"υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς·" Κολοσσαείς 3:13.

 Ένας πρώην μαθητής αφηγείται μια ιστορία: 
Όταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο.
Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει στην τάξη,για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας,αλλά να κοιτάμε πως θα απα

λλαγούμε από αυτόν, και έτσι μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα,και ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι,αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια.
Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ότι μας είχε ζητήσει, και τότε εκείνος μας λέει:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέσετε κάποιον, να... παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου που δεν συγχωρέσατε,και την ημερομηνία,και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές. Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια,παντού. Μ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε.

Να έχουμε δηλαδή επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθώς πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco. Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν,και η μυρωδιά ήταν αφόρητη. Κι αυτό για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε αμέσως να συγχωρούμε.

Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε,πως το να συγχωρέσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Όμως θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο που κάνουμε στον εαυτό μας. Γιατί με το να συγχωρέσουμε,απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου,και το περιεχόμενό της βρωμάει απαίσια;

Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό.

 Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις πρώτες βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός κατάληξε στα εξής:
- Θ ανοίξω την καρδιά σου,απευθύνθηκε στο αγοράκι.
Το αγοράκι όμως τον διέκοψε απότομα:
- Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό!
Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα,και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:
- Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου.
- Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό!
Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε:
- Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου,και θα αποφασίσω μετά τι θα κάνω.
- Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας.Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά!
Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε:
- Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.
- Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό που βρίσκεται εκεί,του λέει ξανά το αγοράκι!!!
Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεων ενοχλημένος. Το καημένο το παιδί μονολογεί…!
Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση… Οι βλάβες τις καρδιάς ήταν σημαντικές, όπως είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…
Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο του χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: "κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης,καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση σταμάτησε: ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο"…
Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε… Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού:
- Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ,το έστειλες μ αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;
Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά:  
- Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, που δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται!
Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του:
- Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες… γιατί;
Η φωνή μέσα του απάντησε και πάλι:
- Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο!!
Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία, ήρθε γι αυτόν… Ο ίδιος είχε λάβει χριστιανική μόρφωση όταν ήταν παιδί… Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.
Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού,και κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.
Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε:
- Ανοίξατε την καρδιά μου;
- Ναι! απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.
-Και τι βρήκατε; ρώτησε ο μικρός.
- Βρήκα το Χριστό, απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…
Το παιδί και ο γιατρός από τότε,έγιναν οι καλύτεροι φίλοι!!!

Η μόνη λύση να γυρίσουμε πίσω στον Χριστό.

