Λανθασμένες αντιλήψεις των χριστιανών σχετικά με τον Θεό.

Ο βασικός σκοπός ύπαρξης κάθε ανθρώπου πάνω σ΄αυτήν την γη πρέπει να είναι η προσωπική γνωριμία του με τον Ιησού Χριστού και η πίστη στο πρόσωπό Του, η οποία του εξασφαλίζει από τώρα ζωή αιώνια, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ιωαν.6:47). Η προσωπική επαφή, λοιπόν, με το πρόσωπο του Χριστού αποτελεί την αρχή μιας σχέσης, όπου ο θνητός άνθρωπος αρχίζει να αποκτά γνώση για το θέλημα του αιώνιου Θεού και για το πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί προς δόξαν του Κυρίου στη ζωή του. Γνωρίζοντας κάποιος τον Χριστό, γνωρίζει την αλήθεια και σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού « η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει»(Ιωαν.8:32). Η απόκτηση της γνώσης του Θεού όμως είναι μια δύσκολη και μακροχρόνια διαδικασία, ένα βίωμα ζωής και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Ο απόστολος Παύλος, μάλιστα, τονίζει περισσότερο τη γνώση του Θεού για μας και όχι το αντίστροφο: «τώρα δε, αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού»(Γαλ.4:9) και καταλήγει συμπερασματικά απευθυνόμενος στους Κορινθίους πότε θα αποκτήσουμε την τέλεια γνώση του Θεού:«διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην»(Κορινθ.Α΄13:12). Η προσπάθεια του χριστιανού να προχωρήσει σε αυτήν την γνώση είναι καθημερινή και συνεχής. Αποκτώντας την ,όμως, σταδιακά και εμβαθύνοντας στην ανιδιοτελή αγάπη του Χριστού, συνειδητοποιούμε πόσο λανθασμένες είναι μερικές αντιλήψεις αναγεννημένων ανθρώπων σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού και την χριστιανική εν γένει ζωή. Και αν θεωρείται φυσιολογικό για έναν άνθρωπο που ζει μακριά από τη χάρη του Θεού και αδιαφορεί εκουσίως για το πρόσωπό Του να εκφράζει -όντας εν αγνοία- διαστρεβλωμένες απόψεις, εξίσου αφύσικο είναι το γεγονός ο πιστός χριστιανός που βρίσκεται μέσα στα οροθέσια της θεικής επίδρασης να ζει με ψευδαισθήσεις επιζήμιες για την ίδια του την ψυχή. Μερικές, λοιπόν, από αυτές τις αντιλήψεις είναι οι εξής: Ο Θεός είναι ο «αστυφύλακας» της ζωής μας, όπου άγρυπνος και βλοσυρός μας επιτηρεί και περιμένει κάποιο σφάλμα ή ολίσθημά μας για να μας τιμωρήσει. Είναι η πλέον λανθασμένη αντίληψη για το πρόσωπο του Θεού, καθώς ο χριστιανός αντιλαμβανόμενος έναν Θεό αυστηρό, εκδικητικό και τιμωρό δεν μπορεί να απολαύσει τις πνευματικές ευλογίες, καθώς κατατρύχεται συνεχώς από φοβίες μήπως αμαρτήσει και έλθει αδυσώπητη η κρίση του Θεού στη ζωή του. Ήδη, από την Παλαιά Διαθήκη, ο Δαβίδ φανερώνει έναν Θεό απόλαυση και χαράς: «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου»(Ψαλμοί 16:11). Η αποφυγή της αμαρτίας είναι πρωτίστως για το δικό μας συμφέρον και η αγάπη του Θεού είναι αυτή που μας προειδοποιεί και τελικά μας ευαισθητοποιεί σε τέτοιο σημείο ώστε να αντιληφθούμε ότι σε κάθε παράβασή μας στενοχωρούμε πρώτα απ΄όλα τον Κύριο, και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει πρωτίστως, κάτι που είχε μάθει καλά ο Δαβίδ: «Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιον σου έπραξα» (Ψαλμοί 51:4). Εάν εννοήσουμε ότι η πρόθεσή Του είναι να μας προφυλάξει από τις βλαβερές συνέπειες της αμαρτίας και η ανιδιοτελής αγάπη Του είναι το μοναδικό κίνητρο κάθε πράξης Του, τότε θα γνωρίσουμε ένα Θεό αγάπης και φροντίδας, που όχι μόνο δεν θέλει να στερήσει τίποτα από τα παιδιά Του, αλλά αντίθετα να απολαμβάνουν κάθε στιγμή την παρουσία Του. Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι η αμαρτία δεν είναι επιζήμια επειδή την απαγορεύει ο Θεός, αλλά την απαγορεύει επειδή είναι επιζήμια. Δεν ακολουθούμε τον Χριστό επειδή επιλύει όλα τα προβλήματά μας και μας χαρίζει αδιακρίτως ό,τι του ζητήσουμε. Μία πελατειακή σχέση με τον Ιησού Χριστό, όπου ο πιστός ζητάει ο,τιδήποτε και ο Κύριος αμέσως του το δίνει είναι τελείως ρηχή και επιφανειακή και απέχει πάρα πολύ από την σχέση αγάπης που θέλει ο Θεός να οικοδομήσει μαζί μας. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε τον Θεό ως ένα γραφείο εξυπηρέτησης πελατών όπου όλες οι αιτήσεις μας θα απαντηθούν άμεσα και με τον τρόπο που εμείς θέλουμε - σφάλμα στο οποίο είναι πιθανόν να υποπέσει ο χριστιανός σε κάποια περίοδο της ζωής του. Βέβαια, ο Κύριος είναι αγαθός και πρόθυμος να ακούσει κάθε αίτημα και προσευχή μας: «Κράξον προς εμέ, και θέλω σοι αποκριθή, και σοι δείξει μεγάλα και απόκρυφα, τα οποία δεν γνωρίζεις»(Ιερεμ.33:3), «Και πάντα όσα αν ζητήσετε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει»(Ματθ.21:22). Εκείνο, όμως, που πρωταρχικά επιθυμεί είναι να αγαπήσουμε Αυτόν και όχι τα δώρα Του, να επιποθήσουμε την παρουσία Του και να Τον υπακούμε όχι για να μας κάνει τα χατήρια, αλλά για να Τον ευχαριστήσουμε. Ο απ. Παύλος αναφέρει ότι η απατηλή καρδιά των ανθρώπων τους οδήγησε ώστε «εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα»(Ρωμ.1:25). Ο Αββακούμ αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα:στην αρχή του βιβλίου του διαβάζουμε λόγια γεμάτα παράπονα και απορία: «Εώς πότε, Κύριε, θέλω κράζει και δεν θέλεις εισακούει; Θέλω βοά προς σε, Αδικία! Και δεν θέλεις σώζει;» καθώς αναρωτιέται γιατί ενώ είναι παιδί του Θεού δεν απαντώνται οι προσευχές του. Η σταδιακή, όμως, γνώση του Θεού και του θελήματός Του τον οδηγεί σε μια εντυπωσιακή μεταστροφή στο τέλος του βιβλίου του,όπου γράφει με επίγνωση το συμπέρασμα στο οποίο πρέπει να καταλήγει ο ώριμος πιστός: «Αν και η συκή δεν θέλη βλαστήση, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν τοις αμπέλοις ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή και οι αγροί δεν θέλωσι δώσει τροφήν εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριο...

Πηγή ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