ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ.

"Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποήμασιν νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης". Ρωμαίους 1:20

"..δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα…". Ρωμαίους 1:20

Οι φυσικές επιστήμες σήμερα στηρίζονται στα τρία θερμοδυναμικά αξιώματα, που συνοψίζουν τις σχέσεις ύλης και ενέργειας σ’ ολόκληρο το υλικό σύμπαν. 
Σύμφωνα με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, αν και η ολική ενέργεια στον υλικό κόσμο παραμένει σταθερή, το ποσόν της ελεύθερης ενέργειας, δηλαδή της ενέργειας που είναι διαθέσιμη για παραγωγή ωφέλιμου έργου, μειώνεται διαρκώς. Το αξίωμα τούτο αφορά την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο σύμπαν. Έτσι το κάθε τι στη φύση, αργά αλλά σταθερά, τείνει προς τη φθορά, την αποδόμηση, την αποδημιουργία. Είναι δε αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι και η Βίβλος επιβεβαιώνει την πραγματικότητα αυτή: "δεδομένου ότι, η φύση υποτάχθηκε στη ματαιότητα". Ρωμαίους 8:20 
Ωστόσο η κατάσταση των πραγμάτων στο υλικό σύμπαν κατά την αρχική, – τη δημιουργική φάση της ιστορίας του, ήταν τελείως διαφορετική. Η πορεία των διεργασιών που περιγράφονται με τα αξιώματα της θερμοδυναμικής (ιδιαίτερα το δεύτερο) ήταν αντίστροφη. 
Συγκεκριμένα το ποσό της "ελεύθερης ενέργειας" (1) δεν μειώνονταν σταθερά (όπως συμβαίνει σήμερα) αλλ’ απεναντίας, κατά τη διάρκεια κάθε δημιουργικής περιόδου αυξάνονταν προοδευτικά Χ η "εντροπία", (2) μειώνονταν, η "αταξία" περιορίζονταν προς όφελος της "τάξης" Χ, και με την απόλυτη επικράτηση της τελευταίας απέναντι στο χάος, προέκυψε τελικά η θαυμαστή πολυπλοκότητα του σύμπαντος. 
Μπορούμε λοιπόν να δεχθούμε ότι αντί του νόμου (ματαιότητας) που ισχύει σήμερα, και εκφράζεται με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, στην αρχική φάση της πορείας του υλικού κόσμου, ίσχυαν άλλοι νόμοι που λειτουργούσαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. 
Στο σημείο αυτό, ένα θεμελιακό λάθος προβάλλει ανάμεσα από κάποιους κύκλους της επιστημονικής σκέψης του καιρού μας. Καταβάλλεται προσπάθεια να περιγραφεί η διεργασία της δημιουργίας με τα μέτρα και τους νόμους της αντίθετης προς αυτήν διεργασίας, δηλαδή της φθοράς. 
Ο Wilder Smith (3) σκιαγραφεί το λάθος τούτο με το εξής παράδειγμα: ο γιος του, ηλικίας οκτώ χρονών του έθεσε το εξής πρόβλημα: "τώρα έχω ύψος 1,32μ. περίπου Χ πριν ένα χρόνο είχα ύψος 1,26μ., θα ήθελα να ξέρω πώς θα μπορούσα να σχηματίσω μιαν ιδέα για το ύψος που θα είχα πριν από 10 χρόνια;". Όσο και αν μας φαίνεται παράδοξος ο συλλογισμός οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σωστά το παιδί προεκτείνει το νήμα της σκέψης του βήμα-βήμα, προς τα πίσω, όσο μπορεί να θυμάται ηλικίες και ύψη. Από επιστημονική άποψη, προχωρώντας προς τα πίσω, μέχρι την ηλικία των 4 χρονών, ο συλλογισμός του είναι απόλυτα σωστός. Παραδέχεται εύστοχα ότι ο ρυθμός αύξησης του ύψους του είναι σταθερός από τα 4 μέχρι τα 8 χρόνια. Αλλά’ ακόμη και για τον τρίτο, το δεύτερο, ίσως και για τον πρώτο χρόνο της ζωής, θα μπορούσαμε να πετύχουμε ρεαλιστικές προσεγγίσεις, αφού μας είναι γνωστοί οι ρυθμοί αύξησης και σ’ αυτές τις ηλικίες. Τι σημαίνει όμως, να προεκτείνουμε τον υπολογισμό του ύψους δέκα χρόνια πίσω, στην περίπτωση ενός παιδιού οκτώ χρονών; Τι θα σήμαινε άραγε το "αρνητικό" ύψος, στο οποίο θα φτάναμε; 
Είναι φανερό ότι ο υπολογισμός αρχίζει να ξεφεύγει από τη σωστή του διάσταση, όταν προεκτείνεται υπερβολικά προς τα πίσω Χ σε χρονικές περιόδους κατά τις οποίες οι ρυθμοί αύξησης δεν διέπονται από τους νόμους που καθορίζουν τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός γερού παιδιού οκτώ χρόνων. 
Ο λόγος είναι ότι στην αρχή της ύπαρξής του, ίσχυαν νόμοι τελείως διαφορετικοί απ’ αυτούς που γνωρίζει τώρα, και μπορεί να χρησιμοποιήσει για τους υπολογισμούς του. Σίγουρα δεν γνωρίζει τίποτε για το καθοριστικό γεγονός της γέννησής του, που δεν πρόκειται να επαναληφθεί στη ζωή του, ούτε γνωρίζει τίποτε για το μυστήριο της γονιμοποίησης ενός ωαρίου από ένα σπερματοζωάριο, ούτε για την κατάσταση κατά την οποία ήταν "χωρισμένος" σε δύο μέρη, το ένα στη μητέρα και το άλλο στον πατέρα, και όταν αυτά τα δύο μέρη ενώθηκαν σε μιαν ενότητα, για ν’ αποτελέσουν έναν ξεχωριστό ολοκληρωμένο άνθρωπο! Αυτά τα γεγονότα, είναι φανερό πως, συνθέτουν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, που ανατρέπει ριζικά την αντίληψη ότι ο ρυθμός αύξησης, είναι ομοιόμορφος σε όλες τις αναπτυξιακές φάσεις της ύπαρξης. 
Αναμφίβολα, οι βασικοί νόμοι της αύξησης είναι αρκετά σταθεροί από τη στιγμή που το άτομο έρχεται στη ζωή και προχωρεί προς την ενηλικίωση Χ, αλλά ποτέ αυτοί οι νόμοι δεν αναιρούν τους νόμους που διέπουν τη σύλληψη (ή ακόμη και τις άλλες, αφανείς διεργασίες που πραγματοποιούνται στη φάση της δημιουργίας των δύο μερών του όντος – του ωαρίου και σπερματοζωαρίου) την κυοφορία, τη γέννηση κ.ά. 
Πρόκειται για δύο ολοκληρωτικά διαφορετικούς κόσμους, που διέπονται από τέλεια διαφορετικούς νόμους. 
Το βασικό λάθος στο παραπάνω πρόβλημα βρίσκεται στο ότι καταβάλλεται προσπάθεια να διερευνηθούν, με βάση τους νόμους που ισχύουν σήμερα, κάποια γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν κάτω από εντελώς διαφορετικούς νόμους. Κι αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει, παρ’ όλη την ευσυνειδησία και την ακρίβεια με τις οποίες μπορεί κανείς να εργάζεται. 
Βρισκόμαστε λοιπόν, σε κάποια ανάλογη θέση όταν δοκιμάζουμε να προεκτείνουμε τους συλλογισμούς μας προς τα πίσω, ως το ξεκίνημα της ζωής και τη χαραυγή τής Δημιουργίας, βασιζόμενοι στους ομοιόμορφους, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, νόμους της σημερινής φάσης της Ζωής. Δεν χρειάζεται νομίζω, ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς, ότι μελετώντας τα φαινόμενα της ζωής στην τωρινή κατάστασή της, δεν μπορεί λογικά να ελπίζει, ότι θα κατορθώσει να καταλήξει σε συμπεράσματα ικανά να φωτίσουν το μεγάλο θέμα της Δημιουργίας. 
Οι μελέτες αυτές παρά την επιμέλεια και την αντικειμενικότητα που μπορεί να τις χαρακτηρίζουν, πολύ λίγες πληροφορίες είναι σε θέση να μας δώσουν σχετικά με τις διεργασίες της δημιουργίας. Επομένως, όπως θα ήταν άτοπο να προσπαθήσει κανείς να διερευνήσει τα γεγονότα της σύλληψης, της διαμόρφωσης του καινούργιου οργανισμού μέσα στη μήτρα της γυναίκας και των άλλων συναφών διεργασιών, μελετώντας την καμπύλη αύξησης ενός παιδιού Σχολικής ηλικίας, εξίσου άτοπο θα ήταν να προσπαθήσει να βγάλει συμπεράσματα, για τις βασικές διεργασίες της δημιουργίας, σπουδάζοντας τις ιδιότητες της ύλης, ή τα φαινόμενα και τις λειτουργίες της ζωής σε χρόνο κατά το οποίο τα πάντα υπόκεινται στους νόμους της απο-δημιουργίας, δηλαδή της φθοράς. 
Ας μας επιτραπεί να παραθέσουμε ένα ακόμη παράδειγμα, πάνω σ’ αυτό το ζωτικότατο ζήτημα αρχής, που δυστυχώς πολλοί, συχνά το παραβλέπουν,(3). Ας υποθέσουμε ότι τοποθετούμε ένα καινούργιο – αστραφτερό αυτοκίνητο κάτω από ένα δένδρο σε κάποιο δάσος, για χρονικό διάστημα περίπου δύο δεκαετιών. Σκοπός μας είναι να μελετήσουμε το ρυθμό φθοράς του αυτοκινήτου, και απ’ αυτόν να βγάλουμε διάφορα συμπεράσματα. Έτσι επισκεπτόμαστε που και που το αυτοκίνητο και εκτιμούμε την κατάστασή του, μετρούμε και καταγράφουμε τα διάφορα σημάδια της αναπόφευκτης προοδευτικής φθοράς του. Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η μπαταρία αδειάζει σιγά σιγά, η βαφή φθείρεται με αποτέλεσμα η λαμαρίνα ν’ αρχίζει σε διάφορα μέρη) να σκουριάζει, τα λάστιχα χάνουν τον αέρα τους, αλλάζουν όψη και μορφή, και τελικά σχίζονται, τα τζάμια θολώνουν κ.ο.κ. Όταν θα έχουν συμπληρωθεί τα είκοσι χρόνια, ίσως και πολύ πριν, θα είμαστε ικανοί να σχεδιάσουμε μια πολύ παραστατική καμπύλη φθοράς, και να καταγράψουμε λεπτομερώς την πορεία που ακολούθησε η καταστροφή του αυτοκινήτου μας. Με το πείραμα τούτο, αν είμαστε πολύ προσεκτικοί στις παρατηρήσεις μας και συστηματικοί στις μετρήσεις και εκτιμήσεις μας, δεν αποκλείεται να γίνουμε ειδικοί στο να προβλέπουμε την αποδόμηση, και αποσύνθεση ενός καινούργιου αυτοκινήτου, που αφήνεται έτσι στην τύχη για μακρό χρονικό διάστημα! Ωστόσο και με την ακριβέστερη ακόμη σπουδή του ρυθμού και της καμπύλης φθοράς, δεν θα κατορθώναμε ποτέ να πάρουμε κάποιαν αυθεντική πληροφορία για την εσωτερική οργάνωση της εταιρείας που κατασκεύασε αυτό τον τύπο του αυτοκινήτου. Θα μπορούσαμε ίσως να σχηματίσουμε κάποιαν ιδέα για τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή των διαφόρων εξαρτημάτων, αλλά για το σύνθετο οργανωτικό σύμπλεγμα που ασχολείται με τη μελέτη, το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός "μηχανήματος", όπως τούτο το καινούργιο αυτοκίνητο, δεν θα μπορούσαμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε συγκεκριμένες – σίγουρες πληροφορίες, από τη σπουδή του ρυθμού φθοράς και αποσύνθεσής του, που ολοκληρώσαμε σε μιαν εικοσαετία. 
Το δίδαγμα, από τα παραδείγματα που παραθέσαμε, είναι φανερό. 
Οι επιστήμονες μελετούν με περισσή επιμέλεια το σύμπαν, σπουδάζουν σχολαστικά τα πολλά και ποικίλα φαινόμενα της ζωής, με σκοπό να αποκαλύψουν τα μυστικά της Δημιουργίας, να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα και ζητήματα ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, την καταγωγή του, την πρόοδο και ιστορική ανέλιξή του πάνω στο πρόσωπο του Πλανήτη μας. Όλες αυτές οι προσπάθειες, οι κόποι των σπουδών και η αγωνία των συζητήσεων, δεν έχουν τίποτε το αξιόμεμπτο, αντίθετα αξίζουν κάθε έπαινο, γιατί αν όχι τίποτε άλλο, διερευνούν τους πνευματικούς ορίζοντες και πλουτίζουν τον γνωστικό κόσμο του ανθρώπου. 
Είναι ανάγκη όμως, να γίνει απόλυτα σαφές ότι όλα τα παραπάνω, πολύ λίγο φως μπορούν να μας δώσουν πάνω σε γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν κάτω από φυσικούς νόμους, τέλεια διαφορετικούς από αυτούς που γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή κάτω από τους νόμους της δημιουργίας, –είτε πρόκειται για τη δημιουργία της ζωής κατά τη βιογένεση, είτε της δημιουργίας της ίδιας της ύλης και της ενέργειας. 
Αναμφίβολα, "από την επιστημονική μονάχα νόηση, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε απάντηση σε όλα τα αιτήματα του ανθρώπου". (6) Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η επιστημονική έρευνα, οδηγεί τον απροκατάληπτο μελετητή σε πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Ως παράδειγμα χαρακτηριστικό, θ’ αναφέρουμε εδώ τη γνωστή και βεβαιωμένη εμπειρικά, παρατήρηση, ότι "όσο χαμηλότερη είναι η εντροπία, τόσο πιο πολύπλοκη είναι η δομή του συστήματος, και όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός της τάξης που κυριαρχεί στην ύλη, τόσο μεγαλύτερη είναι η “ενέργεια σχεδιασμού” που καταναλίσκεται για να το δημιουργήσει". Πράγμα που απλά σημαίνει ότι, " Όσο πιο πολύπλοκο και θαυμαστό είναι ένα προϊόν, τόσο πιο μεγάλος είναι ο νους ή το πνεύμα που βρίσκονται πίσω του". (3)(4) 
Επομένως το λογικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει Δημιουργός! Γι’ αυτό το λόγο ο Απ. Παύλος δηλώνει: όσοι διαπιστώνουν την τάξη, την αρμονία και την τελειότητα που υπάρχει στη δημιουργία, και δεν αναγνωρίζουν, ούτε εκφράζονται με σεβασμό για τον Δημιουργό, αποδείχνουν με τη διαγωγή τους ότι είναι ανόητοι (5). "Επειδή τα αόρατα αυτού (του Θεού) βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, ήτε αΐδιος αυτού δύναμης και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι. Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, ουδέ ηυχαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία. Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν". Ρωμαίους 1:20-22... 