Σ αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε, η κοινωνία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Εκτός των πολλών και μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που περνάμε, παράλληλα η αμαρτία γιγαντώνεται, όσο πάει και νομιμοποιείται. Διεστραμμένοι άνθρωποι, ψευτομέντιουμ και μάγοι διαφόρων ειδών και εγκληματίες πάσης φύσεως, προβάλλονται ακόμα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να δώσουν τη γνώμη τους για πολύ λεπτά ζητήματα, όπως η οικογένεια, τα παιδιά, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι ειλικρινείς σχέσεις των ανθρώπων.
Εκεί ακούμε τα πιο απογοητευτικά συμπεράσματα και τους πιο παράλογους σχεδιασμούς για το μέλλον της κοινωνίας μας. Θέλουν να καταργήσουν κάθε τι που είναι σωστό και δοκιμασμένο και να εγκαθιδρύσουν ένα δικό τους σύστημα κατά τις επιθυμίες της σάρκας τους.
Τρανταχτό παράδειγμα, ο γάμος. Κάποτε έριξαν την ιδέα να καταργηθεί ο θεσμός του γάμου και προσπάθησαν να βρουν ένα υποκατάστατο. Πρότειναν πολλές λύσεις, ελεύθερη συμβίωση, συμβολαιογραφική πράξη, ανύπαντρες μητέρες και άλλα τέτοια. Εκείνες που πλήρωσαν περισσότερο από όλους αυτές τις ψεύτικες θεωρίες, είναι οι κοπέλες που πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν μητέρες χωρίς να τελέσουν κανένα γάμο. Έκαναν ένα παιδί, έγιναν μητέρες χωρίς επίσημο πατέρα και προσπάθησαν να κάνουν οικογένεια. Με αποτέλεσμα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα οποία φροντίζουν για τους πάσχοντες και αναξιοπαθούντες ανθρώπους να μην παραλείπουν στη λίστα τους να βάζουν και τις ανύπαντρες μητέρες, οι οποίες απεδείχθη ότι είναι απροστάτευτες και οπωσδήποτε αξιολύπητες και φυσικά τα παιδιά τους που μεγαλώνουν ορφανά από πατέρα. Πόσο διαφορετικά τα έφτιαξε ο Θεός τα πράγματα. Ο Θεός δημιούργησε το θεσμό του γάμου με απόλυτη αρμονία και γι’ αυτό είναι αναντικατάστατος, όπως είναι και τα μάτια μας και τα αυτιά μας και όλα τα μέλη του σώματός μας.
Αντικαθίσταται το μάτι μας με κανένα ψεύτικο; Το χέρι μας; Το νύχι μας; Τίποτα δε μπορεί να αντικατασταθεί χωρίς καταστροφή και κακό αποτέλεσμα.
Νόμιζαν μερικοί ότι όσο απομακρυνόμαστε από τις διδασκαλίες του Χριστού, από το Ευαγγέλιο που είναι η απόλυτη αλήθεια, τόσο πιο πολύ εκσυγχρονιζόμαστε και θα ζήσουμε καλύτερα και πιο ελεύθερα. Στην πράξη όμως, το αποτέλεσμα μας δείχνει το αντίθετο. Όσο απομακρυνόμαστε από τις εντολές και τους κανόνες του Χριστού, τόσο πιο πολύ εκφυλιζόμαστε και δυστυχούμε.
Χρειαζόμαστε τον Ιησού Χριστό σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε. Ας γυρίσουμε λοιπόν κοντά του.
Τον χρειαζόμαστε όχι μόνο στα σημερινά οικονομικά προβλήματα, αλλά κυρίως για τη σωτηρία της ψυχής μας και τότε θα δούμε το χέρι Του και στην οικογένειά μας και στην πατρίδα μας ακόμα. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, σαν τον «άσωτο υιό», ο οποίος, αφού κατασπατάλησε την περιουσία του πατέρα του «μετά πορνών» και κατάντησε να βόσκει γουρούνια ζητώντας μισθό λίγα ξυλοκέρατα, που και αυτά δεν του τα δίνανε, επέστρεψε στον οίκο του πατέρα του και ζήτησε να γίνει ένας απλός δούλος, για να χορταίνει τουλάχιστον «άρτον».
Βεβαίως δεν τα γράφουμε όλα αυτά για να αλλάξει το καθεστώς των ανθρώπων ή η κοινωνία και οι νόμοι του κράτους που επιτρέπουν τα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τις μοιχείες και όλα αυτά τα κακά. Αλλά τα γράφουμε για να γνωρίσουν και να κάνουν το θέλημα του Θεού όσοι θέλουν να ζήσουν μια ευλογημένη ζωή και να φθάσουν κάποια ημέρα στο περιβάλλον του Ουράνιου Πατέρα.
Ο Ιησούς του Ναυή είπε στους Ισραηλίτες: «Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τον Θεόν ή τον Βάαλ…» και κατέληξε: «…Εγώ όμως και ο οίκος μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον», Ιησούς του Ναυή 24:15. Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν τι θα κάνουν οι άλλοι. Εγώ και η οικογένειά μου έχουμε αποφασίσει να κάνουμε το θέλημα του Θεού και να ακολουθούμε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού...

Λανθασμένες αντιλήψεις των χριστιανών σχετικά με τον Θεό.

