "Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή". Ιωάννην 3:16. Έδωσε εμάς σ' Εκείνον. Και επαναλαμβάνει ο Χριστός στην προσευχή Του: "Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου... ιδικοί σου είναι και εγώ τους εφύλαξα". Ιωάννην 17:24. 
Είναι δικά Του τα πρόβατα γιατί τα αγόρασε και μάλιστα με ακριβό τίμημα. Πουλήθηκαν αυτά για το τίποτε. Και πουλήθηκαν σ' ένα σκληρό και ανελέητο αφέντη: την αμαρτία. Αυτήν την πραγματικότητα τονίζει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους 7:14: "Είμαι πουλημένος στην αμαρτία"!
Και στην προς Κορινθίους Α' 6:19-20: "Δεν είσθε κύριοι εαυτών· δια τιμής ηγοράσθητε".
Είναι δικά μου τα πρόβατα, μπορεί να πει ο Χριστός, γιατί τα κατέκτησε με τη δύναμη της αγάπης Του.
Ποια δύναμη τράβηξε και τραβά τις ψυχές στα πόδια του Χριστού, του καλού ποιμένα: Η ακατανίκητη δύναμη της αγάπης Του! Ποια δύναμη τράβηξε τον διώκτη Σαύλο και τον έφερε στα πόδια του Χριστού; "Ελήφθην", λέει ο ίδιος ο Παύλος. Κατελήφθην... Σαν ένα οχυρό είναι η καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το οχυρό πως μπορεί να πέσει; Με την αγάπη. Και αυτή την αγάπη κινητοποιεί ο Χριστός και κατακτά τις ψυχές μας.
Αυτά τα πρόβατα του Χριστού ακούν τη φωνή Του. Είναι πολλοί άνθρωποι που όχι μόνο αυτοί δεν ακούνε, αλλά εμποδίζουν και τους άλλους που θέλουν να ακούσουν. Είναι πάλι πολλοί άλλοι που ακούνε με ελατήριο την περιέργεια ή με πνεύμα κριτικής. Και είναι μερικοί που ακούνε και θαυμάζουν, αλλά τίποτε περισσότερο. Όπως η γυναίκα εκείνη που όταν άκουσε τον Χριστό ξέσπασε σε θαυμασμό με αυτά τα λόγια: "Μακαρία η κοιλία που σε εβάστασε και οι μαστοί που σε θήλασαν". Λουκάς 11:27. Αλλά ο Κύριος απέκρουσε αυτό το ξέσπασμα του θαυμασμού λέγοντας στο εδάφιο 28: "Μακάριοι μάλλον οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν".
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν τη φωνή του κήρυκα αλλά όχι του Χριστού. "Αυτόν ηκούσατε" γράφει ο Παύλος στους Εφεσίους 4:21... Άκουσαν τον Παύλο, άκουσαν και πολλούς άλλους. Αλλά στην πραγματικότητα άκουσαν τον Κύριο. Γι' αυτό ένας διάσημος κήρυκας του Ευαγγελίου που έτρεχαν πλήθη να τον ακούσουν έλεγε: "Πόσο θα ήθελα να κηρύττω χωρίς να με βλέπετε"...
Τα πρόβατα του Χριστού ακούνε τη φωνή Του στο κήρυγμα, στη Βίβλο, στο δρόμο και στις περιστάσεις της ζωής. Η σοφία κράζει εις τας οδούς... Προς εσάς άνθρωποι κράζω! Την ακούνε τη φωνή Του μέσα στην ψυχή: στους ψιθυρισμούς τον Πνεύματος. Την ακούνε στην πρόνοιά Του, στα πικρά και στα ευχάριστα της ζωής.
Όχι μόνο ακούν τη φωνή Του, αλλά είναι και σε θέση να την διακρίνουν και να την ξεχωρίσουν από τις άλλες φωνές που ακούνε. Τα πρόβατα Τον ακολουθούν γιατί γνωρίζουν τη φωνή Του. Ξένον όμως δεν θα ακολουθήσουν... διότι δεν γνωρίζουν την φωνή των ξένων. Ιωάννην.10:5.
Έχουν ένα αισθητήριο που τους κάνει ικανούς να διακρίνουν τα πνεύματα, την αλήθεια από την πλάνη, ή την αλήθεια όταν τους παρουσιάζεται ανάμικτη με μια δόση πλάνης. Το χάρισμα αυτό της διακρίσεως το χορηγεί το Πνεύμα του Θεού στα τέκνα Του.
Θυμάμαι όταν για πρώτη φορά επήγα στην Κατερίνη μου έκαμε βαθιά εντύπωση ένα θέαμα. Προς το βράδυ οι αγελάδες που έβοσκαν όλη την ημέρα στα λιβάδια έξω από την πόλη εγύριζαν πίσω εκεί που ανήκαν. Εγύριζαν όλες μαζί, αλλά μια-μια ξεχώριζε και πήγαινε στο δικό της σπίτι. Καθώς τις παρακολουθούσα θυμήθηκα τα λόγια του Ησαΐα 1:3: "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί".
Τα πραγματικά όμως τέκνα του Θεού, τα γνήσια και αναγεννημένα γνωρίζουν. Και γνωρίζουν και υπακούν. Ακολουθούν τον ποιμένα τους. Γι' αυτούς λέγει στην Αποκάλυψη 14:4: "ούτοι είναι οι ακολουθούντες το αρνίον όπου και αν υπάγει".
Τον ακολουθούν όχι μόνο όταν προσφέρει άρτο για να χορτάσει τους πεινασμένους, όχι μονάχα όταν κηρύττει με δύναμη και χάρη, αλλά Τον ακολουθούν στη Γεθσημανή όπου είναι αγωνία και δάκρυα. Τον ακολουθούν στο Γολγοθά όπου είναι σταυρός. Τον ακολουθούν όπου και αν υπάγει, για να καταλήξουν εκεί που είναι Εκείνος, στη δόξα του ουρανού.
Πόσα προνόμια έχουν τα πρόβατα του καλού ποιμένα. Γι' αυτά λέει: Τα γνωρίζω! Για να καταλάβουμε όλη την έννοια αυτού, "τα γνωρίζω", πρέπει να θυμηθούμε ότι θα υπάρξουν πολλοί για τους οποίους θα πει: "Δεν σας γνωρίζω! Φύγετε απ' εμού" Λουκάς 13:27. Αλλά τα δικά Του πρόβατα τα γνωρίζει. Και αυτό σημαίνει ότι τα αναγνωρίζει για δικά Του. Γνωρίζει τις ανησυχίες τους, τη δειλία τους, τις πτώσεις και τους πειρασμούς... Τα γνωρίζει όλα, τα μυστικά τους, τις πικρίες, τις αγωνίες και τους πόθους τους.
Και η γνωριμία αυτή είναι αμοιβαία: Εγώ γνωρίζω αυτά και γνωρίζομαι υπό των εμών. Φανερώνει τον εαυτό Του ώστε να Τον γνωρίσουμε σε βάθος, να κατανοήσουμε ποιος είναι ο αρχηγός που ακολουθούμε. "Αυτός είναι ο τελειωτής της πίστεώς μας".Εβραίους 12:2. Και Τον εμπιστευόμαστε γιατί μας διαβεβαιώνει: Δεν θα απολεσθούν εις τον αιώνα, γιατί κανένας δεν μπορεί να τα αρπάσει από το χέρι μου. Ιωάννης 10:28...