(1) Ο όρος "ελεύθερη ενέργεια" σημαίνει το μέρος της ενέργειας που μπορεί να χρησιμοποιείται για την παραγωγή ωφέλιμου έργου. 
(2) "Εντροπία": επιστημονικός όρος, που χρησιμοποιείται για να εκφράσει το ποσό της ενέργειας που δεν διατίθεται πια για παραγωγή ωφέλιμου έργου (δηλ. της μη χρησιμοποιήσιμης ενέργειας), και η οποία εκφράζει ποσοτικά το μέγεθος της "αταξίας", σ’ ένα φυσικό σύστημα. Στη στατιστική θερμοδυναμική αποδείχνεται ότι όσο αυξάνει η "αταξία" τόσο αυξάνει και η "εντροπία", αντίθετα όσο μειώνεται η "εντροπία", τόσο περιορίζεται η "αταξία", ενώ παράλληλα αυξάνεται η "τάξη". 
(3) Wilder – Smith, A.E.: “Man’s origin, Man’s destiny”, Bethany House Publ. 1968, pp 72-75. 
(4) Μοσχίδη Χ.: "Στη δημιουργία-Νους, όχι τύχη". "ΕΠΙΣΤΗΜΗ και ΠΙΣΤΗ" 2-3/1985 σελ. 6. 
(5) Φερεντίνου Γ.: "Βίβλος και Επιστήμη". "ΕΠΙΣΤΗΜΗ και ΠΙΣΤΗ" 4/1985 σελ. 23. 
(6) Φερεντίνου Γ.: "Σκέψεις γύρω στο Κοσμογονικό Πρόβλημα". "ΕΠΙΣΤΗΜΗ και ΠΙΣΤΗ" 1/1986 σελ. 33. 

Το παραπάνω άρθρο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό “ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΠΙΣΤΗ” Τόμος ΙΙΙ, Τεύχος 3, 1986.

Αγαπούμε; Πόσο αγαπούμε; Και γιατί αγαπούμε;

Έγινε κάποτε ένα ναυάγιο, και κατάφεραν δυο να επιζήσουν, οι οποίοι αφού κολύμπησαν αρκετά, βγήκαν σε ένα ξερονήσι. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνουν κάτι για την επιβίωσή τους στο νησί. Αφού δεν είχαν απολύτως τίποτα, είπαν να κάνουν προσευχή. Δεν μπορούσαν όμως να συμφωνήσουν στο πώς και το τι να προσευχηθούν, ώστε να έχει η προσευχή τους αποτελέσματα. Έτσι αποφάσισαν να χωρίσουν το ξερονήσι στη μέση, και ο καθένας να προσεύχεται από τη δική του πλευρά. 
Το πρώτο που προσευχήθηκαν ήταν η τροφή. Το άλλο πρωί ο πρώτος άντρας είδε ένα κατάφορτο δέντρο στη μεριά του γεμάτο καρπούς. Έφαγε, και χόρτασε. Ο άλλος δεν βρήκε τίποτα να φάει, και έμεινε νηστικός. 
Μετά από λίγες μέρες, ο πρώτος άρχισε να νιώθει μοναξιά, και ήθελε παρέα. Προσευχήθηκε για μια σύζυγο. Την άλλη μέρα το πρωί, από ένα άλλο ναυάγιο στην περιοχή σώθηκε μόνο μια γυναίκα, και κολυμπώντας έφτασε στο μέρος του. Ο άλλος έμεινε μόνος χωρίς παρέα. 
Το επόμενο βήμα ήταν να βρουν σπίτι, ρούχα, και περισσότερη τροφή. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο "φύτρωσαν" γύρω τους, ενώ ο άλλος έμεινε μόνος και χωρίς τίποτα. 

Τελικά, ο πρώτος άντρας προσευχήθηκε για να σωθεί αυτός και η γυναίκα του. Την άλλη μέρα με το φως του ήλιου, ένα μικρό καραβάκι πλησίασε το νησί προσεκτικά στην πλευρά του, κατέβασε την πόρτα, μπήκε μέσα αυτός και η γυναίκα του, και το πλοίο απομακρύνθηκε από το νησάκι. Τότε ακούστηκε η φωνή του Θεού να του λέει: "Ο άλλος πού είναι, δεν τον πήρες μαζί σου για να σωθεί; Τον άφησες πίσω;" Με αμηχανία ο άντρας αυτός προσπάθησε να απαντήσει στο Θεό: "Ξέρεις Κύριε, έβλεπα ότι οι ευλογίες Σου έρχονταν μόνο σε μένα, και μόνο στις δικές μου προσευχές, και καθώς Σε έβλεπα μόνον εμένα να ευλογείς, σκέφτηκα ότι ο άλλος δεν άξιζε τον κόπο να σωθεί, και έτσι τον άφησα". 
Τα άκουσε όλα αυτά ο Κύριος, και δεν μπόρεσε να μη βγάλει μια κραυγή: "Ω, παιδί μου, είσαι σε τόσο λάθος δρόμο ! Αν ήξερες μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος που άφησες πίσω μόνο του στο ξερονήσι, έκανε μόνο μια προσευχή, και του την απάντησα αμέσως. Χωρίς αυτήν την προσευχή του εσύ δεν θα απολάμβανες καμία από τις πλούσιες ευλογίες Μου. Στην πραγματικότητα όλα τα χρωστάς σ' αυτόν". 
"Πες μου, Κύριε", αναφώνησε με απορία ο άντρας, "τι προσευχήθηκε αυτός ο άνθρωπος ώστε του χρωστάω τα πάντα;" 
Και ο Κύριος του απάντησε: "Προσευχήθηκε σε Μένα, και Με παρακάλεσε να σου απαντήσω σε όλες σου τις προσευχές, και να σου καλύψω όλες σου τις ανάγκες"!!! 

Λέμε πολλές φορές ότι έχουμε αγάπη, και ότι αγαπούμε τους ανθρώπους. Γνωρίζουμε ότι είμαστε καρπός αγάπης, μακροθυμίας και υπομονής. Στην πρακτική όμως ζωή αποδεικνύεται συχνά ότι η αγάπη μας είναι στραμμένη σχεδόν αποκλειστικά στον εαυτό μας, τα δικά μας, τις φροντίδες μας, τα σχέδιά μας. 
Η ζωή της αγάπης είναι γεμάτη αρχοντιά και δύναμη, είναι όμορφη και πλούσια ζωή. Τέτοιοι ακριβώς είναι και οι άνθρωποι της αγάπης. Τους βλέπεις, τους ζηλεύεις, τους χαίρεσαι. Γίνονται πηγή χαράς και ευλογίας Θεού όπου βρεθούν. Βασικά οι άνθρωποι της αγάπης είναι οι ίδιοι πρώτα ευτυχισμένοι, και απελευθερωμένοι. Έχουν λυτρωθεί από τα: "εγώ, εμένα, τα δικά μου, για μένα". Έχουν τόση δύναμη, που μπορούν να ξεχάσουν τον εαυτό τους, το πρόβλημά τους, την ανάγκη τους, και να σκύψουν με αγάπη να υπηρετήσουν, να στηρίξουν, και να παρηγορήσουν. 
Υπάρχει όμως ένα ακόμα σοβαρό και πολύτιμο σημείο σ αυτήν την ιστορία. Είναι η φράση του ανθρώπου αυτού: "Κύριε, είδα ότι όλες Σου οι ευλογίες έρχονταν αμέσως σε μένα, και σ εκείνον καμία, και συμπέρανα ότι εγώ είμαι παιδί Σου, ενώ αυτός δεν αξίζει να σωθεί". Το κάνουμε αυτό το λάθος συχνά-πυκνά κι εμείς οι ίδιοι; Τα δώρα, τα αγαθά, οι ανέσεις, ακόμα και οι απαντήσεις στα ζητήματά μας, δεν αποτελούν απόδειξη ότι είμαστε σε καλό δρόμο, ότι πάμε καλά με τον Κύριο και ότι είμαστε οι ευλογημένοι Του. Ας το προσέξουμε. Απόδειξη για όλα αυτά είναι μόνον μία. Η ζωή του Ιησού Χριστού επάνω μας. Η μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας. Η αύξησή, και η πρόοδός μας στη ζωή του Ιησού Χριστού, διοικούμενοι από το Άγιο Πνεύμα με αγάπη στο Πρόσωπο, στο θέλημα, και στην απόλυτη κυριότητα του Κυρίου μας. Αυτό είναι το πραγματικό, το γνήσιο παιδί του Θεού, με ή χωρίς αγαθά, με ή χωρίς άμεσες απαντήσεις, ακόμα και στην απομόνωση, σε ένα ξερονήσι, όπου μπορεί στους άλλους να φαίνεται ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός! 
Λέμε: "σ' αγαπώ, μ' αγαπάς". Τι θα λέγαμε, να προσεγγίζαμε διαφορετικά το θέμα, να ρωτούσαμε και να ρωτιόμαστε γύρω από το θέμα της αγάπης μας, της αγάπης μας για τον Θεό, τον Κύριο, με πιο αποκαλυπτικό και ουσιαστικό τρόπο για την αλήθεια, και την ποιότητα της αγάπης μας; 

Διαβάστε τις πιο κάτω ερωτήσεις, και ο Κύριος να σας ευλογήσει, ώστε να φτιάξετε και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις, και να τις απαντήσετε με γνησιότητα, ειλικρίνεια, και αλήθεια στην άγια παρουσία Του: 
-Γιατί Μ' αγαπάς; 
-Πώς Μ' αγαπάς; 
-Με αγαπάς για σένα ή για Μένα; 
-Πόσο περισσότερο από τον εαυτό σου Μ' αγαπάς; 
-Αγαπάς Εμένα, αγαπάς όμως και τη ζωή Μου; 
-Με αγαπάς όπως είμαι ή όπως θα ήθελες να είμαι; 
-Ποιον άλλον αγαπάς; 

Ερωτήσεις αγάπης για την αγάπη μας, με απαντήσεις αγάπης για την αγάπη μας! 

Προσευχή Αγάπης.
Κύριε, κάποιος ήρθε στην πόρτα μου. Ήτανε νύχτα. Και ήτανε πεινασμένος. Είναι ακόμα. Δεν έχω τίποτα να του δώσω. Το κελάρι μου είναι άδειο. Τι να του δώσω; Τι έχω εγώ; Αφού κι εγώ στα δικά Σου χέρια κοιτάζω. Από Σένα περιμένω. 
Και δεν είναι ένας, όπως στην αρχή νόμισα. Είναι πολλοί. Όλοι κάτι θέλουν. Και εγώ δεν έχω. Είμαι φτωχός και άθλιος. Να, Κύριε. Δεν το λέω έτσι. Το πιστεύω. Το βλέπω. Έτσι είναι. Αυτός είμαι. Πώς να αλλάξω; 
Είναι ξεπαγιασμένοι, και η δική μου καρδιά δεν είναι αναμμένο τζάκι. Είναι φτωχή. Μόλις ζεσταίνει εμένα. Οι άλλοι πώς θα ζεσταθούν; Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτούς. Κάτι πρέπει να γίνει από Εσένα. Μόνο Εσύ μπορείς. Μόνο Εσύ ενδιαφέρεσαι για τις ψυχές που χάνονται.
Για χάρη του ονόματός Σου, και μόνο γι αυτό, δώσε μου δυο ψωμιά. Δώσε μου, να δώσω. Θα τα χαρίσω. Θα τα μοιράσω. 
Μα και για την παγωνιά. Κάτι πρέπει να γίνει. Άναψε Εσύ το τζάκι της καρδιάς μου να θρασομανά. Φωτιά πορτοκαλόχρωμη. Φλόγες σαν σπαθιά που υψώνονται επάνω. 
Φωτιά, Κύριε. Εσύ είσαι η φωτιά και στην καιομένη βάτο. Και στην Πεντηκοστή. Φωτιά που καίει. Όχι ζωγραφιστή φωτιά. Όχι διανοητική φωτιά. Φωτιά αληθινή που είσαι Συ ο ίδιος. Να μπεις μέσα στην καρδιά μου. Να κάψεις. Να καθαρίσεις. Να αγιάσεις. Να πυρακτώσεις. 
Είναι και για μένα, είναι και για τους άλλους. Αυτούς που τους έστειλες Εσύ σε μένα. Πόσο θα θελα να έπεφτε πάνω τους μια φλόγα, από τη φωτιά που να καίει και να μην τελειώνει. 
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο πανηγύρι. Τότε, εγώ με τους άλλους, που δεν τους ξέρω, μα είναι αδελφοί μου, αφού μου τους έστειλες Εσύ, θα ψάλλουμε το παλιό τραγούδι. Για εκείνον τον άρχοντα, που μοίρασε όσα είχε στους διακονιαρέους. Μας αρέσει αυτό το τραγούδι. Γιατί μοιάζει με Σένα και με μένα. Με Σένα και με μας. 
Να γιατί τέτοια ώρα Σου χτυπώ την πόρτα. Είναι τρεις τα μεσάνυχτα. Γύρω μου, όλα τα σπίτια είναι σκοτεινά. Με το λυχνάρι στο χέρι, και τον πόνο στο στήθος. Σε παρακαλώ. Ψωμί, κρασί, φωτιά για μένα και για τους αδελφούς μου. Δεν θέλω να φύγω άδειος. Αν δεν μ' ανοίξεις, θα καθίσω εδώ μέχρι να φέξει. Ας με βρει η μέρα παγωμένο. Μα θα μου ανοίξεις. Το ξέρω. Να, ακούω το μάνταλο που πέφτει. Σ' ευχαριστώ. Είμαι πραγματικά Ευτυχισμένος άνθρωπος στην αγάπη Σου... 

(Από το υπ' αριθμ. 112 τεύχος του Περιοδικού "Πνευματικά"
Περιόδου Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2005)

Από το θάνατο στη ζωή!

Αυτή η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Είναι η ιστορία του Ηλία Λιασκώνη, που δικάστηκε στις 16-1-2004 για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και πέντε χρόνια.

Αυτή η ιστορία γράφτηκε μόνο για ένα σκοπό, για να φανερώσει ότι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής που πιστεύουμε, είναι ζωντανός Θεός, και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ζωή του, το παρελθόν του, και να τον κάνει νέο άνθρωπο λυτρωμένο, αναγεννημένο, παιδί του Θεού πραγματικό. Καθένας που ίσως έχει κάποιες αμφιβολίες γύρω από την αγάπη και τη δύναμη της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, ας διαβάσει την αληθινή ιστορία μου για να πεισθεί, να βεβαιωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει εντελώς καινούριο κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, που με μετάνοια και πίστη αγκαλιάζει τη δωρεάν και "κατά χάριν" σωτηρία Του. Γιατί είναι βεβαιωμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι: "το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6 

Δεν αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, η φύση του η αμαρτωλή με προσπάθειες, με αποφάσεις, με υποσχέσεις. Την αλλάζει όμως τελείως, και χαρίζει εντελώς νέα ζωή ο ζωντανός Ιησούς Χριστός, που μπορεί και αναγεννά και μεταμορφώνει, τον αμαρτωλό άνθρωπο. 