Ο βασικός σκοπός ύπαρξης κάθε ανθρώπου πάνω σ΄αυτήν την γη πρέπει να είναι η προσωπική γνωριμία του με τον Ιησού Χριστού και η πίστη στο πρόσωπό Του, η οποία του εξασφαλίζει από τώρα ζωή αιώνια, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ιωαν.6:47). Η προσωπική επαφή, λοιπόν, με το πρόσωπο του Χριστού αποτελεί την αρχή μιας σχέσης, όπου ο θνητός άνθρωπος αρχίζει να αποκτά γνώση για το θέλημα του αιώνιου Θεού και για το πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί προς δόξαν του Κυρίου στη ζωή του. Γνωρίζοντας κάποιος τον Χριστό, γνωρίζει την αλήθεια και σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού « η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει»(Ιωαν.8:32). Η απόκτηση της γνώσης του Θεού όμως είναι μια δύσκολη και μακροχρόνια διαδικασία, ένα βίωμα ζωής και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Ο απόστολος Παύλος, μάλιστα, τονίζει περισσότερο τη γνώση του Θεού για μας και όχι το αντίστροφο: «τώρα δε, αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού»(Γαλ.4:9) και καταλήγει συμπερασματικά απευθυνόμενος στους Κορινθίους πότε θα αποκτήσουμε την τέλεια γνώση του Θεού:«διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην»(Κορινθ.Α΄13:12). Η προσπάθεια του χριστιανού να προχωρήσει σε αυτήν την γνώση είναι καθημερινή και συνεχής. Αποκτώντας την ,όμως, σταδιακά και εμβαθύνοντας στην ανιδιοτελή αγάπη του Χριστού, συνειδητοποιούμε πόσο λανθασμένες είναι μερικές αντιλήψεις αναγεννημένων ανθρώπων σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού και την χριστιανική εν γένει ζωή. Και αν θεωρείται φυσιολογικό για έναν άνθρωπο που ζει μακριά από τη χάρη του Θεού και αδιαφορεί εκουσίως για το πρόσωπό Του να εκφράζει -όντας εν αγνοία- διαστρεβλωμένες απόψεις, εξίσου αφύσικο είναι το γεγονός ο πιστός χριστιανός που βρίσκεται μέσα στα οροθέσια της θεικής επίδρασης να ζει με ψευδαισθήσεις επιζήμιες για την ίδια του την ψυχή. Μερικές, λοιπόν, από αυτές τις αντιλήψεις είναι οι εξής: Ο Θεός είναι ο «αστυφύλακας» της ζωής μας, όπου άγρυπνος και βλοσυρός μας επιτηρεί και περιμένει κάποιο σφάλμα ή ολίσθημά μας για να μας τιμωρήσει. Είναι η πλέον λανθασμένη αντίληψη για το πρόσωπο του Θεού, καθώς ο χριστιανός αντιλαμβανόμενος έναν Θεό αυστηρό, εκδικητικό και τιμωρό δεν μπορεί να απολαύσει τις πνευματικές ευλογίες, καθώς κατατρύχεται συνεχώς από φοβίες μήπως αμαρτήσει και έλθει αδυσώπητη η κρίση του Θεού στη ζωή του. Ήδη, από την Παλαιά Διαθήκη, ο Δαβίδ φανερώνει έναν Θεό απόλαυση και χαράς: «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου»(Ψαλμοί 16:11). Η αποφυγή της αμαρτίας είναι πρωτίστως για το δικό μας συμφέρον και η αγάπη του Θεού είναι αυτή που μας προειδοποιεί και τελικά μας ευαισθητοποιεί σε τέτοιο σημείο ώστε να αντιληφθούμε ότι σε κάθε παράβασή