Από πολύ μικρός, θυμάμαι, ζούσα μια πολύ έντονη ζωή. Ήθελα να είμαι ξεχωριστός από τους άλλους, να διαφέρω και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου ρυθμούς. Η οικογένειά μου ήταν ήσυχη και ήρεμη οικογένεια. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μη λείψει τίποτα από εμένα, και τον αδελφό μου. 

Ο πατέρας μου αγωνιζόταν καθημερινά για να μας μεγαλώσει σωστά, και να μας αποδώσει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες των γονιών μου, όπως και πολλών άλλων γονιών, είχαν μέσα τους το μεγάλο λάθος της άγνοιας, της αγνόησης του Θεού και της απιστίας. Αντί για τη σοφία και τη δύναμή Του, είχαν ανθρώπινους τρόπους, και ανθρώπινα πρότυπα. Τα αποτελέσματα αυτού του λάθους, είναι μερικές φορές οδυνηρά και τραγικά. 

Όπως είπα στην αρχή, ήθελα να είμαι ξεχωριστός, να ζω διαφορετικά από τους άλλους και με τους δικούς μου ρυθμούς. Ο δρόμος που χάραξα στη ζωή μου για να ακολουθήσω, με οδήγησε στην απομόνωση. 

Όπως κάθε μικρό παιδί έχει σαν πρότυπο στη ζωή του τον πατέρα του, έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Όσο κι αν φαίνεται υγιής και σωστός αυτός ο δρόμος, έχει μια μεγάλη παγίδα. Οι γονείς που δεν έχουν στη ζωή τους Κύριό τους και Θεό τους τον Ιησού Χριστό, είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους, και τα οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, που κανένας δε γνωρίζει πού θα τα βγάλει. Πολύ συχνά κλαίμε όταν η κατάληξη των παιδιών είναι τραγική, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.

Ακόμα και σήμερα οι γονείς μου είναι πολύ καλοί γονείς, και κάνουν το παν για να με βοηθήσουν, χωρίς όμως το φως και την οδηγία της αγάπης του αληθινού Θεού. 

Το χόμπι του πατέρα μου ήταν το κυνήγι. Σιγά-σιγά άρχισε να του γίνεται πραγματικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό, τα ίδια αυτά βήματα ακολούθησα κι εγώ. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να κυνηγάω κοντά στον πατέρα μου. Όταν έφτασα σε ηλικία 17 ετών, τώρα μπορώ να το δω και να το καταλάβω, ο Θεός μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα της καρδιάς μου με ένα έντονο περιστατικό που μου συνέβη. Είχαμε πάει στο χωριό για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Το πρωινό εκείνο θυμάμαι, ξύπνησα πολύ νωρίς και πήρα το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου από τα βιβλία του παππού μου που ήταν επίτροπος στην εκκλησία. Άρχισα να διαβάζω και προχώρησα αρκετά. Κάποια στιγμή σταμάτησα, έκλεισα το βιβλίο και πήρα από το κομοδίνο του πατέρα μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενώ εκείνος κοιμόταν. 
Είχαμε τότε ένα σκαραβαίο. Έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν γνώριζα να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε είχα κάνει μαθήματα. Έκανα απλώς ότι είχα δει από τον πατέρα μου όταν οδηγούσε. Έκανα τη βόλτα μου, αλλά στο γυρισμό, χωρίς να καταλάβω πώς, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μία ρεματιά. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε. Δεν θα ξεχάσω την κυρά Μαρία που κρατούσε ένα ταψί με πίτα και της έπεσε απ’ τα χέρια, όταν είδε το αυτοκίνητο να πέφτει στη ρεματιά. Αμέσως έτρεξαν οι δικοί μου, μαζεύτηκε όλο το χωριό να δει τι έπαθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν το χέρι του Θεού που με προστάτεψε και δεν έπαθα το παραμικρό. Τώρα έχω το φως και την αλήθεια Του στη ζωή μου, και ξέρω ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μου δεν μπορεί να πειράξει κανείς χωρίς το θέλημα του Κυρίου, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν είναι εγκαταλειμμένο από τον Κύριο. Ματθαίος 10:29-30. 

Οι δικοί μου με βρήκαν να κάθομαι στην άκρη του δρόμου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα επάνω μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο, έφεραν γιατρό στο σπίτι, αλλά ήμουν απολύτως καλά. Ήταν η πρώτη "επίσκεψη" της αγάπης του Θεού στη ζωή μου, όμως εγώ δεν είχα φως για να το καταλάβω και να το δεχτώ. 

Από τότε αρκετές φορές έστειλε στη ζωή μου μηνύματα και δείγματα της αγάπης Του ο Κύριος, όμως εγώ δεν είχα τη δύναμη και την οδηγία να τα αξιοποιήσω. Ο εχθρός της ψυχής μου, ο σατανάς, άρχισε να δουλεύει μέσα μου, και να με οδηγεί βαθύτερα μέσα στην αμαρτία από τα μονοπάτια των σαρκικών επιθυμιών. Θυμάμαι όμως έντονα, ότι η αμαρτία είχε αρχίσει να με βαραίνει, και είχα μία εκζήτηση για τον Θεό, ήθελα να Τον γνωρίσω, αλλά βρισκόμουν πολύ μακριά ακόμα. 

Τον τρόπο αυτό της ζωής μου τον μετέφερα και στη στρατιωτική μου θητεία, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπηρέτησα ως αλεξιπτωτιστής σε ειδικές δυνάμεις. Αργότερα, διαβάζοντας την ομολογία μου, θυμηθείτε αυτό το σημείο. Είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος που δεν οδηγείται στη ζωή του από τη σοφία και την αγάπη του Θεού, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την καταστροφή. 

Γνώρισα τη γυναίκα μου Αρετή, δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση, αν και εγώ από την πλευρά μου την πλήγωσα και την στενοχώρησα πολλές φορές. Κάποια στιγμή η σχέση μας αυτή έπρεπε να καταλήξει κάπου. Δεν ήθελα να χαλάσω τη γνωριμία μας, γιατί η γυναίκα μου ήταν και παραμένει πολύ σωστή, με αγάπη και υπομονή μαζί μου. Παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο αγώνας μας για τη ζωή και την επιβίωση άρχισε να γίνεται δύσκολος. Όμως ο Θεός δεν μας άφησε. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ταυτόχρονα εγώ συνέχιζα την αμαρτωλή ζωή μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι ο διάβολος με είχε δέσει και με είχε βάλει στο παιχνίδι του, το οποίο έχει μόνο κατρακύλισμα και δεν έχει επιστροφή. Την ίδια ώρα που ζούσα αυτή τη ζωή, ένιωθα ότι δε με γέμιζε τίποτα απ’ αυτά που έκανα και είχα. Ούτε οι παρέες μου, ούτε ο γάμος μου, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια μου η ζωή. 

Εκείνο το διάστημα με το μεγάλο κενό στην καρδιά μου, σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να δοκιμάσω να πάω να κλειστό στο άγιο Όρος. Δε με γέμιζε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, και ήθελα να πειραματιστώ κάτι πιο μεγάλο, και πιο σημαντικό να ζήσω. Μετά ήρθε το δεύτερο παιδάκι μας. Έτσι τώρα είχαμε το Γιωργάκη και την αδελφούλα του την Κατερίνα, ένα πολύ αξιοθαύμαστο πλάσμα. 

Εγώ ταυτόχρονα συνέχιζα την αμαρτωλή μου ζωή με το πάθος μου το μεγάλο, το κυνήγι. Άφηνα την οικογένειά μου μέρες ολόκληρες και έτρεχα στα βουνά μαζί με τα σκυλιά μου. Ο σατανάς είχε αρχίσει το σχέδιό του μέσα στη ζωή μου μέσα απ’ αυτό το πάθος μου. 

Έπιασα δουλειά στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Λαμίας, όπου και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τα οικονομικά μας είχαν αρχίσει να βελτιώνονται. Άρχισα να καμαρώνω, γιατί είχα την εντύπωση ότι αυτά που είχα και χαιρόμουν στη ζωή μου, ήταν δικά μου κατορθώματα. Ο εγωισμός φούντωνε μέσα μου. Καμία σκέψη ή διάθεση να στραφώ με αναγνώριση και ευχαριστία στο Θεό, που μου έδινε τα πάντα απλόχερα. 

Κάποια στιγμή άρχισα να πουλάω κυνηγετικά σκυλιά μέσω ενός περιοδικού για κυνηγούς. Στην Πυροσβεστική που δούλευα, γνώρισα έναν συνάδελφο, που αυτός με σύστησε και σε άλλους δύο εκτός υπηρεσίας, που μαζί βγήκαμε για κυνήγι μερικές φορές. Αυτοί εκδήλωσαν ενδιαφέρον για έναν κυνηγετικό σκύλο. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να πάμε να δοκιμάσουμε τον σκύλο. 

Την προηγούμενη το βράδυ τρώγαμε με τους γονείς μου στην ταβέρνα του χωριού. Κανένας δεν γνώριζε ούτε υποψιαζόταν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ για τέσσερις οικογένειες, τη δικιά μου και των άλλων τριών που σκότωσα. Εκείνο το πρωινό λογομαχήσαμε για την αξιοπιστία του σκύλου. Κουβέντα στην κουβέντα, φτάσαμε στο σημείο και ειπώθηκαν βαριές λέξεις. Ήρθε ο εκνευρισμός, η ένταση, ο εγωισμός, η προσβολή. Το σχέδιο του πονηρού έφτανε στο τέλος. Με τα όπλα στο χέρι δεν ήταν δύσκολο να γίνει το φονικό. Προφυλακίστηκα για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκα σε τρις ισόβια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ζωή και των τεσσάρων είχε τελειώσει. 

Έχει χαραχθεί με ιδιαίτερο πόνο βαθιά στην καρδιά μου το γεγονός, όταν οι αστυνομικοί ήρθαν στο χωριό στο σπίτι μου και ψάχνανε. Η μικρή μου κόρη, 3 μηνών τότε, γύρισε και μου χαμογέλασε με το αθώο πρόσωπό της. Εγώ ήξερα ότι δε θα την ξαναδώ. Ο μικρός μου ο Γιωργάκης είχε κρυφτεί από το φόβο του για τους αστυνομικούς. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που έβλεπα την οικογένειά μου. 

Προφυλακίστηκα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μου. Πόσες φορές αναρωτήθηκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί σε μένα, Θεέ μου; Και μη σας φανεί παράξενο. Την πήρα την απάντηση και την έχω μέσα από το Βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή. Τον Θεό μας Τον απασχολεί σοβαρά και μόνιμα η αιωνιότητα. Πού και πώς θα την περάσουμε. Θα είμαστε μαζί Του ή στην αιώνια απώλεια; Οι συνθήκες αυτής της ζωής, που είναι μικρή και ασήμαντη, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία, όσο η αιώνια ζωή που είναι μόνιμη, που δεν αλλάζει και που εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην αγάπη του Θεού εδώ κάτω, σ’ αυτή τη ζωή. 

Κάποιο πρωί, στις φυλακές του Κορυδαλλού σηκώθηκα νωρίς το πρωί, πήγα στη βιβλιοθήκη της φυλακής, και έψαξα να βρω μια Καινή Διαθήκη. Την επόμενη ημέρα, έκανα αίτηση στον διευθυντή των φυλακών για να μου δώσει άδεια να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ήδη είχε αρχίσει ο Θεός να δουλεύει έντονα μέσα στην καρδιά μου, να με αλλάζει, να με φέρνει κοντά Του. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γονάτισα μόνος μου, στο κελί μου, επάνω στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, και ζήτησα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη ο Κύριος να με συγχωρέσει για όλη την αμαρτωλή ζωή μου, και να μην με εγκαταλείψει. Θυμάμαι, ένιωσα μέσα μου τη φωνή του Κυρίου να με βεβαιώνει: "Σήκω παιδί μου και προχώρα. Εγώ σε έπλυνα με το αίμα Μου και σε καθάρισα και θα είμαι δίπλα σου όλες τις ημέρες της ζωής σου". Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Έτσι με αντιμετώπισε η αγάπη Του. Ήρθε μέσα μου ειρήνη και ανάπαυση, ενώ εγώ δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς έγιναν όλα αυτά στη ζωή μου. Ενώ πριν ζούσα μέσα στη στενοχώρια και το άγχος, ξαφνικά έφυγε όλο το μεγάλο αυτό βάρος από την καρδιά μου. 

Στο μεταξύ εγκρίθηκε η άδεια και άρχισα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ο Κύριος συνέχιζε να μου μιλάει, να με βεβαιώνει, να με ενισχύει μέσα στην καρδιά μου. 

Είχα δυο φωτογραφίες των παιδιών μέσα στο σάκο μου, που μου είχε στείλει η γυναίκα μου, όμως δεν τις έβγαζα, γιατί πονούσα και στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Είχα να τις δω περίπου τέσσερις μήνες. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, και με την ηρεμία που έφερε ο Κύριος στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανάγκη να δω τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Τις έβγαλα και τις άφησα δίπλα στο κομοδίνο μου για να τις βλέπω. Ήταν μεγάλος ο πόνος μου για την οικογένειά μου που ήταν μακριά μου. Την ίδια μέρα διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη, συνάντησα το μέρος που επιγράφεται "Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τα παιδιά". Αμέσως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες των παιδιών μου, και γονάτισα και είπα: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου", με πίστη και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Σηκώθηκα από τα γόνατα με χαρά, παρηγοριά και δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος στην ψυχή μου. 

Όσους ρωτούν και αμφιβάλλουν αν ο Θεός ακούει, ασχολείται, ενδιαφέρεται για εμάς, μπορώ να τους βεβαιώσω με τη δική μου την περίπτωση και τη δική μου τη ζωή ότι και ακούει, και ασχολείται και ενδιαφέρεται προσωπικά και καθημερινά για τον καθένα μας, για τη ζωή μας. Είναι ένας Θεός ζωντανός, προσωπικός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. 

Στην εκκλησία των φυλακών πήγαινα κάθε Κυριακή από τους πρώτους με μεγάλη προθυμία. Κάποια Κυριακή ζήτησα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα και ακολούθησα τους κανόνες της εκκλησίας. Εξομολογήθηκα σε άνθρωπο, και όχι στον Θεό τον Ίδιο βέβαια, αφού έτσι μου είπαν να κάνω, και όταν ζήτησα να λάβω τη Θεία Κοινωνία, μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Για κάθε ανθρωποκτονία που έχω διαπράξει, έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια για να έχω το δικαίωμα συμμετοχής μου στο Δείπνο του Κυρίου. 

Εκείνη την ώρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είπα ότι η θρησκεία μας μου επιτρέπει να λάβω Θεία Κοινωνία μετά από 51 χρόνια. Με βεβαίωσαν ότι έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Απόρησα μ’ αυτήν την απόφαση, και είπα ότι ο ένας από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με το Χριστό μετανόησε, πίστεψε και ο Χριστός τον συγχώρησε αμέσως, και δεν του είπε θα σε συγχωρήσω μετά από 17 χρόνια.… Αντίθετα του είπε: "Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ Εμού εν τω παραδείσω". Λουκάς 23:43. 

Έφυγα, αφού είδα ότι μπροστά μου είχα σενάρια ανθρώπων, και όχι την αλήθεια της αγάπης του ζωντανού Κυρίου μας. Γονατιστός κάθε μέρα ζητούσα από τον Θεό να με οδηγήσει στη δική Του αλήθεια, στον πραγματικό Ιησού Χριστό που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή, και όχι της θρησκείας, της εκκλησίας, και των παραδόσεων των ανθρώπων. 

Εκείνο τον καιρό έκανα μια αίτηση μεταγωγής μου στις φυλακές Τρικάλων. Ο εισαγγελέας της φυλακής με διαβεβαίωσε ότι θα γίνει, γιατί και ο ίδιος είναι στην επιτροπή της Κ.Ε.Μ. Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Πρωινό Μεγάλης Τετάρτης ο υπάλληλος μου ανοίγει το κελί πρωί-πρωί, και μου ανακοινώνει ότι φεύγω για τις κλειστές φυλακές στην Κέρκυρα. Στενοχωρήθηκα, γιατί εγώ άλλα περίμενα, αλλά στράφηκα με ταπείνωση και πίστη στον Κύριο και το άφησα το θέμα μου στα χέρια Του. "Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα, ξέρεις πού με στέλνεις και γιατί", είπα και ησύχασα. Πραγματικά, ο Κύριός μου και ο Θεός μου είχε δικό Του σχέδιο, και γι’ αυτό Τον ευχαριστώ. 

Έφτασα στην Κέρκυρα τη Μεγάλη Πέμπτη και μου δείξανε αμέσως το κελί μου. Πραγματικά, όταν μπήκα σ’ αυτό το κελί ψυχοπλακώθηκα. Όμως ο Κύριος με στήριξε πάλι. Μετά από μία εβδομάδα περίπου έψαχνα στο ραδιόφωνο, και ο Κύριος το έκανε να συναντήσω μια εκπομπή με ένα κήρυγμα από το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρώτα λόγια που άκουσα: "Ο Θεός σε αγαπάει, όσο αμαρτωλός αν είσαι παιδί μου, ζήτησε το αίμα του Ιησού Χριστού να σε πλύνει, να σε καθαρίσει, και ακολούθησέ Τον στη ζωή σου". Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Αμέσως κράτησα τα τηλέφωνα του σταθμού, και την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μίλησα με πιστούς ανθρώπους του Χριστού στην Κέρκυρα. Πολύ γρήγορα επέτρεψε ο Κύριος και συναντηθήκαμε με πιστούς ανθρώπους, που με επισκέφθηκαν και είδα στα πρόσωπά τους την αγάπη του Κυρίου μας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοί μου μέχρι χθες, με αγκάλιασαν τόσο γρήγορα, με αγάπησαν, με στήριξαν. Ήταν ένα ακόμα θαύμα της αγάπης του Κυρίου στη ζωή μου. 

Αμέσως μόλις γνώρισα τους πιστούς μου αδελφούς στην Κέρκυρα, έκανα αίτηση για να με επισκέπτονται κάθε Τρίτη. Ο Κύριος άνοιξε το δρόμο. Ο αδελφός Στέλιος που με επισκεπτόταν, μου μίλησε για την αμαρτία, για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού, για την αναγέννηση. Τα δέχθηκα όλα με απλότητα καρδιάς και πίστη. 

Τώρα, πραγματικά καταλαβαίνω ότι φυλακισμένος ήμουνα πριν και μάλιστα δούλος της αμαρτίας, ενώ τώρα μέσα στην ανθρώπινη φυλακή είμαι πραγματικά ελεύθερος. 

Από τη στιγμή που πήγα με μεταγωγή στην Κέρκυρα, άλλαξε η ζωή μου. Έγινε μέσα μου ανάσταση. Μελετάω την Αγία Γραφή καθημερινά και προσεύχομαι αδιάλειπτα για όλα μου τα ζητήματα. Η ζωή μου άλλαξε, μεταμορφώνεται κάθε μέρα. 

Δεν ξέρω αγαπητοί μου, γιατί ο Θεός επέτρεψε να πέσω τόσο χαμηλά, και να περνάω αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Το μόνο που γνωρίζω και είμαι απόλυτα βέβαιος, είναι ότι αν δεν περνούσα από αυτά τα μονοπάτια, ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τον αληθινό Θεό, ποτέ δεν θα ζητούσα με μετάνοια και πίστη να γίνει ο Ιησούς Χριστός Σωτήρας και Κύριός μου και Θεός μου! Έχω καταλάβει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη και σύντομη. Η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι αιώνια, δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι θα την περάσω μέσα στην ομορφιά και δόξα της Βασιλείας του Θεού, παιδί δικό Του λυτρωμένο και καθαρισμένο από την αμαρτία. 

Κάποια μέρα ο Κύριος έστειλε στο κελί μου μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, τον Αποστόλη. Ήταν μια ειλικρινής ψυχή και αμέσως άρχισα να του μιλάω για τον Ιησού Χριστό που αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει καινούριο. Δεν άργησε και αυτή η ψυχή να γονατίσει μαζί μου, να προσευχηθεί στον Θεό δια του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μας βεβαιώνει στην Αγία Γραφή Του ότι "κάλαμον συντεθλασμένον δεν θα συντρίψει και λινάριον καπνίζον δε θα το σβήσει". Ματθαίος 12:20, και Ησαΐας 42:3. 

Η ημέρα μου περνούσε και περνάει εδώ στη φυλακή με μελέτη της Αγίας Γραφής, και με συνεχή προσευχή. Όταν βγαίνω στο προαύλιο της φυλακής, μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για τον Ιησού Χριστό, για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα ο Κύριος με δυναμώνει με δικές Του επεμβάσεις και θαύματα μέσα στη ζωή μου καθημερινά. Πριν από λίγο καιρό κάποιος κρατικός νομικός λειτουργός ζήτησε να με δει να κουβεντιάσουμε για τις συνθήκες στις φυλακές, και ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι πιστός άνθρωπος του Θεού, και αρχίσαμε μια πνευματική κουβέντα που με γέμισε χαρά και ευγνωμοσύνη στον Κύριο για το δώρο Του. Αυτός ο πιστός άνθρωπος μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου μας ότι, "τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι’ αυτούς που αγαπούν το Θεό". Ρωμαίους 8:28, και με παρηγόρησε. 

Θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές της ομολογίας μου, να ευχαριστήσω θερμά όλη την οικογένειά μου, και ιδιαίτερα τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους όσους στάθηκαν κοντά μου, με στήριξαν, αλλά στηρίζουν και την οικογένειά μου. Ο Κύριος τους γνωρίζει και θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια, όπως το υπόσχεται. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι εδώ που είμαι, ο Κύριος να τους ευλογεί πλούσια, και να τους οδηγήσει στην αλήθεια του δικού Του δρόμου. 

Θέλω ειλικρινά συντριμμένος, να ζητήσω από την καρδιά μου συγγνώμη από τις οικογένειες αυτών που δεν είναι πια στη ζωή! Ο Κύριος να τους παρηγορεί, και να αναπληρώνει το μεγάλο κενό της απώλειας των αγαπημένων τους, και να μας αξιώσει μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί στην αιώνια Βασιλεία Του. 

Θέλω ακόμα από τις σελίδες αυτές, να καλέσω τον κάθε αγαπητό μου αναγνώστη να ζητήσει με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη από τον Ιησού Χριστό να τον καθαρίσει με το πολύτιμο αίμα Του, να τον οδηγήσει στην αλήθεια που σώζει, που λυτρώνει, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του, και να του χαρίσει τη δύναμη του Πνεύματός Του που αλλάζει, μεταμορφώνει, αναγεννά τον άνθρωπο. Ας μην καθυστερήσει κανένας, ας μην αναβάλει για άλλη φορά. Η δική μου περίπτωση είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, μια τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναστημένος ζωντανός Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο της αμαρτίας, και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή! 

Αυτή η ομολογία γράφτηκε, για να δοξαστεί ο Θεός και για να γνωρίσει κάθε ειλικρινής ψυχή ότι: "Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας
ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον". Ιωάννης 3:16, και "πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή". Πράξεις Αποστόλων 2:21 

Με αγάπη μέσα
από τη λυτρωμένη καρδιά μου, Ηλίας.

Πού ήταν ο Θεός, όταν κτύπησε το τσουνάμι ;

Πού είναι Θεός, όταν μία φοβερή φυσική καταστροφή σκοτώνει πάνω από 200.000 ανθρώπους και αφήνει εκατομμύρια άλλους σε καθεστώς πλήρους ερήμωσης; Τι κάνει ο Αγαθός Θεός, όταν ορφανά, χήρες, άστεγοι, άρρωστοι, άνθρωποι στερημένοι από ψωμί και νερό, μα προ παντός από αγάπη και ελπίδα, είναι παραδομένοι στην τέλεια εξαθλίωση; Δεν είναι ο Θεός Παντοδύναμος και Παντογνώστης; Γιατί δεν κάνει κάτι για να αποτρέψει αυτή τη δοκιμασία; 
Αυτά τα ερωτήματα ανεβαίνουν στο στόμα καλοπροαίρετων, και κακοπροαίρετων ανθρώπων, σε όλο το πρόσωπο της Γης, της μίας ή της άλλης θρησκευτικής απόχρωσης. 
Το τσουνάμι της 26ης Δεκεμβρίου 2004 έδωσε την ευκαιρία στον ιεραπόστολο της SIM Χάρολντ Φούλερ να προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Με τον κανόνα της Γραφής στο χέρι και με όσα ο Θεός επέτρεψε να μας αποκαλυφθούν από το βάθος των ανεξιχνίαστων ακόμα για μας Βουλών Του, ο πιστός άνθρωπος απαντά στα αγωνιώδη ερωτήματα του τίμιου αναζητητή της Αλήθειας. Η χριστιανική άποψη για τη δοκιμασία διαφέρει ουσιωδώς από τις απόψεις των άλλων θρησκειών. Η διαφορά αυτή δεν είναι άνευ συνεπειών για την πορεία του κάθε λαού σε αυτό το κόσμο, αλλά και για την σχέση του καθένα με τον Θεό. 

"Πού είναι Θεός, όταν μας κτυπούν οι συμφορές;", ρωτά ο Φιλίπ Γιένσεϋ στο βιβλίο του με τον παραπάνω τίτλο. Το βιβλίο αυτό στηρίζει ανθρώπους που διέρχονται από την κοιλάδα της δοκιμασίας και του πένθους. 
Οι παρηγορητές του Ιώβ επιδίωξαν να τον παρηγορήσουν με φιλοσοφικές επισημάνσεις, καθώς αυτός πενθούσε μέσα στην τέφρα, ξύνοντας τις πληγές του με το όστρακο: "Εάν ο Θεός μας δίνει το αγαθό, γιατί επιτρέπει να μας συμβεί το κακό; ... Αλλ’ ο άνθρωπος γεννάται δια την λύπην, και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά". Ιώβ 5:7. 
Πόσο μεγάλη αλήθεια! Η χριστιανική άποψη όμως περί της θλίψης και των βασάνων, έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις από αυτή των άλλων θρησκειών. Η καταστροφή στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού από το τσουνάμι τον Δεκέμβριο του 2004, μου έδωσε ένα επί πλέον ερέθισμα για να ερευνήσω το νόημα του πόνου και των δοκιμασιών. 
Οφείλω κατ’ αρχήν μία εξήγηση για να μην παρερμηνευτώ: Με τις ακόλουθες σκέψεις δεν θέλω να δώσω εύκολες και επιπόλαιες απαντήσεις σε τραγικά ερωτήματα. Σε καμία περίπτωση δεν θα κάνω κοινότοπα σχόλια πάνω στον πόνο και τη θλίψη, που έφερε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της Ιστορίας. Μέσα σε λίγα λεπτά, τα κύματα συνέθλιψαν τα ειδυλλιακά θέρετρα, και εξαφάνισαν από προσώπου γης κοινότητες που έσφυζαν από ζωή. Δεν υπήρξε διάκριση μεταξύ πλούσιου και φτωχού, ισχυρού και αδύνατου. Γι’ αυτό πρέπει να προσεγγίσουμε με τον δέοντα σεβασμό την εφιαλτική εμπειρία αυτών των ανθρώπων. 
Το μέγεθος της καταστροφής με ζαλίζει. "Βιβλική" ήταν ο χαρακτηρισμός που οι κοσμικοί παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων χρησιμοποίησαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιλιγγιώδεις αριθμοί αναφέρονταν σε ανθρώπους. Έκλαψα, όταν ένας επιζών περιέγραψε την απελπισία και την φρίκη που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια μιας μητέρας, της οποίας τα μωρά άρπαξε από τα χέρια το κύμα. Προσπαθώντας να βρω απαντήσεις για την καταστροφή, δεν θέλω να φανώ σκληρός και αναίσθητος. Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανών συναδέλφων μου, οι οποίοι αγωνίζονται να συμπαρασταθούν στους θλιβόμενους επιζώντες. 

ΔΕΚΑ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ 

1. Ο πόνος δεν είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας αναπόφευκτης καταστροφής. 
Εάν υπήρχε ο κατάλληλος εξοπλισμός και λειτουργούσε σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης, όπως λειτουργεί σε πολλές χώρες που βρέχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό, τα θύματα θα μπορούσαν να έχουν προειδοποιηθεί έγκαιρα - εκτός ίσως από τους κατοίκους της Σουμάτρα, που ήταν κοντά στο επίκεντρο –, δίνοντάς τους τον απαραίτητο χρόνο να καταφύγουν σε ψηλότερες περιοχές. Επίσης, οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να είχαν πάρει μέτρα, ώστε οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες να είχαν κτιστεί σε ψηλότερες περιοχές, για να μην καταστρέφονται τα θαμνώδη έλη, που αποτελούν ασπίδα προστασίας των ψαράδικων χωριών από τα κύματα. Μπορεί να μην έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα, αλλά είχαν τη δυνατότητα να τα λάβουν. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε για την καταστροφή το αναπόφευκτο πεπρωμένο (φαταλισμός, μοιρολατρία), όπως κάνουν μερικές θρησκείες, όπως π.χ. ο Ισλαμισμός. 
Ούτε οι δοκιμασίες, ούτε οι θλίψεις προέρχονται απαραίτητα από δαιμονικές δυνάμεις. Αυτοί που λατρεύουν τα πνεύματα, μπορούν να το πιστεύουν. Επιδιώκοντας όμως να εξευμενίσουν τα πνεύματα, θέτουν εμπόδια στον εαυτό τους στο να προβούν στις σωστές ενέργειες και να λάβουν τα προσήκοντα μέτρα πρόληψης και θεραπείας. 