μας στενοχωρούμε πρώτα απ΄όλα τον Κύριο, και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει πρωτίστως, κάτι που είχε μάθει καλά ο Δαβίδ: «Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιον σου έπραξα» (Ψαλμοί 51:4). Εάν εννοήσουμε ότι η πρόθεσή Του είναι να μας προφυλάξει από τις βλαβερές συνέπειες της αμαρτίας και η ανιδιοτελής αγάπη Του είναι το μοναδικό κίνητρο κάθε πράξης Του, τότε θα γνωρίσουμε ένα Θεό αγάπης και φροντίδας, που όχι μόνο δεν θέλει να στερήσει τίποτα από τα παιδιά Του, αλλά αντίθετα να απολαμβάνουν κάθε στιγμή την παρουσία Του. Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι η αμαρτία δεν είναι επιζήμια επειδή την απαγορεύει ο Θεός, αλλά την απαγορεύει επειδή είναι επιζήμια. Δεν ακολουθούμε τον Χριστό επειδή επιλύει όλα τα προβλήματά μας και μας χαρίζει αδιακρίτως ό,τι του ζητήσουμε. Μία πελατειακή σχέση με τον Ιησού Χριστό, όπου ο πιστός ζητάει ο,τιδήποτε και ο Κύριος αμέσως του το δίνει είναι τελείως ρηχή και επιφανειακή και απέχει πάρα πολύ από την σχέση αγάπης που θέλει ο Θεός να οικοδομήσει μαζί μας. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε τον Θεό ως ένα γραφείο εξυπηρέτησης πελατών όπου όλες οι αιτήσεις μας θα απαντηθούν άμεσα και με τον τρόπο που εμείς θέλουμε - σφάλμα στο οποίο είναι πιθανόν να υποπέσει ο χριστιανός σε κάποια περίοδο της ζωής του. Βέβαια, ο Κύριος είναι αγαθός και πρόθυμος να ακούσει κάθε αίτημα και προσευχή μας: «Κράξον προς εμέ, και θέλω σοι αποκριθή, και σοι δείξει μεγάλα και απόκρυφα, τα οποία δεν γνωρίζεις»(Ιερεμ.33:3), «Και πάντα όσα αν ζητήσετε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει»(Ματθ.21:22). Εκείνο, όμως, που πρωταρχικά επιθυμεί είναι να αγαπήσουμε Αυτόν και όχι τα δώρα Του, να επιποθήσουμε την παρουσία Του και να Τον υπακούμε όχι για να μας κάνει τα χατήρια, αλλά για να Τον ευχαριστήσουμε. Ο απ. Παύλος αναφέρει ότι η απατηλή καρδιά των ανθρώπων τους οδήγησε ώστε «εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα»(Ρωμ.1:25). Ο Αββακούμ αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα:στην αρχή του βιβλίου του διαβάζουμε λόγια γεμάτα παράπονα και απορία: «Εώς πότε, Κύριε, θέλω κράζει και δεν θέλεις εισακούει; Θέλω βοά προς σε, Αδικία! Και δεν θέλεις σώζει;» καθώς αναρωτιέται γιατί ενώ είναι παιδί του Θεού δεν απαντώνται οι προσευχές του. Η σταδιακή, όμως, γνώση του Θεού και του θελήματός Του τον οδηγεί σε μια εντυπωσιακή μεταστροφή στο τέλος του βιβλίου του,όπου γράφει με επίγνωση το συμπέρασμα στο οποίο πρέπει να καταλήγει ο ώριμος πιστός: «Αν και η συκή δεν θέλη βλαστήση, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν τοις αμπέλοις ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή και οι αγροί δεν θέλωσι δώσει τροφήν εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριο...