2. Η δοκιμασία δεν είναι μία διαδικασία που χαρίζει αιώνια ευδαιμονία, όπως οι περισσότεροι Ρωμαϊοκαθολικοί και καθολικοί της Ιβηρικής πιστεύουν. Γι’ αυτούς τα πάθη του Χριστού αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, παρά τη ρητή διαβεβαίωση των Γραφών ότι η Σωτηρία είναι έτοιμη και τέλεια και ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα ο άνθρωπος για να την εξαγοράσει. Του χαρίζεται δωρεάν μόνο δια πίστεως. 
"Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών' η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν' και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν". Ησαΐας 53:5. 
Αυτά αναφέρει ο προφήτης Ησαΐας σχετικά με την ποινή του θανάτου, στην οποία ο Ιησούς υπέβαλε Εαυτόν, ούτως ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον άνθρωπο να απαλλαγεί από την ποινή που του έπρεπε εξ αιτίας της ανυπακοής του. 
Ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός θεωρούν τον πόνο ως το κόστος για το κακό κάρμα. Μετά από αυτή την πληρωμή, μειώνονται οι κύκλοι της μετενσάρκωσης. Πάνω σε αυτή τη βάση, οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές προβάλλουν σαν τρόπο σωτηρίας "τον πόνο που ανακουφίζει". 
Ο Ινδός καθηγητής Βισάλ Μανγκαλβάντι αποδίδει σε μεγάλο ποσοστό την ένδεια ενός μεγάλου μέρους του Τρίτου Κόσμου, σε αυτή την ινδουιστική και βουδιστική άποψη περί πόνου. 

3. Το κακό είναι μία πραγματικότητα στον κόσμο μας και επιβάλλεται από τον εχθρό του Θεού. Ο Σατανάς θέλει να κάνει το δημιούργημα του Θεού να υποφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο. Στην πραγματικότητα, θέλει να καταδικάσει την ανθρωπότητα για ολόκληρη την αιωνιότητα. Ο Θεός, εφαρμόζοντας το Νόμο της Δικαιοσύνης που ο Ίδιος έθεσε στο σύμπαν, είναι υποχρεωμένος να κρίνει και να καταδικάσει την αμαρτία, αλλά το κάνει με θλίψη για τη δημιουργία του. Ο Ιησούς, προβλέποντας την απόρριψη της Χάρης Του από την Ιερουσαλήμ και προβλέποντας την καταστροφή της από τους Ρωμαίους, έκλαψε για την πόλη. Σε κάποια άλλη περίπτωση, έκλαψε για το πένθος μιας μεμονωμένης οικογένειας. Ο Διάβολος εισέβαλε στον κόσμο μας μέσω της αμαρτίας, αλλά ο Θεός προσέφερε μέσω του Υιού Του δυνατότητα απαλλαγής από την καταδίκη, με την οικειοθελή αποδοχή της δωρεάς του Σταυρού εκ μέρους της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος είναι μία ελεύθερη βούληση, δεν προγραμματίστηκε σαν ρομπότ από τον Δημιουργό του. Η επιλογή ανήκει στον καθένα ξεχωριστά. 
Το ερώτημα, "γιατί υπάρχει το κακό;" δεν αποτελεί θεολογικό ερώτημα. Η όποια απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση θα υπέκρυπτε την παραδοχή ότι πίσω από την ανθρώπινη συνείδηση, είναι ενδεχόμενο να υπάρχει κάποια δύναμη, που εξαναγκάζει τον άνθρωπο αναπόδραστα στην αμαρτία. Εάν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε δεν θα φέραμε ευθύνη για την αμαρτία μας. Θα μπορούσαμε να καταστήσουμε κάτι άλλο ή κάποιον άλλο υπεύθυνο για την αμαρτωλότητά μας. Επομένως το ερώτημα "γιατί;" μπορεί να βρει την απάντησή του, μόνο αν εκ προοιμίου θεωρήσουμε ότι το κακό βαραίνει τους ανθρώπινους ώμους αποκλειστικά. (Ντίτριχ Μπονχέφερ, "Δημιουργία και Πτώση", Πειρασμός). 

4. Ολόκληρη η φυσική δημιουργία είναι σε πτώση. Όχι μόνο η χλωρίδα και η πανίδα, αλλά και η γεωλογική κατάσταση. Επομένως, όλη η δημιουργία ρέπει προς την καταστροφή, παρόμοια με τη συνεχώς εκφυλιζόμενη ανθρώπινη φύση. Οι καταστροφές από τα ηφαίστεια και τα παλιρροϊκά κύματα, που προέρχονται από τις γεωλογικές μεταβολές, δεν ήταν προφανώς μέρος του Παραδείσου. Όταν ο Αδάμ και η Εύα βρίσκονταν στον κήπο της Εδέμ, δεν υπήρχαν πολικοί παγετώνες, οι οποίοι από τον Κατακλυσμό και μετά επηρεάζουν τα καιρικά συστήματα. Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι βροχή δεν έπεφτε στη Γη, "ατμός δε ανέβαινεν από της γης και επότιζε παν το πρόσωπον της γης". 
Ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει την αγωνία μιας ολοένα και περισσότερο διαφθειρόμενης δημιουργίας, αλλά επισημαίνει παράλληλα και την επαγγελθείσα απολύτρωση. Τον Χριστιανισμό δεν τον αφήνουν αδιάφορο τα προβλήματα αυτά της φύσης. Οι δυτικές κοινωνίες λαμβάνουν μέτρα για την προστασία και της φύσης και του ανθρώπου από τις καταστροφές, με θαλάσσια φράγματα, ζώνες δασοπροστασίας, επίλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων κ.λ.π. Παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς, ο Χριστιανισμός εγκρίνει την επιστημονική έρευνα και τις επιστημονικές λύσεις σε τέτοια προβλήματα.


5. Ο Χριστιανισμός θρηνεί επίσης για τα βάσανα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα και επιδιώκει να την ανακουφίσει με τη θέσπιση νόμων που βασίζονται στις Δέκα Εντολές, τις οποίες έδωσε ο Θεός στον Μωυσή. Ο Ιησούς συνόψισε αυτές τις εντολές στο "αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Μία έκθεση, που αναφερόταν στις απαντήσεις που έδωσαν διάφορες θρησκευτικές κοινότητες στα ερωτήματα που ύψωσε η καταστροφή από το τσουνάμι του Δεκεμβρίου του 2004, κίνησε το ενδιαφέρον μου. Ένας μουσουλμάνος ιμάμης έδωσε μία μοιρολατρική εξήγηση, ένας Ινδός ιερέας, έριξε την ευθύνη στο κακό κάρμα, και ένας βουδιστής λάμα συνέστησε υποταγή στον πόνο. Ένας χριστιανός, αντίθετα, εξέφρασε το ξεχείλισμα της αγάπης του, βοηθώντας τους πάσχοντες. Ναι, οι Χριστιανοί σπεύδουν να βοηθήσουν αυτούς που υποφέρουν και θλίβονται μαζί με τους θλιβόμενους. Δεν είναι όμως απελπισμένοι, "όπως το υπόλοιπο των ανθρώπων, που δεν έχουν καμία ελπίδα". 
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι οπαδοί των άλλων θρησκειών δεν αισθάνονται τη θλίψη, όταν αποστερούνται των αγαπημένων τους προσώπων. Ο κάθε άνθρωπος δοκιμάζει τη θλίψη του χωρισμού από τους αγαπημένους του. Πρέπει όμως οι άνθρωποι αυτοί, πριν πεθάνουν, να οργανώσουν ορθολογικά τη ζωή τους. Ο Χριστιανισμός δέχεται ότι η ανθρωπότητα δεν εξελίσσεται κατά τρόπο αυτόματο μέσω φυσικών διαδικασιών, σκαρφαλώνοντας βαθμιαία σε κάποια ανελικτική σπείρα. Δέχεται επίσης ότι η ανθρωπότητα πρέπει να εφαρμόσει στην κοινωνία τις ηθικές αξίες - περιλαμβανομένης και αυτής της δικαιοσύνης - ξαναθυμίζοντας στον άνθρωπο το γεγονός ότι αυτές οι αξίες αντανακλούν τους νόμους που έθεσε ο Θεός στη δημιουργία Του. Κατά την διάρκεια της έρευνας που έκανα στην Ασία, διαπίστωσα ότι, ενώ πολλοί είχαν την πεποίθηση ότι οι μάζες των Ινδουιστών είναι καταδικασμένες να υποφέρουν για πάντα από τον αναλφαβητισμό και την ένδεια, οι χριστιανοί εργάτες οργάνωσαν και έθεσαν σε εφαρμογή εκπαιδευτικά και επαγγελματικά προγράμματα, που έδωσαν την ελπίδα στις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Έκαναν αρδευτικά έργα και προήγαγαν τη γεωργία σε περιοχές που για χρόνια υπέφεραν από την ξηρασία και τον λιμό. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από την αθλιότητα της άγνοιας και της φτώχειας, αφού πρώτα ελήφθησαν συγκεκριμένα μέτρα. 
Πριν από δύο αιώνες, ο Γουίλιαμ Κάρεϋ, ο πρωτοπόρος Βαπτιστής ιεραπόστολος, και οι συνάδελφοί του ανάλωσαν τη ζωή τους καταγράφοντας τις τοπικές διαλέκτους και μεταφράζοντας την Βίβλο και άλλα βιβλία χριστιανικής λογοτεχνίας σε 44 γλώσσες και διαλέκτους, συμπεριλαμβανομένης και της σανσκριτικής. Ήταν τότε που η ντόπια θρησκεία των Βραχμάνων δίδασκε, ότι τα αυτιά οποιουδήποτε μέλους κατώτερης κάστας που θα άκουγαν σανσκριτικά, έπρεπε να γεμίσουν με καυτό μολύβι. 
Οι Χριστιανοί συνεχίζουν να βοηθούν εκείνους που υποφέρουν στην Ινδία και σε άλλες χώρες. Ένα παράδειγμα είναι το πρόγραμμα ΕΛΠΙΔΑ της SIM, που φέρνει πράγματι την ελπίδα στους δυστυχείς που έχουν μολυνθεί από τον ιό του Έιτζ. 

6. Ο Θεός θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να παρέμβει στον κόσμο μας και να αποτρέψει: 
α) τις φυσικές καταστροφές και
β) την ανθρώπινη βία. 
Αλλά αυτό γίνεται σπάνια, δεν είναι το συνήθως συμβαίνον. Μία ιστορική περίπτωση στην οποία ο Θεός επενέβη, ήταν τότε που μία απροσδόκητη και σφοδρή θύελλα σηκώθηκε από την ανατολική ακτή της Αγγλίας και διασκόρπισε την ισπανική αρμάδα, την οποία η Ρωμαιοκαθολική Ισπανία είχε στείλει για να εισβάλει και να πνίξει στο αίμα τη Διαμαρτυρόμενη Αγγλία. Ο πατέρας μου, μου είχε πει ότι οι Χριστιανοί σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο προσεύχονταν, ζητώντας την προστασία του Θεού από τον ισπανικό στόλο, που όλο και πλησίαζε στις ακτές, αλλά δεν μπορώ να το τεκμηριώσω από την ιστορική βιβλιογραφία. 
Μία άλλη περίπτωση επέμβασης του Θεού συνέβη σε πρόσωπο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος, όταν ο αδελφός μου Ντέιβ έπαθε άσχημα εγκαύματα από τον ήλιο σε ένα οδυνηρό γεμάτο δυσκολίες ταξίδι που έκανε με ένα Φιλιππινέζο πάστορα. Ο πάστορας προσευχήθηκε στον Θεό για βοήθεια. Ξαφνικά ένα σύννεφο εμφανίστηκε στον καθαρό ουρανό και παρείχε ανακούφιση στους δύο ταξιδιώτες από τον καυτό ήλιο. 
Δεν περπατά όμως συχνά ο Θεός μέσα στην Ιστορία. Έχει θέσει τους νόμους που διέπουν την κίνηση της Ιστορίας και έχει αφήσει εμάς να τους χρησιμοποιούμε. Αν η εξέλιξη της ζωής βασιζόταν σε υπερφυσικές εξωανθρώπινες δυνάμεις, ο άνθρωπος, λόγω της δεισιδαιμονικής φύσης του, θα τις χρησιμοποιούσε ως μαγική λύση σε όλα του τα προβλήματα. Οι περισσότεροι "θείοι θεραπευτές" κηρύττουν ένα Ευαγγέλιο, το οποίο, με την επίμονη απαίτησή τους, θέλουν να εξαναγκάσουν να προσφέρει κατά παραγγελίαν λύσεις στους πιστούς. Αυτοί οι θεραπευτές γεμίζουν με χρήμα τα θησαυροφυλάκιά τους, αλλά και με θλίψη τους ειλικρινείς, αν και αφελείς, οπαδούς τους. 
Πολλοί παραβλέπουν, ειδικά όταν συμβαίνει μία σημαντική καταστροφή, το γεγονός ότι ο Θεός έχει περπατήσει κατά το παρελθόν στην Ιστορία μας και θέλει να περπατήσει και στις ζωές μας, εάν τον προσκαλέσουμε. Η πιο καταπληκτική στιγμή της Ιστορίας ήταν τότε που "ο Λόγος σάρξ εγένετο", τότε που ένα μωρό γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Και εκείνη η μεγαλειώδης ενσάρκωση έγινε ακόμα σημαντικότερη για την δυστυχισμένη ανθρωπότητα, όταν ο ίδιος ο Υιός του Θεού, με την ελεύθερη βούλησή Του, θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας. Ο Ιησούς ενσαρκώθηκε για να ζήσει μεταξύ μας και για να υποστεί κάθε πόνο που εμείς αισθανόμαστε. Υπέμεινε τα περισσότερα δεινά από κάθε άλλον άνθρωπο. Αυτός, ο αναμάρτητος Θεός, που είχε θέσει σε κίνηση τον κόσμο και είχε καθορίσει την ποινή που πληρώνεται για την αμαρτία, υπέβαλε ο Ίδιος τον Εαυτό Του σε αυτή την ποινή, χάριν της δημιουργίας και του δημιουργήματος που τόσο αγάπησε. Μία τέτοια αγάπη είναι τόσο αδιανόητη, ώστε και ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός απορρίπτουν τον Ιησού ως Μεσσία. Σύμφωνα με το δικό τους σκεπτικό, ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει στο σταυρό. Ο θάνατός Του αποτελεί γι’ αυτούς απόδειξη ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός. Έρχονται όμως σε αντίθεση με τον Λόγο του Θεού που λέει στην Εβραίους 5:2: "Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας". Υποβλήθηκε σε θάνατο, για να καταστρέψει τη δύναμη του θανάτου με την Ανάστασή Του, ελευθερώνοντάς μας από την αμαρτία. 

7. Οι καλοί και οι αθώοι άνθρωποι (αθώοι υπό την έννοια ότι δεν ευθύνονται με συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις τους για την επέλευση κάποιου καταστροφικού αποτελέσματος), υποφέρουν μαζί με το υπόλοιπο της ανθρωπότητας, επειδή είμαστε όλοι απόγονοι του Αδάμ και συμμετέχουμε στα αποτελέσματα που επέφερε στον εαυτό του και σε όλη την δημιουργία η παρακοή του. Ως υπεύθυνα όντα που είμαστε, προικισμένα με τη νοημοσύνη που μας έχει δώσει ο Θεός, πρέπει να προστατεύουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να μεταχειριζόμαστε τα σώματα μας με σεβασμό, διατηρώντας το μέτρο και αποφεύγοντας τις καταχρήσεις, να κατοικούμε σε όσο το δυνατόν ασφαλέστερα οικοδομήματα, αποφεύγοντας έτσι κινδύνους που απειλούν εμάς και τα παιδιά μας. Πρέπει να αποφεύγουμε τους προβλέψιμους κινδύνους, όπως για παράδειγμα αποφεύγουμε να περπατάμε στην εθνική οδό σε ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, εκτός αν πρέπει να απεγκλωβίσουμε έναν οδηγό που το αυτοκίνητό του έχει πάρει φωτιά. 
Εάν ο Θεός επενέβαινε στις προσωπικές μας επιλογές, θα χάναμε γρήγορα το ένστικτο αυτοσυντήρησης και προαγωγής της ζωής μας, με το οποίο Αυτός μας έχει εφοδιάσει, και θα Τον κατηγορούσαμε σύντομα ότι μας έκανε ρομπότ. Μπορώ να φανταστώ ορισμένα από τα παράπονα που θα ακούγονταν. "Κοιτάξτε πόσο αυταρχικά φέρεται ο Θεός". "Δεν σέβεται την ελευθερία μας". "Παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματά μας". Αυτά δεν είναι εξεζητημένα ενδεχόμενα. Μου έρχεται στο μυαλό μία περίπτωση, που κάποιο δικαστήριο απαγόρευσε σε μία κοινωνική υπηρεσία να παρακολουθεί και να ελέγχει μία έγκυο γυναίκα, για την οποία υπήρχαν υποψίες ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Εκτός αυτού, εάν ο Θεός ενεργούσε ως η ουράνια κουβερνάντα μας, θα ήμασταν πραγματικά πρόθυμοι να τον υπακούμε πάντοτε; Δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να απαιτούμε εκβιαστικά την προστασία Του, χωρίς ταυτόχρονα να απαιτούμε από τους εαυτούς μας και την υπακοή στο θέλημά Του. 
Δυστυχώς μετά από κάποια καταστροφή, οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν, είτε τον Θεό, είτε τις αμαρτίες των ανθρώπων που επλήγησαν. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Οι άνθρωποι υπέβαλλαν στον Ιησού τέτοιες ερωτήσεις, όπως καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη. "Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του;", ρώτησαν σχετικά με έναν τυφλό. Αυτή η ερώτηση είναι απόλυτα λογική στο χώρο του Ινδουισμού και του Βουδισμού. Αλλά ο Ιησούς τους απάντησε: "Κανένας. Αυτό συνέβη σε αυτόν για να δοξαστεί ο Θεός". Και τον θεράπευσε. 
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Θεός είναι άδικος που ανάγκασε αυτόν τον άνθρωπο να περάσει από τέτοια θλίψη, για να δοξαστεί ο Ίδιος με τη θεραπεία του. Αλλά ο Ιησούς δεν είπε ότι ο Θεός προκάλεσε την τύφλωση. Είπε μόνο ότι η αναπηρία του δεν ήταν το αποτέλεσμα της προσωπικής του αμαρτίας και ότι ο Θεός θα δοξαζόταν με τη θεραπεία του. Πολλοί άνθρωποι αποκτούν αναπηρίες σε απρόσμενα ατυχήματα. Οι κίνδυνοι απειλούν κάθε ανθρώπινο βήμα. Ο Ιησούς εξήγησε σε κάποια άλλη περίπτωση ότι οι φυσικές καταστροφές δεν οφείλονται απαραίτητα στο ότι οι συγκεκριμένοι νεκροί και τραυματίες ήταν περισσότερο αμαρτωλοί από τους υπόλοιπους. Φυσικά και η αμαρτία μπορεί να προκαλέσει άμεσα κάποια ασθένεια, δεδομένου ότι ο Ιησούς προειδοποίησε σχετικά τον παραλυτικό που θεράπευσε στη Βηθεσδά. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη μετανοίας και αποδοχής της σωτηρίας του Θεού. 

8. Καλά θα κάνουμε να είμαστε ευγενικοί με αυτόν που καλοπροαίρετα ρωτάει "πού ήταν ο Θεός;". Σέβομαι την ερώτηση εάν είναι η αγωνιώδης κραυγή που βγαίνει από μία βαθιά τραυματισμένη ψυχή, αλλά θα μπορούσε επίσης να είναι μία ευκαιρία για να κατηγορήσει κανείς τον Θεό: "Κοιτάξτε, σίγουρα δεν υπάρχει κανένας Θεός αγάπης!". Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο Κάρολος Δαρβίνος, γιος κληρικού, όταν πέθανε η αδελφή του από λευχαιμία. "Γιατί του πατέρα μου τα θρησκευτικά μάγια, που καλούνται Πίστη, δεν δούλεψαν;", αναρωτήθηκε. Για να ανακουφιστεί από τον πόνο, ανέλαβε να αποδείξει ότι ο κόσμος μας πραγματικά δεν χρειάστηκε έναν δημιουργό, ακόμα κι αν η ιδέα του Θεού παρηγορούσε τους θρησκευόμενους γονείς του και τους φίλους τους. Στην πραγματικότητα ο Δαρβίνος κατέληξε να γίνει θεϊστής. Πίστευε ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά ως μία απόμακρη δύναμη. 
Θα μπορούσε η ερώτηση αυτή να είναι επίσης παρόμοια με αυτήν του αμετανόητου ληστή, που σάρκασε τον Ιησού στο σταυρό: "Εάν είσαι ο Γιος του Θεού, κατέβα από τον σταυρό και σώσε μας όλους". Αλήθεια, γιατί ο Ιησούς δεν το έκανε; Θα μπορούσε να το κάνει. "Πού ήταν ο Θεός;". Ο άλλος όμως εγκληματίας μετανιωμένος κατάλαβε το περιεχόμενο της βλάσφημης ρητορικής. Ανταπάντησε στον αμετανόητο ληστή ούτε λίγο ούτε πολύ: "Βούλωσέ το. Δεν βλέπεις ότι εμείς υποφέρουμε για τις αμαρτίες μας, αλλά αυτός είναι αθώος;". Και μέσα στην επιθανάτια αγωνία του, εμπιστεύθηκε φανερά τον Ιησού, κερδίζοντας την αιώνια σωτηρία της ψυχής του. 
Μία πιο εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: "Πού ήταν η πολυδιαφημισμένη τεχνολογική επιστήμη μας;". Γιατί η ανθρωπότητα δεν χρησιμοποιεί τον νου που ο δημιουργός της έχει δώσει; Κατάλληλα χρησιμοποιημένη η τεχνολογία θα μπορούσε να ανιχνεύσει τους σεισμούς και τα παλιρροϊκά κύματα, προειδοποιώντας ολόκληρο τον κόσμο με την ταχύτητα του φωτός. Ένα τέτοιο σύστημα είναι σε λειτουργία στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στον Ινδικό Ωκεανό απλά δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, γιατί φαίνεται πως δεν θεωρήθηκε αναγκαίο. Ίσως τώρα θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα παγκόσμιο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης. 
Σχετική είναι η ερώτηση που μερικοί Ταϊλανδοί υποβάλλουν: "Πού ήταν ο διευθυντής του μετεωρολογικού γραφείου μας;". Η Ταϊλάνδη καλύπτεται πράγματι από το σύστημα προειδοποίησης που λειτουργεί στον Ειρηνικό, εκτός από τη δυτική ακτή της. Το γραφείο γνώριζε ότι ένας ισχυρός σεισμός είχε γίνει κάτω από τη θάλασσα και ότι θα μπορούσε να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Αλλά, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων ABC της 4ης Ιανουαρίου του 2004, ο διευθυντής αποφάσισε να μην το δημοσιοποιήσει, από φόβο να μην τον κατηγορήσουν οι δεισιδαίμονες προληπτικοί ότι αυτός προκάλεσε την καταστροφή! Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Βουδισμός της Ταϊλάνδης συντηρεί έναν βαθιά εδραιωμένο στις ψυχές των κατοίκων ανιμισμό, οι οποίοι τρέφουν τυφλή εμπιστοσύνη στους μάγους ιερείς. Θεώρησε, φαίνεται, καλύτερο ο διευθυντής να ρίξει το φταίξιμο στον Θεό της Αγάπης των Χριστιανών, που επέτρεψε την καταστροφή. 
"Πού ήταν Θεός;". Όποιος επιμένει σ’ αυτή την ερώτηση, πρέπει επίσης να υποβάλει και μία άλλη ερώτηση: "Πού ήταν Θεός, όταν αμάρτανα ενώπιόν Του κάποια άλλη μέρα; Γιατί δεν με τιμωρούσε εκείνη την ώρα;". Ε, ναι λοιπόν, είναι πράγματι ένας Θεός αγάπης και υπομονής. 

9. Από τη στιγμή που έχουμε προσπαθήσει να εξερευνήσουμε εξονυχιστικά το "γιατί;", πρέπει να θίξουμε μία άλλη διάσταση, που εκτείνεται επέκεινα της ανθρώπινης κατανόησης, στο αιώνιο. Οι Γραφές μας λένε ότι ο Θεός δεν θέλει κανένας να χαθεί. Αντίθετα θέλει όλοι να μετανοήσουν και να δεχτούν την αιώνια ζωή. 
Δεδομένου ότι το τσουνάμι χτύπησε ξαφνικά, τι θα γίνει με τις χιλιάδες που δεν είχαν χρόνο να μετανοήσουν ή δεν ήξεραν τον τρόπο να προετοιμαστούν για την αιωνιότητα; Τι τερατώδες σενάριο έχω να προτείνω γι αυτούς; Κανένα. Δεν απαντώ σε "αμφίβολες" ερωτήσεις. Μόνο το Άγιο Πνεύμα ξέρει την αληθινή σχέση ενός προσώπου με τον Θεό και Αυτό μόνο μπορεί να προβλέψει εάν κάποιος θα δεχόταν το δώρο της αιώνιας ζωής ή όχι. Στην παραβολή του άφρονα πλούσιου και του Λαζάρου, ο Αβραάμ είπε ότι, εάν ο αμετανόητος δεν ακούει τον Λόγο του Θεού, δεν θα πίστευε ακόμα κι αν κάποιος ανασταινόταν από τους νεκρούς. 
Ξέρω ότι ο Θεός προειδοποίησε τον κόσμο τις ημέρες του Νώε: "Και είπε Κύριος, δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το πνεύμα μου μετά του ανθρώπου, διότι είναι σάρξ". Τους έδωσε άφθονο χρόνο να μετανοήσουν. 
Ο πατέρας του Νώε, ο Μαθουσάλας, ήταν μία ζωντανή προειδοποίηση που διήρκεσε περίπου χίλια έτη. Το όνομά του σημαίνει "όταν πεθάνει, θα συμβεί". 
Χωρίς καμία αμφιβολία, καθώς η Κιβωτός απομακρυνόταν πλέοντας στα νερά, οι γείτονες του Νώε στην απελπισμένη προσπάθειά τους να σωθούν από τον πνιγμό θα έκραζαν: "Που είσαι Θεέ της αγάπης;". Δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι ο Θεός παρέτεινε τη ζωή του Μαθουσάλα, καθιστώντας τον το γηραιότερο άτομο της Ιστορίας, περιμένοντας την μεταμέλειά τους. 

10. Το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού είναι μόνο μία πρόγευση αυτού που πρόκειται να έρθει επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, που δίνεται από τον Χριστό, προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού θα καταστραφεί από τη φωτιά και το σεισμό. Παρά την προειδοποίηση και παρά την εναλλακτική λύση της αποδοχής της Χάριτος του Θεού, οι άνθρωποι θα προτιμήσουν να κρυφτούν στις σπηλιές, παρά να μετανοήσουν. Αντί της μετάνοιας, θα αναθεματίζουν τον Θεό. Δυστυχώς, οι άνθρωποι κατηγορούν ενστικτωδώς τον Θεό - "πού ήταν ο Αγαθός Θεός σας, όταν πέθαιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;" αντί να κατηγορήσουν τον Σατανά, ο οποίος στο παρόν σχήμα "ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο". 
Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το κακό σε σχέση με την δικαιοσύνη, την αμαρτία σε σχέση με την αγιότητα, την θνητότητα σε σχέση με την αθανασία του Θεού. Η φιλοσοφία μπορεί να οργανώσει ορθολογικά την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά, σχετικά με το χρόνο και την αιωνιότητα, μπορούμε μόνο να δεχτούμε τον Λόγο του Θεού, επειδή ποτέ δεν έχει διαψευστεί. Σε αυτήν την ζωή, αποδίδουμε τέτοια σημασία στο χρόνο και την ύλη, ώστε δεν μπορούμε να συλλάβουμε μεγαλύτερης σπουδαιότητας έννοιες, όπως της αιωνιότητας και του πνεύματος. Όπως ένα αγέννητο παιδί μέσα στον αμνιακό σάκο δεν μπορεί να αντιληφθεί τον έξω κόσμο, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ύπαρξη πέρα από τον κόσμο που βλέπουμε και αγγίζουμε. Εν τω μεταξύ, έχουμε γίνει αδιάφοροι για το κακό και το επικίνδυνο καθεστώς της αμαρτίας, μέσα στο οποίο η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων ζει και κινείται. 

Ποια μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από το τσουνάμι. 
Ένα τέρας ξαφνικά σηκώθηκε από τον ωκεανό, που λαμπύριζε μια ηλιόλουστη ημέρα, και σάρωσε στο πέρασμά του πόλεις και χωριά, εξαφανίζοντας ολόκληρες κοινότητες στο πέρασμά του; Καθώς ευσπλαχνικά ανακουφίζουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας, πρέπει επίσης να μας απασχολήσουν εκείνοι που δεν έχουν προετοιμαστεί ακόμα για την αιωνιότητα. Ο Ιησούς μας έδωσε το Ευαγγέλιο για να το κηρύξουμε προς τους ανθρώπους κάθε φυλής, θρησκείας και έθνους. 
"Που είναι Θεός;". Ο Ιησούς απάντησε λέγοντας στους μαθητές του: "Εσείς είστε το φως του κόσμου". Το φως που τύφλωσε τον Παύλο στο δρόμο προς Δαμασκό, δεν ήταν ο βουδιστικός "Αυτο-Διαφωτισμός", αλλά ο Χριστός, η ελπίδα της δόξας, που κατοικεί μέσα στον πιστό. Το Πνεύμα του Χριστού λάμπει μέσα στις καρδιές των παιδιών του. Στις καρδιές των παιδιών του, εκεί είναι ο Θεός. Αυτός είναι η ελπίδα για έναν κόσμο που υποφέρει. Μας έχει δώσει την εντολή: "Προχωρήστε, αφήστε το φως σας να λάμψει". 