Πηγή ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Ιησούς ήξερε πως οι μαθητές Του θα χρειαζόντουσαν το είδος της ειρήνης που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν κάθε περίσταση. Έτσι και τους είπε..."Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς. Ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ...Ιωάν.14:27. Αυτός ο λόγος έπρεπε να καταπλήξει τους μαθητές. Στα δικά τους μάτια αυτό ήταν μια απίστευτη υπόσχεση: Η ειρήνη του Χριστ

ού έπρεπε να γίνει και δική τους!!

Αυτοί οι δώδεκα μαθητές,θαύμαζαν την ειρήνη που είχαν δει στον Ιησού τα περασμένα τρία χρόνια. Ο Δάσκαλός τους ποτέ δε φοβήθηκε. Πάντα ήταν ήρεμος, και ποτέ τσαντισμένος από οποιαδήποτε κατάσταση.

Γνωρίζουμε πως ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να διακατέχεται από πνευματικό θυμό,κάποιες φορές κεντριζόταν και ήξερε πως να μαστιγώνει. Αλλά πέρα απ αυτό, έζησε τη ζωή του πάνω στη γη σαν ειρηνικός άνθρωπος. Είχε ειρήνη με τον Πατέρα, ειρήνη μέσα στους πειρασμούς, ειρήνη σε στιγμές απόρριψης και κοροϊδίας. Είχε ειρήνη ακόμα και στο μέσον της θύελλας στη θάλασσα, ενώ κοιμόταν στο κατάστρωμα του πλοίου,τη στιγμή που οι υπόλοιποι έτρεμαν από το φόβο τους.

Οι μαθητές είχαν δει τον Ιησού να σέρνεται στην υψηλότερη ράχη, από ένα μανιασμένο όχλο που ήταν αποφασισμένος να τον σκοτώσει. Και όμως έφυγε απ αυτό το σκηνικό, ανέγγιχτος και γεμάτος ειρήνη. Όλ’αυτά ίσως να προκάλεσαν συζητήσεις μεταξύ των μαθητών:"Πως μπορεί να κοιμάται στην καταιγίδα; Και πως μπορεί να είναι τόσο γαλήνιος τη στιγμή που ο όχλος επρόκειτο να τον ρίξει κάτω από το γκρεμό; Ο κόσμος τον περιγελάει, τον προσβάλλει, τον φτύνει, αλλά Αυτός ποτέ δεν ανταποδίδει. Τίποτα δε τον ταράζει".

Τώρα ο Ιησούς τους υποσχόταν αυτή την ίδια ειρήνη. Όταν το άκουσαν οι μαθητές θα πρέπει να κοιτάχτηκαν μεταξύ τους θαυμάζοντας: "Εννοείς ότι θα αποκτήσουμε κι εμείς την ίδια ειρήνη που έχει και Αυτός; Απίστευτο"!!!

Ο Ιησούς πρόσθεσε..."Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά" Ιωάν.14:27. Αυτή δεν επρόκειτο να είναι η αποκαλούμενη ειρήνη μιας μουδιασμένης, αποκλεισμένης κοινωνίας. Ούτε θα ήταν η προσωρινή ειρήνη των πλούσιων και διάσημων, που προσπαθούν να αγοράσουν την ειρήνη του μυαλού με υλικά πράγματα. Όχι, αυτή ήταν η ίδια ειρήνη του ίδιου του Χριστού, μια ειρήνη που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη κατανόηση.

Όταν υποσχέθηκε ο Ιησούς στους μαθητές την ειρήνη του, ήταν σαν να έλεγε σ αυτούς και σε μας σήμερα: "Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνετε την εποχή που αντιμετωπίζετε. Δεν κατανοείτε το Σταυρό και τα μαρτύρια που πρόκειται να αντιμετωπίσω. Αλλά θέλω να φέρω την καρδιά σας σε ένα τόπο ειρήνης. Δεν θα είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε αυτά που έρχονται στο μέλλον χωρίς να έχετε την υπομονετική ειρήνη μου μέσα σας. Πρέπει να αποκτήσετε την ειρήνη μου"...

ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Έχουμε απορροφηθεί πολύ από την προσπάθεια να αποδείξουμε στο Θεό ότι δεν έχουμε ετοιμάσει τις καρδιές μας,για να δεχτούν τις μεγάλες δοκιμασίες της ζωής που χρησιμοποιεί για να δοκιμάζει τον άνθρωπο. Είναι δυνατόν αυτή η μεγάλη δοκιμασία που περνάς αυτή την εποχή, το βάρος που μεταφέρεις, να είναι στην πραγματικότητα ο Θεός που σε δοκιμάζει;

"...ο Θεός εδοκίμασε τον Αβρ

αάμ, και είπε προς αυτόν... Λάβε τώρα τον υιόν σου ... και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα".Γέν.22:1-2. Ο Θεός δοκίμασε ένα ολόκληρο έθνος για να βρει τι είχε πραγματικά μέσα στην καρδιά του. "... σε οδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, δια να σε ταπεινώσει, να σε δοκιμάσει, δια να γνωρίσει τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί".Δευτ.8:2.