SIM, Τορόντο, 7 Ιανουαρίου 2005
Χάρολντ Φούλερ.


Άρωμα ζωής εν μέσω τραγωδίας.

Ο αδελφός του φίλου μας Σούι, αποφάσισε να πάει στο Πουκέ της Ταϊλάνδης για διακοπές με την οικογένειά του. Για τρεις συνεχόμενες νύχτες, ο άνθρωπος αυτός έβλεπε φρικτά όνειρα. Έβλεπε μέλη της οικογένειάς του να βρίσκονται πεσμένα μπρούμυτα στην ακτή. Ήταν πολύ στενοχωρημένος, αλλά δεν είπε τίποτα σε κανέναν και το κράτησε για τον εαυτό του. 
Το πρωί της Κυριακής στις 26 Δεκεμβρίου, η οικογένεια σχεδίαζε, όπως κάθε πρωί, να απολαύσει την παραλία. Η μητέρα όμως είχε ένα ισχυρό και πιεστικό προαίσθημα να μαζέψει την οικογένεια και να προσευχηθούν. "Γιατί Κύριε;", παραπονέθηκε. "Είμαστε σε διακοπές και όλο τον υπόλοιπο χρόνο πηγαίνουμε στην εκκλησία ανελλιπώς". Τα παιδιά δεν έφεραν αντίρρηση για τη ματαίωση του πρωινού μπάνιου στην παραλία. 
Στις 9:30 το πρωί μαζεύτηκαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για προσευχή. Μετά από 20 λεπτά, τα ύψους 30 μέτρων κύματα χτύπησαν την κοντινή παραλία, εκεί που θα βρίσκονταν υπό κανονικές συνθήκες. Ο αδελφός του Σούι εμβρόντητος εξομολογήθηκε στην οικογένειά του τα φρικτά όνειρα που τον ταλαιπωρούσαν τις προηγούμενες νύχτες. Αισθάνθηκε ότι τον επέπληξε ο Θεός, γιατί δεν Τον άφησε να του μιλήσει. Η σύζυγός του όμως είχε ακούσει το κάλεσμά Του και είχε υπακούσει. Έτσι η οικογένειά τους σώθηκε από την καταστροφή. 
Ευχαριστούμε τον Θεό για την οικογένεια αυτή και ζητάμε να δώσει ο Θεός ευρυχωρία ψυχής και ελπίδα σε άλλες οικογένειες που βρίσκονται σε μεγάλη θλίψη. Στη δεύτερη επιστολή προς Κορινθίους 2:14, ο Απόστολος Παύλος λέει: 
"Πλην χάρις εις τον Θεόν, όστις πάντοτε κάμνει ημάς να θριαμβεύωμεν διά του Χριστού και φανερόνει εν παντί τόπω δι’ ημών την οσμήν της γνώσεως αυτού".
Σε περιόδους τραγωδίας, όπως αυτή, καθώς υψώνουμε τις προσευχές μας και προσφέρουμε βοήθεια στο όνομα του Ιησού, γινόμαστε ένα άρωμα ζωής. 
Μπορούμε όλοι να είμαστε ένα γλυκό άρωμα ζωής, που θα αναδίδει τις μυρωδιές του γύρω του, στο περιβάλλον του, όποιο κι αν είναι αυτό. 
Sim.org

Αλυσοδεμένος, αλλά ευτυχισμένος.

"Κι ενώ αυτός απολογείτο αυτά, ο Φήστος με δυνατή φωνή είπε: Παραφρονείς, Παύλο˙ τα πολλά γράμματα σε παρασύρουν σε παραφροσύνη. 
Κι εκείνος είπε: Δεν παραφρονώ, εξοχότατε Φήστο, αλλά προφέρω λόγια αλήθειας και νου υγιαίνοντα. Ο βασιλιάς, βέβαια, στον οποίο και μιλώ με θάρρος, γνωρίζει καλά γι’ αυτά˙ επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι τίποτε απ’ αυτά δεν του διαφεύγει˙ για τον λόγο ότι, αυτό δεν έχει γίνει σε μια γωνιά. Βασιλιά Αγρίππα, πιστεύεις στους προφήτες; Ξέρω ότι πιστεύεις. 
Και ο Αγρίππας είπε στον Παύλο: Παραλίγο με πείθεις να γίνω Χριστιανός. 
Και ο Παύλος είπε: Θα το ευχόμουν στον Θεό, όχι μονάχα εσύ, αλλά και όλοι αυτοί που με ακούν σήμερα να γίνουν, και παρά λίγο και παρά πολύ, τέτοιοι, όπως είμαι κι εγώ, εκτός βέβαια από τούτα τα δεσμά". Πράξεις Αποσ. 26:24-29 

Η παραπάνω αφήγηση μας μεταφέρει σε μία αίθουσα δικαστηρίου. Στη συνεδρίαση προεδρεύουν ο Ρωμαίος κυβερνήτης και ο τοπικός βασιλιάς. Στο ειδώλιο του κατηγορούμενου κάθεται ένας μικρόσωμος Ιουδαίος. Τα χέρια του είναι δεμένα με αλυσίδες. Τι έγκλημα έκαμε; Πίστεψε και μίλησε. Κήρυξε σε μεγάλους και σε μικρούς, σε άτομα και σε πλήθη, ότι ο Ιησούς που πέθανε στο Σταυρό, είναι τώρα ζωντανός και αναστημένος. Αυτά τα αλυσοδεμένα χέρια, είναι τα ίδια που είχαν γράψει τα αθάνατα αριστουργήματα, που εμείς οι κατοπινοί ξέρουμε σαν τις επιστολές προς τους Θεσσαλονικείς, προς τους Γαλάτας, προς τους Κορινθίους, προς τους Ρωμαίους, κ.τ.λ. 

Καημένη ανθρώπινη δικαιοσύνη! Με τι συνείδηση όρισες μια τέτοια αντιστροφή ρόλων! Η άγνοια στο πρόσωπο του Φήστου, και η ενοχή –στο πρόσωπο του Αγρίππα, καμαρώνουν καθισμένες στις έδρες τους, με τα διακριτικά παράσημα της εξουσίας και της αρετής, ενώ απέναντί τους η αληθινή σοφία στο πρόσωπο του Παύλου, κάθεται στο εδώλιο περιφρονημένη κι αλυσοδεμένη. 

Ο πρώτος, ο πιο αμαθής από τους τρεις, ο δεύτερος, ο πιο ένοχος από τους τρεις, ο τρίτος, ο πιο ευτυχισμένος από τους τρεις. Αυτοί οι χαρακτήρες θα μας απασχολήσουν. 

Ο Φήστος. Άνθρωπος άριστα μελετημένος, πεπειραμένος κι ευφυής, όμως τελείως αμαθής στα θέματα τα ουσιαστικά, που θα έπρεπε να τα γνωρίζει. Τέτοιος μας φαίνεται ο ένας από τους τρεις, ο Ρωμαίος διοικητής Φήστος. Πράγματι, ήταν μελετημένος κι έξυπνος. Στα νομικά ζητήματα, δηλαδή στον τομέα του επαγγέλματος του, άριστα καταρτισμένος. Κατείχε το Ρωμαϊκό Δίκαιο όσο κανείς άλλος. Σε μια στιγμή ερμηνεύοντας τον σχετικό νόμο είπε: "Δεν είναι συνήθεια των Ρωμαίων να παραδίδουν κάποιον προτού ο κατηγορούμενος αντιμετωπίσει τις κατηγορίες του, και λάβει την ευκαιρία να απολογηθεί για τις κατηγορίες του". Πράξεις Αποσ. 25:13. 

Επίσης, από την αρχή ακόμα της δίκης βρήκε ότι ο φάκελος των ανακρίσεων δεν ήταν πλήρης. "Κρίνω ότι, είναι παράλογο το να στείλω ένα φυλακισμένο δίχως ν αναφέρω τις ειδικές εναντίον του κατηγορίες". 25:27. Κατόπιν, στην πορεία της ακρόασης, διέκρινε με ετοιμότητα ότι το κύριο σημείο που προκαλούσε τις διαμάχες μεταξύ των Ιουδαίων και των Χριστιανών, ήταν το ίδιο σημείο που μέχρι σήμερα προκαλεί ατέλειωτες συζητήσεις και διαμάχες μεταξύ των οπαδών του Χριστού και των εχθρών του: Αν δηλαδή, ο Ιησούς είναι νεκρός ή ζωντανός. 

Όμως αυτόν τον άριστα μελετημένο και ευφυή άνθρωπο, τον Φήστο, αν τον τοποθετήσουμε μέσα στο πλαίσιο των πραγμάτων του Θεού και συγκεκριμένα μπροστά στη Χριστιανική θρησκεία, στα ιστορικά δεδομένα της και τις πνευματικές αλήθειες της, αν τον τοποθετήσουμε σ αυτό το πλαίσιο, αμέσως θα διαπιστώσουμε πως έχουμε μπροστά μας ένα άνθρωπο αγενή, αμαθή και ασυλλόγιστο. Και να η απόδειξη. Ενώ άκουγε για αρκετή ώρα και με μεγάλη υπομονή τον απόστολο Παύλο να απολογείται, τη στιγμή που χτύπησε τ αυτιά του ο λόγος "Ανάσταση νεκρών" ξαφνικά πετάχτηκε και φώναξε δυνατά στον κατηγορούμενο: " Έχασες τα μυαλά σου Παύλε, η μεγάλη σου μόρφωση σε οδηγεί στην τρέλα". 26:24. 

Φτωχή αντίληψη, φτωχή διάνοια ανθρώπου που ζει στο κλουβί της καθημερινής ρουτίνας, και κινείται νύχτα –μέρα στα πράγματα του υλισμού και της φιλοδοξίας. Ο άνθρωπος αυτός μόλις άκουσε μια αλήθεια που ανήκει στις αιώνιες πραγματικότητες, αμέσως ερεθίστηκε και αναστατώθηκε! Δεν θα έκανε το ίδιο σε άλλη περίπτωση. Στη κοινωνική του ζωή λ.χ. ο Φήστος σαν ευφυής και πολιτισμένος άνθρωπος, σκεφτόταν καλά τι θα έλεγε ή τι θα έκανε. 

Αλλά τώρα που άκουσε τον κατηγορούμενο να μιλάει για "ανάσταση νεκρών", ο Φήστος αμέσως έχασε και την ευγένεια του, και την υπομονή του. Έγινε άλλος άνθρωπος. 

Ακόμα και λόγια ηθικής αν άκουγε, δεν θα τάραζαν την ατμόσφαιρα της συζήτησης, επειδή τα ηθικά λόγια δεν βλάπτουν κανένα. Τουναντίον, πάνω στη συζήτηση, ορισμένες θρησκευτικές γνώμες είναι ευπρόσδεκτες, αρκεί να συμφωνούν με την αντίληψη του πολύ κόσμου. Αν λ.χ κάποιος μιλήσει για την επίγεια ζωή του Χριστού ή για την αγάπη Του, ή για την φιλανθρωπία Του, ή για την υπέροχη αρετή Του, ή για τις υψηλές διδασκαλίες Του, θα βρει έτοιμο ακροατήριο να τον ακούει, χωρίς διακοπή. 

Όμως, αν το θέμα επεκταθεί στις ουράνιες αλήθειες που δημιουργούν στον αμαρτωλό μεγάλα και δύσκολα ερωτήματα, ερωτήματα που εισχωρούν μέχρι τις ρίζες της καρδιάς και της θέλησης, τότε τα πράγματα θ αλλάξουν! Με άλλα λόγια: Μη προσπαθήσεις πάνω στη συζήτηση ν αποδείξεις, ότι ο Υιός του Θεού, ότι ο Εσταυρωμένος είναι ο σωτήρας των αμαρτωλών, ότι στο τάφο του Ιησού Χριστού σημειώθηκε η πρώτη νίκη εναντίον του θανάτου, και ότι ο Αναστημένος Κύριος θα ξανάρθει για να πάρει την αληθινή Του Εκκλησία. Μην αναφέρεις τέτοια πράγματα, επειδή αμέσως η συζήτηση θα διακοπεί με ειρωνείες και διαμαρτυρίες. "Αυτά είναι θέματα για τους θεολόγους θα πει ο ένας, "ωραία παραμύθια για παιδιά" θα πει ο άλλος, "άχρηστα πράγματα κι ανοησίες" θα πει ο τρίτος. 

Στους σημερινούς Φήστους, που είναι κι αυτοί άνθρωποι ευγενείς και πολυδιαβασμένοι, και που δέχονται μόνον τον θάνατο του Ιησού Χριστού, αλλά όχι και την Ανάσταση Του, σ αυτούς πάντοτε έτοιμοι ν ακούνε "όμορφα ηθικά διδάγματα" της ζωής του Χριστού, αλλά όχι και τις σωτήριες αλήθειες, για τον θάνατο και την ανάστασή Του, σ αυτούς έχουμε να απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο που και ο Παύλος απάντησε στον Φήστο: " Όχι φίλοι μας, δεν παραλογιζόμαστε: δεν πιστεύουμε σε παραμύθια και σε ανοησίες, αλλά πιστεύουμε και ομολογούμε πράγματα, που τα ομολόγησαν αναγνωρισμένες ιδιοφυΐες, καθώς και πολλά από τα δυνατότερα πνεύματα που πέρασαν από τη σκηνή της ανθρωπότητας. Πιστεύουμε και ομολογούμε πράγματα, που έγιναν η χαρά και η δύναμη των μεγαλυτέρων αγίων που έζησαν πάνω στον πλανήτη μας, πράγματα που για 20 αιώνες τώρα, έχουν ξεριζώσει από την απελπισία και την ασωτία  σε χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, πιστεύουμε και ομολογούμε αλήθειες, που έχουν μεταβάλει τον φόβο και τον τρόμο του ετοιμοθάνατου, σε κραυγές δοξασμένης ελπίδας και θριάμβου". 

Ο Αγρίππας. Θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε κάπως τον Φήστο, για την περιορισμένη του γνώση στα πράγματα του Θεού, επειδή σαν Ρωμαίος ειδωλολάτρης μεγάλωσε μακριά από τις Γραφές. Αυτά που γνώριζε σχετικά με το Ευαγγέλιο, ήταν ότι άκουσε από το στόμα του Παύλου, κατά την πορεία της δικαστικής ακρόασης. 