Παρατηρούμε κάτι εκπληκτικό στη Β' Χρον.32:31: Ο Θεός άφησε μόνο του ένα μεγάλο βασιλιά,(τον Εζεκία) για μια εποχή ώστε να τον δοκιμάσει. "... ο Θεός εγκατέλιπεν αυτόν, δια να δοκιμάσει αυτόν, ώστε να γνωρίσει πάντα τα εν τη καρδία αυτού".

Συχνά, κάθε δούλος του Κυρίου βρίσκει τον εαυτό του εμφανώς εγκαταλειμένο, παρά την δίκαια επιδίωξή του στο έργο του Θεού,και μάλιστα όχι απλά εγκαταλειμένο αλλά τόσο δοκιμασμένο που φτάνει στα όρια της αντοχής του,και νιώθει αναγκασμένος να πολεμήσει κατάμονος τις δυνάμεις της κόλασης.

Βρίσκεις τον εαυτό σου κολλημένο σε παράξενες καταστάσεις; Νιώθεις εγκαταλειμένος και μόνος; Μάχεσαι με έναν απρόβλεπτο εχθρό μια μάχη που δείχνει χαμένη; Αυτά είναι σημάδια που παραπέμπουν σε δοκιμασία.

Η νίκη είναι πάντοτε επιθυμητή, αλλά σε περίπτωση που πέσεις, θυμήσου ότι: Ο Θεός ενδιαφέρεται για τα κατάλοιπα που μένουν στην καρδιά σου μετά απ αυτή τη δοκιμασία, τη στάση που υιοθετείς αφού κερδίσεις ή χάσεις αυτή τη μάχη. Επιθυμεί την αφιέρωσή σου στο πρόσωπό Του παρά τις όποιες αποτυχίες.

Ο Ιησούς έχει υποσχεθεί να μην μας αφήσει ούτε να μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά οι αναφορές του Ευαγγελίου αποκαλύπτουν πως υπάρχουν εποχές που ο Πατέρας αποσύρει την παρουσία Του από τη ζωή μας για να μας δοκιμάσει. Μέχρι και ο Ιησούς βίωσε μια τέτοια μοναχική στιγμή επάνω στο σταυρό. Αυτές τις στιγμές συγκινείται πιο πολύ ο ευλογημένος μας Σωτήρας από τη συναίσθηση που έχουμε για τις αμαρτίες μας και τότε ψιθυρίζει, "Προσεύχομαι για σένα, να μην εκλείψει η πίστη σου".

Ο Ιησούς λέει ότι πρέπει να σηκώσουμε το σταυρό μας και να Τον ακολουθήσουμε Ματθ.16:24. Ποιος είναι αυτός ο σταυρός; Είναι η σάρκα μας με την ευθραυστότητα και την αδυναμία της. Σηκώστε την, κινηθείτε δια πίστεως, και η δύναμή Του θα γίνει τέλεια σε σας. Είναι πολύ βαρύς ο σταυρός του εαυτού μας και της αμαρτίας μας; Τότε φίλοι μου, σηκώστε το σταυρό σας και προχωρήστε. Εκείνος καταλαβαίνει και στέκεται πίσω σας ώστε να σηκώσει το βαρύ φορτίο!!!

D.W.