Να, όμως δίπλα του ένας άνθρωπος που βρισκόταν σε συχνή επαφή με την θρησκεία, και με τις διδασκαλίες του Ισραήλ. Αυτός γνώριζε τις Γραφές, πίστευε πως στα κηρύγματα τους οι προφήτες μίλησαν για ένα μέλλον χάρης και σωτηρίας, μάλιστα έφτασε μέχρι στο σημείο να δέχεται πως τα προφητικά οράματα, θα πραγματοποιούνταν στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Μαζί με όλα αυτά, βλέποντας και πόσο ζωντανή ήταν στο πρόσωπο του Παύλου η απόδειξη αυτών των μεγάλων αληθειών εντυπωσιάστηκε. "Παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω Χριστιανός", απάντησε ο βασιλιάς Αγρίππας στον Απόστολο Παύλο, όταν αυτός τον είχε ρωτήσει "Πιστεύεις στις Γραφές; Γνωρίζω ότι πιστεύεις". Ιδού λοιπόν, ο "παρ ολίγον χριστιανός" Αγρίππας. Έχει τη γνώση, έχει τις παραδόσεις, έχει τα καλά παραδείγματα, έχει τη διάθεση να πεισθεί τα έχει όλα, εκτός από ένα. 

Αν το ευαγγέλιο ήταν μια όμορφη ιστορία, ή κάποιο σύστημα δογμάτων, ο Αγρίππας δεν θα είχε καμία δυσκολία να το δεχθεί αμέσως. Αλλά το ευαγγέλιο αρχίζει με τα λόγια: "Μετανοείτε. Διορθώστε τη ζωή σας". Κι αυτό κρατούσε πίσω τον Αγρίππα. Ήθελε να πιστέψει, αλλά όχι και να διορθώσει τη ζωή του. Μεταξύ του Αγρίππα και του Χριστού, δεν υπάρχει παρά ένα εμπόδιο. Είναι ένα σαρκικό πάθος, ένας ένοχος έρωτας. Είναι η φιλενάδα του η Βερνίκη, που κάθεται δίπλα του ... Έτσι ο φίλος μας ο "παρ ολίγον χριστιανός", είναι ο πιο ένοχος από τους τρεις. 

Πολλοί είναι πεσμένοι στην ίδια παγίδα του βασιλιά Αγρίππα. Σε κάποια στιγμή της ζωής τους άκουσαν τον λόγο της Σωτηρίας με τέτοια δύναμη, με τέτοια ευγλωττία, με τόσον εντυπωσιακές παραστάσεις, ώστε έφτασαν στο σημείο να πουν κι αυτοί το "παρ ολίγον με πείθεις". Ένα μονάχα βήμα τους απόμενε, μια τελευταία απόφαση: Να κομματιάσουν το τελευταίο τους είδωλο, το μόνο κρυφό τους εμπόδιο, που τους χώριζε από τον Θεό. Κι εδώ σταμάτησαν και είπαν στην Αλήθεια, τα ίδια που είπε και ο Φήλιξ στον Παύλο: "Στο μέλλον θα τα ξαναπούμε, θα δοθεί κι άλλη ευκαιρία όταν το βήμα που θα κάνω θα μου στοιχίσει λιγότερο". 

Έτσι, αυτοί οι "παρ ολίγον χριστιανοί", μοιάζουν με τους ταξιδιώτες που έχασαν το τραίνο για ένα δευτερόλεπτο, και γι αυτό το λίγο έχασαν τα πάντα. 

Πόσο αξιοθρήνητη ύπαρξη αυτός ο βασιλιάς, ο Αγρίππας! Η συνείδηση του τον έσπρωχνε να υπακούσει στη φωνή του Θεού, και συνάμα μια άλλη φωνή του ψιθύριζε "περίμενε". Οι σκέψεις του κονταροχτυπιόταν με τα συναισθήματα του, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 

Ο Αγρίππας είναι ο πλέον ένοχος επειδή γνώριζε ότι αμαρτάνει. Και ο δούλος που γνωρίζει το θέλημα του Θεού και δεν το κάνει "δαρήσεται πολλάς". Λουκάς. 12:47. 

Ο Παύλος. Ας μιλήσουμε τώρα και για τον κατηγορούμενο. 

Ο απόστολος Παύλος είχε πράγματα, που κανένας άνθρωπος δεν θα τα ζήλευε, όμως είχε και άλλα που πολύ θα τα ζηλεύαμε: 
Τη φτώχεια του λ.χ. στα υλικά αγαθά. Είχε περιουσία; Όχι. Εκτός από τις έκτακτες βοήθειες που οι εκκλησίες του πρόσφεραν, για να συμπληρώσουν το φτωχό του μεροκάματο, άλλο περιουσιακό στοιχείο δεν είχε! "ως φτωχοί πολλούς όμως πλουτίζοντας ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες", έγραψε στους Β' Κορινθίους 6:10. 

Είχε κοινωνικά προνόμια και τιμές; Όχι. Ούτε είχε τέτοιες τιμές αλλά ούτε και τις επιζήτησε. Ο μόνος σκοπός της ζωής του ήταν να τιμήσει τον Χριστό, ποτέ τον εαυτό του. Έγραψε στους Χριστιανούς της Κορίνθου, ότι για χάρη του Χριστού "εγίναμε σαν περικαθάρματα του κόσμου, και σκύβαλον πάντων". Α' Κορινθίους. 4:13. 


Είχε υγεία; Όχι. Ο απόστολος Παύλος, βασανιζόταν από μια πάθηση σε βαθμό που γινόταν αντικείμενο συμπάθειας. Ήταν "σκόλοπας στη σάρκα, άγγελος Σατάν, δια μα μη υπεραίρομαι". Β' Κορινθίους 12:7. 

Απολάμβανε τουλάχιστον, τον σεβασμό που του άξιζε από τις τοπικές Εκκλησίες, που ο ίδιος θεμελίωσε και οικοδόμησε; Όχι. Οι χριστιανοί Κορίνθιοι, αμφισβήτησαν την αποστολική εξουσία του, περιφρόνησαν το πρόσωπό του και δυσφήμισαν το έργο του. 
Αλλά και οι τριγύρω του συνθήκες δεν ήταν καλύτερες. Παντού η ίδια κατάσταση, μια κατάσταση στενοχώριας και δακρύων. Οι Ιουδαίοι συμπατριώτες του που τόσο τους αγαπούσε, σαν πατριώτης και χριστιανός, συνεχώς τον πότιζαν φαρμάκι. Ας αφήσουμε το ότι η φροντίδα του για τις εκκλησίες, τον κατέτρωγε μέρα και νύχτα, προστατεύοντας τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, είτε από τα στοιχεία του Ιουδαϊσμού, είτε από τα απατηλά σοφίσματα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. 

Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, τώρα τον βλέπουμε φυλακισμένο στη Ρώμη να ετοιμάζεται για να πιει το τελευταίο ποτήρι του, το ποτήρι του μαρτυρικού θανάτου του. 

Κι όμως! Πόσο παράξενο αλλά και καταπληκτικό εκ μέρους του. Σ αυτή την ανθρωπίνως τρισάθλια κατάσταση που βρισκόταν ο Παύλος  να πει στον βασιλιά που στεκόταν αντίκρυ του: "θα ευχόμουνα να ήσουν καθώς κι εγώ". Μερικά χρόνια αργότερα, έγραψε από την σκοτεινή φυλακή της Ρώμης στους χριστιανούς των Φιλίππων: "Πάντοτε να χαίρετε". 

Από πού άραγε πήγαζε αυτή η πλούσια χαρά που γέμιζε την ψυχή του Παύλου, ακόμα και μέσα στους πλέον σκληρούς αγώνες του; Από που ανάβλυζε αυτή η εσωτερική του αγαλλίαση που τη ζηλεύει ο καθένας; Αυτή η χαρά και η αγαλλίαση ανάβλυζε πρώτα από τη συγνώμη που είχε πάρει από τον Θεό. Οι αλυσίδες που έδεναν τη στιγμή εκείνη τα χέρια του, δεν συγκρίνονταν μπροστά στις αλυσίδες των εντολών του Μωσαϊκού Νόμου, που άλλοτε κρατούσαν δεμένη την ψυχή του. Αυτές τις τυραννικές αλυσίδες τις κατέκοψε η χάρη του Θεού. Ο Παύλος είχε λυτρωθεί. Τώρα βρισκόταν ασφαλισμένος, και συγχωρημένος στην αγκαλιά του Θεού. Αυτό για το παρόν. Όσο για το μέλλον, γνώριζε και πίστευε ότι είναι κληρονόμος του Θεού, και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού. Και να με ποια λόγια αυτή η εσωτερική αγαλλίαση ξεχείλισε την καρδιά του: "ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχές, ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα.... θα μας χωρίσουν ποτέ από την αγάπη του Θεού την εν Χριστώ Ιησού". Ρωμαίους 8:38. 

Η δεύτερη πηγή χαράς του απόστολου Παύλου, ήταν η καρποφορία του πνευματικού του έργου. Πόση εργασία! Πόσοι κίνδυνοι! Πόσες θεμελιωμένες και οικοδομημένες εκκλησίες! Πόσο πλούσια η σπορά στο απέραντο χωράφι του Θεού! Πόσες λυτρωμένες ψυχές! Πόσες θαυμάσιες οι κατακτήσεις του Ευαγγελίου, κατακτήσεις αφανείς στα μάτια του κόσμου, όμως άφθαρτες και αιώνιες στη σφαίρα του Πνεύματος. 

Με ποια αγαλλίαση ο Κύριος Ιησούς είπε στον Πατέρα, "Το έργο που μου έδωσες να κάμω, το τελείωσα". Και με πόση ικανοποίηση έγραφε ο Παύλος, στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, "το δρόμο ετελείωσα". Πόσο βαθιά, πόσο χορταστική, πόσο πλούσια ικανοποίηση! 

Η τρίτη πηγή χαράς του Παύλου, ήταν το ότι γνώριζε κι αισθανόταν, πως εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στη θέση όπου ο Θεός τον ήθελε να βρίσκεται. Ο αληθινός χριστιανός που έχει συνείδηση της αποστολής του, και του έργου του εδώ στη ζωή, είτε σε μια καλύβα βρίσκεται, ή σε παλάτι, είτε στο ειδώλιο του κατηγορουμένου κάθεται, ή σε βασιλικό θρόνο, είτε απλός εργάτης είναι, ή επιστήμονας, είτε στο χωριό του εργάζεται, ή στα πέρατα του κόσμου, αυτό δεν έχει σημασία καμία. Σημασία έχει το να βρίσκεται στη θέση που ο Θεός τον θέλει, και να κάνει το έργο που Αυτός του έχει προετοιμάσει. Έξω από αυτή τη θέση κι αυτό το έργο, δεν υπάρχει παρά ανησυχία, απαισιοδοξία και αποτυχία. 

Να, λοιπόν ακόμα μια φορά οι τρεις πηγές που ξέχυναν τα νερά της χαράς μέσα στην ψυχή του Αποσ. Παύλου: 

Ήταν σεσωσμένος για το παρόν αλλά και για το μέλλον. 

Εργαζόταν στο χωράφι του Θεού για τη δόξα του Θεού. 

Τέλος βρισκόταν στη θέση που ο Θεός τον ήθελε να βρίσκεται, κάνοντας το έργο που είχε προετοιμάσει ο Θεός γι αυτόν. 

Αυτές οι πηγές χαράς γίνονται και δικές μας πηγές χαράς, αν περπατούμε στα ίδια αχνάρια πνευματικής ζωής. Τότε θα είμαστε καθισμένοι στα γόνατα του Θεού και, "τα πάντα θα είναι δικά μας". Α' Κορινθίους 3:22... 

Πηγή:  ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ

Αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε, αλλά θα πεθάνουμε;

Πριν από εμάς, άνθρωποι πλούσιοι αλλά και φτωχοί, άνθρωποι δυνατοί, αλλά και αδύνατοι, σοφοί με μεγάλη φήμη, εργάτες, εργοδότες, αμαρτωλοί, αλλά και άγιοι άνθρωποι, προσπάθησαν να επιζήσουν. Όλοι αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν ένα και μοναδικό πρόβλημα, τον θάνατο. Μήπως κάποιος απ αυτούς κατάφερε να δώσει λύση; Αποδείχθηκε ότι ο πλούτος είχε μικρή δύναμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, η δύναμη των δυνατών ασήμαντη, η γνώση των σοφών φτωχή, έτσι οι πλούσιοι άφησαν εδώ τα πλούτη τους, και οι σοφοί την γνώση τους, οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες, και τόσοι άλλοι άφησαν τα πάντα νικημένοι από τον θάνατο. Τι κρίμα, αυτό ήταν όλο; Που είναι η δόξα του ανθρώπου; Η δύναμη, η σοφία, τα μεγάλα λόγια, δεν στάθηκε τίποτε ικανό να αντιμετωπίσει τον θάνατο, και ο θάνατος υπερίσχυσε; Αγωνιζόμαστε να ζήσουμε, αλλά θα πεθάνουμε; Κανείς σοφός στην καρδιά δεν μπορεί να δώσει λύση; Δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε; Βασιλεύει σε όλους τους ανθρώπους και στα πάντα; Φέρνει δυστυχία, και αποχωρισμό από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, φέρνει φόβο. Και ο φόβος δένει τους ανθρώπους για μια ολόκληρη ζωή. Το ωραιότερο δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος, είναι όπως η σκόνη που φυσάει ο άνεμος; Είναι όπως το άνθος που μαραίνετε; 
Ο θάνατος τελικά δεν νικιέται; Πως μπορεί ο άνθρωπος να τον αντιμετωπίσει; Το τελειότερο δημιούργημα που έπλασε ο Θεός, το έπλασε για να πεθαίνει; Την απάντηση θα την δώσεις εσύ φίλε. 

Όμως υπάρχει ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ο οποίος νίκησε τον θάνατο. Του πήρε την εξουσία, και κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου. Κατάργησε τον θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή, και την αφθαρσία. "Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου".Αποκάλυψη 1:18. Θάνατος δεν σημαίνει εκμηδενισμός, αλλά αποχωρισμός τις ψυχής από το σώμα. Όσο ζούμε μακριά από τη ζωή, ζούμε μαζί με τον θάνατο. Η ζωή και ο θάνατος δεν πάνε μαζί. Η αμαρτία είναι αυτή που χωρίζει τον άνθρωπο, από τον ΑΓΙΟ ΘΕΟ. Η επιλογή είναι δική σου. 
Διάλεξε τον αιώνιο θάνατο, η την αιώνια ζωή. 
Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για να ζήσουμε εμείς, τώρα όμως ζει αναστημένος. Αναγνώρισε ότι μέσα σου υπάρχει ο φόβος του θανάτου, και ζήτησε από τον αρχηγό της ζωής τον Ιησού Χριστό να πάρει την αμαρτία από την καρδιά σου, να πάρει τον θάνατο, και να σου δώσει αιώνια ζωή. Σκέψου σοφά, και αποφάσισε τώρα που υπάρχει ακόμα καιρός. 
Δώσε τον θάνατο τις αμαρτίας, και πάρε την ζωή τις σωτηρίας...