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Στο τέλος του βιβλίου της Γένεσης, διαβάζουμε ότι ο Θεός είχε επιλέξει έναν μικρό, ασήμαντο λαό για να γίνει ένα έθνος διδασκαλίας. Ήθελε να μεγαλώσει ένα λαό που θα γινόταν ζωντανό παράδειγμα της καλοσύνης Του σε όλους τους υπόλοιπους λαούς της γης. Έτσι λοιπόν, και για να αποτελέσουν μάρτυρές Του έφερε αυτό το λαό σε μέρη που ήταν εκτός ελέγχου. Απομόνωσε το λαό Ισραήλ σε μια έρημο, όπου Εκείνος θα ήταν μόνη πηγή της ζωής τους, αφού φρόντιζε για τη κάθε ανάγκη τους.

Ο ίδιος ο λαός Ισραήλ δεν είχε κανένα έλεγχο όσον αφορά στο θέμα της επιβίωσής του σ αυτό το έρημο μέρος. Δεν ήταν σε θέση να ελέγχουν τη διαθεσιμότητα της τροφής ή του νερού. Μια και δεν υπήρχαν ακόμα πυξίδες ή χάρτες δεν μπορούσαν να ελέγχουν ούτε καν τον προορισμό τους. Πως θα έτρωγαν και έπιναν; Σε ποια κατεύθυνση θα πήγαιναν; Και που θα κατέληγαν;

Ο Θεός θα τα έκανε όλα αυτά γι αυτούς. Θα τους καθοδηγούσε κάθε ημέρα με ένα θαυματουργό σύννεφο, που θα έφεγγε τη νύχτα διασκεδάζοντας το σκοτάδι που τύλιγε την πλάση μπροστά τους. Θα τους έτρεφε με τροφή αγγέλων από τον ουρανό και θα τους προμήθευε νερό από έναν βράχο. Ναι, κάθε ανάγκη τους θα καλυπτόταν από τον Κύριο, και κανένας εχθρός δεν θα μπορούσε να τους νικήσει.

"Εκ του ουρανού σε έκαμε να ακούσης την φωνήν αυτού δια να σε διδάξη..." Δευτερ.4:36. Ο λαός του Θεού θα άκουγε τα λόγια Του να τους καθοδηγούν και, στη συνέχεια, θα κατέθεταν ότι, "Ήκουσε ποτέ λαός την φωνήν του Θεού...;" δες και 4:32-34.

Τα έθνη που περιτριγύριζαν το λαό Ισραήλ ήταν γεμάτα από "άλλους θεούς", δηλαδή είδωλα που ήταν φτιαγμένα από ξύλο, ασήμι και χρυσό. Αυτοί οι θεοί ήταν μουγκοί, ανίκανοι να δουν ή να ακούσουν, ανίκανοι να αγαπήσουν, να καθοδηγήσουν ή να προστατεύσουν το λαό που τους λάτρευε. Και όμως κάθε ένα απ αυτά τα έθνη μπορούσε να δει στον Ισραήλ έναν ιδιαίτερο λαό που έβγαλε ο Θεός μέσα από μια τρομερή έρημο. Θα μπορούσαν να δουν ένα Θεό που μιλούσε στο λαό Του, έναν Θεό που αγαπούσε και ένιωθε, που απαντούσε προσευχές και προμήθευε θαύματα. Αυτός ήταν ένας ζωντανός Θεός, που καθοδηγούσε το λαό Του σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους.

Ο Θεός σήκωσε ένα λαό που θα εκπαιδευόταν από Κείνων. Έπρεπε να είναι άνθρωποι που θα ζούσαν κάτω από τη δική Του εξουσία, άνθρωποι που θα Τον εμπιστεύονταν απόλυτα, δίνοντάς Του τον πλήρη έλεγχο της κάθε φάσης στη ζωή τους. Και αυτοί οι άνθρωποι θα γίνονταν η μαρτυρία Του στον κόσμο.

Τώρα γιατί ο Θεός ήθελε να έχει τον πλήρη έλεγχο σ ένα λαό και επέμενε στην πλήρη εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό Του δια βίου; Διότι μόνο Εκείνος ήξερε το δρόμο και μπορούσε να πραγματοποιήσει το αδύνατο που χρειαζόταν προκειμένου να τους οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας...

D.W.